نگاهی بر فعالیت های فضایی انگلیس

[mamali 4]

تا پیش از جنگ جهانی دوم، بین دانشمندان انگلیسی تمایل زیادی به سفرهای فضایی وجود داشت. این میل و رغبت بین اعضای «انجمن میان ستاره‌ای (بین‌الکواکب) انگلیس» که در سال 1933 تاسیس شده بود، بیشتر بود...


[align=justify][color=darkred][b]اساس برنامه‌ فضایی انگلیس[/b][/color]
تا پیش از جنگ جهانی دوم، بین دانشمندان انگلیسی تمایل زیادی به سفرهای فضایی وجود داشت. این میل و رغبت بین اعضای «انجمن میان ستاره‌ای (بین‌الکواکب) انگلیس» که در سال 1933 تاسیس شده بود، بیشتر بود. از جمله‌ این افراد، سر آرتور سی کلارک، نویسنده و بانی ماهواره‌ی ارتباطی است.
مانند دیگر کشورهایی - که پیش از انگلیس به اشغال فضا پرداخته بودند - انگیزه‌های اصلی دولت انگلیس از دست یافتن به فضا انگیزه‌ها و اهداف نظامی بود. در انگلیس هم، مانند سایر کشورها، دانش موشکی انگلیس، از متقاعد کردن دانشمندان ربوده شده‌ی آلمانی پس از جنگ جهانی دوم اخذ شده است. به طوری که این دولت، توانست در کمتر از شش ماه بعد از جنگ جهانی دوم، نخستین تست موشک کپی شده‌ی وی2 آلمانی را به انجام برساند.
نخستین کارها روی موشک‌های هوا به زمین کوچکی مانند بلو استیل (فولاد آبی) انجام شد. با پیشرفت‌های انجام شده، نوبت به پرتاب موشک‌های بزرگ‌تر رسید.


[color=darkred][b]پرتاب‌های انگلیسی[/b][/color]
انگلیس موشک‌ها و ماهواره‌های زیادی را پرتاب کرده است. طی برنامه‌ آریل، که بین سال‌های 1962 و 1979 اجرا شد، در مجموع شش پرتاب صورت گرفت. تمامی این پرتاب‌ها توسط ناسا انجام پذیرفت. از سال 1950 ، کار بر روی یک موشکموشک: موشک در حقیقت ماشینی است که به وسیله‌ی خروج سریع گاز، نیروی جلوبرندگی ایجاد می‌کند. موشک شیمیایی، راکت هدایت‌شونده ای است که نیروی جلوبرندگیش را با استفاده از سوختن مواد شیمیایی (جامد یا مایع) به دست می‌آورد. اجزای اصلی یک موشک شیمیایی، موتور، پیشرانه_ شامل سوخت و اکسیدکننده _ قاب (بدنه) یا پوششی برای نگهداری قسمت‌های مختلف، سامانه‌ی کنترلی و محموله (مانند سرجنگی) هستند. موشک هنگامی که به عنوان وسیله‌ی پرتاب ماهواره یا محموله‌های دیگر به فضا استفاده شود، «موشک ماهواره‌بر» یا «موشک حامل»نامیده می‌شود. هرگونه راکت با کاربری نظامی که دارای سامانه هدایت و کنترل باشد موشک نامیده می­شود. اکثر پرتابگرهای فضایی بر اساس فناوری موشک­های نظامی توسعه پیداکردند. ماهواره‌بر در بریتانیا و وُمرای استرالیا شروع شده بود. فالستف- که یک موشک بیش ابرصوت (هایپرسونیک) آزمایشی انگلیسی بود - در سال‌های 1969 و 1979 از وُمرا پرتاب شد.

