آشنایی با نبرد لپانتو نبرد انحطاط عثمانی(به مناسبت7اکتبر سالروز این نبرد)

[hosseinvahdat 42]

[color=blue]به نام آنکه هستی از اوست....

راستش این نبرد به نظرم جالب اومد گذاشتم ببینید:
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/Lapanto_formation.png[/img]

دراين جنگ كه در خليج لپانت در نزديكي بندر كورينت يونان رخ داد ، ناوگان دريايي عثماني كه به اندازه ناوگان متحد اسپانيا و ونيز تجربه جنگ هاي بزرگ دريايي را نداشت به سختي شكست خورد.

امپراتوري عثماني جزيره قبرس كه تحت مالكيت جمهوري ونيز بود را تصرف كرده بود.

جمهوري ونيز در آن روزگار به دليل تجارت گسترده دريايي ناوگان نيرومندي داشت اما به تنهايي نمي توانست با عثماني مقابله كند بنابراين از فيليپ دوم ، پادشاه اسپانيا كه در آن زمان ابرقدرت جهان تلقي مي شد ، درخواست كمك كرد.

فيليپ ناوگان خود را به كمك جمهوري ونيز فرستاد تا بتواند جزيره قبرس را از عثماني ها بازپس گيرد.هر يك از طرفين جنگ در ميدان اين نبرد دريايي حدود 100 هزار نيرو شامل ملوانان و سربازان داشتند.

در اين نبرد دريايي ناوگان دريايي عثماني به سختي شكست مي خورد.بخش اعظم كشتي هايش نابود شده يا به تصرف ناوگان مشترك اسپانيا و جمهوري ونيز در مي آيند.

با اينكه ناوگان متحد اسپانيا و ونيز قادر به تصرف دوباره جزيره قبرس نمي شوند و جزيره قبرس تحت مالكيت امپراتوري عثماني باقي مي ماند ، اما جنگ دريايي لپانت نقطه عطفي در زوال تدريجي امپراتوري عثماني تلقي مي شود.


به اين ترتيب ، در روز 7 اكتبر سال 1571 ميلادي در خليج لپانت جنگي خونين ميان ناوگان امپراتوري عثماني و ناوگان متحد پادشاهي اسپانيا و جمهوري ونيز درمي گيرد كه در تاريخ به جنگ دريايي لپانت مشهور است.اين بزرگترين و خونين ترين جنگ دريايي تاريخ تا آن روزگار بود.

در اين جنگ ناوگان دريايي عثماني به سختي شكست مي خورد و درهم مي شكند.يكي از دلايل عمده اين شكست بي كفايتي سلطان وقت عثماني ، سلطان سليم دوم بود كه به دليل ميخوارگي مفرط شبانه روز را در بي خبري مي گذراند و هميشه نيمه مدهوش بود.

در اين جنگ يك سرباز اسپانيايي جوان دست چپش را از دست مي دهد. او سروانتس نام داشت كه پس از اين واقعه چون ديگر قادر به جنگ نبود به نويسندگي رو مي آورد و با نوشتن كتاب مشهور دن كيشوت نام خود را در تاريخ جاودان مي كند.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/461px-Lepanto_f1.jpg[/img]

جنگ دريايي لپانت نقطه عطف زوال تدريجي امپراتوري عثماني بود.


×××××××
توضیحات من:در این نبرد عثمانی20000سرباز و 187کشتی از دست داد و 100000مسیحی از بند آزاد شدند.در مقابل تلفات دشمن تنها 7500نیرو و17ناو بود.

منبع اصلی:http://www.jamejamonline.ir/newstext.aspx?newsnum=100887592205[/color]

[rainbow 98]

توضیحات تکمیلی با اجازه ی برادر حسین:

نبرد دریای لپانت

توسعه تجارت در قرن های چهاردهم و پانزدهم میلادی سبب شد تا جزایر و راه های دریایی اهمیت زیادی پیدا کنند. از طرف دیگر پنجه های بزرگ عثمانی کلیه پل های ارتباطی شرق و غرب را در اختیار گرفته بود و به قدرت های اروپایی اجازه تنفس نمی داد. از اواخر قرن پانزدهم پرتغالی ها، ونیزی ها، هلندی ها و اسپانیایی ها به دنبال فضاهای تازه و راه های جدید رفتند در حالیکه مدیترانه را نیز هنوز تخلیه نکرده بودند. اما سلاطین عثمانی قصد داشتند مدیترانه را نیز کاملا در اختیار خود بگیرند. بنابراین در 1570 م. با اعزام نیروی عظیم به فرماندهی ورزیده ترین دریانوردان و سربازان عثمانی عازم قبرس شدند که در تصرف ونیزی ها بود.
دژهای نیکوزیا و فاماگوستا پس از ماهها مقاومت، مقهور 50 هزار سرباز عثمانی شدند و مدافعان از دم تیغ گذشتند.
اکنون عثمانی که در این زمان سلطان سلیم موسوم به خمار در آن حکومت می کرد آرام آرام در حال فشردن گلوی دولت های مسیحی بود و این بار قصد داشت دریا را نیز از دست آنها به درآورد.

