تنها درگیری سپاه پاسداران با نیروهای آمریکایی در خلیج فارس

[Haj_Rezvan 11,197]

سلام رضا جان
[quote]
1- ایران اجر در حال مین گذاری آبهای بین المللی بود که توسط هلیکوپترهای شب پرواز آمریکایی کشف و به مسلسل بسته می شه. بعد از تخلیه کشتی اون رو در نزدیکی بحرین غرق کردند. همون جور که گفتم معنی این جمله شما رو هم بعدا فهمیدیم:
[/quote]
بقول خودتون کو مدرک ؟ شما بیا ثابت کن که این کشتی داشته مین می ذاشته
[quote]
اگر ادعای شما صحیح باشه پس چرا آمریکایی ها دو بار به سکوهای نفتی ما حمله کردند. مگه شما نمی گید که با مین و موشک و... اونها رو از مرزهای آبی دورنگه داشته اید؟ [/quote]
بله اونها هم زدند ولی ما هم زدیم یادتون نرفته که ما هم سکوی نفتی کویت رو با کرم ابریشم زدیم
وبعدا طی مصاحبه یکی از فرماندهان زمان جنگ در رمز عبور 3 معلوم شد که چینی ها نمی خواستند امریکا تو خلیج فارس همه کاره شه به خاطر همین به ایران کرم ابریشم دادن وبعید نبود که اگر جنگ ادامه پیدا می کرد حتی روسها هم به ما موشک ضد کشتی می دادند

[vatanam 19]

خوب طبق گفته هاي خودتون هم امريكاييها به مرزهاي ابي ما وارد ميشدن پس نياز به يك همچين درگيري بوده
حالا اينكه ايا همين يك درگيري كافي بوده كه اونها بيخيال بشن يا نه مسلما كافي نبوده ولي حتما تو تعدد ورود اونها تاثير گذار بوده
اما دوباره خودتون جواب داديد كه درگيريهاي ديگه اي هم بوده تا كلا اين تجاوزات قطع بشه كه احتمالا به گفته شما موفق نبودن ولي اين دليل نميشه كه بيخيال همه چيز بشن به امريكا بگن اقا بفرماييد
در مورد استراتژي تسلط امريكا به تنگه هرمز هم عجيب كه شما دنبال مدرك ميگردين فكر كنم يه بچه هم ميدونه كه قدرتي مثل امريكا اگه بتونه قطعا عقلاني اينه كه به تمام نقاط استراتژيك جهان تسلط پيدا كنه اونم در اون زمان كه اونها با توجه به عبور نفتكشها و مثلا خالي بودن دست ايران احتمال خيلي زيادي به حربه بستن تنگه هرمز توسط ايران قايل بودن
و اما عجيب ترين نظرت و اونهم مقايسه امريكا و چين در مورد بيطرف بودن حضرت اقا اگه چين در مقابل چند برابر قيمت حاضر به صدور سلاح به ايران بود با توجه به محدود نبودن صدام در خريد سلاح و بدست گرفتن بازار سلاح عراق زير قيمت حاضربود با عراق معامله كنه جناب امريكا هم همينطور بود كه بيطرفش ميدوني واقعا كه جالبه

[REZAT1980 3,415]

[quote]حاج رضا عزیز! سلام!
خوب نظرات شخصی تون رو نوشتید ولی این نظرات شخصی حداقل باید یه پشتوانه سند و مدرکی هم داشته باشه. شاید من نظر شخصی ام این باشه که شما فضانورد هستید. نباید برای اثبات گفته ام حداقل یه دلیل بیارم؟ مثلا یه عکس از شما رو که لباس فضانورید به تن دارید؟

نوشته اید که هدف از آمریکا جلوگیری از تسلط ایران به تنگه هرمز بوده. خوب دلیل هم دارید بر این ادعا؟ این هدف بر شخص من که پوشیده بود. لطف کنید یه سخنرانی یا مصاحبه از یکی از سران آمریکا در اون زمان رو اینجابگذارید که چنین هدفی رو عنوان کرده باشند و بگند بعله آقا رضا حق دارند و ما می خواستیم که فلان کار رو بکنیم.

این اولا. دوما که من کمک های مالی یا اطلاعاتی یا تسلیحاتی رو به عراق از طرف آمریکا اعلان جنگ نمی دونم. اگر اینطوره پس کره شمالی و چین هم که به ایران کمک می کردند حتما به عراق اعلان جنگ داده بودند. اتفاقا همین برداشت اشتباه که شما امروز دارید رو بعضی از سیاستمداران اون زمان هم داشتند و فکر می کردند کمک کشورهای عربی به عراق اعلان جنگ به ایرانه. برنامه ریزی ها و استراتژی هاشون رو هم بر اساس همین برداشت اشتباه انجام دادند و نتیجه اون رو هم دیدیم. (من دیدم شما هنوز ندیدی)

این ادعا هم که در آن زمان آمریکایی ها در آبهای ساحلی ما تردد می کردند نیز نیاز به مدرک و سند داره. درباره مرز آبی هم توضیح بدم که زمانی که ناو وینسنس ارباس ایران رو زد با موشک انداخت دقیقا درون آبهای ساحلی ایران قرار داشته . این هم سندش:

http://en.wikipedia.org/wiki/Iran_Air_Flight_655#Background

اگر نقشه رو ببیند دقیقا معلومه که ایرباس ایرانی کجا مورد اصابت واقع شده. متن رو هم اگر بخونید می بیند که این ناو در آبهای ایران بوده. بعدش هم توضیح داده که وینسنس بلافاصله بعد از ورود به منطقه با قایقهای سپاه درگیر شده. معنی اش اینه که تیتر این تاپیک اشتباهه . جون سپاه درگیریهای زیادی با آمریکایی ها تا پایان جنگ داشت.

این فشار افکار عمومی هم اولین باری که درباره اش چیزی می بینم. شما اون زمان در آمریکا تشریف داشتید؟ یا روزنامه های آن زمان آمریکایی رو به دقت مطالعه کردید که فکر می کنید دولت آمریکا تحت فشار افکار عمومی قرارداشته؟ راستی اسم رئیس جمهور وقت آمریکا در اون دوره رو می دونید؟

اما حرف من ا ینه: اگر واقعا این حمله قایقها انقدر وحشت انگیز بود که شما می فرمایید و این تلفات یک هلیکوپتری انقدر سنگین بوده برای آمریکا پس گشت زدن ناوجنگی شون در آبهای ساحلی ایران و شلیک هردمبیلی به هواپیمای مسافربری رو چه جوری توجیه می کنید. یه هفته از این شلیک کذایی نگذشته بود که ایران قطعنامه 598 رو قبول کرد. البته کشف رابطه علت و معلولی بین زدن ناجوانمردانه هواپیمای مسافربری و قبول قطعنامه رو به عهده خودتون می ذارم.[/quote]

علیک سلام.

