بالگردهای تهاجمی سبک آ.اچ-6جی / ام.اچ-6 جی بالگردهای تهاجمی سبک آ.اچ-6جی / ام.اچ-6 جی ( AH 6J/MH 6J)

[reza-m 0]

دوستان با توجه به اینکه رنجرها روی پدها از هیچ وسیله نگهدارنده استفاده نمی کنند، نمی دونید چه حالی می ده وقتی این هلی کوپتر داره ارتفاعش رو کم می کنه و سرعتش کمه با یه RPG 7 به طرفش شلیک بکنی و بعد مجبور بشه یکدفعه هلی کوپتر رو جابجا بکنه و بر و بچ از روش می افتند ...

در کل باید بگم که این هلی کوپتر هیچ وقت ارتفاع زیادی نمی گیره و می شه به راحتی شکارش کرد، فقط باید بلد کار باشی

مثلا می شه با یه گرینف از خجالت بر و بچ در آمد

یا علی

[reza-m 0]

آقا پست اشتباه ارسال شد

یا علی

[mehdi_08 94]

این هلیکوپتر های خودشون به تنهایی برای عملیات می رن یا پشتیبانی دارن

[reza-m 0]

[quote]این هلیکوپتر های خودشون به تنهایی برای عملیات می رن یا پشتیبانی دارن[/quote]


معمولا بسته به منطقه عملیاتی داره

شما باید ببینی تو آن منطقه چی هست، حتی ممکنه جنگنده ای مثل F15 این هلی کوپتر رو تو منطقه پشتیبانی بکنه

من خودم یه فیلم دیدم که تو عراق در ابتدای جنگ تو یه شهر بود که F15 داست این ها رو اسکورت می کرد و ریختند شعر رو گرفتند

یا علی

[abijoon1 1]

ممنون

[saeeghe 2]

lمن عاشق این هلکوپترم مخصوصا اگه گاتلینگم روش نصب باشه یه ضد نفر حسابی

[mehdi_08 94]

این هلیکوپتر های خودشون به تنهایی برای عملیات می رن یا پشتیبانی دارن

معمولا بسته به منطقه عملیاتی داره

شما باید ببینی تو آن منطقه چی هست، حتی ممکنه جنگنده ای مثل F15 این هلی کوپتر رو تو منطقه پشتیبانی بکنه

من خودم یه فیلم دیدم که تو عراق در ابتدای جنگ تو یه شهر بود که F15 داست این ها رو اسکورت می کرد و ریختند شعر رو گرفتند

یا علی

ممنون ولی این امریکایی که هیچ وقت بدون پشتیبانی نمیرن جلو براشون مهمه که حتی یه نلفات هم نداشته باشن

[alrkhs 4,578]

به نام خدا

Boeing (Hughes) AH-6 / MH-6 Little Bird

بالگرد حمله سبک، نظارت و ترابری (1980)

 

 

"AH-6/MH-6 "Little Bird معمولا نادیده گرفته می شود اما بخشی حیاتی از سرویس های عملیات ویژه آمریکا است. این بالگرد موچک و بسیار مانورپذیر در عملیات های نظامی بزرگ و کوچک در سراسر دنیا شرکت کرده است و خطی حیاتی برای رزمندگان زمینی که زندگی شان به فعالیت Little Bird ها و خدمه آموزش دیده اش وابسطه است، محسوب می شود. Little Bird در سال 1980 به عنوان نسخه ای تغییر یافته از بالگرد دوره ویتنام OH-6 Cayuse معرفی شد و از آن زمان در خدمت بوده است.

 

ریشه های اولیه Little Bird

توسعه Little Bird به 1960 و نیاز ارتش ایالات متحده به یک بالگرد همه کاره ی ترابری و حمله سبک باز می گردد. این نیاز، تحت "مشخصات فنی 153" است که خود بخشی از برنامه بالگرد سبک نظارتی (LOH) ارتش و نیروی دریایی ایالات متحده بود. Hughes مدل 369 را به عنوان یکی از 19 طرح پیشنهادی (در ابتدا 25 طرح درخواست شده بود) ارائه داد. تا اکتبر سال 1961، ارتش با هم فکری نیروی دریایی ایالات متحده، 3 طرح (Bell D-250، Hiller مدل 1100 و Hughes مدل 369) را برای ارزیابی های آینده انتخاب کرد. ارتش ایالات متحده به Bell D-250 علاقه نشان داد اما نیروی دریایی Hiller مدل 1100 را انتخاب کرد. از هر 3 طرح 5 نسخه با نام های YHO-4، YHO-5 و YHO-6 به عنوان نمونه های ارزیابی اولیه ساخته شدند. آزمایش پروازی در Camp Rucker در آلاباما انجام شد. همه سامانه ها بعدا تحت سامانه های وزارت دفاع در سال 1962 بازطراحی گردیده و YOH-4، YOH-5 و YOH-6 نام گرفتند.

