بسم رب الشهدا بررسی موشک های کروز Regulus I و Regulus II بخش اول مقدمه موشک SSM-N-8A Regulus یا Regulus I یک موشک کروز نسل دوم نیروی دریایی ایالات متحده بود که می توانست از کشتی و زیر دریایی پرتاب شود ، توربوجت و با قابلیت حمل سر جنگی هسته ای ، از 1955 تا 1964 در خدمت بود. توسعه آن برآمده از آزمایشات نیروی دریایی بر روی موشک V-1 آلمان در پایگاه هوایی نیروی دریایی Point Mugu در کالیفرنیا بود. بدنه استوانه ای آن شبیه به طرح های متعدد هواپیماهای جنگنده آن دوران بود ، اما بدون کابین خلبان. نسخه های آزمایشی Regulus مجهز به تجهیزات فرود بودند و می توانستند مانند هواپیما بلند و فرود بیایند. هنگامی که موشک ها وارد خدمت شدند ، آنها از یک پرتابگر ریلی پرتاب می شدند و مجهز به یک جفت مخزن Aerojet JATO ( همان پرتابگرهای کمکی راکتی ) در انتهای عقب بدنه بودند پایگاهی هوایی نیروی دریایی Point Mugu تاریخچه در اکتبر 1943 ، شرکت هواپیمایی Chance Vought قرارداد مطالعه موشکی با برد 300 مایل (480 کیلومتر) را برای حمل سر جنگی 4000 پوندی (1800 کیلوگرم) امضا کرد. اما این پروژه به مدت چهار سال راکد ماند ، تا اینکه در می 1947 ، زمانی که نیروهای هوایی ارتش ایالات متحده قرارداد یک موشک توربوجت زیر صوت ، ماتادور ( Martin MGM-1 Matador )، را با شرکت هواپیمایی مارتین منعقد کرد. نیروی دریایی ماتادور را تهدیدی برای نقش خود در رابطه با موشک های هدایت شونده می دانست و ظرف چند روز برنامه توسعه نیروی موشکی دریاپایه را آغاز کرد که می توانست از زیر دریایی پرتاب شود و از موتور J33 مشابه ماتادور استفاده می کرد. موشک توربوجت زیر صوت ماتادور ( Martin MGM-1 Matador ) موتور آلیسون J33 در آگوست 1947 ، مشخصات پروژه ، که اکنون Regulus I نامیده می شود ، اعلام کردید: حمل کلاهک 3000 پوندی (1400 کیلوگرمی) ، با برد 500 مایل دریایی (930 کیلومتر) ، با سرعت 0.85 ماخ ، با خطای دایره ای احتمالی (CEP) ) 0/5 درصد. موشک در برد بسیار زیاد خود باید در 2.5 مایل دریایی (4.6 کیلومتری) هدف خود، 50 درصد مواقع برخورد می کرد. توسعه Regulus در ادامه آزمایشاتی قرار داشت در نیروی دریایی با موشک JB-2 Loon ،یک گونه برگرفته شده از بمب پرنده V-1 آلمان ، در آخرین سالهای جنگ جهانی دوم آغاز شده بود. آزمایشات با استفاده از زیردریایی از سال 1947 تا 1953 در تاسیسات نیروی دریایی در پایگاه هوایی پوین موگو نیروی دریایی انجام شد و زیردریایی های USS Cusk و USS Carbonero به عنوان سکوی آزمایش تغییر یافتند که در ابتدا موشک را بدون پوشش خارجی حمل می کردند ، بنابراین تا بعد از پرتاب قادر به رفتن زیر آب نبودند. موشک JB-2 Loon Regulus به طول 30 فوت (9.1 متر) ، طول 10 فوت (3.0 متر) پهنای بال ، قطر 4 فوت (1.2 متر) و وزن بین 10.000 تا 12.000 پوند (4500 تا 5400 کیلوگرم) طراحی شده بود. این موشک شبیه یک هواپیمای جنگنده F-84 بود ، اما بدون کابین خلبان ، و نسخه های آزمایشی نیز مجهز به تجهیزات فرود بودند تا بتوان آنها را بازیابی و دوباره استفاده کرد. پس از پرتاب ، Regulus توسط ایستگاه های کنترل ، معمولاً توسط زیردریایی ها یا کشتی های مجهز به تجهیزات هدایت ، به سمت هدف خود هدایت می شد. همچنین می توانست از راه دور با کمک هواپیماهای شکاری پرواز کند. ( در ادامه ، با استفاده از سیستم "Trounce" (تجهیزات تاکتیکی کنترل ناوبری راداری زیرسطحی همه جانبه) ، یک زیردریایی نیز می توانست آن را هدایت کند). رقابت بین نیروی زمینی و نیروی دریایی باعث پیچیده شدن وضعیت توسعه ماتادور و Regulus شد. موشک ها شبیه به هم بودند و از یک موتور استفاده می کردند. آنها تقریباً