برام جای تعجب داره که هر چی گفتم، گفتید، سند و مدرک. اما خودتون سعی نکردید که همه ی مطالبتون رو بر این منوال مطرح کنید. و فرض کردید که اینها بدیهی هستند برای طرف مقابل. همانگونه که بنده فرض کردم.


[quote]
نوشته اید که هدف از آمریکا جلوگیری از تسلط ایران به تنگه هرمز بوده. خوب دلیل هم دارید بر این ادعا؟ این هدف بر شخص من که پوشیده بود. لطف کنید یه سخنرانی یا مصاحبه از یکی از سران آمریکا در اون زمان رو اینجابگذارید که چنین هدفی رو عنوان کرده باشند و بگند بعله آقا رضا حق دارند و ما می خواستیم که فلان کار رو بکنیم. [/quote]


این هم سند:

مصاحبه ی كاسبر واينبرگر وزیر دفاع وقت امریکا با صدای امریکا.

به گزارش وينكوري خبرنگار صداي آمريكا،وزارت دفاع ايالات متحده ضمن تشريح نظرات پنتاگون در اين زمينه گفت: در اين حادثه دو قايق ايراني توقيف شدند.
كاسبرواينبرگر وزير دفاع آمريكا گفت:قايق هاي سريع السير مسلح ايراني به سوي سه بالگرد آمريكايي آتش گشودند.

واينبرگر افزود: شب گذشته به سوي سه بالگرد كه در انجام مأموريت گشت زني معمولي پرواز مي كردند آتش گشوده شد.بلافاصله روشن شد كه تير اندازي به وسيله قايق هاي سريع السير ايراني صورت گرفته است. پيش تر وزارت دفاع آمريكا گفته بود به سوي يك فروند بالگرد آمريكايي تيراندازي شد و بالگرد با بي سيم از چند فروند بالگرد ديگر درخواست كمك كرد.

وزير دفاع آمريكا گفت:بامداد امروز(17 مهر 1366) نيروهاي آمريكايي پي بردند كه دو فروند از سه قايق ايراني هنوز بر روي آب شناور هستند.واينبرگر افزود:بامداد امروز براي ما روشن شد كه دو فروند قايق ايراني به طور كلي از كار افتاده اند و واحدهاي دريايي آمريكا آنها را يدك مي كشند و در كنترل خود دارند.واينبرگر گفت :واحدهاي آمريكايي به طور دقيق از قايق هاي ايراني بازرسي خواهند كرد. وزير دفاع آمريكا ضمن سخنان خود تأييد كرد كه نيروهاي آمريكايي در خليج فارس شش نفر از سرنشينان قايق هاي مسلح ايراني را نجات دادند اما دو نفر از آنان بعداً به علت جراحات وارده درگذشتند.

گفته مي شود كه مبادله آـش تنها چند دقيقه اي ادامه داشته است.اين نخستن باري بود كه ايران به نيروهاي آمريكايي در خليج فارس حمله كرد.

واينبرگر وزير دفاع آمريكا گفت:ايالات خواستار درگيري رزمي با ايران نيست.


با اینجاش کار دارم:

[b]وي در عين حال گفت:نيروهاي آمريكايي به تلاش هاي خود براي بازنگاه داشتن خطوط كشتيراني در خليج فارس ادامه خواهند داد.[/b]


ايران مي گويد به دنبال درگيري بين قايق هاي مسلح ايراني و بالگردهاي آمريكايي در خليج فارس ايلات متحده عملاً دو كشور را وارد جنگ كرده است.

به گزارش خبر راديو ايرن آن كشور به آگاهي دبير كل سازمان ملل متحد رسانده است كه مسئوليت آغاز جنگ بين دو كشور به عهده ايالات متحده خواهد بود.
به نقل از علي اكبر ولايتي وزير امور خارجه ايران گفته شده است كه تنها راه جلوگيري از تشنج،خروج فوري تمام نيروهاي خارجي از خليج فارس است.


منبع : اولين هاي دفاع مقدس ؛ محمد خامه يار

=============
هر چند که اصلا نیازی برای سند و مدرک نمی دیدم. این مشخصه، که امریکا نمیخواست تنگه ی هرمز دست ایران بیفته. اما در کمال تعجب شما برای این موضوع بدیهی هم سند و مدرک خواستید. که در بالا آمد. به هرحال.


[quote]این اولا. دوما که من کمک های مالی یا اطلاعاتی یا تسلیحاتی رو به عراق از طرف آمریکا اعلان جنگ نمی دونم. اگر اینطوره پس کره شمالی و چین هم که به ایران کمک می کردند حتما به عراق اعلان جنگ داده بودند. اتفاقا همین برداشت اشتباه که شما امروز دارید رو بعضی از سیاستمداران اون زمان هم داشتند و فکر می کردند کمک کشورهای عربی به عراق اعلان جنگ به ایرانه. برنامه ریزی ها و استراتژی هاشون رو هم بر اساس همین برداشت اشتباه انجام دادند و نتیجه اون رو هم دیدیم. (من دیدم شما هنوز ندیدی)

/quote]

اصلا قبول ندارم که کره ی شمالی و چین به ما کمک میکردند. بلکه اونها تنها در مقابل امتیاز و باج و پول هنگفت سلاح هایی رو به ما فروختند. این اسمش کمک نیست عزیزم. این اسمش عدم تقابل یا .... است.

اما اعراب کمک های میلیون دلاری بلاعوض میکردند. وام هم نمیدادند. بلکه کمک مالی صرف میکردند. ما از 18 ملیت سرباز اسیر داشتیم. از یمن و اردن و عربستان تا .... . اما میشه بفرمایید که کدوم کشور به ما سرباز فرستاد؟؟؟

امریکا هم که مشخصه. چه حمایت های دیپلماتیک و مالی و تسلیحاتی انجام داد.