 

 

 

سرانجام بل YHO-4 از رقابت با Hiller YOH-5 و Hughes YOH-6 حذف شد و 2 محصول دیگر برای رقابت انتخاب شدند. درنهایت، در سال 1965، Hughes موفق به دریافت قرارداد ساخت شد و نام YOH-6 به "OH-6A "Cayuse تغییر پیدا کرد. سفارش اولیه برای 714 فروند بعد ها به 1300 فروند افزایش یافت. در نسخه تجاری، OH-6 تحت نام Hughes 500 معرفی شد که چندین نسخه نظامی از آن برای صادرات شکل گرفت (اولین آن ها صادر شدن Hughes 500M به کلمبیا بود).

 

برند

تولیدات اصلی تحت برند شرکت Hughes Helicopters ساخته شدند اما McDonnell Douglas در سال 1984 Hughes را خریداری کرد و نام برند را به McDonnell Douglas Helicopter Company تغییر داد. در سال 985، نام شرکت به McDonnell Douglas Helicopter Systems تغییر یافت. در سال 1997، McDonnell Douglas با Boeing Company ادغام شد. بوئینگ، خط تولید شاخه تجاری این بالگرد را به هلدینگ MD Helicopter فروخت. در سال 2005، Patriarch Partners LLC این شرکت را خرید و آن را تحت نام شرکت مستقل MD Helicopters معرفی کرد.

 

نیاز های جدید

تا سال 1980، نیاز به بالگرد های سبک و قابل حمل آسان برای نیرو های آموزش دیده مخصوص نیروهای ویژه افزایش یافت. OH-6A به نسخه ای مخصوص به نام "Little Bird" تکامل یافت. خلبان های انتخابی، آموزش داده شدند و به گردان هوایی صد و شصتم (Night Stalkers) پیوستند. دو مدل از Little Bird توسعه داده شد؛ یکی برای کمک به انتقال گروه کوچکی از نیرو ها به نبرد و خارج کردن آنها (MH-6)، و دیگری برای پشتیبانی از این فعالیت ها در نقش حمله سبک (AH-6).

 

ظاهر Little Bird

ظاهر خارجی Little Bird تا حد امکان کاربرد گرا است. طراحی آن تحت تاثیر کابین خلبان حبابی بزرگ و شیشه ای آن است که دید بسیار خوبی به 2 سرنشین کابین می دهد. کابین خلبان اندکی جلو تر از کابین کوچک خدمه (MH-6) قرار گرفته و برای استقرار 6 نیروی آماده ی رزم در صندلی های نیمکت مانند در طرفیت بدنه کابین، جا دارد. در عقب کابین، مکان قرارگیری نیروی محرکه است. قوای این بالگرد از یک موتور توربوشفت T63-A-5A یا T63-A-700 شرکت Allison تامین می شود که 650 اسب بخار قدرت تولید می کند و یک روتور اصلی با ملخ 5 یا 6 پره (بسته به مدل) و روتور دمی 2 یا 4 پره را می چرخاند. روتور اصلی در بالای بدنه و روی یک دکل کوتاه  قرار گرفته است. روتور دمی در سمت چپ بخش دمی بلند و باریک آن نصب شده است. بخش دم با مشخصه T شکل خود که از یک سکان عمودی و یک بال افقی با باله های عمودی در بالای آن  ساخته شده، جلب توجه می کند. خروجی اگزوز که در اکثر بالگرد ها در بالای بخش دم قرار می گیرد، در زیر پایه دم است.  وزن کل این بالگرد وقتی روی زمین است، روی 2 تیغه ناقص قرار می گیرد که 2 محل اتصال دارد. تیغه ها، سکویی مناسب برای قرار گرفتن نیرو ها است. Little Bird ها معمولا با رنگ سیاه نقاشی می شوند تا پنهانکاری خود را نشان دهند.

