نبرد ناو یو اس اس واشینگتن

[rezatizi 11,709]

به نام خدا

 

 

 

 

 

شرح:

 

نبردناو یو اس اس واشینگتن یکی نبردناوهای برجسته نیروی دریائی آمریکا در جنگ دوم جهانی بود که به نام ایالت چهل و دوم آن کشور نامگذاری شد. این نبردناو مجهز به 9 توپ اصلی 410 میلیمتری مدل مارک 6 و 20 توپ ثانویه 380 میلیمتری و نیز 16 توپ ضدهوائی 28 میلیمتری بود.

در سال 1942 نبردناو واشینگتن به عنوان کشتی فرماندهی ناوگان ششم نبردناوها به فرماندهی آدمیرال جان ویلیام ویلکاکس انتخاب شد که فرماندهی تمام نبردناوهای مستقر در حوضه آتلانتیک را برعهده داشت. در این زمان واشینگتن و نبردناو نورث کارولینا ماموریت یافتند تا ناو هواپیمابر هورنت را اسکورت نمایند. در 26 ماه مارس به عنوان کشتی فرماندهی نیروی عملیات 39 انتخاب شد و به همراه کشتی های جنگی USS WASP و WICHITA و TUSCALOOSA به خدمت در پرتلند در ایالت مین (MAIN) پرداخت. در همین سال نبردناو واشینگتن ماموریت یافت تا به منظور ارتقای ناوگان ساحلی انگلستان که به منظور تعقیب کشتی تیرپیتز بنادر انگلستان را تخلیه کرده بودند، به آن حدود برود و سپس زمانی که عملیات ایرون کلاد (IRONCLAD) به منظور تصرف ماداگاسکار آغاز شد نبردناو واشینگتن مجددا این ماموریت را دریافت نمود که در سواحل انگلستان باقی بماند.

در 27 مارس 1942 در حالی که گروه اعزامی ماموریت داشت به سوی اسکاپا فلو حرکت کند، آدمیرال جان ویلیام ویلکاکس به دلیل یک موج سهمگین به دریا سقوط نمود هواپیماهای برخاسته از کشتی WASP به منظور یافتن او به پرواز در آمدند چندین تیوپ نجات به آب انداخته شد. یکی از خدمه یک ناوشکن به نام WILSON یک جنازه را دید که به صورت دمر بر روی آب قرار گرفته بود اما به دلیل شرایط بد آب و هوائی امکان بیرون کشیدن جنازه از آب فراهم نشد. بعدها دیکشنری ناوگان دریائی آمریکا نوشت که یک عقیده این است که او احتمالا دچار عارضه قلبی شده بود. پس از بی نتیجه بودن عملیات جستجو آدمیرال روبرت. سی گیفن فرمانده ناو ویچیتا به عنوان فرمانده گروه اعزامی انتخاب شد و گروه به سوی اسکاپافلو به حرکت خود ادامه داد و در 4 آوریل 1942 به آنجا رسید. در آنجا آنها به ناوگان ساحلی انگلستان تحت هدایت آدمیرال جان. سی تاوی که در نبردناو مشهور KING GEORGE V (شاه جورج پنجم) پیوستند و برای مدت یک ماه در مانورها و تمرین های نظامی شرکت نمودند.

در 28 ماه آوریل نبردناو واشینگتن رهسپار عملیات گردید. در این عملیات واشینگتن به همراه نبردناو ویچیتا و توسکالوسا و 4 ناوشکن آمریکائی دیگر و نیز نبردناو جورج پنجم و VICTORIOUS و KENYA و 6 ناوشکن انگلیسی ماموریت یافتند یک کاروان دریائی به نام PQ-15 را به مقصد بندر مورمانسک روسیه اسکورت نمایند. این اولین ماموریت مشترک ناوگان دریائی آمریکا و انگلستان بود. در 1 ماه می زمانی که نبردناو جورج پنجم به شکلی تصادفی با ناوشکن پنجاب برخورد نمود نبردناو واشینگتن که دقیقا پشت سر جورج پنجم درحال حرکت بود نیز نتوانست خود را کنترل نماید و با یک ناوشکن برخورد نمود که در نتیجه آن برخورد ناوشکن صدمه دیده غرق شد و واشینگتن نیز صدمه دید. در این برخورد بعضی از تاسیسات کشتی مانند سامانه کنترل آتش و رادار توپهای اصلی واشینگتن صدمه دید. خسارت در جروج پنجم از این نیز بیشتر بود و سینه کشتی آنچنان آسیب دید که ضرورت یافت خدمه آن به یک ناوشکن منتقل شوند تا کشتی مورد تعمییر قرار گیرد.

