جمهوری اسلامی ایران و طالبان .. از آغاز تا امروز جمهوری اسلامی ایران و طالبان .. از آغاز تا امروز

[mehran55 20,860]

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست.

 

 

" الله مدد شاهسون " کارمند دبیرخانه سفارت ایران در مزارشریف افغانستان بوده که به لطف خدا از حمله وحشیانه به سفارت ایران جان به در برده است. وی قبل از ورود به فضای دیپلماسی و اشتغال در وزارت امور خارجه ، سرهنگ ارتش بوده و فضای جبهه و دفاع مقدس را کاملا درک کرده است.

بعدها از طریق ارتش ، مأمور به خدمت در وزارت خارجه می شود. وی در سالروز شهادت دیپلمات های ایرانی گفتگوئی با تبیان داشته که بخش هائی از آن را خلاصه وار خدمت دوستان ارائه می دهم. برای شرح کامل گفتگو دوستان می توانند به لینک منبع که در پائین مطلب گذاشته شده رجوع کنند

 

 

 

قربانیان جنایت مزار شریف

دیپلماتِ راوی ، سفیر مظلومیت دیپلمات ها

 

همین عنصر طالبان احمد توکل، این قاتلان را در صف خود می دانست ولی می گفت از ما نیستند. شکل آن ها، رفتارشان و برخورد آن ها مانند طالبان بود. به هر ترتیب این وظیفه من نیست که بر روی این موضوع تحقیق کنم. این وظیفه آقایان و مسئولان وزارت امور خارجه بوده و است که ابعاد این موضوع را روشن کنند و به مردم توضیح دهند که چرا و توسط چه کسانی جوانانشان به خاک و خون کشیده شدند. من در جایگاهی نیستم که در مورد زوایای پنهان مانده این حادثه تحقیق کنم. وظیفه کسانی بوده است که در زمان حادثه مسئولیت داشتند و یا در حال حاضر مسئولیت دارند. به نظر می رسید این کسانی از خود طالبان نبودند بلکه در قواره و پوست طالبان این اقدام را انجام دادند. اما هرکه بودند چون زیر پوشش طالبان آمدند، بعدها طالبان مسئولیت این قضیه را پذیرفت. 

 

طالبان بعد از مصاحبه من در سال 77، اعلام کرد که آن چیزی که شاهسون می گوید درست است. آنها می گفتند که ایران باید در شرایط جنگی ، نیروهای خود را از سفارت خانه خارج می کرد و این اشکال را بر ایران وارد کردند . حتی در قوانین بین المللی که منجر به محکومیت طالبان شد، طوری دست و پا می زدند که مشخص شد خودشان مسئولیت این اتفاق را پذیرفته اند. حتی بعد از این موضوع بعدها پیکرهای شهدا را تحویل دادند و در جریان رسیدگی ها هم پاسخگو بودند و حتی خیلی از اسرا را آزاد کردند.

اما چیزی که مشخص بود آنها هم می دانستند در پشت پرده این اتفاقات مسائلی وجود دارد.، گفته می شد نیروهای پاکستانی به جهت تلافی شکست طالبان در سال های قبل در مزار شریف ، دست به این اقدام زدند. چراکه گفته می شد مردم مزار شریف و نیروهای مبارزه کننده با طالبان، سفارت پاکستان را در جریان آن حمله ، به آتش کشیدند. این موضوع قابل بررسی است و باید مراجع قانونی و مسئول بررسی کننده و پاسخگو باشند.

 

سکانسی از فیلم سینمائی مزار شریف

 

من سختی شدیدی را تحمل کردم. آقای افسر ابراهیمی ، نماینده دبیرکل سازمان ملل که در امور سوریه مسئولیت دارد، در خواست گفتگویی با من داشت که شاید بیش از 1 ساعت صحبت کردیم و اینکه در آخرش گفت: «این شاهسون قهرمان است». بماند ، با این کاری ندارم ، بعد گفت: «این آقای شاهسون ضربه سنگینی خورده که این راه طولانی را با این شرایط طی کرده است و شما باید ایشان را تحت مراقبت پزشکی قرار بدهید.» ولی درست عکس این موضوع با من برخورد شد، و در نهایت بی حرمتی منجر به این شد که من خانواده ام را از دست دادم. آسیب دیدم وداستان های دیگر که بماند، همه ی این ها فدای این سرزمین.

