استراتژی نبرد هوا - زمینی استراتژی نبرد هوا - زمینی "AIR -LAND BATTLE"

[fath 4,686]

داخل این تاپیک در حال بررسی این وحوش هستیم و بنده هم دارم مطلب کاملی می نویسم شاید خالی لطف نباشه:
http://www.military.ir/forums/topic/27816-بررسی-روشها،-تاکتیکها-و-استراتژِی-های-داعش-در-نب/page__st__90#entry386210

[MR9 113,605]

بخش دهم :
بیل کریچ ، فرماندهی وقت ستاد تاکتیکی نیروی هوایی (TAC) مقامات مافوق خود را ترغیب نمود تا که بپذیرند تا پدید آمدن یک آموزه جدید ، برای ایجاد شیوه ای جدید برای جنگ ، ربطی به حیطه اقتدار این نیرو ندارد . به همین سبب به زودی تیمی از افسران نیروی هوایی به همراه افسران ترادوک ، شروع به تدوین برنامه های خود نمودند . اینان سعی داشتند تا درباب روابط مناسب میان اجرای عملیاتهای هماهنگ هوایی و زمینی به توافق برسند .
استاری حتی زمانی که مشغول پدید آوردن آموزه بود ،مجبور می گردید تا به پرسش های سختی جواب دهد . از جمله این پرسش ها :
1- ارتش در آینده به چه نوع افسران و سربازانی نیاز خواهد داشت ؟
2- این نیروها به چه نوع فناوری هایی نیاز خواهند داشت ؟

با این وصف ، ترادوک نه تنها ماموریت داشت آموزه جدیدی را تدوین نماید ، ارتش جدیدی را از میان خرابه ها و افتضاح ویتنام ایجاد کند ، بلکه می بایست در واقع تعیین کند که ارتش آینده به چه نوع تسلیحات و فناوری هایی نیاز خواهد داشت . بدین ترتیب ، ترادوک در واقع به تعریف شرایط لازم برای تانکهای آبرامز ( تعریف شرایط عملیاتی یک جنگ افزار ) ، بالگردهای AH-64 ، خودروهای رزمی برادلی و سیستم دفاع هوایی پاتریوت ( یعنی سلاح هایی که درآن زمان روی میز طراحی قرار داشت ) کمک نمود .
ایده سیستم پیش اخطار هوابردی به مانند پرنده های J-STARS ( که در جریان عملیات طوفان صحرا برای هدفیابی ، هدفگیری ، اطلاعات ذیقیمتی را در اختیار یگانهای زمینی و بمب افکن ها قرار می داد ) در طول سالهای 1979-1978 در ترادوک به ثمر نشست و یا سیستم های موشک اندازهای چندگانه (MRLS) که همگی در سالهای بعد وارد خدمت عملیاتی شدند ، در این مکان آینده نگری گردید .

سرانجام در روز 25 مارس 1981( یعنی تقریبا" سه سال قبل از اجرای آزمایشی آن در جنگ ایران و عراق ) ، حاصل این فعالیت فشرده بصورت آموزه جدیدی که بر آینده تمرکز داشت ، برای نخستین بار اعلام گردید . جزوه زیراکس شده با جلدی سبز رنگ که این عنوان را در روی جلد خود داشت :

نبرد هوا زمینی و سپاهیان 86 (THE AIR-LAND BATTLE AND CORPS 86)

این گزارشی بود که توسط دان مورلی ( که عنوان نبرد هوا زمینی توسط وی ابداع شده بود ) در برنامه های توجیهی خود برای اعضای ارشد کمیته دفاعی کنگره و کاخ سفید از آن استفاده می نمود .


ادامه دارد ......

[MR9 113,605]

بخش یازدهم :

