RedArmy

تاپیک جامع بررسی جایگاه زرهی ایران در آسیای جنوب غربی

امتیاز دادن به این موضوع:

Recommended Posts

[quote]تا جایی که توی همین سایت خوندم ایران نیز یه سری تولید کرده عکساش هم تو سایت هست.با همون نام توسن.

یه سوال,اون صفحه تخت روی برجک سمت راست توپ چیه؟
من از داخل دیدمش ولی چیزی پشتش نبود.
http://www.mashreghnews.ir/files/fa/news/1391/2/9/159524_399.jpg[/quote]
ظاهرا لبه هاش لولا داره شاید بشه بازش کنن و به عنوان دریچه دید باشه؟

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
خوب اينكه توليد انبوه ميشه خيلي عاليه چون هم ابعادش و سرعتش چابكي خوبي رو به اون ميده و فكر كنم هزينه ساختش هم پايين باشه.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote name="greeneye"]




البته با توجه به اینکه وزن این توپ جدید بر اساس ((((نوع دریایی )))))آن اعلام شده، استقرار آن روی این تانک نیروی زمینی ارتش فارغ از برخی متعلقات بوده و به همین علت احتمالا چندید کیلو وزن توپ مستقر بر اسکورپیون را کاهش خواهد داد.



منظور از نوع دریائی اینه؟
http://img4up.com/up2/73638855964778867729.jpg

یا منظورش همون zu23 هست

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]. در تاریخ
87/4/10 هم خبرگزاری فارس خبر ساخت اون در نیروی زمینی سپاه را داده بود {کسی چه می دونه شاید توسن مال سپاه و کژدم مال ارتش باشه که هر کدام ارتقا های مد نظر خودشون را پیاده کرده باشن برای اهداف مختلف !! :| }[/quote]

بسمه تعالی

با سلام

تقریبا همینطوره .

این مدل جدید تفاوتهایی با توسن داره. که یکیش در زره و آلیاژ بدنه اصلیشه.با توجه به تغییر توپ اصلی سیستمهای کنترل آتش و هدفیابی و هشدار الکترونیکی نیز روی این تانک جزء تغییراتش خواهند بود. ضمن اینکه برای تیربار این تانک هم فکرایی شده که امیدوارم یه کالیبر مناسب و ریموت دار و اتوماسیون باشه. در ضمن انشاءالله یه موشک ضد زره مناسبی هم روی اون تعبیه بشه. با توجه به تغییرات جدید(گرچه هنوز کار داره) در فرم بدنه حتی میشه جهت تقویت بدنه زره واکنشی هم براش در نظر گرفت..

ولی برای من جای سواله که چرا از توپ 30 میلیمتری روی بی ام پی 2 ها مون که خودمون هم میسازیمشون بهره نگرفتند؟!! که قدرتش بیشتره و امتحانش رو هم پس داده!! حتی از توپهای 35 میلیمتری که خودمون میسازیم و در توپهای ضدهوایی سماوات(اسکای گارد) و اورلیکن هم میشه درش بهره برد البته با تغییراتی که باید روش انجام بشهمثل تغییر طول لوله و ....

یا علی مدد.
  • Upvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]اینکه توسن و کژدم هر دو همان اسکورپیون هستند شکی نیست و بحث بر سر آن بی معنی است مهم این است که چه تفاوتی میان این دو وجود دارد ؟!
در تاریخ 87/4/10 هم خبرگزاری فارس خبر ساخت اون در نیروی زمینی سپاه را داده بود {کسی چه می دونه شاید توسن مال سپاه و کژدم مال ارتش باشه که هر کدام ارتقا های مد نظر خودشون را پیاده کرده باشن برای اهداف مختلف !! :| }

توسن :

[url]http://www.up.98ia.com/images/9rteun9ijx1flof2wkj.jpg[/url][/quote]

والا من که تا حالا هیچ تصویر که رسما منتسب به تانک توسن بوده باشه ندیدم.

اون تصویری هم که گذاشتید هیچ منبع موثقی وجود نداره که گفته باشه اون توسنه و یک محصول جدیدا تولید شده هست و نه بهینه سازی.

ضمن اینکه که اون تانکی که شما تصویرش رو گذاشتید همونطور که از نوشته های روی تانک معلومه محصول جهاد خودکفایی نیروی زمینی ارتش هست و نه سپاه.
در کل فکر می کنم این تصویر نمونه بهینه سازی تانک اسکورپین هست و نه یک تانک جدید. حدس می زنم در صورتی که تانک جدیدی بخوان تولید کنن احتمال تغییراتی درش می دن. ولی تو این تانک فقط یه سری چیزا اضافه شده بهش ولی تانک تغییری نکرده.

من خبر های فارس رو چک کردم در یکی از خبرها روز قبل از رژه 31 شهریور سال 87 گفته شده که فردا تانک توسن هم تو رژه شرکت داره. ولی تصاویر رژه 87 رو چک کردم ، تانکی مشابه اسکورپین ندیدم به غیر از نمونه ضد تانک صیاد.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]

والا من که تا حالا هیچ تصویر که رسما منتسب به تانک توسن بوده باشه ندیدم.

اون تصویری هم که گذاشتید هیچ منبع موثقی وجود نداره که گفته باشه اون توسنه و یک محصول جدیدا تولید شده هست و نه بهینه سازی.

ضمن اینکه که اون تانکی که شما تصویرش رو گذاشتید همونطور که از نوشته های روی تانک معلومه محصول جهاد خودکفایی نیروی زمینی ارتش هست و نه سپاه.
در کل فکر می کنم این تصویر نمونه بهینه سازی تانک اسکورپین هست و نه یک تانک جدید. حدس می زنم در صورتی که تانک جدیدی بخوان تولید کنن احتمال تغییراتی درش می دن. ولی تو این تانک فقط یه سری چیزا اضافه شده بهش ولی تانک تغییری نکرده.

من خبر های فارس رو چک کردم در یکی از خبرها روز قبل از رژه 31 شهریور سال 87 گفته شده که فردا تانک توسن هم تو رژه شرکت داره. ولی تصاویر رژه 87 رو چک کردم ، تانکی مشابه اسکورپین ندیدم به غیر از نمونه ضد تانک صیاد.[/quote]

من تصاویر رژه سال 87 رو که جناب Flanker زحمتشو کشیده بود رو دیده بودم.
گویا جناب Nestor هم از همین رژه عکس تهیه کرده بودند که من ندیدم.
الان سر همین موضوع تانک توسن تاپیک عکسهای ایشون رو هم بررسی کردم، دیدم ایشون هم همین نمونه ضد تانک صیاد، با نام توسن معرفی کردن، البته نه با قطعیت، بلکه سوالی


[quote]

اول از همه با خودروی زرهی ضد تانک توسن شروع می کنم ( اسمشو درست گفتم ؟ )

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_1%7E5.JPG[/img]

[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/normal_2%7E5.JPG[/img]


[/quote]

http://www.military.ir/modules.php?name=Forums&file=viewtopic&t=6345&postdays=0&postorder=asc&start=75

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
M-ATF عزیز

منبع از سایت میلیتاری تودی(حتما یه منبعی در داخل بوده که این سایت معتبر اینو نوشته):
[url=http://www.military-today.com/tanks/tosan.htm]تانک توسن tosan tank[/url]


سپاه هم[b] [color=red][size=18]تانک بومی[/size][/color][/b] شدش رو "توسن" نامگذاری کرده ، ولی با اسکورپیون سراسر فرق داره. اینام دیگه مسخرشو دراوردن فقط خودمون رو گیج میکنیم با این اسم ها، اسم قحطی بود بیان پیش خودم یک اسم توپ براش انتخاب کنم!!!
[url=http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=8704080578]فارس نیوز[/url]

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
[quote]M-ATF عزیز

منبع از سایت میلیتاری تودی(حتما یه منبعی در داخل بوده که این سایت معتبر اینو نوشته):
[url=http://www.military-today.com/tanks/tosan.htm]تانک توسن tosan tank[/url]
[/quote]

شما همین لینکی که گذاشتید رو نگاه کنید می بینید که تصویر اصلی رو همین تصویر اسکورپین رو گذاشته ولی سه تا تصویر که در سمت راست صفحه قرار داره، همگی همین خودروی زرهی صیاد هست.

