بدون سرنشین ام.کیو-1 سی عقاب خاکستری بدون سرنشین ام.کیو-1 سی عقاب خاکستری ( MQ-1C Gray Eagle)

[nasirirani 4,493]

 

شرکت رایتون در راستای قرارداد با نیروی دریایی امریکا دو پایلود جهت نصب تجهیزات جنگ الترونیک بر روی پرنده بی سرنشین MQ-1C (عقاب خاکستری) را تحویل داد.

با نصب این تجهیزات این پهپاد با در اختیار داشتن ابزارهای جمینگ الکترونیکی می تواند به ساختارهای ارتباطی دشمن حمله و آنها را از کار بیاندازد.با نصب غلافها و تجهیزات پیشرفته الکترونیکی بر روی عقاب خاکستری دامنه اخلال شبکه ارتش امریکا 2 تا 3 برابر افزایش میابد و هزینه های عملیاتی آن نیز به نسبت وضعیت فعلی که با استفاده از هواپیمای C-12 این کار صورت میگیرد ،کاهش زیادی خواهد داشت.برنامه اخلال شبکه ارتباطی دشمن با استفاده از هواپیماهی مراقبت و شناسایی در سال 2010 با نصب غلافها و تجهیزات سبک بر رویC-12 آغاز شد.این سیستمها در این پرنده به ارتش اجازه می داد تا از تجهیزات الکترونیکی و توانایی اخلال الکترونیکی فراتر از دید افقی جهت پشتیبانی نیروهای زمینی خود استفاده نماید.

 

 

 

مترجم:marshal1987

لینک مطلب :
http://www.defencetalk.com/raytheon-delivers-electronic-jamming-capability-for-gray-eagle-uas-47795/

[TAHA-SH 1,643]

باید دید چه نوع اخلالی اینجا مطرح است- اگه اخلال فعال باشه که میشه با یک موشک پسیو HOME ON JAMMING خود پهپاد رو هدف گرفت

[arminheidari 24,423]

فکر کنم از غلاف و مجموعه ای در محل نصب موشک استفاده کند
اما سوال مهمی که مطرح است ، انرژی مصرفی تولید توسط این پهباد چه میزان است و چه میزان این غلاف نیاز دارد؟

خود کشور ما هم می تواند روی پهبادهای خود این تجهیزات را نصب کند اما برق مورد نیاز فکر کنم مساله ی مهمی باشد

[Lord-Soldier 2,200]

با تکنولوژی امروز اخلال کور و در همه زمان/ همه فرکانسهای یک محدوده کاری به نظر اتلاف به حساب می آید. خصوصا روی پهپادی که انرژی زیادی نمی تواند تأمین کند.
اخلال هوشمند/ فریب/ و ... بهترین گزینه هستند.
اما نمی دانم که واقعا این پادها چه توانایی ای دارند. آیا تکنولوژی شان به آنجا رسیده که مثلا به شبکه های بی سیم محلی با برد 500 متر نفوذ کنن و با دادن داده های غلط یا زیاد شبکه را مختل کنند؟ مثلا چیزی از جنس حمله های DOS در اینترنت؟ یا اطلاعات تقلبی؟

[alrkhs 4,594]

به نام خدا

General Atomics MQ-1C Gray Eagle (Sky Warrior)

هواپیمای بدون سرنشین رزمی (UCAV) (2009)

 

 

پهپاد کنترل از راه دور MQ-1C "Sky Warrior" / "Gray Eagle" جنرال اتمیکس بخشی از نسل رو به افزایش سامانه های پهپادی مسلح است که توسط ارتش ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرند. فعالیت های صورت گرفته در عراق و افغانستان نیاز، و متعاقب آن، فناوری مورد نیاز برای این سامانه ها را ایجاد کرد و ارتش ایالات متحده به صورت فعال بر روی آماده سازی پلتفرم های پهپادی برای نبرد های فعلی و آینده کار می کند. MQ-1C از سری افسانه ای پریدیتور توسعه یافته است. Gray Eagle مدلی بزرگ تر و مسلح از نسخه قبلی با مشخصات فنی بهتر، مانند موتور سوخت جت دیزلی جدید است. به همین دلیل MQ-1C در رده پهپاد های هیبریدی قرار می گیرد. این پهپاد تا امروز بیش از 6000 ساعت پروازی و از بین بردن حدود 3000 شورشی در عراق را به ثبت رسانده است.

