تاپیک جامع برنامه پرنده های بدون سرنشین ایران تاپیک جامع برنامه پرنده های بدون سرنشین ایران

[gader 3,083]

این کار تو استراتژی موشک خراب کن تعریف می شود یعنی به ازای هر جنگنده ویا هلیکوپتر مهاجم دستکم پنج تا از این پهباد ها را می فرستیم جلو شاید فرجی شد و اگر اینطور نشد دشمن برای از بین بردن اینها مجبور موشک هایش را مصرف کند پس بعداً ا جنگنده های ما که با انها روبرو می شوند اگر به فاصله کم این جنگنده ها رسیدند وضیت بهتری دارند چرا که این جنگنده تمام یا بخشی از توان موشکی برد کم خود را از دست داده اند

[arminheidari 24,408]

[quote name='gader' timestamp='1368339133' post='312687']
این کار تو استراتژی موشک خراب کن تعریف می شود یعنی به ازای هر جنگنده ویا هلیکوپتر مهاجم دستکم پنج تا از این پهباد ها را می فرستیم جلو شاید فرجی شد و اگر اینطور نشد دشمن برای از بین بردن اینها مجبور موشک هایش را مصرف کند پس بعداً ا جنگنده های ما که با انها روبرو می شوند اگر به فاصله کم این جنگنده ها رسیدند وضیت بهتری دارند چرا که این جنگنده تمام یا بخشی از توان موشکی برد کم خود را از دست داده اند
[/quote]

البته این استراتژی زمانی خیلی خوب می شود که زمان و هزینه تولید پهباد ما از موشک دشمن ارزان تر و سریع تر باشد

[crazy-doctor 7,023]

سلام
البته برد موشک های نصب شده ده کیلومتر نیست ....اون ده کیلومتر قطر محدوده تحت پوشش پهپاد ( دایره ای به مرکزیت پهپاد )
دو حالت داره یا این موشک ها برای دفاع از خود پرنده است که برای هواگرد های دشمن تبدیل به لقمه سهل الوصول نشه و بتونه کار شناسایی / یا هر کار دیگری که براش تعریف شده را انجام بده
یا این پهپاد قرار هست درتعداد بالا و به صورت نامتعارف موی دماغ هواگردهای دشمن در میدان نبرد بشند ....به هر صورت با توجه به سرعت پائین این پرند ها حمله به موشک های کروز یا هواپیما ها کار دور از ذهنی هست

[arminheidari 24,408]

[quote name='crazy-doctor' timestamp='1368342145' post='312699']
سلام
البته برد موشک های نصب شده ده کیلومتر نیست ....اون ده کیلومتر قطر محدوده تحت پوشش پهپاد ( دایره ای به مرکزیت پهپاد )
دو حالت داره یا این موشک ها برای دفاع از خود پرنده است که برای هواگرد های دشمن تبدیل به لقمه سهل الوصول نشه و بتونه کار شناسایی / یا هر کار دیگری که براش تعریف شده را انجام بده
یا این پهپاد قرار هست درتعداد بالا و به صورت نامتعارف موی دماغ هواگردهای دشمن در میدان نبرد بشند ....به هر صورت با توجه به سرعت پائین این پرند ها حمله به موشک های کروز یا هواپیما ها کار دور از ذهنی هست
[/quote]
اینجاست که رادار زمینی اهمیت پیدا می کند
و پهباد را در مسیر هلیکوپتر یا موشک های کروز قرار می دهد
البته این نیازمند حضور تعداد زیاد پهباد در آسمان است

چیزی شبیه حمله زیردریایی های آلمان نازی در جنگ جهانی دوم

[pckho0r 3,022]

اگه مداومت پروازیشون بالا باشه میشه با یه مجموعه حداقل 4 فروندی و در حالت ایده آل 8 فروندی از مراکز حساس در برابر موشک های کروز دفاع نقطه ای کرد. طبق عکس زیر اگه دایره قرمز رو هدف موشک های کروز تصور کنیم و فلش ابی رو پهپادهای مسلح میشه از یک منطقه 100 کیلومتر مربعی (مربعی به اضلاع 10 کیلومتر) در برابر موشک های کروز محافظت نسبتآ خوبی انجام داد.

[img]http://upload.tehran98.com/img1/pdoafdm67wq1dq68ojaz.png[/img]

پهپادها مسیری مستقیم به طول 10 کیلومتر رو در ارتفاع مشخص طی می کنند و پس از رسیدن به مرز تعیین شده با 180 درجه تغییر مسیر دوباره این کار رو تکرار می کنند. کلیه این مراحل میتونه به صورت اتوماتیک و تحت کنترل کامپیوتر پرنده باشه و تنها جهت شلیک به تایید اپراتور نیازمند باشه، اگه مداومت پروازی این پهپاد 12 ساعت باشه با یک اسکادران 10 فروندی (8 پهپاد با شیفت های پروازی 12 ساعته 4 فروندی و 2 پهپاد رزرو) میشه مراقبت شبانه روزی هوایی رو از منطقه ای به وسعتی یک کلان شهر ترتیب داد. چون در این روش قرار نیست پهپادی از پشت سر شلیک کنه بحث سرعت و برد لازم برای زدن اهداف تا حدودی منتفی است.

در زمان اوج حملات میشه در ان واحد 8 پهپاد رو اسمان به پرواز دراورد (خطوط مایل ابی رنگ مسیرهای جدید هستند) تا در هر زاویه 45 درجه منتهی به هدف حداقل 2 و حداکثر 6 موشک اماده شلیک داشت! ویرایش شده در اردیبهشت 92 توسط pckho0r

[MERCEDES 26]

اعتماد به نفس حضرات ستودنی است

[kogan68 4]

برای زدن موشک های کروز به نظر من پهپادی که قابلیت پرواز ایستا داشته باشه بهتره و با پخش کردن تعدادی از اونا در یک فاصله مشخص از یکدیگر و لینک کردن اونا میشه یه منطقه غیر قابل نفوذ در مقابل موشک کروز ایجاد کرد البته باید توانایی حمل بار بیشتری داشته باشن تا بشه به تعداد کافی موشک حرارتی روی اونا لود کرد با توجه به اینکه اکثر موشک های کروز در ارتفاع پایین پرواز میکنن میشه با همین موشک میثاق که روی سریر لود شده موشک رو هدف قرار داد در واقع با لینک شدن پهپادها در صورتیکه اولی نتوانست هدف را منهدم کند دومی باید بتواند نشد سومی و همینطور تا انهدام قطعی تارگت
اما برای مقابله با هواپیماهای دشمن باید موشکی قویتر روی آنها لود کرد که به دلیل اندازه سریر بعید به نظر میرسد بتواند موشک هایی در حدو اندازه آرچر یا ساید وایندر حمل کنه باید منتظر موند بینم پهپادی که با قابلیت شلیک موشک هوابه هوا قراره رونمایی بشه تا چه حد میتونه بار حمل کنه و چه موشکی روش لود میشه امیدوارم راضی کننده باشه
اما همین پهپاد سریر با این اندازه در صورتی که بتواند به عمق دشمن پرواز کند و خود را به نزدیکی هواپیماهای آواکس(در صورت شناسایی نشدن) سوخت رسان،ترابری و مانند اینها برساند همین موشک کوچولوی میثاق هم میتونه مرگبار باشه و دردسرهای زیادی رو برای مهاجمان درست کنه

[DeathStalker 3,165]

شاید نتونه یو 2 رو بزنه (نمیتونه :دی) ولی میتونه پریدیتور یا ریپر رو براشون خطر ایجاد کنه، یا اپاچی؟

[TAHA-SH 1,640]