مفهوم نبرد هوا زمینی اکنون دیگر علنی شده بود و موضوعی بشمار می رفت که نه تنها از جانب سیاستمداران و سنت گرایان ارتش ایالات متحده ، بلکه توسط بسیاری از کشورهای اروپایی عضو ناتو در اروپا نیز مورد تجزیه و تحلیل و انتقاد قرار می گرفت . در آن زمان ، اعضای ناتو در این آموزه ، راهی برای جلوگیری از وقوع یک جنگ هسته ای پیدا نکردند و آن را صرفا" شاهدی بر روحیه تهاجمی ایالات متحده تلقی نمودند .
آموزه جدید استاری و مورلی سرانجام در 2 اوت 1982( دقیقا" در زمان اجرای عملیات الی بیت المقدس ) در آیین نامه رزمی ارتش جای گرفت و همانطور که مورلی انتظار داشت ، پایه و اساس تحولاتی مشابه و موازی در ارتشهای اروپای غربی و ناتو گردید .
این آموزه که براساس هماهنگی نزدیک میان یگانهای نیروی زمینی و اسکادران های نیروی هوایی بنا نهاده شده بود ، بر اجرای حملات عمقی جهت جلوگیری از ورود ستون های زرهی و مکانیزه اول و دوم دشمن به صحنه نبرد و از آن مهم تر ، استفاده از فناوری های جدید برای هدف قرار دادن موقعیت هایی که قبلا" برای انهدام آنها به تسلیحات هسته ای نیاز بود ، تاکید داشت و به احتمال زیاد ، با اجرای این دکترین ، شانس بکارگیری جنگ افزارهای نامتعارف ، کاهش می یافت .
بنابراین با تاکید بر درسی که استاری از عملیات جنگی در بلندی های جولان آموخته بود ، آیین نامه جدید به افسران و سربازان توصیه می نمود که ابتکار عمل را می بایست از دست دشمن خارج سازند ( کاری که داعش هم اکنون در حال اجرای آن است )، یعنی حتی اگر در یک موقعیت راهبردی دفاعی مستقر هستند ، بازهم بصورت تاکتیکی و راهبردی موضع خود را به موضع تهاجمی تغییر داده ، حتی اگر دشمنی نیرومند به شکل غیر منتظره ای موفق شود به داخل مواضع خودی رسوخ نماید و به مانند ارتش سوریه در آغاز نبرد ، باید نه در جبهه و در محل پیشروی غیر منتظره دشمن ، بلکه در نقاطی که دشمن در ضعیف ترین موقعیت خود قرار دارد ، دست به پاتک های غافلگیرانه زد .

ادامه دارد ..............

[MR9 113,605]

بخش دوازدهم :
آموزه نبرد هوا- زمینی ، از زمانی که برای نخستین بار مطرح گردید ، ، همواره با واقعیت های روز منطبق شده ، مفاد آن بازنگری و اصلاح شده است و عنوان تازه ای یافته است . ( ایالات متحده دشمن ماست ، ولی هر کار خوبی نیاز به تعریف و ستایش دارد ، بدین معنی که یک سازمان ، بویژه یک سازمان نظامی همواره باید یادگیرنده و انعطاف پذیر باشد )

یک تذکر کوچک : احتمالا" بعضی از "عزیزان " با خواندن این مطالب بنده را طرفدار سینه چاک ایالات متحده فرض خواهد نمود ، ولی همین جا عرض کنم چنین چیزی نیست !!!!)

هدف اصلی نبرد هوا زمینی که در ابتدا دفاع متحرک خوانده می شد ، از هم گسیختن ستون های مکانیزه و زرهی دشمن در پشت خطوط اصلی نبرد بشمار می آمد ، ولی نسخه بعدی آن که نبرد هوا زمینی (AIR LAND OPERATION) بشمار می آمد ، تاکید داشت که از همان ابتدا باید کاری کرد که ستون های پشت جبهه دشمن ، اصلا" شکل نگیرند. کار بر روی نسخه اصلی نبرد هوا زمینی در اوت 1987 ( اوج جنگ عراق علیه ایران ) آغاز گردید و در اول اوت 1991 ، یعنی یکسال پس از روزی که صدام حسین با اشغال کویت ، جهان را متعجب ساخت ، به آموزه رسمی ارتش ایالات متحده تبدیل گشت .
این دکترین ، بر توانایی قدرت نمایی تا فواصل دور و با سرعت بالا تاکید داشت و بر نیاز به عملیات مشترک با بخش های گوناگون ارتش ( JOINT OPERATION) و اجرای عملیات ترکیبی اصرار داشت و خواهان قلمرویی وسیع تر برای بدست آوردن ابتکار عمل در جریان عملیات نظامی و اتکاء بیشتر به سربازانی برخوردار از ویژگی های حرفه ای ، فنی و روحی بالاتر می بود .
این آموزه ، عامل زمان را کانون توجه خود قرار داده بود و برحملات همزمان و هماهنگ شده و اعمال کنترل درست در زمان وقوع (REAL TIME) تمرکز داشت . بنابراین فرماندهان مستقر در صحنه رزم می بایست وظیفه کنترل زمان پرواز پرنده های پشتیبانی نزدیک (بالگردها و هواپیماهای بال ثابت ) را برعهده داشته باشند ، و سرانجام ، دانایی ( یعنی هوش و ارتباطات پیشرفته ) نقش محوری را در میدان نبرد بازی خواهد نمود .

ادامه دارد ...............

[warjo 3,008]

[quote name='MR9' timestamp='1403090588' post='386762']

خواهان قلمرویی وسیع تر بریا بدست آورد ابتکار عمل و اتکاء بیشتر به سربازانی برخوردار از ویزگی های حرفه ای ، فنی و روحی بالاتر می بود .
[/quote]

با عرض سلام و خسته نباشید
میشه جمله را اصلاح کنید .

