اطلاعات (Intelligence) و امنیت (Security)

[Marine101 2,788]

[center][size=6][color=#0000FF]هوالقاهر[/color][/size][/center]
سلام.
در این تاپیک قصد داریم مبحث اطلاعات و امنیت رو کمی بازتر کنیم ...

[center][color=#0000ff][font=georgia,serif]فصل اول (اطلاع و اطلاعات)[/font][/color][/center]
[color=#ff0000](به ترتیب حروف الفبا)[/color]
[color=#0000ff]اطلاع (Intelligence)[/color]

اطلاع (intelligence) را بايد از اخبار (Information) تفكيك كرد. بر اين اساس، اخبار شامل هرگونه مطلب بدون ارزيابي است كه داراي قالبهاي مختلف و پراكنده مي‌باشد. اما اين اخبار را مي‌توان پردازش نمود و تبديل به اطلاع كرد، گرچه هنوز ارزش اطلاعاتي آن هنوز مشخص نباشد. پس با اين عبارت اطلاع، اخبار پردازش‌شده است. علاوه بر اين اطلاع را نتيجه جمع‌بندي، ارزيابي، تحليل، يكسان‌سازي و تفسير خبر واصله مي‌گويند. به عبارت ديگر آنچه را كه از موضوع مي‌دانيم و مي‌فهميم را، اطلاع مي‌گويند.همچنين گفته مي‌شود زمانيكه ارزيابي از منبع خبر به‌عمل آيد و تقويم مقدماتي يا ارزيابي حوزه عملياتي از متن گزارش (خبر) صورت پذيرفت، چنين خبري را ممكن است خبر اطلاعاتي يا اطلاع محسوب داشت.درواقع مي‌توان گفت وقتيكه يك خبر تبديل به اطلاع مي‌شود. قطعاً يك محصول و معلومات جديدي نسبت به خبر اوليه خواهد بود كه خود موضوعي براي تفسير بيشتر خواهد بود.

[color=#0000ff]اطلاعات (Intelligence)[/color]

اطلاعات اساساً مفهومي مبهم، نارسا و غيردقيق است و از منظرهاي گوناگون و به اعتبارهاي متفاوت مي‌تواند تعريف شود. در يك نگرش عام اطلاعات را مي‌توان به اعتبار سازماني (Organization)، فعاليت خاص (Activities) و يا به اعتبار پيكره ويژه‌اي از دانش، معرفت (Knowledge) و يا اخبار پرورش يافته تعريف نمود.
از منظر نخست، مفهوم اطلاعات به مصداق‌هاي ساختاري ـ نهادي رجوع مي‌دهد. آنچه با اين نوع برداشت متبادر به ذهن مي‌گردد، سازمان‌ها و سرويس‌هايي هستند كه با هدف كسب، پرورش و توليد اطلاعات تأسيس يافته‌اند. (سازمانها و سرويسهاي اطلاعاتي، Intelligence agency)
از نگاه دوم، اطلاعات به محصولي اطلاق مي‌شود كه از رهگذر جمع‌آوري، ارزيابي، تجزيه و تحليل، تركيب و تفسير اطلاعات خامي كه مربوط به يك يا چندين جنبه از ملل خارجي يا عرصه‌هاي عملياتي كه بالفعل و يا بالقوه نيازمند طراحي هستند به‌دست مي‌آيد. به بيان ديگر اطلاعات مي‌تواند به مثابه اخباري تعريف شود كه جمع‌آوري شده، سامان‌يافته و براي اهداف بازيگران يا تصميم‌سازان خاص تدقيق و تحليل شده‌اند. از اين منظر اطلاعات هم مي‌تواند ناظر بر جمع‌آوري اطلاعات آشكار باشد و هم جمع‌آوري اطلاعات پنهان و طبقه‌بندي شده. آنچه در اين تعريف از اطلاعات مستتر است، مدار اطلاعاتي (Intelligence cycle)مي‌باشد.
با رويكرد سوم، اطلاعات صرفاً آن دسته از اخبار و داده‌ها اطلاق مي‌گردد كه طي برآيند تجزيه و تحليل و بررسي، پرورش يافته باشند. لذا به اين اعتبار اطلاعات را مي‌بايست از اطلاعات پرورش‌ نيافته و يا خبر (Information) تفكيك كرد. از اين منظر مي‌توان اطلاعات را به گونه موضوعي نيز تقسيم و طبقه‌بندي نمود : همچون اطلاعات استراتژيك، اطلاعات تاكتيكي، اطلاعات سياسي، اطلاعات اقتصادي، اطلاعات نظامي، اطلاعات تكنولوژيكي، اطلاعات جغرافيايي و غيره.

(منابع
1- Dictionary of United States Military Terms for Joint Usage, Washington, D.C., Department of Anny, Navy, and Air Force, 1995.
2- Godson, Roy, May, Emest R., Schmitt, Gary, U.s. Intelligence at the Crossroads, Washington & London, Brassey s, 1995.
3- McCarthy, Shaun P., The Function of Intelligence in Crisis Management, U.S.A., Ashgate, 1998.
4- Watson, Bruce.w, & others, (Eds), United States Intelligence, An Encyclopedia, NewYork & London, Garland Publishing INC., 1990.)

[color=#0000ff]اطلاعات آشکار[/color]

اطلاعات (Intelligence) را به اعتبار دسترسي آزاد يا غيرآزاد به منابع آن مي‌توان به اطلاعات آشكار و اطلاعات پنهان تقسيم كرد. اطلاعات آشكار را آن دسته از اطلاعات و منابعي مي‌دانيم كه به لحاظ نظري در دسترس هر دانشمند و محققي قرار دارند. (رانسوم، 1375، ص 68)
امروزه و در پي انفجار اطلاعات، بر حجم اطلاعات آشكار افزوده شده است. نتيجه اين تحولات اهميت يافتن منابع آشكار در كسب اطلاعات مورد نياز مي‌باشد. برخي برآوردها حاكيست كه تقريباً 80 منابع اطلاعاتي، منابع غيرمحرمانه (اطلاعات و منابع آشكار) مي‌باشند.

ويژگيهاي اطلاعات آشكار را مي‌توان در موارد زير شمارش كرد:
1- دسترسي سهل به اين اطلاعات.
2- حداقل هزينه مالي جهت دستيابي به اين نوع از اطلاعات.
3- حداقل خطر براي منابع جمع‌آوري اطلاعات (دولتها نه مي‌خواهند و نه مي‌توانند جمع‌آوري اطلاعات آشكار را جرم تلقي كنند.)
4- تهديدي را متوجه حيات خصوصي افراد نمي‌كند.
5- از حيث قابليت ارزيابي، ارزيابي آنها (از حيث صحت و سقم و احتمال فريب بودن) راحت‌تر از اطلاعات طبقه‌بندي شده است.
6- قسمت عمده نيازهاي سرويسهاي اطلاعاتي را برآورده مي‌سازند.