عملکرد ، برنامه و هزینه های مشابهی داشتند. تحت فشار برای کاهش هزینه های دفاعی ، وزارت دفاع ایالات متحده به نیروی دریایی دستور داد تا تعیین کند که آیا ماتادور می تواند برای استفاده آنها مناسب باشد یا خیر. نیروی دریایی به این نتیجه رسید که Regulus نیروی دریایی می تواند ماموریت نیروی دریایی را بهتر انجام دهد. موشک Regulus I در مراحل توسعه و آزمایش جنگنده بمب افکن F-84 Regulus مزایایی نسبت به Matador داشت. فقط دو ایستگاه هدایت نیاز داشت در حالی که ماتادور نیازمند سه ایستگاه بود.همچنین می توانست سریعتر پرتاب شود ، زیرا بوسترهای ماتادور باید در حالی که موشک روی پرتاب کننده قرار داشت نصب می شدند در حالی که برای Regulus بوسترهای آن از قبل متصل شده بود. سرانجام ، Chance Vought یک نسخه قابل بازیابی از این موشک را با نام KDU-1 ساخت که همچنین به عنوان یک هواپیمای بدون سرنشین هدف نیز مورد استفاده قرار گرفت ، بنابراین اگرچه ساخت یک نسخه آزمایشی Regulus گرانتر یود ، اما Regulus بری یک سری آزمایش ارزانتر تمام می شد. بنابراین برنامه نیروی دریایی ادامه یافت و اولین Regulus در مارس 1951 پرواز کرد. گونه KDU-1 به عنوان پهپاد هدف با توجه به مقررات مربوط به به اندازه بارهای بزرگ در بزرگراه ها ، Chance Vought با شرکتی که در حمل و نقل بارهای خاص تخصص داشت همکاری کرد تا یک ترکیب مخصوص تریلر تراکتور را بسازد که می توانست موشک Regulus I را جابجا کند. کشتی ها و زیردریایی های تجهیز شده با Regulus I : اولین پرتاب از یک زیردریایی در ژوئیه 1953 از عرشه USS Tunny ، یک شناور از ناوگان جنگ جهانی دوم که برای حمل Regulus تغییر یافته بود ، انجام شد. تونی و خواهرش کشتی USS Barbero اولین زیردریایی های گشتی بازدارنده هسته ای ایالات متحده بودند. در سال 1958 دو زیردریایی ساخته شده به منظور حملRegulus ، USS Grayback و USS Growler ، و در ادامه زیر دریایی اتمی USS Halibut به آنها پیوستند. Halibut ، با آشیانه داخلی بسیار بزرگ خود می توانست پنج موشک حمل کند و قرار بود اولین نمونه از کلاس جدیدی از زیر دریایی های کروز پرتاب SSG-N باشد. زیردریایی USS Tunny به هنگام شلیک Regulus I در سال 1956 زیر دریایی گراولر با پرتابگر موشک Regulus I زیردریایی اتمی USS Halibut (SSGN-587) استراتژی نیروی دریایی مستلزم این بود که چهار موشک Regulus در هر زمان در دریا باشند. بنابراین ، باربرو و تونی ، که هر کدام دو موشک Regulus را حمل می کردند ، به طور همزمان گشت زنی کردند. گرولر و گری بک ، با چهار موشک یا هالیبوت ، با پنج موشک ، می توانستند به تنهایی گشت زنی کنند. پنج زیردریایی Regulus که در پرل هاربر ، هاوایی مشغول به خدمت بودند ، 40 گشت بازدارنده هسته ای در اقیانوس آرام شمالی بین اکتبر 1959 و ژوئیه 1964 انجام دادند ، از جمله در بحران موشکی کوبا در سال 1962. طبق مستند "Regulus: The First Nuclear Missile Zombies" توسط نیک تی اسپارک ، وظیفه اصلی آنها در صورت درگیری هسته ای ، از بین بردن پایگاه دریایی شوروی در پتروپاولوفسک-کامچاتسکی بود. این گشت های بازدارنده اولین مورد در تاریخ نیروی دریایی زیردریایی بود و قبل از آن توسط زیردریایی های پرتاب کننده موشک پولاریس انجام می شد. پایگاه دریایی شوروی در پتروپاولوفسک-کامچاتسکی موشک بالستیک زیردریایی پرتاب UGM-27 Polaris زیردریایی های پرتاب کننده Regulus توسط زیردریایی های کلاس جورج واشنگتن حامل سیستم موشکی Polaris از خدمت خارج شدند. البته باربرو نقش متمایز ی برای راه اندازی تنها برنامه نامه رسانی راکتی به دست آورد. بقیه زیردریایی ها از جمله USS Cusk و USS Carbonero مجهز