بررسي رادار AN/AWG-9 و AN/APG-71 تامکت

[sarbaaz 0]

هواپيماي F-14 Tomcat بيشتر به دليل سيستم تسليحاتي و راداري اش بسيار مشهور است. به طوري که سيستم راداري با قدرت رادار به کار رفته در هواپيماي تامکت در زمينه تعداد هدف در يک زمان، در هيج هواپيماي ديگري يافت نشده است.

اين رادار در حقيقت براي هدايت و کنترل موشک هاي قدرتمند فينيکس به وجود آمد. ترکيب چنين سيستم راداري مقتدري با سامانه تسلحاتي AIM-54 Phoenix به تامکت امکان اين را مي داد که به راحتي از ناو هواپيمابر حامل آن دور شود، بدون آن که براي آن ترسي از وجود دشمن نهفته باشد. با اين سيستم راداري تامکت القابي چون Mini AWACS نيز پيدا کرد و حتي در نيروي هوايي کشورمان، اين جنگنده بارها در نقش شناسايي جنگنده ها به عنوان هواپيماي پيش اخطار در معيت فانتوم ها بدون هيچ اسلحه اي پرواز کرده است. در مقاله زير به تحليل چگونگي طراحي AN/AWG-9 و خصوصيات آن خواهيم پرداخت:
AN/AWG-9 طرحي انقلابي براي زمان خود بود. قبل از معرفي اين سيستم راداري، خدمه پروازي هواپيما هاي جنگنده مي بايست انبوهي از سيگنال هاي برگشت خورده را که بر روي سکوپ رادار خودنمايي مي کرد، از هم تميز داده و هدف اصلي را کشف مي کردند. AN/AWG-9 از نخستين سيستم هاي راداري بود که مجهز به يک پردازنده سيگنال مستقل براي فيلتر اطلاعات برگشتي و شناسايي دقيق هدف بود. چنين سيستمي به دستيابي خدمه به تصويري بسيار واضح تر از آنچه آسمان مي گذشت، کمک بسياري مي کرد. سيستم کلي AN/AWG-9 متشکل از دو قسمت تامين برق، سه قسمت کامپيوتر همه منظوره، پنج پردازنده سيگنال، چهار بخش کنترل رادار، سه قسمت فرستنده، سه بخش هدايت موشک، پنج يونيت مرتبط با دستگاه هاي نمايش دهنده رادار در کاکپيت و آنتن رادار است. آنتن اين رادار به شکل دايره اي توري شکل است که قطري در حدود يک متر دارد. قسمت هاي IFF يا تشخيص دوست از دشمن در جلوي اين آنتن که به صورت دو رديفي است به خوبي مشاهده مي شود. قدرت خروجي رادار AN/AWG-9 در حدود 10 کيلووات است. قسمت فرستنده اين رادار مي تواند امواج ادامه دار يا CW، امواج پالسي و امواج پالس دوپلر PD را توليد نمايد. مزيت اينکه AN/AWG-9 مجهز به پردازنده سيگنال است غير از ارائه تصويري واضح از اوضاع بيرون هواپيما، مي تواند در قابليت Look Down-Shoot Down يا نگاه به پايين- شليک به پايين نيز در نظر گرفته شود. وجود پردازنده سيگنال به رادار کمک مي کند که به راحتي امواج بازگشتي حاصل از برخورد با زمين را از امواج حاصل از برگشت از يک هواپيما تميز داده و بدين ترتيب، با نگاه به پايين قادر به جستجو و اسکن فضاي زير هواپيما و ارتفاعات پايين تر نيز باشد که اين مسئله در هواپيماهاي رهگير بسيار حائز اهميت است. ويژگي نگاه به پايين براي شناسايي موشک هاي ضد کشتي ملقب به Sea-Skimming که در ارتفاع بسيار پايين پرواز مي کنند نيز بسيار موثر مي نمايد. سيستم راداري AN/AWG-9 قادر به تشخيص اهداف در ارتفاعات بسيار پايين، حتي در ارتفاع بيست متري و هدف هايي در ارتفاعات بسيار بالا مانند ارتفاع بيست و پنج کيلومتري است. در حالت عادي و شرايط بهينه، برد اين رادار به 340 کيلومتر مي رسد که گفته مي شود قدرت رادار AN/AWG-9 بسيار فرارتر از اين مقادير بوده و به حدود 700 کيلومتر مي رسد و برد کم عملياتي آن به دليل محدوديت ديد آنتن رادار در فضاي مخروطي کوچک جلوي هواپيماست.

