خاطراتی از هوانیروز در جنگ

[qaz11 0]

[quote name='TALASH' timestamp='1407183332' post='399004']
نظامی باید منظم باشه ولی من منظم بودن رو در علم و به روز بودن آموزش و تفکر میلیتاریستی میبینم تا شمردن پوکه و دستمال یقه بستن و شلواری که خط اتوش مو رو میبره....

نظامی یا مثل غربی ها باید خوش فکر باشه یا مثل داعشی ها نجس اخر عقیده و یا همچون حزب الله لبنان شامل هر دو وگرنه یا میشه ارتش سوریه یا عراق ...



من اون کسیو کوته فکر میبینم که وقتی بغل گوشش پدافند لیزری و سامانه تروفی تست و عملیاتی میکنن هنوز فکر رژه رفتن و خیلی خوب شنیدن هست.
[/quote]

دارید اشتباه میکنید...پس منظورتون کل نیروهای نظامی ایران هستش!همون کارها هم عرضه میخواد بستن دستمال یقه هم نشان یک نظامی منظبطه که هر جایی نداره خیلیا هم از درکش عاجزه!

[SU22 12]

[quote name='TALASH' timestamp='1407183332' post='399004']
نظامی باید منظم باشه ولی من منظم بودن رو در علم و به روز بودن آموزش و تفکر میلیتاریستی میبینم تا شمردن پوکه و دستمال یقه بستن و شلواری که خط اتوش مو رو میبره....

نظامی یا مثل غربی ها باید خوش فکر باشه یا مثل داعشی ها نجس اخر عقیده و یا همچون حزب الله لبنان شامل هر دو وگرنه یا میشه ارتش سوریه یا عراق ...



من اون کسیو کوته فکر میبینم که وقتی بغل گوشش پدافند لیزری و سامانه تروفی تست و عملیاتی میکنن هنوز فکر رژه رفتن و خیلی خوب شنیدن هست.
[/quote]

خب با این جمله آخرتون کل نیروهای نظامی مملکتمون رو زیر سوال بردید همون رژه هم خیلیا عرضه درست انجام دادنشو ندارن

[Commandant 5,641]

[quote name='TALASH' timestamp='1407182098' post='398994']
همین کوته فکری ها باعث شده سی سال در جا بزنیم .

در حالی که دشمنان ما دارن سلاح های لیزری و مغناطیسی و امثال تروفی و گنبد اهنین رو عملیاتی میکنن ما هنوز اندر خم پوکه و میدون تیر مانده ایم . البته این به خودی خود زیاد زبطی به موضوع نداره اما اگه همین اخلاق رو تعمیم بدیم به سایر متوجه وخامت اوضاع میشویم.
[/quote]

[b]مشکل از ذات خودمونه ، [/b][b]مساله این است ![/b]

توی امریکا هر کسی میره از سره کوچش گلوله با هر کالیبری که دوست داشت میخره ، ولی توی کشور ما نه ، کما این که توی مملکتمون کم اسلحه ی غیر مجاز اون هم اتوماتیک و نیمه اتوماتیک نداریم ، هنوز میشناسم کسایی رو که از زمان انقلاب و جنگ کلاش و ژ3 تو خونه مخفی کردن ...

ماشاالله همه ی ایرانی ها هم که دست جمعی از بسیجی تا سرباز وظیفه عاشق بلند کردن پوکه و گلوله هستن ! فراموش نمیکنم اردوی آمادگی دفاعی خودم رو که یکی از دوستان موقع برگشت به مدرسه گلوله ی کالیبر 23 ی ضد هوایی با خودش آورده بود مدرسه ! گلوله ! نه پوکه ! آخرش هم متوجه نشدیم از کجا دزدیده که کسی متوجه نشده !

اگر وضعیت نرمال بود ، حرف شما کاملا متین ، ولی مساله این جاست که با همین کنترل شدید همچنان مشکل وجود داره ، چه برسه به این که بخوان چشم پوشی کنن ...

[Arash 7,048]

[color=#ff0000][b]راوی: سرتیپ ۲ بازنشسته خلبان رحمان قضات[/b][/color]

[center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/10~9.jpg[/IMG][/center]

عملیات خیبر اولین عملیاتی بود که در آن خلبانان هوانیروز، اقدام به هلی‌برن (حمل افراد) شبانه نمودند، آن هم بدون امکانات شب پرواز از قبیل دوربین دید در شب و غیره و کلید اصلی عملیات هم این پرواز شبانه بود.
در این عملیات، جزایر مجنون شمالی و جنوبی عراق به تصرف رزمندگان اسلام در آمد و چون هیچ گونه راه خشکی بین نیروهای خودی و نیروهایی که در جزایر حضور داشتند وجود نداشت، لذا کلیه تدارکات این نیروها به خصوص در روزهای اول به وسیله بالگردهای شنوک و ۲۱۴ انجام می‌گرفت و در کنار این قضیه، تیم‌های آتش هم جهت کمک به رزمندگان و پاسخگویی به پاتک‌های سنگین نیروهای بعثی به طور دائم در حال پرواز بودند.
با توجه به پروازهای شناسایی که هواپیماهای عراقی انجام می‌دادند، متوجه ارتباطی شدند که قایق‌های تندرو ایرانی، بین منطقه خشکی خیبر و جزایر مجنون از داخل کانال آبی که از قبل آماده کرده بودند و از داخل نیزارها می‌گذشت، به وجود آورده بودند و تدارک نیروها را انجام می‌دادند، لذا جهت توقف کردن این ارتباط با استفاده از هواپیماهای سبک خود که سرعت کمتری داشتند (PC-V) و به پرواز در آوردن آنها بر فراز این کانال ارتباطی و هدف قرار دادن قایق‌ها، عملاً حرکت آنها را متوقف نمودند.

[center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/11~8.jpg[/IMG][/center]

در این حال سلاحی که بتواند در عمل پرواز آنها را متوقف نماید، با توجه به وضعیت خاص این کانال، وجود نداشت. در نهایت، مقابله با این هواپیماهای سبک به خلبانان کبری هوا نیروز واگذار گردید و قرار شد هر زمانی که آنها در روی این کانال حضور داشتند، بالگردهای کبری نیز پرواز نمایند و با تیربار آنها را هدف قرار دهند و یا حداقل آنها را از منطقه فراری دهند تا قایق‌ها بتوانند مأموریت‌ خود را انجام دهند که این کار به خوبی به وسیله خلبانان کبری انجام می‌گردید
در یکی از مأموریت‌ها من به اتفاق دو فروند بالگرد دیگر با ۲ فروند از این هواپیماها درگیر شدیم و شلیک از دو طرف انجام می‌گرفت. در حین درگیری، احساس کردم که از فروند دوم تیم (خلبان رضا مقدمی و خلبان محمد خیری یزدی) صدایی به گوش نمی‌آید، زیرا هرچه آنها را صدا کردم جوابی دریافت نشد و متوجه شدم که بایستی برای آنها اتفاقی افتاده باشد، هرچه دنبال آنها گشتیم با توجه به نیزار بودن منطقه پروازی ‌چیزی پیدا نکردیم؛ لذا با توجه به اتمام سوخت به ناچار به محل خود بازگشتیم و از فرمانده خواستیم که بار دیگر جهت پیدا کردن آنها به منطقه درگیری برگردیم ولی آنها با توجه به شرایط منطقه و خطری که ممکن بود خود ما را تهدید نماید، با این کار موافقت نمی‌کردند و به دلیلی کار این خلبانان را تمام شده و شهید محسوب می‌نمودند ولی در نهایت با اصرار من که لیدری تیم را عهده‌دار بودم، پس از مدتی با خواسته‌ام موافقت نمودند و من بلافاصله با یک تیم آتش دیگر و بالگرد رسکیو به منطقه درگیری برگشتیم و پس از مدتی کوتاهی جستجو خلبانان را در حالی که بالگرد آنها سقوط و تماماً زیر آب فرو رفته بود و تنها نوک یکی از اسکیدها از آب بیرون بود و این دو خلبان هم که روی اسکید آویزان بودند، پیدا نمودیم و با پرواز بالگرد رسکیو بر روی وسیله و سوار نمودن آنها، این دو خلبان از مرگ حتمی نجات پیدا نمودند، چون در غیر این صورت آنها طعمه گرازهای وحشی داخل نیزارها می‌شدند.
این بالگرد در اواخر سال ۱۳۶۲ توسط تیم فنی اعزامی از فسک اصفهان و تیم امداد و نجات پایگاه پشتیبانی عمومی اصفهان از منطقه تخلیه شد و پس از تعمیرات اساسی به خط پرواز بازگشت.