به سیستم های کنترلی بودند که به آنها اجازه می داد کنترل Regulus را در پرواز به دست بگیرند ، بنابراین برد آن را در موقعیت تاکتیکی افزایش می داد. زیردریایی کلاس جورج واشنگتن Regulus Iهمچنین توسط نیروی دریایی ایالات متحده در سال 1955 در اقیانوس آرام در رزمناو USS Los Angeles (CA-135) مستقر شد. در سال 1956 ، سه مورد دیگر نیز انجام گرفت: USS Macon ، USS Toledo و USS Helena. این چهار رزمناو کلاس بالتیمور هر کدام سه موشک Regulus را در گشت های عملیاتی در غرب اقیانوس آرام حمل می کردند. آخرین گشت مکون در سال 1958 ، تولدو در 1959 ، هلنا در 1960 و لس آنجلس در 1961 انجام گرفت. رزمناو لوس آنجلس در حال شلیک Regulus I در سال 1957 رزمناو کلاس بالتیمور ده ناو هواپیمابر برای استفاده از موشک های Regulus در نظر گرفته شده بودند (هرچند که فقط 6 مورد از آنها موشکی را شلیک کردند). USS Princeton به این موشک مجهز نشد اما اولین پرتاب Regulus را از یک کشتی جنگی انجام داد. USS Saratoga نیز مجهز نشد اما در دو پرتاب آزمایشی شرکت کرد. USS Franklin D. Roosevelt و USS Lexington هر یک یک شلیک آزمایشی انجام دادند. USS Randolph با حمل سه موشک Regulus به مدیترانه اعزام شد. USS Hancock یک بار در سال 1955 با چهار موشک به غرب اقیانوس آرام اعزام شد. Lexington ، Hancock ، ShangriLa USS و USS Ticonderoga در توسعه مفهوم ماموریت تهاجمی Regulus ( RAM ) نقش داشتند. RAM موشک های کروز Regulus را به یک هواپیمای بدون سرنشین (UAV) تبدیل کرد: موشک های Regulus از رزمناو یا زیردریایی پرتاب می شدند و یک بار به هنگام پرواز توسط خلبانان حامل تجهیزات کنترل از راه دور به سمت اهداف خود هدایت می شدند. ناو هواپیمابر پرینستون که اولین شلیک Regulus I از یک کشتی جنگی از آن انجام گرفت علیرغم اینکه اولین قابلیت اتمی زیر سطحی نیروی دریایی ایالات متحده بود ، سیستم موشکی Regulus دارای اشکالات عملیاتی قابل توجهی بود. برای پرتاب ، زیردریایی باید موشک را در هر شرایط دریایی که قرار داشت ، روی سطح قرار داده و مونتاژ می کرد. از آنجا که به هدایت راداری فعال نیاز داشت ، که برد آن تنها 225 مایل دریایی (259 مایل ؛ 417 کیلومتر) بود ،کشتی ناچار بود در سطح آب برای هدایت آن به سمت هدف هدایت کند در حالی که به طور فزاینده ای موقعیت مکانی خود را آشکار می کرد. این روش هدایت مستعد اخلال بود و از آنجا که موشک زیر صوت بود ، سکوی پرتاب در طول مدت پرواز خود در معرض خطر و آسیب پذیر بود و از بین بردن کشتی، موشک را در پرواز غیر فعال می کرد تولید Regulus در ژانویه 1959 با تحویل موشک 514 متوقف شد. در سال 1962 ،تحت عنوان RGM-6 باز طراحی شد. این موشک نیز در آگوست 1964 از خدمت خارج شد. برخی از موشک های منسوخ به عنوان اهداف هوایی در پایگاه هوایی اگلین ، فلوریدا مورد استفاده قرار گرفتند. Regulus نه تنها اولین نیروی بازدارنده استراتژیک هسته ای را برای نیروی دریایی ایالات متحده در اولین سالهای جنگ سرد و به ویژه در بحران موشکی کوبا ، پیش از موشکهای Polaris ، موشکهای Poseidon و موشکهای Trident ارائه کرد ، بلکه پیشگامی برای طراحی موشک کروز توماهاوک نیز بود. پس از بازنشستگی ، تعدادی از موشکهای Regulas I برای استفاده به عنوان پهپاد هدف تحت عنوان BQM-6C تبدیل شدند پایان بخش اول ادامه دارد ... منابع : https://en.wikipedia.org/wiki/SSM-N-8_Regulus https://en.wikipedia.org/wiki/SSM-N-9_Regulus_II برخی از تصاویر از منابع اصلی نبوده و از اینترنت گردآوری شده است پی نوشت: مسلما کار نیاز به اصلاحاتی دارد پس لطفا با نظرات و انتقادات خودتون، در بهبود اون کمک کنین