تکنسيني در حال تست رادار AN/AWG-9

زرگترين و قابل توجه ترين توانايي رادار AN/AWG-9 در تشخيص همزمان تعداد 24 عدد هدف پرنده در سرعت ها و ارتفاعات مختلف است که البته، تامکت با کمک چنين راداري مي تواند شش عدد از اين بيست و چهار هدف را درگير کرده و دريک زمان به همه آن ها با موشک هاي فينيکس حمله ور شود. شرکت هيوز در سال هاي اوليه توليد و تست موشک فينيکس دست به آزمايش مشابهي زد. در اين تست، شش هدف پرنده يا درون، که چند فروند از آنان نقش جنگنده هاي دشمن و چند عدد ديگر نقش هواپيماهاي بمب افکن دشمن را ايفا مي کردند به پرواز درآمدند. رادار F-14 به به راحتي هر شش هدف را که با سرعت هاي مختلف زير صوت و بالاي صوت پرواز مي کردند شناسايي نمود و موشک هاي فينيکس را در يک زمان روانه اهداف کرد. از شش موشک فينيکس، چهار فروند آن ها به اهداف برخورد کرده هدف ها را با کلاهک جنگي خود به طور کامل نابود کردند. دليل عدم برخورد موشک فينيکس به اهداف ديگر چنان بيان شد که در يکي از شليک ها اشکالي براي موشک فينيکس پيش آمده بود که مانع از برخورد شد و در مورد ديگر اعلام شد که عدم برخورد به دليل استفاده از هدف پرنده يا Drone بوده است که امواج راداري را نمي توانسته به خوبي منعکس نمايد و اگر در شرايط واقعي هواپيمايي واقعي به پرواز در آمده بود، به طور قطع موشک بدان برخورد مي کرد. مانند بسياري از رادارهاي امروز، AN/AWG-9 نيز به حالت TWS-Track While Scan مجهز است. در اين حالت رادار براي هر هدف فايل مشخصي در کامپيوتر دروني ايجاد مي کند که اين فايل حاوي فاصله هدف تا هواپيما و موقعيت آن است. هر لحظه که رادار امواج جديدي از سوي هدف دريافت کند، رادار آن را با اطلاعات قبلي مقايسه کرده و در صورت مشاهده تغيير فايل مربوط بدان هدف را Update و به روز رساني خواهد کرد. اين خاصيت به رادار کمک مي کند که تنها قفل کردن آن متوجه يک هدف نباشد و رادار به راحتي بتواند اهداف ديگر را نيز در يک زمان اسکن نمايد.