موشک‌هایی از جزیره‌ی کوچک وایت آزمایش شدند و دو موشک دیگر از ومرا پرتاب شد. این موشک‌ها عبارت بودند از موشک‌های بلک نایت (شب سیاه) و بلو استریک (سپیده‌دم آبی). موشک بلک آرو (پیکان سیاه) موشک ماهواره برماهواره بر: برای قرار دادن یک ماهواره در مدار، به نیروی بسیار زیادی نیاز است. این نیروی عظیم را ماهواره‌بر (موشک حامل) تولید می‌کند. ماهواره‌ برای قرار گرفتن در مدار باید در ارتفاعی بیش از 200 کیلومتر از سطح زمین به سرعتی بالاتر از 29000 کیلومتر در ساعت برسد. ماهواره‌بر‌ها به شکل موشک‌های چند مرحله‌ای، با سوزاندن سوخت شیمیایی، انرژی لازم برای بردن ماهواره به مدار زمین را فراهم می‌کنند. بود که بر پایه موشک بلک نایت ساخته شده بود. بلک آرو (آر3) ماهواره‌ پروسپرو ایکس_3 را در مدار قرار داد. این ماهواره تنها ماهواره‌ای است که با یک موشک تماما انگلیسی پرتاب شده است. ارتباط با این ماهواره در سال 1996 قطع شد.


[color=darkred][b]فسخ برنامه‌ ابتدایی و تاسیس مرکز فضایی ملی انگلیس[/b][/color]
برنامه‌ رسمی دولت انگلیس برای پرتاب ماهواره‌ها در اواخر دهه‌ 1970 فسخ گردید؛ اما، مداخلات انگلیسی در فضا در غالب همکاری با سایر آژانس‌های فضایی ادامه یافت. انگلیسی‌ها همیشه به دنبال کم‌ترین هزینه‌ها با بیشترین منافع هستند و اصول استعمار نوین انگلیس اقتضا می‌کرد که با آرایش جدیدی در عرصه‌ فضا ظاهر شود. در سال 1985، مرکز فضایی ملی انگلیس (بی‌ان‌اس‌سی) برای مدیریت فعالیت‌های مدرن فضایی انگلیس تاسیس شد. با این رویکرد، در سال 1986 دولت انگلیس خط‌ مشی جدیدی شامل پروازهای فضایی سرنشین‌دار را اعلام کرد.


[color=darkred][b]شراکت انگلیسی‌ها در برنامه‌های فضایی دیگر کشورها[/b][/color]
ارتباط و ردگیری موشک‌ها و ماهواره‌ها در مدار در ایستگاه‌های مخصوص زمینی (مانند جودرل بانک) صورت می‌گیرد. در عصر رقابت‌های فضایی، جودرل بانک و ایستگاه‌های دیگر برای برقراری ارتباط با ماهواره‌های متعددی مانند اسپوتنیک و پایونیر مورد استفاده واقع شده است.

همزمان با ساخت و طراحی تجهیزات ردگیری - توسط سایر کشورها - دانشمندان انگلیسی در برنامه‌ی فضایی این کشورها شرکت کردند. این همکاری‌ها به ویژه در برنامه فضایی ناسا و همکاری در ساخت حامل‌های استرالیایی، ‌چشمگیر بود. گروهی از اتباع انگلیس دور هم جمع شدند و پروژه‌ی ژوئن را که در پی ارسال فضانورد انگلیسی به فضا بود، شکل دادند. بدین‌سان، هلن شارمان با سایوز تی‌ام_12، با باقی‌مانده‌ پشتیبانی مالی دولت شوروی به فضا رفت. در طی برنامه‌های مرکز فضایی ملی انگلیس، دولت بریتانیا، % 4/17 از هزینه‌های آژانس فضایی اروپا، موسوم به اِسا را در زمینه‌ی پروژه‌های تحت سرپرستی خود، به عهده گرفت؛ اما با این وجود، در ایستگاه بین‌المللی سرمایه‌گذاری نکرد.


[color=darkred][b]فضانوردان انگلیسی[/b][/color]
اگر چه دولت انگلیس هیچ‌گاه برنامه‌ای برای ارسال فضانورد به فضا توسعه نداد و هیچ سرمایه‌ای در پروازهای فضایی سرنشین‌دار اروپایی اِسا خرج نکرد، فضانوردان انگلیسی با سفینه‌های آمریکایی و روسی به فضا راه یافتند. با این اوصاف، در 9 اکتبر 2008 ، لرد درایسون، وزیر علوم و ابداعات بریتانیا، نظر مساعد دولتش را در مورد ارسال فضانوردان انگلیسی به فضا اعلام کرد.
تا کنون، شش فضانورد انگلیسی (متولد انگلیس) و یک فضانورد تبعه‌ی انگلیس در فضا به انجام ماموریت پرداخته و یا در حال انجام ماموریت‌های محوله هستند. این فضانوردان عبارتند از:
هلن شارمان، مایکل فوال، مارک شاتلئورث (آفریقایی)، پیرز سلرز، نیکولاس پاتریک، جورج اچ جانسون، ریچارد گریوت.
دکتر آنتونی لئوِلین (متولد کاردیف) توسط ناسا در آگوست 1967 به عنوان دانشمند فضانورد انتخاب شد؛ اما چون نتوانست هیچ سفر فضایی انجام دهد، در سپتامبر 1968 ، این عنوان از او سلب و واگذار شد.


