تاکتیک های نیروی دریایی در عصر کشتی ها پارویی ( Galleys)

[ghermez 750]

[IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10228/Battle_of_Lepanto_1571.jpg[/IMG]
[font=tahoma,geneva,sans-serif]در این تایپیک به معرفی تاکتیک های نیروی دریایی در عصر کشتی ها پارویی از دوران باستان تا اوایل قرن 17th مورد استفاده قرار می گرفته و تا هنگامی که کشتی بادبانی جایگزین کشتی های پارویی شدند می پردازیم.[/font]
[IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10228/GalleyVenice.jpg[/IMG]

[font=tahoma,geneva,sans-serif][size=5]سلاح ها در دروران کشتی های پارویی:[/size]

از زمان باستان تا قرن 16،سلاح ها عبارت بودند از:[/font][list=1]
[*][font=tahoma,geneva,sans-serif]خود کشتی،که مانند یک دژ کوب از آن استفاده میشد.
[/font]
[*][font=tahoma,geneva,sans-serif]شمشیرهای خدمه کشتی.
[/font]
[*][font=tahoma,geneva,sans-serif]سلاح های پرتابی،مانند تیرهای کمان های پولادی سنگین که روی جان پناه ها مستقر می شدند،تیر و کمان معمولی،وزنه های رها شده از یک متری یا تیرک های قللاب شده، و راه های مختلفی یرای آتش زدن دشمن؛با پرتاب تیرهای آتشین یا به وسیله آتش یونانی یا با با حجم بالای آتش حاصل از انفجار در انتهای یک لوله.[/font]
[/list]
[font=tahoma,geneva,sans-serif]ماهیت آتش یونانی هنوز مشخص نیست.بعضی معتقداند که رومیان شرقی در قرون وسطی با باروت آشنا شدند.هرچند ابن موضوع مسلم است که حتی بعد از ظهور "توپ" در قرن 14،آنها ضعیف بودند.[/font]

[font=tahoma,geneva,sans-serif][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10228/dsc0035-s.jpg[/IMG]
[size=5]تاکتیک های اولیه در دریا[/size][/font]

[font=tahoma,geneva,sans-serif]تمامی نبردها در فاصله نزدیک بود،به طوری که کوبیدن و به کنار کشتی آمدن برای حمله ممکن بود.اما استفاده از یک دژکوب تنها برای کشتی هایی که با پارو حرکت می کردند میسر بود.یک کشتی بادبانی نمی توانست با دژکوب حمله کند،مگر این که باد با قدرت کافی در جهت موافق در حال وزیدن می بود.باد ضعیف باعث میشد حمله آن بی تاثیر باشد.در حالتی هم که باد در جهت مخالف می وزید این کار اصلا ممکن نبود.بنابراین تا زمانی که ناوگان ها به روش های نبرد نزدیک وابسته بودند، دو حالت به کشتی های جنگی تحمیل میشد:
یا باید کوچک و سبک می بودند تا خدمه توانایی پارو زدن به طور موثر را دارا باشند.
یا باید تعداد زیادی خدمه حمل می کرد جهت انجام وظیفه روی عرشه و پارو زدن و همچنین برای جلوگیری از آمدن دشمن به روی کشتی.
در دوران باستان و قرون وسطا،در تریرم ها و دیگر کلاس های کشتی های جنگی ، زمانی که از نقطه ای به نقطه دیگر میرفتند از بادبان استفاده میکردند تا از خستگی طاقت فرسای پاروزنان کم کنند.در هنگام نبرد بادبان ها را پایین می آوردند و زمانی که جنگجویان بندر امنی را در دست داشتند آنها را قبل از نبرد در کنار ساحل رها می کردند.این شرایط به طور یکسان از زمان فورمیو، دریاسالار یونانی در قرن پنجم قبل از میلاد تا پادشاه اسکاندیناوی ، اولاف تریگواسن ، در قرن دهم میلادی برقرار بود.و همچنین برای فرماندهان ناوگان های مسیحی و ترک که در نبرد لپانتو در سال 1571 جنگیدند.به ترتیب در میزان استفاده از پارو و بادبان تفاوت وجود داشته است.
بیرون از مدیترانه، دریا برای یک کشتی دراز و باریک به طول ۱۲۰ فوت و ۲۰ فوت عرض، چندان دلچسب نبود. اما کشتی نورس در گوستاک پیدا شد، هرچند عرضش یک سوم طولش بود و هرچند برای دریاهای مواج ساخته شده باشد، همچنین برای راحت‌تر بودن پارو زدن و پهلو گرفتن در ساحل، کم ارتفاع. برخی از کشتی های قرون وسطی در سایز های قابل توجه بودند، اما اینها استثنا بودند. انها عجیب بودند، و بیشتر برای حمل و نقل بودند تا کشتی‌جنگی. کشتی جنگی که در اندازه‌ی متوسط و پر از مردان، سفر دریایی‌اش را طولانی تر میکرد و محاصره کردن در معنای واقعی کلمه، فراتر از فرماندهان دریایی عهد عتیق و قرون میانی بود.اینها کشتی هایی بودند که برای تجارت استفاده می‌شدند که با یک باد در جهت موافق، تا ۶ گره‌ی دریایی را نیز در ساعت می‌پیمودند. اما یک ناوگان یا کشتی جنگی نمی توانست پشتیبانی یا تهیه‌ی اب و غذا‌ی مورد نیاز برای کارامد نگه داشتن نیروها در طول سفرهای طولانی را فراهم اورد. پس تا زمانی که گالِی ها استفاده شدند( تا اواسط قرن ۱۸) تا جایی که میشد در جنگ نگه داشته می‌شدند. و یک کاور بر روی عرشه‌ی انها برای پارو‌زن ها کشیده شده بود. ناوگان، مجبور شد تا برا پیدا کردن اب و غذا، به ساحل بروند.
همیشه تلاش برای امن نگه داشتن پایگاه‌ها در سواحل برای نگه‌داری تدارکات و استراحت خدمه وجود داشت. برای همین، عملیات های وسیع تر، ارام تر انجام می‌گرفتند. به همین دلیل نیز، وقتی دشمن منتظر می‌ماند، یا کشتی جنگی زیر نظر گرفته میشد، قسمتی از ساحل امن شده، کشتی ها حمله می‌کردند. با توجه به همین نکته بود که هم‌پیمانان کورینتین (شهر باستانی یونان) می‌توانستن د به اتن ضربه بزنند ، رومیان به همین روش لیلبیوم ها را به همین صورت زیر نظر گرفتند( کنترل کردند هم میشه!!).هانیبال می‌توانست قبل از اینکه حمله کنند انها را محاصره کرده و متوقفشان کند. نورسمن هم کشتی هایشان را به ساحل برده، مجهز کرده و به ابهای داخلی وارد شدند. یونانیان هومر هم کاری جز این نمی‌توانستند بکنند.
روجیرو دی لائورا در ۱۲۸۵ قبل از میلاد در هورمیگاس با گالی هایش در ساحل منتظر ماند تا فرانسوی ها از دور دیده شند. ادوارد سوم در ۱۳۵۰ قبل از میلاد، در وینچیلسیا منتظر ماند تا اسپانیایی ها دیده شدند. متفقین در لیپانتو در گوشه‌ای نزدیک به دراگونیرا تا اخرین لحظه ماندند.

