پیوستن ایران به جامعه جهانی چه پیامدهایی در پی خواهد داشت؟

[MR9 113,961]

نکته جالب ماجرا این است که اساسا" مساله این نیست که که این وحوش قصد داشته باشند برگردند، چون مجموعه حضراتی که این حیوانات را از قفس آزاد کردند ، قصد دارند تا برای سالها از اینها استفاده کنند

القاعده :2014-1983 میلادی
داعش : 2014- ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

[MR9 113,961]

[center][size=5][color=#FF0000]بسم الله الرحمن الرحیم [/color][/size][/center]

[center][url="http://www.uploadax.com/images/10547158189498765138.jpg"]http://www.uploadax.com/images/10547158189498765138.jpg[/url][/center]

یک اندیشکده صهیونیستی در نسخه‌پیچی سیاسی جدید خود پیشنهاد می‌کند که اوباما باید در قبال ایران به اقدام نظامی و تحریم‌های بیشتر روی بیاورد.«موسسه یهودی امور امنیت ملی» (جینسا) در گزارشی به قلم «جاناتان روهه» به بررسی موضوع توافق میان آمریکا و ایران بر سر برنامه هسته‌ای ایران پرداخته است. وی در این گزارش عنوان می‌کند که آمریکا در برخورد با ایران باید به گزینه نظامی و زور متوسل شود و از آن به عنوان اهرم فشاری علیه ایران استفاده کند. نویسنده مقاله معتقد است که آمریکا در گذشته با نشان دادن تمایل خود برای استفاده از نیروی نظامی علیه ایران و یا پشتیبانی از بازیگرانی که به طور مستقیم در برابر ایران از نیروی نظامی استفاده می‌کنند توانست به شکل موفقیت‌آمیزی بر سیاست‌های اتخاذی از سوی ایران تأثیر بگذارد. اما به نظر می‌رسد که این رویکرد تغییر پیدا کرده است و در حال حاضر هم آمریکا و هم ایران تمایل دارند از طریق ادامه مذاکرات به یک توافق بلندمدت دست یابند.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] آمریکا و ایران اهداف استراتژیک متناقضی را دنبال می‌کنند[/b][b]■[/b][/color]
چندین دهه است که آمریکا و ایران اساساً اهداف استراتژیک متناقض و مغایری را دنبال می‌کنند. با این وجود هر یک از طرفین علی‌رغم داشتن اهداف گسترده و حداقلِ منافع مشترک، تشخیص داده‌اند که مواجهه مستقیم هدف نهایی آنها را به خطر خواهد انداخت. بنابراین رقابت بین این دو کشور اغلب شکل رفتارهایی با قاطعیت و خطرپذیری کم‌تری به خود گرفته است ازجمله دیپلماسی، تحریم‌ها و استفاده از عوامل نیابتی. با این حال، با توجه به منافع دخیل در این امر، اتکای کامل بر چنین اقداماتی به منظور نشان دادن میزان جدیت در مقاصد کافی به نظر نمی‌رسد. در واقع، آمریکا با نشان دادن تمایل خود برای استفاده از نیروی نظامی علیه ایران و یا پشتیبانی از بازیگرانی که به طور مستقیم در برابر ایران از نیروی نظامی استفاده می‌کنند توانسته به شکل موفقیت‌آمیزی بر سیاست‌های اتخاذی از سوی ایران تأثیر بگذارد، اما در خصوص عملی ساختن این اقدامات چندان موفق عمل نکرده است.

