به نام خداوند بخشنده و مهربان مقدمه: آنچه که همه می دانیم این است که سرعت یک شناور بسیار کمتر از سرعت اتوموبیل و هواپیماست. دلیل این موضوع در ویژگی ها آب نهفته که هزار برابر چگال تر از هواست. در شناور های هیدروفیل(آب سُر) سعی بر این شده تا نیروی پسا به حداقل ممکن برسد که در نتیجه آن اتلاف نیروی پیشران کمتر می شود. بدین سان می توان گفت که هدف از ساخت شناورهای هیدروفیل رسیدن به یک حد وسط بین هواپیما و شناور است. هیدروفیل همچون بالک هایی در زیر شناور ها نصب هستند و باعث فاصله گرفتن بدنه اصلی شناور از آب می شوند و بدین طریق با نیروی پسا مقابله می کنند. شناورهای هیدروفیل پر قدرت معمولا دارای سه موتور متفاوت هستند که دو پیشران دیزلی برای حرکت در آب با سرعت های کم و یک پیشران توربین گازی برای بلند کردن شناور بر روی هیدروفیل در سرعت های بالا مورد استفاده قرار میگیرند. توربین گازی این امکان را ایجاد می کنند که شناور از روی سطح آب بلند شده و به سرعت های بسیار زیاد حتی تا 100 کیلومتر در ساعت و یا بیشتر نیز برسد و این ویژگی ها از شناورهای هدیروفیل یک گزینه مطلوب در عرصه نظامی میتواند بسازد. جهت بزرگنمایی بر روی تصاویر کلیک نمایید تصاویری از شناور کلاس پگاسوس و برخواستن آن ها از سطح آب در دهه هفتاد میلادی دنیا شاهد تغییرات بسیار در تاکتیک ها و تسلیحات جنگ دریایی بود. بخش عمده ای از این تغییر صحنه نبرد، نتیجه عملکرد موفق اسرائیل در نبرد دریایی لاذقیه است که به کارزاری برای اثبات قایق های موشک انداز در آن سال ها تبدیل گردید. کشورهای مختلف با این ایده مواجه شدن که سرعت زیاد می تواند عاملی مهم در فرار از برد موشک های با برد و سرعت کم آن روزگار باشد و همینطور افزایش برد موشک ها در یک شناور می تواند یک چالش جدی در برابر قایق هایی با سرعت کم مرسوم ایجاد کند. شوروی با توجه به ضعف های خود در دریا نسبت به ناوگان ایالات متحده و ناتو دست به توسعه دو تاکتیک عمومی زد. آنها در گام نخست برای ایجاد یک لایه دفاعی در آب های دور دست شروع به گسترش استفاده از بمب افکن های حامل موشک کروز در نقش ضد کشتی کردند. در واقع بمب افکن ها وظیفه نا امن سازی محیط میدان نبرد برای ناو های هواپیمابر و باقی ناوگروه ناتو را بر عهده داشتند و از طرفی در لایه دوم برای تکمیل پرتابگر های ساحلی در آب های نزدیک به قلمرو شوروی، دست به ساخت و استقرار تعداد پرشماری از شناور های موشک انداز سبک زدند که وظیفه آن ها مقابله با ناوگان ناتو در مناطقی بود که پوشش هوایی نسبی توسط نیروی هوایی شوروی برای این شناور ها فراهم میشد. در آمریکا نیز چنین دیدگاهی بوجود آماده بود که برای برتری در نبرد های ساحلی به یک شناور جنگی کوچکتر و پر سرعت برای مقابله با تعداد بسیار زیاد شناور های موشک انداز پیمان ورشو، مانند کلاس های کومار و اوسا نیاز است. نتیجه گیری نهایی به آنجا رسید که شناور های هیدروفویل بهترین راه برای برآورده کردن این نیاز هستند. پروژه مذکور شناور گشتی هیدروفیل موشک انداز (Patrol Hydrofoil Missile) نام گذاری شد و اولین شناور از این کلاس که نام پروژه را هم یدک میکشد پگاسوس لقب گرفت. آمریکایی ها پیش زمینه مناسبی در طراحی شناور های هیدروفیل داشتند. گشت ساحلی این کشور از سال ۱۹۶۳ کاربر یک قایق هیدروفیل با نام USS High Point (PCH-1) بود که عملکرد موفقی از خود برای مقابله با قاچاق و دیگر عملیات های گشتی نشان داد و همچنین در ژوئن ۱۹۶۵ نخستین کشتی هیدروفیل جهان با نام USS Plainview (AGEH–1) در آمریکا توسعه پیدا کرد که از تجهیزات موجود برای توسعه در آن استفاده شده‌ بود. برای مثال با تغییراتی در پیشران J-79 جنگنده F-4 فانتوم بعنوان توربین گازی در کنار دو موتور دیزل بهره گرفته شد. بنابراین شناور هیدروفیل کاملا در دسترس آمریکایی ها بود. شناور USS High Point (PCH-1) شناور USS High Point (PCH-1) در سال ۱۹۷۰ با روی کار آمدن دریاسالار زوموالت، در ریاست عملیات دریایی ارتش آمریکا که مشتاق به افزایش تعداد شناورهای سطحی نیروی دریایی به روشی مقرون به صرفه بود، طراحی و ساخت این