سلاح انتقامی شماره یک ( v-1) سلاح انتقامی شماره یک ( V-1)

[mamadpilot 2]

يعني يه موشك رو فقط براي تضعيف روحيه مردم استفاده ميكردن ؟

[Ernesto_Rommel 11,417]

به نظرت کم چیزی هست ؟

عنصر بازدارندگی اونم موشکی اونم تو شرایط جنگی اون موقع با موشک به دست اوردن کم چیزی نبود

به خصوص برا کشور هدف المان یعنی بریتانیا ، یه سر مطالب زمان قبل شروع جنگ جهانی رو مطالعه کنی میفهمی تاثیرگزاری بسیاری داشته رو بریتانیا

ضمنا توجه داشته باشید که موشک ها در شروع کارشون بودن نه بیشتر .... اون موقع هدف روانی و زدن موشک ها واقعا تاثیرگزاری خارق العاده ای داشت به خصوص با تبلیغات شگرف المان ها راجبه پیشرفته بودن و تکنولوژی برترشون

همزمان المان ها روی دقت موشک ها هم داشتند کار میکردن ولی خوب با توجه به جمیع شرایط ایده ال ترین هدف شون همون بازدارندگی و جنگ روانی بود

البته نباید نادیده گرفت که : تاریخنگاران متفقین معتقدن بمباران ها و موشک باران ها تاثیر عکس داشته بر مردم و جری ترشون کرده در مبارزه ....

قضاوت با تاریخ !

[anaKiN 51]

نخستین پرواز آزمایشی وی -1 در اواخر سال 1941 یا در اوایل سال 1942 در پینه موند و نخستین شلیک تهاجمی آن نیز روز 12 ژوئن سال 1944 انجام شد . سکوهای پرتاب موشک وی-1 فقط میتوانستند تعداد 15 موشک در روز را پرتاب کنند و این وضعیت تا پایان جنگ نیز حفظ شد .

چرا بین زمان اولین آزمایش و عملیاتی شدن این موشک اینقدر فاصله بوده؟ یعنی تا سال 1944 موشک هنوز مشکل داشته و نمیشده ازش استفاده کرد. آلمان سال 1945 تسلیم شد.

[worior 25,825]

نخستین پرواز آزمایشی وی -1 در اواخر سال 1941 یا در اوایل سال 1942 در پینه موند و نخستین شلیک تهاجمی آن نیز روز 12 ژوئن سال 1944 انجام شد . سکوهای پرتاب موشک وی-1 فقط میتوانستند تعداد 15 موشک در روز را پرتاب کنند و این وضعیت تا پایان جنگ نیز حفظ شد .

چرا بین زمان اولین آزمایش و عملیاتی شدن این موشک اینقدر فاصله بوده؟ یعنی تا سال 1944 موشک هنوز مشکل داشته و نمیشده ازش استفاده کرد. آلمان سال 1945 تسلیم شد.

رفع مشكلات فني و اثبات فناوري نياز به تست هاي زياد و در نهايت راه اندازي خط توليد داره كه با توجه به اين امر زمان كوتاهي هست خصوصا در اون عهد كه چنين وسايلي لبه هاي تكنولوژي و ابزار دقيق بودند ...

[Ernesto_Rommel 11,417]

بهتره یه سر به کتاب اسکورزینی بزنید .... یه سری از مشکلات خفن این موشک رو میگه یا مطالبی که مهندسین هوافضا المان بعد از سقوطش وقتی به امریکا رفتند بیان کردند که در مجله هوافضا قسمتای کمی ش اورده شد

واریور جان البته قسمتی از مشکلات رو به صورت کلی گفتند به صورت جزیی باید کتاب خاطرات افراد دخیل رو بخونید

یا حق

[RezaKiani 1,919]

وی-1 دارای یه نمونه سرنشین دار بود که ارنستو رومل بهش اشاره کرد و قرار بود که در حملات انتحاری استفاده بشه. ظاهرا این نمونه مشکلات زیادی داشته و خیلی کشته روی دست خلبانهای آزمایشی آلمان گذاشته.

همین طرح بعدها به ژاپن ارسال شد(ظاهرا توسط زیردریایی) و ژاپنی ها برای حملات کامیکازه نمونه های جالبی از روی طرح وی-1 درست کردند.نمونه اول رو اسمش رو گذاشتند بایکا که عملیاتی نشد. نمونه پیشرفته تر رو گذاشتند اوکا. اینجا عکسش رو زیر بمب افکن مشهور بتی و در حال پرتاب از بتی می تونید ببینید.