[color=#ff6600][b]■[/b][b]آمریکا به دنبال حفظ تسلط خود بر خاورمیانه و ایران در تلاش برای پیشبرد برنامه هسته‌ای خود[/b][b]■[/b][/color]
این دو کشور مدت‌هاست که متقابلاً اهداف خاصی را دنبال می‌کنند. درحال‌حاضر با وجود اینکه بیش از یک دهه از جنگ آمریکا در خاورمیانه می‌گذرد و این کشور در حال خارج کردن نیروهای نظامی خود از این منطقه است و از سوی دیگر نیز با آینده مبهم و نامشخص مالی روبروست اما باز هم تمایل دارد بر منطقه خاورمیانه تسلط کامل داشته باشد تا از این طریق بتواند از جریان آزاد منابع طبیعی منطقه و همچنین امنیت متحدانش اطمینان حاصل کند. حکومت ایران نیز به دنبال دستیابی به توانایی تولید سلاح هسته‌ای است تا از این طریق بتواند از خود در برابر خطر سرنگونی مورد حمایت آمریکا محافظت کند، فراهم نمودن چتری که تحت آن بتواند قدرت بی‌همتای خود را علیه همسایگانش به نمایش بگذارد و در نهایت به حق حکمرانی خود اعتبار بخشد. هر دوی این اهداف بسیار جاه‌طلبانه هستند و در تعارض مستقیم با یکدیگر قرار دارند.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] برخورد مستقیم میان آمریکا و ایران مانعی بر سر راه اهداف این دو کشور است[/b][b]■[/b][/color]
بنابراین می‌توان گفت که هر دو رقیب تمایل چندانی برای مصالحه از خود نشان نمی‌دهند. از طرفی هم احساس می‌کنند استطاعت کافی برای از میان برداشتن شکاف آشکار ایجادشده در این میان را ندارند. در مورد آمریکا می‌توان گفت که برخورد مستقیم، تلاش‌های این کشور به منظور حفظ ثبات منطقه‌ای را به خطر می‌اندازد و موجب عقب‌نشینی آمریکا از منطقه می‌شود. در مورد ایران نیز چنین شرایطی موجب تأخیر در رویکرد ایران در دستیابی به توانایی تولید سلاح‌های هسته‌ای خواهد شد. بنابراین با توجه به اهداف مغایر و ناسازگار دو کشور به نظر می‌رسد که زمینه چندانی برای بکارگیری دیپلماسی در این میان وجود ندارد.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] استفاده غیرمستقیم از خشونت و توسل به زور به عنوان محرکی برای پیشبرد مذاکرات[/b][b]■[/b][/color]
این سیاست‌های متضاد در نهایت به مذاکرات بی‌شماری منجر شده که تاکنون نیز تأثیر چندانی بر برنامه هسته‌ای ایران نداشته است. با توجه به عدم وجود منافع مشترک به منظور اجتناب از درگیری‌های مستقیم هیچ جای تعجبی ندارد که هیچ گونه پیشرفت واقعی در این زمینه دیده نمی‌شود. در چنین شرایطی که مذاکرات به خودی خود به ندرت می‌توانند موجب ایجاد محرکی برای پیشرفت در این موضوع شوند، استفاده غیرمستقیم از خشونت می‌تواند محرک‌هایی را برای پیشبرد این مذاکرات ایجاد نماید. در این صورت بدون آنکه برخورد مستقیمی میان طرفین به وجود آید، هر یک از طرفین از این طریق طرف دیگر مذاکره را از جدیت خود در مقاصد خود آگاه می‌کند.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] توسل آمریکا به زور تأثیر بسزایی در تصمیم‌گیری‌های ایران داشته است[/b][b]■[/b][/color]
استفاده از زور از طریق عوامل نیابتی (و گاهی شکست در بکارگیری چنین نیرویی) در طول رقابت میان این دو کشور تأثیر بسزایی در تصمیم‌گیری‌های آنها در لحظات کلیدی از رقابتشان داشته است. آمریکا در این میان موفق شده است از طریق نشان دادن آمادگی خود برای استفاده از نیروی نظامی و یا توانمندسازی آن‌هایی که مایل به استفاده از نیروی نظامی مستقیم علیه ایران هستند، جدیت خود در نیاتش را به خوبی نشان دهد. در مقابل، آمریکا با دوری گزیدن از چنین فرصت‌هایی، به اعتبار خود لطمه وارد کرده است. نمونه اخیر آن را می‌توان در رویدادهای بحران سوریه در جریان مقدمات طرح اقدام مشترک (JPA) در اواخر سال ۲۰۱۳ و یا عدم موفقیت آمریکا در دادن پاسخ مناسب به ایران به واسطه استفاده از اقدامات مشابه مشاهده نمود. به دلیل اینکه میزان مخاطرات این رقابت بسیار بالاست، شکل غیرمستقیم این رقابت (به طور مثال زمانی که عوامل نیابتی هر یک از طرفین با نیروهای طرف دیگر درگیر می‌شوند) به نسبت تأثیر کمتری نیز بر تصمیم‌گیری‌های آمریکا یا ایران خواهد داشت.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] نگاهی کوتاه به جنگ هشت‌ساله ایران و عراق [/b][b]■[/b][/color]
چنین الگویی اولین بار در توافق ایران برای آتش‌بس جنگ با عراق در سال ۱۹۸۸ مشاهده شد، توافقی که به جنگی تلخ، طولانی و به ظاهر پایان‌ناپذیر خاتمه داد. رهبران ایران پس از پاسخ متقابل به حمله مقدماتی صدام حسین در سال ۱۹۸۲، تصمیم گرفتند به منظور شکستن محاصره‌ای که از سوی قدرت‌های متخاصم برای سرکوب انقلاب ایران صورت گرفته بود جنگ را به خاک عراق کشانده و دست به حمله بزنند. این اقدام ایران تهدیدی برای حکومت‌های پادشاهی تولیدکننده نفت واقع در حاشیه خلیج‌فارس بود که متحدان غربی داشتند. درنتیجه آمریکا بتدریج و به‌طور پیوسته به حمایت از دشمنان ایران پرداخت. در طول این فرایند، شورای امنیت سازمان ملل متحد مجموعه‌ای از قطعنامه‌ها را با اتفاق آراء تمام اعضای این شورا تصویب کرد و در آنها خواسته بود طرفین جنگ به دشمنی‌های خود پایان دهند و به مرزهای بین‌المللی مشخص خود بازگردند (در حقیقت از ایران تقاضا شد به جنگ پایان داده، دست از اهداف جنگی خود کشیده و از خاک عراق عقب‌نشینی کند.)

[color=#ff6600][b]■[/b][b] استفاده از الگوی توسل به زور و تهدید در جنگ ایران و عراق [/b][b]■[/b][/color]
با توجه به اعتقاد راسخ و رویکرد حکومت ایران مبنی بر این که گسترش انقلاب تنها از طریق حفظ آن میسر بود، چنین تلاش‌های دیپلماتیکی دستاورد چندانی با خود به همراه نداشت. از سال ۱۹۸۴ و در پی اینکه هر دو طرف درگیر در جنگ با شدت و خشونت بیشتری به اقدامات خود ادامه دادند، جنگ گسترش یافت. اقداماتی نظیر حملات زمینی گسترده از سوی ایران در برابر عراق، بمباران‌های استراتژیک و حملات موشکی به مراکز پرجمعیت و شهری از سوی هر دو طرف، استفاده از سلاح‌های شیمیایی و در نهایت حمله به کشتی‌های نفت‌کش در خلیج‌فارس که بزرگ‌ترین تهدید برای منافع آمریکا به شمار می‌آمد. در نهایت، در سال ۱۹۸۶ به مجرد اینکه آمریکا حمایت مستقیم خود از تهران را قطع کرد و حمایتش را معطوف عراق و حکومت‌های پادشاهی حاشیه خلیج‌فارس کرد، ایران قطعنامه‌های سازمان ملل متحد را پذیرفت. همین حمایت‌های مادی و اطلاعاتی بسیار حیاتی در حملات گسترده عراق که تهدیدی برای سقوط کل جبهه ایران در تابستان سال ۱۹۸۸ (تابستان ۱۳۶۷) به شمار می‌آمد، نمود بسیاری پیدا کرد؛ حملاتی که عراق آشکارا از زمان تهاجم اولیه خود در سال ۱۹۸۰ دیگر موفق به انجام آنها نشده بود. هم‌زمانی این اتفاقات با نبرد مختصر اما بسیار مخرب نیروی دریایی ایران با نیروهای آمریکایی در همان سال، تهران را متقاعد ساخت که ادامه چنین جنگ مخربی موجب به خطر افتادن جمهوری اسلامی ایران خواهد شد.

