گاوهای شیرده آلمانی گاوهای شیرده آلمانی

[MR9 113,717]

بسم الله الرحمن الرحیم

اصولا" جنگ پدیده ای است زشت و غیر قابل تحمل ، اما از درون این کشف نامیمون بشریت ، فناوری هایی رشد توسعه پیدا نموده و می یابد که در صورتی که بشر بتواند و بخواهد از آن درست استفاده نماید ، رفاه وی ، تضمین شده خواهد بود .

در جریان محاصره آلمان توسط انگلستان در سال و به سبب تفوق شناورهای سطحی بریتانیا در سال 1915، مواد مختلفي ،بخصوص موادی نظیر نيكل و لاستيك و مواد اوليه ديگري براي اقتصاد و صنایع نظامی آلمان ضروري بود. بنابراین برای غلبه بر محاصره دریایی متقابل انگلستان ، وزارت دارايي آلمان پيشنهاد خوبي مبني بر استفاده از زيردريايي‌ها براي انتقال لاستيک و مواد اوليه و كالاهاي مورد نياز ارائه كرد. ورود زيردريايي‌ها به بنادر تجاري به موجب قوانين بين ­المللي، ممنوع بود، لذا زيردريايي­ها بايد در دريا از کشتي­هاي تجاري، بارگيري مي­کردند که البته بارگيري در دريا و از يک شناور به شناور ديگر، کاري بسيار دشوار بود. تنها راه حل، ساخت زيردريايي مسلح نشده حمل كالا بود.
زيردريايي U200
چنين ايده اي از طرف يک تاجر بزرگ آلماني حمايت شد و حاضر بود 2 ميليون مارک براي ساخت اين زيردريايي هزينه کند. وزارتخانه مي‌بايست سرمايه او را بعلاوه 5 درصد سود تضمين كند. در اين هنگام، شركت کراپ كه داراي انبارهاي عظيم نيكل در ايالات متحده بود، اعلام داشت كه علاقه‌مند به داشتن زيردريايي حمل كالا هستند. شرکت کراپ، مستقيماً به GW اين درخواست را ارائه كرد. آنها مايل به اهداء اين زيردريايي به ملت خود بودند كه براي حمل نيكل نيز از آن استفاده كنند.

زیردریایی کلاس U-200 در فرآیند ساخت در کارگاه کشتی سازی برمن (آلمان )

در 18 سپتامبر 1915، RMA پيشنهاد كرد زيردريايي­هاي مين­گذار U79 و U80 به زيردريايي‌هاي حمل كالا تبديل شوند. اين پيشنهاد تا 2 اكتبر به تعويق افتاد، چرا که کارخانه ولکان که براي اين کار پيشنهاد شده بود بايد طرح 4 زيردريايي حمل كالا را براي ساخته شدن در خطوط توليد زير دريايي­هاي مين­گذار (U71-U80) آماده مي­کرد. به GW پيشنهاد شد تا 2 زيردريايي حمل كالا، با ظرفيت حمل كالاي 600 تن در زماني كوتاهتر از AG weser و vulcan بسازد و به هر يك از آنها نيز 2 قرارداد ساخت زيردريايي داده شد.
هزينه ساخت تقريباً 75/2 ميليون مارك براي هر فروند تعيين شد. در نيروي دريايي، اين زيردريايي‌ها با كد U200 مشخص مي شدند. اين نوع زيردريايي بزرگترين زيردريايي آلماني تا آن زمان بود که ساخت آن با مشكلات بسياري مواجه شد. حذف تجهيزات تسليحاتي، جانمايي داخل آن را ساده­تر کرده بود اما هيچ اطمينان و اطلاعي در دسترس نبود كه چنين جداره با مقطع عرضي بزرگي در عمق آب چگونه رفتار مي‌كند. مدارك موجود نشان مي‌داد كه از موتورها و تجهيزاتي در آنها استفاده مي‌شد كه آزمايش شده و مطمئن باشند.
نيروي رانش سطحي با دو ديزل ژنراتور از GW هر كدام به قدرت hp400 در rpm360 تأمين مي‌شد.
براي هدايت زيرسطحي از همان سيستم زيردريايي‌هاي MS استفاده مي شد. از موتورهاي الكتريكي موجود كه پشت سر هم قرار مي گرفتند با سيستم سرمايش هواي باز استفاده مي شد. قطر زياد پوسته سخت (8/5 متر) اجازه مي‌داد كه براي اولين بار در زيردريايي­هاي آلماني، دك ثابت روي قسمت باطري‌ها واقع شود و از چرخ دستي مخصوص حمل باتر ی براي نگهداري و كنار هم چيدن و پياده كردن باتري‌ها استفاده شود. اين ايده وجود داشت كه لاستيك‌ها در محلهاي آبگير آزاد در بيرون پوسته سخت حمل شوند.
مهمترين مشخصه‌هاي U200 (زيردريايي حمل کالا) عبارت بودند از:

طول: 65 متر
قدرت پيشران سطحي: hp 380*2
بيشترين عرض: 9/8 متر
قدرت پيشران زيرسطحي: hp 400*2
آبخور: 8/4 متر
برد سطحي با 215 تن سوخت مازوت :1400 مايل دريايي در 5/9 گره
وزن جابجايي سطحي: 1440 تن
سرعت سطحي: 5/9 گره

حمل بار: 170 تن لاستيك كه درون زيردريايي بسته بندي شده بود به همراه230 تن لاستيك كه بيرون زيردريايي بسته شده بود و به همراه 340 تن ديگر در نقاط مختلف که مجموعاً 740 تن لاستيک حمل مي­کرد.