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
چیزی که از سال 73میلادی مونده باید اسقات بشودمثل خیلی چیزهای دیگر مثل فانتوم و اف14 و..
ما مجبوریم وگرنه اینها آنقدرها هم مفید نیست.
  • Upvote 2
  • Downvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
http://www.pic.iran-forum.ir/images/b51iyr860yihamkxgmtv.jpg

http://www.pic.iran-forum.ir/images/kspdgjmfzq6ij8czuzr.jpg

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
بسم الله الرحمن الرحیم

چیزی که ذهن منو یه مدت به خودش مشغول کرده اینه که ما اصلا توانمون در زمنیه ی ساخت تجهیزات زرهی چقدره. نقاط قوت و ضعفمون چیه و چه طور میشه برطرفشون کرد. چرا ما با جود این که سال هاست در این زمنیه فعالیت می کنیم هنوز نفربر های مدرن نساختیم؟

تقریبا مشخصه که تانک ذوافقار در بهترین حالت یه نمونه ی آزمایشی و در بدترین حالت تنها یه وسیله برای تبلیغاته. (هر کسی در این مورد میخواد بحث کنه لطفا اینجا نه. توی پیام خصوصی با هم صحبت کنیم.)

به غیر از براق و مونتاژ بی ام پی 2، ما در زمینه ی نفربرهای شنی دار درست و حسابی تقریبا هیچ کاری نکردیم. هر دوی این ها در حال حاضر منسوخ محسوب میشن. من درک نمی کنم چرا به نظر نمیرسه که ما تلاشی برای ساخت نمونه ی جایگزین نمیکنیم. هیچ پروژه ای، ماکتی، چیزی تا به حال دیده نشده. ساخت یه نفربر زرهی که کار آنچنان سختی نیست. بدنه رو مطمئنا میتونیم طراحی کنیم و بسازیم. طراحی و ساخت شاسی و متعلقاتش شاید سخت باشه، ولی با توجه به توانایی های ما ممکنه. طراحی یه برجک مناسب شاید یه مقدار زمان ببره، ولی کار سختی نیست و در زمینه ی تسلیحات فکر نکنم مشکلی داشته باشیم. حتی میشه توپ های سامانه ی سماوات رو یه مقدار تغییر داد و توی نفربر جدید به کار گرفت. به غیر از این ما دو تا موشک ضد تانک نسبتا پیشرفته (توفان 5 و دهلاویه) رو میسازیم که هر دو میتونن در این نفربر همون طور که تاو توی برادلی به کار میره استفاده بشن. سامانه های الکترونیکی مورد نیاز رو همین الانش صاایران برای صادرات گذاشته تو سایتش. می مونه موتور. چیزی که ما همیشه ازش ضربه خوردیم. از ساخت جماران بگیرین تا شفق و .... ولی در این مورد شاید خیلی مشکلی نداشته باشیم. توی ایران کامیون های مختلفی مونتاژ یا تولید میشن که بعضیاشون موتورهای قدرتمندی دارن. قوی ترینشون موتور آکسورهاست که 428 اسب بخار قدرت داره و برای یه نفربر مدرن کافیه.
ولی این که چرا ما هنوز کاری برای ساخت همچین نفربری نکردیم برای من خیلی عجیبه. فقط نفربر نیست. یه همچین پروژه ای میتونه پایه ی خیلی چیزای دیگه بشه همون طور که براق هست. توپ خود کششی و خمپاره انداز و سیستم دفاع هوایی و خیلی چیزای دیگه.
در مورد ساخت موتور هم من یه مقدار متعجبم. چرا باید تفکر مسئولین این باشه که ساخت موتور برای ما "به صرفه نیست"؟ مگه تو مسائل امنیتی کشور پول انقدر مهمه؟ اصلا مگه یکی از دلایلی که ما پول در میاریم برای حفظ امنیتمون نیست؟ به غیر از این، مگه نمونه ی خارجی پیدا میشه که این حرف این جا معنی داشته باشه؟ مگه پروژه ی شفق به خاطر روس ها کنسل نشد؟ مگه زمانی که ما جماران رو تقریبا ساخته بودیم فرانسویا یه موتور بهمون ندادن بدون شفت؟ مگه اون کسی که داشت موتورهای بالگردهای شاهدو به ایران قاچاق میکرد دستگیر نشد؟ کی ما میخوایم به این نتیجه برسیم که شرقی و غربی به ما موتور نمیدن. غربیا که دلایلشون مشخصه. شرقی ها هم به این دلیل این کارو نمیکنن که ما بریم ازشون سلاح بخریم چون چاره ی دیگه ای نداریم. حالا شاید بگیم موتورهای توربینی ساختشون سخته. اما موتورهای دیزلی که دارن تو خود ایران تولید میشن. نمیشه با همکاری اون شرکت ها موتورهای مورد نیازو طراحی کرد؟ مگه از قدیم نگفتن توی بیابون لنگه کفش هم غنیمته؟
جدیدا یه نفربر شنی دار کوچیک هم رونمایی شده. یه مدرک دیگه برای این که اثبات بشه من اشتباه نمی کردم و ما توانایی طراحی این جور چیزا رو داریم. اما چرا انقدر کوچیک؟ بهتر نبود بودجه ی بیشتری برای یه پروژه ی بزرگتر کنار گذاشته میشد؟

در زمینه ی نفربر های چرخ دار هم جدیدا سریر رو دیدیم. طرحش بومیه ولی میتونست خیلی از اینی که هست بهتر باشه. راستش طراحی رخش بهتره در حالی که رخش بیشتر برای کارای پلیسی ساخته شده تا رفتن وسط میدون جنگ. استفاده از برجک بی تی آر ها هم که کارو بدتر کرده. مگه نمیشد یه کم وقت و پول بیشتری روی این بذارن؟ اونم وقتی که با یه مقدار کار بیشتر می شد یه چیز درست و حسابی ازش به دست آورد؟
متاسفانه ما هنوز هم یه نفربر درست و حسابی 6x6 نساختیم. کار سختیه؟ نشدنیه؟ به درد نمیخوره؟ پس مشکل ما در این زمنیه چیه؟