[b]تاکتیک شانه به شانه[/b] یا پهلو به پهلو :
توضیح: معنی دریاییش در واقع میشه کشتیهایی که پهلو به پهلو با هم حرکت میکنن
[color=#000000][size=4][b]اینگونه نبرد به نوعی جنگ دریایی اطلاق میشود که با کوبه ، ضربه شمشیر ،گلوله زنبورک ،پیکان ، تکه های گئاخته آهن یا سرب و مواد آتشزای پرتابی از طریق لوله و در حالی که بردهای ناوها(عرشه های ناوها) به هم نزدیک هستند صورت میگیرد.چنین بر می آید که فرمیشن ها (ترکیب و شکل حرکت) و تاکتیکها بطور برابر به یگانها تحمیل میشد. فورمیشن برای به صحنه آوردن همه کوبه ها یا نفرات و تجهیزات روی عرشه به میدان نبرد، ناچارا بصورت شلنه به شانه - کشتیهای پهلو به پهلو نزدیک به هم و در حال حرکت- بود.[/b]
[b]اینگونه حرکت کردن همانطور که برای کوبه زدن لازم بود برای ضربه زدن با دماغه ناو جهت رفتن به عرشه - تصرف عرشه - کاملا ضروری بود.اگر شناورها بصورت پهلو به پهلوی هم بودند پاروها از تماس آنها با هم جلوگیری میکردند.[/b][/size][/color]

[size=5]رمینگ (دژکوب یا کوبید ):[/size]