زیردریایی کلاس U-200 " گاو شیرده آلمانی در جنگ جهانی اول "

با شکست آلمان در جنگ جهانی اول ، روند ساخت هر گونه زیردریایی در این کشور متوقف گردید ، چرا که متفقین ضرب شست ناشی از بکارگیری این نوع سلاح را به خوبی دیده بودند . اما تحقیقات کارشناسان نیروی دریایی آلمان بسرعت در راستای یک طرح فریب گسترده ، به بخش غیر نظامی منتقل و طرح های ساخت زیردریایی های جدید وتوسعه فناوری مرتبط با آن به کشورهایی نظیر سوئد و اسپانیا انتقال یافت .

اما با روی کار آمدن هیتلر در آلمان ، روند تسلیح مجدداین کشور از سال 1933 آغاز گشت و به تبع آن نیروی دریایی آلمان به رهبری دریاسالار رایدر و سپس دونتیز که خود در جنگ جهانی اول افسر زیردریایی بشمار می آمد ، در خاک آلمان ادامه یافت . اما بطور خلاصه این نوع برنامه ساخت زیردریایی های حمل بار (U-BOAT CARGO) از تابستان 1941 بطور جدی از سر گرفته شد .

تا تابستان 1941، پشتيباني و تغذيه زيردريايي­هاي عملياتي در فري تاون و در درياي آتلانتيک شمالي توسط ناوگانهاي خدماتي انجام مي­شد اما پس از اينکه نبردناو بيسمارک غرق شد، ضرورت بازبيني جدي در برنامه آينده نيروي دريايي بوجود آمد. با غرق شدن رزمناو خدماتي آتلانتيس و کشتي پشتيبان پايتون(supply vessel Python) آخرين تلاشها براي پشتيباني عملياتها توسط کشتي­ها در درياي آتلانتيک در نوامبر- دسامبر 1941، پايان يافت و در اقيانوس هند پشتيباني به کمک کشتي­ها تا ابتداي سال 1944 ادامه داشت. بنابراین اولين 2 فروند مدل XIV ، زيردريايي تدارکاتي سوخت رسان (U-tanker )، کارخانه کشتي سازي DWK را در 13 سپتامبر 1941، ترک کردند.

زیردریایی کلاس IXC

زیردریایی کلاس XIV

آنها سپس در 15 نوامبر و 24 دسامبر 1941، به ماموريت اعزام شدند، چرا که به دليل شکست کشتي­هاي پشتيباني و ورود ايالات متحده به جنگ، موقعيت اضطراري پيش آمده بود و به عمليات گسترده زيردريايي­ها در سواحل آمريکا نياز فوري بود. خدمه این زیردریایی ها در اين عمليات بسيار با جسارت و پر تلاش عمل مي­کردند بطور مثال، سوخت رساني 4 فروند زيردريايي طي 16 ساعت در يک روز انجام شد. در 10 ساعت 80 قرص نان تازه به وزن هر کدام يک کيلوگرم پخته مي­شد. بعضاً 800 قرص نان در شب پخته مي­شد که بين زيردريايي‌هاي ديگر با خوشحالي زياد تقسيم مي­شد. علاوه بر آن تقريبا 250 قرص نان براي استفاده خود زيردريايي پخته مي­شد. نان توليد شده بسيار خوش­طعم بود. در يک تجربه موفق، 14 زيردريايي با 13100 کيلوگرم آذوقه براي 137 روز پشتيباني شدند. از يک لوله لاستيکي سياه 6 متري به عنوان وسيله انتقال آذوقه بين دو زيردريايي استفاده مي­شد. علي­رغم افزايش تدارکات دفاعي دشمن، آنها در موفقيت­هاي اوليه سواحل آمريکا شرکت داشتند و کاروانهاي نظامي که با زيردريايي­هاي تدارکاتي، همراهي مي­شدند، بيشترين موفقيت­هاي نبرد زيردريايي­ها را در طول جنگ کسب کردند.
ذخيره سوخت و روغن هر زيردريايي تدارکاتي سوخت رسان مي­توانست 12 زيردريايي VIIC را براي چهار هفته يا 5 زيردرياييIXC را براي 8 هفته تغذيه نمايد. علاوه بر پشتيباني سوخت و روغن، رساندن اژدر به زيردريايي­ها هم بسيار مهم بود. زيردريايي­ هايي که به سرعت اژدرهاي خود را شليک کرده بودند مي­بايست توسط زيردريايي­هاي ديگر مجدداً مسلح مي ­شدند.در آگوست 1943، پس از توقف کار روي کليه شناورها، کار روي مدل XXI وساخت تعداد زيادي از مدل XIV در DWK متوقف شده بود.