حالا میریم به قسمت تانک ها. خوب بذارین بگم. ما به غیر از مونتاژ تی 72 کار زیادی در این زمنیه نکردیم. حداقل نه اون طور که میبایست انجام میشد. اوایل فکر می کردم مشکلمون سر ساخت قطعات کلفت بدنه هست. اما همین الان توی ایران رعد 2 ساخته میشه با قطر زره 200 میلیمتر پس در این زمنیه خیلی مشکلی نداریم. به نظر من لزومی هم نداره که کل قطعات رو یکجا بسازیم. میشه اون ها رو لایه لایه ساخت تا هم بشه بینشون از مواد دیگه (سرامیک، کولار و آلیاژ های دیگه) استفاده کرد تا هم نتیجه یه زره کامپوزیتی بشه و هم این که مشکل کار با قطعات خیلی قطور رو حل بکنه. شاید بگین ما تا به حال زره کامپوزیتی نساختیم و چیزی هم نداریم که ازش کپی کنیم. باید بگم در ساخت زره های کامپوزیتی طریقه و روش تولید سخت تره تا طراحی و با داشتن این که یه زره صرفا از چه لایه هایی ساخته شده مشکل ما رو حل نمیکنه. باید روی همچین چیزی تحقیق بشه چون میتونه توی تمام تجهیزات زرهی ما به کار بره.
مورد بعدی شاسیه. ما توانایی تولید شاسی تی 72 رو داریم. یه چیزی شبیه اون توی رعد 2 استفاده شده و به نظر من با ارتقای اون میشه ازش تو یه تانک سنگین تر استفاده کرد.
توپ مناسب یه مشکل دیگست. ما توپ های 125 میلیمتری و 105 میلیمتری تولید میکنیم. اما این کافی نیست. به نظرم باید از اون چه که توی دنیا استفاده شده فراتر رفت. باید یه توپ بزرگتر (150-160 میلیمتری) ساخت. شاید این برای شاسی تانک مشکل ایجاد کنه و برای رفع این مشکلات مجبور بشیم اون رو زیادی تقویت کنیم و سنگینش کنیم. اما نتیجه چیزی میشه که توی دنیا نظیر نداره. فکر کنید گلوله های خرج گود 150 میلیمتری چه برد و نفوذی میتونن داشته باشن؟ یا این که گلوله های انرژی جنبشی 150 میلیمتری حتی اگه تنگستنی باشن چه قدر میتونن تو زره نفوذ کنن. حتی میشه با افزالش طول لوله برد این توپ رو زیادتر از برد توپ های معمول دنیا کرد. شاید نتونیم زره تانک رو به زره تانک های مدرن برسونیم. ولی میتونیم قدرت آتششو چنان زیاد کنیم که بتونه به راحتی با اون ها رو به رو بشه و نابودشون کنه.
برای یه توپ قوی یه سیستم کنترل آتش قوی نیاز داریم. صاایران با کپی کردن EFCS-3 نشون داده توانایی هاش کم نیست. اگه بودجه ی کافی براش در نظر گرفته بشه مطمئنا میتونه یه سیستم بهتر بسازه.
اما دوباره رسیدیم به بحث موتور. کابوس ما دوباره این جا شروع میشه. تنها راهی که ما بتونیم موتورهای لازمو به دست بیاریم خرید از خارجه چون ما هنوز یه موتور 400 اسب بخاری هم نساختیم چه برسه به موتور های 1000 اسبی به بالا. شاید فقط چین، اوکراین و روسیه کشورهای غیرغربی سازنده ی همچین موتور هایی باشن. از این بین روسیه مطمئنا به ما چیزی نمیده. میمونه اوکراین و چین. به نظرم از بین این دو تا اوکراین قابل اعتماد تره چون قبلا هم ما ازش موتور های دیزل سنگین خریدیم. اما چین موتور های قدرتمندتری میسازه که البته معلوم نیست آیا حاضره به ما به تعداد کافی بفرشه یا نه. به هر حال تولید انبوه تانک بدون داشتن یه منبع قابل اطمینان موتور تقریبا غیر ممکنه.

به هر حال ما به ادوات زرهی جدید نیاز داریم. لزوما قرار نیست با آمریکا بجنگیم. همین کشور های عرب حاشیه خلیج فارس به خون ما تشنه هستن و آذربایجان هم دست کمی از اونا نداره. این که چرا در این زمینه کاری که باید انجام نشده هم خودش یه بحثه که امیدوارم یه جواب قانع کننده براش پیدا بشه.

از بین این ها چیزی که بیشتر از همه منو اذیت میکنه اینه که ما توانایی ساخت نفربر جدید رو داریم ولی هیچ نشانه ای نیست که نشون بده ما میخوایم همچین چیزی بسازیم. نظر شما چیه؟
  • Upvote 3

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
فکر کنم ایده اصلی ایران بدلیل عدم تسلط کامل هوایی بر آسمان خود و قدرت بالای هوایی دشمن اقدام به افزایش تعداد تانک ها، نفربر ها و زرهی خود کرده است
که با کمک تعداد بالا توان ماندن در صحنه را داشته باشند

اما درست فرمودید نیاز می باشد که زرهی ما به آتش قوی و بالا مجهز شوند که نقیصه زره پایین خود را جبران کنند
که این قضیه روی توپخانه نیز به کمک می آید

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
اسپهبد عزیز ، دلیل کاملا روشنی داره ! راهبرد یا استراتژی کشور که نیروهای مسلح بر اساس اون مجهز میشن برای جنگ با آمریکا و متحدانش هست.به همین دلیل هم در این زمینه سرمایه گزاری نمی شود.

قبول دارید که تانک و نفربر های ما هر چقدر هم که باشند خوراک بسیار خوبی برای نیروهای هوایی قدرتمند حریف هستند ؟ جنگ 1 و 2 خلیج فارس که یادتون هست.

اما من هم با شما موافق هستم.نباید تنها به فکر نبرد با آمریکا و متحدانش بود و نیروهای مسلح رو تنها بر اساس جنگیدن با آن ها مجهز کرد.همیشه در اطراف کشور ما پر بوده از چشمان طمع کاری که چشم به این آب و خاک داشته اند.همین الان هم اگر لیست همسایگان را نگاه کنید می بینید که به جز برخی کشورها که اصولا حالا حالا ها تهدیدی نیستند (مانند تاجیکستان) دیگر همسایگان ما به شدت در حال تجهیز خود هستند و روزی نیست که خبر از خرید یا تولید تحت لیسانس انواع تسلیحات پیشرفته و مدرن نشنویم.

من هنوز هم به تانک ذوالفقار 3 امیدوار هستم ، همین که جسارت این کار در متخصصین ما پیدا شده که به سمت ساخت تانکی با اکثر ویژگی تانک های مدرن برن جای خوشحالی داره.ولی نیروهای زرهی ما از نظر تجهیزات در وضعیت خوبی قرار ندارند و حتی تی 72 ها که مدرنترین تانک های ما هم هستند چندان کار آسانی در مقابل تانک های مدرنی مانند Leopard 2A6 (اخیرا عربستان و امارات به این تانک اظهار علاقه کرده اند) یا لکرک و آبرامز ندارند.

نفربر های ما هم متاسفانه بسیار فرسوده و قدیمی هستند.کارهایی تنها در اندازه تحقیقات و خیلی بشود پیش نمونه انجام شده است ولی این که تولید انبوه و عملیاتی شود خیر.اگر توانایی یا بودجه برای طراحی و تولید یک نفربر نسبتا" مدرن نداریم ، چرا نباید نفربرهای قدیمی مان را به روز رسانی کنیم ؟ یا اگر به روز رسانی میکنم به یک رژه و نمایش ختم نشود و بر روی همه انجام شود.شده همون ماجرای نمایشگرهای دیجیتال کبرا! تعداد انگشت شماری ارتقا داده میشن و با سلام و صلوات هم گفته میشه که بر روی همه انجام میشه ولی قضیه وقتی جالب می شود که چند وقت بعد در رزمایش میبینی که همان سلاح با 40 سال پیش خود فرقی ندارد!
  • Upvote 2

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
از نظر من ایران داره روی ذولفقار کار می کنه تا در مثلا ذولفقار 5 ، 1 تانک زره خوب داشته باشه و اون رو تولید انبوه کنه ، پس باید منتظر بود ...........
  • Downvote 1

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر
چند بحث وجود داره
یک ایران توانایی تکنولوژی و دانش ساختش نداره که نساخته و همین ها هم....
دوم خیلی از دست اوردهاش رو نکرده و قصد رو کردنش جز در موقع ضرورت نداره
سوم اصلا رویکرد نظامی فرماندهان ما اینه که یکی از دلایل این یکی قیمت بالاو ...

به اشتراک گذاشتن این پست


لینک به پست
اشتراک در سایت های دیگر

ایجاد یک حساب کاربری و یا به سیستم وارد شوید برای ارسال نظر

کاربر محترم برای ارسال نظر نیاز به یک حساب کاربری دارید.

