حمله به " تان هوا " - نخستین ماموریت موفق مهمات هوشمند

[MR9 113,717]

بسم الله الرحمن الرحیم

 

در تاریخ جنگهای هوایی ، یکی از مشکل ترین و در عین حال مهم ترین اهداف برای نابودی ، حمله به اهداف سخت محافظت شده ای نظیر پل ها بشمار می آید . با این حال ، همانند سایر اهداف نظامی ، یافتن یک پل از روی زمین ،بسیار ساده می باشد . بدین معنی که برای شناسایی محل یک پل  ، صرفا" می بایست رودخانه ، جاده یا خط آهنی که با آن برخورد دارد را دنبال نمود تا آن را پیدا نمود. با این حال از دید نظامی ، اهمیت نابود کردن پل ها در جریان یک جنگ آنقدر اهمیت دارد که تخریب یک پل در سر راه یگانهای در حال پیشروی یا عقب نشینی نیروی زمینی به راحتی می تواند وضعیت نبرد را دگرگون سازد .

با این وجود در گذشته اغلب یافتن یک پل برای یگانهای نیروی زمینی جهت حمله به آن ساده ترین قسمت ان بحساب می آمد ، ولی برای خلبان یک جنگنده -بمب افکن در ارتفاع 6000 متری ، حتی در شرایط دید خوب ، پل ها بصورت یک خط نازک دیده می شوند . از سویی دیگر سازه پل ها معمولا"  از مستحکم ترین مواد موجود ساخته شده اند و برای انهدام صد درصدی آنها به مواد منفجره قوی نیازخواهد بود .

بطور خلاصه تاریخچه حمله به پلها از جنگ جهانی دوم شروع شده و آخرین آن نیزبه جنگ اول خلیج فارس و تهاجم ایالات متحده به عراق در سال 2003 برمی گردد . اما یکی از مهمترین و جالب توجه ترین این حملات که در حقیقت نخستین ماموریت مشترک موفق میان فانتوم های نیروی هوایی ایالات متحده مسلح به مهمات هوشمند نسل نخست و بمب افکن های کورسیر نیروی دریایی مسلح به مهمات متعارف بشمارمی آید ، حمله به پل مشهور " تان هوا" در ویتنام شمالی می باشد .

 

موقعیت مکانی :

 

 پل تان هوا ، پلی است بر روی رودخانهٔ  سونگ ما که در ۴/۸ کیلومتری شمال شرقی شهر تان هوا ، مرکزاستان تان هوا در ویتنام  قرار دارد. ویتنامی‌ها آن را پل هامرنگ به معنی آروارهٔ اژدها می‌نامند. این پل با بیش از 1.5 کیلومتر طول و 19 دهانه عریض ،تنها راه ارتباطی راه آهن بندر هایفونگ با پایتخت ویتنام شمالی (هانوی ) بشمار می رفت و به همین دلیل یک هدف استراتژیک برای ارتش ایالات متحده بشمار می رفت .

 

 

پل تان هوا -1972

 

 

 

پل تان هوا - ژوئن 2012

 

عملیات تندر غلتان (ROLLING THUNDER) :

با آغاز عملیات رولینگ تاندر  که عملیاتی برای بمباران هدف‌های راهبردی در ویتنام شمالی بود، در مارس ۱۹۶۵ تصمیم گرفته شد که در سیستم ریلی ویتنام شمالی اختلال ایجاد شود و پل تان هوا نیز جزء این هدف‌ها بود. ویتنامی‌ها که به اهمیت این پل پی برده بودند شبکهٔ  پدافند هوایی  کارآمدی را که شامل ۵ هنگ پدافند هوایی بود در منطقه مستقر نمودند.