زیردریایی کلاس VIIC

حتي پس از اينکه اين قرارداد به GW واگذار شده بود، کار ساخت زيردريايي­هاي سوخت­رسان هنوز از سر گرفته نشده بود وو نابود شدن U-490 در اولين دريانوردي عملياتي خود در 11 ژوئن 1944، بدين معني بود که ديگر تعداد بيشتري از اين مدل زيردريايي ساخته نشده و وجود نخواهد داشت.

زیردریایی کلاس XIV با شناسه بدنه U-490

اما تعدادی از زیردریایی های ایتالیایی تبدیل شده در دو سال آخر جنگ توانستند ، محموله های گرانبهایی نظیر قطعات جنگنده جت ME-262 و ME-163 به همراه نقشه های ساخت زیردریایی های میدجت را به ژاپن انتقال داده و در عوض فلزات گرانبها نظیر طلا و منگنز را به آلمان انتقال دهند .

زیردریایی کلاس میدجت ژاپنی که در حقیقت بر اساس نقشه های زیردریایی های میدجت آلمانی ساخته و توسعه یافت.

پی نوشت : در طول جنگ جهانی دوم نیز این نوع زیردریایی ها با تبدیل تعداد زیردریایی ایتالیایی و چند فروند زیردریایی مین گذار آلمانی ، تبدیل به سوخت رسان های شناور برای زیردریایی های مامور در اقیانوس آتلانتیک شدند و برای انها اژدرهای اضافه ، میوه تازه ، سوخت و ازهمه مهمتر دفترچه های جدید رمز و کدهای کشف انها را به همراه می بردند تا جایی که تا نوامبر 1942 میزان غرق کشتی های متفقین به ارقام باورنکردنی رسیده بود ، این درحالی بود که این کاروان ها از پشتیبانی شدید نیروی دریایی و هوایی ایالات متحده برخوردار بودند ، این موضوع دستمایه یک فیلم به نام U-571 نیز بود که اصل فیلم در ارتباط با سرقت دستگاه رمز گذار انیگما از یک زیردریایی المانی که درست وسط اقیانوس از کار افتاده بود ، بشمار می رفت .( هرچند آمریکایی ها استاد قلب و دست کاری تاریخ به سود خود هستند چرا که این کار توسط انگلیسیها و با شکار زیر دریایی U-110 انجام گرفته بود .

پوستر فیلم U-571

زیردریایی U-110 آلمانی چند ساعت پس از تصرف بدست نیروی دریایی بریتانیا و چند ثانیه قبل از انفجار خرج های انفجاری جهت غرق نمود آن .

پایان

منبع : HISTORY OF GERMAN U-BOAT TECHNOLOGY DEVELOPMENT
- مطالعات و تحقیقات شخصی بنده

نویسنده و مترجم :  MR9

Military.ir Copyright

تمامی حقوق برای انجمن میلیتاری محفوظ است

 

[hammed 361]

دستت درد نکنه . واقعا عالی بود.
عجب کارایی میکردن این آلمانیا خداییش اگه اینا جنگ رو برده بودن یا اینا وارد جنگ سرد با آمریکا شده بودن شاید الان بشر توی تکنولوژی خیلی جلوتر بود.

[MR9 113,717]

دستت درد نکنه . واقعا عالی بود.
عجب کارایی میکردن این آلمانیا خداییش اگه اینا جنگ رو برده بودن یا اینا وارد جنگ سرد با آمریکا شده بودن شاید الان بشر توی تکنولوژی خیلی جلوتر بود.

با تشکر از لطف شما- اساسا" جنگ جهانی دوم ، مهد و پایه توسعه فناوری هایی بوده که تا حال حاضر از آنها برای توسعه سایر فناوری ها استفاده شده است و می شود و به احتمال زیاد خواهد شد . این مساله بویژه برای فناوری هایی که در آلمان بوجود آمد بیشتر صدق می کند . به امید خدا در صورتی که زنده بودیم ، بتدریج فناوری هایی که در طول دهه 30و40 میلادی در آلمان بوجود آمد را در سه شاخه هوا ، دریا و زمین معرفی خواهم کرد ، چرا که دراین طرح ها ، ایده های نابی وجود دارد که علیرغم گذشت بیش از 70 سال ، هنوز تازه و بدیع به نظر می رسد و ممکن است حتی بعنوان یک مبداء جهت توسعه فناوری های جدید به کار رود .

البته این احتمال هم در نظر بگیرید که اگر به جای آمریکایی ها و روسها ، نازی ها به بمب اتمی دست پیدا می کردند ، آیا الان کره زمینی وجود داشت که ما قصد داشته باشیم روی آن زندگی کنیم ؟؟؟؟؟؟
هرچند ذات تمدن غرب همین است ، آلمانی بودن یا روس بودن و یا آمریکایی بودن ، هیچ تفاوتی نمی کند .