موقعيت قرارگيري آنتن رادار AN/AWG-9 در داخل مخروط دماغه F-14

روشي مشابه به رادار کمک مي کند که چندين موشک فينيکس شليک شده را به درستي با انتقال فايل هاي حاوي اطلاعات هدف به آن ها هدايت کند. همچنين، رادار AN/AWG-9 قادر است که با توجه به اطلاعاتي که گردآوري کرده، خطرناک ترين و تهديدآميز ترين هدفها را شناسايي کرده و موشک ها را ابتداً به سمت آن ها شليک نمايد. همين ويژگي جالب به بقاپذيري بيشتر هواپيماي لانچر يا شليک کننده در يک محيط جنگي پرخطر کمک زيادي مي نمايد. حالت هاي ديگري نيز وجود دارد که خلبان را در هدف گيري مقابل هواپيماهاي مهاجم ياري مي نمايد. حالت جستجوي پالس دوپلر يا PDS اطلاعاتي از قبيل فاصله تا هدف و سمت آن را براي خلبان فراهم مي کند. حالت ديگري نيز براي يافتن اطلاعات فاصله تا هدف وجود دارد که بدان RWS نيز مي گويند. در اين حالت رادار با توليد امواجي با فرکانس بسيار بالا، مي تواند نرخ تغيير فاصله و زماني که طي آن هدف به يک ميزان مشخص به هواپيما نزديک مي شود را نيز پيدا کرده و به اين شکل داده هاي دقيقي از موقعيت هدف را به خلبان گزارش مي کند. حالت Pulse Doppler Single Target Track يا PDSTT نيز براي مواقعي به کمک خلبان مي آيد که هدف او در حال انجام مانورهاي شديد بوده و به وسيله حالت اسکن عادي قابل تراک کردن نباشد. در اين حالت اگرچه رادار تنها بر روي يک هدف قفل است، اما تعقيب هدف در چنين شرايطي بسيار قابل اعتماد بوده و امکان گم کردن هدف بسيار کم است. همچنين در اين حالت سيستم JAT يا Jam Angle Track نيز فعال مي باشد که براي تعقيب هدف هايي که از سيستم هاي اخلالگر الکترونيکي ECM استفاده مي کنند کاربرد گسترده اي دارد. رادار AN/AWG-9 داراي فرستنده امواج دنباله دار نيز هست چرا که موشک AIM-7 Sparrow به دليل سيستم هومينگ نيمه فعالش براي هدايت نياز به چنين امواجي دارد. حالت Vertical Scan Lock-on يا VSL نيز براي نبرد هاي نزديک بسيار کار آمد است. در اين حالت جستجو، مي تواند به صورت عمودي چهل درجه از فضاي مقابل هواپيما را اسکن نمايد. در دورزدن هاي سريع که در نبرد هاي داگفايت به وجود مي آيد، هواپيما تقريباً به حالت گردش روي يک بال در مي آيد که در چنين شرايطي، اسکن VSL مي تواند تمام فضاي جلوي هواپيما را براي قفل کردن روي هدفي که در نزديکي هواپيما قرار دارد پوشش دهد. حالت Pilot Rapid Location يا PRL هم يک حالت قفل راداري است. در اين حالت، خلبان روي صفحه HUD محدودي اي دايره اي شکل را مي بيند که اين محدوده در حقيقت همان محدود امواج رادار هستند. براي هدف گيري و قفل روي هدف، خلبان بايد هواپيماي هدف را به صورت بصري درون اين دايره به اصطلاح گير بيندازد، يعني هواپيما را به سمتي که هدف در آن قرار دارد متمايل کند. اين حالت در نبرد هاي نزديک که هواپيماي دشمن به طور چشمي قابل روئيت است کاربرد زيادي دارد. حالت ديگري نيز براي رادار تواناي AN/AWG-9 وجود دارد که به Infra Red Search and Track يا IRST مشهور است. در اين حالت خلبان رادار را خاموش مي کند و به کمک سيستم جستجوي مادون قرمز به دنبال رد حرارتي گرماي موتورهاي هواپيماهاي دشمن مي گردد. مزيت اين حالت اين است که چون رادار خاموش است و هيچ موجي منتشر نمي شود، هيچگاه خلبان دشمن نمي تواند پي به وجود هواپيماي خودي پي ببرد. در صورت يافتن امواج مادون قرمز حرارتي هواپيماي دشمن، رادار به صورت اتوماتيک روشن شده و روي هدف قفل مي گردد و در اين حالت، خلبان مي تواند قبل از اينکه دشمن قادر به انجام کاري باشد يا مثلاً سيستم هاي ضد عمل الکترونيکي خود را فعال نمايد، موشک خود را روانه هدف کند.
هواپيماي جنگنده F-14 تامکت، جنگنده رهگيري بود که مختص رهگيري هدف هاي هوايي و دفاع هوايي از ناو هاي هواپيمابر آمريکايي طراحي شده بود. اما اين جنگنده، علاوه بر پتانسيل بالايي که در رهگيري هوايي داشت، مي توانست با اندکي تغيير و تکميل، جنگنده اي مناسب حال حمله هاي هوابه زمين نيز شود. اين تغيير نظر نيروي دريايي را نيز براي در اختيار داشتن جنگنده اي ناونشين با قابليت هاي چند منظوره تامين مي کرد و او را از خريد جنگنده هاي جديد و هزينه هاي ناشي از افزودن چنين جنگنده هايي به اسکادران هاي موجود، بي نياز مي نمود. بر همين اساس بود که طرح هاي اوليه براي ارتقاي تامکت به يک هواپيماي نسبتاً چند منظوره که توانايي هاي هوا به زمين نيز داشت ريخته شد. با تغييرات اندک ظاهري، سرانجام هواپيماي F-14D با توانايي هاي تازه متولد گشت. ارتقاي اين جنگنده به هواپيمايي که قادر به حمل بمب ها و راکت هاي معيني باشد، تنها بهبود موجود در مدل D نبود. بلکه آن چه که اين مدل را کاملاً از مدل هاي قبلي متمايز مي کرد، نصب سيستم جديد راداري AN/APG-71 بود. با معرفي مدل D تامکت، رادار قديمي AN/AWG-9 که شايد طراحي نخستين آن مربوط به سال 1968 مي شد دستخوش تغييرات نسبي زيادي گشته و به جز سيستم تامين نيروي برق و فرستنده رادار، کليه اجزاي ديگر رادار قديمي تعويض شده و به مدل هاي جديد تغيير يافتند. بر خلاف رادار AN/AWG-9 که پردازش آن بيشتر بر اساس پردازش آنالوگ بود، رادار جديد AN/APG-71 از پردازنده سيگنال رقمي بهره مي جويد که علاوه بر بهبود عملکرد، امواج ساطع شده از سوي اين رادار خطر کمتري براي شناسايي شدن توسط هواپيماهاي دشمن را دارند. سرعتي که رادار در آن به پردازش اطلاعات مي پرداخت، در رادار AN/APG-71 به ميزان شش برابر افزايش يافته است. مي دانيم که هنگام پرواز چند جنگنده در فرميشن يا آرايش پروازي نزديک به هم، امواج راداري تنها مي توانند يک برخورد را تشخيص دهند. درنتيجه چنين عملي، روي صفحه سکوپ رادار به جاي نشان دادن چند جنگنده در حال پرواز در کنار يکديگر، به دليل نزديکي جنگنده ها تنها يک نشان از وجود جنگنده ديده مي شود که خود مشکل بزرگي در شناسايي توانايي هاي هدف محسوب مي شود. در حالت عادي براي برگشت امواج جداگانه و تشخيص جداگانه اهداف، مي بايست فاصله بين اهداف حداقل 150 متر باشد. اما سيستم راداري AN/APG-71 به مدد بهره گيري از سامانه هاي افزايش وضوح ديد رادار داراي قدرت بيشتري در شناسايي اهداف بوده مي تواند از کوچکترين فضا براي تشخيص جنگنده هاي مختلف استفاده نمايد و بدين شکل، يکي از مشکلات عمده رادار هاي نسل قبل را مرتفع کند. البته بايد اين مسئله را نيز در نظر داشت که چنين قوه تشخيصي، به فاصله پنجاه مايلي محدود مي شود و در فواصل بيشتر اين سيستم همانند يک رادار معمولي عمل خواهد کرد و قادر به تشخيص جداگانه جنگنده هاي در حال پرواز در کنار هم نخواهد بود. همچنين، سيستم رادار AN/APG-71 مي تواند از عوارض زمين نيز براي رهاسازي دقيق مهمات بر روي تجهيزات زميني نقشه برداري نمايد که با توجه به نقش جانبي تامکت مدل D، چندان هم دور از انتظار نيست. گفتني است کل رادار AN/APG-71 داراي وزني بالغ بر 500 کيلوگرم است. اين رادار به دليل توليد فرکانس هاي قوي موج هاي راداري گرماي زيادي توليد مي کند که به وسيله سيستم تهويه هوا خنک مي شود. رادار AN/APG-70 که در هواپيماي F-15E Strike Eagle به کار رفته است، در حقيقت يکي از مدل هاي AN/APG-71 است که به توليد رسيده است و هم اکنون تحت عنوان هاي مختلفي چه براي نيروي هوايي آمريکا چه براي نيروي هوايي کشورهايي مانند اسرائيل با کد I و عربستان صعودي با کد S توليد مي شود. بد نيست بدانيد که در مدل S که در هواپيماهاي F-15E عربستان صعودي نصب شده است، توانايي نقشه برداري عوارض زمين وجود ندارد.

