جنگنده برتری هوایی سوخو-27 فلانکر جنگنده برتری هوایی سوخو-27 فلانکر ( Su-27/Flanker)

[hamed_713 242]

سوخو 27 يكي از مانور پذيرترين هواپيماهاي جنگنده است.

[sina12152000 59]

تا اين لحظه كه 7 تا از سوخو 27 هاي روسي توسط توپهاي هوايي نيروهاي گرجي سرنگون شده است

[vossoughi 2]

تا الان تنها 2-4 تا سوخو-25 روسي منهدم شدند نه سوخو-27 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[awaks 1]

سوخو 27 واقا سالاره مثل خودش در مورد اينكه ما داريم يا نه اينو بايد بگم:گشتم نبود نگرد نيست

[SAEID 2,833]

جنگنده های روسی سرنگون شده چند فروند سوخو24 و سوخو25 و احتمالا یک فروند میگ29 هستند که توسط پدافندهای روسی و مدرن گرجستان سرنگون گشته اند! گرجستان به علت مساحت کم و برخورداری از سایتهای سام11 قدرت پدافندی قابل قبولی دارد.

[borna 17]

من كه فكر نكنم سوخو 27 بشه با توپ ضد هوايي ضد حالا نمي دونم ولي گرجستان خيلي ضعيفه در مقابل روسيه من نمي دونم چرا اصلا اين جنگ شروع شد ولي فرصت خوبي براي روسيه است تا عقده گشايي كنه و بزنه گرجستان و صاف كنه بلاخره زورش به بچه رسيده.

[farzin 1]

اس يو 27 يه طرح انقلابي بود در ضمن فرضا سقوط كنه خوب پدافند براي همينه ديگه !!! بايد ديد از چند سورتي پرواز چند تاش سقوط كرده ( اگه اين اتفاق افتاده باشه) اف 18 هم تو عراق سقوط كرد حالا بايد همشو ريخت تو دريا !!!؟ تازه آپاچي هم با يه گلوله يه تفنگ جنگ جهاني دوم هم سقوط كرد ( تو عراق اگه يادتون باشه) اس يو 27 جواب دندان شكني بود كه طراحي روسها رو به رخ دنيا كشيد.

[amirandamir 0]

ببخشيد ميدونم اين سوال مربوط به اين تاپيك نميشه. راستش ميخواستم اگه ممكنه يه سري توضيحات راجب سوخو تي 50 و سوخو 47 هم بديد. ممنون ميشم.

[MJMZLA 2]

سوخو 37 سیستم آیرودینامیکی خیلی قوی ای رو داره . و مدل های جدیدترش از قدرت بیشتری برخوردار هستند و فشار جی زیادی رو تحمل می کنه و می تونیم اونو یکی از بهترین جنگنده ها نام ببریم .

[100 2,717]

آقا من یک کتاب دارم درباره ی سو خو 27 که راهنمای شبیه ساز پرواز سوخو 27 هست .... بیشتر شبیه کتابه کامل 160 صفحه داره .......... هم داخل کتاب وهم داخل شیبه ساز به صراحت اعلان کرده ایران از این جنگنده ها داره .... نویسنده های کتاب هم همشون خلبان هستند ........... سوخو 27 چون شوروی سقوط کرد نتونست مثل جنگنده های آمریکایی به روز بشه و گرنه جنگده ی خوبی و برای مقابله با اف 15 و اف 16 و اف 18 مناسب هست چون هدف از طراحی اون همینه

[STORM 3]

فكر كنم چند فروند سوخو24 و سوخو25 روسي احتمالا با تور-م1 هدف قرار گرفته و سقوط كرده اند كه گرجستان هم از اكراين گرفته بود.

