چرنوبیل مروری بر فاجعه هسته ای چرنوبیل

[Ice_Man 831]

نیروگاه metsamor ارمنستان از نوع VVER-440 هست که درجه ی ایمنی آن اخیرا توسط تیم ارزیابی ایمنی آژانس (OSART) قابل قبول ارزیابی شده است و طبق گزارش این گروه ، نیروگاه متسامور میتونه فراتر از عمر عملیاتیش فعال باقی بمونه

در حالت عادی شاید مشکلی پیش نیاد ولی در صورتی که یه حادثه غیر مترقبه ای پیش بیاد...

به هرحال کوچکترین جایی برای احتمال دادن در این مسایل وجود نداره، باید به دولت ارمنستان فشار آورد تا هرچه سریعتر نیروگاه جدید رو تموم کنن.

[arminheidari 24,407]

[quote name='Ice_Man' timestamp='1400841576' post='380149']
در حالت عادی شاید مشکلی پیش نیاد ولی در صورتی که یه حادثه غیر مترقبه ای پیش بیاد...

به هرحال کوچکترین جایی برای احتمال دادن در این مسایل وجود نداره، باید به دولت ارمنستان فشار آورد تا هرچه سریعتر نیروگاه جدید رو تموم کنن.
[/quote]
این همان حرفی است که کشورهای حاشیه خلیج فارس به ما می زنند

[Ice_Man 831]

[quote name='arminheidari' timestamp='1400842354' post='380150']
این همان حرفی است که کشورهای حاشیه خلیج فارس به ما می زنند
[/quote]
شرایط فرق میکنه، به هر حال یکی نیروگاهی هست که جدیدا ساخته شده و وارد مدار شده و یکی نیروگاهی هست که عمرش رو کرده و از نسل های اولیه هست.

به هر حال چه از نظر سیستم های ایمنی، کنترلی و حفاظتی تفاوت های زیادی دارن.

نیروگاه بوشهر هم اگه پس از تموم کردن عمر مفید خودش تعطیل نشه اونوقت میشه شبیه این نیروگاه.

[arminheidari 24,407]

[quote name='Ice_Man' timestamp='1400843538' post='380155']
شرایط فرق میکنه، به هر حال یکی نیروگاهی هست که جدیدا ساخته شده و وارد مدار شده و یکی نیروگاهی هست که عمرش رو کرده و از نسل های اولیه هست.

به هر حال چه از نظر سیستم های ایمنی، کنترلی و حفاظتی تفاوت های زیادی دارن.

نیروگاه بوشهر هم اگه پس از تموم کردن عمر مفید خودش تعطیل نشه اونوقت میشه شبیه این نیروگاه.
[/quote]
چیزی که در بحث نگهداری و تعمیر مطرح است بحث ایمنی و کارکرد تجهیزات است
نیروگاه اتمی یکی از امن ترین سازه های بشر محسوب می شود و بدلیل استفاده از استاندارهای بالای ایمنی در آن است
نمی خواهم نتیجه گیری کنم ولی می بایست استاندارهای ایمنی موجود در نیروگاه، نحوه بازرسی و چک نیروگاه و استانداردهای بین المللی را مقایسه کرد تا احتمال خطر و ریسک این نیروگاه را محاسبه نمود
برای مثال این نیروگاه از اورانیوم چند درصد استفاده می کند؟
چه بخش هایی تعمیر و تعویض شده است؟ راکتور چه میزان مراقبت و تجدید سیستم شده است؟
در مجموع رسیدن به طول عمر به تنهایی معیار مناسبی برای خارج کردن سیستم از مدار نیست اگرچه نظارت و استاندار ایمنی بالا را می طلبد

[maverick100 1,188]

یک سوالی که اینجا مطرح میشه اینه که عمر مفید یک نیروگاه اتمی چقدره ؟

نیروگاه بوشهر تا چند سال دیگر میتونه به کارش ادامه بده ؟

پس از پایان عمر مفید یک نیروگاه آیا میشه نیروگاه رو با بهسازی یا نمیدونم هر چی که اسمش رو میذارید و بهبهود سطح ایمنی و به روز آوری سامانه ها دوباره به مدار برگرداند یا باید چنین ساز ه ی عظیمی با اون همه قسمت های پشتیبانی تعطیل بشه ؟

[arminheidari 24,407]

[quote name='maverick100' timestamp='1400845736' post='380162']
یک سوالی که اینجا مطرح میشه اینه که عمر مفید یک نیروگاه اتمی چقدره ؟

نیروگاه بوشهر تا چند سال دیگر میتونه به کارش ادامه بده ؟

پس از پایان عمر مفید یک نیروگاه آیا میشه نیروگاه رو با بهسازی یا نمیدونم هر چی که اسمش رو میذارید و بهبهود سطح ایمنی و به روز آوری سامانه ها دوباره به مدار برگرداند یا باید چنین ساز ه ی عظیمی با اون همه قسمت های پشتیبانی تعطیل بشه ؟
[/quote]

در مورد یک نیروگاه اتمی باید دو بخش را در نظر بگیریم
اول بحث راکتور و دوم بحث سیستم های بخار و تولید توان شامل توربین ها و پمپ ها