(منابع
1- رانسوم، هري.هاو، اطلاعات سياسي و نظامي، موسسه پژوهشهاي اجتماعي، مجموعه مقالات سياسي ـ امنيتي، جلد دوم، تهران، بينش، 1375
2- ويلنسكي، هرول، اطلاعات سازماني، موسسه پژوهشهاي اجتماعي، مجموعه مقالات سياسي ـ امنيتي، جلد دوم، تهران، بينش، 1375)

[color=#0000ff]اطلاعات استراتژیک (Strategic Intelligence)[/color]

اطلاعات استراتژيك (Strategic Intelligence) اطلاعاتي را گويند كه اساساً باعث شكل‌گيري سازوكارها و خط‌مشي‌ها، و طرح‌هاي عمليات اطلاعاتي ـ نظامي در سطوح ملي و بين‌المللي مي‌گردد (Watson, 1990, P538) به بيان ديگر اطلاعات استراتژيك به اطلاعات تجزيه و تحليل شده، تركيب‌يافته، و تفسيرشده‌اي اطلاق مي‌گردد كه براي توسعه و پيشرفت مقاصد و سياست‌هاي امنيت ملي و طرح‌هاي مربوط به آنان مورد نياز است.
گاه اطلاعات استراتژيك نيز به معناي سازماني ـ نهادي آن مورد بحث واقع مي‌شود. در چنين رويكردي اطلاعات استراتژيك دلالت بر آنگونه سازمان‌ها و ارگان‌هايي دارد كه وظيفه جمع‌آوري، توليد و حفاظت اطلاعات نظامي ـ امنيتي را برعهده دارند. (Laqueur, 1985, P19)
در برخي متون، اطلاعات استراتژيك چنين تعريف شده است : اطلاعات استراتژيكي عبارت از اطلاعاتي است كه در مورد اوضاع و احوال كشورهاي خارجي و مناطقي كه از لحاظ كشور خودي حايز اهميت است تا حدودي كه بستگي به سياست خارجي و امنيت و دفاع ملي دارد بايد كسب شود. اطلاعات استراتژيكي اولين قسمت از اطلاعات نظامي بوده و مربوط به مقدورات، آسيب‌پذيري و نحوه احتمالي عمليات كشورهاي خارجي است.
اهداف اطلاعات استراتژيك را مي‌توان در دو هدف عمده‌ي ذيل خلاصه كرد :
1- سنجش نيرو و قدرت كشورها (مقدورات يا امكانات كشورها)
2- كشف مقاصد كشورها

(منابع
1- كالينز، جان ام، استراتژي بزرگ (اصول و رويه‌ها)، ترجمه كورش بايندر، تهران، دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، 1370.
2- Becet, Henry S.A., The Dictionary of Spionage, USA, Sunshine Enterprise Limited, 1986.
3- Boxeman, Adda B., Strategic Intelligence & Statecraft, Washington, New York, London: Brassey s (us), Inc., 1992.
4- Laqueur, Walter, A World of Secrets : The Uses and Limits of Intelligence, New York, Basic Books, INC., Publishers, 1985.
Watson, Bruce.w, & others, (Eds), United States Intelligence, An Encyclopedia, NewYork & London, Garland Publishing INC., 1990)

[color=#0000ff]اطلاعات پنهان[/color]

اطلاعات (Intelligence) را به اعتبار دسترسي آزاد يا غيرآزاد به منابع آن مي‌توان به اطلاعات آشكار و پنهان تقسيم كرد.
دولتها، گروهها و افراد بنابر مصالحي، افشاي برخي از داده‌هاي مربوط به خود را به صلاح ندانسته و از انتشار آنها جلوگيري مي‌كنند. اينگونه اطلاعات را اطلاعات پنهان مي‌ناميم.
براي اينكه اطلاعات و اخباري را به صورت پنهان نگهداري كرد، علاوه بر قصد و نيت نگهدارنده به شرط ديگري نيز نياز است و آن توانايي نگهدارنده برحفظ و نگهداري از اطلاعات مي‌باشد. از اين رو جمع شدن دو عامل در كنار يكديگر باعث شكل‌گيري اطلاعات پنهان و دوام آن مي‌گردد :
1- قصد و اراده دارنده اطلاعات (يا توليدكننده آن) به پنهان نگهداشتن آن.
2- توانايي و قدرت نگهدارنده اطلاعات در پنهان نگهداشتن آن.
در يك جمع‌بندي كلي، ويژگيهاي اطلاعات پنهان را مي‌توان در سياهه ذيل فهرست كرد :
1- دسترسي محدود به اين اطلاعات (دارندگان اين اطلاعات، آن را از ديگر كنش‌گران دريغ مي‌كنند)
2- هزينه فراوان مالي جهت دستيابي به اين نوع از اطلاعات.
3- مخاطره فراوان براي منابع جمع‌آوري (جمع‌آوري اين نوع اطلاعات اصولاً غيرقانوني بوده و مستلزم مجازات است).
4- به علت محدود بودن منابع رقيب براي ارزيابي اين نوع از اطلاعات، امكان ارزيابي (از حيث صحت و سقم و احتمال قريب بودن) سخت‌تر و پيچيده‌تر است.
5- اين نوع اطلاعات، اصولاً (ونه هميشه) از طريق منابع انساني جمع‌آوري مي‌گردند.

[color=#0000ff]اطلاعات تاکتیکی (Tactical Intelligence)[/color]

