تاپیک جامع نبرد نخست العلمین تاپیک جامع نبرد نخست العلمین

[panzer-grouppen 9]

همین الآن این مطلب رو ترجمه کردم و از اونجایی که دیگر در وبلاگ نمی نویسم فعلا مطالبم رو در اینجا قرار می دم که عقده ای نشم. در ضمن وقتی برای تصحیح غلط های احتمالی نبود به هر حال ببخشید .
امیدوارم مفید باشه



[align=center]اولین جنگ العلمین[/align]
هشتمین لشگر متفقین تحت فرماندهی (ژنرال کلاد آچنیک) از (مرسا متروح) عقب نشینی کرده و به خطوط دفاعی العلمین پناه برده بودند . در اول جولای نیروهای آلمانی- ایتالیایی , سپاه آفریقا به این منطقه حمله کردند و خطوط نامنظم و به هم ریخته ی نیروهای متفقین تا صبح بیشتر دوام نیاورد و از هم پاشید , با این حال مقاومت این نیروها باعث توقف کامل پیشروی نیروهای آلمان شد .
در دوم جولای فرمانده ی بزرگ زمان (ژنرال اروین رومل) نیروهای خود را در شمال متمرکز کرد تا با این کار از اطراف خطوط دفاعی العلمین به آن حمله کند و خطوط را شکست داده به شهر نفوذ کنند , ژنرال کلاد از این موضوع مطلع شد و فرمان یک ضد حمله به خطوط میانی آلمان ها را صادر کرد ولی این حمله شکست خورد . نیروهای متفقین به خطوط جنوبی نیز حمله کردند و به موفقیتی نسبی رسیدند .
ژنرال رومل در واکنش به این حمله و پیروزی به دست آمده برای متفین نیروهای خود را دوباره سازمان دهی کرد و آنها را در خطوط مقابل دشمن که تصرف شده بود قرار داد .
ژنرال کلاد دوباره در دهم جولای به منطقه ای به نام (تل العیذا) حمله کرد . نتیجه ی این حمله شکست خطوط دفاعی آلمان ها و به اسارت گرفته شدن بیش از یک هزار نفر از سربازان رومل بود . رومل ضد حمله ای تدارک دید ولی این حمله موفقیت ناچیزی در بر داشت.
نیروهای ژنرال کلاد دوبار دیگر در حملات جداگانه ای به مرکز خطوط آلمان ها در دامنه ی کوه های (رویست) حمله کردند . حمله ی اول در 14 جولای و حمله ی دوم در 21 جولای انجام گرفت , هیچ یک از این دو حمله موفقیتی در بر نداشت و نرسیدن به موقع نیروهای زرهی به نیروهای پیاده در جنگ دوم باعث از دست رفتن بیش از 700 نفر از نیروهای ژنرال کلاد شد .
دو حمله ی دیگر هم در 21 جولای انجام گرفت یکی از این حملات که در تل العیذا صورت گرفت با شکست رو به رو شد و حمله ی دوم در (مئتاریا) شکستی وحشتناک بود , نیروها در زمین ها مین گذاری شده گرفتار شده بودند و نیروهای زرهی نتوانستند به موقع به آنها ملحق شوند و نیروهای پیاده به سختی در مقابل ضد حمله ی آلمان ها شکست خوردند .
لشگر هشتم متفقین به شدت خسته و از کار افتاده شده بود , نتیجه ی حملات ژنرال کلاد به خطوط متفقین چیزی جز شکست های پی در پی بر جا نگذاشته بود , تعداد زیادی کشته و زخمی شده بودند و نیروها روحیه ی خود ا از دست داده بودند . در 31 جولای ژنرال کلاد دستور پایان حملات تهاجمی به خطوط آلمان ا صادر کرد و فرمان داد که خطوط دفاعی را تقوت کنند و آماده ی مقابله با یک ضد حمله ای عظیم باشند .
خطوط دفاعی متفقین در بسیاری از بخش ها شکسته شده بود تعداد زیادی اسیر گرفته شدند بخشی از سربازان که در مناطقی گیر کرده بودند خود کشی می کردند . ژنرال کلاد هم دستور عقب نشینی را صادر کرده بود , آلمان ها به پیروزی رسیده بودند ولی هنوز مشکلی وجود داشت , نیروهای سپاه آفریقا در دو نقطه متوقف شده بودند و با مقاومت شدید نیروهای ژنرال کلاد رو به رو بودند . بخشی از نیروها در (اسکندریه ) و بخش دیگری در (قاهره) در حال مقاومت بودند و توان پیشروی را از نیروهای ژنرال رومل گرفته بودند .
[align=center]دومین جنگ العلمی[/align]ن
در ادامه ی اولین جنگ در العلمین گفته شد که نیروهای آلمان در دو منطقه گرفتار شدند .
در پی شکست های متداوم نیروهای بریتانیا به فرماندهی ژنرال کلاد , فرمانده ی کل ژنرال منتگمری ژنرال کلاد را از سمتش برکنار کرد و خود فرماندهی را برعهده گرفت .در سال 1942 در پی شکست ابتدایی آلمان ها در جنگ , وضعیت به نفع متفقین تغییر کرد .
نقشه ی ژنرال منتگمری
در ابتدا نیروهای بریتانیا در عملیاتی به نام (لایت فوت) شروع به تجهیز و نوسازی لشگر هشتم کردند و به دنبال آن میزان عظیمی تجهیزات و نیرو به لشگر هشتم افزوده شد و این نیرو دوباره پا گرفت .بخش دوم این عملیات حمله به نیروهای آلمان بود. ژنرال منتگمری امیدوار بود که بتواند درون زمین های مین گزاری شده ی آلمان ها در شمال دو دالان ایجاد کند و سپس به دنبال آن نیروهای زرهی وارد شوند و شروع به درگیری با نیروهای زرهی آلمان کنند , همچنین قرار بود حملات گمراه کننده ی متفقین در جنوب به صورت پی در پی ادامه یابد تا نیروهای ژنرال رومل را در آن منتطقه مشغول نگه دارد و مانع از تغییر موقعیت آنها از جنوب به شما شود .ژنرال منتگمری این درگیری را به سه بخش تقسیم کرده 1- درگیری های نخستین در ورود به منطقه 2- درگیری بسیاربزرگ اصلی با نیروهای مرکزی 3- نابودی باقی نیروهایی که در مناطق دیگر هنوز دفاع می کنن و در نهایت شکست کامل دشمن .
برای گمراه کردن و به اشتباه انداختن قدم های بعدی آلمان ها در مقابله با نیروهای انگلیس , تعداد زیادی حملات کوچک به خطوط آلمان صورت گرفت . این حملات طوری طراحی شده بود که دشمن تصور می کرد به زودی حمله ی اصلی صورت خواهد گرفت ولی در حقیقت چنین نبود .همچنین در چند مایلی خطوط آلمان ها در جنوب , انگلیسی ها شروع به ساخت دکل های دیدبانی و پناهگاه هایی کردند , هدف از این اقدام این بود که آلمان ها فکر کنند حمله به این زودی ها اتفاق نخواهد افتاد و همچنین تصور بر این باشد که انگلیسی ها از جنوب حمله خواهند کرد .
درادامه ی عملیات گمراه سازی آلمان ها که به آن عملیات (برتمن) گفته می شد , انگلیس ها تعداد زیادی مدل های تانک را از تخته چند لایه طراحی کردند و آنها را در جنوب و در کنار جیپ هایی قرار دادند که خود آنها نیز از چوب ساخته شده بود . در شمال تانکهای که قرار بود از آنها در عملیات استفاده شود را به شکل کامیون های حمل مهمات جنگی در آوردند به این صورت که یک سرپوش قابل حمل را روی بخشی از تانک قرار می دادند , این سرپوش ها هم از تخته های چند لایه ساخته شده بود .
نیروهای آلمان در دو خط جدا از هم سنگر گرفته بودند که انگلیسی ها یکی را (خط اکزالیک) و دیگری را (خط پیرسون) می گفتند . در بین این دو خط دفاعی بیش از نیم میلیون مین کار گذاشته شده بود که بیشترآنها را مین های ضد تانک تشکیل می داد .
حمله ی نهایی
حمله ی اصلی که مدت ها برای آن برنامه ریزی شده بود در ساعت 9:40 دقیقه 23 اکتبر با پشتیبانی توپخانه شروع شد . هدف اولیه شکستن خط (اکزالیک) بود و قرار بود نیروی زرهی از این خط گذشته و به خط (پیرسون) برسد . به هرحال در زمان شروع حمله خطوط مین گذاری شده هنوز به طورکامل پاکسازی نشده بود .
اولین حمله برای ایجاد دالان شمالی سه مایل از خط (پیرسون) عقب بود و این در حالی بود که پیشروی ها در جنوب بهتر بودند ولی نیروها در آن منطقه در دامنه های (میتیرا) گرفتار شده بودند .
در 24 اکتبر ژنرال نیروهای متحدین از سکته ی قلبی درگذشت و بعد از این ژنرال (ریتا ون ثوما) فرماندهی این نیروها را در دست گرفت . در همین حال به رومل فرمان داده شده بد که به آفریقا بازگردد , او در تاریخ 25 اکتبر به آفریقا بازگشت.
نیروهای متفقین یک بار دیگر هم به دامنه های (میتیرا) حمله کردند و بار دیگر گرفتار شدند به همین دلیل منتگمری دستور داد که حمله از جنوب را به طور کلی متوقف کرده و تمام تلاش خود را محدوف شمال کنند.
در بین روزهای 25-26 یک حمله ی شبانه ی موفق صورت گرفت . ضد حمله ی آلمان ها نتیجه ای در بر نداشت.
نیروهای متفقین 6.200 نفر تلفات داده بودند و نیروهای متحدین 2.500 نفر ولی این در حالی بود که منتگمری هنوز در حدود 900 فروند تانک عملیاتی داشت و رومل تنها 370 تانک داشت که توان ایستادگی داشتند .
منتگمری احساس می کرد حملات فشار و توان خود را از دست داده است و تصمیم به فراخانی و احیای نیروها گرفت . هنوز هم در خطوط دشمن نیروهای متفقین حملاتی را شبانه انجام می دادند ولی در تاریخ 29 اکتبر خطوط دفاعی آلمان ها هنوز کاملا دست نخورده بود .منتگمری از تصمیمات خود مطمئن بود و داشت نیروهایش را برای عملیات (سوپرچارج) آماده می کرد . حملات مداوم نیروهای متفقین و فرسایش وحشتناک و مداوم نیروهای رومل باعث شده بود که رومل در آن زمان تنها 102 تانک عملیاتی داشته باشد .
دومین حمله ی بزرگ نیروهای متفقین در سرازیری دامنه ی تپه ها انجام شد و هدف از آن تصرف باریکه ای به نام (رحمان) بود بعد از تصرف این باریکه قرار بر این بود که نیروها زمین های بلند را در (تل الآکاحیر) تصرف کنند .
حمله در 2 نوامبر سال 1942 شروع شد . در سوم نوامبر همان ماه رومل تنها 35 تانک آماده ی نبرد داشت و به دلیل همین کمبود تجهیزات و فشار حملات نیروهای متفقین بر آنها , یک عقب نشینی سریع ضرورری می نمود .
در همین حال رومل در همان روز یک پیام فوری از هیتلر دریافت کرد که حاوی این مطلب بود :
" پیروزی یا مرگ "
رومل بعد از دریافت پیام به فرامین پیشوا احترام گذاشت و عقب نشینی را متوقف کرد . ولی فشار حملات متفقین فوق العاده سنگین بود و نیروهای رومل اجبارا باید در شب 5-4 نوامبر عقب نشینی می کردند .
در تاریخ 6 نوامبر نیروهای متحدین در حال عقب نشینی کامل بودند و بیش ار 30.000 نفر از نیروهای آنها تسلیم شدند .
این نبرد بزرگترین پیروزی منتگمری بود . ژنرال منتگمری به خاطر پیروزی در این نبرد لقب (فرمانروای العلمین) را دریافت کرد و بعدها نیز به طبقه ی لردها رسید .
این پیروزی همچنین باعث شد منتگمری درتمام جنگ های سخت و سنگین بعدی خود دارای قوایی بسیار زیاد و پرقدرت و شهرت فراوان و گاهی بیش از اندازه و حماسی باشد .
بعدها بمباران های بزرگ در مراکش باعث نابودی کامل نیروهای سپاه آفریقا شد .

