دردسری به نام تروفی، تهدیدات و راهکارها دردسری به نام تروفی، تهدیدات و راهکارها

[7mmt 12,645]

اما حالا درباره راه حل نسبتا کوتاه مدت . بیشتر عزیزان با ریزمهماتِ فیوز حسگردار یا همون SFW آشنا هستند. کمپانی تکستران گونه جدید و پیشرفته تری از این ریز مهمات رو ساخته که در ابعاد و اندازه کاملا شبیه اِسکیت های همان انواع قبلی BLU-108 هست ، یعنی قطر 128 م م ، ارتفاع ( طول ) 100 م م ، وزن بخش انفجاری 3.5 کیلوگرم.

 

 

در این نوع جدید که CSS یا ریزمهمات هوشمند عمومی نامیده شده ، یک باله سنگین نسبتا بزرگ و پهن به نام سامارا ( که به صورت گِرد و قِرقِره مانند به دور سرِجنگی پیچیده شده ) ، به اون اضافه شده که زمان ماندگاری در هوا و در نتیجه زمان جستجو و کشف هدف خودش رو افزایش میده و به موازات اون ، قدرت مانور و تحرک و جا به جایی در هوا رو افزایش میده و میتونه مسافت طولانی تری رو برای رسیدن به بالای سر هدف خودش ، پرواز کنه و همه این توانایی ها نهایتا به دقت بالاتر و کُشندگیِ بیشتر این مهمات منجر میشه.

 

 

این مهمات قابلیت تغییر مقیاس را داشته و به راحتی میتوان آنها را در اندازه های بزرگتر ساخت . فقط کافیه تا مساحت و مقاومت بال برای  ابعاد ، وزن و سرعت پلتفورم حامل اون به دقت محاسبه و ساخته بشه . بعد از اون بحث طراحی و ساخت سنسورهای فروسُرخ و لیزری مطرح میشه که در این اندازه و وزن کم ساخته بشوند.

 

مثلا میشه گونه بزرگ تر با قطر 150 م م و با ارتفاع بیشتر رو برای جایگذاری در گلوله های توپ 155 م م ساخت و یا با قطر 300 م م برای جایگذاری در یک راکت تیپیکال مثلا فجر-5 یا خِیبر-1 و امثالهم و اِلی آخر. 

 

با اطلاعات به دست آمده از منابع مختلف ( بصری ، عوامل غیرنظامی و.....) ، میتوان منطقه استقرار و یا فعالیت تانک ها را به دست آورد و راکت ها را دقیقا به همان محدوده پرتاب کرد. البته برای کاهش میزان عدد CEP این راکت ها ، باید تمهیدات لازم رو در نظر گرفت.

 

با توجه به وزن سرجنگی راکت فجر-5 که 175 و خیبر-1 که 150 کیلوگرم هست و در نظر گرفتن ابعاد و حجم بخش سرجنگی ، فکر میکنم حدود 5 یا 6 عدد از این نوع ریزمهمات EFP  پرنده در فضای سرجنگی این راکت ها جای بگیره. 

 

 

 

سلام

موردی بود که من از چندین ماه قبل در مورد فکر می کردم و مقداری اطلاعات در موردش جمع کرده بودم و قصد داشتم با تکمیلش در قالب یه طرح ارائه اش بدم ولی برخی گرفتاری های شخصی و درگیر روزمرگی شدن ها باعث شده بود فایل حاوی اطلاعات خاک بخوره و حتی تقریبا فراموش بشه . تا اینکه امروز این پست پربار جناب ناصر رو دیدم که شباهت های قابل توجهی با ایده ی من داشت واب در عین حال تفاوت های مهم و اساسی هم داره !

تا اینجای قضیه که سرعت می تونه راهکار مناسبی باشه و پرتابه ی ای اف پی می تونه همچین سرعتی رو با قیمت کم فراهم کنه در این دو ایده مشترک هستند اما نکته ی مهم و اساسی در بکار گیری اون است . حقیقت اینکه این طرح به رغم وسوسه انگیز بودن با گلوگاه های فنی و عملیاتی قابل توجهی رو به رو هست که وقتی با سطح امکانات و محدودیت های گروه های مبارز غزه  امیخته میشه شدت سختی و پیچیدگی این موارد رشد نمایی به خودش می گیره . مهمترین چالش های فنی به صورت خلاصه و تیتر وار شامل : طراحی سر جنگی حاوی ریز مهمات و مکانیزم رها سازی اون ها در لحظه ی درست - ساخت سنسور ها و ساز و کار هدف گیری خودکار و هوشمند ریز مهمات - کاهش خطای خود موشک تا بتونه منطقه ی هدف رو به خوبی پوشش بده 