اطلاعاتي كه كاركردش در جهت فعاليت‌هاي روزانه يك حريف، به‌ويژه در زمينه نظامي سمت‌دهي شده است را اطلاعات تاكتيكي (Tactical Intelligence) نامند. اطلاعات تاكتيكي همچنين به فعاليت‌هايي اطلاق مي‌شود كه خارج از مدار برنامه اطلاعات ملي در عرصه خارجي صورت مي‌گيرد و داراي مختصات كلي زير است : (Wilson, 1996, P 178)
1- عمدتاً چهره نظامي و عملياتي دارد و كنش يك فرمانده نظامي را زماني كه به اطلاعات حساسي راجع به اقدامات احتمالي حريف خارجي دست مي‌يابد سمت‌دهي كرده و مشخص مي‌سازد.
2- انعكاسي است از كار ويژه جامعه اطلاعاتي نظام‌هايي كه مأموريت اوليه آنان حمايت از نيروهاي عملياتي است.
3- بر تربيت پرسنل براي وظايف اطلاعاتي دلالت دارد.
4- در فراهم آوردن بستري براي طراحي يك طرح جانشين اطلاعاتي كاربرد وسيع دلالت دارد.
5- بر تحقيق و با توسعه اطلاعات و يا استعدادها و ظرفيت‌هاي وابسته دلالت مي‌كند.
از منظري ديگر، اطلاعات تاكتيكي به آن دسته اطلاعات خارجي اطلاق مي‌گردد كه توسط ارگان نظامي و با هدف پاسخ به نيازهاي عمليايت در عرصه فرماندهي نظامي جمع‌آوري مي‌گردد. يكي از اوليه‌ترين كاركردهاي اينگونه اطلاعات تأمين آمادگي نيروهاي عمليايت براي انجام عمليات جنگي است.
اطلاعات تاكتيكي آنگونه كه توسط كميته چرچ (Ghurch Committee) تعريف شده است، اطلاعاتي است كه نقشه‌ها، برنامه‌ها و عمليات‌هاي نظامي را در سطح واحد نظامي حمايت مي‌كند. (Watson, 1990, P551) اطلاعات تاكتيكي همچون دلالت بر اطلاعاتي مي‌كند كه براي طراحي عمليات‌هاي تاكتيكي بدان نيازمنديم. (Ibid, P 552)
چنانچه اساساً در يك تعريف كلي تاكتيك را عبارت از جزئيات روش‌هايي كه براي اجراي طرح‌هاي استراتژيكي مورد استفاده قرار مي‌گيرند، بدانيم و تاكتيك‌هاي نظامي را چگونگي استفاده از واحدهاي نظامي در رزم، و ترتيب آرايش و حركات اين واحدها نسبت به يكديگر يا نسبت به دشمن تصوير كنيم (كالينز، 1370، ص 481)، مي‌توان اطلاعات تاكتيكي را به هر نوع اطلاعاتي ارجاع داد كه يك مشخص‌كننده‌ي خط مشي يا فرمانده نظامي را در ترسيم راهبردها ياري مي‌رساند.
در تعريفي ديگر اطلاعات تاكتيكي به مجموعه اطلاعاتي اطلاق شده كه در حين عمليات جنگي جهت واحدهايي كه داخل در نبرد مي‌باشند تهيه و آنان را از مقدورات و تصميمات نيروي مسلح دشمن مطلع مي‌گرداند.
در تعدادي از متون كلاسيك نظامي، اصطلاح اطلاعات تاكتيكي مترادف با تركيب اطلاعات رزمي به‌كار رفته است. اطلاعات تاكتيكي و اطلاعات استراتژيك به اعتبار دامنه و عرصه، زاويه نگرش، و سطح كاربرد از يكديگر متمايز هستند. (Watson, 1990, P552)

(منابع
1- كالينز، جان ام، استراتژي بزرگ (اصول و رويه‌ها)، ترجمه كورش بايندر، تهران، دفتر مطالعات سياسي و بين‌المللي، 1370
2- Richelson, Jeffrey T., The U.S. Intelligence Community, USA, HarperBusiness, 1989.
3- Watson, Bruce.w, & others, (Eds), United States Intelligence, An Encyclopedia, NewYork & London, Garland Publishing INC., 1990.
Wilson, William, Dictionary of the United States Intelligence Services, London, Mcfuland & company, 1996.)

[color=#0000ff]اطلاعات رزمی (Tactical Millitary Intelligence)[/color]

اطلاعات رزمي (Tactical Millitary Intelligence) يا اطلاعات تاكتيكي نظامي، بخشي از اطلاعات نظامي است و در مقابل اطلاعات استراتژيك نظامي قرار مي‌گيرد. اين اطلاعات عبارت از دانستنيهايي است در مورد جو، زمين و دشمن در يك منطقه عملياتي كه در طرحريزي‌ها و هدايت عمليات تاكتيكي مورد استفاده فرماندهان نظامي و ستاد آنها قرار مي‌گيرد.
اين اطلاعات معلوماتي درباره‌ي حريف و نوع عمليات آن را در اختيار مي‌گذارد و همچنين از منطقه عمليات و مقدورات حريف بحث كرده و اثرات آن را بر عمليات و مانورهاي نيروهاي خودي روشن مي‌نمايد. اين اطلاعات اساس اتخاذ تصميم فرماندهان مي‌باشد.
اگرچه در ابتداي عمليات، اطلاعات استراتژيك منبع اصلي اطلاعات رزمي باشد، با اين وصف جهت ادامه عمليات نظامي و به قصد انطباق با تحولات متفقه در صحنه نبرد نقش اصلي را متوجه اطلاعات رزمي مي‌دانيم، به همين دليل (و با توجه به تغيير بر تحولات مداوم در صحنه نبرد) اطلاعات رزمي، حساسيت وافري به عامل زمان دارد. اين اطلاعات در اكثر موارد به صورت لحظه به لحظه دريافت مي‌گردند و نتيجه جمع‌آوري، ارزيابي و تجزيه و تحليل سريع اخبار جمع‌آوري شده از منطقه عمليات مي‌باشند.
اطلاعات رزمي مربوط به وضعيت تاكتيكي محلي و خصوصاً جو و زمين و دشمن مي‌باشد و شامل دو هدف اصلي است :
1- به حداقل رسانيدن كليه شك‌ها و ترديدها درباره جو زمين و دشمن.
2- اجراي اقدامات ضد اطلاعاتي (و حفاظتي) جهت تأمين عوامل فرماندهي و خنثي كردن تلاش و فعاليتهاي دشمن
اطلاعات رزمي شامل موارد زير است:
1- اطلاعات مربوط به دشمن، شامل اطلاعات تركيب نيرو و نحوه گسترش نيروهاي حريف در منطقه.
2- اطلاعات مربوط به منطقه عملياتي شامل، اطلاعات مربوط به آب و هوا و اطلاعات مربوط به زمين. اطلاعات مربوط به آب و هوا شامل وضعيت جوي منطقه، سردي و گرمي، خشكي و رطوبت، باد و باران و ديگر عوامل مؤثر در آب و هواي منطقه عملياتي مي‌باشد. اطلاعات مربوط به زمين نيز شامل راههاي نفوذي، امكانات مربوط به ديد و تير، اختفاء و پوشش، مواضع نقاط حساس و راههايي كه به نقاط حياتي و حساس ختم مي‌گردد، مي‌باشد.

[color=#0000ff]اطلاعات نظامی (Millitary Intelligence)[/color]

