تاپیک جامع سردار شهید سید مجتبی هاشمی تاپیک جامع سردار شهید سید مجتبی هاشمی

[justin42 146]

گوش بر ها, اشباح ترسناک جبهه های ایلام


پيرمرد کارش بهياري و رسيدگي به دوا و درمان روستاهاي اطراف دهلران بود ؛ اما مردم ، عبد الرضا داور را « دکتر » صدا مي کردند . آن روز با همکارانش ، سيف الله بهرامي و دختر و نوه ي چهارساله اش، راه افتاده بودند براي بررسي وضعيت بهداشتي و درماني روستا ها . ساعت از نيم شب گذشته بود. مسافر ها که به انتهاي جاده فکر مي کردند و مردمي که منتظرشان بودند ، نا گهان با کمين وحشتناکي روبرو مي شوند .
ماشين با رگبار و شليک پياپي ، سوراخ سوراخ مي شود و مي ايستد . همان اول کار ، يکي از اين گلوله ها هم خورده بود توي سر مادر و ... وآخرين حرفي که شنيده بود ، فرياد پسر چهار ساله اش بود که صدايش مي کرد .
حالا عبد الرضا و همراهش اسير « گوش برها » شده اند. اسلحه ها بچه را نشانه مي رود که با اصرار پدر بزرگ (عبد الرضا ) کنار مي کشند . و بچه ي چهار ساله، همان جا محکوم مي شود که تا صبح بر روي جنازه مادر ناله و گريه کند . سرما ، وحشت از تاريکي و گلوله ، براي بچه دردناک تر از ديدن مادري نبود که تير پيشاني اش را سوراخ کرده بود و گوش هايش را هم گوش برها بريده بودند ...
فردا صبح ، گشتي هاي سپاه، کودکي را مي بينند که توي سرماي شديد جاده ، روي جنازه ي مادرش از هوش رفته است .
پسر بچه، بعد از 25 روز بيماري و تشنج شديد شهيد شد. پدر بزرگ، بهد از هشت سال اسارت به خانواده اش بازگشت ؛ اما شکنجه ها کار خودش را کرده بود. او هم رفت پيش دخترش ...
گزارش اين حادثه ، در گزارش هاي صبح آن روز ، چنين ثبت شده است :
به : فرماندهي سپاه ناحيه ايلام
از : فرماندهي سپاه دهلران
سلام عليکم ؛
به استحضار مي رساند در شب يکشنبه ، مورخه 63/8/12 يک نيسان متعلق به بهداري دهلران ، همراه چهار نفر سرنشين که دو نفر مرد و يک زن و يک کودک چهار ساله هنگام عبور از طرف زرين آباد به دهلران در دو کيلومتري روستاي بيشه دراز در تنگه نجي مرده در کمين افراد گوش بر قرار مي گيرند ، دو نفر به اسارت در مي آيند و زن ، شهيد و بچه ، سالم به جاي مي ماند و خودروي مذکور منهدم مي گردد .
حد فاصل مهران تا دهلران، يک محور مواصلاتي به طول يکصد کيلومتر است که غرب و جنوب را به هم وصل مي کند اين جاده ، تقريبا خط دوم جبهه بود. در مسير اين جاده ،بسياري از مردم جنگ زده و آواره شده ي دهلران ، در روستاي متروکه ، که در مسير اين جاده قرار داشت ، اسکان گرفته بودند . اين مردم ، عملا به عنوان نيروهاي پدافند کننده ، نقش مهمي داشتند. ضمن اين که جوانانشان در جبهه هاي مهران و دهلران مشغول دفاع بودند . اين خانواده ها نيرويي دلگرم کننده براي رزمندگان مستقر در خط به شمار مي آمدند.
رژيم بعث عراق از اوايل جنگ ، به هر طريق قصد از بين بردن آرايش اين روستا ها را داشت ؛ گاهي با حملات زميني و گاهي با حملات هوايي . هر روز بمب و گلوله ي توپ بود که بر سر مردم اين روستا ها مي باريد. اما آنها مقاومت مي کردند و بعضي وقت ها منطقه را رها مي کردند ، ولي باز بر مي گشتند .
اين بار بعثي ها نقشه ي جديدي کشيدند و آن ، به کار گيري تعدادي از عوامل ضد انقلاب بود . اين عوامل از کردهاي عراقي بودند و از نظر جسمي ، هيکلي و توانا بودند . دستگاه استخباراتي عراق ، آنها را سازمان داد و يک تشکيلات سياسي از آنها به نام « گروه فرسان » تشکيل داد ؛ گروهي چريکي که به صورت پارتيزاني عمل مي کردند و هدف آنها ، ضربه زدن به مردم روستا و رزمندگان اسلام بود .که در محور مواصلاتي مهران - دهلران رفت و آمد داشتند . روش کار آنها اين طور بود که جاده ها را سنگ چين مي کردند و با کمين در ورودي روستا ها ، چوپان ها و عشاير را در بيابان و صحرا دستگير مي کردند ؛ و اگر مي توانستند آنها را به صورت اسير ، تحويل عراقي ها مي دادند ؛ و يا اگر تاريکي شب و راه طولاني و... به آنها اجازه نمي داد ، بلافاصله به افراد تير خلاصي مي زدند و يک گوش آنها را مي بريدند و به عنوان سند و مدرک، تحويل عراقي ها مي دادند تا در قبال هر گوش يا هر اسير ، از عراقي ها پول بگيرند . فعاليت اين گروه از سال 1363 آغاز شد و تا پايان جنگ ادامه داشت . آنها عمليات هاي تروريستي زيادي عليه عشاير ، روستايي ها و رزمندگان انجام دادند و به دليل بريدن گوش شهدا ، معروف شده بودند به « گوش برها ».

منبع:منبع: مجله ي امتداد شماره 10




درود خدا بر شهداي عزيز ایلام غيور كه در حد فاصل مرز دهلران ومهران حماسه افريدند وگوش برهاي مزدور را نابود كردند.

[justin42 146]

