تاریخچه هنرهای رزمی

[ghermez 750]

http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up8/71930452658506893745.jpg
[font=times new roman,times,serif][size=4][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Yijing"]ئی چینگ[/url][/size][size=4] یا [b]کتاب تغییرات[/b] یکی از 5 کتاب کلاسیک بود که توسط کنفوسیوس تدریس می شد. این کتاب باستانی چین کتابی است برای طالع بینی وپیش گویی بر اساس فلسفه دینامیک چینی. این کتاب هنوز هم در چین برای پیش گویی بکار برده می شود. در کتاب ئی چینگ برای نیروی مثبت یا یانگ(روشنایی) از یک خط ممتد ــــــ و برای نمایش یین یانیروی منفی (تاریکی) از یک خط منقطع ـــ ــــ استفاده می شد. از ترکیب دو تا از این علامتها چهار علامت بوجود می آید که نمایانگر چهار جهت اصلی هستند. از ترکیب سه نشانه ممتد و متقاطع 8 نمودار بوجود می آید که برای طالع بینی بکار برده می شوند. با ترکیب کردن این 8 نشانه در جمع به 64 نشانه شش خطی یا هگزاگرام می رسیم که برای هر کدام از آنها در کتاب ئی چینگ نام و حکمی در نظر گرفته شده است و هر حکم هم دارای تفسیری است که طالع افراد بر اساس این حکمها و تفاسیر مربوطه پیش بینی می شود. اما این کتاب چه ارتباطی با هنرهای رزمی دارد؟[/size][/font]
[center][size=4][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/8/8e/Trigrams2.svg/300px-Trigrams2.svg.png[/img][/size][/center]

[font=times new roman,times,serif][size=4]در حدود 200 سال قبل هنر رزمی [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Baguazhang"]پاکواچوان[/url][/size][size=4] توسط استاد [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Dong_Haichuan"]تونگ های چوان[/url][/size][size=4] و با الهام از کتاب ئی چینگ ابداع شد. تونگ های چوان با یک راهب تائویست آشنا شد که علوم کیمیاگری را از وی آموخت و پس از آن به فراگیری کونگ فو نیزد استادی به نام گویان جی پرداخت. تونگ های چوان با مطالعه کتاب تغییرات سبک پاکوا را ایجاد کرد که آن را مشت هشت خطی هم می نامند. در این روش 8 فرم دست وجود دارد و 16 حرکت مانند فشار دادن، پرتاب کردن، پیچاندن، جاخالی و .... در سبک پاکوا چوان حرکتها حول یک محور دایره ای انجام می شوند که در انتها باید شما را به موقعیتی برتر از حریف برسانند و همین حرکت دورانی مهمترین اصلی است که از کتاب ئی چینگ گرفته شده است. یک مبارز خوب باید خود را با تغییرات حریف هماهنگ کند و سعی کند تا استفاده صحیحی از این تغییرات به عمل آورد. جنبه اساسی این هنر مخفی نگه داشتن تکنیکها و اصل رازداری است. مهاجم باید توسط تکنیک های شما غافلگیر شود تا نتواند دست به ضدحمله مؤثری بزند.در روشهای سنتی چین عموما این روش به همراه هسینگ آی چوان تعلیم داده می شود.[/size][/font]

[size=4]نوسينده:[/size][size=4]رضاکیانی موحد[/size]

لينك منبع:
[url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/407"]http://wars-and-hist...og.com/post/407[/url]

[ghermez 750]

http://www.pic1.iran-forum.ir/images/up8/29071471462584920188.jpg

[size="4"][font=times new roman,times,serif]دای دو جوکو را بیشتر از آنکه بتوان یک سبک کاراته نامید باید یکی از [/font][/size][size="4"][font=times new roman,times,serif][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Mixed_martial_arts"]سبکهای رزمی مختلط[/url][/font][/size][size="4"][font=times new roman,times,serif] به حساب آورد. دای دوجوکو نیز مانند آشی هارا کاراته از کیوکوشین منشعب شده است. دای دوجوکو توسط یکی از شاگردان اویاما به نام تاکاشی آزوما ابداع گشته است. آزوما با تجربیاتی که در بوکس و جودو به دست آورده بود و با ترکیب آن دو با کاراته کیوکوشین سبک دای دو را ایجاد کرد. در روش مسابقه ای دای دو ضربه زدن به سر ( با دستکش بوکس) ضربات آرنج و زانو، تکنیکهای پرتابی جودو، فنون خفه کردن و قفل مفاصل حریف آزاد بوده و دارای امتیاز هستند. استفاده از لوازمی ایمنی مانند دستکش و کلاه برای مبارزین الزامی می باشد. کاتاهای دای دو مانند کیوکوشین می باشند و تفاوت کمی با آن دارند.[/font][/size]


نوسينده:رضا كياني موحد


منبع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/395

[fath 4,687]

ببخشید پست مجدد میدم چون امکان ویرایش نیست.
برای درک بهتر تفاوت های ساختاری باگوا جانگ و هسینگ آی توصیه می کنم به فیلم بی همتا را با بازی جت لی ببینید.
در این فیلم قاتلی که در کهکشانها در حال کشتن همزادهای خود هست از روش هسینگگ آی استفاده می کند و از روش حمله و دفاع مستقیم استفاده می برد و جت در هم در هر دو نقش ایفای رل می کند.
نفر دوم که ظاهرا در زمین پلیس است از روش باگوا جانگ استفاده می کند که محور حملات و دفاع ها در دایره و چرخش گام ها است.
در عین حال فیلم فیلم بسیار لذت بخش و خوش ساختی است.

