سنگرسازان بی سنگر، مهندسی - رزمی در دفاع مقدس سنگرسازان بی سنگر، مهندسی - رزمی در دفاع مقدس

[abodi 241]

پس چرا پشتش LED داره؟؟

یکی از مشکلات ما در عملیات های شبانه بخصوص در زمانی که نور ماه هم به حداقل می رسید ، گم شدن نیرو ها در ستون کشی و رزم شبانه بود . طرح های مختلفی برای  مشخص کردن مسیر ها استفاده می شد مثلا از شب تاب های کم نور در کنار های جاده  استفاده می شد اما مشکل در مسیر هایی بود که شب تاب ها باعث لو رفتن مسیر می شد بر همین اساس این طرح در جهاد انجام گرفت اما کمتر در جنگ مورد استفاده گرفت . توضیح طرح هم  اینه که چنتا لامپ کوچک ، دیود ، را با باتری در پاشنه کفش جاسازیکرده بودند و برای این کار در نطر گرفته بودند. اما مشکلاتی از جمله بزرگ بودن باتری و اذیت کردن پاشنه پا بزرگترین مشکل طرح در پیاده روی های طولانی بود و البته عوض  کردن باتری هم خودش  داستانی بود.

[iran_400 2,496]

کسی اطلاعاتی در مورد این پل مانند نام و مصالح بکار رفته در اون داره؟

 

icon_arrowd

 

http://cdn.asriran.com/files/fa/news/1390/6/5/186973_856.jpg

[abodi 241]

کسی اطلاعاتی در مورد این پل مانند نام و مصالح بکار رفته در اون داره؟

 

icon_arrowd

 

http://cdn.asriran.com/files/fa/news/1390/6/5/186973_856.jpg

چند دسته پل موقت در اوایل جنگ برای گذر موقت از رودخانه به طور ابتکاری درست شد. یکیش که تو عکس هم هست از تیوب و چوب و الوار برای گذر نیروی پیاده و خودروی سبک بر روی رودخانه پهن می شد . یک سری دیگر با کابل و الوار به دو سر روخانه وصل می شد و فقط نیروی پیاده قادر به استفاده از این نوع بودند . سری دیگری بود که از بشکه های 220 لیتری نفت برای شناور ماندن بر روی آب استفاده می شد .  این طرح مشکل بزرگش بعد از اصابت ترکش و یا گلوله به بدنه ی آن بود چرا که در صورت اصابت ترکش و نفوز آب به درون  آن وزن کلی پل زیاد می شد و احتمال غرق شدن کل پل افزایش می یافت. اما پلی که در عکس مشاهده  می کنید این مشکل را نداشت و حتی تعویض نقطه ی اسیب دیده به سرعت صورت می گرفت . دوستان اگر تونستند از پل های که در عملیات الی بیت المقدس در منطقه دارخوین و انرژی  اتمی استفاده شد عکس تهیه کنند این پل ها خیلی جالب بودند در مواردی این پل ها قبل از شروع عملیات در اب غرق شده بودند و در آغاز عملیات شناور شدند . تانک و لودر و ادوات سنگین براحتی از این پل ها عبور می کردند.

[HHL 1,472]

سرانجام پل بعثت چی شد؟

[abodi 241]

سرانجام پل بعثت چی شد؟

بعد از جنگ با توافق طرفین برچیده شد. 

[Saberin 2,737]

مجموعه تصاویر مهندسی جنگ

 

 (قسمت چهارم)

 

10- پل شناور خضـر

 

 

 

بعد از عمليات والفجرِ هشت و در زماني كه هنوز «پل بعثت» احداث نشده بود، نیروهای مستقر در منطقة «فـاو» نیازمند پشتیبانی و تدارکات بودند. غذا، سوخت و مهمّات براي آن‌ها حیاتی بود. در اثر بمباران‌هاي مكرّر شیمیایی، آب سالم در فـاو پيدا نمي‌شد و جبهة فـاو به جبهة خیلی سختی تبدیل شده بود. پشت سرِ رزمندگان خط مقدّم، رودخانة خروشان «اروندرود» بود. عرض اروند حدود 900 متر است. انجام تدارکاتِ سنگین با قایق، بسیار سخت و کُند بود. مهندسین پشتیبانی و مهندسی جنگ چند پل روی اروند پیش‌بینی و نصب کردند ولی هواپیماهای عراقی و بعضاً سرعت حرکت آب، آن پل‌های به زحمت نصب‌شده را از بين برد. نیاز به تدارکات سنگین، به شدّت به فرماندهان جنگ فشار مي‌آورد ولی راهی برای برقرای ارتباط نمانده بود. شرایط نيروهایی که در فـاو مستقر بودند روز به روز سخت‌تر می‌شد. مهندسین جوان جنگ، درنهایت برای حلّ مشکلِ بزرگِ عبور از اروند، «پل خضـر» را طراحی و اجرا كردند.

 

 

 

           

 

اين پل از یک صفحة بزرگِ شناور به وزن حداقل 90 تُن كه «دوبّـه» نام داشت تشكيل شده بود كه به وسيلة سه رشته سیم‌بکسل كه به موازات هم در امتداد عرض رودخانه قرار داشته و در ساحل‌هاي دو طرف رودخانه محكم شده بودند، مهار گرديده بود. نیروی جلوبرندة خضـر، یک دستگاه تراکتور بود که روی نقطة خاصّی از دوبّـه جاسازي شده بود. پل خضـر توانست ماشین‌آلات و تدارکات سنگین را به رزمندگانی که در فـاو بودند برساند. بعدها برای راحت‌ترشدن رفت و آمد به فـاو، مهندسین پشتیبانی و مهندسی جنگ جهاد، پل عظیم «بعـثت» را بر روی اروندرود احداث کردند ولي نقش پل خضـر در تثبیت نیروها در فـاو، بسیار تعیین‌کننده بود.

