شرح نبرد حران، اولین جنگ ایران و روم

[shagh1094 348]

[center][size="3"][font=tahoma][b][color="#800080"]به نام خدا[/color][/b][/font][/size]


[size="3"][font=tahoma][b][color="#ff0000"]جمع آورنده: شقایق[/color][/b][/font][/size][/center]




[size="3"][font=tahoma][b]جنگ اول ایران و روم در زمان ارد اول روی داد که با پیروزی ایران پایان یافت. کراسوس Crassus یکی از روسای سه گانه(دو نفر دیگر ژولیوس سزار و پومیه) مستعمره های روم، در این زمان حکمران سوریه و مستعمره های دیگر در آسیا شد. این شخص تسخیر ایران و هند را به طور جدی جزو نقشه خود قرار داده بود که در دفعه اول با لژیون های رومی به بین النهرین حمله کرده و پیشرفت کرد و پس از آن در 54 ق.م به شام بازگشت.[/b][/font][/size]

[size="3"][font=tahoma][b]در این احوال اَرتاواردس پادشاه ارمنستان، او را ملاقات کرد و وعده داد که 16 هزار سوار و 30 هزار پیاده به او بدهد و به کراسوس گفت که اگر در ارمنستان با ایران جنگ کند، سواره نظام ایران قادر به حرکتی نخواهد بود و پیاده نظام روم که به کوهستان عادت کرده پیروز خواهد شد. اما کراسوس که بین النهرین را بخاطر سفرش بهتر میشناخت ترجیح داد از این راه به ایران حمله کند.[/b][/font][/size]



[color="#ff0000"][size="3"][font=tahoma][b]در این موقع ارد نزد کراسوس سفیری فرستاد و این پیام را رساند:[/b][/font][/size][/color]

[color="#ff0000"][size="3"][font=tahoma][b]اگر مردم روم میخواستند با من جنگ کنند من جنگ میکردم و از بدترین عواقب آن بیمی نداشتم، اما فهمیده ام شما برای منافع شخصی به خاک ایران حمله میکنید، پس رحم میکنم و حاضرم اسرای رومی را پس بدهم![/b][/font][/size][/color]
[size="3"][font=tahoma][b][color="#ff0000"]کراسوس به سفیر گفت: جواب پادشاه شما را در سلوکیه خواهم داد. سفیر خندید و گفت: اگر ممکن است از کف دست من مویی بروید شما هم سلوکیه را خواهید دید.[/color][/b][/font][/size]



[size="3"][font=tahoma][b]پس از آن کراسوس با سپاهی تشکیل شده از لژیون های مجرب و 42 هزار نفره عازم بین النهرین گشت اما ارد با پیاده نظام خود با نهایت سرعت داخل ارمنستان شد و این کشور را اشغال کرد تا پادشاه آن نتواند سواره نظام خود را به کمک کراسوس بفرستد.[/b][/font][/size]



[size="3"][font=tahoma][b]بعد از انجام این کار، سورنا که سردار شجاع و با تجربه ای بود با تمامی سواره نظام پارتی به جنگ با کراسوس رفت اما کراسوس در ابتدا میخواست در ساحل فرات توقف کند و در مقابل سلوکیه جنگ کند اما از ترس یکی از بزرگان بادیه نشین ها که از متحدین ارد بود نقشه خود را تغییر داد و وارد جلگه های بین النهرین شد و تا نزدیکی حران(کاره) پیش رفت.[/b][/font][/size]



[size="3"][font=tahoma][b]در این زمان ناگهان لشگر سورنا پیدا شد و سردار ایرانی حیله ای را به کار برد. برای اغفال رومی ها قسمتی از سواره نظام ایران را که کم عده بودند و اسلحه مناسبی نداشتند به رومی ها نشان داد و کراسوس فکر کرد که به آسانی پیروز میشود، و لشگر رومی ها بدون رفع خستگی و استراحت جنگ را شروع کرد.[/b][/font][/size]



[center][size="3"][font=tahoma][b][img]http://up.reich-history.com/images/97374588744435594976.jpg[/img][/b][/font][/size][/center]