[center][IMG]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/12~6.jpg[/IMG][/center]

[Arash 7,048]

راوی: سرهنگ خلبان محمد قاسم دژستان

 

 

مأموریت داشتم 3 دستگاه خودرو جیپ و تعدادی نیرو را به یکی از مناطق عملیاتی " فتح المبین " ببرم. وزن هلیکوپتر پیش از حد سنگین شده بود و قدرن مانور کردن را از ما گرفته بود. سعی می کردیم به آرامی پرواز کنم تا خودروها صدمه ای به هلیکوپتر نزنند.

مقداری از مسیر را طی کرده بودیم که کروچیف از داخل گوشی گفت:

- میگ عراقی ... مییییگ

از آنجا که من قدرت مانور نداشتم و هلیکوپتر شینوک نیز با آن بزرگی هدف خوبی برای هواپیماهای عراقی بود تنها کاری که می توانستم انجام دهم کمی هلیکوپتر را بالا و پائین بیاورم که آنهم بی تأثیر بود.

شهادتینم را بر زبان جاری ساختم و همانطور مستقیم به راهم ادامه دادم و هر لحظه منتظر اصابت موشک بودم. لحظات برای سرنشینان هلیکوپتر سخت و کشنده بود. ناگهان کروچیف فریاد زد:

- هواپیما افتاد ... افتاد !!

من به سمتی که او نشان داده بود منحرف شدم و دیدم هواپیما سقوط کرده و در حال سوختن است. با اندکی جستجو متوجه خلبان هواپیما شدم که با چتر نجات در حال سقوط بود. بلافاصله خود را به خلبان عراقی رساندم و او را سوار کردم و به پایگاه بردم.

او در بازجویی اولیه گفت که هدفش زدن هلیکوپترهای شینوک بوده ولی قبل از اینکه موفق به این کار شود توسط پدافند مورد اصابت قرار گرفته و سقوط کرده است

[Arash 7,048]

 

سخت ترین روزی که در زمان جنگ داشتید چه روزی بود؟

 

جناب سرهنگ ملایری :

با سلام و عرض ارادت خاص

در پسوه بودیم و تو عملیاتی برای گرفتن حاج عمران . اونجا هم کمک بچه ها میرفتم پرواز عملیاتی  و هم هلی کوپترها رو بعد از تعمیرات تست میکردم . ما تست پایلوت ها حد اقل نفرات فنی رو با خودمون میبریم بالا اما تو پسوه بچه های فنی التماس میکردند سوارشون کنم و ببرمشون بالا چون می گفتند روی هوا امن تره . نمیدونم غذا چی بخوردمون داده بودند که همه ما به اتفاق یه تیپ از سپاه شدیدا اسهال گرفته بودیم . خطرات تست از یکطرف و بمباران از طرف دیگه و اینکه دم و دقیقه باید می نشستم و گلاب بروتون می دویدم دنبال یه جا برای .............. یکطرف و پرواز داخل خاک عراق بعنوان هلی برن نفرات و برگرداندن مجروحین و عملیات رسکیو کبرا ها طرف دیگه و خلاصه من فکر میکنم سنگین ترین ماموریت هوانیروز بود . سه فروند ما رو زدند . هلی کوپتر دو تا از دوستان رو زده بودند و اونها گم شده بودند که بعد از دو سه روز خودشون پیاده اومده بودند بطرف ما که وقتی رسیدند گرسنه و تشنه و خسته و داغون بودند  خلاصه خیلی سخت بود و تازه رفتیم که در جنوب پرواز کنیم سیل عظیمی اومد که تمام خوزستان تا بوشهر رو گرفته بود و جنگ رو ول کردیم و چسبیدیم به کمک رسانی . بچه ها رفتند بوشهر و من موندم تو هندیجان و از صبح تا غروب پرواز می کردم که حتی استاندار بوشهر هم خودش کمکمون ارد و چادر و اینها حمل میکرد . نهایتا بعد از چند روز بمن گفتند خودم رو برسونم بوشهر که وضع خیلی خرابه  بین بندر دیلم و بندر بوشهر هلی کوپتر روی هوا خراب شد و فرود اضطراری کردم منتهی تو باتلاق . هلی کوپتر شروع کرد به غرق شدن که تنهایی پریدم پشت فرامین و  استارت زدم و قبل از اینکه گیربکش و اینها جام کنه کشیدمش بیرون و گذاشتمش روی زمین سفت . جاتون خالی چهارده روز اونجا گرسنه و تشنه و بدون سر پناه تو زمستون سرد موندیم اونجا . اتفاقا یکی از این روزها تو هندیجان از من خواستند بروم و بچه های سپاه رو که قرارگاهشون رو سیل برده بود کمک کنم . رو هوا بودیم و من دیدم یه خانواده تو یه ده رفتند بالا پشت بام و خونشون رو سیل داره میبره . رو هوا با اون برادر دعوامون شد و من می گفتم هاور میکنم اینها رو بکش بالا و اون میگفت وقت نداریم و باید بریم کمک بچه ها و نهایتا رفتم برای سپاه و تو برگشتن گفتم برم و اون خانواده رو نجات بدم و رفتم دیدم سیل اونها رو برده . بهر حال 40 روز ماموریت سختی بود هم سیل و هم جنگ و هم ماندن تو بر بیابون . البته تو این مدت اتفاقات خیلی زیاد دیگه ای افتاد که خشتتون میکنم و به همین اندک بسنده میکنم

 

منبع

[Arash 7,048]

سرهنگ خلبان " صفر پایخان " 

 

يگانهاي عراق در پيشروي اوليه خود در جبهه هاي غرب و شمالغرب ايران ارتفاعات سركوب منطقه را كه از نظر عملياتهاي نظامي بسيار مهم هستند، اشغال كردند و مواضع پدافندي خود را متكي به اين ارتفاعات سازمان داده و با اشغال نقاط مشرف و سركوب و ديده باني مناسب، هرگونه حركات نيروهاي خودي را در مسافتهاي دور تحت نظر داشتند.
با طولاني شدن جنگ، دشمن مواضع پدافندي خود را با احداث ميادين متراكم مين، مستحكم كرد و نفوذ به آن را بسيار مشكل ساخت.
به اين ترتيب اكثر حملات زميني نيروهاي خودي با ناكامي مواجه شده و نگهداري اهداف كوچك نيز با توجه به پاتكهاي مكرر عراق بسيار سخت ميشد.
از جمله نقاط سركوب و استراتژيك در منطقه غرب، از رشته كوههاي بازي دراز، قراويز، جرميان و شياكوه در مناطق عمومي سرپل ذهاب، گيلانغرب و قصرشيرين ميتوان نام برد.
اين نقاط در روزهاي اوليه جنگ از سوي نيروهاي دشمن تصرف شده و از نظر پدافندي بسيار مستحكم شدند، به طوري كه تا كيلومترها فاصله حركت نيروهاي خودي زير ديد مستقيم نيروهاي عراقي قرار داشت.
لازم به ذكر است كه در هجوم روزهاي نخست جنگ تحميلي شهر گيلانغرب هم در آستانه سقوط قرار گرفت كه با پايمردي و رشادت غيور مردان و دلير زنان خطه گيلانغرب، نيروهاي دشمن به عقب رانده شدند؛ بعدها اين نبرد را نبرد ملي ناميدند.
براي مقابله با تهديد گيلانغرب، قرارگاه مقدم نيروي زميني ارتش با حضور 3 گردان نيروي مردمي و سپاه پاسداران، يك گردان ژاندارمري، هوانيروز و نيروي هوايي در غرب كشور در مورخ 20 آذر 60 عمليات آفندي مطلع الفجر را طرح ريزي كرد و به وسيله نيروهاي تحت كنترل خود اين عمليات را اجرا كرد.
عقب راندن و تقليل ديد نيروهاي عراق از منطقه و تصرف نقاط سركوب از اهداف اين عمليات بود كه در مناطق دشت گيلانغرب به سمت قصر شيرين و تنگه قاسم آباد ارتفاعات برآفتاب، دار بلوط، دشت شكميان، ارتفاعات چرميان و ارتفاع معروف شياكوه اجرا شد.
انهدام تعدادي تانك و خودرو، كشته و زخمي شدن بيش از يكهزار و 700 نفر از قواي دشمن، انهدام تعداد زيادي سنگر اجتماعي و انفرادي، به اسارت در آمدن 140 نفر از قواي دشمن و تصرف قله شياكوه را ميتوان از نتايج عمليات مطلع الفجر نام برد.
سرهنگ خلبان صفر پايخان كه خود يكي از خلبانان شركت كننده در اين عمليات بود در اين باره ميگويد: فشار نيروهاي عراقي در پاتكهاي همراه با آتش پرحجم كه سعي در بازپس گيري مناطق از دست رفته به خصوص قله شياكوه را داشتند، وضعيت بسيار سختي را براي نيروهاي خودي به وجود آورده بود.
وي ميافزايد: هر لحظه بر تعداد مجروحان نيروهاي خودي اضافه ميشد؛ از طرفي به طور مكرر رزمندگان زميني تقاضاي پشتيباني نزديك هوايي و تأمين تداركات از قبيل مهمات، غذا و آب را از فرماندهان عمليات داشتند و هشدار ميدادند در صورت عدم پشتيباني احتمال عقب نشيني به مواضع اوليه متصور است.
سرهنگ خلبان بازنشسته هوانيروز ادامه ميدهد: از اين رو فرمانده قرارگاه و مسئولان هدايت كننده عمليات، خواستار پشتيباني هوانيروز از نيروهاي خودي به هر نحو ممكن بودند. با توجه به اينكه سرهنگ ناصر ژيان فرمانده پايگاه هوانيروز كرمانشاه خود در منطقه حضور داشت، هماهنگيهاي لازم جهت انجام 2 سورتي پرواز تاكتيكي رزمي در تاريكي شب به عمل آمد.
 

