روایت آغازین روزهای جنگ تحمیلی از زبان تکاوران نیروی دریایی

[IRINavy 6,247]

[center][b][color=#006400]بسم رب الشهداء[/color][/b][/center]
[center][color=#006400]لاحول و لا قوة الا باالله العلی العظیم[/color][/center]


مطالبی که در این تاپیک انشاءالله ارسال خواهد شد، روایتی است از روزهای نخست جنگ تحمیلی، از پیش از آغاز رسمی در 31شهریور 59 تا سقوط خرمشهر، از زبان تکاوران نیروی دریایی ارتش که در اون زمان در منطقه شلمچه و خرمشهر و جزیره آبادان حضور داشتند.
این روایتها و خاطرات بصورتی نسبتا منسجم و منظم در کتاب [b][color=#006400]حماسه جاوید[/color][/b] به چاپ رسیده اند، که قصد دارم خلاصه ای از فصول اون رو برای علاقه مندان، در اینجا قرار بدم.

[size=3]میخواستم این مطالب رو در ادامه تاپیک خاطرات پراکنده تکاوران دریایی قرار بدم، اما ترجیح دادم در اون تاپیک صرفا به همون مصاحبه های پراکنده بپردازم و این مطالب رو که منسجم تر است در تاپیکی جداگانه در بخش جنگ قرار بدم. انشاءالله که مورد توجه دوستان قرار بگیره.[/size]




[center][size=5][color=#FF0000][b]قسمت نخست - ایران در آستانه جنگ[/b][/color][/size][/center]


ماهها قبل از تهاجم همه جانبه عراق به ایران، نیروهای این کشور به دستور صدام در مرزها دست به یک سری تغییر و تحولات زدند و حتی درگیری هایی را هم باعث شدند و تعدادی از نیروهای ایرانی از جمله دو نفر از مرزبانان پاسدار به نامهای موسی بختور و عباس فرحان اسدی را در تاریخ 21 خرداد 59 به ضرب گلوله به شهادت رساندند. بعد از محاصره اقتصادی و قطع رابطه امریکا با ایران، درگیری های ایران و عراق وارد مرحله جدیدی می شود. به این معنی که صدام ضمن اینکه نیروهای خودش را در مرزها به شدت تقویت می کرد، رسما اولتیماتوم می دهد که ایران باید از سه جزیره بوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک خارج شود و برای نشان دادن چنگ و دندان با آتش خمپاره و توپخانه و بالگرد و هواپیما حملاتی را در مرزهای ایران باعث می شود. تقویت نیروها در مرزها و زیر آتش قراردادن نفت شهر و قصرشیرین و سایر شهرها و مناطق نشانگر این معنی بود که تهدیدات عراق جدی است و می تواند نشانه جنگ همه جانبه ای علیه ایران باشد.
صدام با لغو قرارداد الجزایر، درگیری در مرزهای خرمشهر را تشدید و اروندرود را تماما تحت حاکمیت خود قلمداد می کند و ناوچه های جنگی خود را از اروندرود خارج و به خلیج فارس انتقال میدهد و چنین وانمود می کند که تصمیم دارد دهانه اروندرود را ببندد و از ورود کشتیهای ایرانی به اروندرود جلوگیری کند. حتی اسکله های موجود در اروندرود را به بهانه اینکه به آبهای عراق تجاوز شده، منهدم کند. صدام وقاحت را تا آنجا میرساند که رسما اعلام میکند کشتیهایی که روی اروندرود رفت و آمد می کنند، از این پس ملزم هستند پرچم عراق را بر روی دکلهای خود به اهتزاز درآورند و حق عبور را به دولت عراق پرداخت نمایند. حتی از این هم فراتر می رود و از تردد یک فروند کشتی تجاری ایران در دهانه اروندرود جلوگیری میکند. در مورد نقل و انتقالات زمینی، نیروهای خود را سیل آسا راهی مرزهای ایران و در مواضع از پیش تعیین شده مستقر می کند و وقتی از سوی ایران عکس العمل جدی نمی بیند، با خاطری آسوده و احساسی حاکی از امنیت به تجاوزات خود ادامه میدهد. هرچند نیروهای عراقی قبل از حمله سرتاسری، تحرکات نظامی خود را در سه جبهه آغاز کرده و در این مرز طولانی هزار کیلومتری آرایش گرفته بودند، اما تکاوران دریایی و نیروهای ژاندارمری و سایر نیروهای رزمنده کلیه تحرکات نظامیان عراق را زیر نظر داشتند. این روند ادامه داشت تا اواخر شهریور ماه 1359. البته تکاوران نیروی دریایی بعد از مشاهده تحرکات نظامی نیروهای عراقی که در بیستم شهریور ماه شکل کاملا مشخصی پیدا کرده بود، وارد عمل شدند. به این معنی که یکی از گروهانهای گردان یکم تکاوران بوشهر به فرماندهی امیر دریاداردوم سارنگ در برابر نیروهای متجاوز عراقی مردانه ایستادند و صف آرایی کردند و مدت یک هفته مقاومت بی نظیر و سرسختانه ای از خودشان نشان دادند و از هجوم و پیشروی دشمن با دادن شهدایی جلوگیری کردند. تا اینکه نیروهای عراقی در سی و یکم شهریور ماه حملات گسترده و همه جانبه خود را در سه جبهه آغاز کرد. جبهه شمالی از اشنویه تا نوسود، جبهه میانی از نوسود تا دهلران و بالاخره جبهه جنوبی از دهلران تا آبادان و خرمشهر. تکاوران نیروی دریایی از نظر تعداد بسیار کمتر از نیروهای عراقی بودند. از طرفی، شیوه مبارزات آنها طوری بود که نمی توانستند در یک محدوده باقی بمانند. بنابراین ناگزیر بودند منطقه وسیعی را پوشش دهند. جبهه ای را که تکاوران پوشش می دادند، محور شلمچه تا پل نو، محور اهواز خرمشهر، پلیس راه، شهر خرمشهر، محورهای آبادان اهواز از منطقه مارد و محور آبادان ماهشهر بود.