[b]گروه ويژه تشكيل شده بود. يك گروه ويژه كه از بهترين لشكر بودند. كار اين گروه تعقيب و از پاي در آوردن نيروهاي عراقي موصوف به" فرسان" بود. همان گوش برهايي كه مدتي بود از عمق خاك عراق به پشت عقبه نيروهاي ما نفوذ مي كردند و ضربات بدي به نيروها وارد مي كردند. بيشتر اعضاي اين گروه از كردهاي وابسته به رژيم بعث بودند. كارشان شناسايي نقاط حساس و كمين كردن در پشت عقبه نيروهاي خودي بود. هر بار كه نفوذ مي كردند ، تا ضرباتي وارد نمي كردند ، امكان نداشت كه به عقب بر گردند. تا حالا چندين بار كمين زده اند و عده اي از بچه ها را شهيد كرده اند. گوش هاشان را بريده اند و با خود برده اند. هر جفت گوش قيمت گراني دارد. هر جفت گوش پنجاه هزار دينار پول كمي نيست. گروه فرسان آن قدر سريع ؛ چابك و خطر ناك هست كه آوازه وحشتشان تمام منطقه را گرفته است. تمام نيروهاي مستقر در خط به خوبي مي دانند كه گروه فرسان از هر منطقه يا نقطه اي كه بگذرد ، تا ضرباتي وارد نكنند ، امكان ندارد بر گردند. با دسته هاي ده نفري و بيست نفري وارد منطقه مي شوند ،از بيراهه ها وارد مي شوند و از همان جاها دوباره به خاك عراق بر مي گردند. براي همين بود كه به دستور فرمانده لشكر محمد كرمي و ساير اعضاي فرماندهي ، يك گروه ويژه تشكيل داد كه افرادش از بهترين گردان ها و گروهان ها انتخاب شده بودند. كار اين گروه تعقيب گوش برها و از بين بردن آنها بود. پانزدهم مرداد ماه 1363 بود كه علي بسطامي از اطلاعات عمليات لشكر به مقر گردان آمد. قرار بود به شناسايي منطقه آزاد خان كشته برويم. علي بسطامي فرمانده اطلاعات لشكر به دنبال رد گروه فرسان بود. من هم عضو گروه ويژه بودم و مي بايست ردي ، نشاني از آنها پيدا كنم. شب كه شد چهار نفر از بچه ها را انتخاب كردم و به راه افتاديم. نرسيده به خط اصلي ، رو كردم به علي و گفتم : علي جان از خط اصلي عبور كنيم و بعد نمازمان را بخوانيم! علي گفت : نه آقا سيد ! اگه از خط پدافندي عبور كنيم جلويمان ميدان مين هست ، مي ترسم آنجا مشكلي پيش بياد و نتوانيم نمازمان را بخوانيم ، بذار همين جا نماز بخوانيم. علي از بچه ها فاصله گرفت و رفت در يك گودي كوچك كه آن طرف تر بود ، مشغول نماز خواندن شد. چند لحظه صداي گريه بلند شد. اول فكر كردم حتما يكي از بچه هاست ؛ اما بعد ديدم صداي هق هق زدن اوست كه در داخل گودي بلند مي شود. تا حالا نديده بودم كه علي گريه كند. آوازه شجاعتش را شنيده بودم ، بهم گفته بودند كه هر لحظه اراده كند تا بيست متري سنگر بعثي ها مي رود و هيچ كس جلودارش نيست ، شنيده بودم كه چقدر با نيروهايش دوست و رفيق است ، اما نديده بودم كه اين مرد ، اين آدمي كه اين آوازه را به هم زده ، گريه كند. صداي گريه اش را به وضوح مي شنيدم. بي اختيار بلند شدم رفتم كنارش. دست به دعا بود : خدايا مي خواهم مجرد شهيد شوم !خدايا امشب ماموريت مهمي در پيش داريم ، خودت كمك كن كه با سر بلندي اين ماموريت را انجام بديم ! خدايا اگر قرار است مشكلي ، خطري پيش بيايد ، آن را تنها نثار من كن! چه حالي داشت ! بي آنكه خلوتش را به هم بزنم از كنار چاله بلند مي شوم. مي آيم پيش بقيه. نمازش را كه خواند به گروه ملحق شد. خودش بلند مي شود و براي بچه ها چاي درست مي كند. غذا را خودش بين نيروها تقسيم مي كند تا كسي بلند مي شود كه كاري انجام دهد ، التماس مي كند كه بنشيند تا او همه كارها را انجام دهد. هيچ باورم نمي شود. مسئول اطلاعات عمليات لشكر با آن نام و آوازه اي كه به هم زده بود ، طوري رفتار كند كه همه را به شگفتي وا دارد. شام كه خورده شد ، راه مي افتيم. از خط پدافندي بعثي ها مي گذريم و با عبور از همان جاده كمربندي عراقي ها كه تمام منطقه را به هم وصل مي كند ، مقرهايي را كه در مناطق خزينه و شهابيه است شناسايي مي كنيم. علي جلو دار است. تا قبل از عبور از خط پدافندي پشت سر نيروها حركت مي كرد ، اما همين كه نزديك خط اصلي مي شويم ؛ خودش جلو مي افتد. من اولش مخالفت مي كنم. تو كه تا چند لحظه پيش پشت سر همه بودي چطور شد كه حالا جلودار مي شوي! علي گفت :من بايد جلودار باشم! گفتم :نه ، من بايد جلودار باشم ، وجود تو براي لشكر خيلي اهميت داره! علي گفت :تو را به خدا اذيت نكن! و جلوتر از همه راه مي افتد. كار شناسايي تمام مي شود اما ردي از گروه فرسان نيست. فقط مقرهاي جديدي كه در منطقه ايجاد شده ، توجه علي را بر مي انگيزاند. انگار عراق مي خواهد در منطقه آماده شود. گروه فرسان وحشت عجيبي در منطقه ايجاد كرده بود. كسي به درستي اطلاعي از سازماندهي و چگونگي كار و برنامه شان نداشت. مدتي بود كه در برابر اين گروه ، به دستور فرمانده لشكر 11 امير المومنين(ع) و فرمانده عمليات لشگر، غلام ملاحي گروه ويژه اي تحت عنوان گروه ضربت تشكيل شد كه كارش تعقيب و از بين بردن اعضاي گروه فرسان بود. هواي داغ مرداد ماه 1363 و آن دشت هاي سوزان و ملتهب مهران و چنگوله بد جوري آدم را كلافه مي كرد. چند قدم كه راه مي رفتي ، عطش طوري جلوه مي كرد كه انگار سالهاست آبي ننوشيده اي. درست مثل خود دشت. مثل همين خاك گرم و سوزان كه هر چه آب روي آن بريزي اصلا نمودي ندارد. باز هم لب تشنه و تاول زده است. هجدهم تير ماه شصت و سه بود كه غلام ملاحي فرمانده عمليات لشكر دستور داد كه براي كسب اطلاع از وضعيت دشمن در منطقه ، هر طوري شده بايد اسير بگيريم. غلام چيزي خواسته بود كه بعيد به نظر مي رسيد. همه اش دنبال چگونگي تشكيل سازمان گروه فرسان يا آن گوش برهاي لعنتي بوديم. بايد مي دانستيم كه اينها كي اند و چطور سازماندهي و هدايت مي شوند و چگونه خود را به عقبه نيروهاي ما مي رسانند و از آنجا ضربه مي زنند. تا حالا چند بار جلوي راه بچه ها كمين كرده بودند و تعداديشان را شهيد كرده بودند. تنها چيزي كه مي دانستيم اين بود كه آنها كرد هستند ، همين. يك ماه گذشت... يادگار اميدي فرمانده اطلاعات عمليات بود. من هم مسئوليت گروه ديگري از بچه ها را به عهده داشتم. هواي گرم مرداد ماه شصت و سه آدم را كلافه مي كرد. اما در پوشش همين گرما و هواي دم كرده گوش برها از خط عبور مي كردند و مي آمدند پشت سر نيروهاي خودي و آنجا كمين مي كردند. مدتي بود كه بد جوري منطقه را نا امن كرده بودند. آوازه وحشت و قدرتشان در همه جا پيچيده بود. بيش از همه از منطقه "سر خر" عبور مي كردند. انگار آنجا مرز سفيدي بود كه هيچ خطري تهديدشان نمي كرد. خوب جايي را انتخاب كرده بودند. "سرخر" با آن هم شيار پيچ در پيچ ، توي روز روشن آدم را به هراس مي انداخت ، چه رسد به اين كه نا امن باشد. دل شير مي خواست كه بتوان به راحتي از آن عبور كرد. به خصوص زير حرارت و گرماي مرداد ماه كه آفتاب عمود بر پيكرت تازيانه آتش بزند. اما تحت هر شرايطي مي بايست بر اساس دستور لشكر ، هم به دنبال گوش برها مي گشتيم ؛ هم از عراقي ها اسير مي گرفتيم. حاج يادگار آمد و نيروها را توجيه كرديم. نيروها به دو گروه تقسيم شدند كه مسئوليت يك گروه با حاج يادگار بود و مسئوليت گروه دوم با من. غروب روز دوشنبه هفدهم مرداد ماه بود كه راه افتاديم. از جاده آسفالت مهران - دهلران گذشتيم و هفده كيلومتر به عمق خاك عراق نفوذ كرديم تا به منطقه "ته ليل" رسيديم كه حايل بين مهران و دهلران بود. بر روي ارتفاعات "ته ليل" عراقي ها يك پايگاه زده بودند. پشت سر ارتفاعات ، تپه اي بود كه تير بار دوشكا را روي آن مستقر كرده بودند. تير بار جايي قرار گرفته بود كه هر جنبنده اي كه قصد نفوذ از آن سمت را داشت ، جان سالم به در نمي برد. پايگاه جاده مواصلاتي نداشت و براي همين تداركات نيروهاي عراقي با قاطر صورت مي گرفت. اهميت آن نقطه در اين بود كه روي بخش وسيعي از منطقه ديد و تير كامل داشت. عصر بود كه دو نفر از عراقيها در حالي مشاهده شدند كه با قاطر براي پايگاه آذوقه مي بردند. يادگار گفت: بايد هر طوري شده پايگاه را دور بزنيم و محاصره شان كنيم ! گفتم :فكر خوبيه ! اما بايد با نهايت دقت اين كار انجام بگيره ! همه اش به اين فكر مي كرديم كه چطور يكي از آن سربازها يا درجه دارهاي بعثي را زنده بگيريم. اين مهمترين هدف بود و برنامه بعدي هم تعقيب و به دام انداختن گوش برها بود. بين پايگاه و تپه اي كه تير بار دوشكاي بعثي ها روي آن مستقر بود ، شياري بود كه هر موقعيتي را به هم متصل مي كرد. قرارشد كاظم فتحي زاده به اتفاق چند نفر ديگر از بچه ها در ميانه شيار ، يعني همان جايي كه عراقي ها با قاطر تداركاتشان را انجام مي دادند ، كمين بزنند. كار سختي بود. گرماي هوا و التهابي كه از زمين بخار مي شد امكان فعاليت چنداني به آدم نمي داد. اما چاره اي نبود. به هر نحو ممكن و تحت هر شرايطي بايد كار را مي كرديم. هدف گرفتن اسير بود. كسي كه بتوان تازه ترين اطلاعات را ازش كسب كرد. اين براي فرماندهي لشكر و قرارگاه مهم بود. كار بايد طوري صورت مي گرفت كه تا آنجايي كه امكان داشت درگيري به وجود نيايد. چند نفر از افراد به عنوان گروه گشتي به طرف نقاط در نظر گرفته شده حركت كردند. مي بايست قبل از هر اقدامي از آخرين وضعيت پايگاه ها اطلاع پيدا مي كرديم. افراد گروه گشت چند ساعت بعد از گشت خسته بودند و نوعي نگراني و ناراحتي در چهره شان هويدا بود. به كاظم فتحي زاده گفتم :چي شده ؟چرا ناراحتين ؟ كاظم گفت: لو رفتيم !؟ حاجي يادگار گفت :چي گفتي ؟! لو رفتيم؟ سرگروه گفت: متاسفانه عراقي ها متوجه حضور ما در منطقه شدن! گفتم :چطور ممكنه !؟ما كه نهايت دقت را كرده ايم! حاجي يادگار گفت :حالا چه كارا كردين !؟ سر گروه گفت: عراقي ها در همان مسيرهاي كه رفت و آمد داشته ايم ، كمين گذاشته اند ! حالا پايگاه هاي بعثي ها كاملا آماده و هوشيار بودند. هيچ چاره اي نبود. هر طوري شده بايد كار را يكسره كنيم. بايد يكي از آن بعثي ها را به اسارت بگيريم. بايد مي رفتيم و كاري مي كرديم. سي و هشت نفر از آنها آماده شدند. شب از راه رسيده بود و جز من و حاجي يادگار و آن چند نفر افراد گشتي بقيه نيروها نمي دانستند كه عراقي ها از حضور ما در منطقه مطلع شده اند و در آماده باش كامل به سر مي برند. قرص ماه از آسمان پرتو افشاني مي كرد و سطح زمين را نور باران كرده بود. شب كه مهتابي باشد براي عمليات يا تك شبانه زياد مناسب نيست. اما چاره اي نبود. نيروها را از مسيري عبور داديم كه تنها يك باريكه راه از ميانه آن مي گذشت بقيه مسير يا پرتگاه بود يا صعب العبور. كاظم فتحي زاده جلو دار ستون بود. پشت سرش من بودم و حاجي يادگار و بقيه نيروها هم پشت سر. ستون داشت به جلو حركت مي كرد كه به ناگاه سر و كله چند نفر از عراقي ها در جلوي ستون ظاهر شد. باريكه راه بود و هيچ راه بر گشتي وجود نداشت. پايين پرتگاه بود و قسمت بالا هم صخره اي و صعب العبور. كم كم سر و كله چند نفر ديگرشان هم پيدا شد. آنقدر نزديك و ناگهاني اين اتفاق افتاد كه افراد گروه با عراقي ها ادغام شدند. شب مهتابي سطح زمين را مثل روز روشن كرده بود. كاظم مكثي كرد و گفت :حالا چكار كنيم ؟گفتم بخوابيد روي زمين ! كاظم خيز برداشت و تمام ستون سر و سينه را به خاك چسباندند. به همان حالت سينه خيز مسير آمده را دوباره برگشتيم. به بقيه افراد گروه گفتيم كه قضيه چيه. خود را به شياري رسانديم كه در ابتداي باريكه راه بود. داخل شيار كه شديم ، افراد همگي جمع شدند. به همه گفتم كه قضيه چيست و چرا برگشتيم. مايي كه تا همين چند لحظه پيش در چنگال نيروهاي عراقي بوديم ، به طرز شگفت آور و اعجاب انگيزي از دامشان بيرون آمديم. يعني آنها ما را نديده بودند ؟يا نه ، ما را ديده اند و حتما چهار سمتمان را محاصره كرده اند ؟ حاجي يادگار گفت : از داخل همين شيار بالا بريم و بعد محاصره شان كنيم ! گفتم : باشه اين كار را مي كنيم ! از ميان شيار رو به سمت بالا حركت كرديم و بعد به جايي رسيديم كه بالاتر از همان نقطه اي بود كه همين چند لحظه پيش چند نفر از عراقي ها را آنجا ديده بوديم. افراد گروه تقسيم شدند و بالاي سرشان موضع گرفتند. حالا باريكه راه كاملا در زير دست قرار گرفت و پايين آن هم پرتگاه بود. به نظر مي رسيد كه عراقي ها محاصره شده اند. در زير نور شب مهتابي باز سر و كله دو نفرشان در نزديكي باريكه راه خودنمايي مي كرد. حالا وقتش بود. عمليات بايد سريع و برق آسا انجام بگيرد. فرمان آتش صادر شد و درگيري سختي درگرفت. حمله سريع و برق آسا بود. عراقي ها هيچ فكرش را نمي كردند كه به دام بيافتند. درست همان دامي كه آنها از قبل براي ما تنيده بودند ، خودشان در آن گرفتار شدند. زير نور ماه، تيرهايي كه شليك مي شد و آن پايين بر سر عراقي ها پايين مي آمد جلوه قشنگي به پا كرده بود. صداي نعره سربازان بعثي به گوش مي رسيد كه خودشان را به پايين پرتگاه پرت كردند. بچه ها هر چه مهمات و نارنجك و آرپي جي بود روي سرشان ريختند. ديگر از سوي عراقي ها تيري به آن صورت شليك نمي شد. چند نفر از افراد ديگر گروه پايين رفتند و چند لحظه بعد در عين ناباوري سه نفر را در حالي كه به اسارت گرفته بودند ، بالا مي آمدند. وضعيت يكي شان وخيم بود. طوري كه چند لحظه بعد هلاك شد. يكي ديگرشان پايش شكسته بود. مدام از طريق بي سيم صدايمان مي كردند ، اما به حاجي يادگار گفتم جواب شان را ندهد تا كار را يكسره كنيم. حاج محمد كرمي فرمانده لشكر ، كورش آسياباني فرمانده قرار گاه، محمد كرمي فرمانده قرارگاه و غلام ملاحي همگي منتظر تماس ما بودند. مدام حاج كرمي از پشت بي سيم داد مي زد كه چي شده ؟شما كجا هستيد ؟آيا به مقصد رسيده ايد يا نه !؟اما اول جوابش را نداديم تا كار يكسره شد. حالا وقت بر قراري تماس بود. . به فرمانده لشكر و بقيه گفتيم كه عمليات با موفقيت انجام گرفته و كادوي بچه هاي گروه ضربت هم در اولين فرصت ممكن تقديم شان مي شود.[/b]