 

 

            

 

 

اروندرود تا دریای آزاد فاصلۀ زیادی نداشته و جزر و مدّ آن، همان جزر و مدّ درياست. در هر 6 ساعت، یک سیکلِ جزر و مدّ به طور کامل صورت مي‌گرفت؛ بدين‌ترتيب در هر روز 4 مرتبه جزر کامل و 4 مرتبه هم مدّ کامل وجود داشت. اختلافِ ارتفاعِ جزر كامل و مدّ کامل به 5/3 متر می‌رسید. ساحلِ اروندرود هم به خاطر بالا و پايين رفتن آب، حدود 150 تا 200 متر عقب و جلو می‌شد (ساحل متغيّر). سرعت آب در زمان مدّ به 70 کیلومتر در ساعت می‌رسید. صدای جزر، وحشتناک بود و اگر در زمان آن در کنار رودخانه مي‌ایستادی، ترس وجودت را فرا می‌گرفت. مهندسین جهاد با چنین پیش‌فرض‌هایی باید پل خضـر را طراحی و اجرا می‌کردند.

 

 

            

 

 

قبل از آماده‌شدن پل خضـر، پل‌های «دوبّـه‌ای» و «خیبری» هم بر روی رودخانه نصب شد ولی سرعت حرکت آب، آن‌ها را نابود کرد. یک طرح جالب که در آن زمان برای استتار پلي كه شناور بود استفاده شد، این بود كه پمپ‌هایی را درون بدنۀ پل کار گذاشتند و در زمان‌هایی که نیاز به اختفا بود، با پُرکردن محفظه‌های آبِ تعبيه‌شده در پل، به علت سنگين‌شدن، تمام آن به زیر آب رفته و از دید دشمن مخفی مي‌ماند. اما سرانجام غوّاصان عراقی، آن پلِ غرق‌شونده را شناسایی و منهدم کردند.

 

 

             

 

 

پل‌های خضـر «3» و «4‌« از نمونه‌های قبلی بزرگتر بوده و ظرفیت جابه‌جایی بالاتری داشتند، لذا قطعاتِ به کار رفته در آن‌ها، قوی‌تر و مجهزتر بود. تجربۀ خضـرهای قبلی، به خوبی در بهینه‌سازيِ این خضـرها به کار گرفته شد. یکی از مشکلات خضـرها، سائیدگی زيادِ سیم‌بکسل‌ها بود که اين مشكل در خضـرهای 3 و 4 با تعبیۀ غلتک‌های بزرگتر، حل شد. هم‌چنین با بهینه‌کردن زاویۀ نصب تراکتور در روی دوبّـه، قُطر رینگ تراکتور، سایز سیم‌بکسل‌ها، محل قرارگرفتن گوشواره‌ها و نوع شمع‌کوبی، کیفیّت كاركرد پل و ارائـۀ خدمت آن، بالاتر رفت.

 

 

    

 

 

 

یکی از مشکلاتی که بايد در زمان طراحی حل می‌شد این بود که سیم‌بکسلِ سوم که حول یکی از چرخ‌های تراکتور می‌پیچید و دوبّه را حركت مي‌داد، باید به گونه‌يي کار گذاشته می‌شد که امکان خارج‌شدن سیم‌بکسل از دور رینگ امکان نداشته باشد، لذا یک رینگ خاص برای این کار طراحی و ساخته شد. ارزان‌بودن و سریع‌النصب بودن پل خضـر و هم‌چنین پیچیده‌نبودن کار با آن، از ديگر مزيّت‌هاي این طرح بود. هواپیماهای عراقی هیچ‌گاه نتوانستند این پل متحرک را که براي‌شان نامرئی بود، مورد حمله قرار دهند.

 

 

              

 

 

 

سه رشته سیم‌بکسل، با شمع‌کوبی و بتُن‌ریزی در دو طرف ساحل اروندرود، محكم و مهار شده بودند. سیم‌بکسل‌ها از داخل گوشواره‌هایی که بر روی دوبّـه تعبیه شده بود عبور داده شده بودند. دو سیم‌بکسل بزرگ، نقش هدایت دوبّـه را داشتند تا جریان شدید آب، آن را از مسیر مشخص‌شده (امتداد عرض رودخانه) خارج نکرده و با خود نبَرد. بر روی نقطۀ محاسبه‌شده‌ای از دوبّـه، یک تراکتور «فرگوسن» جاسازي شده بود كه لاستیک‌هایش را جدا کرده، به یکی از چرخ‌های عقب آن، رینگ مخصوصي بسته بودند و سیم‌بکسل سوم را چند بار دور آن رینگ چرخانده بودند. وقتي رانندۀ خضـر دندۀ جلوي تراكتور را می‌زد، خضـر به عقب می‌رفت و هروقت دندۀ عقب را می‌زد، خضـر به جلو می‌رفت. چون سيم‌بكسل‌هاي اول و دوم، خضـر را در امتداد عرضِ رودخانه نگاه مي‌داشتند، لذا نيازي به فرمان نبود و مثل قطاری بود که ریل آن، دو سیم‌بکسل اطرافش بودند. مهندسین جهاد سازندگی، از این ابتکارات در جنگ زیاد داشته‌اند.

