بنا شد ز فولاد ناوی بلند//به مناسبت یکمین سالگرد تحویل رسمی ناوشکن جماران

[saiedtomcat 300]

به بهانه اولین سالگرد تحویل رسمی ناوشکن جماران/1

بنا شد ز فولاد ناوی بلند

ناوشکن جماران که با یک کار تیمی گسترده توسط متخصصانی از سرتاسر کشور ساخته و با تسلیحاتی که آنها هم ساخت ایران هستند، مجهز شده و هم اکنون آماده رفتن به آبهای دوردست است.

[img]http://mashreghnews.ir/Newsroom/Images/News/Editor/image/defense/part-1.JPG[/img]

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، سال گذشته در این روزها، خبر بسیار خوشحال کننده ای منتشر شد بدین مضمون که ناوشکن(ناو محافظ) جماران با حضور مقام معظم رهبری، امام خامنه ای، رسماً به ناوگان نیروی دریایی ارتش پیوست.
برای پاسداشت این حرکت که یک خط شکنی در خودکفایی نیروهای مسلح کشورمان محسوب می شود به ناوشکن(ناو محافظ) جماران می پردازیم.
همانطور که می دانید، بازسازی ناو آسیب دیده سبلان در نبرد نابرابر با آمریکا، که توسط نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران انجام شد، اولین جرقه های ساخت ناوهای بزرگ در کشور بود که با اشارات رهبری در سالهای دهه 70، برنامه موج به طور جدی آغاز شد. در سالهای بعد از جنگ هیچ کشوری حاضر به فروش شناورهای رزمی مطابق نیاز، به ایران نبود و تنها 3 فروند زیر دریایی به کشور فروخته شد. که آن هم، داستان خود را دارد و روسها فکر نمی کردند ایران بتواند از این زیردریایی ها با نقاط ضعفی که داشتند، این گونه در حضور انواع شناورهای سطحی و زیر سطحی مدرن غربی در خلیج فارس و دریای عمان استفاده گسترده کند.
می دانیم بیش از80 درصد اقتصاد ما به دریا وابسته است. با توجه به افزایش تهدیدات علیه کشور و تغییر شکل آنها و نیاز به حضور گسترده در آبهای دوردست و نیز بازنشستگی ناوشکن های کلاس دماوند، نیروی دریایی نیاز به در اختیار گرفتن تعداد بیشتری از ناوهای بزرگ را احساس نمود.
نیاز به حضور در آبراه های اصلی مشرق و مغرب، که گلوگاه عبور کشتی های مختلف تجاری بوده و هریک بیش از 2000 مایل با سواحل ایران فاصله دارند، بخصوص پیش بینی امکان اجرای مستقل عملیات در این برد، سرمایه گذاری بر روی شناوری چند منظوره را بسیار لازم می نمود. بخصوص اینکه برای افزایش قدرت نیروی دریایی به عنوان نیروی راهبردی از یک سو و از سوی دیگر جایگزینی شناورهای چند ده ساله در حال خدمت، نیاز به ایجاد شرایط لازم برای ساخت تعداد کافی از این رده شناورها می باشد.
آنچه پایه ساخت جماران شد، آسیب دیدگی سبلان توسط عملیات هوایی نیروی دریایی آمریکا در 29 فروردین 1367 بود که هم از نظر فنی و هم از نظر عملیاتی بر پروژه موج تأثیر گذاشت. در آسیب دیدگی شدید سبلان بیش از 30 درصد بدنه آن آسیب دید و پس از اتمام کار بازسازی و بهینه سازی و نصب تجهیزات جدید، حدود 50 درصد تغییر نسبت به سایر نمونه های کلاس الوند(همرده با خودش) تغییر کرده بود.
رهبری پس از بازدید از نمایشگاه دستاوردهای دریایی در سال 76، با مشاهده ماکت یک ناوشکن پیشرفته در قسمتی از نمایشگاه می پرسند که این چیست؟ مسئولان می گویند این ماکت یک ناو قوی است و به مشخصاتش اشاره می کنند. ایشان می پرسند: داریم؟ می گویند نه. می فرمایند پس چرا نمی سازید؟