[quote]این فشار افکار عمومی هم اولین باری که درباره اش چیزی می بینم. شما اون زمان در آمریکا تشریف داشتید؟ یا روزنامه های آن زمان آمریکایی رو به دقت مطالعه کردید که فکر می کنید دولت آمریکا تحت فشار افکار عمومی قرارداشته؟ راستی اسم رئیس جمهور وقت آمریکا در اون دوره رو می دونید؟[/quote]

خیلی برام مشخص نیست این طرز بحث کردن شما چه منشایی داره؟ همه باید تو امریکا باشند تا متوجه این مسائل بشوند؟ این طرز بحث کردن که درست نیست. این فشار افکار عمومی همونی هست که اون درگیریهای داخلی رو در خاک امریکا در زمان جنگ ویتنام پیش آورد و حتی پلیس به سوی معترضان آتش گشود. و تا الان هم هست در مورد جنگ عراق و افغانستان.


[quote]
اما حرف من ا ینه: اگر واقعا این حمله قایقها انقدر وحشت انگیز بود که شما می فرمایید و این تلفات یک هلیکوپتری انقدر سنگین بوده برای آمریکا پس گشت زدن ناوجنگی شون در آبهای ساحلی ایران و شلیک هردمبیلی به هواپیمای مسافربری رو چه جوری توجیه می کنید. یه هفته از این شلیک کذایی نگذشته بود که ایران قطعنامه 598 رو قبول کرد. البته کشف رابطه علت و معلولی بین زدن ناجوانمردانه هواپیمای مسافربری و قبول قطعنامه رو به عهده خودتون می ذارم. [/quote]

خوب مشکل شما همینجاست که دارید، این عملیات رو به طور انحصاری میسنجید. که این درست نیست. این عملیات هدفی داشت در طول یک استراتژی که تلفات باید از نیروهای امریکایی گرفته بشود.

مثل این میمونه بگید که اون تیری که یکی از رزمنده ها در یکی از عملیات ها زده چه باری میتونه داشته باشه؟ !!!

[RezaKiani 1,919]

علی آقا درباره ایران اجر می تونید اینجارو نگاه کنید:

http://en.wikipedia.org/wiki/Iran_Ajr

یا اینجا

http://www.navybook.com/nohigherhonor/pic-iranajr.shtml
اینکه داشته مین گذاری می کرده یا نه؟ دیگه با عقل خودتون ازش سوال کنید جواب می گیرید. اینکه کجا رو هم داشته مین گذاری می کرده باز می تونید از خودتون بپرسید. ولی احتمالا به دهانه ورودی بندر امام یا بندر بوشهر نمی رسید.

درباره خوب اونها زدن و ما هم زدیم هم خوب به خودتون واگذارمی کنم. بعله ما هم زدیم واون هم چه زدنی!

[samandun 3]

[quote][quote]از مجاهدان افغان گرفتیم[/quote]

از سمندون اينا؟؟

بابا دمشون گرم..[/quote]
قابلی نداره شما سر بگو ما میدیم

[Haj_Rezvan 11,197]

میگم استینگر اونجا چقدره (یعنی مزنهش چنده؟)

[samandun 3]

[quote]میگم استینگر اونجا چقدره (یعنی مزنهش چنده؟)[/quote]

استینگر اگه درست یادم باشه بالای ۱۰۰ لانچر میگفتن امریکایها دادن ولی من باور نمیکنم از یکی شنیده بپدم که پنجاه تا لانچر و چندصدتا موشک .بعد از جنگ با شوروی خراب و ناکا امد شدن.باتری موشکها تموم شده بود و تعداد ناچیزی به ایران فروخته شد که میثاق یک و دو الان ازش در اومده.حالا شما نوبتون که به ما میثاق-۲ بدین

[Haj_Rezvan 11,197]

باشه فردا بیا نقطه صفر مزری جا میلک یه 300 تا میثاق 3 میگم بچها بهت بدن

[samandun 3]

[quote]باشه فردا بیا نقطه صفر مزری جا میلک یه 300 تا میثاق 3 میگم بچها بهت بدن [/quote]

جدی میگم یانکیها که دست به دست هم دادن اسلام از بین ببرن چرا برادران ایرانی ما همانطور از ما حمایت نکنن زمان ایت الله خمینی مجاهدین علنی بر زد شوروی حمایت میشد حالا نمیدونم چرا اینجوری دیگه کسی به فکر نیروهای مقاومت نیست میشه یه گروهی مثل حزب الله درست کرد.

[Haj_Rezvan 11,197]

[quote]
جدی میگم یانکیها که دست به دست هم دادن اسلام از بین ببرن چرا برادران ایرانی ما همانطور از ما حمایت نکنن Neutral زمان ایت الله خمینی مجاهدین علنی بر زد شوروی حمایت میشد حالا نمیدونم چرا اینجوری دیگه کسی به فکر نیروهای مقاومت نیست میشه یه گروهی مثل حزب الله درست کرد.
[/quote]
اسیاب به نوبت سمندون جان بعد عراق نوبت شماست حزب الله عراق بلایی سر امریکا در اورد که هیچ گروهی حتی القاعده هم برسر امریکا نیاورد نوبت شما هم میشه ایشالله کمک های خوبی در راهه

راستی یه سئوال کسی نمی دونه استینگر های عراق مال کجا می باشد؟

[embassador 3]

با سلام.
1- آقاي سمندون! فعلا كمكهاي ايران به سوريه، لبنان و غزه زير سوال دوستان..... رفته! و دوستان معتقدند كه ما آتش بيار جنگهاي ديگر كشورها شده ايم! چه برسه به افغانستان! اونم كشوري كه تكليف خودش با خودش معلوم نيست و هيچ دو نفري انگار حرف يكي ندارند با هم بزنند!
خداوند فرموده: سرنوشت ملتي تغيير نميكنه مگر بدست خودش!!!
ايران در قانون اساسيش كمك به مظلومان جهان صريحا قيد شده و اين كمكها به مردم مظلوم مسلمان در الويت هست تا كور شود هرآنكه نتواند ديد (دشمناي ما و مردم منطقه و...)!!!!
اينطور كه اوضاع داره پيش ميره، اصلا جنگ 10 ساله ما (بشدت با آقاي سعيد قاسمي موافقم در اين مورد!)، مظلوميت ما، مدافع بودن ما حتي كم كم زير سوال خواهد رفت!!!!
بذار ما فعلا تكليف جنگ خودمونو روشن كنيم! ببينيم نكنه شايد ما رفتيم تا پرل هاربر خودمون خبر نداريم!!!
تو همه فيلمهايي كه جنگهاي حماسي داره مثل آخرين سامورايي يا همون 300 حتي يا ....، مدافعها تا آخرين نفس، آخرين ضرباتي رو كه ميتونن به دشمنشون وارد ميكنن كه حداقل اسمش اين باشه كه با غيرت بودن و دشمن هميشه از اين مردم و نژاد خاطره ترس و استرس داشته باشه!!!!!
ما در يك نامه بين المللي از ناوهاي آمريكايي مستقر در خليج فارس رسما عذر خواهي ميكنيم كه قبول زحمت كردن مايلها از كشورشون دور شدن و سختي كشيدن، و ما اذيتشون كرديم و راه نداديم تا خزر تشريف ببرن!!!

