جنگنده -بمب افکن بلاکبرن بوکانییر (blackburn buccaneer) جنگنده -بمب افکن بلاکبرن بوکانییر (Blackburn Buccaneer)

[Reza6662 37]

 

Blackburn Buccaneer

بلك‏برن بوكانير، جنگنده‏اي ضربتي ساخت بريتانيا است كه در اختيار نيروي دريايي و نيروي هوايي سلطنتي بريتانيا قرار داشت. اين جنگنده در زمان خود، بهترين جنگندهء ضربتي ارتفاع پست محسوب مي‏گرديد.جنگنده‏ها، به هنگام جنگ سال 1991 خليج فارس به خدمت گرفته شدند و آن هنگامي بود كه جهت حمله به اهداف زميني، به قابليت نشانه‏ گذاري ليزري اهداف جهت جنگنده‏‎هاي بريتانيايي احساس نياز شده بود. به دنبال آن، اين جنگنده‎ها، بمب‏هاي كوچك هدايت ليزري خود را بر روي اهداف مورد نظر رها ساختند.

جنگنده‏ هاي بوكانير، در سال 1978، به خدمت خود بر روي ناو هواپيمابر HMS Ark Royal پايان دادند و به جای آنها، جنگنده های هاریر جایگزین شدند.جنگنده ‏هاي بوكانير، در سال 1978، به خدمت خود بر روي ناو هواپيمابر HMS Ark Royal پايان دادند و مابقي نيز جهت خدمت به نيروي هوايي سلطنتي بريتانيا منتقل شدند. در نهايت، آخرين اسكادران جنگنده‏هاي بوكانير، به سال 1993 منحل گرديد.آفريقاي جنوبي، تنها كشوري غير از بريتانياست كه جنگندهء بوكانير را بين سالهاي 1965 تا 1991 در خدمت داشت. امروزه معدودي از جنگنده‏هاي بوكانير به افراد علاقمند فروخته شده است و آنها از اين جنگنده براي پروازهاي تفريحي در كنار ساحل استفاده مي‏كنند.

منابع جهت اطلاعات بیشتر:
http://www.aerospaceweb.org/aircraft/bomber/buccaneer
http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ac/row/buccaneer.htm

[alishahrag 13]

ضمن تشکر از شما رضا جان

اين جنگنده‏ها، به هنگام جنگ سال 1991 خليج فارس به خدمت گرفته شدند و آن هنگامي بود كه جهت حمله به اهداف زميني، به قابليت نشانه‏گذاري ليزري اهداف جهت جنگنده‏‎هاي بريتانيايي احساس نياز شده بود. به دنبال آن، اين جنگنده‎ها، بمب‏هاي كوچك هدايت ليزري خود را بر روي اهداف مورد نظر رها ساختند.

رضا جان من شنیده بودم این جنگنده ها در جریان جنگ خلیج فارس نشانه گیری لیزری رو انجام می دادن و سپس جنگنده های تورنادو تسلیحات هدایت لیزری خودشونو بر علیه این اهداف بکار می گرفتند. نظر شما در این مورد چیه؟

[Reza6662 37]

ضمن تشکر از شما رضا جان

اين جنگنده‏ها، به هنگام جنگ سال 1991 خليج فارس به خدمت گرفته شدند و آن هنگامي بود كه جهت حمله به اهداف زميني، به قابليت نشانه‏گذاري ليزري اهداف جهت جنگنده‏‎هاي بريتانيايي احساس نياز شده بود. به دنبال آن، اين جنگنده‎ها، بمب‏هاي كوچك هدايت ليزري خود را بر روي اهداف مورد نظر رها ساختند.