فرمان صلیبی

پاپ پی پنجم در 1571م. از پادشاهان اروپایی خواست تا نیروی بزرگی علیه عثمانیان به کار گیرند تا آنها را از قبرس بیرون کنند.
با کنار کشیدن آلمان و فرانسه از اتحاد صلیبی جدید، اتحادیه مذکور عملا محدود به یک نیروی دریایی شد اما این نیرو بسیار قوی و حرفه ای بود.
نیروهای پاپ، اسپانیا (دشمن بزرگ دریایی عثمانی) ونیزی ها، اتریشی ها و مالت ها در تابستان 1571م. در مسینا در مدیترانه شرقی جمع شدند. فرماندهی این نیرو به دون خوان اتریشی پسر شارل پنجم، رسید و مقرر شد که آخرین جنگ صلیبی غرب علیه عثمانی ها جنگی دریایی یاشد.

470 کشتی روبه روی هم

نیروی دریایی طرفین در زمان خود بسیار بزرگ و بی همتا بود. ترک ها به فرماندهی علی پاشا و علوج علی، دو فرمانده با سابقه عثمانی، از 270 کشتی و بیش از 35هزار سرباز بهره مند بود و نیروی دریایی پیمان موسوم به مقدس نیز از 30 هزار سرباز برخوردار بود. تنها مزیت نیروهای غربی وجود 6 کشتی عظیم بادبانی، پارویی جدید بود.
ناوگان غربی در سپتامبر 1571م. نزدیک خلیج لپانت شده و با نیروهای عثمانی قصد نبرد کردند. ترک ها می دانستند که در خلیج لپانت کشتی های اروپایی به سراغ آنها نمی آیند اما سخنان مهیج فرماندهان ترک نظیر علی پاشا امیر البحر سبب شد تا ترکان به قصد درگیری از خلیج بیرون بیایند.
در 7 اکتبر 1571م. 400 کشتی که مملو از پرچم های صلیبی و هلال بودند در مدیترانه رو در روی هم قرار گرفتند.
مسیحیان تا مدتی تنها به انتظار حمله عثمانی ها نشستند و پس از شلیک گلوله آنها اقدام به آتشباری کردند. ترک ها که با دیدن شش ناو عظیم اروپایی پی بردند که هدف اصلی مسیحیان نابودی کلیه کشتی های آنها با توپ است به سرعت از سه جناح خود را به ناوگان اروپایی نزدیک کردند در حالیکه آتش ناوگان ونیزی ها و اسپانیایی ها کشتی های آنها را درهم کوبید.
در سمت راست سیروکو، فرمانده ترک، سعی کرد با نیروهایش خود را به موازات دشمن برساند تا با پهلو به پهلو دادن کشتی ها از ضرب شمشیر برای از بین بردن دشمن استفاده کند.
لیکن آنها مصادف با دریانوردان کهنه کار ونیزی شدند و کل اسکادرانشان نابود شد و سر سیروکو از تن جدا گشت. اگرچه ونیزی ها نیز فرمانده خود را به همراه جمعی از بهترین سربازانشان از دست دادند.
در مرکز منطقه درگیری، ناوهای لارئال و سلطانه (دو ناو اصلی فرماندهی طرفین) به یکدیگر برخورد کرد و دو کشتی به گونه ای به هم گیر کردند که جدایی آن امکان پذیر نبود. بنابراین سرنشینان دو ناو برای نبرد تن به تن به سوی هم هجوم آوردند. این در حالی بود که ده ها ناو اروپایی و عثمانی نیز خود را سراسیمه به منطقه درگیری رساندند.
نبرد سختی بین نیروهای طرفین درگرفت. اگرچه برتری توپخانه اروپای ها سبب شد نیمی از کشتی های ترک قبل از رسیدن به محل درگیری از بین بروند.
ینی چری ها در ابتدا با جمع شدن به اطراف علی پاشا یک هسته قوی مقاومت تشکیل دادند و در عرشه کشتی ه دفاع سختی پرداختند اما به تدریج تعداد سربازان اروپایی بیشتر می شد و استفاده آنها از گلوله های شمخال نیز قدرت شمشیر ینی چری ها را بی اثر کرد.
در این میان دون خوان نیز با چند هزار نیروی جدید خود را به کشتی های درگیر با هم رساند و پس از آنکه گلوله ای به سر علی پاشا اصابت کرد پرچم های اروپایی به نشانه پیروزی بالا رفت اقدام ترک ها برای بازپس گیری ناو سرفرماندهی به جایی نرسید و تنها سبب افزایش تلفات آنها شد.
اکنون تنها جناح چپ ترک ها به فرماندهی علی علوج که دریانوردی ماهر بود به فعالیت ادامه می داد. او ابتدا سعی کرد از مقابل همتای خود، اندریا دوریا، بگذرد و پس از موفقیت خود را به ناوگان دون خوان رساند. در آنجا خود را رودر روی ناوگان سیسیلی و مالتی دید و پس از درهم کوبیدن آنها چون مطمئن شد با مرگ علی پاشا و از هم پاشیده شدن قلب ناوگان ترک شکست عثمانی قطعی است به همین پیروزی اکتفا کرد و شبانه با 40 کشتی باقی مانده به سمت قسطنطنیه عقب نشینی کرد.
به این ترتیب نیروی دریایی عثمانی با سرعتی حیرت آور در تمام اروپا منعکس شد و نفس های حبس شده در سینه میلیون ها اروپایی با خوشحالی تمام به بیرون داده شد. نکته جالب در این جنگ حضور سروانتس نویسنده اثر معروف دن کیشوت نبرد بود. او که در این نبرد دست چپ خود را برای همیشه از دست داد درباره اهمیت این نبرد گفته بود که:«در آن روز فرخنده مسیحیت دریافت که عثمانی ها هم شکست می خورند.»

