عاشقانه‌ي سه پادشاهي عاشقانه‌ي سه پادشاهي - نخستین تقابل لیو بی و لو بو

[infected 2]

سریال سه امپراطوری تو شیکه rubix با دوبله فارسی پحش میشه واقعا جالبه

[Deepblue 698]

آقا مصطفی چرا داستان رو نیمه تمام گذاشتید؟

چقدر زحمات افراد در تولید محتوای فارسی در وب از بین میره. از سال 79 که در محیط اینترنت فعالم بارها و بارها دیدم. به اشکال گوناگون. از سوختن هارد و فیلتر شدن و نابود شدن هاست و خرابی فونت و کارشکنی دولت وووو..... فقط میشه گفت حیف حیف حیف....

در خیلی مباحث نیاز به رسوب محتوای فارسی داریم ولی ظاهرا برای هیچکس مهم نیست. فقط بحث های مبتذل اینستاگرامی و خندوانه ای و جک و مشابهاتش طرفدار داره... وای بر ملتی که تاریخ نمیخواند.

[farhad29 615]

چقدر زود سالها میگذرن.
مصطفی جان انشالا شاد و تندرست در کنار خانواده باشی و ترو خدا بیا این داستان ادامه بده.
دلمون برای متن های بلندت تنگ شده.

ویرایش شده در بهمن 97 توسط farhad29

[Gunslinger 22]

romance of three kingdoms

این نسخه کامل انگلیسی کتابش هست به همراه یکسری نقاشی و عکس...

 

[YEQ 368]

(نمیدونم ربطی به تاپیک داره یا نه)

 کمپانی SEGA تا چند روز دیگه عنوان جدید استراتژی Total War رو با نام Three kingdoms و با محوریت داستان سائو سائو و سه پادشاهی منتشر می کنه

داستان بازی از زمان فروپاشی سلسله ی هان در سال 190 میلادی (حدودا) شروع میشه

تنوع محیط ها و تاکتیک ها در نوع خودش بی سابقه است (از زمان نسخه ی شوگان 2 و جنگ های آسیای شرقی)

  آدرس رسمی

دو تصویر نه چندان با کیفیت از گیم پلی (باقی تصاویر و ویدئو ها تو صفحه ی اصلی در لینک بالا هست )

[Sidad 85]

این تاپیک بسیار قدیمی و با ارزش هست امیدوارم دوستمون جناب مصطفی اون رو ادامه بدن

 

ویرایش شده در اسفند 97 توسط Sidad

[mostafa_by 5,726]

با عرض سلام و احترام خدمت تمامی دوستان عزیز و گرامی.

این تاپیک از ابتدای نگارش، جزو تاپیک های محبوب من بود که نتیجه سال ها تحقیق و مطالعه درخصوص برهه صد ساله ای از تاریخ چین رو قرار بود در خودش جا بده که متأسفانه بنا به دلایل و مشکلات ناخواسته ای، پشتوانه نگارش آن از بین رفت و در نتیجه تاپیک نیز ناتمام ماند. البته آن اطلاعات خرد خرد جمع آوری شد (البته نه به حجم گذشته). ولی دوری من از سایت محبوب میلیتاری مانع از ادامه نگارش آن شد (که شاید یکی از دلایل آن، تصور بنده بر این امر بود که این مدل مطالب دیگر خواننده ای ندارد.).

چندی پیش پا پست یکی از دوستان ارزشمندم مواجه شدم که در گذشته، افتخار آشنایی با ایشان را نداشتم. صحبت هایی که داشتیم، بعلاوه نظرات دوستانی که پس از من در این تاپیک نوشته بودند و از خواندشان محروم بودم، این انگیزه را در من بوجود آورد که ادامه مطلب را خدمت دوستانی که تمایل به خواندنشان دارند تقدیم کنم. پروژه مطالعه مجدد از اوایل این ماه کلید خورد و قولی که دادم این بود که قبل از عید، حداقل یک مطلب درمورد آن نوشته باشم که علی رغم فرصت اندکی که در پایان سال دارم و مشغله های آخر سالی، تمام تلاشم را دارم می کنم که به این قول پایبند باشم.

صرفاً خواستم در این پست، از تمامی دوستان بزرگوارم که در این مدت نسبت به حقیر محبت داشته و من را در نوشتن ادامه این مطلب ترغیب نمودند تشکر و قدردانی نمایم.

امیدوارم که در ادامه، از دانش و معلومات ارزشمند دوستانم همچون گذشته بهره مند شوم.

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

 

راستی دیدم که دوست گرامی، جناب YEQ در پست خود، نسخه جدید بازی Total War که به این برهه تاریخی اختصاص دارد را معرفی کرده اند.

بد ندیدم که دوستان را با این تیزر از بازی نیز آشنا نمایم.

 

 

 

 

 

تریلر بازی Total War : Three Kingdoms

 

این تریلر جذاب که به ابتدای وقایع عصر سه پادشاهی و دوران دونگ ژو و لو بو بازمی گردد، با ظهور دونگ ژو آغاز و با نبرد نیروهای ائتلاف در کمپین مقابله با دونگ ژو و دوئل جذاب ژانگ فی و گوان یو با لو بو خاتمه می یابد.

 

 

در ادامه برای شناخت محیط بازی می توانید این کلیپ را ببینید :

 

 

 

گیم پلی بازی Total War : Three Kingdoms

 

این تریلر نیز به نبرد شیاپی (Xiapi) اختصاص دارد که بین ائتلاف سائو سائو و لیو بی از یک سو با لو بو و چن گونگ از سوی دیگر رخ داد که در یکی دو پست آینده، ان شاءالله داستان چگونگی این ائتلاف و نبرد مذکور را (در قسمت دهم و یازدهم) خواهید خواند.

 

[mostafa_by 5,726]

عرض سلام و خسته نباشید خدمت تمامی دوستان گرامی.

قبل از هر چیز، فرا رسیدن عید سعید و باستانی نوروز را خدمت تمامی دوستان تبریک و تهنیت عرض می کنم.

امیدوارم که سالی خوب و سرشار از موفقیت را در پیش رو داشته باشید.

 

---------------------------------------------------------------------------------------

 

و اما ادامه داستانی که وعد داده بودم :

بر 24 اسفند 1397 در 14:51 , mostafa_by گفت:

قولی که دادم این بود که قبل از عید، حداقل یک مطلب درمورد آن نوشته باشم که علی رغم فرصت اندکی که در پایان سال دارم و مشغله های آخر سالی، تمام تلاشم را دارم می کنم که به این قول پایبند باشم.

 

من تمام تلاش خود را کردم که باتوجه به وقت بسیار کمی که داشتم، قسمت دهم تا قبل از پایان سال ارسال شود. مطلب نیز آماده شده است. اما حقیقت این است که با توجه به متنی که اخیراً بدستم رسیده است، بهتر دیدم که در ابتدا، گریزی به قسمت هشتم و سرنوشت امپراطور و دربار داشته باشیم تا بعد به داستان جذابی که بین سائو سائو، لیو بی و لو بو پیش می آید بپردازیم.