[size="3"][font=tahoma][b]لژیون های رومی اول میخواستند با نیزه و پس از آن با شمشیر جنگ تن به تن کنند. لشگر رومی ها از سربازان ورزیده و متحد بوجود امده بود و همین که این لشگر به حرکت درآمد صدای طبل لشگر های ایرانی در امد و سواره های ایرانی که پنهان شده بودند از هر طرف جمع شدند و شروع به جنگ کردند.[/b][/font][/size]



[size="3"][font=tahoma][b]تیرهای رومی به لشگر ایران کارساز نبود چون پارتی ها در تیراندازی مهارت داشتند و از دور جنگ میکردند. بعد که پیاده نظام رومی نزدیک شد، سواره نظام پارتی روش جنگ و گریز را انتخاب نمود. یعنی کمی جنگ میکردند و بعد از هر طرف فرار میکردند تا اینکه رومی ها را به مکان های خشک و بی آب میکشیدند. پس از آن دوباره از هر طرف به سواره نظام رومی حمله میکردند و تلفات زیاد بر آنها وارد کردند.[/b][/font][/size]



[size="3"][font=tahoma][b]در همین موقع فابیوس Fabius پسر کراسوس که زیر دست بزرگترین سردار رومی یعنی ژولیوس سزار بود در گل(فرانسه کنونی) فنون جنگی را آموخته بود و با 140 نفر سوار رسید و به کمک کراسوس رفت. اما سواره نظام رزم دیده ی رومی در گل، نتوانست از عهده ی سربازان پارتی برآید. این سواره نظام دور فابیوس را خالی کردند ولی برگشتند و به او حمله کردند و زمانی که کراسوس میخواست فرمان حمله به لشگر خود بدهد ناگهان سر پسرش را بر روی نیزه در میان لشگر پارتی ها دید.[/b][/font][/size]



[size="3"][font=tahoma][b]سواران پارتی همین که سر را دیدند بر جرات خود افزودند و عرصه را چنان بر رومی ها تنگ کردند که اوکتاویوس Octavius یکی از فرماندهان لشگر روم و قیصر بعدی روم تصمیم به عقب نشینی گرفت. لشگر روم میخواست به کوهستان پناه ببرد تا از حملات ایرانی ها در امان باشد اما بخاطر اشتباه بلده راهی که لشگر را هدایت میکرد، این هدف حاصل نشد و رومی ها در محل باز قرار گرفتند که باز هم پارتی ها در آنجا توانایی عملیات داشتند.[/b][/font][/size]



[size="3"][font=tahoma][b]پس از آن سورنا به کراسوس گفت که با ایران صلح کند و او را متقاعد کرد که به طرف رودخانه برود و متارکه را امضا کند. کراسوس مطمئن شد و تنها با سورنا به طرف رودخانه رفت. پس از حرکت کراسوس فرماندهان لشگر او، نگران شدند که مبادا به او خیانتی شود و به دنبال او رفتند. در همین زمان جنگی میان پارتی ها و رومی ها پیش آمد و کراسوس کشته شد.[/b][/font][/size]



[size="3"][font=tahoma][b]همین که لشگر روم خبر کشته شدن او را شنید وحشت زده شدند و به استثنای 2 هزار نفر که موفق به فرار شدند بقیه اسیر پارتی ها شدند یا دست بادیه نشینان افتادند. تلفات لشگر کراسوس را در این جنگ 20 هزار نفر ذکر کرده اند و تعداد اسرایی که پارتی ها گرفتند و به مرو فرستادند، نزدیک همان 20 هزار نفر ذکر شده است. همچنین برخی کشته شدن کراسوس را بخاطر شورشی در لشگر روم قلمداد کرده اند.[/b][/font][/size]

[center]
[size=5][font=tahoma][b]لینک مقاله اصلی[/b][b] [/b][/font][b]http://www.forum.reich-history.com/thread785.html[/b][/size][/center]

[center][font=tahoma,geneva,sans-serif][size=5][b]انجمن تاریخ رایش[/b][/size][/font][/center]
[center]
[img]http://www.forum.reich-history.com/images/smilies/83249436030803758259.jpg[/img][/center]

[Arann 24]

چیزی که مسلمه اینه که ما ایرانی ها کلا در نبرد نا متقارن و پارتیزانی همیشه صاحب سبک بودیم و هستیم.