[IR-Craft 544]

بردار ما بالاخره نفهمیدیم شما مخالف این گوش برها هستی یا موافق .
یه جا میگی خودم دار و دسته گوش بر راه میندازم.
یه جا میگی جنایتکارن.
[img]http://www.military.ir/forums/public/style_emoticons/default/raised%20eyebrow.gif[/img]

[justin42 146]

[quote name='IR-Craft' timestamp='1352915545' post='282595']
بردار ما بالاخره نفهمیدیم شما مخالف این گوش برها هستی یا موافق .
یه جا میگی خودم دار و دسته گوش بر راه میندازم.
یه جا میگی جنایتکارن.
[img]http://www.military.ir/forums/public/style_emoticons/default/raised%20eyebrow.gif[/img]
[/quote]

اون گوشبران که جنایتکارن وقاتل خود ما. ولی ما گوش بران معاصر گروه جدیدی هستیم برای بریدن گوش امریکایی ها درزمان حمله احتمالی اینده

[rasoolmr 1,452]

خيلي جالب بود . منتظر بقيه اش هستيم

[arminheidari 24,421]

ممنون خیلی جالب بود
شد مثل فیلم های کاماندویی و پارتیزانی جنگ جهانی که شب ها می نشستیم نگاه می کردیم
یاد همه شهیدانی که با پایمردی جلوی دشمن ایستادند گرامی و راهشان پر رهرو باد

[ESIBANDARI 358]

جالب بود
این موضوع ادامه نداره ؟
ما همچنان منتظریم

[death 4,593]

ایران هم اوایل جنگ یه گروه داشت به نام ادم خوارها که صدام برای سرشون جایزه گذاشته بود کسی چیزی در مورد اونا نمیدونه ؟

[justin42 146]

[size=3]19/10/63[/size]
[size=3][size=5]در نیمه شب گذشته، حدود ساعت 1:30 در جاده آسفالته مهران ـ دهلران نیروهای گوش بر وابسته به عراق، در منطقه «فصیل» کمین کردند که در نتیجه، یک تویوتا و یک دستگاه آیفا متعلق به تیپ امام رضا(ع) را منهدم و عده ای از سرنشینان آن را شهید و عده ای را مجروح می کنند.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]5/12/63[/size][/size]
[size=3][size=5]تعداد چهار نفر از برادران گشت گره پیکر در منطقه «کوه تپه» توسط گوش برها به شهادت رسیدند.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]6/2/64[/size][/size]
[size=3][size=5]یک دستگاه تویوتا گشت لشکر ذوالفقار در حوالی «تنگه نصریان» به کمین گروه گوش برها افتاده و هفت نفر شهید شده اند.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]21/11/64[/size][/size]
[size=3][size=5]گوش برها یک چوپان را در منطقه کوه تپه ربودند.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]22/5/65[/size][/size]
[size=3][size=5]در منطقه کوه تپه یک دستگاه خودرو ژاندارمری با یازده نفر سرنشین به کمین افتاده و تمامی سرنشینان شهید شدند.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]11/7/63[/size][/size]
[size=3][size=5]یک نفر چوپان در جنوب روستای «بیشه دراز» توسط گوش برها ربوده شد.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]13/7/63[/size][/size]
[size=3][size=5]در «عین منصور» گروه گشت ژاندارمری به کمین گوش برها افتاد که دو نفر شهید، چهار نفر زخمی و چهار نفر اسیر می شوند.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]11/11/66[/size][/size]
[size=3][size=5]گروه گشت ثارالله به کمین گوش برها افتاده که تعداد شش نفر از نیروها اسیر شدند.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]20/11/66[/size][/size]
[size=3][size=5]در منطقه «چیلات» نیروهای گشت ژاندارمری با گشت گوش برها درگیر شدند و یک نفر از نیروها خودی زخمی شد.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]10/2/67[/size][/size]
[size=3][size=5]گروه گشت لشگر 21 حمزه در منطقه «بیات» به کمین گوش برها افتاده و هشت نفر از نیروها اسیر شدند.[/size][/size]
[size=3][size=5]*[/size][/size]
[size=3][size=5]20/11/64 [/size][/size]
[size=3][size=5]گوش برها دو نفر چوپان در روستای «تپه نادر» را ربودند.[/size][/size]
[size=3][size=5] :[/size][/size]

[size=3][size=5][b]در سال 63 علاوه بر وجود دشمن بعثي و مقابله رزمندگان اسلام با حملات هوايي و زميني ارتش بعث باهدايت دهي دستگاه امنيتي رژيم صدام گروهي معروف به گروه (فرسان) به صورت جنگ چريكي اوضاع منطقه در محور مواصلاتي دهلران به مهران را با عملياتهاي پارتيزاني و ايجاد كمين و انهدام خودروهاي نظامي و شخصي متشنج كردند اين گروهك پس از اينكه در مسير جادهاي اصلي و فرعي منتهي به محل سكونت روستائيان جنگ زده كمين مي زدند خودروهاي آنها را منهدم مي كردند و براي ارائه مدارك مستند به اربابانشان گوش راست هر كدام از سرنشينان رابريده و با خود مي بردند از اين رو آنها را (گوش بر) خطاب مي كردند اولين عمليات ناجوانمردانه گوش برها انهدام يك دستگاه كاميون جهاد سازندگي و شهادت سرنشين اين كاميون و نيز اسارت تعدادي از چوپانان محل كه شب را در حوالي روستا بيتوته مي كردند بود اقدامات خرابكارانه (گوش برها) موجب شد كه بخشي از توان نيروهاي مردمي جهت مقابله با اين عناصر در قالب نيروهاي گشتي و رزمي زير نظر سپاه اختصاص پيدا كند و ضرباتي به اين مزدوران وارد شود./.13/6 /87[/b][/size][/size]

شهدای مقابله با گوشبران:

