قدرت های زرهی جنگ جهانی دوم

[ghermez 750]

منحنی موفقیت های آلمان در طی جنگ جهانی دوم با منحنی وزن تانکهایش نسبتی معکوس دارد. پیروزی ورماخت در لهستان و فرانسه عمدتا توسط تانکهای سبک پانزر-1 و پانزر-2 به دست آمد. در این مرحله از جنگ بیش از سه چهارم تانکهای آلمان را این گونه تانکها تشکیل می دادند. پس از سال1942، درحالیکه سیمای شکست در چهره ورماخت ظاهرمی شد؛ تانکها سنگین -تایگر در تابستان سال1942 و پانتر در بهار سال1943- در صحنه نبرد پدیدار شدند. در سال1944، هنگامی که شکست ماشین نظامی هیتلر سراسری و قطعی شده بود، تانکهای سنگینی مانند کینگ تایگر و یادتایگر وارد معرکه شدند.



انزرها و نارنجک اندازان در جبهه شرق مدتها پس از فروکش کردن پیروزهای سریع تاکتیک "جنگ برق آسا

این امر، دو دلیل داشت که اولین آنها خارجی بود. در سالهای 40-1939 دشمنان آلمان بد مسلح شده بودند. تانکهایشان بسیار سبک بود و بد تجهیز شده بودند و از همه بدتر اینکه توسط دشمنان آلمان به درستی به خدمت گرفته نشدند. وضعیت سلاحهای ضدتانک در آن دوران وخیم بود. 5 سال بعد، وضعیت دشمنان آلمان دگرگون شده بود. هزاران دستگاه تانک چونان سیلی از خط تولید کارخانه های متفقین به صحنه نبرد سرازیر شدند. در مقابل هر تانکی که آلمان تولید کرده بود، متفقین 5 یا 6 دستگاه تانک ساختند. برتری عددی به تانکها محصور نشد و به تمام گوشه و کنار صحنه های نبرد سرایت پیدا کرد. اما دلیل دوم داخلی بود. بسیج کارخانجات در آلمان تازه در ابتدای سال1943 شروع شد. بین اولین سال جنگ تمام عیار (1940) تا آخرین سال جنگ (1944) تولید تانکهای متوسط و سنگین بیش از ده برابر شد. یعنی تولید سالانه تانک از 1359 دستگاه به 17318دستگاه رسید. این افزایش بسیار کم حجم؛ ولی بالاتر از آن دیر انجام شد. شاید آلمان می توانست پایین آمدن پرده را به تاخیر اندازد اما یگر بختی برای پیروزشدن نداشت. هیتلر ادعا می کرد که با نیروی اراده به پیروزی می رسد اما هنگامی که می توانست تغییری بوجود آورد دچار فقدان اراده شد. اینگونه بود که خودبزرگ بینی و بی کفایتی های یک دیکتاتور اثرشان را نشان دادند.

تانکهای سبک

سابقه تانکهای سبک در آلمان، به قبل از جنگ جهانی دوم بازمی گردد. پانزر-1 به عنوان یک تانک آموزشی طراحی شد و قبل از روی کارآمدن رژیم نازی سفارش داده شده بود. پانزر-2 را فقط برای پر کردن فاصله ای که از تاخیر برنامه تولید تانکهای متوسط بوجود آمده بود، ساختند. در ابتدای جنگ هر دو مدل منسوخ شده بودند و این امر قبلا در جنگ داخلی اسپانیا ثابت شده بود. اما، هنوز این تانکهای سبک بودند که آلمانها را به موفقیت در برابر دشمنانی که اسما قدرتمندتر از خودشان بودند -مانند بی-1 فرانسوی و 7-تی پی لهستانی- رساندند. در اثر اشتباهات فرماندهان متفقین تانکهای آنان به جای اینکه در مکانهای حساس میدان نبرد متمرکزشوند به سادگی ناپدید شده بودند.

با وجود کوششی که برای به روزکردن تانکهای سبک آلمانی شد، ادامه تولید آنها به وسیله ارزش عملیاتی آنها در نبرد توجیه نمی شد. این امر تا سال1942 که تولید تانکهای سبک متوقف شد، ادامه داشت. البته ساخت بعضی از مشتقات پانزر-2 حتی تا سال 1944نیز ادامه یافت.

تانکها متوسط


عصرطلایی پانزرها! وقتی بود که تانکهای سبک و تانکهای ساخت چکسلواکی بدنه لشکرهای زرهی را تشکیل می دادند.


در حقیقت، بار اصلی نبرد بر دوش این گونه تانکها قرار گرفت. تانکهای سنگین در جبهه آلمان اغلب غیر معمول بودند.

در آغاز جنگ، اسب بارکش زرهی آلمان نه پانزر-3 و پانزر-4 بلکه تانکهای پانزر-35 و پانزر-38 بودند که ورماخت آنها را با اشغال بدون خونریزی چکسلواکی به غنیمت گرفت. این تانکها یک چهارم تانکهای موجود در سالهای 41-1940را تشکیل می دادند. با اینکه تسلیحات و زره آنها کمی سبک بود، قابل اعتماد بودنشان از نظر فنی باعث شد که بی فایدگی آنها خنثی شود. آلمانها مدتها پس از آنکه آنها را از خطوط مقدم عقب کشیدند -انتهای سال1941- تولید بدنه آنها را برای نصب تعداد زیادی از سلاحها ادامه دادند.

در سال1939، تانک متوسط پانزر-3 نقش ضد تانک داشت. پانزر-4 -که سنگین تر و گران قیمت تر بود- نقش ضدپیاده نظام را برعهده گرفت. سلاح های آنها منعکس کننده وظایفشان بود. پانزر-3 توپی با سرعت دهانه بالا داشت درحالیکه پانزر-4 گلوله های سنگین تری شلیک می کرد. داستان بر اساس نقشه پیش می رفت تا آنجا که تی-34 روسها وارد کارزار شد. برای مدتی بیش از یک سال، آلمانها باید به وسیله یک شکارچی تانک می جنگیدند که توپ آن نمی توانست در زره دشمن اصلی خود نفوذ کند. طویل کردن پی در پی لوله توپ، نتوانست مشکل پانزر-3 را حل کند. عاقبت، پانزر-3 ادعای ضدتانک بودنش را کنارگذاشت و توپ ضدنفر پانزر-4 را برداشت.

پانزر-4 اما، توپ کوتاهش را با یک توپ بلندتر -با سرعت دهانه بالاتر- تعویض کرد. از بخت خوش، بدنه پانزر-4 ثابت کرد که می تواند افزایش پی درپی وزن را -که نیازهای زمان جنگ تحمیل می کرد- به خوبی تحمل کند. وزن آن از پانزر-4دی -یعنی اولین مدل که به تولید انبوه رسید- تا پانزر-4جی -آخرین مدل- یک سوم اضافه شد و حداکثر زره آن از 35 به 80 میلیمتر افزایش یافت! در انتهای جنگ، هنوز هم پانزر-4 تانک استاندارد لشکرهای زرهی آلمانی بود.

تانکهای سنگین

تانک تایگر تماشایی ترین و اولین تانک سنگین آلمانی بود که وارد گود شد. تایگر سنگین وزن بود درحالیکه تحرک بالایی داشت. زره آن و بالاتر از زره توپ 88میلیمتری اش تایگر را در برابر هر دشمنی روئین تن کرده بود.


پانتر و نارنجک انداز آماده برای یورش.

این برتری تقریبا تا پایان جنگ -که در جبهه شرق تانک استالین و در جبهه غرب تانک پرشینگ تعادل کیفی را برقرار کردند- باقی ماند. آلمان ها گمان می کردند که تولید تانکهایی به ارزش 4 یا 5 برابر تانکهای دشمن می تواند با اولین مدل تایگر به موفقیت بیانجامد. اما با تولید کمتر از 1500 دستگاه، این روش برای رسیدن به پیروزی کفایت نمی کرد. مدل بعدی تایگر-2 یا کینگ تایگر در آگوست 1944 -دو سال پس از تولید تایگر- عرضه شد. کینگ تایگر کاملا به صورتی افراطی دارای ازدیاد وزن بود. توپ آن قویتر و زره آن قطورتر شده بود ولی تحرک تانک بکلی از دست رفته بود. کمتر از 500 دستگاه از آنها تولید شد. هر دو مدل دارای یک نقطه ضعف مشترک -شکنندگی فنی- بودند که معادله 5 به 1 را برهم می زد. این هیولاها؛ مملو از خرابی بودند تا جاییکه برای آسیب رساندن به آنها نیازی به تانکهای دشمن نبود. تلفات در اثر اشکالات فنی، قبلا در اولین تهاجم تایگرها اتفاق افتاده بود و بعدها تا پایان جنگ نیز ادامه یافت.

پانتر نیز از نظر فنی مشکل داشت اما می توان آن را به لقب بهترین تانک جنگ جهانی دوم مفتخر کرد. وزن آن سه چهارم اولین نمونه تایگر بود ولی زره جانبی ضعیف تری داشت. زره آن در جلو ممتاز بود و توپ آن در قدرت فقط اندکی از توپ تایگر ضعیف تر بود. بالاتر از همه، پانتر تانکی چالاک بود. سرعت آن با تی-34 برابر بود درحالیکه وزن آن یک سوم بیشتر از تی-34 و دو برابر پانزر-4 بود. سیستم تعلیق آن برگرفته از یک سکوی آتش ممتاز بود. پانتر احتمالا بهترین نامزد برای برقرار کردن معادله 5 به 1 بود. به هر حال با تعداد کمی که از پانتر تولید شد (5000 دستگاه) پانتر می توانست فقط بخشی از برتری عددی متفقین را جبران کند.

شکارچی های تانک و توپهای هجومی

آلمانها برای اولین بار در تاریخ زرهی توپهای هجومی - به زبان آلمانی اشتورمگشاتز- را ابداع کردند. آنها با جمع آوری تانکهایشان در لشکرهای زرهی ، پیاده نظام را از پشتیبانی تانکها محروم ساختند. پس، یک توپ را بر روی بدنه های زرهی بدون برجک قرار دادند تا نقش پشتیبانی پیاده نظام را با آتش مستقیم برعهده گیرد. اولین نمونه ها در تهاجم به فرانسه تجربه ای موفقیت آمیز داشتند. قیمت آنها از یک تانک واقعی کمتر بود و می توانستند توپی سنگین تررا -نسبت به یک تانک- حمل کنند. در همان زمان شکارچی های تانک - به آلمانی پانزریاگر- نیز در صحنه ظاهر شدند. یکبار دیگر گردآوری تانکها، پیاده نظام را بدون یک سلاح موثر ضدتانک گذاشته بود. توپهای کلاسیک ضدتانک تحرک کافی نداشتند و قدرتشان کم بود. پس این عقیده پاگرفت که توپهای ضدتانک را بر روی بدنه تانکها نصب کنند. اولین کوشش -پانزریاگر-1- عملکردی ضعیف داشت. یک توپ ضدتانک 47 میلیمتری ساخت چک را بر روی بدنه یک پانزر-1 نصب کردند. دو نوع شکارچی تانک دیگر نیز ساخته شدند تا اینکه به علت ظهور تانکهای تی-34 و کاوی در جبهه شرق اوضاع بحرانی شد. این دو دشمن جدید می توانستند در برابر هر توپ ضدتانک آلمانی تاب بیاورند.


عکسی از جبهه شرق زمانی که توپهای تهاجمی جدید در برابر تی-34 قدعلم کردند.

توسعه تانکی برای مقابله با این تهدیدات زمان زیادی می برد و برای حل این مشکل نیاز به راه حلی فوری بود. در حقیقت، دوراه حل وجود داشت. یا توپهای هجومی وظایف خود را به منازعه با تانکها گسترش دهند و یا اینکه نسل تازه ای از شکارچی های تانک عرضه شود. توپ هجومی جدید اشتورمگشاتز-3اف بود که به سرعت با اشتورمگشاتز-3جی جایگزین شد. توپ کوتاه 75 میلیمتری اولی با توپی بلندتر و با سرعت دهانه بیشتر تعویض شد که می توانست در زره تی-34 و کاوی ها نفوذ کند. توپهای هجومی تا انتهای جنگ تحت این شکل جدید باقی ماندند. مشکل این بود که چون برجکی وجود نداشت و خود توپ امکان چرخش زیادی نداشت، به ناچار نشانه گیری توپ توسط چرخش بدنه انجام می شد. قیمت پایین توپهای هجومی این مشکل را جبران کرد. درحالیکه تولید پانزر-3 در آگوست1943 متوقف شد، تولید بدنه های آن برای ساخت توپهای هجومی تا پایان جنگ ادامه یافت.

برای مقابله با تهدیدهای زرهی، هر بدنه تانکی را برای نصب توپهای ضدتانک موجود بکاربردند. این امر ردیف گوناگونی از ماردرها را بوجود آورد. تقریبا 3000 دستگاه از 6 مدل مختلف ماردر -که 3 نمونه از آنها در اصل فرانسوی بودند- ساخته شد. دو نوع توپ بر روی ماردرها نصب شدند که یکی از آنها در اصل روسی بود. بدین گونه 8 زیرگروه از ماردرها ساخته شد. به علاوه، یک شکارچی تانک سنگین از ناشورن به نام رینهو مشتق شد. یک توپ 88 میلیمتری ال/71 ممتاز بر روی بدنه پانزر-4 نصب کردند. این توپ بسیار قدرتمند ولی آسیب پذیر بود.

سیر تکامل از شکارچی تانکهای موقت -پانزریاگر- به سوی شکارچی تانکهای پیچیده تر-یادپانزر- همچنان ادامه داشت. الفانت -که از یک توپ88 میلیمتری ال/71 بر روی بدنه تایگر بهره می برد- ازاولین نمونه های شکارچی تانکهای حرفه ای بود.


پانزرهای بزرگ از شکست نهایی جلوگیری نکردند.

برخلاف توپهای هجومی، آنها را تنها در نقش ضدتانک بکار می بردند. در تقابل با اولین نسل شکارچی های تانک، الفانت بیش از یک تانک تصحیح شده نبود، اما پیشرفتی در مرحله طراحی آغاز شده بود. اولین مدل یادپانزر-4، نسیمی موقت بود. جادپانزر-4 تفاوت چندانی با اشتورمگشاتز-4 نداشت و هر دو نمونه در توپ مشترک بودند. جادپانزر-4 بعدی به توپ 70 میلیمتری تانک پانتر مسلح شد و یک شکارچی تانک واقعی از آب درآمد. این نقش را به بدنه دیگر تانکهای سنگین گسترش دادند. از پانتر، جادپانتر -مسلح به توپ کینگ تایگر- مشتق شد. هنگامی که یادتایگر بر روی بدنه کینگ تایگر ساخته شد تکامل شکارچی های تانک به اوج خود رسید. یک قبضه توپ 128میلیمتری -که بزرگترین توپ جنگ بود- را بر روی کینگ تایگر نصب کردند. باردیگر از میز نقشه کشی آلمانها، هیولایی زاده شد. یادتایگر بسیار سنگین و شکننده بود. در نبرد صدمه های که دشمن نمی توانست به آن بزند، اتفاق می افتادند. به وسیله خطاهای صنعتی؛ هیولاهای تولید شده به صورتی دردناک از عملیات بازمی ماندند.

