بسم الله الرحمن الرحیم در ابتدای دهه 50 میلادی امریکا با خطر جدیدی مواجه شد ؛ شوروی موفق به ساخت بمی اتمی شده بود و در حال توسعه چندین مدل بمب افکن دوربرد اتمی بود که خطری بالقوه ای برای امریکا به حساب می آمد ؛ در آن دوران هنوز موشک های بالستیک قاره پیما به صورت عملیاتی وجود نداشت نداشت و بار اصلی بازدارندگی اتمی بر دوش بمب افکن های دوربرد بود امریکایی ها با پی بردن به این نکته که حمله به اسکادران های بمب افکن شوروی که در دسته های بزرگ به سوی اهداف خود در امریکا پرواز میکنند کار بسیار دشواری است (با توجه به تسلیحات هوابه هوای موجود در آن دوران ) و احتمالاً شکاری های آمریکایی قادر به نابودی تمامی بمب افکن های شوروی نخواهند بود اقدام به توسعه طرح های گوناگون و بعضاً عجیب برای مقابله با دسته های بمب افکن شوروی زد در همین دوران شرکت داگلاس در حال تحقیق بر روی کلاهک های هسته ای کوچک بود تا توانایی نصب شدن بر روی موشک های هوا به هوا رو داشته باشد این طرح نظر فرماندهان نیروی هوایی را به خود جلب کرد و کار ها بر روی راکت هوا به هوای هسته ای در سال 1955 به صورت جدی آغاز شد ؛ کار ها به سرعت پیشرفت و در سال 1956 اولین نمونه ساخته شد و نام پروژه MB-1 گذاشته شد اولین تست این موشک نیز در همان سال توسط یک فروند هواپیمای F-89D انجام شد پروژه MB-1 در زمان خود یک پروژه فوق محرمانه به شمار میرفت و اسامی عجیبی چون bird dog / ding dong بر روی ان گذاشته شده بود در سال 1957 تست اولین راکت با کلاهک اتمی در نوادا امریکا توسط جنگنده F-89D انجام شد و در سال 1958 این راکت وارد خدمت نیروی هوایی امریکا شد تصویر بالا جنگنده F-89D که یک شکاری مادون صوت نسل اولی بود تصویر اولین تست با کلاهک اتمی در ارتفاع بالا راکت AIR-2 یک راکت سوخت جامد با موتور سوخت جامد SR49 بود که از یک کلاهک کوچک یک و نیم کیلوتنی بهره میبرد و از روی جنگنده های F-89j ؛ F-101 ؛ F-106 پرتاب میشد این جنگنده ها پس از پرتاب این راکت به سمت دسته پروازی دشمن باید به سرعت یک گردش 180 درجه انجام میدادند تا خودشان اسیر موج انفجار کلاهک هسته ای راکت نشوند از این رو پرتاب این راکت برای پرنده مادون صوتی چون اف 89 بسیار خطرناک بود راکت AIR-2 زمان پرواز بسیار کوتاهی در حد 12 ثانیه داشت و حداکثر برد آن به تنها9 و نیم کیلومتر میرسید البته با توجه به نبود سیستم هدایت امکان افزایش برد آن فراهم نبود حداکثر سرعت این راکت 3/3 ماخ و وزن آن 373 کیلوگرم و طول آن نیز در حدود 3 متر بود تولید AIR-2 در سال 1962 به پایان رسید و تا ان زمان بیش از سه هزار تیر از راکت ساخته شده بود یک نمونه اموزشی این راکت با نام ATR-2 هم ساخته شد که به جای کلاهک اتمی دارای یک کلاهک محتوی مواد دودزا بود نمونه دیگر توسعه یافته ای با نام AIR-2B ساخته شد که دارای موتور قوی تر برای سرعت بیشتر بود و اطلاعاتی زیادی از این مدل منتشر نشده تا نشان دهد تا چه میزان بهتر از نمونه اول بود کانادا هم این راکت را خریداری و بر روی جنگنده های F-101B خود نصب کرد ولی نظارت و نگهداری از آن ها مستقیماً زیر نظر افسران نیروی هوایی آمریکا بود ؛ فروش این راکت ها در جهت افزایش توان دفاعی کانادایی ها در مقابل بمب افکن های شوری بود زیرا کانادا خط دوم دفاعی آمریکا بعد از آلاسکا بود البته هیچ کلاهک هسته ای به کانادا واگذار نشده بود و این راکت ها در کانادا با سرجنگی متعارف خدمت کردند جنگنده F-101B کانادایی در حال شلیک راکت AIR-2 با سرجنگی متعارف در یک تمرین با وجود اینکه که موشک های هوا به هوای موثری از میانه دهه شصت به خصوص ابتدای دهه هفتاد وارد خدمت امریکایی ها شده بود ولی این راکت همچنان در خدمت باقی ماند تا سر انجام در سال 1985 به خدمت خود پایان دهد راکت هوابه هوای هسته ای AIR-2 پس از بازنشستگی در موزه نیروی هوایی امریکا منابع http://www.designation-systems.net/dusrm/r-2.html https://en.m.wikipedia.org/wiki/AIR-2_Genie