 

 

 

 

 

موقعیت دو شهر (هانوی پایتخت ویتنام شمالی ) و (بندر هایفونگ ) که در دهه 70 میلادی توسط پل تان هواو بواسطه  یک راه ریلی به هم متصل می شدند

 

نخستین حمله به تان هوا :

نام رمز نخستین و بزرگترین حمله به پل ALFA-9 بود. این حمله که توسط تکخال  جنگ کره ، سرهنگ  رابینسون ریسنر  رهبر ی می گردید، شامل ۷۹ هواپیما بود که این ۷۹ هواپیما عبارت بودند از ۴۶ فروند اف-۱۰۵ به عنوان حمله کنندگان اصلی و ۲۱ فروند اف-۱۰۰ برای اجرای ماموریت سرکوب پدافند هوایی ویتنام شمالی  و 14فروند اف-۱۰۰ برای اجرای ماموریت MIG CAP و دو فروند RF-101 برای ارزیابی آسیب‌های وارده و نهایتا" ده تانکر  KC-135 که عمدتا" برای سوخت رسانی به پرنده های شرکت کننده در عملیات  مورد استفاده قرار می گرفتند .برای اجرای این حمله نیز از پایگاه های موجود در ویتنام جنوبی و تایلند بعنوان مبدا" اجرای عملیات فوق استفاده می گردید. پلان پروازی بدین قرار بود که چهار فروند اف-۱۰۵ می بایست از دو پایگاه هوایی تایلند به نام‌های کورات و تاخلی باید برخاسته  و بر فراز دلتای مکونگ  سوختگیری می‌کردند و با عبور از لائوس به سوی جنوب پل تان هوآ پرواز می‌کردند. بمب افکن‌ها باید پرواز خود را به سوی شرق ادامه می‌دادند تا به خلیج تونکین  برسند.

 

 

جنگنده - بمب افکن F-100

 

`

 

پرنده شناسایی RF-101

 

عملیات در تاریخ سوم آوریل ۱۹۶۵ آغاز شد. ۱۶ فروند اف-۱۰۵ هر کدام یک جفت موشک AGM-12 زیر بال‌های خود حمل می‌کردند. این نخستین باری بود که یک موشک هدایت دقیق که با امواج رادیویی و جوی استیک کنترل می‌شد به کار گرفته می‌شد. سروان بیل مایرهولت مشاهده کرد که موشک به سرعت به سوی پل روانه شد و ظاهراً برخورد خوبی به هدف داشت، ولی هنگامی که دود حاصل از انفجار از فضای اطراف پل پاک شد، معلوم شد که هیچ خسارت قابل مشاهده‌ای به پل وارد نیامده. سر جنگی ۱۱۰ کیلوگرمی موشک ، این سازهٔ غول آسا را فقط نیم سوز کرده بود. خدمه پروازی نیز همواره با دلخوری و به کنایه می‌گفتند که تاثیر موشک بولپاپ روی آروارهٔ اژدها مانند تاثیر گلولهٔ ساچمه‌ای بر روی تانک شرمن است.

سایر پرنده های اف-۱۰۵های دیگر هر کدام سه تن  مواد منفجره  در قالب بمب‌های ۳۴۰ کیلوگرمی حمل می‌کردند که میزان آن بیشتر از مواد منفجره‌ای بود که بمب افکن های B-17 در جنگ جهانی دوم بر روی برلین فرو ریختند.نخستین سری از بمب‌ها به خاطر باد جنوب غربی نیرومندی که وزیدن گرفته بود از مسیر منحرف شد. لیدر دستهٔ آخرین پرواز سروان کارلایل اسمیتی هریس بود. دستهٔ پروازی او موفق شد که جاده و روساخت پل را مورد اصابت قرار دهد. مجموعاً ۳۲ موشک بولپاپ و ۱۲۰۰ بمب به سوی پل پرتاب شد، ولی پل فرو نیفتاد و فقط آسیب‌های جزئی دید و رفت‌وآمد از روی پل فقط برای چند ساعت متوقف شد. این تنها نتیجهٔ این یورش به پل بود که به بهای سرنگونی یک فروند اف-۱۰۰ با خلبانی ستوان جرج اسمیت که وظیفه بمباران آتشبار ضدهوایی دشمن را به عهده داشت و یک فروند آراف-۱۰۱ که وظیفهٔ ارزیابی آسیب‌های وارده را بر عهده داشت گردید.پرنده اف-۱۰۵ ریسنر نیز که  با آتش زمینی ویتنامی‌ها مورد اصابت واقع شده بود شده بود، علیرغم  وجود دود در کابین ، پس از اتمام حمله به سلامت به پایگاه هوایی دانانگ بازگشت.

