خواندنی های جنگ(لطایف واصطلاحات)

[davood313 2]

با سلام خدمت دوستان.امیدوارم که این تاپیک مورد استقبال شما واقع بشه
عرفان كه برود بالا

تازه حرف‌ها گل انداخته بود و بچه‌ها گرم گفت‌وگو بودند كه او بلند شد و مثل هميشه از ايمان و عشق و مراتب سير و سلوك داد سخن برآورد كه «فادخلي في عبادي وادخلي جنتي» و حديث شهود شهدا و ظرايف و دقايق و رموز خاص الخاص شدن.»
تازه داشتيم مي‌رفتيم تو حال، يك‌دفعه يكي بلند شد و گفت: «نه داداش ما نيستيم، عرفان كه برود بالا، خمپاره‌ي 60 پايين مي‌آيد. ما زن و بچه داريم، آرزو داريم، ما كه رفتيم.» و همه از شوخی او خندیدند
منبع :كتاب فرهنگ جبهه _ شوخ طبعي ها جلد 1 صفحه ي 45

http://www.sobh.org/kootah&khandani/lataef.asp?id=133&page=25

[Harry 1]

كمتر دست به قلم مي‌برد و نامه مي‌نوشت. وقتي هم به توصيه‌ي دوستان تحريك مي‌شد، اول صفحه مي‌نوشت: ‌«خوب ديگر عرضي ندارم، اميدورام سفارش‌هاي مرا پشت گوش نيندازيد و كارهايي كه خواسته‌ام مو به مو انجام بدهيد، پايان.» اين اول و آخر نامه‌اش بود. اگر معترض مي‌شدم كه خوبيت ندارد، مي‌گفت: وقتي نامه نوشتن زوري باشد، بهتر از اين نمي‌شود. منبع :كتاب فرهنگ جبهه _ شوخ طبعي ها جلد 2 صفحه ي 67 بابا اصلا حال نميده. لينكش هست هركي مخواد خودش بره بخونه icon_cheesygrin