اینجا درباره بایکا نوشته:
http://en.wikipedia.org/wiki/Kawanishi_Baika

اینم یه عکس دیگه از اوکا:



اینم عکسش توی کارخانه که به دست آمریکایی ها افتاده



اینهم توضیحات درباره اوکا

http://en.wikipedia.org/wiki/Ohka

یکی از دلایل سرمایه گذاری هیتلر روی وی-1 و وی-2 این بود که لوفت وافه دیگه توان بمباران استراتژیک لندن رو نداشت. اول جنگ حملات بمب افکنهای هیتلر پوست مردم انگلیس رو کنده بود ولی بعد از نبردهوایی بریتانیا دیگه آلمان نمی تونست حملات هوایی دقیقی بر روی لندن انجام بده. واسه همین رفتند به سمت حملات شبانه که اون هم توسط رادارهای زنجیره ای انگلیس در جنوب این کشور کشف می شد. دست اخر جنگ در روسیه و شمال افریقا و بعدتر بالکان و ایتالیا لوفت وافه رو جوری به انفعال کشونده بود که دیگه برای دفاع از آلمان هم کم آورده بودند. در یک عملیات بمباران متفقین تونستند کل شهر درسن رو با بمب ناپالم از روی نقشه محو کنند جوری که بازسازی اون شهر تقریبا 10 سال طول کشید و نزدیک 100 تا 150 نفر مردم توی درسن زنده زنده جزغاله شدند.

هیتلر نیاز به سلاحی داشت که بتونه جنگ رو به خونه حریف بکشونه و انتقام این بمبارانهای وحشتناک روزانه و شبانه رو بگیره. چون لوفت وافه توان درگیری با جنگنده های جدید متفقین مثله موستانگ و تمپست رو نداشت بهترین راه حل همین موشکها بودند. دقیق نبودند ولی وحشت زیادی ایجاد می کردند و انگلیسی ها خیلی به در و دیوار زدند تا از طریق مقاومت فرانسه و بلژیک محل ساخت و انبار اونها رو پیدا کنند وبمباران کنند.

عراق هم در جنگ شهرها همین استراتژی رو داشت. اسکادها کلا دقیق نیستن با دستکاری هایی هم که روشون شده بود دقتشون بدتر هم شده بود ولی اگه دوستان مسن تر یادشون باشه تونستند تهران رو خالی از سکنه کنند. (کاری که شاید بعضی ها هم بعدا خواستند بکنند ولی نتونستند.)

[reza-m 0]

عجب !!!

این آلمان ها اگر تو سرمای سیبری گیر نمی کردند و همین طور آمریکا وارد کار نمی شد حتما می زدند دهن این اروپا رو سرویس می کردند

این موشک تو زمان خودش واقعا خیلی حرف واسه گفتن داشته

دست تهیه کننده مقاله درد نکنه

یا علی

[Ernesto_Rommel 11,417]

رضا جون بسی بسیار سپاس بابته مطالبی که گذاشتی و کاملا درست میفرمایید

قضیه موشک سرنشین دار جز اون قسمتایی هست که تقریبا اونو با کامیازه های ژاپن مقایسه می کنند با این تفاوت که واقعا مغز ... می خواسته این کار و واقعا ترسناکه !

یه خلبان زنی هست شاید خیلیا بشناسندش ، اسمش هانا نمیدونم چی بود که مورده علاقه هیتلر .... بود و از اون برجسته خلبان ها بود که در لحظات اخر رایش سوم هم در مقرشون بوده

کار طراحی موشک که به مشکل برمیخوره کسی داوطلب نمیشه که یهو این داوطلب میشه .... دقیق خاطرم نیست ولی به هرحال جون سالم در میبره از انجام عملیات ....

فکرشو بکنین یه زن ن ن ن ن .... !

راجبه نبرد در سیبری و مقابله با اروپا هم که واقعا بحث مفصل اما بیهوده ای ! خواهد بود ....

چیزی که گذشت گذشت ، ازش برای ساختن اینده ای بهتر عبرت بگیرید شاید روزی خودتون جاشون بودید !

راستی رضا تیکه بس ملسی بود اخرین پرانتزت !

[MOHAMMAD 6,333]

ممنون اخوی دستت درد نکنه، تعدادی از این تصاویر ور دارم، ما رو بردی به اون حال و هواها!