[scorpion57 4,246]

Su-27LL-PSسوخو: سکوی آزمایشی بردار رانش برایSu-27

 

سوخوSu-27LL-PS  به عنوان یک نسخه آزمایشی سوخوSu-27، بردار رانش پیشرفته دوبعدی را برای مانورپذیری بیشتر میزبانی کرد، که اطلاعات و داده های های مهمی را در مورد دینامیک پرواز فوق مانورپذیر، نوآوری مواد و مهندسی نازل جت ارائه کرد.

Su-27LL-PS یک نسخه آزمایشی از هواپیمای جنگنده Su-27 بود که برای آزمایش فناوری  بردار رانش پیشرفته طراحی شده بود. این هواپیما دارای یک سیستم نازل بردار رانش دو بعدی بود که به هواپیما امکان می داد جهت اگزوز را برای مانورپذیری بهتر کنترل کند. این امر آن را به یک پلت فرم کلیدی برای مطالعه ابرمانورپذیری و رفتار آیرودینامیکی در زوایای حمله بالا تبدیل کرد.

 

Su-27LL-PSپیشرو در توسعه

سوخو Su-27 Flanker ،جنگنده نسل چهارم دو موتوره برتری هوایی شوروی، برای اولین بار در 20 می 1977 به آسمان رفت. این هواپیما عملکرد استثنایی از جمله مانور، سرعت و برد بالا را از خود نشان داد و برای مقابله با رقبای آمریکایی های پیشرفته اش (جنگنده هایی مانند F-14 و F-15) طراحی شد. فلانکرهای اصلی از توربوفن‌های دوقلو Saturn-Lyulka AL-31F بهره می‌بردند که طبق استانداردهای شوروی بسیار قابل اعتماد بودند، اما فاقد بردار رانش بودند. این هواپیما به سرعت خود را ثابت کرد و در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980، فلانکر به نماد نیروی هوایی شوروی تبدیل شد.

 

با تشدید مسابقه تسلیحاتی تکنولوژیک در دهه 1980، ابرمانورپذیری به کانون اصلی دکترین هوایی شوروی تبدیل شد. با توجه به پیشرفت های غربی مانند هواپیمای آزمایشی X-31 ایالات متحده، و مسائل مربوط به مانور در طول مانورهایی با زوایای حمله بالا، تحقیقات زیادی توسط مهندسان شوروی در مورد موتورهای بردار رانش انجام شد که به هواپیما امکان چابکی فوق العاده را می داد.

Flanker به دلیل طراحی قوی، اثبات شده و عالی بودن آیرودینامیک ، انتخاب طبیعی برای آزمایش روی این موضوع بود. در کنار توسعه بردار رانش، مهندسان و دانشمندان شوروی در حال بررسی مواد مقاوم در برابر حرارت جدیدی بودند که می‌توانستند گرما و استرس فوق‌العاده مرتبط با پرواز با کارایی بالا را تحمل کنند

تصویری از شکم Su-27LL-PS، که به وضوح دو نوع نازل مختلف بردار رانش را نشان می دهد،(یکی به طور قابل توجهی بزرگتر از دیگری ست)

 

البتهSu-27LL-PS  اولین Flanker «تغییر یافته» نبود. سوخو نسخه های مختلف Su-27 را باتغییرات و پیشرفت‌های اویونیک و آیرودینامیک را بررسی کرد و راهی را برای انواع آزمایشی‌ بیشتر هموار کرد.اما Su-27LL-PS  فقط بر بردار رانش دوبعدی متمرکز  و بخشی از تلاش گسترده‌تر برای حفظ برتری تکنولوژیک نسبت به رقبای ناتو بود، حتی در شرایطی که اختلافات داخلی در اتحاد جماهیر شوروی بیشتر و بیشتر می‌شد.

 

هواپیمای میزبان و تغییرات:

Su -27UB Flanker-C نوع آموزشی دو سرنشینه Su-27 است که برای آموزش خلبانان و در عین حال حفظ عملکرد کامل رزمی طراحی شده است. Su-27UB مانند همتای تک سرنشین خود، مجهز به موتورهای توربوفن قدرتمند AL-31F، اویونیک پیشرفته و قابلیت حمل مجموعه وسیعی از مهمات هوا به هوا و هوا به زمین است.

