**بامزه به سبک نظامی**

[Anonymous 1,722]

[center][size=7][b][font=courier new]بسم الله الرحمن الرحیم[/font][/b][/size]






[size=5][color=#0000CD]خاطره اول[/color]

[color=#32CD32][b]نزد عرفا، ایثار شرک است [/b][/color]

سه ساعت از ظهر گذشته بود و هنوز ماشین غذا نیامده بود. گرسنگی بیداد می کرد.
بالاخره غذا رسید. همه دور قابلمه غذا جمع شده بودند و تنها یک رزمنده هنوز مشغول نماز بود و نیامده بود. صدایش کردند نیامد.
یکی از بچه ها گفت: «اشکالی ندارد،‌نیاید. غذایش را بدهید من بخورم[img]http://www.njavan.com/forum/images/smiliesnjavan/65.gif[/img].»
با شنیدن این حرف، آن برادر عبادتش را قطع کرد و در یک چشم به هم زدن، ظرف غذا را از جلوی ما برداشت
و گفت: «نزد عرفا، ایثار شرک است!!»[img]http://www.njavan.com/forum/images/smiliesnjavan/4.gif[/img][img]http://www.njavan.com/forum/images/smiliesnjavan/10.gif[/img][/size][/center]




[center][size=5][color=#0000cd]خاطره دوم[/color]

[color=#C71585][b]انتظار از قاطر[/b][/color]
اولین باری بود که قاطر سوار می شدم. از طرفی داشتم مقداری تجهیزات را به خط مقدم می بردم. جاده «مال رو»** که به خط مقدم منتهی می شد، درست در مسیر تیررس دشمن قرار گرفته بود.
در حالی که سوار بر قاطر بودم ترکش ها زوزه کشان از بیخ گوشم رد می شدند. جالب این بود که انتظار داشتم با انفجار هر گلوله خمپاره، قاطر هم باید روی زمین درازکش شود. [img]http://www.njavan.com/forum/images/smiliesnjavan/21.gif[/img][img]http://www.njavan.com/forum/images/smiliesnjavan/4.gif[/img] غافل از اینکه این امر محال بود و قاطر زبان بسته بی اعتنا به انفجار ها همچنان به جلو می رفت[img]http://www.njavan.com/forum/images/smiliesnjavan/65.gif[/img][img]http://www.njavan.com/forum/images/smiliesnjavan/50.gif[/img].
به ناچار برای اینکه به دام یکی از ترکش ها گرفتار نشوم از روی قاطر به پایین پریدم[img]http://www.njavan.com/forum/images/smiliesnjavan/54.gif[/img].
**راهی که از آن چارپایان عبور می کنند.[/size][/center]

[center][size=5][color=#0000cd]خاطره سوم[/color]

[color=#ee82ee]ترسيدم روز بخورم ريا بشه[/color]

توي بچه‌ها خواب من خيلي سبك بود. اگر كسي تكان مي‌خورد، مي‌فهميدم. تقريباً دو سه ساعت از نيمه شب گذشته بود. خوروپف بچه‌هايي كه خسته بودند، بلند شده بود؛ كه صدايي توجهم را جلب كرد. اول خيال كردم دوباره موش رفته سراغ ظرف‌ها، اما خوب كه دقت كردم، ديدم نه، مثل اين‌ كه صداي چيز خوردن يك جانور دو پا است.
يكي از بچه‌هاي دسته بود. خوب مي‌شناختمش. مشغول جنگ هسته‌اي بود. آلبالو بود يا گيلاس، نمي‌دانم. آهسته طوري كه فقط خودش بفهمد، گفتم: «اخوي، اخوي! مگه خدا روز را از دستت گرفته كه نصف شب با نفست مبارزه مي‌كني؟»
او هم بي‌معطلي پاسخ داد: «ترسيدم روز بخورم ريا بشه!!!»[/size][/center] ویرایش شده در آبان 92 توسط Anonymous

[Anonymous 1,722]

[center][size=5][color="#0000cd"]خاطره چهارم[/color]

[color="#ffa500"]كاغذ كمپوت[/color]

نوبت به همرزم بسیجی ما رسید، خبرنگار میکروفن را گرفت جلو دهانش و گفت: «خودتان را معرفی کنید و اگر خاطره ای، پیامی، حرفی دارید بفرمایید.»
او بدون مقدمه و بي معرفي صدایش را بلند کرد و گفت: «شما را به خدا بگویید این کاغذ دور کمپوتها را از قوطی جدا نکنند، اخر ما نباید بدانیم چه می خوریم؟ آلبالو می خواهیم رب گوجه فرنگی در می آید. رب گوجه فرنگی می خواهیم کمپوت گلابی است. آخر ما چه خاکی به سرمان بریزیم. به این امت شهید پرور بگویید شما که می فرستید، درست بفرستید. اینقدر ما را حرص و جوش ندهید.»
خبرنگار همينطور هاج و واج فقط نگاه مي‌كرد.[/size][/center]