اطلاعات نظامي (Millitary Intelligence) را عبارت از جمع‌آوري، پرورش اخبار به‌دست آمده و دانستنيهايي مي‌دانند كه مربوط به يك دشمن احتمالي يا حقيقي و منطقه عمليات است. همچنين اطلاعات نظامي را مجموعه اخباري (Information) دانسته‌اند كه با نحوه استقرار نيروهاي نظامي كشور بيگانه، به قصد هدايت نيروهاي نظامي خودي در زمان صلح، سروكار دارد، (Shuisky, 1993, P 60) اين اطلاعات به علاوه به قصد اداره عمليات نظامي عليه نيروهاي نظامي بيگانه در زمان جنگ نيز تحصيل مي‌گردد. (Ibid) در اين راستا كليه توانايي‌ها و مقدورات دفاعي و هجومي نيروهاي نظامي بيگانه (اعم از دشمنان بالقوه و ديگر دولتهاي ملي) تجزيه و تحليل گرديده، ارزيابي شده و تفسير مي‌گردد تا در اختيار مقامات ارشد سياسي و نظامي قرار گيرد.
صاحبنظران اطلاعات نظامي را شامل موارد ذيل دانسته‌اند :
1- اطلاعات نظامي استراتژيك
2- اطلاعات نظامي تاكتيكي (اطلاعات رزمي).
برخي از مصاديق اطلاعات نظامي را مي‌توان به شرح زير برشمرد :
1- تاكتيك واحدهاي نظامي و ارتش حريف.
2- آموزش آنها.
3- ذهنيت و تصورات آنها درباره جنگهاي احتمالي آينده.
4- استراتژي آنها درباره‌ي جنگهاي احتمالي آينده. (Shuisky, 1993, P 60)
منابع كسب اطلاعات نظامي شامل موارد زير است :
1- منابع آشكار (ازطريق اقدام به جمع‌آوري آشكار و جمع‌آوري رسمي).
2- مراقبت. نظارت بر نيروهاي نظامي حريف ازطريق مستقيم و جمع‌آوري فني (به‌ويژه جمع‌آوري الكترونيك. اخبار مربوط به آرايش نيروهاي حريف و نحوه‌ي گسترش آنها از اين طريق قابل اكتساب است).
3- منابع انساني (اقدام به كسب اطلاعات موردنياز درمورد طرحهاي نظامي حريف ازطريق آن دسته از عوامل انساني كه به اين اخبار و اطلاعات دسترسي دارند).
4- Shuisky, Abram n., Silent Warfare; Understanding the world of intelligence, Washington, Brassey`s, 1993.
5- Watson, Bruce.w, & others, (Eds), United States Intelligence, An Encyclopedia, NewYork & London, Garland Publishing INC., 1990.

[color=#0000ff]اطلاعات هشدار دهنده[/color]

هر سرويس اطلاعاتي درايت آگاهي و خردمندي خود را ازطريق ارايه هشدارهاي كيفي نشان مي‌دهد. هشدارها آن دسته از علائم و نشانه‌هايي هستند كه حكايت از بروز رويداد يا پديده‌اي در آينده دارند و هشداردهي اعلام و ابراز علائم نشانه‌هاي بروز يك واقعه از سوي دستگاه اطلاعاتي به مراجع ذيربط مي‌باشد. به اين ترتيب مي‌توان گفت اطلاعات هشداردهنده آن دسته از داده‌هاي ارزيابي شده‌ است كه نشان دهنده ميزان احتمال وقوع و كيفيات تحقق رويدادهاي ناخواسته در آينده مشخص مي‌باشد. اين گونه اطلاعات ماهيتاً خصلت اخطاري و هشدار دهندگي داشته و مصرف‌كنندگان يا سياستگذاران را در يك زمينه خاص حساس مي‌سازد.
اطلاعات هشداردهنده بايستي دقيق، به موقع بوده و مشتمل بر اطلاعات تاكتيكي يا استراتژيك مي‌باشد. سرويس‌هاي اطلاعاتي به طور سنتي با مشكل عدم توجه جدي مراجع تصميم‌گيرنده به اخطارها روبه‌رو هستند و به اين سبب بايستي با افزايش دقت و اطمينان در ارايه هشدارها و نيز بهره‌گيري از وسايل نشر الكترونيكي در ارتقاء اطلاعات هشداردهنده بكوشند.
اطلاعات هشداردهنده در تمامي مراحل بررسي اطلاعاتي اعم از توصيف و برآورد، تجزيه و تحليل و پيش‌بيني قابل تنظيم و ارسال مي‌باشد.





[left]............................................................................[/left]
[left][url="http://www.vaja.ir/Public/Home/"]http://www.vaja.ir/Public/Home[/url][url="http://www.vaja.ir/Public/Home/"]/[/url][/left]
انشاالله اگر ندادنمون دست اطلاعات ( ) ، [size=5]ادامه دارد[/size] ... ویرایش شده در آذر 92 توسط 013579

[mohammaddanger 1,044]

سلام
الان تشکر بکنیم یا بترسیم ؟

[Marine101 2,788]

[quote name='mohammaddanger' timestamp='1386883746' post='352886']
سلام
الان تشکر بکنیم یا بترسیم ؟
[/quote]
من هدفم ، این تیکه بود ...
[quote][color=#0000ff]اطلاعات آشکار[/color]

اطلاعات (Intelligence) را به اعتبار دسترسي آزاد يا غيرآزاد به منابع آن مي‌توان به اطلاعات آشكار و اطلاعات پنهان تقسيم كرد. اطلاعات آشكار را آن دسته از اطلاعات و منابعي مي‌دانيم كه به لحاظ نظري در دسترس هر دانشمند و محققي قرار دارند. (رانسوم، 1375، ص 68)
امروزه و در پي انفجار اطلاعات، بر حجم اطلاعات آشكار افزوده شده است. نتيجه اين تحولات اهميت يافتن منابع آشكار در كسب اطلاعات مورد نياز مي‌باشد. برخي برآوردها حاكيست كه تقريباً 80 منابع اطلاعاتي، منابع غيرمحرمانه (اطلاعات و منابع آشكار) مي‌باشند.

ويژگيهاي اطلاعات آشكار را مي‌توان در موارد زير شمارش كرد:
1- دسترسي سهل به اين اطلاعات.
2- حداقل هزينه مالي جهت دستيابي به اين نوع از اطلاعات.
3- حداقل خطر براي منابع جمع‌آوري اطلاعات (دولتها نه مي‌خواهند و نه مي‌توانند جمع‌آوري اطلاعات آشكار را جرم تلقي كنند.)
4- تهديدي را متوجه حيات خصوصي افراد نمي‌كند.
5- از حيث قابليت ارزيابي، ارزيابي آنها (از حيث صحت و سقم و احتمال فريب بودن) راحت‌تر از اطلاعات طبقه‌بندي شده است.
6- قسمت عمده نيازهاي سرويسهاي اطلاعاتي را برآورده مي‌سازند.[/quote]
ترس و لرزش با من نیست ...