 

سری اولیه پهپاد پریدیتور از سال 1995 در سرویس است و عمدتا به عنوان پلتفرمی برای جمع آوری اطلاعات وشناسایی غیر مسلح توسعه داده شده بود. با تبدیل حمله افغانستان و عراق به جنگ تمام عیار، نیاز به پهپاد های مسلح برای گشت زدن در آسمان ها را افزایش یافت. آزمایش های پریدیتور مسلح در اوایل سال 2001 و با موفقیت کامل انجام شد. پس از آن جنرال اتمیکس MQ-9 ریپر ("Predator B") قدرتمند تر را به عنوان یک برنامه خصوصی معرفی کرد که به طور رسمی در سال 2007 به خزانه ارتش آمریکا اضافه شد. MQ-9 نخستین پهپاد در سرویس با قابلیت شکارچی-کشنده بود. نسل جدید از موتور پرقدرت تر، ابعاد سازه برزگ تر و قابلیت حمل مهمات بهره می برد که حوزه ماموریتی آن را افزایش می داد. این سامانه ها با استفاده از تاسیسات کنترل زمینی Predator A خرید مقرون به صرفه ای محسوب می شدند.

 

 

پس از آن جنرال اتمیکس سری پریدیتور را با MQ-1C واریور که در پاسخ به رقابت پهپاد های ERMP (برد بلند چند منظوره) ارتش ایالات متحده ساخته شد، ادامه داد. هدف این برنامه جایگزینی سری پهپاد های IAI RQ-5 Hunter بود. اولین پرواز Warrior در اکتبر سال 2004 به ثبت رسید و پرواز های آزمایشی در بهار سال 2008 شروع شد. اولین پرتاب موشک در بیست و سوم فوریه سال 2009 صورت گرفت. MQ-1C پس از الحاق رسمی به ارتش ایالات متحده در سال 2009 تا ژانویه سال 2010 به صورت فعال در خدمت این نیرو در عراق و سپس افغانستان بود. پس از آن Warrior، که با نام Sky Warrior هم شناخته می شد، در سال 2010 توسط وزارت دفاع به Gray Eagle تغییر نام پیدا کرد.

 

پهپاد Hunter

MQ-1C از برنامه پهپادی ERMP ارتش ایالات متحده در سال 2002 که به دنبال پلتفرمی با مداومت پروازی بیشتر برای جایگزینی سری پهپاد های IAI RQ-5 Hunter متولد شد. جنرال اتمیکس که با پهپاد پریدیتور تجربه کافی را کسب کرده بود، نسخه بازطراحی شده Sky Warrior را برای این برنامه ارسال کرد. همچنین نسخه ای بازطراحی شده از IAI RQ-5 هانتر هم در نظر گرفته شد. محصول جنرال اتمیکس به عنوان برنده انتخاب و نام MQ-1C برای آن تعیین شد. قراردادی 214 میلیون دلاری برای توسعه بیشتر با جنرال اتکیس بسته شد و انتظار می رفت هزینه کل پروژه به 1 میلیارد دلار برسد.

MQ-1C گری ایگل، Predator C خانواده پریدیتور نیست. پریدیتور C در واقع پهپاد Avenger جنرال اتمیکس با موتور توربوفن و سازی هوایی پنهانکار است. Avenger از MQ-9 ریپر توسعه داده شده در حال که می توان GrayEagle را نسخه ارتقا یافته Predator A محسوب کرد.

 

پهپاد Avenger

بین سال های 009 تا 2010، آزمایش های بسیاری درباره ی GrayEagle و موشک هلفایر انجام داد. در آزمایشی در سال 2009، 10 موشک به اهداف مختلف شلیک شد و موفقیت 90 درصدی حاصل شد. تنها شلیک ناموفق مربوط به یک هدف متحرک در زیر یک هواپیما بود. در آزمایش سال 2010، GrayEagle هست موشک شلیک کرد که همه آن ها مستقیما به هدف اصابت کردند. 6 عدد از موشک ها توسط خود GrayEagle هدفگذاری شد اما 2 عدد باقی مانده توسط بالگرد هجومی AH-64 آپاچی همراه آن هدف گذاری لیزری شد. GrayEagle در فرم اولیه مسلح در عراق (ژوئن 2010) و افغانستان (اواخر 2010) حضور داشت.