[ghermez 750]

[quote]
جوجیتسو بر اساس همان روش تویی شو و مکانیسم تغییر محور نیروی دشمن و قفل کردن و پرتابش ابداع شده و نکته بارز اون گردش و چرخش هست که اقتباسی از روش های کونگ فوی وودانگ هست.
[/quote]

من یک فیلم در باب جوجیتسو بود چند وقته در تلویزیون دیدم که گفته ی شما را تایید نمی کرد تقریبا می گفت این روش قدیمترین روش مبارزه ژاپنیه و برای دفاع شخصیه و اصلا خود ژاپنی ها ها ابداعش کردند ربطی به هنر رزمی چینی نداره و بر پایه اون شکل نگرفته

[fath 4,687]

از نظر تاریخی ریشه دارترین ورزش های دنیا ورزش های رزمی چین هستن و شما اگر حتی تاریخچه نین جوتسو رو بخونین می فهمید که عده ای از چین به این کشور میرن و پایه های نین جوتسو رو میزارن.
در تاریخ گذشته ژاپن در خیلی از دوره ها ایالتی از چین بوده پس از نظر تاریخی چینی ها در ورزش های رزمی متقدم تر هستند.
اما در باره لزوم ایجاد جوجیتسو و جودو باید گفت ژاپنی ها هم از روش های رزمی معمول استفاده می کردن اما مشکلی جدید روی داده بود و اون استفاده از زره بود .این زره ها به دلیل سنگینی و عدم انعطاف سرعت و قدرت ضربات رو می گرفت پس ژاپنی ها بر اساس کشتی بومی خودشون و تفکراتی که از روش های چینی گرفتن گلاویزی و قفل مفصل ها رو ابداع کردن.در این روش سعی در قفل مفصل و شکستن دست و پای دشمن در مبارزات نزدیک داشتن و این روش در زمان داشتن زره سنگین مفیدتر از ضربه زدن های الکی و سبک مشت و....بود.

البته معلوم نیست که ریشه تفکری اون برنامه چی بوده اما در شرق ژاپنی ها زیاد دوست ندارن خودشون رو تحت شعاع ورزش های رزمی چین نشون بدن همونطوری که موای تای و کاراته و..... این رو نمی خوان و برای خودشون نظرها و تحلیل های دیگری میدن.
اما من این رو بر اساس تجربه می گم به شکلی و به راحتی قابل ثابت کردن هست که بین فرم های تکواندو و کاتای کاراته یک تقلید ساده از هسینگ آی شده.اون هم هسینگ آی که ابتدایی ترین روش مبارزاتی وودانگ کونگ فو هست.

در جوجیتسو و جودو هم همون روش های باگوا و تای چی رو استفاده کردن و فقط به جای ضربه زدن دستها رو قفل می کنن و حریف رو دور خودشون پاندول می کنن و اهرمش می کنن تا پرتاب بشه.حتی در خود کونگ فوی چینی هم قفل مفصل ها و سلف دیفنس هنوز هم تدریس میشه.

اما خود ژاپنی ها کشتی ژاپنی داشتن و مسلما در هنرهای رزمی اونها در آینده هم تاثیر داشته و لاجرم میشه اینطور برداشت هم کرد.

[ghermez 750]

[b] [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/389"]تاریخچه هنرهای رزمی قسمت چهارم[/url]:[/b]


[center][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4b/Karate_ShuriCastle.jpg/350px-Karate_ShuriCastle.jpg[/img][/center]


[center][font=times new roman,times,serif][size=4][b]کاراته دو[/b][/size][/font][/center]

[font=times new roman,times,serif][size=4][b]مجمع الجزایر ریوکیو[/b] در 550 کیلومتری جنوب جزیره کیوشو (جنوبی ترین جزیره بزرگ ژاپن) و 740 کیلومتری شرق چین واقع شده است. بزرگترین جزیره این مجمع الجزایر [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Okinawa"][b]اکیناوا[/b][/url][/size][size=4]نام دارد. این جزیره مهد یکی از هنرهای رزمی است که امروزه آن را با نام [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Karate"]کاراته[/url][/size][size=4] می شناسیم.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][size=4]مردم این جزیره به وسیله ماهیگیری و کشاورزی زندگی ساده ای را می گذراندند ولی حمله های گاه و بی گاه دزدان دریایی ژاپنی آنها را ناچار کرد تا حکومتی برای خود تشکیل دهند. در سال 1340 م اکیناوا بین سه حاکم نشین تقسیم شد. در سال 1372 م بزرگترین حاکم نشین رسما خراجگذار چین شد(احتمالا برای مصون ماندن از شر ژاپنی ها) و تعدادی از اشراف زادگان اکیناوا برای آموزش علوم و فرهنگ چین به آن کشور اعزام شدند. چینی ها هم متقابلا هیئتهای سیاسی خود را به اکیناوا می فرستادند. در سال 1429 م اولین سلسله پادشاهی اکیناوا با نام [b]شو[/b] توانست کشور را یکپارچه کند. تجارت در اکیناوا رونق گرفت و در نتیجه زیاد شدن کاروانهای تجاری، به تعداد زیادی از محافظین برای حفاظت از کاروانها نیازشد. بازرگانان افراد ورزیده را با خود به چین می بردند تا تحت آموزش فنون رزمی چینی قراربگیرند و پس از آن به عنوان محافظ در کاروانها به خدمت گرفته شوند. این چنین بود که فنون رزمی چینی آرام آرام وارد اکیناوا شدند. در سال 1477 م سلسله جدیدی به وجود آمد. پادشاه [b]شوشین[/b] برای جلوگیری از اغتشاش در کشور دستور داد تا شمشیرهای تمام افراد عادی و اشراف جمع آوری شود و قانونی بر منع حمل سلاح صادر شد. در سال 1609 [b]شوگونهای سلسله توکوگاوا[/b] پس از یکپارچه کردن سیاسی ژاپن به اکیناوا لشکر کشیدند و پادشاه را به اسارت گرفتند. پس از سه سال پادشاه آزاد شد و اکیناوا عملا به صورت تحت الحمایه ژاپن درآمد.[/size][/font]