[hammed 361]

[quote name='MR9' timestamp='1407124625' post='398823']
با تشکر از لطف شما- اساسا" جنگ جهانی دوم ، مهد و پایه توسعه فناوری هایی بوده که تا حال حاضر از آنها برای توسعه سایر فناوری ها استفاده شده است و می شود و به احتمال زیاد خواهد شد . این مساله بویژه برای فناوری هایی که در آلمان بوجود آمد بیشتر صدق می کند . به امید خدا در صورتی که زنده بودیم ، بتدریج فناوری هایی که در طول دهه 30و40 میلادی در آلمان بوجود آمد را در سه شاخه هوا ، دریا و زمین معرفی خواهم کرد ، چرا که دراین طرح ها ، ایده های نابی وجود دارد که علیرغم گذشت بیش از 70 سال ، هنوز تازه و بدیع به نظر می رسد و ممکن است حتی بعنوان یک مبداء جهت توسعه فناوری های جدید به کار رود .

البته این احتمال هم در نظر بگیرید که اگر به جای آمریکایی ها و روسها ، نازی ها به بمب اتمی دست پیدا می کردند ، آیا الان کره زمینی وجود داشت که ما قصد داشته باشیم روی آن زندگی کنیم ؟؟؟؟؟؟
هرچند ذات تمدن غرب همین است ، آلمانی بودن یا روس بودن و یا آمریکایی بودن ، هیچ تفاوتی نمی کند .
[/quote]
سپاس
بله به نکته خیلی خوبی اشاره کردید اساسا رنسانس محرکی شد تا انقلاب صنعتی شکل بگیره( اگر اشتباه نکنم با صنعت نساجی اونم از کشور آلمان ) و بعد جنگهای کلاسیک همیشگی دول اروپایی و همچنین انقلاب فرانسه و دیگر حوادث 400 سال اخیر نیز به نوعی به این روند تاثیر گذاشتن و اونرو به سمت جلو حرکت دادن. علی الخصوص دوره استعمار که سرشار از زد و خورد های فراوان با ملیتهای جدید بود و در این دوران نقش بسزایی بازی کرد ولی در همه این موضوعات خود انقلاب صنعتی بوجود آورنده این موضوعات بود (درواقع میتوان اینطور هم بیان کرد که اساسا اگر انقلاب صنعتی نبود دوره استعمار اصلا آغاز نمیشید) برای مثال جنگهایی که ارتش آمریکا با سرخپوستها میکرد به خاطر انقلابی صنعتی بود که در بخش حمل و نقل شکل گرفته بود و دولت برای عبور دادن خط راه آهن از زمینهای سرخپوستها و تامین امنیت همیشگی اون تصمیم گرفت که یک نسل کشی رو آغاز کنه و سلسه جنگهایی شکل گرفت و .... اما در جنگ جهانی اول و دوم این جنگ بود که باعث به وجود آمدن یک انقلاب صنعتی دیگر شد و باز هم از آلمان.
در مورد احتمالی که ازش صحبت کردید باید بگم که در مورد نازیها خیلی مبالغه میکنن. طبیعیه تاریخ را فاتحان مینویسند. آلمان حداقل توی جنگ دوم در اکثر مواقع با غیر نظامیها کاری نداشت حتی با اسرا
اتفاقا این آمریکا و انگلیس بودن که وقتی دیدن نمیتونن رودرو با آلمانیا بجنگن شروع کردن به بمب باران شهرها این آمریکاییها بودن که تو چند ثانیه خیلی راحت با اعتماد به نفس کامل صد هزار نفر آدم رو که بیش از هشتاد هزار نفر شون غیر نظامی بودن رو دود کردن فرستادن اون دنیا نه یه بار دو بار تازه سومیشم داشتن میزدن (الانم که منادیان حقوق بشر هستند ایشان ) یا همین استالین دستور داد 300 هزار اسیر جنگی لهستانی توی یک روز تیرباران شدن (جلل خالق چنتا فشنگ استفاده کردن؟) باز دمش گرم بعدش این شوروی حقوق بشر راه ننداخت.
جالبه این آمریکاییها همه ی دنیارو ازین میترسونن که اگر آلمان زودتر بمب اتم میساخت کل دنیارو نابود میکرد. از کجا معلوم شاید صرفا با ترکوندن یه بمب اتم توی یه جای خالی از سکنه سعی میکرد امریکارو از ادامه جنگ منصرف کنه. ولی خود آمریکا چی؟ دیگه اگرو شایدی توی کارنیستش . مخفیانه ساخت و بلافاصله بدون هیچ التیماتومی یه راست زد توسر کیا و کجا و تو چه برهه ای از جنگ؟
بابا اصلا این بدبخت بیچاره فلک زده از اینجا و اونجا و همه جا رونده شده این موسیو هیتلرخان که خودش دستور داده بود پروژه ساخت بمب اتم رو متوقف کنن !!! البته واسه اونم آمریکاییها یه توجیه مثل همیشه قابل قبولتری هم دارنا اینم گفته باشم.
اگر این جند خط آخرش خیلی سرگشاده بود .چه کنم که یجور دیگه گفتنش خیلی سخت بود. ویرایش شده در مرداد 93 توسط hammed

[MR9 113,717]