ایجاد یک حساب کاربری

ثبت نام برای یک حساب کاربری جدید در انجمن ها بسیار ساده است!

ثبت نام کاربر جدید

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر می خواهید به حساب کاربری خود وارد شوید؟ برای ورود کلیک کنید

ورود به سیستم

  • مطالب مشابه

    • توسط Amirali123
      از مثلث آهنی تا شش ضلعی فولادی
      From the Iron Triangle to the Steel Hexagon
      قسمت اول
       

       
        نیروی زمینی برای دستیابی به اهداف استراتژیک روی زمین ضرورت است. نیاز به تحرک و حفاظت برای هر نیروی جنگی حیاتی است. بدین ترتیب، توان زرهی یکی از جنبه های اصلی دکترین نظامی به حساب می‌آید و به سربازان توانایی حرکت سریع در حالی که تحت حفاظت هستند را در مسافت های طولانی می دهد. در زمانی نه چندان دور، پارامترهای زرهی به سه دسته کلی شامل قدرت آتش، حفاظت و تحرک تقسیم می‌شدند. با این حال، در عصر مدرن، نیاز به عناصر بسیار بیشتری وجود دارد، مانند تحرک، مرگباری، بقاپذیری، خودمختاری، اتصال و سازگاری
       

       
         تعادل بین این عناصر جدید برای اطمینان از اینکه الزامات طراحی زرهی را محدود نکند، حائز اهمیت است. میدان‌های نبرد در آینده پیچیده‌تر، متنوع‌تر، پرسرعت‌تر و خطرناک‌تر خواهند بود، اما نقش زرهی به همان اندازه‌ی روزهای نخست تاثیرگذار باقی خواهد ماند. خودروهای زرهی در اشکال و اندازه‌ها و وزن‌های مختلف متناسب با نقش‌های گوناگون تولید می‌شوند، زیرا هر شرایطی خودروی منحصر به فردی را می‌طلبد. در نتیجه، شاهد تنوع زیادی میان ارتش‌های جهان هستیم. با این حال، نقش عملیاتی یک خودروی زرهی در تمامی میادین مطلقاً یکسان نیست و ممکن است دو کشور از یک وسیله یکسان برای مقابله با تهدیدات متفاوتی استفاده کنند.
       
      مسائلی که بر الزامات زرهی تأثیر می‌گذارند:
      ناتو نیاز به تجدید و بروزرسانی قابلیت های خود دارد. ( با توجه به اینکه بتوانیم متقارن با تهدیدات مواجه شویم ) درگیری‌ها با تروریست‌ها و شبه‌نظامی‌ها در سطح جهانی هنوز ادامه دارد.
      اجماع فزاینده‌ای در مورد عملیات‌های آینده وجود دارد که عمدتاً در محیط‌های شهری خواهند بود.
      نیاز به انتقال زرهی از A به B بیش از پیش خواهد بود. ( تا حد امکان سریع، کارآمد، ایمن و مقرون بصرفه )
      تهدیدات نوظهور در حوزه سایبری و اطلاعات ظهور یافته‌اند که باید به آن‌ها پاسخ داده شود.
       

       
      تعادل میان شش عنصر زرهی نوین
        باید تعادلی بین تمام عناصر شش‌ضلعی زرهی وجود داشته باشد، جایی که مدیران باید ریسک‌های مختلف را ارزیابی کنند تا بدانند اولویت‌ها کجا قرار دارند. محیط‌های شهری متراکم ممکن است به تحرک نیاز داشته باشند، در حالی که در حومه شهرها، مرگباری اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. نیکولاس دراموند (Nicholas Drummond) مدیر عامل (AURA Consulting Ltd) می گوید که محور اصلی برای وسایل زرهی تحرک استراتژیک شده است.
       
       
      حفاظت هنوز یک عامل حیاتی است، اما به روش‌های جدیدی به آن پرداخته می‌شود و مانند گذشته به معنای زره ضخیم‌تر نیست. زره‌های ماژولار برای مقابله با موشک‌های ضدزره ضروری هستند. در همین حال بدنه های سبک و تمرکز بر افزایش تحرک، دور شدن از زره های سنگین را نشان می‌دهد. با این حال، سه‌گانه تحرک، حفاظت و آتش هنوز مهم‌ترین عناصر هستند. دراموند می‌گوید: " با پیروی از این سه اصل، ما ملاحظات نوینی را فراهم کردیم. تجهیز زرهی آینده به حسگرهای پیشرفته مانند پلتفرم آژاکس که مجهز به حسگرهایی با هوش مصنوعی است، آگاهی خدمه داخل خودرو را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد. این حسگرها جستجو، ردیابی و شناسایی خودکار را ممکن می‌سازند و به خدمه این امکان را می‌دهند تا پیش از شناسایی، به تهدیدات واکنش نشان دهند.
       
        یک سیستم مدیریت میدان نبرد مدرن به کاربران اجازه می‌دهد به صورت زنده از موقعیت هر واحد در نقشه مطلع شوند. اتصال یکی از راه‌های کلیدی برای بهبود فرمان و کنترل (C2) است و باید به عنوان یک عامل تغییر دهنده بازی در نظر گرفته شود. این سطح از اتصال پیشرفته تأثیر زیادی بر بقای واحدهای زرهی خواهد داشت و فراتر از واحدهای زمینی، شبکه‌هایی بین واحدها در حوزه‌های زمینی، دریایی و هوایی ایجاد می‌شود. (م: اینجا به مفاهیمی مانند Multi-Domain/Cross-Domain اشاره می‌شود که باید به بیش از پیش به آن توجه کرد)
       
        بخش بعدی شش‌ضلعی، بقاپذیری است. این مفهوم به بهبود نیازهای فنی (قطعات مصرفی) و پشتیبانی سازنده، علاوه بر ایده سنتی بقا نظیر قابلیت اطمینان و بهره‌وری سوخت اشاره دارد. اگر یک وسیله نقلیه زرهی بتواند 72 ساعت بدون تأمین مجدد یا تعمیر فعالیت کند، فشار لجستیکی به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت.
       
        آخرین عنصر شش‌ضلعی، سازگاری است. سازگاری به توانایی یک وسیله نقلیه برای انطباق با سناریوهای مختلف جنگی اشاره دارد. توانایی یک وسیله نقلیه منفرد برای انجام مأموریت‌های مختلف بدین معناست که وزارت دفاع مجبور نیست هر بار که بخواهد یک سناریو جنگی را آغاز کند، به دنبال یک وسیله نقلیه جدید باشد. ماژولار بودن یکی از مؤثرترین راه‌ها برای دستیابی به این امر است.
       
        اضافه بر این شش عنصر، 3 عامل عملی نیز وجود دارد که انتخاب ها را محدود میکند، عبارتند از هزینه، وزن و قوانین فیزیک. همچنین شما باید در انتخاب هایی انجام میدهید خدمه و عوامل انسانی راهم در نظر بگیرید.
       
       
      ادامه دارد ...
       