 

 

 

 

 

جنگنده -رهگیر MIG-17 PF

 

برای مقابله با حملهٔ آمریکایی، نیروی هوایی ویتنام چهار فروند MIG-17 PF را در ساعت ۹:۴۷ دقیقه از پایگاه هوایی نویبای به پرواز درآوردند. نقشه این بود که دو فروند نخست نقش طعمه را ایفا کرده وبه محض جلب شدن هواپیماهای آمریکایی به این دو طعمه ، دو فروند باقی مانده ، اقدام به سرنگونی پرنده های مهاجم نمایند . با این حال ، دو فروند دوم هنگامی که لیدر آنها خلبان  فام نگوک لین متوجه شد که رهگیرهای F-8 E جمعی ناو هواپیمابر یو اس اس هنکاک ، پوشش عملیات را به عهده دارند نتوانستند وارد منطقه شده  و در حقیقت ماموریت آنها با شکست مواجه گردید . اما خلبان  فام نگوک لین ناگهان با یک پرنده آمریکایی مواجه گردید و از ارتفاع تقریباً ۱۰۰۰ پایی شیرجه رفت و در ارتفاع ۷۰۰ پایی آغاز به شلیک کرد. دوربین اسلحهٔ او شعله ور شدن یک اف-۸ را نشان داد و او سرنگون شدن اف-۸ را گزارش کرد.اما بر خلاف گزارش های ارتش ویتنام شمالی و بر اساس  گزارش نیروی دریایی آمریکا ، همهٔ F-8 ها از عملیات بازگشتند، ولی یکی از آنها به خلبانی ستوان اسپنسر تامس ، آنقدر آسیب دیده بود که مجبور شد به دانانگ تغییر مسیر بدهد و هنگام فرود از بین رفت. این پیروزی لن نه تنها نخستین پیروزی هوایی میگ-۱۷های نیروی نیروی هوایی خلق ویتنام بود، بلکه نخستین پیروزی هوایی در جنگ ویتنام نیز بود. نیروی دریایی آمریکا همچنین سرنگونی یک فروندA-4اسکای هاوک به خلبانی ستوان ودن در رویارویی با آتشبار پدآفند هوایی ویتنام را در جریان تهاجم فوق تایید نمود.

عملیات ماه کارولینا :

در ماه مه ۱۹۶۶ ، یک حملهٔ مبتکرانه به وسیلهٔ نیروی هوایی آمریکا در قالب عملیاتی به نام عملیات ماه کارولینا برای نابودی پل فوق طرح ریزی گردید . در این نقشه یک سلاح جدید مورد استفاده قرار گرفت ، که این سلاح در حقیقت  یک مین مغناطیسی بزرگ بود که می بایست بر روی رودخانه انداخته شود تا این که به زیر پل رسیده و پس از رسیدن به هدف ، حسگرهای مغناطیسی مین‌ها آنها را منفجر کرده تا پل را برای همیشه ویران کند. اما تنها هواپیمایی که به اندازه کافی بزرگ بود تا بتواند این مین‌ها را حمل کند هواپمای ترابری هرکولس بود،بنابراین تصمیم گرفته شد تاعملیات در شب انجام شود تا احتمال مورد اصابت قرار گرفتن پرنده  کمتر شود.