و مهمترین چالش های عملیاتی : اولین مورد خود موشک فجر 5 هست ! همان طور که می دونید این موشک به صورت دست ساز و با رعایت حداقل استاندارد ها تولید میشه با مشکلات فراوان برای تهیه ی سوخت مناسب و  ...  که در این تاپیک به خوبی بهشون پرداخته شده

 

http://www.military.ir/forums/topic/28149-راکت-های-دست-ساز-و-دقت-پرتابه-ها/

 

 که به معنی تعداد محدود و سرعت کم تولید هست   و با توجه به اشراف اطلاعاتی و نظارتی قابل توجه  اسرائیل به اون منطقه لانچ موشکی به این ابعاد رو هم به شدت مشکل می کنه به نحوی که در جنگ اخیر و جنگ قبل از اون تعداد بسیار محدودی از راکت های شلیک شده از نوع فجر 5 واقعی بودن , که مجموعا کارگیری مشکل این موشک رو در عرصه ی نبرد نشون میده 

مورد دیگه به فرض ساخته شده و اثابت این پرتابه به سقف برجک بحث اثر گذاری اون هست که همان طور که می دونید و جناب گوبلز هم با قرار دادن تصاویری در یکی از تاپیک ها به خوبی نشان دادند بر خلاف خیلی از تانک ها که در بالای برجک زره ضعیفی دارند مرکاوا مارک 4 در بخش فوقانی زره قطوری داره و سطح حفاظت بالای برجک کم از حفاظت جانبی نداره 

مورد دیگه هزینه های زیاد و تعداد تغییرات زیاد در سلاح ها هست که هزینه و ریسک اون رو افزایش میده 

 

حالا با توجه به جمیع موارد مطرح شده و اونچه که از قابلیت های تروفی می دونیم ایده ای که به ذهن حقیر رسید که بر مبنای استفاده از حداکثر امکانات موجود و با حداقل نیاز به توسعه ی فناوری و تجهیزات جدید بود  , ترکیب efp  ترجیحا از نوع مالتی ای اف پی با موشک کورنت هست که در 2 قالب طرح میشه : 

 

 

طرح اول موشکی 3 مرحله ای بر پایه ی کورنت هست ( همان طور که می دانید این موشک در قطور ترین بخش 152 میلیمتر قطر دارد و امکان حمل 7 تا 10 کیلیو گرم سرجنگی بسته به نوع را دارد) که مرحله ی اول اون سرجنگی از نوع مالتی ای اف پی (البته اشکال و انواع مختلفی دارند) هست و 2 مرحله ی بعدی شامل همین 2 مرحله ی فعلی کورنت و وظیفه ی مرحله ی اول نه نفوذ کامل و از بین بردن تانک که با تحت تاثیر قرار دادن سطج قابل توجهی از بدنه ی تانک ولی با نفوذ کم از بین بردن خود سامانه ی تروفی هست ! 

همین طور که می دونید این سامانه به وسیله ی رادار هایی که در طرفین تانک قرار دارند اقدام به کشف و ترک کردن موشک ها و پرتابه ها می کند و هنگامی که موشک با توجه به اطاعات بدست امده از رهگیری قبلی به برد موثر درگیری تروفی رسید اقدام به انفجار صفحات ترکش زا می کند که موشک را از بین می برد اما مکانیزم این موشک 3 مرحله ای بدین صورت هست که قبل از رسیدن به برد موثر تروفی (که توسط سنسور تعبیه شده در نوک موشک تشخیص داده میشه ) مرحله ی ابتدایی به وسیله ی بوستر کوچکی با ناز های جانبی از موشک در حال حرکت به سمت هدف جدا شده و با 2 تا 3 متر فاصله گرفتن از موشک اصلی فعال می شود که ضمن اینکه کل روند ترکینگ هدف و محاسبات مربوطه را به شکل ناگهانی به هم میریزد با توجه به سرعت زیاد و نیز شکل و حجم پرتابه ها در صورت اقدام به مقابله ان را بی اثر می کند و در هنگام برخورد زاویه و چینش پرتابه ها در سرجنگی مرحله ی اول به گونه ای خواهد بود که سطح قابل توجهی از بدنه ی تانک را البته با میزان نفوذ نسباتا کم پوشش دهد که در اثر ان مورد نظر است رادار که حکم چشمان این سامانه رادارد به همراه , واحد لانچر و نیز سایر تجهیزات روی برجک به ویژه سایت های اپتیک و تجهیزات نظارتی دیگر در سمت برخورد از بین بروند یا اسیب های کاملا جدی ببینند و اندک لحظاتی پس از این قبل از اینکه تانک فرصت چرخش برجک را پیدا کند , 2 ثانیه می تونه زمان خوبی باشه , بخش اصلی موشک که شامل 2 مرحله همانند کورنت هست به تانک کور اثابت می کنه و با 1000 میلیمتر نفوذ بعد از عبور از زره واکنش گر زخم کشنده ای به جا می زاره بدین ترتیب هر موشک به تنهایی و با همان روش های شکار تانک قبلی که توسط مبارزین استفاده میشد بدون نیاز به اموزش های تخصصی جدید امکان از بین بردن هدف رو داره . این موشک 3 مرحله ای که طرحش بیان شد " تیر گز " نام داره . 

