بسمه تعالی پیشنویس: تعیین برنده بعد از پایان جنگ موضوع جالبی برای مطالعه است. شاید بزرگترین قسمت از پروپگاندای جنگ که به وسیله مردم تکمیل خواهد شد و همه در آن شرکت میکنند. اینجا قضاوت افراد دیگر خارج این جنگ حتی مهمتر از قضاوت ها نظرات طرفین درگیری ست.! متن ذیل رو پیش از ترور رهبر حزب الله لبنان نوشتم و بعد از عزل یوآو گالانت وزیردفاع اسراییل به زبان انگلیسی منتشر کردم و حالا نسخه فارسی در خدمت مخاطبان عزیز میلیتاری: مقدمه در موضوع انتخاب پیروز جنگ آنچه عیان است، تعیین برنده بر اساس اهداف از پیش اعلام شده، بر اساس گفته های رهبران، بر اساس تلفات طرفین و یا قوی و ضعیف و در آخرین شاخصه بر اساس دستاوردهای نظامی هست. اما در تمامی این ایده ها اهداف اصلی جوامع درگیر غایب است. آثار این مسئله را با نگاهی به وضعیت فکری حاکم بر اسراییل از دید نگارنده این متن بررسی میکنیم: 76 سال است که جامعه امنیتی-نظامی اسراییل نتوانسته است ردای جنگ را کنار بگذارد. زخم های کهنه و مرتب سرباز میکنند، و عفونت برتری طللبی نظامی این زخم ها را عمیقتر و غیر قابل درمان میکنند. بدیهی است جامعه ای که تنگ نظرانه بر پایه برتری قومیتی با تحقیر وتحکم بر دیگران بنا شود راهی به جز سلطه بر دیگران با جنگهای بی پایان نمی یابد. چنین جامعه ای در نهایت در اوج ضعف یا اوج قدرت در صدد یک جنگ نهایی برای کشتار یا برتری بر همگان خواهد بود راه دیگر مداراست که رادیکالیسم سیاسی-مذهبی اسراییل به آن تن نخواهد داد. برای پیروان صهیونیسم، جنگ بی پایان فقط با یک جنگ بزرگ تمام میشود. و انتهای چنین راهی از دو نتیجه معین فارق نیست، یا بر همه پیروز میشوند یا شکست سختی خواهند خورد. پیروز این جنگ منجی تلقی میشود و اگر جنگ را ببازند، پیروان متعصب نبرد نهایی به دنبال یک منجی تا آرماگدونی دیگر صبر خواهند کرد. چنین پایانی آنقدر آشکار است که نیاز به مطالعه اسرائیلیات ویا یافتن پیشگویی در کتب مذهبی ندارد. هر چقدر متعصبانه تر این پیروان خود برتربینی به دنبال تحقق اهداف خویش باشند، شوک هایی سخت تر و کوبنده تری از جهان پیرامون دریافت خواهند کرد و پیوسته بین آنها و آرزوهایشان فاصله خواهد افتاد. هر بار نامیدی های بیشتری نصیبشان میگردد، و بازگشت امید نیازمند یک منجی جدید است. این فرد به تازگی انتخاب شده به شکل به ظاهر دمکراتیک! راهی جز تحرک جامعه با دستاورد های کوتاه و موقتی برای بازسازی امید به نبرد ندارد. چرا که "صبر" جامعه ای که بر بنیاد پیروزی نهایی بر همگان بنا شده است را بسرعت میفرساید. آنهم در شرایطی که هنوز اسراییل راه بسیار درازی در پیش دارد!. منسجم و جنگجو نگاه داشتن چنین جامعه ای فقط با دستاورد های نظامی-امنیتی مکرر مهیا گردیده، آنهم در برابر ملت هایی که از نظر اقتصادی و تکنولوژی بسیار محروم تر از اسراییل هستن، به بیانی دیگر "مستضعف" که این عبارت در فرهنگ برخی ملت های کهن خاورمیانه مانند ایران مفهومی ویژه دارد به نحوی که آنرا در قانون اساسی خود وارد کرده اند. با این حال امیدی که با کشتار مستضعفین ایجاد شود، در صورت شکست از آنان ولو محدود ناامیدی بزرگی ایجاد خواهد کرد. آخرین شکست در 7 اکتبر، زخمی بس عمیق بود که بسادگی درمانی برای آن پیدا نخواهد شد. و این بار هر چه از جادو تکنیک است باید رو شود تا این زخم کاری عمیق تر نشود. که این برای اسراییل آغازگر نبردی شد برای بازگرداندن امید، که ما آنرا "نبرد دستاورد ها"ی نتانیاهو نامیده ایم. نبرد دستاوردها و تله پیروزی آنگاه که پیروزی کوچکی بدست آید، رهبران سرمست میشوند، جامعه مغرورگشته و فریب احتمال تکرارآن پیروزی را میخورند تا دراین عالم مستی زمینه شکست مجدد فراهم شود، دوباره غرور خدشه دار شده و ایمان به پیروزی سست شود. پس هر بار یک دستاورد جدید لازم است، و این چرخه بی پایان رفتارهای واکنشی به خرابکاری های خود ساخته صهیونیست ها، به