برداشت آزاد (موضوع ارتباط و نوشتن و خواندن پاسخ در فضای نت)

[worior 25,947]

به نام حق

مقدمه ،

در فضای مجازی که الان خدمت شما هستم ، دنیایی رو شاهدیم مملو از پیشداوری و قضاوت های زودهنگام ، بدون اینکه همدیگر را از نزدیک بشناسیم ، بر روی بحثهای چیز و نا چیز جدال های بزرگی پر از منطق و مغالعه کلامی صورت میدهیم ، اما باید کمی در این عمل دقیق تر شویم ، باید بدانیم که ارتباط " تفهیم و تفاهم و تسهیم تجارب و دانسته های خود است " ...

ارتباط بر قرار کردن فعالیتست که با کنش " action" ، دگرگونی یا تغیر ، مبادله و حرکتسرو کار دارد .

ارتباط بر قرار کردن با تفهیم سر و کار دارد کسانی که باهم مذاکره میکنند باید برایشان تفهیم شده باشد که چه میگویند و چه میشنوند و از آن اثر بپذیرند ،

ارتباط یعنی تسهیم و به اشتراک گذاشتن معانی و افکار و اندیشه های خود ، مثل تقسیم کردن غذا و تقسیم کردن کار ،

ما با خود نیز ارتباط برقرار میکنیم ، به تعبیری همان مزه مزه کردن کلام زیر زبان ،

ارتباط با خویشتن آغاز میشود :

به نقلی از دانشمندان حوزه ارتباطات ، ارتباط میان دو انسان به " شش شخص " تعمیم داده میشود و این شش شخص از خویشتن آغاز میشود ، ...:

- شخصیت اول ؛ " خویشتن " بدان معنیست که در مورد خود چه می اندیشید و در خود چه توانایی هایی سراغ دارید ؟

- شخصیت دوم ؛ به گونه ای که شما به دیگری نظر دارید . یعنی شما در مورد شخص مقابل خود که احتمالا دریافت کننده پیام از شما خواهد بود چگونه می اندیشید ؟ آیا او را منطقی در نظر میگیرید ؟ آیا معتقد هستید او حرف شما را میفهمد یا خیر ؟ و از این دست محاسبات ، بنابراین شما بعنوان فرستند پیام همواره به این می اندیشید که ان کس که در مقابل شماست کیست .

- شخصیت سوم ؛ نظرتان است ، در مورد اینکه شخص دیگر چگونه به شما می نگرد . در ارتباط متقابل با دیگری ، همواره به این می اندیشیم که طرف مقابل ما چه دید و نظری در مورد ما دارد ؟ آیا او ما را انسان منطقی میداند ؟ یا اینکه بر این باور است که ما منطقی فکر نمیکنیم ؟

- شخصیت چهارم ؛ این است که فردی که با او ارتباط میگیرید چگونه به خود می نگرد ؟ در فراد گرد ارتباطی نگرش فرد مقابل یا دریافت کننده پیام ، نسبت به خود نیز بسیار مهم است . اگر او دذ مورد خود بر ابن باور است که عملی را نمیتواند انجام دهد هر چند شما از قدرت نفوذ کلامی بالایی برخوردار باشید و بخواهید او را وادار به انجام ان عمل کنید تقریبا در بیشتر موارد محال خواهد بود .

- شخصیت پنجم ؛ چگونه شخص دیگر یا شخص مقابل شما به شما می نگرد ؟ اگر او بر این اعتقاد باشد که شما انسانی خیر خواه و توانا با حسن نیت هستید ، نحوه ارتباط او با شما متفاوت خواهد بود تا اینکه در مورد شما چنین فکر کند که مردی خشن ، بی توجه و نسبت به او با پیشداوری منفی میباشید .

- شخصیت ششم ، شخص دیگر یا شخصیت مقابل شما می اندیشد که شما چگونه به او می اندیشید . بدین معنی که او تصوری دارد که شما در مورد او چه تصوری دارید و بر این اساس ممکن است بخواهد تصور شما را تقویت کند و یا اینکه بر عکس آن را تضعیف و یا دگرگون کند .

همانگونه که ما " خود " را میسازیم ، " دیگران " را نیز از طریق ارتباط با خود میسازیم ، اگر انسان خود آدمی کژ اندیش و ناپایدار باشد ، لامحاله با هر کس که در ارتباط باشد ، او را به ان گونه که خود می اندیشد ، در ذهن متصور میسازد ...