علت این فلش بک داستانی نیز به این برمی گردد که سلسله وقایعی که پس از مرگ وان یون رخ می دهد، به فرار امپراطور از چانگ آن و در نهایت افتادن وی به دست سائو سائو منجر می گردد که خود، تأثیری جالب بر روی وقایع بعدی این برهه از تاریخ می گذارد. لذا اگرچه خیلی به این برهه کوتاه (ولی مهم) پرداخته نشده است، ولی به نظر می رسد توجه به وقایع آن از اهمیت بالایی برخوردار باشد و یا اینکه حداقل برای مخاطب تازگی داشته باشد.

لذا بهتر دیدم با تأخیری حداکثر یکی دو روزه، ابتدا مطلبی درمورد وقایع دربار در عصر لی جوئه و گوا سی و سرنوشت این دو ژنرال به رشته تحریر درآید و سپس ادامه ماجرا از سر گرفته شود.

پس امیدوارم بدقولی حقیر را برای بهتر شدن داستان، به بزرگی خود ببخشید.

 

---------------------------------------------------------------------------------------

 

اما توصیه اکید حقیر این است که این نقشه ها را به دقت بررسی فرمایید و اسم و مکان ایالت ها (بخصوص ایالت های غربی که اصل ماجرا در آنجا رخ می دهد) را بخاطر بسپارید.

از اهمیت ایالت های غربی ذکر همین نکته بس که سائو سائو (ایالت یان)، یوآن شائو (ایالت جی)، لیو بی (ایالت شو)، گونگ سون زان (ایالت یو)، سون سه (فرزند ارشد و وارث سون جیان) یوآن شو (ایالت یانگ) و لیو بیائو (ایالت جین)، همگی در این ایالات حضور داشتند.

پس نام و جایگاه ایالات را بخاطر بپسارید که در تصویرسازی وقایع آتی و نبرد بین این ایالات، بسیار به کار خواهد آمد.

 

 

ان شاءالله طی یکی دو روز آینده، قسمت دهم تقدیم دوستان خواهد شد.

[mostafa_by 5,726]

این قسمت، در ادامه وقایعی است که در قسمت هشتم رخ داد.
وقایعی که به فتح پایتخت توسط سپاهیان لی جوئه و گوان سی منجر گردید.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

قسمت دهم – سرنوشت دربار پس از سقوط

 

همانطور که سائو سائو انتظار داشت، لیو بی که حالا فرماندار ایالت شو شده بود، لو بو و لشکریانش را پذیرفت. لو بو همان جایی استقرار یافت که روزگاری خود لیو بی پس از ورود به ایالت شو، در آن مستقر شده بود : شهر مرزی شیائو پی (Xiaopei). شهری در نزدیکی مرز ایالت یان که این امکان را به لیو بی می داد که درصورت مورد حمله قرار گرفتن، به سرعت به کمک آن بشتابد و همچنین درصورتی که خود شو مورد حمله قرار گرفت، لو بو از شیائو پی به کمک آن ها بشتابد.

بدین ترتیب شو تبدیل به لقمه ای گلوگیر برای سائو سائو شد. لقمه ای که برای گسترش سرزمین ها و نیز کنترل و تسلط بر غرب چین بسیار حیاتی بود. 6 فرمانداری که سائو سائو می بایست قبل از آنکه نگاه دیگر رقبا بدان بیافتد، آن را بدست آورد و حالا دیگر آن سرزمینی نیست که روزگاری تائو چیان آن را اداره می کرد و می شد با بخشی از نیروهای نظامی خود و بدون تدارکاتی چند، آن را تسخیر نمود. پس به مشورت با فرماندهان و مشاوران خود نشست. شون یو (Xun Yu - Wenrou)، مشاور نظامی سائو سائو، پیش بینی نمود که به زودی بین لیو بی و لو بو جنگ قدرتی در خواهد گرفت که به تضعیف دو طرف منجر خواهد شد. پس آن زمان، بهترین فرصت برای حمله به شو خواهد بود. سائو سائو نیز این تحلیل را پذیرفت و به انتظار نشست.

اما در این میان، خبری بهت برانگیز به وی رسید : فرار امپراطور از دست اشغالگران پایتخت.

 

پس از فتح لویانگ (پایتخت هان شرقی) توسط سپاهیان ائتلاف (توسط سون جیان)، ائتلاف خیلی زود به پایان خود رسید. چرا که با جدا شدن سائو سائو، سون جیان و لیو بی و نیز اختلافات بین یوآن شائو و گونگ سون زان، عملاً امکان ادامه همکاری زیر یک پرچم وجود نداشت. در نتیجه هریک از جنگ سالاران راه خود را رفته و سائو سائو نیز که در نبرد شین یان (Xingyang)، مغلوب لو بو (که در آن زمان در خدمت دونگ ژو بود) شده بود و با تلفات سنگین عقب نشینی کرده بود (و خود نیز خوش شانس بود که در این نبرد کشته نشد.)، از خیر بدست آوردن امپراطور گذشته بود. پس از آن و تا کشته شدن دونگ ژو بدست لو بو، تقریباً جنگ سالاران دیگر کار خاصی با امپراطور و دونگ ژو نداشتند. بالعکس این فرماندهان ارشد دونگ ژو بودند که گاهی به سرزمین های دیگر جنگ سالاران حمله کرده و آن ها را به عقب می راندند. بطور مثال در حمله به چن لیو (Chenliu) و یین چوان (Yingchuan)، شیاهو یوآن (Xiahou Yuan – Miaocai) و سائو سائو با شکست در برابر سپاه لی جوئه مجبور به عقب نشینی شده بودند. اما در گرماگرم همین نبردها بود که داستان ترور دونگ ژو پیش آمد و سپاهیان شیلیانگ و فرماندهان ارشد آن سرگردان شدند.

فرماندهان چهارگانه سپاه شیلیانگ (لی جوئه (Li Jue)، گوا سی (Guo Si)، فان چو (Fan Chou) و ژان جی (Zhang Ji) که بالاترین مقام های نظامی سپاه شیلیانگ بودند.) به هم اندیشی پرداختند. عده ای بر این بودند که به ایالت لیان (Liang Zhou) و سرزمین های خود بازگردند. عده ای نیز معتقد بودند که می بایست از امپراطور و وان یون (که حالا به جای دونگ ژو، صدر اعظم کشور شده بود.) درخواست بخشش و بازگشت به قدرت را می کردند؛ چرا که بسیاری از حامیان دونگ ژو بخشیده شده بودند. نتیجه کلی این مشورت ها این بود که نامه ای به دربار نوشته شود و در آن، درخواست بخشش صورت پذیرد. درخواستی که مورد قبول وان یون قرار نگرفت (و شرح آن در قسمت هشتم آمده است.).
با عدم قبول درخواست بخشش و نیز خبر آماده شدن لو بو برای حمله به سپاه شیلیانگ، ترس و وحشت فرماندهان چهارگانه را در بر گرفت. این باور تقویت شد که می بایست از یکدیگر جدا شده و هر یک به سرزمینی پناه برند. اما جیا شو (Jia Xu)، مشاور ارشد نظامی لی جوئه، پیشنهاد کرد که حالا که لوبو از چانگ آن خارج شده و بخشی از سپاه امپراطوری به اردو رفته است، بهترین زمان برای حمله ای برق آسا به چانگ آن و و تسخیر پایتخت و گروگان گرفتن امپراطور و دربار می باشد. فرماندهان با این پیشنهاد موافقت کرده و به پایتخت هجوم آوردند که این حمله به کشته شدن وان یون، فرار چن گونگ و باقیمانده سپاه لو بو و نیز تسخیر پایتخت انجامید. باز امپراطور در دست فرماندهان نظامی قرار گرفته بود؛ با این تفاوت که این بار، دیگر جنگ سالاران اهمیتی به این موضوع نمی دادند و سلسله هان را از دست رفته تصور می کردند و بر روی جنگ قدرت خود متمرکز شده بودند.

