آشنایی با موشک های هوا به زمین Kh-23 و Kh-66

[TANK 48]

Zvezda Kh-23 and Zvezda Kh-66 (AS-7 Kerry


در آوریل 1965 هنگامی که طراحی جنگنده میگ-23 فلاگر شروع شد وظیفه طراحی نوعی موشک هوا به سطح هدایت شونده به دفتر طراحی ویمپل واگذار شد، هر چند پیش از آن چنین موشکی در شوروی طراحی و ساخته نشده بود اما اطلاع یافتن از وجود چنین موشکی با نام AGM-12 Bullpup در میان جنگ افزارهای ایالات متحده باعث شده بود تا مسئولان شوروی نیز به فکر طراحی چنین موشکی بیفتند.



در چنین شرایطی دفتر طراحی ویمپل که پیش از این تجربه طراحی چنین موشکی را نداشت نتوانست طبق جدول زمانی نیروی هوایی طرح خود را ارائه دهد و در نهایت طرح دفتر طراحی زوزدا -که بخشی از مجموعه تولیدی کالنین بود- پذیرفته شد، کارشناسان دفتر طراحی زوزدا پیشتر در دهه پنجاه و شصت طی آزمایشاتی با جنگنده های میگ-19پی ام و موشک های هوا به هوای RS-2US (K-5/AA-1 Alkali) دریافته بودند که می توان از موشک های هوا به هوا بر علیه اهداف سطحی نیز استفاده کرد اما سر جنگی کوچک این موشک ها امکان تخریب اهداف را ندارد، طراحان زوزدا به کمک همین ایده دست به طراحی موشک هوا به سطحی برپایه موشک RS-2 زدند که به یک سر جنگی 100 کیلوگرمی مجهز بود که در مقایسه با سر جنگی موشک RS-2 که تنها 13 کیلوگرم وزن داشت بمراتب قویتر بود، این موشک همچنین از پیشران موشک K-8 سود می جست که سرعت موشک را به 2340 کیلومتر بر ساعت و برد آن را به 10 کیلومتر می رساند و سیستم هدایتی موشک نیز همان سیستم هدایت رادیویی موشک RS-2 بود، هر چند استفاده از این سیستم هدایتی دقت زیادی را برای موشک بهمراه نداشت اما با این وجود یک مزیت نیز داشت که هر جنگنده ای که توانایی حمل موشک RS-2 را داشت می توانست از این موشک نیز استفاده کند، در نهایت این موشک در سال 1968 با نام Kh-66 و بعنوان یک جنگ افزار استاندارد جنگنده میگ-21 پذیرفته شد.



موشک Kh-66 تنها بعنوان یک راهکار موقت قابل قبول بود و بهمین دلیل برنامه طراحی موشک Kh-23 لغو نشد و نهایتا طراحی این موشک به دفتر طراحی زوزدا واگذار شد، موشک جدید نیز بر پایه موشک Kh-66 بوجود آمد، این موشک به یک سیستم هدایتی جدیدتر و کارامد تر مجهز بود و سوخت جدیدی با انرژی بیشتر نیز برای آن تولید شده بود، آزمایشات برروی 10 نمونه اولیه موشک در سال 1968 شروع شد و در سال 1369 پایان یافت، طی این آزمایشات مشخص شد که سیستم هدایتی موشک دچار مشکل است که با تغییر محل آنتن گیرنده به انتهای موشک این مشکل نیز حل شد، سیستم هایی که برای هدایت موشک تولید شده بودند نیز از می توانستند بطور پایه در خود جنگنده قرار گیرند و یا در محفظه هایی زیر بدنه جنگنده نصب شوند، پس از پایان آزمایشات دولتی بر روی موشک در پاییز 1973 بر روی جنگنده های MiG-23S و MiG-23B این موشک با نام Kh-23M در سال 1974 بعنوان یک جنگ افزار جنگنده میگ-23 رسما وارد خدمت شد.





منبع مجله هوايي