[center][font=times new roman,times,serif][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/01/Motobu_Choki2.jpg/220px-Motobu_Choki2.jpg[/img][/font][/center]

[font=times new roman,times,serif][size=4]ژاپنی ها تجارت با چین و دیگر کشورها را ضروری می دانستند ولی توکوگاواها عملا تمام بنادر ژاپن را بر روی کشورهای دیگر بسته بودند. از این رو اکیناوا به صورت پل ارتباطی ژاپن با دنیای خارج درآمد. هرچند اکیناوا رسما خراج گذار چین بود اما چینی ها در روزهای خاصی از سال جزیره را تخلیه می کردند و تجار ژاپنی برای تجارت وارد می شدند. ژاپنی ها همچنان قانون منع سلاح را ادامه دادند. بارها مردم اکیناوا توسط سامورایی های ژاپنی مورد مزاحمت قرار می گرفتند و چون دولت از آنان حمایت نمی کرد به ناچار خودشان از خودشان دفاع می کردند.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][size=4]اشراف اکیناوا به سمت فنون دفاعی با دست خالی روی آوردند که [b]تانگ ته[/b] یا [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Okinawan_martial_arts"]اکیناواته[/url][/size][size=4] نامیده می شد. تانگ به معنای چین بود و پسوند ته به معنای روش (هرچند که از نظر لغوی معنی دست می دهد). تانگ ته اشاره ای بود به سرمنشا هنرهای رزمی مورد استفاده در اکیناوا. روش مبارزه چینی اندک اندک در اکیناوا تغییر کرد و خود را با فیزیک خاص مردم این سرزمین هماهنگ کرد و به صورت یک سلاح مبارزه ای درآمد. این فنون به دور از چشم ژاپنی ها تعلیم داده می شد و چون آموزش آن مخفیانه صورت می گرفت پس از مدتی [b]کاتا[/b] در آن به صورت محور اصلی آموزش درآمد. کاتا (یا فرم) تعدادی از ضربات و دفاع ها بود که در برابر یک یا چند حریف فرضی انجام می شد و فرد انجام دهنده کاتا بدون نیاز به حریف تمرینی واقعی می توانست فنون مختلف رزمی را با اجرای کاتا تمرین کند. تعداد زیادی فنون دفاع شخصی در برابر سلاح های مختلف در کاتاهای پیشرفته تر وجود داشت تا هنرجو بتواند در برابر حریف مسلح هم از خود دفاع کند.[/size][/font]

[center][font=times new roman,times,serif][img]http://www.jka-kuwait.com/jka/SHOTOKAN.gif[/img][/font][/center]

[font=times new roman,times,serif][size=4]اغلب ضربات دست روش اکیناوایی با دست مشت کرده یا شوتو (لبه خارجی دست) اجرا می شد. به علاوه از آرنج، زانو و پا هم برای ضربه زدن استفاده می شد. برای دفاع اغلب ساعد بکارگرفته می شد.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][size=4]در اواخر قرن نوزدهم روشهای مختلف اوکیناواته به سه روش عمده تقسیم شده بودند که نام خود را از شهری که در آنجا آموزش داده می شدند گرفته بودند. در شهر شوری ،پایتخت اکیناوا، روش [b]شوری ته[/b] در شهر بندری ناها روش [b]ناهاته[/b] و در شهر توماری روش [b]توماری ته[/b] اشاعه یافتند. شوری ته از روشهای سخت شائولین الگو گرفته بود. ناهاته بیشتر از روشهای نرم چینی برداشت شده بود و توماری ته ترکیبی از شوری ته و ناهاته بود. هرچند که روشهای مختلف اکیناواته در اجرای کاتاهایشان با هم تفاوت داشتند از شباهت بین آنها بیشتر از تفاوتشان بود و می شد که همه آنها را تحت نام یک سبک رده بنده کرد.[/size][/font]

[center][font=times new roman,times,serif][img]http://static.ddmcdn.com/gif/karate-contact.jpg[/img][/font][/center]

[font=times new roman,times,serif][size=4]همانطور که گفته شد کاراته در ابتدا تانگ ته یا اکیناواته نامیده می شد. کارا در زبان ژاپنی به دو صورت(با دو واژه نگار مختلف) نوشته می شود. واژه نگار اولی [/size][size=4]به معنای چینی است و در نتیجه کاراته اگر با این واژه نگار [/size][size=4](唐手[/size][size=4])[/size][size=4]نوشته شود به همان معنای تانگ ته یا روش چینی است. اما واژه نگار دومی به معنای خالی است و اگر از این واژه نگار برای نگارش کاراته استفاده شود کاراته به معنای روش خالی یا روش دست خالی می شود. پس از رواج کاراته در ابتدای قرن بیستم در خاک اصلی ژاپن اساتید اکیناوایی که به ژاپن رفته بودند از واژه نگار دوم (空手[/size][size=4]) برای نگارش کاراته استفاده کردند و کم کم این واژه نگار برای همگان جا افتاد. به همین دلیل امروزه کاراته را به نام روش مبارزه با دست خالی می شناسیم.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][size=4]به هر حال،بنا بر شجره نامه ها، اولین بار قوانین محل تمرین ([b]دوجو[/b]) توسط [b]کاراته ساکوگاوا[/b] پایه گذاری و آموزش کاراته در اکیناوا به صورت مدون درآمد. در سال 1903 آموزش کاراته به صورت رسمی در مدارس اکیناوا شروع شد. اندکی بعد [b]فوناکوشی[/b] به عنوان اولین استاد اکیناواته وارد ژاپن شد و در توکیو به آموزش کاراته ی خود با نام [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/394"][b]شوتوکان[/b][/url][/size][size=4] پرداخت. پس از فوناکوشی [b]کنوا مابونی[/b] به بندر اوساکا رفت و سبک خود ،[url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/396"][b]شیتوریو[/b][/url][/size][size=4]، را در آنجا آموزش داد. بعدتر هم چوجون میاگی سبک ناهاته را با نام گوجوریو وارد ژاپن کرد.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][size=4]وقتی کاراته وارد خاک ژاپن شد فاقد روشهای مسابقه ای بود. ژاپنی هایی که به فراگیری کاراته نزد اساتید اکیناوایی پرداخته بودند (بنا بر پیش زمینه فرهنگی خود) دوست داشتند که تعلیمات خود را به وسیله مسابقه دادن با دیگر مدارس به بوته آزمون بسپارند. اینگونه بود که [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/398"]هیرونوری اوتسوکا[/url][/size][size=4] ،یکی از شاگردان ارشد فوناکوشی، با ترکیب جوجیتسوی ژاپنی با کاراته سبک [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/398"][b]وادوریو[/b][/url][/size][size=4] را پدید آورد و عنصر مسابقه را وارد کاراته سنتی کرد. امروزه چهار سبک اصلی و رسمی کاراته عبارتند از [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/394"][b]شوتوکان[/b][/url][/size][size=4]، [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/396"][b]شیتوریو[/b][/url][/size][size=4]، [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/399"][b]گوجوریو[/b][/url][/size][size=4] و [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/398"]وادوریو[/url][/size][size=4].[/size][/font]