[mostafa_by 5,726]

ضمن تشکر از زحمتی که کشیدید،
باید به عرض برسانم متن شما در بخش های مختلفی، غلط های فاحشی داشت که حقیری که مدت مدیدی است در فوروم پستی نداده است را در ساعت 7:30 صبح پنج شنبه وادار به ارسال پست نمود. امیدوارم با تحقیقی بیشتر، این موارد را نیز برطرف نمایید تا متن شما کامل تر شود.

اولین موضوع این است که اصلاً مارکوس کراسوس پسری به نام فابیوس نداشت که تازه زیر دست سزار تربیت شده و در این نبرد نیز سر خود را بر نیزه ها ببیند.
پسری که مارکوس کراسوس در این نبرد همراه خود آورده بود و کشته شد، پابلیوس با نام کامل پابلیوس لیسینیوس کراسوس (Publius Licinius Crassus) بود.
پسر دیگر مارکوس کراسوس نیز همنام با خود وی بود.

کوئینتین فابیوس ماکسیموس، ژنرال و دیکتاتور پرافتخار جمهوری روم بود که تقریباً 150 سال قبل از داستان شما مرده بود.

ژولیوس سزار نیز بزرگترین سردار رومی نبود. چه به افتخارات و چه به فتوحات و چه به فنون جنگ آوری که در نظر بگیریم، این لقب در عصر اولین تریوم ویراتوس، به گنایوس پمپیوس مگنوس یا همان پمپئی معروف می رسد. می شود گفت فتح گل و الحاق آن به روم، باعث شد نام سزار بر سر زبان ها بیافتد و به محبوبیتی در حد و اندازه های پمپئی دست پیدا کند.
هرچند که به قدرت رسیدن سزار نیز دقیقاً برخلاف قوانین جمهوری بود و عملاً با کودتای نظامی، خود را قدرت برتر و دیکتاتور روم نمود و البته پمپئی هم بهمراه سایر اعضای سنا، قبل از حضور لشکر روم در خاک این کشور (که برای اولین بار صورت پذیرفت که افراد مسلح ارتش وارد روم شوند)، روم را ترک گفته و لشکری را پدید آوردند که به دلایل متعددی شکست خورد و پس از فرار به مصر، کشته شد.

البته عمر حکومت سزار نیز چندان طولانی نبود و دو سال بعد، خود نیز ترور شد تا اولین تریوم ویراتوس، با مرگ تمامی اعضای آن، یعنی کراسوس، پمپئی و سزار پایان پذیرفته و دومین تریوم ویراتوس با حضور اکتاویان (که بعدها لقب آگوستوس به وی اعطاء گردید)، لپیدوس و البته مارک آنتونی، ژنرال و دست راست سزار تشکیل شد که البته این تریوم ویراتوس نیز عمری طولانی نداشت و سرانجام با حذف سایر رقبا توسط اکتاویان، به پایان جمهوری روم و شکل گرفتن امپراطوری روم انجامید.

موضوع دیگر، تلفات این نبرد بود که البته در متن شما نیز اشاره ای بدان شده است.
همانطور که فرمودید، در این نبرد 20 هزار نفر از ارتش 40 هزار نفری کراسوس کشته شدند.
اما آمار 2 هزار نفر باقیمانده، آماری به غایت اغراق آمیز است. چرا که در بالاترین آمار ارائه شده در منابع تاریخی، حداکثر 10 هزار نفر از 20 هزار نفر باقیمانده ارتش روم، به اسارت پارت ها درآمدند و مابقی به روم بازگشتند.

موضوع پایانی هم اشاره به حضور اکتاویان (اکتاویوس یا همان آگوستوس، اولین امپراطور روم) در این نبرد بود که حقیقتاً مطلب عجیبی بود! چرا که در آن زمان، اکتاویان 9 سال بیشتر نداشت و اصلاً حتی علاقه ای نیز به فنون جنگاوری نداشت! چه برسد به حضور در نبرد حران و رهبری لشکریان رومی به عنوان ژنرال!!