کشتی های آمریکائی مجبور به ترک گروه گردیدند تا به جزیره هاوالفور بروند و تجهیزات حمل شده توسط خود را در کشتی باری MIZAR تخلیه نمایند در 15 ماه می این گروه به همراه تعدادی از اعضای گروه انگلیسی منطقه را ترک نمودند و در 3 ژوئن به اسکاپافلو وارد شدند. در 4 ژوئن واشینگتن تحت فرماندهی نیروی دریائی متفقین در اروپا قرار گرفت که فرمانده آن دریادار هارولد راینسفورد استارک بود. او یک سرفرماندهی موقت تشکیل داد و در 7 ژوئن جورج ششم پادشاه انگلستان از کشتی واشینگتن بازدید نمود.

یک ماه بعد واشینگتن در اقیانوس اطلس شمالی مستقر شد تا پوششی برای رفع خطراتی که از جانب کشتی های جنگی خطرناک آلمانی مانند تیرپیتز باشد و کاروانهای دریائی PQ-16 و PQ-17 را از خطر حمله آنان حفظ نماید اما PQ-17 به معنای واقعی با فاجعه مواجه شد یک سلسله رخدادهای پشت سرهم باعث شد وزارت دریاداری دستور پراکندگی کاروان را در 4 جولای صادرنماید. این دستور اشتباه اشعار میداشت که نبردناو تیرپیتز نزدیک گروه قرار دارد در حالی که تیرپیتز در اسکورت رزمناو سنگین آدمیرال هایپر و 6 ناوشکن در شمال نروژ قرار داشت. تنها 13 کشتی از 34 کشتی گروه PQ-17 موفق شد به روسیه برسد و مابقی یا توسط زیردریائی های آلمانی و یا توسط بمب باران لوفت وافه غرق شدند. اندک مدتی پس از این افتضاح واشینگتن به آمریکا فراخوانده شد و در بندر بروکلین مورد تعمییر قرار گرفت. در 23 آگوست 1942 واشینگتن به همراه سه ناوشکن دیگر با عبور از نیویورک خارج شد و پس از عبور از کانال پاناما به سوی غرب به مسیر خود ادامه داد و وارد حوزه پاسفیک گردید. این کشتی در 14 سپتامبر وارد بندر نوکوثه آلوفا پایتخت کشور کوچک تونگا گردید و از سوی آدمیرال ویلیس. ا. لی. جر فرمانده نیروی آبی خاکی شماره 17 به عنوان کشتی فرماندهی انتخاب گردید و وظیفه داشت از ناو هواپیمابر هورنت محافظت نماید.

 

جزیره تونگا در پاسفیک

 

 

 

واشینگتن در نبرد جزایر سلیمان و نبرد گوادال کانال شرکت فعال نمود. در این زمان با حمله ژاپن به دو ناو هواپیمابر WASP و HORNET تنها یک ناو هواپیمابر به نام ENTERPRISE عملیاتی بود. در جریان نبرد گوادال کانال آدمیرال ایساروکو یاماموتو فرمانده مشهور ژاپنی تلاش نمود تا فرودگاه مشهور هندرسون را تصرف نماید اما با پایداری ارتش آمریکا شکست خورد و تلفاتی سنگین را متحمل شد. در جریان این تهاجم واشینگتن به سوی ناوشکن شیکینامی شلیک نمود که این شلیکه موجب هیچ گونه خسارتی نگردید ولی آدمیرال شیناتورو هاشیموتو فرمانده ژاپنی دستور داد ناوهای شیکینامی و سندائی در پس پرده ای از دودِ استتار عقب نشینی کنند.