مطمئن باشید این پهپاد هائی که اسم بردید رو نمیشه با موشک حرارت یاب - اون هم از نوع تکنولوزی سنتی و قدیمی که ما دراختیار داریم ( نه مثل AIM-9X که سیستم الکترو اپتیکال دارد و نه پایتون و ... ) هرگز نمیتونه روی اونها قفل کنه و تهدیدی باشه - بد نیست به سابقه تقابل سوخو 25 برفراز خلیج فارس با یک پردیتور توجه بشه که با شلیک مسلسل تونستند اون رو تهدید کنند
لذا همچنان بنده معتقدم این طرح کارائی بسیار پائینی داره و تا زمانی که یک فکر اساسی نشه - این جور کارها فقط مشغولیت و پروژه دهن پرکن برای برخی از آقایان هست که بالاخره یه کاری برای زیرسوال نرفتنشون کرده باشند ولاغیر
حداقل یه نموره خلاقیت به خرج بدهند و پهپاد کرار رو مسلح به موشک آلامو و ارچر بکنند و رادار سیستم جستجوگر لیزری مادن قرمز بگذارند - والله اگه من رو برای این پروژه بگذارند یه پهپاد بدرد بخور تحویل میدم که لااقل دشمن برای مقابله با اون یکم مجبور بشه احتیاط کنه

[warjo 3,008]

سلام طاها جان

در مورد سابقه تقابل سوخو بر فراز خليج فارس من متوجه نشدم < انتظار داشتيد موشك به سمتش شليك كنند كه هدف قرار بگيره ؟!
يا اينكه شما فلسفه درگيري را سرنگون كردن پرنده دشمن مي دونيد ؟

[TAHA-SH 1,640]

[quote name='warjo' timestamp='1368431179' post='312982']
سلام طاها جان

در مورد سابقه تقابل سوخو بر فراز خليج فارس من متوجه نشدم < انتظار داشتيد موشك به سمتش شليك كنند كه هدف قرار بگيره ؟!
يا اينكه شما فلسفه درگيري را سرنگون كردن پرنده دشمن مي دونيد ؟
[/quote]
سلام دوست عزیز
منظور بنده حد توانائی تقابل با پهپادهاست - نه ما بلکه کشورهای مدعی غربی هم برای ایجاد قفل حرارتی روی پهپادها مشکل دارند و برای همین سیستمهای الکترواپتیکال رو ابداع کردند
درباره اون قضیه هم نظر شما محترمه و اینطور برداشت میشه که ایران عمدا نخواسته اون پهپاد رو شکار کنه - البته نظر بنده متفاوته و من معتقدم چون امکان شکار توسط جت های پرسرعت نبوده از سوخو25 استفاده شده که با سرعت کمتر و توسط توپ هوائی خودش بتونه اون رو تهدید کنه - بله نظر بنده شلیک برای اعلام خطر نبوده بلکه تعقیب تا حد خروج از محدوده سرزمینی بوده
حالا برفرض بنده در اصل رویداد مثالم ناقص باشه - اما درباره مکانیزم عمل روی نظرم هستم و اون اینکه فعلا ما با موشکهای حرارتی مثل میثاق نمیتونیم این پهپادها رو بزنیم (مگر اینکه سیستمهای جدیدتری داشته باشیم)

[cheka 15,065]

الیته سابقه ی درگیری جت های سریع با پهپادها هم کم نیست ، میگ-25 عراقی که همین پریداتور رو هدف قرار داد یا پهپاد گرجی که توسط همین میگ-29 ها بر فراز آبخازیا هدف قرار گرفت

[soroushrazor2 32]

اون قضیه mig29 خیلی ضایع بود...نمی دونم...
اصن انگار پهپاد ثابته...بعد میگ تا 10 متریش میاد بعد موشکو می زنه

[DeathStalker 3,165]

اگه اشتباه نکنم، فیلم اون میگ 29 روسی، از دوربین خود پهپاده بود!

اف 16 اسرائیل هم همینطوری پهاد حزب الله رو با موشک هدف قرار داد

[Aspahbod 2,776]

[b]ابابیل[/b]

ابابیل در زمان جنگ ایران و عراق و در سال 1365 توسط صنایع ساصد طراحی شد. ابتدا قرار بود که این پرنده با کلاهک 40 کیلویی صرفا به عنوان پهپاد کامیکازه مورد استفاده قرار گیرد. مشرق از ساخت غیر اصولی آن در زمان جنگ خبر می دهد و اطلاعات زیادی درباره ی استفاده از آن ها در جنگ در دسترس نیست. به هر حال با پایان جنگ، با استاندارد سازی و طراحی دوباره ی این پهپاد، تولید انبوه آن در کشور شروع شد.
نمونه های زیادی از این پهپاد وجود دارد که اسامی گیج کننده و ضد و نقیضی برای هر کدام ارائه شده. اما همه ی نمونه ها بدنه ای استوانه ای و بلند دارند که دو بال کم عرض در پشت و دو کانارد (پیش بال) در جلو به آن متصل شده اند. در تمام نمونه ها روی کانارد ها صفحات کنترلی دیده می شود. این سبک طراحی عموما برای پرنده هایی که ساخت آن ها ساده است اما مانورپذیری نسبتا بالایی دارند، استفاده می شود. شکل سطح مقطع بال ها و پیش بال ها از استاندارد NACA-4412 بهره می برد و سطح مقطع پایدار کننده عمودی از استاندارد NACA-0012 تبعیت می کند. موتور در پشت آن قرار دارد و ملخ ها باعث هل دادن پهپاد به جلو می شوند. همه ی انواع دیده شده ی این پهپاد از سکو و با استفاده از راکت یا نیروی باد از زمین بلند می شوند. این سکو ها را میتوان روی زمین، پشت کامیون ها، روی عرشه ی کشتی ها و حتی در قسمت بار وانت های نه چندان بزرگ نصب کرد. فرود با استفاده از چتر نجات صورت می گیرد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs1.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs1.jpg[/img][/url]
[i]پلتفورم های مختلف ریلی ابابیل[/i]

بسته به مدل، ابابیل می تواند یک، یا دو پایدار کننده ی عمودی داشته باشد که در حالت اول، پایدار کننده روی بدنه نصب می شود و در حالت دوم، هر کدام روی قسمت انتهایی یک بال. گفته شده که حالت دوم برای افزایش سطح مقطع راداری در نمونه های هدف هوایی استفاده می شود. اما پهپاد ابابیل حزب الله که توسط اسرائیل مورد هدف قرار گرفت نیز دارای دو پایدار کننده بود. از این رو این کار می تواند برای افزایش پایداری پرنده نیز باشد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs2.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs2.jpg[/img][/url]
[i]دو مدل ابابیل کنار هم یکی با دو پایدار کننده ی عمودی[/i]

بدنه ی بعضی از مدل های ابابیل، آلومینیومی و برخی دیگر از انواع جدیدتر، کامپوزیتی است. دو نوع موتور برای این پرنده در نظر گرفته شده است. اولین مدل موتور WAE-342 با قدرت 25 اسب بخار و دومی موتور Vanckle Engine P-73 با قدرت 30 اسب بخار است. میدانیم که پهپاد ابابیل 2 که در نمایشگاه IDEX سال 1999 به نمایش در آمد از موتور P-73 استفاده می کرد. اما تا به حال پهپاد ابابیل مجهز به این موتور در ایران دیده نشده است.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs3.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs3.jpg[/img][/url]
[i]نمایی از موتور WAE-342 بر روی ابابیل[/i]

نکته ی بسیار جالب موتورهای ابابیل این است که هر دو عینا در پهپاد هدف انگلیسی Meggitt Banshee استفاده می شوند. از آنجایی که شرکت Meggitt که سازنده ی موتور WAE-342 نیز هست، شاید بتوان دلیل این شباهت را درک کرد. شاید این شرکت خود موتور P-73 (که سازنده ی آن شرکت انگلیسی موتورسیکلت سازی Norton است) را به ایران پیشنهاد کرده، یا این که ایران از پهپاد بنشی آگاهی داشته و خود به سراغ خرید این موتور رفته است. احتمال دیگری هم وجود دارد و آن این است که ایران در سال 1369 تازه در ابتدای راه پهپاد سازی خود بوده و برای استاندارد سازی ابابیل از شرکت Meggitt کمک گرفته. حتی شباهت هایی نیز از نظر ظاهری بین بنشی و ابابیل وجود دارد. در هر صورت شکی نیست که این شرکت با ایران همکاری داشته است.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs4.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs4.jpg[/img][/url]
[i]پهپاد بنشی[/i]

ابابیل میتواند برای مأموریت های عکس برداری و جمع آوری اطلاعات به کار رود، یا این که به عنوان پهپاد هدف برای تمرین پدافند و نیروی هوایی استفاده شود، به عنوان دیکوی و برای گیج کردن دشمن پرواز کند یا این که با کلاهکی 40 کیلویی مسلح شود و اهداف از پیش تعیین شده را نابود سازد.
ابابیل می تواند با سیستم خلبان خودکار شهید نوروزی تا 30 کیلومتر و در صورت استفاده از سامانه ی پایدار کننده 123 و جی پی اس تا 150 کیلومتر برد عملیاتی داشته باشد. برد را در صورت افزایش توان خروجی سامانه مخابراتی در سیستم شهید نوروزی به 120 کیلومتر نیز می توان رساند. معلوم نیست که برد سیستم های هدایت مستقیم این پهپاد چقدر است. به گفته ی مشرق اگر ارتباط با مرکز کنترل قطع شود، پرنده با اتکا به سیستم خلبان خودکار خود به پرواز خود بر فراز منطقه ادامه می دهد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs5.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs5.jpg[/img][/url]
[i]مرکز کنترل ابابیل[/i]

اسم های مختلفی برای مدل های ابابیل ذکر شده که بعضی از آنها گیج کننده و ضد و نقیضند. در اینجا به ذکر چند مورد از آن ها می پردازیم.

