حقايقي از جنگ دوم جهاني حقايقي از جنگ دوم جهاني

[SHAHDAD 1,297]

بخش هفتم

        

مشکل اساسی که ارتش آلمان در زمان حضور خود در روسیه با آن روبرو بود این بود که همه چیز مورد نیاز، به غیر از غذا و علوفه، باید از آلمان می آمد، ولی برای حمل آن حمل و نقل کافی ریلی وجود نداشت. هر گروه ارتش به 75 قطار در روز نیاز داشت، از سویی اقتصاد المان نیز به قطارها نیاز داشت تا مواد را به سمت رایش منتقل کنند،از طرفی دیگر جمعیت اشغال شده نیز برای تامين نیازهایش به ترافیک قطار قابل توجهی احتیاج داشت.تقریباً روزانه 14 قطار به روسیه، 58 قطار در داخل روسیه و 36 قطار به سمت آلمان حرکت می کردند. در ژانویه 1943، ترافیک عبوری از مرز شامل۷۶ قطار برای شمال،۸۷ قطار برای شرق و ۶۷ قطار برای جنوب به علاوه 9 قطار عبوری از رومانی به اودسا به اضافه 81 قطار حامل زغال سنگ، مصالح ساختمانی و تجهیزات راه آهن بود. این نشان می‌دهد که راه‌آهن‌ها تنها می توانستند حداقل تقاضا را برآورده کنند.

برای مثال هنگامی که لشگر 305 پیاده نظام در می 1942 به فرانسه منتقل شد، بخش عمده ای از واحدهای موتوری لشگر تمام مسیر را از آلمان رانندگی کردند.

      

کارهای گسترده‌ای که در طول برنامه‌  اتو انجام شد

راه آهن را در برابر آب و هوای بد و سیل مقاوم تر  کرد،اما واقعیت این بود که در یک روز معمولی 104 قطار به کاساتین، 64 قطار به دنپروپتروسک، و تنها 34 قطاربه استالینو می رسیدند، بنابراین ظرفیت کافی راه آهن تنها در فاصله 600 کیلومتری از خط مقدم بود و ارتش ها قطراتی از تدارکات دریافت می کردند.هنگامی که اتحاد جماهیر شوروی مورد حمله قرار گرفت، مراکز صنعتی بزرگی در مسکو، لنینگراد، حوضه دونتس و اورال داشت و استفاده از دو مورد از آنها، یعنی حوضه دونتس  و لنینگراد را در پایان سال 1941 و همچنین مازاد کشاورزی اکراین را از دست داد. این باعث کاهش تولید ناخالص صنعتی از 138.5 میلیارد روبل به قیمت های 1926 به 103.0 بین سال های 1940 و 1942 ، یا کاهش 33 درصدی شد که با رشد تولید شرق از 22.7 به 52.2 میلیارد روبل در همان دوره جبران شد.

با این حال، شوک به اقتصاد صنعتی بیشتر از آن چیزی بود که در ابتدا به نظر می رسید، زیرا بخشی از این حمل و نقل متعلق به بار نظامی بود، و هانتر تخمین می‌زند،محموله های نظامی  28 تا 30 درصد کل بارگیری بود.حتی با وجود داده‌های ناقص، واضح است که NKPS ظرفیت راه‌آهن بسیار بیشتری نسبت به آلمانی‌ها و چندین برابر بیشتر در ترافیک نظامی فراهم می‌کرد.اما در حالی که شوروی ظرفیت راه‌آهن بزرگ‌تری داشت، این برای هر نیازی کافی نبود و آنها تقاضا را از راه‌های مختلفی محدود کردند.

نمونه های کمی وجود دارد که واحدهای بزرگ شوروی به اندازه کافی در جبهه جابه جا شده باشند. شاید بزرگترین تمرکز برای عملیات باگراتیون با گارد دوم و ارتش ۵۱ از کریمه و ارتش تانک پنجم گارد(دو سپاه تانک) از اکراین بود.خواست ارتش سرخ این بود که کل واحدها را از مرکز به یک جبهه بفرستد و سپس واحدهای کوچک شده(به دلیل تلفات)را در پایان عملیات در آنجا رها کند! و هنگام فعال کردن مجدد یک جبهه برای عملیات،جایگزین ها و تجهیزات جدید برای تکمیل واحد های موجود آسیب دیده اعزام می شد،و این روش کارآمدتری برای استفاده از فضای موجود راه آهن نسبت به جابه جایی کل

واحدهای رزمی در سراسر جبهه بود که رویه  استاندارد آلمان بود.  

(عملیات باگراتیون عملیاتی بزرگ در طی جنگ جهانی دوم بود که توسط ارتش سرخ شوروی و به منظور پاکسازی نیروهای آلمانی در بلاروس،اکراین و لهستان صورت گرفت.نام این عملیات از نام پیوتر باگراتیون،ژنرال نیروی زمینی روسیه که در جریان جنگ بورودینو مجروح شد،اقتباس شده بود.تلفات قوای آلمانی در این عملیات ۴۰۰ هزار کشته بود در حالیکه تلفات ارتش شوروی ۱۰۰۸۰۴ کشته و مفقود و ۵۹۰۸۴۸ مجروح بعلاوه انهدام ۲۹۵۷ تانک و ۲۴۴۷ ارابه توپ و ۸۲۲ هواپیما بود).    

دوره دوم جنگ

هنگامی که نیروهای آلمانی کارزار تابستانی خود را در آخرین روزهای ژوئن آغاز کردند،ژنرال واگنر قبلاً اعلام کرده بود که تنها یک گروه ارتش می تواند برای عملیات آتی توسط شبکه راه آهن موجود پشتیبانی شود.ریشه مشکل در شبکه ریلی کم ظرفیت در سراسر لهستان،کیفیت پایین خطوط بازسنجی شده توسط Eisenbahnpioiere و اندازه کوچک HBD و FED نهفته است.

تنها سه ماه بین پایان بحران زمستانی 1941/1942 و شروع کارزاری گسترده برای تعمیر راه‌آهن فاصله وجود داشت. پل اصلی بر روی دنیپرو در کیف در ماه مارس مجدداً افتتاح شد، اما بیشتر خطوط تنها با 24 قطار در روز مورد استفاده قرار می گرفتند، در حالی که خطوط شوروی از طریق لهستان اشغالی با 30  قطار در روز بهره برداری میشد. هدف برنامه آلمان تعمیر لکوموتیو ها و افزایش ظرفیت مسیر خطوط اصلی از 24 به 36 قطار در روز بود.

      

 مسیر اصلی راه‌آهن از کیف به روستوف از طریق خطوط پرظرفیت حوضه دونتس می‌گذرد و تنها یک مسیر فرعی از کیف به الگو و از آنجا به چارکوف از طریق رودخانه دونتس به لیچاجا می رود و برای بار دوم از دونتس می گذرد و به استالینگراد می رود.

آلمانی ها در پیشروی اولیه مسیری را دنبال کردند تا ارتش سرخ را در روستوف محاصره کنند،و بریگادهای راه آهن زمان زیادی را برای تخریب کامل تأسیسات راه آهن در حوضه دونتس و منفجر کردن پل راه آهن بر فراز دان، که تا اکتبر بازسازی نشد،اختصاص دادند.سه هنگ Eisenbahnpioniere و مجموعه  ای از شرکت های مستقل به علاوه قطارهای مهندسی سازمان Todt و Reichsbahn برای تعمیر راه آهن مستقر شدند و آنها برنامه ریزی کردند که 2000 کیلومتر مسیر توسط FED اداره شود. طول این پیشروی 600 کیلومتر و فراتر از توانایی مجموع کامیون های در اختیار Grosstransportraum

برای پشتیبانی از خط شروع اولیه بود.

به دنبال آن پیشروی دیگری به قفقاز، 400 کیلومتر دیگر از روستوف تا مایکوپ و فراتر از آن انجام شد.

این وضعیت شرایطی را در ماه اگوست بوجود اورد که در آن راه آهن در چارکوف به دلیل هفت پل تخریب شده بر روی رودخانه دونتس از پیشروی اصلی جدا شد.

و کل پیشروی نیروهای آلمانی در استالینگراد و در قفقاز توسط یک مسیر تعمیر شده واحد حمایت میشد که از استالینو به روستو می‌رفت، از دان،از روی یک پل موقت عبور کرده و به سمت قفقاز می رفت در حالی که خط انشعابی از آن از طریق سالسک از استالینگراد پشتیبانی می کرد.

 

ادامه دارد....

                             مترجم SHAHDAD

 

استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

ویرایش شده در بهمن 1 توسط SHAHDAD

[SHAHDAD 1,297]

بخش هشتم...

حدود 40 تا 50 قطار در روز به فراتر از کیف سفر می کردند،اما تنها 24 قطار در روز قادر به عبور از دون برای پشتیبانی از نیروهای عملیاتی بودند که باعث تاخیر و کمبود سوخت شد.در ۲۰ سپتامبر ۱۹۴۲ زمانی که یک خط انشعابی از استالینو به لیچاجا باز شد و از دونتس در بلایا کالیتوا بر روی یک پل ۲۷۰ متری دو مسیره تا چیر که روزانه حدود ۹ تا ۱۲ قطار از ان استفاده میکردند،عبور کرد اندکی تاخیرها کاهش 

یافت.با این حال ،بخاطر پل های ویران شده  همچنان نیاز بود کالاها با کامیون ها به محل بارگیری قطارها منتقل شده تا از طریق قطار برای استالینگراد فرستاده شوند.

به عنوان مثال، در 20 اکتبر وضعیت عرضه علوفه در شهر چنان تنگ شد که ارتش اسب های خود را به عقب در روستوف فرستاد تا تقاضا را کاهش دهد، اما این عمل ، عملاً ارتش را برای زمستان بی حرکت کرد.

اگر شرایط برای آلمان سخت بود،پس برای مدافعان شهر فاجعه بار بود! زیرا ۳ خط راه آهن به استالینگراد می رسید.از شمال غربی یک خط تک مسیر به پوورینو-مسکو توسط پیشروی آلمانی ها قطع شد و فراتر از ایلولیا قابل استفاده نبود،و خطوط به سمت غرب و جنوب نیز هر دو تحت کنترل آلمانی ها بودند.

    

درکرانه شرقی ولگا، خط ساراتوف-اورباخ- آستاراخان با روزانه 19 قطار با یک ایستگاه تنظیم در باسکونچاک  مورد استفاده قرار می گرفت ، اما این  خط، 140 کیلومتر از شهر با یک خط انشعابی تا بندر ولگا فری فاصله داشت که در سپتامبر 1942 تکمیل شد، اما تنها 8 قطار در زمانی که تقاضا برای 10 قطار بود بر روی آن حرکت می‌کردند. شهر و جبهه جنوب شرقی هر دو دارای جاده های نظامی بودند که آنها را به

باسکونچاک(دریاچه نمک باسکونچاک با مساحت ۱۱۵ کیلومتر مربع در استان استاراخان روسیه قرار دارد)متصل می کرد.