بطور منطقی بخش اول حساسیت به مراتب بیشتری دارد و بخش دوم در صورت آسیب خطر برای کارکنان و مردم همان منطقه ممکن است داشته باشد
و این بدلیل عدم تماس مستقیم مابین سیال راکتور و بخار گردشی تولید توان است ( البته به طور معمول )
بحث راکتور نیز بیشتر سیستم های ایمنی و کنترل است تا میزان واکنش کنترل و مجموعه خنک گردد
بطور مثال ایمنی نیروگاه بوشهر بدلیل تغییر بخش های مهم و گذر زمان تجهیزات قدیم مورد سوال بود اما مهندسان طراح روس و ایرانی قسمت های مهم از جمله سیستم های خنک کننده راکتور را مجددا تجهیز و تعویض کردند که باعث ایجاد ضریب امنیت بالا در این نیروگاه شد به بیان ساده تر گویی موتور ماشین را عوض کردند شاید بدنه و سیستم تعلیق همان سیستم قدیم باشد ولی موتور نو می باشد

همین مساله بحث تعمیرات و تعویض را در تخمین عمر واقعی یک سیستم بیشتر نشان می دهد و به همین دلیل طور عمر طراحی به تنهایی معیاری برای عمر یک مجموعه نیست اگرچه تاثیرگذار است

[maverick100 1,188]

ممنونم از پاسخ حضرتعالی

اما خب بالاخره من پاسخم رو نگرفتم نیروگاه بوشهر وقتی وارد سیکل کاری خودش بشه و به عنوان یک نیروگاه عملیاتی کار بکنه تا چند سال میتونه ایمن کار بکنه ؟ با در نظر گرفتن چک روتین و اورهال مرتب دستگاههای خنک کننده و سایر قسمت های ژنراتور ؟

الان راکتور بوشهر جزو کدام نسل از راکتورهای شوروی هستش ؟ راکتوری مشابه راکتور بوشهر در جای دیگری مشغول به کار هستش ؟

تا چه حد مردم منطقه و بومیان و کلا کشور برای حوادث احتمالی آموزش دیده و آماده شده اند ؟ ( راهنمایی = صفر )

با توجه به اینکه حادثه های چرنوبیل و فوکوشیما و کیشتیم در شرایط خیلی خاص رخ داده اند پس میشه حداقل انتظار داشت که اگر شرایط بحرانی و حالتی خیلی خاص رخ نده راکتور فعلا ایمن به کار خودش ادامه میده

[arminheidari 24,407]

ممنونم از پاسخ حضرتعالی

اما خب بالاخره من پاسخم رو نگرفتم نیروگاه بوشهر وقتی وارد سیکل کاری خودش بشه و به عنوان یک نیروگاه عملیاتی کار بکنه تا چند سال میتونه ایمن کار بکنه ؟ با در نظر گرفتن چک روتین و اورهال مرتب دستگاههای خنک کننده و سایر قسمت های ژنراتور ؟

الان راکتور بوشهر جزو کدام نسل از راکتورهای شوروی هستش ؟ راکتوری مشابه راکتور بوشهر در جای دیگری مشغول به کار هستش ؟

تا چه حد مردم منطقه و بومیان و کلا کشور برای حوادث احتمالی آموزش دیده و آماده شده اند ؟ ( راهنمایی = صفر )

با توجه به اینکه حادثه های چرنوبیل و فوکوشیما و کیشتیم در شرایط خیلی خاص رخ داده اند پس میشه حداقل انتظار داشت که اگر شرایط بحرانی و حالتی خیلی خاص رخ نده راکتور فعلا ایمن به کار خودش ادامه میده

نیروگاه اتمی بوشهر راکتور آب فشرده دارد
http://fa.wikipedia.org/wiki/رآکتور_آب_فشرده

راکتور چرنویل از نوع آب جوشان بود
http://fa.wikipedia.org/wiki/رآکتور_آب_جوشان

راکتور نیروگاه میل آیلند آمریکا از نو آب فشرده بوده است
http://fa.wikipedia.org/wiki/حادثه_اتمی_میل_آیلند

راکتور نیروگاه اتمی فوکوشیما از نوع آب جوشان است
http://fa.wikipedia.org/wiki/نیروگاه_هسته‌ای_شماره_یک_فوکوشیما

[maverick100 1,188]

پس نتیجه میگیریم که راکتور آب جوشان ناامنی بیشتره داره چون دوتا از بزرگترین و فجیع ترین حوادث هسته ای جهان در این راکتورها اتفاق افتاده

ولی باز هم یک سوال روس ها آیا نیروگاهی مشابه بوشهر در نقطه ای دیگر گیتی ساختن ؟

راستی راکتورهای ناوهای هواپیمابر و زیر دریایی ها از چه نوعیه ؟

[arminheidari 24,407]

[quote name='maverick100' timestamp='1400870552' post='380250']
پس نتیجه میگیریم که راکتور آب جوشان ناامنی بیشتره داره چون دوتا از بزرگترین و فجیع ترین حوادث هسته ای جهان در این راکتورها اتفاق افتاده

ولی باز هم یک سوال روس ها آیا نیروگاهی مشابه بوشهر در نقطه ای دیگر گیتی ساختن ؟

راستی راکتورهای ناوهای هواپیمابر و زیر دریایی ها از چه نوعیه ؟
[/quote]
اگر تک تک حوادث را بخوانیم می بینیم چه در حادثه میل آیلند و چه در حادثه چرنویل عدم انجام چک لیست های ایمنی موجب اتفاق شدند و اتفاق بدلیل عدم رعایت حفاظت از راکتور توسط بهره بردار و نقص های زنجیره ای پدید آمد، اتفاق راکتور ژاپن هم اوج بدشانسی و عدم تجربه سونامی بود که برق کل سیستم را از بین برد ولی باز ذکر شده بود اگر استانداردها افزایش می یافت اتفاق رخ نمی داد

ولی در یک مقایسه درست ما حدود 3 حادثه در نیروگاه های اتمی داشته ایم و هزاران اتفاق در دیگر نیروگاه های غیر اتمی که نشان از ضریب ایمنی بالای نیروگاه های اتمی است

[mahdiarmy 2,581]

دمشون گرم . دارن روی رآکتور شماره چهار یه گنبد میزنن که تشعشعاتش کنترل بشه .

