تاپیک جامع بررسی بالستیک اسکاد تاپیک جامع بررسی بالستیک "اسکاد"

[sina12152000 59]

موشك اسكاد:
موشكي است تاكتيكي ،با برد متوسط كه عليه پادگانهاي نظامي ،پايگاهاي ss-1 هوايي و پشت خطوط دشمن به كارمي رود.اين موشك در چهار مدل (A,B,C,D) موجود است و در چهار مدل قادر به حمل سر جنگي از انواع انفجاري شديد، شيميايي، يا اتمي مي‌باشند.

اسكاد-A
براي اولين بار در رژه 1957 به نمايش گذاشته شد.موشكي است با جرم 12125پوند(5500كيلوگرم) ،هدايت ا زنوع راديويي وبالستيك، يعني تا زماني كه موتور موشك روشن است بوسيله “جايرو متعادل“ هدايت مي‌شود. بعد ازخاموشي موتور موشك فاقد هدايت است و مسير بالستيكي را تا رسيدن به هدف ادامه مي دهد.اين موشك تا سال 1972 در خدمت ارتش روسيه بود.

اسكاد-B
از انواع موشكهاي تاكتيكي وبالستيكي زمين به زمين روسيه است .كه درنيروهاي مسلح عراق وجود د ا رد.گفته ميشود كه در چين و كره شمالي نيز توليد ميشود.اين موشك از نظر ظاهر شبيه فراگ -7 است ليكن قابليتهاي آن بيشتر است .

طول: 25/11متر، قطر: 88 سانتي‌متر، جرم: 6370كيلوگرم، برد:160الي 300كيلومتر.

نسبت به اسكاد-A طول موتور آن نيم متر بيشتر است.اين موشك بر خلاف فراگ 7 داراي سوخت مايع بوده وسيستم هدايت آن از نوع اينرسي “استرپ داون“ است.

اسكاد بي بر روي خودروي هشت چرخ بنام ( ماز-543 ) سوار است ومي توان آن را ظرف يك ساعت آماده پرتاب كرد. كشورهاي چك اسلواكي سابق ، ويتنام ، افغانستان ، بلغارستان ،روماني ،هلند ،كره شمالي ،مصر ،سوريه وعراق دارنده آن هستند. كارشناسان مركز مطالعات استراتژيك معتقدند كه عراق 12 فروند ازموشكهاي اسكاد- B را در اختيار دارد ، در حالي كه مجله هفتگي “ فلايت اينتر نشنال“ مورخ 10 ژوين 1978تعداد اين نوع از موشكهاي عراق را 30تا36 فروند اعلام كرده است. دقت اين نوع از موشكها كه داراي موتور يك مرحله‌اي هستند حدود 450 متر است . در 8 سال دفاع مقدس نيز متجاوز از 600 موشك اسكاد (انواع مختلف) توسط هردو كشور شليك شد.

اسكاد-C/D
اين موشكها بهسازي شده اسكاد-B هستند. برد آنها بترتيب حدود 500و300 كيلومترمي‌باشد. همچنين به علت استفاده از سيستم هدايت پيشرفته واحتمالا هدايت راداري فعال در بخش نهايي ، داراي خطاي دايره‌ا ي 45 متر بوده ودقت آنها بيشتر است . قطر اين موشكها 88سانتي‌متر مي‌باشد.

دقت موشك اسكاد
هدايت موشك اينرسي است كه با كمك 3 جايرو وشتاب سنج ،انحرافها وعلايم آ ن دريافت ودر 90 ثانيه مسير اوليه پرواز ( تا زماني كه موتور روشن است ) براي تصحيح مسير استفاده مي‌شود .بهسازي‌هايي نيز در سوخت آن انجام واز نفت به اسيد نيتريك تبديل يافته كه باعث مي شود موتور با نور قرمز رنگي سوخته و نيروي محركه يكنواخت در مسير ايجاد كند .
نداشتن هدايت در فاز بعدي مسير باعث مي‌شود موشك دقت نقطه زني نداشته باشد.
منبع : http://www.avia.ir

[amir 5]

از نظر قيافه شبيه به موشك هاي سري شهاب است و به نظر بنده شهاب ها از روي همين موشك ها ساخته شده اند

[mohamad 5]

نظرت درسته موشك شهاب 1 مدل به سازي شده ي اسكاد بي وشهاب 2 هم بهسازي شدهي اسكاد سي وشهاب 3 هم مدل فوغ عاده كار آمد تر از مدل اولييه يr17است البته موشك هاي شهاب دقتشان خيلي بيشتر شده icon_frown