 

اما حمل و نقل موتوری دچار کمبود بود و جبهه استالینگراد تنها 2500کامیون داشت، در حالی که تعداد کامیون های جبهه دون 3600 و جبهه جنوب غربی ۳۱۹۷ دستگاه بود.جبهه دون و جنوب غربی می توانست سه خط راه آهن را که از ساراتوف، بالاتوف و پوورینو عبور می کرد، و دارای جاده هایی برای اتصال به خط مقدم بود ، تامین کند. قطره ای از این ترافیک می توانست با رفتن به کامیشین و انتقال به رودخانه ولگا به شهر استالینگراد راه پیدا کند.با این حال،این مسیرها از شمال زیر آتش توپخانه و حمله هوایی قرار داشتند.

تلاش برای بهبود خطوط راه‌آهن و ترمیم آسیب‌های ناشی از بمباران توسط شوروی ادامه داشت.در حالی که آلمانی ها با یک راه آهن آسیب دیده دست و پنجه نرم می کردند، شوروی مجبور شد از خطوط اصلی شبکه راه آهن خارج شود و از خطوط ثانویه (انشعابی)استفاده کند،بنابراین تلاش آنها به سمت ارتقاء این شبکه برای پاسخگویی به تقاضای اضافی معطوف شد.برخی از کارها قبلاً در اوایل سال به عنوان بخشی از یک مسیر جدید برای تأمین نفت، از جمله خط جدید در سواحل غربی دریای خزر، تکمیل شده بود. مزیت کلیدی شوروی در مهارت های عملیاتی برتر آنها بود که به آنها اجازه می داد 63251 واگن را عملیاتی کرده و 13749 واگن تدارکاتی را بین 23 جولای و 18 نوامبر به جبهه استالینگراد تحویل دهند که تقریباً 15 قطار در روز (9750 تن) است. لکوموتیوها با سرعت آهسته حرکت می کردند که به آنها اجازه می داد با سیگنال دهی های نچندان مدرن(در برخی موارد با استفاده از سربازان دارای پرچم) با فواصل کم بین قطارها و تراکم بالا در خط حرکت کنند.از مسیرها بر اساس کیفیت آنها استفاده میشد، مثلا قطارهای بارگیری شده در مسیر خوب حرکت می کردند و قطارهای سبک‌تر و بدون بار در مسیر ضعیف و قدیمی تر برمی‌ گشتند.

از رمپ‌های تخلیه متحرک برای طولانی‌تر کردن سکوهای ایستگاه استفاده می‌شد. قطارها اغلب نیروها و تجهیزات سبک‌تر را در فاصله ۲۰ کیلومتری ایستگاه تخلیه می‌کردند تا با ورود قطار به ایستگاه، تاخیری در تخلیه تجهیزات سنگین ایجاد نشود.

نمونه ای از یک نقطه تخلیه در تصویر بالا مشاهده می شود.

وجود تعداد زیادی از کارگران به تیم های تعمیر و نگهداری اجازه داد تا در امتداد خطوط راه آهن مستقر شوند تا با استفاده از انبوهی از مواد ریخته شده در کنار ریل،آسیب های ناشی از حمله هوایی و قطارهای آسیب دیده را تعمیر کنند.

این اقدامات توسط 500 تا ۶۰۰ لوکوموتیو پشتیبانی می‌شد.مزیت اصلی آنها این بود که آنها واحدهای مستقلی بودند که پشتیبانی مهندسی، پمپ های آب قابل حمل و سایر تجهیزات را برای افزایش ظرفیت انبارهای لوکوموتیوهای محلی حمل می کردند.

NKPS در سرعت بازسازی خطوط راه آهن ویران شده و به ویژه در بازسازی پل ها در حال شکست بود، عاملی که بهره برداری بیشتر از ضد حمله اولیه را به تاخیر انداخت.

ناوگان کامیون در سطح پایینی قرار داشت و کامیون های ساخت خارج هنوز به جبهه نرسیده بود.

الکساندر ورث نویسنده،روزنامه نگار و خبرنگار جنگی روسی شرایط را اینگونه توصیف میکند :

اسب ها،اسب ها و اسب های بیشتر...در  حال  کشیدن اسلحه و توپ ها و واگن های بزرگ  سرپوشیده.و صدها کامیون با چراغ‌های جلوی روشن با این حال،هنگامی که جبهه جنوب غربی ضد حمله خود با نام زحل کوچک (Little Saturn) را آغاز کرد نقطه شروع عملیات ۱۴۰ کیلومتر دورتر از راه آهن بود و کامیون‌ها قادر به تجهیز کامل واحدها و تخصیص کامل منابع انها نبودند.علاوه بر این حمله کنندگان ۲۰۰ کیلومتر را در طی ۶ روز تصرف کردند و عملیات در ۳۴۰ کیلومتری بعد از انتهای راه آهن پایان یافت.

 

ادامه دارد...

                             مترجم SHAHDAD

 

استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

ویرایش شده در بهمن 1 توسط SHAHDAD

[SHAHDAD 1,297]

بخش نهم و پایانی  

دوره سوم جنگ و حمله استراتژیک Vistula-Oder

چیدمان نیروها و پیشروی ارتش شوروی در این عملیات

برنامه ریزی عملیات شامل پیشروی تهاجمی با سرعت 15 کیلومتر در روز برای ارتش های ترکیبی، 35 کیلومتر در روز برای ارتش تانک، با پشتیبانی ناوگان تدارکاتی 5500 کامیون برای جبهه اول بلاروس و یک شبکه راه آهن به سرعت تعمیر شده،با هدف اولیه تصرف لودز و هدف دوردست یعنی تصرف پوزن در فاصله 350 کیلومتری بود. با این حال  تهاجم واقعی شاهد پیشروی بسیار طولانی‌تر 550 کیلومتری با سرعت دو برابر یعنی 25 کیلومتر در روز برای ارتش‌های ترکیبی، 80 کیلومتر در روز برای ارتش‌های تانک بود. اما در عین حال وضعیت بد آب و هوایی پیمایش روزانه کامیون‌ها را به کمی بیش از 100 کیلومتر محدود می‌کرد.

پیشروی ارتش شوروی از ۱۱ ژانویه تا ۲ فوریه ۱۹۴۵.حمله شوروی در سراسر لهستان ارتش سرخ را در مرزهای آلمان قبل از جنگ قرار داد.

جبهه اول بلاروس دارای ناوگان تدارکاتی کمی بزرگتر با 7000 کامیون بود،اما حمله از دو سر، پل باریک در روی مانع اصلی یعنی رودخانه ویستولا آغاز شد که ارتش شوروی را از شبکه راه آهن تعمیر شده پشت سرش جدا می کرد.ارتش تانک ها 2850 تن سوخت را بر روی خودروهای خود حمل کرد و 2770 تن دیگر نیز در طول عملیات تحویل گرفت. بنابراین  ارتش تانک می توانست بین 7 تا 14 روز پیشروی کرده و 400 کیلومتر را طی کند.

76 هنگ جداگانه ترابری موتوری با 600 کامیون (1450 تن) و تانکر (366 تن) به ارتش ملحق شد ولی زمانی که ارتش تانک به اودر رسید، برای پشتیبانی از آن بسیار کوچک بود، بنابراین از کامیون های بزرگ اضافی برای حمل و نقل استفاده شد.

اما مهمتر از آن، یک سرویس راه آهن با استفاده از تجهیزات به غنیمت گرفته شده از دشمن، روزانه 300 تن (حداقل 85 درصد مصرف روزانه) را با رفت و آمد بین ویستولا و پوزنان قبل از بازگشایی پل تحویل می داد.

   

حوزه رودخانه های البه،ویستولا و اودر

کلید این نبرد تعداد معدودی از پل ها بر روی رودخانه ویستولا بود :

در منطقه اول جبهه بلاروس، دو پل در ورشو زمانیکه آلمانی ها آنها را اداره می کردند مسیر برست-

لیتوفسک – سیدلچه – ورشو – پوزنان را که ظرفیت 72 قطار در روز را داشت، سرویس می داد.یا پل دیگر در دبلین، که مسیر برست- لیتوفسک-دبلین-پراگ (با ظرفیت72 قطار) را با یک خط انشعابی تک مسیر به لودز-پوزنان ( با ظرفیت36  قطار) متصل می کرد.

بعد از تخریب دو قوس از پنج قوس پل موجود

روی رودخانه، تصمیم گرفته شد که یک پل جایگزین 510 متری ساخته شود، که باید 20 روز طول می کشید اما در واقع در روز نهم (22 ژانویه) عملیات افتتاح شد،زمانی که 260 کیلومتر پیشروی انجام شده بود 8 تا 10 قطار هر کدام با 30 تا 40 واگن (4500 تن) از نیروها پشتیبانی می کردند. این کار توسط تیپ 5 راه آهن انجام شد در حالی که تیپ 1 راه آهن گارد پل ورشو را تعمیر کرد که در روز 16 (29 ژانویه) دوباره بازگشایی شد.

     

این نتایج به دلیل افزایش مکانیزاسیون تیپ‌های راه آهن با استفاده از جرثقیل های اضافی،شمع کوب های هیدرولیک و ابزارهای برقی بود.به سختی می توان تصور کرد که تهاجم می توانست بدون استفاده از راه آهن که از پوزن می گذشت، ادامه یابد، زیرا آنها بخش عمده ای از سوخت روزانه را به آن نقطه تامین می کردند و کامیون ها به سختی قادر به تامین واحدهای خط مقدم بین پوزن و اودر بودند.

قسمت قرمز رنگ پوزن یا پوزنان امروزی در لهستان 

نتیجه :

راه آهن قلب جنگ روسیه و آلمان بود زیرا ارتباط حیاتی بین ظرفیت اقتصادی و نیروی انسانی کشور و نیروهای در حال جنگ را فراهم می کرد و در کشوری به بزرگی اتحاد جماهیر شوروی،تحرک در عملیات را ممکن می نمود.جغرافیا و زمین طرح شبکه راه آهن را مشخص می کرد و اندازه نیروها و فواصل زیاد درگیری به این معنی بود که راه آهن تنها گزینه عملی برای پشتیبانی از عملیات نظامی بود.بنابراین مسیر های عملیات تهاجمی ناگزیر از مسیرهای راه‌آهن پیروی می کرد.

STAVKA(در امپراطوری روسیه به کارکنان اداری و ستاد کل نیروهای مسلح روسیه در اواخر قرن نوزدهم و متعاقبا در اتحاد جماهیر شوروی اطلاق میشد) وGKO(کمیته دفاع دولتی)

راه‌آهن‌ها را در مرکز عملیات خود قرار داده و عملیات خود را با ظرفیت راه‌آهن موجود مطابقت دادند. 