[center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/map2.png"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/thumb_map2.png[/img][/url][/center]

تکاوران کلاه سبز و کماندوهای نیروی دریایی طی دوره های سخت و طاقت فرسایی آموزش می بینند و از نظر قدرت بدنی در سطح بالایی هستند و از قابلیت های ویژه ای برخوردارند که در جنگ این قابلیتها را به کار گرفتند و توانستند با وجود کم بودن تعدادشان، دشمن را چنان به ستوه بیاورند که فرمانده خودکامه آنها، صدام، برای سر کلاه سبزها جایزه تعیین کند.
نیروهای ایران را علاوه بر گردان تکاوران نیروی دریایی، گردان دژ از لشکر 92 رزهی اهواز که مسئولیت سرزمینی داشت، هنگ ژاندارمری آبادان، تعدادی از نیروهای سپاه و نیروهای مردمی و جهادگران تشکیل می داد. در صورتی که استعداد رزمی نیروهای عراقی فقط در جبهه جنوبی به پنج لشکر می رسید که شامل نیروهای پیاده زرهی، مکانیزه و گارد مخصوص بود.
ارتش و دیگر واحدهای نیروهای مسلح و سپاه خرمشهر هم در شرایطی نبودند تا بتوانند در یک جنگ همه جانبه شرکت کنند. نیروی رزمی توانمند دیگری هم وجود نداشت، به جز تعداد معدودی از پرسنل پادگان دژ. پاسگاههای ژاندارمری هم سلاح کارآمدی در اختیار نداشتند. نیروهای سپاهی و بسیجی خرمشهر هم از یک سری جوانهای فداکار اما بی تجربه تشکیل شده بود که از انسجام لازم برخوردار نبودند و مستقل عمل میکردند و در حدی نبودند که بتوانند با نیروهای عراقی که از آمادگی نظامی قابل توجهی برخوردار و مجهز به سلاح و تجهیزات جنگی پیشرفته ای بودند، مقابله کنند. تنها نیروی منسجم با تجربه و کارآزموده ای که تحت نظر فرمانده واحدی عمل میکردند و گوش به فرمان بودند، تکاوران دریایی بودند که در صحنه حضور داشتند و با عملیات تاخیری موجب کند کردن آهنگ پیشرفت نیروهای عراقی شده بودند و نیروهای عراقی از رزمندگان و از تکاوران نیروی دریایی وحشت و واهمه داشتند.