 

 

طرح مفهومی از مین های مغناطیسی مورد استفاده در عملیات ماه کارولینا

 

 

در شبانگاه ۳۰ مه نخستین سی-۱۳۰، پنج مین را پرتاب کرد. بعدها یکی ازاسرای  ویتنامی اعتراف نمود که ۴ تا از ۵ مین زیر پل منفجر شدند، ولی نتوانستند آسیب جدی به پل وارد کنند. ولی آمریکایی‌ها که این موضوع را نمی‌دانستند با پروازهای شناسایی روی پل دریافتند که پل هنوز پابرجا است. بنابراین یک حمله مجدد با خدمه متفاوت برنامه ریزی گردید. این حمله دوم فاجعه بار بود. سی-۱۳۰ مورد اصابت قرار گرفت و سرنگون شد و همهٔ کروی آن کشته شدند. فانتومی که برای عملیات ایذایی و منحرف کردن توجه ویتنامی‌ها در آن حوالی در حال انجام عملیات بود نیز سرنگون شده و خدمه آن ناپدید شدند.

 

برنامه ریزان نظامی نیروی هوایی ایالات متحده در ابتدا گمان می نمودند که رمز اصلی موفقیت آنها ، اجرای صحیح عنصر غافلگیری است ، بنابراین در 11 اوت 1967، با رعایت سخت گیرانه حفاظت اطلاعات ، 36 فروند جنگنده اف-105 بصورت شیرجه ای به پل مذکور حمله نمودند . هر هواپیما دو بمب 1360 کیلویی را پرتاب کرده و در نتیجه  سه دهنه پل فرور یخت و تمامی هواپیماها به سلامت بازگشتند ولی ویتنامی ها تا ماه اوت همان سال بسرعت پل را تعمیر کرده و مورد استفاده قرار دادند .

 

در 21 اکتبر 1968 ، مجددا" یک حمله هوایی دیگر توسط 21 فروند تاندرچیف علیه تان هوا صورت گرفت ، اما در کمتر از یک ماه پل مذکور دوباره قابل استفاده گردید . در دسامبر همان سال دو حمله سنگین که بر رویهم بیش از 50 سورتی پرواز می گردید ، علیه این هدف صورت گرفت که منجر به انهدام 5 دهنه آن شد . در این سری حملات ، بیش از 17 فروند هواپیمای آمریکایی ساقط شدند ولی پس از مدتی پل بازسازی و قابل بهره برداری گردید .

 اما  این پل یک هدف دائمی برای ارتش آمریکا بشمار می آمدوطیف متنوعی از انواع مختلف هواپیماها شامل  A-3 اسکای واریور ،A-4 اسکای هاوک ، A-6 اینترودر، فانتوم ها  و کروسیدرها در حمله به این پل شرکت داشتند و تسلیحات متنوعی نیز برای نابودی این پل  نظیر موشکهای هوا به زمین AGM-62 بکار گرفته شد ،ولی هیچکدام دقت و نیروی لازم برای نابودی دائم پل نداشتند. هر زمانی که رفت‌وآمد روی پل مختل می‌شد ویتنامی‌ها به سرعت خسارات وارده را ترمیم می‌کردند و ارتش ایالات متحده نیز مجبور می گردید تا برای نابودی این پل ، مجددا" به آن حمله نماید .

 

 

 

 

حمله نهایی :

در طول چهار سال بعد ، یعنی تا سال 1972، پل فوق به حال خود رها گردید ، اما با شدت یافتن مجدد درگیری ها ،این هدف بار دیگر بعنوان یک اولویت راهبردی در صدر ماموریتهای نیروی دریایی و هوایی ایالات متحده قرار گرفت .

اما این بار به لطف پیشرفت های فناورانه ، بویژه ظهور مهمات هوشمند نسل نخست ، وقایع به گونه ای متفاوت پیش رفت . در تاریخ ۲۷ آوریل 1972، 16 فروند فانتوم از وینگ هشتم تاکتیکی با استفاده از نسل نخست بمب های سقوط آزاد هوشمند و با اجرای یک شیرجه ملایم ، حملاتی را بر روی پل مزبور اجرا نمودند. چهار فروند هواپیمای پیشرو ، هر کدام به دو تیر بمب هدایت الکترو اپتیکی (EOGB)   به وزن 907 کیلوگرم  و 12 فروند هواپیمای بعدی نیز هریک به دو بمب هدایت لیزری (LGB) به وزن 908 کیلوگرم حمل می نمودند و در کنار آنها ، یک فانتوم نیز در هر جفت به یک غلاف نشانه گذار لیزری پیونایف (PAVE KNIFE) مجهز می بود .