علیرغم اضافه شدن صندلی دوم برای یک مربی، هواپیما برد طولانی و قابلیت مانور استثنایی خود را حفظ می کند، که نتیجه توزیع وزن با دقت مهندسی شده و مساحت بال های بزرگ آن است. این باعث شد که  هواپیمایی همه کاره برای هر دو نقش آموزشی و رزمی عملیاتی و همچنین یک مدل پایه کامل از LL-PS مناسب باشد. بدنه خاص مورد استفاده برای این برنامه Su-27UB Flanker-C با کد 08 آبی بود که در کارخانه شماره 39 در ایرکوتسک ساخته شد. در کارخانه تولید شماره 129 به پیکربندی ویژه LL-PS تبدیل شد

این Su-27UB Flanker-C با کد 08 آبی تغییر یافته و به Su-27LL-PS تبدیل شد. Su-27UB از دو توربوفن AL-31F نیرو می گیرد. 

 

مهم‌ترین تغییر نسبت به Su-27UB استاندارد ، اضافه شدن نازل‌های بردار رانش 2 بعدی بود که جایگزین سیستم اگزوز استاندارد شد تا امکان کنترل جهتی رانش موتور را فراهم کند.

این هواپیما دارای دو AL-31F با دو شکل نازل متفاوت بود. نازل موتور سمت چپ سیستم بردار رانش Su-27LL-PS توسط NPO Motor ساخته شد و دارای دو نازل فلپ مانند بود که می تواند گازهای خروجی را با زاویه 15± درجه به بالا و پایین هدایت کند. نازل موتور سمت راست که توسط NPO Saturn ساخته شده است، یک نازل موتور دایره ای شکل معمولی را در خود جای داده است.

این عکس به وضوح دو نوع نازل مختلف به کار رفته در Su-27LL-PS را نشان می دهد. نازل جعبه ای توسط شعبه موتور NPO Lyulka ساخته شده است. 

 

 موتورهای جنگنده سنتی دارای نازل‌هایی با هندسه متغیر هستند، به این معنی که می‌توان قطر خروجی را کنترل کرد و عملکرد را می‌توان در تنظیمات مختلف دریچه گاز به حداکثر رساند - وقتی دریچه گاز روشن می‌شود، قطر قطر نازل کاهش می‌یابد در حالی که وقتی دریچه گاز خاموش می‌شود عکس این اتفاق می‌افتد.

 

هنگامی که جهت نازل ها به سمت بالا یا پایین تنظیم می شود، نیرو دم هواپیما را در جهت مخالف فشار می دهد و نیروی بالابر را افزایش می دهد و به هواپیما اجازه می دهد دماغه خود را به سرعت به سمت هدف بگیرد. این نازل‌ها مانند «سیستم کنترل چهارم» عمل می‌کنند که از ایلرون‌ها، سکان‌ها هواپیما استفاده می‌کند. بردار رانش کاملاً خودکار است و به خلبان این امکان را می دهد که روی پرواز هواپیما و نبرد تمرکز کند.

هدف اصلاح LL-PS کشف ابرمانورپذیری با افزایش چابکی و کنترل در زوایای حمله بالا بود.

مزیت دیگر موتورهای بردار رانش، توانایی کنترل هواپیما بدون جریان هوا است – کاری که سطوح کنترل سنتی قادر به انجام آن نیستند. این بدان معنی است که بردار رانش مخصوصاً در ارتفاعات با سرعت کم یا در ارتفاعات که هوا چگالی کمتری دارد و فشار کمتری برای سطوح کنترلی روی بالها وجود دارد مفید است.

