توپخانه کُره ای در قرون وسطی توپخانه کُره ای در قرون وسطی

[ghermez 750]

توپ های سرپر ساخت کره در دوره شاهان سلسله جوسئون (1392-1897) نسبتا کوچک بودند اما دقت و برد مناسبی داشتند. ارتش کره در طی تجاوز ژاپن به کره در قرن شانزدهم به صورت گسترده ای از این نوع توپها در خشکی و دریا استفاده کرد. آنها در برابر کشتی های چوبی ژاپنی سلاحی مهلک به شمار می آمدند.
"چونگ تونگ" نام عمومی انواع مختلف توپ های نظامی بود که در سلسله جوسئون بکاربرده می شدند. انوع مختلف این نوع توپها با نامهای "آسمان"، "زمین"، "سیاه" ، "پیروزی" و "زرد"("طلا") شناخته می شدند.
آسمان بزرگترین نوع توپ چانگ تونگ بود که طول آن به 1.3 متر می رسید و کالیبری در حدود 130 میلیمتر داشت. این توپ به صورت توپخانه استاندارد ارتش کره درآمده بود و به ویژه بر روی کشتی های جنگی کلاس "پانکسون" جایگاهی ویژه داشت. یکی از انواع مهمات آسمان پیکانی چوبی ،شبیه به راکتهای امروزی، بود که دارای پره و سری آهنی بود و وزن آن به 30 کیلوگرم بالغ می شد. آسمان این نوع پیکانها را تا 1400 متر پرتاب می کرد. البته برد مؤثر آسمان بین 350 تا 500 متر بود. آسمان تنها توپ کره ای بود که می توانست مهمات منفجر شونده را نیز شلیک کند.
زمین از آسمان کوچکتر بود، طولی نزدیک به 1 متر داشت و کالیبری در حدود 100 میلیمتر. زمین می توانست پیکان های چوبی-فلزی اش را تا 1000 متر پرتاب کند هر چند که برد مؤثر این توپ در حدود 66 متر بود. وزن پیکانهای فلزی زمین 16.5 کیلوگرم بود. این نوع توپ بیشتر بر روی ناوهای کلاس "لاکپشت" نصب می شدند.
سیاه توپی با طول لوله 80 سانتیمتر و کالیبر 80 میلیمتر بود. سیاه می توانست پیکانهای فلزی به وزن 3.5 کیلوگرم را با برد 1000 تا 2000 متر شلیک کند. سیاه همچنین می توانست پیکان های چوبی معمولی کمانگیری را نیز شلیک کند.
زرد کوچکترین نوع توپخانه کره ای بود و به توپهای دستی ساخت اروپا شباهت داشت. کالیبر زرد در حدود 50 میلیمتر بود و پیکانی به وزن 1.5 کیلوگرم را تا فاصله 730 متری پرتاب می کرد. زرد دقیق ترین توپی بود که کره ای ها در آن دوران می ساختند.

آسمان زمین و سیاه در کنار هم در موزه ملی جینجو

زرد کوچکترین توپ ساخت کره

علاوه بر این نوع توپخانه ارتش جوسن از چند نوع توپ دستی نیز بهره می گرفت. سه چونگ تونگ بردی در حدود 150 متر داشت. پیروزی توپ کوچک دیگری بود که انواع مختلفی از پرتابه ها ،از قبیل ساچمه، پیکان و غیره، را شلیک می کرد.
در اواخر قرن شانزدهم مهاجرین هلندی نوع دیگری از توپهای سرپر را به شرق دور بردند؛ "هونگیی-پو" یا "توپ سرخ". کره ای ها یک قرن پس از اینکه این توپ به دستشان رسید به تکنولوژی ساخت آن دست یافتند اما از این توپ تنها دو قبضه ساخته شد. هونگیی-پو تا اواخر قرن نوزدهم در خدمت ماند. وزن این توپ 1800 کیلوگرم بود و طول آن به 2.15 متر می رسید. کالیبر هونگیی-پو 120 میلیمتر بود و می توانست پرتابه هایش را حداکثر تا 5000 متر پرتاب کند اما برد مؤثر این توپ در حدود 700 متر بود.