 

Y

 

غلاف هدایت لیزری AVQ-10 PAVE KNIFE

 

 

مهمات AGM-62 WALLEYE

 

 

لحظاتی پس از اصابت مهمات لیزری به پل تان هوا ، شدت خسارت به خوبی قابل مشاهده است .

 

 

با وجود چنین تجهیزاتی ، نیروی هوایی ایالات متحده برای نخستین بار در تاریخ استفاده از مهمات هوشمند ، موفق شد تا در یک حمله ، بخش بزرگی از پل را منهدم نماید ، بطوریکه دیگر امکان بازسازی آن وجود نداشت . در این حمله ، بمب های لیزری بهتر عمل نمودند و با چندین اصابت مستقیم ، به یکی ازدهانه ها آسیب زدند که موجب فرو ریختن آن گردید . برای تکمیل نابودی پل حملهٔ دومی در تاریخ ۱۳ مه برنامه ریزی شد. در حملهٔ دوم ۱۴، فانتوم مسلح به  مهمات ۹۱۰ کیلوگرمی  لیزری شرکت داشتند. فانتوم‌ها پایهٔ مرکزی پل را هدف قرار دادند. این بار نیز حمله موفقیت آمیز بود و پل کاملاً بلا استفاده شد، ولی فرماندهی نیروی هوایی  هنوز راضی نشده بود و دستور آخرین حمله را صادر کرد. آخرین حمله در تاریخ ۶ اکتبر1972 انجام شد. این بار چهار فروندA-7  نیروی دریایی از ناوهواپیمابر USS AMERICA برخاستند. دو فروند از ای-۷ها که مسلح به مهمات ۹۱۰ کیلوگرمی وال آی و دو فروند دیگر مسلح به بمب‌های چندمنظورهٔ MK-84 بودند ، در یک حملهٔ همزمان پایهٔ غربی مورد اصابت قرار داده و آن را  به دو نیم کردند . پس از این حمله پل تان هوا به عنوان یک هدف کاملاً نابود شده در نظر گرفته شد و از فهرست هدف‌ها حذف گردید.

 

منابع :

 

1- ویکی پدیا

2- صنایع هوایی ، سال سیزدهم - شهریور 1382- شماره 147

3-THE TALL OF TWO BRIDGE

4- F-105 TUNDERCHIFE - SCHIFER MILITARY HISTORY

5-  تاکتیکهای سرکوب پدافند هوایی (SEAD) - نیروی هوایی ایالات متحده ، 1995 ( ترجمه شده توسط اینجانب  1391)(منتشر نشده )

6-AIR POWER AND THE 1972 SPRING INVASION

7-OPERATION LINEBACKER II

 

 

تمام حقوق متعلق به میلیتاری است

:rose: :rose: در صورت برداشت ، بلحاظ عرفی و شرعی ، ذکر منبع الزامی است :rose: :rose:

[PersianKing 1,129]

بسیار عالی و کامل! ممنونم از شما و زحمتی که کشیدید، مطلب بسیار جالبی هم بود... یک مثبت کفایت نمی کرد

 

برام سؤاله اون همه هواپیما رو برای چی فقط و فقط به خاطر یک پل به پرواز درآوردن؟! صد فروند!!! اون کمان99 رو با صد و چهل فروند ایران اجرا کرد و کل عراق رو به ویرانی کشوند و به شوک فرو برد، با همین فانتوم، اینا چرا برای یک پل اینقدر هواپیما در نظر گرفتند؟!؟؟

[MR9 113,717]

بسیار عالی و کامل! ممنونم از شما و زحمتی که کشیدید، مطلب بسیار جالبی هم بود... یک مثبت کفایت نمی کرد

 

برام سؤاله اون همه هواپیما رو برای چی فقط و فقط به خاطر یک پل به پرواز درآوردن؟! صد فروند!!! اون کمان99 رو با صد و چهل فروند ایران اجرا کرد و کل عراق رو به ویرانی کشوند و به شوک فرو برد، با همین فانتوم، اینا چرا برای یک پل اینقدر هواپیما در نظر گرفتند؟!؟؟