امپراطور چون مومی در دست فرماندهان شیلیانگی قرار گرفته بود و ایشان با دادن سمت های مختلف به خود و نیز کسانی که ایشان را مورد حمایت قرار می دادند، آن هم به حکم امپراطور، به افزایش قدرت و نفوذ خود می پرداختند. حتی سائو سائو نیز به ایشان خراج می پرداخت. گویا همه چیز به کام چهار ژنرال پیش می رفت. اما سلسله وقایعی، به این دوران خوشی پایان داد. وقایعی که با نافرمانی ما تنگ (Ma Teng – Shoucheng)، پدر ما چائو (Ma Chao - Mengqi) که در آینده فرماندار ایالت لیانگ و نیز یکی از پنج ژنرال ببر نشان لیو بی می گردد، آغاز گردید.

در بهار سال 194 میلادی بود که جنگ سالار اهل لیانگ، ما تنگ که در گذشته در ائتلاف یوآن شائو بر ضد دونگ ژو نیز حضور داشت، از دربار درخواست ملزومات و اموال بیشتری نمود. در نظام ارباب و رعیتی، هر لرد چندین واسال داشت که واسال ها از لرد تیول دریافت می کردند و در ازای آن، خراج گذار لرد بودند و در هنگام نیاز، سپاهیان خود را برای جنگ ها و یا حمایت از لرد گسیل می داشتند. در سرزمین چین باستان نیز به مانند سایر کشورها، این نظام برقرار بود و امپراطور، لرد بزرگ بود و فرمانداران ایالات و نیز ملاکین بزرگ، واسال های ایشان بودند. ما تنگ نیز یکی از این واسال ها بود و حالا از ارباب خود تقاضای سهمی بیشتر از گذشته را داشت. درخواستی که با مخالفت دربار روبرو شد. به همین دلیل ما تنگ سر به طغیان گذاشت. پادرمیانی ها فایده ای نداشت. لذا هان سوئی (Han Sui – Wenyue) برای مهار ما تنگ فرستاده شد. اما به دلیل دوستی دیرینه ای که بین این دو برقرار بود، هان سوئی به سپاه ما تنگ پیوست. از سوی دیگر، لیو یان، دیگر جنگ سالار متنفذ هان نیز به آن ها ملحق شد و ایشان آماده حمله به چانگ آن شدند. با کشف این توطئه، لی جوئه، بلندمرتبه ترین ژنرال های ارتش، فان چو و ژان جی و نیز برادرزاده خود، لی لی (Li Li) را برای سرکوب ما تنگ و هان سوئی به میدان فرستاد. در نزدیکی چانگ آن نبرد سنگینی بین دو سپاه درگرفت که پیروز این نبرد، لشکر شیلیانگ بود. ما تنگ و هان سوئی با این شکست، به سمت ایالت لیان عقب نشینی کردند. از آنجایی که سپاه ایشان شکست سنگینی خورده و تدارکاتشان نیز  رو به پایان بود، درگیر شدن در نبردی دیگر می توانست به مرگ حتمی شان بیانجامد. بر این اساس لی لی اصرار به تعقیب دشمن نمود. ژان جی به تعقیب ما تنگ پرداخت که حمله وی با دلاوری ما چائو ناکام ماند. فان چو نیز به تعقیب هان سوئی پرداخت. اما قبل از درگیر شدن، صحبت هایی بین این دو رد و بدل شد. فان چو که به هان سوئی علاقه داشت و دوستی این دو از سالیان دور برقرار بود و هر دو از یک روستا بودند، تحت تأثیر این صحبت ها از ادامه تعقیب صرفنظر نمود و دستور بازگشت سپاه را صادر نمود. تصمیمی که برای وی گران تمام شد.

لی لی جوان و مغرور وقتی با این تصمیم فان چو مواجه شد، از وی کینه به دل گرفت. از آنجا که او مورد اعتماد و علاقه عموی خود، لی جوئه قرار داشت، تلاش کرد با نامه ای محرمانه، داستان را به گونه ای دیگر برای لی جوئه بازگو نماید. وی در این نامه اشاره نمود که فان چو با هان سوئی همکاری داشته و پنهانی توطئه نموده اند. لی جوئه نیز تحت تأثیر این نامه، به فان چو ظنین شد. از طرفی درجه نظامی و جایگاه فان چو از لی جوئه بالاتر بود شاید حسادت هایی از این دست هم در این تصمیم بی تأثیر نبوده باشند. پس از مشورت با گوا سی، نقشه ای طراحی و در انتظار بازگشت سپاه شیلیانگ به چانگ آن شد. با ورود سپاهیان فاتح، جشنی مفصل ترتیب داده شد و از ایشان مفصلی به عمل آمد. در هنگامه جشن بود که ناگهان به دستور لی جوئه، فان چو دستگیر و همان جا گردن زده شد.

 

نقاشی ای از صحنه اعدام فان چو در کتاب عاشقانه سه پادشاهی

با حذف یکی از چهار ژنرال، اندک اندک نگاه بدبینانه نسبت به دیگر همراهان تقویت گردید. بخصوص بین دو ژنرال اصلی؛ لی جوئه و گوا سی. در ظاهر همه چیز خوب به نظر می رسید. ولی این، تنها آتشی زیر خاکستر و انبار باروتی بود که تنها نیاز به جرقه ای داشت برای انفجاری بزرگ. این جرقه را نیز یک زن روشن نمود : همسر گوا سی!

 

===========================================

 

پ.ن 1 : قصدم بر این بود که داستان چهار ژنرال را در یک قسمت نقل نمایم. اما چون این داستان برای خودم نیز جذابیت و تازگی داشت و درمورد آن بیشتر و بیشتر مطالعه کردم، به مطالب جالبی رسیدم که بد ندیدم با قدری شرح و تفصیل بیشتر، این داستان را نقل کنم که دوستان با سرنوشت آن ها بیشتر آشنا شوند و به تحکیم داستان اصلی هم کمک بیشتری نماید. به همین دلیل و برای جلوگیری از اطاله کلام، مطلب در دو بخش خدمت دوستان ارسال می شود.

البته از آنجایی که کلیات مطلب آماده است، قسمت یازدهم در فاصله ای کوتاه از این قسمت (به منظور دادن فرصت برای مطالعه دوستان)، در تاپیک قرار داده خواهد شد.

پ.ن 2 : ذکر این نکته ضروری است که در گذشته، در کنار نام ها، از واژه Style هم استفاده می کردم که شاید برای دوستان کمی نامفهوم بوده باشد. این Style در واقع لقب یا نام محترمانه می باشد. در چین، معمولاً افراد و شخصیت های مهم، در کنار نام اصلی خود، یک نام محترمانه نیز داشتند که اکثراً  با همان نام هم خطاب می شدند؛ بالاخص در محاوره های دوستانه. در فرمت جدید نوشتاری، نام های محترمانه در کنار نام اصلی و با خط فاصله عنوان خواهد شد. بطور مثال Xiahou Yuan – Miaocai .