[center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/green_beret_2_low.png"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/thumb_green_beret_2_low.png[/img][/url][/center]


همچنان که درگیری های مرزی مرتبا گزارش میشد، ارتش عراق سعی داشت نیروهای ایرانی را مشغول نگه دارد تا با استفاده از زمان بتواند تغییر و تحولاتی را که لازم می داند در خطوط مرزی ایجاد کند و به انجام برساند. وضعیت کاملا غیرعادی به نظر می رسید و نیروهای عراقی ضمن آنکه در سرتاسر مرز نیرو مستقر کرده بودند، با ناوچه های جنگی در مقابل پاسگاه خین هم به دفعات نیرو پیاده کرد و هر لحظه امکان داشت حملات خود را آغاز کند. گزارشهای دیگری می رسید که نیروهای عراقی مشغول احداث سنگرهای جدیدی هستند و فعالیتهای مهندسی آنها هماهنگ با سایر اقدامات از جمله جاده کشی، احداث خاکریز، حفر خندق بود. حتی تجاوزات هوایی عراق برای شناسایی مناطق حساس برفراز منطقه صورت می گرفت. همه این گزارشها منعکس میشد ولی معلوم نبود برخلاف همه این گزارشها و اطلاعات، چرا فقط به دادن پیام و گزارش و اطلاعیه اکتفا می کردند و عملا دست به اقدامی سریع در مورد جابه جایی نیرو نمی زدند و تجهیزات و مهمات مورد نیاز نیروهای رزمنده را تامین و به موقع به صحنه عملیات نمی آوردند؟ این کوتاهی و تعلل تا آنجا ادامه پیدا کرد که صدای رگبار نیروهای عراقی همراه با صدای سلاحهایی مانند آرپی جی و خمپاره انداز در فضای شهر طنین انداز و باعث شد که مردم شهر و روستا به وحشت بیفتند و خودشان را سراسیمه به مسجد و سایر اماکنی که جنبه سرپناه داشت، برسانند و در آنجا پناه بگیرند، بدون آنکه بدانند چه سرنوشتی در انتظارشان است.

طی روزهای بیست و یک و بیست و دوم شهریور که در حقیقت اولین و دومین روز از درگیری گسترده ارتش عراق محسوب میشد، تحرکات چشمگیر ارتش عراق مبنی بر استقرار نیروهای بیشتر در نقاط مرزی مشهود بود. از جمله بیست تانک و تعدادی نفربر خمپاره انداز و ضدهوایی روبه روی دژ شماره سه در پشت دیوارهای خاکریز مستقر می کنند.

روز بیست و سه شهریور، ناوچه های عراقی پاسگاه خین را زیرآتش شدیدی قرار میدهند و علیرغم اینکه پایگاه نیروی دریایی به مقابله سرسختانه ای برمیخیزد، اما پاسگاه به آتش کشیده و یک ناوچه ایرانی منهدم میشود.


روز بیست و چهارم شهریور، از صبح تا شب مرز خرمشهر آرامش نداشت و درگیری در نقاط مختلف مرزی ادامه داشت و خساراتی به پاسگاهها و منازل اطراف آن و به تعدادی از نیروهای ایرانی جراحت و صدماتی وارد شد.

گزارش روزهای بیست و پنج و بیست و ششم شهریور، حاکی از ادامه درگیری و استقرار هرچه بیشتر قوای نظامی عراق در مرزها بود. اما در مرزهای شلمچه تا کوشک و طلاییه، ایران نیروهایش را بین سی ویک دژ سازمان داده بود. فاصله این دژها از یکدیگر سه کیلومتر بود و در هر دژ حدودا چهارده نفر رزمنده حضور داشت. سلاح گردان دژ هم 54 قبضه توپ 106 میلی متری و چند دستگاه تانک بود که اکثر آنها غیر قابل حرکت بودند. برای هر دژ هم رسما سلاح سازمانی یک قبضه خمپاره انداز 120 میلی متری و یک قبضه کالیبر 50 و یک دستگاه تانک منظور شده بود، ولی در آن زمان که درگیری آغاز شده بود، این سلاحهای سازمانی یا نبود یا اگر بود آماده به کار نبود. ماموریت این گردان این بود که درصورت درگیری هجوم دشمن را از چهار تا چهل و هشت ساعت به تاخیر بیندازد تا در این فاصله زمانی نیروهای کمکی به یاری آنها بشتابند. اما با وجود همه این نارسایی ها و کمبودها با آغاز تهاجم ناجوانمردانه و غافلگیرکننده نیروهای عراقی، نیروهای رزمنده معدود ما در کنار تکاوران دریایی که تقریبا با حضور دائم خود تمام این دژها را پوشش می دادند، نه تنها 48 ساعت بلکه چندین روز در مرز خرمشهر در مقابل دشمن تا دندان مسلح مقاومت کردند و به مقابله با آنها پرداختند و با رشادت و پایمردی، راه دشمن متجاوز را که درنظر داشت خوزستان را سه روزه به تصرف خود دربیاورد، سد کردند و اجازه ندادند که هدف شومشان را تحقق بخشند. این دفاع سرسختانه و بی باکانه، سردمداران و فرماندهان و کارشناسان نظامی عراق را مات و مبهوت و مستاصل کرده بود و ناگزیر شده بودند که نیروهای بیشتری را وارد کارزار نمایند.