[size=1]امیدی، یادگار [/size]
[size=1] [/size]
[size=1][font="Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif"][size="3"][color="#ff0000"][b]شهید یادگار امیدی : فرمانده واحداطلاعات وعملیات تیپ یکم امیرالمومنین(ع) لشگر4بعثت (سپاه پاسداران انقلاب اسلامی) سال 1333 هجری شمسی در روستای «چشمه رشید کازران»در شهرستان «شیر وان چرداول» در استان «ایلام»و در خانواده ای روستایی دیده به جهان گشود .وی تحصیلات ابتدایی را به صورت متفرقه به پایان رساند و پس از آن به کار های فنی روی آورد ودر آنها مهارت کسب کرد .در زمان اوج گیری انقلاب ،به صفوف انقلابیو ن پیوست و پس از آن همزمان با تشکیل کمیته انقلاب اسلامی به عضویت در این نهاد در آمد .چندی بعد هنگام بروز آشوب ازسوی ضد انقلاب در کردستان ،وی به منظور شرکت در سر کوب فتنه گران راهی آنجا شد و در حین در گیری مجروح گشت .پس از بهبودی حاصل از جراحات ،با توجه به مهارتش در کار های فنی ،به دعوت جهاد سازندگی استان ایلام ،در آن ار گان مشغول خدمت شد و در پروژه های آبرسانی به روستا ها فعالیت کرد . جنگ تحمیلی که آغاز شد وی داوطلبانه به جبهه میمک شتافت و به همراه تعداد زیادی از نیروهای سپاه ،به عملیات شنا سایی ،مین گذاری و جنگ های پار تیزانی با نیروهای بعثی پرداخت که برای بار دوم مجروح شد .چندی بعد در تاریخ 13 /7 /1359 به عضویت رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایلام در آمد .پس از بهبودی دوباره راهی مناطق عملیاتی شد که در حین شرکت در عملیات برای بار سوم مجروح گشت .یادگار امیدی چندی پس از عملیات والفجر سه ،با وجود شجاعت و صلابت کم نظیری که داشت بعنوان معاونت اطلاعات و عملیات تیپ امیر المومنین(ع)سپاه پاسداران انقلاب اسلامی منصوب شد و یکی از پایه گذاران این واحد پس از تشکیل یگان رزم در استان به شمار می رود .وی در سال 1362با تشرف به حج و تزکیه نفس خود را آماده دیدار معبود کرد .در تاریخ 16/6/1362 این رزمنده و فرمانده شجاع پس از باز گشت از مکه در عملیات والفجر 5 از خود رشادتها ی زیادی نشان داد و با وجودی که در شب اول عملیات مجروح شده بود اما تا پایان موفقیت آمیز آن در خط مقدم ماند و حاضر نشد او را به بیمارستان انتقال دهند . این مرد بزرگ و دلیر بار ها در عملیات پارتیزانی شرکت جست و از خود رشادتهای زیادی نشان داد .مقاومتها و جنگ های او با دشمن مثال زدنی است. در 25 /3 1364 طی یک عملیات پارتیزانی در عمق چهار کیلومتری مواضع دشمن ،تعدادی از مزدوران بعثی را به هلاکت رساند و دو تن از آنان را از جمله یک افسر عراقی به اسارت گرفت .اودر این نفوذها از خود زشادتهای بی شماری به یادگار گذاشت. در عملیات نفوذی دیگری ،فرمانده مزدوران بعثی در منطقه رادرخاک عراق شخصا به هلاکت رساند . یادگار امیدی یکی از تشکیل دهندگان گروه ضربت که در تعقیب مزدوران موسوم به( فرصان )بودند می باشد.این گروه که در منطقه عمومی مهران و دهلران فعال بود، باکمین کردن در مقابل رزمندگان اسلام وبریدن گوش ویا سر آنها وانتقال به خاک عراق از افسران وفرماندهان ارتش عراق پولهای زیادی را می گرفتند. حضور این نیروها در منطقه ،باعث نا امنی برای عقبه نیروهای رزمنده شده بود و به همین منظور یادگار امیدی اقدام به تشکیل گروه ضربت به منظور تعقیب و از بین بردن آنان نمود .وی بارها به همراه گروه ویژه با این نیروها در گیر شد و عده ای از آنان را به هلاکت رساند ،تا اینکه در هشتم آذر ماه سال هزارو سیصد و شصت و چهار در حین در گیری با آنان به شهادت رسید و به ملکوت اعلا پیوست . [/b][/color][/size][/font][/size]
[right]
[/right]

[rasoolmr 1,452]

[quote name='death' timestamp='1352998767' post='282885']
ایران هم اوایل جنگ یه گروه داشت به نام ادم خوارها که صدام برای سرشون جایزه گذاشته بود کسی چیزی در مورد اونا نمیدونه ؟
[/quote]

كتابي هست به نام " شاهرخ " ايشون از فرماندهان يكي از دسته هاي چريكي شهيد سيد مجتبي هاشمي بود در جنگ هاي نامنظم .
اون فيلمي كه مقام معظم رهبري رو نشون ميده در جبهه كه داره در جمع رزمندگان صحبت ميكنن و ميگن جاي همه شما در قلب ماست ، در ميان دسته ايشونه
دسته ايشون دسته اي هست كه همگي از احرار هستن يعني فقط كسانيكه مشتي و لوطيگري داشتند و روحيه شون با رزمندگان يكي نبوده و قصد برگشتن از جبهه رو ميكردن ولي با ديدن شاهرخ و مرامش بسرعت جذب اين دسته ميشدن
قبل از انقلاب كشتي گير بوده و حتي بكبار به مقام اول در مسابقات كشوري دست يافته . سابقه بسيار منفي و شرارت قبل از انقلاب داشته و الوات گري ولي همانند طيب حاج رضايي عاشق امام حسين (ع) بوده و عاقبت به خير ميشه
[size=4]بعد از انقلاب و در جريان مبارزات امام خميني (ره) تحت تاثير انفاس قدسيه امام خميني (ره) توبه ميكنه و حر انقلاب اسلامي[/size] نام ميگيره

[url="http://www.hore-enghelab.blogfa.com/post-6.aspx"]http://www.hore-engh...com/post-6.aspx[/url]
كتاب رو هم ميتونيد از همين جا دانلود كنيد

[size=4][font=Arial][color=#010101][font=Tahoma][color=#010101][color=#313131]شهیدی که در 31 سال عمر خود فراز و نشیب های زیادی را طی کرد، اما در آخر خوشبختانه دعای مادرش مستجاب شد و و عاقبت به خیر شد.[b]شهید شاهرخ ضرغام معروف به حر انقلاب اسلامی.[/b]
مادرش می گفت سند خانه را همیشه آماده بر روی تاخچه گذاشته بود! هر روز دعوا، چاقو کشی و مکافات؟! از قد و قامت که ماشاالله کم نداشت، ارازل های به نام تهران وقتی اسم شاهرخ می آمد سوراخ موش پیدا می کزدند!
اما محرم که می شد دیگر فرق داشت، حرمت امام حسین(ع) را نگه می داشت و این دهه محرمی را نه شرب خمر می کرد، نه دعوا و ...
رگه هایی از جوانمردی و غیرت در او دیده می شد، توجه داشته باشید که این حد و مرزها و خط قرمزهایی که برای خود داشت باعث عاقبت به خیری او شد. روزی وارد کاباره شد و متوجه زنی شد که پشت صندوق ایستاده و آرام و قرار ندارد، وقتی از زن پرسید که مشکلت چیست، او گفت که زن با حجابی هست و مجبور شده است که در اینجا کار کند. شوهرش مرده بود و دو بچه کوچک داشت. شاهرخ اینها را که شنید غیرتش اجازه نداد که زن در آن محیط کثیف بماند. خانه برای آنها اجاره کرد و ماهیانه اجاره خانه و خرجی آنها را می داد. بدون اینکه بخواهدبه زن پیشنهاد ازدواج دهد یا اینجور مسائل که شاید اگر ما بودیم ...
وقتی که نام امام خمینی(ره) بر سر زبانها افتاد، در زندگی شاهرخ نیز تغییر و تحولاتی رخ داد، از مریدان امام شد و به صف یاران امام پیوست. [/color][/color][/font][/color][/font][color=#FF0000][font=Arial][font=Tahoma]بر روی سینه اش خالکوبی کرده بود [b]" فدات شم خمینی"[/b][/font][/font][/color]
[font=Arial][color=#010101][font=Tahoma][color=#010101][color=#313131]در جنگ تحمیلی به جبهه های جنوب رفت و در گروه چریک های فدائيان اسلام به فرماندهی شهید سید مجتبی هاشمی بود، اسم شاهرخ که می آمد عراقی ها از ترس غالب تهی می کردند. به او می گفتند غول آدم خوار! برای سرش جایزه گذاشته بودند. شاهرخ سر انجام در یکی از عملیات ها در سال 59 در مناطق عملیاتی آبادان به مقام شهادت رسید و شهید جاوید الاثر شد. روحش شاد و یادش گرامی[/color][/color][/font][/color][/font]
[url="http://www.khomool.ir/newsdetail-104-fa.html"]http://www.khomool.i...ail-104-fa.html[/url]

چند خاطره از اين شهيد[/size]