بدين صورت که با هواپيما نزديک موشک شده سپس با با بال هواپيما ضربه کوچکي به بال موشک ميزدند و موشک از مسير خودش منحرف ميشد و جاي ديگري بغير از شهر فرود ميآمد.

البته دقیقا گویا اینطور نبوده، شیوه کار اینطوری بوده که یکی از بالهای هواپیما را دقیقا جلوی بال مخالف موشک قرار می دادند( مثلا بال راست هواپیما در مقابل بال چپ موشک) این کار باعث می شد تا بال موشک دچار واماندگی شده و نتیجه اش هم که معلوم است، به علت نداشتن اتوپایلوت مناسب موشک به سرعت رهسپار زمین می شد، این شیوه به نوعی مهارت خلبان را نیز به رخ می کشید.

[Skyhawk 16,545]

مستندی درمورد موشک وی1 و وی 2 از شبکه 4 پخش شد که  در اون مستند نشون میداد انگلیس برای در امان موندن از تهدید این موشک  وی 1 از تعداد بالن های کوچیک استفاده کرده بود که راه موشک وی یک رو سد کرده بودن ! زمان جنگ هم عراق بین کوه ها کابل کشی کرده بود تا هواپیماهای ما نتونن از فضای بین کوه ها برای  ورود مخفیانه به عراق استفاده کنن!

[warjo 3,008]

 
 
  بر اساس گزارش منتشر شده از طرف ژنرال آمریکایی کلایتون بیسل
 
 

https://skeptic78240.wordpress.com/tag/v1/

ویرایش شده در فروردین 96 توسط warjo

[warjo 3,008]

یه مدته عاشق این موشک شدم

#####################

منابع مختلفی در مورد مدت زمان موردنیاز برای ساخت موشک V-1 اطلاعات متفاوتی ارائه کرده اند ، در همین تاپیک به 50 نفر ساعت اشاره شده ، ویکی پدیا 2000 نفر ساعت را ذکر کرده ، به خاطر دارم که در کتابی به 300 نفر ساعت هم اشاره شده بود .

با توجه به سادگی سیستم هدایت موشک ،  دقت موشک V-1 افتضاح بود ، اما در زمان خودش برای هدف قرار دادن شهرهای بزرگ مناسب بود . این موشک در برد 240 کیلومتری دارای CEP معادل 18 کیلومتر بود . CEP نمونه ی هواپرتاب این موشک معادل با 38 کیلومتر بود دقت پایینتر می اومد . حدود 20 درصد از موشک ها نیز تقریبا بلافاصله پس از پرتاب سقوط کردند . ( سر جنگی موشک 60 کیلومتر بعد از پرتاب مسلح می شد . )

یک نکته ی خیلی جالب در مورد این موشک بهای اون هست ، این موشک بهایی برابر با 600 دلار ( دلار 1943 ) داشت . در نظر داشته باشید یک بمب افکن 4 موتوره ی بوئینگ B-29  در آن زمان حدود 600.000 دلار ( هزار برابر ) قیمت داشت . البته B-29  ده برابر موشک V-1 بمب حمل می کرد ، و با در نظر گرفتن این مسئله موشک V-1 یک صدم قیمت این بمب افکن هزینه داشت .( قیمت B-29 بدون بمب ها محاسبه شده و پول بمبها را هم باید حساب کرد . ) البته پرواز بمب افکن B-29  جان 11 خدمه را هم به خطر می انداخت . برای مقایسه شرایط نیروی هوایی در جنگ دوم بهتره یادآوری کنم که انگلستان در حمله به پنه مون 200 لنکستر فرستاد که 40 یا 41 عدد  از آنها برنگشتند .( انشاءالله آمار V-1 را هم درخواهم آورد )

 

اگر بخواهیم بهای موشک را به سال 2017 بدست بیاریم ، چیزی حدود 7000 تا 8000 دلار قیمت داشت ، تاماهوک بیش از یک میلیون دلار قیمت داره !

برای مقایسه بهای دلار در 1943 و 2017 از لینک زیر استفاده کنید :

http://www.in2013dollars.com/1943-dollars-in-2017

 

منابع این قسمت :

https://en.wikipedia.org/wiki/V-1_flying_bomb

https://books.google.com/books?id=RLbdj6sBjssC&pg=PA100&lpg=PA100&dq=v-1+missile+cep&source=bl&ots=jeHTXqWxzd&sig=36Sdf31nn4aH9Lz1Nhr5ojI6mK0&hl=en&sa=X&ved=0ahUKEwictIf0u5LYAhUPb1AKHWWnADUQ6AEIRjAE#v=onepage&q=v-1 missile cep&f=false

 

انشاءالله آمار بهتری از حملات موشک را ذکر خواهم کرد .