در سال1944، یک یادپانزر سبک ساخته شد که بهترین نسبت قیمت به کیفیت را داشت. هتزر یکی از خودروهایی بود که از بدنه های عمومی پانزر-38 و توپ 75میلیمتری پانزر-4 استفاده می کرد. هتزر ثابت کرد که بسیار موثر است تا جائیکه به صورت یکی از معدود تانکهایی درآمد که پس از جنگ نیز تولید آن ادامه یافت.

توپهای خودکششی

آلمانها برای ساخت دیگر سیستمهای ادوات زرهی چون توپهای خودکششی و تانکهای ضدهوایی نیز پیشگام بودند. توپهای خودکششی -برخلاف توپهای هجومی- به منظور پشتیبانی پیاده نظام با آتش مستقیم ساخته نشده بودند. توپهای خودکششی وظیفه توپخانه سنتی را حفظ کردند. وظیفه آنها شلیک غیرمستقیم از پشت خطوط خودی بر روی مواضع دشمن بود. در مقایسه با کشنده های سنتی توپخانه، حرکت آنها بسیار سریع تر بود، توانایی عبور از هر زمینی را داشتند و آماده کردنشان برای شلیک سریعتر انجام می گرفت. این تصویری پراهمیت در قاب نبرهای زرهی سریع بود. اولین نمونه این توپها با نام بیسون بیشترین ناتوانی را داشت. هویتزر 150میلیمتری نصب شده برای بدنه آن بسیار سنگین بود و برای بدنه های پانزر-1 و پانزر-2 و پانزر-38 اضافه باربه حساب می آمد. اشتورمگشاتز-3 که بر روی بدنه پانزر-3 طراحی شد فقط کمی بهتر بود. فقط بیسون ام -که برای بدنه تانکها پانزر-38 ساخت چک طراحی شده بودند- خط تولید طولانی تری داشتند.

کوششهای بعدی موفقیت آمیزتربودند. این بار هویتزر را بر روی بدنه پانزر-2 -وسپه- نصب کردند و یک ترکیب از پانزر-3 و پانزر-4 به نام هامل درست کردند. هر دو مدل تا انتهای جنگ در خدمت باقی ماندند.


منبع:
Wars and history
ترجمه و تالیف:رضاکیانی موحد

[ghermez 750]

در طی جنگ جهانی دوم آلمانها سنگین ترین و تماشایی ترین تانکهای آن زمان را می ساختند و روسها با فاصله ای بسیار نزدیک آنها را دنبال می کردند. از نظر وزن، تانک روسی جوزف استالین پس از آخرین نمونه تایگر در جایگاه دوم قرارمی گیرد. از نقطه نظر جذابیت و جالب بودن، تانکهای چند برجکی تی-35 و کاوی-2 هیولاوش به یادتایگر آلمانها پهلو می زدند.

بالاتر از همه اینها؛ روسها از نظر تعداد برترین تانک دوران جنگ یعنی تی-34 را ساختند. این تانک می توانست از نظر مرغوبیت در برابر هر تانک دیگری در هر زمان دیگری از جنگ یا در هر مکان دیگری از جنگ در درجه دوم قرار گیرد ولی بازهم از همه آنها سرباشد. هنگامی که تی-34 ساخته شد هیچ هم آوردی برایش در پشت خاکریزهای حریف وجود نداشت و این تانک به مدت 2 سال از تمام رقبای هم رده اش بالاتر بود. تی-34 تا پایان جنگ بهترین نقطه تعادل بین حفاظت، قدرت آتش، جابجایی و البته قیمت بود.
بر خلاف دیگر کشورهای درگیر جنگ، روسها توانستند قبل از آغاز جنگ یک موتور دیزل مناسب برای تانکهایشان بسازند. این موتور، مصرف سوختی کمتر از موتورهای بنزینی رایج در آن دوران داشت و می توانست با حجم سوخت یکسان مسافت بیشتری را بپیماید. علاوه بر آن، سوخت دیزل خطر آتش سوزی کمتری نسبت به بنزین داشت و این برای تانکها یک گزینه منطقی در میدان نبرد به شمار می آمد. این گونه شد که بیشتر تانکهای ساخت روسیه در زمان جنگ از موتور دیزلی بهره بردند. کشورهای غربی تازه در دهه 50 بود که مزیتهای موتور دیزلی را کشف کردند و آلمانها در طی جنگ هیچ تانکی را با موتور دیزل روانه میدان نساختند.

قابلیتهای فنی خدمه تانکها و کارگران کارخانه های تانک سازی روسیه به اندازه دیگر کشورهای غربی یا آلمان نبود. روسها با کمترین ابزار کار خود را به پیش می بردند. تانکهایشان خام و نارس بودند و به صورت فقیرانه ای به انتهای خط تولید می رسیدند. اما در عوض، این تانکها برای ساخت و بهره برداری به اندازه کافی ساده بودند و در غرب به گردن کلفتی و جان سختی شهرت داشتند. به همین دلیل بود که هنگامی که روسها با تانکهای متفقین یا ساخت آلمان مواجه شدند آنها را اسباب بازی هایی شکننده یافتند. هیچ کدام از آنها نمی توانستند در برابر ضرباتی که راننده های روسی در زمینهای ناهموار به تانکهایشان وارد می ساختند مقاومت کنند. درعوض، تانکهای روسی در جای دیگری از خدمه خود انتقام می گرفتند. در هیچ جای دنیا برای نشستن جایی بدتر از داخل تانکهای روسی نمی شد پیداکرد!

[size=18]بعضی ارقام[/size]

در طول جنگ جهانی دوم روسها در حدود 100000 دستگاه تانک، توپ خودکششی و شکارچی تانک تولیدکردند. آنها در یک گام تنها 40000 دستگاه تی-34 ساختند که از نظر تعداد پس از شرمن آمریکایی ها در رتبه دوم قرارمی گیرد. بدترین سال برای کارخانجات تانک سازی روسیه سال 1941 بود که توانستند در طی آن 7000 دستگاه بسازند. سال بعد این رقم تا 12000 دستگاه در سال افزایش یافت و تا پایان جنگ در همین حد باقی ماند. روسها طی توافقی که با دیگر متفقین داشتند بیش از 12000 دستگاه تانک هم از بریتانیا و آمریکا دریافت کردند. آنها تانکهای دوستانشان را از نظر فنی برتر از تانکهای خود یافتند و احتمالا حق هم داشتند.

[size=18]آموزه زرهی
[/size]
روسها در طی جنگ جهانی اول هیچ تانکی را به خدمت نگرفتند. اولین تانکها خیلی دیر و به وسیله متفقین غربی شان به دستشان رسید. طعنه آمیز اینکه این تانکها توسط بلشویکها در برابر ارتش سفید بکارگرفته شد. ارتش سفید هم در اصل توسط سازندگان همین تانکها پشتیبانی می شدند. توخاچوفسکی -که بعدها در کشور شوراها به درجه فیلدمارشالی رسید و وزیر دفاع شد- اولین کسی بود که تحت تاثیر توانایی های سلاح جدید قرارگرفت. او حکومت تازه پاگرفته کمونیستی را ترغیب کرد که در فاصله بین دو جنگ در ساخت تانک سرمایه گذاری کند. این تولیدات تا آنجا پیش رفتند که تعداد تانکهایی که شوروی در این دوران ساخت از تمام تانکهایی که دیگر کشورهای دنیا در این مدت ساخته بودند پیشی گرفت. ارتش سرخ اولین نیروی نظامی بود که اندیشه تشکیل لشکرهای زرهی را پذیرفت و آن را به صورت تمرینی اجرا کرد. در نیمه دوم دهه بیست قرن گذشته صنایع شوروی برای تجهیز واحدهای زرهی ارتش سرخ بسیج شد. روسها از دیدگاه نظری برای بکارگیری واحدهای بزرگ زرهی خیلی از لیدل هارت انگلیسی و گودریان آلمانی فراتر نرفتند اما در آن زمان روسها در بالاترین نقطه این موج بودند.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/y90z7eiogj82on06ymxb.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_y90z7eiogj82on06ymxb.jpg[/img][/url]
تی-26 های منهدم شده در جریان نبرد کیف؛ عکس تبلیغاتی دستگاه هیتلر در آن زمان.

با شروع تصفیه های استالینی و قطع شدن سر ارتش سرخ در سال 1937، روسها سرخوردن در یک مارپیچ نزولی را آغاز کردند که در نهایت به فاجعه سال 1941 منتهی شد. واحدهای بزرگ زرهی منحل شده و تانکهای آنها بین واحدهای پیاده پخش شدند. در زمانی که گودریان با پشتیبانی فرماندهی عالی ورماخت در حال آزمایش اندیشه لشکرزرهی بود روسها به دکترین های دوران جنگ جهانی اول بازگشتند. هزینه ای که برای این سهل انگاری پرداخت شد به شدت سنگین بود. این اشتباه اولین بار در جنگ زمستانی در برابر فنلاند آشکارشد. روسها پس از اینکه درگروه های کوچک زرهی در برابر مدافعین سرسخت فنلاندی قرارگرفتند -با اینکه ضعف های فنی تانکهای روسی زیاد نبود- بدون رسیدن به پیروزی تلفات سنگینی را متحمل شدند. پس از موفقیت غیرقابل باور لشکرهای زرهی آلمان در جبهه غرب، روسها ناچار شدند در تمامی ابعاد دکترین زرهی خود تجدید نظرکنند. لشکر زرهی -که توسط توخاچفسکی تشکیل شد و با رفتن او ناپدید شد- دوباره پا به عرصه وجودنهاد. اما دیگر برای اصلاحات خیلی دیر شده بود و این امر فراتر از توانایی های روسها در آن زمان بودند. دیگر عقربه های ساعت به نفع روسها نمی چرخیدند.

هنگامی که کمتر از 4000 دستگاه تانک آلمانی به مرزهای شوروی یورش بردند به واقع تانکهای روسی را قصابی کردند. در طی 6 ماه ارتش سرخ 17000 دستگاه از 20000 تانک موجود خود را از دست داد درحالیکه کارخانجات تانک سازی شوروی هم به دست مهاجمین افتاده بودند.

در مواجه با این مصیبت، روسها دست به تجدید سازمان نیروهای زرهی خود زدند و اندک اندک و در مسیری دشوار این امر را به انجام رساندند. اندیشه جاه طلبانه واحد زرهی در اندازه یک لشکر دوباره متروک شد. روسها از واحدهای زرهی در اندازه گردان و تیپ شروع کردند و از سال 1943به بعد بود که توانستند ارتش زرهی تشکیل دهند. تانکهای سنگین در هنگهای مستقل گردآوری شدند تا برای حمله به خط مقدم دشمن بکارگرفته شوند.

با افزایش تولید تانک و همچنین افزایش تجربیات افسران، روسها عاقبت دست به تشکیل "جاده صاف کن" زدند. واحدهای بزرگی که آلمانها از سال 1914 به بعد نظیر آنها را ندیده بودند. تانکها در ارتش سرخ نقش اول را برعهده گرفتند. اندیشه استفاده از نیروی زرهی انبوه کماکان پس از پایان جنگ و تا زمان سقوط رژیم کمونیستی به همراه ارتش سرخ باقی ماند.

[size=18]تانکها[/size]

پیشرفت فنی در تانک سازی روسها از ابتدای دهه 30 آغازشد. روسها امیدوار بودند که با همکاری آلمان ها در غازان به پیشرفتهایی دست بیابند. روسها پس از اینکه از نتایج این کوشش مشترک ناامید شدند به سوی غرب چرخیدند و هیأت هایی را به بریتانیا و آمریکا اعزام کردند. آنها نیز با خود نمونه هایی را آوردند که روسها ابتدا آنها را کپی کرده و پس از آن به صورت وسیعی بهبود دادند.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/83lx1180r98o4p3a5v6f.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_83lx1180r98o4p3a5v6f.jpg[/img][/url]
تانکهای سبک روسی در میدان جنگ نزدیک کونو توسط یک خلبان آلمانی غافلگیر شده اند. عکس متعلق به جولای 1941 می باشد.

روسها در ابتدا دیوانه تانکهایی بودند که چند برجک داشت. از دید نظری قراربود که یک تانک بتوانند در یک زمان با چند دشمن درگیر شود. تانک سبک تی-26 که بیشترین تولید را بین دو جنگ داشت- تانک متوسط تی-28 و تانک سنگین تی-35 در سایه این دیدگاه بوجود آمدند. بعضی از این تانکها مانند تی-26 و تی-28 موفق بودند ولی تانک های چند برجکی به زودی از مد افتادند. این تانکها -مخصوصا برای حفاظت- بسیار بزرگ بودند و فرمان راندن بر آنها غیرممکن بود. جنگ زمستانی تیر خلاصی بر این پیکر این ماشینها بود. آخرین پروژه های تانک چند برجکی یعنی تانکهای اس ام کا و تی-100 هر دو لغو شدند. حتی قبل از آن هم تعداد زیادی از تانکهای چندبرجکی مانند تی-26 ام1933 به تانک یک برجکی تبدیل شدند.

جنون دیگری که قبل از جنگ بر روسها حاکم بود طرح تانکهای سریع -بی تی تانک- بود. روسها اولین و تقریبا تنها کشوری بودند که به شنی های جدید طراح آمریکایی جی والتر کریستی علاقه مند شدند. این تانکها -که نیروی محرکه آنها توسط یک موتور هواپیما تأمین می شد- بر روی شنی سریع و بر روی غلطکها بازهم سریع تر بودند. واحدهای سواره نظام به این گونه تانکها مجهز شدند. این واحدها وظیفه داشتند از رخنه های بوجود آمده در خط مقدم دشمن بهره برداری کرده و به صورت ویران کننده ای به پشت خطوط دشمن نفوذکنند. این اندیشه هیچگاه به صورت عملی آزمایش نشد. با تصفیه های استالینی واحدهای سواره نظام منحل شدند و تانکهای سریع به هنگام پشتیبانی از پیاده نظام در جنگ زمستانی تارومار شدند.

البته این تانکهای سریع یک فرزندخوانده معروف هم دارند؛ تی-34 کبیر. در حقیقت از تکامل پله پله بی تی تانکها بود که تانک متوسطی زاده شد که تا پایان جنگ ستون فقرات واحدهای زرهی ارتش سرخ را تشکیل داد.