سيستم شناسايي هوابرد TARPS
سامانه هوابرد شناسايي تاکتيکي يا Tactical Airborne Reconnaisance Pod System که به تارپس مشهور است بدون شک يکي از مهمترين و قابل توجه ترين سيستم هاي جانبي است که با راحتي مي تواند روي تامکت سوار شود. پس از به خدمت گرفتن تامکت در USN، با توجه به قديمي شدن هواپيماهاي RF-4 که فانتوم هايي بوند که در نقش شناسايي انجام وظيفه مي کردند، نيروي دريايي آمريکا به خوبي خلاء موجود را براي يک هواپيماي شناسايي جديد احساس کرد. هزينه براي طراحي يک هواپيماي شناسايي جديد بسيار زياد بود و از سوي ديگر، هواپيماي شناسايي قابلي هم ديگر در نيروي دريايي در حال خدمت نبود. بنابراين، باز نگاه ها به تامکت دوخته شد. آيا اين هواپيما مي توانست در نقش يک پرنده شناسايي هم خدمت کند؟ جواب آري بود. هر چند امکان نصب سيستم هاي درون ساخته يا Built-in بر روي تامکت ها وجود نداشت، اما با طراحي و توليد سيستمي جداگانه که در بيرون از هواپيما نصب مي شد، هواپيماهاي تامکت مجهز به سيستم TARPS، با نام RF-14 شناخته شده و وارد خدمت شدند. سيستم شناسايي تامکت شامل سه دوربين با قابليت هاي ويژه و همچنين حدود يک کيلومتر نوار فيلم مورد استفاده دوربين ها بود که در محفظه آلومينيومي آيروديناميکي در زير هواپيما نصب مي شد!