 

 

 

 

 

اما همین طرح هم پیچیدگی هایی داره از جمله جدایش مرحله ی اول و اثابت درست اون و نیز نیاز به موتور جدید برای موشک با توجه به افزایش وزن و البته حمل سوخت بیشتر , که اگر مجموعه ای با امکانات وزارت دفاع بخواد پشت قضیه باشه میشه انتظار داشت که از پس اون بر بیاد ولی وقتی به محدودیت های گروه های مبارز می رسیم مساله بغ رنج میشه که در این وضعیت قالب دوم طرح که پیچیدگی های بسیار بسیار کمتر و البته اندکی استفاده ی عملیاتی دشوار تری داره مطرح میشه :

در این نسخه از طرح از همان موشک های کورنت فعلی استفاده میشه با این تفاوت که برای هر هدف نیاز هست 2 موشک با فاصله ی زمانی اندک به  سمت یک وجه تانک روانه شوند و کار مرحله ی اول موشک قبلی را این بار یک موشک مستقل انجام می دهد که موشک اول  1 وارهد EFP بزرگتر و سنگین تری رو می تونه حمل کنه که طبعا اثر گذاری خیلی بیشتری رو هم ازش اننظار داریم , در این موشک تماما از موشک و لانچر های موجود اضافه میشه و فقط به جای 2 مرجله خرج گود سر جنگی با یک واحد EFP  جایگزین میشه و یک سنسور فاصله یاب نیز در نوک موشک قرار داده میشه تا در فاصله ی درست از هدف فعال بشه  و موشک دوم که یه کورنت معمولی هست سینه ی این دیو کور رو هدف می گیره 

[Anonymous 1,722]

سلام

 

شاید بچگانه و احمقانه به نظر بیاد اما اگر من مهندس مکانیک تسلیحات می بودم می رفتم سراغ موشک هایی که وقتی منفجر می شن تا شعاع 20 متر رو به شدت با رنگ های مقاوم بپوشونن اینطوری چه تروفی منفجرش کنه چه خیر تمام لنز ها و رادار ها و ... رو می پوشونه و تانک تبدیل به سیبل میشه . جز تروفی تمام مقر های دید راننده و فرمانده تانک و... رو هم کور می کنه . در شلیک بعدی به راحتی میشه اونو با موشک های معمولی مورد هدف قرار داد.

 

 

یا حق

ویرایش شده در شهریور 94 توسط Anonymous

[jj66 388]

این همه اسلحه با کالیبر20و23معرفی کردیم اگه گلوله مخصوص ضد زره بسازیم براشون فکر نکونم پوشش روی رادار و سامانه ضد موشک بتونه اونو دفع کنه میشه راحت از فاصله بالای 1500متر سیستم از کار انداخت

[7mmt 12,645]

این همه اسلحه با کالیبر20و23معرفی کردیم اگه گلوله مخصوص ضد زره بسازیم براشون فکر نکونم پوشش روی رادار و سامانه ضد موشک بتونه اونو دفع کنه میشه راحت از فاصله بالای 1500متر سیستم از کار انداخت

 

زدن یه رادار کوچیک به اون ابعاد روی بدنه ی تانک با یه انتی متریال 20 میلیمتری از 1500 متری مطلقا به اون اسونی که فرمودید نیست مخصوصا اگر تانک در حال حرکت باشه 

نیاز به تک تیر انداز بسیار ماهر و اموزش دیده , مهمات با کیفیت و سلاح مناسب  رو هم فاکتور می گیریم  

[Juicer 1,034]

زدن یه رادار کوچیک به اون ابعاد روی بدنه ی تانک با یه انتی متریال 20 میلیمتری از 1500 متری مطلقا به اون اسونی که فرمودید نیست مخصوصا اگر تانک در حال حرکت باشه 

نیاز به تک تیر انداز بسیار ماهر و اموزش دیده , مهمات با کیفیت و سلاح مناسب  رو هم فاکتور می گیریم  

 

به محض اولین شلیک هم یا تیربار ریموت تانک و یا توپ تانک به سمت تک تیر اندازی که حداقل باید 4-6 سال تجربه ی رزمی داشته باشه ، گرفته می شه و خدا رحمتش کنه .