وي خاطرنشان ميكند: اين نخستين بار بود كه خلبانان هوانيروز عمليات رزمي را در شب و در طول جنگ انجام ميدادند، چون برابر روش جاري پروازي هوانيروز (SOP) به علت عدم وجود تجهيزات ديد در شب بر روي وسايل پرنده و همچنين عدم آموزش خلبانان در پروازهاي رزمي شبانه، آن هم در ارتفاع پست و در منطقه كوهستاني كه هيچ گونه مجوز پروازي صادر نميشد و كليه وسايل پرنده نيم ساعت قبل از غروب آفتاب در محل استقرار خود بر روي زمين قرار داشتند و هيچ خلباني مجاز به پرواز نبود.
سرهنگ پايخان ميگويد: در آن شب با توجه به وضعيت فوقالعادهاي كه براي رزمندگان زميني پيش آمده بود، مقرر شد نيازمندي نيروهاي در خط، به وسيله 4 فروند 214 كه از سوي يك تيم آتش اسكورت ميشدند به منطقه جلو منتقل شده و در برگشت مجروحين را به پشت خط انتقال دهند.
وي ادامه ميدهد: هماهنگي لازم انجام گرفت و به دستور فرمانده پايگاه خلبانان آماده اجراي مأموريت شدند؛ از مواردي كه اين مأموريت را دچار مشكل ميكرد محدوديت دالان پرواز، كوهستاني بودن منطقه و آتش پرحجم دشمن بود.
 

سرهنگ خلبان بازنشسته هوانيروز تصريح ميكند: قبل از پرواز با هماهنگي قرارگاه نيروهاي زميني، آتش توپخانه و خمپاره اندازهاي خودي به منظور امنيت بالگردها در حين رفت و برگشت به منطقه قطع شد و پس از انجام كليه هماهنگيها با نيروهاي خودي در خط به سمت منطقه پرواز كرديم.
وي مي افزايد: پس از رسيدن به منطقه كه با يك ناوبري بسيار دقيق انجام شد، بالگردهاي 214 بارهاي خود را خالي كرده و مجروحان را سوار كردند؛ هم زمان تيم آتش با استفاده از نور شليك سلاحهاي دشمن منطقه آنها را مورد هدف قرار دادند چون دشمن تصور انجام چنين عملياتي نداشت، در سورتي نخست غافلگير شد و عكسالعمل زيادي نشان نداد ولي در سورتي دوم پرواز، دشمن متوجه عمليات بالگردها شد و با اجراي آتش سنگين خود، مزاحمت زيادي براي بالگردها و نيروهاي خودي به وجود آورد.
 

سرهنگ پايخان اضافه ميكند: به ياري خداوند بزرگ اين عمليات با موفقيت انجام شد و ضمن تغيير وضعيت منطقه، روحيه رزمندگان نيز تقويت شد و آنها به پشتيباني قاطع هوانيروز در هر برهه از رزم اميدوار شدند.

منبع: كتاب حماسه هاي ماندگار هوانيروز

[death 4,593]

اين كبرا اخر رو فكر كنم مال اسرائيل هست

[Mohammad74 736]

اين كبرا اخر رو فكر كنم مال اسرائيل هست

 

آره فکر کنم مال اونها هست چون ورودی هواش با کبرا های ما فرق داره .

[death 4,593]

آره فکر کنم مال اونها هست چون ورودی هواش با کبرا های ما فرق داره .

کلا تک موتوره اون لامپ شبیه ارژیر هم کار اسرائیلی هاست ! کلا اسرائیل داره کبرا های خودش رو کلا جمع میکنه 

[Arash 7,048]

اين كبرا اخر رو فكر كنم مال اسرائيل هست

 

 

بحثی که با جناب تلاش داشتیم هم بر سر همین موضوع بود که کبری تک موتوره ربطی به ایران نداره

حالا اسرائیل یا جای دیگه رو نمیدونم

ولی متاسفانه این دست سوتی ها در سایت رسمی aja خیلی زشت هست

[Arash 7,048]

آن روز 9 ساعت پرواز عملیاتی داشتیم و از نظر پروازی رکورد جدیدی زده بودیم . برای آنکه زمان را از دست ندهیم حتی هلی‌کوپتر را بدون آنکه خاموش کنیم سوخت می زدیم و بلافاصله به پرواز در می آمدیم. من لیدر تیم بودم و سرهنگ بدیع همدانی همراه من بود.مأموریتمان نجات خلبانان ساقط شده بود و در ضمن هلی‌کوپترهای کبرا را نیز هدایت می کردیم .همه پروازهای ما موثر بود چرا که دشمن در منطقه فتح المبین در دشت باز قرار گرفته بود و ما در هر سوتی پرواز تعدادی از ادوات و تجهیزات آنها را منهدم می کردیم و افراد دشمن را به کام مرگ می فرستادیم .
چیزی به غروب خورشید نمانده بود، عملاّ آخرین پرواز روز را انجام می دادیم . از منطقه "مولاب" به پرواز در آمدیم و مسیری را که صبح، در چهار دقیقه طی کرده بودیم ، به علت عقب نشینی دشمن ده دقیقه طول کشید. یکی از هلی‌کوپترهای کبرا که حامل موشک "تاو" بود همراه ما بود و توسط سرهنگ بابای و سرهنگ فضل ا... مشهدی هدایت می شد . ما در حین درگیری از دو طرف مورد هجوم دشمن بودیم. از طرفی پدافند وسیع زمینی عراق به ما تیراندازی می کرد و از آسمان هم هواپیماهای عراقی تلاش می کردند ما را از حرکت باز دارند. در چنین شرایطی، در حین اجرای عملیات هر دو طرف را زیر نظر داشتیم که مورد هجوم ناگهانی دشمن قرار نگیریم .
بابایی و مشهدی مشغول شکار تانکها بودند که ناگهان رادیو به صدا در آمد و فضل ا... مشهدی گفت:
-    بچه ها مراقب باشید! پشت سر تانکها دو فروند هلی‌کوپتر دیدم.

من بلافاصله محلی را که مشهدی اشاره کرده بود زیر نظر گرفته و متوجه شدم که دو فروند غزال عراقی حرکتهای دورانی انجام می دهند. این حرکت معنایی جز این نداشت که ما پس از انجام عملیات و در حال برگشت از پشت مورد اصابت آنها قرار خواهیم گرفت و بلافاصله با هلی‌کوپتر موشک انداز هماهنگ کرده و قرار شد که همزمان با شکار تانکها به سوی هلی‌کوپترهای عراقی نیز یورش ببریم .
در آن هنگام هلی‌کوپتر مشهدی و بابایی فقط دو فروند موشک "تاو " داشت و باید خیلی دقت می کردند تا موشکها هدر نرود.بابایی با هماهنگی مشهدی اولین موشک را به سوی یکی از هلی‌کوپترهای عراقی شلیک کرد .موشک از هلی‌کوپترجدا شد  و من با نگاهم مسیر موشک را به دقت دنبال می کردم. موشک رفت و رفت و در وسط هلی‌کوپترعراقی به هدف نشست و تلی از آتش از آسمان به زمین افتاد.
در آن لحظه آرزو کردم ای کاش یک تیم فیلمبرداری در هلی‌کوپتر ما حضور داشت و از این صحنه افتخار آفرین فیلم می گرفت.
هلی‌کوپتر دومی با دیدن این وضع در امتداد خاکریز شروع به فرار کرد.بابایی و مشهدی به دنبال آن پرواز کردند.خدمه تانکها و ضدهوایی با دیدن هلی‌کوپتر از پشت سلاحهای خود بیرون پریده و شروع به دویدن کردند. من با دیدن این وضعیت از روی تانک های عراقی عبور کرده و به دنبال هلی‌کوپتر بابایی و مشهدی پرواز کردم.
برای آنکه بتوانم صحنه درگیری هلی‌کوپتر کبرا با هلی‌کوپتر عراقی  را به خوبی تماشا کنم کمی اوج گرفتم. هلی‌کوپتر کبرا خودش را به پشت سر هلی‌کوپتر غزال رساند. هلی‌کوپتر عراقی به صورت مارپیچ پرواز می کرد تا مورد هدف قرار نگیرد. هلی‌کوپتر کبرا با حوصله و صبر زیاد بدون اعتنا به نیروهای عراقی که در زیر پایمان بودند خود را به هلی‌کوپتر غزال نزدیکتر کرده و موشک را رها کرد. موشک پس از شکافتن هوا به بدنه هلی‌کوپتر غزال خورد و آن را نیز به تلی از آتش تبدیل کرد.
پس از انجام این عملیات از روی نیروهای عراقی دور زدیم و به طرف پایگاه خود "مولاب " به پرواز در آمدیم.آفتاب آخرین تشعشع خود را به روی زمین می پاشید و تاریکی با اصرار خود را به زمین تحمیل می کرد.
از لحظه ای که ما هلی‌کوپترهای عراقی را زده بودیم تا آن هنگام که در حال فرود در پایگاه مولاب بودیم بیش از بیست دقیقه می گذشت. با خود گفتم فردا باید برای رسیدن به نیروهای عراقی زمان بیشتری صرف کنیم چون حتما تا آن موقع نیروهای عراقی باز هم عقب نشینی کرده و از ما دورتر خواهند شد.