 با سلام

ضمن تشکر از شما ، در ارتباط با پرسش جنابعالی باید گفت که نه تنها در جریان جنگ ویتنام ، بلکه در جنگ جهانی دوم نیز بواسطه با اهمیت بودن  بعضی از پل ها ، طرفهای درگیر حاضر بودند تا با تحمل تلفات بالا ، چنین پل هایی را از میان ببرند. مثلا" در اواخر جنگ یعنی زمانی که آمریکایی ها پل معروفی را بر روی راین تصرف کردند ( فکر کنم اسم پل لودندورف  بود ) لوفت وافه با استفاده از میستل ها ( جنگنده مسراشمیت 109 یا اف دبلیو190+ نمونه تغییر یافته از بمب افکن هینکل 111) بیش از 120 سورتی پرواز برای نابودی آن انجام دادند ولی زمانی موفق شدند که آمریکایی ها به اندازه کافی نیرو  به این سمت راین منتقل نموده و حتی از پل های شناور بیشتری استفاده نموده بودند .

 

اصولا" ماهیت نیروی هوایی بعنوان یک نیروی سیال در صحنه نبرد این امکان را در اختیار طراحان نظامی می گذارد تا با طرح ریزی یک پلان صحیح + وجود خلبانان ماهر ، اهداف را بارها مورد اصابت قرار دهند تا از یک طرف روحیه مدافعان را تخریب و از سوی دیگر شریان های حیاتی دشمن را از میان ببرد . پل فوق الذکر هم بدلیل قرار داشتن میان هانوی (پایتخت ) و هایفونگ ( تنها بندر ویتنام شمالی ) که تنهاراه دریافت تدارکات و پشتیبانی از سایر کشورها بود اهمیت داشت .

[PersianKing 1,129]

فرمایش شما در برنامه ریزی برای سورتی های پروازی متعدد و متوالی تا نیل به هدف نهایی، متین هست ولی سؤاله من اینه که مگر «یک» پل، چه حجم حمله و هواپیما و مهمات نیاز داشته؟!! صد فروند!! حتی بر فرض فناوری قدیمی و بازدهی پایینِ هواپیماهای اون دوران و حمل تنها دو تن مهمات مفید برای حمله به پل، میشه معادل حدوداً 80-170 تن مهمات(با درنظر گرفتن هواپیمای سوخترسان و رهگیر)!! این رقم خیلی خیلی زیاده!

[Arash 7,048]

مستندی از این اتفاق پخش شد که واقعا زیبا بود

ممنون از این مطلب شما که این موضوع رو دوباره به من یادآوری کرد

 

 

فرمایش شما در برنامه ریزی برای سورتی های پروازی متعدد و متوالی تا نیل به هدف نهایی، متین هست ولی سؤاله من اینه که مگر «یک» پل، چه حجم حمله و هواپیما و مهمات نیاز داشته؟!! صد فروند!! حتی بر فرض فناوری قدیمی و بازدهی پایینِ هواپیماهای اون دوران و حمل تنها دو تن مهمات مفید برای حمله به پل، میشه معادل حدوداً 80-170 تن مهمات(با درنظر گرفتن هواپیمای سوخترسان و رهگیر)!! این رقم خیلی خیلی زیاده!

 

این رو در نظر بگیرید که در اون سالها مهمات سنگر شکن و یا فیوز های تاخیری قابل اعتماد نبوده

 

مثلا یادمه در خاطراتی از جلبان های فانتوم مون خوندم ، هواپیمای ایرانی برای زدن ( یادم نیست کجا ) بلند میشن و میرن به سمت هدف ولی هدف رو پیدا نمیکنند بعد در حال برگشت چون نشستن با بمب های فعال خیلی خطرناکه تصمیم میگیرند که یک پل رو بزنند از 4 بمب رها شده از خلبان لیدر 2 بمب به پل میخوره ولی در همون خاطرا خود خلبان میگه میدونستم به خاطر نوع بمب ها اتفاق خواصی برای پل نمی افته