[color=#ff6600][b]■[/b][b]تأثیر عملیات نظامی آمریکا در منطقه خاورمیانه بر تصمیم‌گیری‌های ایران[/b][b]■[/b][/color]
ایران هنگامی که با تعلیق جنبه‌های بسیار کلیدی برنامه غنی‌سازی اورانیوم خود در اواخر سال ۲۰۰۳ موافقت نمود عقب‌نشینی بسیار مهم دیگری را انجام داد. این اتفاق در زمانی روی داد که در پی عملیات نظامی آمریکا در منطقه، دو رژیم همسایه ایران در کمتر از دو سال سقوط کردند. صدام حسین در عراق و نیروهای طالبان در افغانستان شرایط را برای ایران بسیار دشوار کرده بودند، اما آمریکا با چنان سهولتی موجبات سقوط این دو رژیم را فراهم ساخت که مقامات و رهبران ایران را به درنگ واداشت. آمریکا و متحدانش در طول سه هفته در عراق همان کاری را به سرانجام رساندند که ایران در طول شش سال موفق به انجامش نشده بود. همین امر موجب شد تا ایران در پای میز مذاکره حاضر شود.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] استفاده از الگوی توسل به زور و تأثیر آن در تعلیق برنامه غنی‌سازی اورانیوم در ایران[/b][b]■[/b][/color]
پیش از این، تعاملات دیپلماتیک با انگلیس، فرانسه و آلمان با شکست روبرو شده بود و ایران نتوانسته بود با درخواست‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) مبنی بر توقف غنی‌سازی اورانیوم و بازکردن تأسیسات و امکانات خود برای انجام تحقیقات و بازرسی‌های لازم موافقت کند. تا اینکه ایران متوجه شد که رقیبش هم تمایل بسیار زیادی و هم توانایی بسیاری برای توسل به نیروی نظامی دارد، با این حال ایران تصور نمی‌کرد که آمریکا بتواند هرگونه تأخیری را تحمل کند. سازمان اطلاعات آمریکا بر طبق برآوردی درباره برنامه هسته‌ای ایران در سال ۲۰۰۷ عنوان می‌کند که «ایران برنامه غنی‌سازی خود را در واکنش به فشارهای بین‌المللی در سال ۲۰۰۳ متوقف کرد» و در شرایطی که خبری از تحریم‌های معنادار نبود، فقط خطر اقدام نظامی را پیش روی خود داشت. درواقع، رهبران ایران اقدامات آمریکا را به مثابه تمایل واشنگتن برای تحمیل مجازات قابل‌توجه به ایران برای ادامه ناسازگاری می‌دانستند. ایران به جای قبول خطر احتمالی رویارویی با مخالفانش، به خواسته‌های آنها تن داد و داوطلبانه در اکتبر سال ۲۰۰۳ با تعلیق برنامه غنی‌سازی اورانیوم موافقت کرد و یک سال بعد نیز توافق‌نامه را به امضاء رساند که در آن چهارچوب کلی تعلیق برنامه غنی‌سازی از سوی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی مشخص شده بود.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] موقعیت آمریکا در عراق و افغانستان زمینه را برای از سرگیری فعالیت‌های هسته‌ای ایران فراهم آورد[/b][b] ■[/b][/color]
با این حال این موفقیت موقتی بود. در طول سال‌های بعد، مشخص شد که آمریکا تمایل چندانی برای ایجاد راهبردی مؤثر و اختصاص منابع لازم به منظور برقراری ثبات در افغانستان و از بین بردن نیروهای طالبان ندارد. در همین زمان، آمریکا تلاش می‌کرد از پس جنگی به مراتب بزرگ‌تر و پرهزینه‌تر در عراق برآید. بر طبق اسناد و مدارک نظامی افشاشده آمریکا، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران مسئولیت هماهنگی، تأمین بودجه، آموزش و تأمین نظامیان شیعه عراقی را در این جنگ بر عهده داشت. به گفته وزارت امور خارجه آمریکا، طالبان در همین زمان در حال بازسازی خود در افغانستان بود و سپاه پاسداران حمایت‌های مشابهی البته در مقیاس کوچک‌تر از طالبان نیز به عمل آورد.
موقعیت آمریکا در عراق در سال ۲۰۰۶ به بدترین حالت خود رسید. ایران در ماه آوریل همان سال اعلام کرد غنی‌سازی اورانیوم را از سر خواهد گرفت و مدت کوتاهی پس از آن، برنامه هسته‌ای خود را به‌طور کلی گسترش داد. ایران در طول هفت سالی که از آن تاریخ می‌گذرد به توسعه پنهان و آشکار برنامه هسته‌ای خود ادامه داد و مذاکرات چندی بین دو طرف صورت گرفت و ایران به کرّات از هر پیشنهادی که می‌توانست محدودیت قابل‌توجهی در روند برنامه‌اش ایجاد کند سر باز می‌زد. علت ایجاد این روند این بود که هیچکدام از طرفین حاضر به توقف گفتگوها نبودند؛ آمریکا از این جهت که با دو جنگ دیگر در منطقه دست‌به‌گریبان بود، و ایران بخاطر اینکه با انجام مذاکرات فرصت پیدا می‌کرد در جهت دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای قدم بردارد و همچنین می‌توانست به حملات خود به آمریکا از طریق عوامل نیابتی ادامه دهد.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] ایران و آمریکا از هرگونه اقدام جدی و دخالت مستقیم در امور و بحران‌های منطقه خودداری می‌کنند[/b][b] ■[/b][/color]
این الگو، علی‌رغم افزایش تضادهای عوامل نیابتی ایران و آمریکا در خاورمیانه، از سال ۲۰۰۶ تاکنون برقرار است. در تک‌تک این موارد، هر دو طرف از دخالت مستقیم در امور خودداری کرده‌اند و از هر اقدام بزرگی که می‌توانست سبب تغییر اساسی بر سر میز مذاکرات هسته‌ای شود اجتناب ورزیده‌اند. تهران و واشنگتن در سال ۲۰۰۶ به‌ترتیب از حزب‌الله و اسرائیل پشتیبانی نظامی کردند، هرچند هیچکدام دخالت مستقیمی در جنگ نداشتند چه برسد به اینکه اقداماتشان به نتیجه‌ای قطعی در جنگ کمک کند. آمریکا و ایران در موضوع بحرین حتی گام‌های محتاطانه‌تری برداشتند.
ایران هیچ حمایت آشکاری از شورش جمعیت شیعه بحرین به‌اندازه دخالتش در عراق از خود نشان نداده است. آمریکا نیز در قبال متحدان شورای همکاری خلیج که برای سرکوب شورش تلاش می‌کردند سیاست مشابهی اتخاذ کرد. جنگ داخلی سوریه تا زمان بحران سال ۲۰۱۳ بر سر استفاده حکومت بشار اسد از سلاح‌های شیمیایی، این الگو را تقویت می‌کرد. حمایت همه‌جانبه ایران از بشار اسد، مخفیانه‌ترین راز منطقه بود اما از نمایش کمک‌های مادی خود به سوریه، همانند سایر متحدان این کشور و در وهله اول روسیه، خودداری نمود. در سوی دیگر، آمریکا قطعاً تصمیم نگرفته بود از کدام گروه از عوامل نیابتی حمایت کند چه برسد به اینکه میزان حمایت خود را تعیین کرده باشد.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] سیاست ایران مبنی بر وارد نشدن در تعارض مستقیم با آمریکا همچنان ادامه دارد [/b][b]■[/b][/color]
بدین‌ترتیب، سیاست ایران مبنی بر وارد نشدن در تعارض مستقیم با آمریکا همچنان ادامه داشته و این در حالی است که این کشور در تمام این مدت در حال نزدیک شدن به توانایی سلاح‌های هسته‌ای بوده است. ایران درهمین‌حال آگاه است که امکان تعارض و تضاد مستقیم در حال نابودی است؛ جمعی از مقامات آمریکایی در اظهارات خود ملاحظه همه گزینه‌های موجود برای جلوگیری از هسته‌ای شدن ایران را بی‌اعتبار جلوه داده‌اند و بدین‌وسیله این آگاهی از عدم امکان تعارض مستقیم را مورد تأکید قرار داده‌اند. لذا بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۲، گیتس و پانتا، وزرای دفاع وقت آمریکا، و مالن و دمپسی، فرماندهان ستاد مشترک بر «عواقب ناخواسته» و «غیرقابل‌پیش‌بینی بودن و عدم قطعیت» اقدام نظامی تأکید کرده و آن را «غیرمنطقی» دانسته‌اند. برخلاف سال‌های ۱۹۸۷ و ۸۸ و همچنین ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳ که اقدامات آمریکا، ایران را به تغییر قطعی راهبرد خود در راستای منافع آمریکا وادار می‌کرد، سیاست‌های آمریکا از زمان آغاز دوباره برنامه هسته‌ای ایران در سال ۲۰۰۶ عمدتاً در جهت عکس نتیجه داده است.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] حتی تحریم‌های «فلج‌کننده» هم تأثیر چندانی بر توقف برنامه غنی‌سازی ایران نداشته است[/b][b]■[/b][/color]
تحریم‌ها برخلاف انتظار به جهت‌گیری محاسبات ایران در راستای پیگیری برنامه هسته‌ای خود کمک کرده است. اتکای همه‌جانبه آمریکا به چنین اقداماتی (اگرچه با هدف کمک به ازسرگیری برنامه‌های دیپلماتیک صورت می‌گیرد) و درعین‌حال کم‌اهمیت کردن امکان گزینه نظامی، در حقیقت تأکیدی است بر کم‌گویی سیاست‌گذاران آمریکایی که نمی‌خواهند به گزینه‌های جدی‌تر برای اعمال فشار بر ایران در راستای مذاکرات فکر کنند. بعلاوه، اینکه واشنگتن اصرار دارد تحریم‌های «فلج‌کننده» و «بی‌سابقه» به‌زودی ایران را پای میز مذاکره خواهد کشاند ادعایی به دور از واقعیت است و این را می‌توان به وضوح در تردید آمریکا برای افزایش این تحریم‌ها مشاهده نمود. زمانی که ایران برنامه غنی‌سازی خود را از نو آغاز کرد، دولت جورج بوش به‌جز تعهد به تحریم‌های چندجانبه سازمان ملل علیه برنامه سلاح‌های اتمی ایران، هیچ اقدامی از سوی خود انجام نداد. از طرف دیگر بر تحریم‌های زمان دولت کلینتون علیه شرکت‌های خارجی سرمایه‌گذار در بخش انرژی ایران بیفزاید. دولت اوباما تعداد و گستره بی‌سابقه‌ای از لایحه‌های تحریم را تصویب نموده است اما اتکای آن بیشتر بر کاهش هزینه افزایش تحریم‌هاست. این امر بخصوص درباره اقدامات مربوط به درآمدهای حاصل از صادرات نفت ایران صادق است؛ درآمدی که شیرمایه بودجه دولت و برنامه هسته‌ای آن را تشکیل می‌دهد.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] اکراه و تردید دولت آمریکا برای اقدامات نظامی و توسل به زور در منطقه [/b][b]■[/b][/color]
گذشته از تحریم‌ها، اکراه دولت بوش در انجام حمله پیشگیرانه به راکتور هسته‌ای سوریه در سال ۲۰۰۷ نشانه اولیه تغییر سیاست آمریکا در عدم استفاده از زور و قدرت نظامی بود. اگرچه برنامه هسته‌ای سوریه در مقایسه با برنامه هسته‌ای ایران هدف کوچک‌تری محسوب می‌شد و حکومت بشار اسد نیز نزدیک‌ترین متحد عرب ایران به شمار می‌رفت، اما در نهایت آمریکا در این موضوع دچار شک و تردید بود. از این لحاظ، اهمیت سوریه در مذاکرات میان آمریکا و ایران تنها با گسترش جنگ داخلی در این کشور و اظهارات اوباما در سال ۲۰۱۲ افزایش یافته است.