[MR9 113,929]

برفراز آسمان چرنوبیل

 

"بخش نخست "

مقدمه  :

رسانه در معنای مدرن خود ، بنا بر  ماهیتی که از ابتدای ظهورش با خود یدک می کشد ، در مقایسه ، بصورت  توپخانه زمان صلح قابل تعریف و تبیین است . طبیعتا" ارتشهای که فاقد توپخانه با قابلیت دید و تیر موثر باشند ، نمی بایست شاهد موفقیت را در آغوش کشند . این جمله بسیار کوتاه ، بهانه ای بود به مناسبت پخش مینی سریال " چرنوبیل" از شبکه HBO و روایت ناقصی از آنچه که در حادثه تلخ انفجار راکتور هسته ای شماره 4  چرنوبیل بوقوع پیوست و دستمایه حرف و حدیثهای فراوانی میان عامه مردم و حتی سیاستمداران ( داخلی و خارجی ) قرار گرفت . با این حال ، متن پیش رو ، نه به منظور نقد سریال پخش شده ، بلکه روایت گر عملیات امداد هوایی  ناوگان بالگردی ارتش اتحاد جماهیر شوروی سابق و شرکت هواپیمایی آئروفلوت این کشور است ، تا به خواننده کمک کند تا تصویر جامع تر و کامل تری از آنچه که بوقوع پیوست و در سریال نامبرده به صورت عمد بدان پرداخته نشد و یا به شکل تحریف شده  (سکانس سقوط بالگرد میل-8 برفراز راکتور ) به تصویر درآمد ، بدست آورد .

 

 

حادثه به شیوه روسی :

 

در بیست و ششم آوریل 1986 ، راکتور چهارم از مجموعه نیروگاه هسته ای چرنوبیل در اوکراین که در آن زمان یکی از جمهوری های اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بشمارمی رفت ، درجریان یک آزمایش عملکرد و بعلت از دور خارج شدن یکی از مولدهای آن دچار نقص فنی گردید . این نقص فنی سرآغاز فاجعه بود ، چرا که نقص در فرآیند عملکرد راکتور ،  ناگهان باعث گردید تا هسته گرافیتی این نیروگاه از میان رفته و باعث یک انفجار در بخش اصلی واکنش دهنده  گردد تا جایی که اگر آتش سوزی و انفجار راکتور شماره چهار کنترل نمی شد ، این امکان وجود داشت که سه راکتور دیگر این مجموعه نیز به همین سرنوشت دچار شوند .

 

 

با این وصف ، مقابله با حوادث اینچنینی ، مسبوق به سابقه بود . بعنوان مثال آتش سوزی هسته گرافیتی راکتور هسته ای Windscale در بریتانیا به سال 1957 وقوع یک حادثه غیرقابل کنترل را نوید می داد ، اما  این آتش سوزی با هدایت یک جریان قوی آب بسوی راکتور در نطفه خفه شد .

 

راکتور هسته ای Windscale - بریتانیا

 

اما این گزینه در چرنوبیل ، کارسازنبود ، چرا که وضعیت ساختمان راکتور به گونه ای بود که هدایت آب در حجم بسیاربالا و در کمترین زمان بسوی هسته امکان نداشت . طبیعتا"  پس از گذشت 36 ساعت از وقوع حادثه  ، مقامات ارشد شوروی براین تصمیم شدند تا با استفاده از ناوگان بالگردهای ترابری  ، ترکیبی از شن ، ماسه ، سرب ، خاک رُس و بور را برای محدود کردن اثرات شدید جانبی هسته در حال آتش سوزی ، بر روی آن فروریزند . کاربرد "بور" در این ترکیب ، بدین دلیل بود که این ماده بسرعت نوترون های محیط را بخود جذب کرده و از گسترش آتس سوزی جلوگیری بعمل می آورد ، ضمن اینکه سرب نیز با محدود کردن انتشار جریان تابش های شدید که پس از انفجار تا ارتفاع 3000 فوتی ( 900 متری )  گسترش پیدا نموده بود ، به مهار فاجعه کمک می نمود ، در حالی که کاربرد ماسه ، خاک رس و دولومیت ،  پایداری و اتصال این ترکیب  را تا سطح قابل اطمینانی افزایش میداد .

 

 

راکتور شماره4 ، قبل از انفجار

 

در این میان ، بخشی از ناوگان بالگردهای ترابری تاکتیکی نیروی هوایی ارتش سرخ  به همراه بخشی از توان ناوگان بالگردی غیر نظامی این کشور ، از یک فاصله دور، نزدیک به 3000 کیلومتر  ( ناحیه نظامی سیبری )  ، اسکرامبل ( تندخیز )  شده  و تمام تلاش خود را برای مهر وموم کردن راکتور شکافته شده روسی متمرکز نمودند . در این عملیات بی سابقه ، حداقل 5 نوع بالگرد روسی شامل بالگردهای Mi-2 (Hoplite) ، Mi-6 (Hook) ،  Mi-8 (Hip) ، نسخه نظامی ویژه بقاء در محیط های رزم هسته ای بالگرد هایند ( نسخه Mi-24R و ابربالگرد ترابری Mi-26 (Halo) مورد استفاده قرار گرفتند .