[deserthawk 5,518]

نظر من این هست که راحت ترین راه که در کوتاه مدت هم احتمالا کارساز هست استفاده از چف و انبوهی از فیبر آلومینیوم با ماندگاری بالا در هوا برای اشباه رادار تروفی  است. رادار یا این چف را تهدید به شمار می آورد و دائم به سمت آن شلیک می کند که بعد از پایان شلیک ساچمه ها موشک را می توان در بین ابر چف شلیک کرد و یا اصلا این ابر را تهدید به شمار نمی آورد که بازهم می توان در میان همان ابر به شلیک موشک پرداخت.

به راحتی هم می توان به جای خرج و مواد منفجره اصلی راکتهای آر پی جی 7 و 29 و حتی انواع خمپاره ها چف های با مقدار زیاد قرار داد و اتفاقا خود سیستم تروفی با اولین شلیک می تواند این چف را در هوا آزاد کند و باعث اشباع خودش شود.

برای آینده هم باید در فکر سرعت های بسیار بالای پرتابه و تعداد زیاد آنها و مانور دهی آنی در لحظه برخود بود.

[alala 28,784]

نظر من این هست که راحت ترین راه که در کوتاه مدت هم احتمالا کارساز هست استفاده از چف و انبوهی از فیبر آلومینیوم با ماندگاری بالا در هوا برای اشباه رادار تروفی  است. رادار یا این چف را تهدید به شمار می آورد و دائم به سمت آن شلیک می کند که بعد از پایان شلیک ساچمه ها موشک را می توان در بین ابر چف شلیک کرد و یا اصلا این ابر را تهدید به شمار نمی آورد که بازهم می توان در میان همان ابر به شلیک موشک پرداخت.

به راحتی هم می توان به جای خرج و مواد منفجره اصلی راکتهای آر پی جی 7 و 29 و حتی انواع خمپاره ها چف های با مقدار زیاد قرار داد و اتفاقا خود سیستم تروفی با اولین شلیک می تواند این چف را در هوا آزاد کند و باعث اشباع خودش شود.

برای آینده هم باید در فکر سرعت های بسیار بالای پرتابه و تعداد زیاد آنها و مانور دهی آنی در لحظه برخود بود.

 

مشکل اینجاست باز اون غافلگیری اولیه از بین میره. خصوصا در مورد رژیم صهیونیستی و پوشش های مناسب و مولتی ایش امکان مداومت کمی وجود داره پس از اولین شلیک.

[ramin00 64]

دوستان این سه تا عکس بخشی از فیلمی بود که چند مدت پیش  به مناسبت روز صنایع دفاع پخش شد . در این قسمت موشکی نشون میده که بعد از چرخیدن زیاد به هدف می خوره .  که در ظاهر موشک ضد تانک . که برخی از دوستان در تاپیک های دیگر هم تایی کردند .  من با دیدن این حرکت فقط یاد سیستم زره فعال افتادم . بخصوص سیستم تروفی تانک مرکاوا . ممکن این روش راهکاری مناسب برای عبور از این سیستم باشه .!!؟؟؟/ یا حدس بنده درست باشه 

 

لطفا لینک فیلم رو بفرستین

اما این نوع حرکت دایره مانند موشک های ضد زره یه حرکت معمول هست تو این تیپ موشک ها

علت این حرکت رو سعی میکنم تا اونجا که  بلد باشم بگم

الف

یکی از عوامل خطا توی راکت ها و موشک ها عدم نصب دقیق نازل و همگن  نبودن توزیع سوخت یا توزیع جرم موشک و راکت هست برای رفع این مشکل و کم کردن تاثیر اون ( به خصوص اینکه موشک به یک سمت خاص منحرف نشه) یک حرکت چرخشی به موشک اضافه میکنن که موشک حول محور طولی خودش بچرخه ( اسپین داشته باشه) این حرکت علاوه بر کم کردن خطاهای نصب و دقیق نبودن ساخت پایداری موشک رو هم زیاد میکنه

 

راکت فجر 5 هم از همین چرخش استفاده میکنه به نازلش توجه کنید متوجه میشین که این شکل نازل باعث چرخش راکت حول محور طولی میشه

 

 

نازل موشک کورنت

 

http://armamentresearch.com/wp-content/uploads/2015/03/354863_1000-e1428069196991.jpg

 

تا اینجا قبول؟

ب

موشک ها برای حرکت روی مسیر دلخواه باید سطح کنترلی داشته باشن و سطوح کنترلی سه دسته 

 

http://www.aerospaceweb.org/question/weapons/control/comparison.jpg

 

tail control سطوح کنترل  دم

 wing controlسطوح کنترل  بال

canard control  سطوح کنترل کانارد

 

