تاپیک جامع اخبار فضا و مدار تاپیک جامع اخبار فضا و مدار

[Navard 7,032]

 

 

امروز ۱۰ آوریل ۲۰۲۰ سالروز کشف سیاهچاله  بزرگ مرکز کهکشان راه شیری است.

سال گذشته دانشمندان موفق شدند با استفاده از  "تلسکوپ افق رویداد"(EHT)، نخستین تصویر از یک سیاه‌ چاله فوق‌العاده بزرگ را ثبت کنند که با هاله نارنجی‌رنگی از پلاسمای گرم سفید احاطه شده بود. و این کشف نظریه سیاهچاله ها را بعد از دهه ها اثبات کرد.

 

 

 بیش از ۱۰ سال کار کردن با تلسکوپ افق رویداد و تحلیل سیگنال‌های دریافت شده از هشت تلسکوپ رادیویی در سراسر جهان و ادغام کردن آنها با یکدیگر  در نهایت نخستین تصویر از این سیاه‌چاله که ۵۵ میلیون سال نوری با ما فاصله داشت حاصل شد. این سیاهچاله "ساگیتاریوس" نام گرفت. ساگیتاریوس ۴۰ میلیارد کیلومتر قطر دارد که سه میلیون برابر قطر زمین است! 

 

پیوست:

برای علاقه مندان به نجوم ۳ اردیبهشت بارش شهاب سنگ و ۹ اردیبهشت زهره در پر نور ترین حالت خود در آسمان شب است.

ویرایش شده در فروردین 99 توسط Navard

[Navard 7,032]

به نام خداوند بخشنده مهربان 

 

 

شکست یا موفق آمیزترین شکست!

 

جنگ سرد و تقابل دو ابر قدرت آن زمان در اوج خود قرار دارد. بخشی از این تقابل مربوط به رقابت ها و اکتشافات فضایی است. روس ها با فرستادن اولین انسان به فضا پیشتاز هستند. آمریکایی ها با سرخوردگی در تلاشند که یک قدم پیش بگذارند و در نهایت این اتفاق توسط پرواز آپولو ۱۱ و بوسیله دو فضانورد با نام های نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در تاریخ ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ به وقوع می پیوندد و یک فضاپیمای آمریکایی بر روی کره ماه فرود می آید. این اولین باری بود که انسان بر روی یک کره ی دیگر، ورای مرزهای زمین قدم می گذاشت. اما شاید جالب باشد در رابطه با یکی از اعجاب انگیز ترین شکست های سفر فضایی که البته این بار هم در رابطه با  قدم گذاشتن بر روی ماه است صحبت کنیم.

 آپولو 13 سومین ماموریت ناسا برای فرود آمدن بر روی کره ماه بود که البته با شکست همراه شد. با این حال این شکست در  کارنامه ناسا بعنوان موفق آمیز ترین شکست در پروژه های فضایی بود و بسیار شباهت به فیلم سینمایی مریخی با بازی مت دیمون داشت! در این ماموریت با اتخاذ برنامه مناسب جان فضانوردان حفظ شد و نهایت با بازگشت به زمین این شکست (پیروزی) جشن گرفته شد. فضانوردان آپولو ۱۳ شامل «جیم لاول»، فرمانده فضاپیما «فرد هیز»، خلبان ماژول ماه نشین و «جان سویگرت»، خلبان ماژول فرماندهی که در ۱۱ اپریل ۱۹۷۰ از پایگاه «کیپ کندی» و سوار بر راکت غول پیکر ساترن ۵ روانه فضا شدند. فضا پیمای ساترن تشکیل شده بود از مدارگرد ادیسه و ماه نشین اکواریس که قرار بود  فضانوردان را ابتدا در مدار ماه و سپس به سطح ماه انتقال دهد. اما در فاصله ۲۰۰ هزار مایلی زمین متوجه سیگنال هشدار مبنی بر کاهش فشار در مخزن اکسیژن ادیسه شدند.این هشدار زمانی رخ می دهد که مشکلی در اکسیژن رسانی و یا ته نشینی آن رخ دهد. این اتفاقات حاصل اتصال یک سیم لخت در محفظه اکسیژن بود که در نتیجه آن انفجار مخربی رخ داد و با کمبود اکسیژن که موتور هم به آن وابسته بود با کاهش انرژی رو به رو شده و  بسیاری از مدارات و سیستم ها از کار افتادند یا ضعیف تر از حالت معمول به فعالیت خود ادامه دادند.

 

 

تصویر از راکت غول پیکر ساترن ۵

 

سویگرت که گمان می کرد گاز در حال ته نشین شدن است با چرخاندن یک سوییچ فرایند حرارت دهی را کلید زد اما لحظه ای بعد تمام فضاپیما به لرزه درآمد. با سقوط سطح اکسیژن و قطع برق تمام چراغ های هشدار در ادیسه و مرکز کنترل روشن شد و اینجا بود که سویگرت با گفتن جمله ای ماندگار مرکز کنترل را در جریان قرار داد: «هیوستون، ما یک مشکل داریم». این اتفاقات حاصل اتصال یک سیم لخت در محفظه اکسیژن بود که در نتیجه آن انفجار مخربی رخ داد و با کمبود اکسیژن که موتور هم به آن وابسته بود با کاهش انرژی رو به رو شده و  بسیاری از مدارات و سیستم ها از کار افتادند یا ضعیف تر از حالت معمول به فعالیت خود ادامه دادند.