 

 

     

 

 

 

برای این که ماشین‌آلات بتوانند به راحتی تا پای پل خضـر بیایند می‌بایست در ساحل رودخانه که داراي گِـلِ نرم بود جاده‌سازی می‌شد كه گاهي این جاده در اثر مدّ اروندرود به زیر آب می‌رفت. نمي‌شد در تمام ساعات روز از پل خضـر استفاده کرد و می‌بایست هوا تاریک می‌شد تا هواپیماهای دشمن توانِ ديدن نداشته باشند. گاهی هم جزر خیلی زیادِ آب، مانعِ حرکت خضـر می‌شد؛ زيرا جزر که می‌شد سطح آب پایین می‌رفت و ساحل‌هاي دو طرف رودخانه، بالاتر قرار مي‌گرفتند. لذا حرکت خضـر از کنار ساحل تا وسط رودخانه، سرازيري و راحت بود ولی از وسط رودخانه به ساحل مقابل، چون می‌بایست یک مسیرِ سربالایی را طی کند، خیلی سخت و گاهي غیرممکن می‌شد. اگر آب، خیلی پایین و بارِ زیادی هم بر روی خضـر بود، امکان طی‌کردن آن سربالایی نبود. رانندگان خضـر، این چیزها را به سرعت یاد گرفته و مشکلات را حل می‌کردند. در ساخت خضـرهای 3 و 4، مهندسين طرّاح خضـر، این مشکل را حل کردند.  در مهندسی جنگ بخش تحقيق و توسعه (R&D) بسیار قوی بود.

 

 

 

     

 

 

 

در مجموع چهار پلِ خضـر در عملیات والفجرِ هشت بر روی رودخانۀ خروشان اروند ساخته شد. با خضـر، کامیون‌های پُر از بار و نيز ماشین‌آلاتِ سنگین مانند لودر و بولدوزر به شهر فـاو حمل می‌شد. این خضـرهای بچه‌های جهاد، کار ترابری و تدارکات خط مقدّمِ فـاو را حل کرده بود. عراقی‌ها هم نمی‌توانستند خضـر را منهدم کنند؛ غیرِ قابلِ تخریب بودن خضـر، مزیّت بسیار بالایی بود. البته یک بار یکی از غوّاصان عراقی زیر یکی از خضـرها مواد منفجره گذاشته و آن را منفجر كرد ولی خرابيِ به وجود آمده، به سرعت تعمیر شد و غوّاصِ نترس عراقی که تا دلِ بچه‌های ما آمده بود هم به هلاکت رسيد.

 

              

 

    

 

 

 

 

 

شادی روح همه شهدای مهندسی جنگ صلوات ...

 

 

 

 

ادامه دارد...

 

 

برداشت فقط با ذکر Military.ir

ویرایش شده در آبان 93 توسط saberin

[mahdiarmy 2,581]

ای ول ! تاپیک باحالیه . اون لانچر آر پی جی که ما رو گرفت . مدل تکیش هم پریسکوپ داشت . توپ بود !

[Saberin 2,737]

تصاویر مهندسی جنگ

 

قسمت پنجم

 

11- پل شناور خيـبر

 

 

 

نيروهای پشتیبانی و مهندسی جنگ در بهمن‌ماه 1362 يك پل شناورِ 14 كيلومتري به نام «پل خيـبر» بر روی هورالعظیم ساختند كه راه مهمِ ارتباطي عقبة جبهه با خط مقدمِ «جزایر مجنون» بود.
با توجه به سابقه فنی و مهندسیِ مهندسین طراح جهاد در موضوع پل‌سازي در عرصه‌هاي مختلف، همة تجربه‌های قبلیِ اين نيروها در طراحی این پروژه به کار گرفته شد. عمدة مشكلاتِ طرح‌های قبلی، هزینة بالای ساخت، آسیب‌پذیری بسیار بالای پل در مقابل ترکش و سخت‌بودن روش مونتاژ و حمل و نقلِ پل بود که همگي در طراحیِ جدید براي پل خيـبر، برطرف شده بودند.

 

 

 

   

 

 

پل خيـبر، روی آب شناور بود و پایه نداشت. اين پل 14 کیلومتری، از دنبالِ هم قرارگرفتن حدود 2500 قطعة شناور تشكيل شده بود كه هركدام 6 متر طول و بيش از 3 متر عرض داشته و به وسیلة گوشواره و پیم به هم متصل شده بودند. هر قطعة پل، براي قابليّت شناوري بالاتر و امكان تحمل وزن بيشتر، چهار بالة شناور هم (به عنوان كمكي) در دو طرفِ خود داشت. شاسّی هر قطعه از پل، شامل 4 تیرآهنِ 14 لانه‌زنبوری بود که روی آن‌ها یک ورق 4 میلی‌متري آج‌دار قرار گرفته بود و چهار بالة اطراف پل هم با لولا و پیم به این شاسی وصل بود. در زیر شاسّی، باله‌ها بلوک‌های «پلی‌استایرن» با تسمه به آن محکم شده بودند. کار شناورکردن پل بر روی آب را همین بلوک‌های پلی‌استایرن انجام می‌دادند. توان شناوریِ هر قطعه از پل، 6 تُن بود.
 

   

 

 

پس از عملیات رمضان، فشار بر ماشین جنگی عراق از دو محور فکّه و هورالعظيم ـ که يكي زمينِ رَملي و دیگری آب بود ـ به عنوان استراتژی نیروهای ایران در دستور كار قرار گرفت. حرکت از هر دو محور، بسیار مشکل و نیازمند اندیشیدن تدابیرِ مهندسی ـ رزمی و اطلاعاتیِ بالا بود. در همین راستا عملیات‌هاي «والفجرِ مقدماتی» در منطقة فکّه و «خيـبر» در منطقة هور طرح‌ریزی و اجرا شدند.