[color=#ff6600][b]■ آمریکا هیچ اقدام واقعی نظامی برای حفظ خط قرمز خود در موضوع سوریه صورت نداد[/b][b]■[/b][/color]
اوباما در این اظهارات عنوان کرد: «برای ما خط قرمز از جایی آغاز می‌شود که شاهد استفاده گسترده از تسلیحات شیمیایی باشیم.» امتناع آمریکا از ایجاد جنگ در صورت عدول ایران از آستانه سلاح‌های هسته‌ای، زمانی تجلی یافت که واشنگتن نتوانست خط قرمز سال ۲۰۱۳ خود در سوریه را حفظ کند؛ خط قرمزی که حفظ آن به مراتب آسان‌تر از خط قرمز علیه ایران بود. سیاست‌گذاران آمریکایی هم در مورد ایران و هم سوریه اذعان داشتند که خط قرمز با اقدام نظامی حفظ خواهد شد. در خصوص سوریه، اگر نیروهای حکومتی صراحتاً دست به تهیه سلاح‌های شیمیایی برای انجام حمله می‌زدند، حمله آمریکا قرار بود در پاسخ به آن‌ها یا در بدترین حالت به‌صورت پیش‌دستانه صورت پذیرد. وقتی در اختیار داشتن سلاح‌های کشتارجمعی و نهایتاً استفاده از آن‌ها از سوی سوریه محقق شد و آمریکا هیچ اقدام واقعی نظامی برای حفظ خط قرمز خود صورت نداده بود، اعتبار آمریکا در زمان خطر به شدت زیر سؤال رفت. خط قرمز آمریکا در ایران حالت پیشگیرانه خواهد داشت فلذا به میزان زیادی از توجیه‌پذیری استفاده از عامل زور خواهد کاست.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] ادامه مذاکرات منافع بسیاری را برای ایران به همراه خواهد داشت[/b][b]■[/b][/color]
برنامه مشترک اقدامی آمریکا و ایران را باید در این محتوا درک کرد. قرارداد مابین آمریکا و ایران عمدتاً از طریق مذاکرات بین این دو کشور حاصل شده است. این مذاکرات در میان فروکش سریع حوادث در سوریه اتفاق افتاد و دیپلمات‌های آمریکایی در اروپا و اسرائیل اطلاعات ناچیزی در این خصوص ارائه دادند. ایران بی‌آنکه از شکست دیپلماسی آمریکا بترسد، به شدت برنامه‌های خود را دنبال می‌کند. ایران تحت این توافق موقت، ظرفیت غنی‌سازی مواد شکاف‌پذیر کافی برای تولید سلاح اتمی را حفظ کرده است بی‌آنکه مجبور باشد پاسخی در ازای تخلف شدید خود از قوانین بین‌المللی بدهد. بعلاوه، توافق نهایی به خواسته‌های دیرینه ایران برای غنی‌سازی داخلی تحقق خواهد بخشید و از این راه تأیید جامعه بین‌الملل از حق مسلم خود برای چنین کاری را به دست خواهد آورد. بدین‌وسیله هرگونه مانع دیپلماتیک بلندمدت برای حفظ حالتی نرمال از برنامه هسته‌ای ایران از بین خواهد رفت.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] ایران و آمریکا تمایل دارند تا از طریق ادامه مذاکرات به توافق دست یابند[/b][b]■[/b][/color]
تضاد بین موفقیت‌ها و شکست‌های سیاست آمریکا در قبال ایران، نکته تأکیدی است بر اهمیت کلیدی خطرات حاصل از تلاش برای رسیدن به اهداف دیپلماتیک علیه رقیبی با کم‌ترین میزان از منافع مشترک. در موقعیت‌هایی نظیر رقابت پایاپای میان آمریکا و ایران، مذاکرات همواره بر رویارویی مستقیم ترجیح داده شده است. همان‌طور که سوابق تاریخی نشان می‌دهد، بهترین فرصت آمریکا برای تأمین امنیت منافع خود از طریق دیپلماسی در اثبات این نکته است که ایران نیز باید برای حفظ منافع خود دست به همین اقدام بزند. ازآنجایی که ایران در حال دستیابی به سلاح‌های هسته‌ای است، این دیپلماسی دولتمردان آمریکایی با شکست روبرو شده است. آمریکا برای برطرف کردن این عدم تعادل باید مذاکرات خود با ایران را در راستای قراردادی جامع و بلندمدت بر سر برنامه هسته‌ای ایران و با تدارکات روشن برای اجرای دیپلماسی‌های اجباری پیش ببرد و موارد زیر را مدنظر قرار دهد: حمایت از تحریم‌ها درصورتی‌که طرح اقدام مشترک بدون توافقی نهایی از بین برود؛ تقویت سیاست بیانی آمریکا برای تأکید بر امکان گزینه‌های نظامی آمریکا و متحدانش؛ و تقویت آمادگی آمریکا برای حمله بالقوه نظامی، درصورتی‌که دیگر گزینه‌ها با شکست مواجه شوند.

