وقتی که پلنگ خواب است وقتی که پلنگ خواب است خاطرات سرهنگ خلبان حسین وکیلی

[oldmagina 9,234]

arash666 گرامی . ممنون که این تاپیک رو زدی .طولایی در به فنا بردت تاپیکهای مختلف دارند .لطفا بدون توجه به لطف دوستان ! شما مطالب اصلی رو ادامه بده .
متاسفانه بعضی دوستان ید طولایی در به فنا بردن تاپیک ها دارند . این دوست گرامی می تونستند با یک پست نظر خودشون رو در مورد این شخص بگویند و موضوع تمام شود . ویرایش شده در اردیبهشت 93 توسط oldmagina

[F14AA 5,205]

یعنی آرزو به دل موندیم پای یه عده به تاپیک ها باز بشه و اون تاپیک به فنا نره !

آرش خان شما هم به ادامه تاپیک بپرداز و دوستان هم خواهشا سعی کنند بحث رو ادامه ندن تا تاپیک به دیار باقی نشتابه !

[Persian_ranger 1,859]

[quote]گفته میشد این افراد رو با هلیگوپتر بر بالای دریاچه نمک بردن و ریختن تو دریاچه نمک[/quote]
شما یه سر تشریف ببر دریاچه نمک... بخاطر خواص نمک احتمالا بقایای اجساد هنوز باقی مونده... !!!
هرچه بگندد نمکش میزنند، وای به روزی که [color=#ff0000][size=5]بگندد نمک[/size][/color]!!

[KOLAHSABZ 206]

با توصیفات جالبی شروع شد داستان فکر میکنم یک فرمانده نظامی باید اینطوری باشه کمی بد اخلاق ولی با اطلاعات کامل و احترام بزاره به نیروهاش

[sina65 12]

[quote name='arash666' timestamp='1399904917' post='377551']
خسرو داد هنگام بلند شدن از زمین ، چند بار تلاش کرد با برج مراقبت شیراز ارتباط برقرار کند و اجازه پرواز را بگیرد ، اما جوابی نگرفت ، دست آخر هم بدون اینکه موفق به کسب اجازه شود ، با چند ناسزای زشت ، از روی باند بلند شد ، [color=#0000ff]حین برخاست زیر چشمی نگاهی به رادیو انداختم ، فرکانس ها درست بودند . آرام دست بردم و صدای آن را زیاد کردم . هم زمان صدای برج به گوشمان رسید که [/color][color=#ff0000]عاجزانه عذر خواهی می کرد و طلب بخشای[/color][color=#ff0000]ش داشت[/color][color=#0000ff] ، خسرو داد هم هرچه بر زبانش آمد نثار روح اموات آن بیچاره کرد.[/color]

[/quote]

این تیکه خیلی باحال بود

[Arash 7,048]

[center][url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/140009853310423.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10266/140009853310423.jpg[/img][/url][/center]
[center]خسروداد[/center]