بر عکس وقتی فانتوم های ما برای زدن پل ها بلند میشدند دو فروندی میرفتند و نه این همه چون بمب هایی که حمل میکردند مخصوص زدن همچین هدف هایی بود

[MR9 113,717]

فرمایش شما در برنامه ریزی برای سورتی های پروازی متعدد و متوالی تا نیل به هدف نهایی، متین هست ولی سؤاله من اینه که مگر «یک» پل، چه حجم حمله و هواپیما و مهمات نیاز داشته؟!! صد فروند!! حتی بر فرض فناوری قدیمی و بازدهی پایینِ هواپیماهای اون دوران و حمل تنها دو تن مهمات مفید برای حمله به پل، میشه معادل حدوداً 80-170 تن مهمات(با درنظر گرفتن هواپیمای سوخترسان و رهگیر)!! این رقم خیلی خیلی زیاده

 

در یک پاراگراف ،شبکه پدافند هوایی مستقر در اطراف پل چند لایه بود ( اگر اشتباه نکنم ، چهار لایه ) ، خوب برای عبور از چنین شبکه ای متراکم که حداقل به12 تا 20 لانچر سام-2 ، بیش از 60 قبضه توپ ضد هوایی اس-60 و بعدها  موشکهای سام-3 ، نیاز به هواپیماهای بمب افکن ، هواپیماهای مسلح به مهمات ضد رادار ( شرایک / استاندارد ) ، پرنده های مجهز به چف ( در آن زمان و در نیروی هوایی ایالات متحده برای اسکورت گروه های بمب افکن از فانتوم هایی که مخصوصا" فقط به مخازن حاوی چف مجهز بودند در یک مرحله بعد از پرنده های ضد رادار استفاده میشد ) ، فانتوم های مسلح به موشکهای هوابه هوا برای اجرای ماموریتهای MIG CAP ، پرنده های جاسوسی سیگنالی ، و حتی زمانی که بمب افکن های بی-52 ماموریت بمباران را برعهده داشتند ، پرنده های سنگین اخلالگر EB-66 ، پرنده های EC-121 و در نهایت پرنده های شناسایی RF-4 جهت شناسایی مواضع دشمن پس از اجرای عملیات بمباران و سر آخر حداقل چهار فروند KC-135  نیاز بود .

 

خوب مشاهده می فرمایید حجم بزرگی از هواپیما ها برای اجرای فقط یک حمله . واین چیزی نیست جز متراکم بودن پدافند هوایی ، سخت بودن انهدام یک پل از ارتفاع بالا و وجود عوامل دیگر نظیر استرس بیش از حد خدمه پرواز بدلیل ترس از مورد اصابت واقع شدن .

 

به جدول زیر که بخشی از مجموعه  ترجمه شده توسط بنده در ارتباط با تاکتیکهای سرکوب پدافند هوایی است دقت فرمایید

 

 

 

این لیست هواگردهایی است که توسط آتش پدافند ویتنام شمالی ساقط شده است . این آمار نشان دهنده این است که ارتش ایالات متحده برای از میان بردن زیر ساختهای ویتنام شمالی تا چه اندازه به نیروی هوایی وابسته بوده و تا چه اندازه دچار تلفات شده است .

 

در ضمن مشکل ایالات متحده تا قبل از سال 1972 و ظهور مهمات هدایت دقیق همین بود ، یعنی حملات انبوه ولی فاقد نتیجه ( 48 فروند تلفات فقط برای حمله به این پل ) ولی فقط دو حمله با مهمات هدایت دقیق موجب نابودی پل گردید .