با سلام - ضمن تشکر از بابت تحلیل بسیار جالب شما - با این حال چند نکته را باید خدمت جنابعالی عرض بکنم :

نکته یکم : اصولا" آلمانی ها بدلیل واقع شدن در مرکز اروپا بلحاط جغرافیایی ، یک احساس برتری نسبت به همسایگان خود احساس می کردند و هنوز هم می کنند . حتی با وجود اینکه قیصر ویلهلم ، بلحاظ خانوادگی با خاندان سلطنتی بریتانیا و سایر کشورهایی اروپایی نسبت خانوادگی نیزداشت ، اما یک برتری جویی خاص نسبت به این کشور در اذهان آلمانی ها نسبت به بقیه اروپا ، بویژه بریتانیا وجود داشت و هنوز هم دارد . این مساله در کنار رقابتهای استعماری در قرن نوزدهم ، موجب بروز مسائلی شد که در نهایت به یک مسابقه تسلیحاتی و بروز دو جنگ جهانی انجامید .

نکته دوم : البته در این زمینه یک مقداری با شما موافق نیستم - استدلال شما در این مورد که ورماخت کاری با اسراء نداشت ، مستند نیست . بنده استناد می کنم به ژورنال یادداشت های ژنرال فرانتس هالدر در مورد سیاست ورماخت در مورد اسرا ، بویژه اسیران روس و بازهم بطور خاص ،کمیسرهای سیاسی ارش سرخ که به اسارت در می آمدند . یا فرمان مشهور "کماندوها " که توسط هیتلر به واحدهای اس اس و ورماخت ابلاغ شد و بدلیل حساسیت موضوع و قوانین مربوط به نوع رفتار با اسیران جنگی دشمن مندرج در قوانین ژنو ، بطور شفاهی ابلاغ گردید و این نیروها ماموریت داشتند تا در صورت برخورد با واحدهای کماندویی متفقین ، بسرعت با ایجاد یک دادگاه صحرایی ، دشمن را در محل ، اعدام کنند .

نکته سوم : در ارتباط با متفقین هم ، استدالال جنابعالی کاملا" صحیح است و نمونه ان بمباران شهر درسدن با مهمات آتش زا توسط بمب افکنهای انگلیسی وآمریکایی بود .

نکته چهارم : در ارتباط با دستیابی زودتر آلمان به بمب اتم ، صرفا" اطلاعات منتشره از سوی متفقین در دسترس قرار دارد و متاسفانه اسناد اصلی آلمانی منتشر نشده است است ولی طرح های مربوط به بمباران نیویورک توسط موشکهای قاره پیمای v-4 یا (a-4) که تحت نام پروژه " زنگر" انجام می شد و تلاش برای ساخت بمب افکن دوربرد " آمریکا " توسط لوفت وافه و یا استفاده از موشکهای وی-2 قابل حمل توسط زیردریایی ، این قصد آلمان را افشاء می کند .( در ضمن در فیلم کاپیتان آمریکا (1) ، در سکانسهای پایانی ، شخصیت بد ماجرا ، سوار یک بمب افکن شش موتوره جت می شود که قرار ست به آمریکا حمله کند ، ان هواپیمایی که مشاهده کردید ، واقعا" از روی یک طرح آلمانی طراحی شده بود )

 

طرح محاسبانی طراحان شرکت مسر اشمیت برای تخمین برد بمب افکن های ME-264 V1 جهت بمباران اهداف در فواصل دور

بمب افکن ME-246 V1 AMERICA که برای حمل یک بمب اتمی به نیویورک طراحی شده بود ( به شباهت ان با بمب افکن B-29 دقت کنید )

محدوده تخمینی بمب افکن های در دست طراحی توسط شرکت های هواپیماسازی آلمانی نظیر مسر اشمیت ، دورنیر

طرح مربوط به حمل موشک V2 توسط زیردریایی های کلاس VII C به سواحل ایالات متحده و شلیک بسمت خاک آمریکا

 

محدوده محاسباتی برخورد بمب اتمی به نیویورک و شعاع تخریب احتمالی

 

 

نکته پنجم : در ارتباط با دستور هیتلر مبنی بر توقف ساخت بمب اتمی باید گفت که پس از حمله واحدهای کماندویی بریتانیا به تاسیسات آب سنگین موجود در کشور نروژ و انهدام ذخیره حیاتی آب سنگین و زمان بر بودن تولید این ماده ، عملا" ساخت بمب در آلمان متوقف گردید و علاوه بر آن نیازهای حیاتی تر آلمان در جنگ موجب کاهش بودجه مورد نیاز آن شد .