 

 

بخشی از آسیب های فضاپیما

 

انفجار در بهترین زمان ممکن برای آنها رخ داده بود چرا که اگر زودتر رخ می داد انرژی کافی برای دور زدن ماه و اسلینگ شات به سمت زمین را نداشتند. از طرف دیگر اگر  انفجار دیرتر و حین گردش به دور ماه یا بعدتر از آن زمانی روی سطح ماه بودند رخ می داد، هیچکدام جان سالم به در نمی بردند. حال دیگر  قدم گذاشتن بر روی ماه اهمیت نداشت. کل دنیا  خواهان بازگشت فضانوردان به زمین بودند. دولت آمریکا تحت فشار رسانه ها قرار داشت. برآورد ها در ناسا شانس50-50 را برای نجات فضانوردان متصور بود. ولی حقیقتا این اتفاق دور از ذهن بنظر می رسید. کار تا آنجا پیش رفت که حتی روس ها دشمنی را کنار گذاشتند و شوروی چند ناو جنگی خود را برای کمک به همتای آمریکایی به محل فرود احتمالی ارسال کرد. شرایط برای فضانوردان لحظه به لحظه سخت تر میشد. بعلت مشکل اکسیژن کارکرد تمامی سخت افزار ها از جمله موتور ها و سیستم با مشکل رو به رو شده بود. بعلت کمبود آب مصرفش جیره بندی شده بود. این درحالی بود که کاهش دما شدید خواب را غیر ممکن و مواد غذایی را غیر قابل استفاده کرده بود. تنگی جا و افزایش سطح دی اکسید کربن بخش دیگری از مشکلات بی پایان فضانوردان آپولو13 بود و البته هیز هم دچار عفونت کلیه گردید.

 

 

مسیر طی شده توسط تیم فضانوردی آپلو13

 

عملیات نجات این گونه بود که فضاپیما به قرار گرفتن در یکی از مدارات ماه سرعت کافی را بدست می آورد. در نتیجه با حرکت به سمت زمین خود را نجات می داد. با تمام تفاسیر سفر به خانه برای فضانوردان مثل عبور از هفت خان رستم بود. این فرایند صورت گرفت  و در 17 اوریل فضانوردان وارد جو زمین شدند. سیستم ارتباطی برای دقایقی قطع بود و در آن لحظات دقایقی تصور بر نابودی کپسول بازگشت فضاپیما گردید تا اینکه سه چتر بزرگ در افق اقیانوس دیده شد. لاول می گوید: "تازه اینجا فهمیدیم که جان سالم از مهلکه به در برده ایم".

 

بعد از یک هفته تیتر اول خبر بودن این سه فضانورد مورد استقبال ریچارد نیکسون رئیس جمهور وقت آمریکا قرار گرفتند. 

 

 

پیوست:

1- هیز بعدها بعنوان خلبان آپولو 19 انتخاب شد که نهایتا لغو شد.

2- سویگرت با این شهرت بعنوان نماینده کنگره انتخاب شد ولی قبل از آن بعلت سرطان درگذشت.

3- لاول هم بعدها کتاب «ماه گمشده: سفر پرمخاطره آپولو ۱۳» نوشت که البته بر اساس آن فیلمی با نام آپولو13 با نقش آفرینی تام هنکس ساخته شد.

 

 

 

تصویری از فیلم آپولو 13 با نقش آفرینی تام هنکس

 

منبع:

 

https://idat.ir/@digi/64131_آپولو_۱۳؛_موفق_ترین_شکست_ناسا_برای_تسخیر_ماه

https://en.wikipedia.org/wiki/Apollo_13

ویرایش شده در فروردین 99 توسط Navard

[Navard 7,032]

به نام خداوند بزرگ و بخشایشگر

 

همه جای جهان در مقیاس‌های بزرگ مانند هم است. همگن بودن جهان ایجاب می‌کند که زمین جایگاه ویژه‌ای در عالم ندارد و در مقیاس‌های خیلی بزرگ، جهان یکنواخت است.سنگ‌بنای کیهان‌شناسی نوین بر این باور استوار است که «مکان ما در جهان به هیچ عنوان ویژه نیست». این عقیده به اصل کیهان‌شناختی معروف است و یک ایده‌ی قدرتمند و در عین حال ساده به‌حساب می‌آید. جالب این است که برای مدتی طولانی از تاریخ تمدن بشر، تصور بر این بود که ما موقعیتی بسیار ویژه در این جهان داریم و معمولاً خودمان را در مرکز عالم می‌پنداشتیم. در حالی که این گونه نیست. بخش کوچکی از جهان برای ما قابل مشاهده است. بخش از این جهان دور دست برای ما قابل مشاهده است و امکانات رصد کیهانی ما آنها را ثبت می کنند. بخشی دیگر به علت انبساط پسا مه بانگ همچنان نورشان در راه هست که به دید ما برسد و البته ما اگر با سرعت نور و برای مثال تا میلیارد ها سال در تلاش باشیم که به آنها برسیم به علت انبساط جهان شاید هیچ گاه این اتفاق صورت نپذیرد. اما  سوال مهم این است که جایگاه ما در کجای این جهان هستی است؟ 

 

 

وسعت جهان قابل مشاهده برای ما یک محیط کروی با وسعت 93 میلیارد سال نوری است! ( هر سال نوری فاصله ای است که نور در زمان یک سال طی می کند) که البته انتهای این جهان برای ما سراب گونه و غیرقابل تصور است. بعلت طولانی بودن زمان رسیدن نور ممکن است بسیاری از اجرام قابل مشاهده تاکنون نابود و یا به بعلت انبساط جهان بسیار دورتر شده باشند.  