بخش دوم : هوانیروز پس از انقلاب
[color=#0000ff]جناب وکیلی در ادامه خاطراتشان به مسائل بعد از وقوع انقلاب اسلامی اشاره می کنند که در این جا برخی بخش هایی از آن را که جالب می‌باشد ذکر می‌کنم: [/color]
از بین نیروهای گروه پشتیبانی هوانیروز اصفهان که مورد اطمینان بودند ، ستوان رضا صالحی به عنوان رئیس و من را به عنوان معاون وی انتخاب کردند و به این ترتیب اولین سازمان اطلاعاتی با نام ( اطلاعات و ارشاد) در گروه ما تشکیل شد . در اولین قدم تعدادی از دوستان را که می توانستم روی آنها حساب کنم ، انتخاب کرده و سازمان اولیه را پایه گذاری کردم . هیچ یک از ما دوره خاصی در این رابطه ندیده‌بودیم و می خواستیم با توانایی‌های خود ، به جنگ نابسامانی ها برویم.
با توجه به مسئولیتی که به من دادند و اسمش با حفاظت همراه بود ،‌متاسفانه دوستان زیادی از من کناره‌گیری کردند . می ترسیدند که مبادا با توجه به شناختی که از گذشته اشان دارم ، آنها را به عنوان عواملی خاص معرفی کنم و دچار دردسر شوند .
در کارها فشار زیادی بود و یکی از دلایل بروز این فشار ها ، کنار گذاشته شدن مدیریت های رسمی فرماندهی بود که دفاتری چون (‌شورای فرماندهی ) ، ( سیاسی ایدوئولوژی) ، ( انجمن‌های اسلامی) به جای آنها تشکیل شده بود .
وظایف این دفاتر که هر کدام قدرتی ما فوق قدرت فرماندهی پایگاه‌ها را داشتند در روزهای اول موازی با فعالیت های ما انجام می شد . در حقیقت سازمان‌های اطلاعاتی دیگری با نام‌هایی متفاوت ، درحال انجام وظیفه بودند که با قوانین اطلاعاتی ارتش آشنایی نداشتند و به دلیل نداشتن تجربه‌ی مدیریتی در ارتش و همچنین جوان بودن اعضاء ، فرماندهان را دچار مشکل کرده بودند. به این ترتیب با روی کار آمدن سازمان سیاسی ایدوئولوژی ، روحانیون هم وارد پایگاه شدند و مشکلات ما شکل بدتری به خود گرفت.
در حقیقت بیماری‌هایی چون خبر چینی ، مجیز گویی ، و حس انتقام جویی به این دفاتر نوپا سرایت کرد . روحانیون هم که با قاعده کار در ارتش آشنا نبودند ، با استفاده از روش های دلسوزانه ، ناخواسته جبهه‌ای مقابل ما باز کردند که در چندین مورد موجب بروز تنش شد.
هم زمان با بروز این گونه مشکلات ، گروه دیگری به نام گروه تصفیه شکل گرفت که با توجه به عملکرد نامناسبش ، مدتی بعد بین نیروهای پایگاه به گروه سیاه جامگان معروف شد .
نیروهای پایگاه به چند دسته تقسیم شده بودند :‌دسته اول ، کسانی بودند که در زمان انقلاب رو در روی نیروهای انقلابی ایستاده بودند و جرمی جز حرف زدن نداشتند . اینها فکر می‌کردند ، که حالا که انقلاب پیروز شده ، آنها را می گیرند و اعدام می کنند ، بنابراین در تلاش بودند که یا کناره گیری کنند و با خطاها را جبران کنند ، اما کسی به آنها میدان نمی‌داد.
دسته دوم ، کسانی بودند که قبل از انقلاب وضع مناسبی از نظر اخلاق و رفتار نداشتند و حالا کاسه داغ‌تر از آش شده بودند. آنها تلاش می کردند با خود نمایی و استفاده غیر اصولی از انقلاب و احکام اسلام ، جایگاهی برای خودشان پیدا کنند که متاسفانه موفق هم بودند. این دسته نو انقلابی‌های دو آتیشه بودند که بیشترین ضربه را انقلاب می زدند . مثلا اگر دیده بودند که قبل از انقلاب کسی در جایی رقصیده ، دیگر از او نمی گذشتند . با اطلاعات خصوصی که از همکاران خود داشتند ، به جان مابقی نیرو‌ها افتادند. در واقع این گروه و اعضای گروه تصفیه که در رابطه با مسئولیت‌هایشان هیچ ضابطه و قانونی را رعایت نمی کردند ، عواملی بودند که پمن ایجاد رعب و وحشت بین نیروها ، متاسفانه باعث پایین آمدن کارایی یگان‌ها شدند.
من و یکی از بچه‌های حفاظت به اسم آقای خسروی که از این روش ها و برخورد‌ها به تنگ آمده بودیم ، جلسه‌ای تشکیل دادیم تا روش موثری را در مقابله با این‌گونه برخوردها پیدا کنیم. قرار بازدیدهایی انجام دهیم و به رفتار و برخورد نیروها نمره بدهیم و هرماه طی جلسه‌ای نتیجه را به اطلاع تک تک افراد برسانیم و کسانی را که احتیاج به راهنمایی داشتند، بدون ایجاد ترس ووحشت دعوت به همکاری کنیم.
در یکی از همین بازدیدها متوجه چند نفر از همکاران شدم که ریش‌های بلندی داشتند . بعد از پایان بازدید آنها را به دفتر احضار کردم و پرسیدم : ( چرا آنقدر ریش‌های تان بلند است ؟)
جواب دادند : ( در کتابی خوانده‌ایم که مستحب است ، ریش مرد مسلمان به اندازه یک قبضه بلند باشد)
چون در مقام مسئول قرارداشتم ، به آنها گفتم : (‌ریش بلند ، نباید معیار ارزیابی یا علامتی برای مسلمان خوب یا بد بودن باشد ، شما نظامی هستید و اگر می خواهید ریش بگذارید ، باید کوتاه باشد ، این ریش‌های آشفته و در هم پیچ خورده، انضباط ارتش را خراب می‌کند )
مدتی بعد آنها را دیدم و باز تذکر دادم ، اما توجهی نکردند . کار به جایی رسید که مجبور شدم با ارسال نامه‌های به دفتر حضرت امام کسب تکلیف کنم ،‌از دفتر استفتائات جواب رسید : (‌باید مقررات ارتش رعایت شود)