 

 

 

مشحصات فنی

مشخصات تک موتور آن به Little Bird اجازه می دهد تا به حداکثر سرعت 282 کیلومتر بر ساعت و سرعت کروز 250 کیلومتر بر ساعت دست یابد. برد 430 کیلومتر ،ارتفاع 5700 متر و سرعت افزایش ارتفاع 628 متر بر دقیقه برای آن گزارش شده است. 62 گالن سوخت با خود حمل می کند. وزن عملیاتی آن 684 کیلوگرم است و حداکثر وزن برخاست آن به 1406 کیلوگرم محدود می شود. وزن خالی Little Bird، 722 کیلوگرم است. وزن و اندازه آن، Little Bird را تبدیل به سامانه ای قابل حمل توسط هواپیما های ترابری فعلی ایالات متحده می کند.

 

تسلیحات

شاید مهم ترین وجه نسخه ی حمله سبک Little Bird، به کار بردن 2 پایه سبک در دو طرف بدنه است، که به آن اجازه استفاده از چندین گزینه تسلیحاتی مثل پاد اسلحه، پاد راکت و موشک های هدایت پذیر را می دهد. Little Bird می تواند یک Chaingun سری M230 یا مینی گان 7.62 میلی متری M134 و تیربار گاتلینگ 12.7 میلی متری GAU-19 را حمل کند. پرتابگر خودکار نارنجک 40 میلی متری Mk 19 انتخاب دیگری است که براساس تجارب کسب شده از کشتی های جنگی جنگ ویتنام انخاب شده است. در بخش راکت ها، Little Bird از یک جفت پاد راکتی 7 تایی و 7 سانتی متری Hydra 70 استفاده می کند. برای دفاع ضد تانک/ضد زره، Little Bird از هلفایر یا سامانه موشکی هدایت پذیر ضد تانک TOW استفاده می کند. به علاوه، این بالگرد می تواند از موشک های هوا به هوای برد نزدیک استینگر برای دفاع از خود در برابر اهداف هوایی کم ارتفاع دشمن استفاده کند.

 

خدمات

از Little Bird اولین بار دردر طول حمله به گرانادا در سال 1983، در محیط رزمی استفاده شد. خلبانان Little Bird ها را از باربادوس تا جزایر گرانادا به پرواز در آوردند. هدف شان در ابتدا تخلیه مجروحان عملیات Urgent Fury بود. Little Bird ها از ایالات متحده با C-130 هرکولس منتقل شدند و وقتی به منطقه رسیدند، از زمین و دریا به عملیات مشغول شدند. همچنین در سال 1983، Little Bird در حمایت های مخفیانه از شورشیان، از پایگاه هایی در هندوراس به نیکاراگوئه پرواز کردند. تعدادی از Little Bird های گردان صد و شصتم در فعالیت های پیش از حمله در طول عملیات Just Cause در اواخر سال 1989 استفاده شدند. MH-6 ها و AH-6 در اقداماتی که منجر به دستگیری ژنرال مانوئل نوریگا شد، همکاری داشتند.

 

سرنگونی Black Hawk

شاید یکی از معروف ترین استفاده های Little Bird در سال 1993 در نبرد موگادیشو در سومالی باشد. از MH-6 ها برای انتقال سریع نیروهای دلتا به نبرد استفاده شد. AH-6 های مسلح، آتش مورد نیاز برای حمایت از نیروهای دلتا و رنجر های ارتش را فراهم کردند تا به یکی از مکان های سقوط Blackhawk برسند. سپس، خدمه ی یک MH-6 با نشاندن بالگگرد کنار یکی از مکان های سقوط، موفق به نجات 2 نیروی زخمی ایالات متحده شدند؛ یکی از خدمه از بالگرد پیاده شد در حالی که دیگری با اسلحه خودکار خود از کابین بالگرد منتظر، آتش سرکوب کننده را فراهم می کرد.با اینکه نبرد موگادیشو لحظات تلخی را در تاریخ ارتش آمریکا رقم زد اما هیچ کس نمی تواند از سطح ایثار پرسنل درگیر در عملیات چشم پوشی کند. Blackhawk ها بدون خستگی در طول شب فعالیت کردند تا وابستگان محمد فرح عیدید را در خلیج نگه دارند. یکی از نکات قابل توجه این است که تعدادی از AH-6 های Little Bird، در سپتامبر 2009 به سومالی بازگشتند و با موفقیت صالح علی صالح نبهان را به قتل رساندند.