[rezatizi 11,709]

هواپیمای انگلیسی پس از گذشت 70 سال از ناپدید شدن آن، در صحرای سینای مصر کشف شد.
به گزارش عصر ایران به نقل از خبرگزاری فرانسه، سفارت بریتانیا در قاهره اعلام کرد یک فروند هواپیمای ارتش بریتانیا که در سال 1942 ناپدید شده بود در صحرای سینا کشف شده است.
کاپیتان" پل کولینز" رایزن نظامی در سفارت بریتانیا گفت که این هواپیمای نظامی از نوع "کیتهوگ بی 40" در ماموریت شناسایی فرود اضطراری کرده بود.

مکان دقیق سقوط این هواپیما اعلام نشده اما گفته شده است که هواپیما فرود اضطراری کرده بود به همین دلیل لاشه هواپیما به طور کامل سالم باقی مانده است.
همچنین دنیس کویینگ خلبان هواپیما به همراه دستگاه بی سیم ، هواپیما را ترک کرده بود و به احتمال زیاد در صحرا مرده و جنازه این خلبان نیز پیدا نشده است.
منطقه صحرای سینا شاهد درگیری های شدید نظامی در جنگ جهانی دوم میان نیروهای آلمان و انگلیس بود.

www.centralclubs.com/topic-t89859.html

[img]http://asriran.com/files/fa/news/1391/2/24/222130_743.jpg[/img]

[Aspahbod 2,776]

[quote]منطقه صحرای سینا شاهد درگیری های شدید نظامی در جنگ جهانی دوم میان نیروهای آلمان و انگلیس بود. [/quote]

شاید من اشتباه می کنم ولی تا جایی که یادمه صحرای سینا مرز بین قاره ی آفریقا و آسیاست و آلمانی ها اصلا تا این منطقه پیشروی نکردن.

[gava 263]

در 28 ژوئن ، Dennis Copping گروهبان 24 ساله و يك هوانورد ديگر جمعي اسكادران 260 نيروي هوائي سلطنتي انگليس ماموريت يافتند تا 2 فروند هواپيماي P-40 كيتي هاوك آسيب ديده را از يك پايگاه هوائي انگليس واقع در شمال مصر براي انجام تعميرات به پايگاه ديگر منتقل سازند. در جريان يك پرواز كوتاه او رفت و ديگر هرگز ديده نشد.

طبق گزارش انستيتو هوا و فضا نوردي اسميتسون ، بين سال هاي 1939 تا 1944 جمعا 13737 فروند جنگنده P-40 ساخته شد. هواپيماي يافت شده از نوع P-40E بوده و 6 تيرباز كاليبر 0.50 در روي دو بال خود دارد . تجهيزات كابين خلبان هنوز سالمند.

اندي ساندرز يك تاريخدان هوانوردي نظامي مي گويد : دنياي هوانوردي از اين كشف بسيار هيجان زده شده است . اين هواپيما هنوز در جائي كه 70 سال قبل فرود آمده ، قرار دارد . هواپيما در زير شن هاي مخفي يا دفن نشده و فقط آنجا نشسته بود. اين هواپيما يك كپسول زمان باورنكردني است و براي صنعت هوائي همچون مقبره توتانخامون مي ماند. اين هواپيما از هر طرف صدها مايل دور است و كسي نمي داند كه چرا بايد شخصي به آنجا برود .

اندي ساندرز معتقد است كه گروهبانDennis Copping خلبان از سقوط هواپيما جان بدر برده چرا كه چتر نجات در كنار هواپيما يافت شده است. او مي گويد : حدس مي زنم كه هواپيما براي فرار از آفتاب پناهگاه خوبي نبوده است. اگر خلبان در كنار هواپيما مرده بود ، هم اكنون مي بايست بقايائي از او ديده مي شد. پس از سقوط ، هيچكس به دنبال او نيامد . در نتيجه به نظر مي رسد كه خلبان سعي كرد تا با پاي پياده از صحرا عبور كند اما اينكار منجر به مرگ او شد. حتي فكر آن هم ترسناك است.

لاشه اين هواپيما به طور تصادفي توسط يك كارگر نفت لهستاني به نام Jakub Perka كه در ماه مارس به همراه يك گروه در حال اكتشاف صحراي مصر بود يافت شد.
_____________________
نویسنده: abdolmahdi از سنترال

[IRIAFtomcat 43]

مطلب جالب و غم انگیزی بود. نیروهای آلمانی هیچ وقت تا صحرای سینا پیشروی نکردن و ارتش آلمان در منطقه العلمین نزدیک قاهره متوقف شد و از اونجا به بعد شروع به عقب نشینی به سمت لیبی و تونس کرد.

[behnamsniper 1,903]

 

 

 

لا حول ولا قوه الا باالله العلی العظیم حسبنا الله و نعم الوکیل نعم المولا و نعم النصیر

 

 

نبرد اول العلمین

 

 

نبرد اول العلمین (1-27 جولای 1942) یکی از نبردهای نبرد صحرای غربی (Western Desert Campaign ) در جنگ جهانی دوم  در مصر بود که بین سپاه پانزر افریقا از  نیروهای محور (Axis forces) به فرماندهی  فیلید مارشال اروین رومل (ملقب به روباه صحرا) و نیروهای  متحدین (بریتانیایی ها، استرالیایی ها،  افریقای جنوبی و نیزیلندی ها و هندی ها) سپاه هشتم به فرماندهی ژنرال کلاود اوچینلک  اتفاق افتاد.

مواضع نیروهای محور نزدیک العلمین -تنها 66 مایل دور تر از اسکندریه- به طور خطرناکی نزدیک بندرها و شهرهای مصر ، پایگاه تجهیزاتی نیروهای اتحادیه کشورهای همسود (Commonwealth-مجموعه‌ای از ۵۳ کشور مستقل است که همه آن‌ها به جز موزامبیک و کامرون قبلاً مستعمره امپراتوری بریتانیا بوده‌اند. این کشورها روی هم حدود ۳۰٪ جمعیت کره زمین و ۳۰٪ سطح خشکی‌های زمین را می‌پوشانند)  و کانال سوئز بود ، نیروهای محور بسیار از پایگاهشان در تریپولی لیبی دور بودند تا برای مدت نامعلوم در العلمین بمانند که نهایتا منجر به این شد تا برخلاف محدودیت های زمان و مسافت ،هر دو طرف پشتیبانی  بیشتری برای حمله گرداورند.

 

 

پیش زمینه

 

 

 

عقب نشینی از غزاله  

 

به دنبال شکست سپاه هشتم بریتانیا در نبرد غزاله (Battle of Gazala ) در لیبی شرقی در جون 1942 به فرماندهی ژنرال نیل ریچی، وی از خطوط غزاله در شرق به سمت شمال غربی مصر  تا شهر مرسی مطروح -100 مایل داخل مرز- عقب نشینی کرد. ریچی تصمیم گرفت تا در خطوط مرزی مصر مقاومت نکند، زیرا برنامه دفاعی در این نقطه به پر کردن خطوط دفاعی توسط سربازانش متکی بود و یک نیروی رزرو نیز باید حاضر می بود تا هر گونه تلاشی برای نفوذ یا غافلگیری را خنثی کند. از انجا که ژنرال ریچی عملا هیچ  واحد مناسبی  برای  نبرد نداشت، مواضع دفاعی پیاده ها کاملا شکست پذیر بود. برنامه دفاعی مرسا شامل یک نیروی رزرو نیز می شد اما در غیاب این نیرو ، ریچی باور داشت که می تواند با ایجاد میدان های مین  در خطوط دفاعی مانع از دسترسی مستقیم و راحت  نیروهای محور به مواضع شود.

 

 

 

تانک های شکارچی سپاه افریقا و یک خودروی زرهی Sd.Kfz. 232 در مقابل 

برای دفاع از خط مطروح (Matruh )، ریچی لشکر دهم پیاده هندی را در خود خط و  لشکر پنجاهم پیاده زیر نظر مرکز فرماندهی  نیروهای x (X Corps) را که تاز از سوریه رسیده بود پایین خط ساحلی گراولا (Gerawla) مستقر کرد. از طرف خشکی  نیروهای X ، نیروهای صحرای غربی   (XIII Corps ) با لشکر پنجم پیاده هندی (تنها با یک هنگ پیاده-هنگ 29 هند- و  دو واحد توپخانه) در اطراف صیدی حمزه (Sidi Hamza ) حدود 20 مایل داخل خط ساحلی، و لشکر دوم نیو زیلندی تازه از راه رسیده در  شهر  Minqar Qaim و لشکر یکم زرهی در صحرای باز به سمت جنوب مستقر شدند. لشکر یکم زرهی، تیپ 22 و چهارم زرهی را به خود ضمیمه کرده بود و در این زمان تنها سه هنگ تانک در بین خود داشتند.