من هم عین نامه را به یگان‌ها ارسال کردن تا نیروها با وضع بهتری در پایگاه ظاهر شودند. با این حال باز هم همان تعداد نفرات نسبت به حکم امام هم توجهی نداشتند .
همین دسته از افراد که گاه عضو انجمن اسلامی بودند ، شکایت فرماندهان را به اشخاصی خارج از ارتش می‌کردند که با قانون نظام آشنا نبودند. سسرباز ساده به مسئول انجمن اسلامی شکایت می کرد ، که فرمانده‌ام گفته است : ریشت را کوتاه کن .
از انجمن اسلامی‌ها نامه‌ای به امضای یک استوار یا گروهبان به دفتر فرماندهی می‌رسید که شما چرا از ریش سرباز ایراد گرفته‌اید ؟!
و به این ترتیب ، در جلسات شورای فرماندهی ، توان مدیریتی فرمانده و مسئول زیر سوال می رفت و سر انجام با یک برچسب ضد انقلاب کنار گذاشته می‌شد.
در همین دوران که برای بازدید و امتیاز بندی یگان به یگان جلو می رفتیم ، ناگهان گروهی از هوانیروز تهران به ریاست (سرهنگ خلبان علی سعدی نام) و (سرهنگ خلبان حسین فلک پور) و تعدادی دیگر برای انجام تصفیه‌ها وارد پایگاه شدند.
این گروه قبل از این که حفاظت را در جریان قرار دهند ، اسامی تعدادی از خلبان‌ها و نیروهای فنی را از انجمن اسلامی گرفته بودند. از روش کار ما هم با خبر بودند و با بررسی پرونده ها و نمراتی که به نیروها داده بودیم ، خوشحال شدند ، اما خوشحالی آنها از این بود که با توجوه به صورت نمرات کارشان راحت شده بود و کسانی که نمرات پایین تری داشتند را می توانند برای تصفیه انتخاب کنند.
وقتی به نیت آنها پی بردم به رئیس شان اعتراض کردم که آقا با حیثیت مردم بازی نکنید ، کسانی را تصفیه کنید که مطمئن هستید از عقاید خلاف خود باز‌نمی‌گردند ، فکر بعد را هم بکنید تا نیروهای متخصص و مورد نیاز را از دست ندهیم که بعد نتوانیم جمعشان کنیم .
متاسفانه قبل از ما افراد تاثیر گذار و دو آتیشه ، هیزم آتش را زیاد کرده بودندو کار از دست ما خارج شده بود.
بعد از چند روز بررسی گروه به تهران بازگشت و مدتی بعد بع ندریج اسامی نفرات را برای ما فرستاند تا آنها را به تهران بفرسیتم . افراد انتخابی مستقیما به پادگان لشگرک برده می‌شدند و تا زمان بررسی پرونده‌هایشان آنجا بازداشت بودند.
مدتی بعد از مسئولان اطلاعاتی خواسته شد تا برای بررسی پرونده‌ی افرادی که به تهران فرستاده شده بودند به لشگرک بروند. در همان جلسه اول در برگه‌ی اسامی که در مقابلم گذاشتند ، چشمم به کسانی افتاد که سابقه بدی نداشتند. اعتراض کردم و پرسیدم که چه کسانی اسامی آنها را داده‌اند .
پاسخ دادند : عواملی که داشته‌اند آنها را معرفی کرده‌اند.
در مقابل خدا و وجدانم مسئول بودم ، لذا از مسئول جلسه خواستم که قبل از حضور متهمان در دادگاه ، در جلسه بررسی عواملی که آنها را معرفی کرده‌اند حضور داشته باشند تا صحت و سقم خبر‌هایی را که داده‌آند تائید کنند.
این کار انجام شد و از تمام نفراتی که به اتهام‌های گونا‌گون بازداشت شده بودند ، به جز یک نفر همه تبرئه شدند. پرونده فرد خبر چین هم در یک جلسه ویژه مورد بررسی قرار گرفت که با سرزنش به خدمت بازگشت.
همین افراد تبرئه شده در طول جنگ بدون کوچکتری چشم‌داشتی ، رشادت‌ها و از خود گذشتگی‌هایی از خود نشان دادند که باور کردنی نبود و برخی هم به شهادت رسیدند که روحشان شاد باد.

[Goebbels 38,203]

ممنون برادر جالب بود

[sina65 12]

بعد از انقلاب چه اتفاقی برای تیمسار خسروداد افتاد؟؟؟

[Arash 7,048]

[b]بخش سوم : جنگ ، اولین سانحه[/b]

در 17/7/59 با یک فروند کبرا برای اجرای ماموریتی به کرمانشاه رفتم ، از همان ابتدا شخص بود هماهنگی لازم وجود ندارد . معلوم نبود من با یک فروند هلی کوپتر ، چه تاثیری در کارایی گروه کرمانشاه دارم ؟
از لحظه ورود به پایگاه با مشکلی مواجه شدم که از رفتن به آنجا پشیمان شدم. خلبان‌های گروه کرمانشاه ، آنچنان با هم منسجم و رفیق بودند که برای اجرای ماموریت‌ها ، فرد غریبه را به خود راه نمی دادند . برای من هم که در گروه خود دارای جایگاه و احترام ویژه‌ای بودم ، این برخورد ها به معنای بدترین بی احترامی بود . یکی دو روز این وضع را تحمل کردم ، اما سرانجام به سراغ سرهنگ قانع فرمانده پایگاه رفتم و گفتم : اینجا چه خبره ، من از اصفهان برای کمک اومدم ، حالا دارن من رو به بازی می گیرند . یک روز می گن برو کرمانشاه ، روز بعد ایلام . خودتون می دونید که توی گروه خودم تا وقتی که من هستم خلبان‌های کبری جرات عرض اندام ندارند ، اما اینجا معلوم نیست چه خبره ، شدم مثل بوف کور !
سرهنگ مرا با خود به ایلام برد و تلاش کرد ضمن شناسایی من به بچه‌ها ، آنها را به همکاری با من دعوت کند ، اما کار به جایی نرسید و با برگشتن او به کرمانشاه ، روز‌گار تلخم از سر گرفته شد.