[Marine101 2,788]

[center][size=5][color=#0000FF]هوالحق[/color][/size][/center]

[center][color=#0000ff]فصل دوم (امنیت و امنیت سنجی)[/color][/center]
[size=6]بخش اول...[/size]

[color=#ff0000](به ترتیب حروف الفبا)[/color]
[color=#0000ff]امنیت (Security)[/color]

امنيت (Security) مفهومي غيرتوسعه‌يافته، مبهم، نارسا، ماهيتاً جدال‌برانگيز و شخصيتاً متباين و متناقض است. به گفته ريچارد ليتل (Richard Littel) مفهومي مانند امنيت، همواره حاوي و در برگيرنده عنصري ايدئولوژيك است. ثقل ايدئولوژيكي گفتمان‌هاي امنيتي، فضاي پيچيده‌اي مركب از آميزه‌ها و انگيزه‌هاي ارزشي، قدسي، اتوپيايي و اسطوره‌اي ايجاد نموده و بر ابهام اين مفهوم افزوده است.
علت ديگر ابهام در مفهوم امنيت، به تغبير بوزان (Buzan) در اين واقعيت نهفته است كه عليرغم اينكه واژه امنيت كاربردي وسيع داشته و به مثابه يك مفهوم مركزي و كليدي توسط عوامل عملياتي اجرايي از يكسو و دانشگاهيان از جانب ديگر پذيرفته شده است، لكن ادبيات فراهم‌آمده در اين خصوص بسيار غيرمتوازن است. ادبيات گسترده‌اي صرفاً از منظر تجربي به منازعه و مباحثه درباره مشكلات و مسائل امنيتي معاصر پرداخته و حجم زيادي از اين ادبيات نيز ناشي از يك حوزه مطالعاتي به نام مطالعات است كه به استراتژيك ثقلي مركزي و (Strategic Studies) امنيت، اعتبار و محوري مي‌دهند.
لذا مفهوم امنيت به ندرت به واژه‌هاي ديگري غير از منافع سياستمدارانه بازيگران يا گروه‌هاي خاص دلالت مي‌دهد و مباحث عمدتاً به‌گونه‌اي غليظ بر تأكيدي نظامي استوار است.
افزودن بر دلايل فوق، مي‌توان به علل و عوامل ديگري در پيچيدگي و ابهام مفهوم امنيت اشاره كرد:
1- نارسايي ساير مفاهيم وابسته به امنيت (مفاهيمي همچون: قدرت، منافع، اهداف، مصالح، ارزش‌ها، تهديدات). چگونه مي‌توان فهم و تحليل واحد و مشخص از مفهوم امنيت حاصل نمود در شرايطي كه تمامي اين مفاهيم خود بر ماهيت و شكلي دگرگون‌شونده و متلون اصرار ورزيده و بر مصداقهاي گوناگوني دلالت مي‌كنند؟
2- عدم پايداري مرز هويتي در تعريف خودي ـ ديگري (Same/Other) امنيتي : تعريف و تثبيت حريم امنيتي هر جامعه‌اي نخست نيازمند تعريفي از خودي و ديگري و ترسيم مرزهاي هويتي اين‌دو است. اينكه چه كسي دشمن و نامحرم پنداشته مي‌شود و چه كسي دوست و محرم، مقوله‌اي است كه از ديرباز رهبران واحدهاي ملي مختلف را به خود مشغول داشته است. با اين وجود، تاريخ گواه صادقي بر اين واقعيت است كه مرزهاي بين دوست و دشمن همواره لرزان، شكننده و كدر بوده، چه بسيار دشمناني كه در جرگه دوستان درآمده و دوستاني كه جامه ديگري (دشمن) بر تن كرده‌اند.
3- ذهني (Subjective) بودن امنيت : امنيت اساساً مقوله‌اي ذهني است. تعريف امنيت و ترسيم عرصه و دامنه آن از يكسو پيوندي مستقيم و سترگ با ذهنيت و درك نخبگان و مردم يك جامعه از آسيب‌پذيري (Vulnerability) و تهديد (Threat) داشته، و از طرف ديگر، متأثر از پيش‌فرض‌هاي آنان در مقولاتي همچون منافع ملي، ارزش‌هاي ملي، مصالح ملي يا قدرت ملي است.
ذهني بودن امنيت را مي‌توان ناشي از چهار امر فرض كرد.
الف ـ ميزان اعتباري كه نخبگان و تصميم‌گيرندگان يك كشور براي نيروهاي تهديدكننده قائل مي‌شوند.
ب ـ ميزان اعتباري كه آنان مي‌توانند با عامل و يا عوامل تهديدزا برقرار نمايند.
ج ـ ميزان توانايي محدوديت‌ها و مقدورات خودي در مقابله با ديگري (تهديد).
د ـ ميزان و درجه اعتبار، فوريت، اوليت و مركزيت ارزش‌ها، و منافع مورد تهديد.
البته اين بدان معنا نيست كه امنيت مقوله‌اي كاملاً ذهني است و عناصر عيني و واقعي راهي به حريم آن ندارند. بي‌ترديد، در پس اين سيماي ذهني امنيت، چهره واقعي و عيني‌اي نهفته كه ريشه در عواملي نظير عوامل زير دارد:
الف ـ درجه و ميزان دشمني و خصومت يك ملت نسبت به ملت ديگر.
ب ـ درجه و ميزان اعتماد و عدم اعتماد بين دو ملت.
ج ـ كميت و كيفيت تسليحاتي و ساير مولفه‌هاي قدرت خودي و ديگري.
4- ماهيت متغير امنيتي : گفتمان‌هاي امنيتي در متن هر جامعه‌اي كه شكل بگيرند كاملاً متأثر از داده‌هايي هستند كه محيط داخلي و خارجي به سيستم تحميل مي‌كند. از آنجايي كه متغيرهاي محيطي خود بر طبيعتي دگرگون‌شونده استوارند و قاعده‌مندي خاص و ثابتي را در بازي قدرت بين خود پذيرا نيستند، طبعاً وروديهايي به سيستم نيز در نقشها، كاركردها و سيمهاي گوناگون چهره نموده و انطباق و همسوئي ساختار كلي حاكم بر سيستم را طلب مي‌كنند. از اين منظر، امنيت اساساً پديده‌اي عصري است و با بروز و ظهور متغيرهاي بي‌بديل و پيچيده‌تر شدن عناصر متشكله و مشخصه هر زمانه، باز تعريف شده و قرائتي جديد از مدلول‌هاي خود را مي‌طلبد.
بديهي است محيط امنيتي هر جامعه‌اي تابع و برآينده است از تعامل و تقابل متغيرهاي محيط داخلي (ساختار حكومتي، چگونگي توزيع و تمركز قدرت، فرماسيون‌هاي اجتماعي، فعاليت‌هاي سياسي، وضعيت ژئوتكنيكي و ژئواستراتژيكي، مؤلفه‌هاي قدرت، ايدئولو‌ژي و ارزشها، مشاركت مردمي) و مقتضيات محيط خارجي (ساختار قدرت، نظم و يا بي‌نظمي جهاني، ايدئولوژي، تكنولوژي، مسابقه تسليحاتي) چنين محيطي (امنيتي) همواره حامل تهديدات و فرصت‌هايي است كه واحدهاي ملي به ميزان موقعيت و منزلتشان از آنان نصيبي مي‌برند.