 

الله مدد شاهسون ، که پس از این ماجرا پیش از موعد بازنشسته می شود ، به کشاورزی و دامداری روی آورده است.

 

مصاحبه ی آقای عبدالمنان نیازی (فرمانده نیروهای طالبان در شمال افغانستان) را شنیدم که سعی داشت به نوعی این موضوع قتل عام را کلا از بین ببرند و به نوعی اعلام کنند که این اتفاق در حالتی اتفاق افتاده که ما با اسلحه به همراه حزب وحدت در مقابلشان ایستاده ایم و بالاخره هم کشته شدیم. واقعا این برگشتن و بیان واقعیت ها باعث دفاع از آبروی کشور شد و باعث رسوایی آنها و هم باعث دفاع از مظلومیت و خون های شهدا. خوشحالم هرچند واقعا سختی های شدید متحمل شدم. 

 

مگر ساده است شخصی که با پای گلوله خورده خود را از بین پیکرهای به خون غلطیده  شهدا بیرون کشیده است، از بین تعداد بی شماری از نیروهای طالبان به خارج از افغانستان برود؟

اینکه بنده این موضوع را اینطور روایت می کنم مهر تایید است بر اینکه ثانیه به ثانیه در حوادث سفارت حضور داشتم. وقتی آخرین مرحله را عرض می کنم که آقای ریگی به ایران تلفن زد و صحبت کرد و شرایط را گزارش داد یعنی من تا آخرین لحظه آنجا بودم . وقتی که 5 یا 10 دقیقه بعدش که این نیروها سفارت را ترک کردند من با کسی برخوردم که به نوعی نیروی سفارت بود و با خانواده او آشنا بودم منشور [احتمالا کلمه صحیح باید منظور باشد که اشتباه تایپ شده] شخصی [است] که در حسینیه  کنار سفارت مقیم بود و راننده سفارت بود. چند روز آنجا بودم، پس همه چیز روشن است. دلیل اینکه سالها این رفتار با من می شود چیست؟

 

سکانسی دیگر از فیلم سینمائی مزار شریف

 

بعضی از اشخاص این را می گفتند که تو کار بزرگی کردی که برگشتی آن هم در شرایطی که قدم به قدم نیروهای طالبان بودند. از شمالی ترین نقطه مزار شریف که در شمال افغانستان قرار داشت برگشتم تا سفیر مظلومیت دیپلمات های ایرانی در افغانستان باشم. فکر می کنم کار بزرگی انجام دادم. به هر ترتیب من راه به این سختی را طی کردم و آمدم. حالا اگر مرا سر دست بلند نکردند ظلم در حق من نمی کردند.

 

من خطاب به مسئولین عرض می کنم 15 سال مرا رها کردید. اصلا مرا به گوشه ای انداختید. ظلم و بی حرمتی از این بیشتر؟ و بعدش آنوقت هزاران سوال در مورد این موضوع و حادثه در اذهان باقی گذاشتید؟ به هر ترتیب باید به این سوالها جواب داده شود. 

 

 

یعنی من با این کاری که کردم واقعا شایستگی این را ندارم که به حضور  حضور فرمانده ام برسم؟ آیا من شایستگی این را ندارم که در جمع این خانواده ی شهدا باشم و خدمتشان برسم و داستان رو خودم خدمتشان توضیح می دادم؟ شاید من هم حرف هایی داشتم که اصلا به طور کلی برای مملکت موثر و مفید واقع می شد. متاسفانه به من هیچ وقت اجازه حضور در هیچ جمعی ندادند ، چه برسد به اینکه ما به خدمت مقام معظم رهبری برسیم. نمی دانم به چه دلیلی این کار را با من کرده اند و می کنند. 

 

جا داشت با توجه به اینکه این اتفاق در سفارت ایران افتاد و تعداد دیپلمات های شهید هم بیشتر بود و ما از این اتفاقات در نقاط دیگری داشتیم خوب بود یک روز دیگری را به نام روز خبرنگار مشخص می کردند واین روز را به روز شهدای دیپلمات اختصاص می دادند. من با همه ی احترامی که به شهید صارمی قائل هستم ولی جا داشت این روز را به عنوان روز دیپلمات نامگذاری می کردند. این روز ، یکی از روزهای خونین برای مجموعه ی دستگاه دیپلماسی کشور محسوب می شود.