به گفته فرماندهان نداجا، پس از پایان جنگ تحمیلی، گام اول با صدور دستور تشکیل جهاد خودکفایی، ساخت قطعات بود. تولید قطعات که شروع شد، نیاز به خرید قطعه برطرف شد و توان نگهداری مطلوب دستگاه‌ها بوجود آمد. اما بعد از ساخت قطعه در اجرای همان فرمان برای ساخت سامانه اقدام شد. در واقع با گردآوری یک سری از قطعات، دستگاه‌هایی به وجود آمد و سامانه نیز ساخته شد. در ادامه نیز این سامانه‌ها به روز و بر روی یگان‌های شناور به کار گرفته شد. واقعیت این استکه اگر تجهیزات داشته اما به فناوری روز مجهز نباشیم باز هم حرفی برای گفتن در پهنه‌ دریاها نداریم. در نهایت بعد از ساخت سامانه ها این فکر بوجود آمد که به دنبال ساخت خود یگان باشیم. به این ترتیب متخصصان داخلی از اجزاء شروع کرده و به کل رسیدند.
با بکارگیری گسترده توان نیروهای داخلی و هدایت پژوهش ها و پایان نامه های تحصیلی در این زمینه و استفاده از آنها(که یکی از اقدامات مغفول مانده در کشور می باشد) پس از 12 سال و اجرای آزمایشات مختلف قبل از الحاق، تحویل اولین فروند از این رده ناو رزمی با نام جماران در انتهای بهمن ماه سال گذشته با موفقیت به انجام رسید.
به گفته ناخدا علی غلامزاده مسئول پروژه موج از سال 85، این اولین ناو بزرگ ساخت ایران پس از چند هزار سال است.
برای این منظور، تشکیل معاونت مستقلی به نام «فرماندهی پروژه موج» در نیروی دریایی برای سریعتر و بهتر انجام شدن کار و جدی گرفته شدن کار توسط متخصصان در دستور کار قرار گرفت.
پس از گرد هم آمدن متخصصان دریایی ابتدا هدف مشخص شد. اینکه چه انتظارات عملیاتی از این ناو وجود دارد، چند مایل دریایی باید برود و برگردد، چقدر سوخت می خواهد، به چند نفر پرسنل نیاز دارد، چه تجهیزات الکترونیکی باید داشته باشد، چقدر مهمات و آذوقه می خواهد، برای شرایط اضطراری کدام وسایل امدادی را باید داشته باشد. در این مرحله بوده که وجود امکان پذیرش بالگرد بر روی ناو قطعی شده و قابلیت های دفاعی و تهاجمی آن مشخص و امکان حمله مستقل از هوا، دریا، زیر دریا و خشکی پیش بینی گردید.
یک تیم 12 نفره اولیه تشکیل شد و با حدود 12000 نفر ساعت کار مطالعاتی و تحقیقاتی، پروژه «موج» در نیروی دریایی ارتش شکل گرفت. در تعریف این پروژه، قطع وابستگی و اتکای حداکثری به توان داخلی در دستور کار قرار گرفت و همچنین با توجه به تجربه بسیار تلخ بدست آمده از نبرد نابرابر ناوگان دریایی آمریکا با شناورهای جوشن و سهند و سبلان و ضربه پذیری از تهاجم هوایی در آن درگیری به دلیل نبود سامانه های پدافندی مناسب، افزایش توان دفاع هوایی در ناوهای رده موج با اهمیت بالایی مورد توجه قرار گرفت.
بیشتر دانشگاه های صنعتی و بزرگ کشور با نیروی دریایی ارتش در اجرای این برنامه همکاری کرده اند و اغلبشان هم نمی دانستند چه چیزی برای جماران ساخته اند و از وسیله ساخته شده در کجا و در کدام سامانه استفاده شده است. از پایان نامه های دانشجویان استفاده گردید و آنها برای ایفای نقش در پروژه فراخوان شدند و با گردآوری این افراد و داده ها، دانش طراحی و ساخت ناو که در کشور وجود نداشت، بوجود آمد.
برای برنامه موج که به واقع بزرگترین و مهمترین پروژه نظامی در تاریخ کشور به حساب می آید، 120 مرکز دانشگاهی و حدود یکهزار متخصص که بیش از یکصد نفر آنها در مرتبه علمی دکترا بودند با مدیریت نیروی دریایی ارتش با یکدیگر همکاری کرده که پس از کارخانجات نیروی دریایی، دانشگاه دریایی امام خمینی(ره) و وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، بیشترین سهم را دارند.
در مجموع بالای 100 تخصص مختلف در ساخت این ناوشکن به کاررفته است، از جمله تخصص‌هایی در رابطه با مکانیک، رادار، الکترونیک، سونار، برق، مخابرات و کنترل.