[font=times new roman,times,serif][size=4]روش دیگری که در اکیناوا رواج داشت روش کن کاراته یا کاراته غیر کنترلی بود که روشی بود غیر رسمی و در آن مبارزه به صورت ضربات آزاد انجام می شد. در 4 روش اصلی کاراته مبارزه به صورت کنترلی است و حریفان حق ندارند ضربه خود را به بدن دیگری وارد کنند. پس از جنگ جهانی دوم [b]ماسوتاتسو اویاما[/b] ،که اصلا کره ای بود و البته کره آن زمان قسمتی از ژاپن، روش [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/399"]گوجورریو[/url][/size][size=4] را فراگرفت و با علاقه ای که به مبارزات آزاد داشت روش کاراته غیرکنترلی [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/397"]کیوکوشین[/url][/size][size=4] را بنانهاد.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][size=4]امروزه کاراته را می توان به دو روش اصلی کنترلی (4 روش اصلی کاراته) و غیر کنترلی (کیوکوشین و روشهایی که از [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/397"]کیوکوشین[/url][/size][size=4] مشتق شده اند مثل [b]انشین کاراته[/b] و [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/413"]آشی هارا کاراته[/url][/size][size=4]) تقسیم کرد. کاراته امروزی هر چه بیشتر از بنیان های سنتی خود فاصله می گیرد و به صورت بازی و گیم استحاله پیدا می کند. [/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][size=4]نکته پایانی این است که در اکیناواته سنتی [b]ذن[/b] و مراقبه نقش چندانی ندارد و اصولا ذن از عناصر هنرهای رزمی ژاپنی به حساب می آید و پس از ورود کاراته به خاک ژاپن بود که اساتید ژاپنی لعابی از ذن به کاراته زدند ولی ذن ژاپنی نتوانست نفوذی را که بر هنرهای رزمی ژاپنی دارد در سبکهای مختلف کاراته بدست آورد.[/size][/font]

نوسینده:
[size=5][b]رضاکیانی موحد[/b][/size]

منبع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/389

[ghermez 750]

[b] [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/414"]ایشین ریو[/url]:[/b]

[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://www.collamer-jones.com/tatsuo1.jpg[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"][url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/en.wikipedia.org/wiki/Tatsuo_Shimabuku"]تاتسو اوشیمابوکو [/url]،بنیان گذار [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Isshin-ry%C5%AB"]ایشین ریو[/url]، در سال 1908 در اکیناوا به دنیا آمد. در 8 سالگی به مدت 4 سال زیر نظر عمویش به فراگیری اکیناواته پرداخت. بعدتر به شاگردی میاگی درآمد و سبک گوجو ریو را فراگرفت. بوکو به دستور استادتش میاگی نزد استاد چوتوکوکیان رفت تا سبک شورین ریو را فراگیرد. وی به مرور در بکارگیری سلاح های اکیناوایی هم مهارت یافت. بوکو پس از پایان جنگ جهانی دوم با ترکیب گوجوریو و شورین ریو سبک ایشین ریو (سبک وحدت) را بنا نهاد. تکنیکهای ایشین ریو 5 دسته هستند:[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]تکنیکهای مستقیم یا اصلی: این تکنیکها باید با سرعت و قدرت اجرا شوند و کوتاهترین مسیر را برای رسیدن به هدف طی کنند.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://www.olemiss.edu/orgs/karate/forty/coverpict72.jpg[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]تکنیکهای دورانی: این تکنیکها مانند دیگر سبکهای کاراته بکار گرفته می شوند.[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]تکنیکهای متفرقه: کاربرد این تکنیکها در مبارزه آزاد غیرکنترلی است و در مسابقات امتیازی از آنها استفاده نمی شود.[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]تکنیکهای کومیته: این تکنیکها در مبارزه امتیازی مورد استفاده قرار می گیرند و شامل 20 تکنیک پایه هستند.[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]ادوات رزمی: سلاح های سنتی کوبودوجوتسو مانند چوب، سای و ....[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://www.olemiss.edu/orgs/karate/forty/firstpatch72.jpg[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]در سبک ایشین ریو کاتای اصلی با نام های سیسان، سوچین، نایهان چین، سانچین، وانسو، شینتوریال سوان سو، کوسانکو و تعدادی کاتای سلاح وجود دارد. تاتسو اوشیما بوکو در سن 48 سالگی درگذشت.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif]
[size="4"]نوسینده:[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]رضا کیانی موحد[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]منبع:[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/414[/font]