 

 

منبع

 

================================

 

روایتی  دیگر : نگاهی به مستند "چه کسی ما را کشت؟" در برنامه راز

 

 

 

 

================================

 

 

فیلم سینمائی مزار شریف ( روایت نجات و فرار الله مدد شاهسون ) :

 

 

 

=============================

 

 

پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند.

 

.

[951 13,883]

2 hours قبل , oldmagina گفت:

سلام 

دست آخر مشخص شد که کار طالبان نبوده است .

 

بالاخره کار کی بود ؟

[zed 4,791]

6 hours قبل , 951 گفت:

بالاخره کار کی بود ؟

با سلام خدمت همه دوستان گرامی

گمانه زنی هایی بود مبنی بر اینکه سرویس اطلاعاتی پاکستان پشت این قضیه بوده است . آن زمان پاکستان از طالبان حمایت می کرد و شروع حرکت طالبان به عنوان طلاب مدارس علمیه از پاکستان بود و البته حامی مالی این مدارس وهابی عربستان است . احتمال اینکه طالبان وادار شده مسئولیت این اقدام را بپذیرد زیاد است . آن زمان افغانستان صحنه رقابت نیابتی بین کشورهای منطقه شده بود . البته اکنون خود پاکستان این وضعیت را پیدا کرده و بسته به اینکه دولتهایی که سر کار می آیند تا چه حد به ایران و عربستان نزدیک باشند سیاست های منطقه ای آن تعریف می شود . از خط لوله صلح تا مشارکت در جنگ یمن .

[MF44 5,972]

11 hours قبل , 951 گفت:

دست آخر مشخص شد که این کار طالبان بود یا اطلاعات پاکستان ؟

 

طالبان گفت کار ما نبود ISI هم چیزی نگفت !!!

[MF44 5,972]

9 hours قبل , mehran55 گفت:

حتی در قوانین بین المللی که منجر به محکومیت طالبان شد، طوری دست و پا می زدند که مشخص شد خودشان مسئولیت این اتفاق را پذیرفته اند. حتی بعد از این موضوع بعدها پیکرهای شهدا را تحویل دادند و در جریان رسیدگی ها هم پاسخگو بودند و حتی خیلی از اسرا را آزاد کردند.

البته زیر سایه شمشیر پاسخگو و خجل بودند ( لشگرکشی نیروهای ایرانی به مرز افغانستان که البته با تدبیر آقا منجر به جنگ  نشد ولی خوب گوشمالی که دادند )

[MF44 5,972]

8 hours قبل , 951 گفت:

بالاخره کار کی بود ؟

یک نفر که میخواست ایران برود به جنگ طالبان و این جنگ سالها ادامه داشته باشد و باعث تضعیف هر دو شود طالبان و ISI بازیچه هستند برادر سرنخ این ماجرا باید در لندن و واشنگتن پیدا شود 

[scorpion57 4,098]

دلیل انفعال ایران اینه که تکلیفش با آمریکا روشن نیست و این اطاله مذکرات فقط به ضرر ماست و فرصتها رو از ما میگیره اگر در حاکمیت عزم جدی برای حل مسائل بین ایران و آمریکاست واقعا در جلسات مشترک و فقط دوجانبه تمامی ملاحظات و نگرانیهای ما مطرح بشه و توافق بشه و گرنه قابل حل نیست قید مذاکرات رو بزنیم و خودمونو علاف نکنیم یک مسیر دیگه ایی رو انتخاب کنیم این بلاتکلیفی که داره قدمتش به دو دهه میرسه فقط به نفع اعراب و ترکیه و اسراییل و پاکستان و روسیه هست به نفع همه هست الا ما

[bmosavi 735]

1 hour قبل , MF44 گفت:

یک نفر که میخواست ایران برود به جنگ طالبان و این جنگ سالها ادامه داشته باشد و باعث تضعیف هر دو شود طالبان و ISI بازیچه هستند برادر سرنخ این ماجرا باید در لندن و واشنگتن پیدا شود 

بنده ۲ اسال قبل وارد این مقوله شده ام.