 

 

 

اتحاد شوروی و اکنون روسیه ، کشوری پهناور بشمار می آید ، طبیعتا" برای تسهیل عملیات نظامی و غیر نظامی ، وجود بالگردهای  ترابری در  مدلهای سبک ، نیمه سنگین و سنگین ، یک عامل ضروری بشمار می آید

 

علاوه برای اجرای ماموریتهای بسیار خطرناک برفراز هسته راکتور ، این بالگرد ها ماموریتهای پراهمیتی نظیر ایجاد پل های تدارکاتی برای ماموریتهای پشتیبانی از مردم تخلیه شده از منطقه ، ریزش میلیونها لیتر مایع پاک کننده بر روی منطقه اطراف راکتور ، کمک به عملیات پاکسازی و جلوگیری از گسترش پرتوهای خطرناک  را درصدر فهرست وظایف خود قرار داده بودند . یکی از مهمترین ماموریتهایی که نیروی هوایی ارتش سرخ  بر عهده داشت ، برنامه ریزی های دقیق برای پایش مستمر سطح و میزان پرتوهای مضر در محیط اطراف راکتور توسط بالگردهای چند منظوره سبک  Mi-2 محصول لهستان بود که در یکی از معدود نقشهای نظامی خود ، ماموریتهای شناسایی را به انجام می رساند . ضمن اینکه تا زمانی که سطح میزان تابشهای هسته راکتور به میزان مشخصی پایین نیامده بود ، واحدهای امدادی از این بالگرد بعنوان هواگرد پیام رسان استفاده می کردند .

 

 

بالگرد میل-6 هوک ، اسب کاری ارتش سرخ برای ترابری سنگین ، قبل از معرفی گونه میل-26

 

از سویی دیگر ، بالگردهای فوق سنگین  Mi-6 که قابلیت حمل بار خارجی ( اسلینگ ) تا میزان 12000 کیلوگرم و حمل بار داخلی  تا 42500 کیلوگرم را در اختیار داشتند ، ماموریت پیدا نمودند تا ترکیب حائل ( شن/ سرب / بور)  را به شکل مستقیم بر روی راکتور فررویزند ، این در حالی بود که خدمه این بالگردها با تهدیدات جدی نظیر فضای پراز دود ، سازه بلند و در حال فروریزی دودکش راکتور و خطر به مراتب افزون تر تابش مستقیم می بایست دست و پنجه نرم می نمودند. بااین حال ، بالگردهای فوق الذکر با هدایت مستقیم کنترل کنندگان زمینی ، مسیر حرکت خود را به گونه ای تنظیم می نمودند که مدت بسیار کوتاهی برفراز محل حادثه پرواز کرده  و پس از تخلیه محموله ، بسرعت منطقه را ترک می نمودند .

 

بالگردهای Mi-8 نیز بعنوان اسب کاری نیروی هوایی ارتش شوروی ، نقش بسیار پراهمیتی درکاهش بارکاری نیروی انسانی حاضرد منطقه ایفا مینمود ، این بالگردها ، پس از یکسری اصلاحات بسیار سریع ، به یک افشاننده (اسپری) مجهز شدند که می بایست یک ترکیب مایع را با هدف جلوگیری از  پخش خاک آلوده توسط جریان های هوایی به خارج از منطقه حادثه دیده  ،  پخش مینمودند . علاوه برای نمونه های نظامی ، خدمه  گونه های غیر نظامی بالگرد هیپ ، بخصوص نسخه هایی که در اختیار آئروفلوت ( خطوط هوایی اتحاد شوروی )  قرار داشت ، با استفاده از آموزش ها و تجارب بدست آمده در جریان احداث لوله های نفتی در قطب شمال و کنترل آتش سوزی جنگل های سیبری ، ماموریتهای ریزش محموله های هوایی مورد نیاز را  با دقت فراوان به انجام میرساندند. ضمن اینکه پایداری قابل تحسین بالگردهای هیپ روسی در سه محور yaw ، pitch  و roll  تحت شرایط پروازی سخت نیز برای پرواز دقیق در نزدیکی هسته راکتور بسیار ایده آل بشمارمی رفت .

 

 

اما جالب توجه ترین هواگرد نظامی که برای اولین بار توسط توسط نهادهای اطلاعاتی غربی در جریان حادثه چرنوبیل مورد شناسایی قرار گرفت ، نسخه ای بسیار خاص از بالگرد رزمی مشهور هایند با شناسه Mi-24R بود که به شکل خاص برای عملیات در محیط های جنگ غیر متعارف ( هسته ای ، بیولوژیکی و شیمیایی ) طراحی و مورد استفاده قرار می گرفت .

 

 

ناشناخته ترین گونه ارابه شیطان ( هایند ) ، نمونه MIL-24 R بشمارمی رفت که وجود آن تا قبل از چرنوبیل ، برای ناتو آشکار نشده بود .