[warjo 3,008]

به نام خداوند بخشنده ی بخشایشگر

 

تقدیم به شهدای گمنام

 

در ژانویه 1943 بریتانیا پروازهای شناسایی بر فراز تأسیسات تست و توسعه ی آلمان در پنه مون را آغاز کرد . پنه مون پایگاه تحقیقاتی آلمانها برای طرح و توسعه ی موشکهای V-1 و V-2 بود . در ماه ژوئن ، تصمیمات نهایی برای بمباران این تأسیسات گرفته شد اما اجرای حمله برای استفاده از ساعات طولانی تر شبهای ماه آگوست به تأخیر افتاد . در شب 18 ( 17-18 ) ماه آگوست ، بمب افکن های نیروی هوایی انگلستان قسمت شرقی این پایگاه را در هم کوبیدند که باعث شد اجرای پروژه ی V-2 دو تا هشت هفته به تأخیر بیافتد اما سمت غربی این پایگاه و تأسیسات عملیاتی پروژه ی V-1 دست نخورده باقی ماند .

همچنین نیروهای متفق متوجه ی ساخته شدن سایتهای پرتاب در 10 تا 35 مایلی داخل ساحل فرانسه شده بودند . تأسیسات بزرگی در 7 قسمت مجزا که حدس زده می شد متعلق به اسلحه های سری آلمان باشند ، توسط  متخصصان تحلیل عکسهای اطلاعاتی تشخیص داده شده بود . در واقع 2 تأسیسات از این 7 تأسیسات متعلق به موشک V-1 بودند . در 27 آگوست 1943 ، متفقین با استفاده از بمب افکن های  ایالات متحده ، بمباران این تأسیسات را آغاز کردند . علاوه بر این تأسیسات ، در بررسی تصاویر ، تعداد زیادی تأسیسات کوچکتر کشف شده بود که برای شلیک موشک V-1 ساخته شده بود ، متفقین به خاطر ظاهر این تأسیسات در تصاویر هوایی ، نام سایتهای اسکی را روی آنها گذاشته بودند . در ماه اکتبر ، تصاویر شناساسی بیشتری تهیه شد و با ترکیب اطلاعات بدست آمده 29 سایت اسکی شناسایی شد .آلمانها در ساخت این تأسیسات 40000 کارگر را به کار گرفته بودند و به همین دلیل مقاومت فرانسه توانست اطلاعاتی را فراهم آورد تا موقعیت دقیق 70 تا 80 سایت اسکی بدست آید . عکسهایی که دوباره در ماه دسامبر تهیه شد ، موقعیت قطعی 88 سایت اصلی و 50 سایت مشکوک را مشخص نمود .

اگرچه حملات هوایی نیروهای متفق تا دسامبر 1943 آغاز نشده بود اما پس از بمباران هوایی و در برآوردی که به تاریخ 10 ژوئن 1944 صورت گرفت تصور می شد 82 سایت از 96 سایت اسکی از کار افتاده باشد . بین 1 دسامبر 1943 تا 12 ژوئن 1944 نیروهای هوایی آمریکا و انگلستان 25150 سورتی پرواز انجام دادند و در مجموع 36200 تن بمب را روی سایتها ریختند . اجرای این حمله برای متفقین ، 154 هواپیما و 771 خدمه هزینه داشت .

آلمانها نقاط ضعف این سایتها در مقابل تلاشهای اطلاعاتی متفقین و بمباران هوایی آنها را شناسایی کردند و در سال 1944 سکوهایی کوچکتر ، با ساخت ساده تر و قابلیت استتار و پنهان سازی را ساختند ، متفقین این سکوهای پرتاب را "سایتهای تغییر یافته" نامیدند . در ژوئن 1944 ، نیمی از 150 سایت برای آغاز عملیات آماده بود .  متفقین در ماه فوریه این "سایتهای تغییر یافته" را شناسایی کردند که با شناسایی های تکمیلی در ماه آپریل تأیید شد اما به خاطر محدودیتهای عملیاتی تنها به یک سایت حمله شد .