 

 

در 25 جون، ژنرال کلود اوچینلک (Claude Auchinleck )-فرمانده کل نیروهای  خاورمیانه (بخشی از ارتش بریتانیا که قبل از جنگ دوم جهانی در مصر تشکیل شد.  هدف این واحد فرماندهی نیروهای زمینی بریتانیا و هماهنگی با نیروی دریایی و  فرماندهی هوایی برای دفاع از منافع بریتانیا در منطقه خاورماینه و  اسیای شرقی بود) ریچی را از خدمت مرخص کرده و شخصا فرماندهی ارتش هشتم را بر عهده گرفت. اوچینلک تصمیم گرفت تا به دنبال رویارویی مستقیم در منطقه مطروح نرود. وی چنین نتیجه گیری کرد که دست پایین و وضعیت  وخیم بعد از شکست غزاله بدین معنی است که وی نمی تواند مانع رومل از حمله به مرکز خطوط دفاعی وی و  یا محاصره و شکست جناح چپ باز خود به سمت جنوب شود. در مقابل اوچینلک تصمیم گرفت تا در حالی که 100 مایل یا بیشتر به سمت شرق به مواضع دفاعی بهتری در العلمین در سواحل مدیترانه عقب نشینی می کند تاکتیک های تاخیری اتخاذ کند. تنها در 40 مایلی جنوب العلمین، دامنه های شیب دار  فرورفتگی کاتارا (Qattara Depression ) می توانست مانع  حرکت نیروهای محور  به دور جناح چپ خطوط دفاعی اوچینلک شود و  پهنای جبهه ای که وی مجبور بود از ان دفاع کند را محدود تر و کمتر کند.

 

 

 

منطقه نبرد صحرای غربی  1942

 

 

نبرد مرصا مطروح (Battle of Mersa Matruh )

 

 

درحالی که اوچینلک به سختی در حال اماده سازی خطوط دفاعی العملین بود ، اقدامات تاخیری قوی و مناسبی را ابتدا در مرصا مطروح در 26-27 جون و سپس در 28 جون در فوکا (Fuka)به اجرا دراورد. تاخیر در  تغییر دستور باعث سردرگمی ارایش های خط مقدم (نیروهای X و نیروهای صحرای غربی) بین  ضربه زدن به دشمن و گیر نیفتادن در تله دشمن در مطروح  شد اما دستور عقب نشینی با ارایش بود. نتیجه این امر هماهنگی ضعیف بین این نیروها و واحد های بین انها بود. در اواخر 26 جون، لشکر 21 پانزر و  لشکر 90  پیاده (المانی) توانستند راه خود را از بین موانع مین در وسط خط نبرد باز کنند. اوایل 27 جون زمانی که حمله اغاز شد، لشکر 50 توپخانه المان به لشکر 90 پیاده حمله کرد. در همین حال، لشکر 15 و لشکر 21 پانزر به سمت شرق به بالا و پایین خاکریز  حمله کرد. لشکر 4 زرهی و هنگ 7 موتوریزه پیشروی لشگر 15 پانزر را سد کردند اما به  لشکر 21 پانزر دستور داده شد تا به  Minqar Qaim حمله کند. رومل به لشکر 90 پیاده دستور  داد تا حمله کند و جاده ساحلی پشت لشکر 50 را تا غروب قطع نماید. همان طور که لشکر 21 پانزر به سمت  Minqar Qaim حرکت می کرد، لشکر دوم نیوزیلندی خود را در محاصره یافت. در شب 27 جون لشکر نیوزیلندی توانست بدون خسارات جدی محاصره را بشکند و به سمت شرق عقب نشینی کند. اوچینلک موضع تاخیری دیگری در فوکا -30 مایلی شرق مطروح-تدارک دیده بود، و در ساعت 21.20 وی دستور عقب نشینی به فوکا را صادر کرد. سردرگمی در دستورات باعث شد تا این لشکر مستقیما به العلمین عقب نشنی کند.

 

 

رومل در شمال افریقا. جون 1942 

 

صبح روز بعد نیروهای X  که نتوانسته بودند موضع امنی در خاکریز به دست اورند از ساعت 19.30 تا 4.30 روز بعد ارتباط خود را با سپاه هشتم از دست دادند. تنها در این زمان بود که متوجه شدند دستور عقب نشینی صادر شده است.  عقب نشنی نیروهای صحرای غربی جناح چپ نیروهای X در ساحل مطروح را باز گذاشته بود و خط عقب نشنی انها با قطع جاده ساحلی در شرق مطروح به خطر افتاده بود. به انها دستور داده شد تا به سمت جنوب در بیابان حرکت کرده و بعد به سمت شرق حرکت کنند. اوچینلک به نیروهای صحرای غربی دستور داد تا پوشش لازم برای عقب نشنی نیروهای X را فراهم کنند اما انها در موقعیت انجام چنین کاری نبودند. در ساعت 21.00 بیست و هشتم جون، نیروهای X –که به هنگ های کوچک سازماندهی و تقسیم شده بودند- به سمت جنوب حرکت کردند. از انجا که در تاریکی هوا به سمت مواضع دفاعی دشمن حرکت می کردند، اختلالات و اشفتگی های زیادی روی داد. در این جریان، لشکر 5 هندی تلفات زیادی را متحمل شد و هنگ 29 پیاده هندی در فوکا از بین رفت. نیروهای محور بیش از 6.000 اسیر گرفتند و تعداد 40 تانک و مقدار بسیار زیادی تدارکات به غنیمت گرفتند.

 

 

دفاع در العلمین

 

 

خود العلمین یک ایستگاه قطار بی اهمیت در ساحل بود. در 10 مایلی جنوبی ان رشته کوه سنگی  رویزات (Ruweisat Ridge ) قرار داشت که دید بسیار خوبی را برای منطقه ی گسترده ای از صحرا را فراهم می کرد. 20 مایلی جنوب این رشته کوه، فرورفتگی کاتارا قرار داشت. خطی که بریتانیای ها تصمیم به دفاع در ان گرفتند از دریا تا فرورفتگی کاتارا امتداد داشت و بدین معنی بود که رومل برای دور زدن این خط می بایست مسیر فرعی طولانی به سمت جنوب رفته و از صحرای صاحارا عبور می کرد. ارتش بریتانیا قبل از شروع جنگ این موضع استراتژیک را شناسایی کرده بود و شروع یه ساخت موانع پدافندی متعدد (میدان های مین، سیم خاردار و...  ) در ان کرده بود که بهترین انها اطراف ایستگاه قطار در العلمین ایجاد شده بود. با این وجود اغلب این خط بیابان خالی بود. ژنرال ویلیام نوری این موضع را سازماندهی و شروع به ساخت سه پایگاه دفاعی در ان کرد. اولین و بزرگترین پایگاه دفاعی در العلمین در ساحل قرار داشت و توسط ارتش اول افریقای جنوبی مین گذاری شده و سیم خاردار کشیده شده بود. مقر باب القطار (Bab el Qattara )-حدودا در 20 کیلومتری ساحل و 8 کیلومتری رشته کوه رویزات قرار داشت- ایجاد شده بود در حالی که مین گذاری نشده و سیم خار دار نیز نداشت، از این بدتر   مقر نق ابو دویس (Naq Abu Dweis)-کنار فرورفتگی کاتامارا- 34 مایلی شرق  بود  که کار بسیار کمی صورت  در ان صورت گرفته بود.

 

 

 

منطقه نبرد صحرای غربی، جون 1942 

 

 

موقعیت بریتانیا در مصر در وضع اسفناکی قرار داشت، شکست در مطروح وحشتی به جان مقامات قاهره انداخته بود که بعد ها از ان به عنوان "دستپاچگی" یاد می شود. در روزی که "چهارشنبه خاکستر" نام گرفت، مراکز فرماندهی بریتانیا ، سفارت بریتانیا و...از ترس سقوط شهر با عجله اسناد محرمانه را سوزاندند.  اوچینلک –اگرچه به این فکر می کرد   که می تواند رومل را در العلمین متوقف کند- احساس کرد که نمی تواند احتمال  مبارزه بهتر یا برتری و در تنگنا قرار دادن دشمن را نادیده بگیرد. پس به این فکرد کرد  تا برای حفظ ارتش خود، باید برنامه ها را بر احتمال عقب نشینی بیشتر با حفظ روحیه و به دست اوردن حمایت و  همکاری مصری ها متمرکز کند. مواضع دفاعی در شرق اسکندریه و اطراف قاهره  ساخته شده بودند در حالی که مناطق وسیعی در اطراف دلتای نیل در سسل غرق شده بودند. نیروهای محور نیز تصور می کردند که سقوط مصر حتمی است، موسولینی رهبر ایتالیا که حس می کرد که لحظه ای تاریخی در حال شکل گیری است به لیبی پرواز کرد تا اماده ورود ظفرمندانه به قاهره شود.

پراکندگی نیروهای X در مرصا مطروح،  برنامه اوچینلک برای  در تصرف داشتن خطوط دفاعی العلمین را ناکام گذاشت. در 29 جون، وی به نیروهای  XXX-لشکر 1 افریقای جنوبی و 5 و 1 هندی- دستور داد تا بخش ساحلی در بخش راست خط را تحت کنترل خود بگیرد و به نیروهای XIII-لشکر دوم نیوزیلندی و لشکر چهارم هندی- دستور داد تا در سمت چپ مستقر شوند. باقی مانده نفرات از لشکر یکم زرهی و لشکر هفتم زرهی به عنوان نیروی ذخیره متحرک در نظر گرفته شدند. هدف اوچینلک این بود که مواضع دفاعی ثابت حمله دشمن را به هم بریزند و در عین حال واحدهای متحرک به جناحین و عقب دشمن حمله کنند.