رضا جان من شنیده بودم این جنگنده ها در جریان جنگ خلیج فارس نشانه گیری لیزری رو انجام می دادن و سپس جنگنده های تورنادو تسلیحات هدایت لیزری خودشونو بر علیه این اهداف بکار می گرفتند. نظر شما در این مورد چیه؟

 

منم از شما متشكرم.
بله حرف شما كامل صحيح است چون تورنادوهاي GR1 توانايي هاي ضعيفي داشتند و قادر به هدايت بمب هاي ليزري به صورت مستقل نبودند. در جنگ فالكلند وضع بدتر بود. در اين جنگ ابتدا پرسنل زميني اقدام به نشانه روي ليزري مي كردند، سپس هواپيماهاي هارير اقدام به پرتاب بمب مي كردند.

با تشكر از شما

[Phantom3 61]

منشاء:بریتانیا
نخستین پرواز:1958
نوع:دونفره آفندی و تجسسی
پیشرانه: دو موتور جت توربوفن رولزرویسSP101به کشش 11030 پاند
ابعاد بال: 13.41متر
طول: 19.32 متر
مساحت بالها: 47.83 متر مربع
وزن خالی : 13610 کیلوگرم
بارگیری شده: 20865 کیلوگرم
حداکثر وزن : 28123کیلوگرم
حداکثر سرعت: .0.85 ماخ
شعاع عمل تاکتیکی بدون سوخت خارجی: 804 کیلومتر
برد در ماموریت ضربتی Hi-Lo-Hi با بار جنگی 3700 کیلومتر
هنگامی که در سال 1957 وزیر دفاع وقت بریتانیا ، کلیه هواپیما های رزمی سرنشین دار را بیفایده دانست ، همه پروژه ها را بجز Lightning و Buccaneer لغو کرد.بوکانیر در حال آماده شدن برای نخستین پرواز بود ، و نتنها توانست به بقای خویش ادامه دهد ، بلکه پس از یک دهه مردودی ، از سوی نیروی هوایی بریتانیا ، در ژوئیه آن سال توسط همین نیرو سفارش داده شد.( مشتری اولیه آن نیروی دریایی بود ). نیروی هوایی بوکانیر را با اکراه پذیرفت ، شاید به این دلیل که پروژه های TSR-2،F-111K و AFVG به ترتیب لغو شده بودند.

در طی سالهای پس از آن ، اکراه نیروی هوایی تبدیل به ستایش شد و بوکانیر را بهترین بمب افکن ضربتی خود خواندند. بوکانیر بر خلاف تمام هواپیماهای انگلیسی متعلق به طبقه تاکتیکی ، از گنجایش سوخت داخلی زیادی برخوردار بود ، که همراه با موتور های کار آمد توربوفن بدون پس سوزش ، بردی کافی برای انجام هر ماموریتی به ان می داد.محفظه داخلی بزرگ مهمات ف هواپیما را قادر می ساخت 4000 پاوند (1814 کیلوگرم) بمب را در حالیکه بدنه خارجی اش از نظر ایرودینامیکی کاملاً خالی است حمل کند. و این در حالی بود که سرعت کروز آن از هر نوع میراژ و فانتومی یا هر هواپیمای دیگری با همان مقدار تسلیحات بیشتر بود و مصرف سوختش ، کسری از ان ها بود. در همان اوائل کار ، قابلیت فرود بر روی ناو و حمله در ارتفاع پایین در ویژگی های بوکانیر در نظر گرفته شد . به گمان برخی ف بوکانیر محبوب ترین هواپیمای نیروی هوایی برتانیا بود.
طراحی:
پروژه بوکانیر که NA.39 نامیده می شود و قرار بود دو موتور توربو جت بزرگ Saphire را در خود جای دهد به زودی دچار تحول شد و با به کار گیری از سیستم دمش و موتور های توربو فن کوچکتر ، 39 درصد مصرف سوخت را پایین آورد.تمامی سازه مرکزی بدنه از فولاد ساخته شذه بودند. تمام قسمت های بدنه تحت قانون مساحت طراحی شده تا حداقل پسا را در سرعت ترانسونیک پدید آورد.
تجهیزات الکترونیک:
سیستم های الکترونیک بوکانیر متعلق به دهه 50 بود . گرچه رادار Ferranti Blue Parrot در نوع خود رادار ضد کشتی خوبی بود اما از مقتضیات آفند زمینی دهه 80 بسیار دور بود.ناوبری هواپیما از طریق سکوی دو زیروسکوپی و سیستم داپلر تامین می شد.در ابتدای کار دستگاه جنگ الکترونیک در هواپیما وجود نداشت ، اما بعد از مدتی این هواپیما از هشدار دهنده های انفعالی ARI.18228 و محفظه های اخلالگر دست دوم آمریکایی بهره برد.
تسلیحات:
درب چرخنده محفظه داخلی ، چهار بمب 1000 پاوندی یا چند سنجشگر تجسسی و یا مخزن سوخت 440 گالنی را حمل می کرد.چهار مقر زیر بال ، هریک 3000 پاوند گنجایش داشتند و کل بار خارجی هواپیما 16000 پاوند بود.
منبع: دانستنیها
استفاده از این مطلب تنها با ذکر منبع و لینک به سایت Military.ir مجاز می باشد.

