Aermacchi یا Macchi MB-326 یک جت نظامی سبک است که در ایتالیا طراحی شده است . نسخه ی اصی ان یک پرنده ی اموزشی 2 سرنشینه بود , و همچنین نسخه های تک سرنشین و 2 سرنشین جنگنده ی (light attack) ان نیز تولید شد . این هواپیما به لحاظ تجاری یکی از موفق ترین هواپیما های کلاس خودش است , توسط بیش از 10 کشور خریداری شده و به صورت تحت لیسانس در استرالیا , برزیل و افریقای جنوبی تولید شد . این هواپیما مجموعه ای از رکورد ها را از ان خود کرد , از جمله رکورد ارتفاع 56807 پا در 18 مارچ 1966 . در مجموع بیش از 600 فروند از این پرنده ساخته شد . Role Advanced trainer/Light attack Manufacturer Aermacchi First flight 10 December 1957 Introduction February 1962 Status Limited service Primary users Italian Air Force South African Air Force Brazilian Air Force Royal Australian Air Force Produced 1961–1975 Number built ~800[1] Variants Aermacchi MB-339 طراحی و توسعه در دهه ی 50 , قبل از ظهور توروبوپراپ , کشور های زیادی از جت های کوچک اموزشی استفاده می کردند که دارای شباهت هایی به هواپیماهای عملیاتیشان بودند . برخی کشور ها شروع به توسعه ی هواپیماهایی شبیه Fouga Magister , T-37 , Jet Provost , و Aero L-29 کردند . ایتالیا هنوز در حال باز سازی پس از سال های جنگ بود , و از استطاعت توسعه ی یک رهگیر یا بمب افکن مافوق صوت بر خوردار نبود , و در نتیجه به سراغ راه حل کم هزینه تر که توسعه ی هواپیماهای جنگنده و اموزشی سبک بود رفت . Jet Provost Fouga Magister Aero L-29 MB-326 توسط Ermanno Bazzocchi در Macchi طراحی شد . بازوچی پیکره بندی های زیادی را برای این هواپیما در نظر گرفت , یکی از این پیکره بندی ها برای انتخاب کردن طراحی تک موتوره بود . بدنه ی هواپیما دارای سازه ای ستبر و سبک , تماما از جنس فلز , ساده و ارزان بود . نیروی ان توسط یک موتور کارا و با کیفیت تامین می شد , یک دستگاه موتور Armstrong Siddeley Viper . این موتور که با طول عمر کوتاهی طراحی شده بود مقصود اصلی کار برد ان استفاده در پهپاد های هدف بود , اما عملکردی بسیار قابل اعتماد تر از انچه برای ان در نظر گرفته شده بود به نمایش گذاشت . این بدنه و موتور در پروژه ی MB-326 در 1953 با هم امیختند . نیروی هوایی ایتالیا به این پرنده کاملا علاقه مند شده بود , و در نتیجه MB-326 توانست در رقابت جایی برای خود دست و پا کند . شروطی که برای رقابت در نظر گرفته شده بود عبارت بود از : - توان تحمل فشار 7 جی در حداکثر وزن - 5هزار ساعت طول عمر , 50 تا 60 ساعت فاصله ی بین 2 سرویس متوالی , استال الرت در 15 ک م در ساعت بیش از سرعت استال - توان تیک اف در 800 متر با حداکثر وزن , یا 500 متر با وزن کم , فرود در 450 متر با حداقل وزن - حداقل سرعت 110 تا 130 ک م بر ساعت و بیشینه ی 700 ک م بر ساعت - نرخ صعود دست کم 15 متر بر ثانیه و پایداری پرواز 3 ساعت در 3000 متری تغییرات زیادی در پروژه ی MB-326 اعمال شد , سطوح افقی دم زاویه ی منفی دو سطحی سان را از دست دادند , تعداد ترمز های هوایی ( 2 تا در بال ها) به یکی (در ناحیه ی شکمی) تقلیل یافت , . در 1956 AMI پروژه را تایید کرد و در خواست 2 