عملیات در اطراف جزیره ساوو - یو اس اس واشینگتن - 14 و 15 نوامبر 1942



در آوریل 1943 نبردناو واشینگتن در سواحل کالدونیای نو به عنوان کشتی فرماندهی آدمیرال لی به خدمت مشغول شد و در جریان نبرد جزایر سلیمان به عنوان کشتی محافظت کننده از ناوهای هواپیمابر خدمت نمود و در 28 ماه می 1943 در بندر پرل هاربور مورد تعمییر و سرویس قرار گرفت.

 

 

دو تصویر از موقعیت پرل هاربور در اقیانوس آرام

 

 

 

در جنگ جزایر مارشال در 20 نوامبر 1943 واشینگتن به همراه 2 نبردناو دیگر و 8 ناوشکن وظیفه حراست و مراقبت از 2 ناو هواپیمابر آمریکائی را برعهده داشت ولی تقریبا هیچ آسیبی ندید. در 1 فوریه 1944 واشینگتن در یک عملیات شبانه با کشتی ایندیانا برخورد نمود و این تصادف منجر به تعمییر هر دو کشتی گردید. در ماه ژوئن 1944 واشینگتن در نبرد جزایر ماریان تحت هدایت آدمیرال لی شرکت نمود. در این حمله جزایر تینیان، گوام، روتا و پاگان مورد حمله قرار گرفتند. در این عملیات ناوگان تحت هدایت آدمیرال لی دستور یافتند نیروهای ارتش ژاپن در ساحل را گلوله باران نمایند و در 15 ژوئن نیز نیروهای تحت امر آدمیرال میتسشر جزایر ایوجیما و چیچی جیما و هاها جیما مورد حمله قرار دادند. در 18 ژوئن آدمیرال مشهور ژاپنی به نام جیسابورا اوزاوا با نیروی تحت فرمالندهی خود که به ماهی پرنده (FLYING FISH) مشهور بود به نیروی تحت امرش دستور داد به دریای فیلیپین وارد شوند.



جیسابورا اوزاوا فرمانده ارتش ژاپن در نبرد دریای فیلیپین



از دیگر سو آدمیرال رایموند اسپرانس فرمانده ناوگان پنجم دریائی آمریکا از آرایش ارتش ژاپن به نقشه آنان پی برد و این مسئله موجب شد یک آرایش دفاعی از کشتی های جنگی آمریکا بر گرداگرد ناوگان لجستیکی آن کشور ایجاد شود نبردناو واشینگتن و 6 نبردناو دیگر و 4 رزمناو سنگین به همراه 14 ناوشکن پوشش محافظتی لازم را برای ناوگان لجستیکی فراهم نمودند.



رایموند اسپرانس فرمانده ارتش آمریکا در جنگ دریای فیلیپین



در 19 ژوئن هواپیماهای ژاپنی برخاسته از ناوهای هواپیمابر آن کشور و نیز هواپیماهای برخاسته از فرودگاه های مستقر در جزایر اطراف به کشتی های آمریکائی حمله کردند آتش سهمگین ناوهای محافظ به همراه پرواز هواپیماهای شکاری آمریکائی یک دفاع جانانه را به وجود آورد که موجب تلفات سنگین هوائی ژاپن گردید. این تلفات بالا موجب شد از آن حمللات با عنوان شکست بزرگ دریای نام برده شود. این تهاجم در 4 موج انجام شد و از 373 هواپیمای شرکت کننده در آن فقط 130 هواپیما بازگشتند. علاوه بر آن تعداد 50 هواپیمای بمب افکن ژاپنی برخاسته از جزیره گوام نیز در این تهاجم نابود شد. در این عملیات بیش از 930 هواپیمای آمریکائی شرکت داشتند که 29 فروند از این تعداد ساقط شدند و یک کشتی نیز از نیروی آبی خاکی آدمیرال میتسشر غرق شده بود. در 10 اکتبر 1944 نبردناو واشینگتن با شلیک توپهای سنگین خود اوکیناوا را مورد حمله توپخانه ای خود قرار داد و در 21 اکتبر همان سال در نبرد دریای ویسایان شرکت کرد. متعاقب آن در جنگ سایگون و هنگ کنک و کانتون و جزایر هاینان حضور یافت.