[samandun 3]

[quote]با سلام.
1- آقاي سمندون! فعلا كمكهاي ايران به سوريه، لبنان و غزه زير سوال دوستان..... رفته! و دوستان معتقدند كه ما آتش بيار جنگهاي ديگر كشورها شده ايم! چه برسه به افغانستان! اونم كشوري كه تكليف خودش با خودش معلوم نيست و هيچ دو نفري انگار حرف يكي ندارند با هم بزنند!
خداوند فرموده: سرنوشت ملتي تغيير نميكنه مگر بدست خودش!!!
ايران در قانون اساسيش كمك به مظلومان جهان صريحا قيد شده و اين كمكها به مردم مظلوم مسلمان در الويت هست تا كور شود هرآنكه نتواند ديد (دشمناي ما و مردم منطقه و...)!!!!
اينطور كه اوضاع داره پيش ميره، اصلا جنگ 10 ساله ما (بشدت با آقاي سعيد قاسمي موافقم در اين مورد!)، مظلوميت ما، مدافع بودن ما حتي كم كم زير سوال خواهد رفت!!!!
بذار ما فعلا تكليف جنگ خودمونو روشن كنيم! ببينيم نكنه شايد ما رفتيم تا پرل هاربر خودمون خبر نداريم!!!
تو همه فيلمهايي كه جنگهاي حماسي داره مثل آخرين سامورايي يا همون 300 حتي يا ....، مدافعها تا آخرين نفس، آخرين ضرباتي رو كه ميتونن به دشمنشون وارد ميكنن كه حداقل اسمش اين باشه كه با غيرت بودن و دشمن هميشه از اين مردم و نژاد خاطره ترس و استرس داشته باشه!!!!!
ما در يك نامه بين المللي از ناوهاي آمريكايي مستقر در خليج فارس رسما عذر خواهي ميكنيم كه قبول زحمت كردن مايلها از كشورشون دور شدن و سختي كشيدن، و ما اذيتشون كرديم و راه نداديم تا خزر تشريف ببرن!!! [/quote]

دور نگه داشتن دشمن و مشغول کردنش به وسیله ما بهتر از اونی هست که دشمن فکر حمله به ایران بکنه.ایران میتونه رو شیعیان افغانستان حساب کنه.ما که حاظریم از طرف دیگر شیعه ها کشته بشیم تا به اونها اسیب نرسه.میشه دشمن با عملیات چریکی مشغول کرد.با گروه های ۲۰ یا ۳۰ نفری یا حتی ۷ نفری به پایگاه های دشمن از ۳ یا چهار جهت حمله راکتی و خمپاره ای صورت بگیره یه گروه هم دوشپرتاب داشته باشه چون امریکایها هر وقت پهپاد یا اپاچی میفرستن یا توندربولت .تو جنگ زمینی زیاد حرفی برای گفتن ندارن.جدی میگم.همین طالبان یه بار حمله کردن رفتن داخل پایگاه ۹ امریکایی کشتن .چون بیسیم امریکایها از کار افتاده بود تا اپاچی بخوان و خیلی زود از بین رفتن

[mehran55 20,862]

با سلامی گرم و دوباره به دوستان میلیتاریست عزیز ،

 

بیشتر شبیه فیلم‌های هالیوودی است تا واقعیت.

چند جوان پرشور با سه قایق کوچک به جنگ هلیکوپترهای پیشرفته امریکایی می‌روند و یکی از آن‌ها را ساقط می‌کنند. بعد هم توسط ناو ارتش امریکا اسیر می‌شوند و 10 روز تحت شکنجه قرار می‌گیرند تا اینکه نهایتاً چند نفر از آن‌ها شهید می‌شوند و چند نفر دیگر نجات پیدا می‌کنند.

 

این ماجرای هیجان‌انگیز یک داستان خیالی نیست؛ بلکه ماجرایی است که برای عبدالرضا کریمی و دوستانش اتفاق افتاده؛ دوستانی که سرشناس‌ترین آن‌ها را باید شهید نادر مهدوی دانست.

 

با جناب آقای کریمی به گفت‌وگو نشستیم :

 

 

شما را تحویل خلخالی می دهیم!!!

 

کلیاتی درباره این‌که چه شد به جبهه رفتید و شرایط چگونه و مسئولیت‌تان چه بود و همچنین اشاراتی به کارهایی که انجام داده‌اید، بفرمایید تا وارد بحث اصلی شویم.
بسم‌الله الرحمن الرحیم. تقریباً 27 سال پیش، مشابه همین حادثه‌ای که در منا رخ داد، در مکه پیش آمد و حدود 400 و خرده‌ای نفر از هموطنان ما چه زن و چه مرد به شهادت رسیدند که برای جهان اسلام، از جمله جمهوری اسلامی واقعه بسیار ناگواری بود. آن قضیه طراحی و برنامه‌ریزی شده بود تا جان عده‌ای را بگیرند. این حادثه ناگوار که رخ داد، جمهوری اسلامی برای تنبیه عربستان سعودی عملیاتی به نام "مانور شهادت" یا "عملیات خفجی" طراحی کرد. همه نیروهای حاضر در این عملیات به دلیل امکان بالای شهادت ( که علت نامگذاری عملیات خفجی به مانور شهادت هم همین بوده ) شهادتین گفته و با وضو آماده مرگ شده بودند. خفجی یک منطقه نفتی از شمال مشرف به عربستان و از جنوب مشرف به آب‌های خلیج‌فارس است. آن موضوع بسیار حساس بود و همه نیروهای نظامی و حتی سیاسی درگیر قضیه و علاقه‌مند شدند این اتفاق بیفتد، ولی به دلیل شرایطی که پیش آمد این عملیات بسیار حساس، عظیم و گسترده لو رفت.

 

چه سالی؟
سال 1366 و قبل از شروع عملیات.
 

این عملیات در جواب قضیه برائت از مشرکین بود؟
در واقع انتقام از خون شهدای مکه بود، اما عملیات لو رفت و دستور عقب‌نشینی دادند و همه نیروها برگشتند و حدود 400 قایق تندرو به دریا زدند تا به نقاطی که برایشان تعیین‌شده بود حمله کنند.
 