پ.ن 3 : شاید برای برخی دوستان، نحوه نگارش نام ها توسط بنده قدری عجیب و یا حتی اشتباه به نظر برسد. تلاش من بر این بود که نام ها براساس تلفظ چینی آن نوشته شود. بطور مثال در زبان چینی، معمولاً «حرف گ» در پایان نام، خوانده نمی شود. مثل کلمه Qing که چین خوانده می شود. یا Wang که وان خوانده می شود. از طرف دیگر حرف H معمولاً  «خ» و حرف X بصورت «ش» تلفظ می شود. بطور مثال Huang خوانده می شود «خوان» و یا مثلا Xu خوانده می شود «شو». به همین دلیل بنده نیز در نگارش، کلمات را به این شکل نوشتم مگر آنکه تلفظ آن هم به همان شکل نوشتاری باشد مثل Chen Gong که چن گونگ و یا Ma Teng که همان ما تنگ خوانده می شود.

اما اگر دوستان با این سبک ذکر نام ها مشکل دارند، امر بفرمایند تا بصورت معمول نوشته شود.

[Deepblue 698]

در مورد پی نوشت 1 به نظرم داستانهای حاشیه ای در جذاب شدن داستان اصلی خیلی موثره.

در مورد پی نوشت 2 خیلی کار خوبیه. چون در قسمت اول تا الان بعضی جاها اسم و بعضی جاها لقب رو به کار بردید که خواننده حواسش نباشه قاطی میکنه. خصوصا که اسامی هم بعضا شباهت دارند.

در مورد پی نوشت 3 خیلی خوبه که کنار اسامی نوشتاری انگلیسی و روش تلفظ را هم خواننده یاد میگیره. حتی میشه به عنوان یک مقدمه مختصر اینها را در اول داستان جمع آوری کرد و نوشت تا دائما نیاز به تکرار در حین داستان نباشد.

[Deepblue 698]

بر 1 فروردین 1398 در 02:14 , mostafa_by گفت:

از اهمیت ایالت های غربی ذکر همین نکته بس که سائو سائو (ایالت یان)، یوآن شائو (ایالت جی)، لیو بی (ایالت شو)، گونگ سون زان (ایالت یو)، سون سه (فرزند ارشد و وارث سون جیان) یوآن شو (ایالت یانگ) و لیو بیائو (ایالت جین)، همگی در این ایالات حضور داشتند.

ببخشید امکانش هست اسامی ایالتها با تلفظ فارسی هم بنویسید. الا "شو" کدامه؟ Xu یا Yu؟ "یان" کدومه Yan یا Yang؟ شائو و یوان شو و سون سه رو هم نمیتونم پیدا کنم روی نقشه.

یکبار هم ژو استفاده کردید به جای شو.

بر 2 فروردین 1398 در 11:36 , mostafa_by گفت:

بطور مثال در حمله به چن لیو (Chenliu) و یین چوان (Yingchuan)، شیاهو یوآن (Xiahou Yuan – Miaocai)

 لطفا شهرها را هم بگید در کدام استانها هستند.

-=-=-=-=-=-=-=-

یک سوال دیگه هم اینکه متوجه نشدم چرا پس از مرگ دونگ ژو، رابطه لي جوئه (Li Jue Styled Zhiran) و گو ساي (Guo Si) با وان يون و دربار خراب شد؟ ظاهرا سابقه قبلی داشته.

بر 2 فروردین 1398 در 11:36 , mostafa_by گفت:

ما تنگ (Ma Teng – Shoucheng)، پدر ما چائو (Ma Chao - Mengqi)

به نظرم اسامی فارسی هم مثل لاتین بنویسید بهتر است. مثل ما-تنگ یا ما-چائو یا لیو-بی. به نظرم مشکلی که ایجاد میکنه اینه که ما در فارسی سیلابها و حروف اضافه و کلمات دو حرفی و سه حرفی زیاد داریم. به همین علت در زمان خواندن وقتی مثلا میرسیم به "ما" یا "بی" یک لحظه خواننده باید توقف کنه که "ما" یا "بی" منظور ضمیر فارسی هست یا اسم چینی. حتی حوصله کنید اسامی داخل گیومه برود این مشکل خیلی اساسی تر حل می شود.

بر 2 فروردین 1398 در 11:36 , mostafa_by گفت:

ما تنگ نیز یکی از این واسال ها بود و حالا از ارباب خود تقاضای سهمی بیشتر از گذشته را داشت. درخواستی که با مخالفت دربار روبرو شد. به همین دلیل ما تنگ سر به طغیان گذاشت. پادرمیانی ها فایده ای نداشت.

در اینجا هم ظاهرا علت جنگ صرفا با ندادن زمین بیشتر نیست و عقبه تاریخی دارد(البته بارها اشاره کرده اید داستان حواشی مفصل بسیار زیاد دارد). ولی اینجا چیزی که جالبه ظاهرا روی نقشه این ایالت لیانگ معادل ایالت سین کیانگ(ترکستان اویغورها) فعلی باشد. از این لحاظ هم اختلافات قابل بررسی است.

بر 2 فروردین 1398 در 11:36 , mostafa_by گفت:

در چین، معمولاً افراد و شخصیت های مهم، در کنار نام اصلی خود، یک نام محترمانه نیز داشتند که اکثراً  با همان نام هم خطاب می شدند؛ بالاخص در محاوره های دوستانه. در فرمت جدید نوشتاری، نام های محترمانه در کنار نام اصلی و با خط فاصله عنوان خواهد شد. بطور مثال Xiahou Yuan – Miaocai .

یک نکته دیگه که به ذهنم رسید اینه که لقب معمولا حاوی معنی هست. مثلا در زبان عربی ابوتراب یا البغدادی یا ابوالحسن، هر کدام اشاره به ماجرا یا شهر یا اسم فرزند یا ویژگی خاصی دارد. احتمالا در زبان چینی هم این قاعده برقرار است. مثلا اینجا "Miaocai" هم که به عنوان لقب به کار رفته بایستی معنای خاصی داشته باشد. اگر به معنای لقبها هم دسترسی داشته باشد و بنویسید جالب است.

ویرایش شده در فروردین 98 توسط Deepblue

[mostafa_by 5,726]

از نظرات ارزشمند شما سپاسگزارم.

حتماً از این نظرات برای بهبود متن استفاده خواهم کرد.

 

1 hour قبل , Deepblue گفت:

ببخشید امکانش هست اسامی ایالتها با تلفظ فارسی هم بنویسید. الا "شو" کدامه؟ Xu یا Yu؟ "یان" کدومه Yan یا Yang؟ شائو و یوان شو و سون سه رو هم نمیتونم پیدا کنم روی نقشه. 

یکبار هم ژو استفاده کردید به جای شو. 

ژو به معنی ایالت هست و مثلاً ایالت شو می شه شو ژو یا همان XuZhou .

شو = Xu

جی = Ji

یو = You

یان = Yan

یان یا یانگ = Yang

جین = Jing

بین = Bin

چین = Qing

لیان = Liang

یی = Yi

این ها نام ایالت هایی هست که عمده داستان در اون ها اتفاق می افتن.

 

 

یوآن شائو در ایالت جی حضور داشت که بعدها بین، چین و یو رو تسخیر می کنه قبل از نبرد با سائو سائو (بیشتر ادامه بدهم داستان اسپویل می شه).

سون سه در بخش شرقی ایالت یان (Yang) و یوآن شو در بخش شمالی این ایالت حضور داشت.

