در سال 1956 پيشرفتهاي مداوم و مستمر در عرصه سيستمهاي راداري كنترل و مراقبت پرواز و همچنين هشدار زود هنگام باعث شد تا اين رادار ها به صورت هوابرد ( درقالب هواپيما ها) ظاهر شوند. اولين هواپيمايي كه اين نقش را بر عهده گرفت هواپيماي E_1 شركت گرومن بود كه در خلال سالهاي 1954 تا 1961 اي وظيفه را برعهده داشت. جانشين E_1 هواپپيمايي بود به نام E 2 باز هم از شركت گرومن كه اولين هواپيماي ناوپايه اي بود كه از اول براي به عهده گرفتن نقش كنترل و هشدار زود هنگام هوايي در تمامي شرايط آب و هوايي طراحي شده بود. اين هواپيماي دو موتوره داراي 5 نفر خدمه و يك ديش رادار گردان به قطر 25 فوت ميباشد كه اين ديش در بالاي بدنه نصب شده. اين پرنده كنترل ميدان نبرد و هشدار زود هنگام را در تمامي شرايط جوي براي فرماندهان ناو گروه و افسران ستاد فرماندهي فراهم مياورد. انواع ماموريت هاي اين هواگرد شامل هدايت سطحي, رهگيري (راداري) هوايي و كنترل عمليات هاي آفندي و پدافندي از طريق آسمان و كنترل ونظارت بر عمليات پوشش نزديك هوايي و مديريت جنگ در لحظات بحراني و هدايت هوايي عمليات جستجو و نجات و در نهايت رله ي ارتباطي ميباشد. اين هواپيما يكي از اجزاي اساسي در قسمت هوايي ناو گروه ميباشد كه با رادار كامپيوتريش قادر به تشخيص خودي از خصم و نظارت بر تحركات دشمن در منطقه و نيز آناليز شرايط و تهديدات بالقوه براي ايفاي هر چه بهتر نقش اخطار زود هنگام و كنترل شرايط جنگ ميباشد. اما روند كاري اين هواگرد چگونه بود و در چه عملياتهايي حضور پيدا كرد؟ از آغاز ورود به خدمت اين هواپيما در سال 1961 اين پرنده حكم چشم تيز بين ناوگان را داشت و جنگ ويتنام اولين تجربه آن به شمار مي آمد. در عمليات دره الدورادو ( حمله به تاسيسات پدافندي ليبي ) اين هواپيماها وظيفه كنترل و هدايت مستقيم جنگنده هاي تامكت نيروي دريايي را بر عهده داشتند. در اين عمليات كه در سال 1986 به وقوع پيوست اين هواپيما نقش بي بديلي در نجات دادن دوفروند تامكت از خطر دو سوخوي ليبيايي داشتند. بعد از آن و در اوايل دهه 1990 اين هواپيما عازم خاور ميانه براي شركت در عمليات طوفان صحرا (جنگ اول خليج فارس) شد و به خوبي از پس وظيفه ي خود در فرماندهي و كنترل هوايي نيروهاي متفقين بر آمد. با فرماندهي مستقيم حملات زميني و گشتهاي هوايي در اولين روزهاي اين جنگ 2 فروند جنگنده F_18 نيروي دريايي ايالات متحده توانستند به كمك E_2 دو فروند ميگ 21 عراقي را كه قصد غافلگير كردن آنها را داشتند سرنگون كنند. در ادامه همان سالها اين هواپيماها وظيفه ي نظارت بر نقاط پرواز ممنوع در شمال و جنوب عراق را بر عهده گرفتند. پس از جنگ اول خليج فارس اين پرنده ها عازم جنگ بالكان شدند و در آنجا وظيفه هدايت جنگنده هاي كشورهاي عضو پيمان ناتو را بر عهده گرفتند كه شامل درگيري هاي نزديك يا داگ فايت هم ميشد. جنگ بعدي اين هواپيما عمليات آزاد سازي عراق سال 2003 بود كه مهمترين وظيفه اين پرنده نظارت و كنترل چندين عمليات تهاجمي و پوشش نزديك هوايي بود. در تمامي اين مدت E-2 ها به صورت موثري چه در ايالات متحده و چه در ساير نقاط و كشورهاي جهان در عمليات عليه قاچاقچيان مواد مخدر حضوري موثر داشتند. اما انواع مدل هاي اين پرنده عبارتند از: مدل A اين مدل كه مدل اوليه به شمار مي آيد اولين پرواز خود را در تاريخ 19 آپريل 1960 با شماره سريال (148147) انجام داد و پس از پشت سر گذاشتن تستهاي پروازي با موفقيت با سفارش اوليه حدود 59 فروند وارد خط توليد شد. در سال 1964 اولين سري اين هواپيماها در قالب اسكادران VAW_111 به دو ناو هواپيمابر USS Ranger و USS KithyHawk تحويل شدند و همان طور كه اشاره شد در سال 1965 اولين نسخه هاي آن در جنگ ويتنام شركت نمودند و به طور عملي مورد آزمايش قرار گرفتند. در سال 1968 برنامه توسعه دو نسخه ديگر از اين هواپيما شروع شد چون بعضي قطعات و لوازم آن( در سري A ) چندان قابل اطمينان نبودند و اين برنامه به خلق نمونه هاي B و C منجر شد. مدل هاي B و C در سال 1975 تعداد 51 فروند از مدل A رادار AN/APS 120 را دريافت نمودند و به استاندارد