در فاصله 9 تا 22 فوریه سال 1945 نبردناو واشینگتن در حمله به ایوجیما با شلیک توپهای خود آتش پشتیبانی لازم برای پیاده شدن نیروهای آمریکا در آن جزیره را فراهم نمود و استحکامات و سنگرهای نیروهای ژاپنی و سایر تاسیسات آن جزیره را ویران نمود. در تاریخ 25 فوریه نیز در حمله به توکیو شرکت کرد و در سپس در تاریخ 18 و 19 مارس نبردناو واشینگتن پوشش لازم برای ناوهای هواپیمابر به منظور حمله هوائی به فرودگاه ها و تاسیسات جزیره کیوشو را فراهم نمود و در 1 ژوئن 1945 پس از مدتها شرکت مستمر در عملیات جنگی به خلیج سان پدرو در لیت عزیمت نمود و در 6 ژوئن به گوام و سپس به پرل هاربور عزیمت نمود و پس از تسلیم ژاپن در 15 آگوست، آخرین ماموریت نبردناو واشینگتن حضور در خلیج توکیو در مراسم تسلیم ژاپن در 2 سپتامبر 1945 بود.

دو تصویر از روز 2 سپتامبر 1945 که خبر تسلیم ژاپن اعلام شد



سپس نبردناو واشینگتن به بندر سنت پدرو در کالیفرنیا رفت و مورد تعمییر قرار گرفت و در 6 اکتبر به فرماندهی آدمیرال فردریک شرمن به کانال پاناما عزیمت نمود و به پنسیلوانیا رفت و در مراسم روز نیروی دریائی در 27 اکتبر شرکت نمود.
 

 

 

 

یو اس اس واشینگتن در بندر بالبوا در پاناما - اکتبر 1945



در 2 نوامبر 1945 در عملیات قالی جادوئی که هدف از آن انتقال بیش از 8 میلیون سرباز آمریکائی از اروپا و آسیا به خاک آن کشور بود شرکت کرد و در 22 نوامبر به بندر ساوتمپتون انگلستان وارد شد و پس از سوار کردن 189 افسر و 1.479 سرباز به بندر نیویورک بازگشت. در 27 ژوئن 1947 از شرکت در ماموریت جنگی معاف شد و در ناوگان ساحلی نیویورک در آتلانتیک خدمت کرد و در اواخر دهه 1950 از خدمت معاف شد و در 24 ماه می 1961 فروخته شد و اوراق گردید.

 

 

 

مشخصات

 

 

نام: یو اس اس واشینگتن

تاریخ اقدام به ساخت: 1 آگوست 1939

تاریخ اتمام پروژه: 1 ژوئن 1940

تاریخ اعزام به ماموریت: 15 ماه می 1941

فرجام: فروش و اوراق در 24 ماه می 1961

نوع: نبردناو

ظرفیت: 35 هزار تن

طول: 222 متر

عرض: 33 متر

قدرت پیشرانه: دارای 8 بویلر BABCOCK&WILOX که 4 توربین جنرال الکتریک را با قدرت 121.000 اسب بخار به حرکت درمی آورد.

سرعت: 52 کیلومتر در ساعت

 

 

 

 

منبع

[Arash 7,048]

 

 در 28 ماه آوریل نبردناو واشینگتن رهسپار عملیات گردید. در این عملیات واشینگتن به همراه نبردناو ویچیتا و توسکالوسا و 4 ناوشکن آمریکائی دیگر و نیز نبردناو جورج پنجم و VICTORIOUS و KENYA و 6 ناوشکن انگلیسی ماموریت یافتند یک کاروان دریائی به نام PQ-15 را به مقصد بندر مورمانسک روسیه اسکورت نمایند. این اولین ماموریت مشترک ناوگان دریائی آمریکا و انگلستان بود. در 1 ماه می زمانی که نبردناو جورج پنجم به شکلی تصادفی با ناوشکن پنجاب برخورد نمود نبردناو واشینگتن که دقیقا پشت سر جورج پنجم درحال حرکت بود نیز نتوانست خود را کنترل نماید و با یک ناوشکن برخورد نمود که در نتیجه آن برخورد ناوشکن صدمه دیده غرق شد و واشینگتن نیز صدمه دید. در این برخورد بعضی از تاسیسات کشتی مانند سامانه کنترل آتش و رادار توپهای اصلی واشینگتن صدمه دید. خسارت در جروج پنجم از این نیز بیشتر بود و سینه کشتی آنچنان آسیب دید که ضرورت یافت خدمه آن به یک ناوشکن منتقل شوند تا کشتی مورد تعمییر قرار گیرد.