با تشکر :rose: :rose: :rose: :rose: :rose:

[hfm 100]

با سلام - ضمن تشکر از بابت تحلیل بسیار جالب شما - با این حال چند نکته را باید خدمت جنابعالی عرض بکنم :
 

 

باسلام خدمت دوست عزیز

البته نکتیه که نباید فراموش بشه با توجه به اسنادی که بعد از جنگ پیدا شد نشان داد که المانی ها در محاسبه مقدار اورانیوم برای اجرای حالت انفجار زنجیره ای میان اتمها ( اصطلاحا اگر اشتباه نکنم مقدار بحرانی) اشتباه محاصباتی داشتن و فکر میکردن برای اینکار ( ساخت یک بمب) حداقل به یک تن اورانیم نیاز است ( درست یادم نیست ولی چیزی حدود همین اندازه بود اگر اشتباه نکنم) ولی جالب است در خلال جنگ دو دانشمند المانی فرار کرده از المان طی محاسباتی متوجه شدن که برای ساخت بمب چیزی در حدود یک کیلو اورانیوم نیز کفایت میکنه که با توجه به همین محاصبات امریکاییها به مسئله بمب ورود کرده وبنا به ساختن بمب کردن و اگر المانیها به این مطالب واقف بودن حتما در رسیدن به بمب تلاش بیشتری میکردن چون فکر میکردن برای این مقدار اورانیوم هیچ کشوری در ان زمان امکانات کافی ندارد

پ ن = اگر دوستان اطلاعاته بیشتری دارن در این مورد راهنمایی کن چون بسیار مشتاقم اطلاعاتم را در این باره بیشتر کنم

[arminheidari 24,405]

این تاپیک قشنگ را من چرا ندیده بودم؟

با تشکر از جناب ام آر 9

 

 

در اهمیت این زیردریایی ها برای ناوگان دریایی آلمان همین بس که زمان ماندگاری زیردریایی ها و بردشان را به حداقل سه برابر می رساند 

و اگر بخواهیم امروز مقایسه کنیم باید جایگاهی بالاتر از سوخت رسان ها در هوا باید به  آن داد 

 

چندین بار انگلیسی ها در تلاش بودند که این زیردریایی ها را بزنند که در یک مورد موفق به زدن چند مورد از آنها شدند 

زدن هر یک از این زیردریایی ها یعنی کوتاه شدن ماموریت زیردریایی های آتلانتیک بود 

[MR9 113,717]

تاریخچه مختصر زیرسطحی های باری 

 

 

اس اس -163

 

اگر چه ایده استفاده از زیردریایی های باری ، یک ایده منحصر بفرد آلمانی بشمار میرود ، اما در جریان جنگ دوم جهانی ، چند نیروی دریایی و یک ارتش ، این مفهوم جذاب را دنبال و گسترش دادند .  

 

بعنوان مثال ، نیروی دریایی ایالات متحده ، با استفاده از زیردریایی های باری ، بخش عمده ای از ماموریتهای لجستیکی ،  به منظور حمل مهمات و تجهیزات به پادگان تحت محاصره  خود ، واقع در جزیره Corregidor  ( خلیج مانیل) و در جریان نبردهای صورت گرفته در این منطقه به سال 1942 را به انجام رساند . این زیردریایی ، درزمان حرکت بسوی این جزیره ، مهمات و آذوقه مورد نیاز را بار زده و پس از تخلیه محموله در مقصد ، پرسنل غیر ضروری ، نظیر پرستاران ارتش ، متخصصان ارتباطات محرمانه و شمش های طلای موجود را با خود به یک بندر امن ، منتقل می نمودند ، هر چند تعدادی مشخصی از این نوع زیردریایی ها ، توسط نیروی دریایی سلطنتی ژاپن ، کشف و هدف اژدر قرار گرفته و منهدم شدند .

 

پس از این تجربه موفق در اجرای عملیات پشتیبانی ، رییس جمهور ، فرانکلین دلانو روزولت ، به فرماندهی  وقت نیروی دریایی ارتش ایالات متحده ، فرمان داد تا فناوری زیردریایی های باری را تا آخرین حد ممکن ، توسعه دهد . در همین راستا ، 3 فروند زیردریایی کلاس باراکودا SS-163 ، بدین منظور تولید و بخدمت گرفته شد ، اما بدلیل تغییر روند جنگ ، هرگز در نقش اصلی خود بکار گرفته نشدند و تا پایان جنگ دوم جهانی ، اجرای ماموریتهای شناسایی در طول آبهای ساحلی ایالات متحده ،  را برعهده گرفتند .

 

در آنسوی جبهه ، پس از آغاز حملات نیروهای  ارتش ایالات متحده  در شرق آسیا در اوت سال 1942 ،  اینبار نوبت نیروی دریایی  آمریکا بود که با محاصره جزایر اشغال شده توسط ارتش ژاپن ، دشمن را وادار کند تا با استفاده از زیردریایی های باری ، به پادگان های محاصره شده در جزایر سلیمان ، کمک نماید . این رویداد موجب شد تا نیروی دریایی و ارتش ژاپن ، بصورت مشترک ، دست به توسعه سریع زیرسطحی های باری در کلاس های متفاوت زنند که تعدادی از این طرح ها در خط تولید قرار گرفت و خدمات گسترده ای را ارائه داد .

 

 

در اینسوی کره زمین ، نیروی دریایی آلمان ، بعنوان مبدع اصلی ایده زیردریایی های باری ، در جریان حمله به کشورهای حوزه اسکاندیناوی ، از جمله نروژ به سال 1940 ، از هفت فروند  زیردریایی  باری برای حمل مهمات ، روغن و سوخت هواپیما و همچنین قطعات یدکی برای ناوشکن های ناوگان سطحی نیروی دریایی که درزمان حمله به نارویک ، توسط آتش توپخانه ساحلی  بخشی از ارتش نروژ و حملات نیروی دریایی و هوایی بریتانیا ، آسیب دیده بودند ، استفاده نمودند .