[SAEID 2,832]

تشکر فانتوم جان.

از هواپیماهای انگلیسی زیاد خوشم نمیاد بیشتر جنگنده های منطقه ای هستند و قابلیت رزمی کمی دارند. همزمان با این هواپیما فانتوم در آمریکا به تولید رسید که از قابلیت های به مراتب بیشتری برخوردار بود حتی اف5 نیز در برخی موارد برتر از آن میباشد.

[ColonelShak 1,001]

دستت درد نکنه فنتوم جان .

من هم فقط از جگوار خوشم میاد.

[Blaze 90]

دستت درد نكنه فانتوم جان

به نظر من اين هواپيما فقط به درد ول دادن موشك ضد كشتي(در دهه 50) و پشتيباني نزديك (اونم در جايي كه از موشك هاي ضد هواي و توپهاي 35 م م خبري نيست) ميخورد و بس! وگرنه در داگ فايت فكر كنم حريف يك اسپيت فاير هم نميشه!

[Phantom3 61]

به نظر من اين هواپيما فقط به درد ول دادن موشك ضد كشتي(در دهه 50) و پشتيباني نزديك (اونم در جايي كه از موشك هاي ضد هواي و توپهاي 35 م م خبري نيست) ميخورد و بس! وگرنه در داگ فايت فكر كنم حريف يك اسپيت فاير هم نميشه!

درسته...اینو از ظاهرش میشه تشخیص داد. ولی حداقل در حد همون اسپیت فایر باید باشه

[reza4087 2,036]

دست درد نكنه Phantom3

[amin_sahande 8]

مقاله ی خوبی بود ممنون

[IRIAF 3,096]

ولي به نظر من اسپيت فاير مدل ixe از ان هواپيما بهتره!!!

[PersianKing 1,129]

ضمن تشكّر از نويسنده(فانتوم عزيز) و نظر دهندگان٬ اين هواپيما سابقه رزمى نداره؟

[Blaze 90]

ضمن تشكّر از نويسنده(فانتوم عزيز) و نظر دهندگان٬ اين هواپيما سابقه رزمى نداره؟

چرا در جنگ فالكلند و چند جاي ديگه حضور داشته.

[MR9 114,014]

دزد دریایی هسته ای

برنامه نیروی هوایی ارتش آفریقای جنوبی برای مسلح کردن بمب افکن های بوکانییر به مهمات نامتعارف