اصولا دو جریان مختلف بین قوم پشتون یا افغانها به صورت موزای است. به علت اینکه خط مرزی باعث جدایی شده است، بنابراین دو ایدئولوژی متفاوت دنبال میشود.

یک اینکه با تنش و کشاندن تنش به داخل پاکستان و استانهای بلوچستان و خیبر پشتون خوا این  فرصت برای یکی سازی سرزمین مادی قوم پشتون ایجاد شود. شهروندان پشتو افغانستان عموما موافق این  هستند.

دو اینکه این درگیری و بحران به داخل افغانستان کشیده و ادامه یابد تا این فرصت برای پاکستان ایجاد شود. شهروندان پشتو ساکن بلوچستان و خیبر پشتو خوا پاکستان هر روزه بیشتر مایل به این سو میشوند.

[MF44 5,972]

1 ساعت پیش, bmosavi گفت:

به علت اینکه خط مرزی باعث جدایی شده

منظور خط دوراند است که توسط استعمار--- انگلیس ---ایجاد شد و مثل همه مرزهای استعماری منشا اختلاف بین کشورهای همسایه است 

[mehran55 20,860]

با سلامی گرم و دوباره به دوستان عزیز میلیتاریست.

 

 

 

قربانیان جنایت مزار شریف

دیپلماتِ جاویدالاثر

 

23 سال پیش (1377ه.ش) در حالی که طالبان با حمایت آشکار پاکستان ، اغلب شهرهای بزرگ افغانستان را اشغال کرده بود ، دیپلمات های کشورمان پس از سقوط کابل ، سفارت را ترک کرده و به شهر مزار شریف نقل مکان کردند تا ادامه مأموریت های خود را در کنسولگری ایران در این شهر پیگیری کنند.

دلیل این جابجائی هم این بود که با توجه به اینکه جمهوری اسلامی ایران، دولت طالبان را به رسمیت نمی شناخت ، نمی خواست که در پایتخت دولت طالبان سفارتخانه داشته باشد ، به همین دلیل سفارت را به مزار شریف یعنی پایتخت جدید دولت مجاهدین افغان به رهبری برهان الدین ربانی منتقل نمود و عملا دفتر کنسولگری ایران در مزار شریف با این جابجائی سفیر و سایر دیپلمات ها به سفارت ارتقاء پیدا کرد.

 

طالبان پیشروی خود به سمت مزار شریف را آغاز کردند و اواسط مرداد کمتر کسی بود که پیش بینی کند مزار شریف مقاومت کرده و سقوط نخواهد کرد.

در حالی که مسئولان وزارت خارجه وقت ، اجازه خروج دیپلمات ها از شهر را نداده بودند ، اوضاع چنان وخیم شد که "غلامرضا حدادی" (سفیر وقت ایران در افغانستان) بدون موافقت وزارت خارجه به تنهائی مزار شریف را ترک کرد.

 

علاء الدین بروجردی معاون وقت وزیر امور خارجه و مسئول ستاد افغانستان به دیپلمات ها گفته بود ، پاکستان امنیت کنسولگری را تضمین کرده و جای نگرانی نیست.

همسر شهید محمود صارمی نیز در این رابطه می گوید : " همه دولت ها به اتباع خود گفته بودند به کشورشان برگردند. اما به محمود دستور دادند [مجددا] به افغانستان جنگ زده برگردد. آقای بروجردی به همسرم گفت باید به افغانستان برگردد و بعدها خودش با هواپیمائی که محمود با آن به مزارشریف رفته بود ؛ به ایران بازگشت."

 

علاءالدین بروجردی ؛ رئیس ستاد افغانستان در زمان واقعه کشتار دیپلمات ها

 

17 مرداد ماه ، آخرین خبر توسط خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی از مزارشریف به تهران مخابره شد. خبری که محمود صارمی فرصت پیدا نکرد آن را تمام کند:

"مزار شریف سقوط کرد. هفدهم مرداد ماه 1377 ، اینجا محل کنسولگری ایران در مزار شریف است. من محمود صارمی خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران هستم. گروه طالبان چند ساعت پیش وارد مزارشریف شدند. خبر فوری ، فوری. مزار شریف به دست طالبان سقوط کرد. عده ای از افراد طالبان در محوطه کنسولگری دیده می شوند. به من بگوئید که چه وظیفه ای ... " 

 

شهر سقوط کرد و افراد مسلح ، وارد کنسولگری شده و همه را به رگبار بستند. در این جنایت هولناک ناصر ریگی ، محمد ناصر ناصری ، کریم حیدریان، محمدعلی قیاسی، رشید پاریاو فلاح ، نورالله نوروزی، حیدرعلی باقری و محمود صارمی به شهادت رسیدند.