پیش چشمت داشتی شیشه کبود -****- زان سبب عالم کبودت مینمود (مولوی)

کل ادراک ما از یک ارتباط به خود ما بستگی دارد ، و در تشریح و تبیین یک عمل ارتباطی باید گفت که به مقدار زیاد به خود و درون خود متکی هستیم . خود ما هستیم که از کوه کاه میسازیم و چیزی را بسیار کوچک و سطحی است برای خود بزرگ و گاه غیر قابل تحمل میکنیم .

نگاهی به تحقیقات یک دانشجو در دانشگاه اوهایو نیز جالب است ، معلوم شدهاست بیش از 84 درصد از پرونده های طلاق که به دادگاه خانواده منطقه فیرفیلد اوهایو احاله شده اند مربوط به عدم تفاهم و یا مساله فوق بوده است . اغلب زوجین اعلام کرده اند که مثلا : " شوهر یا همسرم اصلا به حرفهای من توجه ندارد " ، " من هرچه میگویم او فقط حرف خودش را میزند " ، " او همیشه از یک چیز کوچک غولی میسازد " و از این دست عبارات ، ..

- محیط ارتباط بسیار مهم است

- افراد دیگری که در ارتباط شما حضور دارند بسیار مهم است

- صمیمیت و امکان بازخورد از ارتباط بسیار مهم است

معانی در ذهن شمایند و جملات و کلمات فاقد معنی ! بلکه کد و رمزهایی هستند که معانی موجود در ذهن دیگران را فعال میکنند ، اگر با یک عرب ، چینی سخن بگوید هیچ واکنشی از اینکه معنی چیزی برایش فهم شده باشد نخواهید دید و بالعکس ، اما کافی است بدون حرف زدن دست خود را برای او بالا ببرد ، فرد عرب به سرعت به چشمان و صورت او خیره خواهد شد تا حدس بزند به چه چیز می اندیشد ، اگر چهره او را شاد و یا آرام ببیند ، با خود تصور میکند که سلام کرده ، ولی آیا آن فرد چینی چنین کرده ؟! اگر این حرکت در کلاس درس باشد قطعا سلام نکرده و منظور اجازه خواستن بوده ، اما هر دو مورد یک عمل مشابه است ، پس شاهدیم که محیط ارسال پیام و دریافت ها و معانی مشترک و درونی افراد برای تسهیم معانی چقدر مورد نیاز هستند ، ...

----

برگرفته از کتاب ارتباطات انسانی ، نوشته دکتر علی اکبر فرهنگی ، جلد اول ، ...

[TAHA-SH 1,643]

با اجازه ابراهیم عزیز من میخواهم یک پینوشت (کامنت) برای تعداد شخصیتهای تعریف شده تو علوم انسانی بگذارم
این مواردی که شمرده شده عبارت است از نگرش ما به ما - ما درنظر او - او به ما- او به او - ما درنظر او - نظر ما نسبت به خودش -
حالا اینها حالتهای موجود است اما به نظر من یک نقص ذاتی تو این تعریف هست و اونهم مقایسه نظر هرکدام از اینها با یک عقل مستقل درست است (نه عرفی - منظور صرفا تعدد نیست) - البته منظورم این نیست که موضوع رو خیلی بخواهم فلسفی کنم اما چون بحث بحث می آورد لازم است مشخص شود که جایگاه من واقعی به من تخیلی من کجاست- خیلی وقتها ما خودمان را هم خوب نمیشناسیم و بعضا برداشت جمعی از عقلا در عرف بهتر میتونه ما رو تحلیل کنه - به عبارت دیگه کسی که خودش داخل گوده دید محدود تری داره تا اونی که از بیرون رفتار اون رو قضاوت میکنه- البته دراین مثالی که زدم موضوع مثال بروز رفتار درحضور جمعی بود که قابلیت قضاوت رو درباره اون رفتار داشته باشند
پس اینجا موضوع جایگاه شخصیت فرد فراتر از دو نفر میشه و میشه انعکاس تصویر فرد رو به ناظرانی که رفتار اون دو نفر رو میبینند هم کشوند