 موشک هایی مثل کورنت دهلاویه متیس کانارد کنترل هستن و چون چرخش محوری هم داره جهت صرفه جویی در هزینه ساخت به جای چهار سطح کنترلی از دو سطح کنترلی استفاده میکنن و با این دوسطح تمام حرکتهای رول و پیچ رو  اجرا میکنن اما خب باعث میشه موشک روی یک مسیر استوانه ای شکل حرکت کنه که با نزدیک تر شده به هدف و کاهش دستورهای کنترلی شعاع چرخش کم میشه

 

 

 

توی فیلم زیر این چرخش ها واضح تر هست

 

http://www.aparat.com/v/tMfHT

[jj66 388]

اقا پس میشه از خمپاره انداز کالیبر60به بالا با مهمات هوشمند استفاده کرد اگه اشتباه نکنم نروژ چند سال پیش یک نمونه از این دست ساخته و با موفقیت ازمایش کرد

[hotmint 53]

این سامانه موشک ها رو با ساچمه منهدم میکنه میشه دماغه ی موشک رو با زره ساخت که ساچمه توش نفوذ نکنه 

برای کاهش سر جنگی ویا هدف گیری هم میشه کاری کرد

نظرتون چیه؟ به عنوان راه کار کوتاه مدت خوبه

[naserr 7,221]

از لطف و عنایت استاد عزیز و دوست داشتنی خودم برادر محمد مهدی ، تشکر و سپاس فراوان دارم و همچنین به خاطر ارائه ایده و طرح بسیار جالب و استثنایی. البته همون طوری که بنده هم در ابتدای ارسال قبلی عرض کردم ، با توجه به شرایط گروه حماس و دیگر گروه های مقاومت فلسطینی ، اجرای اون طرح بسیار سخته ولی غیرممکن نیست. 

 

درباره دقت پایین راکت های فجر-5 ساخته شده توسط گروه های مقاومت فلسطینی ، در گذشته مطالبی عنوان شده بود و متاسفانه چاره ای نیست و با این تجهیزات و امکانات و کیفیت ساخت ، نمیشه بیش از این انتظار داشت . ولی راکت خِیبر-1 یا همون M-302 کیفیت ساخت و دقت بهتری داره و برای استفاده حزب الله از این طرح ، بسیار مناسب و موثر میتونه باشه.

 

 همون طوری که شما هم اشاره فرمودی ، بزرگترین چالش این ایده ، طراحی و ساخت سنسورهای ریز بمبِ EFP بالدار هست و بعد از اون طراحی دقیق مرحله جدایش که نیازمندِ محاسبات آیرودینامیک هست.

 

سامانه جدایشِ ریزبمبها در راکت زلزال بارشی در گذشته آزمایش و عملیاتی شده و ساز و کار جدایش ریزبمب های این طرح هم با وجود پیچیدگی بیشتر ، کار غیر ممکنی نیست.

 

راکت میتونه به یک ارتفاع سنج ساده مجهز بشه و در فاز پایانی و سقوط بر روی هدف ، با تنظیم و برنامه ریزی قبلی به صورت پیش فرض ، در ارتفاع مناسب بالای سر اهداف ، یک سامانه ترمز هوایی بسیار ساده  مثل صفحات فلزی باز شَوَنده به صورت مکانیکی در قسمت انتهایی و نزدیکِ نازلِ راکت مانند نمونه به کار رفته در موشک های RPK-2 ، RPK-6 و 91RE1 ، فعال بشه و سرعت راکت رو کم کنه و بعد از باز شدن محفظه سرجنگی ،  ریزبمب ها با کمک موتورهای راکتی کوچک به اطراف و در فواصل مشخص پخش بشوند.

 

شماره 3 در تصویر زیر صفحات بازشونده هستند که نقش ترمز هوایی را دارند :

 

در مورد قدرت نفوذ به زره فوقانی هم  قطعا نیاز به محاسبه دقیق هست که از عُهده بنده خارجه . ولی انفجار یک EFP با اون اندازه ای که مثال زدم و در اون فاصله از تانک ، با در نظر گرفتن عکس ها و ویدیوهای انفجار بمب های کنار جاده ای از نوع EFP در عراق و افغانستان و خسارتی که به تانک های آبرامز وارد کرده ، فکر نمیکنم کار سختی باشه.

 

به هر حال وقتی داریم برای غلبه بر یک سامانه بسیار موفق ، موثر و البته گران مانند تروفی چاره اندیشی میکنیم ، صرف زمان و هزینه بالا اجتناب ناپذیر میشه. شکست دادن یک سامانه تدافعی انقلابی ، سامانه تهاجمی انقلابی هم طلب میکنه.