[ghermez 750]

[b] [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/394"]شوتوکان:[/url][/b]

[center][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4f/Funakoshi.jpg/200px-Funakoshi.jpg[/img][/center]
گ[url="http://en.wikipedia.org/wiki/Gichin_Funakoshi"]یچین فوناکوشی[/url] در سال 1866 میلادی در شهر شوری در اولین سال حکومت میجی به دنیا آمد. در آن زمان اکیناوا رسما به صورت یکی از ایالتهای ژاپن درآمد. وی در 11 سالگی زیر نظر آزاتو آموزش شورین ریو را شروع کرد. در آن زمان هنوز کاراته به صورت مخفی تدریس می شد. فوناکوشی همزمان نزد ایتوسو ،که از دوستان و همدرستان آزاتو بود ، نیز کاراته کار می کرد و به گفته خود در دوران جوانی، مدتی نیز در نزد شخص استاد ماتسومورا آموزش دیده است. به هرحال استاد اصلی فوناکوشی آزاتو می باشد. در اثر کوششهای اتوسو در سال 1903 کاراته جزو دروس رسمی مدارس اکیناوا شد و فوناکوشی رسما به تدریس کاراته پرداخت. در سال 1921 هیروهیتو ،که هنوز ولیعهد بود، در سفر خود به اروپا به اکیناوا آمد. فوناکوشی با چند تن از شاگردان خود نمایشی از کاراته در قصر شوری ارائه دادند که مورد توجه ولیعهد قرارگرفت. یک سال بعد فوناکوشی به ژاپن رفت و در مدرسه عالی بانوان نمایشی از کاراته اجرا کرد. جیگورو کانو ،بنیان گذار جودو، از وی خواست که چند کاتای اصلی کاراته را به شاگردان وی در کودوکان بیاموزد. کانو و فوناکوشی با هم دوستانی صمیمی شدند و اندک اندک فوناکوشی در توکیو ماندگار شد. در همین سال فوناکوشی اولین کتاب درباره کاراته را به نام ریوکیوکمپو کارته منتشر کرد. در سال 1939 اولین دوجو اختصاصی کاراته توسط کمکهای مالی شاگردانش ساخته شد و شوتوکان نام گرفت. شوتوکان به معنای موج بید است و تخلص شاعری فوناکوشی در دوران جوانی وی بوده است. در سال 1945 شوتوکان توسط هواپیماهای آمریکایی بمباران شد. فوناکوشی به کیوشو رفت و پس از سه سال دوباره به توکیو بازگشت و تدریس کاراته را از سر گرفت. فوناکوشی عاقب در سال 1957 میلادی فوت کرد.
[center][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6f/Shotokan.png/200px-Shotokan.png[/img][/center]
فوناکوشی اولین استاد اکیناوایی بود که این هنر محلی را به خاک اصلی ژاپن آورد. قبل از وی هنرهای رزمی اکیناوایی تانگ ته یا اکیناواته نامیده می شد. فوناکوشی برای اولین بار کاراته را با کانجی به معنای خالی معرفی کرد. این امر در ابتدای با مخالفت اساتید سنتی اکیناواته روبرو شد ولی پس از مدتی مخالفتها کم شد و امروزه همگان کاراته را به نام هنر مبارزه با دست خالی می دانند. فوناکوشی با ساده کردن کاتاها و نام گذاری مجدد آنها تعلیم کاراته را ساده تر نمود. او درجات و کمربندهای رنگی را از جودو وام گرفت و امروزه در تمام سبکهای کاراته از کمربندهای رنگی استفاده می شود. درجات قبل از کمربند سیاه کیو و کمربند سیاه دان نام گرفتند. فوناکوشی تمام سبکهای اکیناواته را دارای وحدت می دانست و می گفت که تمامی آنها کاراته هستند و نباید جدا از هم آموزش داده شوند. فوناکوشی را می توان به حق بنیانگذار کاراته مدرن نامید و تعداد زیادی از سربازان آمریکایی که پس از جنگ در ژاپن بودند با فراگیری این سبک رزمی و گسترش آن در جهان به معرفی کاراته به جهانیان کمک کردند. فوناکوشی اعتقاد داشت که کاراته با احترام شروع می شود و با احترام پایان می پذیرد. او به شاگردانش تأکید می کرد که از درگیریهای خیابانی دوری کنند و هرگز در درگیری پیش قدم نشوند.
[center][img]http://mintaka.sdsu.edu/karate/kick.jpg[/img][/center]
همان گونه که ذکر شد [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Shotokan"]شوتوکان[/url] از سبک شورین ریو مشتق شده است. حرکات مبارزین در این سبک در خطوط مستقیم انجام می گیرد و اکثر ضربات توسط مشت بسته اجرا می شوند. هنرجو قبل از مبارزه آزاد باید به فراگیری فنون پایه (کیهون) بپردازد تا زمان سنجی و فاصله سنجی صحیح در هنگام دفاع و ضربه را بیاموزد. بعد جیوایپون کمیته یا مبارزه تک ضربه ای آزاد به وی آموخته می شود که مبارزه در آن به صورت نیمه قراردادی انجام می شود. از حدود 1920 به بعد مسابقات آزاد یا جیو کمیته به تقلید از جودو و کندو در کاراته انجام شده که این مسابقات کنترلی بوده و مبارزین حق ضربه زدن به بدن همدیگر را ندارند. ضربات باید با فاصله کمی از بدن حریف متوقف شود. مهمترین اصل در کمیته فاصله یا مائه است. در مبارزه شوتوکان از تعداد زیادی فنون پا، دروی پای حریف و فنون پرتابی سرپا استفاده می شود.
[center][img]http://mintaka.sdsu.edu/karate/punch.jpg[/img][/center]
اکثر ضربات دست یا دفاع های شوتوکان با حرکت دست دیگر به عنوان عکس العمل همراه هستند. عکس العمل سرعت و قدرت تکنیک را افزایش می دهد. برای ضربه زدن در شوتوکان از پشت دست، تیغه دست، نوک انگشتان، پاشنه دست ، آرنج، زانو و پشت مشت هم استفاده می شود.
فوناکوشی 15 کاتای شورین ریو را تدریس می کرد که از آسان به سخت تنظیم شده بودند. این کاتاها عبارتند از 5 کاتای هیان، سه کاتای تکی به عنوان کاتاهای مقدماتی و چند کاتای پیشرفته تر مانند ؟ و ؟. بعدتر کاتاهای دیگری توسط ناکایاما ،که نزد مابونی شیتوریو را فراگرفته بود، به این کاتاها اضافه شدند. امروزه در انجمنهای مختلف کاراته بین 15 تا 27 کاتا آموزش داده می شود.