نقشه منتشر شده از  راه آهن شوروی در ۱۹۳۸ 

همچنین باید به NKPS(کمیساریای مردمی راه های ارتباطی اتحاد جماهیر شوروی) اعتباری داده شود، که در دوره 1930-1938 با بازنویسی قوانین و رویکردی مبتنی بر استفاده از سرمایه کم برای ارائه ظرفیت ترافیکی بالا، یک راه آهن در کلاس جهانی ایجاد کرد.افزایش دامنه و سرعت تهاجمات شوروی با پیشرفت جنگ از دوره دوم به دوره سوم جنگ، به دلیل افزایش توانایی UVVR (تیپ هایی که راه آهن را فرماندهی می کردند که هر کدام معمولا در یک خط راه آهن جداگانه عمل می کردند)برای بازسازی راه‌آهن، به ویژه پل‌ها بود و برای شوروی یک برتری بوجود اورد که به موجب آن حملات سریع‌تر منجر به کاهش تخریب راه‌آهن آلمان، از سرگیری سریع‌تر عرضه توسط راه‌آهن شوروی و در نتیجه نفوذ و پیشروی عمیق‌تر در جبهه شد.

     

در مقابل،در رویکرد آلمان، راه آهن بین تعدادی از مقامات رقیب تحت سلطه ورماخت تقسیم شد، که هیچ تجربه قبلی از عملیات دوربرد با استفاده از راه‌آهن نداشتند و از استفاده از کمک حرفه‌ای

رایشسبان خودداری میکردند .برنامه های موقت آنها برای راه‌اندازی راه‌آهن در پشت جبهه کافی نبود و

و Eisenbahnpioniere در ایجاد ظرفیت کافی برای ارتباط حیاتی بین مرز و مناطق تأمین ناکام ماند.همچنین پس از فوریه 1942 که وزارتخانه حمل و نقل رایش کنترل را به دست گرفت،وضعیت بهبود نیافت،زیرا تلاش های آنها برای پر کردن شکاف لهستان بسیار محدود بود و ظرفیت راه آهن به دلیل شیوه های عملیاتی سفت و سخت و بدون انعطاف محدود شده بود. تلاش‌ها برای ارتقای راه‌آهن روسیه به استانداردهای مدرن با ظرفیت کافی بسیار طولانی شد و گروه ارتش مرکز آلمان از کمبود دائمی قابلیت حمل و نقل رنج می‌برد.

در ژوئن ۱۹۴۴ گروه ارتش مرکز آلمان که در جبهه شرقی می جنگید ،مجبور بود بین حمل مهمات یا نیروهای کمکی یکی را انتخاب کند،زیرا ظرفیت راه آهن کافی برای حمل هر دو به طور همزمان وجود نداشت.

ناتوانی ارتش آلمان در پیش بینی توانمندی های روسیه چه در سال ۱۹۴۱ و چه در سال ۱۹۴۲،برایش هزینه گزافی داشت. در حالی که GKO از قدرت NKPS استفاده کرد تا حملات خود را بیشتر و سریعتر  از آنچه که تنها با وسایل نقلیه موتوری انجام می شد به سمت غرب به پیش ببرد.

 

پایان

                             مترجم SHAHDAD

 

استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

منابع :

https://www.hgwdavie.com/blog/2018/3/9/the-influence-of-railways-on-military-operations-in-the-russo-german-war-19411945

 

https://profilbaru.com/article/List_of_German_army_groups_in_World_War_II

 

https://www.britannica.com/biography/Herman-Haupt

 

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Eric_Geddes

 

https://railsystem.net/rail-gauges/

 

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Deutsche_Reichsbahn

 

https://www.britannica.com/event/Curzon-Line

 

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Operation_Bagration

 

https://www.britannica.com/place/Vistula-River

[zed 4,791]

با سلام خدمت همه دوستان گرامی

عرض خداقوت و خسته نباشید بابت این ترجمه روان . یادآوری اهمیت نقش لجستیک و ترابری در زندگی نظامی و غیر نظامی . به نظر می رسد عامل شکست متحدین در جنگ جهانی دوم و عراق در جنگ خلیج فارس و روسها در جنگ اوکراین ( تا به حال ) همین مسئله لجستیک و ترابری و جابه جایی به موقع و امن نیروها و تجهیزات و تدارکات است . همین مسئله در زندگی روزمره هم نقش مهمی دارد . همین حالا اگر شبکه راه آهن ما پاسخگوی نیاز ترانزیتی به وجود آمده فعلی بود چه منافعی نصیب ما می شد تا اینکه مثلا اتصال راه آهن رشت به آستارا سه سال دیگر به بهره برداری برسد و تا آن موقع هزاران اتفاق سیاسی و اقتصادی و نظامی در دنیا افتاده باشد . اهمیت تقویت ناوگان حمل و نقل عمومی چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح به خوبی نشان داده می شود .

[SHAHDAD 1,297]

مرگ از پایین و نجات از بالا

 

مقایسه دو قدرت متخاصم : تأثیر روابط متقابل مقام های غیر نظامی و نظامی (Civil-Military) بر راهبردهای جنگ ضد زیردریایی در بریتانیا و ژاپن در جنگ های جهانی

کشورهای فقیر بریتانیا و ژاپن اغلب به آب (دریا)

بعنوان راه نجات متکی بوده اند،که غذا و مواد خام را از طریق آن برای مردم و پایگاه های تولیدی خود می آورند و در عین حال دریا به عنوان مجرایی عمل می کند که از طریق آن دو کشور می توانند کالاهای نهایی خود را به بازارهای مشتاق خارج از کشور صادر کنند.بنابراین، هنگامی که این خطوط نجات توسط دشمنانشان در جنگ های جهانی با استفاده از بزرگترین سلاح بازدارنده تجاری که تا به ان زمان ایجاد شده بود یعنی زیردریایی، هدف قرار گرفت، هم انگلستان و هم ژاپن تقریباً فلج شدند.بریتانیا، بخاطر تهدید زیردریایی های آلمان تقریباً در حال از دست دادن هر دو جنگ جهانی بود و در معرض شکست در جنگ قرار گرفت و برای ژاپن، تهدید زیردریایی آمریکا عاملی تعیین کننده در شکست آن کشور بود. هیچ دو کشور دیگری در زمان جنگ به این شکل هدف قرار نگرفته اند و هیچ دو کشور دیگری مجبور به پاسخگویی به چنین تهدیدی از دریا نشده اند.

با این حال، در حالی که بریتانیا و ژاپن تهدیدات مشابهی را تجربه کردند و نیازهای استراتژیک مشابهی داشتند،واکنش‌های آنها به طرز شگفت‌آوری متفاوت بود. پاسخ هر کشور به تهدید ناشی از زیردریایی را می توان به دو مرحله جداگانه اما مرتبط با یکدیگر تقسیم کرد:اول،میزان آمادگی هر کشور برای مقابله با تهدید تجارت دریایی خود در شروع جنگ و دوم،توانایی هر کشور برای پاسخگویی به این تهدید زمانی که در طول جنگ خود را نشان داد.

    

در مورد اول دکترین استراتژیک حاکم در آن زمان ،یعنی این ایده که درگیری ها در یک نبرد دریایی تعیین تکلیف می شود،چشم انداز استراتژیک هر کشوری را به این سو هدایت کرد که ناوگان دریایی خود را برای نبرد جمع آوری و اماده کند.در مورد بخش دوم،به نظر می رسد که بریتانیا دارای چیزی بود که ژاپن نداشت و ان نظارت موثر بر رهبران نظامی در قالب نظارت غیر نظامی بر ارتش بود که هم گرایش های محافظه کارانه طبیعی ارتش را متعادل می کرد و هم ارتش را در صورت اشتباه اصلاح می نمود.در نهایت این تعادل ظریف روابط بین مقامات و نهاد های غیر نظامی  و نظامی (Civil-Military Relations) بود که انگلستان را نجات داد و امپراطوری ژاپن را محکوم به شکست کرد.

بریتانیا در سال ۱۹۱۷ در طول جنگ جهانی اول

آلمانی ها از جنگ بدون محدودیت زیردریایی در دو مرحله مجزا استفاده کردند: اول بین فوریه و آگوست 1915 و دوم بین فوریه 1917 تا پایان جنگ در نوامبر 1918.اولین دوره جنگ بدون محدودیت زیردریایی با غرق شدن کشتی لوزیتانیا به پایان رسید و دوره دوم جنگ در نبرد یوتلند در سال 1916 آغاز شد و پس از آن ستاد نیروی دریایی آلمان به این باور رسید که حتی یک پیروزی قاطع بر نیروی دریایی سلطنتی تأثیر چندانی بر نتیجه جنگ نخواهد داشت. بنابراین، در ژانویه 1917،ستاد نیروی دریایی آلمان شروع مجدد جنگ  نامحدود زیردریایی را توصیه کردند، با اطمینان از این که این استراتژی تلاش های جنگی بریتانیا را فلج می کند و آنها را مجبور می کند تا قبل از اینکه ایالات متحده بتواند قدرت نظامی خود را به نفع متحدش اعمال کند، بریتانیا مجبور شود درخواست صلح دهد. به این ترتیب، در 31 ژانویه 1917، آلمان ها منطقه جنگی نامحدودی را در اطراف جزایر بریتانیا، بخش هایی از فرانسه و در دریای مدیترانه اعلام کردند.

زیردریایی U-14 آلمان در حدود سال های ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۵

در طول سه ماه قبل از شروع مرحله دوم از جنگ نامحدود زیردریایی یعنی از نوامبر 1916 تا ژانویه 1917  U-boat های آلمانی موفق شده بودند هر ماه به طور متوسط 130000 تن کشتی را غرق کنند.همانطور که آرتور ماردر ، نویسنده یک اثر مهم در مورد نیروی دریایی سلطنتی در طول جنگ جهانی اول،خاطرنشان می‌کند، با غرق شدن 464، 599 تن کشتی بریتانیایی،متفقین وبی طرف (۲۰۹ کشتی) در ماه فوریه 1917 ، این تعداد به طور چشمگیری افزایش یافت. در دو ماه بعد، اوضاع ناامیدانه تر هم شد. زیردریایی ها 507,001 تن کشتی (۲۴۶ کشتی) را در مارس 1918 غرق کردند و 834,599 تن کشتی (۳۵۴ کشتی) در آوریل 1918 غرق شدند که بیشتر تناژ غرق شده در ماه آخر بین 17 آوریل و 30 آوریل غرق شد که از این دوره بعنوان دو هفته سیاه نام می برند.