      صرفا برای میلیتاری / و انتشار با نام نویسنده و  http://www.military.ir/ مجاز است
      منبع در اخرین پست قرار میگیرد
      دوستان برای پرسش سوالات تا انتشار تمامی بخش ها صبر کنید
       
      پایان قسمت اول ...
    • توسط End
      به نام خداوند بخشنده و مهربان 
       
       

       
      برای بزرگنمایی تصاویر بر روی آن ها کلیک (لمس) کنید
       
      با ورود اولین زره پوش ها به میدان جنگ جهانی اول، اینطور بنظر می رسید که هیچ چیز جلودار آن ها نیست. سربازان بخت برگشته آلمانی ناگهان با غول های آهنینی رو به رو شدند که هیچ سلاحی بر آن ها کارگر نبود. طولی نکشید که طرف های دیگر جنگ هم زره پوش های خود را توسعه دادند تا شاهد نخستین نبردهای تانک با تانک باشیم و اینجا زمانی بود که تانک بعنوان موثرترین ابزار در مقابل تانک حریف معرفی شد. تانک ها همچنان در ابتدای راه بودند و توانایی صنعتی کافی برای تولید گسترده آن ها وجود نداشت و ذهنیت فرماندهان هم همچنان آن ها را نمی پذیرفت  اما خطوط میدان نبرد در جنگ جهانی اول آنقدر وسیع بود که کسی نمی دانست کی و کجا سر و کله ی تانک های خوفناک دشمن پیدا میشود. در نتیجه ارتش های دو طرف به فکر تسلیحاتی افتادند که بتوان به وسیله ها آن ها به تانک ها آسیب وارد کنند. تفنگ های ضد تانک و نارنجک های ضد تانک و خمپاره ضد تانک و توپ ضد تانک و چندین ایده دیگر مطرح میشوند که دو مورد اول بسیار فراگیر میشوند و این موارد تا جنگ جهانی دوم هم ادامه می‌یابد. اما بحث نوشتار پیش رو به نارنجک های ضد تانک خلاصه می شود. نارنجک های ضد تانک (atg) یک سلاح پرتاب دستی هستند که برای آسیب زدن و یا انهدام اهداف زرهی استفاده می شوند. اگرچه برد کوتاه و نیاز به نزدیک شدن به زره پوش ها، تاثیر آن ها را محدود می کند. سربازان نارنجک انداز ناچار بودند به زره پوش های دشمن نزدیک شوند که البته در بعضی مواقع شدیدا توسط خودروهای زرهی دیگر و نفرات پیاده پشتیبانی میشدند. در نتیجه از همین ابتدای کار باید بدانیم که نارنجک های ضد تانک برای کاربرد خاص و ویژه توسعه یافتند و البته قیمت ارزان و تولید آسان و کاربری نسبتا ساده آن ها را محبوب و شاید بهتر است بگوییم که آن ها را قابل تحمل میکرد.
       


       
       
       
      همانطور که گفته شد، نارنجک های ضد تانک برای اولین بار در طول جنگ جهانی اول علیه وسایل نقلیه زرهی مورد استفاده قرار گرفتند، اما تا زمان جنگ جهانی دوم که نارنجک های ضد تانک با سرجنگی خرج گود(HEAT) تولید شوند، اثر گذاری آن ها در هاله ای از ابهام قرار داشت. اولین نارنجک های ضد تانک دست ساز بودند. در طول جنگ جهانی اول، آلمانی‌ها اولین کسانی بودند که با نارنجک های ضد نفر معمولی خود که به نارنجک گوشت کوبی معروف هستند نارنجک ضد تانک ساختند. آن ها با بستن دو یا سه سر انفجاری نارنجک های ضد نفر به یکدیگر یک نارنجک بزرگ‌تر می ساختند و از آن علیه تانک ها و زره پوش ها استفاده کردند. در  نبرد پس از کشیدن ضامن، نارنجک را به بالای تانک دشمن که به آرامی پیشروی می کرد پرتاب میکردند، جایی که زره در آن قسمت از تانک ضعیف تر بود و احتمال نابودی آن با انفجار همزمان چند نارنجک می رفت. در این نارنجک ها، اثر ترکش زایی که کاربرد تخصصی آن ها بود اهمیتی نداشت، بلکه قدرت انفجار باعث تخریب سقف و کنده شدن قطعات فولادی و در نهایت مرگ خدمه میشد.
       
       

       

       
       
      در طول جنگ جهانی دوم با همین روش کشورهای مختلف با قرار دادن تعدادی نارنجک در کنار هم، نارنجک های ضد تانک دست ساز ساختند و اینطور اولین نارنجک های ضد تانک همه گیر شدند. با توجه به وزن زیاد نارنجک های ضدتانک ابتدایی، معمولاً از فاصله بسیار نزدیک پرتاب می شدند یا مستقیماً در نقاط آسیب پذیر بر روی خودروی زرهی دشمن قرار می گرفتند. در نارنجک های دست ساز خبری از چاشنی ضربه ای نبود و نارنجک ها باید زمان مورد نیاز چاشنی خود را طی میکردند تا منفجر شوند که این مورد کار پرتاب کننده را دوچندان سخت و ترسناک میکرد. بریتانیایی ها در سال 1940 روش دیگری را ابداع کردند، در این روش آن ها دینامیت یا مواد منفجره قوی دیگر را در یک جوراب ضخیم قرار می دادند و قسمت بیرونی جوراب را به گریس آغشته میکردند و سپس این جوراب ها در یک قوطی حلبی قرار میدادند. در زمان نبرد، سربازان بخت برگشته جوراب را بیرون می آوردند و فیوز یا فیتیله را روشن کرده و سپس آن ها را به طرف برجک تانک یا شنی و چرخ هایش پرتاب می کردند به این امید که تا زمان انفجار به تانک بچسبد (در فیلم نجات سربازان رایان هم حتما بخاطر دارید که سروان میلر از این روش برای متوقف کردن تانک های آلمانی بهره برد). در صورت موفقیت آمیز بودن، باعث آسیب به بخش داخلی زره، و کشته یا زخمی شدن خدمه تانک می شد. مشخص نیست که آیا این نوع نارنجک های ضد تانک دست ساز با موفقیت در جنگ به کار گرفته شده است یا خیر! اما دست کم در هالیوود یک شکار موفق به نام خود ثبت کرده است...
       

       
      در تاکتیکی دیگر هنگامی که تانک ها از سنگرها و خاکریز ها عبور می کردند، نارنجک های دست ساز را می شد توسط پیاده نظام به عنوان نوعی مین ضد تانک در مسیر تانک ها قرار داد به این امید که به موقع منفجر شوند. در حالی که این روش ها در نا امیدی و بیچارگی از هیچی بهتر بنظر می رسید، اما معمولا برای سربازان پیاده نظام خطرناک تر از خدمه تانک ها بودند. در روش دیگر سربازان چینی در جنگ دوم چین و ژاپن از بمب گذاران انتحاری علیه تانک های ژاپنی استفاده کردند. سربازان چینی مواد منفجره مانند بسته های چندتایی نارنجک یا دینامیت را به بدن خود می بستند و خود را زیر تانک های ژاپنی می انداختند تا آنها را منفجر کنند! با این روش در نبرد شانگهای، یک بمب‌گذار انتحاری چینی با منفجر کردن خود در زیر تانک، یک ستون ژاپنی را متوقف کرد. و در نبرد تایرژونگ (Taierzhuang) نیز سربازان انتحاری چینی موفق میشوند تانک های ژاپنی و همچنین خودشان را منفجر کنند. در یک استفاده دیگر در تایرژونگ، سربازان انتحاری چینی، چهار تانک ژاپنی را با بسته‌های نارنجکی خود از بین بردند.
       

       
      سعی شد که رنگی شود 
       
      نارنجک های ضد تانک صنعتی عموما از خرج گود‌ (HEAT) برای نفوذ به زره استفاده می کنند، اگرچه از سر جنگی شدید الانفجار با سر له شونده (HESH) نیز در بعضی از آن ها استفاده می شود. در اصطلاح نظامی، کلاهک هایی که از انفجار شکل دار استفاده می کنندHEAT نامیده می شوند که خرج گود شاخص ترین آن هاست. همانطور که در بالا گفته شد اکثر نارنجک های ضد تانک صنعتی از نوع خرج گود هستند. بدین جهت زاویه برخورد خرج گود و مواد مذاب خروجی حاصل از آن باید با سطح زره منطبق باشد. در نتیجه در طراحی برخی از نارنجک های ضد تانک از چتر نجات کوچک یا نوارهای پارچه‌ای و یا باله‌های تثبیت‌ کننده در نسخه های پرتاب شونده از پهپاد استفاده می گردد. 
       