 

در این واقعه ، الله مدد شاهسون به طرز معجزه آسائی نجات یافت و پس از مدتها پیاده روی و عبور از مهلک های خطرناک ؛ خود را به ایران رساند. پیکر شهدا ، بیش از یک ماه بعد در نزدیکی کنسولگری پیدا شد و به کشور بازگشت. اما یک نفر در میان شهدا نبود. مجید نوری نیارکی.

هنوز هم ، پس از گذشت 23 سال ، سرنوشت وی روشن نشده است. بطوریکه در مرداد ماه 1394 فرزند این دیپلمات کشورمان در نامه ای به رئیس جمهور روحانی از نامعلوم بودن سرنوشت پدر و بی توجهی ها گلایه کرد.

 

جاویدالاثر مجید نوری نیارکی ، جلوی درب ستاد پشتیبانی افغانستان وزارت امور خارجه

 

دکتر علاءالدین بروجردی یعنی همان کسی که 23 سال پیش مسئول ستاد افغانستان در وزارت امور خارجه بود ، در سال 1393 یعنی 16 سال پس از قتل عام دیپلمات های کشورمان در مزارشریف ، بعنوان رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس در برنامه زنده تلویزیونی شناسنامه حضور یافت و گفت :

"معاونین وقت وزارت خارجه توافق نکردند که دیپلمات ها و خبرنگاران را از افغانستان بیرون ببریم و قرار شد مسئولیت را به نیروهای امنیتی پاکستان محول کنیم و به اصطلاح گوشت را به دست گربه دادیم!!"

 

 

شهید مجید نوری نیارکی ، بیست و هفتم مرداد 1346 در تهران چشم به جهان گشود. وی تا پایان متوسطه در رشته علوم تجربی درس خواند و دیپلم گرفت. ایشان متأهل بوده و  یک پسر و یک دختر داشت.

شهید نوری کارمند وزارت خارجه بود و در زمان این واقعه ، مسئولیت امور مالی سر کنسولگری را بر عهده داشت. ایشان تنها کسی بود که پیکرش هیچگاه پیدا نشد تا به دست خانواده اش برسد.

 

محمد نوری نیارکی فرزند این جاویدالاثر ، درباره فیلم مزار شریف نوشت : " من صلاحیت اظهار نظر در مورد وجوه فنی فیلم را ندارم ؛ چون هم تخصصی در این زمینه ندارم و هم صرف اینکه فیلمی در مورد این فاجعه ساخته شده است برایم ارزشمند است. فقط کاش همانطور که در اواسط فیلم به زنده بودن پدرم بعد از خروج افراد ناشناس از کنسولگری اشاره شد ، در انتهای فیلم هم به اینکه ما تنها خانواده ای هستیم که هنوز پیکر عزیزمان را تحویل نگرفتیم و همچنان منتظر خبری از ایشان هستیم هم اشاره می شد.

وی در سال 1394 هم در نامه ای به دکتر حسن روحانی ، روشن شدن وضعیت پدرش را خواستار شد.

 

دیدار خانواده شهدای واقعه مزار شریف با رئیس جمهور / مرداد 1394

 

"به نام خدا

حضور محترم ریاست جمهوری اسلامی ایران

جناب آقای دکتر حسن روحانی

سلام علیکم

 

احتراما اینجانب محمد نوری نیارکی ، فرزند مفقودالاثر مجید نوری نیارکی که در سال 1377 در جریان حمله به کنسولگری ایران در مزار شریف مورد هجوم بی رحمانه گروهی افراد ناشناس (اظهارنظرهای مختلفی در مورد هویت افرادی که به سفارت حمله کرده اند، وجود دارد. برخی آنها را به طالبان منتسب می کند و برخی هم می گویند پاکستانی بوده اند) قرار گرفت به استظهار می رساند که پس از گذشت 17 سال از آن واقعه نه تنها هیچگاه خبر موثقی مبنی بر زنده ماندن یا شهادت پدرم به ما ندادند ، بلکه هیچکس پاسخگوی علت ماندن دیپلمات ها در کنسولگری بدون حضور سفیر نبوده است.