[color=#ff6600][b]پایان[/b][/color]

[color=#ff6600][b]بن پایه : [url="http://www.eshraf.ir/1870/"]http://www.eshraf.ir/1870/[/url][/b][/color]

[glassybox 310]

... ویرایش شده در خرداد 93 توسط glassybox

[MR9 113,961]

[center][size=5][color=#FF0000]بسم الله الرحمن الرحیم [/color][/size][/center]

[center][url="http://www.uploadax.com/images/11593868533582165536.jpg"]http://www.uploadax....33582165536.jpg[/url][/center]

[center][size=5][color=#3366FF]بنده بدون تایید یا رد محتوا و ادعاهای مطرح شده در این گزارش، ترجمه آن را صرفا جهت اطلاع اعضاء محترم این انجمن نظامی از رویکردها و دیدگاه‌های اندیشکده‌های غربی و بحث در این ارتباط مطرح می کنم و دیدگاه‌ها، ادعاها و القائات این گزارش‌ها هرگز مورد تأیید بنده نمی‌باشد.[/color][/size][/center]

یک اندیشکده امریکایی با اشاره به نقش برجسته و مهم فرمانده سپاه قدس ایران در عراق به بررسی راهبرد سردار سرلشگر قاسم سلیمانی نسبت به داعش پرداخت.اندیشکده «امریکن انترپرایز» در گزارشی به قلم «ج. مَتِئو» و «اشتون گیلمور» نوشت: داعش همچنان با تصرف شهرها و انتصاب حاکمان بعثی در مسیر خود به پیشروی خود به سمت بغداد ادامه می‌دهد. تهران در واکنش به این اوضاع، و به‌طور خاص [سردار سرلشگر] «قاسم سلیمانی» فرمانده سپاه قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، به حالت آماده‌باش درآمده و به ایستادن و نگریستن صرف بسنده نکرده است.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] ۵ هدف اصلی هدف سردار سلیمانی در عراق[/b][b]■[/b][/color]
از دست دادن احتمالی عراق بحرانی حیاتی و مهم برای ایران خواهد بود. از زمان حمله آمریکا به عراق در ۲۰۰۳، [سردار سرلشگر] «سلیمانی» کنترل سیاست‌ها و فعالیت‌های ایران در عراق را در دست داشته است. ازآنجاکه [سردار سرلشگر]«سلیمانی» کمپین حمایت ایران از عراق را طراحی و اجرا می‌کند، احتمالاً محاسبات او این پنج هدف را شامل می‌شود:

- نخستین اولویت او هماهنگی با سایر عناصر سپاه پاسداران و ارتش این کشور برای پیش‌گیری از سرایت نبرد داخل عراق به ایران است.[size=5][color=#FF0000] [/color][color=#0000ff]ایجاد یک خط ۱۰۰ کیلومتری تردد ممنوع، نشان از این دارد که ایرانی‌ها آماده انجام عملیات پیشگیرانه برای دفاع از مرزهایشان در برابر هرگونه تهدید خارجی هستند.[/color][/size]

- دومین اولویت اساسی [سردار سرلشگر] «سلیمانی»، با نگاه به ایران به‌عنوان مدافع حقیقی جهان شیعه، دفاع از شیعیان و اماکن مقدس عراق است. پس از انتشار گزارشاتی مبنی بر کشتار گسترده نیروهای امنیتی عراقی و فراخوان داعش برای قتل‌عام شیعیان عراق،[size=5][color=#0000FF] ضروری است سپاه قدس و عراقی‌ها دفاع از شهرها و اماکن مقدس بغداد، کربلا، نجف و سامرا را اولویت بخشند[/color][/size]. حفظ این مناطق با توجه به اینکه نیروهای داعش در حال حاضر شبکه‌ها و قابلیت عملیاتی خوبی در بغداد و مناطق پیرامون آن در شمال، غرب و شرق دارند، دشوار است. درنتیجه ایرانی‌ها از آتش‌افروزی‌های داعش برای اتحاد دوباره شیعیان –و همچنین نیروهای خودی در ایران- برای آماده شدن برای نبرد استفاده خواهند کرد.