چگونگی آموختن نبرد، تشکیل سپاه و به قدرت رسیدن وی، به پس از مرگ ژولیوس سزار و اختلافات عدیده ی وی با مارک آنتونی (که هم قدرت نظامی روم بود، هم کنترل کننده ی ثروت ژولیوس سزار (که به اکتاویان می رسید) و هم ظاهراً معشوقه ی مادر وی؛ یعنی اتیا بود) برمی گردد که البته این واقعه نیز 10 سال پس از نبرد حران رخ داد!

حال اکتاویان 9 ساله در داستان این نبرد چه می کند، امری است که بر حقیر پوشیده است.

البته نکات ریز دیگری درخصوص خود نبرد حران نیز بود که بدلیل مطول شدن متن، از ذکر آن صرفنظر گردید.

امیدوارم این عرایض، در تکمیل و اصلاح متن ارزشمند شما نقشی کوچک داشته باشد.

=====================================================

شاید بتوان گفت نبرد حران، بیشتر از آنکه ظفری عظیم برای ایرانیان باشد (که بود و برای اولین بار این ظفر حاصل گردید)، محصول اشتباهات نظامی و تاکتیکی متعدد مارکوس کراسوس بود.
هرچند که کراسوس، فردی زیرک و دانا و سیاستمداری قهار و البته ثروتمند بود، اما چه در نبرد بردگان (ماجرای اسپارتاکوس) و چه این نبرد، نشان داد که به اندازه ی پمپئی و سزار، مهارت فرماندهی جنگی را ندارد. ضمن اینکه غرور بیش از اندازه ی وی بود که باعث شد نه تخمین مناسبی از توان نظامی پارت ها داشته باشد و نه نیروی مناسب این نبرد را به همراه خود آورد. این عدم شناخت به اندازه ای بود که عنوان می شود وی حتی با نحوه ی نبرد پارت ها نیز آشنایی نداشت.

غرور وی و همچنین عجله برای کسب فتوحاتی بیشتر برای داشتن دست بالاتر در تریوم ویراتوس و همپایی با پومپئی و سزار باعث شد بزرگترین تحقیر تاریخ جمهوری روم به این کشور وارد شود و پرچم های رومی (وکسیلوم) به عنوان فتوحات نبرد نزد ایرانیان نگاه داشته شود و برای بازپس گیری و جبران این شکست نیز سزار قصد حمله به ایران را داشت که البته ترور شد و مارک آنتونی نیز در نبرد با فرهاد موفق نبود و هرچند در نبردهایی محدود موفقیت هایی را حاصل نمود، ولی در نهایت شکست را پذیرا شد و در نهایت این اکتاویان بود که توانست وکسیلوم ها را باز پس گیرد. ولی این شکست هیچ گاه از خاطر ایشان پاک نشد و البته به سایر ملت ها نیز کمی جرأت داد که ارتش قدرتمند روم، شکست ناپذیر نیست.

[mohammadarea51 3,205]

[quote name='mostafa_by' timestamp='1388034156' post='355769']

[/quote]

اقا مصطفی عزیز برگشت دوبارتو به میلیتاری باید جشن گرفت
ان شاء الله از این به بعد ما بیشتر شمارو به صورت علنی زیارت کنیم
امین یارب العالمین

[VenomSnake 8,260]