 

حال سوالی که سال هاست ذهن ما را به خود مشغول کرده و پاسخی برای آن نمی یابیم این است که چرا هیچکس در رابطه با این حادثه پاسخگو نیست؟ چرا مسئولان آن زمان وزارت امور خارجه یعنی آقای خرازی ، وزیر خارجه وقت ، آقای بروجردی ، معاون آسیا و اقیانوسیه و حدادی ، سفیر ؛ به خاطر این اشتباه استراتژیکی که انجام دادند و 9 خانواده را عزادار کردند ، پاسخگو نیستند؟

 

چرا وقتی شرایط مزار شریف افغانستان بحرانی شد ، به دیپلمات های این کنسولگری اجازه ندادند که به کشور بازگردند؟ حتی در تماسی که دیپلمات ها با وزارت خارجه داشته اند ، به آنها اجازه ندادند که با آخرین هواپیما هم این شهر را ترک کنند. اگر مسئولان مطمئن بودند که حادثه ای برای دیپلمات ها اتفاق نخواهد افتاد ، چرا شب قبل از حادثه ، آقای حدادی سفیر وقت در افغانستان کنسولگری را ترک می کند و به تهران باز می گردد؟ چرا وقتی آقای حدادی ، احساس خطر کردند و کنسولگری را ترک کردند ، دیگران را از خطر نجات ندادند و دستور برگشت را برای همه صادر نکردند. چرا به آنها اعلام شد که شما باید بمانید و سنگر را حفظ کنید؟

 

وقتی به دیپلمات ها اجازه بازگشت داده نشده ، یعنی تأمین امنیت آنها بر عهده وزارت امور خارجه بوده است ، پس چرا بعد از اینکه امنیت آنان به خطر افتاد و جان خود را از دست داده اند پاسخگو نیستند؟! چرا بعد از گذشت 17 سال من هنوز نباید بدانم که چه بر سر پدرم آمده است؟ پدر من فقط از ناحیه پا مصدوم شده بوده و بر اساس گفته های آقای شاهسون ، تنها بازمانده این حادثه ایشان رنده بوده و فقط توان حرکت کردن نداشته است؟

چرا هیچکدام از این افراد بابت سهل انگاری که انجام دادند مورد سوال قرار نگرفتند؟ و هیچگونه پاسخی به سوالات خانواده ها ندادند؟ چرا در طی 17 سال که از این حادثه می گذرد هیچگاه مسئولان خاطی حتی حاضر نشده اند بابت اشتباهی که کرده اند از خانواده ها عذرخواهی کنند و حتی به پست های حساس تری هم ارتقاء درجه یافته اند؟

 

اگر هم مسئولان وقت ایران خود را مقصر نمی دانند و نوک پیکان را به سمت پاکستان نشانه می گیرند و این کشور را مسئول می دانند چرا از پاکستان مطالبه غرامت نمی کنند؟

به هر حال از شما رئیس جمهور محترم که همیشه در احقاق حق مظلومان تلاش کرده اید خواستارم که در این امر مهم نیز منشاء خیر شده و در جهت مشخص شدن بانیان این حادثه غم بار اقدام کنید تا به نتیجه برسد و بر زخمی را که سالهاست بر دل ما گذاشته شده ، مرهم بگذارید.

اَجرُکُم عِندَلله

محمد نوری نیارکی

فرزند دیپلمات مفقود الاثر افغانستان»

 

مزار یادبود شهید در بهشت زهراء

 

شایان ذکر است که علیرغم این پیگیری ها و این نامه نگاری ها ، تا به امروز یعنی سال 1400 ، همچنان خبری از سرنوشت مجید نوری نیارکی در دست نیست.

 

 

==============================

 

 

پ.ن : دوستانی که پسندیدند مثبت را فراموش نکنند.

 

.