 

اما در مورد طرحی که زحمت کشیدین و معرفی کردین ، همون طوری که شما هم اشاره فرمودی مهمترین چالش تکنیکیش بخش اول جدا شونده هست که باید چند متر به سمت جلو رانده بشه. مواردی از این دست که در ارتفاع پایین ( جایی که اتمسفر غلیظ و چگال هست ، وگرنه مثال هایی وجود داره که پوشش محافظتی دماغه در ارتفاع بالا و اتمسفر بسیار رقیق با کمترین نیروی رانش به سوی جلو و در مسافت طولانی پرتاب میشه ) کاری شبیه به این رو انجام میدهند ، تعدادشون خیلی کمه و تازه یک کلاهک محافظتی سبک وزن رو در سرعت بسیار پایین به سمت کنار و اطراف پرتاب میکنند و نه هم راستا با مسیر حرکتی موشک و رو به جلو .

 

پوشش دماغه موشک های اونیکس ، شَوریا و محفظه کلاب هواپرتاب ، تنها مواردی بود که به ذهنم رسید :

 

 

 

 

 

 

 

همون طوری که اشاره کردم ، این جدایش در سرعتی بسیار پایین تر از سرعت موشک کورنت و دیگر موشک های ضدتانک اتفاق میوفته و برای جدایش مرحله اول این طرح با وزنی سنگین و سرعت بالا ، به موتور راکتی بسیار پر قدرت و حجیم نیاز هست که بتونه یک افزایش سرعت انفجاری رو به سوی جلو فراهم کنه.

 

ولی با وجود همه این چالش ها ، روزی میرسه که سامانه های ضدتانک به درصد قابل قبولی از موفقیت در برابر سامانه تروفی و امثالهم دست پیدا خواهند کرد.

[hotmint 53]

چند وقت پیش با حضور رئیس جمهور یه سلاحی رو نمایی شد که دربارش هیچی نگفتن ولی تو انجمن های مختلف زیاد روش بحث کردن عکس هم اینه

یه جایی نوشته بودن احتمال این سلاح برای صدمه زدن به رادار ها درست شده طوری که با ارسال پرتو های الکترو مغناطیس ای سی ها و ترانزیستور ها رو از بین میبره اگر فرض کنیم این سلاح برای همین کار باشه واین که سامانه ی تروفی خیلی وقته داره روش کار میشه (10-12 سال) حتما سپاه یه فکری بحالش کرده وبا این سلاح اول رادار سامانه رو از کار میندازن بعدشم با موشک های همیشگی کار رو تمام میکنن!

دوباره میگم اگه این سلاح برای همین کار باشه مشکل حل شده است واحتمالا العان دست گروه های مقاومته!!!!!!!

ما هم الکی بحث میکیم و ایده های چند ملیون دلاری میدم!! نیازی هم به طرح انقلابی نیست

[7mmt 12,645]

اما در مورد طرحی که زحمت کشیدین و معرفی کردین ، همون طوری که شما هم اشاره فرمودی مهمترین چالش تکنیکیش بخش اول جدا شونده هست که باید چند متر به سمت جلو رانده بشه. مواردی از این دست که در ارتفاع پایین ( جایی که اتمسفر غلیظ و چگال هست ، وگرنه مثال هایی وجود داره که پوشش محافظتی دماغه در ارتفاع بالا و اتمسفر بسیار رقیق با کمترین نیروی رانش به سوی جلو و در مسافت طولانی پرتاب میشه ) کاری شبیه به این رو انجام میدهند ، تعدادشون خیلی کمه و تازه یک کلاهک محافظتی سبک وزن رو در سرعت بسیار پایین به سمت کنار و اطراف پرتاب میکنند و نه هم راستا با مسیر حرکتی موشک و رو به جلو .

 

پوشش دماغه موشک های اونیکس ، شَوریا و محفظه کلاب هواپرتاب ، تنها مواردی بود که به ذهنم رسید :

 

 

 

 

 

همون طوری که اشاره کردم ، این جدایش در سرعتی بسیار پایین تر از سرعت موشک کورنت و دیگر موشک های ضدتانک اتفاق میوفته و برای جدایش مرحله اول این طرح با وزنی سنگین و سرعت بالا ، به موتور راکتی بسیار پر قدرت و حجیم نیاز هست که بتونه یک افزایش سرعت انفجاری رو به سوی جلو فراهم کنه.