[center][size=4][color=red]خاطره اول از دوستان شهید[/color][/size][/center]
[center][size=4]ظاهر و باطن[/size][/center]
[size=4]در پس هیکل درشت و ظاهر خشنی که شاهرخ داشت، باطنی متفاوتی وجود داشت که او را از بسیاری از همردیفانش جدا می ساخت. هیچگاه ندیدیم در محرم و صفر لب به نجاستهای کاباره بزند. ماه رمضان را همیشه روزه می گرفت و نماز می خواند. یکی از دوستانش می گفت: پدر و مادرش بسیار انسانهای با ایمانی بودند. [color=#0000CD]پدرش به لقمه حلال خیلی اهمیت می داد[/color]. مادرش هم بسیار انسان مقیدی بود. اینها بی تأثیر در اخلاق و رفتار شاهرخ نبود .
[color=#0000CD]به سادات و روحانیون بسیار احترام می گذاشت. هر چه پول داشت خرج دیگران می کرد. هر جایی که می رفتیم،هزینه همه را او می پرداخت. هیچ فقیری را دست خالی رد نمی کرد. [/color]
فراموش نمی کنم یکبار زمستان بسیار سردی بود. با هم در حال بازگشت به خانه بودیم . پیرمرد درشت اندامی مشغول گدایی بود و از سرما می لرزید. شاهرخ کاپشن گران قیمت خودش رادر آورد و به مرد فقیر داد. بعد هم دسته ای اسکناس از جیبش برداشت و به آن مرد داد و حرکت کرد. پیرمرد که از خوشحالی نمی دانست چه بگوید، مرتب می گفت ،جوون خدا عاقبت به خیرت کنه![/size]



[center]
[size=4]***[/size][/center]
[size=4]صبح یکی از روزها با هم به کاباره پل کارون رفتیم . به محض ورود ،نگاه شاهرخ به گارسون جدیدی افتاد که سر به زیر، پشت قسمت فروش قرار گرفته بود . با تعجب گفت: این کیه؟ تا حالا اینجا ندیده بودمش؟! در ظاهر، زن بسیار باحیائی بود. اما مجبور شده بود بدون حجاب به این کار مشغول شود . شاهرخ جلوی میز رفت و گفت :همشیره تا حالا ندیده بودمت،تازه اومدی اینجا ؟! زن خیلی آهسته گفت: بله، من از امروز اومدم . شاهرخ دوباره با تعجب پرسید : تو اصلا قیافت به این جور کارها و این جور جاها نمی خوره،اسمت چیه؟ قبلا چیکاره بودی؟
زن در حالی که سرش رو بالا نمی گرفت گفت: مهین هستم، شوهرم چند وقته که مرده، مجبور شدم که برای اجاره خانه و خرجی خودم و پسرم بیام اینجا! شاهرخ ،حسابی به رگ غیرتش برخورده بود ،دندانهایش را به هم فشار می داد ،رگ گردنش زده بود بیرون ،بعد دستش رو مشت کرد و محگم کوبید روی میز و با عصبانیت گفت: ای لعنت بر این مملکت کوفتی!!
بعد بلند گفت: همشیره راه بیفت بریم، شاهرخ همینطور که از در بیرون می رفت رو کرد به ناصر جهود و گفت: زود بر می گردم! مهین هم رفت اتاق پشتی و چادرش رو سر کرد و با حجاب کامل رفت بیرون. بعد هم سوار ماشین شاهرخ شد و حرکت کردند. مدتی از این ماجرا گذشت. من هم شاهرخ را ندیدم. تا اینکه یک روز در باشگاه پولاد همدیگر را دیدیم . بعد از سلام و علیک ،بی مقدمه پرسیدم: راستی قضیه اون مهین خانم چی شد؟
اول درست جواب نمی داد. اما وقتی اصرار کردم گفت: دلم خیلی براشون سوخت ، اون خانم یه پسر ده ساله به اسم رضا داشت. صاحب خونه بخاطر اجاره، اثاث ها رو بیرون ریخته بود . من هم یه خونه کوچیک تو خیابون نیرو هوائی براشون اجاره کردم. به مهین خانم هم گفتم: تو خونه بمون بچه ات رو تربیت کن، من اجاره و خرجی شما رو میدم!![/size]



[center]
[size=4][color=red]خاطره دوم از دوستان شهید[/color][/size][/center]
[center][size=4]محرم[/size][/center]
[size=4]عاشق امام حسین علیه السلام بود. شاهرخ از دوران کودکی علاقه شدیدی به آقا داشت . این محبت قلبی را از مادرش به یادگار داشت . راه اندازی هیئت با کمک دوستان ورزشکار، عزاداری و گریه برای سالار سهیدان در سطح محل،آن هم قبل از انقلاب از برنامه های محرم او بود . هر سال در روز عاشورا به هیئت جواد الائمه علیه السلام در میدان قیام می آمد. بعد هم همراه دسته عزاداری حرکت می کرد .
پیرمرد عالمی به نام سید علی نقی تهرانی مسئول و سخنران هیئت بود. شاهرخ را هم خیلی دوست داشت. در عاشورای سال 57، ساواک به بسیاری از هیئتها اجازه حرکت نمی داد. اما با صحبتهای شاهرخ، دسته هیئت جواد الائمه علیه السلام مجوز گرفت .
صبح عاشورا دسته حرکت کرد. ظهر هم به حسینیه برگشت. شاهرخ میاندار دسته بود. محکم وبا دو دست سینه می زد.
نمی دانم چرا، اما آنروز حال و هوای شاهرخ با سالهای گذشته بسیار متفاوت بود . موقع ناهار ، حاج آقا تهرانی کنار شاهرخ نشسته بود. بعد از صرف غذا،مردم به خانه هاشان رفتند . اما حاج آقا در حسینیه ماند و با شاهرخ شروع کرد به صحبت کرد. ما چند نفر هم آمدیم و در کنار حاج آقا نشستیم . صحبنهای او به قدری زیبا بود که گذر زمان را حس نمی کردیم .
این صحبتها تا اذان مغرب به طول انجامید. بسیار هم اثر بخش بود. من شک ندارم ،اولین جرقه های هدایت ما در همان عصر عاشورا زده شد. آن روز،بعد از صحبتهای حاج آقا و پرسشهای ما، حرّ دیگری متولد شد.آن هم سیزده قرن پس از عاشورا! حرّی به نام شاهرخ ضرغام برای نهضت عاشورایی حضرت امام (ره)[/size]



[center]
[size=4][color=red]خاطره سوم از علیرضا کیانپور (برادر شهید)[/color][/size][/center]
[center][size=4]انقلاب[/size][/center]
[size=4]هر شب در تهران تظاهرات بود. اعتصابات و درگیریها همه چیز را به هم ریخته بود . از مشهد که بر گشتیم . شاهرخ برای نماز جماعت رفت مسجد. خیلی تعجب کردم. فردا شب هم برای نماز مسجد رفت . با چند تا از بچه های انقلابی آنجا آشنا شده بود. در همه تظاهراتها شرکت می کرد. حضور شاهرخ با آن قد و هیکل و قد، قوت قلبی برای دوستانش بود .
البته شاهرخ از قبل هم میانه خوبی با شاه و درباری ها نداشت. بارها دیده بودم که به شاه و خاندان سلطنت فحش می دهد.
[color=#FF0000]ارادت شاهرخ به امام تا آنجا رسید که در همان ایام قبل از انقلاب سینه اش را خالکوبی کرده بود. روی آن هم نوشته بود: فدات شم خميني[/color][/size]





[center][size=4][color=red]خاطره چهارم از دوستان شهید[/color][/size][/center]
[center][size=4]كله پاچه[/size][/center]