 

سرهنگ ایتوف واسیلیویوچ در این خصوص می گوید :

 

" بالگرد Mi-24R به شکل کاملا ویژه  برای این گونه ماموریتهای طراحی شده بود . چنانکه توپ اصلی دماغه ، بعنوان سلاح استاندارد این بالگرد  با یک محاسبه گر میزان دُز ( هشدار دهنده تابش ) تعویض شد تا از این هواگرد برای ارزیابی سطح و میزان  انتشار عوامل پرتوزا ، برداشت نمونه های محیطی هوایی و زمینی و همچنین جستجوی معابر ایمن برای هدایت غیر نظامیان به بیرون از منطقه آسیب دیده  استفاده گردد "

 

اما بخش بزرگی از ماموریتهای محوله به بالگردهای ارتش شوروی ، بردوش ناوگان Mi-26 این نیرو قرار داشت ، چرا که با تجهیز زره های مدولار به بدنه این بالگرد ، این هواگرد ، تنها سخت افزاری بشمارمی آمد که می توانست تابش شدید پرتوهای رادیواکتیوی و حرارت فوق العاده ناشی از سوخت هسته راکتور را تحمل نماید . تمامی ماموریتهای این بالگردها با استفاده از دوربین های مداربسته  بعنوان سامانه های استاندارد بالگردهای فوق ، صورت می گرفت که به خدمه اجازه می داد تا هدف را با دقت بیشتری رصد نموده  و محموله را با دقت افزون تری تخلیه نمایند .

 

میل- 26 ، بالگرد ابرسنگین روسی که مشهور است قابلیت حمل بار معادل یکفروند پرنده ترابری تاکتیکی سی-130 را در اختیار دارد

 

کاربرد چنین تجهیزاتی ، در مقایسه با ماموریتهای انجام شده توسط بالگردهای Mi-6 ، قابلیتهای بیشتری را در اختیار خدمه هوایی می گذاشت ، چرا که  بالگردهای سنگین تر و به نسبت مجهزتر Mi-26 بدلیل وجود حفاظ های ایمنی ، می توانستند مدت زمان بیشتری را بر فراز راکتور بمانند و محموله خود را با دقت 100% تخلیه کنند . علت این امر را می توان در خصوصیت فنی بالگردهای Mi-6 جستجو نمود ، چرا که هوک های روسی ، فاقد قابلیت هاورکردن (hover/ پرواز ایستا روی هدف ) بوده و می بایست بار خود را  باسرعتی در حدود 60 کیلومتر درساعت فرو بریزند که این امر بدین معنا بود که برای اجرای دقیق ، تنها چند ثانیه زمان در اختیار خدمه قرار می گرفت که این صرفا" یک موفقیت 50% را به همراه داشت .

 

ادامه دارد ....................

صرفا" برای میلیتاری /مترجم : MR9

[MR9 113,929]

ارابه هسته ای برای شیطان

مروری کوتاه بر قابلیتهای  بالگرد ویژه عملیات در محیط های رزم نامتعارف  (MIL-24R)

 

قبل از ادامه بحث اصلی در خصوص وضعیت عملیاتی ناوگان بالگرد ارتش شوروی سابق در چرنوبیل ، نگاهی کوتاه خواهیم داشت به  ویژگی های  بالگرد MIL-24R که بطور خاص برای عملیات در محیطهای رزمی نامتعارف  (NBC) تجهیز شده بود .

 

غلاف اسرارآمیز   BD3-57KrV

 

این بالگرد خاص ، بلحاظ ظاهری ، چندان تفاوتی با گونه های استاندارد رزمی هایند نداشت ، اما مشخصه اصلی این بالگرد ، درست در انتهای بالچه حمل مهمات  ، با تعویض ریل شلیک موشکهای ضد زره و نصب یک سخت افزار ویژه نمونه گیری خاک در محیط های آلوده بحساب می آمد . در اوایل دهه هشتاد میلادی و انتشار نخستین تصاویر با کیفیت پایین از این بالگرد ، کارشناسان نظامی ناتو ، این قسمت را در قالب یک سخت افزار الکترونیکی  طبقه بندی کرده بودند ، با این حال ، این  سیستم ، شامل 3 کاوشگر کوچک در انتهای یک بازوی مکانیکی بود که پس از فرود بالگرد در یک منطقه خاص ، بازشده  و جمعا" شش نمونه محیطی  از خاک منطقه هدف را جمع آوری نماید ، در حالی که تجهیزات آنالیزگر در بخش حمل بار بالگرد هایند قرار می گرفت .

 

در بخش حمل بار این نمونه ویژه از بالگرد هایند ، یک کاربر بعنوان مسئول  کنسول FO-1 در نزدیکی پنجره مستطیلی شکل قرار می گرفت  تا بر عملکرد سامانه  فوق که وظیفه جمع آوری اطلاعات بدست آمده از حسگرها  و تجزیه و تحلیل آنها را داشت ، نظارت نماید . این درحالی بود که کاربر دوم ، که  فرمانده ماموریت هم محسوب میشد ، مسئولیت انتقال اطلاعات تجزیه و تحلیل شده  به پستهای فرماندهی و عناصر واحدهای رفع آلودگی نیروی زمینی را برعهده داشت .

 

 

دریک نگاه اجمالی ، فهرست سخت افزارهای نمونه برداری و تجزیه و تحلیل  اطلاعات که در بخش بار بالگرد هایند نصب و مورد استفاده قرار میگرفت ، شامل :

 

1-  سامانه (RAP-1 (GO-21 بعنوان سخت افزار اصلی اندازه گیری پرتوهای گاما در مقیاسهایی میان 0.01 تا 100 رونتگن.

