حادثه غرق کشتی لاکونيا

[sasha 8]

داستان حادثه لاکونيا در صبح روز 12 سپتامبر 1942 آغاز شد. زيردريايي U-156 در حال گشتزني در آتلانتيک جنوبي نزديک به برآمدگي آفريقاي غربي واقع در نيمه راه ليبريا و جزيره اسنشن بود. فرماندهي زيردريايي را ورنر هارتن اشتاين بعهده داشت. زيردريايي از کلاس IXCs بود که در آن زمان تعداد زيادي از آنها نزديک ساحل غربي آفريقا در حال ماموريت بودند. ديده بانها در حالي که در سطح آب در حال حرکت به سمت جنوب بودند متوجه شبح يک کشتي بزرگ انگليسي که درافق دوردست شدند که در حال حرکت به سمت جنوب غربي بود. هارت اشتاين مسير حرکت را بموازات کشتي اصلاح و دود کشتي را تعقيب کرد و منتظر ماند تا شب فرا برسد. آنها بزودي متوجه شدند که هدف آنها کشتي 20000 تني لاکونيا است. در شروع جنگ اين کشتي به يک کشتي نيروبر تغيير کاربري داده و به توپ و بمبهاي زيرآبي و دستگاه سونار مجهز شده بود. اين مساله آن را به يک هدف مشروع نظامي تبديل مي کرد.
با تاريکي هوا در ساعت 10 شب هارت اشتاين به هدفش نزديک شد و در موقعيت شليک قرار گرفت. از فاصله حدودا 2 مايلي دو عدد اژدر به سمت کشتي شليک شد که پس از گذشت حدودا 3 دقيقه هر دو اژدر بهدف اصابت کردند و سريعا کشتي شروع به غرق شدن کرد. هارت اشتاين دستور داد تا زير دريايي به سطح آب برود و بسمت کشتي در حال غرق ادامه مسير داد تا مقامات رده بالاي نظامي کشتي را به اسارت بگيرد. سرنشينان U-156 در تاريکي شب و نور کشتي در حال سوختن تعداد زيادي قايق نجات بسيار شلوغ و تعداد زيادي انسان را ديدند که درون آب در حال دست و پا زدن بودند، برخي با جليقه و بعضي بدون جليقه نجات و صداهاي زيادي براي درخواست کمک شنيده مي شد.
وقتي به آنها نزديکتر شدند از شنيدن صداهايي که بزبان ايتاليايي در خواست کمک مي کردند تعجب کردند. بزودي مشخص شد که لاکونيا حامل 136 خدمه، 285 سربازانگليسي، 80 غير نظامي شامل زن و بچه و160 سرباز لهستاني و 1800 زنداني جنگي ايتاليايي بوده است. در واقع کشتي آنگونه که تصور مي شد حامل نيرو نبوده است. با پي بردن به اشتباه خود هارت اشتاين دست به يک عمليات نجات زد. صدها نجات يافته از آب گرفته شدند شامل زنها و بچه ها. عده اي به داخل زيردريايي انتقال داده شدند و عده اي روي عرشه آن مستقر شدند و بيش از 200 نفر هم در چهار قايق نجات جا داده شدند. همچنين از از زيردريايي هايي که در آن نزديکي بودند درخواست کمک شد و نيز يک پيام راديويي بزبان انگليسي همراه با اعلام موقعيت مخابره و از کشتي هاي در آن نزديکي درخواست کمک شد.

همسر فرماندار مالتا هم در میان نجات یافتگان بود.


تجمع نجات یافته ها روی عرشه u-156

U-156 بمدت دو روز و نيم روي آب ماند و به امداد رساني پرداخت. از مرکز فرماندهي پاريس هم درياسالار دونيتز نه تنها مانع اين اقدام غير قانوني نشد بلکه به حمايت از آن هم پرداخت. بمنظور کمک رساني سريعتر او دستور داد تا 3 زيردريايي ديگر بکمک هارت اشتاين بروند. U-506 و U-507 با پرچم صليب سرخ برافراشته در ظهر روز 15 سپتامبر به آنجا رسيدند و بعد زيردريايي ايتاليايي کاپليني هم به آنها اضافه شد. اين چهار زيردريايي با يدک کشيدن قايقها بسمت ساحل آفريقا محل ملاقات تعيين شده با رزمناو فرانسوي ويشي بعنوان بخشي از نيروي نجات حرکت کردند.