انگلیسی ها با دیدن نتایج چشمگیر نبرد نامحدود زیردریایی آلمانی ها مجبور شدند استراتژی خود را برای مقابله با یوبوت های آلمانی تغییر دهند. قبل از آوریل 1917، بریتانیا چندین عملیات ناموفق را برای مقابله با تهدید U-boat انجام داد:

محاصره ناوگان دریای آزاد المان (مسئولیت اصلی ناوگان دریای آزاد در سال های ۱۹۱۷ و ۱۹۱۸ تأمین امنیت پایگاه‌های دریایی آلمان در دریای شمال برای عملیات زیردریایی ها بود.تفکر آلمان ها این بود انگلیسی ها مجبور می شوند برای شکست ناوگان دریای آزاد یا به سواحل آلمان حمله مستقیم انجام دهند ، یا دست به محاصره نزدیک بزنند.هر یک از این اقدامات به آلمانی ها اجازه می دهد تا برتری عددی ناوگان انگلیسی ها را با زیردریایی ها و قایق های اژدرافکن کاهش دهند و زمانی که به یک برابری نیروها دست یافتند،ناوگان دریای آزاد قادر به حمله و نابودی ناوگان بریتانیا خواهد بود.) ،جستجو و نابود کردن زیردریایی های آلمانی،پرآکنده کردن کشتیرانی از طریق فرستادن کشتی های تجاری بصورت یک به یک و در مسیرهای تعیین شده توسط دریاسالاری و مسلح کردن انها، با این حال، زمانی که خسارات کشتیرانی از حد قابل تحمل بیشتر شد، نیروی دریایی بریتانیا تصمیم گرفت به استراتژی کاروان روی بیاورد.

همانطور که ماردر توضیح می دهد، سیستم کاروان عبارت است از فرستادن کشتی های تجاری به دریا در گروه های بزرگ و سازمان یافته تحت حمایت یک یا چند کشتی جنگی، با این ایده که کشتی های تجاری می توانند به راحتی در یک گروه محافظت شوند و یافتن گروهی از کشتی ها در وسعت اقیانوس‌ها،از یافتن یک کشتی ساده‌تر نیست.اگرچه سیستم کاروان برای نشان دادن ارزش خود زمان زیادی صرف کرد اما دلیل آن را می تواند به پیاده سازی کند سیستم نسبت داد ولی در نهایت این مفهوم در طولانی مدت نتیجه داد. تلفات در ژوئن ۱۹۱۷ همچنان بالا و ۵۴۴,۰۹۶ تن بود ولی تا نوامبر 1917، تلفات به 259,251 تن کاهش یافته بود و دریاسالاری بریتانیا با اطمینان اعلام کرد که تهدید یوبوت های آلمانی تا بهار ۱۹۱۸ به خوبی تحت کنترل خواهد بود.

امپراطوری ژاپن از ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵

مانند انگلستان در طول جنگ جهانی اول، زمانی که امپراتوری ژاپن در سال 1941 نبرد با متفقین را آغاز کرد، برنامه ریزان این کشور تهدید زیردریایی را برای توانایی هایشان در جنگ پیش بینی نکردند.اما بر خلاف انگلستان، ژاپنی‌ها بهانه‌ی مناسبی را نداشتند که اولین کسانی باشند که با چنین تهدیدی مواجه شدند. علیرغم شباهت‌های واضح، ژاپنی‌ها نتوانستند درس‌های حاصل از تجربیات بریتانیا را در طول جنگ جهانی اول بیاموزند.

            

یک کارت پستال متعلق به فرانسه ۱۹۰۴ که دوستی فرانسه و بریتانیا را نشان می دهد.

در طول آن جنگ، نیروی دریایی انگلیس در اسکورت کاروان‌های کشتیرانی انتانت در سراسر اقیانوس آرام و اقیانوس هند شرکت داشت.نیروی دریایی حتی کاروان هایی را در دریای مدیترانه اسکورت می کرد.

( توافق قلبی یا به فرانسوی Entente Cordiale مجموعه ای از پیمان های دوستی بین جمهوری سوم فرانسه و پادشاهی بریتانیای کبیر و ایرلند بود که در ۸ آپریل ۱۹۰۴ امضا شد و با حل مشکلات بین دو کشور شرایط را برای تفاهم مثلث فراهم کرد.امضای این قرارداد نتیجه سیاست‌ های وزیر خارجه فرانسه تئوفیل دلکسه بود که باور داشت اتحاد فرانسه با بریتانیا می تواند امنیت این کشور را با ایجاد توازن قوا در برابر آلمان و سیستم اتحاد مثلث که یک اتحاد نظامی میان امپراطوری آلمان،پادشاهی ایتالیا و امپراطوری اتریش-مجارستان بود تأمین کند.) 

 

ادامه دارد....

 

                             مترجم SHAHDAD

 

استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

[SHAHDAD 1,297]

            مرگ از پائین و نجات از بالا!!

     

بخش دوم .....

این یک واقعیت است که حتی در آغاز جنگ،ژاپن از حمل و نقل کافی برای تامین کامل نیازهای خود برخوردار نبود.یک برآورد نشان می دهد که ژاپنی ها به ده میلیون تن کشتی برای رفع نیازهایشان احتیاج داشتند، اما در آغاز جنگ، این کشور تنها شش میلیون تن ظرفیت کشتی داشت. قبل از جنگ، چهار میلیون تن کمبود باید توسط کشتی‌های خارجی  تأمین می شد که انهم عمدتا کشتی‌هایی بودند که پرچم‌های کشورهایی را برافراشته می‌کردند که ژاپنی‌ها علیه آن‌ها اعلام جنگ کرده بودند.این مشکلات با این واقعیت تشدید شد که ژاپنی ها برای تامین نیاز صنعت رو به رشد خود و ماشین جنگی چشمگیرشان به واردات مواد خام و مواد غذایی متکی بودند.در واقع، تلاش برای دستیابی به منابعی مانند نفت،قلع،لاستیک و آهن یکی از دلایل اصلی (اگر نه دلیل اصلی) بود که ژاپن در سال ۱۹۴۱ به کشورهای متفقین اعلام جنگ کرد.

         

کارزار جنگ نامحدود زیردریایی ایالات متحده در نهایت در محروم کردن ژاپنی‌ها از منابع جنوبی مؤثر بود.(نانشین رون یا"دکترین توسعه جنوبی" یا "جاده جنوبی" یک دکترین سیاسی در امپراطوری ژاپن بود که بیان می کرد آسیای جنوب شرقی و جزایر اقیانوس آرام حوزه منافع ژاپن هستند و ارزش بالقوه آنها برای امپراطوری برای توسعه اقتصادی و سرزمینی بیشتر از جاهای دیگر بود.این در واقع دکترین سیاسی مخالف دکترین هوکوشین رون یا " گسترش شمال" بود که ارتش امپراطوری ژاپن تا حد زیادی از آن پشتیبانی می کرد و منچوری و سیبری را حوزه منافع ژاپن می دانست.پس از شکست های نظامی در Nomonhan ،مغولستان،آغاز جنگ دوم چین و ژاپن و نگرش منفی غرب نسبت به تمایلات توسعه طلبانه ژاپن،دکترین توسعه جنوبی غالب شد و تمرکز آن بر تامین منابع استعماری در جنوب شرقی آسیا و خنثی کردن تهدید ناشی از نیروهای نظامی غربی در اقیانوس آرام بود.)

تلفات کشتیرانی ژاپن در سال 1942 بالغ بر 977,927 تن بود که به طور متوسط تقریباً 81،500 تن در ماه بوده است.در سال 1943، این تعداد به طور ناگهانی افزایش یافت و تقریباً دو برابر شد و به مجموع 1,767,642 تن رسید و در سال 1944 این تعداد دوباره بیش از دو برابر شد و در کل سال به 3,823,485 تن رسید.

در سال 1945، ایالات متحده توانست 1,809,194 تن اضافی را بین آغاز سال تا تسلیم ژاپن غرق کند، اما در آن زمان چیز زیادی برای غرق شدن باقی نمانده بود. نیروی دریایی امپراتوری تماماً نابود شده بود و آنچه از ناوگان تجاری باقی مانده بود برای تعمیر در بندرگاه قرار داشت یا توسط مین در دریا آسیب دیده و سرگردان شده بود. این  اعداد در مقایسه با تلفات کشتیرانی بریتانیا ناچیز به نظر می‌رسند، میزان کشتی‌های غرق شده نسبت به کشتی‌هایی که ژاپنی‌ها جنگ را با آن آغاز کردند تقریباً غیرقابل تصور است. ژاپنی‌ها جنگ را با 6,384,000 تن کشتی‌های تجاری آغاز کردند و با کمتر از یک چهارم آن یعنی 1,466,900 تن پایان دادند.

غرق شدن کشتی باری ژاپنی در دریای زرد،در سواحل چین،در ۲۳ مارس ۱۹۴۳.عکس گرفته شده توسط پریسکوپ USS Wahoo (SS-238) که به سمت آن اژدر پرتاب کرده بود.

ناآماده و ناآگاه : توضیح دلایل عدم وجود توانایی جنگ ضد زیردریایی در بریتانیا و ژاپن

آنچه در مورد انگلیس و ژاپن بسیار قابل توجه می باشد، این است که هر دو کشور بسیار ناآماده و بی اطلاع از چالش هایی که زیردریایی ممکن است ایجاد کند به نظر می رسیدند.برای انگلیسی ها، این نادیده گرفتن قابل بخشش است اما برای ژاپنی ها نه.به هر حال، اساساً، هر دو کشور به اندازه‌ای بر تجارت خارج از کشور تکیه کردند که منطق حکم می‌کند که هر کشوری باید روی حفاظت از تجارت خود تمرکز می‌کرد و این معمایی جالب را بوجود اورده که چرا هیچ یک ازاین دو کشور این کار را نکردند.

پاسخ این معما را می توان در دکترین استراتژیکی یافت که هم بریتانیایی ها و هم ژاپنی ها، چه با انتخاب خودشان یا از سر اجبار، در آن زمان اتخاذ کردند.

تفکرات تهاجمی در انگلستان

نیروی دریایی بریتانیا در طول جنگ جهانی اول، چه به انتخاب و چه بر حسب شرایط، برده ترکیبی از دکترین ماهانی که نادرست به کار گرفته شده بود و تعصب بر عملیات های تهاجمی شد.در سپیده دم قرن بیستم، انگلیسی ها مجبور شدند در پاسخ به تهدیدناشی از افزایش ناوگان دریای آزادآلمان(دریای شمال)، کشتی های خود را در اطراف جزایر بریتانیا متمرکز کنند.

از سویی دیگر آلمانی ها برنامه عظیم ساخت و ساز دریایی خود را در پایان قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم با این چشم انداز آغاز کردند که ناوگانی به اندازه کافی بزرگ برای جلوگیری از ورود بریتانیا به یک جنگ قاره ای،یا به جز آن،به اندازه کافی بزرگ برای به دست آوردن پیروزی قاطع در نبرد دریایی علیه انگلیسی ها در دریای شمال،ایجاد کنند.

این ایده نبرد سرنوشت ساز دریایی در دکترین ماهانی آغاز شده است. ماهان این نظریه را مطرح کرد که درگیری‌های آینده با یک نبرد دریایی قاطع بین دو ناوگان متضاد تعیین تکلیف می‌شود.

بنابراین،تمرکز ناوگان حیاتی بود. ملت‌ها باید ناوگان خود را متمرکز می‌کردند تا وقتی که زمان نبرد سرنوشت‌ساز فرا رسید،قادر باشند تا قدرت کامل نیروی دریایی خود را جمع آوری کنند.