[size=18]تانکهای سبک[/size]

ساخت تانکهای سریع در شوروی با ساخت تی-27 آغازشد. این تانک تقلیدی وفادارانه از شبه تانک گاردن-لوید بریتانیایی بود. به همراه تی-26 و تانکهای سریع، روسها الهام بخش ترین تانک دوران بین دو جنگ را آفریدند. تی-26 به عنوان یک تانک هجومی و برای شکستن خط مقدم دشمن طراحی شده بود در حالیکه بی تی را ساخته بودند تا از این خط شکنی بهره گیری کرده و با تکیه بر استقلال و سرعت خود به پیش بتازد. روسها تنها کسانی بودند که در مقیاسی بسیار وسیع به کار ساختن تانکهای آبی-خاکی مشغول شدند.

تصفیه بزرگ از پی این دوران شکوفایی سربرآورد و قلمی قرمز بر طرح های جدید کشید. تانکهای منسوخ شده و قدیمی کماکان در خدمت باقی ماندند و تانکهای جدیدی که برای جایگزین کردن آنها طراحی شده بودند کنارگذاشته شدند. روسها با ساخت تی-30 و تی-40 تانکهای آبی-خاکی و تانکهای سبک را درهم آمیختند. متاسفانه این هم اشتباهی دیگر بود. تانکهای جدید حفاظتی نابسنده داشتند و توانایی آبی-خاکی تانکهای جدید نیز قربانی شد. در سال 1942 تانک تی-60 ساخته شده که از نظر زره بهتر می نمود اما این هم خود اشتباهی تازه از آب درآمد. توپ تی-60 خیلی ضعیف بود، زره آن هنوز به اندازه کافی تقویت نشده بود و توانایی حرکت خارج از جاده آن افتضاح بود. روسها سعی کردند در همان سال تمامی این موارد را در طراحی تی-70 تصحیح کنند. تعداد زیاد تی-70های ساخته شده -8000دستگاه- نمی توانست کسی را گول بزند چراکه اشکالات قبلی هیچکدام به درستی رفع نشده بودند.

در سال 1943 آخرین کوشش برای ساخت تانک سبک با طراحی تی-80 انجام شد. بر روی تی-80 یک قبضه توپ قویتر 45 میلیمتری نصب شد اما ناقوس مرگ تانکهای سبک روسی قبلا نواخته شده بود. بیشتر مأموریتهایی که از چنین تانکهایی انتظار می رفت برعهده تی-34 گذاشته شد که اکنون اسب کاری ارتش سرخ شده بود.

تانکهای سبک در سیبری و در مواجه با تانکهای ضعیفتر ژاپنی به انتهای دوران کاری خود رسیدند. توپ خودکششی اس یو-76 -که بیشترین تولید را در رده خود داشت- بر روی بدنه تی-70 ساخته شد. بسیاری از بدنه های این تانکها برای نصب توپ یا دیگر ادوات زرهی پشت خط مقدم تبدیل یافتند.

تنها تانک سبکی که در جنگ کامیاب شد تانک سبک بی تی بود. درحالیکه به فعالیت بی تی در سال 1942 پایان داده شد، طرح آن موجب زایش تی-34 شد. وزن بیشتر، تی-34 را در رده تانکها متوسط قرارداد.

[size=18]تانکهای متوسط[/size]

تی-28 در طی جنگ جهانی دوم نمایشی ضعیف از خود ارائه کرد. اما بازهم هنگامی که این تانک در جبهه ظاهر شد انتظارات بیشتری از آن می رفت.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/u0m0c36571d5nfdkdly6.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_u0m0c36571d5nfdkdly6.jpg[/img][/url]
حمله تی-34 ها در اودسا 1944.

طرح تانکی با چند برجک به بارننشست اما تی-28 اولین تانک روسی بود که نیاز به سرعت بیشتر و زره بهتر را ارضا می کرد. در اطراف همین طرح بود که روسها توانستند تانکهای سنگین خود را در طول جنگ توسعه دهند. در آن دوره، تی-28 اولین تانک خط شکن واقعی بشمار می رفت. آنها در اسپانیا موفق عمل کردند اما پس از آن منسوخ شدند و طرحشان دیگر ادامه نیافت. بار مقابله با تهاجم آلمان در سال 1941 بر دوش آنها افتاد و همگی در زد و خوردها نابود شدند. طرح تی-34 ادامه تی-28 نبود و از بی تی نتیجه شد. تی-34 -که در زمان آغاز درگیری ها پرتعداد نبود- اندکی بعد به بهترین تانک و ستون فقرات زرهی ارتش سرخ تبدیل شد. آنها تا میانه سال 1942 بدون رقیب بودند. به میدان آمدن پانزر-4 با توپ تقویت شده، اشتورمگشاتز و تایگر - در انتهای همان سال - پایانی بر افسانه روئین تن بودن تی-34 بودند. در سال 1944 با تعویض توپ 76 میلیمتری تی-34 با یک توپ قویتر 85 میلیمتری روحی دوباره به پیکر تی-34 دمیده شد و آنها توانستند به خدمت خود تا اواخر دهه 60 ادامه دهند.

[size=18]تانک های سنگین[/size]

بر اساس آموزه های زرهی روسیه از تانکهای سنگین انتظار می رفت که به شکستن خطوط دشمن اقدام کنند و همزمان تانکهای سبکتر از رخنه بوجود آمده بهره برداری کنند. تانکهای سنگین در واحدهای مستقل عملیات می کردند و مشخصه هایی ناسازگار -مانند سرعت- با دیگر تانکها داشتند. قبل از جنگ، روسها تنها تعداد اندکی تانک سنگین ساخته بودند. تانک چندبرجکی تی-35 چیزی جز یک فاجعه نبود. هیچ کدام از آنها واقعا در جنگ نقشی ایفانکردند. درمیدان جنگ سوخت آنها تمام شد و بدون زد و خورد به دست دشمن افتادند. درحالیکه طراحان روسی درحال طراحی جانشینی برای تی-35 بودند دیگر طراحان روسیه طرح کاوی را ارائه کردند. کاوی نیای یک سری تانکهای سنگین شد که تا دهه پنجاه در ارتش سرخ باقی ماندند. کاوی ها توپی بهتر از تی-34 نداشتند و سرعت آنها خیلی کم بود. تنها کاوی-2 بود که به توپ 152 میلیمتری مسلح شد ولی خیلی زود طرح آن لغوشد. نقطه قوت آنها زره ضخیمشان بود که در طرح های جدیدتر -با فداکردن هرچه بیشتر سرعت تانک- به آن افزوده می شد. در کاوی-1 سعی شد تا تعادلی بین سرعت و زره برقرار شود اما کاوی-1 بیشتر از نظر زره ارضاکننده بود تا سرعت. با کاوی-85 بود که توپی قوی تر بر روی کاوی ها نصب شد اما درحقیقت، این اصلاح برای کاوی ها انتهای راه بود.

تانک سنگین بعدی جوزف استالین نام داشت که به صورتی ماهرانه زرهی کافی به همراه وزنی قابل قبول داشت. بر روی جوزف استالین-1 توپ 85 میلیمتری نصب شد که به سرعت جای خود را در جوزف استالین-2 به یک قبضه هویتزر 122 میلیمتری داد. این توپ بیشترین کالیبری بود که در طی جنگ جهانی دوم بر روی یک برجک گردان نصب شد. تنها یادتایگر بود که کالیبر توپ آن به 128 میلیمتر می رسید اما باید به خاطر داشت که این توپ بر روی برجکی ثابت نصب شده بود.

[size=18]توپهای خودکششی و شکارچی های تانک[/size]

در طی جنگ زمستانی روسها اولین توپ خودکششی خود را با نام اس یو-100 تولید کردند. ضعفهای آن باعث شد تا ایده ساخت توپهای خودکششی برای 3 سال به فراموشی سپرده شود. معرفی اس یو-76 در سال 1943 بازگشتی دوباره به دنیای توپهای خودکششی بود. این ماشین دستگاه ارزانی بود که از ترکیب توپ تی-34 و بدنه تی-74 بوجودآمده بود و 12000 دستگاه از آن ساخته شد. اما اس یو-76 هنوز خود را برای ورود به میدان گرم نکرده بود که منسوخ شد زیرا توپ 76 میلیمتری آن به زره تانکهای سنگین آلمانی که تازه وارد میدان شده بودند کارگر نبود. تقریبا در همین زمان بود که توپ خودکششی اس یو-122 وارد کارزار شد. این ماشین یک هویتزر 122 میلیمتری بود که بر روی بدنه تی-34 نصب شده بود. هدف از ساخت آن پشتیبانی پیاده نظام بوسیله آتش مستقیم بود و هویتزر کوتاه آن سلاح خوبی برای مقابله با تانکها به شمار نمی رفت. شکارچی تانک حقیقی روسها اس یو-85 بود که در نیمه دوم سال 1943 ساخته شد. این شکارچی تانکی یک قبضه توپ 85 میلیمتری ضدهوایی نصب شده بر روی شاسی تی-34 بود. با وجود توانایی های اس یو-85 دوره خدمتش کوتاه بود چرا که تی-34 های جدید با توپ 85 میلیمتری جای آن را گرفتند و اس یو-85 برجک ثابت بدون مصرف شد. آنها مدتی را در واحدهایی که از تی-34های قدیمی استفاده می کردند خدمت کردند و پس از آن تولیدشان متوقف شد.

برای جایگزینی اس یو-85 شکارچی تانک اس یو-100 ساخته شد. بازهم بدنه متعلق به تی-34 بود که برای ساخت شکارچی تانک جدید بکارگرفته شد اما اینبار به همراه یک توپ 100 میلمتری قوی با سرعت دهانه بالا. اس یو-100 در انتهای جنگ ساخته شد اما تا انتهای دهه 50 در خدمت بود.
علاوه بر بدنه تی-34، بدنه تانکهای سنگین نیز برای نصب توپهای سنگین تر بکاررفت. یک قبضه هویتزر 152میلیمتر را بر روی بدنه کاوی-1 نصب کردند. نتیجه این کار اس یو-152 بود که با کسب موفقیت در برابر تانکهای سنگین آلمانی، در نبرد معروف کورسک افتخار بزرگی به دست آورد. حتی پس از بسته شدن خط تولید کاوی ها همان هویتزر را بر روی شاسی تانکهای جوزف استالین گذاشتند و نتیجه کار آی اس یو-152 شد.

همچنین یک هویتزر 122 میلیمتری بلند نیز بر روی جوزف استالین نصب شد که هم برای پشتیبانی پیاده نظام و هم مقابله با تانکهای دشمن کفایت می کرد. نام آن را آی اس یو-122 گذاشتند.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/h5h479eu492r039s1u3d.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_h5h479eu492r039s1u3d.jpg[/img][/url]
پیشروی آی اس یو-152 در استپهای روسیه؛ 1944.[size=24][/size][size=12][/size][size=9][/size][size=12][/size][size=24][/size][size=24][/size][size=12][/size][size=12][/size][size=12][/size

[ghermez 750]

سال 1935 برای نیروهای زرهی فرانسه اهمیتی قطعی داشت. در این سال، بسیاری از تانکهایی که در عملیات سال 1940 مورد استفاده قرار گرفتند، معرفی شده و در ارتش پذیرفته شدند. خصوصیات این تانکها، دکترین نظامی وقت فرانسه را منعکس می کرد. عملکرد تانک، پشتیبانی پیاده نظام بود. همچنین حفاظت در درجه اول و توانایی مصاف دادن در مرحله بعدی اهمیت قرار داشت. علاقه به تحرک در جایی یافت نمی شد: سرعت تانکهای فرانسوی در آن دوران پایین بود، و بردشان مضحک. تعداد خدمه نارسا بود واکثر تانکها به رادیو مجهز نبودند. در همین سال در آلمان، گودریان اولین لشکر زرهی را بنیان نهاد.


در زمان حمله آلمان به فرانسه درکل، متفقین 3400 تانک در برابر 2800 تانک آلمان داشتند. در لحظه و زمان قطعی در سدان -سیزدهم می- آلمانها 1500 تانک آماده در برابر صفر تانک متفقین داشتند! فرانسه با پراکنده ساختن تانکها در تمامی خط مقدم، راه را برای سقوط خود هموار ساخت.

عقیده عموم، سرزنش کردن ارتش برای انتخاب مواردی بود که ساختن هر نقطه عطفی در نتیجه جنگ را بی نتیجه ساختند. نشانه تانکهای فرانسوی، وزن زیاد و آسیب ناپذیری سری بی، سخت برای جنگیدن بود. سوخت اندک، پخش شدن در مسیر به علت عیوب مکانیکی، تأخیر به علت زمان زیاد تعمیرات، باعث شد آنها در وضعیتی نباشند که در برابر تاکتیک حمله آلمانها با سرعت کافی واکنش نشان دهند و فقط در دست مهاجمان می افتاند.

در آن زمان سیستمی منطقی برای نام گذاری تانکهای فرانسوی وجود نداشت. اعداد بدون نام معمولا اشاره به سال ساخت تانک داشت. تمام مدلهای آر-35، اچ35-، ای.ام.آر-35، ای.ام.سی-35 و اس-35 در سال 1935 ساخته شده بودند و اف.تی-17 در سال 1917. حرف اول معمولا به کارخانه سازنده بازمی گشت: آر برای رنو، اچ برای هاچکیس و اس برای سوما. حروف دیگر نشانه کارخانه سازنده نبودند، مثلا اف.تی به معنی نه چندان سنگین می باشد. بی-1 در سال 1901 یا 2001 ساخته نشد! ای.ام.سی به معنی "خودرو زرهی جنگی" و ای.ام.آر به معنی "خودرو زرهی شناسایی" می باشند.

[size=18]بعضی ارقام[/size]

بین سالهای 1935 تا ژوئن 1940، فرانسه 3500 تانک ساخت. ازاین قرار آنها امتیازی صنعتی نسبت به آلمان نداشتند. بیشترین تعداد تانک ساخته شده، 1600 عدد تانک مدل آر-35 بود. بعضی از تانکها صادر شده بودند. به صورت میانگین تانکهای فرانسوی از همتای آلمانی خود سنگین تر بودند، بازتابی از شیفتگی فرانسویها به حفاظت.

[size=18]تانکها[/size]

فرانسه جنگ اول جهانی را با هزاران تانک اف.تی-17 -بهترین تانک دوران خود- به پایان رسانید. اف.تی-17 اولین تانک مجهز به برجک کاملا گردان بود. این تانک و مدل بعدش، اف.تی -18 تا سال 1940 در خدمت بودند. اولین تانک سبک برای جایگزینی آنها آر-35 در حدود15 سال بعد ساخته شد. آر35- تانک پیاده نظام بود. آر-35 زرهی مناسب داشت ولی کند بود و به تنهایی قادر به عمل نبود. توپ کوچکش توانایی آسیب زدن به تانکهای دیگر را نداشت. تا مصیبت 1940، آر-35 در خدمت باقی بود. صد دستگاه -یا همین حدود- تانک گران قیمت اف.سی.ام-36 آرایش نظامی پیاده نظام فرانسه را کامل می کردند.