       
      به باله ها توجه شود 
       
      بریتانیا اولین نارنجک ضد تانک خود را در اواخر سال 1940 با نام  تایپ۶۸(AT68) وارد میدان کرد که یکی از اولین تسلیحات ضد تانک از نوع خرج گود بود. نارنجک به وسیله یک تفنگ و با استفاده از نارنجک انداز میلز نصب شده بر روی آن شلیک می شد( نارنجک تفنگی). نارنجک ضدتانک تایپ 68 دارای نفوذ 50 میلی متری در زره بود که برای سال 1940 حیرت انگیز بنظر می رسید .
       

       
      نارنجک انداز میلز و AT68 (سعی شد که رنگی شود )

       
      نارنجک تفنگی AT68 
       
       
      همچنین در ادامه و در حین جنگ نارنجک ضد تانک تایپ۷۴ (74 ST) نیز توسط آن ها ساخته شد که شامل یک خرج گود درون یک بسته پرتابه دستی با شباهت هایی به نسخه های نارنجک گوشت کوب آلمانی بود. ایده پشت این نارنجک، ساخت یک سلاح ضد تانک ساده و با کاربری آسان، آمادگی فوری برای تولید و ارزانی بود. نارنجک ST به اصرار چرچیل در تولید انبوه قرار گرفت، اما با دیدن نحوه عملکرد آن، ساخت بیشتر و خدمت فراگیر آن متوقف شد. نارنجک تایپ 74 بعداً به عنوان یک راهکار اضطراری برای مقابله با تانک‌های سبک ایتالیایی در شمال آفریقا برای سربازان بریتانیایی فرستاده شد، جایی که بر خلاف انتظار ها و نتایج قبلی بسیار عملکرد مؤثری داشت. در اروپا، پارتیزان های فرانسوی به طور موثر از نارنجک ضد تانک تایپ 74 در اقدامات خرابکارانه علیه تأسیسات آلمانی استفاده کردند. نارنجک هاوکینز (تایپ 75) یکی دیگر از نارنجک‌های ضد تانک بود که توسط متفقین غربی به کثرت مورد استفاده قرار گرفت.
       

       
      نارنجک 74 ST
       
       
       
      نارنجک هاوکینز (تایپ 75)
       
      مدت کوتاهی پس از تهاجم آلمان نازی به روسیه در سال 1941، نارنجک ضد تانک پانزر‌ ورف ماین (Panzerwurfmine (L)) توسط آن ها وارد خدمت می شود، که یک نارنجک ضد تانک با سرجنگی خرج گود و بسیار کشنده بود و می توانست سنگین ترین تانک های آن سال ها را نابود کند. این نارنجک به بالای تانک پرتاب می شد و پس از رها شدن توسط فرد پرتاب کننده، سه باله از انتها بیرون آمده و آن را در طول پرواز کوتاه خود تثبیت می کردند. نارنجک ضد تانک ‌پانزر ووف ماین (L) بسیار کشنده بود و ساخت آن ارزان بود، اما برای پرتاب دقیق به مهارت قابل توجهی نیاز داشت و تنها توسط تیم‌های مخصوص و آموزش دیده ضد تانک مورد استفاده می‌گرفت. گونه دیگری از نارنجک های ضد تانک آلمانی "Geballte Ladung" بود که به معنی بار انبوه است. این نوع نارنجک منفرد نیست، بلکه تعدادی نارنجک معمولی است که به یکدیگر متصل شده اند. یکی دیگر از تلاش‌های آلمانی برای ساخت تسلیحات ضد تانک قابل حمل توسط نفر، سلاح "Hafthohlladung" (به معنی: خرج گود چسبنده) بود. این نارنجک چسبان در واقع یک خرج گود با قیف تو خالی بزرگ بود که به وسیله سه آهنربا به یک تانک می توانست بچسبد، اما برای پرتاب بسیار سنگین بود و در نتیجه باید توسط فرد بکار گیرنده، مستقیماً به ناحیه ضعیف یک تانک چسبانده می شد.
       

       
      نارنجک ضد تانک پانزر‌ ورف ماین (Panzerwurfmine)
       

       
      نارنجک  ضد تانک آلمانی Geballte Ladung
       

       
      نارنجک چسبان Hafthohlladung
       
       
      طولی نکشید که روس ها توانستند پانزر ورف ماین را به غنیمت بگیرند و با کمک آن، نارنجک ضد تانک خود مجهز به خرج گود را بسازند. البته روس ها در سال 1940، یک نارنجک ضد تانک ساده را توسعه دادند که از اثر انفجاری ساده برای آسیب زدن به زره پوش ها استفاده میکرد و نام آن RPG-40 بود. پس از پرتاب این نارنجک با کمک نواری مسیر پروازش تثبیت می شد. از طرفی روس ها، RPG-43 ( عدد اشاره به سال تولید 1943 است) را ساختند که یک نسخه اصلاح شده از RPG-40 بود و به آن یک لایه مخروطی اضافه شد و تعداد زیادی نوار پارچه ای برای تثبیت مسیر پرواز پس از پرتاب در انتهای آن قرار گرفت. در سال آخر جنگ، روس ها RPG-6 را معرفی کردند، که یک طراحی جدید بر پایه RPG-43 و با آیرودینامیک بهبود یافته و همچنین با یک دم چتری در درون بود که پس از پرتاب از دسته به بیرون رها میشد. نفوذ این نارنجک بیش از 100 میلی متر در زره فولادی گزارش شده است، که برای ایجاد آسیب و انهدام هر تانکی در صورت برخورد با قسمت فوقانی آن ها کافی بود. استفاده از RPG-43 و RPG-6 روسی در نبرد بسیار ساده تر از پانزر ورف ماین آلمانی بود و به آموزش گسترده نیاز نداشت. توجه شود همین موارد بعد ها در سری راکت انداز های پانزر فاست و RPG-2 هم بکار آمدند و به همین دلیل بود که نسل اول این راکت انداز ها با نام نارنجک انداز معرفی شدند که حتی هنوز هم بر سر زبان هاست! در حقیقت راکت انداز های ضد تانک ابزاری بودند که نارنجک های ضد تانک را با کمک یک شتاب دهنده راکتی با دقت و در برد بیشتر به سمت تانک دشمن رها می‌کنند. پس از پایان جنگ جهانی دوم، بسیاری از کشورهای اروپای شرقی نسخه های RPG-6 خود را مهندسی معکوس کردند. برای مثال مجارستان نارنجک AZ-58-K-100 را توسعه داد. از این نارنجک به تعداد زیاد ساخته شد و در نبرد اعراب و  اسراییل در طول سالهای 1967 و 1973 توسط مصر نیز بکار رفت.
       