 

 

در 30 جون، سپاه پانزر افریقای   رومل به مواضع العلمین نزدیک شد. نیروهای محور خسته و  کم توان بودند. رومل بی رحمانه انها را به جلو  رانده بود و مصمم بود تا قبل از انکه سپاه هشتم زمان کافی برای استقرار  پیدا کند به انها حمله کند، توان فعلی  وی می توانست او و نیروهایش را از العلمین رد کند و پیشتر به سمت رود نیل پیشروی کند. تدارکات به مشکلی اساسی برای نیروهای محور بدل شده بود زیرا افسران انتظار داشتند بعد از تصرف توبروک توقف شش هفته ای  وجود خواهد داشت. واحد های نیروی هوایی المان نیز خسته و کم توان بودند و حمایت کمی در برابر حملات بی امان نیروی هوایی سلطنتی به خطوط تدارکاتی متحدین فراهم می کردند، حملاتی که با رسیدن بمب افکن های نیروی هوایی ایالات متحده می توانست تا  بنغازی نیز برسد. تدارکاتی که به متحدین می رسید بسیار مفید و ارزشمند بود با این حال دائما کمبود اب و مهمات وجود داشت، کمبود وسایل نقلیه نیز  مانع از توزیع تدارکاتی که به دست متحدین می رسید می شد.

 

 

برنامه متحدین برای حمله

 

 

برنامه رومل برای حمله این بود تا لشکر نودم و لشکرهای پانزدهم و بیست و یکم پانزر از  سپاه افریقا    به خطوط سپاه هشتم به مواضع مقرهای دفاعی  العلمین و دیرالعبد (Deir el Abyad ) حمله کنند (رومل فکر می کرد از دیرالعبد دفاع می شود). لشکر نودم می بایست به سمت شمال  تغییر موضع داده و  جاده ساحلی را قطع می کرد و مدافعان پایگاه العلمین را در تله می انداخت (پایگاهی که رومل گمان می کرد با باقی مانده لشکر پنجاهم پیاده محافظت می شود) و سپاه افریقا به سمت راست تغییر موضع داده تا به پشت نیروهای XIII حمله کنند. یک لشگر ایتالیایی نیز می بایست از سمت غرب به پایگاه العلمین حمله می کرد و دیگر لشکر ایتالیایی نیز می بایست لشکر نودم را دنبال می کرد. واحد های شناسایی المانی و ایتالیایی نیز از جناح راست محافظت می کردند.  برنامه رومل این بود تا در 30 جون حمله کند اما کمبود تدارکات و وسایل نقلیه برنامه وی را یک روز به تاخیر انداخت،  و به مدافعان اجازه داد  خود را مجددا در خطوط العلمین سازمان دهی کنند. در 30 جون، لشکر نودم هنوز 15 مایل از  اغاز خط دفاعی خودش دور بود، به علت کمبود سوخت ، لشکر 21 پانزر نمی توانست حرکت کند و برای پیشروی بسمت فرودگاه ، واحدهای عمل کننده ، وعده پشتیبانی هوایی را هم دریافت کرده بودند.

 

 

 

توپ های 25 پوندی هنگ بیست و هشتم توپخانه سلطنتی در العلمین.12 جولای 1942 

 

 

نبرد اغاز می شود

 

 

 

حملات لشکر پانزر افریقا

 

 

در ساعت 3.00 صبح اول جولای، لشکر نودم پیاده پیشروی به سمت شرق را اغاز کرد اما  بیش از اندازه به سمت شمال منحرف شد و به مواضع دفاعی لشکر یکم افریقای جنوبی  رسید و  زمین گیر شد. لشکرهای پانزدهم و بیست و یکم پانزر از سپاه افریقا به علت طوفان شن و حمله شدید هوایی تاخیر داشتند.  در روشنایی روز بود که لشکرهای 15 و 21 پشت دیرالعبد چرخیدند و در اینجا بود که فهمیدند  شرق این موضع در تصرف  هنگ هجدهم پیاده هندی است، هنگی که بعد از یک سفر  عجولانه از عراق، مواضع غربی رشته کوه رویزات  و شرق دیرالعبیاد را در دیرالشین در 28 جون  تصرف کرده بود تا یکی دیگر از  پایگاه های دفاعی اضافی بیابان نوری را تشکیل دهد.

 

 

حدود ساعت 10.00 صبح اول جولای، لشکر 21 پانزر به دیرالشین حمله کرد. هنگ 18 پیاده هندی-که هویتزرهای 23 و 25 م، 16 سلاح صد تانک جدید  6 پوندی و 9 تانک ماتیلدا  نیز از ان حمایت می کردند- تمام روز را در برابر المانها مقاومت کردند اما غروب همین روز المان ها موفق به تصرف مواضع شدند. زمانی که هنگ 18 پیاده برای دفاع صرف کرد به اوچینلک اجازه داد دفاع در غرب رشته کوه رویزات را مجددا سازماندهی کند.  لشکر یکم زرهی برای کمک به دیرالشین فرستاده شده بود. انها در جنوب دیرالشین به لشکر 15 پانزر حمله کردند و ان را به سمت غرب راندند. در پایان روز نبرد، سپاه افریقا از 55 تانک خود تنها 37 تانک در اختیار داشت.

 

 

یک تانک پانزر از سپاه افریقا 

 

 

 

اوایل بعدازظهر، لشکر 90 خود را از شر  پایگاه دفاعی العلمین خلاص کرده بود و به سمت شرق پیشروی می کرد. زیر اتش توپخانه سه گروه از هنگ افریقای جنوبی متوقف شده و مجبور  به سنگرکندن شد.

 

 

در دوم جولای، رومل دستور از سر گیری حملات را صادر کرد. بار دیگر لشکر 90 نتوانست پیشروی کند بنابراین رومل به  سپاه افریقا دستور داد تا حرکت سریع به سمت جنوب را متوقف کرده و در عوض با حمله به شرق رشته کوه رویزات جاده ساحلی را قطع کند. دفاع بریتانیایی ها در رشته کوه رویزات به واحد هایی که از  گروهی از سربازان پیاده، توپ های صحرایی و توپ های ضد هوایی سبک متکی بود که Robcol  نام داشتند. این افراد می توانستند زمان بخرند، و تا بعد از ظهر دو هنگ زرهی بریتانیایی به نبرد ملحق شدند و هنگ چهارم زرهی با لشکر 15 پانزر و هنگ 22 زرهی با لشکر 21 پانزر درگیر شدند. انها حملات متحدین را دفع کرده و تا غروب انها را مجبور به عقب نشینی کردند. بریتانیایی در شب 2 جولای مواضع خود در رویزات را تقویت کردند. در همین حال نیروی هوایی سلطنتی نیز حملات سنگینی را به واحد های متحدین صورت داد.

 

 

روز بعد در 3 جولای، رومل به سپاه افریقا دستور داد تا با کمک نیروهای موتوریزه XX ایتالیایی در جناح جنوبی  دوباره به رشته کوه رویزات حمله کنند. نیروهای X ایتالیایی نیز می بایست المریر (El Mreir ) را تصرف می کردند. در این مرحله سپاه افریقا تنها 26 تانک عملیاتی داشت. تبادل اتش سختی بین نیروها صورت گرفت و  پیشروی اصلی متحدین متوقف شد. در 3 جولای، نیروی هوایی سلطنتی 180 سورتی پرواز صورت داد.

برای کم کردن فشار از سمت راست و مرکز سپاه هشتم، نیروهای XIII از سمت چپ از پایگاه کاتارا پیشروی کردند. برنامه این بود تا لشکر دوم نیوزیلندی-با باقی مانده لشکر 5 هندی و هنگ هفتم موتوریزه زیر نظر خود- به سمت شمال حرکت کرده تا جناحین و عقب متحدین را تهدید کند. این نیرو با لشکر توپخانه اریت(Ariete) برخورد کرد که همان طور که به به رویزات حمله می کرد به جناح چپ لشکر رسیده بود. فرمانده ایتالیایی به گردان های خود دستور داد تا مستقلا به نبرد پرداخته و راه خود را باز کنند اما از  لشکر اریت 531 نفر کشته شدند(حدود 530 نفر اسیر شدند) ، 36 توپ ، 6 تانک و 55 کامیون نیز به غنیمت انگلیسی ها درامد. در پایان روز لشکر اریت تنها 5 تانک در اختیار داشت. روز دوم به پایان رسید و تلاش های رومل برای حمله با شکست مواجه شد. نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا دوباره نقش خود را به خوبی بازی کرد و 90 سورتی پرواز در این روز انجام داد.

 

 

در سمت جنوب، در پنجم جولای گروه نیوزیلندی دست به حمله در جهت  شمال به مست المریر زد تا عقبه لشکر اریت را قطع کند.در پنج مایلی شمال پایگاه کاتارا، اتش سنگین لشکر موتوریزه بریسیکای ایتالیا پیشروی انها را صد کرد و باعث توقف حملات نیروهای XIII  شد.

 

رومل سنگر می کند

 

 

در این زمان، رومل به این نتیجه رسید که نیروهای خسته اش بدون استراحت و سازمان دهی مجدد نمی توانند به جلو  پیشروی کنند. وی به فرماندهی عالی المان چنین گزارش داد که هر کدام از سه لشکر المانی تحت فرمان وی تنها 1.200 تا 1.500نفر جنگجو در اختیار دارند و به علت مزاحمت های نیروی هوایی بریتانیا تهیه تدارکات با مشکل جدی رو به رو بود. وی پیش بینی می کرد که مجبور خواهد تا حداقل دو هفته در لاک دفاعی فرو رود.

 

 

فیلید مارشال اروین رومل همراه با دستیاران خود در نبرد صحرای غربی، 1942

 

در این زمان رومل از طولانی شدن خطوط تدارکاتی خود رنج می برد. در حالی که ستون های متحرک بریتانیایی که از سمت غرب حرکت می کردند و از سمت جنوب حمله می کردند، ارایش عقب نیروهای محور را دارای هرج و مرج کرده و به ان خسارت وارد می کردند،  نیروی هوایی متحد بیابان (DAF-این گروه هوایی از 24 گروه مختلف در نوامبر 1941 در شمال افریقا تشکیل شد تا حمایت هوایی برای ارتش هشتم فراهم کند.) نیز  به شدت بر خطوط تدارکاتی  شکننده و طولانی وی  متمرکز شده بود. رومل این خسارت ها را -حتی زمانی که تعداد کشتی هایی که از ایتالیا می امد کم شده بود- نیز می توانست تحمل کند (در ماه جون، وی 5.000 تن تدارکات و 400 خودرو در مقایسه با 34.000 تن ماه می و 2.000 خودروی در همین ماه دریافت کرد). در همین حال سپاه  هشتم در حال سازمان دهی مجدد و بازسازی خود بود و از خطوط تدارکاتی کوتاه خود نهایت بهره را می برد. تا 4 جولای،  لشکر 9 استرالیایی وارد خط شمال شده بود و در 9 جولای هنگ پنجم پیاده هندی نیز بازگشته بود و مواضع رویزات را اشغال کرده بود. در همین زمان، هنگ 161 پیاده هندی تازه از راه رسیده لشکر 5 پیاده هندی اسیب دیده را تقویت کرد.