با تشکر از خانم شقایق و آقا مصطفی
توضیحات آقا مصطفی انقدر کامل بود که نمیشه چیزی بهش اضافه کرد. با توجه به عنوان سایت مناسب دیدم کمی در مورد روش رزم پارتی توضیح بدم. چون یکی از علل مهم شکست کراسوس در حران، شیوه منحصر بفرد پارتها در نبرد بود.
نبرد کاره اولین برخورد مهم بین اشکانیان و روم محسوب میشد، پس طبیعی بود که رومیها اطلاع چندانی از روش جنگ پارتی نداشته باشن و البته همونطوری که آقا مصطفی فرمودن عجله کراسوس برای فتح ایران و رسیدن به هند باعث شد لژیونهای رومی بدون شناخت حریف، وارد قلمرو دشمن بشن. دشمنان روم در این زمان گلها، ساکسونها و ژرمنها بودن و چندین سال از جنگ هراکلیا (جنگ با شاه پیروس) و جنگهای پونیک(جنگ با کارتاژ) میگذشت. هیچ یک از این دشمنان دارای سواره نظام سنگین اسلحه وکمانداران سواره نبودن. مهمترین رقیب روم یعنی کارتاژ با استفاده از فیلهای جنگی ضربات سختی به ارتش روم وارد کرده بود و البته همین فیلهای جنگی در نبرد با پیروس هم رومیها رو تقریبا شکست داده بودن. اقوام نیمه وحشی اروپایی هم به کلی از تجهیزات پیشرفته و سواره نظام منظم بی بهره بودن. ستون فقرات ارتش روم پیاده نظامی بود که برای جنگ با اقوام اروپایی تجهیز شده، در اروپا کاملا کارآمد بود. سواره نظام رومی که تعداد بسیار کمی از سپاه رو تشکیل میداد از نظر زره و سلاح تفاوت چندانی با پیاده نظام نداشت و صرفا سوار اسب بود. ولی در طرف مقابل سپاه غیر منظم و غیر دائمی پارتی قرار داشت که از روش بزن در رو(Hit and Run) استفاده میکرد و به دو قسمت اصلی تقسیم میشد:
1-کماندار سواره که برای افزایش چالاکی، زره نداشت و به کمان و دشنه مجهز بود. وظیفه این گروه حمله اولیه به صفوف دشمن و گرفتن تلفات و به زبان خودمونی، در آوردن حرص دشن بود. با این روش دشمن در ابتدا تمام سپاه پارتی رو عده ای تیرانداز سبک اسلحه تشخیص میداد و بعد از وارد شدن تلفات غیر منتظره، قطعا به تعقیب اونها میپرداخت. سوارکارها هم که توانایی بالایی در حفظ تعادل هنگام تیراندازی داشتن ناگهان عقب میشستن و دشمن رو در حال عقب نشینی(با برگشتن به پشت) هدف قرار میدادن.
پشت جبهه کاروان بزرگی از شترها قرار داشت که بارشون تیر بود و در محیط یک دایره میچرخید و کماندارها بدون پیاده شدن میتونستن ترکشهاشون رو پر از تیر کنن.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/10~2.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/11~1.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/2~23.jpg[/img]
2-سواره نظام سنگین اسلحه که در محل مناسبی خارج از دید دشمن پنهان میشد و در زمانی که نیروهای دشمن در حال تعقیب کماندارها بودن ناگهان وارد صحنه میشد و کار رو تمام میکرد. تاثیر سواره نظام سنگین اسلحه پارتی در این جنگ به حدی زیاد بود که رومیها رو وادار به تقلید کرد و به این صورت Clibanarii رومی ایجاد شد. تمام بدن اسبها با خفتان چرمی پوشیده از صفحات فلزی محافظت میشد. سوارکار هم از زره مستحکمی برخوردار بود که در مقابل پیکانهای دشمن مقاومت داشت. سلاح اصلی سواره نظام سنگین، نیزه، شمشیر بلند دودم و گرز بود. در هنگام حمله سواره نظام، پارتیها با استفاده از طبلهای کوچک و صدای سوت نوعی آشفتگی روحی در دشمن ایجاد میکردن. این کار تا قرن بیستم در بین قزاقها مرسوم بود.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/1~29.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/4~14.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/5~9.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/6~10.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/7~5.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/9~2.jpg[/img]
خفتان اسب کشف شده در دورا اروپوس همراه با تزئینات
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/12~1.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/dura-fVII26~01horseArmour.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/CoatOfMailSawToothCX.jpg[/img]
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/dura-fVII86~01metal.jpg[/img]
پیکانهای پارتی کشف شده در دورا اروپوس(سوریه فعلی)
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/dura-g1129a~01arrowheads.jpg[/img]
مجسمه مرد پارتی(به شلوار مخصوص سوارکاری توجه کنید)
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/8~2.jpg[/img]

و اما تجهیزات لژیونر رومی
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/legion2.jpg[/img]
نیزه رومی(پیلوم)
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/pilum.jpg[/img]
شمشیر رومی(گلادیوس)
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/Gladius.jpg[/img]
خنجر رومی(پوجیو)
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/Pugio.jpg[/img]

همونطوری که میبینید تجهیزات رومی اصلا برای مقابله با سواره نظام زره پوش مناسب نبودن. رومیهای داخل دیواره لاکپشتی هم تنها حکم اهداف ثابت برای پارتیها رو داشتن.
[img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10027/120tortius.jpg[/img]
این اتفاق با کمی تغییرات در جنگ آجینکور برای شوالیه های فرانسوی افتاد و توسط کمانداران انگلیسی قتل عام شدن.