 

 

----------------------------------

 

سرهنگ خلبان اردشیر کریم زاده در زمان جنگ خلبان بالگرد بل 214 بودند. در نوشتاری که در " هوانیروز در عملیات کربلای 5 " آمده, ایشان میفرمایند:

در اين عمليات من خلبان بالگرد 214 بودم. وظيفه اين بالگرد، تخليه مجروحين، امور نجات خلبانان و انتقال نيرو و تجهيزات به مناطق گوناگون است. ما در حين عمليات كربلاي 5 وظيفه داشتيم، مجروحان را از پشت جهبه به بيمارستان صحرايي امام علي (ع) كه در نزديكي شهر آبادان مستقر بود، منتقل کرده و از آنجا به بيمارستان گلستان اهواز برسانيم.
در شب تولد امام علي (ع) نزديك ساعت 9 به وسيله افسر رابط به ما خبر دادند كه دو رزمنده بسيجي كه هر دوی آنها فرمانده گردان و فرمانده تيپ بودند و دچار ضربه مغزي شدهاند، بايد هرچه زودتر به بيمارستان مجهز منتقل شوند. اين در حالي بود كه نميتوانستيم در شب پرواز كنيم و پرواز در شب با اين بالگرد ممنوع بود. از سوی ديگر، اگر اين بسيجيان را تا صبح به بيمارستان منتقل نميكرديم، حتما به شهادت ميرسيدند.
يكي از همكاران نيز كه نگران وضعيت اين دو مجروح بود، از من پرسيد آيا ميتوانم آنها را با بالگرد منتقل كنم كه گفتم، در عملياتهاي خيبر و بدر اين كار را انجام داده ام، اما در آن زمان، پروازها با دستور فرماندهي بوده و ما براي اين كار تمرين كرده بوديم و استثنا بود، ولي به هر حال به او پاسخ مثبت دادم؛ به شرط اينكه مجوز پرواز را از پست فرماندهي براي پرواز داشته باشم.
پس از پانزده دقيقه با خواست خداوند، مجوز پرواز گرفته شد. تقريبا ساعت به 9:20 دقيقه شب رسيده بود كه من براي پرواز كردن آرام از زمين بلند شدم. چون شب بود و تاريك، به همكاران سپرده بودم به بيمارستان گلستان اهواز اطلاع دهند تا بیست دقيقه بعد چراغ گرداني را در محل نشستن بالگرد «پد» مستقر كنند تا بتوانيم محل را تشخيص دهيم.

بعد از 20 دقيقه كه پرواز ميكرديم، به محض اينكه از «كوت عبدالله» خارج شديم، چراغهاي گردان آمبولانس مشخص شد. اين در حالي بود كه در روز نيز ما براي پيدا كردن محل نشستن يا «پد» دچار مشكل بوديم و به سختي آن را پيدا ميكرديم، ولي آن شب به خواست خدا به راحتي محل نشستن را پيدا كرديم و پس از نشستن و تخليه مجروحين دوباره به آشيانه برگشتيم. بعدها پس از پرس وجو متوجه شديم آن دو رزمنده از آن مجروحيت جان سالم به در برده اند و دوباره به جبهه برگشته اند.

[Alicommando 786]

 

 

نظامی یا مثل غربی ها باید خوش فکر باشه یا مثل داعشی ها نجس اخر عقیده و یا همچون حزب الله لبنان شامل هر دو وگرنه یا میشه ارتش سوریه یا عراق ...

به نظر شما حزب الله لبنان این طوریه(نظامی یا مثل غربی ها باید خوش فکر باشه یا مثل داعشی ها نجس اخر عقیده و یا همچون حزب الله لبنان شامل هر دو)حزب الله لبنان متشکل از افرادی با ایمانه :cowboy:  

انگیزه یک سرباز امریکایی از آمدن به ارتش کشورش  این است که  توی ارتش امریکا کثافت کاری آزاده آیا در حزب الله لبنان هم همینطوره اسم این کثافت کاری رو روشن فکری نزارین icon_eek 

یا حزب الله سر می بره... :devil: مثل داعش 

[Arash 7,048]

راوی: سرهنگ خلبان مهدی دادرس

 

دوم مهر 1359بود. هواپيماي توربو كماندر یا هواپيماي دو موتوره ملخ‏دار كه به منظور جابه‏ جايي مسافر مورد استفاده قرار مي‏ گيرد، قلب آسمان را مي‏ شكافت و به جلو مي ‏رفت. لكه ‏هاي ابر از زير بال هواپيما، فضايي رويايي ايجاد كرده بودند. گاهي هم لكه‏ هاي ابر كنار مي‏رفتند و مزارع كشاورزي، تصوير سبزي نشان مي‏ دادند. مسافرين هواپيما را خلبانان هليكوپتر كبرا تشكيل مي‏ دادند. حدود 50 دقيقه از شروع پرواز مي ‏گذشت و طبق برنامه، زمان زيادي تا رسيدن به فرودگاه اهواز باقي نمانده بود. ناگهان خلبان هواپيما با دستپاچگي فرياد زد: «ميگ! ميگ!» و به سرعت از مسير اصلي منحرف شد. از پنجره هواپيما نگاهي به بيرون انداختم، دو فروند جنگنده بال دلتاي ميگ21 در آسمان اهواز جولان مي‏ دادند. خلبان بسيار دستپاچه شده بود و هواپيما را مدام چپ و راست مي‏كرد. هواپيماي توربو كماندر يك هواپيماي مسافربري است و هيچگونه سلاحي ندارد. خلبان براي اينكه مورد هدف ميگهاي21 قرار نگيرد، شروع به مانور و كاهش ارتفاع كرد. اين مانورها بارها تكرار شد. من با ديدن ميگها، مرگ را مقابل چشمانم ديدم. ناگهان همه خاطرات دوران زندگي‏ام در ذهنم آمد و مثل پرده سينما از نظرم گذشت و هيچ مسئله تلخ و شريني از ذهنم دور نماند. هر لحظه آماده مرگ بودم. با شروع حمله عراق به ايران، داوطلبانه خواستار اعزام به جبهه شده بودم و اكنون هر لحظه امكان داشت هدف جنگنده‏ هاي دشمن قرار بگيرم بدون آنكه اصلاً وارد جنگ شده باشم. در آن لحظات سخت، از خدا فقط خواستم كه به من آن قدر مهلت دهد كه لااقل يك ماموريت را انجام دهم و اگر قرار است كشته شوم، كاري در جنگ انجام داده باشم. با حالت گرفتن هواپيما و پايان مانور، فهميدم كه از شر ميگهاي 21 راحت شده‏ ايم. بيش از يك ساعت و نيم بود كه در آسمان بوديم و بايد تا آن زمان به اهواز رسيده بوديم. خلبان هواپيما با آنكه مانورهاي زيادي انجام داده بود و اكنون در معرض خطر ميگها قرار نداشت ولي بازهم بسيار دستپاچه بود و ترس او از نحوه چسبيدن به دسته كنترل فرامين معلوم بود. ناگهان باند فرودگاهي در مقابل ما ظاهر شد. خلبان راديو را روشن كرد. در كنار فرودگاه، دو حلقه چاه نفت با تاسيسات مربوطه، به شدت در حال سوختن بودند. پس از شنيدن زبان عربي از راديو، ناگهان 180 درجه گردش كرد و سرعت هواپيما را به حداكثر رساند. حيرت زده كارهاي خلبان را نظاره‏ گر بوديم. ناگهان خلبان گفت: «ما در خاك عراق هستيم و اين چاهها كه در حال سوختن هستند، متعلق به عراق مي ‏باشند!» با شنيدن اين حرف، به نگراني ما افزوده شد ولي از اينكه خلبانان نيروي هوايي تا داخل خاك عراق آمده و تاسيسات آنها را به آتش كشيده بودند، احساس غرور مي‎ كردم. آرزو داشتن كه اي كاش الآن در داخل هليكوپتر كبرا بودم و نيروهاي بعثي را هدف قرار مي ‏دادم. ولي چه مي‎ شد كرد كه عملاً در اين هواپيما حكم اسيري را داشتم كه هيچگونه اختياري ندارد. نگاهي به خلبان توربو كماندر كردم. عرق از سر و رويش مي‏ تراويد و با اضطراب بسيار تمام حواسش روي عقربه‎‏ ها و هردو دستش روي دسته كنترل فرامين بود.