در تمام نقاط کشور از همه کارخانه های صنعتی که می توانستند در ساخت جماران به کار بیایند استفاده و هر بخش از جماران در جایی که بهتر بود ساخته شد. چون ساخت ناوهای کلاس موج، پروژه ای ملی بود از همه توان صنعتی و علمی کشور استفاده گردید. تمام سامانه های راداری جماران، سامانه های تسلیحاتی ناوشکن، بدنه، روسازه، دستگاه های مخابراتی، جنگ الکترونیک، رمز کننده و شنود ساخت داخل است.
ناخدا غلامزاده در جایی گفته اند که: وقتی خارجی ها قطعات و دستگاه های الکترونیکی را می فروشند، داخلش نقاط ضعفی می گذارند برای روز مبادا تا بتوانند در صورت مقابله نظامی از آن نقطه ضربه بزنند. ما در مطالعاتمان همه این ضعف ها را شناسایی کردیم و خودمان را ارتقاء داده و تقویت کردیم.
همانطور که می دانیم، تولید قطعاتی که در بازار موجود می باشد منطقاً کار صحیحی نیست و سازندگان جماران، اگر وسیله ای در بازار موجود بود که نیاز پروژه را رفع می کرد برای خرید آن اقدام نمودند، اما قطعات تحریمی یا گران و آنچه را به ما نمی دادند، اقدام به ساخت و تولید آن در داخل شد.
هر چند موتور این ناو از فرانسه خریداری شده اما واضح است که موتور به تنهایی کارایی ندارد و جعبه دنده و شفت(محور) آن را در داخل، طراحی نموده و ساختند.
در واقع شاید فرانسه اگر می فهمید موتور خریداری شده قرار است در ناو جنگی ساخت ایران به کار گرفته شود هرگز آن را نمی فروخت. موتوری تأمین شد که بتواند نیاز جماران را برآورده کند اما تطبیق این موتور با جماران نیاز به جعبه دنده و محور داشت که این موارد در داخل کشور ساخته ساخته شد.
داستان از این قرار بود که تا سال 1380 و با اتمام ساخت بدنه، ناو آماده نصب سایر سامانه ها و زیرسامانه ها گردید. پس از سرباز زدن آلمان از تحویل موتور سفارش داده شده، فرانسه پس از 3 سال تأخیر، موتور ناو را بدون جعبه دنده و محور آن تحویل داد که سبب شد متخصصان داخلی در صنایع حدید و فولاد آلیاژی وزارت دفاع، برای نخستین بار در کشور محور مورد نیاز را با طول 26 متر بسازند. اما جالب است بدانید طراحی و تولید شفت و گیربکس برای موتوری با این ابعاد و میزان گشتاور انتقالی، فناوری بسیار بالایی می طلبید، چه در زمینه محاسبه حالات متفاوت کارکردی و محاسبه کمیات فیزیکی و چه ساخت آلیاژ مربوطه برای تحمل این شرایط برای مدت های طولانی و تمام طراحی های مهندسی برای جانمایی تجهیزات سامانه پیشرانه و انتقال توان؛ هنوز هم برخی باور ندارند که این دو بخش توسط متخصصان داخلی ساخته شده و اساساً دانش آن در کشور موجود است و ایران به جمع 3 یا 4 کشور دارنده این فناوری پیوست.
اما نکته اینجاست که حتی اگر خود جعبه دنده و محور نیز علاوه بر موتور تهیه می شد، بدون محاسبات لازم و بسیار تخصصی، قابل تطبیق بر روی جماران نبود و اینجا اوج هنر متخصصان داخلی در پروژه موج، یعنی مهندسی سیستم(سامانه) است که به معنی استفاده از امکانات و ابزار به بهترین شکل است. در واقع از وسائلی که عادی بودند و حساسیت ویژه ای نداشتند، استفاده ای شد که کسی باور نمی کند. قطعاتی هم که از خارج خریداری شدند، به طور کامل مورد شناسایی قرار گرفته، مهندسی معکوس و بومی سازی شده به طوری که کارایی آنها بهتر گردید.
ناخدا غلامزاده می گوید: هیچ کدام از شرکت های خودرورسازی وقتی می خواهند خودرو تولید کنند نمی روند چرخ یا سامانه احتراق را دوباره اختراع کنند و اینها نکات کلی است که دنیا از آن عبور کرده و اهمیتی ندارد. ما هم هیچ چیزی را از صفر شروع نکردیم. از آنچه بود استفاده کردیم و آنچه را به ما نمی دادند را تولید کردیم. از کتاب ها و پایان نامه ها و دستاوردهای داخلی و خارجی استفاده کردیم و خودمان جماران را ساختیم. اینکه این کار را دست کم بگیریم شبیه این است که کسی درباره یک شاهکار ادبی بگوید «اینکه کار خاصی انجام نداده، تمام کلماتی که در این کتاب هست تکراری است؛ نویسنده هیچ لغت خاصی در این کتاب نیاورده که به آن بگوییم شاهکار». البته که کلمات تکراری اند اما هنر نویسنده، نحوه چینش آنها در کنار هم است که حاصل ایده و فکر و نبوغ او است. در جماران هم در بخش هایی که می گویند خارجی است این اتفاق افتاده.
به گزارش مشرق، در مرحله مطالعات، تمام ناوهای هم کلاس با جماران مورد مطالعه قرار گرفتند و همه جزئیات آنها چندین ماه مورد بررسی بودند و نقاط قوت و ضعف آنها شناسایی شد و جماران طوری ساخته شد که از آنها کم نداشته باشد و حتی برتر از ناوهای هم رده خودش باشد.
به گفته ناخدا غلامزاده، ناو چیزی نیست که بشود مخفی اش کرد اگر بگوئیم فلان قابلیت را دارد و در عمل نداشته باشد ، همه می فهمند و جماران همزمان می تواند چند هدف متحرک هوایی، چند هدف متحرک دریایی، چند هدف متحرک زیرسطحی و اهداف روی خشکی دشمن را مورد حمله قرار دهد.