[color=#ff6600][b]■ [/b][b]سردار سلیمانی تمایل زیادی برای باقی ماندن دولت دوست عراق در مسند قدرت دارد[/b][b]■[/b][/color]
- سوم اینکه [سردار سرلشگر] «سلیمانی» تمایل زیادی برای باقی ماندن دولت دوست عراق در مسند قدرت دارد. یک عراق- و یا حتی بخشی از عراق- تحت کنترل داعش، غیرقابل‌قبول است و تهدیدی دائمی برای امنیت ایران خواهد بود. این رویه بار سنگین سیاسی، ایدئولوژیک و لجستیکی بر توان [سردار سرلشگر] «سلیمانی» برای مدیریت محور مقاومت ایران می‌گذارد، محوری که شامل سوریه، حزب‌الله لبنان، و سایر عوامل نیابتی این کشور علیه آمریکا، اسرائیل و غرب می‌شود.
- چهارم اینکه هرچند [سردار سرلشگر] «سلیمانی» باید تجهیزات خود را از نبرد سوریه به جبهه عراق بکشاند، او نمی‌تواند دستاوردهای به سختی به دست آمده «اسد» رئیس‌جمهور سوریه و حزب‌الله لبنان در ۱۵ ماهه اخیر را در معرض حمله جدید داعش یا سایر گروه‌های شورشی بگذارد. [size=5][color=#0000FF]سپاه پاسداران و حزب‌الله برای بهره‌گیری از درگیری درونی شورشی‌های سوری، اساساً از درگیری مستقیم با داعش خودداری کرده‌اند[/color][/size]. بااین‌حال حرکت داعش به عراق ممکن است [سردار سرلشگر] «سلیمانی» را مجبور کند که به نحوی مستقیم‌تر برای حفظ جناح غربی خود اقدام کند.
[color=#ff6600][b]■[/b][b] ایران احتمالاً از دخالت کوتاه‌مدت و تاکتیکی آمریکا در عراق استقبال می‌کند[/b][b]■[/b][/color]
- سرانجام [سردار سرلشگر] «سلیمانی» و رهبران ایران مجبور خواهند بود که [color=#0000ff][size=5]چگونگی هرگونه دخالت احتمالی آمریکا برای کمک به دولت عراق برای مبارزه با داعش را مدیریت کنند[/size][/color]. ایران احتمالاً از دخالت کوتاه‌مدت و تاکتیکی آمریکا در عراق استقبال می‌کند، اما قویاً در برابر هر فرایندی که به یک اشغال عراق از سوی آمریکا منجر شود، خواهد ایستاد.

[color=#ff6600][b]■[/b][b] تهران دست به هر کاری خواهد زد تا از منافع ملی و انقلابی خود حفاظت کند[/b][b]■[/b][/color]
در عین اینکه آمریکا خواهان گفتگوهایی مستقیم با ایران و دیگر گزینه‌ها برای حمایت از دولت عراق است، [size=5][color=#0000FF]تصمیم گیران آمریکایی باید بدانند که [سردار سرلشگر] «سلیمانی» نمی‌تواند در هیچ‌کدام از این اهداف پنج‌گانه شکست بخورد[/color][/size]. تهران ، تحت هدایت [سردار سرلشگر] «سلیمانی»، [size=5][color=#0000FF]همانند سوریه در عراق دست به هر کاری خواهد زد تا از منافع ملی و انقلابی خود، که شامل اطمینان از اینکه آمریکا با این بحران در عراق و منطقه قدرت بیشتری پیدا نمی‌کند، حفاظت کند.[/color][/size]

پایان

بن پایه : [url="http://www.eshraf.ir/1874"]http://www.eshraf.ir/1874[/url] ویرایش شده در خرداد 93 توسط MR9

[IR-Craft 544]

از عنوان نا مربوطی که برای مطلب انتخاب کردید نیت و نظر شما کاملا مشخصه نیاز به توضیح نیست.
بعضی از خارجی ها و احیانا داخلی ها فراموش کردند سردار قاسم سلیمانی عزیز با تمام ابهتی که دارند فقط فرمانده شاخه قدس سپاه پاسداران هستند و نه بیشتر یا کمتر.
ما برای جنگ (هر نوعی) نیاز به نیروی هوایی - نیروی هوافضا - بسیج - نیروی زمینی و .... داریم که هر کدوم فرمانده خودشو داره و قطعا سردار سلیمانی نمیتونه همه اینارو فرماندهی کنه برای مقابله با داعش در داخل مرزها و این هماهنگی برعهده مقامات بالاتره.

[MR9 113,961]

[quote name='IR-Craft' timestamp='1403199397' post='387057']
از عنوان نا مربوطی که برای مطلب انتخاب کردید نیت و نظر شما کاملا مشخصه نیاز به توضیح نیست.
بعضی از خارجی ها و احیانا داخلی ها فراموش کردند سردار قاسم سلیمانی عزیز با تمام ابهتی که دارند فقط فرمانده شاخه قدس سپاه پاسداران هستند و نه بیشتر یا کمتر.
ما برای جنگ (هر نوعی) نیاز به نیروی هوایی - نیروی هوافضا - بسیج - نیروی زمینی و .... داریم که هر کدوم فرمانده خودشو داره و قطعا سردار سلیمانی نمیتونه همه اینارو فرماندهی کنه برای مقابله با داعش در داخل مرزها و این هماهنگی برعهده مقامات بالاتره.
[/quote]

[size=5][color=#0000FF]برای جنابعالی متاسفم که با عینک محدود ، تیره و تنگ "[size=6]جناحی" [/size]این مقاله را مطالعه کردید ( شاید هم فقط تیتر مطلب را مشاهده کردید ) و همین طوری نظر دادید . در همان اول مقاله می بایست مطالعه می کردید که این مقاله توسط [/color][/size]:
" [size=5][color=#FF0000]اندیشکده امریکایی اینترپرایز و بابررسی نقش برجسته و مهم فرمانده سپاه قدس ایران در عراق ، به بررسی راهبرد سردار سرلشگر قاسم سلیمانی نسبت به داعش پرداخت ،به قلم «ج. مَتِئو» و «اشتون گیلمور»[/color][/size]" نوشته شده و بنده در بالا ذکر کردم که محتوای این مطلب نه قابل تایید است و نه قابل رد .حالا نویسندگان این مطلب " فی قلوب مرض " هستند یا اینکه اطلاعات آنها اندک !!!!! است بنده باید چه کار کنم ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
جنابعالی می بایست اول تیتر ، سپس متن اصلی مطالعه می فرمودید و بعد برای خالی نبودن عریضه ،تحلیل می فرمودید .