تهاجم به خاک عربستان؟
عربستان، سکوهای نفتی و جاهایی که مدنظر بود تا پاسخ مناسبی در مقابل عربستان به خاطر آن قضیه باشد.

به‌هرحال عقب‌نشینی صورت گرفت و همین عقب‌نشینی برای نظام ناگوار شد و باید در منطقه کاری انجام می‌شد. تعدادی از نیروها انتخاب شدند تا عملیات محدودی را در منطقه انجام بدهند که اسم گروه هم گروه مقابله به مثل نامیده شده بود.

لذا در اولین گام برای شناسایی وارد منطقه شدند تا منطقه را بررسی کنند و شرایطی به وجود بیاید تا بتوانند کاری کنند. در آب‌های بین‌المللی در حال گشت‌زنی بودیم که توسط پنج هلیکوپتر امریکایی غافلگیر شدیم و به ما هجمه کردند. وقتی هلیکوپترها به صورت خطی آرایش می‌گیرند یعنی قصد تهاجم دارند و آن 5 هلیکوپتر هم‌چنین آرایشی داشتند. اگر ناوی که در آب‌های بین‌المللی تردد می‌کند نوک پیکان‌اش را به سمت هر کشوری برگرداند، طبق قوانین بین‌المللی اعلان جنگ و تعرض به آن کشور است و آن کشور می‌تواند نیروهایش را برای مقابله وارد صحنه کند. وقتی هلیکوپترها آرایش تهاجمی گرفتند یعنی تقابل را شروع کردند و ما هم متقابلاً در برابرشان ایستادیم و به سمتشان شلیک کردیم.

 

علت اینکه می‌خواستند تهاجم کنند چه بود؟ آیا شما اقدامی انجام داده بودید؟
آن‌ها زمینه ذهنی از قضیه قبلی داشتند که چند روز پیش می‌خواستند عملیات کنند و این آمادگی در آن‌ها بود و قصد داشتند پیش‌دستی کنند.
 

یعنی امریکا در دفاع از عربستان علیه ایران وارد شده بود؟
هم در دفاع از عربستان و هم دفاع از منافع خودش، چون ناوهایش به صورت گسترده در خلیج‌فارس آمده و نزدیک به 60، 70 شناور امریکایی و هم‌پیمانانش در منطقه بودند و امنیت این‌ها برایش مهم بود. آن‌ها برای ایجاد امنیت منطقه به خلیج‌فارس آمدند، در حالی که حضورشان ناامنی بود، چون با مشارکت سایر کشورهای منطقه می‌توانیم امنیت آنجا را تأمین کنیم. حضور شناورها و قایق‌های تندرو در آن شرایط برایشان ثقیل بود و آن را مانعی برای جولان دادنشان در منطقه می‌دانستند، چون معتقد بودند ما مسئول امنیت منطقه هستیم.

اولین هلیکوپتر به سمت شناورهای ما شروع به شلیک کرد. شهید مهدوی پشت دوشکا شلیک به هلیکوپتر اولی را آغاز و آن را از شکل آرایشی‌اش خارج کرد. دومین هلیکوپتر را هم به‌وسیله "موشک استینگر" هدف گرفتیم.
 

همین‌جا سؤالی دارم. اصلاً این موشک چگونه به دست ما رسیده و ایران چگونه آن را تهیه کرده بود؟ مختصری در این باره توضیح بفرمایید.
در مقطع دهه 60 قضیه‌ای به نام ایران گیت پیش آمد که شخصی امریکایی به نام مک‌فارلین، مشاور ارشد ریگان رئیس‌جمهور وقت امریکا با یکسری سوغاتی عازم جمهوری اسلامی شد و تقاضای ملاقات کرد، از جمله با آقای هاشمی رفسنجانی. حضرت امام (ره) نسبت به این موضوع حساس شدند و تشر زدند و دستور دادند هیچ ملاقاتی صورت نگیرد و آن‌ها هم عقب‌نشینی کردند. این عقب‌نشینی و بحث رسوایی مک‌فارلین و ایران گیت سروصداهایی را ایجاد کرد.

اوج این رسوایی زمانی بود که موشک استینگر از درون یکی از قایق‌های ما به سمت هلیکوپتر امریکایی شلیک شد. یکی از هنرهایی که صورت گرفت این بود که از زرادخانه‌های امریکا سلاحی به نام استینگر بیرون آوردیم و علیه اهداف هوایی امریکا استفاده کردیم. اینکه از چه طریقی به دست آمده بود، اسمش را هر چه که بگذاریم ایران گیت یا از طریق مجاهدین افغان، به‌هرحال یک هنر بود.

 

در قضیه مک‌فارلین به ما داده شد یا خودمان عملیات کردیم و گرفتیم؟
در واقع در آن محموله بود. شلیک آن موشک چند بُرد برایمان داشت، یک برد سیاسی و دیگری نظامی بود. برد نظامی‌اش این بود که توانستیم این سلاح را به دست بیاوریم و علیه هلیکوپتر و پرنده‌های امریکایی در یک جنگ نابرابر استفاده کنیم. این جنگ اصلاً از لحاظ دانش‌های کلاسیک جنگی دنیا قابل‌پذیرش نیست که سه قایق تندرو با سلاح‌های محدود مثل دوشکا، آر.پی.جی، کلاشنیکف و نهایتاً یک توپ 107 مینی کاتیوشا بتواند در مقابل ناوگان امریکایی مجهز به تمام سیستم‌های الکترونیکی، سلاح‌های مدرن، انواع موشک‌ها و توپ‌ها بایستد. ضمن اینکه پوشش هوایی از لحاظ پرنده ثابت و متحرک دارد. این تجهیزات به‌عنوان یک ابرقدرت در مقابل سه قایقی که از درون متن جامعه اسلامی به سمت آن‌ها حرکت کرده است قرار می‌گیرند و منجر به یک جنگ نابرابر می‌شود. در این جنگ نابرابر ما پیروز میدان بودیم و هم ما تلفات عِدّه و عُدّه دادیم و هم آن‌ها تلفات عِدّه و عُدّه دادند. این امر برای آن‌ها شکست محسوب می‌شد.