پروتوتایپ به شماره های MM.571 و 572 و نیز یک بنده برای تست های استاتیک را داد . هیچ تسلیحات یا حمل باری نیاز نبود ولی Bazzocchi انها را ارائه کرده بود . اولین پروتوتایپ اولین پروازش را در 10 دسامبر 1957 به خلیانی خلبان تست ارشد Guido Carestiato انجام داد , دومین پرواز در سال بعد از ان انجام شد . هواپیما مشخصات و ویژگی های بسیار خوبی از خود به نمایش گذاشت , اما تغییرات و اصلاحت انجام شده وزن ان را تحت تاثیر قرار داده بود , که 400 ک گ بیش از تخمین اولیه بود . نسخه ی اصلی Viper 8 به میزان 7.8 کیلو نیوتن تراست تولید می کرد و در Viper 9 این میزان با تغییراتی در موتور به مقدار 0.7 کیلو نیوتن افزایش یافت . I-MAKI نسخه ی پرووتوتایپ برای اولین بار در فراسه به نمایش درامد . دومین پروتوتایپ اولین پروتزش را در 22 سپنامبر 1958 انجام داد . این پرنده به یک مووتور Viper جدید مجهز بود , نسخه ی 11 , که ارتقا پیدا کرده بود تا بتواند 11.1 کیلو نیوتن تراست تولد کند . در 15 دسامبر 1958 AMI برای 15 پیش نمونه ی دیگر سفارش داد . در 1960 , سفارشی برای 100 فروند هواپیما داده شد . رقیب مستقیم این هواپیما Fiat G.80 بود که پرقدرت تر و نیر اولین هواپیکای جت ایتالیا بود که 5 سال زورتر پرواز کرده بود , اما این پرنده البته سنگین تر , بزرگتر و گرانتر نیز بود . فیات رقابت را باخت و هیچ راهی به بازار پیدا نکرد . طراحی MB-326 هواپیمایی تک موتوره بود که بال هایش در قسمت پایین بدنه واقع شده بود و از سازه ای تمام فلزی بهره می برد . نیروی پیشران ان توسط یک دستگاه موتور توربوجت بدون پس سوز Rolls-Royce Viper تامین می شد که ورودی های هوای ان در ریشه ی بال واقع شده بود . هر بال دارای 22 شیار (rib) و 2 تیرک (spar) بود . wing ribs and spars سیستم سوخت دارای یک باک بزرگ در وسط بدنه و 2 مخزن دیگر در بال ها بود . فضای بدنه تقریبا به طور کامل به موتور اختصاص داده شده بود , درست از پشت بال ها به بعد . فضای کاکپیت و نحوه ی قرار گیری سرنشینان به صورت پشت سر هم بود که باعت می شد بدنه نسبت به چینش معمول پهلو به پهلو باریک تر شود و ویژگی های ایرودینامیکی بهتری پیدا کند . این پرنده دارای یک کانوپی حبابی طویل و کم ارتفاع بود . عقب هر کدام از بال ها دارای فلپ (flap) , و aileron با سطحی سیقلی است . سطوحی (Wing fences) به اواسط بال اضافه شده تا باعث افزایش برا شوند . تاریخچه ی عملیاتی MB-326 یکی از اخرین هواپیماهای ایتالیایی بود که رکوردی را ثبت کرد , Guido Carestiano رکورد 15481 متر را در اگوست 1961 بدست اورد . این هواپیما در 22 مارچ 1962 وارد خدمت و جانشین North American T-6 Texans شد . خلبانان برای کسب اموزش و امادگی لازم برای پرواز نیاز به 210 ساعت پرواز با تی-6 ها داشتند این میزان در پرنده ی جدید به 130 ساعت رسید . این راه حل گرانی بود ولی اشتیاق بسیاری وجود داشت , با پرنده های اموزشی پیشرفته ی G-91T , اکنون خلبانان AMI به یک جت واقعی برای پرواز دسترسی داشتند , و علاوه بر این اکنون دارای یک هواپیمای ملی بودند . MB-326 بلافاصله چندین موفقیت در صادرات را تجربه کرد . 