در يك حصر عقلي برآيند تهديدات و فرصت‌ها مي‌تواند در سه حالت ترسيم گردد :
الف ـ برآيند صفر
ب ـ برآيند با تفوق تهديدات
ج ـ برايند با تفوق فرصت‌ها
هر يك از اين اشكال نتايج و تأثيرات تعيين‌كننده‌اي بر تعريف، خط مشي، رهيافت و راهبرد امنيت ملي يك كشور دارد.
5- نامشخص و فراخ بودن عرصه، قلمرو و حريم امنيتي : مفهوم امنيت در سير تطور و توسعه خود در زمينه‌ها و عرصه‌هاي متنوع و متعددي مورد استفاده قرار گرفته است. سياست پيشگان آن را به مثابه يك اصطلاح بياني و تحريك‌كننده و استراتژيستهاي نظامي آن را به منظور توصيف و تبيين اهداف يك خطمشي و راهبرد نظامي به‌كار گرفته‌اند.
6- از جانبي ديگر دانشمندان علم الاجتماع بدين مفهوم گاه از منظر يك مفهوم تحليلي كه عمدتاً به توانايي يك ملت در حمايت از ارزشهاي داخلي در مقابل تهديدات خارجي رجوع مي‌دهد، نگريسته‌اند. همين دانشمندان گاه و از وراي اين مفهوم حوزه مطالعاتي را مراد كرده‌اند كه در برگيرنده تلاشهايي در جهت تحليل، تبيين و توضيح حالات و وضعيتهايي است كه در چهارچوب آنان و با هدف افزايش و تقويت توانايي حمايت از كيان و تماميت خويش، تصميمات و خط‌مشي‌هاي خود را طراحي مي‌كنند.
با رويكردهاي متفاوت نيز عده‌اي از نظريه‌پردازان با بهره‌ جستن از اين مفهوم به حفظ وضع موجود دلالت مي‌دهند و پاره‌اي ديگر آن را معادل نفع ملي، قدرت نظامي، و بقاء فرض كرده‌اند.
7- نسبي (Relative) بودن امنيت : امنيت مفهومي ماهيتاً نسبي است، لذا نمي‌توان يك تعريف مطلق از آن ارايه نمود. انديشيدن درباره يك سيستم امن (اجتماعي ـ سياسي و امنيتي) زماني مي‌تواند جامه تحقق و عينيت به خود بپوشد كه قابليتها، تواناييها و اهداف تهديدات احتمالي در آن لحاظ گردد. از اين منظر هر نوع تحليلي از امنيت لزوماً تحليلي برون‌گرا خواهد بود و بستگي مستقيم به تشخيص و ارزيابي تحليل‌گر از تهديدات بيروني دارد. لكن از جانبي ديگر اين تحليل مي‌بايست ناظر بر درون نيز باشد، زيرا تهديدات بيروني همواره ريشه در بستر آسيب‌پذيريهاي دروني دارند با عنايت به چنين ويژگي‌اي است كه طراحي هر گونه سيستم امن نه تنها مستلزم شناخت ظرفيتهاي بالقوه و بالفعل تهديدات (داخلي ـ خارجي) مي‌باشد، بلكه نيازمند سنجش درجه، ابعاد، گستره، ضعف‌ها و قوت‌ها و محدوديت‌ها و مقدورات خودي نيز هست.
تمامي علل و عوامل فوق دست به دست هم داده تا از امنيت (به تعبير هرتز) چهره‌اي معماگونه (Dilemma) به تصوير كشند.
مقوله‌اي به نام امنيت تاريخي به بلنداي حيات آدمي دارد. نخستين مباحث فلسفي ـ سياسي در اين عرصه را شايد بتوان در گفتمان‌هاي فلاسفه‌اي همچون افلاطون و ارسطو يافت هر دوي اين انديشمندان بر ايجاد و حفظ امنيت به مثابه يكي از اهداف و وظايف حكومت اصرار ورزيده و ارسطو به تقريب و افلاطون به تأكيد عدالت را به عنوان بنيادي‌ترين وسيله و ابزار حكومت براي نيل به امنيت تصوير كرده‌اند.
چند قرن بعد، نظريه‌پردازان عصر روشنگري، ازجمله هابس (Hobbes)، لاك (Locke)، روسو (Rousseau)، منتسكيو (Montesquieu) در گفتمان‌هاي فلسفي ـ سياسي خود به مفهوم امنيت منزلتي رفيع‌تر ارزاني داشتند.
هابس شرايط ماقبل جامعه‌اي را ترسيم مي‌كند كه در آن هيچگونه قواعد اقتدارآميز قانوني و اخلاقي‌اي وجود ندارد، و آن را شرايط طبيعي مي‌نامند. شرايط طبيعي شرايط جنگ و ناامني كامل است شرايطي كه زندگي در آن بسيار مشقت‌بار، كوتاه و ددمنشانه است، شرائطي كه در آن انسان گرگ انسان است و جنگ همه عليه (The War of All against all) سايه سنگيني خود را بر تمامي زواياي زندگي فردي و اجتماعي گسترده است. در چنين وضعيتي جستجوي امنيت مشغله ذهني مسلط آدميان گرديده و آنان براي رهايي خود از ترس دائمي از مرگ و ابتلائات فيزيكي و جسمي در مسير نيل بدان (صلح و امنيت) گام مي‌نهند.
به نظر هابس، مردم به ايجاد و تأسيس حكومت از آن رو دست مي‌يازيدند كه آنان را در مقابل تجاوز خارجيان و صدمه يكي بر ديگري مصون و محفوظ بدارد.
جان لاك از منظري فراگيرتر معتقد است كه مقصود از صلح و امنيت تنها آن نيست كه زنده بمانيم، بلكه منظور دستيابي به رفاه، آسايش و ايجاد تسهيلات مشخصي است كه حق طبيعي ماست. از موضوعي مشابه با هابس، جان لاك نيز بر آن است كه بزرگترين و اصلي‌ترين هدف انسانها از اينكه خودشان را تحت اقتدار حكومتي قرار مي‌دهند آن است كه از مالكيت خود كه در شرايط طبيعي بسيار ناامن و آسيب‌پذير است، محافظت كنند.
به اعتقاد روسو انسانها همواره در پي كسب منافع شخصي، آشكار و سريع‌الحصول خود در مقابل منافع واقعي (درازمدت) هستند. وي در اينجا به نقش مركزي و تعيين‌كننده اعتماد (Trust) در روابط ميان ملل و اين مشكل كه چگونه مي‌توان آن را در شرائط آنارشي و هرج و مرج به دست آورده، اشاره مي‌كند.