با توجه به گفته شما " [size=5][color=#FF0000]از عنوان نا مربوطی که برای مطلب انتخاب کردید نیت و نظر شما کاملا مشخصه نیاز به توضیح نیست[/color][/size]" کاملا" پیداست که تحمل دیدگاه های دیگران را ندارید .


[center][size=5][color=#0000FF] والسلام من تبع الهدی [/color][/size][/center]

[hamedof 5,183]

[quote name='IR-Craft' timestamp='1403199397' post='387057'] از عنوان نا مربوطی که برای مطلب انتخاب کردید نیت و نظر شما کاملا مشخصه نیاز به توضیح نیست. بعضی از خارجی ها و احیانا داخلی ها فراموش کردند سردار قاسم سلیمانی عزیز با تمام ابهتی که دارند فقط فرمانده شاخه قدس سپاه پاسداران هستند و نه بیشتر یا کمتر. ما برای جنگ (هر نوعی) نیاز به نیروی هوایی - نیروی هوافضا - بسیج - نیروی زمینی و .... داریم که هر کدوم فرمانده خودشو داره و قطعا سردار سلیمانی نمیتونه همه اینارو فرماندهی کنه برای مقابله با داعش در داخل مرزها و این هماهنگی برعهده مقامات بالاتره. [/quote]

خوب این بحث شما اشتباهه ، به این دلیل که ماموریت های سردار سلیمانی در [b]عراق[/b] بررسی شده و مطمئنا می دونید که ایران برای کارهای برون مرزی از سپاه قدس برای کارهای اطلاعاتی -امنیتی و از نیروهایی مثل نوهد برای عملیات ویژه برون مرزی استفاده می کنه و اینکه وقتی بحث کشور دیگری میشه شما فقط می تونی با چنین ساختار بجنگی (در نقاب های گوناگون) ! و شما تا دلیل موجه نداشته باشی نه می تونی از نیروهوایی استفاده کنی نه زمینی و حتی بسیج ! دلیلش هم کاملا مشخصه ... .

به احتمال بسیار زیاد ! هم شما مذاکرات هسته ای رو قاطی این مباحث کردید ! وگرنه دقیقا میشه فهمید با خوندن متن که اینجا مذاکرات نه هسته ای بلکه دعوای قدرت منطقه ای ایست! .... و البته بحث وظایف محوله به یگان های مربوطه ...

[Antiwar 3,222]

[quote][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif][right]- سوم اینکه [سردار سرلشگر] «سلیمانی» تمایل زیادی برای باقی ماندن دولت دوست عراق در مسند قدرت دارد. یک عراق- و یا حتی بخشی از عراق- تحت کنترل داعش، غیرقابل‌قبول است و تهدیدی دائمی برای امنیت ایران خواهد بود. این رویه بار سنگین سیاسی، ایدئولوژیک و لجستیکی بر توان [سردار سرلشگر] «سلیمانی» برای مدیریت محور مقاومت ایران می‌گذارد، محوری که شامل سوریه، حزب‌الله لبنان، و سایر عوامل نیابتی این کشور علیه آمریکا، اسرائیل و غرب می‌شود.[/right][/font][/color]
[color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif][right]- چهارم اینکه هرچند [سردار سرلشگر] «سلیمانی» باید تجهیزات خود را از نبرد سوریه به جبهه عراق بکشاند، او نمی‌تواند دستاوردهای به سختی به دست آمده «اسد» رئیس‌جمهور سوریه و حزب‌الله لبنان در ۱۵ ماهه اخیر را در معرض حمله جدید داعش یا سایر گروه‌های شورشی بگذارد. [/right][/font][/color][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif][size=5][right][color=#0000FF]سپاه پاسداران و حزب‌الله برای بهره‌گیری از درگیری درونی شورشی‌های سوری، اساساً از درگیری مستقیم با داعش خودداری کرده‌اند[/color][/right][/size][/font][/color][color=#282828][font=tahoma, helvetica, arial, sans-serif][right]. بااین‌حال حرکت داعش به عراق ممکن است [سردار سرلشگر] «سلیمانی» را مجبور کند که به نحوی مستقیم‌تر برای حفظ جناح غربی خود اقدام کند.[/right][/font][/color][/quote]


برایم سوال هست که چقدر با داعش می شود وارد مذاکره و یک توافق شد تا اولویت های آن ها از شیعه جا به جا شود.

[MR9 113,961]

با سلام - به نظر بنده ماهیت این گروه و جمود فکری که در حوزه ایدئولوژی دارند ( البته آبشخور این نحوه تفکر کاملا" مشخص است ) بعید می دونم ، حرف حساب را بپذیرند . در ثانی ، اساسا" این گروه بوجود آمد تا با شیعه تسویه حساب کند ، چرا که بخشی از این اینها عضو سابق حزب بعث ، گارد ریاست جمهوری زمان صدام هستند وهنوز عقده شیعه کشی و ... در اینها وجود دارد . نکته بعدی هم این است که نقشه ای که تینک تانک های غربی برای خاورمیانه دارند ، نیاز به یک عامل تفرقه افکن و بلحاظ فکری جامد ، دارد که الان داعش داره نقش آن را بازی می کند . اگر خوب به نقشه خاورمیانه نگاه کنید ، این مرزها سیاسی جوری طراحی شدند بوسیله انگلیسی ها که بشدت پتانسیل ایجاد جنگ و بحران را دارند . مثال :

اروند رود : ایران و عراق
کشمیر : پاکستان وهند
چاه های نفتی رمیله : عراق و کویت
مرزهای دریایی ایران و کشورهای جنوبی خلیج پارس (مثلا" حوزه نفتی آرش میان کویت و ایران و.....)

حالا اگر یک عامل مثل ایجاد اختلاف دینی ( مثل ایجاد شکاف میان شیعه و اهل سنت ) به این مساله اضافه شود ، مثل این می مونه که یک نفر در داخل انبار باروت ، کبریت روشن کند . ویرایش شده در خرداد 93 توسط MR9

[Antiwar 3,222]

اتفاقا یکی از محاسن مذاکره باهاشون ایجاد تفرقه میان آن هاست. کافیه بهشون امتیازهای عملگرایانه پیشنهاد کنیم برای دوره ای از سکون. میتونه امتیازها واقعی هم نباشه بلکه ظاهر خوبی داشته باشه. قرار نیست دشمنی ما با داعش از بین بره. بحث بر سر تغییر اولویت دشمنی است.
مشابه کاری که آمریکا با ما انجام داد.
لازمه ی چنین مذاکره ای وجود یک دست نظامی نیرومند بالای سر داعش هست.