 

 

GrayEagle در مقایسه با پریدیتور، از موتور قوی تری بهره می برد که عملکرد فنی و عملیات طولانی مدت بهتری دارد. این پهپاد به یک موتور سری Thielert Centurion 1.7 با قدرت 165 اسب بخار مجهز است و می تواند ارتفاع عملیاتی و مداومت بیشتری داشته باشد. موتور به یک ملخ 3 پره در انتهای بدنه با آرایش pusher متصل است. GrayEagle توانایی رسیدن به حداکثر سرعت 273 کیلومتر بر ساعت و مداومت پروازی بیش از 24 ساعت را دارد. این پهپاد تا ارتفاع 7300 متری پرواز می کند و می تواند توانایی شناسایی، رهگیری و مداخله به لحظه را به فرماندهان بدهد.

 

 

Sky Warrior شباهت بسیاری در عناصر طراحی خارجی با سری خانواده پریدیتور دارد. از نکات قابل توجه در این بازطراحی، بخش دماغه بزرگ آن محتوی رادار روزنه مصنوعی/ نشانگر هدف زمینی متحرک (SAR-GMTI) است. Sky Warrior نسبت به پریدیتور های قبل از آن طول بال بزرگ تری دارد. مدل های قبلی از موتور احتراقی و چیدمان پروانه استفاده می کرد اما Sky Warrior به یک موتور پیستونی خاص مجهز است که سوخت آن ترکیبی از سوخت رده جت است. این موتور علاوه بر توانایی های بیشتر، عملکرد و ارتفا بالاتری که ارتش ایالات متحده در برنامه ERMP به دنبال آن بود را نیز تامین می کند. مجموعه اویونیک از سامانه رادار AZ/ZPY-1 STARLite تشکیل شده است.

 

 

در خارج Sky Warrior طراحی مشابه ای با پریدیتور دارد. بخش دماغه برجسته در ابتدای بدنه یک مجموعه رادار (رادار روزنه مصنوعی Lynx II) و رهگیری (نشانگر هدف زمینی متحرک) را در خود جای می دهد. سامانه هدف گیری (AN/AAS-52 چند طیفی) در برآمدگی زیر دماغه قرار گرفته است. بال های اصلی مستقیم اند و در میانه بدنه نصب شده اند. شاخصه بدنه باریک و بلند آن، محفظه جلویی و باله های دمی عمودی Y برعکس است که توسط یک باله عمودی مستقیم از هم جدا می شوند. موتور در انتهایی ترین قسمت بدنه نصب شده و هوای مورد نیاز آن توسط یک ورودی هوای کوچک در بالا تامین می شود. موتور، یک ملخ 3 پره را در آرایش pusher می گرداند. چرخ ها کاملا جمع شونده اند. از 4 نقطه سخت برای مهمات مختلف و تجهیزات خاص استفاده می شود.

 

 

قدرت Sky Warrior توسط یک موتور Thielert Centurion 1.7 سوخت سنگین تامین می شود. از توانایی های عملکردی آن می توان به برد عملیاتی 370 کیلومتر، ارتفاع پروازی بین 7620 تا 8830 متر، مداومت 36 ساعته و حداکثر سرعت 250 کیلومتر بر ساعت اشاره کرد. طول بال های آن 17 متر، طول کلی آن 8.5 متر و ارتفاع آن 2 متر است. حداکثر وزن برخاست Sky Warrior به 1451 کیلوگرم می رسد.

 

 

 

MQ-1C عضو جدیدی از خانواده پهپاد های مسلح ارتش ایالات متحده است. MQ-1C در جست و جوی اهداف و کمک به نیرو های زمینی در مقابله با دشمن توانایی های فوق العاده ای دارد. این پهپاد از 4 موشک ضد تانک هوا به سطح Hughes AGM-114 هلفایر P+ برای مقابله با خودرو های دشمن (یا دشمن داخل سازه) یا تا 8 موشک برد کوتاه هوا به هوای AIM-92 استینگر برای مبارزه با هواپیما های ارتفاع پایین دشمن مثل بالگرد های پشتیبانی هوایی نزدیک استفاده می کند. Gray Eagle همجنین می تواند از بمب های هدایت پذیر GBU-44/B Viper Strike برای حملات دقیق بهره ببرد. توانایی حمل مهمات به 362 کیلوگرم محدود می شود. هدف گیری با کمک سامانه هدف گیری چند طیفی AN/AAS-52 متصل به پایه استوانه ای چرخان در زیر قاب دماغه انجام می شود. همانند بیشتر UAV ها، MQ-1C در پرواز های شناسایی تخصص دارد و چشمی در آسمان است که دشمن فاقد آن است.