 

 

2-  سامانه (PRKhR (GO-27بعنوان سخت افزار اصلی تشخیص عوامل شیمیای جنگی و همچنین پایش مستمر منابع  منتشر کننده  اشعه گاما و اندازه گیری میزان درصد خطر عامل شیمیایی " سارین "  .

 

3-سامانه (GSA-12 (GO-74 بعنوان آشکار ساز عناصر شیمیایی و ناظر خودکار محیط برای تشخیص بخارات  فسفر

4-سامانه هشداردهنده خودکار ASP برای کشف  توکسین هایی که بصورت اسپری در محیط پخش می شوند و همچنین پایش مستمر این عوامل در محیط میدان نبرد

5- سامانه تشخیص نیمه خودکار PPKhR برای کشف عوامل شیمیایی نظیر "سومان" ، " فوسژن" ، "دی فوسژن "، "سیانور" ، "کلرید سدیم " و در نهایت گاز خردل

6- بخش دریافت کننده نمونه محیطی همه سامانه های فوق الذکر ، در انتهای بخش فوقانی بالچه های هایند قابل نصب بودند . .

 

علاوه براین ، نمونه R بالگرد هایند ، برای اجرای ماموریت رزمی در محیط جنگ نامتعارف ، به شکل استاندارد ، یک غلاف اسرارآمیز تحت شناسه  BD3-57KrV را در سمت چپ  خود حمل می نمود . بااین حال ، بدلیل عدم وجود اطلاعات کافی درطول جنگ سرد ، این سامانه دستخوش تحلیل و تفسیرهای بسیاری قرار گرفت . اما بر خلاف نظرات بسیار عجیب و غریب این سامانه ، تنها یم خلاف ساده  با دو دریچه دسترسی بود که زیرسیستم های ذیل را در خود قرار می داد :

1-   سامانه VPKhR برای  تشخیص عوامل شیمیایی با استاندارد نظامی

 

2-      سامانه تشخیص و تعیین میزان سطح تابش DP-5B

 

3-      کیف ویژه نمونه برداری محیطی  KPO-1 با تجهیزات مناسب برای جمع آوری نمونه های آلوده  به  رادیو اکتیو ، عوامل شیمیایی و میکروبی

 

 

4-      سامانه  رفع آلودگی TDP

5-      راکتهای هشداردهنده  وجود عوامل شیمیایی  SKhT-40 ( شامل نشانگرهای بصری و شنیداری )

 

6-      نارنجکهای دودزای RDG-2

ضمن اینکه ، غلاف فوق الذکر قابلیت حمل سامانه های ذیل را در خود داشت ، اما ظاهرا" هرگز مورد استفاده قرار نگرفت :

 

1-      کیف محتوی تجهیزات هواشناسی مارک-3 برای تعیین دمای هوا ، دمای زمین ، جهت وزش باد در محیطهای نیمه بسته 

 

2-      یک دستگاه رادیوی R-147 با برد یک کیلومتر

 

 

تمامی سخت افزارها و تجهیزات  برای نمونه برداری و علامت گذاری مناطق آلوده  ، بویژه در زمانهایی که خروج از بالگرد برای خدمه امکان پذیرنبود ، مورد استفاده قرار می گرفت . حداقل بلحاظ روانی ، خدمه ترجیح می دادند که نمونه های آلوده  پس از جمع آوری ، در غلاف خارجی بالگرد قرار داده شود ، ضمن اینکه خدمه حاضر در بخش بار بالگرد هایند سامانه های بقاء افزون تری شامل دومخزن اکسیژن ثابت  ، دو مخزن قابل حمل مجهز به سامانه های تنفسی  KKO-LS ، ماسکهای ضدگاز Yasen-A و کیتهای حفاظتی Kompakt-A را دراختیار داشتند .  

 

 

پی نوشت :

 

این تصویری که از ارتش شوروی سابق  در فیلم ها و سریال برای مخاطب ایجاد شده را از اذهان خودتون پاک کنید .

 

صرفا" برای میلیتاری /مترجم : MR9

[MR9 113,929]

برفراز آسمان چرنوبیل

بخش دوم و پایانی

 

 

سطح و میزان تابش اشعه در چرنوبیل :

سرهنگ ایتوف واسیلیویوچ که از 27 آوریل 1986 تا یک ماه مه همان سال ماموریتهای متعددی را بر فراز هسته  راکتور به انجام رسانده بود ،  به گفته خود وی ، حد مجازی از تابش را دریافت نمود . این حد استاندارد برای تمامی خدمه بالگردهای حاضر در منطقه چیزی در حدود 25 رونتگن در یک بازه زمانی 72 ساعته بشمارمی آمد  و هنگامی که حسگرها دریافت بیش از این مقدار را در بدن خدمه پروازی مشاهده می کردند ، بلافاصله مجوزهای ماموریت لغو و پرسنل جایگزین می شدند .