 

برد سیاسی این قضیه چه بود؟

وقتی موشک شلیک شد، رسوایی مک‌فارلین به اوج خود رسید و مک‌فارلین به‌عنوان مشاور ارشد ریگان استعفا داد و سپس خودکشی کرد. حضور نیروهای مؤمن جمهوری اسلامی در آب‌های خلیج‌فارس برای دفاع از آب‌های سرزمین و منطقه‌شان معادلات سیاسی و نظامی را به هم ریخت. دشمن به این موضوع واقف شد و اشراف یافت و دیگر نگذاشت موضوع تکرار شود. هر چه به سمت امریکا برویم و به دنبال این باشیم لحاف گرمی از امریکا پیدا کنیم و برویم زیرش تا گرم شویم، به ضررمان است، چون حضرت امام (ره) فرمودند: "امریکا شیطان بزرگ است." امریکا زمانی به مفهومی که حضرت امام (ره) تبیین کرده‌اند شیطان بزرگ است که ما در نقطه‌ضعف قرار بگیریم، ولی اگر قوت، عِدّه و عُدّه‌مان را بر اساس چینش الهی شکل بدهیم "کانَ ضَعِیفًا" این شیطان بزرگ در سکوی بسیار پایینی قرار می‌گیرد و ما در سکوی بالاتری واقع می‌شویم و اشراف پیدا می‌کنیم.
 

داشتید می‌گفتید در حال گشت‌زنی بودید، هلیکوپترها آرایش نظامی گرفتند و به سمت شما حمله کردند.
همین‌طور است. شهید مهدوی اولین هلیکوپتر را فراری داد، دومین هلیکوپتر را با موشک استینگر زدیم.
 

شما و سایر نیروهایی که در قایق بودید، آن لحظه به دلیل نابرابر بودن نبرد نترسیدید؟
پیش‌ازاین قضیه، در نقطه رهایی قرار گرفته و اصلاً در عملیات خفجی شهادتین را خوانده و وصیت‌نامه‌هایمان را نوشته بودیم تا با فراغ بال برویم. این قضیه هم در ادامه همان عملیات بود و آمادگی رودررو شدن با چنین شرایطی را داشتیم. ما پشت سرمان را نگاه نکردیم و همه عقبه‌مان را تکمیل کرده بودیم و نیت مان روبه‌جلو بود و خودمان را برای هر اتفاقی آماده کرده و شهادت، اسارت، مجروحیت و… را پذیرفته بودیم. در این حالت ترس بی‌معنا می‌شود. وقتی موضوع مرگ در قالب شهادت برای انسان حل شود اصلاً ترس از مرگ معنا ندارد و شیرین‌ترین موضوع در عالم خاک برایمان مرگ در قالب شهادت می‌شود.

 

با امید شهادت، اولی را فراری دادید.
زمانی که پیمانه برای دیگران پر می‌شود، مرگ می‌آید، ولی برای کسانی که در این مسیر حرکت می‌کنند تازه وقتی پیمانه پر می‌شود، زنده می‌شوند؛ بنابراین ترس در اینجا کاملاً منتفی است، چون داریم روبه‌جلو حرکت می‌کنیم. دشمن تهاجم کرده است و وظیفه داریم او را عقب بنشانیم. هلیکوپترهای دیگر آرایش شان را تدافعی کردند و دورمان حلقه زدند و از همان فاصله به سمت قایق‌های ما شلیک کردند. دیگر فرصت نکردیم موشک بعدی را برای دفاع آماده کنیم، چون هلیکوپتر بعدی به ما حمله کرد و ما را با کالیبر به رگبار بست. پایم تیر خورد و بقیه دوستان هم مجروح شدند. هلیکوپترهای بعدی با فاصله‌ای که وجود داشت با راکت موجود در زیر هلیکوپتر قایق ما را هدف گرفت و دیگر نفهمیدیم چه شد. قایقمان متلاشی شد و ما رفتیم روی هوا و بعد هم افتادیم داخل آب. دو تا از قایق‌ها از جنس فایبرگلاس بودند و قایق شهید مهدوی فلزی بود.
 

در یک قایق نبودید؟
نه. کلاً سه قایق، دو تا چهار نفر و یکی سه نفر و مجموعاً یازده نفر بودیم. قایق شهید مهدوی با رگبار سوراخ‌سوراخ شده، ولی روی آب شناور بود. دو قایق دیگر متلاشی شدند و همه نیروهایش مجروح داخل آب افتادند. آنجا یک بویه قرار داشت و جریان آب برخلاف جهت واقع شدن بویه بود و بچه‌ها تلاش می‌کردند خودشان را به آن برسانند، چون مخزنی داشت و یک جور محل اتکا بود و می‌توانستیم خودمان را آنجا نگه داریم. در یک انفجار جلیقه نجات‌ها پاره شدند، بدن‌ها آتش گرفتند و سوختند، هلیکوپتر از بالا تهاجم می‌کرد و تک‌تک بچه‌ها را با کالیبر می‌زد و به شهادت می‌رساند. پنج تا از نیروهایمان داخل آب شهید شدند. پس از نیم ساعت درگیری، دو ناوچه امریکایی آمدند و ما شش نفر باقی‌مانده را از آب گرفتند و تحویل اولین ناو مستقر در منطقه دادند.

USS Chandler

 

چگونه شما را دستگیر کردند؟ به چراغ دریایی رسیدید؟
ما به بویه نرسیدیم، چون 100 متر شنا می‌کردیم و هلیکوپتر تهاجم می‌کرد و 200 متری عقب‌تر می‌رفتیم و به خودمان که می‌آمدیم متوجه می‌شدیم فاصله‌مان از بویه بیشتر شده است. مجبور بودیم با سر داخل آب برویم و پاهایمان بالا باشد تا اگر تیر می‌خوریم به پایمان بخورد و به سرمان نخورد. شب مهتابی بود و سطح آب را از زیر آب می‌دیدیم. شهید محمدیان تقاضای کمک کرد و به سمتش شنا کردم تا به ایشان کمک کنم، هلیکوپتر به سمت ایشان تهاجم کرد و مجبور شدم زیر آب بروم. از زیر آب دیدم سه گلوله سرخِ شلیک‌شده به سر شهید محمدیان خورد و دیگر ایشان را ندیدم. پنج تا از بچه‌ها جاویدالاثر شدند. امریکایی‌ها این‌ها را از آب نگرفتند و آب آن‌ها را برد و اثری از آن‌ها پیدا نشد. هلیکوپتر امریکایی‌ها را که زدیم و متلاشی شد و جنازه خلبان و کمک‌خلبان را بعد از چند روز از آب‌های بحرین گرفتند، ولی هنوز هیچ آثاری از نیروهای ما دیده نشده است. شش نفر اسیرشده شامل شهید مهدوی، آقای گُرد، من، آقای مظفری، آقای باقری و آقای رسولی و همگی هم مجروح بودیم. نیم ساعتی طول کشید تا ما را سوار اولین ناوچه کردند و به اولین ناو (ناو USS Chandler) بردند. بیشتر دوستان در مصاحبه‌هایشان شهادت این دو عزیز را در اثر شکنجه عنوان کرده‌اند. در حالی که شهید مهدوی و گُرد را اصلاً ندیدیم ولی چهار نفر دیگر همدیگر را در عرشه ناو و در درمانگاه ناو دیدیم.
به‌هرحال ما را به اولین ناو رساندند و روی عرشه ما را دستبند زدند و به صورت خطی گذاشتند. هوا که روشن شد و نظامی‌های سرخ، سفید و آبی امریکایی دورمان را گرفتند و با سلاح بالای سرمان ایستادند.