سواره نظام سری دیگری از تانکها -ساخت کارخانه هاچکیس- را استفاده می کرد. ماموریت آنها، شناسایی و پوشش بود. آنها باید تحرک،سرعت و برد بهتری می داشتند. این کیفیتها در اچ-35 موجود نبود ولی دنباله آن، اچ-39 کیفیت بهتری داشت. اچ-39با یک توپ 37 میلیمتری مسلح شده بود که امکان مقابله با تانکهای دشمن را به او می داد. در لشکر سواره نظام سبک که دوباره سازماندهی شده بود-هنگامی که سواره نظام سنتی و مکانیزه دریک واحد نظامی ترکیب شدند- این تانکها مجبور بودند با سرعت یک اسب وارد عمل شوند.

اولین تانک متوسط بعد از جنگ جهانی اول، در اوایل دهه سی ظاهر شد. تانک پیاده نظام دی-1 چندین عیب طراحی جدی داشت. دی-1 به سرعت توسط دی-2 جایگزین شد که همان طراحی را به همراه چند تصحیح مناسب به ارث برده بود. وقتی که سوما اس-35 پدیدارشد، هردو تانک کم فروغ شدند. اس-35 تانکی بود برای سواره نظام، سریع، با زره و سلاح مناسب. اس-35 فقط یک اشکال جدی داشت؛ برجک آن تک صندلی بود. این تانک ستون فقرات گردانهای زهی لشکرهای سبک مکانیزه را تشکیل می داد که فرانسه آنها را با الگوبرداری از روی لشکرهای زرهی آلمان تشکیل داده بود. وظیفه انحصاری آنها پوشش وشناسایی بود. پیشروی جدی یا درگیری واقعی از وظایف آنها نبودند. تمامی آنها در بلژیک پخش شده بودند و وقتی که به آنها نیاز بود نمی توانستند برای مداخله در نقطه مناسب خود را آزاد کنند. اس-35 ها در افتضاحی که دانکرک منتهی شد، ناپدید شده بودند.

تانک سنتی سنگین فرانسویها به سال 1918 باز می گشت. این سالی بود که اولین سی-2 ساخته شد؛ تانک غول پیکر پیشرو با وزن 68 تن. تا وقتی که آنها وارد خدمت شوند سه سال طول کشید و تا سال 1940 ، 60 عدد از آنها در خدمت بودند. آنها بدون تحرک کافی، توسط نیروی هوایی آلمان و خرابکاری ها، در هنگام جابجایی با قطار متوقف شدند.

در دهه سی، رده جدیدی از تانکهای سنگین به خدمت درآمدند، سری بی شامل بی-1،بی-1 بیس و بی-1تر. وظیفه آنها پشتیبانی پیاده نظام حتی در ناهموارترین زمینها بود. آنها نیز برای عملیات مستقل طراحی نشده بودند. از 1940 به بعد، آنها هسته لشکرهای پیشرو زرهی شدند. وقتی که نبرد به صورت جدی شروع شد، این لشکرها ثابت کردند بسیار کند بوده و در واکنش سریع و تاثیرگذاری حرفی برای گفتن ندارند. آنها نتوانستند به صورتی هماهنگ جلوی سیل آلمان ها را بگیرند. پس از چندساعت از شروع جنگ، آنها مضمحل شده بودند.

با نقشه های طرح شده برای خودروهای زرهی زنجیردار برای ماموریتهای شناسایی، طرح مکانیزه کردن سواره نظام، دراوایل دهه سی مطرح شده بود. ای.ام.آر-33 و ای.ام.آر-35 خودروهایی سبک و سریع بودند و مناسب برای ماموریت اصلیشان، ولی آنها فقط به یک مسلسل مجهز بودند که برای درگیری نارسا می نمود. ای.ام.سی-35 کمی سنگین تر و با سلاحی بهتر به عنوان خودرو شناسایی خدمت می کرد.




[size=18]کلام آخر[/size]

پس از شکست 1940، آلمانها بیش از صدها تانک فرانسوی را به غنیمت گرفتند. آنها از این تانکها برای وظایفی دیگر یا درجنگهای نامنظم -خصوصادر یوگوسلاوی- دوباره استفاده نمودند و یا آنها را به تراکتور، توپ خودکششی و غیره تغییر دادند و در جبهه شرق به خدمت گرفتند.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/jghj567za9rxn8bczk.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_jghj567za9rxn8bczk.jpg[/img][/url]
اف.تی-17 ساخت رنو. تانک دوران جنگ جهانی اول به مصاف تانکهای آلمان در جنگ جهانی دوم می رود!!!

با بخت واژگون، بعضی از تانکهای ساخت فرانسه دوباره در صف متفقین جنگیدند. این تانکها ابتدا در تونس و به همراه نیروهای بازسازی شده فرانسه در آنجا بکار رفتند. پارتیزانهای تیتو نیز تعدادی ازآنها را غنیمت گرفتند و در برابر آلمانها بکارگرفتند. در طی نبرد آزادسازی پاریس، بعضی از تانکهای مستقر شده در آنجا به دست مقاومت فرانسه افتاد. دیگر تانکهای فرانسوی در اسرائیل به خدمت گرفته شدند. آنها یک دوجین اچ-39 را قبل از اولین درگیری با اعراب بهینه سازی کردند و تا سال 1956 آنها رادر سرویس نگه داشتند. فرانسه انتقام خود را از شکست ژوئن 1940 هنگامی گرفت که ارتش خود را به پانترهایی مجهز کرد که پس از تسلیم آلمان به دست متفقین افتاده بودند.

منبع :
Wars and history
رضاکیانی موحد[size=12][/size][size=12][/size]

[ghermez 750]

اینم تصاویری از تانک های کشور های روسیه، فرانسه و المان

[size=18]تانک های روسی:[/size]

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/iw7o2z7trbvih5hnjuy3.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_iw7o2z7trbvih5hnjuy3.jpg[/img][/url]
T-28

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/wrhkrar487zcejdj8e49.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_wrhkrar487zcejdj8e49.jpg[/img][/url]
T-35

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/f2csuyccth9xksrw4ch5.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_f2csuyccth9xksrw4ch5.jpg[/img][/url]
T-27

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/24mxv9b087sfo1z3evzs.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_24mxv9b087sfo1z3evzs.jpg[/img][/url]
T-26

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/4r32ytzrn435druqfw2.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_4r32ytzrn435druqfw2.jpg[/img][/url]
جوزف استالین

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/blslnzii2pe989re91il.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_blslnzii2pe989re91il.jpg[/img][/url]
SU-100

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/mcmpt4mizegxyw9i3c3b.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_mcmpt4mizegxyw9i3c3b.jpg[/img][/url]
SU-76

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/s26su4o4hq4jiwyk35.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_s26su4o4hq4jiwyk35.jpg[/img][/url]
SU-85

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/yjq8pfiu05wzu8qdi1wp.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_yjq8pfiu05wzu8qdi1wp.jpg[/img][/url]
SU-122

[size=18]
تانک فرانسوی:[/size]

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/um377xcumvjywipr48p.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_um377xcumvjywipr48p.jpg[/img][/url]
اف تی 17 در موزه سلطنتی بروکسل

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/pi1cr2lj7oqsnhrqbyk6.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_pi1cr2lj7oqsnhrqbyk6.jpg[/img][/url]
نمونه روسی اف تی17

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/84mazffrt5igraeozui.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_84mazffrt5igraeozui.jpg[/img][/url]
اچ-35

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/5felkugp14so4nr4ffyt.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_5felkugp14so4nr4ffyt.jpg[/img][/url]
اچ-35

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/4x1na1eekr73546hcngs.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_4x1na1eekr73546hcngs.jpg[/img][/url]
آر-35

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/shft57fsz80nytbdx3o.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_shft57fsz80nytbdx3o.jpg[/img][/url]
FCM 36

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/tq9mxvbwuyzk7c3gdxj3.jpeg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_tq9mxvbwuyzk7c3gdxj3.jpeg[/img][/url]
AMR 33

[size=18]تانک های آلمان:[/size]

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/kjz1abb6d1uclhpim137.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_kjz1abb6d1uclhpim137.jpg[/img][/url]
پانزر-1

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/afbrvqugpqo8ggq0mt8b.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_afbrvqugpqo8ggq0mt8b.jpg[/img][/url]
پانزر-2

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/7n50izuegxrhxygvyxt.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_7n50izuegxrhxygvyxt.jpg[/img][/url]
کینگ تایگر

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/h5amowq9b2x7ozaj17.jpeg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_h5amowq9b2x7ozaj17.jpeg[/img][/url]
پانزر-3

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/hfhcs0rrpcz3ert9ehn2.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_hfhcs0rrpcz3ert9ehn2.jpg[/img][/url]
پانزر-4

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/jp4g0natwfyjc8u76rua.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_jp4g0natwfyjc8u76rua.jpg[/img][/url]
Nashorn

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/1wfytbm82agpir9gvdju.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1wfytbm82agpir9gvdju.jpg[/img][/url]
یادپانزر(Jagdpanzer IV)

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/mtv2b7hyvlme209hqcux.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_mtv2b7hyvlme209hqcux.jpg[/img][/url]
Elefant
............................
یکی یک اکانت بده به من در گالری از این طریق عکس نهادن خوشم نمی اد

[ghermez 750]

[[color=blue][/color]در ابتدای دهه40؛ ایتالیا هنوز قدرتی صنعتی نبود. عواملی چون سوءتدبیر و بی کفایتی رژیم فاشیستی، کمبود مواد خام ونارسایی تدارکات عواملی بودند که در ناتوانی نیروهای زرهی ایتالیا دخیل بودند. حتی فرماندهی عالی ایتالیا نتوانست نقش تانک را در نبردهای مدرن دریابد. باوجود بگوش رسیدن نغمه زیبای "لشکرهای زرهی"، ایتالیایی ها تانکهایشان را معمولا در گردانهای جدا از هم یا به عنوان پشتیبانی پیاده نظام درگیر می کردند.

تنها چیزی که ایتالیا به فراوانی در اختیارداشت شجاعت در رزم انفرادی بود. در مقایسه با دشمنان و حتی متحدانش، زرهی ایتالیا در جایگاه درجه دوم قرار می گرفت هرچند که آنها با استفاده از منابع ناکافی که در دسترس داشتند بیشترین تعداد تانک ممکن را ساختند.

ایتالیا از سال1940 تا 1943 ؛ 2000 دستگاه تانک ساخت درحالیکه آلمان در همین دوره 24000 دستگاه تانک ساخته بود. این امر برای ملتی که بیشتر مردمش هنوز کشاورز بودند به معنی یک شاهکار نبود. با تولید حدود 800 دستگاه تانک ام13/40، این تانک بیشترین تولید را در میان تانکهای ایتالیایی داشت. ایتالیا با 1500دستگاه تانک -بیشتر از دارایی انگلیس در سال 1939- وارد جنگ شد. به غیر از فیات3000 که در زمان جنگ اول طراحی شده بود- و 100 دستگاه تانک متوسط درجه دو، بیشتر آنها شبه تانکهایی بودند که کهنگی در آنها واقعیتی پذیرفته شده بود.

ایتالیایی ها راهی کاملا منطقی برای نام گذاری تانکهایشان داشتند. سه دسته تانک وجود داشت: سبک که با حرف "ال" مشخص شده بود، متوسط که با حرف "ام" مشخص می شد و سنگین که حرف "پی" نشان دهنده آن بود. بعد از این پیشوند؛ یک عدد، وزن تانک را نشان می داد و عدد دوم، سالی که آن تانک به خدمت وارد شد. پسوند می توانست نشان دهنده عملیات خاص باشد به عنوان مثال؛ ال3/35ال اف تانکی سبک با وزن 3 تن بود که در سال1935 وارد خدمت شده و آتش افکن بود. ام13/40 یک تانک متوسط به وزن 13 تن بود که در سال1940 وارد خدمت شد و به همین ترتیب...

توپهای خودکششی -که در ایتالیا به سِمو وِنته معروف بودند- به نام توپی که بر آنها نصب شده بود شناخته می شدند. سمو ونته 75/18ام42 یک توپ هویتزر 75 میلیمتری ال18 نصب شده بر روی شاسی ام15/42 بود.

این روش نامگذاری در سال1940 شروع شد. چند مدل قدیمی تر چندین بار تغییر نام دادند. در سال1938 سی وی 35 تبدیل به ال35 و در سال1940 ال3/35 شد.


[size=24]تانک ها
[/size]
[size=12][/size]در انتهای جنگ اول جهانی، ایتالیایی ها کپی خود را از تانک فرانسوی اف تی17 -که بهترین تانک آن زمان بود- ساختند. این امر قبل از سال 1921 بود که فیات3000 وارد سرویس شد. تا شروع دهه30؛ فیات3000 تنها تانک ارتش ایتالیا بود.

جنون شبه تانکها در انگلستان شروع شد و پس از آن به دیگر کشورها چون ایتالیا سرایت کرد. ایتالیایی ها بر اساس نقشه های شبه تانک کاردن-لوید یک کپی وفادارانه به نام سی وی29 را ساختند. سپس سی وی33 که سنگین تر بود و پس از آن سی وی35 و ال3/38 ساخته شدند. این مدلها فقط طرح توسعه سی وی33 بودند. این تانکها در جنگ با اتیوپی -سال1935- موفق بودند. آفریقایی ها بدون داشتن سلاحهای ضد تانک، وسیله ای برای مقاومت در برابر این خودروها نداشتند. اما این تصویر در جنگ داخلی اسپانیا به سرعت تغییر کرد. بسیاری از این تانکها به طرفداران فرانکو تحویل داده شد که با سلاحهای ضدتانک و تانکهای روسی -که به جمهوری خواهان داده شده بود- روبرو شدند.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/3bcvdwho05jm05tzcxz9.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_3bcvdwho05jm05tzcxz9.jpg[/img][/url]
ام13/40 قبل از نبرد العلمین.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/wsqpfd2ltkk47qnzfolo.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_wsqpfd2ltkk47qnzfolo.jpg[/img][/url]
ام13/40

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/vw78z3g4rczfuww099fd.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_vw78z3g4rczfuww099fd.jpg[/img][/url]
ستونی از تانکهای ام13/40. اغلب توسط خدمه کیسه های شنی بر روی آن قرار می گرفت تا حفاظت بیشتری تامین شود

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/hk6k5ltsiadwr4656pk.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_hk6k5ltsiadwr4656pk.jpg[/img][/url]
فیات 3000
[size=12]
این شبه تانکهای سبک به خاطر زره اندک و جنگ افزار ضعیف تقریبا ثابت کردند که غیرقابل استفاده اند. چند بهبود اندک که قبل از جنگ بر روی شبه تانکها صورت گرفت ارزش واقعی آنها را افزایش نداد و آنها در لیبی و در برابر انگلیسی ها کاملا تارومار شدند. این امر تا انتهای سال1941 -کهال6/40 برای جایگزینی آنها عرضه شد- ادامه داشت. با وجود بهبودی که این تانک -در مقایسه با پیشینیان خود- داشت زمان اینگونه تانکهای سبک قبلا سرآمده بود. آنها در تمام خطوط مقدم درگیر بودند اما به موفقیت مهمی نرسیدند.