نکته جالب در اینجا بود که هم آلمانی ها و هم ژاپنی ها ، پیشگام حمل محموله ها با اولویت بالا میان خود بشمار می آمدند ، تا جایی که نیروی دریایی آلمان ، بعلت نیاز های ضروری تر جنگ از یکسو و نیاز به ایجاد یک پل ارتباطی با ارتش ژاپن در آنسوی کره زمین ، دست نیاز بسوی نیروی دریایی ایتالیا دراز نمود و با ایجاد تغییراتی در زیردریایی های ایتالیایی ، از آنها بعنوان زیرسطحی های باری استفاده برد .

 

نقش بسیار حیاتی این زیردریایی ها ، برای دولتهای محور ، در میانه های جنگ ، بطور کامل به اثبات رسید ، چرا که با به دام افتادن بخشی از ارتشهای ورماخت در تونس ( ماه مه 1943 )  ، سرفرماندهی ارتش با صدور یک فرمان با اولویت بالا، از این شناورها برای حمل بنزین ، قطعات یدکی برای تانکها (بویژه تانکهای تایگر ) از بنادر ایتالیا به شما آفریقا ، در حالی که هوا و سطح دریا ، در اختیار متفقین بود ، بهره می بردند .

 

 

 

یو-594 

 

در جریان جنگ دوم جهانی ، نیروی دریایی آلمان ، به شکل تخصصی و ویژه ،  طرح های مربوط به این شناورهای زیرسطحی را در چند کلاس متنوع ، به نمایش گذاشت .

 

به شکل تاریخی ، از این شناورها ، با عنوان " گاوهای شیرده " نام برده می شد  که ماموریت داشتند تا سوخت ، اژدر و سایر تجهیزات مورد نیاز را برای  کاروان های  زیردریایی های نیروی دریایی که در آتلانتیک ، سواحل ایالات متحده ، دریای کارائیب و اقیانوس هند ، عمل می نمودند  ،  تامین نمایند .

 

 

 

برهمین اساس ، نخستین گاو شیرده آلمانی به کُد U-459 ، از کلاس XIV ، به شکل ویژه برای این ماموریت طراحی و ساخته شد . این زیردریایی ، در آوریل 1942 تکمیل گردید و بر خلاف اسلاف خود ، بزرگتر ،اما فاقد حمل و شلیک اژدر بود ،اما برای حفاظت در برابر حملات هایی ، به یک قبضه تیربار ضد هوایی ، مسلح می گردید . این شناور آلمانی ، می توانست با حمل 500 تن سوخت ، زمان  ماندگاری دوازده فروند زیردریایی کلاس VII را ، چهار هفته و 5 فروند زیردریایی کلاس XI را برای 8 هفته ، در دریا ، بیشتر نماید . علاوه برسوخت ، در خارج از بدنه تحت فشار این شناور زیرسطحی ، محفظه هایی برای حمل اژدرهای اضافی ،نیز وجود داشت .

 

 

 

 

 

زیردریایی یو-459 ، نخستین سوخت رسانی خود را به تاریخ 22 آوریل 1942 نزدیک 500 ناتیکال مایلی (925 کیلومتری ) شمال شرقی جزیره برمودا در کارائیب ، به ثبت رساند .  در مجموع ، زیرسطحی فوق ،  در این ماموریت و  قبل از بازگشت به پایگاه اصلی خود در فرانسه ، به 14 زیردریایی دیگر سوخت رساند . اما مشکلی که پدید آمد ، این بود که  زیردریایی ها در زمان سوخت گیری ، می بایست در یک محل تجمع می کردند که  آنها را  نسبت به حملات هوایی احتمالی متفقین ، با توجه به تسلط دشمن بر مخابرات محرمانه انیگما  ، آسیب پذیر می نمود . علیرغم این مساله ، 10 فروند از کلاس XIV تولید گشت ولی همه آنها توسط نیروی دریایی و هوایی متفقین غرق شدند ، تا جایی که آلمانی ها بالاجبار با تغییر تعدای از زیرسطحی های رزمی ، از آنها در نقش جدید ، استفاده می کردند .

 

 

 

 

به منظور انتقال محموله های ویژه  به شرق دور (ژاپن) ، نیروی دریایی آلمان ، پروژه طراحی و ساخت  شناور های باری کلاس XX را نیز در دستور کار خود قرار داد . این زیردریایی ها ، با وزن جابه جایی سطحی 2700تن براحتی می توانستند محموله ای به وزن 50 تن را در بخش خارجی بدن حمل نمایند . اولین فروند از این کلاس ، در اوت 1944 آمده شد و قرار بود تا با نرخ 3 فروند در هرماه ، به نیروی دریایی تحویل داده شود . در نهایت ، این پروژه می بایست با تحویل کمتراز 200 فروند زیردریایی ، به اتمام می رسید اما تولید این شناورها ، بدلیل تخصیص منابع به طرح با اولویت بالای زیردریایی کلاس XXI و همچنین تاخیرهای پی درپی در ساخت استراکچر اصلی ،  رها گردید.