 

تل العیسا (Tel el Eisa )

 

در 8 جولای، اوچینلک دستور تشکیل  فرماندهی نیروهایی XXX را صادر کرد-ژنرال ویلیام رامسدن ماموریت یافت تا رشته کوه های کم ارتفاع تل العیسا و تل الماخ خاد را تصرف کرده و سپس گروه های رزمی متحرک را به سمت جنوب به  دیر الشین هدایت کرده و از انجا گروه ها را به سمت غرب به باند های الدابا (El Daba )ببرد. در همین حال نیروهای XIII   جلوی حرکت نیروهای محور به سمت شمال و تقویت بخش ساحلی  را می گرفتند. رامسدن به لشکر 9 استرالیایی و هنگ 44 سلطنتی ماموریت تصرف تل العیسا را داد و به لشکر اول افریقای جنوبی با حمایت 8 تانک مامورت تصرف تل الماخ خاد را داد. لشکر یکم زرهی نیز به عنوان گروه حمله در نظر گرفته شد.

 

 

بعد از بمباران اولیه مواضع در ساعت 3.30 دقیقه دهم جولای، هنگ 26 استرلیایی حمله به رشته کوه شمال تل العیسا را اغاز کرد. این بمباران سنگین ترین بمباران در شمال افریقا تا ان زمان بود که باعث وحشت در بین سربازان بی تجربه لشکر 6 پیاده ایتالیا  شد، سربازانی که تنها مواضع پیش افتاده ای را تصرف کرده بودند. حمله استرالیایی ها 1.500 اسیر از دشمن گرفت و یک لشکر ایتالیایی نابود شد و سیگنال های ارتباطی گروهان 621 به دست دشمن افتاد. در همین زمان، افریقای جنوبی ها  تل الماخ خاد را تصرف کرده و در مواضع مستقر شده بودند. 

واحدهای  لشکر 164 المان و لشکر 11 موتوریزه ایتالیا از راه رسیدند تا فاصله بین خطوط دفاعی متحدین را پر کنند. بعد از ظهر و غروب 10  جولای، تانک های لشکرهای 15 پانزر و تریستی ایتالیا ضد حملاتی به مواضع استرالیایی ها صورت دادند که به علت حجم اتش توپخانه متفقین و سلاح های ضد تانک استرلیایی شکست خورد.

 

 

صبح روز 11 جولای،  گردان های 2 و 24 استرالیا با حمایت تانک ها و  هنگ 44 سلطنتی به تپه انتهایی تل العیسا حمله کردند. تا بعد از ظهر، مواضع تصرف شده بود و  از انها به عنوان جایگاهی برای دفع ضد حملات متحدین در بقیه روز استفاده شد. یک ستون کوچک از نیروهای موتوریزه و زرهی فرستاده شد تا به  دیر الابیاد (Deir el Abyad) حمله کنند و موفق شدند تا یک گردان پیاده ایتالیایی را وادار به تسلیم کنند. در طول روز بیشتر از 1.000 اسیر ایتالیایی گرفته شد.

 

 

در 12 جولای، لشکر 21 پانزر ضد حمله ای را به سمت خندق 33 (Trig 33) و موضع 24 صورت داد که بعد از چنیدن ساعت نبرد با برجای گذاردن چندین کشته و مجروح شکست خوردند و عقب نشینی کردند. روز بعد، لشکر 21 پانزر حمله ای را به موضع 33 و مواضع نیروهای افریقای جنوبی در پایگاه العلمین  صورت داد. این حمله با اتش سنگین توپخانه مدافعین متوقف شد. رومل هنوز هم مصمم بود تا نیروهای بریتانیا را از  خط نفوذی شمالی بیرون کند. اگر چه نیروهای استرالیایی از موضع 24 عقب نشینی کردندند اما تلفات سنگینی به لشکر 21 پانزر وارد شد. در 15 جولای حمله دیگری صورت گرفت اما موفقیتی در برابر مقاوت جانانه مدافعان به دست نیامد. در 16 جولای، استرالیایی ها که از حمایت تانک های بریتانیایی برخوردار بودند حمله ای را صورت دادند تا موضع 24 را تصرف کنند اما  با ضد حملات المان ها به عقب رانده شدند و حدود 50% تلفات دادند.

بعد از هفت روز نبرد سهمگین، نبرد در شمال برای تصرف خط نفوذی  تل العیسا به تدریج پایان یافت. لشکر نهم استرلیایی تخمین زد که حدود 2.000 سرباز متحدین کشته شده و بیش از 3.700 اسیر گرفته شده بود. احتمالا مهم ترین دستاورد این نبردها، تصرف سیگنال های ارتباطی گروهان 621 توسط استرالیایی ها بود. این واحد اطلاعات محرمانه ی با ارزشی  را از شنود رادیویی  ارتباطات بریتانیایی ها جمع اوری کرده و در اختیار رومل قرار داده بود. این منبع اطلاعاتی با ارزش برای رومل  هم اکنون از دست رفته بود.

 

 

اولین نبرد رشته کوه رویزات

 

 

همان طور که نیروهای محور مشغول سنگربندی و استقرار بودند، اوچینلک-که تعدای از واحد های المانی را در طول نبرد تل العیسا از بخش ساحلی عقب رانده بود- برنامه ای را ترتیب داد تا به لشکر پیاده 17 پاویا و لشکر بریسیا در مرکز  خط رشته کوه رویزات حمله کند. اطلاعات محرمانه ی سیگنالی جزئیات دقیقی از ارایش رزمی و امادگی نیروهای محور  به اوچینلک می داد. سیاست اوچینلک "حمله به ایتالیایی ها در هرجای ممکن بود زیرا انها روحیه ی بالایی نداشتند و  المان ها نمی توانستند بدون انها خطوط جدید را نگه دارند".

 

 

برنامه این بود تا هنگ چهارم نیوزیلندی و هنگ پنجم جدید نیوزیلند به شمال غرب حمله کرده و کنترل  قسمت غربی رشته کوه را به دست گرفته و هنگ پنجم پیاده هندی در سمت راست انها کنترل قسمت شرقی رشته کوه را در حمله ای شبانه به دست بگیرند.  هنگ دوم زرهی از وسط اهداف پیاده عبور می کرد تا نهایت بهره برداری را کرده و به سمت دیر الشین و رشته کوه میتیرا برود. در سمت چپ، هنگ 22 زرهی اماده بود تا به سمت جلو حرکت کند تا همان طور که پیاده ها رشته کوه را تثبیت می کردند از انها محافظت کند.

 

 

یک سرباز تانک M13/40  نابود شده المانی در العمین را در تاریخ  11 جولای 1942 بررسی می کند

 

حمله در ساعت 23.00 شب 14 جولای اغاز شد. دو هنگ نیوزیلندی بلافاصله قبل از طلوع خورشید در صبح 15 جولای اهداف خود را تصرف کردند، اما میدان های مین و گروه های کوچک مقاومت بی نظمی و اشفتگی در بین مهاجمان به وجود اورد. خط شکنان تعدای از گروه های مقاومت کوچک را پشت سر نهادند که مانع حرکت نیروهای ذخیره، توپخانه و ارتش های حمایتی شدند. در نتیجه، هنگ های نیوزیلندی مواضع رشته کوه را بدون اتش پشتیبانی البته به استثنای چند سلاح ضد تانک تصرف کردند. از همه مهمتر، ارتباط بین دو هنگ زرهی بریتانیایی قطع شد و لشکر بریتانیایی به جلو حرکت نکرد تا از پیاده ها پشتیبانی کند. با طلوع خورشید، یک گروه از  هنگ هشتم لشکر پانزده پانزر ضد حمله ای را به گردان های چهارم و 22 نیوزیلندی صورت داد. اتش شدید بر روی نیروهای بریتانیایی صلاح های ضد تانک انها را نابود کرده و پیاده نظام خود را در جلوی تانک ها می دید و راهی جز تسلیم نداشت. حدود 350 نیوزیلندی اسیر شدند.

 

 

در حالی که لشکر دوم نیوزیلندی به پستی و بلندی های غربی رشته کوه رویزات حمله کرد،  هنگ پنجم  هندی موفقیت اندکی در قسمت شرقی رشته کوه رویزات به دست اورد. تا ساعت 7.00، بلاخره خبر به هنگ دوم زرهی رسید تا به سمت شمال غرب حرکت کند. دو هنگ در میدان مین گیر افتادند اما هنگ سوم موفق شد تا به تیپ پنجم هندی برسد که حمله خود را از سر گرفته بود. با حمایت زرهی و توپخانه، هندی ها توانستند تا اوایل بعد از ظهر اهداف خود را تصرف کنند. در همین حال، هنگ 22 زرهی در الام نیل (Alam Nayil ) با لشکر 90 و لشکر زرهی اریت که از سمت جنوب حرکت می کردند درگیر شده بود. در همین حال با کمک ستون های توپخانه و پیاده های متحرک از لشکر هفتم زرهی توانستند نیروهای محور را به راحتی عقب بزنند، اما به انها اجازه داده نشد تا به سمت شمال پیشروی کنند تا جناح لشکر نیوزیلندی را محافظت کنند.

 

.

با مشاهده فشار بر برسیکا و پاویا، رومل نیروهای المانی را به رویزیت فرستاد. تا ساعت 15.00، هنگ شناسایی سوم و بخشی از لشکر بیست و یک پانزر از سمت شمال و هنگ شناسایی 33 واحد هایی از گروه باد (Baade Group ) از لشکر 15 پانزر از سمت جنوب به فرماندهی ژنرال والتر نهرینگ در محل حاضر بودند. در ساعت 17 بعد ازظهر نهرینگ ضد حمله خود را اغاز کرد. هنگ چهارم نیوزیلند هنوز کمبود تسلیحات داشت و در این زمان کمبود مهمات نیز بدان اضافه شد. یک بار دیگر، دفاع ضد تانک شکست خورد و حدود 380 نیوزیلندی و از جمله کاپیتان چارلز اپهام  -که به خاطر شجاعت  در جنگ و نابودی یک تانک المانی و چندین خودرو و سلاح دیگر با نارنجک در حالی که از ناحیه ارنج زخمی شده بود و بازویش شکسته بود مدال صلیب ویکتوریا دریافت کرد- اسیر شدند. حدود ساعت 18، مقر فرماندهی هنگ تصرف شد. حدود ساعت 18.15،  هنگ دوم زرهی با واحدهای زرهی المان درگیر شد و  حرکت متحدین به سمت شرق را متوقف کرد. در هنگام غروب، نهرینگ متوقف شد.