نوسیده:
رضا کیانی موحد
منیع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/394

[ghermez 750]

[b] [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/396"]شیتوریو[/url]:[/b]

[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a6/Mabuni_Kenwa.jpg/180px-Mabuni_Kenwa.jpg[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Kenwa_Mabuni"]کنوا مابونی[/url] در سال 1889 میلادی در شوری به دنیا آمد. وی در خانواده ای جنگجو پرورش یافت و در 13 سالگی به شاگردی ایتوسو در آمد تا شوری ته را بیاموزد. مابونی بعدها، توسط دوست خود میاگی به کلاس های هیگائونا راه یافت. مابونی همچنین به آموزش توماری ته نزد استاید آراگاکی و ساکوموتو پرداخت.[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]در سال 1918 مابونی افتخار نمایش فنونی که فراگرفته بود نیزد شاهزاده کونی و شاهزاده کاچو در دبیرستان اکیناوا به دست آورد و 6 سال بعد نمایش مشابهی را برای شاهزاده تی تی بو اجرا کرد.[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]در سال 1925 مابونی به همراه دیگر اساتید اکیناواته باشگاه کاراته اکیناوایی را بنیان گذاشت. بدین سان وی به یکی از بزرگترین آرزوهایش در راه سازماندهی کاراته دست یافت. در سال 1927 بزرگترین فرصت زندگی مابونی به وی روی آورد. استاد کانو ،بنیان گذار جودو، برای نمایش جودو و افتتاح یک دوجود به اکیناوا آمده بود و مابونی و میاگی فرصت یافتند تا کاراته را به وی نشان دهند. کانو تحت تأثیر مهارت آنان قرارگرفت و دریافت که کاراته روشی مناسب برای مبارزه تن به تن می باشد. کانو ضرورت گسترش کاراته را در خاک اصلی ژاپن به مابونی و میاگی گوشزد کرد و درنتیجه مابونی تصمیم گرفت تا به ژاپن برود و خود را وقف ترویج کاراته نماید.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://shitoryugreece.com/s/images/frontpage/03.jpg[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]در بندر اوزاکا مابونی با مشکلات زیادی روبرو شد. دوجو عمومی برای تدریس وی وجود نداشت و مابونی به ناچار به آموزش در معابد بودایی و مراکز پلیس پرداخت. دیدگاه عموم مردم به وی چندان مثبت نبود و هنر او را "رقص مشتها" می نامیدند. مابونی برای تحت تأثیر قرار دادن بینندگانش حتی ناچار روی به شکستن اجسام سخت آورد.[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]مابونی پس از مرگ هر دو استادش ،اتیوسو و هیگائونا، با ترکیب آموخته هایش از ناهاته و شوریه ته سبک [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Shit%C5%8D-ry%C5%AB"]شیتوریو [/url]را در سال 1930 بنیان نهاد. در سال 1931 مابونی سازمان کاراته ژاپن بزرگ را بنیان نهاد که جد سازمان شیتوکای محسوب می شود. مابونی در سال 1953 در حالی درگذشت که نتوانست به بسیاری از آرزویهایش در توسعه کاراته دست پیداکند اما شاگردانش سالها بعد سبک وی را به صورت یکی از گسترده ترین سبکهای کاراته درآوردند.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9f/LogoShitoryu.svg/300px-LogoShitoryu.svg.png[/img][/size][/center][/font]
[size="4"]مابونی بیشترین تأکیدش را بر کاتا قرار داده بود و کاتا را مهمترین جزء کاراته می دانست. مابونی درک معنای هر کاتا و حرکات آن را برای یک کاراته کار ضروری می دانست. شیتوریو به نسبت دیگر سبکهای کاراته دارای کاتاهای بیشتری می باشد. مابونی بر آموزش بنکای کاتا و هکی کومیته و پس از آنها کمیته آزاد اصرار داشت.[/size]

نویسنده : رضا کیانی موحد

منبع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/396

[ghermez 750]

[b] [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/398"]وادوریو[/url]:[/b]