 

 

ممنون از لطفتون . والا استاد کجا بود یه عضو کوچکی هستم در کنار سایر دوستان که هنوز دارم تاتی تاتی می کنم :)

 

در مورد جدایش هر چند در شکل دوم طرح سعی شده به نوعی این گره حذف بشه ولی در مورد وضعیت اول هم البته نیاز به محاسبات داره و این جوری نمیشه خیلی دقیق نظر داد ولی با این وجود چیزی که فی المجلس به ذهن می رسه اینه که در نمونه هایی که قرار دادید این جدایش هر چند در ظاهر در سرعت کمتری اتفاق می افته ولی در شرایطی انجام میشه که حرکت موشک و قسمت جداشونده دقیقا 100 درصد بر خلاف نیروی جاذبه ی عظیم زمین هست در واقع علاوه بر اینکه واحد جدا شونده نیاز داره شتابی بگیره که از قسمت اصلی موشک جدا بشه کاملا باید به نیروی جاذبه که 180 درجه خلاف اون حرکت می کنه هم غلبه کنه در حالی که در یک حرکت افقی چنین نیروی عقب کشنده ای به این میزان به پرتابه وارد نمیشه فلذا نیروی کمتری لازم هست . در مورد سرعت بالای کورنت هم ذکر این نکته ضروری هست که خود همین بخش جدا شونده هم همراه موشک دارای این سرعت بالا هست و فقط نیاز هست بوستری به صورت لحظه ای شتابی وارد کنه (مثلا 2 تا 3 متر بر مجذور ثانیه) تا در حد چند متری از 2 مرحله ی بعدی فاصله بگیره  که عمل کردنش بخش دیگر موشک رو تحت تاثیر نذاره . البته حفظ پایداریش بعد از جدایش مهمه که فکر می کنم قابل حله 

 

.................................

 

 

در مورد قدرت نفوذ به زره فوقانی هم  قطعا نیاز به محاسبه دقیق هست که از عُهده بنده خارجه . ولی انفجار یک EFP با اون اندازه ای که مثال زدم و در اون فاصله از تانک ، با در نظر گرفتن عکس ها و ویدیوهای انفجار بمب های کنار جاده ای از نوع EFP در عراق و افغانستان و خسارتی که به تانک های آبرامز وارد کرده ، فکر نمیکنم کار سختی باشه.

 

در مورد میزان نفوذ هم در مورد مهمات مشابهی با وزن حدود 10 کیلو گرم و کالیبر 155 میلیمتر  ( که البته از ارتفاع بیشتری عمل می کنه ) میزان نفوذ حدود 135 میلیمتر قید شده

 

http://www.military.ir/forums/topic/29032-آشنایی-با-مهمات-ضد-زره-smart/

[naserr 7,221]

 

در نمونه هایی که قرار دادید این جدایش هر چند در ظاهر در سرعت کمتری اتفاق می افته ولی در شرایطی انجام میشه که حرکت موشک و قسمت جداشونده دقیقا 100 درصد بر خلاف نیروی جاذبه ی عظیم زمین هست.

 

در مورد سرعت بالای کورنت هم ذکر این نکته ضروری هست که خود همین بخش جدا شونده هم همراه موشک دارای این سرعت بالا هست 

 

در مورد میزان نفوذ هم در مورد مهمات مشابهی با وزن حدود 10 کیلو گرم و کالیبر 155 میلیمتر  ( که البته از ارتفاع بیشتری عمل می کنه ) میزان نفوذ حدود 135 میلیمتر قید شده

 

با دیدن ویدیوی پرتاب این موشک هایی که مثال زدم به خوبی میشه سرعت آهسته رو تشخیص داد . این جدایش ها در حدود 1 یا 2 ثانیه پس از لانچ اتفاق میفتند که شاید حداکثر سرعت به چند ده کیلومتر بر ساعت میرسه . و در ضمن با وجود این که وزن این پوشش های کامپوزیتی بسیار سبک هست ، ولی از حجم آتش و گاز خروجی موتورهای راکتی سوخت جامد به کار رفته در این کلاهک ها به روشنی متوجه اندازه بزرگ و قدرت فوق العاده اونها میشیم. ( در شوریا طول زبانه آتش خروجی سامانه جدایش به 4 متر میرسه )

 

یا مثلا برای یک جدایش موفق از جمله جدایش فضاپیماهای سرنشین دار در دماغه راکت های پرتاب مداری ، سامانه راکتی جدایش اضطراری باید به سرعتی بیش از 3 برابر سرعت لحظه ای راکت حامل برسه . مثلا در اوریون در مدت زمان 3 ثانیه به سرعت 965 کیلومتر بر ساعت میرسه که گاهی اوقات تا 17 جی نیرو به کپسول وارد میشه.

 

ویا کپسول دراگون در آزمایش سامانه جدایش خودش ، در سطح دریا و از سرعت صفر ، به سرعت 555 کیلومتر بر ساعت رسید اون هم در مدت 2 ثانیه.