 

 

در 16 جولای نهرینگ حمله را از سر گرفت. هنگ پنجم پیاده هندی انها را عقب راند اما از مکالمات بی سیم مشخص بود که حمله دیگری در راه است. در نتیجه گودال های ضد تانک حفر شد، اتش توپخانه بر روی مواضع برنامه ریزی و ثبت  شد و یک هنگ از تیپ 22 زرهی نیز فرستاده شد تا تیپ 2   زرهی را تقویت کنند. وقتی حمله جدید نهرینگ به بعد از ظهر کشیده شد، حمله دفع شد. بعد از نبرد، هندی ها 24 تانک نابود شده و خودروهای زرهی و چندین سلاح ضد تانک در میدان نبرد شمردند.

 

 

در سه روز نبرد، متفقین  بیش از  2.000  اسیر جنگی از متحدین گرفتند که اغلب انها از لشکرهای ایتالیایی پاویا و برسیا بودند: لشکر نیوزیلندی نیز 1.405 نفر تلفات داد. نبرد در تل العیسا و رویزات باعث نابودی 3 لشکر ایتالیایی شد و  رومل را مجبور کرد تا ارایش جدیدی به سپاه خود از سمت جنوب بدهد و میدان های مینی در جلوی لشکرهای باقی مانده ایتالیایی ایجاد کند تا از انها محافظت کند و  انها را با گروه هایی از سربازان المانی تقویت کند.

 

رشته کوه میتیریا (Miteirya Ridge )

 

برای کم کردن فشار از رشته کوه روزیت، اوچینلک به لشکر 9 استرلیا دستور داد تا حمله دیگری از سمت شمال اغاز کند. در ساعات اولیه 27 جولای، هنگ 24 استرلیا-با حمایت هنگ سلطنتی و حمایت قوی هوایی- به رشته کوه میتیریا حمله کرد.  حمله اولیه شبانه با موفقیت پیش رفت و 736 نفر که اغلب انها از لشکرهای موتوریزه ترنتو و تریستی  ایتالیا بودند نیز اسیر شدند. بار دیگر، یک وضعیت بحرانی  برای نیروهای محور با ضد حمله شدید نیروهای ترکیبی المانی و ایتالیایی جبران شد و استرالیایی ها را مجبور کرد تا با 300 تلفات به خطوط اولیه خود بازگردند. اگر چه تاریخ رسمی لشکر 2 و 32 این ضد حمله موفقیت امیز را تنها کار نیروهای المانی می داند، اما تاریخدان استرلیایی مارک جانستون گزارش می دهد که اسناد المانی نشان می دهند که لشکر ترنتو ایتالیا بوده که واحد های استرالیا را عقب رانده است.

 

نبرد دوم رشته کوه روزیت

 

در این زمان سپاه هشتم برتری قابل ملاحاظه ای از نظر تجهیزات بر متحدین داشت: لشکر 1 زرهی 173 تانک داشت و تعداد بیشتری نیز رزرو  و در حال حمل و نقل بود، در حالی که رومل تنها 38 تانک المانی و 51 تانک ایتالیایی داشت اگر چه واحد های زرهی وی تعداد 100 تانک در دست تعمیر داشت.

 

برنامه اوچنلیک این بود تا هنگ 161 هندی در عین حمله به رشته کوه رویزیت به دیر الشین نیز حمله کند، در حالی که هنگ 6 نیوزیلندی از سمت جنوب رشته کوه به فرورفتگی  المریر حمله کند.  در طول روز، دو هنگ موتوریزه بریتانیایی-هنگ 2 زرهی و هنگ 23 زرهی-سرتاسر فاصله موجود را با نیروهای پیاده پر کرد. این برنامه پیچیده و جاه طلبانه بود.

 

حمله شبانه پیاده نظام در ساعت 16.30 روز 21 جولای اغاز شد.  نیوزیلندی ها در حمله موفق به تصرف هدف خود یعنی فرورفتگی المریر شدند اما ، یک بار دیگر، به خاطر عدم حمایت بسیاری از خودروها نتوانستند خود را به مواضع بی حفاظ  برسانند. با شروع روز 22 جولای، هنگ های زرهی بریتانیایی بار دیگر نتوانستند پیشروی کنند. در 22 جولای،  هنگ های هشتم و پنجم پانزر نهرینگ با ضد حمله ای سریع پاسخ دادند که به سرعت پیاده نظام نیوزیلندی را از بین برده و بیش از 900 نفر تلفات به انها وارد کردند. تیپ دوم زرهی دو هنگ را برای کمک فرستاد اما المان ها با میدان مین و صلاح های ضد تانک جلوی این دو هنگ را گرفتند.

 

 

یک توپ 25 پوندی توپخانه سلطنتی حین اتش در جولای 1942 

 

حمله تیپ  161 موفقیت های چند گانه ای داشت. در سمت چپ، تلاش اولیه برای  پاکسازی رویزات با شکست مواجه شد اما حمله ای جدید در ساعت 8.00 توسط لشکر ذخیره موفقیت امیز بود. در سمت راست،  لشکرهای مهاجم به مواضع  دیر الشین وارد شدند اما در نبرد تن به تن به عقب رانده شدند.

 

به دنبال گره خوردن کار در المریر، در ساعت 8.00 فرمانده تیپ 23 زرهی ، به دنبال دستوراتی که از مافوق به او رسیده بود به تیپش دستور حمله داد. سرلشکر گتیهاوس (Gatehouse)-فرمانده لشکر 1 زرهی- متقاعد نشده و مشکوک بود که راه بین میدان مین پاکسازی شده باشد بنابراین پیشنهاد کرد تا پیشروی لغو شود. با این وجود، فرمانده نیروهای XIII-ژنرال ویلیام گوت- این پیشنهاد را نپذیرفت و دستور حمله از یک خط یک مایلی پایین تر از برنامه اصلی که گوت به اشتباه  فکر می کرد خالی از مین باشد را صادر کرد. این دستورات به نیروها نرسید و حمله طبق نقشه اولیه انجام گرفت. تیپ مذکور خود را محصور در میدان مین و زیر اتش سنگین یافت. در ساعت 11.00 لشکر 21 پانزر ضد حمله ای را بر علیه انها ضورت داد و تیپ مجبور به عقب نشینی شد. تیپ 23 زرهی نابود شده و  40 تانک به کلی نابود شده و 47 دیگر نیز به شدن اسیب دیدند.

 

در ساعت 17.00 ، ژنرال گوت به لشکر 5 پیاده هندی دستور داد حمله ای شبانه برای تصرف نیمه غربی رشته کوه رویزات و دیرالشین صورت دهد. تیپ 14 پنجاب از  هنگ 9 پیاده هندی در ساعت 2.00 بامداد 23 جولای حمله را اغاز کرد اما از انجا که مسیر را گم کردند شکست خوردند. حمله ی دیگری در روشنایی روز صورت گرفت که موفق به نفوذ به مواضع شدند اما اتش شدید از سه سمت باعث شد تا نیروها کنترل مواضع را از دست بدهند ، افسر فرمانده نیز کشته شده و چهار نفر از افسران زیر دست وی کشته یا مفقود شدند.

 

حمله به تل العیسا ادامه می یابد

 

در سمت شمال، لشکر 9 استرلیایی به حملات خود ادامه می دهد. در ساعت 6.00 بامداد 22 جولای، تیپ 26 استرالیا به تل العیسا حمله کرد . تیپ 26 استرلیا نیز به تل الماخ خاد به سمت رشته میتیرا حمله کرد. در این نبرد بود که ارتور استنلی گرنی (Stan Gurney )به خاطر شجاعت و اقدامات خود مدال صلیب ویکتوریا (بالاترین نشان شجاعت در جنگ که نیروهای بریتانیایی و اتحادیه کشورهای همسود می توانستند دریافت کنند) را دریافت کرد. نبرد برای تل العیسا پر هزینه بود اما تا بعد از ظهر استرالیایی ها توانستند کنترل مواضع را در دست بگیرند. غروب همان روز، تیپ 24 استرالیا با  کمک تانک های  واحد پنجاهم  RTR به تل الماخ خاد  حمله کرد. این واحد تانک برای نبرد نزدیک همراه با پیاده نظام اموزش لازم را ندیده بود و نتوانست با پیاده نظام استرالیایی هماهنگی لازم را به عمل اورد. نتیجه این شد که یگان زرهی و سربازان پیاده جداگانه پیش روی کردند و به اهداف خود دست یافتند اما از انجا که واحد RTR فاقد پشتیابنی پیاده ها بود 23  تانک خود را از دست داد.

 

یک بار دیگر ، برخلاف برتری نفرات و تجهیزات ، سپاه هشتم نتوانست نیروهای رومل را نابود کند. از طرف دیگر، برخلاف دفاع های جانانه و موفقیت امیز وضعیت برای رومل وخیم تر می شد، زیرا پیاده نظام وی صدمات جبران ناپذیری را متحمل شده بود. وی به مرکز گراش داد که "وضعیت بسیار بحرانی است".

 

عملیات منهود ( Manhood)

 

در 26/27 جولای، اوچینلک عملیات منهود را در بخش شمالی به عنوان اخرین تلاش برای شکست خطوط نیروهای محور انجام داد. نیروهای XXX با لشکر 1 زرهی، تیپ 4 زرهی و تیپ 69 پیاده تقویت شده بودند. برنامه این بود تا خطوط دشمن در جنوب رشته کوه میتیرا را شکسته و به طرف شمال  غربی حمله کنند. قرار بود افریقای جنوبی ها در شب 26/27 جولای معبری را در میدان مین جنوب میتیرا باز کنند. قرار بود تا ساعت 01.00 بامداد 27 جولای، تیپ 24 پیاده استرالیا  انتهای شرقی رشته کوه میتیرا را تصرف کرده و به سمت شمال غربی حرکت کند. تیپ 69 پیاده باید  از معبری که افریاقی جنوبی ها در میدان مین در دیر الدیب (Deir el Dhib ) ایجاد کرده بودند گذشته و میدان های مین پیش رو را پاکسازی می کرد. بعد از این  تیپ 2 زرهی می بایست از  الویشکا (El Wishka ) عبور می کرد و  تیپ 4 زرهی نیز به دنبال ان به راه های ارتباطی نیروهای متحد حمله می کردند.