 

مگه برخورد چقدر شدت داشته ؟  icon_eek  icon_eek  icon_eek

 

 

در 1 فوریه 1944 واشینگتن در یک عملیات شبانه با کشتی ایندیانا برخورد نمود و این تصادف منجر به تعمییر هر دو کشتی گردید. 

مثل اینکه راننده اش کلا تو باغ نبوده  hee_hee  hee_hee  hee_hee

[Commandant 5,641]

مگه برخورد چقدر شدت داشته ؟  icon_eek  icon_eek  icon_eek

 

مثل اینکه راننده اش کلا تو باغ نبوده  hee_hee  hee_hee  hee_hee

 

کشتی هایی با این سایز و تناژ (اون هم ساخته شده با تکنولوژی اون زمان) درگردش کردن بسیار محدود هستن

 

همین الان هم کشتی های عظیم الجثه چندان شعاع حرکتی ندارن و تمام حرکت های ظریف اون ها به کمک یدک کش ها انجام میشه

 

 

کلا در دریانوردی پروتوکل های بسیار سخت گیرانه ای برای عبور و مرور وجود داره که اگه جناب الو باشن بهتر می تونن توضیح بدن

 

زمانی که یک کشتی با این سایز به شاید 3 کیلومتری یک شناور هم سایز خودش هم برسه برای تغییر مسیر دادن دیر باشه و تصادف حتمی باشه (با توجه به زاویه ی قرار گیری شناور ثابت و سرعت شناور در حال حرکت) که این هشیاری دائم خدمه رو میطلبه ، تقریبا تمامی تصادف های دریایی بر اثر کم توجهی خدمه هست

 

در مورد شدت برخورد هم با توجه به وزن چند ده هزار تنی این شناور ها (حتی با وجود توزیع نیرو درون آب) باز هم حتی اگر یک کشتی با سرعت 3 نات هم به کشتی دیگری برخورد کنه ، با توجه به زاویه و محل برخورد شاید باعث بشه کشتی نصف بشه !

 

 

 

 

 

[elo 7,700]

کشتی هایی با این سایز و تناژ (اون هم ساخته شده با تکنولوژی اون زمان) درگردش کردن بسیار محدود هستن

 

همین الان هم کشتی های عظیم الجثه چندان شعاع حرکتی ندارن و تمام حرکت های ظریف اون ها به کمک یدک کش ها انجام میشه

 

کلا در دریانوردی پروتوکل های بسیار سخت گیرانه ای برای عبور و مرور وجود داره که اگه جناب الو باشن بهتر می تونن توضیح بدن

 

زمانی که یک کشتی با این سایز به شاید 3 کیلومتری یک شناور هم سایز خودش هم برسه برای تغییر مسیر دادن دیر باشه و تصادف حتمی باشه (با توجه به زاویه ی قرار گیری شناور ثابت و سرعت شناور در حال حرکت) که این هشیاری دائم خدمه رو میطلبه ، تقریبا تمامی تصادف های دریایی بر اثر کم توجهی خدمه هست

 

در مورد شدت برخورد هم با توجه به وزن چند ده هزار تنی این شناور ها (حتی با وجود توزیع نیرو درون آب) باز هم حتی اگر یک کشتی با سرعت 3 نات هم به کشتی دیگری برخورد کنه ، با توجه به زاویه و محل برخورد شاید باعث بشه کشتی نصف بشه !