8 MB-326B فروند توسط تونس در 1965 سفارش داده شد . انها بر مبنای MB-326 توسعه داده شده بودند و قابلیت حمل سلاح داشتند . اصلی ترین تفاوت انها قابلیت حمله ی هوا به زمین بود , در شش جایگاه زیر بال ها , قابلیت حمل حداکتر 907 ک گ را داشت . در همان سال غنا برای 9 فروند پرنده ی مشابه MB-326F سفارش داد . مدل های A و C هرگز تولید نشدند , مدل A یک هواپیمای تهاجم سبک با 2 تیر بار 7.62 م م در دماغه بود . مدتی بعد تعدادی از MB-326 ها A خوانده شدند اما این تنها به این معنا بود که انها بسیار به ADF Marconi AD-370 تشابه دارند . مدل C قرار بود برای اموزش خلبانان اف-104 در دماغه ی خود رادار NASARR را داشته باشد اما تنها در حد یک ماک اپ باقی ماند . Alitalia 4 فروند نسخه ی اموزشی نسخه ی D سفارش داد , نسخه ی غیر نظامی و مجهز به تجهیزاتی برای اموزش خلبانانی که برای هواپیماهای جت جدید مسافری اش در نظر گرفته بود . خلبانان همچنین تبلیغاتی را برای MB-326 انجام دادند : Riccardo Peracchi که برای AMI کار می کرد کنترل پذیری این پرنده را در نمایش های هوایی بسیاری به نمایش گذاشت , و نیز Massimo Ralli رکورد های پر تعدادی را ثبت کرد : - 8 فوریه ی 1966 , رکورد صعود : 2 دقیقه و 2 ثانیه تا 3000 متری , 3 دقیقه و 56 ثانیه تا 3000 متری , 6 دقیقه و 39 ثانیه تا 9000 متری , و 12000 متر در 10 دقیقه و 53 ثانیه . - 18 مارچ 1966 , رکورد ارتفاع 15690 متر در پرواز افقی , 17315 متر با صعود لانچ شدهlaunched climb . - 18 جولای 1966 , رکورد پایداری پرواز با 970 کیلو متر - 2 اگوست 1966 , سرعت رکورد پس از 3 کیلومتر پرواز افقی , 871 ک م بر ساعت - دسامبر 1966 , سرعت 880.586 ک م بر ساعت در طی 15 تا 25 ک م , 831.007 ک م /س در طول 100 کیلو متر , 777.667 ک م / س در طول 500 ک م این موفقیت ها کارایی مطلوب MB-326 را نشان داد و جایگاه ان را در بین بهترین های کلاس خودش مستحکم کرد . نیروی هوایی سلطنتی انگلیس از MB-326H به عنوان جت اموزشی استفده کرد . از میان 97 فروندی که در مجموع سفارش داده شد : 12 پرنده توسط Macchi تحویل شد , 18 فروند از کیت های ارسالی در استرالیا منتاژ شد , و 67 فروند باقی مانده در کارخانه های Commonwealth Aircraft Corporation و Hawker Aircraft با نام CA-30 ساخته شدند . انها اساس شبیه MB-326G بودند اما دارای اویونیک بهبود یافته بودند . تیم اکروجت سلطنتی , Roulettes , از دسامبر 1970 تا 1989 با MB-326H پرواز می کرد . گر چه برای کاربری و کنترل پذیری عالی اش ستوده می شد و به خوبی با وظایف اش تناسب داشت , اما عمر خدمت حرفه ای MB-326 به دلیل مشکلاتی پیرامون خستگی سازه کوتاه بود . به عنوان مثال ناوگان استرالیایی , برنامه ای برای افزایش طول عمر را در دهه ی 80 اجرا کرد ولی در دهه ی 90 سانحه ای به دلیل خستگی سازه رخ داد . حتی پرنده های اموزشی جدید Pilatus PC-9 به MB-326 ها اضافه شد تا ساعات پروازی شان کاهش یابد , و سرانجام اخرین نمونه با ورود Hawk 127 در 2001 از خدمت خارج شد . بقیه ی MB-326G ها از موتور Viper Mk 20 استفاده می کردند که 1524 کیلو گرم تراست تولید می کرد , و در نتیجه این پرنده ها سریعتر شدند و ظرفیت حمل بارشان به حداکثر 1814 ک گ افزایش یافت . ارژانتین 8 فروند از این پرنده ها خرید که در ابتدا MB-326K نام گرفتند که بعدا به MB-326GB تغییر نام دادند . برزیل مشتری اصلی MB-326 بود , در 1970 2 پروتوتایپ سفارش داد و 166 فروند MB-326GC خریداری کرد , که AT-26 Xavante نام گرفتند . این هواپیما ها به صورت تحت لیسانس توسط Embraer تولید شدند که شامل 6 فروند اضافی برای توگو و 10 فروند دیگر برای پاراگوئه نیز بود . 