[b]ابابیل-بی[/b]
نمونه ای که بیشتر منابع از آن به عنوان هدف هوایی ساده نام می برند. می توان بر روی آن بازتاب دهنده های راداری و فلیر نصب کرد تا سامانه های ضد هوایی راحت تر بتوانند آن را رهگیری کنند.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs6.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs6.jpg[/img][/url]
[i]ابابیل بی[/i]

[b]ابابیل-اس[/b]

نمونه ی شناسایی مجهز به سامانه ی پایدار کننده خودکار 123 و جی پی اس است. بنابر منابع مختلف وضعیت پهپاد در هر لحظه به مرکز کنترل فرستاده می شود و برای همین این نمونه، نمونه ی ایده آل برای عملیات های شناسایی است. به غیر از این می توان برای آن مسیری با استفاده از نقاط از پیش تعیین شده تعریف کرد و آن را به خارج از محدوده ی برد سامانه های مخابراتی فرستاد. از عکس ها این طور به نظر می رسد که دوربین ابابیل-اس، بسیار شبیه دوربین مهاجر 2 و 4 است. برای دیدن مشخصات این دوربین به قسمت "دوربین استاندارد پهپاد های کوچک ایرانی" در همین مقاله رجوع کنید.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs7.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs7.jpg[/img][/url]

[b]ابابیل-2[/b]

گفته شده که به دلیل وجود نداشتن هر گونه دوربین روی آن، این مدل نیز به عنوان هدف هوایی مورد استفاده قرار می گیرد. این با نمونه ای که در نمایشگاه IDEX 1999 به نمایش در آمده تناقض دارد چرا که دلیلی ندارد که ایران برای ساخت یک پهپاد هدف از موتور قدرتمند تر و گران تر P-73 استفاده کند. این نکته نیز نباید فراموش شود که شاید در عکس ها دوربینی روی این مدل سوار نشده باشد، اما دلیل نمی شود که نمونه ی اصلی فاقد سیستم های نظارتی باشد.
احتمال دیگر آن است که ابابیل 2، نام صادراتی کلی برای این پرنده باشد و در ایران به مدل های مختلف نام های متفاوت داده شده باشد. یعنی ممکن است که ابابیل 2 نامی باشد که گستره ی بزرگی از مدل های مخصوص صادرات را در بر بگیرد. این موضوع که نام ابابیل 2 تنها در نمایشگاه های تسلیحاتی دیده شده و حتی گزارش مشرق نیز نامی از این گونه نمی برد، احتمال آخر را تقویت می کند.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs8.png"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs8.png[/img][/url]

[b]ابابیل-3[/b]

گونه ای که به گفته ی آمریکایی ها در 6 اسفند 1385 در عراق منهدم شد. معلوم نیست که آمریکایی ها چگونه فهمیده اند که این پهپاد از نوع ابابیل-3 بوده است. آیا این عبارت عینا روی پرنده نوشته شده بوده؟ اگر این طور است، تفاوت آن با ابابیل-5 و ابابیل-اس چیست؟ مشرق کلا از این گونه نام نمی برد.

[b]ابابیل-5[/b]

نمونه ای دیگر که باز هم منشأ خبر وجود آن معلوم نیست. گفته شده که مدل نظارتی برد متوسط است.

[b]ابابیل-سی-اچ[/b]

این نمونه تنها در رژه دیده شده است. از دو پایدار کننده ی عمودی استفاده می کند و بدنه ی آن کمی قطورتر از نمونه های دیگر است. مشرق از آن به عنوان ابابیل-تی یاد می کند. بر اساس نوشته ی روی آن به عنوان هدف هوایی مورد استفاده قرار می گیرد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs9.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs9.jpg[/img][/url]
[i]ابابیل سی اچ[/i]

[b]ابابیل-تی[/b]

نمونه ای که مانند مدل سی-اچ دارای دو پایدار کننده است. گفته شده که به جز محموله ی عادی (دوربین) قابلیت تجهیز به کلاهک 40 کیلوگرمی را نیز دارد. حزب الله لبنان در سال های 1383-1385 از ابابیل-تی برای نفوذ به آسمان اسرائیل استفاده می کرد. اگر گزارش مشرق درست باشد، با نمونه ی سی-اچ یکسان است. در غیر این صورت به احتمال زیاد، بسیار به هم نزدیکند.

[b]ابابیل-آر(؟)[/b]

نمونه ای که چندین بار در نمایشگاه ها دیده شده است. در این مدل دوربین بر روی نوک پرنده نصب شده است که قابلیت دید 360 درجه در جلو را با آن می دهد و از مقاومت هوا می کاهد. اما دیگر نمیتواند از پشت پهپاد فیلم بگیرد. شاید نوعی نمونه ی کامیکازه است که به طور دستی کنترل می شود.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs10.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs10.jpg[/img][/url]

[b]تاریخچه ی عملیاتی[/b]

ابابیل یکی از قدیمی ترین و پر تبراژ ترین پهپاد های ایران است. از این رو شاید معروف ترین آنها نیز باشد. این پرنده به خاطر برد نسبتا زیاد آن تا سال 2003 برای هر گونه عملیات تجسسی در برد بیشتر از 50 کیلومتر استفاده می شده. از جمله این عملیات ها می توان به پرواز های مکرر ابابیل بر فراز کمپ اشرف، اردوگاه سازمان مجاهدین خلق، در عراق اشاره کرد. طبق گفته ی مشرق، همین پهپاد بود که برای اولین بار از ناو آمریکایی در خلیج فارس تصویر برداری کرد. پرواز های شناسایی حزب الله در خاک اسرائیل نیز توسط همین پرنده صورت گرفت. این موارد باعث شد که ابابیل، معروف ترین پهپاد ایرانی شود.

[b]بررسی کلی[/b]

پهپاد های ابابیل چند منظوره، ارزان قیمت، ساده و کارآمدند. از آنجایی که نحوه ی بلند شدن و نشستن آن ها مستقل از باند فرود است، در جنگ های چریکی و نامتقارن تجهیزات ارزشمندی محسوب می شوند. طراحی نسبتا ساده ی آن ها باعث می شود که تولید این پرنده کم هزینه و سریع باشد به طوری که تا سال 1385 حدود 360 فروند ابابیل ساخته شده که 1.5 برابر تولید انواع مهاجر تا همین سال است. در هر کدام از سال های 84 و 85 حدود 70 ابابیل تولید شده که رقم قابل ملاحظه ایست. اگر این روند به همین شکل ادامه داشته، تعداد پهپاد های از این نوع ایران 780 فروند می شود.
نکته ای که قابل تأمل است، نبود عکس های پهپاد ابابیل خصوصا انواع شناسایی آن در رژه های به مناسبت روز ارتش است. گرچه مدرکی وجود ندارد که نشان بدهد این پهپاد صرفا توسط سپاه پاسداران استفاده می شود، نمیتوان کم بودن تعداد بی سرنشین های ارتش را نادیده گرفت. با توجه به خصوصیات ویژه ی ابابیل می توان از آن برای حل این مشکل استفاده کرد.