ایتالیایی ها جنگ را با کمتر از 100 دستگاه تانک متوسط ام11/39 شروع کردند ولی آنها حتی قبل از اینکه در هیچ عملیاتی دیده بشوند منسوخ شده بودند. غیر از زره بی دوام -مسئله ای که در تمام تانکهای ایتالیایی تا آخر جنگ مشترک بود- سلاح اصلی آن یک توپ 37 میلیمتری ضعیف بود که بر روی بدنه -و نه برجک- تانک نصب شده بود. ام11/39 شکاری سهل برای ماتیلداهای انگلیسی بودند. ام13/40 دومین تانکی بود که به خط تولید رسید والبته اندکی بهتر بود. توپ 47 میلیمتری آن -که این بار بر روی برجک نصب شده بود- می توانست به صورتی مطلوب با توپ کوتاه 50میلیمتری پانزر-3 آلمانی یا توپ 2پاوندی آن زمان تانکهای انگلیسی مقایسه شود. در عوض، سرعت و زره آنها غیراستاندارد بود. ایتالیایی ها از این تانک بیشترین استفاده را در جنگ جهانی کردند. این تانک به همراه نسخه به روز شده آن -ام14/41- تا سال1942 در خط تولید ماند. ورود لی گرانت و شرمن های آمریکایی به جنگ -سال 1942- به معنی به پایان رسیدن نقش ام13/40 در خط مقدم بود. ام15/42 -که برای جایگزینی آن درنظرگرفته شده بود- حفاظت بهتری داشت اما نمی تواست سلاح و زره بهتری از تانکهای آنگلوساکسونها -حرفی از تی34 روسی نمی زنیم- را تضمین کند. تولید آن را به زودی در مارس سال1943 متوقف کردند.

راه حل می توانست یک تانک سنگین باشد. پی26/40 -که تولیدش در سال1943 شروع شد- با 26 تن وزن تنها کمی از یک تانک متوسط سنگینتر بود و نه زره و نه تسلیحات یک تانک سنگین واقعی را داشت. ایتالیا چند فرصت برای آزمایش این تانک در نبرد واقعی داشت. وقتی که ایتالیا تسلیم شد، آلمانها تمام تانکهای تولید شده و خطوط تولید را در دست گرفتند. به نظر نمی رسد که آلمان از این تانکها در خطوط مقدم استفاده کرده باشد. [/size]


[size=18]توپهای خودکششی[/size]

[size=12][/size]ایتالیا در مارس سال1943 تولیدات تانک سازی خود را -بجز یک گونه تانک سنگین- به سوی تولید توپهای خودکششی سوق داد. با وجود شگفتی، علت این تصمیم منطقی بود. تانکهای متوسط ایتالیایی توسط دشمنانشان و بدون امید و دورنمایی از موفقیت از دور خارج شده بودند. در عوض، توپ های خودکششی -که از سال قبل وارد خدمت شده بودند- بیش از حد انتظار برتری خود را بر تانکهای عادی نشان دادند. این توپها از همتاهای آلمانی خود -که از آنها الهام گرفته شده بودند- چاق تر بودند و می توانستند هر تانک آنگلوساکسونی را نابودکنند. تنها خودرویی که برای این منظور به فراوانی توسط ایتالیایی ها بکار رفت سموونته75/18 بود. این توپ خود کششی، پیشتاز توپهای خودکششی ایتالیای ها بود و یک قبضه هویتزر 75 میلیمتری را حمل می کرد.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/1fyshi3m9srshz898x3g.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1fyshi3m9srshz898x3g.jpg[/img][/url]
سموونته15/18 در سال1942 شمال آفریقا

طلایه دار توپهای خودکششی ایتالیایی؛ سمو ونته47/32 تنها توپ خودکششی بود که بر اساس یک تانک سبک -ال6/40- ساخته شد. این دو نمونه آنقدر موفق بودند که تغییر در سیاست تانک سازی را تحریک کردند. توپهای خودکششی قسمتی از عملیات در شمال آفریقا را برعهده گرفتند. وقتی که ایتالیا تسلیم شد، مدلهای جدیدی در واحدها پخش شده بود. این امر به آلمانها فرصت داد تا بیشتر توپهای خودکششی تولید شده را توقیف کنند. آنها ازسمو ونته75/34 -که از یک قبضه هویتزر 75 میلیمتری بر روی شاسی ام15/42 بهره می برد- و سمو ونته105/25 -که از یک قبضه هویتزر105 میلیمتری بر روی شاسی ام43 بهره می گرفت- استفاده ای گسترده کردند و حتی تا پای تولید مجدد این مدلها نیز پیش رفتند.


[size=18] کلام آخر[/size]

[size=12][/size]شاید بد نباشد از تانکهایی که آلمانها -باخساست- در اختیار ایتالیایی ها گذاشتند نیز یادی کنیم. هیتلر31 دستگاه تایگر به موسیلینی بخشید. این تایگرها پس از تسلیم ایتالیا توسط آلمانها بازپس گرفته شدند بدون اینکه همراه واحدهایی ایتالیایی جنگی کرده باشند.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/h63bhmxxwzdcxsavtlg2.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_h63bhmxxwzdcxsavtlg2.jpg[/img][/url]
ال3

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/884p55dv8iv39lkbjq5k.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_884p55dv8iv39lkbjq5k.jpg[/img][/url]
سموونته ال3دا47/32اولین نمونه توپ خودکششی ایتالیایی بدون محافظ خدمه

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/m6m367l4gnjwrx8mec.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_m6m367l4gnjwrx8mec.jpg[/img][/url]
10اکتبر1943 یک دستگاه پی26/40 کاروپسانته در نمایشی برای هیتلر. در پشت آن ماکت چوبی یک دستگاه جادتایگر آلمانی دیده می شود.

.................................................................................................................................................................................

جند تا حرف دارم جاش اینجا نیست اما می گم
اولا خواهش دارم یک اکانت بم بدید یا خودتون عکس ها منتقل کنید

حرف دومم با کسانی مثل جناب ادیبه و مهدی 42 است کسانی از اینجا انداخته نشون بیرون ویا خودشون خداحافاظی کردند انگار بدجور پشیمونند ظاهرا اونا بدشون نمی اد دوباره تو این جمع بیان اما نمی دونند چه جوری ناچاراحرف هایی می زنند نا مربوط و مثلا بگن ما هستیم

موضوع سوم
اگر اشتباه نکنم قبلا جناب واریور در پستی جداگانه از طرف مدیران تذکر دادند . خواهشمندم از همه عزیزان این همه مقالات شبیه به و تکراری باز نکنید . حرفی دارید بهتره بگردید پست های قدیمی شبیه به اونو پیدا کنید بیارید بالا . سر فرصت یک مثال کامل می زنم . فقط بگید چه تفاوتی با هم می کنه .
به نظرم وقتی موضوع بحث ها به هم نزدیک میشه بهتر ه یکیش کنند

[rpg7 5,944]

خیلی جالب بود...همشو خوندم....دستتون دردنکنه

[msta 3]

کل دنیا یه طرف این آلمان هم یک طرف کنظورم قدرت نظامیش نیست بلکه نحوه ساختن وآفریدن تجهیزات است آلمانها برخلاف دنیا چیزی میخواهند بسازند که اصلا خراب نشه

[ghermez 750]

ژاپنی ها در اینکه جنگ خود را ابتدا از چین شروع کردند دچار اشتباه مهلکی شدند. چین یک کشور کشاورزی بود که ارتش آن از حداقل امکانات ضدزره برخوردار بود. این درگیری باعث رشد احساسی از روئین تن بودن در نظامیان ژاپن شد. هنگامی که ارتش ژاپن رودرروی کشورهای صنعتی قرارگرفت ثابت شد که این احساس تا چه اندازه می تواند کشنده باشد. تانکهای آنها بازتابی از بی بصیرتی آنان بود. بیشتر تانکهای ژاپن بسیار سبک بودند، حفاظتی اندک داشتند و فاقد تسلیحات کافی بودند. از تجربه کالکین گل -شکستی روسها در مرز مغولستان در سال 1939 به ژاپنی ها وارد ساختند- پندی گرفته نشد. ژاپنی ها کوشش خود را برای ساختن واحدهای بزرگ زرهی بکارگرفتند. بعضی از واحدها در منچوری موضع گرفته بودند ولی فرماندهی عالی ژاپن هیچگاه تانکها را در واحدهای بزرگ بکارنگرفت. باید گفته شود که تانکهای ژاپن در محدوده اقیانوس آرام -جایی که فاصله از خاک اصلی ژاپن و مشکلات پشتیبانی استفاده گسترده از تانک را غیرممکن می کرد- نقشی اندک داشتند. فقط در برمه بود که استفاده هشیارانه تری از تانکها توانست اندکی تفاوت ایجاد کند.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/rj0qqma6gix83qjqyd3.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_rj0qqma6gix83qjqyd3.jpg[/img][/url]
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/wf906x2pr2w83trqoei.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_wf906x2pr2w83trqoei.jpg[/img][/url]
تایپ-97
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/uwnmwxjx2zcap44eqob.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_uwnmwxjx2zcap44eqob.jpg[/img][/url]
تایپ-94

ژاپن در انتخاب ابزار جنگی اهدافی محافظه کارانه داشت. درحالیکه جایگزین های بهتری در دسترس بود، ماشینهای منسوخ شده به تولید انبوه رسیدند. این امر برای تانکهای سبک به همان اندازه تانکهای متوسط رخ داد.
هنوز، همه چیز در تانکهای ژاپنی بد و فاجعه آمیز نبود. تمام مدلها ثابت کردند که از دید مکانیکی بسیار قابل اعتماد هستند و ساختاری بسیار خوب داشتند. برای صرفه جویی در نفت گرانبها، ژاپنی ها در سال 1932 اولین کشوری بودند که ساخت یک موتور دیزل قابل استفاده را شروع کردند و بعد از سال 1934 آن را در تمام تانکهایشان عمومی کردند. حتی روسیه هم در این زمینه بیش از این پیش نرفت. ژاپنی ها همچنین پیشگام در ساخت تانکهای آبی-خاکی بودند، اگرچه این تانکها در نبردهای واقعی تنها نقشی متوسط داشتند.

[size=18]بعضی ارقام[/size][size=12][/size]
بین سالهای 1931 و 1945 ژاپن 6450 دستگاه تانک تولید کرد که نیمی از آنها -3300دستگاه- توسط شرکت میتسوبیشی ساخته شدند. تانکهای تولید شده بین سالهای 1940 تا 1945، 4424 دستگاه بودند که متوسط سالیانه آن با ایتالیا قابل مقایسه است. برای کشوری به بزرگی و دارای صنایعی مانند ژاپن، این تعداد متوسط است. قبل از سال 1945 صنایع کشتی سازی و هواپیماسازی در اولویت بودند. پس از اینکه خاک اصلی ژاپن مورد تهدید مستقیم قرارگرفت این وضعیت تغییرکرد اما دیگر بسیار دیر شده بود.
بهترین سال، سال 1942 بود که تولید سالانه تانک به 1290 دستگاه رسید. پس از آن سقوط مارپیچی شروع شد و سرعت گرفت. در سال 1945 تنها 130 دستگاه تانک خط تولید را ترک کردند. قسمتی این امر ناشی از حملات هوایی آمریکا بود اما بالاتر از همه حملات زیردریایی های آمریکایی باعث کمبود مواد اولیه مورد نیاز شده بود. وقتی که این آمار با تولیدات دشمنانش مقایسه شود وضعیت بیشتر دراماتیک به نظر می رسد. در سال 1943، ژاپن 750 دستگاه تانک تولید کرده بود اما در همان سال آمریکا 29497 دستگاه تانک ساخته بود. در سالهای بعدی وضع حتی از این هم وخیم تر هم شده بود.

[size=18]نامگذاری[/size]

به نظر می رسد که روش نامگذاری تانکهای ژاپنی برای یک غربی مشکل باشد اگرچه این روش کاملا منطقی است. مانند تمام سلاحها، سال تولید اولین معیار نامگذاری بود. این سال با تقویم سنتی ژاپنی ها محاسبه می شد که شروع آن از سال 660 قبل از میلاد است. پس، یک تانک تیپ92 در سال 2592 تقویم ژاپنی -یا1932میلادی- ساخته شده است. اشکال از آنجا ناشی می شود که چند سلاح یا تانک ممکن است که در همان سال ساخته شده باشند. ژاپنی ها واژه نگارهایی را برای فرق گذاشتن بیشتر بین سلاح های مختلف بکار می برند. واژه نگار "چی" بیان تانک متوسط است. واژه نگار "ته" شبه تانک، واژه نگار "که" توپ هجومی، واژه نگار "هو" توپ خودکششی، واژه نگار "کا" تانک آبی-خاکی را نمایش می دهند. گاه، واژه نگار دومی نیز برای فرق گذاشتن بین مدلها بکار می رود. تانک تیپ97 چی ها تانک متوسطی است که در سال 1937 ساخته شده است، تیپ2 کاتو تانک سبک ساخت 1942 است. گاه از لقبی به عنوان مکمل یا جایگزین واژه نگارها استفاده می شد. تیپ97 شینهوتو چی ها یک گونه از تانک متوسط چی ها است که دارای برجک جدید می باشد. تیپ 95 با نام "هاگو" شناخته می شد که توسط کارخانه سازنده بر روی آن گذاشته شده بود.