در نبردهایی که در روز بیست و هشتم شهریور جریان داشت، ناواستواردوم اقبال آدمی به شهادت می رسد. همچنین در نبردهای پراکنده ای که در روز بیست و نه شهریور روی میدهد، ناواستوار کوروش شهبازی و ناوبان سوم محمدرضا پرویززاده ترک به درجه رفیع شهادت نایل میشوند. این مبارزات ادامه پیدا می کند تا اینکه روز سی ام شهریور هم شاهد به شهادت رسیدن تعدادی از پرسنل نیروی دریایی از جمله مهناوی یکم منصور دوس، ناوسروان سید مصطفی عزیزی، ناواستوار تکاور جمشید قهرکی و ناواستوار تکاور محمدعلی گردانی می شویم. اما در روز سی و یکم شهریور ماه نیروهای رزمنده و تکاوران دریایی شاهد حمله گسترده ای از طرف شلمچه میشوند. یکی از رزمندگانی که لحظاتی اولیه حمله عراق به ایران را شاهد بود، گفت: «ساعت یک بعدازظهر بود که در محدوده دژ که حدودا پنج کیلومتر از دژ مرکزی عقب تر بود، از دور متوجه سه پرنده شدم. اما همین که نزدیک تر شدن متوجه شدم که اونها هواپیما هستن. تو ارتفاع بسیار پایینی پرواز می کردن. من این فرصت رو پیدا نکردم که به سنگر پناه ببرم و چاره ای جز نگاه کردن اونها نداشتم. من خلبان هواپیمارو تو کابینش به وضوح می دیدم. این هواپیماهای مهاجم دو قبضه تفنگ 106 ما رو که روی سکو مستقر بود، مورد هدف قرار دادن و منهدم کردن. بعد انبار مهمات پادگان دژ رو به آتش کشیدن و بالاخره با شکستن دیوار صوتی و بمباران شهر، موجب رعب و وحشت شدن.»
صدای هواپیماها و صدای انفجار گلوله ها موجی از ترس و وحشت و نگرانی را در میان مردم شهر و روستاییانی که از نواحی مرزی به شهر پناه آورده بودند، ایجاد کرده بود. همه در اضطراب و نگرانی به سر می بردند و آسایش و آرامش از همه سلب شده بود و نمی دانستند که چه باید بکنند. نه آرام و قرار داشتند و نه حاضر بودند که خانه و کاشانه و شهرشان را رها کنند و پشت به دشمن کنند.


ناخدا صمدی که صحنه آرایش نیروهای عراقی را دیده بود، طی مصاحبه ای گفت: ناخدا ضربعلیان افسر عملیات من بود؛ افسری شجاع و پرجرئت که هر ماموریتی رو به نحو احسن انجام می داد و از هیچ چیز هم ترس و واهمه نداشت. اون برای شناسایی جلو رفته بود و از پلیس راه به من بی سیم زد و از من خواست که اونجا برم. من گفتم چه خبره! چی شده؟ اون در جواب من گفت جناب ناخدا باید خودتون تشریف بیارین و صحنه رو از نزدیک ببینین. به نظر می رسه که وضع خیلی خراب و خطرناک باشه. باید فکر چاره ای کنیم.
خودمو به پلیس راه رسوندم و رفتم از پشت بام صحنه منطقه دژ و سیل بند رو دیدم. نفربر و تانک بود که موضع گرفته بودن. تعداد اونها آنقدر زیاد بود که ما گفتیم بدون تردید امشب خرمشهر سقوط می کنه. شب بسیار بدی برای ما بود. تلفنی افسر رابط نیروی هوایی رو پیدا کردم و تاکید کردم که به هر طریقی شده باید از نیروی هوایی کمک بگیریم و قبل از اینکه این ارابه های جنگی به حرکت دربیان، باید آرایش اونهارو درهم بریزیم. خوشبختانه پرواز خلبانان شجاع و تیزپرواز نیروی هوایی به موقع انجام شد و کارساز بود. اونها با پرواز سریع خودشون نظم و ترتیب و آرایش کامل دشمن رو به هم زدن، درحدی که اونها مجبور به عقب نشینی شدن. به دنبال اون، تکاوران به وسیله تفنگ 106 و موشک انداز به تعقیب دشمن پرداختن و چندین تانک و نفربر و خودروی زرهی دشمن رو نابود کردن. طوری که صبح روز بعد، دشمن در منطقه چیزی نداشت و جاده آزاد شد. از اینگونه عملیات در جاده خرمشهر اهواز هم زیاد داشتیم.