[color=darkred][b]فعالیت‌های فضایی اخیر انگلیس[/b][/color]
احیای مجدد برنامه‌ فضایی انگلیس با بازگشت رسمی دولت به پروژه‌ی هوتول در سال 1982 دیده شد. پروژه‌ هوتول یک طرح بلندپروازانه در رسیدن به فضاپیماهای قابل استفاده‌ مجدد با استفاده از موتور موشک هوازی بود که توسط آلن باند، طراحی شده بود. کار در سازمان هوافضای انگلیس آغاز شد؛ اما، با وجود طبقه‌بندی به کلی سری برای موتور، دولت سرمایه‌گذاری در این پروژه را متوقف و نهایتا آن را فسخ نمود.

در سال 1985، یک شرکت دولتی - که در لندن تاسیس شده بود - به هماهنگ کردن فعالیت‌های دولت بریتانیا در زمینه‌ی پروازهای فضایی غیرنظامی پرداخت.

بریتانیا فعالیت‌های خود را در زمینه‌های علمی برای پرتاب ماهواره و پروژه‌های فضایی ادامه داد. کاوش‌گر انگلیسی بیگل_2، در غالب برنامه‌ کاوش مریخِ اِسا برای مطالعه‌ سیاره‌ی مریخ به فضا ارسال شد؛ اما، با ناکامی در برقراری ارتباط با این کاوش‌گر، این جاسوس کوچک در فضای بیکران گم شد. بیگل_2 از مرکز فضایی ملی در لستر کنترل می‌شد. شرکت فناوری ماهواره‌ی نقشه‌برداری با هدف ایجاد «برترین سازنده‌ میکروماهواره‌های جهان» تاسیس شد و تا کنون بیش از 30 ماهواره پرتاب کرده است.
جذابیت فعالیت‌های فضایی در بخش خصوصی انگلیس نیز نفوذ کرده و چندین شرکت در زمینه‌ی توسعه و طراحی فضاپیما و حامل ماهواره و نیز توریسم فضایی به وجود آمده است. ویرجین_ گالاکتیک، شاخه‌ای از یک گروه انگلیسی است که توسط سر ریچارد برانسون تاسیس شده است. این گروه در پی فروش پروازهای فضایی برای عموم مردم است.


[color=darkred][b]رویاهای فضایی انگلیسی‌ها[/b][/color]
کارهای علمی تخیلی در ادبیات و سینمای انگلیس نشان از یک جاه‌طلبی فضایی دارد؛ پرواز فضاپیمای سرنشین‌دار انگلیسی. نمونه‌هایی از این رویاهای علمی انگلیسی از این قرارند:

· چگونه به فضا رفتیم؛ نوشته‌ی سرآرتور سی کلارک (داستان‌های علمی تخیلی غیرحرفه‌ای_ مارچ 1938)
· دان دیر، ناخدای آینده (کمدی، 1950_1967 و دهه‌ی 1980)
· سفر به فضا؛ (رادیو، 1953_1955)
· آزمایش یک_ چهارم جرم؛ (تلویزیون، 1953)
· پرواز از ومرا؛ نوشته‌ی هیو والترز (1957) و ...
· سریال هایپردرایو (وسیله‌ای برای پرواز در فضای بیش از سه‌بعد)؛ (تلویزیون ملی بریتانیا 2006 به بعد)
· و نمونه‌‌های بسیار دیگری که دوستان خواننده می‌توانند از منابع مختلف در این باره اطلاعات کسب کنند.

مرکز فضایی انگلیس، بی‌ان‌اس‌سی
فضا بخش حیاتی زندگی ماست.
ما جهت برقراری ارتباطات مختلف مخابراتی و رادیویی، دریانوردی و پایش و فرابینی رویدادهای زمین به فضا نیازمندیم.
با اکتشاف زمین ما می‌توانیم چیزهای بیش‌تری درباره‌ی کیهان و جایی که در آن زندگی می‌کنیم، بفهمیم ...
این جملات را می‌توانستید در سایت مرکز فضایی انگلیس مشاهده کنید.