[size=18]تانکها[/size]

پس از اینکه در جنگ جهانی اول تانک توسط برتانیا و فرانسه بکارگرفته شد، ژاپنی ها سعی کردند تا خودشان یک تانک سنگین -یعنی سخت ترین مدل تانک- را بسازند اما این پروژه شکست خورد. پس از این که چند نمونه رد شدند تمام تلاشها در دهه 30 در این زمینه یکسره کنارگذاشته شدند. هیچ پروژه تانک سنگین دیگری در ژاپن تا انتهای جنگ جهانی دوم آغاز نشد. از سال 1932 به بعد تایپ89 چی رو اولین تانکی بود که به تولید انبوه رسید. این تانک تا انتهای دهه سی تانک متوسط استاندارد ژاپن بود و البته قبل از آن دوران هم به صورت وسیعی منسوخ شده بود. دنباله آن تیپ97 چی ها جای آن را گرفت و تا انتهای جنگ تانک استاندارد ارتش ژاپن بود. نقطه ضعفهای آن در نبرد خالیکن گل در سال 1939 آشکار شدند. تیپ97 مخصوص با همان بدنه و به همراه برجکی که می توانست توپی بهتر را حمل کند در سال 1942 ظاهر شد و بازهم در همان زمان منسوخ شده بود.
آنگاه ژاپنی ها سعی کردند تا نیم دوجین مدل تانک بسازند که بعضی از آنها مانند چی هه یا چی نو در تعدادی اندک تولید شدند اما هیچکدام به تولید انبوه نرسیدند چرا که آنها نتوانستند برای ساخت مدل معینی تصمیم بگیرند. هنگامی که روسها در اواخر جنگ با بیش از 5000 دستگاه تانک به منچوری حمله بردند تانکی در ارتش ژاپن وجود نداشت که بتواند از پس تی-34 روسها برآید.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/wr7m0hlxtt507dsn1qrm.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_wr7m0hlxtt507dsn1qrm.jpg[/img][/url]
تایپ-100 ته ره

ژاپنیها در ابتدای دهه سی یک تانک سواره نظام ساختند که بسیار سبک بود، تیپ92. سپس، حریصانه در جنون شبه تانک غرق شدند. شبه تانکها با با تیپ94 آغاز شدند و آنها از تجربه تیپ94کیا، تیپ97 تی که را بیرون دادند. در چین، تانکهای فوق سبک -که زره و تسلیحاتی اندک داشتند ولی تحرکشان بالا بود- بسیار موفق عمل کردند. هیچ سلاح ضدزرهی در میان نیروهای چینی وجود نداشت که بخواهد سبب ترس آنها شود. اما در انتهای دهه سی، آشکار شده بود که این نوع تانکها در برابر دشمنان جدی تر کارساز نیستند. توسعه شبه تانکها متوقف شد اما ژاپنی ها به فرستادن شبه آنها به خطوط مقدم تا انتهای جنگ ادامه دادند.
در این زمان، تانک سبک جدیدی ظاهر شد. تیپ95هاگو در سال 1935 معرفی شد و تا سال 1942 به صورت انحصاری در صحنه بود. این بدین معنی نبود که هاگو تانک بدی است اما محبوبیت آن در میان خدمه اش دو سال پس از اینکه دنباله اش معرفی شد متوقف شد. این تانک قبلا در سال 1940 منسوخ شده بود. تیپ98 که نی و تایپ2که تو -که پس از سال 1942 جایگزین هاگو- شدند تنها اندکی با آن تفاوت داشتند. دنباله آن -که از ریشه با هاگو تفاوت داشت- تیپ5که هو از مرحله آزمایش فراتر نرفت.
در حوزه تانکهای آبی-خاکی ژاپنی ها ثابت کردند که خلاقیت بیشتری دارند. قبل از جنگ، نیروی زمینی چند نمونه از آنها را ساخته بود. این تانکها اولین تجربه با نیروی محرکه جت آبی بودند. هیچکدام از این تانکهای آبی-خاکی به تولید انبوه نرسیدند و تمام این اقدامات در سال 1940 کنارگذاشته شدند. پس از سال 1941بود که نیروی دریایی علاقه مند به تانکهای آبی-خاکی شد. کامی و کاچی اقتباسهایی از تانکهایی بودند که سینه و پاشنه قابل دورانداختن برای آنها تعبیه شد تا از غوطه وری آنها مطمئن شوند. آنها در نبردهای واقعی نقشی معنی دار بازی نکردند. به همراه روسها، ژاپنی ها بزرگترین استفاده كنندگان از تانكهای آبی-خاكی در طی جنگ دوم جهانی بودند.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/bfv7ragrqvcurven0zo.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_bfv7ragrqvcurven0zo.jpg[/img][/url]
کامی
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/bwd16n90iixux3635a.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_bwd16n90iixux3635a.jpg[/img][/url]
کاچی
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/mwkdiwfgkkgkvxipstf.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_mwkdiwfgkkgkvxipstf.jpg[/img][/url]
تایپ-92
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/8j40td3oonf16kkjlofv.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_8j40td3oonf16kkjlofv.jpg[/img][/url]
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/b3snypdnxwv645tjt24.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_b3snypdnxwv645tjt24.jpg[/img][/url]
Type 95 Ha-Gō
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/o97nfsc33z4g3qqo7b.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_o97nfsc33z4g3qqo7b.jpg[/img][/url]
Type 98 Ke-Ni

منبع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/271
رضاکیانی موحد

با تشکر ویژه از اقای رضا کریمی
..................................................................

از مدیران یک گلایه دارم این همه من پست زدم (قبول دارم اکثرا کپی برداری ساده بود ) اما یکی زحمت نکشید عکس ها پست ها منتقل کنه . اکانت در گالری هم که ندارم که خودم منتقل کنم پس...

[RezaKiani 1,949]

با سلام و خسته نباشید
توصیه می کنم مدیران محترم سایت هر یک از این پستها رو در یک تاپیک جداگانه قراربدهند و عکسهای مورد نیاز مطلب رو هم در آن قرار دهند.

[ghermez 750]

چند تصویر دیگه از تانک های روسی و ژاپنی مورد استفاده در جنگ جهانی دوم

روس:
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/24i4y34z7ne9k1kq6s.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_24i4y34z7ne9k1kq6s.jpg[/img][/url]
T50
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/7gzsm5072zmbo1ff2ru5.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_7gzsm5072zmbo1ff2ru5.jpg[/img][/url]
T70m
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/e8bvjnnphg5iwl9pjxc.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_e8bvjnnphg5iwl9pjxc.jpg[/img][/url]
T-60_Kubinka
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/mw7htkrx2wwfvpp2ozcu.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_mw7htkrx2wwfvpp2ozcu.jpg[/img][/url]
Kv1_m39
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/s6ianno8fip4g4fkrrgu.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_s6ianno8fip4g4fkrrgu.jpg[/img][/url]
KV - 1 در Olonets، سپتامبر 1941،
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/yiet53w4q36aky1gt3ob.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_yiet53w4q36aky1gt3ob.jpg[/img][/url]
KW-2
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/k49pxt1mwaev13xbl9fo.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_k49pxt1mwaev13xbl9fo.jpg[/img][/url]
T-44
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/zv5fg9ia4mxiazovz4e.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_zv5fg9ia4mxiazovz4e.jpg[/img][/url]
T-44-85_4
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/5vodss3m361vgtwkixuo.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_5vodss3m361vgtwkixuo.jpg[/img][/url]
T-44-122
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/l4ujl53hido1edt643z.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_l4ujl53hido1edt643z.jpg[/img][/url]
Stalin_IS-2_Kyiv_1
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/p7iy3pcxq6jagars3sma.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_p7iy3pcxq6jagars3sma.jpg[/img][/url]
Stalin_tank-1
ژاپن:
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/5dhtt7sgumiohjx2jo2y.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_5dhtt7sgumiohjx2jo2y.jpg[/img][/url]
Type 4 Chi-To
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/hzfchzfzp12ngi404.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_hzfchzfzp12ngi404.jpg[/img][/url]
Type 5 Chi-Ri
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/ojatwm44sc6ygvtstcw.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_ojatwm44sc6ygvtstcw.jpg[/img][/url]
Type_5_Ke-Ho
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/gpt9pdef2ccrzf3jodv1.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_gpt9pdef2ccrzf3jodv1.jpg[/img][/url]
Type 4 Ho-Ro
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/6tax71rkcv6o53zesnj.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_6tax71rkcv6o53zesnj.jpg[/img][/url]
Type 2 Ho-I

[AimSparrow 2]

واقعا عالی بود خسته نباشید.

[ghermez 750]

آمریکایی ها بهترین تانک جنگ جهانی دوم را نساختند. خدمه شرمن این تانک را نسبت به تانکهای آلمانی غیرقابل اعتماد و درجه دو می دانستند. آمریکا این نقص را با تولید زیاد و توجه به جزئیاتی که دیگران از آنها غفلت کرده بودند جبران کرد. در حقیقت، آمریکا بیش از هر کشور دیگری در جنگ جهانی دوم تانک ساخت. مسائلی چون استاندارد سازی، تعمیرات آسان، قابلیت اعتماد مکانیکی و آسایش خدمه برای دیگر متفقین خارج از دسترس یا به کلی بیگانه بود. بریتانیا هیچگاه تانکی که از نظر فنی قابل اعتماد باشد نساخت و روسها به آسایش خدمه تانکهایشان توجه نداشتند. اما پرداختن به این جزئیات به آمریکا اجازه داد تا نقشی اساسی در نابودی قوای محور بازی کند.

[size=18]بعضی ارقام[/size]

در سال 1940 تنها 464 دستگاه تانک در سرزمین آمریکا وجود داشت و تولید آن سال به 330 دستگاه رسید. 2 سال بعد آمریکا 24997 دستگاه تانک تولید کرده بود. یعنی کارخانجات آمریکا در عرض یکسال به اندازه تمام تولیدات آلمان هیتلری در تمامی دوران جنگ توسط تانک ساختند. در مجموع 130000 دستگاه تانک و خودرو زرهی در طول جنگ توسط آمریکایی ها ساخته شد. این رقم آمریکایی ها را بالاتر از روسها(با 100000 دستگاه) و خیلی دورتر از بریتانیایی ها (با25000 دستگاه) و آلمانها (با 24000 دستگاه) قرار می داد. شرمن با تولید تقریبا 50000 دستگاه پرتعدادترین تانک ساخته شده در طول جنگ جهانی دوم بود.

برای رسیدن به پیروزی فقط کافی بود که آمریکا تمام نیروهایش را به این ادوات مجهز کند و به پیش براند. آمریکا همچنین تعداد زیادی تانک به کشورهایی روسیه، بریتانیا، فرانسه، استرالیا و چین واگذارکرد.

[size=18]تانک ها[/size]

اگرچه آمریکا در جنگ جهانی اول در طرف برنده قرار داشت اما پس از پایان جنگ اول آنها خودشان را چنان خلع سلاح کردند که تنها می توان آن را با خلع سلاح آلمان پس از پیمان ورسای مقایسه کرد. در سال 1920، قانونی از کنگره گذشت که زرهی را تحت کنترل پیاده نظام قرار می داد و بدین سان بودجه لازم برای تهیه واحدهای زرهی در سالهای بعد قطع شد. پیاده نظام تنها تامین هزینه تولید 2 دستگاه تانک در طول سال را برگردن گرفت! پس از سال 1932 و با دفاع مک آرتور از زرهی ورق برگشت. ژنرال مک آرتور -که در آن زمان رئیس ستاد نیروی زمینی بود- به سواره نظام اجازه داد که اسبهایش را با تانک عوض کند و برای ساخت تانکهای سبک جدید انگیزه ایجادکرد. پس از آن 7 سال طول کشید تا خط تولید تانکهای متوسط در آمریکا به راه افتد. در سال 1940 و هنگامی که تانکهای آلمانی چند نبرد را به پیروزی رسانیده بودند، آمریکایی ها تازه به یاد تجدید سلاح افتادند. آنها در سال 1941بدون داشتن هیچگونه سابقه تولید تانکهای متوسط، نمونه هایشان را هرچه سریعتر تکیمل کردند و آنها را در اختیار متحد غیررسمی خود در اروپا -بریتانیا- قراردادند.

تانکهای سنگین نیز قسمتی از برنامه تجدید سلاح آمریکا بود. ملاحظات منطقی و کیفیت پایین تانکهای آمریکایی سبب شد که در سپتامبر 1942 برنامه تولید آنها متوقف شود. 2 ماه بعد اولین تانک تایگر آلمانی از خط تولید خارج شد. این وضعیت تا سال 1945 -که اولین تانک سنگین آمریکایی به جبهه رسید- ادامه داشتد. بدون شک این تانکها زمانی به خط مقدم رسیدند که برنده جنگ از قبل معلوم شده بود.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/l6xk2rau8v31awbbhqj.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_l6xk2rau8v31awbbhqj.jpg[/img][/url]
ام4 آ1 در گینه جدید در حین عملیات
[size=18]
طبقه بندی[/size]

شناسایی تانکهای گوناگون آمریکایی بسیار مشکل است چرا که سیمای ظاهری آنها وجه تمایز نمونه ها از همدیگر نبود. نمونه های ویژه به وسیله خوراندن قطعات تانکهای گوناگون به یکدیگر ساخته می شدند.

از این دیدگاه، شرمن مشکل سازترین است. ده ها زیرگروه از شرمن وجود دارد که هر نمونه برای یک کارویژه طراحی شده و چند زیرگروه فرعی تر را دربر گرفت.

استانداردسازی تقریبا یکی از کمترین نگرانی های آمریکایی ها بود. اگرچه آمریکایی ها صدها پیش نمونه مختلف ساخته بوند تنها چند نمونه اصلی بودند که استاندارد شده بودند. در حالیکه کوهی از لوازم یدکی در کارخانه ها بر روی هم انباشته می شدند عدم استانداردسازی سبب شد که تهیه لوازم یدکی تانکها برای مسئولان پشتیبانی واحدها به امری سرگیجه آور مبدل شود. آمریکایی ها تانکهایشان را به 3 دسته سبک، متوسط و سنگین تقسیم کرده بودند. در هر دسته اسم تانک پیش نمونه با حرف "تی" و یک عدد مشخص می شد. هر نمونه فرعی با اسم تانک به علاوه یک حرف "ئی" و یک عدد دیگر مشخص می شد. هنگامی که یک نمونه تانک استاندارد می شد و برای تولید انبوه مناسب تشخیص داده می شد حرف "تی" به "ام" و حرف "ئی" به "آ" تبدیل می شد. پس تانک شرمن برای آمریکایی ها تانک متوسط ام-4 است و نمونه های گوناگون شرمن با نامهای ام-4آ1 ، ام-4آ2 و ... شناخته می شدند. بریتانیایی ها برای هر نمونه ای که به دستشان می رسید یک اسم مستعار انتخاب می کردند. نامهایی چون لی، گرانت، شرمن، استوارت نامهایی بود که بریتانیایی ها با الهام از نام ژنرالهای بزرگ آمریکایی برگزیدند. آمریکایی ها نیز پس از جنگ این روش نامگذاری را به کارگرفتند.
[size=18]
تانکهای سبک[/size]

با افزایش تقاضا برای مکانیزه کردن نیروی زمینی در سال 1932، مک آرتور سنگ بنای تولید اولین تانکهای سبک آمریکایی را گذاشت. تولید تانکهای سبک تا سال 1944 ادامه یافت. اولین نمونه ها تانک ام-2 برای پیاده نظام و تانک سبک ام-1 برای سواره نظام بود. این تانکها تنها به یک قبضه مسلسل مسلح بودند تا اینکه در سال 1939 تانک ام-2آ4 به توپ مسلح شد. این تانکها گاه و بیگاه در صحنه نبردهای اقیانوس آرام به کارگرفته شدند. در این گیرودار، ترکیب هر دو نمونه سبب خلق تانک جدیدی با نام ام-3 شد. بریتانیایی ها نام استوارت را برای ام-3 انتخاب کردند و کمی بعد این تانک به هانی معروف شد. این تانکها قبل از اینکه آمریکا رسما وارد جنگ شود در شمال آفریقا و به همراه ارتش بریتانیا وارد کارزار شدند. استوارت به عنوان خودرو شناسایی تا پایان جنگ در خدمت بود و به صورت گسترده به متفقین دیگر -ازجمله چین- صادرشد. تقریبا 20000 دستگاه استوارت به همراه دنباله اش ام-5 ساخته شدند. یک نمونه متوسط با نام ام-7 از استوارت مشتق شد که کمی بعد به خاطر شرمن کنارگذاشته شد.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/kc2kbu4mra7oba7x9i6t.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_kc2kbu4mra7oba7x9i6t.jpg[/img][/url]
ام-2آ4 در نبردگوادال کانال