[center][size=4]مرتب ميگفت نميدونم بايد هر طور شده كله پاچه پيدا كني ! گفتم آخه شاهرخ تو اين آبادان محاصره شده غذا هم درست پيدا نميشه چه برسه به كله پاچه !؟ بالاخره با كمك يكي از آشپزها كله پاچه فراهم شد گذاشتم داخل يك قابلمه بعد هم بردم مقر شاهرخ و نيروهاش . فكر كردم قصد خوشگذراني و خوردن كله پاچه دارند اما شاهرخ رفت سراغ چهار اسيري كه صبخ همان روز گرفته بودند . آنها را آورد و روي زمين نشاند . يكي از بچه ها ي عرب را هم براي ترجمه آورد بعد شروع كرد به صحبت كردن :[/size][/center]
[center][size=4]خبر داريد ديروز فرمانده يكي از گروهان هاي شما اسير شد ؟ اسراي عراقي با علامت سر تاييد كردند .[/size][/center]
[center][size=4]بعد ادامه داد شما متجاوزيد . شما به ايران حمله كرديد ما هر اسيري را بگيريم مي كشيم و مي خوريم !![/size][/center]
[center][size=4]مترجم هم خيلي تعجب كرده بود . اما سريع ترجمه ميكرد . هر چهار اسير عراقي ترسيده بودند و گريه مي كردند . من و چند نفر ديگه از دور نگاه ميكرديم و ميخنديديم . شاهرخ بلافاصله به سمت قابلمه كله پاچه رفت . بعد هم زبان كله را درآورد جلوي اسرا آمد و گفت : فكر ميكنيد شوخي ميكنم ؟ اين چيه ؟ ... جلوي هر چهار نفرشان گرفت . ترس سربازان عراقي بيشتر شده بود مرتب ناله مي كردند . شاهرخ ادامه داد اين زبان فرمانده شماست !! زبان ميفهميد ، زبان ! زبان خودش را هم بيرون آورد و نشانشان داد بعد بدون مقدمه گفت : شما بايد بخوريدش ! من و بچه هاي ديگه مرده بوديم از خنده ، براي همين رفتيم پشت سنگر . شاهرخ مي خواست با زور زبان را به خورد آنها بدهد . وقتي حسابي ترسيدند خودش آن را خورد ! بعد رفته بود سر قابلمه و سراغ چشم كله و حسابي آنها را ترسانده بود .[/size][/center]
[center][size=4]ساعتي بعد در كمال تعجب هر چهار اسير عراقي را آزاد كرد ! البته يكي از آنها افسر بعثي عراقي بود را بيشتر اذيت كرد . بعد هم بقيه كله پاچه را داغ كردند و با رفقايش تا آخرش را خوردند . آخر شب ديدم در گوشه اي تنها نشسته . رفتم و كنارش نشستم . بعد پرسيدم : آقا شاهرخ يك سئوال دارم ، اين كله پاچه ، ترسوندن عراقي ها و آزادكردنشون !؟ براي چي اين كارها رو كردي ؟[/size][/center]
[center][size=4]شاهرخ خنده تلخي كرد . بعد از چند لحظه سكوت گفت ببين : يك ماه و نيم از جنگ گذشته ، دشمن هم از ما نميترسه ، مي دونه ما قدرت نظامي نداريم . نيروي نفوذي دشمن هم خيلي زياده . چند روز پيش اسراي عراقي را رو فرستاديم عقب جالب اين بود كه نيروهاي نفوذي دشمن اسرا رو از ما تحويل گرفتتند و بعد هم اونها رو آزاد كردند . ما بايد ترسي تو دل نيروهاي دشمن مي انداختيم . اونها نبايد جرات حمله پيدا كنند . مطمئن باش قضيه كله پاچه خيلي سريع بين نيروهاشون پخش مي شه[/size][/center]
[center][size=4]از اينجا بود كه اسم دسته شد دسته آدم خوارها[/size][/center]
[center]
[size=4][color=red]خاطره پنجم از دوستان شهید[/color][/size][/center]
[center][size=4]اسیر[/size][/center]
[size=4]آخر شب بود. شاهرخ مرا صدا کرد و گفت: امشب برای شناسایی می ریم جاده ابوشانک. با عبور از میان نیروهای دشمن به یکی از روستاها رسیدیم. دو افسر عراقی داخل یک سنگر نشسته بودند. یکدفعه دیدم سر نیزه اش را برداشت و رفت سمت آنها ،با تعجب گفتم: شاهرخ چیکار می کنی؟! گفت: هیچی فقط نگاه کن !مطمئن شد کسی آن اطراف نیست. خوب به آنها نزدیک شد. با شگردی خاص هر دوی آنها را به اسارت در آورد و برگشت.
کمی از روستا دور شدیم. شاهرخ گفت: اسیر گرفتن بی فایده است. باید اینها رو بترسونیم. بعد چاقویی برداشت. شروع کرد به تهدید آنها. میگفت: شما رو می کشم و می خورم. دست و پا شکسته عربی صحبت می کرد. اسیرها حسابی ترسیده بودند. گریه می کردند. التماس می کردند. شاهرخ هم ساعتی بعد آنها را آزاد کرد! مات و مبهوت به شاهرخ نگاه می کردم. برگشت به سمت من و گفت :باید دشمن از ما بترسد. باید از ما وحشت داشته باشد. من هم کار دیگری به ذهنم نرسید!
شبهای بعد هم همین کار را تکرار کرد. اسیر را حسابی می ترساند و رها می کرد. مدتی بعد نیرو های ما سازمان یافته شدند. شاهرخ هم اسرا را تحویل می داد . این کار او دشمن را عجیب به وحشت انداخته بود تا اینکه؛ از فرماندهی اعلام شد: نیرو های دشمن از یکی از روستاها عقب نشینی کردند. قرار شد من به همراه شاهرخ جهت شناسایی به آنجا برویم. معمولاً هم شاهرخ بدون سلاح به شناسایی می رفت و با سلاح برمی گشت !!
ساعت شش صبح و هوا روشن بود . کسی را هم در آنجا ندیدیم . در حین شناسایی ودر میان خانه های مخروبه روستا یک دستشویی بود. که نیروهای محلی قبلا با چوب و حلبی ساخته بودند . شاهرخ گفت من نمی تونم تحمل کنم . می رم دستشویی !! گفتم: اینجا خیلی خطرناکه مواظب باش .
من هم رفتم پشت یک دیوار و سنگر گرفتم . یکدفعه دیدم یک سرباز عراقی ،اسلحه به دست به سمت ما می آید . از بی خیالی او فهمیدم که متوجه ما نشده . او مستقیم به محل دستشویی نزدیک می شد . میخواستم به شاهرخ خبر بدهم اما نمی شد . کسی همراهش نبود . از نگاه های متعجب او فهمیدم راه را گم کرده . ضربان قلبم به شدت زیاد شده بود . اگر شاهرخ بیرون بیاید ؟
سرباز عراقی به مقابل دستشویی رسید . با تعجب به اطراف نگاه کرد. یکدفعه شاهرخ با ضربه لگد در را باز کرد و فریاد کشید : وایسا!! سرباز عراقی از ترس اسلحه خود را انداخت و فرار کرد . شاهرخ هم به دنبالش می دوید . از صدای او من هم ترسیده بودم . رفتم و اسلحه اش را برداشتم . بالاخره شاهرخ او را گرفت و به سمت روستا برگشت .
سرباز عراقی همینطور ناله و التماس می کرد . می گفت :تو رو خدا منو نخور!! کمی عربی بلد بودم . تعجب کردم و گفتم چی داری می گی؟ سرباز عراقی آرام که شد به شاهرخ اشاره کرد و گفت :فرماندهان ما قبلاً مشخصات این آقا رو داده بودند . به همه ما هم گفتنه اند: اگر اسیر او شوید شما را می خورد !! برای همین نیروهای ما از این منطقه و از این آقا می ترسند .
خیلی خندیدیم شاهرخ گفت: من اینمه دنبالت دویدم و خسته شدم . اگه می خوای نخورمت باید منو تا سنگر نیروهامون کول کنی ! سرباز عراقی شاهرخ را کول کرد وحرکت کردیم . چند قدم که رفتیم گفتم : شاهرخ، گناه داره تو صد و سی کیلو هستی این بیچاره الان میمیره . شاهرخ هم پایین آمد. بعد از چند دقیقه به سنگر نیروهای خودی رسیدیم و اسیر را تحویل دادیم .
شب بعد، سید مجتبی همه فرماندهان گروههای زیر مجموعه فداعیان اسلام جمع کرد و گفت: برای گروههای خودتان ،اسم انتخاب کنید و به نیرو هایتان کارت شناسایی بدهید. شیران درنده ، عقابان آتشین،اینها نام گروههای چریکی بود . شاهرخ هم نام گروهش را گذاشت : آدم خوارها!!
سید پرسید :این چه اسمیه؟ شاهرخ هم ماجرای کله پاچه و اسیر عراقی را با خنده برای بچه ها تعریف کرد. [/size]




[center]
[size=4][color=red]خاطره ششم از علیرضا کیانپور (برادر شهید)[/color][/size][/center]
[center][size=4]یاد گذشته[/size][/center]
[size=4]دومین روز حضور من در جبهه بود. تا ظهر در مقر بچه ها در هتل کاروانسرا بودم ،پسرکی حدود پانزده سال همیشه همراه شاهرخ بود . مثل فرزندی که همواره با پدر است.
تعجب من از رفتار آنها وقتی بیشتر شد که گفتند:این پسر، رضا فرزند شاهرخ است!! اما من که برادرش بودم خبر نداشتم . عصر بود که دیدم شاهرخ در گوشه ای تنها نشسته. رفتم و در کنارش نشستم. بی مقدمه و با تعجب گفتم: این آقا رضا پسر شماست!؟
خندید و گفت: نه ،مادرش اون رو به من سپرده . گفته مثل پسر خودت مواظب رضا باش . گفتم مادرش دیگه کیه؟ گفت:مهین همون خانمی که تو کاباره بود. آخرین باری که براش خرجی بردم گفت: رضا خیلی دوست داره بره جبهه.من هم آوردمش اینجا.
ماجرای مهین را میدانستم ،برای همین دیگر حرفی نزدم. چند نفری از رفقا آمدند وکنار ما نشستند. صحبت از گذشته و قبل از انقلاب ، شاهرخ خیلی تو فکر رفته بود. بعد هم با آرامی گفت :مهربونی اوستا کریم رو میبینید!
من یه زمانی آخرای شب میرفتم میدون شوش . جلوی کامیون ها رو می گرفتیم . اونها رو تهدید می کردیم . ازشون باج سبیل و حق حساب می گرفتیم . بعد می رفتیم با اون پولها زهر ماری می خریدیم و می خوردیم . زندگی ما تو لجن بود اما خدا دست ما رو گرفت . امام خمینی رو فرستاد تا ما رو آدم کنه . البته بعداً هر چی پول درآوردم به جای اون پولها صدقه دادم . بعد حرف از کمیته و روز های اول انقلاب شد . شاهرخ گفت :گذشته من انقدر خراب بود که روزهای اول ،توی کمیته برای من مامور گذاشته بودند !فکر می کردند که من نفوذی ساواکی ها هستم!
همه ساکت بودند و به حرفهای شاهرخ گوش می کردند . بعد با هم حرکت کردیم و رفتیم برای نماز جماعت . شاهرخ به یکی از بچه ها گفت :برو نگهبان سنگر خواهرها رو عوض کن . با تعجب پرسیدم : مگه شما رزمنده زن هم دارید؟گفت : آره چند تا خانم از اهالی خرمشهر هستند که با ما به آبادان آمدند . برای اینکه مشکلی پیش نیاد برای سنگر آنها نگهبان گذاشتیم .
کمی جلو تر یک مخزن بزرگ آب بود. بچه ها می گفتند: شاهرخ هر دو روز یک بار اینجا می آید و با لباس زیر آب می رود و غسل شهادت می کند. [/size]