17 فروند دیگر در ایتالیا برای زئیر و 23 فروند دیگر برای زیمباوه ساخته شد . MB-326K (که اساسا با نام MB-336 شناخته می شود ) اخرین نوعی بود که ساخته شد , دارای یک موتور Viper Mk 600 بود که قادر بود 1814 ک گ تراست ارائه کند و نیز دارای عملکرد بهتری بود . اولین پرواز ان در 22 اگوست 1970 انجام شد . 2 پروتوتایپ به نام های I-AMKK و I-KMAK ساخته شد و MB-326G ها به این مدل ارتقا پیدا کردند . دوبی 3 فروند د ر1974 خریداری کرد , و 3 فروند دیگر در 1978 (MB-326KD) , تونس 8 فروند (MB-326KT) , غنا 9 فروند (MB-326KB) و زئیر 8 فروند (MB-326KB) . مدل MB-326L در اصل یک MB-326K 2 سرنشینه بود . 2 فروند MB-326LD به دوبی عرضه شد و 4 فروند به تونس . خریداران دیگر شامل : مجددا AMI , 12 فروند MB-326E , ازجمله 6 فروند MB-326 که به مدل MB-326G ارتقا پیدا کرده بودند . انها مجهز به جنگ افزار بودند ولی موتور همان Viper 11 Mk 200 بود و از Viper 20 Mk 540 خبری نبود . اقداماتی برای صرفه جویی در هزیه باعث شد تا MB-326 با مدل های ملخ دار جایگزین شود , اما Macchi به حد کافی انعطاف پذیر بود تا به عنوان یک اموزشی متوسط و جنگنده ی سبک نقش افرینی کند . برنامه ی اموزشی خلبانان نیروی هوایی سلطنتی در 1985 شامل 60 ساعت پرواز پیش نیاز با CAC Winjeels , 150 ساعت برای سطح متوسط و 75 ساعت اموزش پیشرفته با MB-326 قبل از دوره ی پیشرفته ی نهایی با Mirage IIIOD بود . در ایتالیا MB-326 مابین 1981 تا 1984 با MB-339 جایگزین شد , و پس از ان به عنوان هواپیمای اتصال (linkage) سریع , جایگزین T-33 های قدیمی شد . به طور غیر منتظره ای MB-326 به خدمت تیم اکروجت Frecce Tricolori در نیامد و انها هواپیماهای سریعتر G-91R PAN خودشان را نگه داشتند که بعدا با MB-339 جایگزین شدند . MB-326 در تحت تاثیر قرار دادن اعضای دیگر ناتو ناکام ماند , اما موفقیت هایی در بین تعداد زیادی از کشور های جهان سوم بدست اورد , که به عنوان سلاح خط مقدم جنگ های محلی بکار رفتند . MB-326 همانند رقبایش Cessna T-37 و BAC Jet Provost , در دوره ای طراحی و سفارش داده شد که جت های اموزشی چند منظوره (؟ _ all-through ) در بسیاری از نیروهای هوایی مفهوم مد روز بودند . این ایده یک وع واحد را مطرح می کرد که می توانست در هر دو نقش اموزش ابتدایی و پیشرفته و بسیار نزدیک به استاندارد های پشتیبانی رزمی هوایی نزدیک عمل کند . در عمل به زودی درک شد که سادگی و اقتصاد مقیاس ( economy of scale) عملیاتی تنها با یک نوع برای تمام اهداف اموزشی , هزینه های تولید و هزینه های عملیاتی یک ناوگان بزرگ جت های اموزشی , بسیار گران تمام می شود . اغلب کاربران به زودی هواپیماهای پیستونی ارزان قیمت را برای اموزش های اولیه جایگزین کردند , و MB-326 نقش اصلی خود را در اموزش و اماده کردن خلبانان