 

او هم نمي ‏دانست كجاست و ما هم نمي‏ توانستيم كمكي به او بكنيم. برج رادار اهواز به ما جواب مي ‎داد ولي موقعيت ما را نمي‏ دانست. با تقاضاي خلبان هواپيما، برج مراقبت براي مدت كوتاهي دستگاه «تكن» را كه استفاده از آن در منطقه جنگي ممنوع بود، روشن كرد و موقعيت هواپيماي ما را به خلبان گفت. خلبان با راهنمايي برج مراقبت به طرف اهواز گردش كرد و اين بار، در جهت صحيح به هدف نزديكتر شد. اعصابمان بسيار متشنج شده بود و از اينكه در چنين موقعيتي گير كرده بوديم و مثل اسير دست و پا بسته‏اي، نمي‏توانستيم كاري بكنيم خيلي ناراحت بوديم. لحظات به كندي مي‏ گذشتند. من از لحظه تماس با رادار اهواز، زمان را كنترل كرده مي‏كردم؛ حدود 25 دقيقه از لحظه تماس ما گذشته بود كه به اندازه 25 سال به نظر مي‏رسيد. سرانجام به فرودگاه اهواز رسيديم و به لطف خدا سالم به زمين نشستيم. هنوز همگي از هواپيما پياده نشده بوديم كه يكي از مسئولان هوانيروز به سراغ ما آمد و تخصص ما را پرسيد. به محض اينكه گفتيم همگي خلبان كبرا هستيم او خيلي خوشحال شد و به من كه سرپرستي اين گروه را برعهده داشتم، گفت:
- فوري دو فروند كبرا را بردار و برو! 
- كجا برم جناب سرهنگ؟
- هركجا كه دشمن هست! 
- ولي جناب سرهنگ ما بايد ابتدا توجيه شويم، بعد در عمليات شركت كنيم. 
سرهنگ كه براي اعزام ما خيلي عجله داشت، رابط هوانيروز را احضار كرد و از او خواست ما را توجيه كند. آنگاه ستوان علي غزنوي ما را توجيه كرد و قرار شد خودش نيز با يك فروند هليكوپتر 214 همراه ما بيايد. بلافاصله به طرف هليكوپترهاي كبرا رفتيم. در حال سوار شدن ديديم كه سرهنگ چيزي را زير لب زمزمه و به طرف ما اشاره مي‏ كند. لحظه ‏اي مكث كردم تا صداي او را بشنوم. سرهنگ شهادتين مي‏خواند و ما را دعا مي‏ كرد. با خود گفتم اين همان پرواز است كه بازگشتي ندارد. لذا شهادتين را گفته و سپس با ذكر ياعلي هليكوپتر را روشن كردم. به نزديك ستونهاي زرهي دشمن كه از بصره به سمت آبادان و اهواز در حال حركت بودند رسيديم، پدافندهاي عراقي را ديديم كه مانند چشمه ‏هاي جوشان به سمت ما تيراندازي مي‏ كردند. خود را از تيررس دشمن دور كردم. دقايقي بعد، محل اصلي قرارگاه ادوات زرهي دشمن را شناسايي و آتش را شروع كرديم.

 

در اهواز، كار ما اين بود كه از صبح تا شب پرواز كنيم. از سويي، نيروها و تجهيزات عراق آنقدر زياد بود كه براي مقابله با آنان، احتياج به نيروهاي بسيار بيشتري داشتيم و از سوي ديگر، درگيري در طول مرز آنقدر وسعت داشت كه نمي‏ شد همه‏ جا را با هليكوپتر تحت پوشش قرار داد. آن وقتها يعني در روزهاي اول جنگ، نيروي زميني ارتش، سپاه و بسيج به طور كلاسيك وارد نبرد نشده بودند؛ لذا هوانيروز بود كه بيشتر باعث كند كردن حركت دشمن به سمت اهواز شده بود. عراقي‏ها كه از ادامه پيشروي سريع به سمت اهواز نااميد شده بودند، از جناح آبادان شروع به پيشروي كردند. ما نيز براي مقابله، به جبهه آبادان اعزام شديم. تازه در آبادان نشسته بوديم كه يك فروند 214 به زمين نشست و دو تن از خلباناني را كه تير خورده و وضعيت وخيمي داشتند، تخليه كرد. با ديدن آنها، هرچند خيلي ناراحت شديم ولي حس انتقام‏جويي در ما تحريك شد و قسم خورديم تا آنجا بتوانيم انتقام اين عزيزان را بگيريم. عمليات در آبادان بسيار وسيع‏تر از اهواز بود. در آنجا تيم آتش زيادتر از اهواز بود و در طول روز، لحظه به لحظه يك تيم اتش در مقابل دشمن ايجاد مي ‏‎شد. عراقي‏ ها از عمليات هليكوپترها ضربات زيادي خورده بودند و تمام سعي آنها بر اين بود كه به نحوي ما را زمين‏ گير كنند و به همين دليل، هواپيماهايشان پي در پي به دنبال يافتن و بمباران مقر ما بودند. ما نيز به اين مسئله پي برده بوديم و سعي داشتيم كه خللي در پرواز ايجاد نشود. يك روز به ما اطلاع دادند كه عراق مشغول احداث پل بر روي «كارون» در منطقه «مارد» است. قرار شد در اولين ساعات صبح روز بعد، آن پل را تخريب كنيم. آن روز هوا خراب شد؛ نه هوانيروز و نه نيروي هوايي، نتوانستند اقدامي بكنند. نامساعد بودن هوا دو روز طول كشيد و پس از آن كمي بهتر شد. به ما اطلاع دادند كه عراق پل را زده و به طرف شرق كارون در حركت است. منطقه‏ اي كه عراق در آن پل زده بود، فاقد هرگونه نيروي دفاعي بود و اين تنها ما بوديم كه بايد يك تنه تا رسيدن نيروهاي پياده‏ نظام، به مقابله با نيروي زميني ارتش عراق بپردازيم. پروازها را شروع كرديم و به تار و مار كردن عراقي‏ها پرداختيم. هواپيماهاي عراقي به دنبال ما آمدند ولي نتوانستند محل ما را پيدا كنند. آنها بمبهاي خود را روي پالايشگاه آبادان ريختند و پالايشگاهي كه دود و آتش از آن زبانه مي‏كشيد، مجدداً مورد هجوم قرار گرفت. تمام آسمان منطقه را دود بسيار غليظي فرا گرفته بود و تصويري از مظلوميت كشور ما را ترسيم مي‏كرد. ما پي در پي پرواز مي‏ كرديم. سرانجام به علت كثرت پروازها، محل استقرار ما توسط دشمن شناسايي شد و با توپخانه مورد هدف قرار گرفت. به ناچار مجبور شديم آن منطقه را تخليه كنيم و به نخلستانهاي اطراف پناه ببريم. در آنجا امكانات غذا و استراحت وجود نداشت. يك كمپوت سربازي به عنوان شام مي‏‎ خورديم و در كنار نيزارها با لباس خلباني دراز مي‏ كشيديم و از ترس مار و ساير حيوانات موذي، كلاه هلمت یا كلاه خلباني خود را هميشه بر سر مي‏‎ گذاشتيم. در آنجا علاوه بر آنكه مراقب مارها و عوارض طبيعي بوديم، نوبتي هم نگهباني مي‏ داديم تا گرفتار شبيخون دشمن نشويم. آن شب وقتي دراز كشيدم، بار ديگر، همسر و فرزندم مقابل چشمانم مجسم شدند. باز تلخي‏ها و شادكامي‏هاي زندگيم را مرور كردم و با اين افكار شب را به صبح رساندم. پس از اداي نماز صبح با همرزمان و خوردن صبحانه ‏‎اي مختصر بار ديگر عمليات شروع شد. اين بار پايگاه ثابتي نداشتيم و قرار بود پس از پايان عمليات جهت سوختگيري و زدن مهمات در كنار جاده ماهشهر به آبادان بنشينيم و از همانجا نيز پرواز كنيم. ماشين سوخت، مهمات و تيم فني به طور سيار در جاده در حركت بودند كه مورد هدف هواپيماهاي عراقي قرار نگيرند.