بزرگترین ضعف استوارت توپ ضعیف 37 میلیمتری آن بود که سبب شد مطالعات ساخت یک تانک جدید آغازشود. تانک جدید از سیستم تعلیقی که برای شکارچی تانک هلکت طراحی شده بود استفاده می کرد و یک توپ فوق سبک 75 میلیمتری را بکارمی برد. نتیجه این طراحی چافی نام گرفت که احتمالا بهترین تانک سبک دوران جنگ بوده است هرچند که آنقدر دیر وارد کارزار شد که نتوانست نقشی اساسی در درگیریها بازی کند. پس از آن، آمریکایی ها تصمیم گرفتند که از این تانک جدید برای جایگزینی تمام تانکهای سبکشان استفاده کنند ولی پایان جنگ مانع اجرای این نقشه شد.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/rrkkt1d28y8kiu23cd11.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_rrkkt1d28y8kiu23cd11.jpg[/img][/url]
چافی

[size=18]تانکهای متوسط[/size]
زمانی که آلمان خاک فرانسه را به وسیله لشکرهای زرهی خود درنوردید قدرتمندترین تانک زرادخانه آمریکا تانک ام-2 بود که به یک قبضه توپ 37 میلیمتری مسلح شده بود! آنها برای ساخت تانک جدید با توپ 75 میلیمتری مجبور شدند که بیش از یک سال صبرکنند. تانک لی/گرانت یا تانک متوسط ام-3 یک راه حل موقت بود که توپ اصلی آن را بر روی بدنه اش نصب کرده بودند چرا که طراحان زمان کافی برای طراحی یک برجک جدید -که بتواند توپ 75 میلیمتری را حمل کند- نداشتند. این تانک اولین بار به همراه بریتانیایی ها در سال 1942 و در عملیات شمال آفریقا شرکت کرد. لی/گرانت از اغلب تانکهای ساخت بریتانیا بهتر بود اما در برابر تانکهای جدید آلمانی حرفی برای گفتن نداشت. مانند بیشتر تانکهای آمریکایی آن زمان، لی/گرانت تانکی بلند قامت بود و هدف سهلی برای هم آوردهای کوتاه قد خود به شمار می آمد

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/u9nc2upd1pktc4s2467y.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_u9nc2upd1pktc4s2467y.jpg[/img][/url]
لی/گرانت

ا ظهور شرمن در پاییز 1942 آمریکایی ها می توانستند تانکهای لی/گرانت را به جبهه های کم اهمیت تر یا پشت جبهه انتقال دهند. شرمن با توپ 75 میلیمتری اش از یک دوره زمانی کوتاه سروری بهره برد. شرمن ها مدتها پس از اینکه تی-34 های روسی به آلمانها آموختند که نیاز به تانکهای قدرتمندتری دارند وارد صحنه شدند. تقویت سلاح پانزر-4، اشتورمگشاتز و ماردر نتوانست به صورت پایدار کفه برتری را به نفع متحدین سنگین کند. اگرچه آمریکایی ها به سرعت فهمیدند که تانکهایشان به ته خط رسیده اند اما ترجیح دادند به جای ایجاد یک وقفه برای طراحی یک مدل جدید تانکهایی که در دست دارند را بهبود دهند. تقریبا تمام اجزای اصلی شرمن تغییر کردند. نمونه های زیادی از شرمن با توپ قوی تر، زره ضخیم تر، سیستم تعلیق بهتر در جبهه ها می آمدند و می رفتند بدون اینکه بهبودی اساسی در کیفیت تانکهای آمریکایی به دست آید. در حقیقت، برتری عددی تنها چاره برای درمان مشکلات فنی بود.
جنگ درحالی به پایان رسید که آمریکا نتوانست جایگزینی برای شرمن بیابد. تنها تانک تی-23 بود که از ساخت نمونه آزمایشی فراتر رفت اما هیچ یک از آنها خاک آمریکا را ترک نکردند.

[size=18]تانکهای سنگین[/size]
اولین تلاش آمریکایی ها برای ساخت تانک سنگین به صورت ملال آوری به شکست انجامید. تانکهای ساخته شده خیلی سنگین شدند و توپهایشان کم رمق. از تمام نمونه های آزمایشی تنها تانک ام-6 بود که برای تولید انبوه انتخاب شد اما قبل از آنکه تولید آن به 40 دستگاه برسد از خط تولید خارج شد!

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/osfaieefccmfol9ygpmf.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_osfaieefccmfol9ygpmf.jpg[/img][/url]
پرشینگ
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/5kv7so3liaixsudatdjx.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_5kv7so3liaixsudatdjx.jpg[/img][/url]
سوپرپرشینگ

موفقیت پانتر و تایگر و عدم کیفیت آشکار شرمن آمریکایی ها را مجبور ساخت تا مجددا به ساخت تانکهای سنگین روی آورند. طراحی یک نمونه جدید با سیستم تعلیق شمشی در آن زمان موفق از آب درآمد. پرشینگ در عوض وزن کمتری که نسبت به تایگر داشت -40 تن در برابر 56 تن- از قدرت آتش بیشتر و حفاظت بهتری برخوردار بود. این تانک نیز دیرتر از آن به خط مقدم رسید که بتواند گامی اساسی برای رساندن آمریکا به پیروزی بردارد اما خود الگویی شد برای تمامی تانکهایی که آمریکا پس از پایان جنگ طراحی کرد. از میان تانکهای پس از جنگ آمریکا می توان به پاتون اشاره کرد.
[size=18]
توپهای خودکششی و شکارچی های تانک[/size]
آمریکایی ها -به پیروی از بریتانیایی ها- بدنه تانکهای موجود را برای ساخت توپهای خودکششی بکارگرفتند. بیشترین تعداد از آن توپ خودکششی ام-7 بود که نزد بریتانیایی ها به پریست معروف بود. این خودرو یک هویتزر 105 میلیمتری بود که بر روی بدنه تانکهای لی/گرانت نصب شد و کمی بعد شرمن ها نیز از این سلاح بی نصیب نماندند. بدنه چافی نیز برای نصب چندین توپ مختلف بکارگرفته شد. در میان این توپها، توپ 105 میلیمتری پریست بر روی چافی هم نصب شد تا این خودرو جایگزین پریست شود. پایان جنگ پایان تمامی این طرح های جدید بود.

آمریکایی ها برای جبران ضعف تانکهایشان در نبردهای زرهی رو در رو، به واحدهای زرهی و پیاده نظام خود تعدادی شکارچی تانک اختصاص دادند. این شکارچیان تانک از توپهای قوی تری نسبت به تانکهای معمولی استفاده می کردند و برخلاف رقبای روسی و آلمانی، این توپها بر روی برجکهای گردان نصب شده بودند. تفاوت در این بود که برجکهای شکارچی تانکهای آمریکایی روباز بود. بیشترین تعداد از آن شکارچی تانک ام-10 بود که از یک قبضه توپ 76.2 میلیمتری استفاده می کرد. اگرچه توپ ام-10 از شرمن قوی تر بود اما تنها برای رویارویی با پانزرهای سنگین مناسب بود. نسل دوم شکارچی تانکهای آمریکایی جکسون نام داشت که به یک قبضه توپ 90 میلیمتری مسلح شده بود.

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/gnuvrosajhac8pheio76.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_gnuvrosajhac8pheio76.jpg[/img][/url]
ام-10

[size=18]واپسین کلام[/size]
معرفی جامع تانکهای آمریکایی امری است محال. تعداد زیاد نمونه ها و گونه هایی که از تانکهای اصلی مشتق شده اند این کار را سخت و نتیجه را گیج کننده می سازد. برای رسیدن به نتیجه مناسب شاید بهتر باشد که خود را تنها به بررسی نمونه هایی که واقعا در جنگ شرکت کردند محدود کنیم.
ما علاقمندیم تا تعداد دقیق تانکهای آمریکایی را که تا پایان جنگ ساخته شدند بدانیم. اگر شما از این رقم خبردارید لطفا آن را با ما در میان گذارید.


منبع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/272
ترجمه وتالیف:رضاکیانی موحد

با تشکر از اقای رضا کریمی
..................................................................

تصاویری از تانک های امریکایی:

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/cbcy85kx739nrq6wk1px.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_cbcy85kx739nrq6wk1px.jpg[/img][/url]
M4A4 شرمن
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/mpatpz1mjp5t3g2mzez.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_mpatpz1mjp5t3g2mzez.jpg[/img][/url]
M4A1 شرمن
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/pc9p8qbuhduobegeunj.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_pc9p8qbuhduobegeunj.jpg[/img][/url]
M4A4 شرمن
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/jsfubxmg7s20gqd9gib.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_jsfubxmg7s20gqd9gib.jpg[/img][/url]
M1 Combat Car
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/3tp8luf2098etk66e7m3.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_3tp8luf2098etk66e7m3.jpg[/img][/url]
M22 Locust
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/1vmudgdxmug2shp9hl1.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_1vmudgdxmug2shp9hl1.jpg[/img][/url]
M3 Stuart
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/lzhcpzzds9p700dqcaw4.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_lzhcpzzds9p700dqcaw4.jpg[/img][/url]
M3A1 استوارت
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/2noep5g3388fjkn6etf2.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_2noep5g3388fjkn6etf2.jpg[/img][/url]
M3A3 استوارت
[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/696z3hwcqafxaf0yt29.jpg][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/thumb_696z3hwcqafxaf0yt29.jpg[/img][/url]
M3 Lee

ابن M4A1 شرمن با جزییات :
http://www.pic.iran-forum.ir/images/zi33bcc3ixk78zlpcsy.png

1 - Lifting ring
2 - Ventilator
3 - Turret hatch
4 - Periscope
5 - Turret hatch race
6 - Turret seat
7 - Gunner's seat
8 - Turret seat
9 - Turret
10 - Air cleaner
11 - Radiator filler cover
12 - Air cleaner manifold
13 - Power unit
14 - Exhaust pipe
15 - Track idle
16 - Single water pump
17 - Radiator
18 - Generator
19 - Rear propeller shaft
20 - Turret basket
21 - slip ring
22 - Front propeller shaft
23 - Suspension bogie
24 - Transmission
25 - Main drive sprocket
26 - Driver's seat
27 - Machine gunner's seat
28 - 75 mm gun
29 - Drivers hatch
30 - M 1919A4 machine gun

[ghermez 750]

[color=blue]این سری مقالات به پایان رسید اما صدای ما....... حیف از این مقالات.[/color]
..................................
بریتانیا طلایه دار استفاده از تانک در جهان است. در فاصله بین دو جنگ جهانی، آنها در زمینه زرهی از دیگر کشورها عقب افتادند و تا پایان جنگ نتوانستند خود را به دیگران برسانند در تمامی دوران جنگ، آنها باشتاب مشغول طراحی انواع تانکهایی بودند که بدون آزمایشی اساسی از روی میز طراحی به خط تولید می رسیدند. در میدان نبرد ثابت شد که این طرح ها فاجعه ای بیش نیستند و طراحان ناچار می شدند که به سرعت به ساخت جانشینی برای آنها بپردازند. این تانکها نیز از روی میز طراحی مستقیما به خط تولید می رفتند و این چرخه معیوب بارها و باره تکرار شد و ادامه پیداکرد.

تا سال 1943 این عرض راه آهن بریتانیا بود که حداکثر عرض تانکها را (3متر) تعیین می کرد. این عرض کم محدودیتی را بر روی قطر برجک و در نتیجه اندازه توپ نصب شده بر روی تانک اعمال می کرد و خود این محدودیت یکی از علتهای اصلی نقصان قدرت آتش تانکهای بریتانیایی در بیشتر دوران جنگ بود. درحالیکه آلمانها در سال 1942 مشغول آزمایش توپ بلند 75 میلیمتری بر روی پانزر-4 و توپ 88 میلیمتری بر روی تایگر بودند، بریتانیا تصمیم گرفت تا کالیبر توپهای نصب شده بر روی تانکهایش را از 40 میلیمتر به 57 میلیمتر افزایش دهد. جالب اینکه هر دو نمونه از شلیک گلوله های ضدنفر عاجز بودند!

از سال 1942 به بعد، آمریکا ارسال تانکهای ساخت خود را در تعداد زیاد به بریتانیا آغازکرد. توپ 75 میلیمتری نصب شده بر روی لی/گرانت و شرمن -که می توانست گلوله های ضدزره و ضدنفر را شلیک کند- برای بریتانیایی ها اعجاب آور بود. آنها از این توپ برای نسل بعدی تانکهایشان بهره بردند. آنها همچنین تانکهای آمریکایی را نیز بهسازی کردند. اگرچه بریتانیا در ساخت تانکهای بومی ضعیف بود اما توانست بهترین نمونه تانک شرمن با نام فایرفلای را عرضه کند.

درانتهای جنگ بود که بریتانیا توانست طلسم را بشکند و تانکهای خوبی مانند کامت و سنچریون تولید کند اما تولید آنها به قدری دیر صورت گرفت که این تانکها نتوانستند نقش فعالی در نبردها برعهده گیرند.

[size=18]بعضی ارقام[/size]

بریتانیا در طی جنگ 25115 دستگاه تانک تولید کرد. این آمار از تولید آلمان (24000دستگاه) بیشتر است اما با تولید روسها (100000دستگاه) و آمریکایی ها (130000دستگاه) فاصله ای نجومی دارد. بیشترین تانکهای تولید شده در بریتانیا تانکهای ولنتاین (8275دستگاه) و چرچیل (5640دستگاه) بودند. آنها همچنین به عنوان کمک به متحد خود، 4260 دستگاه از تانکهای خود را در اختیار روسها گذاشتند. از سوی دیگر، بریتانیا بیش از 25000 دستگاه تانک و خودرو زرهی دیگر از آمریکا دریافت کرد. در ماه جوئن سال 1945 بریتانیا 2750 دستگاه تانک عملیاتی 4800 دستگاه تانک ذخیره در اروپا داشت. همزمان، صدها دستگاه تانک بریتانیایی در خاورمیانه و شرق دور بودند.