اولین نفری که بالای سرمان آمد به زبان فارسی دست‌وپا شکسته از من پرسید: "اسم شما چیست؟"

جواب دادم: "رضا."

سؤال کرد: "فامیلی؟"

پاسخ دادم: "کریمی."

درجه‌ام را پرسید.

گفتم: "سرباز هستم."

کسی که مجروح می‌شود معمولاً تقاضای آب می‌کند و ما می‌گفتیم: "water" داخل ناوچه که می‌گفتیم "water" کتک می‌خوردیم و به درخواستمان توجهی نمی‌کردند. در ناو یکی از سیاه‌پوست‌ها قمقمه آبش را آورد و فقط لب‌هایمان را تر کرد و با وجودی که مجروح بودیم به ما آب ندادند که بخوریم. سؤالات دیگری هم از ما پرسیدند و جواب‌هایمان را یادداشت کردند. بعد ما را به درمانگاه ناو بردند. 24 ساعت بعد دو نفرمان را جدا کردند و به ناو دیگری بردند و دو نفر دیگرمان همچنان در همان ناو اول ماندیم. در مجموع در چهار مرحله بازجویی شدیم. شخصی به نام جان که امریکایی بود آمد و گفت من امریکایی هستم. 60 سال سن داشت و از ما بازجویی می‌کرد.
 

نظامی بود؟
لباس شخصی پوشیده بود. احتمال داشت از سازمان سیا باشد. از نظر نظامی خودش را معرفی نکرد، فقط گفت اسمم جان است و 20 سال در ایران بودم و کار تجارت می‌کردم و کاملاً به ایران واقفم.

عبدالرضا کریمی پس از رهائی از اسارت آمریکائی ها

فارسی صحبت می‌کرد؟
بله. در این چهار مرحله بازجویی تلاش شان این بود یکی از بچه‌ها به‌نوعی اعلام پناهندگی کند و قضیه تحت‌الشعاع آن قرار گیرد، چون برایشان سخت و ناگوار تمام شده بود. اگر یکی از بچه‌ها چنین کاری می‌کرد موضوع تحت‌الشعاع پناهندگی او قرار می‌گرفت و وضع فرق می‌کرد.
 

کلاً یک هلیکوپتر را زدید؟
بله. روش‌های مختلفی در بازجویی وجود دارد. یکی‌اش تطمیع است که هر کشوری بخواهید می‌بریمتان و هر امکاناتی هم بخواهید در اختیارتان قرار می‌دهیم. در این شیوه به صورت مسالمت‌آمیز با شما گفت‌وگو و نظرتان را جلب می‌کنند. حرف‌هایی از این قبیل که شما مثل پسرم و حیف هستید. ما صحنه به شهادت رسیدن بچه‌ها را دیده و آن اندوه عظیم را لمس کرده بودیم، برای همین حرف‌های آن‌ها برای ما که در جهت نیل به هدفی حرکت می‌کردیم قابل‌پذیرش نبود. روش بعدی‌شان تهدید است که یا شما را می‌کشیم یا تحویل اسرائیل می‌دهیم. اگر با ما همکاری نکنید برای سرنوشتتان تضمینی به شما نمی‌دهیم. در واقع می‌خواستند کاملاً دلمان را خالی کنند، ولی این حرف‌ها برایمان مهم نبود. از شیوه‌های دیگر بازجویی، تزویر و جنگ روانی را به کار بردند که بتوانند کاری از پیش ببرند، ولی نتوانستند. نهایتاً بعد از ده روز ما را به ناو سرفرماندهی لاسال ـ که ناو بزرگ‌تر و قسمت درمانگاهش وسیع‌تر بود ـ منتقل کردند. 4 نفرمان را به آنجا بردند و تیم‌های پزشکی شروع به انجام کارهای درمانی کردند. پایم تیر خورده بود که آنجا به کمرم آمپولی زدند و پا را بی‌حس و جراحی کردند و داخل پایم پلاتین گذاشتند. دست‌ها و صورت‌ها همه سوخته بودند که شروع به ترمیم کردند و هر دو ساعت یک بار پانسمان‌هایمان را عوض می‌کردند و این یکی از روش‌های معقول و خوبی بود که انجام دادند. برخورد تیم پزشکی در مقایسه با بازجوها و سایرین کاملاً متفاوت بود، چون بر اساس رسالتی که داشتند انجام‌وظیفه می‌کردند. حتی برخورد فیزیکی بین بازجو و تیم‌های پزشکی به وجود آمد، چون وقتی داشتند کارهای درمانی می‌کردند، بازجو می‌آمد و شروع می‌کرد به اذیت کردن. مثلاً پای تیرخورده‌ام را که هنوز عمل نشده بود، عمداً فشار می‌داد و به من می‌گفت: "دوست داری این پا خوب شود؟" تیم پزشکی یک تیم شش هفت نفره و کامل بودند. سر تیم پزشکی با او درگیر شد و هلش داد و حتی او را از اتاق بیرون کرد و به او فهماند که اینجا موقعیت ماست و اگر هر کاری داری بعداً که این‌ها از اینجا منتقل شدند انجام بده.
نسبت به دشمن باید انصاف داشته باشیم و باید خوبی‌ها و بدی‌هایش را بیان کرد. سرخ‌پوست‌ها و سیاه‌پوست‌ها با ما خیلی مهربان بودند، اما سفیدپوست‌ها با ما و حتی با خودشان خشونت داشتند. همه این‌ها قابل انتشار است و باید راجع به آن‌ها نوشت که خود دنیایی مطلب است.

 

شما 10 روز اسیر بودید؟
بله.
 

فرمودید پزشکان آمدند و…
کار درمانی‌شان را انجام دادند.