[MR9 113,605]

بخش سیزدهم :

با این وصف ، تحولات صحنه جهانی و در کنار پیشرفت سریع فناوری های نظامی در عرصه های مختلف آنقدر شتاب یافته است که اصلاحات در آموزه های نظامی که در گذشته در هر 40 تا 50 سال اتفاق می افتاد در حال حاضر می بایست در هر دوسال انجام گیرد .
در آخرین نسخه دکترین نبرد هوا زمینی ، بر انطباق پذیری (VERSATILITY) ، یعنی توانایی ارتش در جابه جایی سریع از یک نوع نبرد به نوعی دیگر ، ، تاکید بسیار دارد . کانون تمرکز این ارتش از محل درگیری های جنگ سرد در اروپا به تمام نفاط جهان و از ایده آرایش واحدهای نظامی در روبروی دشمن (FORWARD DEPLOYMENT) ، یعنی استقرار یگانهای نظامی در نزدیک مناطق دارای توان بالقوه برخورد ، به این ایده که نیروی های مستقر در ایالات متحده بتوانند بشکل سریع به هر نقطه از کره زمین ( یعنی استراتژی دفاع فراقاره ای ) ، انتقال یابند ، تغییر می کند .
این آموزه به جای مشغول کردن ذهن افسران نظامی به خطر جنگ جهانی با اتحاد شوروی سابق ، بر مقتضیات و حوادث منطقه ای تاکید می ورزد .این آموزه با دقت تمام توضیح خواهد داد که ارتش ایالات متحده در برابر مردم آمریکا مسئول بوده و مردم انتظار یک پیروزی سریع و با حداقل تلفات را داشته و در غیر اینصورت این حق برای آنها محفوظ است که هرگاه این شرایط نقض گردد ، در پشتیبانی خود از ارتش تجدید نظر نمایند .

در اینجا مبحث مختصر در ارتباط با نبرد هوا زمینی خاتمه پیدا می نماید - با این حال دوستان اگر نظرات خود را بفرمایند آماده پاسخ گویی هستم و در ادامه چگونگی اجرای غیر رسمی نسخه اولیه این آموزه ، یعنی دفاع متحرک در جنگ تحمیلی و پس از آن اجرای رسمی آن در جنگ دوم خلیج فارس مورد بحث قرار می گیرد .

[warjo 3,008]

در مورد دوم هم حتما" . بطور مسلم اگر جنابعالی تاپیک را دنبال بفرمایید سعی می کنم در کنار متن اصلی به این پرسش شما هم پاسخ دهم
ممنون از توجه شما

-...

- نمونه ای از شکستهای آمریکا در نبرد نامتقارت / نا همتراز با ویتنام شمالی را بیان می فرمائید . مثالی که بتونه اهمیت نظام بروکراسی و اختلافات داخلی نیروهای زمینی ، هوایی ، دریایی و سپاه تفنگداران آمریکا در شکست اونها را بیان کنه .

با تشکر و سپاس فراوان .
الوعده وفا

[MR9 113,605]

بسم الله الرحمن الرحیم

ضمن تشکر از جنابعالی بابت توجه و دقت نظر شما .

البته در پاسخ به پرسش جنابعالی عرض کنم که این موضوعی که فرمودید ، شاید از صلاحیت علمی بنده خارج باشد ، چون به هرحال نظرات در این زمینه فراوان است و بعضی هم در حوزه تاریخ نظامی معتقدند که ایالات متحده اصولا" در جریان جنگ ویتنام اصلا" شکست نخورد . بخش عمده ای از این قبیل عزیزان ، بر اساس تئوری دومینو استدلال می نمایند که هدف این کشور از دخالت در ویتنام جلوگیری از گسترش کمونیسم در جنوب شرقی آسیا بوده و این جنگ ، هرچند به بهای زیاد ، موجب شده است تا کمونیست ها قادر نباشند تا بیشتر از این به گسترش ایدئولوژیک خود در این حوزه ژئوپلیتیکی ادامه دهند .( هرچند اساسا" این مساله موضوع بحث ما نیست . ) ولی سعی می کنم در حد بضاعت علمی پرسش شما را پاسخ دهم ( هرچند این مساله یک موضوع بشدت جذاب برای کار پژوهشی است و همکاری دسته جمعی را می طلبد و به تنهایی نمی توان آن را انجام داد )