[b]مشخصات[/b]
سازنده: شرکت هسا (تا زمانی نامعلوم)، شرکت قدس (تا کنون)
طول: 2.88 متر
عرض (با احتساب بال ها): 3.25 متر
ارتفاع (با احتساب آنتن ها): 90.88 سانتی متر
قطر بدنه: 25 سانتی متر.
سطح بال: 1.76 متر مربع
طول پیشبال ها (کانارد ها): 168.8 سانتی متر
سطح پیشبال ها: 35 سانتی متر مربع
طول ملخ ها (پراپلر): 61 سانتی متر
وزن: 83 کیلوگرم (نمونه ی آلومینیومی)
حداکثر وزن برخاست: تا 123 کیلوگرم در مدل های جدید
وزن بدنه بدون سوخت: 30 کیلوگرم (نمونه ی آلومینیومی)
شعاع عملیاتی (رفت و برگشت): بسته به مدل 120 یا 150 کیلومتر
ارتفاع پرواز: 14000 پا
مدت زمان پرواز: 90 دقیقه در مدل های اول. تا 3 ساعت نیز در مدل های پیشرفته تر گزارش شده.
موتور: WAE-342 یا Norton P-73
نوع موتور: به ترتیب پیستونی دو سیلندر دوزمانه / وانکل
توان موتور: 25 اسب بخار / 30 اسب بخار
حجم موتور: 342 سی سی / 208 سی سی
وزن موتور: 8.5 کیلوگرم / 10 کیلوگرم
تراست ایجاد شده: 0.311 کیلونیوتن / 0.35 کیلونیوتن
سرعت کروز: 290 کیلومتر بر ساعت
بیشینه ی سرعت: 300 کیلومتر بر ساعت

[b]مهاجر[/b]

مهاجر به دسته ای از پهپاد های ایران گفته می شود که مبنای طراحی مشترکی دارند. بر خلاف ابابیل تفاوت های مدل های مختلف این دسته زیاد است.
مهاجر اولین پهپاد شناسایی ایران است. مانند ابابیل، تاریخچه ی این پرنده نیز به جنگ تحمیلی باز می گردد. در سال 1364 صنایع هوایی قدس تشکیل شد و مهاجر 1 را به سپاه پاسداران تقدیم کرد. اولین مأموریت این بی سرنشین تصویر برداری از منطقه شلمچه بود که باعث شد فشار بر روی هواپیماهای شناسایی ارتش کم شود. با تجهیز قایق های تندرو به سکو های پرتاب پهپاد، دامنه ی عملیات های شناسایی مهاجر 1 به هورالعظیم نیز کشیده شد. عملکرد مطلوب این پرنده ها باعث شد بعد از جنگ، به صنعت پهپاد سازی توجه ویژه ای شود که نتیجه ی آن در سال های بعد دیده شد.
مهاجر 1 دارای بدنه ای استوانه ای شکل با بال های مستطیلی بود که در بالای پرنده نصب می شدند. فرود با استفاده از چتر صورت می گرفت و بلند شدن با استفاده از چرخ. در طی تلاشی نسبتا ناموفق بر روی مهاجر 1 شش غلاف آر پی جی 7 نصب شد که این پهپاد را در زمره ی اولین پهپاد های رزمی جهان قرار می دهد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs11.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs11.jpg[/img][/url]
[i]شلیک آر پی جی 7 از مهاجر 1[/i]

از مشخصات مهاجر 1 اطلاعات دقیقی در دست نیست. اما گفته شده که حداکثر برد آن 20 کیلومتر بوده است.
پس از جنگ، مهاجر 2 بر مبنای طرح اصلاح شده ی مهاجر 1 تولید شد. سامانه های خلبان خودکار و نیمه خودکار برای آن تعبیه شد و همزمان با پیشرفت صنایع پهپاد سازی ایران، امکانات جدیدتری نیز به آن اضافه گردید. در این مورد می توان برای مثال از سیستم های جی پی اس و سامانه ی 123 نام برد.
بدنه ی پهپاد استوانه ای شکل است و دو بال مستطیلی در بالای آن نصب شده اند. سر بال ها کمی انحنا به سمت پایین دارد که به خاطر کم کردن مقاومت هوا در این نقاط به این شکل است. صفحه های کنترلی بر روی بال ها و قسمت افقی دم قرار دارند و در زیر بدنه اسکید هایی برای محافظت از محموله ی دوربین کار گذاشته شده. دوربین عموما در قسمت پایین بدنه و در جلو قرار دارد.
دو مدل عمده از این پهپاد ساخته شده است. یکی مدل پایه است که سری گنبدی شکل دارد. مدل دیگر دارای یک دوربین جلونگر در نوک بدنه می باشد که محدوده ی دید اپراتور را افزایش می دهد. هر دو از موتور WAE-342 استفاده می کنند که توضیحات آن در بخش بالا داده شد. شعاع عملیاتی مهاجر 2، 50 کیلومتر است و از دوربین استاندارد پهپاد های کوچک ایرانی استفاده می کند (برای اطلاعات بیشتر به قسمت خاص آن رجوع کنید).

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs12.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs12.jpg[/img][/url]
[i]مهاجر 2. به دوربین جلونگر توجه کنید[/i]

مانند ابابیل، این پهپاد می تواند از ریل های پرتابل و با استفاده از نیروی باد و یا راکت از زمین بلند شود. بازیابی با استفاده از چتر یا خود اسکید ها است و از این پرنده می توان در عملیات های شناسایی و عکسبرداری، پشتیبانی توپخانه و گمراهی دشمن بهره برد. مشرق می گوید که بدنه ی آن از جنس کامپوزیت است اما بعید است که بدنه ی نمونه های اولیه از چنین موادی ساخته شده باشد چرا که در آن زمان اصولا مواد کامپوزیتی بسیار محدود و گران بوده اند. احتمال استفاده از آلومینیوم خصوصا در نمونه های قبل از سال 2000 بسیار زیاد است.
به نظر می رسد که مانند ابابیل، ارتش اصولا از مهاجر 2 استفاده نمی کند. در اصل، به نظر نمی رسد مهاجر 2 در ایران زیاد استفاده شود. حضور ابابیل و مهاجر 4 و پهپاد های دیگر در رزمایش ها بسیار مشخص تر است و برد و مداومت پروازی کم این پرنده کارایی آن را برای عملیات های شناسایی کم می کند. سوالی که پیش می آید این است که پس چرا حدود 200 مهاجر 2 تا سال 1385 ساخته شده بود؟
از بین پهپاد های ایرانی، تنها 4 مدل (ابابیل، مهاجر 2، صاعقه و تلاش) برای صادرات در معرض دید عموم قرار گرفته اند. اما این مهاجر 2 است که توانسته در کشوری دیگر خریدار پیدا کند. در سال 2012 هوگو چاوز، رئیس جمهور ونزوئلا خبر از تولید پهپاد Saint Arpia در کشورش را داد. تکنولوژی ساخت این پهپاد که نمونه ی دارای دوربین جلونگر مهاجر 2 است، به ونزوئلا فروخته شده است. تا سال 2013، 15 فروند از این پرنده در ونزوئلا ساخته شده است. معلوم نیست که چرا ونزوئلا پهپادی با قابلیت های بیشتر مانند مهاجر 4 یا ابابیل را برای خرید انتخاب نکرده؟ آیا در پس پرده ی همکاری ها در زمینه ی پهپاد های مشخصا غیر رزمی هدف دیگری نیز دنبال می شود؟ باید دید.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs13.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs13.jpg[/img][/url]
[i]آرپیا ی ونزوئلایی[/i]

نکته ی جالبی در مورد پهپاد ونزوئلایی وجود دارد و آن شعاع عملیاتی آن است. به گفته ی مقامات ونزوئلایی شعاع عملیاتی آرپیا 100 کیلومتر است. از آن جا که باقی پارامتر های آرپیا مانند وزن و اندازه با مهاجر 2 یکیست، این تفاوت را می توان به دو صورت توجیه کرد. این که مقامات ونزوئلایی از حداکثر برد حرف می زنند، یا این که برد کم مهاجر 2 بیشتر به خاطر محدودیت های ارتباطی بوده است که با استفاده از سامانه های مخابراتی قدرتمند تر قابل حل است. اگر حالت دومی درست باشد، برد مهاجر 2 های ایرانی نیز تنها با ارتقای مرکز کنترل دو برابر می شود.
به غیر از این عکسی از آرپیا موجود است که آن را با دوربینی غیر از دوربین استاندارد ایرانی نشان می دهد. در اصل، این دوربین روی هیچ کدام از پهپاد های ایرانی دیده نشده است. چاوز گفته بود که مهندسان ونزوئلایی تغییراتی بر روی آرپیا داده اند. مشخص نیست که این دوربین چه تفاوتی با نمونه های ایرانی دارد. ولی اندازه ی کوچک آن، احتمال برتری بر دوربین عادی مهاجر 2 را کم می کند.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs14.png"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs14.png[/img][/url]
[i]آرپیا با دوربین جدید[/i]