 

   

 

 
هورالعظیم در سال 62 از رودخانه‌های دجله، کرخه و میمه تغذیه می‌شد. عمق آب در شمال آن و هنگام طغیان رودخانه‌ها به 8 متر و در جنوب آن به 3 متر می‌رسید. عمق آب در فصل‌های مختلف سال تغییر می‌کرد. پوشش گیاهی هور غالباً نی‌زار بود ولی گونه‌هاي گياهيِ بردی، چولان گاطه و شبلان هم در آن دیده می‌شد. مساحت هورالعظیم در سال 62  حدود 2200 کیلومترمربع بود. هم‌اكنون به علت كاهش آبِ ورودي از دجله و كرخه، قسمت عمدة هورالعظیم خشک شده است.

 

   

 

 
در بخش عراقيِ هورالعظيم، دو جزیرة مصنوعيِ پولیگونی‌شكل به نام‌های «مجنون شمالی» و «مجنون جنوبی» وجود داشت که سال‌ها قبل توسط عراق و براي بهره‌برداري از منابع نفتي ايجاد شده بود. اين جزاير اهميّت خاصی براي عراق داشتنه و به وسیلة يك دژ (خاكريز بلندي كه روي آن قابل تردد بود) به یکدیگر راه داشتند. اهمیت راهبرديِ این جزایر فقط به علت وجود دکل‌های فشارقوی برق، دکل‌های تقویتیِ رادیو و تلويزیون، تأسیسات و کارخانه‌های کاغذسازی و چاه‌های نفت نبود، بلکه نیروهای سپاه و ارتش درصورت فتح اين جزایر می‌توانستند جادة مواصلاتی و بسیار مهم بصره ـ العماره ـ بغداد را زیر ديد و آتشِ دقیق بگیرند. بصره، شهر بزرگ و بندری عراق محسوب می‌شد و تمام ادوات نظامیِ سنگین و کمک‌های بین‌المللی به عراق از طریق کشتی و بندر بصره به جبهه‌های آن می‌رسید.
 

 

   

 
رزمندگان اسلام، پس از شناسایی‌هاي دقیق جزایر و هورالعظيم، در اسفندماه سال 62 با انجام عمليات خيـبر و با استفاده از اصل غافلگیري، موفق به تصرف جزيرة مجنون شمالي و بخش اعظم جزيرة مجنون جنوبي شدند. اما پشت سرِ رزمندگان، آب بود و به عقبة جبهه متصل نبودند كه بايد این مشکل حل می‌شد.
نیروهای خط‌شکن به وسیلة قایق از آب عبور کرده و جزایر را فتح کردند، اما با قايق، امكان استقرار در جزایر و پشتيباني از نيروهاي خط مقدمِ آن‌جا براي بلندمدت، وجود نداشت. اتصال مطمئنِ جزایر به عقبه با احداث یک پل، راهِ حلّی بود که به ذهن می‌رسید. لذا فرماندهان سپاه ماه‌ها قبل از انجام عمليات خيـبر، اين مشکل را با فرماندهان پشتیبانی و مهندسی جنگ مطرح کردند. اين‌ها هم برای ساخت پلی که با شرایط هور مناسب بوده و نياز به زمان كمي براي احداث داشته باشد، مشغولِ مطالعه شدند.

 

 

   

 

 
با توجه به تجربة پل‌های بشکه‌ای و دوبّـه‌ای شهید «هزاردستان» و پل‌های کمک‌پناه، نقشه‌ها و نمونه‌های اولیه از پل ساخته شد. طراحی این پل برای استفاده در آب‌های با حداکثرِ سرعت 2 متر بر ثانیه بود كه مشخصات مخصوصِ به خود را داشت. ابتکار تلفیق فوم و فایبرگلاس در پل خيـبر، یک مزیّت بسیار عالی برای آن بود. زیرا پس از اصابت ترکش به پل، از شناوریِ آن کاسته نشده و پل غرق نمی‌شد. درواقع پل خيـبر، يك پل شناور ضدِ ترکش بود. قطعات نمونة پل در یکی از کارگاه‌های کمیتة فنی دفترِ مرکزی جهاد سازندگی ساخته شد. این در حالی بود که بسیاری از مسئولين هنوز با نگرانی و ناباوری به اجرای کار می‌نگریستند.
 
 

   

 

 

 

قطعات ساخته‌شده برای گذراندن مرحلة آزمایش به درياچة ورزشگاه آزاديِ تهران انتقال يافته و در حضور فرماندة وقت نیروی زمینی ارتش و معاون صنایع خودکفايی سپاه، آزمايش شدند. پس از موفقیت‌آمیز بودن آزمايش، فرماندهی سپاه، سفارش ساخت 30 كيلومتر از اين پل را به مهندسین جهاد داد. حداکثر زمان برای انجام پروژه هم 5/2 ماه تعيين شد.
 
در پاييز و زمستان سال 62 بيشترِ کارخانه‌های ایران تعطیل یا نیمه‌تعطیل بودند ولي می‌بایست همة امکانات کشور برای حفظ جزایر مجنون در عمليات آتي، بسیج می‌شد. حفظ جزایر به ساخت پل خيـبر وابسته بود و موضوع به اطلاع هیئتِ دولت رسید. هيئتِ دولت هم با وجود غیرِ قابلِ اجرا دانستنِ این پروژه از طرف برخی وزرا، دستور هماهنگیِ وزارتخانه‌های صنایع سنگین، صنایع سبک، بازرگانی، جهاد سازندگی و سپاه پاسداران را براي اجراي آن صادر کرد. به تمام این مشکلات، محرمانه‌بودن پروژه را هم كه بايد در طول فرآيند ساخت قطعات رعايت مي‌شد اضافه کنید!
 