 

 

همزمان بازجویی هم می‌شدید.
بله طی این 10 روز همزمان با درمان بازجویی هم می‌شدیم. بیشترین هدفشان این بود که یکی دو پناهنده را از جمع ما چهار نفر اعلام کنند تا نهایتاً در این قضیه بُرد داشته باشند که خوشبختانه اتفاق نیفتاد. در نهایت صلیب سرخ وارد صحنه شد و ابتدا تیم‌هایشان آمدند و از لحاظ وضعیت جسمی و روحی ما را چک کردند. بعد ما را با هلیکوپتر به بحرین و از آنجا هم با همراهی صلیب سرخ بین‌المللی با هواپیمای C-130 به عمان بردند. در فرودگاه مسقط یکسری کارهای درمانی و پذیرش صورت گرفت. تیمی از تهران شامل سردار فدوی و سردار محمدی فرمانده وقت منطقه دوم نیروی دریایی سپاه و از امور خارجه تیم‌های امنیتی با یک هواپیمای اختصاصی آمدند و آنجا ما را تحویل گرفتند و به ایران برگشتیم.
 

دیگر شهید مهدوی را ندیدید؟
اصلاً ایشان را ندیدیم تا زمانی که هواپیما در فرودگاه تهران نشست و متوجه شدیم دو جنازه از قسمت بار هواپیما بیرون آوردند که گفتند شهید مهدوی و گُرد است.

 

امریکایی‌ها در باره آن‌ها چه گفته بودند؟
گفته بودند آن‌ها بر اساس جراحت در مسیر از دنیا رفته‌اند.

آثار شکنجه روی بدنشان بود؟
بله. بچه‌ها را شکنجه دادند.
 

شما را شکنجه کردند؟
بله.
 

مثلاً؟
بازجوها پوست دستمان را می‌کَندند. البته بیشتر شکنجه‌ها روانی بود.
 

آیا توهین می‌کردند؟ مثلاً به خانواده یا کشور چه می‌گفتند؟ چگونه شما را تحت‌فشار قرار می‌دادند؟
یک نمونه را برایتان مثال می‌زنم. بازجوها که دیدند حریفمان نمی‌شوند. گفتند مشکلی نیست ما شما را به ایران می‌فرستیم.
 

همان‌جا گفتند؟
بله بعد گفتند ولی برایتان پرونده‌ای را تنظیم می‌کنیم و مطالبی را در آن می‌نویسیم که وقتی وارد ایران شوید، به دست آقای خلخالی بیفتید! اگر او پرونده‌تان را بخواند قطعاً اعدامتان خواهد کرد.

 

مثلاً بگویند شما جاسوس هستید؟
بله. ما هم گفتیم خیلی خوب است، اگر مایلید ما را به ایران بفرستید به دست آقای خلخالی اعدام شویم بهتر از این است که به دست شما بیفتیم.

پرسیدم: "حالا چرا آقای خلخالی؟"

جواب دادند: "چون ایشان دادستان است و سمت قضایی مهمی دارد."

گفتم: "الان آقای خلخالی کاره‌ای نیست. اطلاعاتتان غلط است. این قضیه مربوط به اوایل انقلاب است و فعلاً کاره‌ای نیست."

گفت: "حالا آقای خلخالی نامی…" اسم خلخالی در ذهنشان مانده بود و با آن ما را تهدید می‌کردند.

من هم گفتم: "خیلی خوب! شما تنظیم کنید و ما را پیش آقای خلخالی بفرستید."

به‌هرحال این تهدیدها دل انسان را خالی می‌کند. نگران بودیم ما را تحویل اسرائیل یا عراق بدهند یا بکشند. این‌ها مسائلی بود که در ذهنمان دور می‌زد. تنها چیزی که ما را حفظ می‌کرد توکل و ذکر بود. ذکر ما را نگه می‌داشت و به ما قوت قلب می‌داد.
قضیه تمام شد و ما وارد جمهوری اسلامی ایران شدیم

. 5-4 سالی پس از رحلت حضرت امام (ره)، سال 72، 73 به حرم حضرت امام (ره) برای سالگرد ایشان رفتیم. حاج احمد آقا پشت حرم یک مجموعه مهمان‌سرایی را تدارک دیده بود. معمولاً بعد از مراسم به آنجا می‌رفتند و سفره‌ای پهن می‌شد و غذایی تناول می‌کردند.

یکی از دوستانم که همراهم بود، گفت: "بیا به آنجا برویم."

گفتم: "ول کن، حوصله داری، ما به هوای حضرت امام (ره) اینجا آمدیم و کاری به این کارها نداریم."

با اصرار ایشان رفتیم، ولی داخل نرفتم. روی پله‌های پاویون مانندی که پشت به ساختمان و روبه‌روی محوطه‌ای که ماشین‌ها را پارک می‌کردند روی 3-2 پله بالاتر نشستم. دوستم داخل رفت. 6-5 دقیقه بعد دیدم پیکانی آمد و جلوی پایم ایستاد. راننده‌ای به جوانی و تیپ شما پیاده شد و از طرف شاگرد در عقب را باز کرد و حاج‌آقای عمامه سفیدی را که عصا به دستش و لرزان بود و حالت لقوه داشت پایین آورد. آن حاج‌آقا را شناختم، آقای خلخالی بود.

ایشان آمد و گفت: "من روی پله پیش این جوان می‌نشینم."

آمد و بغل‌دستم نشست. راننده هم ماشینش را پارک کرد و رفت و چندان به ایشان توجه نکرد. با عصایی که در دستش بود به زانویم زد و گفت: "پسرجان! مرا می‌شناسی؟"

گفتم: "نه تنها من بلکه همه عالم تو را می‌شناسند!" (با خنده)
پرسید: "از من نمی‌ترسی؟"

جواب دادم: "برای چه بترسم حاج‌آقا؟ شما که دیگر عصا دستتان است و هیبت سابق را ندارید. حقیقتش چند سال پیش که صحت و سلامتی داشتید از اسم‌ و رسم شما نترسیدم"

سؤال کرد: "چطور؟"

داستان را برایش تعریف کردم. شروع کرد به گریه کردن.

گفت: "منِ خلخالی که عناصر رژیم شاه را در هم پیچیدم و برای خودم کسی بودم، به این روزگار افتادم و ذهنم خوب کار نمی‌کند و بدنم این‌چنین می‌لرزد."

منظورم از بیان این قضیه این بود که وقتی آدم با خدا معامله‌ای می‌کند نباید بترسد.

 

 

منبع :     مجله رمز عبور 

شماره 15 - مهرماه 1394

 

پ.ن 1 : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند.