پس از ماموریت موفق به دور سیارک وستا؛ فضاپیمای Dawn ناسا اینک در آستانه سیاره کوتوله سرس

[mahdavi3d 14,067]

Dawn Mission

 

با ترک خرده سیاره وستا؛ش
فضاپیمای داون رهسپار ملاقات با سیاره کوتوله می‌شود

پس از یک سال خیره شدن به یک خرده سیاره بزرگ، فضاپیمای " داون" ناسا که در سال 2007 پرتاب شده بود، خرده سیاره وستا را به مقصد سیریس ترک کرد و انتظار می‌رود که در سال 2015 در این خرده سیاره فرود آید.
به گزارش خبرگزاری مهر، کنترل کنندگان زمینی سیگنالی از فضاپیمای داون ( Dawn) دریافت کردند که نشان می داد این فضاپیما با موفقیت از خرده سیاره وستا عبور کرده و مسیر سیاره کوتوله سیریس را در پیش گرفته است.

سیاره کوتوله به جرمی آسمانی در منظومه خورشیدی اطلاق می شود که دارای 4 ویژگی است: در مداری به دور خورشید می‌گردد، دارای جرمی است که به آن توان گرانشی می ‌دهد که باعث می ‌شود شکل نسبتاً گرد و همسان داشته‌باشد، تمام مسیر (مدار) خود را از اجرام ریز و درشت جارو نکرده است ( یا به عبارت دیگر آنها جذب یا دفع نکرده) و در نهایت این که قمر یک سیاره نیست.

برخی در مقایسه با مأموریتهای اخیر چون هفت دقیقه وحشت کنجکاوی، حرکت چرخهای این مریخ نورد روی سطح مریخ، ترک خرده سیاره وستا توسط فضاپیمای داون را مسئله چندان هیجان انگیزی نمی دانند.
مارک ریمن از آزمایشگاه رانش جت ناسا که این مأموریت 466 میلیون دلاری را مدیریت می کند، اظهار داشت: مأموریت داون در این خرده سیاره به آرامی و با مطلوبیت تمام انجام شد.

فضاپیمای داون در سال 2007 پرتاب شد و نخستین فضانوردی است که دو جسم فلکی را در تلاش برای کسب اطلاعات درباره تکامل منظومه شمسی ملاقات می کند.
داون سال گذشته وارد مدار وستا شد، خرده سیاره ای که اندازه آن با اندازه ایالت آریزونا آمریکا برابری می کند. وی در این مأموریت تصاویری به عنوان نماهای نزدیک از سطح ناصاف این خرد سیاره به زمین ارسال کرد. مقصد بعدی این فضاپیما سیاره کوتوله سیریس است که ابعاد آن برابر ایالت تگزاس آمریکا است.
وستا و سیریس بزرگترین اجرام در کمربند خرده سیاره ای میان مریخ و مشتری هستند که با سنگهای فضایی پرشده است، دو خرده سیاره ای که هرگز شانس تبدیل شدن به سیاره کامل را نیافتند. این دو خرده سیاره به عنوان کپسولهای زمانی، اجرامی ایده آل برای دانشمندانی هستند که تلاش می کنند نحوه تکامل زمین و سایر سیاره ها را کشف کنند.

داون در طول اقامت یکساله خود در وستا از دوربینها، طیف سنج مادون قرمز و آشکار ساز نوترون و اشعه گاما استفاده کرد تا این خرده سیاره را از ارتفاعهای متفاوت تا 209 کیلومتری بالای سطح آن بررسی کند.
فضاپیمای داون در جریان این مأموریت شگفتیهای جدید را برای دانشمندان روشن کرد، دانشمندان از مدتها قبل می دانستند که خرده سیاره وستا در قطب جنوبی دارای یک شکاف عمیق است که احتمالا در برخورد با یک خرده سیاره کوچکتر ایجاد شده است، یک نگاه دقیق تر مشخص کرد که وستا دو شکاف در همان منطقه دارد که این نشان می دهد ظرف 2 میلیارد سال گذشته دوباره مورد اصابت قرار گرفته است.

داون پس از ترک وستا 1 میلیارد و 496 میلیون کیلومتر دیگر باید طی کند تا به سیریس برسد، طول مدتی که تا اوایل سال 2015 به طول می انجامد.

۱۳۹۱/۰۶/۱۷
منبع: خبرگزاري مهر

[hr]
ويدئو
گشت و گذاري در اطراف سیارک وستا

دانلود (حجم: 76.5 مگابايت)
http://trainbit.com/..._Vesta_1001.mp4

 

اسكرين‌شات

 

دانلود (حجم: 35.6 مگابايت)
http://trainbit.com/...-Vesta_1001.mp4

 

اسكرين‌شات

لطفا به اخبار علمي منتقل نماييد. متشكرم.

ویرایش شده در آذر 93 توسط mahdavi3d

[mahdavi3d 14,067]

فضاپیمای داون (به معنی سپیده‌دم) موفق به کشف آب بر روی وستا بزرگ‌ترین سیارک منظومه شمسی شده و احتمالا موفق به رمزگشایی از مکانیسمی شده که بر اثر آن آب در سایر سیارات هم پدید آمده است.

وستا دومین جرم بزرگ کمربند سیارکی منظومه شمسی به نظر بیابانی خشک و بی آب بود؛ اما داون، سفینه ناسا به شواهدی دست یافته که نشان می‌دهد احتمالا تعدادی دنباله‌دار یخی به سطح وستا برخورد کرده و آب را به اعماق سطح آن برده‌اند. آب به همراه کانی‌های آب دار در آن جا باقی می‌ماند تا برخورد یک دنباله‌دار، حرارت کافی برای ذوب کردن سنگ را تامین کند و بخار آب از روی شکاف‌ها و درزهای سطح وستا خارج شود.
به گزارش نیچر، کارل پیتزر، دانشمند سیاره‌شناس و عضور تیم مطالعات سفینه داون در دانشگاه براون پراویدنس می‌گوید: «این کشف نشان می‌دهد یک عضو دیگر منظومه شمسی دارای چرخه آب است. این کشف واقعا هیجان‌انگیز است.»

دلیلی اهمیت این کشف که گزارش آن در ساینس منتشر شده، این است که نشان می‌دهد سیاره‌های جوان چه‌طور به وسیله دنباله‌دارها در دوران‌های اولیه تشکیل منظومه شمسی آب‌دار شده‌اند. این مکانیسم یعنی آورده شدن آب به کمک دنباله‌دارها یکی از نامزدهای اصلی در توضیح پیدایش آب بر روی زمین است که حالا توسط این کشف تقویت می‌شود. نظریات دیگر می‌گویند آب به میزان کافی در غبار میان‌سیاره‌ای وجود داشته و از ابتدا با زمین همراه بوده است.
در این مقاله توضیح داده شده که چطور یکی از ابزارهای سفینه داون که مخصوص اندازه‌گیری اشعه گاما و نوترون‌های شلیک شده تا عمق یک متری سطح سیارک است، مقادیری هیدروژن را در مناطق استوایی این سیارک کشف کرده است که نشان‌دهنده وجود محتوای آب به اندازه 400 قسمت در یک میلیون قسمت از این مناطق است. همچنین تعداد زیادی حفره بزرگ در سطح این سیارک شناسایی شده که بر اثر برخورد دنباله‌دارها ایجاد شده و با پیشروی تا عمق باورنکردنی 200 متری، باعث بخار شدن آب و برگشتن آن به فضا می‌شود.
ویلیام بوسنتون، دانشمند سیاره‌شناس در دانشگاه آریزونا می‌گوید که هیدروژن اضافی کشف‌شده نشان‌دهنده وجود آب در محتوای کانی‌های آب‌دار است. او از ابزار مشابهی روی سفینه فضایی اودیسه مریخ استفاده کرده بود که لایه‌های زیرین سطح مریخ را به دنبال یخ جستجو می‌کرد. همچنین کانی‌های آب‌دار در سطح ماه توسط ابزار مشابهی روی فضاپیمای هندی چاندرایان1 شناسایی شده است.
اما پیترز که محقق اصلی این ابزار است، می‌گوید مکانیسم وجود آب در وستا کاملا متفاوت است: «آن‌جا اتم‌های هیدروژن ناشی از بادهای خورشیدی خودشان را درون کانی‌های سطح سیاره جا می‌کنند. البته دنباله‌دارهای غنی از آب خودشان رابه سطح ماه می‌کوبند، با این همه هر مقدار آبی که داشته باشند شانس کمی برای ماندن در سطح ماه دارد، چراکه جاذبه ماه باعث برخورد سریع‌تر و شدیدتر می‌شود و آب را به فضا برمی‌گرداند.»
فضاپیمای داون چند روزی هست که وستا را به مقصد سیاره کوتوله سرس، بزرگ‌ترین جسم کمربند سیارکی ترک کرده، کره‌ای به قطر نزدیک به 1000 کیلومتر که نامزد داشتن مقادیر زیادی آب است. حتی برخی دانشمندان پیشنهاد کرده‌اند که احتمالا زیر سطح آن اقیانوسی از آب شور وجود دارد!

۱۳۹۱/۷/۱
منبع:
http://www.khabaronline.ir/detail/245060/science/astronomy

ببخشيد كه ارسال متوالي دادم. تاپيك بالا بيايد.

[mahdavi3d 14,067]

در این روزها و ماه‌ها، توجهات پیرامون کاوش نزدیکِ اجرام غیر سیاره‌ای منظومه شمسی بیشتر معطوفِ ماموریت‌هایی چون روزتا اِسا که دنباله‌دار 67پی/چوریوموف-گراسیمنکو را کاوش می‌کند، خبر تغییر حالت فضاپیمای افق‌های نو ناسا به حالت بیداری برای آخرین بار تا قبل از گذر از کنار سیاره کوتوله پلوتو، و نیز پرتاب فضاپیمای هایابوسا جاکسا برای نمونه‌برداری از سیارک 1999 JU3 در سال‌های پیش رو معطوف بود. اما در همین ایام فضاپیمای Dawn ناسا در ادامه ماموریت شگفت‌آور 7 ساله خود برای کاوش دو جرم بزرگ کمربند سیارک‌ها که جز با کمک پیوسته سیستم پیشرانش یونی بسیار موثر آن امکان‌پذیر نبود، و پس از مدارگردی یک ساله به دور سیارک وستا، و جمع‌آوری اطلاعات ارزشمند بسیار و مخابره به زمین، در 15 شهریور 1391 وستا را ترک گفت. کاوشگر در تمام این مدت در حال اصلاح و فُرم‌دادن به مدار خود برای دستیابی به بزرگترین جرم کمربند سیارک‌ها یعنی سیاره کوتوله سرس بود.

فضاپیما اینک در فاصله حدود 1.2 میلیون کیلومتری سرس قرار دارد و تصویری که دوشنبه هفته گذشته از آن ثبت کرد هنوز رزولوشن پایینتری نسبت به تصاویر هابل از این جرم دارد اما در اوایل سال آینده و با نزدیکتر شدن فضاپیما، کیفیت تصاویر بالاتر خواهد رفت. [م]

انتظار است Dawn در ژوئیه 2015 به سرس برسد.

 

NASA/JPL-Caltech/UCLA/MPS/DLR/IDA

تصویر سرس از فاصله 1.2 میلیون کیلومتری

 

دیدن ارائه‌ای توسط Dr. Marc Rayman در زمینه این ماموریت اعجاب‌انگیز ناسا، که به تازگی (هفته گذشته) انجام‌شده را به دوستان توصیه می‌کنم:

 

دانلود (حجم: 837.64 مگابایت)

http://trainbit.com/files/0039421884/ThevonKarmanLectureSeries_DawnsMission_totheAsteroidBelt_1001.mp4

 

اسکرین‌شات

 

 

 

ابزارهای کاوشگر

http://www.jpl.nasa.gov/infographics/infographic.view.php?catId=16#body_bottom

 

 

http://www.space.com/12279-nasa-dawn-asteroid-mission-works-infographic.html

http://www.jpl.nasa.gov/infographics/infographic.view.php?id=11047

 

[hr]

 

 

 

http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Dawn_%28spacecraft%29

 

 

http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Delta_327

[Mosip 3,604]

ناسا علت وجود نقطه های نورانی در سطح سیاره کوتوله سرس را توضیح داد

 

 
 ناسا در تحقیقات اخیر خود که نتیجه آن در نشریه نیچر منتشر شده است اعلام کرده که نقاط نورانی موجود روی سیاره کوتوله سرس (Ceres) احتمالاً از نمک تشکیل شده باشند و البته احتمال دیگری نیز وجود دارد که به خاک رس سرشار از آمونیاک اشاره دارد.
ناسا اعتقاد دارد هردوی این نظریه ها در نهایت به ایجاد پرسش های جدیدی در مورد نحوه شکل گیری این جرم آسمانی منجر می گردند.
این نقاط نورانی که تعدادشان به بیش از ۱۳۰ عدد می رسد، توسط تکنیک پردازش رنگ False Color کشف شده و بیشتر آنها را می توان حفره هایی به شمار آورد که در اثر برخورد اجرام آسمانی ایجاد شده اند.
بر اساس آنچه در مقاله آمده، پس از برخورد سنگ های آسمانی با سطح سرس، لایه زیرین خاک این سیاره کوتوله پدیدار شده که از آب شور یا یخ حاوی نمک تشکیل شده است.
در این میان، سطح بسیار تیره و آسفالت مانند سیاره سرس نیز بی تاثیر نیست که موجب شده نقاط نورانی با روش های پردازش رنگ کاملاً مشهود بوده و توجه را به سوی خود جلب نمایند.
 
 

 
به گفته ناسا یکی از این حفره ها که Occator نام دارد حاوی بیشترین حجم از ماده نورانی روی سطح سیاره است. قطر این حفره به ۹۰ کیلومتر می رسد و حدود ۱۰ کیلومتر از مرکز آن را بخش نورانی به عمق نیم کیلومتر تشکیل داده است.
این بخش نورانی البته کاملاً یک دست نیست و رگه های تیره در آن مشاهده می شود که احتمالاً ترک هایی در اثر شکستی سطح سیاره پس از برخورد شهاب سنگ عظیم هستند و بقایای یک قله مرکزی نیز در این بخش وجود دارد که حدود نیم کیلومتر ارتفاع داشته است.
سرس نخستین سیاره کوتوله کشف شده و بزرگ ترین سیارک در سامانه خورشیدی به شمار می رود که ناسا کاوشگر Dawn را برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر به مدار ۳۸۶ کیلومتری آن اعزام کرده و در ماه های آینده به ثبت تصاویر و کاوش بیشتر به این وسیله ادامه خواهد داد.
 

 

 

 

http://www.technobuffalo.com/2015/12/11/nasa-ceres-bright-spots/?utm_campaign=twitter-WP&utm_medium=twitter&utm_source=twitter
http://digiato.com/article/2015/12/13/ناسا-علت-وجود-نقطه-های-نورانی-در-سیاره-ک/

ویرایش شده در آذر 94 توسط Mosip

[Mosip 3,604]

سرس کوتوله آب دارد!

 

یافته‌های تازه‌ی فضاپیمای مدارگرد داون ناسا (Dawn) نشان می‌دهد که سرس، بزرگ‌ترین جرم کمربند سیارک‌ها،

لایه‌ای سرتاسری از آب یخ‌زده درست زیر سطح تیره و خاکی‌اش دارد

 

 

همسنجی میان فراوانی هیدروژن نزدیک سطح در وستا و سرس. مقادیر سرس دستکم ۱۰۰ برابر بیش از وستا است که نشان می‌دهد هیدروژن در قید آب است- یا به شکل کانی‌های هیدراته (رس) و یا به شکل آب یخ‌زده. این نقشه‌‌ها را فضاپبمای داون ناسا تهیه کرده و محتوای هیدروژن را در یکی دو متر بالایی پوسته‌ی سرس و وستا نشان می‌دهد. رنگ آبی محتوای هیدروژن بیشتر (آب یخ‌زده)، و رنگ سرخ محتوای هیدروژن کمتر (کانی‌های هیدراته) را نشان می‌دهد.

 

 

حتی پیش از رسیدن فضاپیمای داون به سیارک سرس-۱ در ماه مارس ۲۰۱۵، دانشمندان سیاره‌ای می‌دانستند که این سیاره‌ی کوتوله یک جرم بزرگ بسیار خشک مانند چیزی که از سیارک‌ها به ذهن می‌آید نیست. نخست این که چگالی ۲.۱ گرم بر سانتیمتر مکعبی آن بسیار کمتر از چگالی یک گوی جامد از جنس سنگ سیلیکاتی است. بررسی طیف فروسرخ آن که بسیار پیش از این -در سال ۱۹۷۸- انجام شده بود نیز وجود کانی‌های رسی آب‌گرفته را بر سطحش نشان داده بود، و پیمایش‌های رصدخانه‌ی فضایی هرشل اِسا در چند سال پیش هم تولید ابرهای بخار آب در آن را ثابت کرده بود.

 

ولی شگفت این که داون نشان داد جدا از چند لکه‌ی روشن درون دهانه‌ها در اینجا و آنجای سرس، در واقع یخ بیرون‌زده‌ی چندانی روی سطح آن وجود ندارد. هر یخی که این سیاره‌ی کوتوله داشته باشد می‌بایست در ژرفای زیر سطحش نهفته باشد.

 

 

 

با برخورد پرتوهای پرانرژی کیهانی به یک اتم در سطح سرس، هسته‌ی آن اتم "منفجر می‌شود" و افشانه‌ای از ذرات دومینه (ثانویه)، از جمله نوترون پدید می‌آورد.

این ذرات می‌توانندبا دیگر اتم‌های درون سنگ‌پوشه‌ی سطح برخورد کرده و پرتوهای گامایی تولید کنند که به همراه نوترون‌های دیگر از سطح این سیاره‌ی کوتوله گریخته و به آشکارسازهای فضاپیمای داون می‌رسند.

 

 

اکنون روشن شده که این "ژرفای زیر سطح" شاید بیش از ۱ تا ۲ متر نباشد، و در ضمن، یخ آب تنها در چند نقطه نیست و بلکه باید در همه‌جای سرس باشد. چنانچه در گزارش این هفته‌ی نشریه‌ی ساینس آمده، خرده سنگ‌های شکسته‌ی روی سطح سرس دارای انباشت هیدروژن بسیاری هستند- و اگر از نظر کیهان‌شیمی بخواهیم بگوییم، یخ آب تنها ترکیب ممکن برای توجیه این همه هیدروژن است. در واقع چنان چه توماس پرتیمن از بنیاد علوم سیاره‌ای و همکارانش می‌گویند، تا ۱۰ درصد جرم سنگ‌های نزدیک سطح سرس را آب تشکیل داده، و لایه‌ی یخش هم به احتمال بسیار تا ژرفای بسیاری ادامه دارد.

"آشکارساز پرتو گاما و نوترون" داون (گرند، GRAND) همچنان که فضاپیما به گرد سرس می‌چرخید، کم کم نقشه‌هایی از نوترون ها و پرتوهای گامایی که از آن بیرون می‌زد پدید آورد. پرتیمن توضیح می‌دهد: «پرتوهای گاما اثر انگشت چیزی که در سطحست را به ما می‌دهند.»، زیرا آنها محصول پایانی برهمکنش‌های پیچیده‌ی نوترون‌ها هستند که در اثر تابش پرتوهای کیهانی بر سطح رخ می‌دهد. نکته‌ی مهم اینست که آشکارساز گرند تنها نوترون‌ها و پرتوهای گامایی که از جاهایی بسیار نزدیک به سطح -ژرفای حدود ۱ متر- می‌آید را آشکار می‌کند.

 

 

 

یک دهانه را روی سطح سرس نشان می‌دهد که بخشی از آن همیشه در سایه است. چنین دهانه‌هایی به نام "تله‌ی سرد" خوانده می‌شوند.

داون نشان داده که آب یخ‌زده می‌تواند تا مدت‌های دراز در چنین جاهایی دوام بیاورد و بخار نشود. پویانمایی آن که از عکس‌های فضاپیمای داون درست شده را در کانال تلگرام ببینید.

 

 

نقشه‌های به دست آمده نشان می‌دهند که هیدروژنِ نزدیک-سطحی تقریبا ۱۰۰ برابر فراوان‌تر از چیزیست که در سیارک وستا -میزبان پیشین داون- که به طور عمده با سنگ‌های بازالتی پوشیده شده دیده بودیم. در سرس، نشانه‌های هیدروژن بسیار یکدست است و به گونه‌ی چشمگیری رو به قطب‌ها افزایش می‌یابد. گروه دانشمندان این شیبِ افزایش را نشانه‌ی تغییر از کانی‌های واکنش داده (و آمیخته) با آب مایع در نزدیکی استوا، به یخ آبِ نزدیک-سطحی که از عرض جغرافیایی حدود ۴۰ درجه رو به قطب آغاز می‌شود می‌دانند. به گفته‌ی پرتیمن، از این عرض به بالا احتمال دارد یخ آب شکاف‌های میان ذرات ریز خاک را پر کرده باشد.