[quote]افراد دیگری که در ارتباط شما حضور دارند بسیار مهم است[/quote]
مثل همین بحثهائی ما اینجا داریم
اما مهمتر از اینها که قصد حقیقی من این بخش بود (بیان قبلی رو رد یا قبول کنید نسبت به این اهمیت بالائی نداره) اینه که آیا من واقعی و اوی واقعی کجاست؟ به این معنی که اگر یک ناظر سوم را حضرت باری تعالی فرض کنیم که می فرمایند - ما یکون من نجوی ثلاث الا و هو رابعهم و.... اونوقت مشکل اصلی همه این من ها و او ها مشخص و رو میشه - اگر این مسائل را با شاخصهای الهی بسنجیم یا لااقل یک چشم الهی- یک استاد اخلاق- بیاد و این مسائل رو باز کنه و بصیرت ما را نسبت به خودمون بالا ببره اونوقت میفهمیم که تا حالا خودمون رو هم نمیشناختیم- - اما ما معمولا از این درون شخصیت خودمون غافلیم ولی این حقیقت وجودی ماست که داره اثر خودش رو میگذاره حتی اگه ما کاملا نسبت به اون هشیار نباشیم

[worior 25,947]

[quote]با اجازه ابراهیم عزیز من میخواهم یک پینوشت (کامنت) برای تعداد شخصیتهای تعریف شده تو علوم انسانی بگذارم
این مواردی که شمرده شده عبارت است از نگرش ما به ما - ما درنظر او - او به ما- او به او - ما درنظر او - نظر ما نسبت به خودش -
حالا اینها حالتهای موجود است اما به نظر من یک نقص ذاتی تو این تعریف هست و اونهم مقایسه نظر هرکدام از اینها با یک عقل مستقل درست است (نه عرفی - منظور صرفا تعدد نیست) - البته منظورم این نیست که موضوع رو خیلی بخواهم فلسفی کنم اما چون بحث بحث می آورد لازم است مشخص شود که جایگاه من واقعی به من تخیلی من کجاست- خیلی وقتها ما خودمان را هم خوب نمیشناسیم و بعضا برداشت جمعی از عقلا در عرف بهتر میتونه ما رو تحلیل کنه - به عبارت دیگه کسی که خودش داخل گوده دید محدود تری داره تا اونی که از بیرون رفتار اون رو قضاوت میکنه- البته دراین مثالی که زدم موضوع مثال بروز رفتار درحضور جمعی بود که قابلیت قضاوت رو درباره اون رفتار داشته باشند
پس اینجا موضوع جایگاه شخصیت فرد فراتر از دو نفر میشه و میشه انعکاس تصویر فرد رو به ناظرانی که رفتار اون دو نفر رو میبینند هم کشوند [/quote]

طاهای عزیز ...

این تعریف کامل نیست و یکی از صدها تعریف در حوزه علوم ارتباطات هست ، ولی محدود به رابطه میان دو فرد ، و اون شش شخصیتی که فرض میشه ، کارکتر هایی هستند که در یک ارتباط ، خواسته و یا نا خواسته لحاظ میشن ، البته الزامی نیستند و ممکنه عکسالعملی از روی شتاب ما رو به گفتن حرفی وادار کنه بدون در نظر گرفته این موارد ، مثلا توی جمعی که همه من رو انسانی آرام و با ادب فرض میکنند یه دفعه داد بزنم " ای عوض ها " ، در این لحظه این موضوع رو لحاظ نکردم که انها ممکنه در مورد من چه فکری بکنند ، اما پازل شخصیتی خودم رو پیش اونها تغییر دادم و کاملتر کردم و بعدا ممکنه روی ارتباط اونها با من و ارتباط من با اونها اثر گذار باشه ، ...

در این مورد نگاهی به نظریه " خود آیینه سان " چارلز هورتن کولی ، هم میتونه برای شما جالب باشه ؛
[url="http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=36421"]http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=36421[/url]

[quote]مثل همین بحثهائی ما اینجا داریم
اما مهمتر از اینها که قصد حقیقی من این بخش بود (بیان قبلی رو رد یا قبول کنید نسبت به این اهمیت بالائی نداره) اینه که آیا من واقعی و اوی واقعی کجاست؟ به این معنی که اگر یک ناظر سوم را حضرت باری تعالی فرض کنیم که می فرمایند - ما یکون من نجوی ثلاث الا و هو رابعهم و.... اونوقت مشکل اصلی همه این من ها و او ها مشخص و رو میشه - اگر این مسائل را با شاخصهای الهی بسنجیم یا لااقل یک چشم الهی- یک استاد اخلاق- بیاد و این مسائل رو باز کنه و بصیرت ما را نسبت به خودمون بالا ببره- - اما ما معمولا از این درون شخصیت خودمون غافلیم ولی این حقیقت وجودی ماست که داره اثر خودش رو میگذاره حتی اگه ما کاملا نسبت به اون هشیار نباشیم [/quote]

کمال همنشین در من اثر کرد ، ...