امروز ، در حالی که در دومین سال از دومین دهه قرن بیست و یکم قرار داریم ، به تقریب 9 کشور به جنگ افزارهای هسته ای مسلح هستند ، در حالی که این تعداد در دوران جنگ سرد ، به 10 کشور بالغ میشد که در این میان ، رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی  تا قبل از سقوط  موفق شده بود تا زرادخانه کوچکی از سامانه ای تسلیحاتی اتمی را برای خود فراهم آورد . این کشور درآن زمان ، تنها حاکمیت  سیاسی بشمار می رفت که بطور مستقل (البته با کمکهای پنهانی رژیم عبری . م )  تسلیحات هسته ای را تولید و بصورت عملیاتی وارد خدمت نمود . این کشور بلحاظ برخورداری از ذخایر اورانیوم طبیعی ، یکی از واحدهای سیاسی غنی بشمار می رود که از اوایل دهه شصت میلادی بتدریج وارد فعالیتهای غنی سازی به منظور استفاده داخلی و صادرات گردید . اما تصمیم برای ورود به باشگاه کشورهای دارنده سلاح های هسته ای ، در سال 1974 گرفته شد که گفته میشود اسراییل نقش بسیار مهمی در تسریع این روند بر عهده داشت و  هدف از آن ، ایجاد نوعی بازدارندگی در برابر موج  ظهور دولتهای ضد استعماری در حوزه جنوبی صحرای بزرگ افریقا بود . پس از اتخاذ این تصمیم ، مجموعه شرکتهای دخیل در این پروژه موفق شدند تا سال 1977 یک سلاح هسته ای شکافت پذیر (مشابه سلاح مورد استفاده ارتش ایالات متحده در ژاپن )  را بصورت عملیاتی تولید نمایند ، اما در این بین ، کنترل این برنامه بدست ارتش آفریقای جنوبی افتاد و بتدریج عمق پنهانکاری در خصوص جنبه های مختلف آن ، افزایش پیدا نمود .

 

 

بالستیک جریکو یکی از نتایج همکاری میان آفریقای جنوبی و اسراییل

 

بدلیل اهمیت موضوع ، روند پروژه سلاح هسته ای افریقای جنوبی پس از قرار گرفتن آن در دستان ارتش ، سریع تر شد ، تاجایی که درسال 1982 اولین کلاهک اتمی بومی این کشور وارد خدمت گردید . این کلاهک به قدرت 6 کیلوتن عمدتاً با ماهیت تاکتیکی ( و نه راهبردی )  و بیشتر برای استفاده بر علیه توده نیروی انسانی مهاجم طراحی شده بود ، چرا که در آن زمان ، کشورهای جنوب صحرای بزرگ آفریقا ، مجموعاً ، یک نیروی زمینی بسیار بزرگ را در اختیار داشتند و این برای سران آفریقای جنوبی ، بسیار وحشت آور بشمار می رفت . اگر چه قدرت کلاهک فوق الذکر (15 کیلوتن ) در مقایسه با بمب تزار ( 50 مگاتن و چیزی در حدود 8000 برابر )  و بمب مرد کوچک ( استفاده شده در هیروشیما به اندازه 250 درصد ) محدود بود ، اما اهداف تاکتیکی تعریف شده در دکترین رزمی آفریقای جنوبی را برآورده می ساخت . با این حال ، برنامه هسته ای آفریقای جنوبی ، در سال 1989 متوقف شد ، اما تا آن زمان ، کمتر از 5 کلاهک بطور کامل مونتاژ شده بود و ششمین کلاهک نیز تا نیمه جلو برده شد  ، اما هرگز کامل نگردید .

 

نمایی از اردنانس هسته ای آفریقای جنوبی

در این میان ، گرچه کمیت این کلاهکها ، محدود بود ، اما به اندازه کافی سبک و مدولار طراحی شد که بتوان از آنها هم در موشکهای بالستیک و هم در مهمات هواپرتاب مورد استفاده قرار گیرد . درواقع ، با انتقال فناوری موشکهای عبری جریکو-2 با قابلیت حمل کلاهک هسته ای ، نیمی از استراتژی ارتش این کشور محقق شد ، در حالی که نیمی دیگر قرار بود با بهینه سازی جتهای ضربتی هاوکر بوکانییر بریتانیایی تکمیل گردد . این جت رزمی به سال 1965 از انگلستان خریداری شد  ، در حالی که نخستین پرواز خود را در سال 1958 انجام داده بود و از 1962 وارد خدمت در نیروی هوایی سلطنتی گردید و تا سال 1994 بعنوان یک هواگرد با ماموریت هسته ای در بریتانیا شناخته می شد .