[center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/0005.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/thumb_0005.jpg[/img][/url][/center]

عراقی ها در ادامه عملیات تجاوزگرانه خود حدود صد دستگاه خودرو زیل و ایفا را که حامل تجهیزات بود، به همراه تعدادی توپ ضدهوایی و توپهای ساحلی مستقر میکنند و موضع می گیرند و آماده اجرای آتش می شوند. همچنین هشتاد قبضه توپ و خمپاره انداز را وارد فاو می کنند و مشرف به اروندرود موضع می گیرند و حتی برای مهمات مورد نیازشان مواضعی حفر و با تور و شاخه های خرما آنها را استتار می کنند و سی دستگاه خودرو ایفا که حامل مهمات بود، برای یگانهای مستقر در نوار مرزی ارسال می کنند. صدای نقل و انتقال تانکهای عراقی کاملا شنیده می شود و در ستونهایی آرایش می گیرند و در پناه آتش سنگین توپخانه به خاک ایران تجاوز و پاسگاههایی را به محاصره خود در می آورند. اسلحه و مهمات موجود در این پاسگاهها را به غنیمت و تعدادی از نیروهای ایرانی را به اسارت می برند و با آنها مصاحبه می کنند. این گروه زرهی که عکاس و فیلمبردار به همراه داشتند، از این صحنه ها فیلمبرداری و بلافاصله آن را از تلویزیون عراق پخش می کنند.

درگیریهای روز سی ام شهریور شدت بیشتری می گیرد. در این روز ساعت 8 و 55 دقیقه خسروآباد زیر آتش توپخانه شدید دشمن قرار می گیرد که دو فروند هواپیمای خودی به منطقه اعزام می شوند و آتش توپخانه دشمن را خاموش می کنند. برابر اطلاعاتی که دریافت شده بود، دو فروند از ناوچه های اوزای دشمن در دهانه اروندرود مستقر شده بودند که جهت انهدام آنها دوفروند بالگرد ضدسطحی از پایگاه بوشهر ماموریت پیدا می کنند تا به پرواز درآیند. اما به دلیل وضعیت بد جوی و دید کم، ناوچه های اوزای دشمن دیده نمی شوند و بالگردها ناگزیر به مراجعت میشوند و متاسفانه یکی از بالگردها در راه بازگشت به پایگاه خود در جنوب آبادان دچار سانحه میشود و سقوط می کند و سه نفر از سرنشینان آن به نامهای ناخداسوم محتاج، ناوبان یکم عزیزی و مهناوی گردکانی به فیض شهادت نایل می شوند. همچنین در اطلاعیه دیگری پست فرماندهی نیروی دریایی به واحدهای خودی اعلام می کند که یگانهای شناور دشمن برای حمله به یگانهای تجاری و نظامی ایران در دهانه کانال و ورودی بندرامام (ره) مستقر شده اند؛ لذا آمادگی لازم را داشته باشند. ضمنا به دلیل درگیری هایی که در اروندرود جریان داشت، به کلیه کشتیهای نفتکش شرکت ملی و سایر کشتیهای موجود در منطقه اعلام میشود که از تردد به اروندرود خودداری کنند و ترجیحا به بندرامام خمینی (ره) بروند. در این روز فرودگاه آبادان هم مسدود اعلام و کلیه پروازها لغو می شود و از بالگردهای نیروی دریایی خواسته می شود که در محوطه پادگان دژ تردد کنند

[center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/sh01.png"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/thumb_sh01.png[/img][/url][/center]