در حالی که انگلیسی ها صراحتاً تلاشی برای انجام این کار نکردند، آلمانی ها قطعاً این کار را انجام دادند و انگلیسی ها چاره ای نداشتند جز اینکه ناوگان خود  را تقویت کنند و اماده شوند برای نبرد سرنوشت سازی که آلمان ها تصور می کردند.

دریاسالار جان جلیکو و دیوید بیتی

پایبندی بریتانیا به این عقاید به دو صورت مهم در طول جنگ آشکار شد. ابتدا دریاسالاری بریتانیا تمایلی به جدا کردن ناوشکن های خود از ناوگان بزرگ برای اسکورت کاروان ها نداشت.یکی از استدلال های اصلی که توسط دریاسالاری بریتانیا علیه پذیرش سیستم کاروان ارائه شد این بود که تعداد کشتی های مورد نیاز برای محافظت از کاروان ها بسیار زیاد است و توانایی نیروی دریایی سلطنتی را برای حمایت از سایر اقدامات ناوگان برای مبارزه موثر با ناوگان دریاهای آزاد المان کاهش می دهد.

ماردر می نویسد که دریاسالار جان جلیکو و دیوید بیتی :محروم کردن ناوگان بزرگ از اسکورت ناوشکن های ضروری را به عنوان یک قمار بسیار خطرناک می دانستند.( ناوگان بزرگ ناوگان اصلی نیروی دریایی سلطنتی در طول جنگ جهانی اول بود.در آگوست ۱۹۱۴ تاسیس شد و اولین فرمانده آن دریاسالار جان جلیکو بود و در آپریل ۱۹۱۹ منحل شد.)

اما به گفته ماردر ، انگلیسی ها به اندازه کافی  ناوشکن اسکورت داشتند تا به طور همزمان هم یک سیستم کاروان را پیاده سازی کنند و هم از ناوگان بزرگ نظامی محافظت کنند. مشکل نه در تعداد کشتی ها،بلکه در نحوه محاسبه تعداد مناسب اسکورت ها بود،زیرا ستاد نیروی دریایی بریتانیا به اشتباه معتقد بود که کاروان ها دو برابر بیشتر از نیاز واقعی به اسکورت نیاز دارند.

  

 ستاد نیروی دریایی بریتانیا علاوه بر اشتباه در محاسبه تعداد شناورهای اسکورت مورد نیاز برای سیستم کاروان،تعداد کشتی های اسکورت مورد نیاز برای ادامه جستجو و انهدام یوبوت ها را نیز جداگانه محاسبه کردند و متوجه نشدند که سیستم کاروان و چنین عملیاتی جایگزین هم هستند نه مکمل هم. بنابراین تعداد ناوشکن های اسکورت مورد نیاز بسیار کمتر از میزانی بود که ستاد نیروی دریایی تخمین می زد.

این نشان دهنده تعصب نیروی دریایی سلطنتی برای انجام عملیاتی است که آنها را تهاجمی می دانستند و در عین حال بیزاری از عملیاتی که آنها را دفاعی تلقی می کردند. دریاسالاری بریتانیا گشت زنی را یکی از اولی ها و کاروان ها را یکی از دومی ها می دانست.

همانطور که پیتر گرتون فقید ،فرمانده سابق کاروان در طول جنگ جهانی دوم و محقق ارشد دانشگاه آکسفورد می نویسد: گشت دریایی(برای کشف،شناسایی و انهدام شناورهای دشمن)،هر چند هم که بی‌فایده بود،این تصور را بوجود می آورد که کاری انجام می شود و مورد تحسین قرار می گرفت.

 

ادامه دارد....

                             مترجم SHAHDAD

 

 استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

[zed 4,791]

با سلام خدمت همه دوستان گرامی

هر چند مقایسه جنگهای جهانی و جنگ تحمیلی عراق علیه ایران به لحاظ ابعاد مختلف ممکن نیست ولی اسکورت کاروانی کشتی ها در جنگ تحمیلی 8 ساله ما هم اتفاق افتاد و بخشی از توان نظامی دریایی و هوایی نیروهای مسلح ایران صرف اسکورت نفتکشها و کشتی های حامل کالاهای ضروری به داخل و خارج تنگه هرمز می شد . در واقع اهمیت ترانزیت دریایی این منطقه به حدی بود که آمریکایی ها هم به بهانه اسکورت نفت کش های کویتی بخشی از توان نظامی خود را به خلیج فارس منتقل کرده و ماندگار شدند . حفظ امنیت بنادر و مسیرهای کشتیرانی بخشی از توان دفاعی و تهاجمی هر دو کشور ایران و عراق را در این منطقه مشغول کرد با این تفاوت که نابودی تقریبی نیروی دریایی عراق در ابتدای جنگ فرصت را در اختیار نیروی دریایی ایران قرار داد و عراق پس از دریافت تجهیزات هوایی مدرن حتی به صورت اجاره ای و با خلبان های خارجی ( سوپر اتاندارد و موشک های اگزوست ) تلاش کرد برتری ایران را به چالش بکشد که در نهایت نیز جنگ با حضور نیروی دریایی آمریکا و انهدام بخشی از توان رزمی ایران در آن نقطه به پایان رسید . به نظر می رسد تاکتیکهای مرتبط به اسکورت کاروانی از تجربیات جنگ های جهانی اقتباس شده باشد و البته در اجرای آنها با توجه به برتری فن آوری طرف مقابل و حمایت های مختلف کشورهای منطقه از آن ناچار  چند کشتی هم فدا می شدند تا محموله های حیاتی به بنادر ایران برسد یا صادرات انجام شود . در آن روزها یگان های زیر سطحی در اختیار ایران نبود و باید دید اگر چنین منازعه ای در آینده اتفاق بیافتد چه تاثیری در روند درگیری ها خواهند داشت . ناگفته نماند که برتری پیشرفتهای فن آوری در هر دو سوی این منازعه تعیین کننده خواهد بود . 

[SHAHDAD 1,297]

               مرگ از پائین و نجات از بالا!!

بخش سوم......

تفکرات تهاجمی در ژاپن

تفکر ژاپنی قبل از جنگ جهانی دوم نیز بر اندیشه ماهانی در مورد نبرد سرنوشت‌ساز دریایی و بر فلسفه تهاجمی متمرکز بود، اما برخلاف انگلیسی‌ها، ژاپنی‌ها توسط قدرت بزرگ دیگری مجبور به اتخاذ این سیاست نشدند.از میدوی تا دریای فیلیپین، تا دریای اطراف سایپان و نبرد خلیج لیته، نیروی دریایی امپراتوری هرگز از ایده نبرد سرنوشت‌ساز دست نکشید و این ایده در ذهن شان باقی ماند تا زمانی که از نیروی دریایی شان چیزی باقی نماند!!

همانطور که مارک پی پریلو ،دانشیار دانشگاه ایالتی کانزاس و نویسنده کتاب تجارت دریایی ژاپن در جنگ جهانی  دوم به درستی خلاصه می‌کند: نفوذ آموزه های آلفرد ماهان بر اندیشه استراتژیک نیروی دریایی امپراطوری ژاپن به حدی بود که در تاریخ این نیرو مانندی نداشته است. 

این ایمان نابجا به نبرد سرنوشت ساز بر واکنش ژاپنی ها نسبت به جنگ نامحدود زیردریایی ایالات متحده، دو تأثیر داشت که هر دو به ناتوانی ژاپنی ها در آماده شدن مؤثر برای تهدید زیردریایی منجر شد. نخست، به دلیل تمرکز بر ناوگان اصلی رزمی و قدرت کشتی های جنگی سنگین در آن ( Capital Ship که در اینجا کشتی جنگی سنگین ترجمه شده مهمترین کشتی های جنگی یک ناوگان هستند.این نوع کشتی بطور کلی یک کشتی پیشرو یا اصلی در ناوگان مربوطه خود و از بقیه بزرگتر است. ناوهای هواپیمابر کپیتال شیپ اکثر ناوگان آبی دوران مدرن را تشکیل می دهند. البته طبق تعریفی دیگر کپیتال شیپ کشتی زره دار جنگی با توپ هایی که دهانه آنها از هشت اینچ بیشتر باشد یعنی بزرگتر از ۲۰۳ میلی متری، می باشد)

ژاپنی‌ها منابع محدود خود را بر ساخت کشتی‌هایی برای ناوگان رزمی اصلی شان متمرکز کردند و منابع را از ساخت‌ کشتی‌های تجاری منحرف کردند.

این روند از بدو تولد نیروی دریایی ژاپن مشهود بود و به نظر می رسد بخشی از صنعتی شدن سریع این کشور بوده است. دولت ژاپن یارانه هایی را برای کمک به پرورش صنعت کشتی سازی رو به رشد ارائه کرد که تأثیر آن ایجاد یک صنعت چشمگیر در چند دهه بود. با این حال، به طور همزمان، آن صنعت بر پروژه‌های نظامی دریایی به جای ساخت کشتی‌های تجاری غیرنظامی متمرکز شد،قراردادهای نیروی دریایی به تأمین مالی کشتی‌سازی در زمان‌های رکود کمک می‌کرد و هرگز در زمان‌های رونق هم رها نمی‌شد.

Parillo تخمین می زند که کارخانه های کشتی سازی ژاپنی قادر به تولید سالانه ۴۰۰۰۰۰ تن کشتی جنگی برای نیروی دریایی در طول پنج سال قبل از آغاز جنگ بودند،اما این رقم برای کشتیرانی تجاری کمتر از نصف آن بود.اساسا،کشتی سازی نیروی دریایی همه انواع دیگر کشتی سازی را در یاردهای غیرنظامی از بین برد که منجر به شکاف در ظرفیت و نیازهای کشتیرانی تجاری ژاپن شد.

ابر ناوهای جنگی یاماتو و موساشی در سال ۱۹۴۳ در آب های جزایر تروک لنگر انداخته اند.

جدای از انحراف منابع از پروژه‌هایی که بر توانایی امپراتوری ژاپن برای حفظ تجارت دریایی‌اش تأثیر مثبت می‌گذاشت، تمرکز بر نبرد سرنوشت‌ساز یک نیروی دریایی ایجاد کرد که هم نامتعادل و هم به‌طور خطرناکی محدود بود.

این روند در هیچ کجا به اندازه پروژه های عظیم نبرد ناوها آشکار نیست.ساخت هر یک از این کشتی‌ها سه سال به طول انجامید و دو سال دیگر نیز طول کشید که تجهیز شوند.

از سوی دیگر، بین سال های 1941 و 1943، ژاپنی ها حتی یک ناوشکن را راه اندازی نکردند.این تاکید بر کشتی‌های جنگی سنگین نه تنها بر تولید، بلکه بر توانایی نیروی دریایی امپراتوری برای انجام یک جنگ پایدار در دریا و در عین حال محافظت از ناوگان تجاری ارزشمند خود تأثیر گذاشت. در واقع، در حالی که قدرت و توانایی اولیه نیروی دریایی امپراتوری چشمگیر بود، زمانی که شکست خورد چیز کمی برای جایگزینی آن وجود داشت.