 

   

 

 

عمق آب در هورالعظیم 3 متر بود. نی‌های قطور و متراکمِ آن، حدود 2 متر از سطح آب بالاتر بودند. تراکم نی‌ها آن‌قدر زیاد بود که امکان عبور از بین‌شان نبود. قایق‌ها فقط می‌توانستند از مسیرهای خاصی که نی وجود نداشت يا ني‌ها بريده شده بود عبور کنند و این موضوع، مسیر حرکت را طولانی کرده بود. عبور قایق از هر جایِ هور ممکن نبود و پروانة موتور آن یا به کف هور برخورد می‌کرد و یا با پیچیدنِ نی‌ها به دورِ آن، از کار می‌افتاد.
در نقشه‌برداری‌های اولیه، مسیر مستقیمی را پیدا کردند. بریدن نی‌های 5 متریِ قطور و متراکم، کار دشواری بود. بچه‌های جهاد برای بریدن نی‌ها دستگاه بزرگی به نام «جبل» ساختند كه نی‌ها را از ریشه کَنده و لِه مي‌كرد. این دستگاهِ عظيم‌الجثّه خیلی خوب کار می‌کرد و طراحی و ساخت آن، قبل از اتمام کار پل انجام شد.
 

   

 
 
نقشة تمام قطعات پل آماده شده بود و به 5000 قطعة فلزی نیاز بود تا پل ساخته شود. کار تولید این قطعات بین 120 کارخانه که تخصص فلزکاری داشتند تقسیم شد. هیچ کارخانه‌يي نمی‌دانست قطعه‌يي را که دارد تولید می‌کند، قطعه‌يي از یک پل است؛ فقط مهندسِ ناظر کارخانه که در آن‌جا مستقر بود مي‌دانست. البته همة کارگران می‌دانستند که بازگشاییِ کارخانه و كارِ 24 ساعته طيِ 4 شیفت، مربوط به جبهه می‌باشد.
 
 
تمام قطعات پل همانند قطعات یک جورچين (پازل) در گوشه و کنار ایران تهیه شده و برای مونتاژ به اهواز حمل شدند. برای این که تمام قطعات با کمترین خطا ساخته شده و در زمان نصب، به راحتی به همديگر نصب شوند، مهندسین جهاد به نقشه اکتفا نکرده و برای هر کارخانه «جیکوفیکسچری» تهیه كرده بودند که قطعات تولیدی، با آن تست و چك می‌شد تا کار، دقیق و بی‌نقص انجام شده باشد. تولید بلوک‌های پلی‌استایرن هم به همین شکل بین کارخانه‌های مختلفِ سراسر کشور تقسیم شد.
تهیة نقشه‌های اولیه، نمونه‌سازی، آزمایش نمونه‌های اولیه، شناسایی تجهيزات و راه‌اندازی حدود 80 كارخانة تولیدی، تهیه و تدارک مواد اولیه، تهیة مواد اولیة پليمري و آهن‌آلات و انتقال آن‌ها به کارخانه‌ها، نظارت بر ساخت و انتقال قطعات ساخته‌شده به منطقة هورالعظیم، کارهايي بود که مهندسین پشتیبانی و مهندسی جنگ جهاد، طی چند روز انجام دادند! نبود مواد اولیه برای ساخت پلی‌استایرن و پروپتیلنکه نقش شناوریِ پل را برعهده داشتند و نيز ورق و تیرآهن مورد نیاز، از ابتدایی‌ترین مشکلات بود. در سال 62 در کارخانه‌هایی که کارِ فلزیِ سازة پل را برعهده داشتند، صفحه‌سنگ و حتی دستکش برای جوشکاری قطعات فلزی، به اندازة كافي وجود نداشت، اما به لطف خدا و تدبیر مهندسین جهاد، تمام این کمبودها و مشکلات با تدبیر حل شد.
 

   

 

 
راندمان کارِ جهاد در پروژة پل خيـبر، از راندمان كارِ «تونل توحید» هم بالاتر بود. این نوع مدیريتِ تولید را در دنیای امروز، «مدیریت تولید بدون کارخانه» می‌نامند.
کار نصب قطعات پل در هورالعظيم را نيز برادران سپاه و نيروهاي جهاد با كمك هم انجام دادند.

 

 

   

 

 
از آنجا که پس از احداث جاده سیدالشهداء(ع) دیگر نیازی به پل خیبر نبود، پل خیبر جمع‌آوری شد. استفاده از چنین پلی با چنین طولی در تاریخ جنگ‌ها بی‌سابقه بود.
 

     

 

     

 

 

 

 

شادی روح همه شهدای مهندسی جنگ صلوات

 
ادامه دارد

برداشت فقط با ذکر military.ir

[Saberin 2,737]

تصاویر مهندسی جنگ

 

قسمت ششم

 

12- جادة سيدالشهدا(ع)

 

 

عمليات خيـبر، يكي از مهم‌ترين عمليات‌هايي بود كه در دوران دفاع مقدس انجام شد و اهميت آن در اين بود كه رزمندگان اسلام با استفاده از اصلِ غافلگيري، وارد خاک عراق شده، 20 کيلومتر از آب‌هاي هورالعظيم را پشت سر گذاشته و توانستند جادة بصره ـ بغداد را زير آتش قرار داده و رفت و آمد را در آن مختل نمايند. در اين عمليات، جزاير مجنونِ شمالي و جنوبي (بعدها خيـبر نام گرفتند) که از مراکز مهم نفتي عراق بوده و داراي بيش از 8 ميليارد بشکه ذخاير نفتي و حدود 60 حلقه چاه نفت بودند، به تصرف رزمندگان اسلام درآمد.