زیردریایی u-506 در حال كمك رساني

صبح روز بعد يعني روز 16 سپتامبر ساعت 11:25 دقيقه صبح اين کاروان توسط يک فروند بمب افکن ليبراتور B-24 آمريکايي که از جزيره اسنشن به پرواز در آمده بود، مورد شناسايي قرار گرفت. نجات يافته گان شروع به دست تکان دادن کردند و زيردريايي ها شروع به ارسال علائم درخواست کمک کردند و يک پرچم بزرگ صليب سرخ روي عرشه خود پهن کردند. خلبان جيمز هاردن دوري زد و با تماس با پايگاه درخواست دستور کرد. افسر فرمانده کاپيتان روبرت ريچاردسون به پيغام راديويي پاسخ داد و دستور حمله صادر کرد! نيم ساعت بعد نجات يافتگان با بازگشت هواپيما و ديدن آن احساس راحتي کردند. آنها حدس مي زدند که هواپيما برگشته تا براي آنها غذا و کمکهاي اوليه پرتاب کند که خيلي به آن نياز داشتند. اما بجاي آن آنها با تعداد متنابهي بمب و بمب زيرآبي مورد حمله قرار گرفتند و يک بمب دقيقا به وسط يکي از قايقها افتاد و در اثر آن صدها نفر کشته شدند. U-156 کمي آسيب ديد و مجبور شد به زير آب برود درحالي که صدها نفر از قربانيان در آب دست و پا مي زدند. همه زيردريايي ها بزير آب رفته و نجات يافتند. خوشبختانه رزمناو ويشي روز بعد رسيد و باقيمانده افراد را از آب گرفت. کلا 1621 نفر از سرنشينان کشتي کشته شده و 1111 نفر نجات يافتند از جمله کساني که درون زيردريايي ها اسکان داده شده بودند. عمل کاپيتان ريچاردسون توسط خيلي ها بعنوان يک جنايت جنگي تلقي شد هر چند هيچوقت يک محاکمه رسمي انجام نگرفت. بر اثر اين حادثه درياسالار دونيتز هرگونه کمک رساني به بازماندگان حملات زيردريايي ها را ممنوع کرد. اين دستور بعنوان فرمان لاکونيا شناخته مي شود. دونيتز بخاطر اين قضيه بعدها در جريان محاکمات دادگاه نورنبرگ متهم به جنايت جنگي شد. اما جالب آن بود که برخي از برجسته ترين فرماندهان آمريکايي از جمله آدميرال نيميتز در دادگاه بنفع او شهادت دادند و گفتند که ايالات متحده هم چنين قانوني را در جنگ نامحدود اجرا مي کند. با وجود آنکه دونيتز در دادگاه تبرئه شد اما او را به 11.5 سال زندان محکوم کردند. پرسنل زيردريايي هاي آلماني از اين نحوه برخورد دادگاه ناراحت شدند و احساس کردند که آنها بخاطر ترسي که در جريان جنگ براي متفقين ايجاد کرده بودند محاکمه مي شوند نه براي جنايت جنگي.


محل غرق كشتي لاكونيا

منبع:
http://www.uboataces.com

[sasha 8]

تاریخ نشان داده که همیشه طرفی در جنگ پیروز بوده که جنایتهای بیشتر و بی رحمی بیشتری نسبت اطفال و زنان و افراد غیرنظامی انجام داده است. رشادتها و جوانمردی های طرف شکست خورده همگی توسط مردم به دست فراموشی سپرده شده و در سایه تبلیغات طرف پیروز تبدیل به جنایت علیه بشریت می شوند. بمباران مناطق مسکونی در جنگ جهانی دوم توسط انگلستان آغاز شد. در ابتدا نیروی هوایی آلمان فقط پایگاههای نظامی و اهداف صنعتی را مورد حمله قرار می داد. کشتی های غیر نظامی مورد حمله قرار نمی گرفتند. در مقابل کشتی های مسافربری از آمریکا برای انگلستان مهمات حمل می کردند. چرچیل می گفت دشمن اصلی ما مردم غیر نظامی هستند زیرا آنها هستند که نیروی کار کارخانه های اسلحه سازی و مهمات سازی و نیز سربازان میدان جنگ را تامین می کنند. اگر سرباز میدان جنگ نگران سرنوشت خانواده و زن و فرزند خود باشد نمی تواند خوب بجنگد و ... . برای همین دستور داد تا بیشتر مناطق غیر نظامی آلمان که دفاع هوایی بسیار ضعیفتری از پایگاههای نظامی آلمان داشتند مورد حملات هوایی سنگین قرار بگیرند و حتی بهنگام حمله به پایگاههای نظامی بیشتر خلبانهای انگلیسی بمبهای خود را قبل از رسیدن به هدف و بر روی مناطق مسکونی رها می کردند. بطوریکه در اواخر جنگ در چندین مورد مردم خلبانهای انگلیسی که با چتر فرود آمده بودند را قبل از رسیدن نیروهای نظامی تکه تکه کردند. این بمبارانها همگی در هنگام شب انجام می گرفت در زمانی که امکان هدفگیری دقیق وجود نداشت و جنگنده ها هم بخوبی توانایی مقابله نداشتند. در مقابل نیروهای آمریکایی بیشتر حملات خود را در روز انجام می دادند و بهمین دلیل تلفات آنها بسیار بالا بود بطوریکه حدود 60 درصد پرسنل نیروی هوایی آمریکا در جنگ کشته شدند. بدلیل تلفات بالا سرانجام در اواخر جنگ آنها هم مثل انگلیسی ها شروع به بمباران شبانه کردند. موشکهای V-1و2 نیز بهمین سبب توسط آلمانی ها برگرفته از حرف اول کلمه انتقام در زبان آلمانی V نامیده شدند. باید بدانیم که در جنگهای امروزی جوانمردی و احترام به حقوق انسانهای بی گناه جایی ندارد و منجر به شکست می شود.

[mohammadsaeid 2]

خیلی خوب بود ممنون