 

 

MQ-1C علاوه بر تعیین و حمله خودکار، در ماموریت خسته کننده اهداف برای هواپیما های دیگر هم آزمایش شده که می توانند با همکاری هم یک تیم شکارچی-قاتل را تشکیل دهند. این پهپاد می تواند برای موشک های بالگرد ضد تانک آپاچی، مهمات پرتابی هدایت دقیق برای F-16، F/A-18 هورنت و یا حتی F-22 نسل پنج هدف گذاری کند.بالگرد آپاچی بلوک 3 تاسیسات یکپارچه ای دارد که به خلبان AH-64 اجازه می دهد تا با مهمات Gray Eagle تعامل داشته باشد.

Gray Eagle همانند پهپاد های نسل جدید، در ماموریت های خود کاملا مستقل است، با برنامه خود به طور خودکار برخاست و فرود انجام می دهد و با GPS به مسیر های از پیش تعیین شده می رسد. همچنین با همکاری بالگرد های هجومی همراه می تواند مهمات خود را پرتاب کند. چندین پهپاد Gray Eagle می توانند به یک ایستگاه کنترل زمینی (حتی ایستگاه های سری پریدیتور) متصل شوند. خلبان Gray Eagle از یک دسته و صفحه کلید برای کنترل آن استفاده می کند.

 

 

تا سال 2012، ارتش ایالات متحده 12 پهپاد Sky Warrior را با واحد های کنترل زمینی خریداری کرد. عملیات ها توسط Task Force ODIN (مشاهده، تشخیص، شناسایی و خنثی سازی) در Fort Hood تگزاس مدیریت می شود. عملکرد گروه ویژه ODIN با کار در کنار لشکر 25 پیاده ارتش ارتش ایالات متحده ، عنوان ستایش شایسته واحد ارتش را برای آن ها به ارمغان آورده است. MQ-1C توسط اپراتور های آموزش دیده از ارتش ایالات متحده کنترل می شود. برخلاف نیروی هوایی ایالات متحده که کنترل پهپاد هایش را فقط به افسران می دهد، ارتش ایالات متحده اجازه کنترل پهپاد را به افسر ها، استوار یکم ها و پرسنل استخدامی می دهد. اپراتور های Sky Warrior در خاک مستقر اند، برخلاف پهپاد های دیگر که از داخل ایالات متحده مدیریت می شوند. اولین لشکر پیاده در ژوئن سال 2010 پهپاد های Gray Eagle خود را تحویل گرفت. تا امروز ایالات متحده بیش از 1 میلیارد ساعت از پهپاد ها استفاده کرده که بیانگر تغییر روش جنگ آمریکاست.

این پهپاد ابتدا قرار بود توسط ارتش ایالت متحده نام MQ-12 را به خود بگیرد، اما وزارت دفاع نام آن را MQ-1C گذاشت. در ناگذاری های ارتش ایالات متحده، حرف M نشان دهنده مسلح بودن پهپاد است و حرف Q برای سامانه هواپیمای بدون سرنشین استفاده می شود.

 

در مارس سال 2011 کیفیت پایین در تمام زیر سامانه های اصلی آشکار شد. در همان ماه یک پهپاد Gray Eagle به دلیل یک چیپ معیوب و قطع رسیدن دستور ها به بخشی از سطوح کنترلی آن در کالیفرنیا سقوط کرد. آزمایش های پروازی تا تعویض چیپ به تعویق افتاد اما ساعت پروازی آن کمتر شد. زمان بین خرابی هواپیما یا اجزا آن به 25 ساعت رسید درحالی که حداقل زمان 100 ساعت بود. زمان بین خرابی ایستگاه کنترل زمینی 27 ساعت بود اما حداقل زمان 150 ساعت بود. حسگر ها در مقایسه با الزام 250 ساعتی، در 134 ساعت خراب می شدند. در اکتبر سال 2011 یک گزارش نتیجه گیری کرد که Gray Eagle فقط 4 مورد از 7 پارامتر فنی مهم را پوشش می دهد. 11 بازنگری نرم افزازی خارج از برنامه تا حدی اطمینان پذیری آن را افزایش داد. مشکلات اطمینان پذیری اکثرا به دلیل حسگر های تازه نصب شده بودند.