 

 

 تخمین زده میشود که تعداد کهکشانهای عالم ۳۵۰ میلیارد و تعداد گروه‌های کهکشانی ۲۵ میلیارد و تعداد ابر خوشه‌ها نیز ۱۰ میلیون عدد باشد.

 

کهکشان ها بصورت ابرخوشه های کهکشانی در شبکه کیهانی توزیع شده اند. ابر خوشه های بزرگترین ساختار کشف شده جهان بعد از خود کیهان هستند و شامل گروه ها و خوشه های کهکشانی هستند.

 

 

یک مجموعه ابر خوشه ای ( هر پارسک بیش از ۳٫۲ سال نوری میباشد)

ما در ابرخوشه بسیار بزرگ لانیاکیا هستیم که کهکشان راه شیری در آن قرار دارد. این ابرخوشه ۵۲۰ میلیون سال نوری قطر دارد و شامل صدهزار کهکشان می‌شود. راه شیری در یکی از دورترین شاخک‌های(خوشه های) آن قرار گرفته است.

 

 

ابرخوشه  لانیاکیا که راه شیری نیز در آن قرار دارد و کهکشان راه شیری بی انتهای مان آن نقطه کوچک قرمز است!

 

منظومه شمسی در یک کهکشان  به احتمال زیاد مارپیچی میله ای  قرار دارد. در آسمانی صاف و تاریک و به دور از آلودگی نوری، این کهکشان به صورت نوار شیری‌ رنگی در پهنهٔ آسمان دیده می‌شود. به همین جهت نام آن راه شیری نامیدند. راه شیری بعد از کهکشان اندرومدا بزرگترین کهکشان در گروه محلی است. اندرومدا خود نزدیک ترین کهکشان به کهکشان راه شیری است و پیش بینی می شود که تا چند میلیارد سال دیگر با کهکشان راه شیری برخورد کند که البته این برخورد فقط بصورت یک ترکیب شدن است نه بیشتر!  گروه محلی یا خوشه محلی خود بخشی از ابر خوشه لانیاکیا است که شامل حدودا 54 کهکشان است. کهکشان راه شیری با وجود گستردگی‌اش، تنها یکی از صدهزار کهکشان جهان  اطراف ما می باشد.

 

 

کهکشان راه شیری و جایگاه منظومه شمسی مان

 

 ما در طول شب در نگاه خود یک آسمان بی انتها  و بسیار بزرگ را می بینیم. بگذارید نگاه تان را عوض کنم. کاملا اشتباه تصور میکنید. ما فقط یک بخش کوچک از کهکشان راه شیری را می توانیم با چشم غیر مسلح ببینیم که در تقسیم بندی های کیهانی به کمربند گولد مشهور است.

 

همه ستارگان قابل مشاهده با چشم غیر مسلح در آسمان شب در حلقه زرد هستند.

 

اما اگر یک درجه دیگر نگاه مان را کوچک کنیم به منظومه شمسی می رسیم. منظومه شمسی اجرام و سیاراتی هستند که بدور سیاره ی مادر یعنی خورشید در حال چرخش هستند و البته نیاز به توضیح زیادی ندارد و همه به اندازه کافی از آن شنیدید. ولی خب شاید بعد دیدن ارقام 93 میلیارد سال نوری منظومه شمسی در نگاهتان کوچک به نظر آمده و این سوال برایتان پیش آمده باشد که آیا روزی می شود این فاصله را طی کرد و به ماورای تصورات کیهانی مان در میلیارد ها سال نوری رسید؟ خب یک مثال ساده شاید چشم اندازی از یک سفر فضایی را  برایتان روشن تر کند. کاوشگر ویجر 1 بعنوان دور دست ترین ساخته دست بشر از سیاره زمین شناخته می شود. در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ توسط ناسا به فضا پرتاب شد و پس از 25 سال توانست ۲۱٫۲۸۹ بیلیون کیلومتر  را طی کند و از منظومه شمسی خارج شود و اولین ساخته دست بشر نام گیرد که توانسته وارد شدن  فضای بین ستاره ای شود! این کاوشگر با پیل هسته ای موفق شد مدت زمان طولانی را دوام بیاورد و در واقع برای ما از این فراتر تا این لحظه امکان پذیر نیست. ناسا تخمین می‌زند که حدود ۳۰۰ سال طول خواهد کشید تا وویجر ۱ به ابر اورت برسد و حدود ۳۰٬۰۰۰ سال طول خواهد کشید تا از آن عبور کند و البته  تا چهل هزار سال دیگر به هیچ ستاره‌ای نزدیک نخواهد شد! البته که ارتباطش تا همین حالا هم قطع شده محسوب می شود. شاید تا این لحظه عمق مطلب را درک کرده باشید!