معنای وجود یک راهبرد نامعین برای دستیابی به هدفی دستنیافتنی ست. جامعه ای که اراده ای ندارد، بخش تندرو و مذهبی آن به هیچ وجه علاقه ای پوشیدن لباس نظامی ندارد و میخواهد دیگرانی چون آمریکا و یا مزدوران و رشوه گیران و یا نیروی هوایی و در آینده لشکری از رباتها از راه دور! برایشان پیروزی به ارمغان آورد. پس از 7 اکتبر، هر بارکه جامعه اسراییل از نظر روانی تحلیل میرود و نمیتوان آنرا به تشدید نظامی دیگری برد، نتانیاهو با نمایش یک ترور از رهبران مقاومت و یا کشتارجدید و یا بمباران و منفجر کردن خانه های غیرنظامیان و در آخرین نمونه ها نمایشگاه موشک های ضدتانک به ظاهر غصب شده از حزب الله لبنان، از جامعه خود تمنی دارد که سست نشوند و امید را حفظ کنند. همچنان که این روند صهیونیسم را تبدیل به یک جانی بدون حد و مرز و اخلاقیات کرده و گفتمان حق دفاع از خود را به حق جنایت علیه دیگران بدل میکند، بدون آنکه متوجه باشند خوی انتقام جویی قومیتی و مذهبی که پیشتر زمینه ساز شکل گیری مقاومت منطقه در برابر آمریکا بوده است را تقویت کرده و به نسل های بعد منتقل میکنند. ایران و راهبرد مقاومت صهیونیست ها برای نظامی نگاه داشتن فضای فکری جامعه خود و کنترل امنیتی بر دارایی ها و منابع شهرک نشینان، هر از گاهی که دستاوردی برای اخذ شدن نمیابند، به سراغ ساختن دشمنانی از خود بزرگتر میروند، و گاهی بسیار بزرگتر. آخرین خبط آنها در حمله به کنسولگری ایران در سوریه مجبورشان کرده است که در یک جبهه با خطوط بسیار بزرگ به عملیات هوایی پرهزینه و کم نتیجه با آثاری هنگفت برعلیه امنیت ملی خود دست بزنند. این جنون برای دستاورد سازی آنقدر حماقت آمیز بوده است که موجبات شلیک بیش از 280 موشک و صده ها پهپاد و هزینه مقابله با آنان را برایشان به ارمغان آورده است. مقاومت اسلامی در خاورمیانه که همسو با ایران است از فضا نیامده است، همگی مردم باستانی خاورمیانه اند. رفتار نظامی فعلی که از آنان سرمیزند، حاصل جنایات آمریکا، اسراییل و سپس داعش است، پیشتر نفوذ شوروی به ایجاد مقاومت افغانستان و مجاهدین منجر شده بود، حال ایالات متحده و عوامل آن. فعالیت های جمهوری اسلامی ایران در حمایت از آنان به موجب اصل 154مندرج درقانون اساسی ایران است که ایرانیان حکومت خود را ملزم کرده اند بدون هیچ حد و مرزی از مستضعفان جهان در حد توانایی حمایت کند. آنچه که امروز به عنوان پروکسی های ایران یاد میشود، در واقع مردمان خاورمیانه اند که در برابر آمریکا، اسراییل، داعش و ... راهی جز کمک گرفتن از ایران نیافته اند. ایران تاکنون خود به شکل مستقیم وارد درگیری با اسراییل نشده بود، قوانین داخلی و همچنین فرماندهی کل قوا که فتوای جهاد به عهده ان است، اجازه چنین درگیری به ایران نداده بودند، حتی پس از 7 اکتبر نیز فتوایی برای جنگ با اسراییل با دفاع از غزه و لبنان از سوی مراجع شیعه صادر نشده است. اما حماقت بزرگ اسراییل برای ترورهنیه در تهران، باعث شد که ایران نیز خود پا به عرصه مقابله نظامی با اسراییل بپردازد. این اقدام صهیونیست ها، کمک شایانی به راهبرد مقاومت است که به دنبال ایستادگی طولانی تا فرسوده سازی جامعه اسراییل و بنیاد روانی آن در صحرای نبردهای بی نتیجه و بی پایان است. اسراییل نتانیاهو میرود که اکثریت یا شاید همه این نبردها را پیروز شده اما بازنده نهایی جنگ باشد، جنگی که گفتمان اصلی آن یعنی صهیونیسم هدف اصلی مقاومت اسلامی منطقه است نه صرفا آزاد سازی سرزمین های اشغال شده. مادامی که جنون دستاورد آنهم برعلیه گروه های مقاومت از ملزومات ابقای صهیونیسم گردد، پادتزی خواهد بود که ماهیت کارکردی آن ایجاد گروه های مقاومت در خاورمیانه و دوام ایده های آنان است، در حالی که صهیونیسم خود را مصروف جنگ های انحرافی با دستاوردهای موقت کرده و عملا به یک دولت شکست خورده تبدیل میگردد. worior@military.ir For ENG: t.me/M_S_A_institute