برای جت های حنگنده ی با قابلیت و عملکرد بسیار بالا پیدا کرد . این هواپیما 2 تحول مهم را از سر گذراند , از MB.326K نمونه ی MB.326L تولید شد , که جد مستقیم Aermacchi MB.339 بود . با تولید تحت لیسانس در برزیل , MB-326 زمینه ای برای همکاری بیشتر باز کرد که به AMX انجامید . هیچ کدام از این 2 پرنده (Aermacchi MB.339 و AMX) نتوانستند موفقیت MB-326 را بدست اورند , این پرنده قادر به صی مراحل بیشتر در فناوری و تجارت بود . Aermacchi MB.339 AMX افریقای جنوبی افریقای جنوبی توانست امتیاز تولید تحت لیسانس MB-326M (مشابه مدل G) را تحت نام Impala Mk I در 1964 بدست اورد , و تولید در 1966 شروع شد . انها 40 هواپیمای ساخت ایتالیا را دریافت کردند و در پی ان 125 فروند را به صورت بومی در Atlas Aircraft Corporation تولید کردند . از این هواپیماها در افریقای جنوبی در هر 2 نقش اموزشی و رزمی استفاده شد . همچنین 7 نمونه ی MB-326K نیز به عنوان جنگنده ی تهاجم سبک خریداری شد , و 15 فروند نیز از کیت های اریال شده منتاژ شد , در حالی که 78 فروند به صورت تحت لیسانس تولید شد که Impala Mk II نام گرفت . تولید تحت لیسانس نمونه ی تک سرنشین از 1974 شروع شد . Impala Mk II به صورت بومی تولید می شد و از تسلیحات فرانسوی استفاده می کرد و همچنین با تجهیزات ECM ساخت افریقای جنوبی تجهیز شد . ارتش افریقای جنوبی از Impala بر علیه جنگجویان ازادی انگولا (Armed Forces for the Liberation of Angola) و قشون نظامی کوبایی در انگولا مابین سال های 1975 و 1989 استفاده کرد . خلبانان ایمپالا به طور معمول با سرعت 550 تا 650 ک م / س و در ارتفاع 15 متری پرواز می کردند تا از گزند دفاع هوایی انگولا در امان باشند . یک فروند ایالا در طی جنگ های مرزی افریقای جنوبی ( South African Border War) به وسیله ی یک موشک سام-7 (استرلا) به زیر کشیده شد و یک فروند دیگر با یک موشک منفجر نشده در اگزوزش به پایگاه بازگشت . ایمپالا این هواپیما دارای مزایای زیادی نسبت به جت های بسیار گران تر فراصوت داشت . با وجود سرعت کمتر , این هواپیما قادر بود از فرودگاه های نسباتا بدوی تیک اف کند و به سرعت راهی ماموریت شود . نیروی هوایی افریقای جنوبی از از 6 بمب 120 کیلوگرمی یا 4 بمب 250 ک گ برای حمل توسط این پرنده استفاده می کرد . جنگ افزار اصلی ان راکت های 68 م م SNEB بود که به صورت 4 پرتاب گر 6 تایی یا 2 پرتاب گر 18 تایی استفاده می شد و نیز مجهز به 2 توپ 30 م م با 300 گلوله بود . این توپ ها اکتیاز ویژه ای برای ایمپالا 2 بودند , کمک می کردند تا عملکرد بهتری را نسبت به نسخه ی 2 سرنشینه داشته باشد . دومی می توانست یک جفت توپ 30 م م DEFA در پاد هایی در زیر بال ها حمل کند . در طی دهه ی 70 و 80 , 6 اسکادران در نیروی هوایی افریقای جنوبی به ایمپالا ام کا 2 مجهز شدند . تا قبل از عملیات Moduler , اغلب ایمپالا ها از پایگاه های عملیاتی خود از جنوب غرب افریقا خارج شده بودند و عرصه را در اختیار Mirage III ها و Blackburn Buccaneers ها قرار داده بودند . Impala Mk II ها به عنوان رهگیر نیز استفاده شدند که البته بر حسب پیشامد و اتفاق بود نه برنامه ریزی قبلی . در 1985 در مواجهه های بسیاری