با در نظر گرفتن تمامی هزینه های مختلفی که برای تولید داخلی و مقابله با تحریم و حفاظت اطلاعات و تولید دانش انجام شده است، قیمت تمام شده جماران در مقایسه با ناوهای هم کلاس خود یا حتی ناوهای کوچک تر، بسیار پایین تر است و در واقع همه هزینه های آن، یک پنجم قیمت یک ناو شده است. ضمن اینکه حتی اگر قیمتش بیشتر از این هم می شد اهمیتی نداشت چرا که آثار مفید تولید ناوشکن در کشور قابل انکار نیست. صنایع کشور برای این پروژه فعال شدند دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی به کار گرفته و اشتغال ایجاد و در آخر هم به ملت اعتماد نفس و غرور ملی داده شد؛ چیزی که با خرید ناوشکن ایجاد نمی شود.
گفتنی است این ناوشکن با صرف هزینه 50 میلیون دلار ساخته شده است.
نکته دیگری که در ساخت این ناوشکن وجود دارد این است که مشخصات فنی و توانایی هایش فقط بر فرماندهان داخلی آشکار است سازنده، کشور دیگری نیست که در مواقع حساس بداند چطور به این ناو ضربه بزند و عملاً با یک کشتی ناشناخته مواجه می شود که جز تجهیزاتی که روی آن قرار دارد چیز دیگری از آن نمی داند.
این اولین تجربه کشور در ساخت شناوری در این رده است، اما آخرین آن نیست. همزمان در نقاط مختلف کشور، پروژه های دیگری در حال اجرا است که بهتر و برتر از جماران خواهند بود و در زمان کوتاه تر و با هزینه کمتری ساخته خواهند شد. هم اکنون ناوشکن موج2 با نام «ولایت» در مرحله نصب تجهیزات است و خبرها حاکی از آن است که در سال آینده تحویل داده خواهد شد.
به گزارش مشرق، ناوشکن ولایت، هم اکنون در مرحله یکپارچه سازی (Integration) سامانه های سلاح و الکترونیکی شناور بوده و دارای تفاوت هایی با جماران می باشد.
با توجه به شرایط تحریم و عدم امکان استفاده از امکانات خارجی برای ساخت ناو، نیروهای متخصص مجبور بودند در شرایط آب و هوایی مختلف کار کنند و مثلاً جوشکار با زبان روزه و در گرمای تابستان در طبقه پایین جماران کار خود را به انجام می رساند، در شرایطی که به بدنه ناو نمی شد از شدت گرما دست زد. طبق مصاحبه های انجام شده از مسئولان پروژه، دمای داخل ناو گاهی به 70 درجه سانتی گراد هم می رسید اما افراد درگیر در پروژه معتقد بودند «کار نباید متوقف شود».
به گزارش مشرق، بلافاصله پس از ساخت جماران، کشورهایی که کوچک ترین قطعات مهم را به ایران نمی فروختند، پیشنهاد فروش ناوشکن دادند. البته در طول سالهای پس از جنگ، همیشه به همین ترتیب بوده است. مسئولان پروژه موج معتقدند که کشورهای خارجی می خواهند کاری کنند که ما دانش تولید ناو را بدست نیاوریم و حتی با قیمت کمتری آنچه را که خودمان تولید کرده ایم، به ما بفروشند تا دیگر تولید نکنیم، سراغ تولید مدلهای پیشرفته اش نرویم، به فکر تولید دانش نباشیم. اما امروزه دانش تولید ناوشکن در مراکز تحقیقاتی و دانشگاه های ما نهادینه شده و هسته طراحی با شناخت متخصصان مختلف در تمام کشور کار طراحی و تولید را بین افراد مختلف تقسیم نمود. هم به دلایل امنیتی و هم برای استفاده از همه توان کشور، کار متمرکز انجام نشد. مثلاً سازه فولادی ناوشکن به بلوک های مختلف تقسیم شده و بعد از طراحی و ساخت هر بخش در نقطه ای از کشور، به محل مونتاژ کل ناو منتقل می شد. برخلاف الگوی مرسوم که ابتدا تیرک اصلی کشتی سوار شده و سپس تیرک های افقی و عمودی به آن متصل شده و در نهایت ورق کاری صورت می گیرد، سازه به 29 بلوک مجزا تقسیم شد، 5 بلوک در خود کارخانجات نیروی دریایی و بقیه در بخش های دیگر کشور و حتی توسط بخش خصوصی ساخته شد و پس از انتقال به بندرعباس، مطابق طرح، به یکدیگر متصل گردیدند.
یک میلیون و چهار صد هزار قطعه در جماران استفاده شد که اگر بین جمعیت کشور در نظر گرفته شود تقریباً هر 54 نفر یک قطعه از جماران را ساخته اند.
یک نکته مهم، ساخت آلیاژ بدنه و جنس موادی که بتوانند در شرایط مختلف در دریا مقاومت کنند بوده است. مرور گفته یکی از متخصصان امر، جالب توجه است: «نمی دانستیم باید از چه آلیاژی استفاده کنیم اما فرمول را تولید کردیم و حالا از این آلیاژ در قسمت های مختلف صنعتی استفاده می شود».
بخش رویی جماران و بخش درونی که سازه ناو است از دو نوع فلز متفاوت ساخته شده اند که یکی از حساس‌ترین مراحل ساخت ناوشکن جماران اتصال این دو بخش بوده است، در ابتدا اتصال این دو بخش به علت عدم اتصال فولاد و آلومینیوم امکانپذیر نبوده، اما با مطالعاتی که از مدت ‌ها قبل توسط کارشناسان و متخصصان جهاد خودکفایی نیروی دریایی انجام گردیده بود، یک فناوری جدید برای اتصال فولاد و آلومینیوم در ساخت ناوشکن به‌کار رفت که تا آن روز این فناوری در کشور ما در هیچ یک از صنایع به کار نرفته بود و به واقع می‌توان گفت که جماران نمونه بارزی از خودکفایی و فناوری بومی است و اتصال روسازه آلومینیومی به بدنه فولادی باعث ایجاد یک فناوری جدید در کشور شد. علاوه بر این ساخت دیواره ‌های موجدار که در این کشتی استفاده شده است، برای اولین بار در کشور تمام فناوری ساخت این دیواره‌ها فراهم شد.
[img]http://mashreghnews.ir/Images/News/Smal_Pic/3-12-1389/IMAGE634339311785326250.jpg[/img]