متاسفانه اشکانیها بخاطر عادات کوچ نشینی و صحراگردی خودشون هیچ وقت برای ساخت منجنیق و تجهیزات قلعه گیری اقدام نکردن و در این مورد همیشه از رومیها عقب بودن.
اوج اقتدار نظامی ایران پیش از اسلام رو باید دوران شاهنشاهی ساسانی دونست.

[Moltke 1,442]

[right]سلام بزرگوار مصطفی
چه عجب که بعد ازمدتها یه فعالیت اینترنتی ازتون دیدیم.
هر چند که جو سایت طوری شده که دیگه نوشتن توش ...
در هر حال
راجع به اون مطلب هم فکر کنم چند نکته ذکر شدنی هست که حیفه ولش کنیم :
اگه کلیت ماجرا و وضعیت لجستیکی و ظرفیت طرفین رو توی ماجرای جنگ های پارتی-رومی در نظر بگیریم بنده معتقدم که رومی ها برنده بودن.
پارتی ها هیچ وقت نتونستن سوریه و آناتولی رو تهدید جدی بکنند که دلیلش هم ماهیت سپاهیانشون ( سواره نظام سبک و سنگینی که فقط در دشت باز و جنگ های بزن دررو کارایی داشت ، خصوصا سواره نظام سنگین که با توجه به وزن وحشتناک زره و سلاح هاش فقط یکی دو ساعت دوام رزمی داشت و فقط تو مرحله پاک سازی سپاهی که قبلا توسط پیکان های کمانداران سواره آشفته شده بود به کار میومد) و نداشتن ابزار محاصره بود.سپاهیان مغول قرون وسطی هم همینجوری بودن ولی باهوش تر از پارت ها چون به محض تصرف قلمرو سلسله جین توی چین شمالی مهندسای چینی رو به کار گرفتن و ابزار محاصره درست حسابی و تاکتیکاشو به کار بستن.
در طرف مقابل رومی ها استاد محاصره بودن و سه بار هم تا عمق قلمرو دولت اشکانی اومدن و پایتختش تیسفون رو هم تاراج کردن.[/right]
[right]یه بار در دوره تراژان که عمیق ترین پیشروی رومی ها بود و تمام بین النهرین تا کرانه خلیج فارس و حتی شهر شوش خوزستان رو گرفتن و به دلیل مشکلات لجستیکی و شیوع قحطی و بیماری عقب نشتن. دو دفعه دیگه تو دوره مارکوس اورلیوس و سپتیموس سوروس هم ماجرای تصرف تیسفون تکرار شد.
[/right]

[beyro 476]