با میل-8 ها و میل-24 ها , انها در مجموع موفق شدند 6 بالگرد را ساقط کنند . این وقایع در طی فاز مهمی از جنگ زمینی رخ داد , در حالی که قوای انگولا و کوبان در تهاجمیی بر علیه پایگاه های UNITA کشف شدند . این ماجرا برای اتحاد انگولایی / کوبایی , هنگامی که نیروهای UNITA و SAAF (نیروی هوایی افریقای جنوبی) قوای متحد را قیچی کردند و دست مهاجمین در خط مقدم از مهمات خالی شد , با فاجعه خاتمه یافت . قوای متحد از بالگرد برای تامین منابع نیروهای محاصره شده استفاده کردند و SAAF خط ارتباطی شان را قطع کرد . در اولین رویارویی 2 فروند میل-24 در حالی که میل-17 ها را اسکورت می کردند منهدم شدند . میگ های 21 ای که انها را اسکورت می کردند در ارتفاع زیادی پرواز می کردند و اصلا متوجه نشدند چه اتفاقی در حال رخ دادن است . 2 روز بعد مجددا ایمپالا ها در میدان کارزار خود نمایی کردند و 2 فروند میل-24 و 2 فروند میل-17 را ساقط کردند . حملات علیه بالگرد ها تنها توسط 2 توپی که هر هواپیما داشت انجام می شد . Impala Mk II های تک سرنشینه گاهی برای دفاع از خودشان با موشک هوا به هوای Matra R550 Magic مسلح می شدند . ایمپالا ها در محدوده های وسیع و ارتفا کم پرواز می کردند و تنها هنگامی افزیاش ارتفاع می دادند که بالگرد ها را در ارتفاع متوسط مشاهده می کردند . پس از هر حمله انها به ارتفاع پست باز می گشتند تا از چنگال میگ-21 ها دور بمانند . تیم اکروجت افریقای جنوبی Silver Falcons نیز به ایمپالا مجهز شده بود . ارژانتین MB-326 ها در کنار هواپیمای مدرن تر MB-339 , در 1982 هنگامی که جنگ جزیر فالک لند (مالویناس) رخ داد , نیروی هوا دریای ارژانتین را تشکیل می دادند . تعدادی از MB-326 ها در پایگاه ها در امتداد ساحل ارژانتین مستقر شدند , اما به زودی به پایگاه Punta Indio باز گشتند . در حالی که حال چندین فروند MB-339 در مالویناس مستقر شدند , MB-326 ها در سرزمین اصلی باقی ماندند . پس از پایان چنگ , 11 فروند EMB-326GB از برزیل دریافت شد تا جایگزین پرنده های از دست رفته شوند . انواع · MB-326: Two prototypes and 125 production training aircraft for the Italian Air Force. · MB-326A: Proposed armed version for weapons training, not built. · MB-326B: Two-seat jet trainer, light attack aircraft for Tunisia. (Eight built). · MB-326D: Two-seat unarmed jet trainer for Alitalia. (Four built). · MB-326E: Two-seat armed jet trainer for the Italian Air Force. (Six built). · MB-326F: Two-seat jet trainer, light attack aircraft for Ghana. (Nine built). · MB-326G: Two-seat jet trainer, ground-attack aircraft. (Two built). · MB-326GB: Two-seat jet trainer, ground-attack aircraft. Eight were sold to the Argentine Navy. 17 aircraft were exported to Zaire, and another 23 aircraft to Zambia. · MB-326GC: Two-seat jet trainer, ground-attack aircraft for the Brazilian Air Force. Built under license in Brazil as the EMBRAEREMB-326. 