 

آخرین تصویر  ویجر1 در هنگام خروج از منظومه شمسی به زمین معروف به نقطه آبی

 

اما خب برسیم به کوچکترین واحد کیهانی خودمان یعنی کره زمین! ما با تمام تاریخ و فرهنگ و جنگ ها و امید ها و خاطرات و افتخارات و شکست ها و انقراض ها و تولدهایمان و همه و همه در این کره خاکی کوچک قرار داریم که در کیهان به یک دانه شن هم شبیه نیست. غرورمان ابعاد کوچک مان را پنهان کرده و گرنه نژاد پرستی و فقر و زیاده خواهی و جنگ در کیهانی با این عظمت و البته وجود تعداد نامشخص کیهان دیگر مضحک و دور از عقل است.

 

 

سیاره زمین در دنیای بزرگی قرار داد که ممکن است بی شمار سیاره ی قابل زیستن در آن موجود باشد و ما تنها مخلوقات هوشمند آن نباشیم

 

پ ن:

1- اگر  روزی یک فرازمینی از شما آدرس کیهانی تان را خواست این گونه بگویید: "یک انسان از کیهان- ابرخوشه لانیاکیا- ابرخوشه دوشیزه - گروه کهکشانی محلی- کهکشان راه شیری- بازوی شکارچی- کمربند گولد- حباب محلی- ابر میان ستاره محلی- منظومه شمسی- کره زمین- قاره آسیا- خاورمیانه- کشور ایران- استان..."

2-

 

 

 

 

 

 

 

 

ویرایش شده در اردیبهشت 99 توسط Navard

[Navard 7,032]

سه روز مانده تا ساعت صفر

 

 

سه روز دیگر یعنی در 1۰/اردیبهشت/ 99 سیارکی با نام OR2-1998 به زمین نزدیک خواهد شد. البته همانطور که می دانید کمی فواصل و معنای نزدیک در زبان نجومی متفاوت با آنچه است که ما روزانه با آن سر و کار داریم. از دید کیهان شناسی 6 میلیون کیلومتر یک فاصله نزدیک محسوب می شود. این سیارک که ابعادی نزدیک به 4 کیلومتر دارد و برخورد آن با زمین می تواند دنیای ما زمینی ها را  به تاریخ 00/01/01 برگرداند. اما خب حقیقت این است که خطر جدی لاعقل اینبار ما را تهدید نمی کند و این مطلب بیشتر یادآوری بی دفاع بودن زمین است. دانشمندان مدار این سیارک را تا سال 2197 محاسبه کرده اند که خوب آن روز را هیچ یک از ما و حتی فرزندان ماهم نخواهند دید و بر اساس این پیشبینی مسیر حرکت این سیارک تا آن سال هیچ تهدیدی برای ما نخواهد بود. این سیارک سه روز دیگر با فاصله ای معادل 16 برابر فاصله ماه از زمین،  از کنارمان عبور می کند. 

اما تهدید جدی تر برای زمین فعلا چند سالی در راه است. دانشمندان در سال 2004 سیارک Apophis99942 را شناسایی کردند. ابتدا نتایج این گونه حاصل شد که این سیارک در سال 2029 یعنی 9 سال دیگر به زمین برخورد خواهد کرد اما بعد ها با محاسبات مسیر حرکت نتایج جدیدی بدست آمد که بیانگر این بود که این سیارک هم از بیخ گوشمان عبور خواهد کرد ( البته اگر اشتباهی در محاسبات رخ نداده باشد).

اما شاید این روال گذر سیاره ها در سال 2035 به پایان برسد. سیارک "101955 بنو"   سیارکی است که مدار منظومه شمسی را به طور منظم دور می‌زند و محاسبه می‌شود که تا 25 سپتامبر سال 2135 به احتمال 2700 به 1 به زمین برخورد کند. علاوه بر مطالب گفنه شده تا کنون بیش از 150 هزار جرم آسمانی سرگردان با قطر بیش از 140 متر در فواصل دور و نزدیک ما شناسایی شده که هر یک از آن ها می توانند حیات در زمین را با چالش جدی و حتی نابودی همراه کنند. همچنین احتمال برخورد هایی در سال های 2079 و 2127 ساکنان زمین را تهدید می کند.

 

 

آنچه مشخص است دیر یا زود یکی از این سیارک ها هم نصیب کره آبی ما خواهد شد. همانگونه که در تاریخ زمین بار ها این اتفاق رخ داده است.  باید این سوال را از خود بپرسیم که آیا نسل بشر خود را برای  این خطر آماده کردهیا همچنان در پی اما و اگر است؟

پیوست:

لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ»؛ هیچ نیرو و توانى جز از سوى خداوند بلندمرتبه و بزرگ نیست

 

ویرایش شده در اردیبهشت 99 توسط Navard

[Navard 7,032]

به نام خداوند بخشنده و مهربان

 

 

وحشت واقعی

 

بسیاری از ما فیلم آخر الزمانی ۲۰۱۲ را دیده ایم و اینکه یک طوفان خورشیدی شدید دنیا را وارد عصر آخرالزمان میکند. اما این موضوع چقدر احتمال وقوع دارد؟! آیا ستاره مهربان ما میتواند آنقدر بی رحم باشد؟!