[951 13,883]

فوری

مسول شهادت دیپلمات های ایرانی در افغانستان دستگیر شد .

لینک خبر :

https://www.tabnak.ir/fa/news/1051536/مسئول-شهادت-دیپلمات‌های-ایرانی-دستگیر-شد

[MF44 5,972]

13 hours قبل , 951 گفت:

فوری

مسول شهادت دیپلمات های ایرانی در افغانستان دستگیر شد .

لینک خبر :

https://www.tabnak.ir/fa/news/1051536/مسئول-شهادت-دیپلمات‌های-ایرانی-دستگیر-شد

زنده نیست به درک واصل شد

[951 13,883]

3 hours قبل , MF44 گفت:

زنده نیست به درک واصل شد

یه آدمکش کمتر ، خداروشکر

[mehdipersian 23,324]

ایران و افغانستان طالبان در یک قدمی جنگ ، سال 1377

 

 در ۱۷ مرداد ۱۳۷۷ به دنبال قتل عام پرسنل کنسولگری ایران در مزار شریف توسط گروهی ناشناس که ادعا می‌شد طالبان، هستند، احمد شاه‌مسعود در مذاکره با نظامیان ایرانی، خواهان تصرف هرات در حمله مشترک و با پشتیبانی سلاح‌های سنگین ایران، می‌شود

 

این پیشنهاد با حمایت علاءالدین بروجردی، معاون آسیای وقت وزیر خارجه دولت خاتمی و نماینده ویژه وقت دولت خاتمی در موضوع افغانستان، سرلشگر علی شمخانی، وزیر دفاع دولت خاتمی، سرلشگر سیدحسن فیروزآبادی، رییس وقت ستاد کل نیروهای مسلح و معاون امور دفاعی میرحسین موسوی در زمان نخست‌وزیری، سرلشگر سیدرحیم صفوی، فرمانده وقت کل سپاه و علی لاریجانی، رییس وقت سازمان صداوسیما، در دبیرخانه شورای‌عالی امنیت ملی که ریاست وقت آن شورای‌عالی نیز با سیدمحمد خاتمی، رییس‌جمهور وقت بود، تصویب و گزارش آن توسط علی ربیعی برای رهبر انقلاب ارسال می‌شود.

 

علی ربیعی، مشاور خاتمی و مسئول اجرایی دبیرخانه در گزارش جداگانه‌ای برای رهبری،‌ فضای بحث‌ها و مخالفت شدید سردار. محمد باقری، معاون وقت اطلاعات و عملیات ستاد کل نیروهای مسلح (رییس فعلی ستاد کل نیروهای مسلح) و سرلشکر شهبازی، رئیس وقت ستاد ارتش را نیز گزارش می‌کند (به عبارتی، بقیه حاضرین، حداقل، مخالف شدیدی نداشتند)؛ نگرانی اصلی آنان، گرفتار شدن نظامیان ایران در باتلاق افغانستان و خطرات آن است؛

 

این نامه، حدود ساعت ۲ نیمه شب ۲۸ مرداد، برای رهبری ارسال می‌شود که بلافاصله در ساعت ۵ صبح ۲۸ مرداد، پاسخ رهبری دریافت می‌شود که اعلام می‌کنند: ما وارد این باتلاق نخواهیم شد و تصریح می‌کنند که ورود نیروهای مسلح ایران به باتلاق افغانستان مجاز نیست و تدابیر دیگری انجام شود

 

 ۲ شهریور در دیدار رهبری با آقای هاشمی مسئله افغانستان مطرح می شود؛ رهبری با اقدام نظامی در افغانستان مخالف هستند، ولی نظامیان دستور دارند که به استعداد شش لشکر از سپاه و ارتش برای کنترل شرارت‌های احتمالی طالبان و آمادگی برای اقدام احتمالی، فقط در مرز، مستقر شوند.

 

ظاهرا نظر رهبری این بوده است که «افغانستان مانند باتلاق است؛ هرکسی که واردش شده، نتوانسته آبرومندانه خارج شود؛ رهبر انقلاب، معتقد بودند که نشان دادن واکنش ضروری است، اما باید هشیارانه، تمامی شرایط واکنش مسلحانه را در نظر بگیریم.» 

