در اواسط دههء 1980، نیروی دریایی ایالات متحده، نیاز خود را جهت یک موشک پیشرفنهء هوا به هوای دوربرد جهت جایگزینی موشکهای AIM-54 Phoenix (فونیکس) اعلام کرد. پروژهء ساخت موشک تحت نام AAAM که مخفف عبارت Advanced Air-to-Air Missile آغاز شد. این موشک قرار بود به میزان قابل توجهی سبکتر و کوچکتر از موشک فونیکس باشد، اما پیش بینی شده بود که دارای برد بیشتر و سرعت کمتری باشد که میزان آن 3 ماخ اعلام شده بود.جهت انجام این پروژه، برخی تکنولوژی های کلیدی نظیر استفاده از یک موتور رم جت به همراه موتور معمول موشکها، و همچنین هدایت پذیری راداری / حرارتی توسط «مرکز تست سلاح نیروی دریایی ایالات متحده» (NWC = U.S Naval Weapons Center) در China Lake به سال 1983 مورد ارزیابی قرار گرفتند. این ارزیابی ها، تحت برنامه ای به نام ACIMD یا Advanced Common Intercept Missile Demonstration انجام شدند. تحت برنامهء ACIMD، اولین موشکهای آزمایشی طراحی و ساخته شدند، اما تا زمان لغو این پروژه، هیچگاه مورد آزمایش قرار نگرفتند. به سال 1987، دو تیم پیمانکار جهت تکمیل ارزیابی های نهایی AAAM برگزیده شدند؛ این شرکتها عبارتند بودند از : 1) هیوز – رایتئون 2) جنرال داینامیکس – وستینگهاوس موشک AAAM ساخت هیوز – رایتئون، بر پایهء طراح ACIMD بود، و از یک سیستم راکت هیبریدی با سوخت جامد به عنوان موتور بهره می برد که به این موشک، امکان دست یابی به سرعتهای بالاتر به هنگام رسیدن به حداکثر بردش را می بخشید. سامانهء هدایت این موشک بر پایهء هدایت اینرسیایی بود که در میانهء راه با فرمانهای رادار تامکت، اصلاح مسیر می کرد؛ (شبیه به سیستم هدایت پذیری موشک AIM-120 آمرام) همچنین جهت هدفیابی نهایی، از سیستم دوگانهء هدفیابی راداری و حرارتی بهره می برد. تیم طراحی جنرال داینامیکس – وستینگهاوس، یک طرح کوچکتر ولی بسیار قابل توجه را پیشنهاد کردند. موشک طراحی این تیم از پیشرانه چندضربه‎ای (multiple-pulse) با سوخت جامد بهره می‏برد. سامانهء هدایت پذیری این موشک بر پایهء یک سیستم اینرسیایی به همراه یک هدفیاب نیمه فعال راداری بسیار پیشرفته برای پیمودن مسیر تا نیمهء راه و از یک سنسور الکترواپتیکالی جهت هدفیابی مستقل از ميانه تا انتهاي مسیر بهره می‏برد. همچنين يك سيستم ثانويه و پشتيبان جستجوكنندهء حرارت نيز پيش‏بيني شده بود تا عمل هدفيابي را به هنگامي كه جستجوگر الكترواپتيكالي از يافتن هدف ناكام شود، به انجام برساند. تامكت شليك كنندهء اين موشك، از يك غلاف هدفياب بهره مي‏برد كه مجهز به يك رادار جلونگر و عقب نگر بود كه بدين جهت به هواپيما اين امكان را مي‏داد كه بدون نياز به پرواز به سمت هدف، آن را مورد شناسایی قرار دهد. در اواخر دههء 1980، مقرر شد از موشك AAAM بر ضد هواپيماهاي ساخت شوروي Tu-22M Backfire و Tu-160 Blackjack كه بمب‏افكن‏هاي دوربرد و مافوق‏صوت به شمار مي‏رفتند، استفاده شود. با اين حال، پس از پايان دوران جنگ سرد، برنامهء ساخت اين موشك به سال 1992 قبل از آنكه طرح و نقشه‏اي براي توليد انبوه در نظر گرفته شود، براي هميشه كنار گذاشته شد. اندك زماني قبل از لغو ساخت اين موشك، طرح رسمي ساخته شده به نام YAIM-152A جهت ساخت موشك درنظر گرفته شده طبق برنامهء AAAM اختصاص يافت. قبل از خاتمه يافتن طرح AAAM، نيروي دريايي ايالات متحده، نگاه مثبت خود را به نوع دوربرد موشك هوا به هواي AIM-120 AMRAAM (شايد موشك AIM-120C-7) جهت جايگزيني موشكهاي AIM-54 Phoenix ابراز داشت. موشكهاي دوربرد آمرام ويژهء نيروي دريايي، قرار است پس از به موزه فرستاده شدن جنگنده‏هاي موفق اف14 تامكت، از سال 2007 وارد سازمان خدمت در اين نيرو شوند. مشخصات: طول:12فوت قطر: هیوز-رایتون=23سانتی متر جنرال داینامکس=14سانتی متر وزن: هیوز-رایتون=300کیلو گرم جنرال داینامکس=172 کیلو گرم سرعت:3ماخ برد:بیش از 180 کیلومتر پیشرانه: هیوز-رایتون=ramjet engine/integral rocket جنرال داینامکس=multiple-pulse solid propllant rocket سرجنگی:30 تا 50 پوند مواد ترکشی چند تکه شونده ------------------------------------------------------ منبع:centralclubs.com