167 aircraft were built for the Brazilian Air Force. Eleven of the Brazilian aircraft were transferred to the Argentine Navyafter the Falklands War. Six aircraft were exported to Togo, and another 10 aircraft to Paraguay. Total production: 182. · AT-26 Xavante: Brazilian Air Force designation of the MB-326GC. · RT-26 Xavante: A number of AT-26 Xavantes were converted into reconnaissance aircraft. · MB-326H: Two-seat jet trainer, 87 aircraft were built for the Royal Australian Air Force, and 10 for the Royal Australian Navy. Twelve Italian-built aircraft and 85 built under license in Australia by the Commonwealth Aircraft Corporation with the designation "CA-30". · MB-326K: Single-seat ground-attack aircraft for the South African Air Force. Built under license in South Africa by the Atlas Aircraft Corporation. · Impala Mk II: South African Air Force designation of the MB-326K. · MB-326KB: Single-seat ground-attack aircraft for Zaire. (Six built). · MB-326KD: Single-seat ground-attack aircraft for Dubai. (Three built). · MB-326KG: Single-seat ground-attack aircraft for Ghana. (Four Built). · MB-326KT: Single-seat ground-attack aircraft for Tunisia. (Seven built). · MB-326L: Two-seat advanced jet trainer aircraft. · MB-326LD: Two-seat advanced jet training aircraft for Dubai. (Two built). · MB-326LT: Two-seat advanced jet training aircraft for Tunisia. Four built. · MB-326M: Two-seat jet trainer, ground-attack aircraft for the South African Air Force. Built under license in South Africa by the Atlas Aircraft Corporation. · Impala Mk I: South African Air Force designation of the MB-326M. · MB-326RM: Five Italian Air Force MB-326s were converted into ECM aircraft. بکار گیرنده ها Argentina · Argentine Navy - The Argentine Naval Aviation received eight MB-326GB plus 11 MB-326GC ex-Brazilian Air Force Australia · Royal Australian Air Force operated 87 MB-326Hs from 1967 to 2001. As of 2014 some fuselages are still in use at RAAF Base Wagga as training aids. · No. 25 Squadron RAAF · No. 76 Squadron RAAF · No. 77 Squadron RAAF · No. 79 Squadron RAAF · No. 2 Flying Training School RAAF · No. 2 Operational Conversion Unit RAAF · No. 5 Operational Training Unit RAAF · Central Flying School RAAF · Roulettes · Telstars · Aircraft Research and Development Unit · RAAF School of Technical Training (still in use as training aids) · Fleet Air Arm (RAN) operated 10 MB-326Hs from 1970 to 1983. · No. 724 Squadron RAN Brazil · Brazilian Air Force received 182 MB-326GCs (known as the AT-26 Xavante) and 12 Atlas Impala ex-South African Air Force. The last examples were retired on 2 December 2010.