 

اينجا نيز هواپيماهاي عراقي راحتمان نگذاشتند و در كنار جاده به ما حمله كردند. وقتي سوخوهاي22 عراقي رسيدند، ارتفاعشان آنقدر كم بود كه خلبان آنها را با چشم غيرمسلح مي ‏ديدم. تنها راه ما، خاموش كردن هليكوپتر و خارج شدن از آن بود كه بيش از چند ثانيه طول نكشيد. از هليكوپتر پائين پريدم و به دنبال جان‏پناهي گشتم ولي در آن بيابان باز، كوچكترين عارضه طبيعي جهت استتار وجود نداشت. هواپيماهاي عراقي دور زدند و دوباره بالاي سر ما آمدند. در آن لحظه فقط توانستم روي زمين دراز بكشم و هر لحظه در انتظار مرگ باشم. اولين رگبار هواپيماها از كنار من گذشت. اين بار طعم مرگ را به خوبي احساس كردم. فكر مي ‏‎كردم كه تنها هدف ميگهاي عراقي، زدن خلبانان بوده است. بار ديگر هواپيماهاي عراقي به طرف ما آمدند و هم چيز را به رگبار بستند. ديگر اميدي به زنده ماندن نداشتم. گرد و خاك ناشي از برخورد گلوله‏ ها به زمين كه به سر و صورتم نشسته بود. فكر مي‏ كردم خودم هم مورد اصابت قرار گرفته‏ ام. سرانجام پس از دقايقي كه براي من سالها طول كشيد، هواپيماهاي عراقي رفتند و من از زمين بلند شدم. نگاهي به خود انداختم و دست و پايم را تكان دادم. به لطف خدا چيزي نشده بود. با عجله به سمت هليكوپترها رفتم. همه هليكوپترها سالم بودند جز هليكوپتر من كه بيش از 100 گلوله خورده بود. پس از چند روز عمليات در آبادان، به ما ابلاغ شد كه به دارخوين برويم و در كنار نيروهاي سپاه عمل كنيم. در طول مسير وقتي از آسمان به زمين نگاه مي‏كردم، مردمبيچاره را مي ‏ديدم كه با‎بی خانمان شده ‏اند. پير و جوان، زن و مرد، هر بقچه ‏اي يا بسته ‏اي زير بغل يا كول خود گذاشته، در بيابانها آواره شده بودند. بعضي ‏ها هم دوچرخه‏ اي داشتند و روي آن بچه‏ ها و بعضي از وسائل خود را گذاشته بودند و با مشقت بسيار در حركت بودند. در اين ميان هواپيماهاي عراقي نيز هر از گاهي آنها را به رگبار مي‏ بستند. با حالتي اندوهگين به دارخوين رسيديم. آنجا با آقاي خرازي آشنا شديم. ايشان در مورد ماموريت، ما را توجيه كردند و قرار شد صبح روز بعد، عمليات انجام شود. تازه نماز صبح را خوانده بوديم و مي‏ خواستيم صبحانه بخوريم كه آقاي خرازي به سراغمان آمد و آخرين صحبتها و هماهنگي‏ها را با هم انجام داديم و عمليات آغاز شد. ستوان «داوود عباسي» خلبان 214 پس از بارگيري مقدار زيادي مواد منجرهTNT و سوار كردن 4 نفر از نيروهاي سپاه، قايقي را اسلينگ كرده و به طرف هدف به راه افتاد. ماموريت من حفاظت از هليكوپتر 214 بود، زيرا با آن همه مهمات با كوچكترين آسيب، به كوهي از آتش تبديل مي‏شد. پرواز ما روي آب بود و مي‏ بايست در يكي از مناطق، اين نيروها را پياده مي‏ كرديم و برمي‏ گشتيم. وقتي به منطقه مورد نظر رسيديم، با كمال تعجب ديديم كه عراقي‏ها قبل از ما در آنجا مستقر شده اند. با پيش آمدن آن وضع، قرار شد در نقطة ديگري، نيروها را پياده كنيم. سرانجام محلي را پيدا كرديم و هليكوپتر 214 مشغول تخليه بار گرديد. در اين حال، عراقي‏ها ما را ديدند و به طرف ما آتش گشودند. با ديدن آن وضع و خطري كه هليكوپتري 214 را تهديد مي‏ كرد به طرف آنها يورش بردم و يكي از ضدهوايي ‏هاي عراق را با شليک موشک تاو منهدم كردم. دومين موشک تاو، درست به وسط پدافند دوم عراقي‏ها خورد و كمكم كه سرگرد «رستمي» بود، گفت كه متلاشي شدن آنها را ديده است. به مقر عراقي‏ها نزديك شدم. حالا در 200 متري پدافند آنها بودم. به خدمه يكي از آنها نزديك شدم و وقتي به دقت نگاهش كردم، ديدم كه از كنار توپ ضدهوايي پائين آمد و شروع به فرار كرد. او را دنبال كردم. يك شلوار كار و يك زيرپيراهن ركابي سفيد به تن داشت. حالا به حدود بيست متري او رسيده بودم و او در حال فرار بود.

 

او را با مسلسل هدف گرفته و شليك كردم. لحظه‏اي بعد، بدن متلاشي شده‏ اش را بين زمين و هوا ديدم؛ نگاهي به اطراف كردم، همه جا پر از نيروهاي عراقي بود. آنها در دسته‏ هاي 20 و يا 30 نفري بودند و با ديدن من شروع به فرار كردند. اطراف را مي‏پائيدم و هرجا كه نيروي بيشتري مي‎ ديدم مورد هدف راكت قرار مي‏ دادم. چنان درگير بودم كه صداي سرگرد رستمي را نمي ‏شنيدم. ضمن گردش به چپ و راست، شليك مي‏كردم؛ اين بار صداي سرگرد رستمي مرا به خود آورد: «مواظب باش! ملخ هليكوپتر به زمين نخورد!» با شنيدن اين حرف، متوجه شدم كه خيلي به زمين نزديك شده‎ام؛ هليكوپتر را جمع و جور كردم. در اين حال ماموريت هليكوپتر 214 پايان يافت و به طرف ما آمد. عراقي‏ها همچنان در حال فرار بودند. 5 نفري از آنها در كناري ايستاده بودند و دستهايشان را روي سر گذاشته بودند. از پارسي خلبان 214 خواستم كه آنها را سوار كند و خودم مراقب او شدم. او 5 نفر عراقي را سوار كرد و به اتفاق به طرف قرارگاه لشگر خراسان كه نزديكترين قرارگاه بود رفتيم و اسراي عراقي را تحويل داديم. آن 5 نفر، يكي فرمانده يگان، يكي افسر رسته مهندسي، دو نفر سرباز و ديگري از گروه خودفروخته مجاهدين خلق بود كه تحويل لشگر 77 داديم؛ سپس به سوي قرارگاه خود به پرواز درآمديم. پس از بازگشت از دارخوين، سپاه پاسداران اعلام كرد كه در اطراف آبادان، تانكهاي عراقي وارد عمل شده‏ اند؛ بلافاصله با دو فروند كبرا و يك فروند 214 براي شناسايي محل و يافتن تانكها به پرواز درآمديم. در كرانه غربي رودخانه كارون، در ارتفاع بسيار كم پرواز مي‏ كرديم كه ناگهان خلبان 214 اعلام كرد سه فروند هليكوپتر عراقي در حال پرواز هستند. با شنيدن اين خبر به طرف نيزارها رفتيم تا از ديد هليكوپترها در امان باشيم. بعد با كبراي دوم هماهنگ كرديم و قرار شد كه از نيزارها خارج شود و به سوي هليكوپترهاي عراقي شليك كند. بلافاصله همين كار را كرد و اقدام به تيراندازي نمود. متاسفانه دستگاه تيراندازي‏اش دچار اشكال بود و نتوانست به دقت هدفگيري كند. من بلافاصله اعلام آمادگي كرده و از ميان نيزارها خارج شدم. سه فروند هليكوپتر سنگين Mi-8 عراقي را كه به صورت دايره در يك نقطه پرواز مي‏كردند با چشم غيرمسلح ديدم و حدس زدم بايد در حال تخليه نيرو يا مهمات باشند. يا علي مددي گفتم و اولين هليكوپتر را با موشك تاو هدف قرار دادم. لحظاتي بعد هليكوپتر آتش گرفت و به زمين خورد. خلبانان عراقي نمي‏دانستند از كدام سمت مورد هدف قرار گرفته ‏اند. آنها در آسمان سرگردان بودند و بي‏ هدف پرواز مي‏كردند. به سرعت هليكوپتر خود افزودم و تافاصله 600 متري يكي از آنها پيش رفتم و موشك تاو دوم را به سويش شليك كردم. اين يكي هم مثل هليكوپتر اولي در آسمان آتش گرفت و سپس به شدت منفجر شد. دور زدم و به نزديكي هليكوپترهاي خودي رسيدم. ناگهان خلبان 214 اعلام كرد:«موشك!موشك!» و قبل از آنكه عملي خاص انجام بدهم موشكي احتمالاً از نوع سام7 از بين هليكوپتر من و 214 رد شد و به زمين خورد. اين بار نيز به طور معجزه ‏آسايي نجات يافتيم. دور زدم و براي خيز سوم به طرف هليكوپتر سوم عراقي حركت كردم، آن را نشانه رفتم ولي هليكوپترم حركتي نكرد. فهميدم مهماتم تمام شده است. در حالي كه سريعا گردش به راست مي‏كردم، موضوع را به سايرين گفتم و به طرف پايگاه پرواز كردم. آن شب در اثر خستگي زياد، خيلي زود به خواب رفتم. صبح فردا يكي از مسئولان سپاه با قرارگاه تماس گرفت و اعلام كرد كه دو فروند هليكوپتر عراقي كه هدف قرار گرفته بودند، حامل تعداد زيادي از كماندوهاي عراقي بوده كه همگي كشته شده ‏اند.