مدل B رسيدند. اما بعدا دو نمونه از مدل A براي ايجاد تغييرات جهت دستيابي به استاندارد C به كار گرفته شدند كه سرانجام در اواخر سال 1972 خط توليد E_2 C راه اندازي شد. برخي از ويژگي هاي اين استاندارد عبارتند از ابزار پروازي و راداري بهتر همراه با موتور هاي پرقدرت تر كه كمك شاياني در افزايش سطح ايمني پرواز اين پرنده دارد. اولين نمونه هاي اين مدل در سال 1974 به نيروي دريايي تحويل داده شدند. اما چندسال بعد در سال 1982 به شركت گرومن پيشنهادي مبني بر ارتقاي اين پرنده انجام گرفت و اين پرنده E_2 C update نامگذاري شد و از سال 1985 به بعد 100 فروند از اين نوع تحويل نيروي دريايي ايالات متحده شد كه البته هر سه نمونه B و C و C update داراي وسايل سوختگيري هوايي ميباشند. براي عقب نماندن از شرايط روز دنيا E_2C دو مورد ارتقاي اساسي را تجربه كرد: 1_ ارتقا به مدل E_2C group II و برنامه مدرنيزه كردن رادار(RMP) اين برنامه ها داراي اين ويژگي ها بودند: - ارتقاي برد راداري ( افزوده شدن 40 درصد بر برد آن) - قابليت رديابي پيشرفته زميني - رنگ آميزي بدنه - سيستم انتقال اطلاعات تاكتيكيJoint Tactical Information Distribution System (JTIDS و Global Positioning System (GPS و ارتباط صوتي ماهواره اي. 2- برنامه Hawkeye 2000 كه شامل نصب و ارتقاي كامپيوتر ماموريت Mission Computer Upgrade (MCU و قابليت درگيري مشترك Cooperative Engagement Capability (CEC و سيستم اقدامات پشتيباني الكترونيك Electronic Support Measures (ESM كه توان عملياتي اين پرنده را در محيط پر خطر پيش بيني شده براي قرن 21 افزايش خواهد داد. MCU قابليت كشف و تعقيب اهداف متحرك را افزايش خواهد داد كه اين امر در همكاري با سيستم CEC. به وجود خواهد آمد. CEC توان درگيري اين پرنده را با نيروهاي سطحي به طور قابل ملاحظه اي افزايش ميدهد.( E_2 اولين پرنده در ارتش آمريكا است كه به اين سيستم مجهز شده) E_2 هاي مجهز به سيستم CEC پرنده هايي كليدي براي نشانه گيري سريع براي سيستم كنترل آنش AEGIS ميباشند كه به صورت خارق العاده اي برد مفيد موشك هاي استاندارد (SM-2). را افزايش ميدهند. برنامه مدرنيزه كردن رادار پروژه رادار نمايش پيشرفته را توسعه ميدهد به طوري كه حاصل آن براي اين هواگرد ديد روي خط افق over-the-horizon و اكتشاف اهداف زميني overland detection, و تعقيب تا ناوگروه tracking to the battle group خواهد بود كه البته تزويج آن با برنامه CEC اين پرنده را كاملا در نقش نمايش موشك بالستيك Theater Ballistic Missile و دفاع ضد موشك كروز Cruise Missile Defense (TBMD/CMD ظاهر خواهد كرد. اين قابليت پيشرفته تعقيب در تركيب با سيستم كنترل آتش AEGIS و موشكهاي ارتقا يافته استاندارد (SM-2 Block IVA and SM-3) ناو گروه را قادر ميسازد تا چتر دفاعي ضد موشك بالستيك در منطقه اي به وسعت ايالات متحده و يا هم پيمانانش فراهم سازد به علاوه سيستمهاي E_2 با ساير هواپيما هاي كنترل و هشدار زود هنگام AWACS و سيستمهاي زمين پايه انتقال اطلاعات سازگار است. http://http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_E-2A_VAW-11_CVA-43_1966%7E0.jpg مشخصات فني( به نقل از سايت نيروي دريايي آمريكا) نقش: هواپيماي كنترل و هشدار زود هنگام ناوپايه. شركت سازنده: گرومن آمريكا خدمه: 5 نفر سال آغاز به خدمت: 1964 قيمت هر فروند: 80 ميليون دلار پيشرانه: دو موتور توربو پراپ Allison T-56-A427 با قدرت 5100 اسب بخار طول: 17.5 meters ارتفاع: 5.6 meters عرض بالها: 28 meters حداكثر وزن برخاستن: 23,850 kg سرعت: 552 km. per hour سقف پروازي: 9,100 meters به روايت از: http://www.navy.mil/navydata/fact_display.asp?cid=1100&tid=700&ct=1 و همچنين http://www.navysite.de/planes/e2c.htm#end مترجم: Blaze (با تشكر از جناب Pilot_of_Persia كه زحمت آپلود عكسها رو در اكانت گالريشون كشيدند.) (براي ديدن عكسها در اندازه واقعي عبارتnormal_ رو از اسم فايل پاك كنيد) استفاده از اين مقاله با ذكر منيع و نام مترجم به همراه درج لينك بلا مانع است.