هواگرد هشداردهنده زودهنگام هوابرد ئی-6 مرکوری هواگرد هشداردهنده زودهنگام هوابرد ئی-6 مرکوری (E-6 Mercury)

[SSADEGHS 3,041]

به نام خداوند بخشنده مهربان

 

 

هواپیمای E-6 مرکوری که پیشتر آن را با نام E-6 هرمس می شناختند یک ایستگاه ارتباطی و پست فرماندهی هوابرد می باشد که توسط بخش دفاعی بویینگ ساخته و در سال 1989به منظور جایگزینی با EC-130Q وارد خدمت نیروی دریایی ایالات متحده شده است . اکنون وظیفه انتقال دستورالعمل ها از مرجع ملی فرماندهی {NCA} به ناوگان زیردریایی های حامل موشکهای بالستیک به این عضو تازه وارد محول می شد . در سال 1998 با افزایش توانمندی های پست فرماندهی و توانایی کنترل موشک های زمین پایه و بمب افکنهای هسته ای این وظیفه به مدل بی این هواپیما محول گشت ، به گونه ای که مدل بی این هواپیما جایگزین هواپیمای EC-135C در عملیات موسوم به LOOKING GLASS نیز شد .
تا سال 1991 ساخت این هواپیماها که در اصل آخرین تولیدات مشتق شده از طرح بویینگ 707 بودند نیز به پایان رسید .

همان طور که پیش تر نیز گفته شد این هواپیما نیز مانند آواکس E-3 SENTRY از طرح 707-320 بویینگ مشتق می شد . E-6 اولین پرواز خود را در تاریخ 19 فوریه 1987 از مرکز رنتون بویینگ به انجام رساند و رهسپار مرکز بویینگ در سیاتل شد تا نصب تجهیزات اویونیک آن تکمیل گردد . E-6 در تاریخ 22 جولای 1988 به منظور ارزیابی به نیروی دریایی تحویل داده شد . هرمس که در اصل مدل E-6A بود در سوم آگوست 1989 رسما وارد خدمت شد . در پاییز 1991 نیروی دریایی رسما خواهان تغییر نام E-6A به مرکوری شد . تا سال 1992 ، 16 فروند E-6A تحویل وینگ مربوطه شد .

بروز رسانی به E-6B

این بروز رسانی شامل ستاد نبرد و تجهیزات عملیاتی جدید می شد ، هم چنین سامانه های عرشه پروازی با کاکپیت نسل بعدی 737 جایگزین شده بودند . این تغییر اخیر موجب افزایش هوشیاری خلبان و صرفه جویی چشمگیری به نسبت بسته اویونیک پیشین میشد . نخستین مدل بی در دسامبر 1997 پذیرفته شد و نهایتا هر 16 فروند تا دسامبر 2006 به این استاندارد ارتقا یافتند .

طراحی

در طراحی بال های هواپیما از یک لبه برجسته شبیه به دندان سگ و یک نوک سه جانبه بهره برده شده است ، هم چنین در طراحی این هواپیما از یک سامانه ارتباطی با فرکانس بسیار پایین شامل دو آنتن با سیم های دنباله دار توام بهره برده شده است . کاکپیت مدل بی مانند نسل بعد بویینگ 737 دارای 6 نمایشگر دیجیتال و سامانه های مدیریت پرواز توام است .

 

 

 

سامانه های فرماندهی و کنترل

وظیفه تجهیز هواپیما به سامانه های مزبور به عهده لاکهید مارتین بوده است . سامانه کنترل ALCS به کار رفته در این هواپیما از امواج UHF به منظور تعیین وضعیت موشک و ماموریت محوله آن بهره می برد . زیر سامانه های سامانه UHF مذکور از سه دستگاه فرستنده گیرنده شکل یافته است .
سامانه سوییچ ارتباط دیجیتال هوابرد وظیفه یکپارچه سازی پردازشگر کنترل وجوه میانی در کنار یک واحد میانجی تجهیزات مخابراتی ، یک واحد نمایشگر و دیگر زیرسامانه ها می شود .
لینک های ارتباطی HF و UHF و SHF همگی توسط ترمینالهای هوابرد MILSTAR به همراه سامانه ماهواره ای MILSTAR تامین می شود .