 

دوستان سلام

توضيحات كاملي رو دوستان ارايه كردن ساده و جامع و مفيد و نيازي به توضيحات تكميلي بنده نيست، منتها فقط چند نكته رو خدمتتون عرض كنم :

همونطوري كه دوست عزيزمون  Commandant كه من متاسفانه نام گراميشونو نميدونم بيان كردن براي احتراز از تصادمهاي دريايي مجموعه قواني و مقررات سختگيرانه اي با عنوان قوانين راه دريايي تدوين شده كه  مدام هم در حال بازبين و رفع و اصلاح معايبه

جداي از اين قوانين مجموعه ها و دستگاه ها و نرم افزارهاي بروز و توانمندي براي جلوگيري از چنين مواردي در حال استفاده و همچنين در حال ساخت و توليد و نوآوريه

در همه بيمه نامه ها و قوانين كلاسيفيكيشن و موسسات رده بندي هم اين مقوله بشدت  بررسي شده و ميكوشن كه امكان بروزش رو به حداقل برسونن

در همه بازرسي ها و نظارتها هم به اين مقوله به شدت توجه ميكنن

براي جلوگيري از چنين مواردي مبحث آموزش با وسواس خاصي  پيگيري ميشه و تاپيكها و منابع و سيميلاتورهاي بسيار بروزي استفاده ميشه

در مكانهاي با محدوديتهاي دريانوردي مثه عمق كم يا ترددهاي بالا مثه تنگه ها و بنادرو آبراهه ها و كانالها از نفرات آشنا به مسير و مشخصات و وارد به محل و جغرافياي  منطقه تحت عنوان " پايلوت" استفاده ميشه تا امكان بروز چنين خطراتي به حداقل برسه

درمكانهاي با محدوديت مانور مثه بنارد و  حوضچه ها از يدك كشها براي هدايت و كنترل حركت شناور استفاده ميشه تا  شناور تحت كنترل باشه و امكان وقوع تصادم به حدال برسه

اما با همه اين  موارد و اينهمه دستگاه و كتاب و نرم افزار وآموزش و بازرسي و قوانين و پايلوت و ..بازهم متاسفانه بخاطر سهل انگاري ها و اشتباهات انساني يا مشكلات فني مثه از دست دادن سكان و...چنين مواردي پيش مياد كه متاسفانه گاها منجر به فاجعه هاي انساني يا زيست محيطي هم ميشن

 

در كل بخاطر سنگين بودن  شناورها و كشتي ها، اينگونه وسايل داراي انرژي جنبشي و اندازه هاي حركتي بالا و زيادي هستن، بعنوان نمونه اگر يه نفتكش سوپرتانكر با همه سرعت داره در حال حركت باشه و براي احتراز از تصادم به يكباره  موتور يا موتورهاشو خاموش كنه و حتي بالاتر از اون به يكباره جهت موتو رو عوض كرده و دور معكوس بگيره ( به اين وضعيت رفتن از جلو به يكباره به عقب" كرش استرن" ميگن  يعني شما براي جلوگيري از تصادم و كاليژن از" فول اهد" به يكباره ميرين "فول استرن") بازهم چيزي حدود 5 مايل ديگه كشتي حركت خواهد كرد تا از حركت واسه ، اين غول بيابوني با حدود چند صد هزار تن جابجايي رو شما در سرعت ضرب كنين تا اندازه حركتش دستتون بياد بعد ميبينين چه توانايي وحشتناكي در تخريب داره

خدا نكنه كه دو شناور هردو داراي اندازه حركت باشن يعني هردو متحرك باشن  كه ديگه دو بعلاوه 2 چهار نميشه ميشه شونصد تا!!!!

 