این آب از دنباله دارهایی که با سرس برخورد می‌کردند نیامده بلکه می‌بایست در زمان پیدایش سرس در آن وجود می‌داشته‌. در آغاز تاریخ سامانه خورشیدی، این جرم به احتمال بسیار به دلیل انرژی جنبشی ناشی از بمباران‌های تقریبا پیوسته و واپاشی عنصرهای پرتوزا در مواد سنگی‌اش اگر نگوییم داغ، دستکم گرم بوده، از همین رو درون آن یک هسته سنگی پدید آمد که با یک لایه‌ی بیرونی با چگالی کمتر در بر گرفته شده بود.

 

 

این تصویر مسیر نظری مولکول‌های آب روی سرس را نشان می‌دهد.

برخی از این مولکول‌ها در دهانه‌های سرد و تاریک که "تله‌های سرد" نام دارند فرود می‌آیند، جاهایی که یخ بسیار کمی در آنها بخار می‌شود، حتی در درازنای میلیاردها سال.

 

روشن نیست که این جدایی تا کجا پیش رفته بوده، ولی این که سرس زمانی یک اقیانوس سرتاسری (یا دستکم یک لایه‌ی بیرونی از گل و لای شور) داشته چندان دور از ذهن نیست. با گذشت زمان، نور آفتاب مناطق استوایی را به اندازه‌ی کافی گرم می‌کرد که آب‌های نزدیک-سطحی را بیرون رانده و در قطب‌ها انباشته کند.

با این وجود، یخ‌های روباز در سطح فراوان نیستند. بی‌شک نقطه‌های بسیار درخشانی در دهانه‌ی بزرگ‌ اوکاتور وجود دارد، ولی این لکه‌های روشن به احتمال بسیار ته‌نشست‌های نمکی هستند. طیف‌سنجی داون نشان داده که آب در کف دهانه‌ای به نام اُشو (Oxo) و درون برخی از صدها دهانه‌ی قطبی که همواره در سایه‌اند وجود دارد. به گفته‌ی نوربرت شورگهافر از دانشگاه هاوایی، این "تله‌های سرد" با گذشت زمان بخار آبی که از سطح‌های آفتابگیر و گرم‌شده‌ی جاهای دیگر برخاسته را در خود انبار می‌کنند.

 

پس چرا امروزه همه‌ی سطح سرس به جای آن که سفید یخی باشد، تیره است (با بازتابندگی یا سپیداییِ تنها ۹ درصد)؟ دلیلش می‌تواند این باشد که شکل‌گیری سرس به احتمال بسیار با کمک بزرگی از سوی گونه‌ای از سنگ‌های کربن دار که در شهاب سنگ های کندریت کربن‌دار باستانی یافته می‌شود امکان‌پذیر شد. هر گاه که چیزی به سرس برخورد می‌کند، توده‌ای از آوارهای پرتابی تولید می‌شود که رو به بیرون بر روی سطح پخش می‌شوند. این آوارها آمیزه‌ای از غبار کربُنیده و آب هستند. بخشی از این آب به درون سطح بر می‌گردد و سرانجام [در همان فرآیندی که گفته شد] رو به قطب‌ها می‌کوچد. ولی بخار آب آسیب‌پذیر است -تابش فرابنفش خورشید به سادگی آن را به هیدروژن و اکسیژن تجزیه می‌کند- و در نتیجه با گذشت زمان چیزی که به سطح بر می‌گردد بیشتر و بیشتر خشک می‌شود.

 

روشن است که یافته‌های تازه‌ی فضاپیمای داون این گمان دیرینه که یخ می‌تواند تا میلیاردها سال درست زیر سطح جرمی مانند سرس دوام بیاورد را تایید می‌کنند. و چنان چه پرتیمن در بیانیه‌ی رسانه‌ای ناسا گفته‌، اکنون این احتمال که آب یخ‌زده‌ی نزدیک-سطحی را بتوان در دیگر سیارک‌های کمربند اصلی سیارک‌ها نیز یافت بسیار تقویت شده است.

 

 

به نظر دانشمندان سیاره‌ای، سرس دارای ذخیره‌ی
بزرگی از آب یخ‌زده در زیر پوسته‌اش است.

 

http://www.skyandtelescope.com/astronomy-news/ice-is-everywhere-on-ceres/

http://1star-7skies.blogspot.com/