(منابع
1- Buzan, Barry, People, States, and Fear: The National Security Problem in International Relations, Great Britain, Wheat Sheaf Books LTD, 1983.
2- Mac Donald, Hugh, The Place of Strategy and the Iden of Security, Millennium, 1981.
3- Wolf ers, Aronld, National Security as an Ambiguous, USA, Hopkins Univercity Press, 1992.)

[color=#0000ff]امنیت بین الملل (International Security)[/color]

چنانچه به پيروي از رزكرانس (1963) معتقد باشيم كه در روابط بين‌الملل اساساً دو موضوع از منزلت و جايگاه مركزي و بنيادي برخوردارند : يك ساختار و فرايند سيستم بين‌المللي و دوم رفتار انواع بازيگران در سيستم بين‌المللي و فرايندي كه از طريق آن تصميمات لازم براي راهنمايي و هدايت اين رفتار گرفته مي‌شود؛ آنگاه مي‌توان امنيت بين‌الملل (International Security) را از يك سو ناظر بر ساختار و فرايند سيستم بين‌المللي و از سوي ديگر ناظر بر رفتار بازيگران دانست.
ميزاني از عدم امنيت، محصول اجتناب‌ناپذير ماهيت سيستم بين‌المللي است. معماي امنيتي (Security dilemma) به تغيير هرتز همواره سايه سنگين خود را بر روابط بين‌الملل افكنده است. بر طبق اين مفهوم، تلاش‌هاي يك دولت براي حفظ امنيت خويش كه ممكن است صرفاً انگيزه‌هاي دفاعي داشته باشد، در نظر دولت ديگر با انگيزه تهاجمي تلقي گرديده، ناامني (كشور اول) افزايش و دولت را به اتخاذ معيارهاي اصلاحي سوق داده و بدين وسيله باعث دور باطل مي‌شود. (Hertz, 1951, Jervis, 1978)
اين عوامل ساختاري نشان مي‌دهند كه پاسخ نهايي به مسأله عدم امنيت در سطح دولت يافت نمي‌شود، بلكه مي‌بايد به رهيافت‌هاي بين‌المللي براي امنيت، كه قادر باشد درگيري و ستيزش ميان واحدهاي ملي را مورد عنايت قرار دهد، انديشيد. به‌علاوه اين سطحي است كه تلاش جهت حل اختلافات در آن به راحتي سازماندهي مي‌شود. بنابراين تمركز كاملاً ملي بر امنيت از منظري سيستميك و فلسفي قابل مناقشه و طرد است. (Booth, 1979) چنين رويكردي را مي‌توان تلاشي در جهت آشتي‌دادن رهيافت رئاليستي با رهيافت‌هاي قانوني / آرمانگرايانه در روابط بين‌الملل دانست.
استراتژي‌هاي امنيت بين‌المللي : انديشمندان براي تأمين و تحفظ امنيت بين‌المللي به ترسيم و طراحي استراتژيهاي مختلفي دست بازيده‌اند. از همين منظر بوزان معتقد است كه تنها قدرت‌هاي بزرگ در وضعيتي قرار دارند كه استراتژ‌ي‌ امنيت ملي را (با اتكاي به خود) مي‌توانند به اجرا گذارند. هنگاميكه دولت‌ها كوچك مي‌شوند، به كشورهاي ديگر به عنوان متحدين و يا كشورهاي حامي مي‌نگرند. كشورهاي كوچك و آسيب‌پذير اغلب به آنچه كه بوزان آن را استراتژي امنيت بين‌المللي مي‌نامد و بستگي به تعدلي روابط بين‌ كشورها دارد، دل مي‌بندند.
در يك نگاه كلي استراتژي‌هاي مهم امنيت بين‌المللي عبارتند از : استراتژي موازنه قدرت، استراتژي امنيت دسته‌جمعي، استراتژي موازنه وحشت، استراتژي بازدارندگي، استراتژي تشنج‌زدايي و كنترل تسليحات، و استراتژي حاكميت بين‌المللي (جامعه ملل، سازمان ملل).
از منظر دكترين‌هاي مطرح در روابط بين‌الملل مي‌توان استراتژي امنيت بين‌المللي را به دو دسته كلي تقسيم‌بندي كرد :
1 ـ استراتژي‌هاي رئاليستي (واقع‌گرايي)
2 ـ استراتژي‌هاي ايده‌آليستي
بر اساس ديدگاه رئاليست‌ها (واقع‌گرايان) جنگ همه عليه همه (نظريه‌ هابز) در جامعه بين‌المللي حاكم است و در چنين عرصه‌اي انسان، گرگ انسان است. لذا صرفاً از رهگذر كسب، افزايش و نمايش قدرت است كه مي‌توان امنيت جهاني را حفظ كرد. در مقابل ايده‌آليست‌ها بر آنند كه طبيعت انسان‌ها ذاتاً صلح‌طلب و آرامش خواه‌است. لذا مي‌توان از رهگذر تأسيس مؤسسات فراملي راه‌هاي حل مسالمت‌آميز اختلافات را جايگزين طرق تشنج‌زا و ستيزش آفرين نمود.

(منابع
1- Booth, k., Strategy and Ethnocentrism, London, Croom Helm, 1979.
2- Brekowitz, Morton, Book, P.c., National Security, in : Encyclopedia of Government and Politics, London, Routledge, 1992.
3- Bluzan, B., People, States and Fear, Brighton, Wheatsheaf, 1983.
4- Freedman, Lawrence, The Concept of Security, in: Encyclopedia of Government and Politics,Mary Hawkesworth and Maurice Kogan (eds.) Vot 2, London and New York, Routledge, 1992.
5- Hertz, G.H., Political Realism and Political Idealism, Chicago, University of Chicago Press, 1951.)

[color=#0000ff]امنیت حقیقی (Legal Security)[/color]