 

 

واسیلیویوچ در این زمینه می گوید :

" پس از حادثه انفجار راکتور شماره 4 ، نزدیک به 30 فروند بالگردهای Mi-26 در بازه طلوع خورشید تا غروب ، ماموریتهایی متنوعی را در شعاع 15 کیلومتری از نقطه حادثه را انجام میدادند ، هر چند علیرغم نیاز شدید ، پروازدر شب بطور کامل لغو میشد ، چرا که براساس برآوردها ، بدون نور کافی  نزدیک  شدن به محل واقعه و تخلیه محموله ، یک خطر واقعی محسوب می گردید . در روز نخست ، خدمه ، کیسه های حاوی  ترکیب شن و ماسه را با باز کردن درب رمپ عقب بالگرد به بیرون می ریختند ، اما بتدریج خدمه زمینی با متصل کردن این کیسه های به  چترهای تاکتیکی استاندارد ، شیوه موثر تر و کم خطرتری را بوجود آوردند . این کیسه ها پس از متصل شدن به چتر ، به یک مکانیزم ساده برای  رها سازی مجهزشده و و از ارتفاع 2000-1650 فوتی روی هدف تخلیه می شدند ، ضمن اینکه  بالگردهای Mi-26 می توانستند علاوه بر حمل این کیسه ها در داخل ، حداکثر تا 8 محموله  را بصورت اسلینگ ( حمل بارخارجی ) روی هدف رها نمایند"

 

 

اسکرین شات بالگرد هیپ هوانیروز ارتش سرخ در سریال چرنوبیل ، 

سکانس هایی معدود از فعالیت گسترده بالگردهای روسی در سریال فوق الذکر به نمایش گذاشته شد

 

در نخستین روز عملیات بالگردهای Mi-26 ، نزدیک به 96 پرانه (سورتی ) پرواز  انجام شد و بدلیل شرایط وخیم منطقه این رقم در روز دوم به دو برابر ( نزدیک به 186 سورتی ) نیز رسید . در این میان ، بالگرد Mi-26 با توان حمل بارداخلی یا خارجی تا وزن 20000 کیلوگرم ، وزنه قابل توجهی در عملیات نجات و امداد محسوب میشد ،ولی  تنها بین 3000-2000 کیلوگرم مواد کاهنده تابش در هر ماموریت بارگیری می گردید چرا که  به اعتقاد برخی کارشناسان روسی ، درصورتی که مواد کاهنده  با حجم بسیار زیاد و دریک زمان روی راکتور تخلیه میشد ، بدلیل وزن  زیاد این ترکیب ، این امکان وجود داشت که درصد آسیب دیدگی راکتور افزون تر شده و و خطر نشت مواد رادیو اکتیو بیشتر گردد . دراین ماموریتها ، ترکیب خدمه بالگردهای Mi-26 شامل دو خلبان ، یک مهندس پرواز ، یک ناوبر میشد ، ولی پس از مدتی وجود مهندس پرواز و خلبان دوم ضروری تشخیص داده نشد  و از پروازها حذف شدند .

 

 

عملیات بالگردهای میل-26 برفراز راکتور از دریچه دید بالگرد همراه 

 

 

بدین سان ، پس از کاهش سطح آلودگی راکتور ، از 28 آوریل به خدمه بالگردهای Mi-26 دستور داده شد تا محموله های خود را مستقیم بر روی هسته اصلی تخلیه نمایند . به همین علت ، تمامی بالگردهای شرکت کننده در این عملیات به صفحات محافظت کننده زرهی مجهز شدند . ضمن اینکه برای افزایش سطح ایمنی ، بخش تحتانی بالگردها بدلیل قرارگرفتن  مستقیم در برابر تشعشعات نیز با یک پوشش قطور فلزی تقویت گردیدند .

 

 

سرهنگ اولگ چیچکوف  ( بازنشسته )  که در زمان وقوع حادثه چرنوبیل ، بعنوان معلم خلبان بالگرد Mi-26 در سیبری خدمت می نمود ، معتقد است که سرعت واکنش هوانیروز ارتش سرخ به نسبت قابل توجه محسوب میشود ، چرا که تا سوم ماه مه  1986 ، بخشی از خدمه ثابت  بالگردهای Mi-6 بسرعت تحت آموزش های فشرده ای قرار گرفتند تا قابلیت پرواز با بالگردهای Mi-26 را بدست آورند . با این حال چیچکوف   در این خصوص ، اضافه می کند که مساله اصلی ارتش صرفا" انتقال خدمه  Mi-6 به  بالگردهای بزرگتر و سنگین تر Mi-26 نبود ، چرا که  کل فرآیند با 4 ساعت پرواز آموزشی ، قابل حل به نظر میرسید ، اما آموزش سریع خدمه برای حمل بار خارجی  ، معضلی بحساب می آمد که تا آن زمان پیش بینی نشده بود .

 

 

علیرغم همه مشکلات ، وی به همراه خدمه جدید در 4 ماه مه 1986 به  قرارگاه اصلی امداد ارتش در چرنوبیل اعزام گردید . وی دراین مورد می افزاید :

" بالگردهای اعزامی Mi-26 از 4یا5 پَد اصلی در یک فاصله ایمن از راکتور حادثه دیده  ماموریتهای محوله را انجام میدادند ، در حالی که همزمان ، بالگردهای سبکتر  Mi-8 شرکت آئروفلوت  نیز بشدت در منطقه فعال بودند "

 

هیپ های روسی ، بعنوان اسب کاری  هوانیروز ارتش سرخ ،  در حالی که به مخازن آلومینیومی حاوی مواد کاهنده و رفع آلودگی مجهزشده بودند ، بلافاصله پس از  اجرای ماموریت بالگردهای Mi-26 به پرواز درمی آمدند تا با ریزش مواد فوق الذکر ،  ضمن تثبیت ترکیب شن و ماسه تخلیه شده ، از بلند شدن  گرد و خاک حاوی پسمانده های رادیو اکتیو جلوگیری بعمل آورند . برای تسریع ماموریتها نیز یک خط آهن اختصاصی نیز تعبیه شده تا روند عملیات رفع آلودگی و کنترل حادثه  سرعت بیشتری بخود گیرد. بدین ترتیب ، ترکیبهای رفع آلودگی پس از تولید ، مستقیم به تانکرها و واگن های حمل بار سپرده میشد تا بسرعت به بالگردهای  Mi-8 تحویل داده شود .