موتور

E-6 از 4 موتور توربوفن CFM-56-2A-2 نیرو میگیرد که هر کدام به تنهایی توانایی تولید 110 کیلو نیوتن تراست را به ارمغان می آورند . هر موتور وزن خشکی معادل 2190 کیلوگرم دارد . موتور مذکور از فنی با 44 تیغ tip-shrouded ، کمپرسور سه مرحله فشار پایینی که توسط یک توربین فشار پایین چهار مرحله ای رانده می شود و یک کمپرسور 9 مرحله ای فشار پایین که توسط یک توربین فشار قوی یک مرحله ای رانده می شود تشکیل شده است ، هم چنین دارای محفظه احتراق با نشت اندک و نویز اندک می باشد .

 

سخن پایانی

E-6 می توان به بیشینه سرعت 960 کیلومتر بر ساعت دست یابد و خود را حداکثر به ارتفاع 40 هزار پایی برساند ، می تواند در حالی که حداکثر وزنش به هنگام برخاستن از باند به 154400 کیلوگرم می رسد در بازه ای 12144 کیلومتری نزدیک به 6 ساعت گردش کند . خدمه هواپیما بین 12 تا 25 نفر متغیر است .

بهره بری از این نگاشته با یاد عبارت WWW.MILITARY.IR برای همگان آزاد می باشد

منابع :

http://www.naval-technology.com/projects/e6a-bmercurytacamoco/

http://en.wikipedia.org/wiki/Boeing_E-6_Mercury

برای میلیتاری

----------------------
با تشکّر، منتقل شد
PersianKing

[SSADEGHS 3,041]

پیش تر به معرفی E-6 پرداختم اکنون بد نیست اشاره ای به برنامه ای داشته باشیم که این هواپیما در قالب آن مشغول به خدمت است .

TACAMO : TAKE CHARGE AND MOVE OUT

تاکامو : وظیفه را به عهده بگیر و راه بیافت !
در اصل یک سامانه دارای لینک های ارتباطی مقاوم است که به منظور حفظ توان ایجاد ارتباط در طول نبردی هسته ای طراحی شده است . وظیفه اجزای این برنامه تامین ارتباطات ما بین تصمیم گیران {NCA} و مجموعه ای از تسلیحات راهبردی هسته ای است . وظیفه اصلی این برنامه دریافت ، تعیین صحت و دوباره فرستادن پیام های اقدام فوری به نیروهای راهبردی ایالات متحده می باشد .
اما چگونه ؟
اجزای این برنامه با حفظ توانایی خود در ایجاد ارتباط بر روی تقریبا تمام فرکانسهای رادیویی { از VHF گرفته تا SHF } ، بهره بری از مدولاسیونها ، رمزنگاری و شبکه های گوناگون می توانند وجود ارتباطات را برای فرماندهان تضمین کنند .

اجزای برنامه

در سراسر ایالات متحده چهار پایگاه موجود است که 16 فروند E-6B را در قالب وینگ یک : وینگ ارتباطات راهبردی نیروی دریایی ایالات متحده و در پوشش سه اسکادران VQ-3 { معروف به گروه مرد آهنی } ، VQ-4 { معروف به سایه ها } و VQ-7 { معروف به گردن کلفت ها } به خدمت گرفته اند :

[center][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10243/tacamo-sites.gif[/img][/center]

[color=#00ff00]نقطه سبز[/color]: پایگاه عملیاتی اصلی ، پایگاه تینکر واقع در اوکلاهاما
[color=#0000ff]نقطه آبی[/color] : پایگاه مسئول هشدار ساحل غربی ، پایگاه تراویس واقع در کالیفورنیا
[color=#ff0000]نقطه قرمز[/color] : پایگاه هشدار جدیدی می باشد که در میانه سرزمین اصلی ایالات متحده واقع شده است
[color=#b22222]نقطه زرشکی { قهره ای !!}[/color] : پایگاه مسئول هشدار ساحل شرقی واقع در محدوده رودخانه پتاکسنت ، ایالت مری لند