با این حال، معرفی این نازل‌ها به تقویت‌کننده‌های ساختاری و مواد اضافی نیاز داشت که وزن کلی هواپیما را افزایش داد و همچنین عدم تعادل ایجاد کرد، زیرا تنها یک نازل اصلاح شد. همانطور که قبلاً ذکر شد، این نازل‌ها به مواد سبک وزنی نیاز داشتند که می‌توانستند در برابر دمای بالا مقاومت کنند، که منجر به آزمایش‌هایی با موادی مانند کامپوزیت‌های کربن-کربن و سرامیک‌های پیشرفته شد، اما در طول جدول زمانی پروژه هنوز در حال توسعه بودند و به موقع نرسیدند.

 

طراحی موتور NPO بسیار سنگین بود و باعث ایجاد کشش قابل توجهی(به سمت چپ)در هواپیما می شد. برای کار به مواد خاصی نیاز داشت که برای موفقیت به موقع ساخته نشد. 

 

موتورهای AL-31F همچنین برای کار با سیستم بردار رانش و بهینه سازی عملکرد برای اهداف آزمایشی سازگار شدند. علاوه بر این، کابین خلبان احتمالا دارای ابزار دقیق به روز شده برای نظارت بر سیستم جدید و جمع آوری داده ها در طول پروازهای آزمایشی شده بود. این تغییرات داده های ارزشمندی را در مورد بردار رانش علیرغم چالش‌های ناشی از افزایش وزن و محدودیت‌های مواد ارائه کردند.

نمای جانبی هواپیما با نازل بردار رانش. نازل موتور بسیار بسیار بزرگتر از نازل های اصلی Su-27 بود. 

 

 

نتیجه گیری

برنامه Su-27LL-PS بسیار کوتاه بود - حدود 20 سورتی پرواز انجام داد که اولین بار در 31 دسامبر 1989 انجام شد و برنامه در سال 1990 به پایان رسید. همه آزمایش ها در پایگاه هوایی ژوکوفسکی انجام شد. این برنامه به دلیل چالش های فنی و اقتصادی پیشرفت بیشتری نداشت. نازل های طراحی شده توسط موتور NPO به دلیل اندازه بزرگ و افزایش قابل توجه وزن، کاهش قابل توجهی از رانش (از 14 تا 17٪) را به همراه داشتند.

با این حال، نازل تخت نیز مزایای قابل توجهی نسبت به نازل دایره ای داشت. به طور خاص، شدت کمتری از آثار مادون قرمز را نشان داد. علاوه بر این، می توانست به عنوان معکوس کننده رانش نیز عمل کند . علاوه بر این، اشکالات اصلی نازل تخت متحرک به شکل وزن زیاد، با معرفی مواد عایق حرارتی سبک کربن-کربن و سرامیکی کاملاً قابل حل نبود. مطالعات بیشتر در مورد نازل متحرک که به این روش طراحی شده بود به نفع نازل دایره ای متوقف شد - که در نهایت به موتورهای بردار رانش سه بعدی تبدیل شد.

تصویر دیگری که به وضوح دو نوع نازل را نشان می دهد. یک نسخه بهبودیافته از نازل سمت راست در Su-35 و دیگر انواع پیشرفته فلانکر ادامه خواهد داشت.

 

این برنامه کمتر شناخته شده فصلی محوری در پیشرفت های بردار رانشی را نشان می دهد. اگرچه این برنامه با چالش‌های مهم زیادی روبرو بود، اما اطلاعات مهمی را ارائه کرد که به طرح‌های آینده کمک کرد. میراث آن در کمک به توسعه موتورهایی است که جنگنده های ابرمانور پذیر مدرن را نیرو می دهند. دانش به دست آمده از این پروژه مستقیماً بر پلتفرمهای معاصر بعدی سوخو مانند Su-35 و Su-37 تأثیر گذاشت.

 

منبع:https://theaviationist.com/

ویرایش شده در آذر 3 توسط scorpion57