همان طور که گفتیم، این مرکز، فعالیت‌های فضایی دولت انگلیس را مدیریت می‌کرد. این شرکت به صورت یک شرکت مستقل از میان ده دپارتمان و آژانس دولتی و شرکت‌های مشاوره‌ای کار می‌کرد. بخش غیرنظامی فعالیت‌های فضایی دولت انگلیس بر روی علوم فضایی، پایش زمین، ارتباطات ماهواره‌ای و دریانوردی (مانند جی‌پی‌اس و گالیله) متمرکز شده بود.
از بارزترین اهداف مورد اشاره در آخرین نسخه‌ راهکارهای فضایی غیرنظامی انگلیس که اهداف بی‌ان‌اس‌سی را معرفی می‌کرد، ساخت سفینه سرنشین‌دار ملی و شرکت نکردن در فعالیت‌های ایستگاه بین‌المللی فضایی عنوان شده بود. در این راهکار چنین خط‌مشی ای برای دوره‌ی زمانی تا 2012 و پس از آن پیش‌بینی شده بود.
بی‌ان‌اس‌سی، بیش از آن که یک آژانس فضایی کامل مانند آژانس‌های فضایی سایر کشورها باشد، شامل حدود 30 خدمه‌ در چرخش، از سایر شرکت‌ها بود. دپارتمان تجارت، ابداعات و مهارت‌ها (بی‌آی‌اس) دپارتمان میزبان بوده و ستاد مرکزی خط‌مشی، تحت مدیریت مدیرکل مرکز اداره می‌شدند.
قسمت عمده‌ای از بودجه‌ سالانه‌ی فعالیت‌های فضایی به ظاهر غیرنظامی انگلیس که بالغ ‌بر 270 میلیون پوند است، توسط دپارتمان تجارت و صنایع تامین می‌شد؛ تا این که در سال 2007 منحل شد. گفته می‌شود بیش از سه چهارم این بودجه در اِسا مصرف می‌شد. ستاد بی‌ان‌اس‌سی، دولت بریتانیا را در برنامه‌های مختلفی از اِسا شرکت داده است که مدیریت و مشاورت اکثر آن‌ها تحت نظر خود است. در سال 2004 ، بودجه‌ ستاد مرکزی بی‌ان‌اس‌سی، در حدود یک میلیون دلار آمریکا (500 هزار پوند انگلیس) بوده است. برای سال تجاری 2010_2011 ، بودجه‌ی ستاد مرکزی 1.5 میلیون پوند برای فعالیت‌های برنامه‌ای و 1.123 میلیون پوند برای اداره‌ امور یگان‌ها بود.
از ژانویه‌ی 2009 ، ستاد بی‌ان‌اس‌سی در سوسندُن ویلتشایر مستقر شده بود. در این مکان، ستاد بی‌ان‌اس‌ سی، مرکز مشاوره‌ی تجهیزات علمی_ فنی و هیئت راه‌کار فناوری در کنار هم قرار گرفته‌ بودند. این ستاد تحت مدیریت وزارت علوم و ابداعات، پل درایسون قرار گرفته بود.


[color=darkred][b]سازمان فضایی انگلستان[/b][/color]
در نخستین روز از ماه اوریل سال 2010، سازمان فضایی انگلستان (یو.کی.اس.آ) توسط دولت انگلستان تاسیس شد. این سازمان مسئولیت برنامه فضایی انگلیس را بر عهده گرفت. سازمان فضایی انگلستان در واقع جایگزین مرکز ملی فضایی انگلیس شد. گفتنی است کل بودجه امسال (2011) سازمان فضایی انگلستان (یو.کی.اس.آ) 414 میلیون دلار بوده است.

http://avia.ir/Nsite/FullStory/?Id=5652
[/align]
--------------------------------------------------------------
[b]
[color=orange]ممنون از شما.
متقل ميكنم به نيروي هوايي.
rezat1980[/color][/b]

[color=red][b]با تشكر از rezat1980 گرامي، جهت انتقال.
جهت نمايش بهتر به صورت جزئي، ويرايش شد.
mahdavi3d[/b][/color]