[16] Cameroon · Cameroon Air Force: Six ex-SAAF Impala Mk I and IIs [17] Democratic Republic of the Congo · Air Force of the Democratic Republic of the Congo Dubai · Dubai Defence Force Air Wing - 6 x MB 326KD, 3 x MB 326LD[18] passed on to the United Arab Emirates Air Force in 1999. Ghana · Ghana Air Force received 15 MB.326s. Italy · Alitalia · Italian Air Force operated 135 MB-326 and two MB-326G for evaluation test[19] Paraguay · Paraguayan Air Force operates ten EMB-326GBs/AT-26 Xavante, some in reserve. South Africa · South African Air Force operated 62 MB-326s plus 125 Impala Mk.1s and 73 Mk.2s · 4 Squadron SAAF] · 5 Squadron SAAF] · 6 Squadron SAAF] · 7 Squadron SAAF[] · 8 Squadron SAAF[] · 24 Squadron SAAF[] · 40 Squadron SAAF] · 85 Combat Flying School[] · Silver Falcons] Togo · Togolese Air Force received six MB-326GCs. Tunisia · Tunisian Air Force received 16 MB-326s. United Arab Emirates · United Arab Emirates Air Force inherited six aircraft from the Dubai Defence Force Air Wing. United States · National Test Pilot School Zaire · Zaire Air Force received 25 MB-326GBs. Zambia · Zambian Air Force received 23 MB-326GB. سوانح In Australian service · 7 March 1968: CA-30 · 31 January 1969: CA-22 July · 1969: CA-30 · 1 October 1969: CA-30 · 11 August 1970: CA-30 · 19 November 1970: CA-30 · 29 October 1975: CA-30 · 19 July 1979: CA-30 · 15 February 1980: CA-30 · 15 August 1980: CA-30 · 15 December 1983: two CA-30. · 3 August 1987: CA-30 · 5 April 1988: CA-30 · 4 February 1988: CA-30 · 10 March 1988: two CA-30s · 3 August 1989: CA-30 · 16 October 1990: CA- · 11 November 1990: CA-30 · 24 October 1994: two CA-30s · · In Italian service · 22 April 1959: First prototype I-MAKI crashed in Egypt; pilot ejected · Excluding the prototype, 33 Italian Air Force MB-326s · South African service · On 2 October 1993, مشخصات General characteristics · Crew: Two · Payload: 1,814 kg (4,000 lb) · Length: 10.65m (34 ft 11¼ in) · Wingspan: 10.56 m (34 ft 8 in) · Height: 3.72 m (12 ft 2½ in) · Wing area: 19.0 m² (204.5 ft²) · Empty weight: 2,237 kg (4,930 lb) · Max. takeoff weight: 3,765 kg (8,300 lb) · Powerplant: 1 × Bristol Siddeley Viper Mk.11 turbojet, 11.1 kN (2,500 lbf) Performance · Never exceed speed: Mach 0.8 · Maximum speed: 806 km/h (436 knots, 501 mph) at 4,575m (15,000 ft) · Stall speed: 146 km/h (79 knots , 91 mph) (wheels and flaps lowered) · Range: 1,665 km (900 Nmi, 1,035 miles) with large tip tanks at 11,500 m (38,000 ft) · Service ceiling: 12,500 m (41,000 ft) · Rate of climb: 22.3 m/s (4,400 ft/min) Armament · Guns: provision for 2 × 12.7 mm Browning machine guns in underwing pods · Bombs: Up to 2000 lb (900 kg) of weapons on six hardpoints, including gun-pods, bombs, and rockets ..................................................................... سایر تصاویر ...................................................................... منبع ترجمه از 7mmt Military.ir کلیه ی حقوق برای نویسنده محفوظ است