ارديبهشت 1361 و زمان عمليات فتح المبين بود. لحظه‏ اي آرامش نداشتيم. حضور هوانيروز در اين عمليات نيز بسيار چشمگير بود. خلبانان ما با آنكه بارها عمليات انجام داده بودند، هنوز احساس خستگي نمي ‏كردند و باكمال ميل حاضر به انجام عملياتبعدي بودند. براي انجام ماموريت، قرار شد چهار فروند هليكوپتر كبرا وارد عمل شوند. بلافاصله هر چهار فروند استارت زده و به سوي محل ماموريت به راه افتاديم. از اين تيم آتش، فقط هليكوپتر من به موشك «ماوريك» مسلح بود. موشك ماوريك، موشكي بسيار گرانقيمت و با قدرت تخريب بسيار بالاست. اين موشك توسط تيم فني نيروي هوايي و هوانيروز به روي هليكوپتر سوار شده و آزمايشات آن با موفقيت انجام شده بود. من قبلاً بارها اين موشك را شليك كرده و به مشخصات فني و توانمندي‏هاي آن، آشنا بودم. در حين پرواز، چون نيروهاي دو طرف در حال جنگ و گريز بودند و بعضي وقتها يك نقطه چند بار دست به دست مي‎شد، تشخيص نيروهاي خودي و دشمن خيلي سخت بود. براي آنكه دچار اشتباه نشويم، بايد خيلي حساب شده عمل مي‏ كرديم و قبل از انجام هر كاري، با نيروهاي پياده خودي تماس مي ‏گرفتيم. در يكي از اين تماسهايي كه فرمانده تيم با نيروي زميني عمل كننده خودمان داشت، اطلاع دادند كه ساختمان بزرگي در داخل باغي قرار دارد كه پر از نيروهاي عراقي است و ما بايد هرچه زودتر آن را منهدم كنيم. اين ماموريت به من واگذار شد. من به نزديكي‏هاي باغ رفتم و پس از تنظيم موشك، منتظر روشن شدن چراغ قرمز شدم. اما چراغ قرمز روشن نشد و موشك ماوريك بدون روشن شدن آن چراغ، هرگز عمل نمي‏ كند. با ناراحتي بسيار مجبور شدم جهت خود را عوض كنم و از سمت غرب به باغ نزديك شوم. ناگاه با آتش شديد نيروهاي عراقي مواجه شدم و نتوانستم باغ را مورد هدف قرار دهم. از سويي هليكوپترهاي ديگر با عراقي‏ها درگير شدند و سرانجام يكي از هليكوپترهاي ما تا نزديكي باغ رفت. او با ديدن پرچم ايران، به ما اعلام كرد كه آنجا در اختيار نيروهاي خودي است. با ارتباط مجددي كه فرمانده با نيروي زميني گرفت، معلوم شد كه آن باغ در اختيار نيروهاي خودي است. وقتي اين خبر را به من دادند خيلي خوشحال شدم و خدا را بارها و بارها شكر كردم كه به ما كمك كرد تا با يك اشتباه، هم ‎ميهنان خود را مورد هدف قرار ندهيم. سرانجام فرمانده تيم با هماهنگي نيروي زميني، مركز توپخانه دشمن را به ما نشان داد و من به قلب توپخانه دشمن يورش برده و دو موشك ماوريك خود را حواله آنها كردم.

 

روز دوم عمليات فتح‏ المبين، اعلام كردند كه تانكهاي عراقي از هر طرف شروع به پاتك كرده ‏اند و از ما خواستند كه براي مقابله با آنها برويم. هليكوپترهاي ما، بلافاصله به پرواز درآمدند. سريعن خود را به منطقه‏ اي كه مورد نظر بود، رسانديم. شدت درگيري آنقدر زياد بود كه واقعاً نمي‏‎شد نيروي خودي را از دشمن تشخيص داد. در بعضي از نقاط، نيروهاي خودي و دشمن درهم ادغام شده و در حال جنگ تن به تن بودند. از راديوي هليكوپتر هم دائم صداي كمك به گوش مي‏ رسيد. نمي‏ دانستيم چه كار كنيم و كجا را بزنيم؟ فرمانده تيم پروازي با نيروي زميني تماس گرفت و جوياي محلي شد كه مي‏ بايست هدف واقع شود. در جواب گفته شد كه نيروي زميني با گلوله فسفري منطقه را مي‏‎ زند. هوانيروز همانجا را مورد هدف قرار دهد. بلافاصله گلوله فسفري در منطقه‎‏ اي به زمين نشست و پشت سر آن با فرياد يا علي مدد، موشك تاو را آماده كرده و به آن نقطه شليك كردم. ناگهان صداي الله اكبر راديو در گوش ما طنين افكند و من هم به حول و قوه الهي، موشك تاو دوم را پرتاب كردم و ساير هليكوپترها هم با شناسايي هدف، شروع به تيراندازي كردند و در مدت بسيار كمي، با كمك هليكوپترهاي كبرا و موشكهاي تاو، محاصره آن قسمت شكسته شد. سپس با اتمام مهمات به پايگاه خود برگشته و مهمات‎گيري كرديم و اين بار با يك تيم آتش اضافي به محل رفتيم. البته هواپيماهاي عراقي نيز بيكار ننشسته و براي آنكه ما را زمين‏گير كنند، مرتبن بالاي سر ما ظاهر مي ‏‎شدند و گاهاً با پرتاب راكت يا موشكهاي ناتوان «آتول» سعي در شكار كبراها داشتند. در اين عمليات، من در سمت راست پرواز مي‏كردم. ناگهان بر فراز يكي از تپه‏ ها، سه نفر را ديدم كه براي ما دست تكان مي‏ دادند. ناخودآگاه به آنها نزديك شدم. در اين حال، يكي از آنها خود را به داخل سنگر انداخت. اين كار مرا به شك و ترديد واداشت. تا 100 متري آنها پيش رفته بودم كه يكي بلند شد و شروع به فرار كرد. من بر سرعت هليكوپتر افزودم و از بالاي سركسي كه راس تپه بود و دست تكان مي‏ داد رد شدم و به فاصله 20 متري نفري كه فرار مي ‏كرد رسيدم. حالا از تپه رد شده و به دشت وسيعي رسيده بودم. ناگهان در مقابل خود صدها عراقي را ديدم كه در حال فرار هستند. آنها را از لباسشان شناختم. عراقي‏ها با ديدن من، شروع به تيراندازي كردند. بلافاصله تغيير مسير داده و از يكي از كبراها كمك خواستم. فرمانده ما كه از راديو صداي مرا مي‏ شنيد، گفت كه آنها 15 كيلومتر از لبه جلويي منطقه نبرد فاصله دارند و نبايد در آنجا نيروي عراقي وجود داشته باشد. در جواب گفتم: «اينها يا ديشب تك زده و تا اينجا آمده ‏اند يا از نيروهايي هستند كه نتوانسته‏ اند فرار كنند.» به هرحال، با ورود كبراي دوم، مشكل ما حل شد. كبراي دوم شروع به تار و مار كردن آنها با راكتهاي 70 ميليمتري و صدها تيرفشنگ پرداخت. سپس به نيروي زميني اطلاع داديم كه ممكن است افراد ديگري نيز در آنجا باشند و خودمان به منطقه اصلي درگيري برگشتيم. فرداي آن روز، نيروي زميني يك تيم شناسايي رزمي به آن منطقه اعزام كرد. پس از بررسي به ما اطلاع دادند كه روز گذشته در آن منطقه، بيش از 100 نفر عراقي كشته و صدها نفر مجروح و تعداد زيادي نيز به اسارت گرفته شدند.