[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/54/Hironori_Ohtsuka.jpg/220px-Hironori_Ohtsuka.jpg[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Wad%C5%8D-ry%C5%AB"]وادوریو[/url] در سال 1934 توسط یکی از شاگردان ارشد فوناکوشی به نام [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Hironori_%C5%8Ctsuka"]هیرونوری اوتسوکا[/url] در توکیو بنیان نهاده شد. وادوریو را می توان اولین کاراته ی غیر اکیناوایی دانست. اوتسوکا در سال 1892 به دنیا آمد و در 6 سالگی شروع به یادگیری جوجوتسو کرد. زمانی که [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Gichin_Funakoshi"]فوناکوشی[/url] در سال 1922 وارد توکویو شد اوتسوکا به جانشینی سبک خود رسیده بود و تصمیم گرفت که ادامه آموزش خود را نزد فوناکوشی ادامه دهد. در سال 1934 اوتسوکا بزرگترین تحول را در کاراته ی سنتی به وجود آورد. وی که تحت تأثیر هنرهای رزمی اصیل ژاپنی بود و می دانست که مسابقه در ژاپن و در میان هنرجویان رزمی چقدر طرفدار دارد تصمیم گرفت که مسابقه آزاد را وارد کاراته کند. تا آن زمان مسابقه ، به مفهموم رقابت دو نفر با یکدیگر، در کاراته سنتی جایی نداشت و فوناکوشی ،استاد اوتسوکا، از بزرگترین مخالفان مسابقه آزاد به شمار می آمد. به هر حال اوتسوکا قوانین و مقررات مسابقه و نحوه امتیاز دادن را برای مبارزه کنندگان ایجاد کرد و کاراته هم دارای رقابتهای قهرمانی شد. هرچند که این مسابقات ابتدا با مخالفت اساتید سنتی اکیناوا مواجه شد اما امروزه مسابقات کاراته کاملا جا افتاده است و این هنر رزمی مانند بسیاری از هنرهای رزمی دیگر دارای مسابقات رسمی و جهانی می باشد.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://www.bournemouthwadoryu.co.uk/assets/wado_training/kumite-gata-1.jpg[/img][/size][/center][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7d/Wadoryu_flag.svg/200px-Wadoryu_flag.svg.png[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]اوتسوکا پس از اینکه فهمید فوناکوشی کاتاهای اصلی اکیناواته را ساده تر کرده و تعلیم داده است شروع به آموزش کاتاهای اصلی اکیناوایی در سبک خود نمود و سبک خود را وادوریو نامید. این سبک با برخورداری از فنون اغفالی و گریز و لگدهای متنوع برگرفته از جوجوتسو انعطاف زیادی در مبارزه به نمایش می گذارد. بر خلاف شوتوکان بیشتر دفاع های وادوریو در مسیرهای منحنی انجام می شوند. وادوریو امروزه یکی از 4 سبک رسمی فدراسیون جهانی کاراته می باشد.[/size][/font]

نوسینده : رضا کیانی موحد

منبع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/398

[ghermez 750]

[b] [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/405"]هسینگ آی چوان[/url]:[/b][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]هسینگ به معنای فرم ظاهری و آی به معنای مفهوم باطنی است. [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Xingyiquan"]هسینگ آی[/url] (یا شینگ ئی) در ظاهر شباهت زیادی به هنرهای سخت شائولین دارد و از فرمهای دوازده حیوان مختلف تشکیل شده است. این فرمها به صورت یک نفره توسط هنرجو اجرای می شوند و دربردارنده هسینگ هستند. فردی که رزمی کار نیست نه هسینگ برخوردار است و نه از آی. پس از مدتی تمرین هنرجو به هسینگ می رسد ولی هنوز از آی خالی است. در مراحل بالاتر هنرجو به آی هم دست پیداخواهدکرد. مبارز ماهر سعی می کند که بدون نمایش هسینگ فقط از آی استفاده کند و در بالاترین مرحله فرد مبارز نه هسینگ دارد و نه آی. این مبارز به طبیعت خود بازگشته و شکست ناپذیر می نماید. اوج هنر هسینگ آی رسیدن به مرحله ای است که فرد از هسینگ و آی ، هر دو، رها باشد.[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]فرد با فراگیری فرمهای حیوانات باید سعی در کشف آی یا مفهوم این حرکات کند. در سبک هسینگ آی دفاع ها در مسیرهای منحنی اجرا می شوند. بدن مبارز به جلو خم و پاها اغلب در حالت خمیده هستند.[/size][/font]


نوسینده: رضا کیانی موحد

منیع:http://wars-and-history.mihanblog.com/post/405

[ghermez 750]

[b] [url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/413"]آشی هارا کاراته:[/url][/b]


[font=times new roman,times,serif][size=4][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Ashihara_kaikan"]هیده یوکی آشی هارا[/url] ،بنیانگذار آشی هارا کاراته، از شاگردان اویاما بود. وی در سال 1944 و در هیروشیما به دنیا آمد. آشی هارا داری تجربه در رشته های کنجوتسو، جودو و جوجوتسو بود. وی با ترکیب این هنرها با کیوکوشین در سال 1980 سبک آشی هارا را ابداع کرد.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][size=4]روشها، تمرینها و تکنیکهای آشی هارا کاراته مستقیما به مبارزه ختم می شوند. آشی هارا سعی کرد تا تمام تکنیکهای نمایشی، تشریفاتی و زائد را از سبک خود حذف کند تا شخص هر چه بیشتر بتواند به مبارزه واقعی نزدیک شود. تفاوت اساسی آشی هارا با کیوکوشین در این است که در سبک کیوکوشین هر دو حریف روبروی هم می ایستند و به صورت متداوم به بدن هم ضربه می زنند و در نتیجه کسی برنده نهایی است که توان بدنی بالاتری داشته باشد. اما در مبارزات آشی هارا هر حریف باید سعی کند تا از ضربه نفر مقابل فرار کرده و با قرار گرفتن در یک موقعیت برتر برای حمله دست به اقدام بزند. اصلی ترین وجه مشخه آشی هاراکاراته همین جابجایی بدن است که آن را به ژاپنی ساباکی می نامند. بر خلاف کیوکوشین در آشی هارا گرفتن حریف و ضربه زدن به وی آزاد است. بنابر این پس از انجام ساباکی و خارج شدن از مسیر ضربه حریف می توان وی را گرفت و تعادل وی را با ضربات دست یا پا بر هم زد. این روش مشابه روش به کارگرفته شده در هنرهای رزمی نرم می باشد. ساباکی ها در 8 جهت اصلی و در مسیرهای دایره وار انجام می شوند و بسته به نوع فاصله و گاردگیری حریف باید ساباکی متفاوتی را بکار برد. ساباکی تلفیقی است از حرکت، جابجایی، کنترل، گرفتن، کشیدن یا پرتاب حریف با دست و پا . [/size][/font]
[center][img]http://www.ashiharakarate.org/assets/images/sabakimove.gif[/img][/center]