پروژه قوت گرفت. نیروی دریایی ایالات متحده طرح مذکور را به عنوان یک شناور استاندارد در سازمان ناتو پیشنهاد داد، سفارش ساخت دو پیش نمونه از پگاسوس در سال ۱۹۷۲ داده شد. نیروی دریایی ایتالیا و آلمان غربی برای مشارکت به این پروژه پیوستند و برخی دیگر از اعضای ناتو، از جمله نیروی دریایی بریتانیا و کانادا نیز به مطالعه و تحقیق بر روی پروژه پرداختند. نیروی دریایی ایالات متحده قصد داشت تا 30 فروند پگاسوس را وارد خدمت کند و همچنین آلمان غربی و ایتالیا قصد خرید به ترتیب ۱۰ و ۴ فروند از این شناورها را داشتند. شناور های کلاس پگاسوس از دو موتور دیزلی مرسدس بنز توربوشارژ دوگانه 800 اسب بخاری نیرو می‌گرفتند که در آب با کمک واترجت به سرعتی معادل 12 گره (22 کیلومتر در ساعت) می‌رسید و زمانی که شناور از آب بر خواسته و روی هیدروفیل قرار می‌گرفت، نیروی محرکه کشتی‌ها توسط یک توربین گازی جنرال الکتریک LM2500 و یک واترجت بزرگ تامین می‌شد که به آنها سرعتی بیش از 48 گره (89 کیلومتر در ساعت) می‌داد. شلیک موشک یکی از چالش های طراحی شناور های هیدروفیل است با این حال شناور های پگاسوس نسبت به اندازه خود به خوبی مسلح بودند و دو پرتابگر هر کدام با چهار کنیستر از موشک کروز ضد کشتی RGM-84 هارپون مجهز بوده و یک توپ 76 میلی‌متری اتوملارا را حمل می‌کردند. هارپون ها، قادر به غرق کردن کشتی های بسیار بزرگتر در فواصل بیش از 110 کیلومتری بودند. شناور تولیدی برای آلمان غربی قرار بود که از موشک MM38 Exocet را استفاده کند. توپ اتوملارا بکار گرفته شده در این شناور یک توپ خودکار با کالیبر76 میلیمتری ساخت ایتالیا است که به اندازه کافی جمع و جور است و بر روی شناور های کوچک می تواند نصب شود. سرعت بالای شلیک آن و در دسترس بودن مهمات گوناگون باعث می شود تا بتواند در کوتاه برد علیه اهداف هوایی و سطحی و همینطور زمینی اقدام کند. مهمات این توپ شامل گلوله های ضد زره ، انفجاری ، مهمات فیوز مجاورتی ترکش زا و ... است که می تواند موشک های ضد کشتی را نیز هدف قرار دهد و یک دفاع ضد هوایی نسبی برای این شناور ایجاد کند. وجود قدرت آتش موثر و همینطور سرعت بالا در این شناور این امکان را ایجاد می کرد که در یک برد مناسب بسوی شناور متخاصم شلیک کرده و با سرعت تمام از برد موشک های دشمن فرار کند و در صورت حمله بسویش با توپ اتوملارا از خود دفاع کند. چیزی که در آن روز ها به آن احساس جدی میشد. پس از بازنشستگی دریاسالار زوموالت، نیروی دریایی تصمیم گرفت بودجه پروژه پگاسوس را به کشتی های بزرگتر منتقل کند. این امر ساخت مداوم شناورهای پگاسوس را با تأخیر رو به رو کرد. با این حال کنگره آمریکا در نهایت، نیروی دریایی را مجبور به تکمیل این شناور ها کرد. مشکلات در پیشرفت پروژه، دیگر کشور ها شریک را مجبور کرد که مشارکت خود را متوقف کنند. البته لازم به ذکر است که پروژه هایی مشابه این پروژه در کشور های چون ایتالیا و ژاپن و کانادا و ... دنبال گردید. در نهایت شش شناور از این کلاس ساخته شد که هر شش کشتی توسط بوئینگ و با کمک دیگر پیمان کارها در سیاتل ساخته شده اند. این شش شناور ها به اسامی زیر هستند: Pegasus (PHM-1) Hercules (PHM-2) Taurus (PHM-3) Aquila (PHM-4) Aries (PHM-5) Gemini (PHM-6) شش شناور کلاس مذکور در یک قاب مستند کوتاه از شناور های هیدروفیل این شناور ها از ۱۹۷۷ تا ۱۹۹۳ در خدمت نیروی دریایی آمریکا بودند و بعد از ۱۶ سال از ورود به خدمتشان نسبتا زود هنگام بازنشسته شدند. زیرا برای مأموریتشان در نیروی دریایی که با مأموریت‌های تهاجمی ترکیبی هوایی عجین بود جایگاهی دیده نمیشد و برای گشت ساحلی مقرون به صرفه بنظر نمی رسیدند. با این حال در دوران خدمت اگرچه تعداد آن ها کم بود اما در دریای کارائیب نقشی پر رنگی در مقابله با قاچاقچیان مواد مخدر و اجرای موثر گشت ساحلی بر عهده داشتند و هرگز فرصت اجرای ماموریت اصلی خود یعنی نبرد با شناور های موشک انداز را پیدا نکردند. نویسنده: Navard ذکر نام انجمن در هر برداشت از این مطلب الزامی است. مطلب مشابه در انجمن: منابع: بن مایه 1 بن مایه 2 بن مایه3