 

منابع : برگرفته از یادداشت محسن امین‌زاده، معاون وزیر خارجه دولت خاتمی در روزنامه سازندگی و همچنین به نقل از امین‌زاده در کتاب عزیمت تهران نوشته فلینت و هیلاری لورت.

[951 13,883]

2 minutes قبل , mehdipersian گفت:

ایران و افغانستان طالبان در یک قدمی جنگ ، سال 1377

 

 در ۱۷ مرداد ۱۳۷۷ به دنبال قتل عام پرسنل کنسولگری ایران در مزار شریف توسط گروهی ناشناس که ادعا می‌شد طالبان، هستند، احمد شاه‌مسعود در مذاکره با نظامیان ایرانی، خواهان تصرف هرات در حمله مشترک و با پشتیبانی سلاح‌های سنگین ایران، می‌شود

 

این پیشنهاد با حمایت علاءالدین بروجردی، معاون آسیای وقت وزیر خارجه دولت خاتمی و نماینده ویژه وقت دولت خاتمی در موضوع افغانستان، سرلشگر علی شمخانی، وزیر دفاع دولت خاتمی، سرلشگر سیدحسن فیروزآبادی، رییس وقت ستاد کل نیروهای مسلح و معاون امور دفاعی میرحسین موسوی در زمان نخست‌وزیری، سرلشگر سیدرحیم صفوی، فرمانده وقت کل سپاه و علی لاریجانی، رییس وقت سازمان صداوسیما، در دبیرخانه شورای‌عالی امنیت ملی که ریاست وقت آن شورای‌عالی نیز با سیدمحمد خاتمی، رییس‌جمهور وقت بود، تصویب و گزارش آن توسط علی ربیعی برای رهبر انقلاب ارسال می‌شود.

 

علی ربیعی، مشاور خاتمی و مسئول اجرایی دبیرخانه در گزارش جداگانه‌ای برای رهبری،‌ فضای بحث‌ها و مخالفت شدید سردار. محمد باقری، معاون وقت اطلاعات و عملیات ستاد کل نیروهای مسلح (رییس فعلی ستاد کل نیروهای مسلح) و سرلشکر شهبازی، رئیس وقت ستاد ارتش را نیز گزارش می‌کند (به عبارتی، بقیه حاضرین، حداقل، مخالف شدیدی نداشتند)؛ نگرانی اصلی آنان، گرفتار شدن نظامیان ایران در باتلاق افغانستان و خطرات آن است؛

 

این نامه، حدود ساعت ۲ نیمه شب ۲۸ مرداد، برای رهبری ارسال می‌شود که بلافاصله در ساعت ۵ صبح ۲۸ مرداد، پاسخ رهبری دریافت می‌شود که اعلام می‌کنند: ما وارد این باتلاق نخواهیم شد و تصریح می‌کنند که ورود نیروهای مسلح ایران به باتلاق افغانستان مجاز نیست و تدابیر دیگری انجام شود

 

 ۲ شهریور در دیدار رهبری با آقای هاشمی مسئله افغانستان مطرح می شود؛ رهبری با اقدام نظامی در افغانستان مخالف هستند، ولی نظامیان دستور دارند که به استعداد شش لشکر از سپاه و ارتش برای کنترل شرارت‌های احتمالی طالبان و آمادگی برای اقدام احتمالی، فقط در مرز، مستقر شوند.

 

ظاهرا نظر رهبری این بوده است که «افغانستان مانند باتلاق است؛ هرکسی که واردش شده، نتوانسته آبرومندانه خارج شود؛ رهبر انقلاب، معتقد بودند که نشان دادن واکنش ضروری است، اما باید هشیارانه، تمامی شرایط واکنش مسلحانه را در نظر بگیریم.» 

 

منابع : برگرفته از یادداشت محسن امین‌زاده، معاون وزیر خارجه دولت خاتمی در روزنامه سازندگی و همچنین به نقل از امین‌زاده در کتاب عزیمت تهران نوشته فلینت و هیلاری لورت.

 

سپاه (برای اولین بار تا اون زمان در ایران) بصورت واکنش سریع ، قبل از این دستور ، توی هر ایلیوشین 76 یک دستگاه تی 72 بارگیری و به فرودگاه های مرزی منتقل کرده بود !