هزینه ی بمباران این سایتها برای متفقین بسیار بالا بود و بدلیل عدم تأثیر آن ، متوقف شد . البته فشارهای سیاسی نیز نیروی هوایی را مجبور کرد تا سایتها را به حال خود رها کند . درحالیکه هیچکدام از سایتها عملیاتی نبودند ، بمباران این سایتها ، مقدار قابل توجهی از مهمات نیروهای متحد که می توانست علیه سایر اهداف بکار رود را به خود اختصاص می داد و از طرف دیگر مانع آلمانها جهت ساخت سایتهای پرتاب جایگزین نمی گردید .

انگلیسیها بر اساس حدس اولیه مبنی بر اینکه بمب افکن های بدون خلبان ، با سرعت 400 مایل بر ساعت ( که حدسی درست بود ) و در ارتفاع 7500 پایی ( که حدسی نادرست بود) خود را برای دفاع آماده می کردند . بعدها برآورد مشخصات به 350 مایل بر ساعت و ارتفاع 7000 پایی و در نهایت به 330 مایل بر ساعت در ارتفاع 6000 پایی تغییر یافت . در ژانویه  1944 ، بریتانیا طرح مفصلی را پایه ریزی کرد که بر اساس آن جنگنده ها در مسیر های گشت مشخصی مستقر می شدند ( شامل 8 جنگنده ی تک موتوره و 2 اسکادران اینترودر ) و 400 توپ سنگین و 346 توپ سبک در در خطوط دفاع ضد هوایی جنوب لندن مستقر می شدند.

( بعدها این توپهای ضد هوایی به خلیج منتقل شدند و از دوور تا استبورن مستقر گشتند. تصویر پایین )

اما تقاضاها برای پوشش عملیات تهاجمی روز D ( D-Day Operation - عملیات پیاده شدن نیروهای متفقین در ساحل نرماندی ) و برآورد بیش از اندازه ی  خسارات وارده  به سایتهای اسکی بر اثر بمباران باعث شد تا در ماه مارس ، بریتانیا تعداد توپهای سنگین ضدهوایی را به 192 و توپهای سبک را به 246 عدد کاهش دهد . فرمانده ی دفاعی ، مارشال هوایی رودیک هیل ، تأکید کرده بود در صورتیکه موشک V-1 به جای پرواز در ارتفاع پیش بینی شده ی 6000 پایی در ارتفاع 2000 تا 3000 پایی پرواز کند ، توپهای دفاع هوایی با مشکل مواجه خواهند شد . بعضی مسائل باعث شد ، هشدارهای این فرمانده نادیده گرفته شود .
از 15 دسامبر 1943 و در آن سوی کانال مانش ، آلمانها طرحی را در حال اجرا داشتند تا بتوانند تا سپتامبر 1944 موشک V-1 را با نرخ تولید 8000 فروند در ماه تولید نموده و از 64 سایت مختلف شلیک نمایند . یک منبع اطلاعاتی ، اعلام نموده بود که قصد آلمانها شلیک روزانه ی 5000 موشک V-1 علیه انگلستان بود که به وضوح هدفی غیر ممکن برای دولتمردان آلمانی بوده است . بعضی از مشکلات تکنیکی باعث تأخیر این برنامه شد ، همچنین برخی برآوردها حاکی از آن بود که بمباران های هوایی نیروهای انگلیسی و آمریکایی حداقل سه ماه اجرای حملات تسلیحات V را به تعویق انداخت .

در تابستان 1943 تمرینات تیپ پدافند و پشتیبانی آتش 155 آغاز شد ( Flakregiment 155 ) . این تمرینات شامل شلیک تعداد محدودی موشک در سایت پنه مون بود . آلمانها برای تأمین نیروی انسانی مورد نیاز 64 سایت پرتاب ، این تیپ را سازماندهی کردند .