آموزش درون جنگ :چرا بریتانیا یاد گرفت و ژاپنی ها شکست خوردند؟

از بحث قبلی مشخص می شود که منش و ذهنیت نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا و امپراتوری ژاپن در سال های منتهی به جنگ تفاوت چندانی با هم نداشته است. هر دو به چیزی که می توان آن را فرقه تهاجمی نامید، پایبند بودند و عملیات تهاجمی را بر عملیات دفاعی ترجیح میدادند.هر دو کشور، چه از طریق انتخاب یا شرایط، مجبور شدند به ایده نبرد سرنوشت ساز پایبند باشند. بنابراین، تفاوتی که به انگلیسی ها اجازه داد تا پاسخی مؤثر در برابر تهدید زیردریایی اتخاذ کنند و در مقابل ناتوانی ژاپنی ها در انجام آن را باید در اقداماتی جست که در طول جنگ رخ داد.عامل کلیدی که باعث پیروزی بریتانیا و شکست زود هنگام ژاپنی ها شد،تفاوت روابط مقامات و نهادهای غیر نظامی و نظامی در هر کدام از این دو کشور بود.

        

تسلط غیر نظامیان در بریتانیا 

تا پایان آپریل 1917، دریاسالاری بریتانیا تاکید داشت که سیستم کاروان کارایی نخواهد داشت. ماردر استدلال های اصلی آنها علیه سیستم را مشخص می کند.اولا،کاروان‌های زیادی برای پشتیبانی و تامین تدارکات برای چندین جبهه مختلف جنگ ضروری است.دوم،کشتی‌ها در انتظار کاروان‌ها در بنادر، با تاخیر بیش از حد طولانی کشتی ها مواجه می شوند.سوم،با ورود و خروج کاروان ها به بنادر، بنادر گاهی دچار کمبود ظرفیت و گاهی اضافه بار شده و در نهایت،کشتی های کند در کاروان باعث کاهش سرعت کشتی های سریعتر می شوند.

اما برای رد هر کدام از استدلال های دریاسالاری بریتانیا دلایل بسیار قوی وجود داشت :

بیشتر کشتی های درگیر در تجارت منحصراً کشتی های کوچک ساحلی بودند و تعداد واقعی کشتی هایی که در سفرهای تجاری خارج از کشور شرکت می‌کردند کم بود و می‌توانستند به راحتی درکاروان‌ها اسکورت شوند.

بیشتر کشتی‌ها قبلاً به‌دلیل مشاهده زیردریایی های المانی توسط کشتی‌های گشتی، به طور قابل توجهی در بندر با تاخیر زیاد نگهداری می‌شدند.این وضعیت همچنین به این معنا بود که بنادر یا از قبل مملو از کشتی بودند یا حاوی هیچ کشتی ای نبودند.در نهایت، تاکتیک‌های  که کشتی‌های تجاری برای عدم برخورد با دشمن در مسیرهای خود به کار می‌گرفتند، طول برخی از سفرها را دو برابر می‌کرد.با این حال،علی رغم منطق این استدلال ها،دریاسالاری بریتانیا سرسختانه تا پایان یک نهاد محافظه‌کار باقی ماند.

(خب ! از اینجا به بعد مفهوم Civil-Military Relations یا به اصطلاح روابط مقامات و نهادهای نظامی و غیر نظامی که مدام تکرار شد با مثال هایی معلوم میشه اصلا یعنی چی!!)

این امر با مداخله مقام بالاتر و غیر نظامی به دو شکل مجزا پایان یافت : اول از طریق مداخله مستقیم از سوی نخست وزیر دیوید لوید جورج و دوم از طریق تصحیح یک خطای آماری دریایی توسط وزارت کشتیرانی.

با ادامه افزایش تلفات کشتیرانی، مقامات غیرنظامی، به ویژه نخست وزیر لوید جورج، علاقه شدیدی به اقداماتی که می توانست برای جلوگیری از این تلفات انجام داد، نشان دادند.او در نهایت در ماه آپریل هنگامی که وضعیت تلفات کشتیرانی در جهت اشتباه و با نرخ بی سابقه ای شتاب می گرفت تحریک شد که وارد عمل شود.در واقع بر اساس ارقام، انگلیس و متحدانشان در آن ماه 881,027 تن از کشتیرانی خود را (به دلیل حملات زیردریایی ها)از دست دادند که نشان دهنده افزایش 287,186 تنی نسبت به ماه قبل بود.خلاصه اوضاع بد بود و بدتر هم شد.

نخست وزیر دیوید لوید جرج

نخست وزیر لوید جورج در پاسخ به تنگناهای وحشتناکی که اکنون کشور در آن قرار گرفته است، در 25 آپریل 1917، به دریاسالاری بریتانیا اطلاع داد که 

در اقدامی بی سابقه شخصا در ۳۰ آپریل از آنها بازدید خواهد کرد تا با آنها در مورد موضوع کاروان گفتگو کند.به نظر می رسد این نمایش اقتدار دریاسالاری را مجبور به پذیرش سیستم کاروان کرد.

اما در زمان ورود نخست وزیر برای دیدار با دریاسالار بریتانیا، آنها تصمیم خود را برای پذیرش کاروان گرفته بودند. در واقع، سه روز قبل از سفر نخست وزیر، دریاسالاری دستور آغاز کاروان آزمایشی از جبل الطارق را صادر کرده بود.

این اطلاعات این سئوال را ایجاد می کند که آیا واقعا سفر قریب الوقوع نخست وزیر بود که نظر دریاسالاری را تغییر داد؟

ماردر معتقد است که اینطور نیست و استناد او به یادداشت 26 آپریل دریاسالار سر الکساندر داف، رئیس بخش ضد زیردریایی ستاد نیروی دریایی،است که از سیستم کاروان دفاع می کرد و به نظر می رسد بقیه نیروی دریایی را تحت تأثیر قرار داده است.

اما دریاسالار داف از مخالفان سرسخت سیستم کاروان بود، بنابراین سوالی که باید پرسیده شود این است که دقیقاً چه چیزی نظر او را تغییر داده است. به نظر می رسد دو پاسخ قابل قبول وجود دارد. اولا ،تصادفی به نظر نمی رسد که این یادداشت یک روز پس از آن که نخست وزیر لوید جورج اعلام کرد قصد دارد از دریاسالاری بازدید کند،نوشته شده است.

همانطور که یکی از محققین به صراحت بیان میکند: نمی توانم باور کنم که این توبه در بستر مرگ کاملا تصادفی بوده است!!

ثانیا:شواهد نشان می دهد که اعتقادات داف تنها با افزایش چشمگیر میزان تلفات کشتیرانی تغییر نکرده است، بلکه مداخله دوم غیر نظامی در موضوع کاروان یعنی یک اصلاح آماری صادر شده توسط وزارت کشتیرانی،نیز باعث این تغییر نگرش شده است.

      

آمار مورد بحث مربوط به تعداد کشتی هایی است که باید توسط اسکورت محافظت شوند تا بتوان با موفقیت سیستم کاروان را پیاده سازی کرد. دریاسالاری بریتانیا به این باور رسیده بود که تعداد کشتی‌های تجاری ورودی یا خروجی از یک بندر بریتانیا در یک هفته 5000 کشتی است و در این مورد گزارش‌هایی را هم منتشر می‌کرد.

با این حال، دریاسالاری به اعداد، درست نگاه نمی کرد. رقم 5000 کشتی در هفته شامل کشتی هایی می شود که در امتداد ساحل و کانال مانش حرکت می کردند. زمانی که فقط کشتی‌های اقیانوس پیما شمارش شد، این تعداد بسیار کمتر می‌شد.حدود 120 تا 140 کشتی وارد می‌شدند و همین تعداد در هفته بندر را ترک می‌کردند.با این شرایط چشم انداز اجرای کاروان از نظر دریاسالاری محتمل تر شد.

در واقع ،دریاسالار داف این آمار تصحیح شده را از یک افسر در ستاد خود در بخش زیردریایی،یعنی فرمانده رجینالد هندرسون دریافت کرد،که اطلاعاتی را از وزارت کشتیرانی که با آنها برای هماهنگی کاروان های زغال سنگ از فرانسه همکاری نزدیک داشت ،دریافت کرده بود.

چه نخست وزیر دیوید لوید جورج باشد و چه کارکنان وزارت کشتیرانی ،به نظر واضح است که نظارت غیرنظامی بر ارتش آن را نجات داده است.

 

ادامه دارد....

 

                             مترجم SHAHDAD

 

 استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد.

ویرایش شده در بهمن 1 توسط SHAHDAD

[SHAHDAD 1,297]

                 مرگ از پائین و نجات از بالا !

بخش چهارم

تسلط نظامی در ژاپن

اگر بریتانیا با نظارت غیرنظامی بر ارتش،خود را نجات داد، امپراتوری ژاپن به دلیل فقدان چنین نظارتی محکوم به فنا بود. با این حال، شکی نیست که ژاپنی‌ها در جنگ جهانی دوم شکست می‌خوردند، حتی اگر می‌توانستند ضرورت ایجاد یک نیروی دریایی متعادل و ناوگان تجاری به اندازه کافی بزرگ برای رفع نیازهای خود را پیش‌بینی کنند.

اساساً، استراتژی ژاپن بر این فرض تکیه داشت که ماشین جنگی آلمان متوقف نخواهد شد و متفقین در نتیجه چاره‌ای جز پذیرش فتوحات ژاپن به عنوان یک عمل انجام شده ندارند و اگر اتفاقی غیر از این رخ دهد، ژاپنی ها به تدریج تحت سلطه قدرت صنعتی ایالات متحده و متحدانش قرار می گرفتند. بنابراین، هر اقدام ژاپنی برای بهبود ظرفیت کشتیرانی دریایی خود در طول جنگ، تلاشی برای جلوگیری از تلفات و به حداکثر رساندن کارایی به منظور طولانی کردن جنگ بود.

این نوع نتیجه گیری به دلیل وضعیت روابط  مقامات و نهادهای غیرنظامی و نظامی در ژاپن چه قبل و چه در طول جنگ بود.

به جز اقتدار محدود اما مورد احترام امپراطور، هیچ کنترل رسمی در تصمیم گیری ارتش وجود نداشت زیرا قانون اساسی 1889 آن را تحت کنترل غیرنظامی قرار نداده بود.

هم ارتش و هم نیروی دریایی از ارائه ارقام مهمی در مورد تناژ کشتی‌های جنگی و ذخایر سوخت به کابینه غیرنظامی خودداری کردند و این مانع از آن شد که همتایان غیرنظامی آنها تصویر دقیقی از وضعیت کشور چه قبل و چه در طول جنگ بدست آورند.

در روزهای آغازین جنگ، ارتش توانست به تدریج پایگاه صنعتی کشور را تصاحب کند و افسران نظامی  را به عنوان بازرسان مقیم منصوب کند و قدرت تأثیرگذاری و هدایت بوروکرات‌های دولتی  و مدیران آگاه و شایسته تر کارخانه‌ها را از بین ببرد.