بگذریم .
در ارتباط با پرسش حضرتعالی ، چند نکته را باید عرض کنم :
1- ایالات متحده در حالی وارد جنگ ویتنام شد که هنوز غرور ناشی از غلبه بر آلمان نازی در جنگ دوم جهانی و شکست ارتش کره شمالی در سال 1953 در بدنه افسران ارشد این کشور وجود داشت . آنها با تکیه بر قدرت آتش بالا ( یک نیروی هوایی قدرتمند ، یگانهای زرهی انبوه ، قدرت اطلاعاتی بالا - یعنی برتری در کسب اطلاعات از دشمن در زمینه های متفاوت - و مهم تر از همه ، بالا بودن روحیه پرسنل ) گمان می کردند که به راحتی قادرند تا ارتش فاقد توان نظامی کلاسیک ویتنام شمالی را از میان بردارند )
2- تجربه فرانسوی ها در استحکامات دین بین فو ( کتاب خاطرات ژنرال جیاپ را حتما" مطالعه کنید ) پیش روی ارتش ایالات متحده بود و آنها کاملا" تاکتیکهای ارتش ویتنام شمالی را در مضمحل کردن فرانسوی ها در استحکامات فوق را به عینه دیده بودند.
3- از آنسو ، ویتنام شمالی نیز که از کمک های روسها و بعضا" چینی ها بهره می برد ، در جریان نبرد علیه نیروهای اشغالگر ژاپنی و بعدا" فرانسوی تجارب کلاسیک نسبتا" خوبی کسب کرده بودند .
4- ارتش ایالات متحده در زمان ورود به ویتنام به مانند شرکتهایی نظیر جنرال موتورز و IBM ( البته در دهه 1960و 70) بطور کامل برای درگیر شدن بر اساس جنگ موج دومی سازماندهی شده بود و به مانند این شرکتها برای اجرای عملیات انبوه و متمرکز و خطی ( که شاخصه آن وجود صرفا" ارتباط از بالا به پایین بود ) سازماندهی و تجهیز می گردید . وجود این رابطه بالا به پایین ، قدرت انعطاف پذیری و تصمیم گیری فرماندهان مستقر در صحنه رزم ( فرماندهای میدانی ) را بشدت پایین می آورد ، بدین معنی که انتخاب هر هدف برای اجرای آتشباری توپخانه و یا بمباران اهداف تاکتیکی و حتی بمباران های راهبردی توسط بمب افکن های بی -52 صرفا" توسط فرماندهان رده بالا صورت می گرفت و اولویت بندی اهداف بعهده فرماندهان میدانی نبود ، بنابراین گاهی اهدافی زیر آتش توپخانه قرار می گرفت و یا توسط بمب افکن های تاکتیکی ( مثل فانتوم ها و تاندر چیف ها و ...) بمباران می شد که هیچ ارزش نظامی نداشت .
5- این ارتش دارای نظام بوروکراسی سنگینی بود و درگیری هایی که بر سر اقتدار و تسلط یک نیرو در میدان نبرد میان نیروهای زمینی ، هوایی ، دریایی و سپاه تفنگداران در می گرفت و وجود رقابت شدید میان فرماندهان آنها ، تقریبا" ساختار رزمی آن را از هم گسیخته بود . این بدین معنی است که سلسله مراتب اداری ارتش آنچنان پیچیده و تصمیم گیری آنچنان کند بود که ، عملا" یگانهای رزمی این ارتش قادر نبودند به حملات نامتقارن پارتیزان های در ست و به موقع (REAL TIME) پاسخ دهند . این مساله بتدریج موجب کاهش روحیه ارتش می گردید . از سویی دیگر رقابتی که بطور همیشگی میان نیروهای چهارگانه ارتش ایالات متحده وجود داشت و دارد ، ( نیروی هوایی ، زمینی ، دریایی و سپاه تفنگداران ) موجب می گرید تا آفت اجرای عملیاتهای موازی گریبان گیر این ساختار گردد . بعنوان مثال ، نیروی هوایی معتقد بود که عملیات واحدهای هوانیروز ارتش ( یگانهای مجهز به بالگردهای هیویی و کبرا ) به همراه اسکادرانهای هواپیماهای سپاه تفنگداران و پرنده های موجود در ناوهای هواپیمابر مستقر در سواحل ویتنام می بایست تحت نظر و فرماندهی نیروی هوایی قرار گیرند تا برای بمباران اهداف ، تداخل بوجود نیاید ، اما تا پایان جنگ ، ارتش ایالات متحده موفق نشد تا این سه نیرو را بطور هماهنگ به کار گیرد . البته عملیات ها با هماهنگی صورت می گرفت ولی چون در انتخاب اهداف عمدتا" میان فرماندهان اختلاف وجود داشت ، نتیجه موثری گرفته نمی شد . ( البته این بدین معنی نیست که نیروی هوایی آمریکا در طول جنگ ویتنام دست و پا بسته باشد )
6- با این حال در ابتدای جنگ ویتنام بدلیل اینکه ارتش ویتنام شمالی درصدد بود تا بطور متقارن مقابل ارتش ایالات متحده صف آرایی نماید ، در مقابله با برتری آتش ، برتری اطلاعاتی و برتری روحی ارتش ایالات متحده تقریبا" متلاشی شد ( مثلا" در همین مجموعه ای که من در حال ترجمه هستم ، در طول چند سال جنگ در ویتنام فقط یک برخورد نسبتا" مهم زرهی میان تانکهای ام-60 ، ام-24 آمریکایی و زره پوشهای پی تی -76 و تانکهای تی -55 ویتنام شمالی درگرفت که منجر به نابودی تمام زره پوش های ویتنامی در مقابل انهدام فقط دو دستگاه ام-24 و یک دستگاه ام -60 آمریکایی گردید )
7- بطور کلی شاخصه ارتش های موج دومی ( به مانند نیروهای مسلح ما ) تکیه بر آتش انبوه ( تعداد زیاد تانک ، تعداد زیاد قبضه های توپخانه و .... ) است . ارتش ایالات متحده در زمان جنگ ویتنام و براساس تجربه جنگ دوم ، براین عقیده بود که صرفا" برخورداری از این عامل موجب برتری رزمی این ارتش خواهد شد ، اما زمانی که ارتش ویتنام شمالی استراتژی خود را تغییر داد ، عملا" برتری هوایی و برتری در آتش آمریکایی ها کمرنگ گردید و این مساله بتدریج در موقعیتهای مختلف ، نقاط ضعف خود را نشان داد .
8- در حقیقت ، جنگ ویتنام بطور مستقیم از کاخ سفید و بواسطه استفاده از تجهیزات ارتباطی بیسیم اداره می گردید و ریس جمهور گاهی شخصا" هدفهای بمباران را انتخاب می نمود . این مساله در کنار آفت های سیاسی ، یک نقطه ضعف مهم برای ارتش بشمار می آمد . یعنی اهداف برای بمباران ، اجرای تک های زمینی و .... به دور از واقعیت های موجود طرح ریزی و انتخاب می شد .
9- تمام این مسائل موجب گردید ( البته نکاتی هم وجود دارد الان در ذهنم نیست و بتدریج خدمتتان عرض می کنم چون محدوده پرسش حضرتعالی بسیار وسیع است) تا ارتش موج دومی ایالات متحده بدلایل مختلف از جمله :
- انعطاف ناپذیر بودن ساختار سلسله مراتب فرماندهی
- انعطاف ناپذیر بودن فرماندهان میدانی
- عدم وجود فناوری مناسب برای مقابله با نبردهای نامتقارن
- نامناسب بودن محیط جغرافیایی درگیری ( وجود جنگل های انبوه )
- غرور ناشی از نبردهای گذشته
- دست کم گرفتن فناوری های ارسالی روسها به ویتنام ( سامانه های سام- 2، سام-3 ، توپهای ضد هوایی اس-60، و... )
- تاکتیکهای هوشمندانه فرماندهان ارتش ویتنام شمالی ( به مانند ژنرال جیاپ )
به قول ژنرال استاری ، دچار یک تجربه نکبت بار در ویتنام گردد.