پس از حمله ی متفقین در 6 ژوئن 1944 ،  هیتلر به عنوان راه حلی برای کاهش فشار روانی بر سربازان خود و کمک به آنها ، خواستار آغاز حملات موشک V-1 شد . آلمانها قصد داشتند حملات را از 11 ژوئن آغاز کنند اما موقعیت به نحوی بود که اجرای عملیات به شب بعدی موکول گردید . نقشه ی آنها این بود که 20 دقیقه پیش از نیمه شب ، حمله ی مشترکی با پیشتازی موشک های V-1 و بمب افکن ها آغاز شود و در ادامه ی حمله تا ساعت 4:45 دقیقه صبح ،  500 موشک V-1  شلیک شود. بدلیل پراکندگی  و عدم هم زمانی شلیک موشک ها و توقفات مکرر در اجرای طرح حمله و از آنجا که خدمه ی 36 تا 37 عدد از سایتهای پرتاب برای اولین بار رمپها و فلاخن ها ( Catapults ) را بکار می گرفتند و همچنین فاقد تجهیزات ایمنی لازم بودند ، نقشه ی آلمانها با شکست مواجه شد . تیپ 155 تنها موفق به شلیک دو گروه کوچک از موشک ها شد . هیچکدام از 9 موشک گروه اول به بریتانیا نرسیدند و وضعیت گروه دوم با 10 موشک تنها کمی بهتر بود . 5 فروند از این موشک ها تقریبا بعد از پرتاب سقوط کردند و ششمی ناپدید شد ، تنها 4 عدد از آنها به انگلستان رسیدند . اولین اصابت در ساعت 4:18 دقیقه ی صبح 13 ژوئن اتفاق افتاد . 7 دقیقه ی بعد ، سومین موشک در بتنیل گرین ( Betneal Green ) منفجر شد و باعث کشته شدن شش نفر گردید . این شش نفر ، تنها تلفات این 4 موشک V-1 بودند . پس از اولین حمله ، از آنجا که آلمانها سرگرم حل مشکلات پشتیبانی و تعمیر و بهبود تجهیزات خود بودند ، آرامش بر صحنه ی نبرد حکم فرما شد . لندنی ها شروع به ساختن جک و لطیفه در مورد سلاح های سری هیتلر و تسلیحات V کردند . اما این آرامش زیاد طول نکشید . حملات موشک V-1 از ساعت 10:30 دقیقه ی بعد از ظهر 15 ژوئن ، از سر گرفته شد . ظرف 24 ساعت بعدی ، آلمانها 244 فروند موشک V-1 را علیه لندن و 50 فروند را علیه سوات همپتون شلیک کردند .

خیلی زود مردم انگلستان در کرانه شرقی و جنوب شرق و تا محدوده لندن با صدای " پوت پوت " موتور های پالس جت آشنا شدند . بزودی آنها این نکته را آموختند که تا زمان شنیده شدن سر و صدای "پوت پوت" موشک ، خطری آنها را تهدید نمی کند اما مدت کوتاهی پس از قطع شدن صدای آن ، انفجاری رخ خواهد داد . آلمانها تا 18 ژوئن 500 فروند موشک V-1 ، تا 21 ژوئن 1000 فروند ، تا29 آن ماه 2000 فروند ، و تا 22 جولای 5000 موشک V-1 را شلیک کردند .

 حملات موشک V-1 تا سپتامبر و تا زمانی که بدلیل پیشروی نیروهای متفقین ، تیپ 155 مجبور به عقب نشینی شد ، ادامه داشت . تعداد موشکهایی که در لندن و حومه ی آن فرود آمدند نسبت به روزها و ساعات مختلف ، متفاوت بودند .( در طی 18 روز بیش از 100 فروند موشک موفق به عبور از ساحل شدند ) میانگین تلفات انفجار موشک های V-1 نیز کم بود ، اما بعضی از اصابتها تأثیرات ویرانگری داشت . بطور مثال ، در ساعت 11:20 صبح روز یکشنبه 18 ژوئن ، یک موشک V-1 به کلیسای سلطنتی نظامیان در ولینگتن برکس (Wellington Barracks ) و در یک چهارم مایلی کاخ باکینگهام اصابت کرد و باعث مرگ 121 نفر از عبادت کنندگان گردید .

 رده های بالای فرماندهی متفقین از این فاجعه درس گرفته و به قابلیتهای کشنده ی موشک V-1 پی بردند . در نتیجه ، بدلیل حملات موشکهای V حدود نیم میلیون تا 800000 نفر از ساکنان لندن تخلیه شدند . تمامی این موارد باعث ایجاد فشار سیاسی شدیدی شد . به همین دلیل ، آیزنهاور ، در 18 ژوئن و در میانه ی مدیریت حمله به نرماندی ، به استثنای نیازهای فوری و اضطراری در صحنه ی نبرد زمینی ، اولویت اقدامات متقابل بر علیه حملات موشکی V-1 را بالاتر از سایر نیازها قرار داد .در کابینه ی بریتانیا اجرای عملیات فریب برای انتقال نقطه ی هدف موشکهای V به بحث گذاشته شد ، چراکه محاسبات آماری نشان می داد در صورت انتقال 6 مایلی این نقطه به سمت جنوب شرقی ، میزان تلفات تا 12000 نفر در ماه کاهش خواهد یافت . از آنجا که اجرای چنین فریبی ، فشارهای اخلاقی و سیاسی شدیدی بدنبال داشت ، هربرت موریسون وزیر امنیت داخلی (Home Security ) با آن به مخالفت برخواست و توانست کابینه را با خود همراه نماید اما نتوانست نخست وزیر وینستون چرچیل را قانع کند . بریتانیایی ها از طریق یک جاسوس دو جانبه که به دام افتاده بود ، گزارشاتی مبنی بر اصابت موشکها به نقاطی فراتر از نقطه ی هدف را ارسال کردند تا دشمن نسبت به کاهش برد موشک ها اقدام نماید . در حقیقت تا 21 جولای مرکز (میانگین) نقاط اصابت موشک های V-1 در 4.5 ( چهار و نیم ) مایلی جنوب پل برج ، نقطه ی اصلی هدفگیری موشک ها ، قرار داشت .