از نظر سیاسی، دست آزاد ارتش حتی بیشتر موجب بروز اختلال بود.مداخله نظامیان در امور سیاسی منجر به یک رشته ترورها و کودتاها در اوایل و اواسط دهه ۱۹۳۰ شد و ژاپن را در مسیر جنگ قرار داد.در یکی از دراماتیک ترین اپیزودها معروف به حادثه منچوری ،ارتش امپراتوری در سال ۱۹۳۱ به استان منچوری چین حمله کرد و آن را اشغال نمود و مقامات غیرنظامی را مجبور کرد که اشغال این استان را به رسمیت بشناسند.ارتش امپراطوری که به خاطر این موفقیت جسارت یافته بود،دوباره به میل خود در حادثه چین عمل کرد و یک جنگ تمام عیار را علیه چین آغاز نمود و زمینه را برای جنگ ژاپن علیه متفقین فراهم کرد.

فقدان کنترل غیرنظامی بر ارتش نه تنها مسیر 

مناسب اصلاحات را مختل کرد، بلکه همزمان به یک مشکل نیز منجر شد و آن رقابت شدید و خصمانه بین ارتش و نیروی دریایی بود که البته به کار بردن کلمه رقابت گویای خصومت بین این دو نمی باشد!

طبق بسیاری از گزارشات، ارتش و نیروی دریایی یکدیگر را دشمنان واقعی می‌دانستند و حتی در طول جنگ تا آنجا پیش رفتند که بخاطر نگرانی از  تلاش یکی از آنها برای تصاحب مسئولیت دیگری ،در اطراف ساختمان‌های وزارتخانه‌شان دیوار دفاعی ایجاد کردند.

این رقابت احتمالاً در نتیجه توانایی ارتش برای به دست گرفتن برخی از امور غیرنظامی افزایش یافته است که منجر به رقابت بین ارتش و نیروی دریایی در مورد اینکه کدام یک می‌تواند بیشترین قدرت را به دست آورد،شد و این نتیجه فقدان یک سازمان رسمی برای نظارت بر خدمات و داوری اختلافات بین  آنها بود.این امر تأثیر فاجعه باری بر حمل و نقل تجاری داشت. به جای یک فرماندهی یا وزارت حمل و نقل یکپارچه و کارآمد، هر سرویس یعنی ارتش و نیروی دریایی دفاتر کنترل کشتیرانی خود را اداره می کرد.بنابراین،تعداد ناچیز کشتی‌های اسکورت و هواپیماها بین دو دفتر کشتیرانی مختلف تقسیم شد و هیچکدام انگیزه زیادی برای جمع آوری منابع، به اشتراک‌گذاری اطلاعات ،هماهنگ کردن کاروان ها یا به حداکثر رساندن کارایی منابع محدود نداشتند.

در ۲۱ سپتامبر ۱۹۴۵ در توکیو،درست پس از پایان جنگ،مردم صف کشیده منتظر سهمیه حبوبات خود هستند،زیرا در این زمان برنج در دسترس آنها نبود.

در هر صورت، کنترل محدودی که ارتش و نیروی دریایی بر کشتیرانی و تدارکات انجام دادند، چندان مؤثر نبود. کشتی‌های تجاری خالی به سمت بنادر جدید حرکت می‌کردند تا محموله‌ها را حمل کنند ولی فقط کشتی‌های خالی دیگری را می دیدند که به طرف مسیری که از آنجا آمده‌ بودند حرکت می‌کردند.

پیشرفت رو به جلو تنها در مارس 1944، زمانی که ژاپنی ها شروع به پیاده سازی سیستم کاروان و ایجاد نیروی ضد زیردریایی کردند، انجام شد، اما در آن زمان خیلی دیر شده بود.سایر بخش های ارتش و نیروی دریایی نا امیدانه هواپیما و کشتی های محدودی را به اسکورت اختصاص دادند ولی در عین حال زیردریایی های آمریکایی طعمه های بی دفاع آنها را نابود کردند.

به این ترتیب تلاش جنگی ژاپن شکست خورد و نیروها بدون مواد غذایی و آذوقه لازم برای ایجاد یک نیروی رزمی مؤثر به خط مقدم می رفتند.در خود ژاپن،در ماه های آخر جنگ،گرسنگی به مهم‌ترین مسئله روز تبدیل شد و دولت را وادار کرد تا مقدار کمی از کشتی های خود را به حمل مواد غذایی از چین و منچوری به جزایر ویران شده ژاپن  اختصاص دهد.در نهایت،ژاپنی ها به دلیل نبود حمل و نقل کافی به زانو درآمدند و زیردریایی های آمریکایی پیروز شدند.

             

نتیجه

تجربیات بریتانیا و ژاپن در مورد جنگ ضد زیردریایی و کشتیرانی تجاری به ترتیب در طول جنگ جهانی اول و دوم، نمی توانست متفاوت تر از این باشد. 

هر دو کشور جنگ را با توجه به مواضع خود در مورد حفاظت از تجارت دریایی در وضعیت نامناسبی آغاز کردند، در عوض بر توانایی های تهاجمی خود و توانایی خود برای آوردن نیروی کافی برای شکست دادن دشمن در یک نبرد دریایی سرنوشت ساز تمرکز کردند. اثرات این ناآمادگی شدید بود. هر دو کشور حجم عظیمی از کشتی های تجاری را در طول جنگ از دست دادند و هر دو کشور تا مرز فاجعه پیش رفتند. با این حال، تنها یک کشور از سقوط نجات یافت.بریتانیایی ها توانستند تاکتیک های موثری را ایجاد کنند، در حالی که ناوگان تجاری ژاپن تا مرز انقراض شکار شد.در نهایت این روابط مقامات و نهادهای غیرنظامی و نظامی بود که تفاوت را ایجاد کرد.

مقامات غیرنظامی در بریتانیا،چه از طریق ارعاب و چه از طریق دیگر ،توانستند نیروی دریایی سلطنتی را متقاعد کنند که سیستم کاروان را اتخاذ کند و موج نابودی ناوگان تجاری را متوقف کند.اما از سویی دیگر،قدرت کنترل نشده ای که به ارتش امپراطوری و نیروی دریایی ژاپن اعطا شد،دولتی را ایجاد کرد که قادر به ایستادن در برابر قدرت ارتش نبود و مقامات غیرنظامی را مجبور کرد که بی سر و صدا به خواسته های ارتش تن دهند.علاوه بر این فقدان نظارت مؤثر که می توانست ساختار استراتژی ضد زیردریایی ارتش را تغییر دهد و تلاش برای نفوذ و قدرت بیشتر منجر به رقابت شدید بین ارتش و نیروی دریایی شد و این همکاری بین دو سرویس در مورد کشتی های تجاری و اسکورت آنها را،غیر ممکن کرد.این ناتوانی دولت غیرنظامی در نظارت بر ارتش و داوری بین دو سرویس بود که در نهایت امپراطوری ژاپن را محکوم به شکست کرد.

         

تجارب ژاپنی ها و بریتانیایی ها در مدیریت کشتی های تجاری خود در زمان جنگ و تلاش های جنگ ضد زیردریایی آنها اهمیت انتصاب یک مقام غیر نظامی قوی بالاتر از ارتش را نشان می دهد.

با توجه به آنچه گفته شد، نمی توان انکار کرد که دوره هایی وجود داشته است که در آن رهبران غیرنظامی عملیات نظامی را متوقف کرده اند، جان ها و مواد را به خاطر منافع سیاسی یا شخصی به خطر انداخته اند.اما در دو جنگ بزرگی که این سیاره تاکنون تجربه کرده است، اقتدار و نفوذ غیرنظامیان بر امور نظامی پیروزی در یکی را تضمین کرد و فقدان چنین چیزی در دیگری شکست کامل و مطلق را به همراه داشت.

در نهایت، کنترل غیر نظامی ارتش ،ارزش خود را نه تنها به عنوان راهی برای حکومت داری بهتر ،بلکه به عنوان یک دارایی استراتژیک که قادر به ارائه اهرم‌های لازم برای رسیدن به پیروزی در زمان جنگ است،ثابت کرد.

 

پایان

 

                            مترجم SHAHDAD

                  

استفاده از این مطلب با ذکر نام انجمن میلیتاری مجاز می باشد. 

منابع :

https://www.google.com/amp/s/thestrategybridge.org/the-bridge/2019/7/18/death-from-below-salvation-from-above-the-effect-of-civil-military-relations-on-british-and-japanese-anti-submarine-warfare-strategies-in-the-world-wars%3fformat=amp

 

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Triple_Entente

 

https://www.usni.org/magazines/naval-history-magazine/2009/april/twilight-high-seas-fleet

 

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Civil–military_relations

[MF44 6,004]

3 hours قبل , SHAHDAD گفت:

تجربیات بریتانیا و ژاپن در مورد جنگ ضد زیردریایی و کشتیرانی تجاری به ترتیب در طول جنگ جهانی اول و دوم، نمی توانست متفاوت تر از این باشد.

به دلیل تشابهاتی که دارند از جمله این که جزیره هستند و ارتباط زمینی ندارند و منابع طبیعی بسیار محدودی دارند 

 

3 hours قبل , SHAHDAD گفت:

هر دو کشور حجم عظیمی از کشتی های تجاری را در طول جنگ از دست دادند و هر دو کشور تا مرز فاجعه پیش رفتند. با این حال، تنها یک کشور از سقوط نجات یافت.بریتانیایی ها توانستند تاکتیک های موثری را ایجاد کنند، در حالی که ناوگان تجاری ژاپن تا مرز انقراض شکار شد.در نهایت این روابط مقامات و نهادهای غیرنظامی و نظامی بود که تفاوت را ایجاد کرد

مقاله نویس عامدانه به نقش آمریکا در حمایت از انگلیس اشاره نمیکند آنچه باعث نجات و پیروزی انگلیس شد پشتیبانی و دخالت امریکا در جنگ و بعدا ورود آن کشور به جبهه متفقین در اروپا و آفریقا بود برفرض که امریکا به جنگ وارد نمی شد انگلیس هم قادر نبود مدت طولانی مقاومت کند{مقاله به غرق شدن کشتی لوزیتانیا اشاره میکند ولی نمیگوید این توطئه انگلیس بود که کشتی تجاری با تعداد زیادی مسافر غیر نظامی آمریکایی طعمه زیردریایی آلمانی شد تا انگیزه و بهانه لازم برای ورود امریکا به جنگ علیه آلمان ایجاد شود }

 

3 hours قبل , SHAHDAD گفت:

این ناتوانی دولت غیرنظامی در نظارت بر ارتش و داوری بین دو سرویس بود که در نهایت امپراطوری ژاپن را محکوم به شکست کرد

در نهایت این بمب اتمی بود که منجر به پذیرش شکست توسط ژاپن شد 

 

3 hours قبل , SHAHDAD گفت:

نمی توان انکار کرد که دوره هایی وجود داشته است که در آن رهبران غیرنظامی عملیات نظامی را متوقف کرده اند