 

درطول جنگ سرد ، آفریقا ، یکی از عرصه های حضور اتحاد شوروی و کوبا بشمارمی رفت . در عکس جنگنده میگ-23 نیروی هوایی آنگولا با خلبانان کوبایی دیده میشود

این جنگنده ضربتی دوموتوره با سرعت 950 کیلومتر بر ساعت ، برد کافی برای ایراد ضربه به اهداف مورد نظر در کشورهای همسایه را در اختیار داشت و پس از اضافه شدن قابلیت سوختگیری هوایی ، این که در صورت نیاز ، می توان با اطمینان بالاتری اهداف را زیر ضربه گرفت ، موجبات آسوده خاطر شدن فرماندهان ارتش این کشور شد  . بدین ترتیب ، علیرغم تحریم تسلیحاتی آفریقای جنوبی ، 16 فروند  از این هواگردها تحویل نیروی هوایی این کشور گردید  و درقالب اسکادران بیست و چهارم بکار گرفته شد  تا اینکه سرانجام در مارس 1991 از خدمت خارج گردید . این جتهای ضربتی علیرغم ظاهر مهیب ، در حوزه فنی کارنامه ضعیفی را به نمایش گذاشته بودند  تا جایی که حداقل 10 نفر از خدمه نیروی هوایی این کشور در حوادث گوناگون کشته شدند .

 

در حوزه رزمی ، ادامه نقش بوکانییرها بعنوان حامل سلاح هسته ای ، با ورود به دهه هشتاد میلادی با چالشی بزرگ روبرو گردید ، چرا که  نیروی هوایی آنگولا بعنوان مهمترین دشمن نظامی آفریقای جنوبی ، بطور فزاینده ای درصدد توسعه توانایی رزم هوایی خود برآمد و تحویل جنگنده های میگ-23 که توسط خدمه کوبایی به پرواز در می آمدند ، باعث شد تا مشکل جدیدی بوجود آید .

 

گرچه فلاگرهای روسی در اندازه ای جتهای میراژ نیروی هوایی آفریقای جنوبی نبودند ، اما تعداد زیاد آنها در کنار مسلح شدن به موشکهای هوابه هوای برد بلند ، باعث شد تا جتهای ضربتی بوکانییر بسرعت آسیب پذیر گردند . متقابلا ، نیروی هوایی آفریقای جنوبی برای درامان ماندن از آتش فلاگرهای آنگولایی ، بسرعت یک نمونه مهمات هواپرتاب سُرشی هدایت تلویزیونی به شناسه رپتور-1 را توسعه داد که به بوکانییرها امکان میداد تا حملات هسته ای را از فواصل ایمن اجرا نمایند .با تمامی این شرایط ، آفریقای جنوبی بدلیل قرار گرفتن در انزوای بین المللی و فشار اقتصادی ، بالاجبار در زمان ریاست جمهوری اف. د. کلرک برنامه هسته ای خود را به سال 1989 متوقف نمود . پس ازآن نیز با الحاق این کشور به پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای در سال 1991 ، آخرین بمب افکن های بوکانییر  نیز در نهایت بازنشسته شدند .

 

پی نوشت :

1-بن پایه

2- استفاده از مطالب برگردان شده به پارسی در انجمن میلیتاری ، براساس قاعده " رعایت اخلاق علمی " منوط به  ذکر دقیق  منبع است . امیدواریم مدعیان رعایت اخلاق ( بخصوص رسانه های مدعی ارزشمداری )  بدون احساس شرمندگی از رفرنس قرار گرفتن بزرگترین مرجع مباحث نظامی در ایران ، از مطالب استفاده نمایند .

3- براساس مندرجات ویکی ، تمامی 5 کلاهک و یک کلاهک نیمه ساخته شده پس از پذیرفتن NPT توسط آفریقای جنوبی ، تخریب شد و بطور کامل از میان رفت .