 

http://www.nasa.gov/pdf/450266main_PA-1_Team_FS.pdf

http://www.nasa.gov/sites/default/files/files/orion_las_fact_sheet.pdf

http://www.spacex.com/news/2015/05/06/crew-dragon-completes-pad-abort-test

 

 

قانون اینرسی در فیزیک بیان میکنه که جسم در حال حرکت نسبت به محیط پیرامونش داری سرعت هست و در واقع این حرکت بر مبنای اون تعریف میشه ، ولی اجزای سازنده اون جسم نسبت به همدیگه هیچ سرعتی ندارند و ساکن هستند. ( از استاد خودم به خاطر یادآوری این قانون بنیادین فیزیک عذر خواهی میکنم ، شرمنده   :oops: )

 

پس دقیقا به دلیل داشتن همین سرعت بالای خود موشک کورنت ، بخش جلویی جداشونده به پیشرانه ای نیاز داره تا اولاً سرعت احتراق و نرخ سوزش بسیار بیشتری داشته باشه ( مثلا همون 3 برابر در استاندارد فضاپیماهای سرنشین دار ) و ثانیاً این نرخ سوزش بالا و سریع را در بازه زمانی بسیار کوتاهی اعمال کنه تا نیروی رانش بیشتری در بازه زمان تولید کنه یا به معنای دیگه شتابگیریش بیشر باشه تا پس از اتمام زمان سوزش ، سرعت نهایی مرحله جدا شونده رو به میزان بیشتری از پرتابه مادر برسونه.

 

و اگر این نیرو کافی نباشه ، فاصله مورد نیاز میان پرتابه اول و دوم تامین نمیشه و باقی ماجرا.

 

از یادآوری میزان نفوذ مهمات EFP مورد اشاره در اون تاپیک بسیار سپاسگذارم ، ولی طرح بنده بر مبنای EFP با قطر 30 سانتیمتر و ضخامت نزدیک به 25 سانتیمتر و لنفجار در ارتفاع 15 تا 20 متری بالای سر تانک هست و فکر نمیکنم بشه میزان نفوذ رو به صورت نمودار خطی به این مهمات کوچک و سَبُک بسط و تعمیم داد .

[BISKIVIT 1,731]

به نام خدا

 

 

بنده راهکار خودم رو می گم .. البته قبلا توسط دوستان ارائه شده

 

 

 سامانه ی TROPHY از 4 رادار تخت  که در باند F/G کار می کنند تشکیل شده که پس از محاسبه سرعت و زاویه و نوع راکت مهاجم در فاصله ی 10 متری اقدام به پرتاب ساچمه می کند ...

 

 

از انجا که این رادار ها با پوشش کولار پوشیده شده زدن آن با تفنگ تک تیراندازی کاری غیر ممکن هست

 

 

البته این را هم در نظر داشته باشیم که کولار نسبت به حرارت مقاومت زیادی ندارد ..

 

 

ما برای زمین گیر کردن تانک می توانیم از ربات های کروی استفاده کنیم

 

 

 

 

 

 

 

 

ایده از این قرار است که یک ربات کروی با استفاده از یک برد رزبری پای و 2 دوربین و ماژول ژیرسکوپ و جی پی اس و ماژول RF  باتری لیتیوم ین و موتور براش لس ساخته شود

 

این ربات ها میتوانند تا نزدیک شدن به هدف از هدایت ریموت استفاده کنند ...

 

و می توان در محدوده ی برد ربات ، مختصات جی پی اس را بار گذاری کرد و ربات را به ناحیه درگیری رساند ..

 

در زمان نزدیکی به هدف احتمالا با انواع اخلاگر ها ارتباط رادیویی با ربات قطع میشود

 

 

 

 

 

 

ربات با استفاده از الگوریتم های پردازش تصویر و بانک داده و الگو هایی که برای شناسایی تانک به آن داده ایم ادامه ی مسیر را طی می کند

 

ربات سرعت پیوسته ای ندارد .. سرعتش کم و زیاد میشود و مسیر ها را به صورت مستقیم طی نمی کند بلکه با کمی انحراف به اطراف سعی می کند به مقصد برسد

 

درصورتی که این ربات مقدار مشخصی ماده ی منفجره HMX حمل کند ، میتواند خود را به طرف زنجیر چرخ تانک رسانده و در انجا منفجر شود ..

 

و تانک برای مدتی زمین گیر میشود

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

با استفاده از تجهیزات ارزان قیمت تجاری می توان تعداد زیادی از این ربات ها طراحی کرد

 

میتوان در مکان های درگیری به افراد محلی تعدادی تحویل داد ، مخصوصا در جنگ های شهری

 

سرعت راه اندازی و به کار گیری این ربات ها میتواند کوتاه باشد .. و شناسایی نقطه ی هدایت ربات می تواند غیر ممکن باشد