نتیجه نبرد

لپانت مانند ضربه ای کوچک بر پیکر غول عثمانی بود. اما اثر روحی و روانی آن برای اروپایی ها بسیار زیادتر بود. آنها اکنون مطمئن شده بودند که با کمک قوای دریایی حداقل می توانند جلوی پیشروی سریع ترک ها در مدیترانه را بگیرند. در لپانت عثمانی نیروی دریایی خود را از دست داد اما قبرس کماکان در اختیار عثمانی ها باقی ماند.
ثروت عظیم عثمانی سبب شد تا آنها ظرف دو سال ناوگانی با همان عظمت ساخته و وارد مدیترانه کنند. اما تربیت هزاران ناوی جایگزین، سال ها وقت می برد و در این مدت اروپا به سرعت به توسعه ناوگان خود پرداخت. اروپا قبرس را فراموش کرد چرا که در قرن شانزدهم نمی شد «چیزی را که یک بار سلطان عثمانی به دست آورده مجددا از دست او گرفت.»
اما اسپانیا، ونیز، مالت، انگلیس و پرتغال با قوی تر کردن خطوط دریایی خود جلوی تسخیر سواحل مهم شمال مدیترانه توسط عثمانی ها را گرفتند.
اگرر در لپانت عثمانی ها برنده می شدند به طور قطع تمام جزایر کوچک و بزرگ مدیترانه به تصرف عثمانی در می آمد و مدیترانه دیگر دریای اروپایی نبود.
لپانت شروع دنیای جدیدی نیز بود، دنیایی بود که در آن نیروهای دریایی اهمیتی همپای نیروهای زمینی می یافتند.

منبع: کتاب 100 جنگ بزرگ تاریخ ... علی غفوری

[Just-F16 3]

سه جنگ در طول تاریخ به عنوان جنگ لپانتو (به انگلیسی: Battle of Lepanto) شناخته شده اند؛

جنگ لپانتو سال ۱۴۹۹ میلادی (پیروزی عثمانی‌ها در جنگ)
جنگ لپانتو سال ۱۵۰۰ میلادی (پیروزی عثمانی‌ها در جنگ )
جنگ لپانتو سال ۱۵۷۱ میلادی (عثمانی در این جنگ شکست خورد که مشهورترین جنگ بین این سه جنگ است.)
لپانتو خلیجی در یونان است و شهری در آنجا نیز به همین نام خوانده می‌شده‌است.

[URL=http://up4.iranblog.com/viewer.php?file=1sx4fn8aav0fuqzztjnd.jpg][img]http://up4.iranblog.com/images/1sx4fn8aav0fuqzztjnd_thumb.jpg[/img][/URL]

[IranKurdTehran 13]

عثمانيها جز جنايت نكردند بويژه كشتار ارامنه كه بدترينش بود.