 

 

 

در ۲۱ مرداد ۱۳۹۹ اخباری مبنی بر مشاهده شدن لکه خورشیدی نسبتا قوی منتشر شد که هسته مرکزی آن ابعادی مشابه با سیاره مریخ دارد. بنظر میرسد شکل گیری این لکه به دسامبر سال گذشته بازگردد. حالا این لکه AR۲۷۷۰ نامیده شده ولی بنظر نمی رسد بزودی طوفان خورشیدی توسط آن ایجاد شود اما همچنان تمام نگاه ها به سوی خورشید است. خطری جدی حیات بشر را تهدید میکند. در صورت وقوع طوفان خورشیدی و بر خورد آن با لایه های مغناطیسی زمین تاثیری مشابه با بمب هایEMP را شاهد خواهیم بود. در نتیجه ممکن است تمام قطعات الکتریکی با ریز جزئیات  نابود شوند. تعمیر و بازسازی این قطعات سال هاو حتی دهه ها زمان نیاز دارد. آیا دنیایی که که از پس یک ویروس برنیامده میتواند جلوی عمیق شدن این فاجعه را بگیرد؟! برای درک بهتر عمق این فاجعه باید روزی را در نظر بگیرید که تمام خودرو ها و ماهواره ها و کشتی ها و هواپیماها و تمام وسایل ارتباطی و نگهداری مواد غذایی و کامپیوتر سد ها و تاسیسات هسته ای و... بکل نابود شده باشند و راه تعمیر برای آن ها جز با تعویض قطعه امکان پذیر نباشد!

 

عملکرد یک طوفان خورشیدی 

 

چند حادثه مشابه در تاریخ:

 

۱-اولین شواهد موجود مبتنی بر اثرات طوفان‌های خورشیدی بر مصنوعات بشری به اواسط قرن نوزدهم بازمی‌گردد. شبکه سراسری تلگراف در بریتانیا بر اثر این طوفان  در سال‌های ۱۸۴۷ و ۱۸۵۹ از کار افتاد.

۲-در فوریه سال ۱۹۵۸ به علت طوفان مغناطیسی، ارتباط مخابراتی بین قاره‌ای اروپا و آمریکا قطع شد.

۳-در ۱۳ مارس ۱۹۸۹ در اثر طوفان،ترانسفورماتورهای نیروگاه هیدرو در شهر کبک آمریکا اشباع شده ونیروگاه به‌طور اتوماتیک از شبکه خارج شد. خروج این نیروگاه از شبکه برق منطقه کبک منجر به اختلالات ولتاژی و فرکانس در شبکه شد و در نهایت بر اثر یک سری وقایع پی در پی، کبک به مدت ۹ ساعت در خاموشی مطلق فرورفت.

۴-درطی طوفان ۱۹۸۹ چندین ماهواره به مدارهای پایین منتقل شدند. همچنین در ۳۱ اکتبر سال ۲۰۰۳ فعالیت ماهواره هواشناسی ژاپنی با یک طوفان خورشیدی متوقف شد و در ۶ دسامبر ۲۰۰۶سیستمGPSبا یک طوفان خورشیدی آسیب جدی دید.

 

لکه خورشیدی مذکور

 

تاثیرات بر حیات بشری : 

با توجه به خرابی در خطوط برق و همچنین بخش بزرگی از قطعات الترونیکی  جهان با خاموشی طولانی مدت رو به رو می شود. خاموشی که اثری مستقیم بر حجم فعالیت هایصنعتی می گذارد. قابل توجه است دامپروری و کشاورزی هم بخشی از همین صنعت هستند. انسان ها در مدت کوتاهی به دوران قبل کشف الکتریسیته باز میگردند و تمام وسایل ارتباطی و حمل و نقل خود را از دست میدهند. این در حالیست که عموم مردم دانش اندکی در رابطه با سبک زندگی گذشتگان؛ همچون اهلی کردن حیوانات و بهره برداری بهینه از طبیعت بصورت دستی دارند. در نتیجه توان اجتماعی انسان ها با جمعیتشان همخوانی نخواهد داشت و این به معنای هرج مرج گسترده و قتل و غارت و قحطی بیش از حد تصور است. پیش بینی میشود کل مردم دنیا تحت تاثیر این موارد قرار گیرند(در صورت وقوع یک طوفان عظیم خورشیدی) و جمعیت دنیا به شدت کاهش یابد. برای طوفان های خورشیدی بزرگ دوره بازگشتی بیش از ۲۰۰ سال پیشبینی میشود. با توجه به وقوع یک مورد جدی از آن در اواسط قرن نوزدهم میلادی  باید ببینیم چه میشود! با اینکه شراره های فعلی این لکه خورشیدی ناچیز است اما با توجه به رشد این لکه خورشیدی و افزایش فعالیت‌های آن طی روزهای آتی، پیشبینی میشود شراره های خورشیدی شدیدتری را ایجاد کند.

 

ویرایش شده در مرداد 99 توسط Navard

[alrkhs 4,578]

به نام خدا

انتقال انرژی خورشید از فضا به زمین

نیروی هوایی ایالات متحده قصد دارد تا در سال 2024 آزمایش های انتقال انرژی خورشیدی را آغاز کند

                                                        

آزمایشگاه تحقیقات نیروی هوایی (AFRL) در حال توسعه پروژه ای به نام SSPIDR (Space Solar Power Incremental Demonstrations and Research، تحقیق و اثبات پیشرفت انرژی خورشیدی فضایی) است. هدف این پروژه به بلوغ رساندن فناوری مورد نیاز برای دریافت انرژی خورشید در فضا و تاباندن آن به زمین است. مقامات نیروی هوایی می گویند این توانایی، برتری قابل توجهی در  میدان رزم خواهد بود.