اواخر مهرماه 1359 برای ماموریتی دوباره به ایلام رفتم ، احمد کشوری فرمانده گروه ایلام بود . نه من و نه او هیچ کدام شناختی از هم نداشتیم و فقط می دانستیم خلبان کبرا هستیم . فضل الله مشهدی یکی از اساتید خلبان مرکز آموزش معاون وی بود ، او مرا خوب می‌شناخت و با اخلاقم آشنا بود.
همان روز اول متوجه شدم ، احمد و فضل‌الله هر روز عصر به استانداری می روند و ساعاتی بعد با اطلاعاتی که از وضعیت دشمن می گیرند ، باز می گردند. بعد بدون آنکه چیزی به کسی بگویند ،‌تیم آتش را به سلیقه خودشان می چینندو به منطقه عملیاتی می‌روند. فقط خودشان می دانستند ، مسیر رفت و برگشت از کجاست . این روش برای کار تیمی مناسب نبود و می توانست خطر ساز باشد . بنابراین در فرصتی مناسب اشکال کار را با آنها در میان گذاشتم . کشوری برخورد مناسبی نکرد و کارمان به مجادله کشید . به او گفتم : مرد حسابی این چه روشیه پیش گرفتی ؟ چرا اطلاعات را بین خلبان‌ها مطرح نمی کنی ؟ اگه کسی بین راه دچار سانحه شد یا فرود اضطراری کرد ، نمی دونه کجاست و از چه راهی باید برگرده . شما فکر کردید فقط خودتون نقطه اطمینان و اعتماد مملکت هستید و بقیه ستون پنجم‌اند؟
گرچه با این اتفاق اخلاق‌ها به هم ریخت و قدی تنها شدم . اما تا حدی موثر واقع شد و هر دور روش کارشان را تغییر دادند. یکی از این تغییرات استفاده از من به عنوان فرمانده تیم عملیات بود که روز بعد در اولین اقدام با دو تیم سنگین به سوی نیروهای عراقی یورش بردیم.
من و فضل‌الله با هم پرواز می کردیم و تیم خودمان را داشتیم ، کشوری هم با دو فروند دیگر تیم خودش را داشت. با این حال هدف عملیات برای هر دو تیم یکی بود.
منطقه کفی بود و از تپه ماهور ها برای پنهان شدن استفاده می کردیم . عراقی‌های هم مترصد زمان مناسب ، روی محلی که ما مخفی شده بودیم ، ثبت تیر کرده و دقیقه شماری می کردند تا هلی‌کوضتر از مخفیگاه خارج شود. آخرین بار که ارتفاع کم کردیم و پشت مانع پنهان شدیم ، احساس ناخوشایندی سراغم آمد. فضل‌الله استاد ماهر و دانایی بود. به او گفتم ، فکر می :نم عراقی‌های موقعیت ما رو پیدا کردند ، بهتره جامون رو عوض کنیم . بدون مکث جواب مثبت داد .
حدود صد متر جامان را عوض کردیم ، هم زمان علی زمانی و جواد پور صدری به نقطه قبلی ما رسیدند و آرام آارام از پشت تپه بالا آمدند تا آتش کند . فرصتی نبود تا به آنها هشدار دهم ، عراقی‌ها به محض اینکه ملخ هلی‌کوپتر را دیدند شروع به شلیک کردند و با انفجار اولین گلوله توپ ، هلی‌کوپتر میان کوهی از آتش فرو رفت و زمین خورد. سریع خودمان را به آنها رساندیم و از فضل‌الله خواستم تا در نزدیک‌ترین محل روی زمین فرود آید. وقتی فضل‌الله هلی‌کوپتر را به زمین نزدیک کرد ، تحمل نکردم و بدون توجه به زیر پایم با سرعت بیرون پریدم ، اما تا رسیدن پاهایم به زمین مدت زمانی سپری شد و ناگهان با تمام وزن محکم به زمین خوردم و تا تپه پایین مثل گلوله غلط زدم.
صدمه‌ای ندیده‌بودم و بلند شدم ، در آن لحظه هر دو خلبان میان آتش دست و پا می زدند . سرانجام با کشیدن دسته اضطراری درها ، موفق به نجات آنها شدم و همان لحظه محمد مهر آبادی با هلی‌کوپتر شناسایی از راه رسید و هر دو را به بیمارستان منتقل کرد.
چند روز بعد در تاریخ 4/8/59 با یک فروند هلی‌کوپتر تاو آماده اجرای ماموریت شدیم. طبق معمول مهرآبادی هم هلی‌کوپتر نجات ما بود. از کمک خلبان خواستم سیستم ها را چک کند و آماده شلیک باشد :[list]
[*]( سیستم کاملا سالمه فقط هدف بده)
[*]خوب سیستم رو چک کن ، نریم وسط میدون آتیش و بگی دستگاه کار نمی کنه
[/list]
برای اولین بار بود که می خواستم از کابین عقب ، رها شدن موشک ضد تانک را ببینم . هنوز وارد میادان آتش نشده بودیم که برای اطمینان دوباره از کمک خواستم که مطمئن شود که مشکلی برای پرتاب موشک نداریم. مکثی کرد و با بررسی سویچ ها دو باره اعلام آمادگی کرد :[list]
[*]حسین جان! همین الان هدف بده تا برات پودرش کنم . نگران چی هستی
[/list]
پس از موضع گرفتن از کمک خواستم اولین موشک را رها کند ، زمان بیش از حد انتظار طول کشید و صدایم درآمد :[list]
[*]چه کار می کنی؟ اگر بخواهی برای هر موشک اینقدر معطل کنی که ما رو می زنند.
[/list]
وقتی گفت : دوربین چیزی را نشان نمی دهد ، وا رفتم و بدنم یخ کرد .[list]
[*]یعنی چی ؟ تو که گفتی همه چیز سالمه ، این همه ادوات که بدون دوربین هم قابل دیدنه ،‌ دقت کن وقت نداریم
[/list]
رای اینکه فضای بهتری داشته باشد ، قدری ارتفاع گرفتم و بالای صخره‌ای ایستادم ، به راحتی می‌دیدم گلوله‌های توپ و خمپاره ، شیارها و صخره ها را چنگ می زنند و لحظه به لحظه بالاتر می‌آمدند . برای آخرین بار سیستم‌ها را یکی یکی نگاه کردم و با اطمینان از سلامت آنها از کمک خلبان خواستم عجله کند.[list]
[*]همه چیز دیده می شه ، اما سیستم....
[/list]
با صدای انفجار سنگینی مابقی حرفش را نشنیدم . هلی‌کوپتر از حال طبیعی خارج شد ، سرش بالا رفا و سپس از سمت دم سقوط کرد.
زیر نقطه‌ای که ایستاده بودیم شیار تنگی به اندازه بدنه هلی‌کوپتر وجود داشت که بعد از چند متر عمق به رودخانه خشکی می رسید. وقتی سر هلی‌کوپتر بالا رفت در همان لحظه اول ملخ اصلی به دیواره ها برخورد کرد و از هم متلاشی شد. بعد هلی‌کوپتر مثل تکه سنگی ، مسیر شیار را با سرعت پیش گرفت و از قسمت دم به زمین اصابت کرد. چند لحظه مثل درخت کاشته شده سرپا ایستاد و ناگهان از سمت جلو ، محکم به روی زمین افتاد و تا سینه درون ماسه ها فرو رفت.
لحظاتی گیج ومنگ بودم و باورم نمی‌شد که سانحه داده ام. میان بی‌هوشی و هوشیاری ناگهان با هرم آتشی که به جلو هجوم می آوذد به خودم آمدم و تازه به واقعیت بروز سانحه پی بردو
شیشه سمت راست کاملا فروریخته بود ، با تمام قدرت خودم را به جلو پرتاب کردم اما درد سنگینی از طریق کمربند‌ها که هنوز بسته بودند به شکم و شانه هایم وارد شدو نفسم حبس شد.
تا به خود بیایم ، بوی روغن سوخته و دود و حرارت آتش ریه‌هایم را می سوزاند و سرفه امانم را بریده بود. کمربند‌ها را باز کردم . آتش بالای سرم چتری باز کرده و گاه تا چند متر جلوتر از دماغه هلی کوپتر پیش می رفت. هیچ صدایی از کمک خلبان به گوشم نمی رسیدو نگرانش بودم. در اولین اقدام دستگیره‌های اطفاء حریق را کشیدم . گرچه در آن لحظه تاثیر مثبتی نداشت اما از نظر روحی آرامم کرد و سپس به سمت جلو خیز برداشتم و هم زمان با خارج کردن سر از داخل کابین ، دسته انهدام شیشه‌ها را کشیدم که ناگهان با صدای انفحجار مهیبی ، دنیا پیش چشمانم تیره و تار شد . صورتم در اثر ترکش های شیشه آسیب دید.
با خروج از هلی‌کوپتر ، در زیر شعله‌ها به سمت کابین جلو رفتم ، کمک خلبان بی حال افتاده بود و سرش به سمتی خم شده بود باریکه‌ای از خون از کنار لبش جاری بود. شکی نبود که تمام کرده و کاری از دستم بر نمی آید . اما همان لحظه ، نیرویی از درونم خواست تا او را صدا کنم:[list]
[*]بلند شو . هلی کوپتر آتیش گرفته ، الان منفجر می‌شه
[/list]
چشم چپش پلک زد و بسته شد. معطل نکردم و دست بردم و کمربند‌هایش را باز کردم و دست‌ها را زیر بغلش فرو بردم و هیکل سنگینش را از داخل کابین بیرون کشیدم. وقتی بیرون آمد ، خودش روی دو پا ایستاد . وقتی خیالم راحت شد ، رهایش کردم و سمتی دویدم. چند قدم نرفته ، برگشتم و نگاهش کردم . شوکه شده بود و بی توجه به شعله‌ها هنوز مات سرجایش ایستاده بود.[list]
[*]بخواب رو زمین یا فرار کن . الان منفجر می شه!
[/list]
وقتی دیدم عکس العملی نشان نمی دهد به سویش دویدم و دستش را روی شانه ام انداختم و از او خواستم که به دنبالم بیاید. حالا بین دست و پای او گیر کرده بودم و هرلحظه انتظار تکه پاره شدن خودم را می کشیدم که دو دست گرم زیر بغل هایم فرو رفت:[list]
[*]ولش کن ، بدو ، من میارمش
[/list]
وقتی برگشتم ، چهره مهربان سرهنگ کشفی فرمانده توپخانه منطقه را دیدم که با دست اشاره می کرد که به سمت هلی‌کوپتر نجات بروم. به سختی خودمان را از صخره‌ها بالا کشیدیم و سوار هلی‌کوپتر نجات شدیم. محمود مثل همیشه بالاترین سرعت را به کار گرفت و به پرواز درآمد.[list]
[*]محمود جان عجله‌ای برای مردن نداریم . می تونی آروم تر بری ؟
[/list]
به این جور پرواز کردن عادت داشت . اول چشم تو چشمم انداخت و بعد با عصبانیت گفت: تو وقتی از دست موشک های دشمن فرار می‌کنی ، رعایت قوانین پرواز رو می‌کنی ؟ مرد حسابی ! کلاس آموزش که نیست. فکر کنم باید داد بزنم سرت بکشم تا تو دیگه توی کار من دخالت نکنی![list]
[*]بابا ابن تکون ها داره حالم رو به هم می زنه ، فکر من نیستی ، فکر این بد بختی باش که هنوز تو فکر اینه که چه اتفاقی افتاده.
[/list]
وقتی در پایگاه کرمانشاه از هلی‌کوپتر پیاده شدم. محمود صدایم کرد و ملخ دم هلی‌کوپتر را نشانم داد. معلوم نبود برای چه خداوند آنهمه لطف را یکجا شامل حال ما کرد. هر دو ملخ دم در اثر برخورد با جسمی سخت ، علاوه بر پارگی ، خم شده بودند . با آن شرایط هلی کوپتر به هیچ شکل قابل پرواز نبود ، اما ما را صحیح سالم به پایگاه رسانده بود.