 

فعالیت های جدیدتر

MH-6 ها و AH-6 ها مداوما در عملیات های داخل عراق از حمله سال 2003 شرکت داشتند. بالگرد های کوچک و خدمه آموزش دیده آن، در نقش آتش پشتیبان برای عملیات های نجات، مسئول تامین امنیت عده زیادی از پرسنل مثل پیمانکاران خارجی و دوستان بودند. نجات بسیار معروف جسیکا لینچ، از نیرو های ارتش ایالات متحده، با فعالیت های AH-6 های مسلح امکام پذیر شد.

 

نسخه های Little Bird

با اینکه از OH-6 Cayuse منشا گرفته است، اما Little Bird به نسخه های مفید و کاملا برابر جنگی تکامل پیدا کرد. AH-6C مدل هجومی مخصوص نیرو های ویژه است که در واقع نسخه تغییر یافته OH-6A با توان حمل سلاح می باشد و در هنگ هوانبردی عملیات های ویژه صد و شصتم ملقب به "Night Stalkers" خدمت می کند. EH-6E بمخصوص جنگ الکترونیک و ایستگاه فرماندهی هوایی است، از MH-6E برای تعیین حملات بهتر و مدل ترابری استفاده می شود. AH-6F، AH-6G و MH-6H پلتفرم های هجومی و ترابری برای نیرو های ویژه هستند. مدل J (AH-6J/MH-6J) با GPS، FLIR  و موتور تقویت شده، نشان دهنده فرم جدیدی است که برپایه مدل MD 530MG ساخته شده است. به همین ترتیب، AH-6M و MH-6M بر پایه سری تجاری MD 530 و نسخه های تقویت شده مدل های AH-6J و MH-6J هستند. این بالگرد ها تغییرات سنگینی برای نیرو های ویژه داشته اند و گاهی با نام "Mission Enhanced Little Bird" یا MELB خوانده می شوند.

 

 

Little Bird ها همچنین به نسخه های بدون سرنشین AH-5X و MH-6X (نام دیگر آن ها " Little Bird بدون سرنشین" یا ULB است) تغییر پیدا کرده اند که اندکی کوچک تر هستند.

در سال 2009 گزارش شد که بوئینگ در حال کار بر روی "AH-6S Phoenix" برای برنامه "پیشاهنگی هوایی مسلح" ارتش ایالات متحده است. طراحی AH-6S، 38 سانتی متر کشیده تر است تا برای نجات خدمه سقوط کرده جای بیشتری باشد. همچنین این بالگرد از دماغه آیرودینامیک اضافه بهره می برد تا سخت افزار های اویونیک را در خود جای دهد. کابین خلبان و ملخ های کامپوسیتی AH-6S براساس AH-64D بلاک 3 هستند. AH-6S روتور دمی تقویت شده و موتور قوی تر 250-CE30 رولزرویس خواهد داشت. این بالگرد مداومت پروازی 12 ساعته دارد و حداکثر وزن محموله ماموریتی آن 1090 کیلوگرم است.

AH-6i نسخه صادراتی AH-6S است. در سال 2010، اردن به AH-6i علاقه نشان داد. در اکتبر سال 2010، عربستان سعودی درخواست خرید 36 بالگرد AH-6i با تجهیزات مربوطه و تسلیحات را به ایالات متحده ارائه داد.

در تابستان 2011، یک H-6U  متعلق به شرکت های Thales و DCNS فرانسه، به طور خودکار بر روی یک کامیون در حال حرکت فرود آمد.

 

     

 

در دسامبر سال 2011، بوئینگ نسخه بدون سرنشین AH-6 را به ارتش کره جنوبی معرفی کرد.