اطمینان از اینکه پایگاه های عملیاتی رو  به جلو انرژی مورد نیاز خود را حفظ کنند یکی از خطرناک‌ترین بخش های عملیات های نظامی زمینی  است. کاروان ها و خطوط تامین، اهداف اصلی دشمنان هستند. با اینکه نیروگاه های خورشیدی زمینی راه حل جذابی به نظر می رسند ولی سطح، اندازه صفحات جمع‌کننده و آب و هوا عملکرد آنها را محدود می کند. اما اگر پنل ها در فضا باشند می توانند با دسترسی بی حد و حصر به پرتو های خورشید، انرژی مورد نیاز را بدون وقفه تامین کنند.

رویای AFRL، ماهواره های جمع‌آوری نور خورشید مجهز به کاشی های ساندویچی است که انرژی خورشیدی را به انرژی فرکانس رادیویی (RF) تبدیل کنند و آن را به سمت زمین بتابانند. سپس در زمین، آنتن های گیرنده این انرژی RF را به انرژی قابل استفاده تبدیل کنند.

SSPIDR مجموعه ای از آزمایش های زمینی و هوایی است که به بلوغ تکنولوژی مورد نیاز برای این کار کمک می کند.

برای مثال یکی از آزمایش های SSPIDR به نام Arachne قرار است تبدیل انرژی و تاباندن آن در فضا توسط یک کاشی ساندویچی ساخته شده توسط شریک پروژه، Northrop Grumman را تست کند. Arachne قرار است در سال 2024 به مدار زمین ارسال شود.

همچنین، SSPIDR شامل آزمایش های SPINDLE و SPIRRAL است که به ترتیب استقرار مداری یک نمونه کوچک مقیاس از ماهواره تاباننده انرژی را تثبیت و روش های نگهداری دمای ماهواره در محدوده قابل کنترل را تست خواهند کرد.

طبق برنامه ریزی ها، SPINDLE قرار است در سال 2023 از تاسیسات پرواز آزمایشی ایستگاه فضایی بین المللی Alpha Space ، که برای استقرار در خارج از ایستگاه فضایی بین المللی طراحی شده است، پرتاب شود.

 

هم اکنون نیز تعدادی از تحقیقات انرژی خورشیدی فضایی بالای سر ما در حال پرواز هستند. آزمایش پرواز ماژول آنتن فرکانس رادیویی فوتوولتائیک (Photovoltaic Radio-frequency Antenna Module Flight Experiment) یا PRAM-FX در ماه می سال 2020 از هواپیمای فضایی رباتیک X-37B نیروی فضایی ایالات متحده به فضا پرتاب شد.

PRAM-FX انرژی را به زمین نمی تاباند اما به محققان کمک می کند تا میزان کارایی تبدیل نور خورشید به RF توسط کاشی های ساندویچی را بسنجند.  مطالعه اخیر نشان داد که بازده اولیه امیدوار کننده است.

 

 

 

ترجمه از نوشته  Mike Wall  در سایت space.com

[alrkhs 4,578]

چین هسته ماژول ایستگاه فضایی Tianhe را به مدار پرتاب کرد

     بلند شدن راکت لانگ مارچ 5B حامل هسته ماژول ایستگاه فضایی چین منبع: CCTV/framegrab

 

 

HELSINKI – چین چهارشنبه یک ماژول 22 تنی را با موفقیت پرتاب کرد تا یک دوره سخت از ماموریت ها برای ساخت ایستگاه فضایی خود را آغاز کند.

راکت سنگین لانگ مارچ 5B ساعت 11:23 بعد از ظهر (شرقی) از ایستگاه ساحلی Wenchang بلند شد. هسته ماژول ایستگاه فضایی Tianhe یعد از 490 ثانیه پرواز از مرحله اول جدا شد

آرایه های خورشیدی پس از یک ساعت از پرتاب مستقر شدند. Li Shangfu ، فرمانده ارشد برنامه فضایی سرنشین دار چین ، اندکی بعد، از موفقیت آمیز بودن پرتاب خبر داد.

انتظار می رود Tianhe ، یا هماهنگی آسمان ها ، مدار خود را به حدود 370 کیلومتری بالای زمین ارتقا دهد. انتظار می رود فضاپیمای باری بدون سرنشین Tianzhou-2  اواسط ماه می ، قبل از بازدید 3 فضانورد از Shenzhou-12 در ماه جون ، با Tianhe ملاقات کرده و به آن متصل شود

این ماموریت ها اولین سه پرتاپ از 11 پرتاپ در طول سال های 2021 و 2022 خواهند بود تا ایستگاه مداری 3 ماژولی 66 تنی را بسازند. یک مقام ارشد فضایی در ماه مارس اظهار داشت یک راکت لانگ مارچ 2F و فضاپیمای Shenzhou در تمام این مدت در Jiuquan به حالت آماده باش خواهند بود تا ماموریت های نجات اضطراری به پایگاه فضایی را به عهده بگیرند.

                                  

Tianhe ، ارتقای بسیار بزرگتر از بستر آزمایشی Tiangong هشت تنی چینی ، به مرکز چند اتصالی مجهز شده تا ساخت ایستگاه فضایی را آسان تر کند و به خدمه اجازه انجام فعالیت های خارجی را بدهد.

Tianhe 16.6 متری به قطر 4.2 متر پشتیبانی از زندگی، محل اقامت فضانوردان و نیروی محرکه لازم برای حفظ ارتفاع مداری را فراهم می کند.