[size=18]تانکها[/size]

درحالیکه تمامی دنیا تانکهایشان را بر اساس وزن رده بندی کرده بودند، بریتانیا تا پایان جنگ تانکهایش را بر اساس نقش و مأموریتشان رده بندی می کرد. در کنار تانکهای سبک، آنها دارای "تانکهای کروزر"( سریع و با زره نازک) و "تانکهای پیاده نظام" (کند و با زره ضخیم) بودند. بریتانیایی ها ورزش کریکت را ابداع کردند که قوانینش را تنها مردم خودشان و بعضی از کشورهای اقماری بریتانیا می فهمند. در زمینه رده بندی تانکها نیز بریتانیایی ها قوانینی چون قوانین کریکت وضع کردند. بیشتر تانکهای بریتانیایی 2 نام و حتی گاهی 3 نام داشتند. ممکن بود که یک تانک در طول زمان دچار تغییر شمار شود. تانک سبک مارک-8 زمانی که وارد خط تولید شد به تانک مارک-1 تغییر نام داد. پس از ژاپنی ها -که روش نامگذاری شان پیچیده ولی دستکم منطقی بود- بریتانیایی ها توانستند به قله نامگذاریهای پیچیده دست یابند. در اصل یک تانک دارای یک نام بر اساس تقدم تاریخی داشت که با حرف "آ" آغاز می شد. تانک چرچیل، آ-22 و تانک کریسیدر، آ-15 نام داشتند. پس از آن، یک سری عدد به تانک داده می شد که کلاس آن را نشان می داد. پس کروزر مارک-1 به نام آ-9 و کروزر مارک2- به نام آ-10 و کروز مارک-3 به نام آ-13 نشان داده شدند. همین قوانین درباره تانکهای سبک یا تانکهای پیاده نظام نیز اجرامی شد. ممکن بود که یک تانک دارای نام مستعار نیز باشد. تانک پیاده نظام مارک-4 یا آ-22 به نام چرچیل شناخته می شد. خود نامهای مستعار نیز ممکن بود که شماره دار شوند. تانک پیاده نظام مارک-4 با نامچرچیل-1 و تانک پیاده نظام مارک-4 با نام چرچیل-2 شناخته می شدند و ...

البته هر قانونی ممکن است که دارای استثنایی ها باشد. آ-13 همزمان به تانکهای کروزر مارک-3 و کروزر مارک-4 اطلاق می شد. تعجبی ندارد که جاسوسان آلمانی درباره کسب اطلاعات از تانکهای بریتانیا نتوانستند به موفقیتی دست یابند!

[size=18]تانکهای سبک[/size]

کاهش بودجه بین دو جنگ جهانی و شرایط بریتانیا در مهاجرنشینها و مستعمراتش یک زمینه عالی برای تکثیر تانکهای سبک بود. شبه تانک کاردن-لوید مارک-1 نیای تمامی این تانکها بود. این تانک کوچک تنها یک مسلسل و 2 خدمه داشت. کاردن-لوید پاسخی بود بر عقیده ای که در آن زمان رواج داشت: "تانک کوچک و سریع بهتر از تانک سنگین می تواند از آتش دشمن فرارکند." به مدت 10 سال بریتانیایی ها به این بیراهه رفتند. بهسازی و سنگین کردن گاردن-لوید از مارک1 تا مارک-94 ادامه یافت.
این تانکهای ارزان قیمت -که مناسب برای خدمت در مستعمرات بودند- با 850 تا 1000 دستگاه بیشترین تعداد را در زرادخانه قبل از جنگ بریتانیا تشکیل می دادند.

ضعف اصلی آنها در زمان حمله آلمان به فرانسه آشکار شد. زره نازک آنها تانکهای سبک را برای هرگونه مأمورت رزمی جز مأموریتهای شناسایی نامناسب کرده بود. تنها تعداد بسیار اندکی از تانکهای سبکی که در فرانسه به کارگرفته شدند توانستند به بریتانیا بازگردند. معدودی از آنها این فرصت دوباره را یافتند تا در آفریقا بجنگند اما جایگزین کردن آنها مأموریتهای شناسایی به وسیله خودروهای زرهپوش در نشان دهنده آن بود که تانک سبک دیگر جایی در خط مقدم جبهه ندارد.

داستان تانکهای سبک بریتانیایی کاملا به آخر نرسیده است. از سال 1941 به بعد، آمریکا ارسال تانکهای سبک ساخت خود را به بریتانیا آغازکرد که استوارت گل سرسبد آنها بود. آنها تا انتهای جنگ در واحدهای بریتانیایی حضور داشتند. از سوی دیگر بریتانیا تانک سبک تترارچ را به عنوان یک زرهپوش هوابرد بکارگرفت.

[size=18]تانکهای کروزر[/size]

در دهه 20 بریتانیا آخرین تانک متوسط خود را تولید کرد. هزینه های تحمیل شده بر بودجه آنقدر زیاد بود که این پروژه را به تعطیلی کشاند. پس از نزدیک به 10 سال وقفه، تانکهای متوسط تحت نام "تانک کروزر" دوباره به صحنه بازگشتند. این تانکها برای این ساخته شدند که ستون فقرات لشکرهای زرهی را تشکیل دهند. اگرچه نظریه پردازان زرهی بریتانیایی مانند لیدل-هارت نظریه سازمان دهی واحدهای بزرگ زرهی را ارائه کردند اما بریتانیا خیلی دیر به فکر اجرای این نظریه افتاد.
اولین نسل این تانکها تنها یک فاجعه بود. تانکهای آ-9 و آ-10 نه تنها زرهی اندک داشتند بلکه مشکلات فنی آنها آنقدر زیاد بود که نمی توانستند چند کیلومتر بدون مشکل بر روی زمین حرکت کنند. این تانکها تنها تانکهای متوسط بریتانیا در سال اول جنگ بودند. تانک بعدی ،آ-13، از سیستم تعلیق کریستی استفاده می کرد و از نظر مکانیکی تنها کمی بهتر بود و زره آن کماکان ضعیف باقی مانده بود.
آخرین تانک متوسط آ-13 یا کونانتر بود که احتمالا در نقطه اوج این داستان وحشتناک قرارمی گیرد. این تانک نیز مانند اجدادش نشان داد که در جبهه به هیچ دردی نمی خورد. در زمانی که شرایط جنگی فلزات را نایاب کرده بود تعداد 1771 دستگاه از این آهن قراضه ها ساخته شد ولی هیچ کدام در عملیات دیده نشدند!
بریتانیا به همراه کروزیدر بود که توانست به یک تانک کروزر قابل قبول دست پیداکند. این تانک از نظر فنی بهتر بود، زرهی ضخیم تر داشت و زمانی که در انتهای سال 1941 به آفریقای شمالی فرستاد توانست با تانکهای رقیب برابری کند. تا پایان نبرد العلیمن کروزیدرها ستون فقرات لشکرهای زرهی بریتانیا را تشکیل می دادند. در آن هنگام تانکهای جدیدتر آلمانی کروزیدر را از دور خارج ساختند و در زمان عملیات تونس این تانکها جبهه جنگ را ترک کردند.
کرامول اولین تانک بریتانیا بود که هم محدودیت خطوط راه آهن را حل کرد و هم در خارج از میز نقشه کشی موفق عمل کرد. به دلیل آزمایش بر روی نمونه های کاوالیر و سنتائور، کرامول از نظر فنی، سرعت و زره خوب از کاردرآمد. کرامول برای اولین بار به یک قبضه توپ 75 میلیمتری مسلح شد که می توانست از مهمات ضدنفر و ضدزره به خوبی استفاده کند. البته توپ آن نمی توانست در برابر آخرین ساخته های آلمان عرض اندام کند اما به هرحال فاصله کمتر شده بود. کرامول از سال 1943 تا انتهای جنگ واحدهای زرهی بریتانیا را تغذیه می کرد.
حال زمان آن رسیده بود که بریتانیا قبل از روانه کردن یک تانک کروزر درخشان به صحنه نبرد آخرین پرده وحشتناک تانکهای متوسط را اجراکند. آنها با نصب یک قبضه توپ 17 پوندی بر روی بدنه کرامول تانک ملال انگیزچلنجر را عرضه کردند. بیش از 200 دستگاه چلنجر ساخته شد اما تعداد کمی از آنها در نبرد شرکت کرد چراکه وزن زیاد برجک و سلاح، آنها را دست و پا گیرساخته بود.
اولین تانک عالی در رده تانکهای کروزر تانک کامت بود که در دسامبر 1944 به خط مقدم رسید. این تانک از یک نمونه کوتاه شده توپ 17 پوندی استفاده می کرد که می توانست از پس توپ پانزر-4 برآید و با توپ پانتر رقابت کند. هنوز یک تانک متوسط بهتر به نام سنچوریون در راه بود که البته به جنگ نرسید.

[size=18]تانکهای پیاده نظام[/size]

ا احیای سنتهای جنگ جهانی اول، بریتانیا عنوان "تانک پیاده نظام" را به تانکهای با زره ضخیم و سرعت کم اختصاص داد. اولین نمونه از این تانکها ماتیلدا بود که در سال 1936 معرفی شد. بیشترین ضخامت زره ماتیلدا 60 میلیمتر بود که در زمان خود یک رقم باورنکردنی به شمار می رفت اما ماتیلدا ناامیدانه کند بود و سلاح آن بسیار ضعیف.
تانک بعدی یعنی ماتیلدا-2 بهترین تانک بریتانیا در زمان آغازجنگ بود. این تانک از نمونه قبلی بهتر حفاظت شده بود و زره آن در بعضی نقاط به 78 میلیمتر افزایش یافته بود. توپ آن یک قبضه توپ 2 پاوندی بود که به اندازه کافی قدرتمند بود. سرعت آن کم بود اما در برابر آتش توپهای ضدزره آلمانی مقاومت می کرد. تنها توپهای 88 میلمیتری می توانستند ماتیلدا-2 را متوقف کنند. تعداد کمی -67 دستگاه- از این تانکها در می 1940 در فرانسه وجود داشتند اما توانستند در شمال آفریقا نقش حساسی را در شکست دادن ایتالیایی ها بازی کنند.

درحالیکه ماتیلدا-2 به بلندای قله افتخار رسیده بود دنباله آن به میدان آمد. ولنتاین تانکی بود که از نظر حفاظت تقریبا در حد ماتیلدا بود ولی بالاتر از آن به صورت شگفت انگیزی قابل اعتمادتر از دیگر همتایانش بود. این تانک می توانست 5000 کیلومتر را در صحرا بدون بازبینی و تعمیرات بپیماید! با اینکه سلاح قدرتمندی نداشت اما ولنتاین پرتعدادترین تانکی بود که بریتانیا در طول جنگ تولید کرد. این تانک در سال 1942 تانک استاندارد پیاده نظام شد و شاید در میان تانکهای غربی که به روسیه رسیدند تنها تانکی بود که توانست اعتماد و احترام روسها را جلب کند. 3000 دستگاه تانک ولنتاین سهم روسها بود که همگی در کانادا اولید شده بودند.
چهارمین و آخرین تانک پیاده نظام بریتانای به دلیل شکل چهارگوش و چهارشانه اش به چرچیل شهرت یافت. مانند گذشته این تانک نیز سلاحی ضعیف داشت و از مشکلات گسترده مکانیکی رنج می برد. با اینکه چرچیل هم تانکی کم سرعت بود اما هنوز موفق عمل می کرد چرا که زره آن به غایت ضخیم بود -قابل مقایسه با تایگر آلمانی- و توانایی عبور از موانع اش افسانه ای. این تانک اولین بار در عملیات آبی-خاکی ناموفق "دیپ" دیده شد و تا پایان جنگ در خدمت باقی ماند.

[size=18]دیگر تانکها[/size]

از سال 1943 به بعد، شرمن آمریکایی تانک استاندارد نیروی زمینی سلطنتی بریتانیا شد. طرح های ناموفق تکراری بریتانیا یک دوپینگ تسلیحاتی را ناگزیر ساخته بود. آنها شرمن را به سیستم نامگذاری خود افزودند و آن را برای نیازهای خود بهینه سازی کردند که گاه کوششهایشان نیز موفقیت آمیز بود. اضافه کردن یک قبضه توپ 17 پاوندی مشکلات مکانیکی شرمن را حل نکرد اما قدرت آتش زیادی به آن بخشید. این قدرت آتش فایرفلای را در موقعیتی قرارداد که هر مشکل دیگری قابل چشم پوشی بود. فایرفلای تنها نمونه شرمن بود که می توانست با موفقیت با یک پانتر یا تایگر روبروشود. بریتانیایی ها سرآمد دیگر کشورها در ساخت تانکهای مخصوص بودند. آنها تانکهای زیادی چون تانک شعله افکن، پل گذار، مین جمع کن، آبی-خاکی و... ساختند. تنها لشکر زرهی که تماما از این تانکهای ویژه استفاده می کرد لشکر 79 زرهی بود. این لشکر ارزش بالای خود را در مواقعی که استحکامات دشمن یک تهاجم را با مشکل مواجه می کردند به نمایش می گذاشت.

منبع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/273
تهیه کننده: رضا کیانی موحد.
با تشکر از کیانی بابت مقاله ی زیباشون و ممنون از اینکه اجازه می دهند مقالاتشون از وبلاگشون کپی کنم

[RezaKiani 1,949]

خسته نباشی برادر! از کامنتها معلومه که بچه های میلیتاری چقدر به این جور مباحث علاقه دارند. خدا قوت

[ghermez 750]

[quote]خسته نباشی برادر! از کامنتها معلومه که بچه های میلیتاری چقدر به این جور مباحث علاقه دارند. خدا قوت[/quote]

اختیار دارید همه می دونند من اکثر مطالبم را وبلاگ شما کپی می کنم.

حالا یک سری عکس از تانک ها بریتانیایی که چون حال و حوصله اپلود نداشتم به همین علت لینک منبع نهادم. البته با این کار می تونید عکس های بیشتری ببینید.

تانکهای کروزر:

http://en.wikipedia.org/wiki/Carden_Loyd_tankette
کاردن-لوید مارک-1
http://en.wikipedia.org/wiki/Cruiser_Mk_I
آ-9
http://en.wikipedia.org/wiki/Cruiser_Mk_II
آ-10
http://en.wikipedia.org/wiki/Cruiser_Mk_III
آ-13
http://en.wikipedia.org/wiki/Covenanter_tank
کونانتر
http://en.wikipedia.org/wiki/Crusader_tank
کروزیدر
http://en.wikipedia.org/wiki/Crusader_tank
کرامول
http://en.wikipedia.org/wiki/Centaur_tank
سنتائور
http://en.wikipedia.org/wiki/Cruiser_Mk_VIII_Challenger
چلنجر
http://en.wikipedia.org/wiki/Comet_tank
کامت
http://en.wikipedia.org/wiki/Centurion_tank
سنچوریون

تانکهای پیاده نظام:

http://en.wikipedia.org/wiki/Matilda_I_%28tank%29
ماتیلدا
http://en.wikipedia.org/wiki/Matilda_tank
ماتیلدا-2
http://en.wikipedia.org/wiki/Valentine_tank
ولنتاین
http://en.wikipedia.org/wiki/Churchill_tank
چرچیل