به يُمن احداث «پل خيـبر» كه يكي از شاه‌كارهاي مهندسيِ سنگرسازان بي‌سنگرِ جهاد بود، رزمندگان توانستند مواضع خود را در جزاير مجنون تثبيت نمايند. اين عمليات به آزادسازيِ حدود 1000 كيلومترمربع در هورالعظيم، 140 كيلومترمربع در جزاير مجنون و 40 كيلومترمربع در منطقة «طلائيه» انجاميد. بيش از 000/13 تَن از نيروهاي دشمن كشته و مجروح و 1140 تَن هم اسير شدند. هم‌چنين 150 دستگاه تانك و نفربر، 200 دستگاه خودرو، 6 فروند هواپيما و 9 فروند بالگرد دشمن منهدم شده و 10 دستگاه تانك و 60 دستگاه خودروي نظامي هم به غنيمت گرفته شد.

قطع جادة ارتباطي بصره ـ بغداد از اهميّت خاصي برخوردار بود و حفظ اين موفقيّت، اهميتِ بيشتري داشت. پل خيـبر، بيشتر براي رعايت اصلِ غافلگيري ساخته شده بود تا رزمندگان و تجهيزات سبك، بتوانند از آن عبور كنند كه موفق هم بود. اما براي حفظ مواضعِ به دست آمده، به انتقال تجهيزات سنگين به خطوط مقدم نياز بود كه اين كار از طريق پل خيـبر، شدني نبود. از اين جهت فرماندهان جنگ، پيشنهاد احداث مسيري كه ظرفيت بالايي در جابه‌جايي داشته باشد را به مسئولين «پشتيباني و مهندسيِ جنگ جهاد» (پ.م.ج.ج) ارائـه دادند.

درحقيقت اين مسير مي‌بايست از وسط آب‌هاي هورالعظيم عبور كرده و به جزاير مجنون برسد. تمام طرح‌ها و ايده‌ها به ساخت يك جاده ختم مي‌شد، اما سؤال اين بود كه چه زيرساختي مي‌توانست بسترِ جاده باشد؟ همان‌گونه كه مشخص است مهم‌ترين عاملِ موفقيت در جنگ، استفاده از زمان است و هر كاري مي‌بايست در كوتاه‌ترين زمان انجام شود. براي احداث جاده در هورالعظيم، طرح‌هاي مختلفي ارائـه و حتي بعضي از آن‌ها هم آزمايش شد. به عنوان مثال، براي ايجاد زيرساخت در آبِ با عمق 3 تا 4 متر و كفِ باتلاقيِ هورالعظيم، ريختنِ ضايعات آهن به همراه ضايعات لاستيك، مورد آزمايش قرار گرفت كه جواب نداد.

 

      

 

بعد از گذشت چهار روز از اقدام جهاد براي ساخت جاده، درنهايت تصميم بر اين شد كه جاده‌يي «خاكي» احداث شود. طول مسير، 14 كيلومتر بود كه بخش عمدة آن در مناطق ني‌زار قرار داشت. (ني‌هاي بلندي كه 3 تا 4 مترِ آن زير و 2 تا 3 مترِ آن هم روي سطح آب بود.) به قولِ يكي از جهادگران، ظواهر امر نشان مي‌داد كه اين كار، شدني نيست اما با توكل به خداوند متعال و حضرت سيدالشهدا، اين امر اتفاق افتاد.

جنس خاك ساحلِ هور در سمتِ ايران، «رُس» بود و كمپرسي‌ها مي‌توانستند از همان نزديكيِ محل، براي احداث جاده خاك بياورند. خاك‌هاي برداشت‌شده، در محلي تخليه و جمع مي‌شد تا رطوبت آن گرفته شود و سپس براي استفاده در احداث جاده، با كمپرسي به آن‌جا حمل مي‌شد. نحوة ساخت جاده اين‌گونه بود كه يك يا چند كمپرسي، خاك را در انتهاي جاده (كه تا آن لحظه احداث شده بود) تخليه كرده و سپس بولدوزرها اين خاك‌هاي جديد را هُل داده و به درون آب مي‌ريختند. در حالي كه خاك‌هاي جديد بر روي خاك‌هاي قبلي لغزيده و در آب ريخته مي‌شد، خاك‌هاي قبلي هم زير چرخ بولدوزرها لِـه مي‌شدند. درحقيقت بولدوزر، هم خاك‌هاي جديد را هُل مي‌داد و هم خاك‌هاي قبلي را به هم مي‌فشرد. خاكي كه براي احداث جاده استفاده مي‌شد از جنس رُس بود. خاك رُس به گونه‌يي‌ست كه به دليل كوچك‌بودن ذرات، مقدار آبِ كمتري به داخل آن نفوذ مي‌كند و اگر فشرده شود، مانند جدارة كوزه عمل كرده و مانعِ نفوذ آب به درون خود مي‌شود. راه نفوذ آب به جاده، از «كف» و «كناره‌ها» بود؛ براي حل مشكل كفِ جاده، لجن كفِ هور، خودش مانعِ نفوذ آب مي‌شد و به آرامي نشست مي‌كرد كه اين نشست، محسوس نبوده و مشكلي ايجاد نمي‌كرد. براي حلِ مشكل كناره‌ها هم با ريختن خاك رُس در كناره‌ها، مانعِ نفوذ آب شدند.