توپ سرخ

سو-پو توپ سرپر برنزی دیگری بود که در سال 1874 ساخته شد. کالیبر سو-پو 84 میلیمتر بود. نوع بزرگتر سو-پو جانگ-پو نام داشت که با کالیبر 120 میلمتر ساخته شده بود.
کره ایها برای شلیک گلوله های توپ روش ویژه ای داشتند. پس از پر کردن انتهای لوله توپ با باروت بر روی آن کاغذ و تراشه های چوب قرار می گرفت و بعد گلوله در درون لوله قرار داده می شد. این روش دقت و برد سلاح را بالا می برد. گلوله های توپخانه کره در قرون وسطی بیشتر آهنی بود اما گاهی از سنگ هم استفاده می شد. انواع پیکانهای چوبی مجهز به پره های تثبیت کننده و سرآهنی نیز در میان کره ای ها رایج بود. این نوع پیکانها حتی دقت بیشتری نسبت به ساچمه های آهنی داشتند اما برد و قدرت آتش آنها کمتر بود. از پیکانهای معمولی هم گاهی به عنوان مهمات ضدنفر استفاده می شد اما نه خیلی زیاد.
اما کره ای ها نوع دیگری از آتشبار را بکار می گرفتند که شباهت زیادی به کاتیوشای امروزی داشت. این نوع آتشبار "هواچا" نام داشت و گونه ای از راکتهای آتشین به نام سینگیجئون را شلیک می کرد. علت حرکت کره ای به سمت ساخت چنین سلاحی نیاز به دقت بالاتر در نبردهای دریایی بر علیه دزدان دریایی ژاپنی بود. چینی ها تکنولوژی ساخت باروت را محرمانه اعلام کرده بودند و از اسرارشان به خوبی محافظت می کردند. از سوی دیگر، آنها تجارت نیترات ،که در آن زماندر انحصار چین بود، را نیز محدود کرده بودند. بنابر این کره ای ها به ناچار در جستجوی کشف اسرار ساخت باروت برآمدند. در سال 1377 دانشمندی به نام "چوئه مو سئون" توانست با موفقیت نیترات پتاسیم را از خاک استخراج کند و اولین بار در کره دست به ساخت باروت زد.
تلاش برای بالابردن دقت توپخانه و ساخت باروت به ابداع "جوهوا" ،نوع ابتدایی سینگیجئون، انجامید. سینگیجئون به صورت گسترده ای بر علیه قبایل "جورچن" در مرزهای شمالی امپراطوری جوسئون بکارگرفته شد. بعدها، آن را در دفاع ساحلی بر علیه دزدان دریایی ژاپنی استفاده کردند. این سلاح در تمامی جنگهایی که ارتش جوسئون در آنها درگیر می شد نقش بازی کرد. دریاسالار کره ای ،گون یول، با تکیه بر سلاح آتشین توانست ناوگان مهاجم ژاپن را، که از برتری عددی بر ناوگان کره ای ها برخوردار بود، شکست دهد. پیکانهای آتشین سینگیجئون به سه نوع کوتاه، متوسط و بلند تقسیم می شدند. نوع بلند آن 52 سانتیمتر طول داشت و توسط توپ های دستی شلیک می شد و به فیوزی برای تنظیم زمان انفجار سرانفجاری اش مجهز بود. برد این نوع از سینگیجئون به 1000 تا 2000 متر می رسید. نوع متوسط سینگیجئون 13 سانتیمتر طول داشت و برد آن به 150 متر می رسید. کوچکترین نوع سینگیجئون یک پیکان معمولی بود کیسه ای باروت به آن متصل شده بود. این نوع را توسط آتشباری با نام هواچا به صورت 100 تایی شلیک می کردند و برد آن تا 100 متر می رسید.

سینگیجئون قرار گرفته در هواچا

هواچا اولین بار در ابتدای قرن پانزدهم در ارتش کره ظاهر شد. در زمان حکمفرمایی "پادشاه سه جونگ کبیر" این سلاح کامل تر شد و به صورت گسترده تری بکارگرفته شد. در انتهای پادشاهی سه جونگ هواچا هایی ساخته شده بودند که می توانستند تا 200 پیکان را همزمان شلیک کنند.

هواچا

در سال 1451 نوع قوی تری از هواچا ساخته شد. 50 قبضه از این نوع هواچاها در اطراف سئول و 80 قبضه در مرزهای شمالی کره مستقر شده بودند. در زمان حمله ژاپنی ها به خاک کره بیشترین استفاده از هواچا صورت گرفت. کره ای ها هواچا را به عنوان یک سلاح تدافعی در قلعه ها و استحکاماتشان بکارگرفته بودند. 3400 سرباز کره ای در نبرد "هائنگجو" توانستند با تکیه بر40 قبضه هواچا 30000 سرباز ژاپنی را فراری دهند. سامورایی های ژاپنی در آرایشهایی به هم فشرده می جنگیدند که آنها را به طعمه های خوبی برای هواپا تبدیل می کرد. امروزه می توان این کاتیوشاهای ابتدایی را در موزه های کشور کره مشاهده کرد.

منبع:
ماهنامه جنگ افزار
نويسندهرضا كياني موحد

برداشت از:
http://wars-and-history.com/post/379

منتقل شد و همچنین لینک منبع اصلاح شد.
SHAHABESAGEB

[Skyhawk 16,545]

[color=indigo]لینک منبع رو اصلاح کنید تا منتقل بشه[/color]