تفاوت تلفظ دو ایالت Yan و Yang که هر دو یان نامیده می شن هم بیشتر در ادامه نام شون هست.

بدین شکل که Yan Zhou پشت سر هم تلفظ می شه. یعنی می شه یانژو.

ولی Yang Zhou با فاصله تلفظ می شه. مثلاً یان ژو.

ولی خودم قصد داشتم در داستان از یانگ استفاده کنم که با یان قاطی نشه. البته هنوز یکی دو قسمتی با رسیدن به وقایع یان (یانگ) فاصله داریم.

ولی از این به بعد، برای جلوگیری از  برداشت نامناسب ناشی از شباهت اسامی افراد و مکان ها، از «گ» پایانی در داستان استفاده می کنم. ولی تلفظ مابقی کلمات مثل X (ش)، Q (چ)، H (خ) رو به منوال سابق ادامه می دم. چون به نظر نمی رسه مشکل ساز بشه.

 

1 hour قبل , Deepblue گفت:

 لطفا شهرها را هم بگید در کدام استانها هستند. 

حتماً. بسیار خوب هست.

البته برخی از شهرها رو شاید دقیقاً ندونم در کدوم ایالت هست. ولی تا جایی که بدونم حتماً بهش اشاره خواهم کرد.

من باب تکمیل، چن لیو و یین چوان هر دو در ایالت یان و در نزدیکی شوچان (Xuchang) که در آینده پایتخت کشور و محل استقرار امپراطور می شه، قرار داشتن.

 

1 hour قبل , Deepblue گفت:

یک سوال دیگه هم اینکه متوجه نشدم چرا پس از مرگ دونگ ژو، رابطه لي جوئه (Li Jue Styled Zhiran) و گو ساي (Guo Si) با وان يون و دربار خراب شد؟ ظاهرا سابقه قبلی داشته.

در قسمت هشتم به این موضوع اشاره کردم.

خلاصه وار، به این دلیل که لی جوئه و گوا سی، به همراه دو فرمانده دیگر (ژان جی و فان چو) جزو فرماندهان اصلی دونگ ژو بودن و بسیاری از ظلم ها و جنایت ها رو به دستور دونگ ژو این ها ترتیب می دادن.

البته چن گونگ مخالف این بود که این ها بخشیده نشن. چرا که سپاه عظیم شیلیانگ تحت فرمان این ها بود و اگر حمایت این ها جلب نمی شد، می تونست برای کشور خطرناک باشه. ولی وان یون به این موضوع توجهی نکرد و وقتی فهمید حرف چن گونگ درست بوده که کار از کار گذشته بود.

 

1 hour قبل , Deepblue گفت:

به نظرم اسامی فارسی هم مثل لاتین بنویسید بهتر است. مثل ما-تنگ یا ما-چائو یا لیو-بی. به نظرم مشکلی که ایجاد میکنه اینه که ما در فارسی سیلابها و حروف اضافه و کلمات دو حرفی و سه حرفی زیاد داریم. به همین علت در زمان خواندن وقتی مثلا میرسیم به "ما" یا "بی" یک لحظه خواننده باید توقف کنه که "ما" یا "بی" منظور ضمیر فارسی هست یا اسم چینی. حتی حوصله کنید اسامی داخل گیومه برود این مشکل خیلی اساسی تر حل می شود.

حقیقتش شاید استفاده زیاد از - (که در نگارش فارسی معنی و مفهوم خودش رو داره)، متن رو از زیبایی بندازه. ابتدای نوشتن ام هم تلاش کردم که با گذاشتن کلمات در «»، این تفاوت رو بوجود بیارم. ولی در متنی که مملو از اسم بود این کار هم باعث زشت و شلوغ شدن متن شد. حتی بولد کردن اسامی رو هم امتحان کردم. ولی باز چندان متن جالب نشد.

ضمن اینکه این ها، اسامی هستن و شاید چسباندن آن ها به یکدیگر از  نظر دستور زبانی هم چندان درست نباشه. بطور مثال لیو فامیلی و بی اسم طرف هست. مثل این هست که ما بنویسیم قاسم - سلیمانی.

شاید بشه راهکار بهتری برای این موضوع پیدا کرد که در عین حفظ ظاهر متن، به مشکل کمتری در برداشت از کلمات هم برخورد. اگرچه از این مدل فامیلی ها یا اسامی که کوچک هستن در داستان خیلی بر نخواهیم خورد. چون اکثراً اسماشون خاص هستن و این لیو بی و ما چائو هم در داستان به قدری نقش مهمی پیدا خواهند کرد که خواننده با خوندن نامشون دیگه قاطی نخواهد کرد. ولی باز اگر راهکاری به ذهنتون رسید که چطور می شه بهترش کرد بفرمایید.

 

2 hours قبل , Deepblue گفت:

در اینجا هم ظاهرا علت جنگ صرفا با ندادن زمین بیشتر نیست و عقبه تاریخی دارد(البته بارها اشاره کرده اید داستان حواشی مفصل بسیار زیاد دارد). ولی اینجا چیزی که جالبه ظاهرا روی نقشه این ایالت لیانگ معادل ایالت سین کیانگ(ترکستان اویغورها) فعلی باشد. از این لحاظ هم اختلافات قابل بررسی است. 

اساساً بعد از بقدرت رسیدن دونگ ژو و بخصوص شکست وی در گذرگاه هولائو،  هر جنگ سالاری تلاش می کرد که حوزه قدرت و نفودش رو گسترش بده. ما تنگ هم از این قاعده مستثنی نبود. سرزمین لیانگ (لیان) هم (که سپاه شیلیانگ و دونگ ژو نیز از اونجا اومدن) ویژگی های خاص خودش رو داشت و ساکنین اون به مغول ها و ترک ها (همون طور که شما نیز به درستی اشاره کردین) نزدیک ترن و قرابت زیادی با بخش غربی چین از لحاظ فرهنگی و سیاسی نداشتن.

ولی لیانگ معادل سین کیانگ نمی شه. همسایه اش می شه.

به این نقشه توجه بفرمایید.

 

 

قسمت قرمز رنگ، محدوده سین کیانگ یا ترکستان شرقی و قسمت سبز رنگ، ایالت لیانگ هست.

در شمال هم که ارتباطی با مغولستان داره.

 

اما چیزی که در تاریخ اومده، برای شورش ما تنگ بیشتر بحث سهم از اموال و خرجی حکومت مطرح بود (حداقل به عنوان بهانه اولیه). اگر شما اطلاعات بیشتری در این زمینه دارین خوشحال می شم بفرمایین تا تکمیل بشه این قسمت.

ولی باز باید یادآور بشم که ما تنگ در ائتلاف یوآن شائو بر ضد دونگ ژو حضور داشت.

 

2 hours قبل , Deepblue گفت:

یک نکته دیگه که به ذهنم رسید اینه که لقب معمولا حاوی معنی هست. مثلا در زبان عربی ابوتراب یا البغدادی یا ابوالحسن، هر کدام اشاره به ماجرا یا شهر یا اسم فرزند یا ویژگی خاصی دارد. احتمالا در زبان چینی هم این قاعده برقرار است. مثلا اینجا "Miaocai" هم که به عنوان لقب به کار رفته بایستی معنای خاصی داشته باشد. اگر به معنای لقبها هم دسترسی داشته باشد و بنویسید جالب است. 