 

اگر بازابهامی بود در خدمت هستم :rose: :rose:

[maverick100 1,188]

ممنون از مطلبتون

 

فکر کنم این تصویر ، منظورتون اف 101 بوده که سهوا اشتباه شده :)

 

http://gallery.military.ir/albums/userpics/10284/RF-101_15_Phu_Cat.jpg

[MR9 113,717]

ممنون از مطلبتون

 

فکر کنم این تصویر ، منظورتون اف 101 بوده که سهوا اشتباه شده :)

 

http://gallery.military.ir/albums/userpics/10284/RF-101_15_Phu_Cat.jpg

متشکرم از نکته سنجی دقیق شما - تصحیح شد RF-101

[PersianKing 1,129]

 

 

اگر بازابهامی بود در خدمت هستم :rose: :rose:

بسیار عالی! ممنون از توضیح کامل و مبسوطتون...

[MR9 113,717]

بسیار عالی! ممنون از توضیح کامل و مبسوطتون...

 

اختیار دارید برادر عزیز - این حداقل کاری بود که بنده قادر بودم انجام دهم . درحقیقت ، در مقابل اطلاعات ارزشمندی که تا کنون  از سایر عزیزان یاد گرفتم ، این تاپیک چیزی بحساب نمی آید :rose: :rose:

[WorldMaster 69]

سوال من اينه كه در ان زمان امريكا داراي موشكي مشابه فاتح١١٠ نبود؟
چون خرج چند موشك مانند فاتح از اين لشكر كشي هوايي قطعا كمتر است
هم هدف ثابت بود و هم ضد موشكي وجود نداشت
مي شد به راحتي از ويتنام جنوبي شليك بشود

[MR9 113,717]

سوال من اينه كه در ان زمان امريكا داراي موشكي مشابه فاتح١١٠ نبود؟
چون خرج چند موشك مانند فاتح از اين لشكر كشي هوايي قطعا كمتر است
هم هدف ثابت بود و هم ضد موشكي وجود نداشت
مي شد به راحتي از ويتنام جنوبي شليك بشود

با سلام

 

 اصولا" مشکل ایالات متحده هم همین بود . سازمان رزم ایالات متحده برای مقابله با دشمنی نظیر اتحاد شوروی ایجاد و برنامه ریزی شده بود و نه کشوری ضعیف و کوچک نظیر ویتنام شمالی سابق . از سوی دیگر شلیک موشک ، آن هم در نزدیکی خاک چین کمونیست و شوروی ، آن هم در اوج جنگ سرد اصلا" کار عاقلانه ای نبود و موجب تحریک شدن بیش از حد چینی ها و روس ها می گردید . حتی طرح ریزی ماموریت های بمباران در نزدیکی مرزهای چین با وسواس زیادی صورت می گرفت و طراحان وخلبانان  دقت می کردند تا در جریان ماموریت ها وارد خاک چین نشوند .

چنانکه در جریان همین جنگ حداقل 2 فروند EB-66 و 2 فروند A-6 اینترودر بدلیل خطا در جهت یابی !!! وارد خاک چین شده و توسط پدافند همیشه آماده ارتش چین ساقط و خلبانان آن نیز کشته یا به اسارت در آمدند .

در ضمن در آن زمان موشکهای سوخت جامد (حداقل براساس اطلاعات من ) به این صورت فراگیر نشده بود و موشکها عمدتا" سوخت مایع بودند و می دونید که موشک سوخت مایع چه دردسرهایی دارد . بنابراین به جای صرف هزینه برای شلیک موشک ، راه حل ساده تر و کم هزینه تر ( البته به نسبت ) بمباران هوایی در دستور کار  قرار گرفت .

[hammed 361]

باز هم مثل همیشه گل کاشتید جناب MR9

در تکمیل فرمایشات شما باید بگم که در اون برهه از تاریخ تمامی موشکها و راکتهای تاکتیکی ایالات متحده مجهز به کلاهک هسته ای بودن.

[Marine101 2,788]

مسئله ی نقطه زنی موشک های بالستیک و آن زمان! از قلم اوفتاد... :)

[Stuka 8,826]

آلمانی سابقه شلیک موشک v-2 رو به پل Ludendorff Bridge ک روی رودخانه راین که توسط آمریکایی ها اشغال شده بود رو دارند. موشک نزدیک پل برخورد میکنه و چند روز بعد پل ناگهانی فرو میریزه.