اگر چه این پروژه  دنبال نشد ،اما طرح اصلی زیردریایی کلاس XXI، نقش انکار ناپذیری در توسعه فناوری  شناورهای زیرسطحی  دو قدرت برآمده از جنگ ( ایالات متحده و اتحاد شوروی ) را بر عهده داشت .

 

براساس اطلاعات منتشر شده ، در طرح اولیه زیردریایی های باری که برای نیروی دریایی آلمان  در نظر گرفته شده بود ، بخش عمده ای محموله های باری ، می بایست به شکل ذخیره سازی مرطوب ( خارج از بدنه اصلی ) صورت می گرفت . با این وصف ، در درون بدنه اصلی ( تحت فشار )  ، تنها 220 مترمکعب فضا برای ذخیره سازی 50 تن محموله  موجود بود .با اتمام طراحی ها ، تولید سه فروند زیردریایی ( با کُدهای U-1702 / U-1701 /U-1703) با آغاز سال 1943 میلادی ، در کارخانجات Germaniawerft مستقر در بندر " کیل" شروع شد ، اما بدلیل شرایط ویژه جنگ ، تعداد بیشتری تکمیل نگردید.

 

 

 

در میان زیرسطحی های آلمانی  ویژه حمل بار ، شاید دو گونه  XXID برای حمل سوخت ( گاو شیرده) و گونه XXIE (برای حمل مهمات و ...) از سایر نمونه های تولید شده یا تغییر شکل یافته ، جالب تر به نظر رسند ، چرا که علی الظاهر در این دو نمونه ، می توانستند در وضعیت غوطه وری باهدف جلوگیری از غافلگیر شدن توسط دشمن ، تجهیزات و سوخت را به زیردریایی های رزمی منتقل کنند . 

 

بنابراین ، استراکچر گونه اولیه  XXID با حفظ بدنه تحت فشار زیردریایی XXI ، و آرایش داخلی در عین حذف لوله های اژدرافکن و سیستم بارگذاری آنها ،  بزرگتر گردید .( نظیر زیردریایی دویچلند در جنگ نخست جهانی ) ، اما برای دفاع از خود ، یک یک قبضه توپ ضد هوایی مسلح می گردید . البته در نمونه های بعدی ، تغییرات مهمتری ، نظیر اضافه نمودن مجدد لوله های اژدرافکن برای مقابله با شناوری های ضد زیردریایی صورت پذیرفت .

 

اگر چه این گونه بعدها بنا بر نیازهای فوری تر ، لغو شد ، با این وصف ، به منظور  پشتیبانی و سرعت بخشیدن به فرآیند ساخت گونه حمل سوخت  زیردریایی کلاس XXIV ، فشار زیادی بر کارخانجات  کشتی سازی آلمان وارد می آمد . در این گونه ، پیکربندی اصلی کلاس XXI حفظ شد اما مساحت عرشه فوقانی آن برای حمل بار بیرونی  بیشتر شد  . علاوه  برآن ، با هدف ایجاد فضای بیشتر برای حمل بار ، بخش عمده ای باتری های زیردریایی  از تعداد استاندارد ی که بطور طبیعی این کلاس می بایست بدان مجهز می شد ، حذف گردید ، ولی همچنان ظرفیت حمل بار به  آنچه که برای آن طراحی شده بود ، نزدیک هم نگردید .

 

 

گونه دوم که با شناسه XXE مورد شناسایی قرار می گرفت ، ویژه حمل بار به مانند شناورهای سطحی محسوب می گردید . چیدمان داخلی این زیردریایی ، بدون تغیر ، البته با حدف اژدرافکن ها باقی ماند ، اما بدنه بیرونی برای حمل بارخارجی  دچار تغییرات عمده ای شد . علاوه برآن ، برج زیردیایی  مجدداً طرحی گردید ، مکان نصب  تسلیحات ضد هوایی تغییر یافت و بدلیل کاهش تعداد خدمه ، فضای بیشتری برای حمل باتری و اژدر های اضافی پدید آمد .  این تغییرات در مجموع قابلیت حمل 275 تن بار را برای یک سفر رفت و برگشت به شرق  آسیا (شامل 125 تن لاستیک، 12 تن مولبیدن تغلیظ شده ، 67 تن زینک ، 67 تن ولفرام تغلیظ شده ، و 4 تن  تجهیزات دیگر ، به این زیردریایی می داد. اما نکته جالب  اینجاست که از این گونه ( کلاس XXI) تا پایان جنگ تولید نگردید .

اماجزییات حیرت انگیزی از این پروژه ها ، پس از جنگ در اختیار قدرتهای پیروز (اتحاد شوروی ، ایالات متحده ، بریتانیا ) قرار گرفت و این بخصوص استراتژی نیروی دریایی اتحاد شوروی را بشدت تحت تاثیر قرار داد .  

 

صرفاً برای میلیتاری / مترجم : MR9