[kereshti 2,856]

افرین دست مریزاد به پهلوانان این مرز و بوم که تو سخت ترین شرایط هم برای وطنشون کار می کنن
یه نکته بهتر نبود پد هلیکوپتر حذف می شد و دست مهندسان برای گذاشتن جنگ افزار بیشتر می شد کسی می دونه ناوشکن بعدی که قرارهد ساخته بشه شبیه جماران پد هلیکوپتر داره یا نه ؟
این ناوشکن شد تجربه ای که همه بفهمن ما می توانیم و ان شا الله بهتر از این هم خواهیم ساخت
یا علی

[Antiwar 3,222]

دستشون درد نکنه
این دیواره های موج دار رو آخرش ما نفهمیدیم چیه!

[Ehsan_animator 3,012]

دوستان جماران در طبقه بندی شناور های نظامی جزو ناوچه ها به حساب می آید نه ناو شکن

ناوشکن ها بزرگتر از این حرف ها هستند

انشاالله پروژه بعدی ناوشکن واقعی باشد

[fath 4,686]

توی بحثهای تاپیک جماران اشاره ای بچه ها به بدنه موج دار این ناو کردن فکر می کنم شاید منظور همین باشه و من هم جوابی دادم .

[saiedtomcat 300]

به بهانه اولین سالگرد تحویل رسمی ناوشکن جماران/2
اکنون جماران ایران در همه دنیا دیده می شود
این ناوشکن را باید حاصل کار و تلاش 1میلیون و 200 هزار نفر ساعت کار و تلاش 1000 نفر از نخبگان علمی در رشته های مختلف دانست که با ساخت آن، ایران به جمع 14کشور سازنده ناوشکن در جهان پیوست.
[img]http://www.mashreghnews.ir/Newsroom/Images/News/Editor/image/defense/7756.jpg[/img]
به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، اتصال روسازه آلومینیومی به بدنه فولادی باعث ایجاد یک فناوری جدید در کشور شد. علاوه بر این ساخت دیواره ‌های موجدار که در این کشتی استفاده شده است، برای اولین بار در کشور تمام فناوری ساخت این دیواره‌ها فراهم شد. برای ساخت این بخش باید برش‌های دقیق و قوس ‌هایی متناسب با یک ناوشکن به وجود می ‌آمد و این بخش بیشترین زمان در ساخت این کشتی را به خود اختصاص داد، برای انجام این مرحله ناوشکن به بلوک ‌های مختلف و مساوی تقسیم شد و همزمان هر بلوک با قوس ویژه در مرکزی واحد طراحی و ساختن آن انجام می‌گرفت. در ابتدا بلوک‌ های آسان و کوچکتر و در مراحل بعدی بلوک اصلی و قوس اصلی کشتی، طراحی و ساخته شد.
بالغ بر 75 درصد جماران در کارخانجات نیروی دریایی ساخته شد از جمله سازه زیر آبی، عرشه اصلی، عرشه 01، 02، 03 و سوپراستراکچر.
قدرت دو موتور این ناو، 10000 اسب بخار است که توسط شفت بزرگ آن، به پروانه های کشتی منتقل می شود و جماران حدوداً 1500 تنی را با 140 خدمه اش، به سرعتی نزدیک به 30 گره دریایی می رساند و می‌تواند در شعاع 3000 مایلی به اجرای عملیات بپردازد. از این نظر، با توجه به افزایش 50 درصدی بیشینه برد نسبت به ناوهای رده الوند، در یک مأموریت دو ماهه بدون پشتیبانی سوخت، در منطقه عملیاتی نداجا در خلیج عدن، جماران سه برابر این ناوها قابلیت طی مسیر در روز را خواهد داشت.
تمامی سامانه های مورد نیاز ناو از نوع جدید و بروز بوده و در بردارنده گستره متنوعی از فناوری ها می باشد که برخی از آنها شامل رادارهای سطحی باند اس و ایکس، رادار تاکتیکی هوایی، سامانه پردازشگر راداری، سامانه کنترل آتش، سونارهای زیرسطحی و اکوساندر، سامانه های مخابراتی سطحی و زیرسطحی و ردنگار، سامانه مخابرات و شبکه رایانه داخلی، سامانه جنگ الکترونیک و ضد جنگ الکترونیک، سامانه های ناوبری و قطب نما و جایروی مغناطیسی، سامانه های الکترواپتیک و پایدار کننده(استبلایزر) و هماهنگ کننده(سینکرونایزر)، سامانه هشدار دهنده و مقابله با حملات ش.م.ر. و دربها و تهویه مطبوع با توان پایداری و نفوذناپذیری در زمان این حملات و دوش های ضد آلودگی، سامانه آب شیرین کن، سامانه هوای فشرده، هدایت خودکار ناو، چهار نیروگاه تولید برق با مجموع توان 550 کیلووات و سامانه های برق و ناوبری و مخابراتی اضطراری، سامانه امداد و نجات و ضد آتش، سامانه های چف و فلیر و قابلیت سوخت رسانی به بالگرد و سامانه کامل هواشناسی.
البته تمام برق مورد نیاز ناو در صورت بکار افتادن تمام تجهیزات، 250 کیلووات است. در این ناو امکان تأمین برق از نقاط مختلف فراهم شده تا اگر قسمتی از ناو مورد اصابت قرار گرفت، ادامه مأموریت ممکن باشد و از بخش های دیگر، انرژی مورد نیاز تأمین شود.
سامانه چف، با ایجاد هدف کاذب، موجب انحراف موشک های هدایت راداری شده و فلیر نیز به عنوان یک پرتابه حرارتی، سامانه های درگیری فروسرخ را دچار اختلال می نماید. همچنین با توجه به ساخت سامانه های اختلال در تجهیزات با فناوری فروسرخ دشمن احتمالاً تاکنون این ادوات نیز بر روی این ناو ایرانی نصب شده است.
جماران، استبلایزر و بالچه هایی دارد تا بتواند در اقیانوس و شرایط طوفانی، تعادل خود را حفظ کرده و متعادل باشد، در نتیجه ماندگاری آن در شرایط سخت، در حد مطلوبی است.
جماران دارای طول 94.7 متر، عرض 11 متر، ارتفاع 7.6 و آبخور 3.2 متر است.
این شناور دارای چهار پرتابگر موشک دوربرد ضدکشتی نور(دو فروند موشک به هر طرف) با برد 170 کیلومتر، چهار پرتابگر موشک های میانبرد سطح به هوا از نوع فجر با برد بیش از 30 کیلومتر، دو پرتابگر سه تایی اژدرهای 533 میلیمتری با برد 30 کیلومتر و تعدادی پرتابگر موشک های دوش پرتاب کوتاه برد احتمالاً از نوع میثاق2 با برد حدود 5 و سقف پرواز 4 کیلومتر است.
[/img]http://www.mashreghnews.ir/Newsroom/Images/News/Editor/image/defense/7756.jpg[img]