 

این سومین تلاش برای نفوذ به بخش شمالی بود و مدافعان نیروهای محور انتظار حمله را داشتند. همانند حملات پیشین، حمله با عجله صورت گرفت و  به طور بدی برنامه ریزی شد. تیپ 24 استرالیا توانست تا اهداف خود در رشته کوه میتیرا را تا ساعت 2.00  بامداد روز 27 جولای تصرف کند. در سمت جنوب، تیپ 69 بریتانیایی در ساعت 1.30 حرکت کرده و توانست تا ساعت 8.00 اهداف خود را تصرف کند. با این وجود واحد ضد تانک در تاریکی شب گم شد و یا در میدان های مین گیر کرد و حتی زمانی که روشنایی روز فرار رسید مهاجمان را تنها و بی حفاظ گذاشت. بعد از این گزارشاتی از خط مقدم نبرد و معبرهای داخل میدان مین می امد که گمراه کننده و گیج کننده بود. در نتیجه ، پیشروی تیپ 2 زرهی با تاخیر مواجه شد. رومل ضد حمله ی سریعی را ترتیب داد و واحدهای زرهی المانی دو گردان پیشتاز تیپ 69 را در هم شکته و نابود کردند. در همین حال واحد 50 RTR ضد تانک که از استرالیایی ها حمایت می کرد در پیدا کردن معبری که توسط گردان2/24 استرالیایی در میدان مین ایجاد شده بود به مشکل برخورد. انها نتوانستند راه خود را در میدان مین پیدا کنند  و  گرفتار اتش سنگین شده و 13 تانک خود را از دست دادند. گردان بدون حامی 2/24 استرالیا در رشته کوه نابود شدند. تیپ 69 متحمل 600 نفر تلفات و استرالیایی ها نیز  400 نفر تلفات دادند.

 

 

ارتش هشتم خسته بود و در تاریخ 31 جولای اوچینلک دستور توقف حملات و تقویت مواضع دفاعی برای مقابله با حمله دشمن  را صادر کرد.

رومل به خاطر اینکه نتوانسته بود به نیل نفوذ کند سرزنش می شد و وی در مورد اینکه تدارکات ارتش در چه وضعیتی بود می نویسد:

 

"قدرت مقاوت بسیاری از ایتالیایی ها از هم پاشیده است. وظاحس وظیفه شناسی من به عنوان یک همرزم–خصوصا برای من به عنوان فرمانده کل انها- مرا مجبور می کند که اظهار دارم که شکست هایی که ایتالیایی ها در اوایل جولای در العلمین متحمل شدند، تقصیر سربازان ایتالیایی نبود. شکی نیست که موفقیت هر واحد ایتالیایی-خصوصا واحد های موتوریزه-بسیار بهتر از تلاش هایی بود که ارتش ایتالیا در صد سال اخیر انجام داده بود. بسیاری از ژنرالها و سربازان ایتالیایی توانستند تحسین و تمجید  ما را هم به عنوان سرباز و هم به عنوان انسان به دست اورند.  دلیل شکست ایتالیا در افریقا ریشه در سیستم و وضعیت نظامی ارتش این کشور ، در تجهیزات نظامی و ساز و برگ ضعیف و نبود انگیزه در ژنرال های این ارتش است. در بسیاری از موارد  شکست ایتالیایی ها مانع از تحقق برنامه های من بود".

 

 

رومل به شدت به تانک و تجهیزات نیاز داشت و   از نرسیدن  کاروان دریایی که قرار بود به او تدارکات برساند گله و شکایت کرد، و همیشه فرماندهی عالی ایتالیا را سرزنش می کرد و هرگز شک نکرد که بریتانیایی ها به سیستم کدگذاری ارسال اطلاعات انها نفوذ کرده بودند.

 

نتیجه

 

این نیرد یک بن بست بود اما پیشروی نیروی محور به سمت اسکندریه (قاهره و بعد از ان کانال سوئز) را متوقف کرد. در ماه جولای  سپاه هشتم 13.000 نفر تلفات  داد که 4.000 نفر ان از لشکر 2 نیوزیلند، 3.000 نفر ان از لشکر 5 پیاده هند و 2.552 نفر نیز در لشکر 9 استرالیا می شد اما بریتانیایی ها توانستند صدمات سنگینی به  قدرت انسانی و وسایل نقلیه ی متحدین وارد کنند و  7.000 نفر اسیر گرفتند. اوچینلک در ارزیابی خود از این نبرد در 27 جولای می نویسد که ارتش هشتم حداقل تا اواسط سپتامبر اماده حمله نخواهد بود. وی عقیده داشت که از انجا که رومل فهمیده بود گذر زمان باعث بهبود وضعیت متفقین می شود، رومل ناچار است هر چه زودتر  و قبل از اگوست زمانی که دست بالا را دارد حمله کند. از این رو اوچینلک تصمیماتی برای یک نبرد دفاعی اتخاذ کرد.

 

در اوایل اگوست، وینستون چرچیل و ژنرال سر الن بروک-رئیس ستاد کل نیروهای مسلح بریتانیا (CIGS)-سر راه خود برای ملاقات با استالین رهبر اتحاد جماهیر شوروی  به قاهره رفتند. انها تصمیم گرفتند تا اوچینلک را با فرد دیگری جایگزین کنند، انها ویلیام گوت –فرمانده نیروهای XIII- را به سمت فرماندهی سپاه هشتم منصوب و ژنرال سر هارولد الکساندر را به سمت فرمانده کل نیروهای خاورمیانه منصوب کردند. قرار بود تا ایران و عراق از فرمانده ینیروهای خاوریانه جدا شده و به صورت مستقل به عنوان فرماندهی مستقل عراق و ایران سازماندهی شوند و به اوچینلک فرماندهی این مقام جدید پیشنها شد که وی نپذیرفت. زمانی که ژنرال گوت در راه تحویل گرفتن پست جدید خود بود هواپیمایش هدف قرار گرفت و کشته شد. به جای وی  ژنرال برنارد مونتکومری  منصوب شد و در 13 اگوست فرماندهی را در دست گرفت.

 

مترجم: محمد رجبعلی

 

منبع: https://en.wikipedia.org/wiki/First_Battle_of_El_Alamei

 

 

استفاده با ذکر منبع بلا مانع است 

 

شادی ارواح طیبه امام ، شهدا ، شهدای مدافع حرم ، (شهدای اتش نشان) 

 

سلامتی و تعجیل در فرج اقا ، مولا و صاحب اختیارمون ، مهدی قائم ( عج) 

 

سلامتی وطول عمر با عزت برای نائب بر حق ایشان ، امام خامنه ای ( مد ظله العالی) 

 

سلامتی و پیروزی رزمندگان جبهه مقاوت 

 

 

5 صلوات محمدی عنایت کنید 

[bigdelimohamad9 3,137]

متاسفانه ذهن متحجر و زمینی اندیش هیتلر و افسران ستادش که فکر میکردن کل دنیا توی شرق اروپا خلاصه شده و هرگز اهمیت راهبردی جنگ فراقاره ای و تاثیر استراتژیک خاورمیانه و کانال سوئز در سیادت جهانی انگلوساکسون ها رو درک نمیکردن باعث شد نابغه بی همتایی مثل رومل با فقط سه لشگر ناقص بدون تدارکات تو العلمین تنها و بی یاور بمونه و در نهایت شکست تلخی بخوره :-(

در حالیکه درست در همون روزها و هفته ها بیش از 500000 سرباز و 5000 دستگاه تانک و 1000 فروند جنگنده در یکی از ابلهانه ترین عملیات های طول تاریخ مشغول فتح ویرانه بی ارزشی به نام استالینگراد بودن :straight:

واقعا هر وقت که به نبرد استالینگراد و کم و کیف نیرویی که آلمان اونجا هدر داد فکر میکنم دیوونه میشم :-x با خودم میگم آخه خدایا هیتلر و ژنرال هاش واقعا پیش خودشون چه فکری کرده بودن و روی دهات دور افتاده روسیه چه حسابی باز کرده بودن آخه ؟ icon_eek

البته دو سال دیرتر و وقتی که با سرازیر شدن نیروی تازه نفس امریکایی شمال آفریقا داشت سقوط میکرد و ایتالیا با تهدید مستقیم مواجه میشد هیتلر تازه به صرافت افتاد که 250 هزار سرباز رو به تونس بفرسته که البته کاری هم پیش نبردن و به راحتی آب خوردن محاصره و اسیر شدن :straight:

از رومل نقل شده که موقع اعزام این همه گوشت قربونی به تونس گفته بود اگه پیشوا دو سال پیش به التماس های من توجه میکرد و فقط یک پنجم این نیرو یعنی 50 هزار نفر رو به العلمین میفرستاد نه تنها به راحتی مصر و کانال سوئز رو فتح میکردم بلکه تا اورشلیم و حتی دمشق هم پیش میرفتم  :cry: 

[ldmdff 6,274]

اشتباه اول هیتلر این بود که بیخیال انگلستان شد با این فکر که محاصره دریایه ولی ضربه کاریم از اونجا خورد اشتباه دومشم این بود که موسکو رو بیخیال شد و رفت استالینگراد اشتباه سومشم تو شمال آفریقا کرد 

[MR9 115,311]

سلام علیکم 

 

 

در حالیکه درست در همون روزها و هفته ها بیش از 500000 سرباز و 5000 دستگاه تانک و 1000 فروند جنگنده در یکی از ابلهانه ترین عملیات های طول تاریخ مشغول فتح ویرانه بی ارزشی به نام استالینگراد بودن

 

 

اتفاقاً بر خلاف نظر شما ، بارباروسا به هیچ عنوان یک  عملیات ابلهانه نبود !!!!!!!  

 

http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=453782

 

پاسخ سرفرماندهی okw به افسران  ستاد کل این بود : ژنرال های من از جنگ اقتصادی هیچ چیزی نمی فهمند !!!!!