 

يكي از عملياتهاي مهم ما زدن تاسيسات پتروشيمي بصره بود. اين محل بر خلاف اسمش كه غيرنظامي است، يكي از بزرگترين پايگاههاي عراق بوده و در آنجا دو دستگاه رادار دوربرد كه از نظر نظامي اهميت زيادي داشتند، نصب شده بود؛ به طوري كه براي عراقي، نگهداري از اين رادارها بسيار مهم و براي ما هم انهدام آن يكي از ضروريات بود. عراق با تمام امكانات هوايي و زميني خود، سعي در نگهداري آن داشت و ايران نيز به تمام نيروهاي رزمي خود، اعم از زميني، هوايي و هوانيروز ماموريت آزاد داده بود كه آنجا را منهدم كنند. يك بار نيروي هوايي يك بمب 5 تني را با يك فروند F-4D روي ساختمان انداخت، ولياستحكام سطح ساختمان آنقدر زياد بود كه آسيب كلي به رادار وارد نيامد. اهميت اين رادارها در اين بود كه عملكردي مثل آواكس داشتند و مركز تجمع نيروهاي ايراني را ثبت مي ‏كردند و توپخانه خود، گرا مي‏ دادند. تنها فرقي كه اين رادارها با آواكس داشتند اين بود كه آواكس، رادار سيار و داراي برد محدودي است، ولي اين رادارهاي ثابت بودند و ميدان عمل خيلي وسيعي داشتند.هوانيروز براي انهدام آن، اقدامات زيادي كرده بود، ولي هنوز اين مهم عملي نشده بود. خلبانهاي هوانيروز ساعتها در اطراف رادار دور زده بودند كه موشك خود را روي آن قفل كنند، ولي هنوز موفق به اين كار نشده بودند. البته براي اين كار، فقط كبراهايي وارد عمل مي ‎شدند كه موشك ماوريك داشتند. آن روز درگيري در غرب كارون، بسيار شديد بود و تمام منطقه را دود غليظ حاصل از سوختن ادوات و چاههاي نفت، فرا گرفته بود. ناگهان از نظرم گذشته كه پروازي روي پتروشيمي داشته باشم و به قول معروف، من هم شانسم را امتحان بكنم. فرمانده منطقه عليرغم اينكه من مسئوليتهاي زيادي در هوانيروز داشتم، پيشنهاد پرواز مرا قبول كرد و قرار شد به همراه يك فروند 214 و يك فروند كبرا، كه حفاظت مرا برعهده داشت، به آنجا اعزام شويم. ساعت 9:30 هليكوپتر من با دو موشك ماوريك از زمين كنده شد و به طرف هدف به پرواز درآمد. هليكوپتر كبراي دوم و به دنبالش هليكوپتر 214 كه يك گروه فيلمبرداري از برنامه «ايران در جنگ» را به همراه داشت، در اطراف من به پرواز درآمدند. در ارتفاع خيلي پائين پرواز مي‏ كرديم؛ با اين حال، زودتر از آنچه انتظار مي‏رفت، عراق به پرواز ما پي برد و ابتدا هواپيماهاي ميگ 21 و پس از آن هليكوپترهاي «هايند» دشمن در ارتفاع بالا اقدام به تيراندازي به سوي ما كردند. علت پرواز هليكوپترهاي عراقي در ارتفاع بالا، اين بود كه هم ما را هدف قرار دهند و هم پدافندشان بتواند به راحتي به سوي ما تيراندازي كند. با وجود آن همه موانع، بيش از هفت بار به طرف پتروشيمي پرواز كرده و به آن نزديك شده بودم ولي موشك ماوريك روي آن قفل نشده بود. به فكر فرو رفتم تا علت را بيابم. ناگهان علت قفل نكردن موشك را فهميدم. به ستوان ميبدي گفتم: مي ‏داني چرا موشك قفل نمي‏شود؟
- نه. 
- براي اينكه ساختمان همرنگ زمين است و هرگز اين موشك از اين زاويه نمي ‏تواند كاري بكند. 
- سعي كن اين فرصت طلايي را از دست ندهيم. 
- بهتر است از سمت غرب هم آزمايش كنيم. 
- آن منطقه ناشناخته است و مجاز به پرواز در آنجا نيستيم. 
- اهميت اين موضوع بيشتر از آن است كه ما معطل بكنيم؛ پس بهتر است فرصت را از دست ندهيم و كارمان را شروع كنيم. 
او حرفي نزد و بلافاصله هم نظرمان را براي تغيير مسير به هليكوپترهاي بعدي گفتيم و سپس به طرف غرب ساختمان پتروشيمي پرواز كرديم. پدافند عراق با شدت تمام شليك مي‏كرد و تعداد هليكوپترهاي عراقي كه ما را موشك باران مي‏كردند، زيادتر شده بود، ولي هنوز منتظر فرصتي بودم كه موشك قفل كند و كارم را انجام دهم. سرانجام از سمت غرب به ساختمان نزديك شديم و با توجه به به سايه‏اي كه آفتاب در سمت غربي ايجاد كرده بود، موشك قفل كرد. بلافاصله خلبان 214 را مطلع كردم كه به فيلمبردارها بگويد كه آماده باشند. ستوان ميبدي مرتب مي‏ گفت: «بزن! اين فرصت طلايي را از دست نده» سعي كردم خونسردي خودم را حفظ كنم. وقتي كه فيلمبردارها اعلام آمادگي كردند، با توكل به خدا و مولا علي، نگاهي به چراغ قرمز موشك كه علامت قفل شدن آن روي هدف بود، اندختم. چراغ قرمزتر از هميشه مرا دعوت به شليك مي ‏كرد! با توكل به خدا، كليد موشك را فشار دادم. موشك از هليكوپتر جدا شده و رفت تا از دریچه‏ اي كه باز بود وارد ساختمان شد و لحظاتي بعد، ساختمان مجهز پتروشيمي به تلي ازدود و آتش مبدل شد. خلبان 214 با خوشحالي گفت: «تبريك مي‎ گويم مهدي، هم هدف را زدي و هم تيراندازي ‏ات توسط فيلمبردارها ثبت شد.» براي اطمينان كافي، موشك دوم را نيز پرتاب كردم. اثري از ساختمان پتروشيمي تقريباً برجاي نمانده بود.

 

حالا من و ميبدي از خوشحالي سر از پا نمي‏ شناختيم. همه عوامل پدافندي دشمن مشغول شليك به سوي ما بودند. هليكوپتر كبراي محافظ ما شروع به تيراندازي شديد و پرحجم به طرف آنها كرد. سپس منطقه را دور زديم و هرچه آتش داشتيم برسر دشمن ريختيم و به منطقه خودي وارد شديم. در منطقه خودي احساس كردم كه هليكوپترم هر از چند گاهي يك بار ريپ مي‏زند. با اين حال كنترلش كردم و تا پايگاه رساندم. پرسنل هوانيروز در محوطه جمع شده و منتظر فرود ما بودند. فرمانده پايگاه تا نزديكي هليكوپتر آمد و نگاهي به من كرد. من با دست علامت دادم. به هر ترتيبي بود هليكوپتر را بر زمين نشانده و از آن خارج شدم.ابتدا فرمانده منطق و پس از او ساير همرزمان دور ما جمع شدند و برايمان دست زدند و صلوات فرستادند. در حال حركت به طرف اتاق عمليات بوديم كه بازرس فني به سراغم آمد و دستم را گرفت و گفت: «بيا هليكوپترت را تماشا كن!» به طرف هليكوپتر برگشتم. بدنه هليكوپتر سوراخ سوراخ شده بود. غرق در تماشاي آن بودم كه او ملخ اصلي هليكوپتر را نشانم داد. با دقت نگاهش كردم. بيش از نصف پهناي ملخ اصلي ذوب شده بود. پاهايم سست شد و ضمن تحسين هليكوپتر قدرتمند كبرا، خدا را سپاس گفتم.

[jomhourieslami 20]

تصاویر امیرخلبان شهید احمد کشوری

http://jomhourieslami.blogfa.com/post/1571

 

 

 

تصاویرسردار شهیدحاج احمد کاظمی فرمانده سابق نیروی هوایی

 

http://jomhourieslami.blogfa.com/post/1573