امنيت حقوقي (Legal Security) چهره‌اي از امنيت است كه به واسطه قواعد حقوقي شكل مي‌گيرد. هدف حقوق به معناي قواعد و مقرراتي كه روابط مختلف سياسي، اجتماعي و اقتصادي را به صورت رسمي تنظيم مي‌كند، برقراري امنيت و نظم عمومي است و قواعد حقوقي با توجه به موضوع خود و اهميت آن با لايه‌هاي مختلف امنيت؛ امنيت اجتماعي، امنيت اقتصادي، امنيت داخلي و امنيت ملي ارتباط برقرار مي‌كنند و در كنار قواعد عرفي، تصميمات اداري و فنون مدريت براي تأمين امنيت فعاليت مي‌نمايند.
معناي ديگر امنيت حقوقي، وجود ثبات و استحكام در قواعد و روابط حقوقي است. بدين معنا كه اشخاص حقيقي يا حقوقي در برخورد با حوزه حقوق، احساس امنيت دارند و اين قواعد را تأمين كننده عدالت و حقوق خود مي‌دانند. در چنين حالتي اعتماد كافي به مجموعه مقررات و قواعد حقوقي يك كشور وجود دارد و اعضاي جامعه اولين و مهمترين مرجع حل اختلاف خود را حقوق آن كشور مي‌دانند.
از نظر كيفري، مجازات‌ها بايد در كاهش ناامني داخلي مؤثر باشد و در صورتي‌كه قواعد حقوقي نقش بازدارندگي، تأديبي و اصلاحي خود را به خوبي ايفا كنند به امنيت و ثبات جامعه كمك خواهند كرد.
امنيت حقوقي با سطح آموزش عمومي حقوق در جامعه ارتباط مستقيم دارد لذا آشنايي افراد جامعه با حقوق و تكاليف خود و چگونگي احقاق حق مي‌تواند در افزايش سطح امنيت حقوقي مؤثر باشد.
از آنجا كه حقوق در يك جامعه، مجموعه واحد است، بايد بين اجزاي آن يعني قوانين، مقررات و قواعد حقوقي ارتباط و هماهنگي منطقي وجود داشته باشد و به عبارت ديگر، بين تعارض و ناهماهنگي سطوح مختلف قوانين، و ناامني حقوقي ارتباط مستقيم وجود دارد.
رعايت عدالت و مساوات بين افراد جامعه در قوانين و قواعد حقوقي در تأمين امنيت حقوقي بسيار مهم است. در صورتي كه افراد جامعه وجود تساوي در احكام حقوقي (حقوق و تكاليف) را درك كنند، احساسا منيت به‌وجود مي‌آيد. از طرف ديگر، برقراري نظم عمومي به ميزان هماهنگي مقررات و قوانين با اوضاع و احوال عيني فرهنگي، سياسي و اجتماعي ارتباط دارد و در صورت عدم تطابق قوانين و قواعد حقوقي با شرايط مختلف جامعه امنيت حقوقي مفقود يا مخدوش مي‌باشد.
نكته قابل توجه آن است كه مبناي حقوق توصيف رابطه حق و تكليف است، لذا شفاف بودن مرز اين دو، امنيت حقوقي را افزايش مي‌دهد، اما در صورتي كه افراد جامعه حقوق و مسؤوليت‌هاي خود را به خوبي شناسايي نكنند همواره در تأمين حقوق خود مردد و به دليل احتمال وجود مسؤوليت‌هاي مبهم مضطرب هستند و اين به معناي فقدان امنيت حقوقي است. از سوي ديگر امنيت حقوقي در مرحله قانونگذاريبا استحكام نهاد يا نهادهاي قانونگذار و اعتماد به صلاحيت قانونگذاران رابطه مثبت دارد. اين امر مي‌تواند در مرحله ذهني امنيت نيز مؤثر باشد.
همچنين صرف‌نظر از مجريان حقوق، پيش‌بيني ضمانت اجراهاي مناسب و معقول در قوانين و مقررات تا حدي به تأمين امنيت حقوقي كمك خواهد كرد. در صورتي كه نظام حقوقي يك جامعه در عين حفظ ثبات خود و جلوگيري از تغييرات متعدد و نامعقول بتواند انعطاف پذيري لازم براي پاسخگويي به شرايط جديد را ايجاد كند، در تأمين امنيت حقوقي موفق خواهد بود. در غير اين‌صورت تغيير و تحول تحميلي و خارج از ضابطه و همچنين عدم انعطاف در مقابل اوضاع متحول، هر يك موجب كاهش امنيت حقوقي خواهد بود.

(منابع
1ـ پژوهشكده مطالعات راهبردي، مسايل عمده در امنيت حقوقي جمهوري اسلامي ايران، بهار، 1378.
2- HaeTLey, T.C, European Community Law, 4 Th Edition, Oxford University, 1998.
3- Paterson, Dennis, A Companion to Philosophy of Law and Legal Theory, Blackwell, USA, 1996.
4- Scheingold, Stuart A., The Politics of Law and Order, Longman, Newyork & London, 1984.)

[color=#0000ff]امنیت داخلی (Internal Security)[/color]

حالتي از تفوق نظم و قانون در يك جامعه را امنيت داخلي (Internal Security) گويند. (كالينز، 1370، ص 475) در بستر برخي از گفتمان‌هاي امنيتي، اين اصطلاح معادل امنيت مدني فرض شده و در برگيرنده تمامي زواياي حقوقي – قانوني زندگي يك شهروند مي‌گردد.
در يك رويكرد فراگيرتر امنيت داخلي اعم از امنيت فردي و امنيت اجتماعي تعريف شده است. امنيت فردي حالتي است كه در آن فرد فارغ از ترس آسيب رسيدن به جان و مال يا آبروي خود يا از دست دادن آنها زندگي مي‌كند. امنيت اجتماعي نيز حالت فراغت همگاني از تهديدي است كه كردار غير قانوني دولت يا دستگاهي يا فردي يا گروهي، در تمام يا بخشي از جامعه پديد آورد. در نظام حقوقي جديد، فرض بر اين است كه قانون با تعريف و حدگذاري آزاديها و حقوق فرد و كيفر دادن كساني كه از آن حدود پا فراتر گذاشته‌اند، امنيت فردي و اجتماعي را پاسباني مي‌كند و دستگاه پليس و دادگستري مامور اجراي قانون و حمايت از فرد و جامعه در برابر قانون شكنان است. (Britannica, 1997, P 923)
از منظري ديگر، امنيت داخلي بر سياست‌ها، خط مشي‌ها و برنامه‌هاي يك دولت در ايجاد جامعه امن دلالت دارد. در چنين جامعه‌اي رابطه سيستم با زير سيستم‌ها، رابطه و مناسبات زير سيستم‌ها با يكديگر و با محيط دروني و بيروني خود، و نيز كاركردها و ساختار سيستم به گونه‌اي طراحي، هدايت و كنترل مي‌شود كه ثباتي پويا، قانونمند، ايستاري و نهادينه را به ارمغان مي‌آورد.
برخي از انديشمندان نيز امنيت داخلي را در برابر امنيت خارجي تعريف كرده‌اند. محيط داخلي هر واحد ملي، محيط اقتدار بلامنازع حاكميت ملي مي‌باشد. در حالي كه محيط خارجي اجازه جاري شده چنين اقتداري را نمي‌دهد. لذا اساساً تمايزي محسوس بين محيط امنيتي داخلي و محيط امنيتي خارجي وجود دارد. همچنين به لحاظ ماهوي و شكلي تفاوتهاي مهمي ميان مسائل و تهديدات داخلي و خارجي و راهبردهاي مقابله با آنان وجود دارد. امنيت داخلي هر جامعه‌اي در گرو امنيت خارجي آن است و امنيت خارجي جز در سايه ثبات و اقتدار داخلي يك ملت حاصل نمي‌شود. كما اينكه بين امنيت فردي و امنيت اجتماعي و در گستره‌اي فراگيرتر بين اين دو و امنيت ملي رابطه‌اي تعاملي و چند سويه برقرار است. (ماندل، 1377)

(منابع
1ـ كالينز، جان ام، استراتژي بزرگ (اصول و رويه ها)، ترجمه كورش بايندر، تهران، دفتر مطالعات سياسي و بين المللي، 1370.
2ـ ماندل، رابرت، چهره متغير امنيت ملي، ترجمه پژوهشكده مطالعات راهبردي، چاپ اول، تهران، انتشارات پژوهشكده مطالعات راهبردي، 1377.
3- The New Encyclopedia Britannica, Voume 10, Chicago, Encyclopedia Britannica, 1997.)



[left]............................................................................[/left]
[left][url="http://www.vaja.ir/Public/Home/"]http://www.vaja.ir/Public/Home/[/url][/left]
[size=5]ادامه دارد[/size] ...