 

این پیشنهاد خوبیه. ولی اجراش یه مقدار سخته.

حتماً این نام های محترمانه معنی دار هستن. بطور مثال کونگ مینگ که نام محترمانه ژوگه لیانگ هست، معنی اش اژدهای خفته هست.

ولی خوب. اکثر این معانی رو به نظر نمیاد به این سادگی بشه گیر آورد.

اگه گیر آوردم حتماً ذکر خواهم کرد.

 

=======================================================

 

امیدوارم دیگر دوستان هم با ورود به متن و ایراد پرسش ها و یا نقدها، هم حقیر رو در تکمیل و تصحیح متن یاری و هم به غنای بحث و پویایی اش کمک بفرماین.

 

[Deepblue 698]

14 hours قبل , mostafa_by گفت:

این ها نام ایالت هایی هست که عمده داستان در اون ها اتفاق می افتن.

 

تلفظ sili و jiao نفرمودید.

ظاهرا همان گذاشتن "گ" در انتهای یانگ(برخلاف تلفظ Yang) اجتناب ناپذیر هست.

14 hours قبل , mostafa_by گفت:

ما تنگ هم از این قاعده مستثنی نبود.

با شما موافقم که در مورد اسامی همه آن روشها(چسباندن، پررنگ کردن، گیومه گذاشتن) جواب نمی دهد. هر چه فکر میکنم به نظرم همین خط فاصله - گذاشتن بهترین روش هست و نباید با مثلا فارسی نویسی قاسم-سلیمانی مقایسه کرد. در مثال بالا خواننده وقتی میرسد به ما تنگ با "ما"ی ضمیر و تنگ(به معنی سفت) و تشابه با تنگه نه دچار اشتباه بلکه دچار سکته در مطالعه میشه. ولی وقتی می نویسیم ما-تنگ در زمان مطالعه وقتی به 4-5 کلمه قبلتر میرسه، رد نگاه خودبخود آمادگی ایجاد میکنه که با یک اسم پیش رو سر و کار داره و نیاز نیست دنده عقب بزنه مجدد مرور کنه که این "ما" ضمیر فارسی هست یا "ما" اسم چینی. من خودم در زمان مطالعه بارها و بارها باید دنده عقب بزنم و اسامی رو مقایسه کنم تا متوجه بشم. حتی به نظرم اعراب گذاری هم بد کاری نیست. مثلا لیو-بِی. چون زبان و فرهنگ چینی از ما خیلی دور هست تلفظ لغات دائم نیاز به کمک دارد.

14 hours قبل , mostafa_by گفت:

ساکنین اون به مغول ها و ترک ها (همون طور که شما نیز به درستی اشاره کردین) نزدیک ترن و قرابت زیادی با بخش غربی چین از لحاظ فرهنگی و سیاسی نداشتن.

در مورد تفاوتهای فرهنگی چین شرقی هم اگر یک توضیحاتی بنویسید عالی است.

14 hours قبل , mostafa_by گفت:

بطور مثال کونگ مینگ که نام محترمانه ژوگه لیانگ هست، معنی اش اژدهای خفته هست.

واقعا زیبا. همه توضیحاتی که دادید عالی بود. تشکر.

در مورد منطقه منچوری و روابط با ژاپن در این دوره زمانی هم اگر اطلاعاتی میدادید عالی بود.

یک سوال دیگه هم که همیشه در ذهنم بوده اینه که به صورت تاریخی مناطق جنوبی چین، یعنی تایلند و ویتنام و میانمار و ادامه تا اندونزی تحت تسلط کدام حکومتها بوده و آیا اساسا تاریخ و فرهنگ قابل اعتنایی تا سده های اخیر داشته اند؟

14 hours قبل , mostafa_by گفت:

کونگ مینگ که نام محترمانه ژوگه لیانگ هست

یه نکته هم باز در مورد روش نوشتار. میشه نوشت کونگ-مینگ/ژوگه لیانگ. با این توضیح اولیه که قسمت اول اسم و قسمت دوم لقب هست.

ویرایش شده در فروردین 98 توسط Deepblue

[mostafa_by 5,726]

4 hours قبل , Deepblue گفت:

تلفظ sili و jiao نفرمودید.

این دو به همین شکل (سیلی و جیائو) خوانده می شن.

 

4 hours قبل , Deepblue گفت:

با شما موافقم که در مورد اسامی همه آن روشها(چسباندن، پررنگ کردن، گیومه گذاشتن) جواب نمی دهد. هر چه فکر میکنم به نظرم همین خط فاصله - گذاشتن بهترین روش هست و نباید با مثلا فارسی نویسی قاسم-سلیمانی مقایسه کرد. در مثال بالا خواننده وقتی میرسد به ما تنگ با "ما"ی ضمیر و تنگ(به معنی سفت) و تشابه با تنگه نه دچار اشتباه بلکه دچار سکته در مطالعه میشه. ولی وقتی می نویسیم ما-تنگ در زمان مطالعه وقتی به 4-5 کلمه قبلتر میرسه، رد نگاه خودبخود آمادگی ایجاد میکنه که با یک اسم پیش رو سر و کار داره و نیاز نیست دنده عقب بزنه مجدد مرور کنه که این "ما" ضمیر فارسی هست یا "ما" اسم چینی. من خودم در زمان مطالعه بارها و بارها باید دنده عقب بزنم و اسامی رو مقایسه کنم تا متوجه بشم. حتی به نظرم اعراب گذاری هم بد کاری نیست. مثلا لیو-بِی. چون زبان و فرهنگ چینی از ما خیلی دور هست تلفظ لغات دائم نیاز به کمک دارد.

برای قسمت جدید این روش رو تست می کنیم ببینیم چطور از آب درمیاد. اگه خوب بود، ادامه اش می دیم و اگه خوب نبود، یه فکر دیگه باید براش بکنیم.

البته یه راه هم این هست که اسامی دردسرساز رو تنها به این شکل بیاریم و یا این اسامی رو به همراه نام انگلیسی شون بیاریم که دردسر برطرف بشه. مثلاً ما تنگ (Ma Teng).

 

4 hours قبل , Deepblue گفت:

در مورد تفاوتهای فرهنگی چین شرقی هم اگر یک توضیحاتی بنویسید عالی است. 

این قضیه قدری طولانی تره و باید در طول تاریخ مورد بررسی قرار بگیره.

ولی به روی چشم. زمانی که به داستان لیانگ ها و نبرد سائو سائو با ما چائو رسیدیم، به این موضوع در حد توان اشاره خواهم نمود.

 

4 hours قبل , Deepblue گفت:

در مورد منطقه منچوری و روابط با ژاپن در این دوره زمانی هم اگر اطلاعاتی میدادید عالی بود.

اگرچه این قضیه باعث می شه از داستان دور شیم، ولی به روی چشم. سعی می کنم در قالب این عصر این دو رو مورد بررسی قرار بدم.

هرچند بررسی درست و دقیق و مشروح اون نیازمند تایپکی جداگانه اس. چرا که در برهه های مختلف تاریخی، ارتباطات مختلفی بین این ها شکل گرفته.

 

منطقه منچوری تا زمان سلسله لیائو، بخشی از چین نبود. تنها قسمت کوچکی از جنوب منچوری از زمان سلسله هان جزو این سرزمین بود که اگر بخواهیم در عصر سه پادشاهی اون رو مورد بررسی قرار بدیم، جزئی از ایالت یو (You) بوده است (تنها بخش کوچکی از جنوب آن).