[center]
[size=4][color=red]خاطره هفتم از دوستان شهید[/color][/size][/center]
[center][size=4]گروه پیشرو[/size][/center]
[size=4]شب بود که با شاهرخ به دیدن سید مجتبی رفتیم . بیشتر مسئولین گروه ها هم نشسته بودند. سید چند روز قبل اعلام کرده بود :برادر ضرغام معاون بنده در گروه فدائیان اسلام است . سید قبل از شروع جلسه گفت :آقا شاهرخ ،اگه امکان داره اسم گروهت رو عوض کن . اسم آدم خوارها برازنده شما و گروهت نیست !
بعد از کمی صحبت اسم گروه به پیشرو تغییر یافت . سید ادامه داد :رفقا ،سعی کنید با اسیر رفتار خوبی داشته باشید .مولا امیر المومنین علیه السلام سفارش کرده اند که،با اسیر رفتار اسلامی داشته باشید . اما متأسفانه بعضی از رفقا فراموش ومیکنند . همه فهمیدند منظور سید کار های شاهرخه خودش هم خندش گرفت .سید و بقیه بچه ها هم خندیدند .
سید با خنده زد سر شانه شاهرخ و گفت :خودت بگو دیشب چیکار کردی ؟! شاهرخ هم خندید و گفت :با چند تا از بچه ها رفته بودیم شناسایی ،بعد هم کمین گذاشتیم و چهار تا عراقی رو اسیر گرفتیم . تو مسیر برگشت پای من خورد به سنگ و حسابی درد گرفت. کمی جلوتر یه در آهنی پیدا کردیم. من نشستم وسط در و اسرای عراقی چهار طرفش را بلند کردند. مثل پادشاهای قدیم شده بودیم. نمی دونید چقدر حال میداد ! وقتی به نیروهای خودی رسیدیم دیدم سید داره با عصبانیت نگاهم می کنه ، من هم سریع پیاده شدم و گفتم : آقا سید ، این ها اومده بودند ما رو بکشند ، ما فقط ازشون سواری گرفتیم. اما دیگه تکرار نمی شه.[/size]



[center]
[size=4][color=red]خاطره هشتم از دوستان شهید[/color][/size][/center]
[center][size=4]بشکه[/size][/center]
[size=4]نیروهای دشمن هر از چند گاهی به داخل مواضع ما پیشروی میکردند .ما هم تا آنجا که توان داشتیم با آنها مقابله می کردیم .در یکی از شبهای آبان ماه ،نیرو های دشمن با تمام قوا آماده حمله شدند .سید هر چقدر تلاش کرد که از ارتش سلاح سنگین دریافت کند نتوانست . همه مطمئن بودند که صبح فردا ،دشمن حمله وسیعی را آغاز می کند . نیروهای ما آماده باش کامل بودند ،اما دشمن با تمام قوا آمده بود .
شب بود،همه در فکر بودند که چکار باید کرد ناگهان سید گفت :هر چی بشکه خالی تو پالایشگاه داریم ،بیارید توی خط می خواهیم یک کار سامورایی انجام بدیم ! با تعجب گفتم :بشکه ؟گفت :معطل نکن .سریع برو !
نیمه های شب تعداد زیادی بشه در بین سنگرهای نزدیک به دشمن توزیع شد . اما هیچ کس نمی دانست چرا!
ما باید جلوی دشمن را می گرفتیم . برای اینکار باید خاکریز میزدیم .ساعتی بعد حسین لودرچی با لودر موجود در مقر به خط آمد و مشغول زدن خاکریز شد . بچه ها هم با وسایل مرتب به بشکه ها می کوبیدند . این صدا ها باعث می شد که صدای لودر به گوش دشمن نرسد هر کس هم که از دور صداها را میشنید یقین می کرد که اینها صدای شلیک است !
دشن فکر کرده بود ما قصد خمله داریم . همزمان با این کار،بچه ها چند گلوله خمپاره و آر پی جی هم شلیک کردند . چند نفر از بچه های گروه شاهرخ ،فانوس روشن را به زیر شکم الاغ بستند و به سمت دشمن حرکت دادند !با این کار دشمن تصور می کرد که نیروهای ما در حال پیشروی هستند . هر چند سید مجتبی از این کار ناراحت شد و گفت :نباید حیوانات را اذیت کرد .
اما در نهایت ناباوری صبح فردا خاکریز بزرگی از کنار جاده تا میدان تیر کشیده شده بود . دشمن گیج شده بود . آنها نمی دانستند که این خاکریز کی زده شده . تمام سنگرهایی که دشمن برای حمله آماده کرده بود خالی شده بود شاهرخ با نیروهایش برای پاکسازی حرکت کردند . دشمن مهمات زیادی را به جای گذاشته بود .
من به همراه شاهرخ و دو نفر دیگر به سمت سنگرهای دشمن رفتیم . جاده ای خاکی در مقابل ما بود . باید از عرض آن عبور می کردیم . آرام و در سکوت کامل به جاده نزدیک شدیم .جاده از سطح زمین بلند تر بود . یک دفعه دیدم در داخل سنگر آن سوی جاده یک افسر دیدبان عراقی به همراه یک سرباز نشسته اند . افسر عراقی با دوربین،سمت چپ خود را نگاه می کرد . آنها متوجه حضور ما نبودند . ما رو به روی آنها اینطرف جاده بودیم . شاهرخ به یکباره کارد خود را برداشت !از جا بلند شد . بعد هم با آن چهره خشن و با تمام قدرت فریاد زد ،تکون نخور !!
و به سمت سنگر دیدبانی دوید ،از فریاد او من هم ترسیدم . ولی بلا فاصله به دنبال شاهرخ رفتم . وارد سنگر دشمن شدم ،با تعجب دیدم که افسر دیدبان روی زمین افتاده و غش کرده !سرباز عراقی هم دستانش را بالا گرفته و از ترس می لرزد . بالای سر دیده بان رفتم .افسری حدود چهل سال بود . نبض او نمی زد سکته کرده و در دم مرده بود !
دستان سرباز را بستم . ساعتی بعد دیگر بچه های گروه رسیدند ،اسیر را تحویل دادیم .
با بقیه بچه ها برای ادامه پاکسازی حرکت کردیم . ظهر، در کنار جاده بودیم که با وانت ناهار را آوردند یک قابلمه بزرگ برنج بود . قاشق و بشقاب نداشتیم آب برای شستن دستان هم نبود ،با همان وضعیت ناهار خوردیم و بر گشتیم .[/size]





[center][size=4][color=red]خاطره نهم از دوستان شهید[/color][/size][/center]
[center][size=4]جایزه[/size][/center]
[size=4]در آبادان بودم. به دیدن دوستم در یکی از مقرها رفتم . کار او به دست آوردن اخبار مهم از رادیو تلوزیون عراق بود ،این خبر ها را هم به سید و فرماندهان می داد .تا مرا دید گفت :یازده هزار دینار چقدر می شه ؟ با تععجب گفتم :نمی دونم ،چطور مگه؟
گفت :الان عراقی ها در مورد شاهرخ صحبت می کردند با تعجب گفتم: شاهرخ خودمون !؟ فرمانده گروه پیشرو ؟!
گفت: آره ،حسابی هم بهش فحش دادند. انگار خیلی ازش ترسیده اند. گوینده عراق می گفت: این آدم شبیه قول می مونه . اون آدمخواره هر کی سر این جلاد رو بیاره ،یازده هزار دینار جایزه می گیره .
دوستم ادامه داد: تو خرمشهر که بودیم برای سر شهید شیخ شریف جایزه گذاشته بودند ،حالا هم برای شاهرخ ،بهش بگو بیشتر مراقب باشه .[/size]

[size=4][color=red]خاطره دهم از محمد تهراني[/color][/size]
روزهاي آخر
سه روز تا شروع عمليات مانده بود . شب جمعه براي دعاي كميل به مقر نيروها در هتل آمديم. شاهرخ همه نيروهايش را آورده بود . رفتار او خيلي عجيب شده بود . وقتي سيد دعاي كميل را مي خواند شاهرخ در گوشه اي نشسته بود . از شدت گريه شانه هايش ميلرزيد !
با ديدن او ناخودآگاه گريه ام گرفت . سرش پائين بود و دستانش به سمت آسمان . مرتب مي گفت الهي العفو ...
سيد خيلي سوزناك مي خواند . اخر دعا گفت : عمليات نزديكه ، خدايا اگه ما لياقت داريم ما رو پاك كن و شهادت رو نصيبمان كن . بعد گفت : دوستان شهادت نصيب كسي ميشه كه از بقيه پاكتر باشه .
برگشتم به سمت عقب ، شاهرخ سرش را به سجده گذاشته بود و بلند بلند گريه مي كرد !
صبح فردا يكي از خبرنگاران تلويزيون به ميان نيروها آمد و با همه مصاحبه كرد . اين فيلم چند بار از صدا و سيما پخش شده . وقتي دوربين در مقابل شاهرخ قرار گرفت چند دقيقه اي صحبت كرد . در پايان صحبت ها گفت
"[color=#ff0000]راه ما راه امام حسين است . از خدا مي خواهم شهادت را نصيب ما بگرداند [/color]"

[najaf47 2,512]

[quote name='rasoolmr' timestamp='1353016473' post='282983']
[quote name='death' timestamp='1352998767' post='282885']
ایران هم اوایل جنگ یه گروه داشت به نام ادم خوارها که صدام برای سرشون جایزه گذاشته بود کسی چیزی در مورد اونا نمیدونه ؟
[/quote]

كتابي هست به نام " شاهرخ " ايشون از فرماندهان يكي از دسته هاي چريكي شهيد سيد مجتبي هاشمي بود در جنگ هاي نامنظم .
اون فيلمي كه مقام معظم رهبري رو نشون ميده در جبهه كه داره در جمع رزمندگان صحبت ميكنن و ميگن جاي همه شما در قلب ماست ، در ميان دسته ايشونه
دسته ايشون دسته اي هست كه همگي از احرار هستن يعني فقط كسانيكه مشتي و لوطيگري داشتند و روحيه شون با رزمندگان يكي نبوده و قصد برگشتن از جبهه رو ميكردن ولي با ديدن شاهرخ و مرامش بسرعت جذب اين دسته ميشدن
قبل از انقلاب كشتي گير بوده و حتي بكبار به مقام اول در مسابقات كشوري دست يافته ......