مرکز هفتگی نقطه ی برخورد موشکها متغیر بود اما بطور معمول در جنوب رودخانه ی تایمز باقی می ماند . روی هم رفته از 12 ژوئن تا 1 اکتبر مرکز نقطه ی برخورد در چهار مایلی جنوب جنوب شرقی قرار داشت . طرح آلمانها ، بر اساس گزارشات جاسوسان ، نقطه ی مرکز هدف را در 4 مایلی شمال شمالغربی نقطه ی مرکز برخورد اصلی قرار داده بود .

آلمانها از آگهی های فوت درج شده در روزنامه های لندن به عنوان یکی از منابع اطلاعاتی خود استفاده می کردند . این داده ها از سایر منابع اطلاعاتی آلمانها بسیار به واقعیت نزدیکتر بود . در ماه جولای و از آنجا که آلمانها بر اساس این اطلاعات ، مرکز نقطه ی بر خورد را یک تا یک و نیم مایلی غربی نقطه ی برخورد واقعی قرار داده بودند ، مسئولین امر در تصمیمی عاقلانه مصمم شدند  این منبع اطلاعات را کور نمایند . فقدان عملیات شناسایی هوایی آلمانها باعث شد تا این عملیاتهای فریب موفق باشد . 

در سرتاسر عملیات موشکباران آلمانها ، نیروی هوایی آمریکا و انگلستان بمباران اهداف مرتبط با V-1 را ادامه می داد. بین 12 ژوئن تا 3 سپتامبر ، نیروهای متفق 26000 سورتی پرواز انجام دادند و 73000 تن بمب را بر روی اهداف مختلف تسلیحات V فرو ریختند . دو فرمانده ی بمباران ، آرتور هریس فرمانده ی بمباران نیروی هوایی سلطنتی انگلستان و جیمی دولیتتل فرمانده نیروی هوایی هشتم آمریکا ، از ابتدا مخالف بمباران سایتهای پرتاب موشک ها بودند و به جای آن خواستار بمباران کارخانجات تولید موشک های V-1 بودند . علی رغم اعتراض آنها و تقویت پدافند آلمانها ( بین دسامبر 1943 تا می 1944 آلمانها تعداد توپهای سنگین ضد هوایی در فرانسه را از 520 ارابه به 730 ارابه افزایش دادند. ) نیروی هوایی آمریکایی / انگلیسی سایتهای پرتاب را بمباران نمود . سایتهای اسکی تا 27 ژوئن در لیست اهداف باقی ماند و بعد از این تاریخ تنها بمباران سایتهای بزرگ ادامه یافت. تا 15 جولای 1944 ، متفقین 68 سایت از 88 "سایت تغییر یافته" را هدف قرار داده و برآوردها حاکی از انهدام کامل 24 سایت بود . البته نیروی هوایی آمریکایی / انگلیسی تا اواسط جولای به سایتهای پشتیبانی نیز حمله می کرد ، در این زمان متفقین متوجه شدند که سایتهای انبار و نگهداری ، منبع اصلی پشتیبانی و تدارکات موشک ها هستند . در 21 جولای کمیته ی مشترک کراسبو ( Crossbow ) در اولین نشست خود به 7 کارخانه ی تولید موشکها و انبارهای دپو اولویت نخست ، به 57 "سایت تغییر یافته " اولویت دوم را داد و توصیه نمود تا حملات به سایتهای بزرگ متوقف شود . در نتیجه بین 2 تا 9 آگوست ، نیروی هوایی متفقین 15000 تن بمب را بر روی اهداف اولویت بندی شده فرو ریخت در حالیکه سه چهارم از این میزان به هدف قرار دادن انبارها اختصاص داده شده بود . پس از اجرای این حمله ی سنگین ، تعداد شلیک موشک های V-1 به نصف کاهش یافت . هماهنگ با این عملیات ، بمب افکن ها کارخانجات تولید موشک های V-1 را نیز در هم کوبیدند : کارخانه ی فولکس واگن در فالرسلبن 4 بار ، کارخانه ی تولید جایرو در وایمار یکبار ، تأسیسات تولید پرواکسید هیدروژن ( که در بوستر موشک V-1 بکار می رفت ) در پنه مون ، هولریجلشروث و اوبر رادرچ در مجموع هفت بار و یکبار کارخانه ی اسکانیا در برلین ( تولید کننده اجزای کنترل موشک ) بمباران شدند . 197 هواپیما و 1412 خدمه هزینه ی این عملیات ها بود .