 

http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=453827

 

واین 

 

http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=453941

 

خوش اشتها بودن سرفرماندهی  okw شاید یکی از برگترین نقایص  وی بشمار می رفت 

 

http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=454414

 

و اینکه چرا افسانه تبدیل استالینگراد به یک مساله شخصی میان هیتلر و استالین ، بی پایه و اساس هست  :

 

http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=454508

 

و در نهایت استالینگراد 

 

http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=462032

 

 

پی نوشت :

 

طرح ریزی عملیات نظامی قطعاً باید بر اساس امکانات و زیر ساختها در کنار وجود یک برآورد درست و به قول امروزی ها ، on time  از توان رزمی دشمن باشد . بدون رعایت این خطوط  استاندارد ، انتظار دستیابی به موفقیت از یک ارتش بی همتا و تکرار ناشدنی در طول تاریخ نظامی مدرن ( ورماخت) یک مقداری  بی انصافی است 

[bigdelimohamad9 3,137]

سلام علیکم 

 

 

اتفاقاً بر خلاف نظر شما ، بارباروسا به هیچ عنوان یک  عملیات ابلهانه نبود !!!!!!!  

اتفاقا به پشتوانه بیش از ده سال مطالعه عمیق تمام زوایای رایش سوم و جنگ جهانی دوم به جد معتقدم که به هم زدن یکطرفه و بی دلیل توافق فوق العاده سودمند مولوتف-ریبن تروپ (که اتفاقا هیات حاکمه شوروی هم تمایل زاید الوصفی به حفظ و تعمیق اون داشت تا جایی که استالین حاضر شده بود در قبال گرفتن رومانی و بلغارستان و تنگه های استامبول رسما عضو محور بشه و به انگلیس اعلان جنگ بده) و کلیت تجاوز به شوروی یکسره اشتباه و بی نهایت ابلهانه بود.

حالا زوم کردن روی هدف دوردست و بی ارزش تاکتیکی، چه رسد به ارزش استراتژیکی مثل روستای پرت استالینگراد در پهنه وسیع عملیاتی جبهه شرق بلاهت در بلاهت بود که حاصل ضربش میشد حماقت بی نهایت !

حالا از بین تمام توجیهات مضحکی که برای این خودکشی ملی ذکر شده جنبه اقتصادی جنگ خنده دار تر از همه است :laughing: 

در حالیکه آلمان به راحتی میتونست با صرف کمتر از یک پنجم نیروی انسانی و تسلیحات و تجهیزات و سوخت و سایر منابعی که تو شرق نابود کرد و در مقابل جز زمین سوخته یخ زده چیزی به دست نیاورد جبل الطارق و مالت و قبرس و مصر و سوئز و فلسطین و سوریه و حتی عراق و عربستان رو که منابع حقیقی ثروت و قدرت دنیا بودن رو تصرف کنه و انگلیس و حتی آمریکا رو به راحتی آب خوردن به خاک سیاه بنشونه

[AGM65 289]

نبرد توپخانه آلمان در برابر تانک های شرمن امریکایی!


http://www.aparat.com/v/8vjVk

[Lord-Soldier 2,200]

اتفاقا به پشتوانه بیش از ده سال مطالعه عمیق تمام زوایای رایش سوم و جنگ جهانی دوم به جد معتقدم که به هم زدن یکطرفه و بی دلیل توافق فوق العاده سودمند مولوتف-ریبن تروپ (که اتفاقا هیات حاکمه شوروی هم تمایل زاید الوصفی به حفظ و تعمیق اون داشت تا جایی که استالین حاضر شده بود در قبال گرفتن رومانی و بلغارستان و تنگه های استامبول رسما عضو محور بشه و به انگلیس اعلان جنگ بده) و کلیت تجاوز به شوروی یکسره اشتباه و بی نهایت ابلهانه بود.

حالا زوم کردن روی هدف دوردست و بی ارزش تاکتیکی، چه رسد به ارزش استراتژیکی مثل روستای پرت استالینگراد در پهنه وسیع عملیاتی جبهه شرق بلاهت در بلاهت بود که حاصل ضربش میشد حماقت بی نهایت !

حالا از بین تمام توجیهات مضحکی که برای این خودکشی ملی ذکر شده جنبه اقتصادی جنگ خنده دار تر از همه است :laughing:

در حالیکه آلمان به راحتی میتونست با صرف کمتر از یک پنجم نیروی انسانی و تسلیحات و تجهیزات و سوخت و سایر منابعی که تو شرق نابود کرد و در مقابل جز زمین سوخته یخ زده چیزی به دست نیاورد جبل الطارق و مالت و قبرس و مصر و سوئز و فلسطین و سوریه و حتی عراق و عربستان رو که منابع حقیقی ثروت و قدرت دنیا بودن رو تصرف کنه و انگلیس و حتی آمریکا رو به راحتی آب خوردن به خاک سیاه بنشونه

 

دوست گرامی

توجیه هیتلر را درست متوجه نشدید.

تدارکات و لجستیک از مسیر استالینگراد به مسکو و کل شوروی می رسید و تصرف استالینگراد به معنی تحت فشار قراردادن شریان حیات روسها بود. جنبه اقتصادی جنگ یعنی این.

 

در مورد عضویت شوروی در محور، اگر ممکنه اسناد بیشتری برای مطالعه ارائه کنید. اتفاقا تاجایی که من یادم میاد شوروی برای جنگ با آلمان در حال آماده شدن بود و اگر آلمان یک یا دو سال دیگر صبر می کرد این شوروی بود که در مقام مهاجم ظاهر می شد.

[warjo 3,008]

دوست گرامی
توجیه هیتلر را درست متوجه نشدید.
تدارکات و لجستیک از مسیر استالینگراد به مسکو و کل شوروی می رسید و تصرف استالینگراد به معنی تحت فشار قراردادن شریان حیات روسها بود. جنبه اقتصادی جنگ یعنی این.

به جای چنین نبرد بی نتیجه ای برای تصرف شهر، می توانستند شهر را محاصره و راههای ارتباطی را قطع یا زیر فشار بگذراند

[BarraGe 611]

به جای چنین نبرد بی نتیجه ای برای تصرف شهر، می توانستند شهر را محاصره و راههای ارتباطی را قطع یا زیر فشار بگذراند 

 

گویا محاصره شهر ممکن نبوده . mr9  اینجا توضیح دادن

http://www.military.ir/forums/topic/29266-ساختمان-پاولوف/?p=453827

 

 محاصره استالینگراد ، به نظرم زیاد امکان اجرایی شدن نداشت ، چرا که عقبه این شهر ( پشت به ولگا) کاملاً دست روسها بود و با توجه به  سیل کمکهای خارجی که از همین طریق برای تقویت ارتش سرخ  ارسال می شد ، حفظ این عقبه تقریباً به اولویت شماره یک  ارتش شوروی در آمده بود و آنها بیشترمنابع انسانی و تسلیحاتی خودشون را برای حفظ این عقبه راهبردی اختصاص دادند . 

ویرایش شده در بهمن 95 توسط BarraGe

[bigdelimohamad9 3,137]

دوست گرامی

توجیه هیتلر را درست متوجه نشدید.

تدارکات و لجستیک از مسیر استالینگراد به مسکو و کل شوروی می رسید و تصرف استالینگراد به معنی تحت فشار قراردادن شریان حیات روسها بود. جنبه اقتصادی جنگ یعنی این.

 

در مورد عضویت شوروی در محور، اگر ممکنه اسناد بیشتری برای مطالعه ارائه کنید. اتفاقا تاجایی که من یادم میاد شوروی برای جنگ با آلمان در حال آماده شدن بود و اگر آلمان یک یا دو سال دیگر صبر می کرد این شوروی بود که در مقام مهاجم ظاهر می شد.

اولا) تاثیر تدارکات و تجهیزات اهدایی انگلیس و امریکا به شوروی در مقاومت این کشور خیلی کمتر از اون چیزی بوده که پروپاگاند رسانه های غربی بعد از چنگ دوم و متاثر از رقابت تازه شکل گرفته جنگ سرد تبلیغ کردن و جا انداختن تا نقش بلوک غرب در پیروزی متفقین رو بزرگ نمایی کنن و نقش اتحاد شوروی رو که فاتح اصلی جنگ بود کوچک جلوه بدن.

ثانیا) مهمترین بنادر حاشیه خزر شوروی که «آستاراخان» و «آتیراو» باشن کاملا در شرق رود ولگا واقع شدن و هر دو از طریق شاهراه «سامارا-قازان» که اون هم در عمق شرق ولگا است مسیر مستقیم امن و کوتاه تری به مسکو دارن که حتی تصرف سراسر ساحل غربی ولگا هم کوچکترین خللی به این مسیر وارد نمی کنه و این گذشته از دسترسی هند و افغانستان تحت قیمومیت انگلیس از مسیر «تاشکند-آلماآتا-کویبیشف» به مسکو هست ! و به طور کلی با توجه به جغرافیای فوق العاده عظیم و گسترده شوروی و شبکه تار عنکبوتی جاده ای و ریلی این کشور فکر قطع دسترسی مسکو به جهان خارج با تصرف یک شهر کوچک پرت و دور افتاده فقط میتونه از ذهن یه بچه کودکستانی تراوش کنه.

ثالثا) پیشنهاد الحاق شوروی به محور و اعلان جنگش به انگلستان در سفر نوامبر 1940 مولوتف به برلین به شخص هیتلر ابلاغ شد ولی هیتلر با رد کردن ما به ازایی که استالین در شرق اروپا خواسته بود گفت که روس ها می تونن مستعمرات آسیایی بریتانیا مثل هند رو برای خودشون بردارن icon_eek (در واقع پیشنهاد جدی و صادقانه و مفید و حیاتی استالین رو با تمسخر و شوخی جواب داد)

رابعا) استالین در حد فاصل 1939 تا 1941 چنان به قوام و استحکام قراردادی که با آلمان بسته بود اطمینان داشت که نه تنها کوچکترین اقدامی برای آماده سازی دفاعی انجام نمیداد و نه تنها به تمام گزارشات سرویس های جاسوسی شوروی که خبر از حمله قریب الوقوع آلمان میدادن بی اعتنایی میکرد، بلکه از رعایت حداقل استانداردهای مرزداری هم به بهانه عدم تحریک آلمان خودداری میکرد و به تعبیر خروشچف در کنگره معروف بیستم حزب کمونیست عملا مرزهای غربی شوروی رو باز و بدون دفاع رها کرده بود ! 

بد نیست بدونید که خبر حمله آلمان به قدری برای استالین غیرقابل باور بود که تا 48 ساعت پس از شروع تجاوز و در حالیکه واحدهای موتوریزه آلمان ده ها کیلومتر در خاک شوروی پیشروی کرده بودن هنوز سعی داشت از طریق ژاپن با آلمان تماس دیپلماتیک برقرار کنه و با آروم کردن هیتلر آتش بس برقرار کنه !!!

ویرایش شده در بهمن 95 توسط bigdelimohamad9