سرهنگ چارلی بکویث ( موسس یگان دلتا ) در کتاب خاطرات خود با عنوان ( از پلی می تا طبس) که به فارسی هم ترجمه شده ، بخوبی این نقاط ضعف را در ویتنام برشمرده است که اگر عمری باقی موند و زنده بودیم و اینترنت هم سرجای خودش بود و داعش هم این طرفها نیومد ، آن را خلاصه می کنم و خدمتتون ارائه .
.

با این وصف اگر مجددا" ابهامی وجود دارد ، بنده در خدمت هستم ( البته پرسش جنابعالی می بایست یک مقدار دقیقتر باشد )

[MR9 113,605]

بسم الله الرحمن الرحیم

دوستان و علاقه مندان ، قبل از ادامه این تاپیک ، خواهشمندم این سطور را مطالعه نموده و پس از مطالعه دقیق و غیر جانبدارانه ، در صورت تمایل تاپیک را دنبال نمایید .

جنگ پدیده ای است بشدت زشت و در عین حال پیچیده ترین رفتار انسان بشمار می رود . تمامی پدیده هایی که بشر امروز موفق به کشف آن شده و یا از ابتدا در نهاد انسان وجود داشته است ، در این رفتار نامعمول انسانی به ظهور رسیده است . ترس ها ، شجاعت ها ، وفاداری ها ، خیانتها و..... . بنابراین ، چنین رفتار نامعمول و غیر متعارفی که از بشر امروز سر می زند را نمی توان خالی از موارد بالا دانست . مجموعه پیش رو ، که در ادامه توصیف و تشریح استراتژی نبرد هوا زمینی ، نگاشته و خدمت شما عرضه می شود ، درارتباط با اجرای این راهبرد نظامی در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران می باشد که در تاریخ 8 سال دفاع مقدس با عنوان استراتژی دفاع متحرک شناخته می شود . بطور مسلم هر دو نیروی مسلح کشور عزیز ما ایران ، یعنی ارتش جمهوری اسلامی ایران و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نقش عمده ای را در دفاع از کشور ما برعهده داشته و ایفا نمودند . اما بلحاظ شرایط ویژه ای که پس از انقلاب اسلامی در 22 بهمن 1357 بوجود آمد و تصفیه سران و نیروهای وابسته به رژیم منحوس پهلوی ، ساختار رزم این نیرو دچار نقصان گردید . غرض از ارائه این نوشتار این است که بعضی از مطالبی که در ادامه این مجموعه خدمت دوستان ارائه می گردد ، ممکن است برای بعضی از عزیزان این انجمن وزین که علاقه مند به ارتش جمهوری اسلامی ایران هستند ، موجب سوء تفاهم گردد . بنابراین در کنار اینکه بنده بشدت علاقه مندهستم که از نظرات و انتقادات و اطلاعات عزیزان بهره ببرم ، انتظار دارم که برادران و خواهران عزیز ، شان یک مطلب علمی و مستند به مدارک و اسناد منتشر شده از سوی مراجع موثق را در نظر گرفته و با دلیل و منطق مستند ، بنده را برای بازخوانی یک فصل مهم (ولی مقداری غم انگیز و ناراحت کننده ) از تاریخ پرافتخار 8 سال دفاع مقدس و صفحات درخشان کارنامه قوای ظفرمند اسلام ، یاری نمایند