همچنین یک قبضه توپ 76 میلیمتری تمام خودکار فجر27 در سینه ناو(قسمت جلو) قرار داده شده است که با نرخ آتش 120 گلوله در دقیقه و بیشینه برد 17 کیلومتر، برد 12 کیلومتر بر ضد اهداف سطحی و 7 کیلومتر بر ضد اهداف هوایی عمل می نماید(این توپ هم اکنون در کشورهای مختلف دنیا از جمله آمریکا استفاده می شود) این توپ پیشرفته دارای 30 مجموعه مکانیکی و 22هزار قطعه و زمان آماده سازی 4 ثانیه و توانایی عملیات در تمام شرایط آب و هوایی با هدایت خودکار، توسط سامانه راداری است که سامانه هدفگیری اپتیکی نیز برای این توپ در ناو شهید نقدی مشاهده شده که درصورت وجود فضای مغشوش جنگ الکترونیک، بسیار مفید است.
یک قبضه توپ 40 میلیمتری فاتح40 نصب شده در پاشنه با بیشترین برد 12 کیلومتر با سامانه هدفگیری دقیق برای دفاع هوایی و عملیات ضد موشک، دو قبضه توپ 20 میلیمتری و امکان نصب دو تیربار 12.7 میلیمتری در دو سمت ناو نیز در زمره تسلیحات جماران هستند.
همانطور که گفته شد بیش از یکصد تخصص مختلف برای ساخت جماران به کار گرفته شد که هر چند در قیاس با 14 تخصصی که در بازسازی و اورهال بومی یک جنگنده میگ29 بکار رفت بسیار بیشتر است، اما از تخصص مهم تر، طراحی های لازم برای جانمایی و قرارگرفتن بخشهای مختلف در ناوشکن بود، چرا که به طور مثال توپ های 76 و 40 میلیمتری این ناوشکن باید در مکان به خصوصی قرار می‌گرفت تا شعاع عملیاتی خود را حفظ نماید.
سامانه های تدافعی جماران علیه اهداف زیرسطحی به این صورت عمل می‌کند که اهداف را در فاصله بسیار بالا شناسایی کرده و مسیر، سرعت، عمق هدف و شرایط محیط را نشان می‌دهد و به صورت خودکار، به سامانه ها ارسال می‌شود و در نهایت اژدرهای ناوشکن به دو صورت دستی و الکترونیکی به سمت هدف پرتاب می‌شوند؛ اژدرهایی که از پیشرفته ترین نوع اژدرهای ساخته شده در ایران است.
توپ ها و تیربارهای این ناوشکن هم از جمله پیشرفته ترین تجهیزات دفاع دریایی است که در ایران ساخته می‌شود و این قابلیت را به ناوشکن می‌دهد که علیه هر هدف متحرک یا ثابتی واکنش نشان دهند. در سامانه دفاعی جماران حسگرهای هوشمندی منظور شده است که توانایی برخورد با هرگونه موشک یا تهدیدی از سطح به دریا یا هوا به دریا را دارد.
این ناو، قابلیت پذیرش بالگردهای سبک تا متوسط را دارد که همین مسئله یکی از پیچیده ترین محاسبات طراحی جماران را شامل می شود به این ترتیب که با نشست و برخاست بالگرد از عرشه، وزن ناو تغییر می کند و نیروی شناوری هم به تبع آن تغییر نموده و در نتیجه لازم است تمام حالات مربوطه پیش بینی شود و در نهایت جماران توان شناوری برتری نسبت به ناوهای هم کلاس خود دارد. از مزایای این قابلیت می توان به سوار و پیاده کردن آسان نیروها، مصدومانی با وضعیت اورژانسی و تجهیزات به ناو در قیاس با رده الوند که تنها قسمت کوچکی در پاشنه ناو برای پذیرش بار، خالی شده است اشاره کرد. با توجه به امکان سوختگیری بالگرد از جماران، امکان عملیات پرواز طولانی برای آن در فواصل دور از ساحل مقدور می شود و می تواند در نقش مراقبت و جستجوی دریایی و ضد زیردریایی، به تکمیل قابلیت های ناوشکن در این موارد کمک کند. همچنین در صورت نیاز، برقراری پل ارتباطی تدارکاتی با سواحل در نقاط مختلف دنیا، در حالتی که خود ناو تصمیم به نزدیک شدن به آنها را نداشته باشد توسط بالگرد و با سرعت بالایی ممکن است.
این ناوشکن را باید حاصل کار و تلاش 1میلیون و 200 هزار نفر ساعت کار و تلاش 1000 نفر از نخبگان علمی در رشته های مختلف دانست که با ساخت آن، ایران به جمع 14کشور سازنده ناوشکن در جهان پیوست که دستاوردی بسیار مهم برای جمهوری‌اسلامی ایران محسوب می‌شود.
چهار طرح موج وجود دارد که موج1 همان جماران بود که تحویل به یگان عملیاتی شد. موج2 در صنایع شهید تمجیدی در شمال، موج3 در خرمشهر و موج4 هم مجدداً در بندر عباس ساخته می شود و در آینده طرح ساخت ناوشکن سه هزار تنی هم اجرائی می گردد.
با توجه به اطلاعات منتشره از جماران و اینکه اساساً به دلیل تنوع مأموریتی تعریف شده برای آن، با عنوان ناوشکن از آن یاد می شود، جای یک نوع سلاح بر عرشه این ناوشکن خالی به نظر می رسد و آن هم سامانه پدافند هوایی موشکی کوتاه برد، نه از نوع دوش پرتاب، بلکه دارای برد، سقف پرواز، سرعت بالاتر و امکان درگیری همزمان با چند هدف است. برای این منظور به دو نوع سامانه ای که استفاده از آن در طرح های تکمیل سامانه های جماران مدنظر است و امکان نصب آنها بر روی جماران بسیار محتمل است اشاره می نماییم.

سامانه SA-N-9 GAUNTLET

به گزارش مشرق، اس-ای-ان-9 سامانه ای است مخصوص دفاع هوایی، کشتی پایه و با پیشران سوخت جامد و مخصوص دفاع در صحنه عملیات.
عقیده بر این است که توسعه سامانه زمین به هوای اس-ای-ان-9 و اس-ای-15(مدل زمینی این سامانه که به سام15 و تور هم معروف است) در اواخر دهه 1970 و اوایل 1980 انجام گرفته است. موشک اس-ای-ان-9 موشکی است که به طور عمودی پرتاب شده و علیه موشک های ضدکشتی کوچک، مؤثر است. ناوشکن ضدزیردریایی کلاس «UDALY» برای اولین بار در سال 1980 همراه با دو رادار تعقیب و سه محل نگهداری موشک اس-ای-ان-9 مشاهده شد ولی تجهیزات کامل سامانه در سال 1984 رؤیت گردید.
غیر از ناوشکن یاد شده که دارای 8 محل پرتاب عمودی چرخان بوده که در هر مقر نیز 8 موشک(جمعاً 64 موشک) وجود دارد، این موشک در شناورهای دیگری از جمله ناوهای هواپیمابر «Baku» و «Novorossiysk» و رزمناو «FRUNZE» نیز استقرار یافت.
موشک عمود پرتاب اس-ای-ان-9 دارای طول 2.9 متر، قطر 24 سانتیمتر و جرم 167 کیلوگرم است. هدایت موشک، دستوری همراه با راداری فعال در بخش نهایی مسیر است. سر جنگی موشک دارای مواد انفجاری شدید الانفجار(HE) به جرم 15 کیلوگرم است.