سيستم TARPS نصب شده زير بدنه تامکت

اين سيستم که در هنگام نصب در زير تامکت در جايگاه موشک فينيکس زير بدنه نصب مي شود، بيشتر شباهت به يک مخزن سوخت اضافه دارد. در هنگام نصب اين سيستم در سمت راست زير بدنه در قسمت عقب، نبايد در کنار آن هيچ موشکي نصب گردد. کل اين سيستم در حدود شش متر طول، در حدود هشتاد سانتي متر قطر و وزني بالغ بر پانصد کيلوگرم دارد. سه دوربيني که در اين سيستم وجود دارند، کارائي کاملاً متفاوت و البته مورد استفاده متفاوتي نيز دارند. اين سه دوربين به هواپيماي RF-14 کمک مي کند تا در يک سورتي، قادر به انجام يک ماموريت شناسايي کلي باشد، بدون آن که نياز به پرواز هاي بعدي شناسايي احساس شود. در جلويي ترين نقطه اين سيستم، دوربين KS-87 قرار گرفته است. ورودي لنز اين دوربين به شکل ذوزنقه است. لنز اين دوربين مي تواند در طول محور عمودي، به سمت بالا يا پايين چرخيده و ميدان ديد مناسبي را فراهم نمايد. اين سيستم بيشتر در ارتفاع و هنگامي که مکان و موقعيت هدف معلوم است کارائي خود را نشان مي دهد. در نقطه وسط سيستم دوربين KA-99 قرار گرفته که قادر به تهيه تصاوير با وضوح بالا خصوصاً در مواقعي که هواپيما در ارتفاع پايين و با سرعت بالا در حال پرواز است مي باشد. اين دوربين مي تواند از هر دو سمت راست و چپ هواپيما عکس برداي کند. براي شرايط آب و هوايي که چندان براي عکاسي شناسايي جالب نيست مي توان از دوربين مادون قرمز AAD-5 استفاده کرد. اين دوربين با استفاده از امواج گرمايي ساطع شده از اجسام سطح زمين به خصوص تجهيزاتي چون ماشين ها و تانک هاي زره پوش دشمن مي تواند تصاويري با وضوح بالا تهيه نمايد. حساسيت اين دوربين به کوچک ترين امواج مادون قرمز از نکات قابل توجه در مورد اين دوربين به شمار مي آيد.

دوربين با لنز ذوزنقه اي شکل TARPS به خوبي معلوم است

در قسمت عقب سيستم TARPS، خط انتقال اطلاعات AN/ASQ-172 قرار گرفته است که تمامي تصاوير تهيه شده به وسيله دوربين هاي شناسايي را مي تواند به کابين عقب که مسئول RIO قرار گرفته است منتقل نمايد. بدين وسيله خلبانان RF-14 مي توانند درصد موفقيت و همچنين کيفيت تصاوير تهيه شده را در طي ماموريت سنجيده و در صورت عدم رضايت اقدام به تکرار عمليات شناسايي نمايند. بد نيست بدانيد که تمام مدل هاي F-14 قادر به حمل سيستم تارپس نيستند. اگر چه مدل هاي D به صورت پيشفرض داراي امکانات نصب تارپس مي باشند، اما مدل هاي A و B مي بايست از نو سيم کشي شوند تا بتوانند اين سيستم را حمل کنند. به صورت معمول، در هر اسکادران مي بايست چهار فروند از هواپيماها، RF-14 هاي مجهز به TARPS باشند. اولين استفاده از سيستم تارپس به سال 1981 باز مي گردد که براي نخستين بار در چهار هواپيماي تامکت اسکادران VF-84 جولي راجرز نصب شد.