<

[MR9 113,605]

بخش چهاردهم :

استراتژی دفاع متحرک ارتش رژیم بعث عراق :

بعنوان مقدمه : امیدوارم که دوستان بطور کامل پست های قبلی و بویژه پست قبلی را با سعه صدر مطالعه کرده باشند .

رژیم بعث عراق ، روند جنگ را درطول چهار سالی که از آغاز تهاجم به خاک ایران می گذشت و حفظ موقعیت های دفاعی خود را ناشی از برتری های تسلیحاتی و اطلاعاتی ارزیابی می نمود .
بدین معنا که رزمندگان اسلام پس از درهم شکستن خطوط دفاعی دشمن با برتری آتش توپخانه ، قدرت هوایی ( به اعتقاد رابرت اسبوت ، برتری هوایی عراق نسبت به ایران بلحاظ کیفی شش به یک در اسفند 1364 بود )و واحدهای زرهی عراق مواجه شده که این برتری مانع از تثبیت مواضع تصرف شده می گردید . درک عراق از عوامل موثر در در حفظ موقعیت دفاعی واحدهای خود در برابر تهاجمات غافلگیرانه واحدهای ایرانی آنها را بیش از گذشته در مورد خرید فناوری های تهاجمی ترغیب می نمود .
از سویی دیگر ، عراقی ها بیش از اینکه مایل به خرید سلاح باشند ، تمایل داشتند تا فناوری نظامی مرتبط با آن را خریداری و از توانایی داخلی لازم جهت تولید اقلام مورد نیاز خود برخوردار شوند . بنابراین از اوایل سال 1986 ، شواهد و قرائن حاکی از آن بود که عراق از توانایی لازم برای تولید مهمات خاص در داخل خاک خود برخوردار است .
دیپلماتهای غربی نیز در بغداد خبر می دادند که عراق از مهمات ساخت داخل استفاده می کند . بنا بر گزارش یکی از سفارتخانه های غربی ، عراق با استفاده از روابط خاص خود با برخی از کشورها توانست تانکهای تی -55 ساخت شوروی را به توپ های 105 م.م غربی مجهز کند و این تجهیزات را درکنار استفاده از مهمات ساخت غرب تبدیل به یک جنگ افزار کار آمد نماید .
ژنرال عامر الرشید العبیدی در فوریه 1986 طی یک مصاحبه با خبرگزاری های خارجی در بغداد اعلام نمود :
" می خواهیم صنایع الکترونیک و نظامی خاص خود را داشته باشیم که استقلال نظامی ما را درحال و آینده حفظ نماید "

ادامه دارد .....

[blender 1,086]

فقط اینجا یک مشکلی هست .
شما گفتید اولین بار این تاکتیک در برابر ایرانی ها مورد استفاده قرار گرفت ( هدف اصلی این تاکتیک مقابله با شوروی بود ) در حالی که اصولا ایران سال 64-67 از لحاظ تجهیزاتی از عراق پائین تر بود ( بخصوص در حوزه ی زرهی ) از اون سمت هم یکی از دلایل موفقیت عراقی ها در اون سال ها استفاده ی گسترده از سلاح های شیمیای بود ...

اینکه همینجوری بگیم این تاکتیک ها موفق بودند ، زیاد جالب نیست ...

شوروی در اون سال های اونقدر هواپیما و موشک آماده داشت که به راحتی می تونست اکثریت مطلق فرودگاه های نیروهای غربی رو بزنه و اینجوری عملا نیروهای هوایی غربی رو چند صد کیلومتر از نقاط درگیری دور کنه ...

در مورد جنگ سال 91 هم باید بگم آمریکا فقط تونست استفاده ی حداکثری از نیروی هواییش بکنه در حالی که نیروی زرهی عراق عملا در اون بیابون ها بدون پشتیبانی نیروی هوایی شانسی نداشت ... این هم چیزی اثبات شده بود و هست که نیروی زرهی در دشت های هموار و بدون پدافند و پشتیبانی نیروی هوایی چیزی جزء یک هدف اماده نیست و این موضوع در جریان لشکر کشی آفریقای رومل ( 40 سال قبل و بدون سلاح های هوشمنند !! ) به همگان اثبات شده بود .