از جمله اتفاقات دیگری که در روز سی ام شهریور رخ می دهد، این است که بر اثر آتش نیروهای عراقی دو تانکر حامل بنزین و نفت دچار حریق می شوند که بلافاصله آتش نشانی وارد عمل می شود و حریق را مهار و خاموش می کند. در این روز جزیره ام الرصاص در نزدیکی پایگاه دریایی خرمشهر مورد اصابت خمپاره و موشک قرار می گیرد و برج دیده بانی و پاسگاه نیروهای عراقی مستقر در آن به کلی منهدم می شود. همچنین پاسگاه گارد ساحلی عراق که روبه روی اسکله 25 آبادان قرار داشت، توسط ناوچه های نیروی دریایی مورد حمله قرار می گیرد و توسط آرپی جی و مسلسل 20م.م و کالیبر 50 به کلی منهدم میشود. نیروهای عراقی هم در این روز این فرصت را پیدا می کنند که متقابلا با اجرای آتش سلاح سنگین، یک فروند ناوچه 65پایی نیروی دریایی را که در حوالی جزیره مینو بود به آتش بکشند و غرق نمایند. در این رویداد چند نفر از پرسنل ناوچه مجروح و تعدادی ناپدید می شوند و در رویداد دیگری یک قایق گشتی هم در اروندرود مورد اصابت گلوله قرار میگیرد.

[center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/jxwas0bnv07z76n3psss.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10259/thumb_jxwas0bnv07z76n3psss.jpg[/img][/url][/center]

نیروهای عراقی در این روز با حجم وسیعی از تجهیزات جنگی آمادگی حملات دیگری را پیدا می کنند. این درحالی بود که مسئولین به این یقین نرسیده و این فرصت را پیدا نکرده بودند که برای موازنه قدرت دست به جابه جایی نیرو بزنند و تغییرات لازم را در مواضع نیروهای تحت امر خود ایجاد کنند. این نارسایی ها و کمبودها و نبودن ها همچنان وجود داشت و نیروهای حاضر درصحنه با توجه به اینکه به آنها گفته شده بود نیروهای کمکی در راه هستند و به زودی خواهند رسید، از نرسیدن نیروهای کمکی، در انتظار و از لحاظ روحی در وضعیت غیرقابل وصفی به سر می بردند وکاری از دستشان ساخته نبود.


در این روز، دو نفر از تکاوران دریایی شهید و یازده نفر دیگر زخمی می شوند که به بیمارستان اعزام می شوند و مورد مداوا قرار می گیرند.
آخرین خبری که پست فرماندهی نیروی دریایی در این روز به دست می آورد، آن است که عراق تصمیم دارد در سپیده دم صبح روز سی و یکم شهریور ماه حمله گسترده ای به خرمشهر بکند که موضوع به فرماندهان و نیروهای در صحنه اعلام می شود تا پیش بینی های لازم را به عمل آورند.


[color=#006400][size=3]ادامه دارد....[/size][/color]



[b][size=3][color=#0000CD]منبع: کتاب حماسه جاوید، انتشارات دفتر پژوهشها و مطالعات راهبردی نداجا، خلاصه ای صص 45 تا 58[/color][/size][/b]
[b][size=3][color=#0000CD]استفاده از متن فوق تنها با ذکر نام منبع بلامانع است. [/color][/size][/b]

[elo 7,701]

درود خدا بر تو و همه کسانی که دلشون برای این سرزمین پاک می طپه
براستی که دستت درد نکنه
جای خالی اینگونه مطالب ( و یا در بهترین حالت تصور جای کمرنگشون) بدجوری آدمو اذیت میکنه
اینکه خیلی مسایل گفته نشدن و همین باعث یکسری برداشتها و تصورات نادرست و متاسفانه گاها جهت دار شده امیدوارم که با بررسی های دقیقتر و بهتر و کاملتر و مستندتر هرچه بیشتر پرده از ناگفته های و پوشش هایی که برخی فقط عالم سیاسی هستند کنار برن تا همه متوجه خیلی حقایق بشن و بشیم و موجب گمراهی در اندیشه و تصورات آنچنانی که هر ازگاهی متاسفانه شاهدشون هستیم نشن
تا باد چنین بادا
قلمت روان
اندیشه ات پایدار

[Arash 7,048]

سلام ایران بر فاتحان کارون, حماسه سازان مسجد جامع, سلام بر خرمشهر و سربازان سر بازت، فرزندان رشید بابک خرمدین که جاودانه شدند تا جاودانه ات سازند, عاشقانی که سرود عشق بر لب، کلاه سبز بر سر, غنچه شکفته سرخ خون بر سینه تا آخرین نفس تا آخرین فشنگ آزادگی و شجاعت را معنایی نو بخشیدند و خونینترین حماسه تاریخ ایران را دلاورانه در برابر لشکریان سعد بن ابي وقاص نعره زدند.

[url="http://www.roshanai.ir/wp-content/uploads/2013/08/012-1024x739.jpg"]http://www.roshanai.ir/wp-content/uploads/2013/08/012-1024x739.jpg[/url]