نماي شماتيک چگونگي قرار گيري دوربين ها و سيستم هاي ديگر در TARPS

چه در عمليات طوفان صحرا و چه در عمليات يوگسلاوي، سيستم TARPS بارها به کمک نيروهاي آمريکايي آمده و اطلاعات ارزشمندي را براي آنان گردآوري کرد. پس از فرود يک تامکت بازگشته از يک ماموريت شناسايي فيلم مصرف شده از سيستم جدا شده و تا زمان چاپ تصاوير، زماني حدود 30 دقيقه مي بايست طي شود. در مواقعي که برنامه ريزان نبرد نياز به به روزترين اطلاعات دارند، شايد همين نيم ساعت هم زمان زيادي باشد، به همين دليل گونه جديدي از سيستم تارپس توسعه يافته که مجهز به دوربين هاي ديجيتالي ويژه بوده و قادر است که هر تصوير را ظرف مدت سي ثانيه به مرکز اطلاعات منتقل نمايد. البته برد اين انتقال به برد رادار F-14 که در حدود 340 کيلومتر است محدود مي شود. گفتني است که اين مدل از سيستم تارپس، TARPS DI يعني سيستم تارپس با امکان تصويربرداري دقيق ديجيتالي از اهداف زميني ناميده مي شود.
(منبع www.pishran.com)

[SAEID 2,832]

تشکر بخاطر مطلب خوبتون اما فکر کنم نویسنده این مطلب دوست خوبم آقای آرمان باشد از وبلاگ ایر؟ :D:

[Mr_Fox 137]

از بابت مطلب خوبت متشکّرم ولی چند اشکال داره.

در حالت عادي و شرايط بهينه، برد اين رادار به 340 کيلومتر مي رسد که گفته مي شود قدرت رادار AN/AWG-9 بسيار فرارتر از اين مقادير بوده و به حدود 700 کيلومتر مي رسد و برد کم عملياتي آن به دليل محدوديت ديد آنتن رادار در فضاي مخروطي کوچک جلوي هواپيماست.

البته برد اين انتقال به برد رادار F-14 که در حدود 340 کيلومتر است محدود مي شود.

اولاً اون چیزی که اول نوشتید مربوط به رادار An/APG-71 بود نه AN/AWG-9 .برد رادار AN/AWG-9 برابر با 250 مایل میباشد نه .320 کیلومتر. تازه کیلومتر هم نیست مایل است.
مطلب دوم این که برد رادر AN/APG-71 برابر با 400 مایل در بهترین شرایط و 320 مایل(نه کیلومتر) در بدترین شرایط اسن و گفته مي شود قدرت رادار AN/APG-71 باربر با 700 مایل میباشد که .... .
شما و مخصوصاً آقا سعید و شفق23 و حامد 713 رو نمیدونم و چند نفر دیگه مایل .مگه هواپیمای روسی است که میگی کیلومتر؟ آمریکایی فقط مایل. یادتون باشه مایل نه کیلومتر.
Mr.Fox

[SAEID 2,832]

mr_fox, دوست من باز هم مغلطه بازی! بعد بنده را متهم به تصعب و ... میکنید! آخه برادر من در کدوم سایت معتبری این حرف شما نوشته شده است؟ فقط یک منبع معرفی کن؟ برد رادار AWG-9 حداکثر 240 الی 250 کیلومتر و برد رادار APG-71 حداکثر 370 کیلومتر است. در تمام منابع هم نوشته شده کیلومتر نه مایل که شما از خود حرف در میارید! فقط یک منبع معتبر؟ توضیح و دلیل و ... هم نمیخام و فقط یک منبع ارایه کن؟

[Mr_Fox 137]