رادارهای این سامانه دارای دو آنتن مجزا است که به نظر می رسد یکی از آنها مخصوص تعقیب و هدایت موشک باشد. ضمناً سامانه دارای دو مجموعه الکترواپتیک ردیابی نیز هست. از این سامانه اپتیکی در زمانی که فضای میان رادار تا هدف از نظر امواج مزاحم الکترومغناطیس متراکم باشد استفاده می شود.
پیشران سوخت جامد موشک، برد 10 کیلومتر را برای آن تأمین می نماید، این برد برای هدفی که از سمت مقابل پرواز می نماید به 12 کیلومتر می رسد. این موشک در سال 1984 وارد خدمت گردید.
این سامانه نسخه دریاپایه از سامانه تور است که چند سال پیش، 29 سامانه از مدل M1 آن به خدمت نیروهای مسلح کشورمان درآمد. با بکارگیری موشک پایه 9M330، این سامانه قابل بکارگیری در شناورهایی با جابجایی بیش از 800 تن است و در ناوهای هواپیمابر کلاس کوزنتسف(با 192 موشک)، رزمناوهای چند منظوره کلاس کیرف، ناوشکن های ضد زیردریایی کلاس اودالوی(64 موشک) و ناوهای محافظ کلاس نئوستراژیمی(32 موشک) مستقر شده است.
واحد های پرتابگر عمودی این موشک ها از نوع لوله ای چرخان بوده و در هر یک تا 8 موشک آماده شلیک وجود دارد که توسط سامانه پرتاب سرد، از پرتابگر خارج شده و سپس موشک بعدی در موقعیت شلیک قرار می گیرد.
سامانه کنترل آتش از نوع 3R95 چند کاناله بوده که در غرب به Cross Swords مشهور است و از دو مجموعه رادار متفاوت تشکیل شده است یکی در باند G که رادار هدفیابی با بیشینه برد تشخیص 45 کیلومتر و دیگری رادار باند K برای تعقیب هدف با برد بیشینه 15 کیلومتر.
هر یک از ناوهای هواپیمابر باکو و نوواروسیسک دارای چهار مجموعه راداری کراس سورد بودند.
این رادارها همانند سامانه IFF، پوشش 360 درجه ای را فراهم می آورند و رادار تعقیب هدف که پوشش 60 درجه ای دارد، از نوع آرایه فازی و اسکن الکترونیکی بوده و در جلوی سامانه کنترل آتش نصب شده است.
این سامانه می تواند به صورت همزمان نهایتاً 8 موشک را به سوی 4 هدف روانه و هدایت نماید که برد مؤثر آنها بین 1.5 تا 12 کیلومتر است و با استفاده از موشک های جدیدتر، کمینه برد درگیری به یک کیلومتر کاهش یافته است.
آنتن دیگری نیز برای هدایت موشک در اطراف سامانه کنترل آتش دیده می شود و مجموعه، به یک سامانه ثانویه هدایتی فروسرخ تجهیز شده است. البته سامانه کنترل آتش 3R95 اطلاعات لازم برای سامانه دفاع نزدیک AK-360 که یک توپ 30 میلیمتری 6 لول چرخان است را نیز فراهم می آورد که لایه دفاعی دوم در برابر نفوذ موشک ها را ایجاد می نماید.

سامانه کروتال
کروتال، موشکی است کوتاه برد، دریا و زمین پایه، سطح به هوا که با پیشران از نوع سوخت جامد به کار می رود.
این سامانه در ابتدا با مشارکت آفریقای جنوبی و فرانسه ساخته و در سال 1971 عملیاتی شد. یک سال بعد توسعه نمونه دریاپایه آن آغاز گردیده و در سال 1980 وارد خدمت در نیروی دریایی فرانسه شد.
عربستان سعودی نیز در میانه دهه هفتاد بر روی مدلهایی از این سامانه سرمایه گذاری نمود و آلمان و فنلاند نیز آن را به خدمت گرفتند. ناوهای هواپیمابر فرانسوی رده «کلمانسو»، رزمناوهای رده «F-67» و ناوهای محافظ رده «FL-3000» به این سامانه مجهز شدند.
به گزارش مشرق، مدل اولیه کروتال که با کد «R-440» شناخته می شود، دارای چهار بالک کنترلی کوچک به شکل ذوزنقه در قسمت جلو و چهار بالک کشیده هم ردیف در امتداد بالک است. نمونه چینی کروتال با مشخصه «FM-80» ساخته شده است که در خدمت قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء ارتش نیز هست و مورد بهینه سازی قرار گرفته. البته برای اولین بار، اجزائی از سامانه کروتال در سال های جنگ تحمیلی، از ارتش بعث عراق به غنیمت گرفته و بعدها تحت عنوان شهاب ثاقب، ساخته شد.


[img]http://www.mashreghnews.ir/Newsroom/Images/News/Editor/image/defense/jam.jpg[/img]

طول این مدل از موشک 2.89 متر، قطر 15 سانتیمتر و جرم آن 85 کیلوگرم است. سرجنگی حاوی 14 کیلوگرم مواد انفجاری شدید با شعاع عمل 8 متر است. پیشران سوخت جامد این موشک در مدت کمتر از 5 ثانیه آن را به حداکثر سرعت 2.3 برابر سرعت صوت می رساند.
برد مؤثر موشک بین 500 متر تا 10 کیلومتر و ارتفاع عملیاتی آن 15 تا 4000 متر است. در نمونه های دریاپایه تعداد 8 فروند موشک و در هر طرف پرتابگر، چهار موشک واقع شده و در زیر آن نیز 16 موشک آماده بارگیری قرار دارد. رادار تعقیب موشک در باند J کار می کند. به جای رادار کشف، در انواع دریاپایه از رادار مستقر در کشتی استفاده می شود. در مدل های اخیر به منظور تعقیب موشک در ارتفاع کم و زمانی که فضای جنگ الکترونیک قوی بر منطقه حاکم است، یک دوربین تلویزیونی، به مجموعه اضافه شده که در برجک پرتابگر قرار گرفته و همچنین از یک سامانه حرارتی دو کاناله علاوه بر سامانه تلویزیونی(اپتیکی) برای ایجاد امکان فعالیت در تمام شرایط جوی و در محیط دریا استفاده شده است.
با توجه به اینکه برد سامانه راداری بیش از 20 کیلومتر است، فاصله و زمان درگیری زیاد می شود. فاصله درگیری با سامانه اپتیکی، 8.5 کیلومتر است. با تغییر فیوز IR(حرارتی) و تجهیز به سامانه رادیویی داپلر امکان تشخیص اهداف تا چند متری سطح آب فراهم شده است.
کاربرد یک سامانه دفاع هوایی نزدیک پرقدرت با توان درگیری همزمان با چند هدف، از آنرو حائز اهمیت ویژه است که به نظر می رسد کاهش آثار مرگبار سامانه های موشکی تهاجمی که به سمت یک ناو هدفگیری می شوند با سامانه های این چنینی مقدور می شود. تجربه درگیری با ناوگان دریایی آمریکا و تهاجم هوایی آنها، علاوه بر نیاز به سامانه دوربرد یا میانبرد برای انهدام جنگنده دشمن، پیش از شلیک موشک (که هم اکنون بر روی جماران موجود است) نیاز به یک سامانه کوتاه برد پرسرعت را نیز برای انهدام موشک شلیک شده یا بمب رها شده به نیروهای دریایی کشورمان اثبات نمود. از آنجا که سامانه تور ام-1 در مدل های پایه، توان انهدام موشک ها و بمب ها و درگیری همزمان با دو هدف را داشته و ارتقاء آن نیز در دستور کار متخصصان داخلی قرار دارد و اولین مرحله این بهسازی ها، رفع محدودیت ارتفاع درگیری این موشک بود (که از سوی سازنده به 6000 متر محدود شده اما با بهینه سازی انجام شده به بیش از 10هزار متر رسید) گمان نزدیک به واقع می تواند، استفاده از نمونه ای از این سامانه بر روی شناورهای دریایی ایران باشد که انشاالله، نتیجه آن تبدیل ناوهای ایرانی به قلعه ای مستحکم بر روی دریاها خواهد بود.