[center][font=times new roman,times,serif][img]http://www.danlockhartphotography.com/sabaki/SabakiChallenge2008409.jpg[/img][/font][/center]


نوسینده: [size=4]رضاکیانی موحد[/size]

[size=4]منبع:[/size]
[url="http://wars-and-history.mihanblog.com/post/413"]http://wars-and-hist...og.com/post/413[/url]


من این مطالب کلا داخل یک پست قرار دادم از مدیران می خوام چنان که مقدور است انها در پست های جداگانه قرار بدهند

[ghermez 750]

[size=6]قسمت پنجم:[/size]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Okinawan_kobud%C5%8D"] جوتسو[/url][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]گفتیم که اشراف اکیناوا به سوی فراگیری هنرهای رزمی چینی برای دفاع از خود جلب شدند و اندک اندک این روشهای مبارزه بی سلاح تانگ ته یا اوکیناواته نام گرفتند. اما این هنرها منحصر به اشراف نماندند و اقشار رده بالای جامعه هم توانستند به فنون این هنرهای رزمی دست پیدا کنند. البته برای بیشتر مردم اکیناوا فراگرفتن هنرهای رزمی محال بود اما این امر نیاز آنها را به مقابله با زورگویی سامورایی های ژاپنی برطرف نمی کرد. از این رو، بیشتر مردم عادی اکیناوا ،که ماهیگیر یا کشاورز بودند، در زمانی که با سامورایی ها درگیر می شدند از هر ابزار کاری که دم دستشان بود برای مقابله با دشمن استفاده می کردند. این چنین بود که گونه ای دیگر از هنرهای رزمی در اکیناوا رشد کرد که مبتنی بر مبارزه با استفاده از سلاح های ساده بود. این هنر [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Okinawan_kobud%C5%8D"]کوبودوجوتسو[/url][/size][size="4"] نام گرفت.[/size][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]اصل اساسی در روشهای مختلف [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Okinawan_kobud%C5%8D"]کوبودوجوتسو[/url][/size][size="4"] این بود که از ساده ترین و در دسترس ترین وسایل به عنوان یک سلاح استفاده شود. سلاح های [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Okinawan_kobud%C5%8D"]کوبودوجوتسو[/url][/size][size="4"] بیشتر ریشه در شغل کشاورزی دارند. [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Nunchaku"]نانچکو[/url][/size][size="4"] در اصل وسیله ای برای کوبیدن غلات و جداکردن پوسته آنها بوده است. [/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7c/Nunchaku.JPG/350px-Nunchaku.JPG[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Kusarigama"]کوساری کاما [/url][/size][size="4"]داسی بود که زنجیری به آن اضافه کرده بودند و با چرخش زنجیر هم می توانستند زخم های مهلکی به دشمن وارد کنند و هم تیغه شمشیر او را به دام اندازند. [/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f3/Kusarigama_1e.jpg/94px-Kusarigama_1e.jpg[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"][url="http://en.wikipedia.org/wiki/Sai_%28weapon%29"]سای[/url][/size][size="4"] میله ای دسته دار بود که برای سوراخ کردن زمین و کاشتن دانه غلات یا نشای درختها استفاده می شد. این میله دسته دار را به عنوان سلاح به گونه ای طراحی می کردند که از نظر وزنی متعادل باشد و آن را مانند چاقو پرتاب می کردند. عموما کسانی که از [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Sai_%28weapon%29"]سای[/url][/size][size="4"] استفاده می کردند دو تیغه سای را در دستانشان می گرفتند و یکی را برای پرتاب کردن در کمربند خود آویزان می کردند. [/size][/font]
[font=times new roman,times,serif]
[size="4"]اما فراگیرترین و در دسترس ترین سلاح [url="http://en.wikipedia.org/wiki/Okinawan_kobud%C5%8D"]کوبودوجوتسو[/url][/size][size="4"] همان [url="http://en.wikipedia.org/wiki/B%C5%8D"]چوب دست[/url][/size][size="4"] ساده بود که برای حمل سطلهای آب استفاده می شد. چوب ،بو به زبان ژاپنی، وسیله ای است که به دلیل طولش می تواند توانایی مبارزه از راه دور فرد را افزایش دهد افزون بر آنکه به راحتی در دسترس است و در کمترین زمانی از شاخه درختان می توان یک چوب دستی خوب و مناسب ساخت.[/size][/font]
[font=times new roman,times,serif][center][size="4"][img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/44/Kata.jpg/200px-Kata.jpg[/img][/size][/center][/font][font=times new roman,times,serif]
[size="4"]به مرور زمان این سلاح های دست ساز وارد روشهای آموزشی اکیناواته شدند و به صورت برنامه ثابت آموزشی اساتید این هنر در آمدند. برای این گونه سلاح ها هم کاتاهای مختلفی ساخته شد که هنرجویان با تمرین آنها می توانستند به انواع ضربات و دفاع هایی که می توان با این سلاح ها اجرا کرد مسلط شوند. ک[url="http://en.wikipedia.org/wiki/Okinawan_kobud%C5%8D"]وبودوجوتسو[/url][/size][size="4"] با گسترش کاراته راه خود را به سرزمین اصلی ژاپن بازکرد و امروزه در اغلب سبکهای سنتی کاراته قسمتی از آموزشهای رسمی را به خود اختصاص داده است.[/size][/font]


نوسینده : رضا کیانی موحد
منبع:
http://wars-and-history.mihanblog.com/post/390