[size=4][font=Arial][color=#010101][font=Tahoma][color=#010101][color=#313131]در جنگ تحمیلی به جبهه های جنوب رفت و [b][size=5]در گروه چریک های فدایی به فرماندهی شهید سید مجتبی هاشمی بود[/size][/b]، اسم شاهرخ که می آمد عراقی ها از ترس غالب تهی می کردند. به او می گفتند غول آدم خوار! برای سرش جایزه گذاشته بودند. شاهرخ سر انجام در یکی از عملیات ها در سال 59 در مناطق عملیاتی آبادان به مقام شهادت رسید و شهید جاوید الاثر شد. روحش شاد و یادش گرامی[/color][/color][/font][/color][/font]
[url="http://www.khomool.ir/newsdetail-104-fa.html"]http://www.khomool.i...ail-104-fa.html[/url][/size]
[/quote]

بسمه تعالی

با سلام

برادر رسول ضمن تشکر از توضیحاتتون بابت دسته احرار. مطمئنم اشتباهی در نوشتن متن برجسته کرده رخ داده!!!! قطعا منظور گروه فدائیان اسلام و یا گروه چریکی جنگهای نامنظم چمران(شهید چمران"ره") هست که شهید بزرگوار سید مجتبی هاشمی(ره) از فرماندهان و فعالان این گروه ها در اون بازه زمانی دفاع مقدس بود. زیرا که چریکهای فدایی در اون بازه زمانی کاملا نسبت به انقلاب موضع خصمانه و مسلحانه داشتند و در تهران و کردستان و ترکمن صحرا و .....فعالانه مشغول ترور و شانتاژ و جنگ مسلحانه با انقلاب و نظام بودند!! در ضمن علی رغم اینکه به ظاهر از گروه های چپ بودند ولیکن افکار التقاطی بسیار خطرناکی داشتند و " میلیشیا" هم یکی از شاخه های مهم نظامی و جنگ مسلحانه شون بود. و حتی برخیشون هم با نفوذ به سازمان منافقین در قبل از انقلاب(((([color=#800000]زمانیکه مجاهدین خلق به رهبری مجید شریف واقفی و اعضای فعالی چون خواهر و برادران رضاییها و صمدیه لباف و مجید روشن پناه و حنیف نژاد هنوز بطور کامل از خط رهبر کبیر انقلاب امام راحل(ره) و روحانیت انقلابی فاصله نگرفته بودند که همه شون توسط همین نفوذیها مثل ملعونینی چون مسعود رجوی و موسی خیابانی و مهدی ابریشمچی به ساواک طی چند مرحله لو داده شدند و نهایت همه شون یا ترور شدند ویا زیر شکنجه ساواک جانسپردند[/color] ))))) ضمینه کامل انحراف اون سازمان رو مهیا کرده و کاملا بر خط التقاط و نفاق مستقر شدند تا امروز که سردسته شون هم همین مسعود رجوی ملعون بود.

یا علی مدد.

[rasoolmr 1,452]

ممنون بابت تذكر بجاتون

بله منظور چريك هاي فدائيان اسلام هست .


[size=4]"هر کسی در این عالم فدای یک چیزی می شود.خیلی ها [color="#990066"]فدای مال و مقام و قدرت[/color] [color="#990066"]طلبی ها وهوای نفس[/color] می شوند .اما شما وقتی نام فدائی اسلام روی خودتان می گذاریددر حقیقت دارید خودتان را آماده می کنید تا [color="#006600"]فدائی اسلام[/color] شوید.این با فضیلت ترین چیزهایی است که می شود در این عالم فرض کرد.الحمد لله درجمع شما جوانان کم سال هست.پیرمرد نورانی هست.از این قبیل فاصله ها میان سنین مجاهدین برای خدا و در راه اسلام .درصدر اسلام هم دیده می شد.در کربلا هم بچه 12 و13 ساله بود.حبیب ابن مظاهر هم بود.آن چیست که دو نفر را با این سطح نابرابر از سن را به صحنه می آورد .جز ایمان واخلاص برای خدا نیست.سعی کنید ایمان و اخلاص برای خدا را هر چه بیشتر حفظ کنید.مطمئن باشید که آینده درباره شما و درباره این نسل قضاوت شیرین ودلنشین خواهد داشت... .هر کدام تک تک ستاره ای هستید که در آینده می درخشید.اسم ها مهم نیست.ممکن است یک نام فراموش شود.ممکن است شناخته نشود،اماآنچه مهم است کارها و حرکت هایی است که انجام می گیرد."[/size]

[right][size=3][size=1][font="Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif"][size="3"][size=4]مقام معظم رهبری حضرت آیت الله العظمی خامنه ای(حفظه الله)[/size][/size][/font][/size][/size][/right]
[right][size=3][size=1][font="Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif"][size="3"][size=4]برگرفته از فیلم سخنرانی ایشان در جمع فدائیان اسلام-پاییز 59 [/size][/size][/font][/size][/size][/right]

[najaf47 2,512]

[quote name='rasoolmr' timestamp='1353034328' post='282998']
ممنون بابت تذكر بجاتون

بله منظور چريك هاي فدائيان اسلام هست .


[size=4]"هر کسی در این عالم فدای یک چیزی می شود.خیلی ها [color=#990066]فدای مال و مقام و قدرت[/color] [color=#990066]طلبی ها وهوای نفس[/color] می شوند .اما شما وقتی نام فدائی اسلام روی خودتان می گذاریددر حقیقت دارید خودتان را آماده می کنید تا [color=#006600]فدائی اسلام[/color] شوید.این با فضیلت ترین چیزهایی است که می شود در این عالم فرض کرد.الحمد لله درجمع شما جوانان کم سال هست.پیرمرد نورانی هست.از این قبیل فاصله ها میان سنین مجاهدین برای خدا و در راه اسلام .درصدر اسلام هم دیده می شد.در کربلا هم بچه 12 و13 ساله بود.حبیب ابن مظاهر هم بود.آن چیست که دو نفر را با این سطح نابرابر از سن را به صحنه می آورد .جز ایمان واخلاص برای خدا نیست.سعی کنید ایمان و اخلاص برای خدا را هر چه بیشتر حفظ کنید.مطمئن باشید که آینده درباره شما و درباره این نسل قضاوت شیرین ودلنشین خواهد داشت... .هر کدام تک تک ستاره ای هستید که در آینده می درخشید.اسم ها مهم نیست.ممکن است یک نام فراموش شود.ممکن است شناخته نشود،اماآنچه مهم است کارها و حرکت هایی است که انجام می گیرد."[/size]

[right][size=3][size=1][font=Tahoma,Arial,Helvetica,sans-serif][size=3][size=4]مقام معظم رهبری حضرت آیت الله العظمی خامنه ای(حفظه الله)[/size][/size][/font][/size][/size][/right]
[right][size=3][size=1][font=Tahoma,Arial,Helvetica,sans-serif][size=3][size=4]برگرفته از فیلم سخنرانی ایشان در جمع فدائیان اسلام-پاییز 59 [/size][/size][/font][/size][/size][/right]
[/quote]

بسمه تعالی

با سلام

پس رسول جان زحمت اصلاح متن رو میکشیدی جان برادر.
چون خدای نکرده ممکنه برای خواننده های پستت سوء تفاهم ایجاد کنه.ماشالا خودت بهتر از این حقیر واقفی که متاسفانه هستند توی سایت و ...که از آب گل آلود ماهی بگیرن و پیرن عثمونش کنن علیه شما و ما و همه بچه مذهبی ها و ولایی های سایت!! مخصوصا اینکه جدیدا توی سایت خیلی پر و بالشون بنا به دلایلی!!!! باز شده!!!!! .....فعلا داریم صبر میکنیم ببینیم تا کجا میخوان پیش برن تا بوقت مقتضیش......به هر حال اگه همینطور پیش برن بزودی اتفاقات مهمی در سایت خواهد افتاد.... بگذریم......

یا علی مدد.

[arminheidari 24,421]

یک بحثی برای من پیش آمد
در مناطقی که نیروهای چریک بصورت شبانه کمین می زنند و نیروهای ما را سلاخی می کنند راه حل مقابله چیست؟

بحث مواظبت خود نیروها و ضد کمین که مشخص است و درمان می توان گفت
اما نیروی کمین کننده چگونه شکار می شود ، بحث پیشگیری؟

- خودم فکر کردم دیدم دیده بان و تک تیرانداز با دوربین گرمایاب برای شناسایی راه اول است ، بویژه در مناطق خطرناک اگرچه این نیروهای شناسایی هم ممکن است لو بروند و کشته شوند
- در سویی دیگر شناسایی مقر در خاک دشمن و حمله خمپاره ای یا توپخانه ای
- تله مین گذاری در مسیر دشمن
- گشت پهباد

[mahdi42 520]

[quote name='arminheidari' timestamp='1353057218' post='283049']
یک بحثی برای من پیش آمد
در مناطقی که نیروهای چریک بصورت شبانه کمین می زنند و نیروهای ما را سلاخی می کنند راه حل مقابله چیست؟

بحث مواظبت خود نیروها و ضد کمین که مشخص است و درمان می توان گفت
اما نیروی کمین کننده چگونه شکار می شود ، بحث پیشگیری؟

- خودم فکر کردم دیدم دیده بان و تک تیرانداز با دوربین گرمایاب برای شناسایی راه اول است ، بویژه در مناطق خطرناک اگرچه این نیروهای شناسایی هم ممکن است لو بروند و کشته شوند
- در سویی دیگر شناسایی مقر در خاک دشمن و حمله خمپاره ای یا توپخانه ای
- تله مین گذاری در مسیر دشمن
- گشت پهباد
[/quote]

تنها راه مقابله کسب اطلاعات دقیق هست. که بشه از ضربه زدنشون جلوگیری کرد چوننیروهای چریک هیچ راه و استراتژی کاملا یکسانی در دو حمله متفاوت ممکنه نداشته باشن پس باید اطلاعات دقیقی از زمان حرکت-محل استقرار-هدف نهایی-مقدار تسلیحات-تعداد نفرات بدست اورد