در عین حال ، سوانح و تصادفات نیز همانند بمباران نیروهای متفق ، تلاشهای آلمانها را با شکست مواجه می کرد . حدود 20 درصد از موشکهای V-1 بی تأثیر بودند چرا که بر روی رمپ منفجر می شدند یا مدت زمان کوتاهی پس از بلند شدن از زمین سقوط می کردند یا به سمتی غیر از مسیر تعیین شده پرواز می کردند . بین 18 آگوست تا 26 نوامبر 1944 و در آزمایشات آلمانها تنها 31.4 درصد از 258 موشک V-1 شلیک شده در برد 225 کیلومتری به 30 کیلومتری نقطه ی هدف رسیدند . این میزان خطا در برد 100 کیلومتری به 15 کیلومتر کاهش می یافت و این میزان خطا ، تعریف نیروی هوایی آلمان از موفقیت موشک بود ! البته آلمانها 35 درصد از کل عدم موفقیت موشک ها را به سقوط های زود هنگام نسبت می دادند . نرخ تصادف موشک V-1 بر روی رمپ 138 فوتی اولیه 9 درصد و بر روی رمپ 170 فوتی نهایی 2 درصد بود . این تصادفات و سوانح تلفات بیشتری نسبت به 185 کشته ی آلمانها بر اثر بمباران متفقین ایجاد می نمود .

منبع اصلی : The Evolution of the Cruise Missile

مترجم :Warjo

کپی با ذکر منبع جایز است .

 

 

[MR9 113,933]

10 hours قبل , warjo گفت:

در ژانویه  1944 ، بریتانیا طرح مفصلی را پایه ریزی کرد که بر اساس آن جنگنده ها در مسیر های گشت مشخصی مستقر می شدند ( شامل 8 جنگنده ی تک موتوره و 2 اسکادران اینترودر )

سلام علیکم

ضمن عرض خسته نباشید و تشکر بابت این مطالب ارزشمند

احتمالاً یک نقص بسیار جزیی در خصوص نام بردن از پرنده های رهگیر  وجود داشته  ( البته به منبعی که معرفی فرمودید هنوز مراجعه نکردم )

با این وصف :

درابتدای شروع حملات وی- یک در ارتفاع و سرعت پایین ( ژوئن 1944) نیروی هوایی سلطنتی ، نخست جنگنده هاوکر تمپست را به کارگرفت ( پرنده های موجود در وینگ 150 ) هر چند این پرنده ها چندان موفق نبودند . این وینگ بعدها با اضافه شدن جنگنده های P-47M ، تقویت شدند . با شدت گرفتن حملات ، مجدداً جنگنده های P-51 و اسپیت فایرهای مارک 14مجهز به پیشرانه های جدید گریفون نیز وارد عمل شده و حتی  برای مقابله با حملات شبانه وی-1 های آلمانی ، جنگنده های مشهور شب پرواز دی هاویلند ماسکیتو هم به کار گرفته شدند .

                                            هاوکر تمپست                                                                    پی-47 ام

 

                                                   اسپیت فایر مارک-14                                                دی هاویلند ماسکیتو

 

[arminheidari 24,407]

با تشکر از مطلب خوبتان

 

نکته جالبی که همیشه در مکانیک سیالات و محاسبات مکانیک سیالات محاسباتی گفته می شود توانایی شلیک آلمان ها و هدف قرار دادن لندن بدون سیستم های محاسباتی امروزی است 

آلمان های بدون کامپیوترهای پیشرفته محاسباتی را انجام دادند و شلیک کردند و هدف را با دقت قابل قبولی زدند و این نشانه توانایی منحصر به فرد تیم موشکی آلمان در آن زمان است