[color=blue]فونت شما اصلاح شد.[/color]

[color=blue]فکر چشم مخاطبت رو هم بکن عزیز من! [/color]

[color=blue]hosseinvahdat [/color]

[hosseinvahdat 42]

از توضیحات تکمیلی دوستان ممنونم.من به دوست خوبم آقا معین10(معادل100پست این عزیز)و دوست عزیزم اف16 هم 1 امتیاز(معادل10پست ایشون)دادم.

در ضمن تا یادم نرفته اعلام کنم این نبرد آخرین نبرد دریایی قرون وسطاست.

[Moltke 1,442]

نبرد لپانت آغاز انحطاط قدرت دریایی عثمانی بود.
البته دلیل این مساله عدم توجه به تکنولوژی و نساختن فریگیت های جدید با قدرت آتش بالا و متکی ماندن بر همان گالي های قدیمی بود وگرنه از نظر قدرت فرماندهی و شجاعت دریانوردان عثمانی بی مانند بودند.
در همین نبرد لپانت هم اگر تعصب بی جا و بی محابا به قلب ناوگان مسیحیان زدن نبود و به حرف های افراد باتجربه مثل محمد سیروکو بها داده می شد چنین شکستی پیش نمی آمد.
تا دنیا دنیاست یاد دریانوردانی مثل خیرالدین بارباروسا که آیه وحشت ناوگان های اروپایی در مدیترانه بودند در یادها و تاریخ خواهد ماند.
ناوگان مسلمین شمال افریقا تا اوایل قرن نوزدهم هم حرف هایی برای گفتن داشت ولی در این دوره در مواجهه با نیروی دریایی نیرومند بریتانیا شکستی خردکننده خورد و از معادلات نظامی کنار نهاده شد .
ضمنا بنده نمی دانم موضوع کشتار ارامنه که سه و نیم قرن بعد رخ داد چه ربطی دارد به نبرد لپانت!!

[color=blue]این دوستمون به علت اطلاعات مفیدشون2امتیاز گرفتند.[/color]

[color=blue]hosseinvahdat[/color]

[mishka 10]

جالب بود واقعا جالب بود ممنونم. البته عثماني ها فقط جنايت نكردند بلكه تا مدت زيادي با اقتدار حكومت كردند و در جاي خودش از نظر فرهنگي هم سصط بالايي داشتند. تعصبي به اونها ندارم ولي دوست عزيزمون بايد بدونند كه تو اون دوران و خيلي قبل از اون هم اكثر امپراتوريها با ضرب شمشير و ريختن خون برپا بودند. خصوصا روميها. البته جالبه كمترين ظلم و ستم بوسيله امپراتوري ايران در دوره هاي مختلف قبل و پس از اسلام انجام شد كه جاي افتخار دارد.

[hosseinvahdat 42]

اگر ممکنه دوستان ارامنه و....رو رها کنند

[ILLUMINATOR 60]

[quote]اگر ممکنه دوستان ارامنه و....رو رها کنند[/quote]

حسين آقا درسته كه نبرد لپانت هيچ ارتباطي به كشتار ارامنه نداره ولي ذات واقعيه تركهاي عثماني رو كه نشون ميده.شما كه نميتوني منكر اين اتفاق تاريخي بشي.اصلا اين به كنار شما كه حتما ميدوني اين عثمانيها چه قدر به ايرانيها خيانت كردن و به ما ضربه زدن همين الانشم ادامه داره.

[color=blue]عزیزم مگه من میگم عثمانی جنایت نکرده؟گفتم بحث رو منحرف نکنید.[/color]

[color=blue]hosseinvahdat[/color]

[ghermez 750]

[color=blue]من راجب این نبرد کتابی خوانده ام بر طبق کفته ها ی اون کتاب:

اشتباهات واضع فرمانده ی ترک به ویژه ندیدن 6 تا از بزرگترین ناو های صلیبی تا لحظه ی شروع جنگ و شلیک توپ ها یشان پیش از اروپاییان و را دلیل اصلی باخت عثمانی ها می دانست

جالبه بدونید که کشتی ها در اون زمان کشتی ها از جلو به هم دگیر می شدند (به نوعی شاخ به شاخ می شدند) و توپ ها در جلو ناو قرار می گرفتند (برعکس ناو های قرن 18 و 19 که تو پ ها در طرفین قرار داشتند).
[/color]

[color=blue]این دوست عزیزمون 1امتیاز دریافت کردند.[/color]

[color=blue]hosseinvahdat[/color]