       
       
      نارنجک ضد تانک RPG-40
       

       
       نارنجک ضد تانک RPG-43
       

       
      نارنجک ضد تانک RPG-6
       

       
      نارنجک ضد تانک AZ-58-K-100 
       
      اولین نارنجک ضد تانک ژاپن، دارای یک کلاهک مخروطی خرج گود ساده به قطر 100 میلی متر بود که دارای یک سیستم فیوز ساده از نوع  "فعال در همه مسیر" بود که اگر به طور تصادفی با کشیدن ضامن از دست سرباز به زمین می افتاد منفجر می شد و به همین سادگی جان فرد را می گرفت. این ضعف آن را بسیار برای نیروی بکار گیرنده خطرناک میکرد، زیرا هیچ ایمنی پس از رهاسازی وجود نداشت و حتی ممکن بود در یک برخورد کوچک و اتفاقی به خود فرد نیز منفجر شود و البته طبق گزارشات میدانی، میزان نفوذ آن فقط حدود ۵۰ میلی متر بود. دومین نارنجک ضد تانک ساخت ژاپن لانج ماین(lunge mine) نام داشت که در واقع یک سلاح انتحاری بود. این سلاح یک کلاهک خرج گود بزرگ بود که بر روی یک چوب نیزه مانند نصب میشد و فرد انتحاری آن را به تانک یا هر هدفی می کوبید، و این برخورد باعث مکانیسمی میشد که در نهایت سرجنگی بزرگ خرج گود آن را منفجر میکرد و هم سرباز و هم هدف را از بین می برد. این نارنجک نصب شده بر روی نیزه هر چند جان سرباز بکار گیرنده را می‌گرفت اما 150 میلی متر در زره فولادی نفوذ میکرد و به همین علت آن را در رده اول بیشترین نفوذ نارنجک های ضد تانک جنگ جهانی دوم قرار میدهد. و البته کمبود سلاح ضد تانک در ژاپن قطعا جدی تر و مهمتر از نیروی بکار گیرنده انتحاری بود! گفته میشود ارتش آمریکا اولین بار در سال 1944 در فیلیپین با نارنجک های ضد تانک روبرو میشود و نارنجک های ضدتانک انتحاری مذکور فوق هم اولین بار در طی نبرد سایپان و پس از آن در نبرد اوکیناوا مشاهده شد. قبل از پایان جنگ جهانی دوم، ده‌ها هزار فروند از این نارنجک های ضد تانک ساده و پر خطر برای واحدهای معمولی ارتش ژاپن در مستعمارات امپراطوری و واحدهای رزمی در جزایر اصلی ژاپن تولید و ارسال شد، چون کاربری چندان سختی نداشتند و عموم سربازان با داشتن یک دل شیر و وفاداری مطلق به امپراطور و ژاپن می‌توانستند از آن ها استفاده کنند.
       

       
      نارنجک های پرتابی ژاپنی
       
          
       
      نارنجک انتحاری lunge mine
       
       پرکاربردترین نارنجک‌های ضد تانک امروزی، شامل طرح‌ های روسی پس از جنگ جهانی دوم هستند که معروف ترین آن ها نارنجک ضد تانک RKG-3 است. در طول جنگ ایران و عراق، سرباز ۱۳ ساله ایرانی محمد حسین فهمیده پس از اینکه خود را در زیر یک تانک عراقی با نارنجک منفجر کرد، به عنوان قهرمان جنگ مورد تجلیل قرار گرفت. به دلیل پیشرفت در زره تانک های مدرن و اختراع نارنجک انداز های راکتی، نارنجک های ضد تانک منسوخ شدند. با این حال در درگیری های پسا اشغال عراق، نارنجک های ضد تانک RKG-3 توسط شورشیان عراقی، عمدتا علیه خودرو های هاموی و نفربر های استرایکر و خضموک (MRAP) های آمریکایی استفاده شدند. این خودروهای محافظت شده زره ضعیف تری نسبت به تانک ها برخوردار بودند و در نتیجه نارنجک های ضد تانک از جمله RKG-3، با نفوذ ۲۲۰ میلیمتری توان آسیب زدن به آن ها را داشتند. پنهان کردن یک نارنجک انداز راکتی همچون RPG-7 در بین جمعیت کار سختی بود. اما هر فرد براحتی می توانست چند نارنجک RKG-7 را حمل کند و باید توجه کرد که تفاوت نفوذ این نارنجک تنها ۴۰ میلیمتر از نسخه ابتدایی RPG-7 کمتر است. شورشیان عراقی عموما در بین جمعیت مخفی میشدند و در دسته های چند نفری به کاروان های آمریکایی حمله و به آن ها خسارات جدی وارد می کردند. این تهدیدات در نهایت باعث شد که ایالات متحده اصلاحاتی در امرپ ها و نفربر های استرایکر انجام دهد که شامل  نصب زره فاصله دار و قفسی و ... می شد که این اصلاحات باعث می شدند تا نارنجک های ضد تانک قبل از تماس با بدنه اصلی منفجر شوند.
       
            
      نارنجک ضد تانک RKG-3
       
      نارنجک ضد تانک RKG-3 همچنین توسط واحد آئروروزویدکا (Aerorozvidka) ارتش اوکراین در تهاجم روسیه به اوکراین در سال 2022 مورد استفاده قرار گرفت. اوکراینی ها با تغییر در زمان‌بندی فیوز و همچنین افزودن باله‌های چاپ‌ شده با پرینتر سه‌بعدی، نارنجکRKG-3 را به RKG 1600 تغییر دادند تا سقوط خود را هنگام پرتاب از یک کواد کوپتر تجاری تثبیت کند. این تغییر، سرآغاز استفاده بسیار گسترده از این دست پهپاد ها با نام کواد کوپتر نارنجک انداز در جنگ اوکراین بود. با ورود کوادکوپتر های نارنجک انداز، مجدد نارنجک های ضد تانک در قالب بمب های سقوط آزاد خرج گود جان تازه ای گرفتند و بنظر می‌رسد با ورود نسل های جدید تر و حتی هدایت شونده آینده ای روشن تری برای این بمب ها قابل انتظار باشد. اما هر چه پیش آید، یادمان نرود که این تسلیحات ریشه در نارنجک های ضد تانک دارند. نارنجک های ضد تانک نیای سال خورده موشک های ضد تانک و راکت های ضد تانک و برخی بمب های پرتابی توسط پهپاد ها هستند. آنچه مشخص است هم چنان این پیر مرد با طراحی ساده خود و همینطور فرزندانش تا بازنشستگی فاصله بسیار دارند.
       

       
      استفاده از RKG-3 در  پهپاد های FPV انتحاری و مولتی روتور نارنجک انداز
       
       
       
      ذکر نام نویسنده و انجمن در هر برداشت از این مطلب الزامی است.
       
      گرد آورنده: Navard 
       
       بن مایه 
    • توسط FLANKER
      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385294.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385295.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385335.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385333.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385300.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385309.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385302.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385304.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385306.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385307.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385334.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385336.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385337.jpg

      http://www.farsnews.net/plarg.php?nn=M385338.jpg
    • توسط 951
      تاپیک جامع تحولات زرهی در نیروهای نظامی ایران
       
      با سلام
      این تاپیک برای ثبت نظرات و پیشنهادات علمی و عملی در خصوص تجهیز نیروهای زمینی ایران به یک تانک اصلی میدان نبرد برای جنگهای نوین ایجاد گردیده است .
       
       
      پلتفرم های موجود در نیروهای نظامی ایران به شرح زیر میباشند که هر کدام میتوانند در صورت برخورداری از مشخصات لازم بستر ی برای توسعه تانک اصلی میدان نبرد برای کشورمان باشند .
       
      ام۴۷ پاتون
       

      ام۴۷ پاتون یک تانک متوسط آمریکایی بود که با پیشرفت طرح تانک ام۴۶ پاتون در اوایل دهه ۱۹۵۰ ساخته شد. این تانک به عنوان تانک اصلی نیروی زمینی و تفنگداران دریایی و جایگزین تانک‌های ام۴۶ و ام۴ شرمن وارد ارتش آمریکا شد اما در این ارتش در هیچ جنگی شرکت نکرد.
      ام۴۷ تنها پس از چند سال با ساخت تانک پیشرفته‌تر ام۴۸ پاتون از استاندارد خارج شد و در اختیار متحدان آمریکا قرار گرفت و در جنگ‌های متعددی از جمله توسط اردن در جنگ شش‌روزه علیه اسرائیل، توسط پاکستان در جنگ‌های هند و پاکستان، از سوی ترکیه در حمله سال ۱۹۷۴ ترکیه به قبرس، توسط ایران در جنگ ایران و عراق و در خدمت استقلال‌طلبان کروات در جنگ استقلال کرواسی شرکت داشت.
       