[Arash 7,048]

عملیات بیت المقدس
روز های آخر فروردین 61 همراه تیمی ، عازم منطقه عملیاتی جنوب شدم. باز هم بی برنامگی و کمبودهای گذشته روی دلم تلمبار شد . [color=#0000ff]از عذاب آور ترین لحظات ، رفت و برگشت از ماموریت بود. قاشق و چنگال و بشقاب و لیوان و تاید و دستمال کاغذی ، به همراه لباس وسایل پروازی مثل کاپشن و کلاه پرواز و در کنار آنها جلیقه ضد گلوله‌ای که بیست کیلو وزن داشت ، وبال گردنمان بود تا هرجا می رویم به دنبال خودمان ببریم. [/color]
[color=#0000ff]رفت و برگشت ما ونیروهای فنی به منطقه عملیاتی بیشتر شبیه به عذاب شب اول قبر بود . تمام آنچه که نیاز داشتیم را داخل کیسه و ساک می کردیم و به سمت جبهه راه می افتادیم . تا نزدیکترین شهر به جبهه مشکلی نبود اما دردسر از جایی شروع می شد که به علت سرما و گرمای منطقه ، کنار جاده می ایستادیم و ماشین‌های گذری را التماس می کردیم. [/color]
[color=#0000ff]همین شرایط به صورت حادتری موقع برگشت داشتیم.خسته و کوفته از مبارزه با دشمن ، ابتدا با کامیون و وانت خودمان را به نزدیکترین شهر منطقه عملیاتی می رساندیم. بعد به دنبال بلیت اتوبوس شهر را زیر پا گذاشته و در نهایت با کامیون های حمل آجر ! و نفتکش‌ها ، به مسافرت خودمان ادامه می دادیم . بازهم شهر بعد و شهر بعدی تا سرانجام خسته به منزل می رسیدیم و همان جا پشت در از خستگی به خواب می رفتیم!‌[/color]
این گونه مشکلات پیش و پا افتاده ما را راحت از پا می‌انداخت. در عملیات فتح المبین چندین بار به مسئولان تذکر داده بودم که چادرهای برزنتی نمی تواند حفاظ خوبی برای ترکش بمب باشد . بیش از چهل پنجاه نفر از خلبان‌ها و نیروهای فنی در بدترین شرایط منطقه و بدون داشتن امکانات اولیه ، چسبیده به هم در زیر چادر می‌خوابیدند، [color=#ff0000]در حالی که در قرارگاه‌ها و اردوگاه‌های دیگر ، استحکامات کافی برای جان عزیزان وجود داشت.[/color] اگر در محوطه قرار گاه ما بمب خوشه‌ای منفجر می‌شد، نیمی از گروه پشتیبانی اصفهان به رحمت بی دقتی مسئولان می‌پیوستندو ازرش خدا بیامرز هم پیدا نمی کردند.
عدم توجه به امنیت و رفاه جنگی نیروهای هوانیروز ، شاید یکی از مثال‌زدنی ترین نمونه‌های بی دقتی فرماندهانی و مسئولان جبهه و جنگ در طول دوران دفاع مقدس باشد. خدمات رفاهی ارائه شده به نیروهای هوانیروز به هیچ وجه متناسب با میزان بالای ماموریت های آنها نبود . مناعت طبع خلبانان و عدم توجه فرماندهان باعث مشکلات زیادی می‌شد که شرح آن مثنوی هفتاد من کاغذ است.
[color=#008000]البته در زمینه ایجاد کمبود ها خودمان هم مقصر بودیم ، ماموریت‌ها را فی سبیل‌الله می رفتیم و روی برگه ماموریت می نوشتیم: ( کمک به جبهه‌ها) . مسئولان امر هم خیالشان راحت می شد و اگر حقوقی‌ هم داشتیم ، آن را از ما گرفته و به امان خدا رهایمان می‌کردند. آن روزها کسی به فکر این نبود که این مدارک را جمع‌کند و امروز به عنوان سندی از ایثار و حضور ارتش در جنگ نشان بدهدو چون ماموریت [/color][color=#ff0000]فی سبیل‌الله[/color][color=#008000] بود ، مدارکش را نابود می کردند تا مبادا ریا شود و از ارزش‌ها کاسته شود.[/color] بنابراین نگاه بیش از اندازه اسلامی بعضی های ما را از حقوق خودمان هم دور کرد، به طوری که امروز نیروهای هوانیروز چیز زیادی برای ارائه عملکرد خود ندارند.
حالا در اهواز و در منطقه عملیاتی بیت‌المقدس ، به نوع جدید از بی‌توجهی ها برخورد کرده‌بودم. بیش از سی فروند انواع هلی کوپتر را در کارخانه فولاد اهواز که خودش هدف اقتصادی بود ، میان هزاران کیلومتر کابل‌های فشار قوی و دکل‌های بلند پارک کرده بودند. کابل‌ها مثل تار عنکبوت آسمان بالای سرمان را آذین کرده بودند و راه فرار را بسته بودند. از هر طرف که قصد برخواستن می کردی ، دکل‌ها و کابل‌ها مقابلت صف می کشیدند. چند بار به مسئولان تذکر دادم امام آنقدر درگیر مسائل پیش از عملیات بودند که توجهی نکردند . در همین ایام یک روز در حین گشت در قرارگاه بودم که که یکی از خلبان‌ها در میان میدان ، موتور یک هلی کوپتر شناسایی را روشن کرد و آماده پرواز شد. ناگهان صدای ناهنجاری به گوشم رسید ، آنقدر مهیب بود که همه از چادرها بیرون ریختند ، بالطبع نگاهم را به هلی‌کوپتر در حال پرواز دوختم و منتظر فاجعه ماندم ، اما اتفاقی نیافتاد و هلی‌کوپتر با آرامش راهی آسمان شد. محل برخاستن را نگاه کردم ، از وحشت آنچه که میدیدم مو بر تنم راست شد، دو رشته کابل فشار قوی پاره شده و روی زمین افتاده بودند. برایم مسلم بود که هلی‌کوپتر با آنها برخورد کرده. سریع با خلبان تماس گرفتم و از وضع هلی‌کوپتر پرسیدم :[list]
[*]همه چیز خوبه ، مشکلی ندارم
[*]حس نکردی به چیزی خوردی ؟
[/list]
با اینکه خلبان مطمئن بود ، از او خواستم با رعایت احتیاط سریع فرود بیاید. وقتی به هلی کوپتر رسیدم از تعجب خشکم زد ، مطمئن بودم که کابل‌ها در اثر برخورد با هلی کوپتر قطع شده‌اند ، اما کوچکترین نشانه‌ای روی بدنه یا ملخ دیده نمی‌شد!
خلبان هم دچار شوک شده بود و محل و زاویه برخاستنش را کنترل می‌کرد. چند لحظه بعد مسئولین شرکت برق اهواز در محل حاضر شدند. برای اینکه مسئول خودمان را هوشیار کنم ، اولین سوالی که از برقی‌ها پرسیدم :[list]
[*]می شه این دکل‌ها را از منطقه جمع کرد؟
[/list]
اجازه ندادم مسئول مربوطه به سوالم بخندد و بلافاصله گفتم:[list]
[*]اگر نمی‌شه ، حداقل برقش رو قطع کنید تا ما جزغاله نشیم.
[/list]
نخواستم اثر نیش کلام و شرم اشتباه را توی صورت فردی که آن محل را برای فرود انتخاب کرده بود ببینم . راهم را پیش گرفته و در حالی که خدا را شکر می‌:رد به سمت قرارگاه رفتم.
چند روز بعد به محلی به نام خضریه نقل مکان کردیم . مسئولان یک قدم به جلو برداشته بودند . محل فرود هلی کوپترها را صاف کرده و یا ایجاد خاکریز اقدامات احتیاطی را انجام داده‌بودند.

ادامه دارد

[rasoolmr 1,452]

این وکیلی که شما ازش خاطره نقل کردید میتونم بگم یه دورغگوی بیشرم بیشتر نیست .