[quote name='Moltke' timestamp='1388084997' post='355867']
[right]سلام بزرگوار مصطفی
چه عجب که بعد ازمدتها یه فعالیت اینترنتی ازتون دیدیم.
هر چند که جو سایت طوری شده که دیگه نوشتن توش ...
در هر حال
راجع به اون مطلب هم فکر کنم چند نکته ذکر شدنی هست که حیفه ولش کنیم :
اگه کلیت ماجرا و وضعیت لجستیکی و ظرفیت طرفین رو توی ماجرای جنگ های پارتی-رومی در نظر بگیریم بنده معتقدم که رومی ها برنده بودن.
پارتی ها هیچ وقت نتونستن سوریه و آناتولی رو تهدید جدی بکنند که دلیلش هم ماهیت سپاهیانشون ( سواره نظام سبک و سنگینی که فقط در دشت باز و جنگ های بزن دررو کارایی داشت ، خصوصا سواره نظام سنگین که با توجه به وزن وحشتناک زره و سلاح هاش فقط یکی دو ساعت دوام رزمی داشت و فقط تو مرحله پاک سازی سپاهی که قبلا توسط پیکان های کمانداران سواره آشفته شده بود به کار میومد) و نداشتن ابزار محاصره بود.سپاهیان مغول قرون وسطی هم همینجوری بودن ولی باهوش تر از پارت ها چون به محض تصرف قلمرو سلسله جین توی چین شمالی مهندسای چینی رو به کار گرفتن و ابزار محاصره درست حسابی و تاکتیکاشو به کار بستن.
در طرف مقابل رومی ها استاد محاصره بودن و سه بار هم تا عمق قلمرو دولت اشکانی اومدن و پایتختش تیسفون رو هم تاراج کردن.[/right]
[right]یه بار در دوره تراژان که عمیق ترین پیشروی رومی ها بود و تمام بین النهرین تا کرانه خلیج فارس و حتی شهر شوش خوزستان رو گرفتن و به دلیل مشکلات لجستیکی و شیوع قحطی و بیماری عقب نشتن. دو دفعه دیگه تو دوره مارکوس اورلیوس و سپتیموس سوروس هم ماجرای تصرف تیسفون تکرار شد.[/right]
[/quote]
با سلام خدمت جناب مولتکه دلمون برات تنگ شده داداش
یه سوال؟
در زمان ساسانیان که ایران ارتش رسمی داشته و کلا دسته ارتشی ها داشتیم در یک تحلیل کلی ایرانی دست برتر را نسبت به روم داشته اند یا برعکس؟
در زمان ساسانیان ما چند بار تا دروازه های قستنطنیه رفتیم و اونها هم یه بار پرچم های ارتش ایران رو در زمان یکی از پادشاهان که اسمش خاطرم نیست بردند ولی در کل ساسانیان ارتش منظم تری از پارتیها داشتند

بابا زبون رسمیشون پهلوی بوده من خیلی با این حال میکنم زبون مادری بنده

[Moltke 1,442]

[right]beyro برادر[/right]
[right]دل ما هم برای همه دوستان باسواد و آزاداندیش تنگ شده[/right]
[right]انشالله در آینده در محیط های منطقی و آزاد و دور از قید و بند سانسور و تعصبات و نفرت پراکنی ها بازهم دوستان گرد هم آیند[/right]
[right]و اما در مورد سوال شما[/right]
[right]سپاه ساسانی سپاهی به اون صورت که بگوییم کاملا دائمی بود نبود.طبقه سوران سنگین که از میان اشراف انتخاب می شدند حسابشان جداست که در اصلاحات اواخر دوره ساسانی این هم برچیده شد و از عوامل اصلی ضعف عملکرد در جنگ با اعراب مسلمان هم همین ماجرا بود.سایر بخش های سپاه ساسانی به همان منوال قدیم از میان روستاییان از اقوام مختلف کشور انتخاب می شد که ناهمگونی در میانشان طبیعی بود.بر خلاف لژیونرهای رومی که سپاهیان حرفه ای تمام وقت بودند،تسلیحات یک دست داشتند و تعدادشان هم خیلی بیشتر بود.[/right]
[right]ماجرای پیشروی های ساسانیان هم بخش بزرگی اش برمی گردد به ظهور مسیحیت و گسترشش در قلرو روم و بحران های ناشی از آن و دو تکه شدن امپراتوری و تغییر سیستم اداری اش در دوره کنستانتینوس .بعدش هم که هجوم گسترده اقوام ژرمن و هون ها بر بدبختی های امپراتوری افزود.در هر حال ارتش امپراتوری روم از هر نظر ارتشی با سازماندهی قوی تر و حرفه ای تر از ارتش های پارتی و ساسانی بوده [/right]

[shagh1094 348]

درود آقا مصطفی.
اگه به لینک مقاله اصلی مراجعه کرده باشید متوجه میشید که آبشخوری که ازش استفاده کردم کتاب هست، پس من نمیتونم نوشته های کتاب چاپ شده رو دست کاری کنم و به صورت مقاله تو نت منتشر کنم، ولو اگر اشتباه باشه!
ممنون از دوستانی که در این مقاله نظر گذاشتند.