مشخصات مهاجر 2 به شرح زیر است:
سازنده: شرکت قدس
طول: 2.91 متر
عرض (با احتساب طول بال): 3.8 متر
حداکثر وزن برخاستی: 85 کیلوگرم
سرعت کروز: 210 کیلومتر بر ساعت
مداومت پروازی: 90 دقیقه
ارتفاع پروازی: 11000 پا
شعاع عملیاتی: 50 کیلومتر (در مواردی 100 کیلومتر؟)
نوع موتور: پیستونی 2 سیلندر دوزمانه
قدرت موتور: 25 اسب بخار
طول ملخ (پراپلر): 61 سانتی متر
وزن موتور: 8.5 کیلوگرم
حجم موتور: 342 سی سی
تراست ایجاد شده: 0.311 کیلو نیوتن

در حد فاصل بین سال های 1990 تا 2003، پروژه ای به نام مهاجر 3 که به درنا نیز معروف است در دست توسعه بوده. گرچه مهاجر 3 به تولید انبوه نرسید، اما به عنوان یک پایه ی تحقیقاتی برای مهاجر 4 عمل کرد. عمده ی تغییرات در بدنه بود. شکل دم عوض شد و سطح بدنه از حالت گرد، به چهار گوش تغییر کرد. موتور تغییر نکرد ولی برد به 100 کیلومتر افزایش یافت. نکته ی جالب این است که در بعضی تصاویر این پهپاد صرفا به بالشتک محافظ مجهز شده و تنها در یک عکس، زیر آن چرخ دیده می شود.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs15.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs15.jpg[/img][/url]
[i]مهاجر 3 در نمایشگاهی نامعلوم[/i]

سرعت کروز این پرنده 180 کیلومتر بر ساعت و بیشینه ی سرعت آن 220 کیلومتر بر ساعت عنوان شده است. سقف پرواز همان 11000 پا است. مداومت پروازی به بین 2 تا 3 ساعت رسیده است.
از مهاجر 3 اطلاعات بیشتری در دست نیست.

تجربیاتی که در پروژه ی مهاجر 3 به دست آمد، در مهاجر 4 به کار رفت. بدنه باز هم دستخوش تغییرات جدی شد. گوشه ها کمی گرد تر شدند ولی سطح مقطع هنوز مستطیلی باقی ماند. بال ها از بالای بدنه به پایین منتقل شدند و شکلشان به حالت ذوزنقه تغییر یافت. این تغییر با افزایش مساحت آن ها نیز همراه بود. برای کم کردن نیروی مقاومت هوا نوک بال ها به سمت بالاست. شکل دم تغییری نکرد و خود بدنه قطور تر شد. این تغییرات جمعا به خاطر کم کردن نیروی مقاومت هوا باعث افزایش برد و ماندگاری شد و با زیاد کردن مساحت بال ها، نیروی برا (لیفت) را افزایش داد که خود باعث زیاد شدن حداکثر وزن برخاستی شد.
بدنه از مواد کامپوزیتی ساخته شده و روش بلند شدن این پهپاد نیز مشابه بی سرنشین های قبلی از طریق ریل و پرتابگر های راکتی است. مهاجر 4 مانند سلف خود برای محافظت از دوربین، از اسکید استفاده می کند اما طراحی آن ها با نمونه های قبلی متفاوت است. بازیافت نمونه های دیده شده همگی با چتر بوده اما مشرق از امکان استفاده از ارابه های فرود (چرخ دار؟) سخن می گوید.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs16.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs16.jpg[/img][/url]

آنتن های ارتباطی مهاجر 4 بزرگتر از آنتن های مهاجر 2 هستند که خود حاکی از توجه به برد وسابل مخابراتی دارد. در کل شعاع عملیاتی این پهپاد 150 کیلومتر ذکر شده است. به خاطر برد زیاد مهاجر 4 از سیستم های هدایت پیچیده ای که در ابابیل نیز استفاده می شوند بهره می برد. برای مثال این پهپاد قابلیت پرواز اتوماتیک بدون اتصال به مرکز کنترل را نیز داراست. این پرنده مانند انواع پیشرفته تر مهاجر 2 در نوک خود یک دوربین جلونگر دارد. مشرق از وجود یک دوربین پایین نگر نیز خبر می دهد که مکان آن دقیقا مشخص نیست. دوربین اصلی از نوع استاندارد است و در زیر قسمت جلویی بدنه قرار می گیرد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs17.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs17.jpg[/img][/url]
[i]مهاجر 4 مجهز به دوربین[/i]

چند مدل مختلف از مهاجر 4 ساخته شده است که ار تفاوت های آنان اطلاعات دقیقی در دست نیست. این مدل ها عبارت اند از شاهین، هد هد آ-100 و مهاجر 4 بی. از بین این ها تنها میدانیم که هدهد اندکی از مهاجر 4 عادی بزرگتر است.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs18.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs18.jpg[/img][/url]
[i]پهپادی به نام هدهد. کد های روی بدنه با سیستم کد باقی مهاجر ها متفاوت است و عبارت M4B به چشم می خورد. آیا این به معنی یکی بودن هدهد و مهاجر 4 بی است؟[/i]

حداقل دو نوع موتور مختلف مهاجر 4 را به پرواز در می آورند. مدل یکی از آن ها تا به امروز به طور قطعی مشخص نشده. اما شکل پیشران به موتور Norton P-73 که در مبحث ابابیل در مورد آن صحبت شد، شبیه است. گرچه این صرفا یک حدس است، در نظر داشته باشیم که ایران قبلا تجربه ی استفاده از این موتور را داشته. سناریو این است که استفاده از موتور WAE-342 برای مهاجر 4 که سنگین تر از تمام پهپاد های قبلی ایران است، مشکل ساز بوده و برای همین تیم طراحی به سراغ موتور قدرتمندتری رفته اند که از قبل در ایران استفاده می شده.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs19.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs19.jpg[/img][/url]
[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs20.JPG"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs20.JPG[/img][/url]
[i]مهاجر 4 با موتور نوع 1 و موتور P-73. متأسفانه این دو بهترین عکس هایی بودند که یافت شدند. آیا موتور نوع 1 همان P-73 است؟[/i]

موتور نوع دوم، [i]Limbach[/i] L550E با قدرت 50 است بخار است. این موتور آلمانی که در بیشتر نمونه های مهاجر 4 یافت می شود قابلیت های بسیار خوبی به این پرنده می بخشد. از آنجایی که پهپاد AB-3 (در همین مقاله در مورد آن بحث شده) نیز از همین موتور استفاده می کند، می توان طرز تفکر مهندسان شرکت قدس را فهمید.
به جز این دو مدل، عکس هایی از مهاجر 4 وجود دارد که آن را با پیشران هایی متفاوت به تصویر می کشد. در تصویر اولی که احتمالا به یکی از نمونه های آزمایشی مهاجر 4 تعلق دارد، نوع موتور بالکل نامشخص است. احتمال دارد که این صرفا نمونه ی آزمایشی با موتوری خریداری شده از بازار سیاه باشد. در تصویر دوم، پیشران مهاجر درون استخر با موتور های استاندارد متفاوت است. گرچه شاید این همان موتور لیمباخ باشد که اگزوز ها و بعضی از قطعات آن برداشته شده.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs21.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs21.jpg[/img][/url]
[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs22.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs22.jpg[/img][/url]
[i]موتورها ی ناشناخته[/i]