اینکه رمینگ یا بردینگ کی و کجا به کار میرفتند، به مهارت خدمه کشتی بستگی داشت. آتنی های بسیار آموزش دیده، در جنگ های پلوپونز بیشتر روی استفاده از رم تمرکز میکردند. به این صورت که به خط کشتی های دشمن حمله میکردند و پاروهای یک سمت قایق دشمن رو از بین میبردند. اگر با موفقیت انجام میشد، میتوانست آرایش خط دشمن را از بین ببرد. معمولا این کار به حمله کننده اجازه میداد که با مانور کمی، خود را به انتهای کشتی دشمن بکوبند و به آن صدمه بزنند. البته اگر جنس کشتی حمله کننده خیلی خوب نبود، ممکن است در این روش به خود آن نیز آسیبهای جدی وارد آید. آتنی ها به زودی پی به این مشکل بردند و سعی کردند تا کشتی های خود را از جنس محکم تر و مقاوم تری بسازند.
در واقع، موفقیت یک حمله رم در جنگهای باستان، بیش از همه چیز به مهارت خدمه کشتی و شانس آنها بستگی داشت! رومی ها با اختراع کُروا یا کُرو ( که مجموعه ای از میخهای بزرگ و نیزه مانند در دو طرف کشتی بود) حمله های رم کارتاژی ها را خنثی میکردند. معلوم نیست که این اسلحه، در به هم خوردن تعادل کشتی ها و غرق شدن شان در طوفان چقدر تاثیر داشته است. رومی های تاکتیک بردینگ خود را ادامه دادند در جنگهای دریایی پونیک، ولی در نبرد [url="http://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&ved=0CCgQFjAA&url=http%3A%2F%2Fen.wikipedia.org%2Fwiki%2FCorvus_%28boarding_device%29&ei=QxX3UJ_kAov64QSQgYGIDw&usg=AFQjCNE0SCZktw6e8EtSzDnqLPEfeqIvyg&bvm=bv.41018144,d.d2k"][i]کُروس[/i][/url]، بعضی وقتها از تاکتیک رمینگ هم استفاده میکردند. تاکتیک دیگری که شبیه بردینگ بود، استفاده از چنگال و پرتاب آن به کشتی دشمن بود تا به کمک طنابی که به آن وصل بود، بتوان به کشتی دشمن وارد شد. آگریپا (پاشاه یهودیه) سلاحی با کارایی شبیه به آن اختراع کرد که هارپکس(چنگال) نام داشت.

توضیح: منظور از رمینگ کوبیدن نوک یک کشتی به کشی دیگر برای این کار نوک کشتی ها شبیه دژکوب می ساختند البته شکل ان در طول زمان متفاوت بود
[IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10228/240px-Galley-knightshospitaller.jpg[/IMG]
[IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10228/240px-Venice_galley_rowing_alla_sensile1.jpg[/IMG]
[size=5]معرفی سلاح ها[/size]
بعد از معرفی کردن توپ در قرن 14،زمانی که سلاخ ها بر روی کمان یا قوس کشتی ها حمل میشد،شلیک توپ قبل از تماس دماغه کشتی با دشمن به عنوان یک اقدام مدیریتی اشتباه مطرح بود.اگر توپ ها قبل از برخورد دو کشتی شلیک می کردند همیشه این ریسک وجود داشت که آتش خیلی زود انجام گرفته باشد ودر زمان مناسب دو باره پر نشود.افسران دوست داشتند شلیک را تا آخرین لحظه ممکن انجام ندهند و از این را به عنوان تصفیه دشمنانی که از تاکتیک نزدیک کردن کشتی جهت حمله استفاده می کردند، به کار مبردند .
به عنوان یک دفاع در مقابل تاکتیک نزدیک شدن کشتی ها به یکدیگر جهت حمله،کشتی های ناوگان ضعیفتر از کناره به یکدیگر بسته میشدند،در قرون وسطا، و این سدها به وسیله پارو ها و الوارها ساخته میشدند. اما این ساختار دفاعی که توسط پادشاه نروژ ایولاف تریگواسون در جنگ اسلودر در سال 1000 پس از میلاد و توسط فرانسوی ها در جنگ اسلای در سال 1340 پس از میلاد به کار گرفته شد توسط دشمنان از طریق حمله به جناحین برگشت داده شد (ضربه خوردند). برای لحظه تماس و شاخ به شاخ شدن کشتی ها ،کشتی های قرون وسطا که بعضاٌ ریشو نامیده میشدند،توسط توار های آهنی دز قسمت کمان کشتی تقویت میشدندواصول جنگ های دریایی در دنیای قدیم از شهر بیزانتیوم به جمهوریهای ایتالیا واز آنجا به غرب رسید [/font]

مترجمین:
[b] [url="http://www.military.ir/forums/user/11973-senaps/"]senaps[/url][/b]

[b] [url="http://www.military.ir/forums/user/11954-heliaa/"]heliaa[/url][/b]

[b] [url="http://www.military.ir/forums/user/11916-hajj-abbas/"]HAJJ_ABBAS[/url][/b]

[b] [url="http://www.military.ir/forums/user/13390-gader/"]gader[/url][/b]

[b] [url="http://www.military.ir/forums/user/11142-elo/"]elo[/url][/b]


منبع:
[url="http://en.wikipedia.org/wiki/Naval_tactics_in_the_Age_of_Galleys"]http://en.wikipedia...._Age_of_Galleys[/url] ویرایش شده در دی 91 توسط ghermez