در سپتامبر 2013، Aurora Flight Sciences و بوئینگ H-6U Little Bird را برای رقابت جاسوسی-نظارت-شناسایی بدون سرنشین سپاه تفنگداران ایالات متحده پیشنهاد دادند. H-6U با Kaman K-MAX رقابت می کرد. بوئینگ به عنوان پیمانکار فرعی، Little Bird را بدون سرنشین ولی با خلبان به پرواز درآورد. ارزیابی ها در فوریه سال 2014 در پایگاه Quantico سپاه تفنگداران آغاز شد. آن ها در سال 2014 اعلام کردند که Little Bird و K-MAX را توسط یک کامپیوتر لپ تاپی کوچک به طور خودکار نشانده اند. در آپریل سال 2014، هردو بالگرد به یک فناوری به نام سامانه ترابری هوایی خودکار (AACUS) مجهز شدند که الگوریتم های پیشرفته را با LIDAR (مسافت سنجی لیزری) و حسگر های الکترواپتیک/ مادون قزمز ترکیب کرده تا افراد بتوانند با یک تبلت مکان فرود بالگرد را مشخص کند.

 

     

 

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 1980

- تعداد فروند ساخته شده: 40

- سازنده: Hughes / McDonnell Douglas / Boeing / MD Helicopters (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: هند، اسرائیل (متعهد)

- نقش: حملات زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، پشتیبانی هوایی نزدیک (توسعه داده شده برای عملیات در نزدیکی عناصر فعال زمینی دشمن توسط انواعی از مهمات هوا به زمین)، ترابری (توانایی ترابری کلی در محدوده نزدیک برای عناصر زمینی فعال با انواع مهمات هوا به زمین)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، نیروهای ویژه (شناسایی عناصر و ماموریت های نیروهای ویژه/عملیات های ویژه)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 9.94 متر

- طول بال ها: 8.33 متر

- ارتفاع: 2.48 متر

- وزن: 722 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 1610 کیلوگرم (888 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور توربوشفت آلیسون T63-A-5A OR T63-A-700 با قدرت 650 اسب بخار که روتور اصلی 6 پره و روتور دمی 4 پره را می گرداند.

- سرعت: 282 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 5700 متر

- برد: 430 کیلومتر

- سرعت افزایش ارتفاع: 628 متر بر دقیقه

- تسلیحات: مهمات مخصوص ماموریت ها می تواند شامل هرکدام از این ترکیب ها در ایستگاه های اتصال باشد. 1 Chaingun/توپ خودکار 30 میلی متری M230، 2 مینی گان 7.62 میلی متری M134، 2 سلاح Gatling 12.7 میلی متری GAU-19، 2 پاد راکتی 7 تایی M261 (راکت 69.8 میلی متری Hydra 70)، 2 موشک ضد تانک هدایت پذیر "AGM-114 "Hellfire (ATGM)، 2 موشک ضد تانک هدایت پذیر TOW، 2 موشک برد کوتاه هوا به هوای استینگر

- نسخه ها: AH-6C (بالگرد هجومی نیرو های ویژه؛ براساس OH-6A)، EH-6E (ایستگاه کنترل هوایی، جنگ الکترونیک)، MH-6E (مدل ترابری ارتقاع یافته)، AH-6F (نسخه هجومی نیرو های ویژه)، AH-6G (نسخه هجومی نیرو های ویژه)، MH-6H (نسخه ترابری نیرو های ویژه)، AH-6I (بین المللی؛ نسخه صادراتی به عربستان سعودی براساس AH-6S)، AH-6J (نسخه ارتقا یافته، موتور به روز، سامانه های GPS و FLIR، براساس MD 530MG، نسخه هجومی)، MH-6J (نسخه ارتقا یافته، موتور به روز، سامانه های GPS و FLIR، براساس MD 530MG، نسخه ترابری)، AH-6M (Mission Enhanced Little Bird (MELB)، بسیار تغییر یافته، نسخه هجومی)، MH-6M (Mission Enhanced Little Bird (MELB)، بسیار تغییر یافته، نسخه ترابری)، "AH-6S "Phoenix (نسخه پیشنهادی حمله سبک برای برنامه پیشاهنگی هوایی مسلح (AES) ارتش ایالات متحده)، AH-6X ULB (نسخه بدون سرنشین، پهپاد توسعه یافته براساس مدل تجاری MD 530F، نسخه هجومی)، MH-6X (پهپاد توسعه یافته براساس مدل تجاری MD 530F، نسخه ترابری)

 

 

منبع