در مورد افزایش عمق جنگ هم باید بگم یک تاکتیک قدیمی هست و در جریان جنگ جهانی حمله به عقبه ی دشمن انجام می شد ...


از نظر من جناب استاری تاکتیک جدیدی نساخت ، تاکتیک های قدیمی رو به صورت یک مجموعه و پک در آورد که به همراه سلاح های هوشمند جدید یک شیوه ی جنگی کشنده راه انداخته بود ...


البته این تاکتیک های جناب استاری هیچ وقت در برابر یک دشمن همتراز با ایالات متحده تست نشده ... ویرایش شده در تیر 93 توسط blender

[MR9 113,605]

با تشکر از دقت نظر شما و توجهی که به این دست مسائل دارید :

1- نخست آنکه همانطور که در پست های قبلی عرض کردم ، ارتش اسراییل در جنگ 1973 و در بلندی های جولان ، بدون آنکه آموزه مدونی در این زمینه وجود داشته باشد و صرفا" براساس انعطاف پذیری تاکتیکی فرماندهان میدانی خود نظیر ژنرال کاهالانی ، با نیروهای اندک خود ، جلوی انبوه قوای زرهی سوری را گرفت و ژنرال استاری با توجه به این نکته ، این سئوال در ذهنش بوجود آمد که حالا که ارتش اسراییل که در حقیقت یک نمونه کوچک از ارتش ایالات متحده بوده و به تجهیزات غربی مسلح است ، علیرغم قلت (اندک بودن ) تجهیزات جلوی ستون های بزرگ مکانیزه سوری را گرفت ، به همان نسبت اگر میان ایالات متحده و شوروی در اروپا جنگی رخ دهد ، ایالات متحده که بلحاظ کمیتی ، کوچکتر از نیروهای پیمان ورشو و شوروی است ، چگونه می تواند جلوی آنها را بگیرد ؟ این مساله در کنار شکست ارتش ایالات متحده در ویتنام موجب گردید تا این ایده در ذهن استاری شکل بگیرد .

2- با توجه به اینکه هیچ جنگ گرمی میان دو بلوک در جریان سالهای جنگ سرد اتفاق نیافتاد ، این آموزه با توجه به شرایط موجود تدریجا" تکامل یافت تا اینکه در اواسط جنگ تحمیلی ، با ایجاد ارتباط میان ایالات متحده و رژیم بعثی ( براساس گفته های ژنرال وفیق السامرایی ) ( البته هیچ سند مکتوبی تا الان در این زمینه منتشر نشده ) ،و با توجه به شکستهای پی درپی عراق در ایران و بویژه پس از عملیات والفجر 8 ، آمریکایی ها تصمیم گرفتند تا این آموزه را در این نبردها آزمایش کنند ( این اعتقاد بنده است ) تا همان نقاط قوت و ضعف این آموزه مشخص شود و هم ارتش عراق از بن بست در آید . البته اجرای این آموزه فقط در دو مقطع کوتاه یعنی در اواخر سال 64 و اوایل 1365 و دومی در جریان تصرف مجدد شبه جزیره فاو در اواخر جنگ کمی موفقیت آمیز بود . ( که در ادامه تاپیک به آن اشاره می شود )

3- البته فرموده شما تاحدی درست است . چون بنده در حال حاضر منبع روسی در ارتباط با نظر و دیدگاه و ضد دکترین روسها در اختیار ندارم ، صرفا" برداشت غربی از این آموزه را خدمت شما ارائه می کنم .
4- در مورد جنگ سال 1990 هم ، اگر لطف کنید و منتظر باشید ، پس از تجزیه و تحلیل استراتژی دفاع متحرک ، به سراغ آن هم خواهم رفت .
5- حمله به عقبه دشمن یک تاکتیک قدیمی است ولی تا قبل از جنگ خلیج فارس ، در هیچ جنگی بطور کامل اجرا نشد ( مثل شکست متفقین در آرنهم هلند ) - اما اینجا ما از حمله به عمق خطوط دشمن صحبت می کنیم و نه عقبه دشمن ( حمله به عمق بارمعنایی بزرگتر و بلحاظ وسعت اجرای عملیات ، بزرگتر بحساب می آید . )
6- بنده در اینجا قصد حمایت یا جانبداری از ژنرال استاری را ندارم ، اما به اعتقاد بنده ، موفقیتهای نسبی ارتش ایالات متحده در 1991، 2001و 2003 در عراق ، افغانستان و مجددا" در عراق و حمله به گرانادا در دهه 1980 مدیون این آموزه استاری است .
7- در مورد فرموده آخری هم با شما موافقم . ویرایش شده در تیر 93 توسط MR9

[blender 1,086]

از نظر من بالاترین حُسن استاری و فرماندهان اسرائیلی این بود که درک کردند که با تجهیزات جدید می توان تاکتیک های جنگی جدیدی را اجرا کرد و نیازی نیست تا ابد شیوه های قدیمی جنگی رو اجرا کرد .