در اواخر قرن یازدهم و اوایل دوازدهم و در عصر سلسله سونگ بود که این منطقه که ساکنان اصلی اش خیتان ها (یا به تلفظ خودشون چیتن) و ترکمن ها و نیز مغول ها بودن، لیائو رو بوجود آوردن که بعدها سلسله جین (Jin) از اون برمیاد و بعد با داستان حمله چنگیزخان، جزوی از امپراطوری مغول ها می شه و پس از سلسله یوآن و قوبلای خان هم جزوی از این سرزمین باقی موند تا زمانی که ژاپن اون رو از چین جدا کرد و بعد هم جنگ دوم جهانی رخ داد و منچوری به چین بازگشت.

 

اما درخصوص ژاپن.

ژاپن در عصر سه پادشاهی، خیلی ارتباط با اهمیتی با چین نداشت و تنها بخشی از تاجران ژاپنی با بخشی از ایالات چینی به تجارت مشغول بودند.

از قضا اولین برخوردهای جدی بین ژاپن و چین هم در  زمان حکمرانی سلسله تانگ و عصر یاماتو رخ می ده که تقریباً 450 سال بعد از این وقایع می شه.

 

4 hours قبل , Deepblue گفت:

یک سوال دیگه هم که همیشه در ذهنم بوده اینه که به صورت تاریخی مناطق جنوبی چین، یعنی تایلند و ویتنام و میانمار و ادامه تا اندونزی تحت تسلط کدام حکومتها بوده و آیا اساسا تاریخ و فرهنگ قابل اعتنایی تا سده های اخیر داشته اند؟ 

درخصوص کشورهایی که فرمودین، خیلی اطلاع درستی ندارم که تحت تسلط کدوم حکومت ها بوده ان.

اگر منظورتون این هست که تحت تسلط چین بوده ان باید عرض کنم که خیر. هیچ گاه تحت تسلط چینی ها نبوده ان به جز ویتنام که در عصر مینگ و اوایل قرن پانزدهم به تسلط چینی ها درمیاد و بعد از دو سه دهه مجدداً از دست چینی ها خارج می شه.

اما با نگاهی گذرا به معابد و آثار باستانی و تمدنی شون قطعاً به این نتیجه می رسین که کوهی از تاریخ و فرهنگ (که از قضا کمتر هم بدان پرداخته شده) در آن جا وجود داشته. اگرچه به اثرگذاری سلسله های چینی و ژاپنی و حتی کره ای نمی رسیدن.

چیزی شبیه به تمدن های باستانی ایران تا قبل از عصر مادها و مهمتر از اون هخامنشی.

بطور مثال در همین ایران تا قبل از فرورتیش و مهمتر از اون هوخشتره، حکومت آنچنان اثرگذار بر روی دیگر کشورها نداریم و بیشتر حکومت های محلی و منطقه ای رو شاهد هستیم. ولی در همین زمان آثار تمدنی بیشماری رو در منطقه می بینیم که عمری دو برابر عمر تاریخ هخامنشی تا به امروز ایران داشته ان.

 

4 hours قبل , Deepblue گفت:

یه نکته هم باز در مورد روش نوشتار. میشه نوشت کونگ-مینگ/ژوگه لیانگ. با این توضیح اولیه که قسمت اول اسم و قسمت دوم لقب هست.

نظر خودم رو عرض می کنم (و لزوماً به معنی درست بودنش نیست).

انصافاً خود من خیلی با این مدل نتونستم رابطه خوبی برقرار کنم. بخصوص وقتی در یک متن پر از این اسامی این رو در نظر گرفتم.

ضمن اینکه سعی کردم در قسمت های قبلی، لقب رو در اوایل معرفی کاراکتر عنوان کنم و از اون به بعد بیشتر از نام های رسمی شون استفاده کنم که برای خوانندگانی که علاقه مند به جستجو و تحقیق بیشتر درموردشون هستن، بیشتر فایده داشته باشه.

چون نام های محترمانه وقتی زیاد بشن حتی کسائی که به این تاریخ تسلط کافی دارن رو دچار مشکل می کنه.

مثلاً بگیم :

«منگده با شوانده در حال گفتگو بود که فانگشیان فریاد زد هیچ کس حق دست زدن به من را ندارد. در همین حال ون رو پیشنهاد کرد که ...!»

در این متن منگده = سائو سائو، شوانده = لیو بی، فانگشیان = لو بو و ونرو = شون یو هستن.

 

حتی اگر بصورتی که فرمودین بیاریم :

«منگده/سائو-سائو با شوانده/لیو-بی در حال گفتگو بود که فانگشیان/لو-بو فریاد زد هیچ کس حق دست زدن به من را ندارد. در همین حال ون-رو/شون-یو پیشنهاد کرد که ...!»

 

مجدداً از اینکه با توضیحات و اصلاحاتتون به بهتر شدن متن کمک می فرمایین از شما سپاسگزارم.

[mostafa_by 5,726]

دوستان ان شاءالله طی یکی دو روز آینده، قسمت یازدهم داستان تقدیم دوستان خواهد شد.

فقط از آنجایی که این بخش از داستان، اشاره ای به بازماندگان یک حرکت بزرگ در عصر هان داشت، به ناچار برای اینکه خلاء داستانی بوجود نیاید، یک پیش مقدمه از آن را تقدیم حضور دوستان می کنم.

امیدوارم دوستان نام هایی که عرض شد را بخاطر بسپارند. چون در قسمت یازدهم و برای فهم بهتر وقایع آن، بدان ها نیاز پیدا خواهند نمود. البته بسیاری از این نام ها فقط در همین قسمت دیده خواهند شد. اما چون در خود داستان امکان پرداختن به آن نبود، بهتر دیدم که در  این مقدمه، بدان ها اشاره ای بسیار کوتاه داشته باشم برای اینکه دوستان پیش زمینه ذهنی از آن ها و وضعیت شان پیش از وقوع داستان اصلی داشته باشند.

 

---------------------------------------------------------------------------------

 

منشاء این وقایع، به سال 184 میلادی بازمی گردد. سرآغاز تمامی این داستان ها و جایی که اندک اندک جنگ سالاران بزرگ را به این نتیجه رساند که وضعیت کشور و سلسله هان خراب تر از این است که آینده چندانی داشته باشد. وقایعی که به سلسله شورش ها و جنگ های داخلی ای منجر شد که در نهایت، قدرت هه جین را به تثبیت رسانید، پس از آن توطئه خواجگان رخ داد و سپس برای دفع توطئه خواجگان، دونگ ژو روی کار آمد که که با کشته شدن هه جین توسط خواجگان (که آن هم البته به دلیل تعلل عامدانه دونگ ژو بود)، راه برای کسب قدرت دونگ ژو باز شد و پس از آن نیز وقایعی (که در داستان به آن اشاره نموده ایم) رخ داد که منجر به انقراض سلسله هان و عصر تقریباً نود ساله موسوم سه پادشاهی شد.