از تعریف و تمجیدش از یه جانی بالفطره و قاتل مردم (خسروداد) که سراسر عمرش فقط جنایت کرد و مردم رو کشت و با هر کشتاری ترفیع گرفته اونوقت این جناب وکیلی چنان ازش تعریف کردهع که هر کی ندونه فکر میکنه این یارو یه پا قهرمان ملیه

فردی که در سرکوب مردم عشایر و روحانیون و مردم شهرها دست داشته و با هر کشتار درجه گرفته رفته بالا و در فاجعه 17 شهریور سال 57 نقش اصلی رو داشته و در کودتای ژنرال هایزر نقش مجری رو بر عهده داشته چنان ازش تعریف و تمجید شده که گویا یک نفر فرشته پس از انقلاب اعدام شده
با تعریف هایی که از این قاتل بالفطره کرده احتمالا از اون دسته آدم هایی بوده که در دارو دسته خسروداد بوده و بدش نمیومده با انجام کارهای مشابه خسروداد ترفیع بگیره و تصفیه نشدنش بعد از انقلاب بخاطر رافت اسلامی بوده . خودش نقل میکنه که هیچکس تحویلش نمیگرفته و برخوردهای همه حتی همقطارانش با ایشون کاملا سرد بوده و در بین اونها کاملا شناخته شده بوده

در خاطراتی که نقل کرده کاملا پیداست که جناب وکیلی در بین همقطارانش هم از هیچ جایگاه درخوری برخوردار نیست و کسی بهش محل نمیذاشته و برخوردشون باهاش کاملا سرد بوده و هیچ دوستی گویا نداشته اینجاست که این جناب عقده هاشو در دروغگویی و داستانپردازی و قضاوتهای نابجا و تفسیرهای خودساخته و وارونه کردن اتفاقات خالی میکنه . جایی که تعریف میکنه حتی وقتی شهادت بستگانش رو هم بهش میدن بازم تمام پرسنل واکنش سرد نشون میدن . همقطارانی که در جنگ اون همه بهم وابسته بودن و برا همفداکاری میکردن و بخاطر هم میمردن اصلا به این جناب هیچ محلی نمیذاشتن

برخی وقایع رو هم با دروغپردازی سعی کرده خودش رو بنوعی تبرئه کنه . مثلا وقتی در گزینش رد شده اومده با داستانپردازی دروغ و نسبت های دروغ و آبکی به گزینشگران خودش رو مهم جلوه بده و از اینکه بخاطر وجود پرونده و سوء پیشینه نتونسته در جایگاه اطلاعاتی قرار بگیره خودش رو مبرا بکنه .

جالبه که هیچکدوم از همقطارانش بجز ایشون بهیچ وجه شاکی نبودن و هیچکدوم انصراف ندادن و چیزی خلاف شان و خلاف حرفه ای که می بایست براش انتخاب میشدن احساس نکردن و هیچکدوم این حرف هایی که این جناب نسبت داده رو متوجه نشدن و فقط ایشون بودن که رانده شدن و بخاطر همین سعی کرده با دروغپردازی بنوعی برای خودش آبرو و اعتبار کسب کنه

اضافه میکنم کسانی که در جبهه حضور فعال داشتن بهنگام بازنشستگی با درجه امیری بازنشسته میکنن مگر اینکه طرف تایید نشه . در اینصورت کسانیکه تایید نشن و مورد داشته باشن نمیتونن به هیچوجه درجه سرداری بگیرن حتی اگه سالها از وقت درجه گرفتنشون گذشته باشه و یا بهر میزان که کار کرده باشن فرقی نمیکنه
بازنشسته شدن این جناب درحالیکه خودش رو اینهمه مهم معرفی کرده ولی درجه اش در سرهنگی توقف کرده و با درجه سرهنگی بازنشسته شده ولی همقطارانش حتی اونهایی که کمتر از این یارو بودن با درجه سرداری و امیری بازنشسته شون کردن یا میکنن گویای خیلی حرفهاست . کسانیکه در نیروهای مسلح باشن میدونن

[quote name='sina65' timestamp='1400330214' post='378962']
بعد از انقلاب چه اتفاقی برای تیمسار خسروداد افتاد؟؟؟
[/quote]

خسروداد(مسئول مستقیم کشتار 17 شهریور 57 ) به همراه ارتشبد نصیری (رئیس و جلاد ساواک ) ،سپهبد رحیمی (فرمادار نظامی تهران و رئیس شهربانی ، از مسئولین مستقیم کشتارهای مردم در جریان انقلاب) ، سرلشکر رضا ناجی (معروف به قصاب مسئول کشتار مردم اصفهان ) ، به حکم دادگاه انقلاب و با امضای شخص امام (ره) اعدام و تیرباران شدن در تاریخ 26 بهمن 57 فقط 4 روز پس از پیروزی انقلاب.

اونقدر جنایت کرده بودن و شناخته شده بودن که به محض دستگیری با محاکمه فوری اعدام شدن ویرایش شده در خرداد 93 توسط rasoolmr

[KOLAHSABZ 206]

[quote name='rasoolmr' timestamp='1401287972' post='381206']
این وکیلی که شما ازش خاطره نقل کردید میتونم بگم یه دورغگوی بیشرم بیشتر نیست .

از تعریف و تمجیدش از یه جانی بالفطره و قاتل مردم (خسروداد) که سراسر عمرش فقط جنایت کرد و مردم رو کشت و با هر کشتاری ترفیع گرفته اونوقت این جناب وکیلی چنان ازش تعریف کردهع که هر کی ندونه فکر میکنه این یارو یه پا قهرمان ملیه

فردی که در سرکوب مردم عشایر و روحانیون و مردم شهرها دست داشته و با هر کشتار درجه گرفته رفته بالا و در فاجعه 17 شهریور سال 57 نقش اصلی رو داشته و در کودتای ژنرال هایزر نقش مجری رو بر عهده داشته چنان ازش تعریف و تمجید شده که گویا یک نفر فرشته پس از انقلاب اعدام شده
با تعریف هایی که از این قاتل بالفطره کرده احتمالا از اون دسته آدم هایی بوده که در دارو دسته خسروداد بوده و بدش نمیومده با انجام کارهای مشابه خسروداد ترفیع بگیره و تصفیه نشدنش بعد از انقلاب بخاطر رافت اسلامی بوده . خودش نقل میکنه که هیچکس تحویلش نمیگرفته و برخوردهای همه حتی همقطارانش با ایشون کاملا سرد بوده و در بین اونها کاملا شناخته شده بوده

در خاطراتی که نقل کرده کاملا پیداست که جناب وکیلی در بین همقطارانش هم از هیچ جایگاه درخوری برخوردار نیست و کسی بهش محل نمیذاشته و برخوردشون باهاش کاملا سرد بوده و هیچ دوستی گویا نداشته اینجاست که این جناب عقده هاشو در دروغگویی و داستانپردازی و قضاوتهای نابجا و تفسیرهای خودساخته و وارونه کردن اتفاقات خالی میکنه . جایی که تعریف میکنه حتی وقتی شهادت بستگانش رو هم بهش میدن بازم تمام پرسنل واکنش سرد نشون میدن . همقطارانی که در جنگ اون همه بهم وابسته بودن و برا همفداکاری میکردن و بخاطر هم میمردن اصلا به این جناب هیچ محلی نمیذاشتن

برخی وقایع رو هم با دروغپردازی سعی کرده خودش رو بنوعی تبرئه کنه . مثلا وقتی در گزینش رد شده اومده با داستانپردازی دروغ و نسبت های دروغ و آبکی به گزینشگران خودش رو مهم جلوه بده و از اینکه بخاطر وجود پرونده و سوء پیشینه نتونسته در جایگاه اطلاعاتی قرار بگیره خودش رو مبرا بکنه .