 

طبق اطلاعات منتشرشده ، در تمامی دو هفته بحرانی ابتدایی حادثه ، ناوگان هوانیروز ارتش و آئروفلوت ، جمعا" یک حادثه پروازی را به ثبت رساندند که در جریان آن ، یک فروند بالگرد ساقط و بطور کامل از میان رفت .

 

اسکرین شات لحظاتی قبل از برخورد جرثقیل به روتور بالگرد میل-8 برفراز راکتور شماره-4 چرنوبیل

 

چیچکوف  دراین زمینه یادآور میشود که در اطراف راکتور منهدم شده ، قطعات باقیمانده جرثقیلها همچنان بصورت آزاد رها شده بودند و با هر وزش باد یا حرکت سایر بالگردها ، بصورت خطرناک و غیرقابل پیش بینی بحرکت درمی آمدند ، به همین دلیل ، پس از نخستین پرواز بر فراز راکتور ، تا ثابت شدن این جرثقیل ها ، همه پروازها عملیاتی بحالت تعلیق درآمدند . با این وصف ، خدمه بالگرد ساقط شده  ، با اجرای ماموریت موافقت نموده ولی بدلیل وزش باد شدید ، وجود دود متراکم ناشی از آتش سوزی راکتور ، خلبان موفق به دیدن حرکت جرثقیل نشده و قطعات باقی مانده با برخورد به روتور بالگرد ، موجبات ساقط و کشته شدن همه خدمه را فراهم آورد .

 

بالگردهای آلوده  :

 

پس از پایان ماموریتهای روزانه ، خدمه زمینی ، همه بالگردهای شرکت کننده در عملیات را بطور کامل شسته  و رفع آلودگی مینمودند ، اما همچنان مقادیر بسیار زیادی از پسماندهای رادیواکتیو بداخل پیشرانه های بالگرد کشیده میشدند و کاملا قابل زدودن نبودند . علاوه براین ، بخش تحتانی بالگردها بدلیل قرارگرفتن مستمر با عناصر پرتوزا ، از آلودگی افزون تری برخوردار می بود . به گفته سرهنگ واسیلیویوچ ، بالگردهای که تنها در یک بازه زمانی 24ساعته ( یکم و دوم ماه مه 1986 ) وارد عملیات شده بودند ، بلافاصله از خدمت خارج شدند ، چرا که بدلیل افزایش سطح تشعشع ، پوشش گیاهی  محل فرود این بالگردها بسرعت زرد شده و آلوده می شدند .

 

 

با این حال ، تا این زمان ، مرحله اصلی و حیاتی عملیات پاکسازی به پایان رسیده ، چنانکه تا 13 ماه مه 1986 ، بیشتر از 5000 تن  ترکیب  کاهنده روی هسته اصلی راکتور رها و تثبیت شده بود . به گفته ناظران ، تاکتیکهای رفع خطر مورد استفاده در چرنوبیل ، تا پیش از این ، هرگز مورد استفاده قرار نداشت . در این میان ، اگر چه مقامات رسمی اتحاد شوروی ، 13 ماه مه 1986 را تاریخ قطعی پایان حادثه اعلام نموده بودند ، اما  بالگردهای ارتش تا پایان سال همچنان ماموریتهای روزانه را بر فراز  چرنوبیل اجرا می کردند .  تمامی سخت افزارهای مورد استفاده در 14 روز حادثه ، بسرعت از منطقه تخلیه شده  و در گورستان تجهیزات از کارافتاده ، نگهداری میشدند تا بسرعت اوراق و دفن شوند ، چرا که برای استفاده مجدد ، بیش از حد آلوده تشخیص داده شده بودند . بالگردهای شرکت کننده نیز از این قاعده مستثنی نشدند ، چنانکه فرمانده وقت نیروی هوایی ارتش سرخ با اطمینان ادعا نمود که تمام بالگردهای شرکت کننده در  چرنوبیل ، اوراق و دفن شده اند ، چرا که آسیبهای وارده به پیشرانه ها  و بدنه بالگردها ، بیش از آنی بود که  برای ماموریتهای پروازی مناسب به نظر آیند .

 

https://www.flightglobal.com/news/articles/operation-chernobyl-12245/

 

صرفا" برای میلیتاری /مترجم : MR9

[moghavemoon 121]

10 hours قبل , MR9 گفت:

برفراز آسمان چرنوبیل

بخش دوم و پایانی

در کتاب زمزه هایی از چرنوبیل اثر سویتلانا آلکسیویچ که برنده نوبل ادبی 2015 شد چندین بار گفته شده (از جمله در مصاحبه با یک خلبان بالگرد) که خلبانان برای تخلیه دقیق محموله راهی جز باز کردن پنجره کابین و هدایت چشمی نداشتند به همین خاطر بسیاری از اون با عوارض جدی و درمان ناپذیری تا آخر عمر دست و پنجه نرم کنند. و همچنین  از کافی نبودن حفاظت بالگرد ها گلایه شده.

میشه بگید این گفتها تا چه اندازه با واقعیت منطبق هستند؟