[MR9 113,961]

باتشکر - ولی جناب antiwar به نظر شما چه امتیازاتی ، با چه ماهیتی و تا چه اندازه ای به اینها باید داد تا آروم بگیرند ؟
نکته بعدی اینکه اگر امتیازاتی به انها داده شود ، جری تر نمی شوند ؟
یا اینکه ، اساسا" دادن امتیاز راه کار مناسبی برای خاموش کردن فتنه مذهبی که اینها راه انداختند بشمار می رود ؟؟
چونکه توقف یا ادامه کار اینها ، دست خودشون نیست . ما برای متوقف کردن انها باید با کسانی که از اینها پشتیبانی تسلیحاتی ، اطلاعاتی و معنوی می کنند وارد مذاکره شویم .
با تشکر ویرایش شده در خرداد 93 توسط MR9

[Antiwar 3,222]

[quote name='MR9' timestamp='1403255275' post='387128']
باتشکر - ولی جناب antiwar به نظر شما چه امتیازاتی ، با چه ماهیتی و تا چه اندازه ای به اینها باید داد تا آروم بگیرند ؟
نکته بعدی اینکه اگر امتیازاتی به انها داده شود ، جری تر نمی شوند ؟
یا اینکه ، اساسا" دادن امتیاز راه کار مناسبی برای خاموش کردن فتنه مذهبی که اینها راه انداختند بشمار می رود ؟؟
چونکه توقف یا ادامه کار اینها ، دست خودشون نیست . ما برای متوقف کردن انها باید با کسانی که از اینها پشتیبانی تسلیحاتی ، اطلاعاتی و معنوی می کنند وارد مذاکره شویم .
با تشکر
[/quote]
باید بهش فکر کرد.
دم دستی که نمیشه پاسخ چنین سوالی را داد.
ولی مثلا میشه برخی قلمروهایشان را که برای ما همین الان زمین سوخته به حساب می آیند برای مدتی رها کرد. جاهایی که ارزش استراتژیک خاصی ندارد.
مذاکره با گروهی مثل داعش باید چند وجهی باشد. مذاکره با رئوس و مذاکرات پراکنده با بدنه.
موضوع برای مذاکره زیاده.
داعش علاوه بر ایران با حامیانش هم داعیه ی دشمنی دارد.
این شاید در اولویت هایش نباشد ولی در ایدئولوژی اش هست و این نکته ی خیلی خیلی مهمی است.
داعش در ایدئولوژی با عربستان، آمریکا، اردن، اسرائیل و... مشکل دارد.
پس مذاکره ممکن است به ما فرصت جاخالی دادن را بدهد
همان کاری که الان آن کشورها انجام دادند و ما را مقابل داعش صف بندی نمودند.
یکی از مهمترین امتیازها می تواند کمک به رسیدن به اهدافشان درعربستان، اردن و اسرائیل باشد.
=======
جری تر؟
نه!
جری تر از این که هستند مگر می شود.
بعضی وقتا توهم برد به یک گروه باعث انشقاق میشه درش.
ورود داعش به حوزه ی حکومت داری پایگاه مردمی اش را هم از بین خواهد برد.
ضمن این که ما رو مستقیم در مقابل نوک پیکان اون ها قرار نمیده و بحث شیعه و سنی تا حدی حل میشه.
===========

من اگر بودم چند نفر را می فرستادم خط به خط عقاید داعش را یاد بگیرند.
اصلا یک پا بشوند داعشی با آن ها زندگی کنند. ببینند یک داعشی چطور فکر می کند
مذاکره با داعش باید چند زاویه داشته باشد:

1. بحث عقاید مشترک اسلامی
2. بحث عقاید منحصر داعش
3. بحث منافع مشترک
4. امتیازهای طرفینی
5. داشتن یک دست برتر نظامی بالای سر داعش که هزینه ی عدم توافق را بالا ببرد

[MR9 113,961]

جناب antiwar ، اگر شمامی فرمایید که داعش با کشورهایی که نام بردید ، داعیه دشمنی دارد ، این چه جور دشمنی است که چند کشور افسران نظامی واطلاعاتی خودشون را به داخل یک کشور مستقل می فرستند که به این گروه کمک کنند ؟؟
2- احیانا" شما منطقه ای را در عراق می شناسید که راهبردی نباشد و داعش هم به داشتن ان راضی باشد و بعدا" مثل کردهای عراقی ادعای فروش نفت ، ایجاد حکومت خودمختار و.... را نداشته باشد ؟
3- مذاکره با این گروه ، به انها یک مشروعیت و رسمیت نمی بخشد ؟؟
4- از کجا معلوم که ما به انها کمک کنیم و بعدا" برای ما موجب دردسر نشوند ؟ مثل منافقین

با تشکر

[Antiwar 3,222]

1. دقت کنید به نوشته ام، گفتم در ایدئولوژی اش این دشمنی با حامیانش هست. البته الان اولویتش تغییر کرده.
و ما باید دست بگذاریم روی همین نقطه.
داعش سر سازگاری با عربستان یا آمریکا ندارد کما این که شاخه ای در عربستان چندی پیش تاسیس کرد. حزب بعث هیچ وقت با عربستان آبش در یک جوب نرفت، القاعده ای ها هم.
آمریکا که اصلا جای بحث ندارد.
افراط گرایی اهل تسنن یک بار با ما در افغانستان در گیر شد که ما جاخالی دادیم خورد به آمریکایی ها و دمار از روزگارشان در آورد. الان دوباره دارد می آید سمت ما.
الان مشکل ما با افراط گرایی اهل تسنن این هست که رهبرانش تغییر کرده اند و دارد به سمت ما جهت گیری می کند.
همین تغییر رهبران باز هم می تواند تکرار شود.
2. بله تمام مناطق سنی نشین یا باقی مانده از حزب بعث. این ها جز دردسر چیزی برای ما ندارند.
3. داعش برای همه موجب دردسر است. چون با همه دشمنی دارد. مثل گاو وحشی ای که هر که جلویش باشد شاخ می زند. مساله این هست که ما نرویم جلویش خودمان را تحلیل ببریم. تله ای که آمریکایی ها دوست دارند ما در آن فرو رویم. اگر ما با داعش درگیر نشویم، همین ترکیه و عربستان و آمریکا ناچار می شوند خدمتشان برسند.

مثال منافقین را متوجه نشدم! ما کی به منافقین کمک کردیم؟

[mihandost 411]

با سلام
داعش شباهت عجيبي با خوارج دارد ، مهم ترين ان كوته فكري انها است ، خوب با اينها مي شود مذاكر كرد ، با احتساب كه از كشورها بيروني دارند حمايت مي شوند جهت دهي دارند.