مداومت پروازی مهاجر 4 شاید بزرگترین معمای موجود در مورد آن باشد. پوستر مربوط به هدهد آ-100 مداومت پروازی آن را 3 ساعت بیان می کند. مقالات دیگر نیز همین 3 ساعت را عنوان می کنند اما ممکن است منبع آنها همین پوستر باشد. مشرق از وجود دو حالت برای مداومت پروازی خبر می دهد. 3 تا 5 ساعت و 5 تا 7 ساعت. به غیر از این موتور لیمباخ مصرف سوخت کمی دارد و با توجه به پهپاد های دیگری که از این موتور استفاده می کنند، رقم 3 ساعت برای مهاجر 4 مجهز به این پیشران کمی غیر عادیست. احتمال دارد که این مداومت پروازی کم به خاطر این باشد که هدهد آ-100 نمایش داده شده در کنار پوستر از موتور P-73 (یا موتوری دیگر. هنوز واقعا مشخص نیست.) استفاده می کند. چون مهاجر 4 سنگین تر از مهاجر 2 و نمونه های آن است، موتور کم قدرت تر باید با حداکثر توان خود کار کند تا پرنده را به سرعتی قابل قبول برساند که همین مصرف سوخت را بیشتر می کند. به جز این سقف ارتفاع موتور لیمباخ به مراتب بالا تر است و چون در ارتفاع بالا مصرف سوخت کم می شود، مهاجر 4 مجهز به موتور آلمانی مسلما مداومت پروازی بیشتری دارد. پس شاید رقم 5-7 ساعت مشرق مربوط به نمونه های با موتور 50 اسبی باشد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs23.JPG"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs23.JPG[/img][/url]
[i]پوستر یاد شده[/i]

احتمال دارد که ایران برای رصد برخی از ناوهای حاضر در خلیج فارس از مهاجر 4 استفاده کند. چرا که این پهپاد مداومت پروازی بیشتری نسبت به ابابیل دارد و برای گشت زنی مناسب تر است. در زمینه ی استفاده از هدهد برای رصد ناوهای آمریکایی چند خبر وجود دارد که خیلی قابل استناد نیستند.
در سال های 84 و 85 به ترتیب 19 و 15 مهاجر 4 ساخته شده است و در عین حال 6 فروند شاهین نیز در هر کدام از این سال ها تولید شده. این یعنی به طور میانگین هر سال 23 مهاجر 4 تولید شده است. اگر این روند همین طور ادامه داشته، تا به امروز حدود 180 فروند از انواع مهاجر 4 ساخته شده. هم ارتش و هم سپاه از این پهپاد استفاده می کنند. به طور مشخص نیروی دریایی ارتش نیز جزو کاربران این پرنده است.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs24.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs24.jpg[/img][/url]
[i]مهاجر 4 با شماره سریال 160 یا 168 در بوشهر، سال 2013.[/i]

مشخصات مهاجر 4 به شرح زیر است:
سازنده: شرکت قدس
طول: 3.64 متر / 3.74 متر (هدهد)
عرض (با احتساب بال ها): 5.3 متر / 5.33 متر (هدهد)
وزن: 175 کیلوگرم / 185 کیلوگرم
حداکثر وزن برخاستی: 200 کیلوگرم / 210 کیلوگرم
سرعت کروز: 180 کیلومتر بر ساعت (نوع موتور نامشخص. احتمالا 50 اسبی)
بیشینه ی سرعت: 200 کیلومتر بر ساعت (مانند بالا)
مداومت پروازی: (بسته به مدل متفاوت بین 3 تا 7 ساعت)
ارتفاع پروازی: 15000 پا
شعاع عملیاتی: 150 کیلومتر
موتور: Norton P-73 (؟) / Limbach L550E
نوع موتور: وانکل / پیستونی 4 سیلندر دو زمانه
توان خروجی: 30 اسب بخار / 50 اسب بخار
حجم موتور: 208 سی سی / 548 سی سی
طول ملخ: 62 سانتی متر / 64 سانتی متر
تراست ایجاد شده: 0.35 کیلونیوتن / 0.492 کیلونیوتن

[b]بررسی کلی:[/b]

پهپاد های خانواده ی مهاجر مسیر پر فراز و نشیبی را طی کرده اند. مهاجر 2 پرنده ای ضعیف محسوب می شود و شاید همین باعث شده که تعداد زیادی از آن تولید نشود. از طرف دیگر مهاجر 4 نسبتا گران قیمت است و در رده ی پهپاد های تاکتیکی برد متوسط قرار می گیرد به طوری که اگر قرار باشد که ایران پهپادی را برای فروش در معرض عموم بگذارد، مهاجر 4 یکی از بهترین گزینه هاست. اما با وجود تمام این موارد مهاجر 2 و4 هنوز هم به سبک ابابیل و بر طبق دکترین نبرد نامتقارن نیاز به تجهیزات کمی برای پرواز دارند. به قول یکی از کارشناسان آمریکایی این ها پهپادهایی "خاکی" هستند که نشان از توانایی های ویژه ی آن ها دارد.
شاید تنها مشکل مهاجر 4 استفاده از دوربین های قدیمی کم توان باشد. ایران دوربین های بسیار بهتری را نیز تولید می کند. چنین ارتقایی میتواند توان مهاجر را به شدت بالا ببرد و کارایی آن را افزایش دهد. در ادامه و در قسمت های دیگر به آنها خواهیم پرداخت.

[b]کرار[/b]

کرار اولین پهپاد موتور جت ایران است و به احتمال بسیار زیاد به پروژه ی ابابیل جت مرتبط است. ابابیل جت پروژه ای قدیمی بود که بر طبق آن قرار بود پهپاد هدف هوایی با موتور جت بر مبنای طراحی کلی ابابیل (که تا آن زمان موفق ترین طرح ایران بود) توسعه یابد. گرچه خود ابابیل جت به تولید نرسید، اما به دنباله ی آن کرار توسعه یافت. تاریخ دقیق شروع توسعه ی کرار معلوم نیست. اما ماکت آن در سال 1382 دیده شده است. هفت سال بعد، پهپاد رونمایی شد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs25.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs25.jpg[/img][/url]
[i]ماکت کرار 7 سال پیش از رونمایی از آن[/i]

کرار بدنه ای استوانه ای شکل دارد که در پشت، قسمت بالای بدنه ورودی هوای موتور جت قرار دارد. روی این قسمت دم کرار نصب شده که شباهت زیادی به سبک طراحی پهپاد های دنل آفریقای جنوبی دارد. این خود نشانه ی همکاری های ایران با دنل در اوایل دهه ی 2000 است. دو بال نسبتا کوچک در پایین بدنه قرار دارند که اندکی زاویه ی خمش دارند. این طراحی کرار را برای یک طرح هدف هوایی، پیچیده می گرداند.
کرار را می توان به عنوان پهپاد هدف سریع و همچنین پرنده ی بی سرنشین حمله استفاده کرد. برای مثال پدافند رعد با استفاده از یک کرار تست شد. در زیر بدنه یک جایگاه و زیر هر یک از بال ها نیز جایگاهی برای حمل تسلیحات وجود دارد. بنا بر گفته ی مسئولین حداکثر وزن محموله ها 500 پوند است. بمب های سقوط آزاد 250 و 500 پوندی را می توان در زیر پهپاد جاسازی کرد و عکس هایی از مدل های حامل دو موشک کوثر وجود دارد. گرچه این روش می تواند برد مجازی موشک های کوثر را به شدت افزایش دهد، اما معلوم نیست که پهپاد چه طور قرار است کشتی هدف را پیدا کند یا این که موشک ها را به سمت آن هدایت کند.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs26.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs26.jpg[/img][/url]
[i]کرار هدف در تست پدافند رعد[/i]

بر اساس گفته ی مسئولین می توان به این نتیجه رسید که کرار به معنای واقعی پهپاد رزمی نیست، بلکه بیشتر مانند یک موشک کروز چند بار مصرف عمل می کند به این صورت که مختصات هدف به پرنده داده می شود و کرار با استفاده از سامانه های هدایت خودکار (که در پهپاد های قبلی ایران نیز استفاده شده است) به سمت هدف رفته و مهمات را شلیک/رها می کند. در مورد دقت بمب های سقوط آزاد تردید های زیادی وجود دارد و معلوم نیست کرار چگونه قرار است موشک های ضد کشتی را هدایت کند. البته گفته شده که نمونه های جدیدتر کرار در حال توسعه اند.
این پرنده تنها در اختیار سپاه پاسداران است. به خاطر سرعت زیاد، مداومت پروازی کم و مصرف سوخت بالا استفاده از کرار برای شناسایی و تصویر برداری به صرفه نیست و پهپاد های دیگر بهتر می توانند این مأموریت را انجام دهند.
پیشران کرار از نوع جت است. در مورد مدل آن بحث های زیادی شده. انتخاب ها موتور طلوع 4 و 5 هستند. احتمال این که کرار از موتور طلوع 5 استفاده کند بیشتر است چرا که اولا تراست طلوع 4 قابل تغییر نیست. دوما طول عمر طلوع 4، 20 ساعت است که یک پنجم عمر موتور دیگر می باشد. گرچه 20 ساعت برای موشک های کروز که طلوع 4 اصالتا برای آنها ساخته شده بیشتر از کافیست، این میزان برای پهپادی مثل کرار بسیار کم است.