بدبختانه در هواپیما های آمریکایی هیچ منبع معتبر و آمریکایی وجود ندارد که اطلاعاتی از رادار دهد.مخصوصاً اف-14 .اما در مورد اف-14 آ ایران میتونم یک سوال بکنم.که کمی وقت نیاز داره.سعی میکنم اسم منبع خودم رو راضی کنم تا اسمش رو هو بگم.گفتم هیچ منبع معتبری وجود نداره.شاید بشه تو فرورم ها یک چیزایی در آورد. مثلاً اینجا : http://www.topedge.com/alley/text/f14d/f14d.htm حرف شما رو تایید میکنه ولی خودش منبعش معلوم نیست چیه.فقط نوشته Resource بعد لینک نداده.فقط چرت و پرت نوشته. به ویکی پدیا هم که نمیشه اعتماد کرد؟ http://forum.keypublishing.co.uk/archive/index.php?t-4725.html اینجا هم که فروم است و فرقی با میلیتاری خودمون نداره. به منابع ایرانی هم که نمیشه اعتماد کرد. ولی من از شما سوال میکنم. آمریکایی ها در سیستم هایشان در سرعت سنجی هواپیما یشان از مایل استفاده میکنند یا کیلومتر؟ مسلماً از مایل.و روس ها و بعضی کشور های اوروپایی(چند تا) از کیلومتر.درست؟ نظرت چیه؟ من بازه هم بیشتر تحقیق میکنم. Mr.Fox

[SAEID 2,832]

به سایت سازنده رادار مراجعه کن که معتبرترین منبع است. در ویکی پدیا هم منابع را ذکر کرده و میتونی بررسی کنی. راستی اگه شرکت سازنده برد واقعی رادار رو اعلام نکرده و کسی خبر نداره پس شما از کجا میدونی؟! آمریکائیها هم از مایل استفاده میکنند ولی اون 240 و 370 به کیلومتر هست.

[Mr_Fox 137]

سعید جان یکی دوروز وقت بده. من از جای خاصّی نمیدونم. ولی اف -14 های ما که کیفیتشون رو پایین آوردن خودش بهترین مثال است. گفتم من هم میخوام برای اطمینان بپرسم. بعدشم دماغه اف-14 بود که باعث میشد برد رادارش 432 کیلومتر(240 مال) باشه(خودتم میگی 240 مایل) وگرنه برد رادرا 720 کیلومتر یا همان 400 مایل بود. پس از همتای روسی خودش برتر بود. یعنی باید در دماغه اف-14 یک بازنگری میشد که قرار بود در طرح سوپر تامکت اینکارا بشه(استیلث بشه یا بردار رانش (شبه اف-22 اون سفال های خاص برای کم کردن حرارت و ...) که سوپر هورنت ساخته شد به خاطر کم خرج تر بون.(قابل توجّه دشمن اف-14 و عاشق اف-18 جناب کرکس.بعدشم این سیستم ها اف-18 سوپر هورنت که دلتون میبره.مال سوپر تامکت چی بود خدا میدونه.(راستی به اشتباه همه چا جا افتاده که اف-14 دی سوپر تامکت است ) تازه سوپر هورنت هم یک وصله ناجور است تا اف-35 کامل بیاد.البته اینکه چرا سوپر هورنت جاگیزین جا بحث داره. ببنید خرج سوپر تامکت چند برابر یک اف-22 بود (خرج ساخت). سعید جان وقتی من به این چیزا فکر میکنم دیوانه میشم.یک آواکس که در عین حال رهگیر هم باشه.سوپر هورنت یک وصله موقت است.مغز همه شما استدلال که انشائالله میکنه. یک مقایسه کوچک بکن.مخصوصاً نوشته های پایین رو icon_cool دوست بحث من اینه.شما در حالت کلّی میگی روس ها با ساختن زاسلون و... برترند ولی من میگم نه.زاسلون خیلی حقیر تر از اونه که بخواد AN/APG-71 مقایسه بشه. اگر برد تو اف-14 کمه مشکل از اف-14 است.کما کان که اگه زاسلون رو تو اف-14 میزاشتن بردش از 250 مایل(468 کیلومتر) به نصف میشد. دوست من بزار من سوال کنم ،چشم .بیشتر صحبت میکنیم.اسم منبع رو هم تو پیغام خصوصی اگه تونستم اعتماد کنم و ...... شاید بهت بگم.معلوم نیست. خیلی دوست دارم .Mr.Fox (فکر کنم بحثمون علمی تر شده باشه).