 

     

 

در احداث پل خيـبر، ني‌ها مانعِ انجام كار بودند اما در احداث جادة سيدالشهدا اين‌گونه نبود و ني‌زار، نقش به‌سزايي در استحكام جاده داشت به طوري كه ني‌ها جريان آب را كُند كرده و با ريختن خاك بر روي آن‌ها، به استحكام خاكِ جاده افزوده مي‌شد. اما همه‌جاي هور ني‌زار نبود و قسمت‌هايي از آن مانند يك درياچة كم‌عمق، فقط آب بود. در اين شرايط هنگام وزيدن باد، موج‌هايي در آب شكل مي‌گرفت كه اين امواج با كنارة جاده برخورد كرده و آن را مي‌خورد. اين رويداد كه اصطلاحاً «فرسايش آبي» نام دارد موجب كاهش نگران‌كنندة عرض جاده مي‌شد. به دليل هزينه‌هاي بالاي شن و ماسه، امكان استفاده از آن در تمام طول مسير نبود و درنهايت روشي كه جهادگران براي مقابله با فرسايش آبي به كار گرفتند، استفاده از ني‌هاي موجود در منطقه بود؛ جهادگران ريشة ني‌ها را در كنارة قسمت‌هايي از جاده كه عاري از ني‌ بود درون آب قرار مي‌دادند و با رشد و بزرگ‌شدن آن‌ها، براي اين قسمت‌هاي جاده هم حفاظ ايجاد مي‌شد.

 

   

   

قسمت‌هايي از هورالعظيم، «گذرگاه آب» بود و از آن‌جا كه زمان احداث جاده در فصل بهار و هنگام بارندگي‌ها بود، وقتي منطقه دچار سيلاب مي‌شد، شدتِ جريان آب در گذرگاه‌ها افزايش مي‌يافت. شدت جريان آب در گذرگاه‌هاي آبي، مانعِ ماندگاريِ خاك شده و احداث جاده را دچار مشكل مي‌كرد. بر اساس تجربه‌هاي قبليِ جهادگران، در اين گذرگاه‌ها نيز لوله‌هايي با دهانة بزرگ و طول 12 متر تعبيه گرديد تا آب از طريق اين لوله‌ها از زيرِ جاده عبور كرده و به آن آسيب وارد ننمايد. با اين كار، جريان آب از لوله‌ها عبور مي‌كرد و مي‌توانستند بر روي لوله‌ها خاك ريخته و به احداث جاده ادامه دهند. بعد از اتمام ريختنِ خاك رُس، افزايش ارتفاع جاده از سطح آب به اندازة كافي و تكميل زيرساخت، نوبت به آماده‌كردن سطح جاده به وسيلة ماسه‌ريزي رسيد و روي جاده با ماسه پوشانده شد. معدن اين ماسه‌ها هم در فاصلة 120 كيلومتري و حواليِ شهر «رامهُرمُز» قرار داشت.

 

   

   

 

عراق تلاش زيادي كرد تا مانعِ فعاليتِ احداث جاده شود و با آتش سنگين توپخانه، حملة بالگردها در شب و هدف قراردادن بولدوزرها و كمپرسي‌ها، زحمات زيادي براي سنگرسازان بي‌سنگرِ جهاد ايجاد كرد. نيروهاي جهاد، شبانه‌روزي و بدون وقفه به فعاليت خود ادامه داده و توانستند20 روز زودتر از موعد مقرر، جاده را به اتمام برسانند.

جادة سيدالشهدا كه در هورالعظيم احداث شد، داراي 14 كيلومتر طول، 15 تا 20 متر عرض و 3 متر ارتفاع از سطح آب بود. احداث آن، هر روز بيش از 200 متر پيش مي‌رفت و مدت 72 روز طول كشيد تا جاده تمام شود. براي احداث آن بين 2500 تا 3000 كمپرسي فعاليت داشتند كه روزانه چند بار خاك آورده و در جاده تخليه مي‌كردند. بيشترِ رانندگان كمپرسي، نيروهاي داوطلبِ مردمي بودند و حتي بعضي از آن‌ها كمپرسي‌هاي شخصي‌شان را براي احداث جاده به خدمت گرفته بودند. جهادهاي پانزده استان در احداث جاده فعاليت كردند و به گفتة مسئولين وقت پ.م.ج.ج بيشترين شهيد و مجروح، در ساخت اين جاده از طرف جهادگران تقديمِ انقلاب شد.

 

   

 

   

احداث اين جاده در لحظة اذان ظهرِ روز سوم شعبان، ميلاد حضرت سيدالشهدا(ع) به پايان رسيد و به گفتة جهادگران، 72 روز طول كشيد و 14 كيلومتر طول داشت. كنارِ هم قرارگرفتن اين اعدادِ مقدس، باعث شد اين جاده را «سيدالشهدا» بنامند و جهادگران با شعار «يا سيدالشهدا» كارِ خود را به پايان رساندند.

روحية ايثار و جهادگري، تأثير به‌سزايي در ساخت جاده داشت به طوري كه به نقل از جهادگران، گاهي شرايطي پيش مي‌آمد كه براي آن‌ها قابلِ باور نبود؛ به عنوان مثال در بعضي قسمت‌ها، در حالي كه هنوز خاكِ جاده نرم بوده و خوب كوبيده نشده بود، كمپرسي‌ها با وزن حدود 30 تُن از روي آن حركت مي‌كردند. گرچه آن‌ها به خاطر نرميِ جاده بالا و پايين مي‌شدند ولي شگفت‌انگيز بود كه اين وضعيت، مانعِ حركت‌شان نمي‌شد و كمپرسي‌ها با سرعت 60 يا 70 كيلومتر در ساعت به راه خود ادامه مي‌دادند. سرعت انجام كار با توجه به فشارِ آتش دشمن و كمبود امكانات، حاكي از كمك‌هاي الهي و عنايات ائـمة معصومين در ساخت جاده بود. اما هدية ويژه‌يي كه نصيب سنگرسازانِ بي‌سنگر شد، به پايان رسيدنِ موفقيت‌آميز جاده هم‌زمان با اذان ظهرِ روز سوم شعبان بود كه ماية فخر و مباهات ديگري براي اين دليـرمردان گرديد.