يه نكته جالب در باره تصويرهاي بالا

ما تمام تلاشمون رو ميكنيم كه  تصادم پيش نياد ، براي جلوگيري از تصادم  با كرش استرن گرفتن ميزنيم خواهر و مادر موتور و شافت و پروانه رو باهم پيوند ميديم (حساب كينين دارين دنده 5 با 130 تا ميرونين يهويي برين دنده عقب با فول گاز!!! تاز ه اين يه موتور سبكه  كه توي يه سيلندر موتور كشتي گم ميشه!!!!)  خووب دنده عقب مبگيريم تا  تصادم پيش نياد، اما اگر تصادف پيش اومد و مثه تصاوير بالا سينه كشتي وارد بدنه كشتي ديگه شد حق دنده عقب گرفتن نداريم !!! حق استاپ دادن كشتي رو هم نداريم !!! اينجا بايد با يه سرعت بسيار بسيار كم يا بهتر بگم موتورهاي رو به جلو با دور بسيار پايين  وضعيت درگير در بدنه رو حفظ كنيم اما نه اونقدر كه باعث چپه كردن كشتي روبرو بشيم ( اين دور و سرعت بستگي به نحوه برخورد، اندازه حركت اوليه تصادم كننده، اندازه جابجايي هردو شناور، وضعيت باد و آب دريا و جهت كارنت و....چندين مورد ديگه داره)

 

در حالتهاي شبيه تصاوير بالا اگر كشتي رو با كمك موتور يا يدك كش به عقب بگيريم و از كشتي صدمه ديده جداش كنين به احتمال بالاي 90 درصد اون كشتي مصدوم غرق خواهد شد

اما اگر كشتي رو درهمون وضعيت نيگرداريم جداي از اينكه بصورت محدود يه آب بندي و سيلينگ براي جلوگيري از ورود آب صورت داديم از استبيلتي و شناوري خودمون هم بعنوان يه اديشنال استبيليتي براي شناورمصدوم استفاده كرديم و كسري استبيليتي اونو تا حد زيادي ميتونيم جبران كنيم

اين وضعيت تا  رسيدن تيمهاي كمكي يا  كنترل كردن شرايط توسط خود خدمه كشتي بايد حفظ بشه!!

 

 

يه نكته كوچيك در مورد " كرش استرن":

در كشتي هاي قديمي يكي از بدترين معايبي كه بود به همين ناتواني كرش استرن برميگشت چون در كشتي هاي قديمي حتما ابتدا شافت بايد از حركت مي ايستاد و بعد جهتش رو برعكس ميكرديم كه خود همين استاپ و از حركت ايستادن شافت كلي طول ميكشيد وكشتي كلي بخه جلو حركت ميكرد ( براي تسريع از حركت ايستادن شافت كشتي و همچنين نچرخيدن اون در زمان خاموش بودن موتور در اثر جريانات آب دريا، يكسري ترمزهاي خاص در برخي كشتي ها جديد تز همون قديميها!!! تعبيه شده بود كه  بازهم ناكافي بود)

اين امر رو در فيلم " تايتانيك" اسپيلبرگ به وضوح ميتونين ببينين كه كارگردان هم به شكل زيبايي روي اين قضيه زوم ميكنه، جايي كه خود سرمهندس با لباس فورم  ميدوه ميره موتورخونه و شير بخار اصلي رو ميبنده و كارگردان زير آب رو نشون ميده كه هنوز پروانه داره ميچرخه و بعد مدتي كه پروانه ها واساد، اونوقت جهت چرخش رو برعكس ميكنه!

 

 در كشتي هاي جديد برعكس كردن جهت چرخش يا همون  معكوس خودمون كه در اصطلاح فني بهش " ريورسينگ " ميگن بدو صورت انجام ميشه

1- جهت ودورچرخش موتورهميشه ثابته و تغيير دور و تغيير جهت چرخش شافت و پروانه توسط گير باكس يا زاويه هاي پروانه صورت ميگره

2- برخي موتورها ( بويژه موتورهاي سنگين ) اصطلاحا ريورسيبل هستند يعني جهت چرخش و كارودورموتورخودش تعويض ميشه و براي ريورس كردن بايد خود موتورهم جهتش برعكس بشه و برعكس كاركنه،(در اينگونه موتورها كرش استرن  اب توان مضاعف تر و بيشتري ميزنه دهن موتور رو سرويس ميكنه!!)

البته نمونه بينابين ايندوهم هست كه هم دور موتوروجهت كاركرد موتورميتونه تغييركنه هم زاويه پروانه كه اين دسته در فيليت غير نظامي عموميت نداره و معمولا اين دسته و دسته اول مختص شناورهاي رزمي و يا شناورهاي غير نظامي كوچيك و سبك هستن

 

ببخشيد كه خيلي طولاني شد