جالبه که هیچکدوم از همقطارانش بجز ایشون بهیچ وجه شاکی نبودن و هیچکدوم انصراف ندادن و چیزی خلاف شان و خلاف حرفه ای که می بایست براش انتخاب میشدن احساس نکردن و هیچکدوم این حرف هایی که این جناب نسبت داده رو متوجه نشدن و فقط ایشون بودن که رانده شدن و بخاطر همین سعی کرده با دروغپردازی بنوعی برای خودش آبرو و اعتبار کسب کنه

اضافه میکنم کسانی که در جبهه حضور فعال داشتن بهنگام بازنشستگی با درجه امیری بازنشسته میکنن مگر اینکه طرف تایید نشه . در اینصورت کسانیکه تایید نشن و مورد داشته باشن نمیتونن به هیچوجه درجه سرداری بگیرن حتی اگه سالها از وقت درجه گرفتنشون گذشته باشه و یا بهر میزان که کار کرده باشن فرقی نمیکنه
بازنشسته شدن این جناب درحالیکه خودش رو اینهمه مهم معرفی کرده ولی درجه اش در سرهنگی توقف کرده و با درجه سرهنگی بازنشسته شده ولی همقطارانش حتی اونهایی که کمتر از این یارو بودن با درجه سرداری و امیری بازنشسته شون کردن یا میکنن گویای خیلی حرفهاست . کسانیکه در نیروهای مسلح باشن میدونن



خسروداد(مسئول مستقیم کشتار 17 شهریور 57 ) به همراه ارتشبد نصیری (رئیس و جلاد ساواک ) ،سپهبد رحیمی (فرمادار نظامی تهران و رئیس شهربانی ، از مسئولین مستقیم کشتارهای مردم در جریان انقلاب) ، سرلشکر رضا ناجی (معروف به قصاب مسئول کشتار مردم اصفهان ) ، به حکم دادگاه انقلاب و با امضای شخص امام (ره) اعدام و تیرباران شدن در تاریخ 26 بهمن 57 فقط چند روز پس از پیروزی انقلاب.

اونقدر جنایت کرده بودن و شناخته شده بودن که به محض دستگیری با محاکمه فوری اعدام شدن
[/quote]
دوست عزیز انگار شما اصلا ول کن نیستی! چند بار باید مدیران سایت پست هاتو پاک کنن تا بیخیال شی؟ باشه بابا همه فهمیدیم که ایشون یک آدم کاملا عوضی هست و ... حالا که چی؟ میخوای منکر دلاوریهاش بشی؟ میخوای منکر این بشی که زمان جنگ جونشو گذاشته کف دستش تا امثال شما زنده بمونن این طوری بهش توهین کنن؟
امام علی (ع): نبین چه کسی می گوید ببین چه چیزی می گوید (پس اگه میشه انقد اعصاب مارو بهم نریز بزار یکم حال کنیم مگه تو این مملکت تفریح دیگه ای هم پیدا میشه؟ پس بزار یکم کتاب بخونیم)
دوست عزیز اگه واقعا اینطوریه که شما میگی چرا ایشون زمان جنگ فرار نکرد؟ وقتی خلبان تامکت و 707 فرار کردن این یکی نمیتونست فرار کنه؟ چرا میتونست ولی ایستاد تا به همه نشون بده وطن یعنی چی؟ در ضمن بچه های هوانیروز کرمانشاه خودشون هم میگن که خیلی سخت با بقیه جوش میخورن و بیشتر با دوستاشون میرفتن پرواز برعکس بچه های اهواز که همیشه پذیرای کمک خلبانان اصفهانی بودن شما میگی دوستی نداشته؟ مگه میشه از کسی که جونت رو نجات داده بدت بیاد؟
راستی محض اطلاعاتتون بگم که بعد از انقلاب هیچ چیزی به اسم رافت اسلامی برای ورود به خدمت خدمه بیچاره نبوده مثالش عباس دوران که به خاطر دریافت تفنگ شکاری از مسئولین اخراج میشه ولی بعد از کلی التماس در خواست دوباره برمیگرده حالا نکنه عباس دوران هم بی غیرت بود که جونشو برا من و تو داد نکنه از نظر شما هر کی یه ذره انتقاد کنه بی غیرته؟

آقا آرش به شدت دستت درد نکنه هیمنطوری ادامه بده از زحماتتم ممنون

[rasoolmr 1,452]

لطفا از عباس دوران مایه نزارید . برای تبرئه شخصی که داره وقایع رو وارونه جلوه میده و از قاتل قصاب به نیکی یاد میکنه نمیتونید برید سراغ برخی افرادی مثل شهید دوران تا این قاتلین رو فرشته نشون بدید .

سراسر این مثلا خاطرات جناب وکیلی پر از تناقضات هست .

نقل خاطره از چنین اشخاصی نه فقط برای خاطره گویی از جنگ و رشادت رزمندگان بلکه فقط به جهت نقل قول های نیش دار و کنایه آمیز و سفید کردن چهره قاتلین و خائنین به ملت و زشت نشون دادن چهره مومنین و متدینین و انقلابیون صورت میگیره

فقط مونده فحش هم بده تا کامل بشه چه بسا اینکار رو هم کرده باشه و این قسمت هاش رو حذف کرده باشن تا قابل چاپ بشه

سراسر نوشته های ایشون فقط همین هدف رو داره دنبال میکنه و غیر از لاف زدن و مهم جلوه نشون دادن حضرتشو.ن و کنایه زدن چیزی توش نیست

کسی که راجع به یه قاتل بالفطره اینقدر راحت دروغ میگه و بعدش راجع به نوع برخوردها با خودش و وقایع اینقدر آسون آسمون و ریسمون بهم بافته بنظر من هیچکدوم از اونچه به خودش نسبت داده حقیقت نداره و لافی بیش نیست

[MR9 113,699]

این وکیلی که شما ازش خاطره نقل کردید میتونم بگم یه دورغگوی بیشرم بیشتر نیست .

از تعریف و تمجیدش از یه جانی بالفطره و قاتل مردم (خسروداد) که سراسر عمرش فقط جنایت کرد و مردم رو کشت و با هر کشتاری ترفیع گرفته اونوقت این جناب وکیلی چنان ازش تعریف کردهع که هر کی ندونه فکر میکنه این یارو یه پا قهرمان ملیه

فردی که در سرکوب مردم عشایر و روحانیون و مردم شهرها دست داشته و با هر کشتار درجه گرفته رفته بالا و در فاجعه 17 شهریور سال 57 نقش اصلی رو داشته و در کودتای ژنرال هایزر نقش مجری رو بر عهده داشته چنان ازش تعریف و تمجید شده که گویا یک نفر فرشته پس از انقلاب اعدام شده
با تعریف هایی که از این قاتل بالفطره کرده احتمالا از اون دسته آدم هایی بوده که در دارو دسته خسروداد بوده و بدش نمیومده با انجام کارهای مشابه خسروداد ترفیع بگیره و تصفیه نشدنش بعد از انقلاب بخاطر رافت اسلامی بوده . خودش نقل میکنه که هیچکس تحویلش نمیگرفته و برخوردهای همه حتی همقطارانش با ایشون کاملا سرد بوده و در بین اونها کاملا شناخته شده بوده