       

فاز ساخت ایستگاه فضایی چین تقریبا 30 سال پس از اولین تایید در سال 1992 شروع شد.

چین در طول این دوره برای پیشرفت پروژه، توسعه و تست فضاپیمای Shenzhou و لانگ مارچ 2F برای سفرهای فضایی سرنشین دار، رله ماهواره ای  Tianlian ، فناوری های ملاقات و اتصال، سوختگیری در جاذبه کم، پرتابگر های جدید و مرکز ساحلی  پرتاب ماهواره  Wenchang را انجام داد.

انتظار می رود CSS حداقل برای 10 سال در مدار فعالیت کند. قرار است ماژول های آزمایشی Wentian  و Mengtian در سال 2022 پرتاب شوند تا میزبان آزمایش هایی در حوزه های نجوم، پزشکی فضایی، علوم حیات فضایی، بیوتکنولوژی، فیزیک سیالات ریز جاذبه، احتراق ریزجاذبه و تکنولوژی های فضایی باشند.

محموله ها و آزمایش های علمی بین المللی از طریق همکاری بین دفتر امور فضایی سازمان ملل (UNOOSA) و آژانس فضایی سرنشین دار چین (CMSA) برای سفر به CSS انتخاب شده اند.

چین تمایل خود را برای پیوستن به پروژه ایستگاه فضایی بین المللی ابراز کرده بود اما این عضویت به خاطر سیاست های ایالات متحده نسبت به برنامه فضایی چین رد شد.

پرتاب هسته ماژول Tianhe به خاطر شکست پرتاب دومین لانگ مارچ 5 در سال 2017 به تعویق افتاده بود. مشکلات تعویق پرتاب آزمایشی نوع لانگ مارچ 5B برای پرتاب های مدار های پایین و موتورهیدروژن مایع-اکسیژن مایع YF-77 برای مرحله اصلی برطرف شدند.

CSS در مدار به ماژول اپتیکال Xuntian ، تلسکوپ مدار مشترک در کلاس تلسکوپ هابل، متصل خواهد شد. دیافراگم 2 متری این تلسکوپ فضایی قابل مقایسه با هابل است اما میدان دید آن 300 برابر بیشتر است که باعث می شود در طول یک دهه بتواند 40 درصد آسمان را رصد کند

Xuntian قابلیت اتصال به CSS برای نگهداری و تعمیر آن را دارد. خود ایستگاه فضایی هم قابلیت افزایش از 3 به 6 ماژول را دارد که ماژول های توسعه یافته به عنوان پشتیبان استفاده خواهند شد.

 

 

با تشکر از جناب @bds110 برای گردآوری مطالب و عکس ها

منابع:

spacenews.com

توئیتر

ویرایش شده در اردیبهشت 0 توسط alrkhs

[alrkhs 4,578]

تلاش آمریکا برای انتقال تجهیزات در کره زمین به وسیله راکت ها

 

پرتاب پروتوتایپ Starship شرکت SpaceX در آپریل 2021

 

نیروی هوایی ایالات متحده در طول مصاحبه با خبرنگاران در روز جمعه تائید کرد که علاقه مند به انتقال محموله به دور زمین به وسیله راکت هاست. مقامات نظامی گفتند که در حال ارتقای طرح ها برای تبدیل به یک برنامه Vanguard جدید هستند که بیانگر علاقه به تبدیل این مفهوم از سطح آزمایشی به عملیاتی است.

به گفته دکتر Greg Spanjers، دانشمند نیروی هوایی و مدیر برنامه Rocket Cargo در اینباره گفت: "این ایده فریبنده از زمان ظهور پرواز های فضایی وجود داشته است. ما تقریبا هر 10 سال آن را بررسی کرده ایم، اما هیچ وقت منطقی به نظر نمی رسید. دلیل اینکه این بار به سراغ آن رفته ایم این است که به نظر می رسد تکنولوژی به ایده خوبی رسیده است.

ابتدا ARS گزارشی در باره ی بودجه درخواستی نیروی هوایی برای برنامه Rocket Cargo ارائه کرد. به عنوان بخشی از بودجه سالانه 200 میلیارد دلاری خود ، نیروی هوایی به دنبال 47.9 میلیون دلار برای استفاده از توانایی های موشک های تجاری برای پرتاب محموله از یک مکان و فرود آوردن آن در جای دیگر زمین است.

در طول نشست روز جمعه مقامات در باره اینکه دنبال چه چیزی هستند توضیح دقیقی دادند. Spanjers گفت: "اساساً یک موشک می تواند در عرض 90 دقیقه به سراسر دنیا برسد اما یک هواپیما نمی تواند."

به همین دلیل راکت ها این توانایی را دارند تا رویای قدیم لجستیک یعنی تحویل سریع و نقطه به نقطه را به واقعیت تبدیل کنند.

حدود 90 درصد تدارکات نظامی توسط سرویس های قطار، هواپیما و کشتی عمومی منتقل می شوند، بنابراین این ایده بخشی از سرویس لجستیک خواهد بود.