دقیقا تسلیم ژاپن هم توسط امپراطور وقت ژاپن که شخصیتی غیر نظامی بود اتفاق افتاد و نظامیان مخالف تسلیم  دست به کودتا زدند که شکست خورد( حادثه کیوجو) -- در نهایت کشور باید دارای نظام سیاسی منسجم و با ثبات باشد آنقدر منسجم و با ثبات که همه توان و نیروها در راستای منافع کشور متحد و همراستا باشند تا دشمن دچار توهم نشود [ از زحمات جناب شهداد متشکرم ]

[SHAHDAD 1,297]

47 minutes قبل , MF44 گفت:

به دلیل تشابهاتی که دارند از جمله این که جزیره هستند و ارتباط زمینی ندارند و منابع طبیعی بسیار محدودی دارند 

 

مقاله نویس عامدانه به نقش آمریکا در حمایت از انگلیس اشاره نمیکند آنچه باعث نجات و پیروزی انگلیس شد پشتیبانی و دخالت امریکا در جنگ و بعدا ورود آن کشور به جبهه متفقین در اروپا و آفریقا بود برفرض که امریکا به جنگ وارد نمی شد انگلیس هم قادر نبود مدت طولانی مقاومت کند{مقاله به غرق شدن کشتی لوزیتانیا اشاره میکند ولی نمیگوید این توطئه انگلیس بود که کشتی تجاری با تعداد زیادی مسافر غیر نظامی آمریکایی طعمه زیردریایی آلمانی شد تا انگیزه و بهانه لازم برای ورود امریکا به جنگ علیه آلمان ایجاد شود }

 

در نهایت این بمب اتمی بود که منجر به پذیرش شکست توسط ژاپن شد 

 

دقیقا تسلیم ژاپن هم توسط امپراطور وقت ژاپن که شخصیتی غیر نظامی بود اتفاق افتاد و نظامیان مخالف تسلیم  دست به کودتا زدند که شکست خورد( حادثه کیوجو) -- در نهایت کشور باید دارای نظام سیاسی منسجم و با ثبات باشد آنقدر منسجم و با ثبات که همه توان و نیروها در راستای منافع کشور متحد و همراستا باشند تا دشمن دچار توهم نشود [ از زحمات جناب شهداد متشکرم ]

سلام.ممنون از توضیحاتتون⚘

ورود یک قدرت بزرگ به نفع یک کشور دیگه حتما در نتیجه نبرد اثر گذار هست و قطعا حمایت آمریکایی ها از عوامل اصلی موفقیت انگلیسی ها بوده.اما پیروزی و شکست نتیجه چند عامله و تک بعدی نباید به آن‌ نگاه کرد.چیزی که در این مقاله بهش پرداخته شده مطالعه تطبیقی دو کشور دور از هم اما در مقابل شبیه به هم هست.بالاخره انگلیسی ها تونستن با ابتکاراتی خودشون را حفظ بکنند ولی ژاپن ذاتا مسیری را رفتند که شکست آن قطعی بود.

بر 25 بهمن 1401 در 15:02 , SHAHDAD گفت:

نخست وزیر در اقدامی بی سابقه شخصا در ۳۰ آپریل از آنها بازدید خواهد کرد تا با آنها در مورد موضوع کاروان گفتگو کند.به نظر می رسد این نمایش اقتدار دریاسالاری را مجبور به پذیرش سیستم کاروان کرد.

،تصادفی به نظر نمی رسد که این یادداشت یک روز پس از آن که نخست وزیر لوید جورج اعلام کرد قصد دارد از دریاسالاری بازدید کند،نوشته شده است.

همانطور که یکی از محققین به صراحت بیان میکند: نمی توانم باور کنم که این توبه در بستر مرگ کاملا تصادفی بوده است!!

حالا این وضع ژاپنی ها هست!

4 hours قبل , SHAHDAD گفت:

مداخله نظامیان در امور سیاسی منجر به یک رشته ترورها و کودتاها در اوایل و اواسط دهه ۱۹۳۰ شد و ژاپن را در مسیر جنگ قرار داد.در یکی از دراماتیک ترین اپیزودها معروف به حادثه منچوری ،ارتش امپراتوری در سال ۱۹۳۱ به استان منچوری چین حمله کرد و آن را اشغال نمود و مقامات غیرنظامی را مجبور کرد که اشغال این استان را به رسمیت بشناسند.ارتش امپراطوری که به خاطر این موفقیت جسارت یافته بود،دوباره به میل خود در حادثه چین عمل کرد و یک جنگ تمام عیار را علیه چین آغاز نمود و زمینه را برای جنگ ژاپن علیه متفقین فراهم کرد.

فقدان کنترل غیرنظامی بر ارتش نه تنها مسیر 

مناسب اصلاحات را مختل کرد، بلکه همزمان به یک مشکل نیز منجر شد و آن رقابت شدید و خصمانه بین ارتش و نیروی دریایی بود که البته به کار بردن کلمه رقابت گویای خصومت بین این دو نمی باشد!

طبق بسیاری از گزارشات، ارتش و نیروی دریایی یکدیگر را دشمنان واقعی می‌دانستند و حتی در طول جنگ تا آنجا پیش رفتند که بخاطر نگرانی از  تلاش یکی از آنها برای تصاحب مسئولیت دیگری ،در اطراف ساختمان‌های وزارتخانه‌شان دیوار دفاعی ایجاد کردند.

این رقابت احتمالاً در نتیجه توانایی ارتش برای به دست گرفتن برخی از امور غیرنظامی افزایش یافته است که منجر به رقابت بین ارتش و نیروی دریایی در مورد اینکه کدام یک می‌تواند بیشترین قدرت را به دست آورد،شد و این نتیجه فقدان یک سازمان رسمی برای نظارت بر خدمات و داوری اختلافات بین  آنها بود.این امر تأثیر فاجعه باری بر حمل و نقل تجاری داشت. به جای یک فرماندهی یا وزارت حمل و نقل یکپارچه و کارآمد، هر سرویس یعنی ارتش و نیروی دریایی دفاتر کنترل کشتیرانی خود را اداره می کرد.

در مورد تسلیم ژاپن بعد از بمباران اتمی شک و تردیدهایی بیان شده و برخی ادعا می‌کنند ژاپن پیش از استفاده از بمب اتمی شکست خورده بود و استفاده از بمب هدف های دیگری داشته.حالا راست یا دروغش گردن خودشون!

https://www.google.com/amp/s/www.irna.ir/amp/84823012/

[MF44 6,004]

14 hours قبل , SHAHDAD گفت:

در مورد تسلیم ژاپن بعد از بمباران اتمی شک و تردیدهایی بیان شده و برخی ادعا می‌کنند ژاپن پیش از استفاده از بمب اتمی شکست خورده بود و استفاده از بمب هدف های دیگری داشته.حالا راست یا دروغش گردن خودشون!

https://www.google.com/amp/s/www.irna.ir/amp/84823012/

سلام مجدد - سال 1945 ژاپن تنها مانده بود و هیچ متحد قدرتمندی نداشت اما  از منچوری  در مرز شوروی تا برمه در مرز هند و گینه نو در مجاورت استرالیا را هنوز در تصرف داشتند در این شرایط حتی بر فرض که ژاپنی ها از تاکتیکهای کاروانی انگلیس استفاده میکردند و ارتباط بین متصرفات و سرزمین اصلی را حفظ میکردند باز هم شکست میخوردند منتهی میتوانستند مدت بیشتری مقاومت کنند اگر متفقین و متحدین منطقه ای انها میخواستند به طریق متعارف بر ژاپن غلبه کنند و متصرفات آنها در جزایر و سرزمینهای آسیای جنوب شرقی و چین را تصرف کنند باید جنگی طولانی و پرتلفات را ادامه میدادند به جای این کار استراتژیستهای متفقین حمله مستقیم به سرزمین اصلی ژاپن را در دستور کار قرار دادند در این میان سلاح اتمی و تاثیر دهشت ناک آن به کمک آمریکا آمد و پذیرش شکست توسط ژاپن را تسریع کرد حالا شیطان بزرگ مقصود و نیات دیگری هم به موازات شکست ژاپن داشت هم سلاح را آزمایش کرد هم از دنیا زهرچشم گرفت و برتری نامتعارف خود را به رخ کشید 

[951 13,891]

نسل گولاگ ، بازماندگان اردوگاه‌های کار اجباری

 

مستند کوتاه نسل گولاگ به روایت قربانیان یکی از تاریک‌ترین دوران تاریخ شوروی می‌پردازد. اداره کل اردوگاه‌های کار و اصلاح به صورت مخفف گولاگ، نهادی بود که در زمان استالین مدیریت اردوگاه‌های کار اجباری را که در نواحی دور افتاده اتحاد جماهیر شوروی مثل سیبری و استپ‌های قزاقستان و بیابان‌های ترکمنستان قرار داشتند مدیریت می‌کرد. اعضای حزب، کارمندان دولت و حتی شهروندان عادی به خاطر خطاهای جزئی یا حتی بی‌گناه محکوم به کار در این اردوگاه‌ها می‌شدند و به دلیل شرایط به شدت سخت حاکم بر آن‌ها تعداد زیادی زندانیان در طول مدت کار در این اردوگاه‌ها جان خود را از دست دادند.

 

بهمراه ویدئو با زیر نویس فارسی

 

لینک از سایت تابناک :

 

https://www.tabnak.ir/fa/news/1165730/نسل-گولاگ-بازماندگان-اردوگاه‌های-کار-اجباری

[951 13,891]

شهری که از جنگ جهانی تاکنون دست نخورده باقی مانده

 

لینک از سایت تابناک :

 

https://www.tabnak.ir/fa/news/1175451/شهری-که-از-جنگ-جهانی-تاکنون-دست-نخورده-مانده

 

[951 13,891]

سخنرانی امپراتور ژاپن برای تسلیم در جنگ‌جهانی‌دوم

 

پس از دومین انفجار هسته‌ای در ناگاساکی و اعلام جنگ شوروی به ژاپن علی‌رغم پیمان بی‌طرفی ژاپن و شوروی، امپراتور ژاپن تصمیم گرفت شرایط تسلیم مطرح شده در اعلامیه پوتسدام را بپذیرد. اعلامیه پوتسدام التیماتومی بود که بیان می‌کرد اگر ژاپن تسلیم نشود، ممکن است منجر به انهدام کامل و بی‌درنگ آن کشور شود. علی‌رغم تصمیم امپراتور افرادی در ژاپن حاضر به پذیرش تسلیم نبودند و یک کودتای نافرجام جهت اجتناب از تسلیم شدن ژاپن نیز در آن ساعات مهم رخ داد اما بالاخره هیروهیتو با سخنرانی که از طریق رادیو پخش شد تصمیم خود را به گوش مردم خود و متفقین رساند.

 

لینک از سایت تابناک :

 

https://www.tabnak.ir/fa/news/1170540/سخنرانی-امپراتور-ژاپن-برای-تسلیم-در-جنگ‌جهانی‌دوم