[b]مشخصات:[/b]
سازنده: هسا
طول: حدودا 5.5 متر
عرض (با احتساب بال ها): حدودا 3.5 متر
حداکثر سرعت: 900 کیلومتر بر ساعت
مداومت پروازی: حدود 2 ساعت
شعاع عملیاتی بدون تسلیحات: حدود 1000 کیلومتر
شعاع عملیاتی با تسلیحات: حدود 400 کیلومتر
موتور: طلوع 4 / طلوع 5
تراست: 3.7 کیلونیوتن / 4.4 کیلونیوتن

[b]پهپاد ناشناخته AB-3، Pahpad، Seeker-1، شاهد 1، مهربان؟[/b]

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs27.jpeg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs27.jpeg[/img][/url]
[i]تصویری که سوالات زیادی به وجود آورد...[/i]

این پهپاد که هنوز اسمی برایش مشخص نشده، اولین بار در رزمایش های سال 2008 دیده شد. ابتدا بسیاری آن را عضو خانواده ی مهاجر در نظر گرفتند. اما بعدا شباهت هایی بین آن و پهپاد سیکر 2 آفریقای جنوبی پیدا شد اما تفاوت ها بیشتر از آن بود که بخواهد مبین یکسان بودن دو پرنده شود. در رسانه های خارجی این پرنده به نام پهپاد (Pahpad) معروف شده. یکی از کاربران انگلیسی زبان سایت iranmilitaryforum.net به اشتباه فکر کرده بود که نام آن Pahpad است و این نام در سایت های انگلیسی زبان بر روی آن باقی ماند.
شباهت این پرنده به سیکر 2 اتفاقی نیست چرا که می توان آن را نمونه ی ایرانی سیکر 1 دانست. از سیکر 1 عکس کم پیدا می شود اما شباهت های دو پهپاد غیر قابل انکار است. تنها تفاوت های آن ها در محفظه ی موتور و آنتن مرکزی است که در نمونه ی ایرانی وجود ندارند. منابع زیادی مبنی بر همکاری آفریقای جنوبی و ایران در زمینه ی ساخت پهپاد وجود دارد که قبلا بیشتر آنها رد می شد. اما حضور چنین پهپادی در ایران نشانه ی همکاری های واقعی بین دو کشور است. دنل البته هنوز هم با جدیت هر گونه ارتباط با ایران را رد می کند.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs28.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs28.jpg[/img][/url]
[i]سیکر 1[/i]

این نوع پهپاد به سوریه و سودان فروخته شده است. در سال 2012 یک پهپاد در مناطق گروه های شورشی سودانی در دارفور سقوط کرد. مشخص شد که نام این پهپاد AB-3 است. این نام باعث شد که منابع غربی نتیجه گیری کنند که این پرنده همان ابابیل 3 است! همچنین مشخص شد که پهپاد در سال 2006 در کارخانه های هسا ساخته شده بوده است. در سال 2006 (1385) مدل های پهپاد تولیدی ایران به جز مهاجر و ابابیل به این شرح بوده: مهربان 27 فروند، شاهد 123 سه فروند و شاهد 1 دوازده فروند. از آنجایی که این پرنده آنقدر پیچیده نیست که فقط 3 تا از آن در یک سال تولید شود، احتمالا می توان شاهد 123 را در نظر نگرفت. در این صورت پهپاد AB-3 در ایران به نام مهربان یا شاهد 1 شناخته می شود (مگر این که تولید آن در پوستر منبع این اطلاعات نیامده باشد). این نکته بسیار جالب است که یک بی سرنشین مانند آن حداقل از سال 2006 تولید شود و تازه 3 سال بعد آن هم به طور محدود تصاویری از آن دیده شود. احتمالا این همه پنهان کاری برای جلوگیری از به دردسر افتادن شرکت دنل بوده است.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs29.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs29.jpg[/img][/url]
[i]در سوریه[/i]

اطلاعات ما در مورد AB-3 (که معلوم نیست مخفف چه عبارتی می باشد) بسیار اندک است بنابراین مجبوریم از مشخصات سیکر 1 کمک بگیریم (که خود محدود هستند). اما باید به یاد داشت که به دلیل حذف آنتن بزرگ مرکزی در AB-3 ممکن است شعاع عملیاتی پهپاد ایرانی کمتر باشد. همچنین دوبین مدل ایرانی با نمونه ی اصلی متفاوت است. در اصل پهپاد AB-3 از دو نوع سیستم نظارتی که توسط صاایران برای بالگرد ها ساخته شده استفاده می کند که نمونه ی پیشرفته تر متشکل از یک دوربین ویدئویی، یک دوربین حرارتی دید در شب و یک فاصله یاب لیزری است. مشخصات این سیستم که از هر دو نمونه سامانه هایی که دنل بر روی پهپاد خود مستقر کرده برتر است در پایین آمده است.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs30.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs30.jpg[/img][/url]
[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs31.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs31.jpg[/img][/url]
[i]AB-3 دارای H4000 و نمای دیگری از این سیستم شناسایی بر روی بالگرد[/i]

سازنده: هسا
شعاع عملیاتی: 200 کیلومتر (در مدل ایرانی احتمالا کمتر)
مداومت پرواز: 9-10 ساعت
ارتفاع پروازی: 20000 پا
وزن محموله: 50 کیلوگرم
[b]مشخصات محموله ی شناسایی:[/b]
نام: H4000 / HU2500-U یا HU2500-C
سازنده: صاایران
وزن: 30 کیلوگرم / 10 کیلوگرم یا 12 کیلوگرم
زاویه ی چرخش افقی: 360 درجه کامل
زاویه چرخش عمودی: از مثبت 30 درجه تا منفی 75 درجه
سرعت چرخش: صفر تا 70 درجه بر ثانیه در هر دو محور
دمای عملیاتی: بین منفی 20 درجه تا 55 درجه سانتی گراد
دمای نگهداری: بین منفی 30 درجه تا 65 درجه سانتی گراد
حداکثر رطوبت: 95 درصد
[b]دوربین روز:[/b]
زوم اپتیکی لنز: تا 26 برابر
زوم دیجیتال: 12 برابر
حداکثر زوم: 312 برابر
سنسور CCD: سی سی دی نوع یک چهارم. 800000 پیکسل (0.8 مگاپیکسل)
میدان دید: از 54.2 در 40.6 درجه تا 2.2 در 1.6 درجه
[b]دوربین حرارتی:[/b]
نوع: خنک شونده نسل 3 / غیر خنک شونده
آرایه: 320 در 256 / 320 در 240
ماده دیتکتور: HgCdta(MCT) / Micro Bolometer
طیف: 3.7 تا 4.8 میکرومتر / 7.7 تا 13 میکرومتر
میدان دید: از 10.4 در 8 درجه تا 2.6 در 2 درجه / 6.8 در 5 درجه
[b]فاصله یاب لیزری:[/b]
طول موج: 1064 میکرون / ندارد
برد: 150 تا 19995 متر / ندارد
میزان خطا: تا 5 متر / ندارد
میزان تکرار پالس: 12 پالس در دقیقه / ندارد

[b]پهپادهای مهندسی معکوس شده[/b]
چه ایران واقعا در حال تسخیر پهپادهای کشورهای دیگر با استفاده از جنگ الکترونیکی باشد چه نباشد، شکی وجود ندارد که کلکسیونی رنگارنگ از پهپادهای غربی در اختیار ایران است. نکته ی جالب مهندسی معکوس دو مدل از این پهپادها در سطح وسیع توسط ایران است (البته شکی نیست که برنامه برای مهندسی معکوس باقی پرنده های تصرف شده وجود دارد.). به خاطر تفاوت تکنولوژیکی غرب با ایران مسلما مدل های ساخت ایران کارایی یکسانی با همتایان غربی خود ندارند و نمیتوان در مورد مشخصات آنها به طور قطعی سخن گفت. اما نکاتی در این پهپاد ها یافت می شود که گفتنشان خالی از لطف نیست.