به گفته مقامات نظامی، آنها در آینده ای خیلی نزدیک، درخواستی را بدون مشخص کردن شرایط خاص به صنایع ارسال خواهند کرد. در عوض، نیروی هوایی درخواست یک طرح برای بارگیری و ارسال سریع محموله در یک مکان و تحویل آن در مکانی دیگر را خواهد داد. چگونگی انجام این کار به شرکت های خصوصی و سیستم های پرتاب خودشان سپرده خواهد شد. ارتش با این درخواست می خواهد نشان دهد که در وزارت دفاع بازاری بالقوه برای تحویل موشکی محموله ها و شروع یادگیری فناوری مورد نیاز برای این پرتاب ها وجود دارد.

مقامات تمام تلاش خود را انجام دادند تا هیچ شرکتی را به عنوان ارائه دهنده احتمالی این سرویس معرفی نکنند. با این حال، اهداف برنامه rocket cargo برای انتقال 100 تن محموله در یک پرتاب، لیست ارائه دهنده ها را محدود خواهد کرد و مستقیما به سمت SpaceX و قابلیت های برنامه تحت توسعه Starship اشاره خواهد کرد. به گفته مسئولان SpaceX، این شرکت توانایی ارسال 100 تن محموله به مدار و فرود عمودی روی زمین را دارد.

به گفته Spanjers: "ارسال 100 یا کیلوگرم محموله جالب است اما تغییر دهنده بازی نیست. ما به دنبال راکت های تجاری در کلاس 30 تا 100 تن هستیم."

Spanjers همچنین اضافه کرد که ارتش علاقه مند به راکت های تجاری (آنهایی که عمدتا با سرمایه گذاری خصوصی توسط صنایع ساخته شده اند) است که از استفاده مجدد برای کاهش هزینه ها استفاده می کنند. که لیست را به SpaceX و احتمالا  Blue Origin (با راکت جدید استفاده مجدد Glenn) محدود می کند. وقتی از او خواسته شد که ارتباط مستقیم با SpaceX و  Blue Origin درباره ی این برنامه را تایید کند، Spanjers از این کار خودداری کرد. اما بیان کرد: "ما با شرکت های بیش از این صحبت کرده ایم. و حتی اگر شرکتی در حال حاضر این قابلیت را نداشته باشد ما رابط ها را خواهیم ساخت تا با بازگشت سرمایه شرکت های بیشتری وارد این حوزه شوند." Spanjers و سایر مقامات اعلام کردند که تمایل دارند تا بیش از یک ارائه دهنده داشته باشند.

 

طرح مفهومی Rocket Cargo نیروی هوایی

 

واضح است که رهبران نظامی مشتاق  استفاده زودهنگام از این فناوری ها هستند. به گفته مقامات، وزارت دفاع برای حمایت از برنامه آزمایش شرکت ها و تست مواد و رویه های لجستیک، پرتاب های اولیه را با قیمت کمتر خریداری خواهد کرد.

اگرچه این راکت ها برای فرود نیاز به فرودگاه یا باند فضایی دارند، اما همیشه اینطور نیست. طبق نظر Spanjers: "روزی این راکت های ارسالی در هر جایی روی زمین، سطح ناهموار یا غیره، فرود خواهند آمد. همانطور که روی ماه فرود آمدند."

"اگر راکت ها می توانند درچنین مکان هایی فرود بیایند، ما علاقه مندیم بدانیم تا چه حد می توانیم آن را به انواع سطوح گسترش دهیم، تا بتوانیم محموله ها را به سرعت به تمام مناطق زمین منتقل کنیم."

 

 

منبع

ویرایش شده در خرداد 0 توسط alrkhs

[Navard 7,032]

بر 8 اردیبهشت 1399 در 04:04 , Navard گفت:

 

 سیارک "101955 بنو"   سیارکی است که مدار منظومه شمسی را به طور منظم دور می‌زند و محاسبه می‌شود که تا 25 سپتامبر سال 2135 به احتمال 2700 به 1 به زمین برخورد کند. علاوه بر مطالب گفنه شده تا کنون بیش از 150 هزار جرم آسمانی سرگردان با قطر بیش از 140 متر در فواصل دور و نزدیک ما شناسایی شده که هر یک از آن ها می توانند حیات در زمین را با چالش جدی و حتی نابودی همراه کنند. همچنین احتمال برخورد هایی در سال های 2079 و 2127 ساکنان زمین را تهدید می کند.

 

 

 

احتمال برخورد سیارک بنو با زمین بیشتر از آن‌ چیزی است که تصور می‌شد.

"ناسا"

 

بنابر محاسبات جدید، شانس برخورد سیارک بنو با زمین در ۲۰۰ سال آینده از یک در ۲۷۰۰، به یک در ۱۷۵۰ افزایش یافته است. سیارک بنو با قطری حدود ۴۰۰ متر اکنون در فاصله تقریبا ۷.۵ میلیون کیلومتری نسبت به مدار زمین قرار دارد. 

بنو به حالت سرگردان در فضا در حال حرکت است و دانشمندان معتقدند با مسیر مداری کنونی، در سال ۲۱۳۵ به زمین نزدیک خواهد شد اما در آن موقع خطر خاصی را برای سیاره ما ایجاد نخواهد کرد. اخترشناسان روز خطر اصلی برای زمین از جانب این سیارک را ۲۴ سپتامبر سال ۲۱۸۲ تخمین زده‌اند.

 

 منبع:

.

https://www.google.com/amp/s/per.euronews.com/amp/2021/08/12/nasa-says-higher-but-still-slim-odds-of-asteroid-bennu-slamming-earth

ویرایش شده در مرداد 0 توسط Navard