البته خلع امپراطور از قدرت به دهه بیست قرن سوم میلادی باز می گردد که اگر بخواهیم آن را ملاک نظر قرار بدهیم، می بایست گفت عصر شصت ساله سه پادشاهی. چرا که تا قبل از سال 220 میلادی (و مرگ سائو سائو)، اگرچه وی قدرت اول کشور بود و امپراطور را در دستان خود داشت، اما حاضر نبود که سلسله هان را پایان داده و خود را امپراطور بنامد. اما با مرگ وی، سائو پی (Cao Pi - Zihuan) امپراطور را مجبور به کناره گیری از سلطنت نمود و پس از آن، سلسله هان پایان یافته و سلسله وی (Wei) روی کار آمد و سائو پی تبدیل شد به امپراطور. بعد از آن بود که ابتدا لیو بی (Liu Bei - Xuande) به فاصله کمتر از چهار ماه اعلام امپراطوری کرده و سلسله شو هان (Shu Han) یا بطور مخفف همان شو را پایه گذاری نمود و خود را امپراطور معرفی کرد و سپس سون چوآن (Sun Quan - Zhongmou) به فاصله هشت سال بعد، امپراطوری وو (Wu) را بنا نهاد و خود را امپراطور خواند و عملاً عصر سه پادشاهی آغاز شد.

 

اما همانطور که اشاره شد، سرآغاز تمامی این وقایع، از همان سال 184 میلادی و شورش دستار زردها آغاز شد.

ابتدا اشاره ای داشته باشیم به بخش آغاز نخستین قسمت از داستان :

بر 26 آبان 1391 در 22:29 , mostafa_by گفت:

در سال‌هاي پاياني سلسله‌ي هان، بسان سال‌هاي پاياني تمامي سلسله‌ها و حكومت‌ها، فساد بخش اعظم دربار را فرا گرفته بود. افراد لايق عمدتاً به گوشه‌اي رانده و چاپلوسان نالايق بر سر كار بودند و به مال اندوزي مشغول.
خواجگان درباري در پي ثروت اندوزي بودند و دهقانان و كارگران و نظاميان سابق روز به روز فقيرتر. حتي مصائب طبيعي نيز جز به بدتر شدن شرايط كمكي نمي‌كرد. اين در حالي بود كه خواجگان دربار، دور امپراطور لينگ را گرفته و وي را از دنياي بيرون غافل ساخته بودند.
ده تن از خواجگان قدرتمند دربار، گروهي را به نام ده ملازم (Ten Attendant) تشكيل داده بودند كه رسماً دستورات خود را به امپراطور القاء و وي را اداره مي‌كردند. بزرگترين و قدرتمندترين ايشان، ژانگ رنگ (Zhang Rang) بود كه امپراطور وي را پدر خوانده (Foster Father) مي‌ناميد.
از آنجايي كه در چين قديم، اعتقاد به خدايان، چه نزد مردم و چه نزد مقامات و حتي امپراطور بسيار قوي بود، لاجرم هر واقعه‌اي (ولو ريزش باران) را نيز حكمت و خواست خدايان مي‌دانستند. فلذا طبيعي بود كه باران و سيلابي كه باعث نابودي زمين كشاورزان گرديد را نيز ايشان، نشاني از خدايان براي نالايق بودن امپراطور و لزوم برچيدن وي مي‌دانستند. چرا كه ايشان امپراطور را فرزند خدايان و اعتبار پادشاهي وي را فرمان خدايان (Mandate of Heaven) مي‌دانستند.

بي‌توجهي دربار به وضعيت بحراني كشاورزان و مردم فقير به جايي رسيد كه ايشان در پي طغيان عليه امپراطور برآمدند.

در سال 184 پس از ميلاد، طغيان دستار زرد توسط ژانگ جوئه (Zhang Jue) طرح‌ريزي شد. همه چيز مهياي قيام بود و حتي بخشي از دربار نيز هماهنگ با ايشان، در انتظار روز قيام نشسته بودند. اما دستگيري چند تن از رهبران و اعضاء گروه باعث بهم ريختن برنامه‌ها شد. اين موضوع، برنامه‌ي زماني طغيان را بهم ريخت و گروه‌هاي مختلف در شهرهاي مختلف، با فاصله‌ي زماني ناهماهنگي آغاز به طغيان نمودند كه اين موضوع، شكست قيام را در پي داشت.

البته سركوب قيام به اين سادگي‌ها نيز نبود چرا كه ضعف ارتش و همچنين پيوستن بخش قابل توجهي از فرماندهان سابق ارتش به شورشيان، كار را سخت كرده بود. ولي افسران گم‌نام‌تري چون سائو سائو، ليو بي و سون جيان (كه بعدها مهمترين نقش را در آن برهه از تاريخ ايفاء مي‌كنند)، به دربار كمك نموده و شورش را سركوب نمودند.

در سال 189 پس از ميلاد
پس از اين بود كه جنگ سالاران يك به يك برخاسته و اندك اندك حكومتي مستقل از قدرت مركزي را براي خود تشكيل دادند.
در اين ميان، هه جين (He Jun - فرمانده ارتش و برادر زن امپراطور لينگ) تلاش براي بقدرت رسيدن و نابودي خواجگان درباري را داشت كه با لو رفتن نقشه، وي نيز در كمين ژانگ رنگ گرفتار و بقتل رسيد.

پس از آن بود كه يوآن شائو (Yuan Shao - كه بعدها نقش بسيار پررنگي پيدا مي‌كند و قوي‌ترين جنگ سالار مي‌شود) كه دوست و متحد هه جين به شمار مي‌رفت، با حمله به قصر و قتل عام خواجگان، داستان خواجگان را به پايان رساند.
اما اين جنگ سالار و سياستمدار دربار، دونگ ژو (Dong Zho) بود كه قدرت را در اختيار گرفت.

 

 

پس از سرکوب طغیان دستار زردها، کسانی که جان سالم بدر برده بودند در کشور پراکنده شدند. بسیاری در ایالات مختلف جذب شدند (که بخشی از آن ها، گروه ژانگ کای (Zhang Kai) بودند که به ایالت شو رفتند و داستان قتل پدر سائو سائو و وقایع بعد از آن را بوجود آوردند.).
اما بخشی از آن ها نیز زندگی دیگری را برگزیدند. در سال 188 میلادی، گوا تای (Guo Tai)، شورشی را با انبوهی از بازماندگان دستار زرد ها در شی هه (Xihe) آغاز نمود. آن ها به راهزنان موج سفید (White Wave Bandits) معروف شدند. آن ها به کمک متحدان خود به برخی شهرها نظیر تای یوآن (Taiyuan) و نیز هه دونگ (Hedong) حمله نموند. این حملات سبب شد دونگ ژو پسرخوانده خود، نیو فو (Niu Fu) را برای سرکوب آن ها به منطقه اعزام نماید. حمله ای که البته موفقیت کاملی را نیز به همراه نداشت.

بعدها یکی از رهبران راهزنان موج سفید، یانگ فنگ (Yang Feng) به لی جوئه می پیوندد و در ماجرای فتح چانگ آن نیز حضور می یابد. اصلی ترین ژنرال وی نیز شو خوان (Xu Huang) بود که تا زمان شکست یانگ فنگ از سائو سائو، با وی همراه بود و پس از آن، به مانند بسیاری از استعدادهای دیگر، در خدمت سائو سائو درآمد و نقش پررنگی در عصر آشوب ایفا نمود.

نام یانگ فنگ، راهزنان موج سفید و نیز شو خوان را در خاطر داشته باشید که در ادامه داستان، نقشی جالب توجه در داستان فرار امپراطور به لویانگ ایفا خواهند نمود.