[SAEID 2,832]

ای خدا!!! icon_cool دوست من اون کیلومتر هست نه مایل. در تمام منابع حرف از 240 (تقریبا) کیلومتر زده شده که میشه 150 مایل. منبع هم تمام سایتهای معتبر و غیرمعتبر و مجلات و نشریات و ... در تمام جهان. این برد هم حداکثر برد شناسایی است برای هدفی با سطح مقطع راداری 100 متر مربع یعنی بمب افکن بی52. برد واقعی این رادار در شناسایی هدفهای هوایی جنگنده (سطح مقطع راداری 5 متر مربع) 160 کیلومتر است. دوربردترین شکار تاریخ را هم که ما در سال 1987 انجام دادیم با زدن یک میراژ اف1 از فاصله 150 بوسیله موشک فونیکس بود. سطح مقطع راداری میراژ اف1 در همین حدود است و این دلیلی است بر این که چرا اف14های ما در طول جنگ هرگز جنگنده ای مثل میگ21 را از این فواصل منهدم نکردند! سطح مقطع راداری میگ21 برابر است با 3 متر مربع. اگر دقت کرده باشی برد موشک فونیکس در مدل A تا 212 کیلومتر تست شده بود. این برد حداکثر بردی بود که در برابر پرنده های با سطح مقطع راداری زیاد قابل دستیابی است. ولی اینکه چرا برد مفید این موشک محدود به 130 کیلومتر شده دلیل اصلی ضعف رادار اف14 است! راداری که هرچند قدرتمند ولی قادر به استفاده از حداکثر کارایی موشک فونیکس نیست. اگر رادار اف14 آنطور که شما گفتی باشد مسلما ما در طول جنگ حداقل چند مورد شکار میگ21 از فواصل بیش از 100 کیلومتر رو شاهد میبودیم. در مدل C موشک فونیکس هم ضعف رادار برد آنرا محدود کرد و برد مفید آن 180 کیلومتر گزارش شده است. برد حداکثر این مدل با مدل اولیه تفاوت زیادی ندارد و هر دو در حدود 212 کیلومتر است. رادار AN/APG-71 که مدل ارتقا یافته رادار AN/AWG-9 میباشد یک ضعف اساسی دارد و آن اینکه برای دستیابی به حداکثر برد باید بشقاب آن بزرگتر شود (به میزان 2 الی 3 برابر) تا به برد نهایی 720 کیلومتر دست یابد. واضح است که این کار در عمل غیرممکن است و اگر ممکن بود میشد با بزرگتر کردن رادار هر جنگنده ای برد آنرا بیشتر کرد! پس شرایط واقعی ملاک بررسی است نه تئوریک. برد رادار مذکور که در F-14D نصب شده حداکثر 370 کیلومتر (230 مایل) در برابر هدفی با سطح مقطع راداری 100 متر مربع است. برد مفید این رادار در برابر جنگنده 210 کیلومتر میباشد. برد مذکور با توجه به برد مفید موشک فونیکس در این جنگنده واقعی به نظر میرسد. شما به اف14 مثل آرمان و محسن و چند نفر از دوستان قدیمی دیگر علاقه زیادی داری ولی نباید اجازه دهی این موضوع باعث تحریف حقایق شود. مسلما با بیان اعداد خیالی حتی اگر کسی مخالفت نکند چیزی عاید شما نخواهد شد.

[rezamad 144]

نمیخواستم این تاپیک رو بیارم بالا ولی بنده از یک استاد خلبان سوال کردم میخواهید باور کنید میخواهید نکنید مهم نیست :rose:

برد رادار اف 14 در حالت نهایی 340 کیلومتر است اما برای دریافت پارامترهای پروازی هدف بایستی تا 250 کیلومتری صبر کرد(اف 14 A)

ضمن اینکه یک هدف با سطح مقطع 1 متر مربع در مد pds را می توان از فاصله 213 کیلومتری کشف و از فاصله 194 کیلومتری بر روی آن قفل راداری انجام داد!

در ضمن برد فونیکس های ما 120 کیلومتر بیشتر نیست به کتاب اون یارو کوپر هم زیاد توجه نکنید.(اینو نپرسیدم از خودم میگم)

ببخشید  fi_lone_ranger  hee_hee  :-x  icon_cheesygrin