[MR9 113,605]

کاملا" با شما موافقم - هر چند اینها با ما دشمن هستند ، اما وجود انعطاف پذیری تاکتیکی فرماندهان میدانی ،تاثیر بسزایی در میدان نبرد خواهد داشت .

[MR9 113,605]

بخش پانزدهم :

در همین راستا ، ویلیام اشنایدر ، دستیار وزیر وقت امور خارجه ایالات متحده در حوزه امنیت در فوریه 1986 به بغداد سفر نمود تا در مورد توسعه روابط و همکاری های دوجانبه با صدام مذاکره نماید . این اقدام آمریکایی ها در حالی صورت گرفت که سران اسراییل نسبت به این سفر نگران بوده و در ارتباط با تحولات سریعی که در مجتمع سعد 16 واقع در نزدیکی موصل بشدت ابراز نگرانی نمودند .
از سویی دیگر کمک های اطلاعاتی آمریکا به عراق و مشاوره های نظامی این کشور در صدر توافقات دوجانبه میان صدام و نماینده ایالات متحده در سال 1986(1365) قرار داشت . آمریکایی ها در مورد الگوی های فعالیت نیروی هوایی ایران اطلاعات ذیقیمتی در اختیار عراق قرار می دادند . این اطلاعات که توسط پرنده های پیش اخطار هوابرد E-3 آواکس مستقر در یک پایگاه هوایی در نزدیکی ریاض جمع آوری می گردید ، از طریق سامانه های ارتباطی ویژه بطور مستقیم دراختیار واحدهای پدافندی و اسکادرانهای تهاجمی عراق قرار می گرفت .
همچنین ، گزارش های اطلاعاتی آمریکایی ها در مورد آرایش یگانهای نظامی ایران نیز منجر به یک پیوند اطلاعاتی ویژه میان سرویس های اطلاعاتی غرب بویژه آمریکا با سیستم استخباراتی ارتش عراق که در آن زمان ژنرال وفیق السامرایی ، مسئول آن بود ، گردید .
در اوت 1986، روزنامه واشنگتن پست ، طی گزارشی نوشت :
" آمریکا در مورد آرایش نظامی واحدهای مسلح ایران ، اهداف مهم اقتصادی و نظامی ، اطلاعات ماهواره ای دقیقی را در اختیار عراق می گذارد ."

علاوه بر این ، ژنرال وفیق السامرایی ، افسر مسئول و رابط میان این سازمان و نمایندگان سازمان اطلاعات مرکزی ایالات متحده در کتاب خود با عنوان " ویرانه دروازه شرقی " می نویسد :
" سرویس های اطلاعاتی آمریکا از اوایل سال 1982 در زمینه کمکهای اطلاعاتی از سایر کشورها جلوتر بودند . این سرویس های اطلاعاتی ، مجموعه اطلاعاتی را در اختیار ما می گذاشتند که بوسیله تجهیزات فنی یا انسانی تهیه شده بود . ما به راحتی می توانستیم تصویر سربازانی که در پادگانهای آموزشی در حال آموزش بودند را مشاهده کنیم تا جایی که اگر این نیروها در مراسم رژه ، دست و پای خود را اشتباه حرکت می دادند ، در این تصاویر بطور واضح مشخص می بود . در این تصاویر هنگامی که کارخانه های سیمان را بررسی می کردیم ، تعداد کیسه های سیمانی که که در یک مرحله بارگیری می گردید ، قابل شمارش می بود . ماهواره ها ، کلیه تحرکات نیروهای ایرانی را در جبهه ، زیز ذره بین گرفته و از حرکات واحدهای زرهی ، قبضه های توپخانه ، قایق ها در مناطق هور تا جابه جا شدن قرارگاه های تاکتیکی ، دپوهای تجهیزات پل سازی و حتی نتایج حملات هوایی و موشکی ما ، برای ما اطلاعات ارزشمندی را فراهم می نمودند .
ما در مراحل مختلف جنگ ، از روسها نیز اطلاعات ارزشمندی از ایران دریافت می کردیم . این اطلاعات در جریان کنفرانسهای اطلاعاتی که هر شش ماه یکبار در بغداد یا مسکو منعقد می گردید ، در اختیار ما گذاشته می شد . من ( ژنرال السامرایی ) در یکی از این سفرها به مسکو رفته و با ژنرال کراخمالوف ، رییس بخش خاورمیانه اداره اطلاعات نظامی شوروی (GRU) ملاقات کرده و اطلاعات لازم را دریافت می کردم .

ادامه دارد ...................