[ColonelShak 1,001]

[quote]علاوه بر این ساخت دیواره ‌های موجدار که در این کشتی استفاده شده است، برای اولین بار در کشور تمام فناوری ساخت این دیواره‌ها فراهم شد. برای ساخت این بخش باید برش‌های دقیق و قوس ‌هایی متناسب با یک ناوشکن به وجود می ‌آمد و این بخش بیشترین زمان در ساخت این کشتی را به خود اختصاص داد،[/quote]

منظور از دیواره موجدار دقیق چیست ؟ همین موج روی سطح بدنه کشتی است ؟ دلیل این چیست ؟ چه کارایی دارد ؟

[sina12152000 59]

[quote]یه نکته بهتر نبود پد هلیکوپتر حذف می شد و دست مهندسان برای گذاشتن جنگ افزار بیشتر می شد [/quote]
وجود دك هليكوپتري اتفاقا خيلي بهتر است و قابليت هاي تهاجمي و برد عملياتي جماران را بالا مي برد. البته به نظر من طراحي بسته به نوع ماموريت بايد متفاوت باشد كه حتما اين نكته را طراحان و مهندسان مربوطه در نظر گرفته اند.
تاپيك به بخش مربوطه منتقل شد.

[mamadpilot 2]

مقاله جالبي بود ٬ فقط يه سوال آيا بهتر نيست براي ناو پدافند كوتاهبرد عود پرتاب استفاده كنيم ؟ تا بهتر و سريعتر عمل كنه ؟ موشك هاي كروتال براي شليك اول بايد به سمت هدف بچرخند بعد شليك كنن كه اين يعني دفع چند ثانيه وقت كه براي پدافند كوتاهبرد و براي زدن موشك و بمب همين چند ثانيه حكم مرگ و زندگي رو داره .

[PersianKing 1,129]

[quote]...دو پرتابگر سه تایی اژدرهای 533 میلیمتری با برد 30 کیلومتر...[/quote]
اژدر حوت رو می شه در زمره تسلیحات این ناوچه حساب کرد؟ تیوب خاص برای پرتاب نیاز دارد؟ چند میلی متریست؟

[quote]این شناور دارای چهار پرتابگر موشک دوربرد ضدکشتی نور(دو فروند موشک به هر طرف) با برد 170 کیلومتر...[/quote]
موشک نور 170 کیلومتر برد داره؟! مگر 300 کیلومتر نبود؟! کوثر 30-40 کیلومتر بود و نور هم 300؟! نکنه من دارم با موشک رعد اشتباه می گیرم؟

[mahdi345n 255]

دستت درد نكنه كاكو...مقاله خوبي بود...

اژدر حوت رو می شه در زمره تسلیحات این ناوچه حساب کرد؟


اين سوال منم هست....

[ahvazWolf 4]

هليكوپتري كه روي بدنه كشتي ميشينه موشك ضد كشتي هم بلند ميكنه؟؟؟؟

[saiedtomcat 300]

سلام
جواب سوالاتی که میدونم
1- سلام کاکو ممنون-اژدر حوت در این ناو فعلا بکار گیری نشده
2-بالگرد مستقر در این ناو توانایی شلیک موشک و مین دریایی رو داره

[rpg7 5,944]

هر ایرانی با ادیدن ابهت این کشتی احساس غرور میکنه..
واقعا دمشون گرم
جنبه روانی این کار بنظرم خیلی بیشتر از جنبه نظامیشه

[sar_assassin 0]

اولند که از کی تا حالا شناوری با این طول رو میگن ناوچه؟؟ شما اصلا تاحالا ناوچه رو از نزدیک دیدن تا به حال جمارانو پش پیکان دیدین یا پیکانو پیش رستمی تا بفهمید فرق ناوچه با frigate با cruiser چیه؟؟ پیکان ناوچست،رستمی هم نفر بره سبلان و الوند و نقدی و باینور .. اینا frigate هستن که این با توجه به دسته بندی janes هست (اگه بدونین چیه) ولی تو این طول از شناورا تجهیزات اینا نیستند کمترن واسه همین به اینا میگن ناوشکن ولی در مورد جماران با توجه به دک پروازش جماران عملا به ناوشکن ها نزدیک تر شده تا frigate ها و با توجه به تجهیزات مدرنش (اگه نداشتن رادار جنگی و همچنین داشتن سونار ماهیگیری که علتش در تحریم بودن ماست و نیز نداشتن موتور توربین گاز رو در نظر نگیریم) جزو ناوشکن ها حساب میشه.نه ناوچه یا حتی frigate البته نظر شخصی من اینه که بهش frigate بگیم چون ضعفاش زیادن. در ضمن هلیکوپتر جماران کلاس LH هست نه SH .