در سال 2013 اعلام شد که General Atomics با موفقیت آزمایش های نسخه ارتقا یافته Gray Eagle (IGE) را پشت سر گذاشته است. افزایش مداومت و افزایش 100 درصدی محموله از تغییرات این نسخه بود. این مدل تغییر یافته، یک طرحی خصوصی بود که با بدنه ای عمیق تر، محفظه ذخیره داخلی بزرگتری برای تجهیزات و سوخت داشت. یک تانکر سوخت انتخابی (226 کیلوگرمی) در زیر شکم نصب می شود تا برد عملیاتی آن بیشتر شود. IGE از یک موتور دیزلی ycoming DEL-120 استفاده می کند.

در سال 2015 از قرارداد 47.7 میلیون دلاری بین جنرال اتمیکس و ارتش ایالات متحده برای تولید انبوه تجهیزات زمینی Gray Eagle رونمایی شد.

در مارس سال 2017، ارتش ایالات متحده گری ایگل را به کره جنوبی فرستاد که باعث عصبانیت چین شد.

در سال 2018، برنامه ای برای مدرن سازی ناوگان Gray Eagle ارتش ایالات متحده تهیه شد که با تغییر تقریبا تمام قسمت های طراحی آن به دنبال آماده کردن این پلتفرم برای آینده نزدیک بود. یکی از بخش های مهم ارتقا، موتور این پهپاد بود که در طول عمر عملیاتی آن اشکالاتی داشت.

در اکتبر سال 2019، قرار شد MQ-1C Gray Eagle مدل ER (افزایش برد) توسط جنرال اتمیکس تغییر یابد تا مهمات هدایت پذیر کوچک Dynetics GBU-69/B و نسل جدید "Air-Launched Effects" (پهپاد های کوچک هواپرتاب) را حمل کند.

در ژانویه سال 2020، MQ-1C توسط جنرال اتمیکس برای نقش "ALE Mothership" انتخاب شد.

در فوریه سال 2020، جنرال اتمیکس با موفقیت یک MQ-1C افزایش برد را با حسگر های پیشرفته برای ارئه داده های هدف زمینی آزمایش کرد.

در ژوئن سال 2020، یک پهپاد Gray Eagle، پهپاد سری Altius-600 را پرتاب کرد.

 

مشخصات

- سال ورود به خدمت: 2009

- وضعیت: در حال خدمت محدود

- تعداد فروند ساخته شده: 100

- سازنده: General Atomics Aeronautical Systems (ایالات متحده)

- کشورهای مصرف کننده: ایالات متحده

- نقش: حمله زمینی (هدایت بمب های هواپایه برای نابودی اهداف زمینی توسط تیر بمب موشک و راکت)، جاسوسی-نظارت-شناسایی و پیش آهنگی (ISR، سنجش اهداف زمینی و منطقه هدف برای ارزیابی سطح تهدیدات محیطی، قدرت و تحرکات دشمن)، توانایی های بدون سرنشین (طراحی شده با توانایی های بدون سرنشین برای ایفای انواع نقش های بالای میدان نبرد)

- طول: 8 متر

- طول بال ها: 17 متر

- ارتفاع: 2.1 متر

- وزن: 1450 کیلوگرم

- حداکثر وزن برخاست: 1635 کیلوگرم (185 کیلوگرم ظرفیت بار)

– قوای محرکه: 1 موتور "Thielert "Centurion (مرسدس بنز) 1.7 سوخت سنگین (دیزل) با قدرت 135 اسب بخار که یک ملح چند پره را در انتهای بدنه با آرایش pusher می چرخاند

- حداکثر سرعت: 250 کیلومتر بر ساعت

- ارتفاع پروازی: 8840 متر

- برد: 2000 کیلومتر

- تسلیحات: تا 362 کیلوگرم در 4 نقطه سخت. 4 موشک ضد تانک  Hughes AGM-114 هلفایر، 8 موشک برد کوتاه ضد هواپیمای AIM-92 استینگر، 4 بمب هدایت پذیر GBU-44/B ""Viper Strike، 4 مهمات کوچک هدایت  پذیر GBU-69/B

- نسخه ها: "MQ-1C "Gray Eagle (سری پایه)، "MQ-1C "Sky Warrior (نسخه جایگزین)، MQ-1C "Gray Eagle" ER (نسخه افزایش برد)، MQ-12 (نام انتخاب شده توسط ارتش ایالات متحده)

 

 

منبع