 

  

 

         

 

         

 

  

 

 

شادی روح شهدای مهندسی جنگ صلوات

 

 

ادامه دارد...

برداشت فقط با ذکر military.ir

ویرایش شده در آذر 93 توسط saberin

[mahdifly 184]

اتومبیل قایق رو ارتش امریکاهم الان داره استفاده میکنه واقعا ایول به بچه های اون موقع

[TALASH 8,964]

عملکرد جهاد سازندگی در جنگ بی نظیر بود شرکت های موفقی مثل قرارگاه خاتم الانبیا و همچنین مپنا از دل این نهاد بیرون اومدن .

[abodi 241]

نکته ای که باید عرض کرد درباره ی این جاده ها و جاده های احداثی جدید در منطقه هور العظیم و هور الهویزه اینه که به دلیل عدم پیش بینی آب گذر منطقه ی هور به بخش های جدا از هم تقسیم شده است که در نتیجه منجر به خشک شدن بخش وسیعی از منطقه ی هور العطیم و هورالهویزه و اخیرا هم هور خورمشهر شده است علا وه بر این متا سفانه آلاینده های نفتی نیز اسیب جدی به هور وارد کرده است . متاسفانه مناطق خشک شده و آلاینده های نفتی دست به دست هم داده اند و سالانه آتش سوزی های گسترده ای نیز روی می دهد که منجر  به از بین رفتن پوشش گیاهی منطقه نیز شده است. این عوامل دست به دست هم داده است تا مناطق بیابانی در خوزستان سال به سال گسترش پیدا کنند و خاک سست منطقه نیز با باد های فصلی مهمان ناخوانده ی مردم  منطقه و حتی استان های هم جوار شود . البته همان  طور که مشخص است وجود هور خود به عنوان منطقه ی حائل بین ایران و عراق به خودی خود یک مانع طبیعی گسترده به حساب می آید . که متاسفانه سال به سال به روز های بحرانی نزدیک تر می شود. 

ویرایش شده در آذر 93 توسط abodi

[abodi 241]

یکی از بخش های مغفول در مهندسی جنگ ، جنگ آبی بود. پمپاژ آب به دشت های باز و وسیع که در مقاطعی از زمان باعث کندی حرکت نیروهای مهاجم (چه ایران و چه عراق ) و گاها توقف کامل یگان رزمی نیروی مهاجم می شد.  مقاله ی حاظر به طور خلا صه به این موضوع اشاره کرده است. 

http://www.negineiran.ir/article_3302_867.html

ویرایش شده در آذر 93 توسط abodi

[Saberin 2,737]

تصاویر مهندسی جنگ

 

قسمت هفتم

13- پل های متفرقه

 

پل بشکه ای روی رودخانه بهمن شیر، سال 1361

 

   

پل معلق نفررو، منطقه صعب العبور غرب

 

         

 

     

 

   

 

     

 

   

 

   

 

 

ادامه دارد...

برداشت فقط با ذکر militay.ir

 

شادی روح شهدای مهندسی جنگ صلوات

ویرایش شده در آذر 93 توسط saberin

[mehran55 20,889]

با سلامی گرم و دوباره به دوستان میلیتاریست عزیز .

 

 

«ابتکار در هنگامه خون و آتش»

(برخی تولیدات خلاقانه و ابداعی جهادسازندگی)

 

جنگ 8 ساله تحمیل شده توسط عراق به ایران ، در کنار تمامی تلخ کامی ها و آزردگی های خاطر ، عرصه ای شد برای بروز و ظهور استعداد مهندسین جوان ایرانی که تلاش داشتند با طرح های جسورانه و نوآورانه ، باری را از دوش برادران رزمنده خود در جبهه های جنگ بردارند.

بدون توضیحات اضافه به اتفاق هم نگاهی می اندازیم به برخی ابتکارات خلاقانه جوانان جهادگر در خلال دفاع مقدس

 

1- سازه ای برای عبور از ماندآب ها

 

 

2- بالن ابابیل ( مانعی برای مسدود کردن راه هواپیماهای عراقی در گذرگاه های کوهستانی)

 

 

3- قایق مرداب رو ( ترکیبی از موتور فولکس واگن بیتل + قایق + پره چوبی بزرگ که در هوا می چرخد)

 

 

4- لندکروز رمل نورد

 

 

5- جیپ آبی خاکی

 

 

 

6- خودرو باتلاق رو جبل

 

 

7- سازه منحرف کننده موشک اگزوست

 

 

https://www.aparat.com/v/XTEqO

 

8-  زیردریائی کوچک 6 متری

 

 

9- بولدوزر زره پوش شده کنترل از راه دور (متأسفانه فقط همین یک تصویر بی کیفیت رو از این محصول پیدا کردم)

 

 

10 - خودرو ایجاد کننده پرده دود

 

 

11- خودرو پاکسازی منطقه آلوده شیمیائی

 

 

 

این هم یک کلیپ کوتاه که نشون دهنده برخی از این دستاوردها است :

 

https://www.aparat.com/v/ptjfZ/گوشه_ای_از_ابتکارات_سنگر_سازان_بی_سنگر_در_دفاع

 

 

پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند.

.