[b]شاهد 129[/b]

این که شاهد از روی پهپاد هرمس 450 رژیم صهیونیستی ساخته شده را دیگر همه می دانند. اما شباهت آن به بی سرنشین واچکیپر انگلیسی حتی بیشتر نیز هست به حدی که اگر مکان قرارگیری دوربین عوض شود، دیگر تفاوتی بین آنها باقی نمی ماند. واچکیپر خود بر پایه ی پهپاد هرمس ساخته شده اما از آن پیشرفته تر و گران قیمت تر است.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs32.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs32.jpg[/img][/url]

مسأله ی گیج کننده این است که در سال 1385 سه فروند از نوعی پهپاد به نام شاهد 123 در ایران تولید شده است. همان طور که ملاحظه کردید اسم این پرنده بسیار نزدیک به پهپادیست که در سال 91 رونمایی شد. آیا شاهد 123 نام قبلی پهپاد امروزی است؟ مشکل اینجاست که انگلستان تازه در سال 2011 (1390!) اولین واچکیپر خود را تحویل گرفت. در این صورت چرا پهپاد ایرانی این قدر به پرنده ی انگلیسی شباهت دارد؟ شاید ایران از آمریکا هرمس 450 به دست آورده و آن را طبق نیاز های خود تغییر داده و یا حتی صرفا از شکل واچکیپر تقلید کرده.
این را هم باید در نظر داشت که ممکن است شاهد 123 کلا ربطی به شاهد 129 نداشته باشد و شباهت نام اتفاقی باشد. اما در این صورت چگونه ایران واچکیپر را در طی مدت کمتر از دو سال مهندسی معکوس کرده؟ به غیر از این موتور این پهپاد از نوع وانکل است و سازنده ی آن شرکتی انگلیسی است که سهامش تماما در اختیار شرکت اسرائیلی البیت است. ایران نمیتواند این موتور را به راحتی به دست بیاورد. خبر هایی مبنی بر تولید موتور وانکل برای پهپاد ها در ایران منتشر شده و پوسترهایی در نمایشگاه کرج خبر از پیشرفت 75 درصدی پروژه ی خط تولید این موتور ها را می دهند (تاریخ مورد نظر پوستر ها نامعلوم است). شاید موتور یاد شده همان P-73 باشد. اما این موتور به ندرت در پهپاد های ایرانی استفاده شده و تاسیس خط تولید آن منطقی نیست. برای همین احتمالا ایران مدت ها پیش پهپادی از نوع هرمس 450 را به دست آورده و طی چندین سال آن را مهندسی معکوس نموده. شباهت های شاهد 129 به واچکیپر نیز ممکن است صرفا ظاهری باشند*.
دوربین این پهپاد جدید است اما از نظر ظاهری شبیه به دوربین یاد شده ی ساخت صاایران است و ممکن است نمونه ی جدید تر آن باشد. بر خلاف هرمس 450 سامانه ی نظارتی در جلوی پهپاد نصب شده. به این خاطر چرخ جلو دید عقب را مختل می کند اما فضای درونی جلوی بدنه که عموما خالی است را پر می کند و با این کار، جای بیشتری برای سوخت ایجاد می کند.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs33.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs33.jpg[/img][/url]
[i]نمایی عالی از دوربین شاهد 129[/i]

[b]سایه[/b]

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs34.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs34.jpg[/img][/url]

سایه نمونه ی ایرانی پهپاد اسکن ایگل آمریکا و زمانی که می گوییم ایرانی، به معنای واقعی منظورمان ایرانی است. از عکس ها بر می آید که سایه فقط از نظر ظاهری شبیه اسکن ایگل است و احتمالا مشخصات فنی دو پهپاد به میزان خوبی با هم اختلاف داشته باشد. دلیلش این است که ایران اسکن ایگل های خود را با موتور و دوربینی متفاوت با نمونه ی آمریکایی ساخته است و مشخصات فنی یک پهپاد شناسایی به شدت تابع این دو زیر سیستم هستند. از آنجایی که دوربین و موتور هیچ کدام شناسایی نشده اند نمیتوانیم اطلاعات بیشتری در مورد این پهپاد ها به دست آوریم. موضوع جالب دیگری هم وجود دارد و آن وجود پهپادی دیگر با طراحی بال و دم متفاوت با پهپاد سایه است که در بقیه ی موارد با آن مو نمی زند. یک سوال بی جواب این است که اصولا هدف از طراحی و تولید انبوه چنین پرنده ای چیست؟ باید صبر کنیم تا شاید جواب این سوال و هزاران سوال دیگر در زمینه ی این پهپاد ها معلوم شود.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs35.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs35.jpg[/img][/url]

[b]دوربین استاندارد پهپاد های ایرانی[/b]

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs36.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs36.jpg[/img][/url]

خواص این دوربین را که روی ابابیل، مهاجر 2 و مهاجر 4، سه تا از پر تعداد ترین پهپاد های ایران نصب شده است با توجه به صفحه ی اینترنتی صادرات مهاجر 2 می توان یافت. دوربین دارای 2 حالت ویدئویی و مادون قرمز است. سنسور مادون قرمز در طول موج 8 تا 12 میکرون فعال است. در هر خط دوربین ویدئویی 4096 پیکسل وجود دارد و میدان دید افقی آن از 30 تا 90 درجه قابل تنظیم است. قابلیت زوم وجود دارد ولی میزان آن مشخص نیست. اندازه ی هدف قابل تشخیص در ارتفاع 5000 پایی 1.6 متر است.

[b]ساخت موتور پهپاد ها در ایران[/b]

با گسترش تحریم ها، توانایی ایران برای خرید موتور کم شده است و بنابراین تلاش برای ساخت آن ها در همه جا مشهود است. در زمینه ی موتور های پیستونی، شرکت صها تمام تلاش خود را می کند تا موتور های مورد نیاز صنایع پهپاد سازی کشور را تامین کند. این دو عکس، از معدود منابعی هستند که این موضوع را تأیید می کنند.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs37.jpg"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs37.jpg[/img][/url]
[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs38.png"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs38.png[/img][/url]

اما در زمینه ی موتور های جت، به جز طلوع 4 و 5، چند خبر هم از توسعه ی موتور های توربوفن سبک برای پهپادها منتشر شده که باعث خوشحالیست. چرا که ایران را به سمت ساخت پهپاد های پیشرفته تر سوق می دهد و همچنین زمینه را برای تولید موتور های جت بزرگتر فراهم می سازد.

[url="http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/iruavs39.png"][img]http://gallery.military.ir/albums/userpics/10172/thumb_iruavs39.png[/img][/url]
[i]موتور طلوع 4[/i]

[b]پی نوشت:[/b]
[size=2]*یک مورد بحث برانگیز دیگر خود اسم شاهد است. شرکت شاهد یک شرکت مهندسی زیر نظر سپاه پاسداران است و بیشتر به خاطر بالگرد هایش معروف است. بالگرد های این شرکت همگی شاهد X نام دارند که X یک عدد است. در پوستر یاد شده دو پهپاد به نام های شاهد 1 و شاهد 123 وجود داشتند و شاهد 129 نیز بر اساس آرمی که روی آن کشیده شده متعلق به سپاه پاسداران است (و صنایع شاهد نیز متعلق به همین نهاد می باشند). آیا این شرکت در زمینه ی پهپاد ها هم فعالیت می کند؟ به این سوال جواب قطعی نمی توان داد چرا که دلایل یاد شده کافی نیستند.[/size]

نویسنده: امید.د (اسپهبد)
[b]استفاده از این مطالب تنها با ذکر نام نویسنده مجاز است[/b]