در خاطراتی که نقل کرده کاملا پیداست که جناب وکیلی در بین همقطارانش هم از هیچ جایگاه درخوری برخوردار نیست و کسی بهش محل نمیذاشته و برخوردشون باهاش کاملا سرد بوده و هیچ دوستی گویا نداشته اینجاست که این جناب عقده هاشو در دروغگویی و داستانپردازی و قضاوتهای نابجا و تفسیرهای خودساخته و وارونه کردن اتفاقات خالی میکنه . جایی که تعریف میکنه حتی وقتی شهادت بستگانش رو هم بهش میدن بازم تمام پرسنل واکنش سرد نشون میدن . همقطارانی که در جنگ اون همه بهم وابسته بودن و برا همفداکاری میکردن و بخاطر هم میمردن اصلا به این جناب هیچ محلی نمیذاشتن

برخی وقایع رو هم با دروغپردازی سعی کرده خودش رو بنوعی تبرئه کنه . مثلا وقتی در گزینش رد شده اومده با داستانپردازی دروغ و نسبت های دروغ و آبکی به گزینشگران خودش رو مهم جلوه بده و از اینکه بخاطر وجود پرونده و سوء پیشینه نتونسته در جایگاه اطلاعاتی قرار بگیره خودش رو مبرا بکنه .

جالبه که هیچکدوم از همقطارانش بجز ایشون بهیچ وجه شاکی نبودن و هیچکدوم انصراف ندادن و چیزی خلاف شان و خلاف حرفه ای که می بایست براش انتخاب میشدن احساس نکردن و هیچکدوم این حرف هایی که این جناب نسبت داده رو متوجه نشدن و فقط ایشون بودن که رانده شدن و بخاطر همین سعی کرده با دروغپردازی بنوعی برای خودش آبرو و اعتبار کسب کنه

اضافه میکنم کسانی که در جبهه حضور فعال داشتن بهنگام بازنشستگی با درجه امیری بازنشسته میکنن مگر اینکه طرف تایید نشه . در اینصورت کسانیکه تایید نشن و مورد داشته باشن نمیتونن به هیچوجه درجه سرداری بگیرن حتی اگه سالها از وقت درجه گرفتنشون گذشته باشه و یا بهر میزان که کار کرده باشن فرقی نمیکنه
بازنشسته شدن این جناب درحالیکه خودش رو اینهمه مهم معرفی کرده ولی درجه اش در سرهنگی توقف کرده و با درجه سرهنگی بازنشسته شده ولی همقطارانش حتی اونهایی که کمتر از این یارو بودن با درجه سرداری و امیری بازنشسته شون کردن یا میکنن گویای خیلی حرفهاست . کسانیکه در نیروهای مسلح باشن میدونن



خسروداد(مسئول مستقیم کشتار 17 شهریور 57 ) به همراه ارتشبد نصیری (رئیس و جلاد ساواک ) ،سپهبد رحیمی (فرمادار نظامی تهران و رئیس شهربانی ، از مسئولین مستقیم کشتارهای مردم در جریان انقلاب) ، سرلشکر رضا ناجی (معروف به قصاب مسئول کشتار مردم اصفهان ) ، به حکم دادگاه انقلاب و با امضای شخص امام (ره) اعدام و تیرباران شدن در تاریخ 26 بهمن 57 فقط 4 روز پس از پیروزی انقلاب.

اونقدر جنایت کرده بودن و شناخته شده بودن که به محض دستگیری با محاکمه فوری اعدام شدن
برادر عزیز - بنده حس جنابعالی را درک می کنم - ولی پشت سر این بنده خدا اینقدر تحلیل ارائه نده - خوب یا بد ، باالاخره این ادم ، هموطن شما هست یانه ؟ اگر نیست که هیچی . اگر هست ، من و شما بخاطر دلاوری های ایشان و همرزمان ایشان ، الان راحت اینجا ، این حرفها را می زنیم والا بقول یکی از عزیزان " الان عراقی ها داشتند لب زاینده رود ، شعر لب کارون می خواندند " . حالا این بنده خدا در ارتباط با امثال خسروداد ، یک نظر دیگر دارد . در کارهای امثال خسرو داد هیچ شکی نیست ( اعدام شد و رفت پی کارش ) اما این بنده خدا که کارهای خسرو داد رو تایید نکرد . پس خواهشا" تاپیک رو منحرف نکن -
با تشکر
--

[KOLAHSABZ 206]

[quote name='rasoolmr' timestamp='1401292554' post='381224']
لطفا از عباس دوران مایه نزارید . برای تبرئه شخصی که داره وقایع رو وارونه جلوه میده و از قاتل قصاب به نیکی یاد میکنه نمیتونید برید سراغ برخی افرادی مثل شهید دوران تا این قاتلین رو فرشته نشون بدید .

سراسر این مثلا خاطرات جناب وکیلی پر از تناقضات هست .

نقل خاطره از چنین اشخاصی نه فقط برای خاطره گویی از جنگ و رشادت رزمندگان بلکه فقط به جهت نقل قول های نیش دار و کنایه آمیز و سفید کردن چهره قاتلین و خائنین به ملت و زشت نشون دادن چهره مومنین و متدینین و انقلابیون صورت میگیره

فقط مونده فحش هم بده تا کامل بشه چه بسا اینکار رو هم کرده باشه و این قسمت هاش رو حذف کرده باشن تا قابل چاپ بشه

سراسر نوشته های ایشون فقط همین هدف رو داره دنبال میکنه و غیر از لاف زدن و مهم جلوه نشون دادن حضرتشو.ن و کنایه زدن چیزی توش نیست

کسی که راجع به یه قاتل بالفطره اینقدر راحت دروغ میگه و بعدش راجع به نوع برخوردها با خودش و وقایع اینقدر آسون آسمون و ریسمون بهم بافته بنظر من هیچکدوم از اونچه به خودش نسبت داده حقیقت نداره و لافی بیش نیست
[/quote]
عباس دوران یه مثال بود امثال این شهید بزگوار زیادن کسی نخواست اون آقا رو فرشته نشون بده اصلا به قول شما ایشون جانی روانی قاتل ولی آیا میشه منکر توانایی پروازی بالای ایشون شد؟ مثلا تیمسار جهانبانی هم اعدام شدن ولی کی از بهترین ها بودن
شما یه تناقض که واقعی باشه رو بگو
گاهی اوقات لازمه تا بعد از نزدیک به سی سال حقایق هم گفته شه نه اینکه همیشه بگیم یادش بخیر یه بسیجی تو تیممون بود با یه کلاش سوخو انداخت این حرفا فقط خریدارایی مثل شما داره
کدوم فحش کدوم ناسزا این شمایی که داری فحش میدی
ایشون فقط دارن واقعیت هارو میگن حقیقت هم که همیشه تلخه مگه نه؟ دوست عزیز کسی که از زیر دست آمریکایی ها بشه خلبان حتی اگر شاگرد تنبل هم باشه بازم یه خلبان خوب هست

خواهش میکنم یک بار هم که شده پای صحبت یه ارتشی که جونش کف دستش بوده و تانک میزده بشین تا بفهمی چقدر سخته زحماتت رو به اسم کس دیگه تموم کنن هیچ کدوم این عزیزان چیز زیادی نمیخوان فقط میخوان حقایق جنگ همونطوری که بود گفته شه نه اینکه برعکس شه