      ام۴۸ پاتون
       

      ام۴۸ پاتون یک تانک متوسط آمریکایی بود که سومین و آخرین تانکی به شمار می‌رفت که به نام ژنرال جرج پاتون فرمانده سپاه سوم ایالات متحده در جنگ جهانی دوم و از هواداران کاربرد تانک در میدان نبرد، نامگذاری شد. البته ام۶۰ تانکی که بعد از ام۴۸ طراحی و تولید شد هم به طور غیر رسمی ام۶۰ پاتون نامیده می‌شود. طراحی ام۴۸ بر اساس پیشرفت و توسعه ام۴۷ پاتون تانک متوسط قبلی آمریکایی ها صورت گرفت و شباهت ظاهری زیادی با آن دارد اما از نظر ساختار کلی تانکی متفاوت و مستقل است.
       
      ام۶۰ پاتون
       

      ام۶۰ پاتون نخستین تانک رزمی اصلی آمریکایی بود که در سال ۱۹۶۰ تولید شد و سال‌ها مورد استفاده آمریکا و متحدان آن در جنگ سرد قرار داشت. ام۶۰ هرچند در ارتش آمریکا با ام۱ آبرامز جایگزین شده اما استفاده از آن هنوز در بسیاری از کشورها ادامه دارد.
      طراحی ام۶۰ بر اساس تانک متوسط ام۴۸ پاتون صورت گرفت که تا پیش از تولید ام۶۰ تانک اصلی ارتش آمریکا بود. پیشرفت‌های ام۶۰ نسبت به‌ام۴۸ شامل استفاده از توپ نیرومندتر ۱۰۵ میلی‌متری به جای توپ ۹۰ م‌م ام۴۸، استفاده از چرخ‌های آلومینیومی به جای فولادی، زره قوی‌تر و ضخیم‌تر، موتور دیزلی قوی‌تر با توان ۷۵۰ اسب بخار، و افزایش برد عملیاتی به ۴۸۰ کیلومتر می‌شد.
       
      چیفتن
       

      چیفتن (به انگلیسی: Chieftain) نوعی تانک اصلی میدان نبرد بریتانیایی است که از سال ۱۹۶۵ وارد نیروی زمینی بریتانیا شد. هنوز نیز در نیروهای مسلح اردن و ایران از آن استفاده می‌شود.
      طراحی چیفتن بر پایه گروهی از تانک‌های بریتانیایی انجام شد که از ماتیلدا ام‌کا ۲ در سال ۱۹۳۹ (با توپ ۴۰ میلی‌متری) آغاز شده و با تانک‌های کرامول (۵۷ و ۷۵ میلی‌متر)، کومه (۷۶ میلی‌متر) ادامه یافته و در پایان به تانک موفق سنچوریون (۷۶، ۸۳ و ۱۰۵ میلی‌متر) می‌رسد. چیفتن با پیشرفت این طرح ساخته شده و جایگزین تانک متوسط سنچوریون و تانک سنگین کانکوئرر به عنوان نخستین تانک اصلی میدان نبرد نیروی زمینی بریتانیا شد. تولید تانک چلنجر ۱ که بر پایه پیشرفت تانک چیفتن صورت گرفته بود از سال ۱۹۸۳ آغاز و در سال ۱۹۹۵ به‌طور کامل جایگزین چیفتن شد. تولید چلنجر ۲ هم در سال ۱۹۹۸ با توسعه چلنجر۱ آغاز شد. چیفتن از پیشرفته‌ترین تانک‌های عصر خود به‌شمار می‌آید که قدرتمندترین توپ و سنگین‌ترین زره را در بین همه تانک‌های آن هنگام را داشت. اما در برابر آن، توانایی تحرک و سرعت آن کاهش یافته بود.
       
      تی-۵۵
       

      تی-۵۴ یا تی ۵۵ نوعی تانک اصلی میدان نبرد ساخت شوروی است که نخستین پیش‌نمونهٔ آن در سال ۱۹۴۵ تولید شده و تولید انبوه آن از سال ۱۹۴۷ آغاز و به سرعت به مهمترین تانک جنگی ارتش سرخ شوروی و کشورهای عضو پیمان ورشو و بسیاری از کشورهای دیگر دنیا تبدیل شد.
      تی-۵۴ بیش از هر تانک دیگری در طول تاریخ تولید شده و برآورد می‌شود که در حدود ۸۶ تا ۱۰۰ هزار دستگاه از مدل‌های مختلف آن در کشورهای مختلف تولید شده باشد. این تانک از زمان آغاز تولید خود تاکنون شاهد بهینه‌سازی‌ها و اصلاحات متعددی بوده‌است. تی-۵۵ مهمترین بهینه‌سازی تی-۵۴ به شمار می‌رود که در سال ۱۹۵۸ وارد ارتش شوروی شد؛ برخورداری از سیستم محافظتی در برابر حملات اتمی-میکروبی-شیمیایی، حذف تیربار قسمت راننده، نصب موتور قوی‌تر (۵۲۰ به ۵۸۰ اسب بخار) و افزایش ظرفیت مهمات توپ اصلی تانک (از ۳۴ گلوله به ۴۳ گلوله) مهمترین تفاوت‌های آن بودند. این تانک علاوه بر شوروی در لهستان، چکسلواکی، چین (با عنوان تایپ ۵۹) هم تولید می‌شد.
       
      تی-۶۲
       

      تی-۶۲ نوعی تانک رزمی اصلی ساخت شوروی است که بر اساس پیشرفت طرح تانک‌های خانواده تی-۵۴/۵۵ طراحی شده و تولید آن از سال ۱۹۶۱ آغاز شد. این تانک به تدریج جای تانک‌های تی-۵۴ را در واحدهای زرهی و موتوری ارتش سرخ گرفته و تولید آن در شوروی تا سال ۱۹۷۵ ادامه یافت، تا اینکه در دهه ۱۹۸۰ با تانک‌های مدرن‌تر تی-۶۴، تی-۷۲ و تی-۸۰ در خطوط مقدم ارتش شوروی جایگزین شد.
      تی-۶۲ نخستین تانکی بود که از توپ بدون خان استفاده می‌کرد. تفاوت‌های اصلی این تانک با تی-۵۴ شامل شاسی طولانی‌تر و عریض‌تر، توپ بلندتر و پرقدرت‌تر و بدون خان ۱۱۵ میلی‌متری می‌شوند.
       
      تی-۷۲
       

      تانک تی-۷۲ یک تانک اصلی میدان نبرد است که تولید آن از اوایل دهه ۱۹۷۰ در شوروی آغاز شد. این تانک شباهت‌هایی با تانک قدیمی‌تر اما پیشرفته‌تر تی-۶۴ دارد. تی-۷۲ پس از تانک دیگر شوروی‌ها؛ تی-۵۴/۵۵ پرتیراژترین تانک تولیدشده پس از جنگ جهانی دوم است و در مجموع بیشتر از ۲۵ هزار دستگاه از آن ساخته شده و کماکان برای مشتریان خارجی تولید می‌شود که توسط ده‌ها کشور مورد استفاده قرار گرفته‌است. تانک تی-۹۰ مدل توسعه‌یافته تی-۷۲ و جدیدترین تانک ارتش روسیه محسوب می‌گردد. سلاح اصلی این تانک، یک قبضه توپ بدون خان کالیبر ۱۲۵ میلی‌متری از نوع ۲A46M است.
       
       
  • مرور توسط کاربر    0 کاربر

    هیچ کاربر عضوی،در حال مشاهده این صفحه نیست.