[Marquez 1]

خوشبختانه ايران تونسته با مهندسي معكوس در تمامي زمينه هاي تسليحاتي سلاح هايي رو بسازه كه از نمونه اصلي خودشون بهتر هستند نمونش همين موشك شهاب هم از لحاظ سرعت و هم از لحاظ دقت قوي تر از موشك هاي سري اسكاد هستند

[adelkhoje 5,060]

بسم الله الرحمان الرحیم

 

 

 

 

 

مقدمه-طي دهه گذشته، موشك اسكاد به معروفترين موشك جهان تبديل شده است. اگرچه نخستين باري كه در جنگ از اين موشك استفاده شده به بيش از 30 سال پيش برمي گردد، تنها در دهه گذشته و با آغاز جنگ اول خليج فارس در 1991 اين موشك مورد توجه عموم قرار گرفت.
از زمان شروع دوره تسليحات V آلمان تاكنون، تعداد موشكهاي اسكاد شليك شده در جنگها از ساير موشكها بيشتر بوده است،تاريخچه اسكاد پژواكي از كابوسي است كه تنها اخيرا به دست فراموشي سپرده شده است؛ موشك اسكاد،مهره اصلي در برنامه شوروي سابق براي جنگ هسته اي در قلب اروپا بود.

پديده عجيب و متناقضي كه وجود دارد آن است كه هرچه چنين تسليحاتي مرگبارتر باشد، احتمال به كارگيري آنها نيز كمتر خواهد بود. نه ناتو و نه پيمان ورشو آنقدر احمق نبودند كه در چنين نبردي شركت كنند، و در نهايت، اسكاد هرگز در نقش مربوط به خود در جنگ افزار هسته اي به كار گرفته نشد. در عوض، اين موشك به نماد تغيير ماهيت تسليحات در دوران پس از جنگ سرد تبديل شد.

 

 

 

 

 

در بي نظمي نوين جهاني، توجه جهان به جنگهاي كوچك و ناموزون منطقه اي معطوف شده است. در اين منازعات، موشكهاي اسكاد به سلاح برتري تبديل شد كه مي توانست اثرات تخريبي را در جايي كه ساير سلاحها موثر نيست ايجاد كند.

نيروهاي مسلح پرمدعاي عراق در دوره صدام حسين، كه در آن زمان به عنوان چهارمين ارتش بزرگ جهان تبليغ مي شد، در مواجهه با نيروهاي ائتلاف در جنگ 1991 خليج فارس ناتوان مانده بود. تنها سلاحي كه عراق توانست با آن به نيروهاي ائتلاف آسيب بزند، موشك اسكاد بود. موشك اسكاد گرفتار مجادله بر روي تسليحات كشتار جمعي نيز شد، چراكه اين تسليحات بدون آنكه بر روي هدف مورد نظر رسانده شوند، كارآيي نخواهند داشت.

 

 

 

 

سامانه موشك بالستيك تاكتيكي البروس با كد 8K72 ، كه در غرب با نامهاي SS-1C ، اسكاد بي شناخته مي شود، در دهه 5590 براي حمل كلاهكهاي هسته اي تاكتيكي توسعه داده شد. اين سامانه با به كارگيري در منازعات منطقه اي در دهه هاي 5590 و 5550 شهرت يافت

 

 

 

سامانه موشك بالستيك اوليه R-11 نيازمند تعداد قابل توجهي خودرو تجهيزات و تداركات بود كه در تصوير قابل مشاهده مي باشد.با توجه به تحرك پذيري پايين اين سامانه، تعداد كمي از آن توسعه يافت

 

 

موشك اسكاد مدت زيادي است كه از چرخه توليد خارج شده است، اما نسل آن با مجموعه اي از نسخه ها و مشابه هاي توليد شده در كره شمالي، چين و پاكستان ادامه يافته است. روسيه نزديك به نيم قرن پس از نخستين پرتاب اسكاد دو مرتبه تلاش كرده تا اين موشك را با موشك جديد اسكندر جايگزين كند.

 

 

R-11 اسکاد A


اگرچه موشك اسكاد غالبا اندكي بيشتر از مولود موشك V-2 آلمان در جنگ جهاني دوم توصيف مي شود، ريشه هاي آلماني آن پيچيده تر و غيرشفافتر از آنچه در وهله اول به نظر مي آيد، مي باشد. در دوران پس از جنگ جهاني دوم، ارتش شوروي گروههايي از متخصصان را براي اخذ فناوريهاي پيشرفته آلمان، از جمله موشك V-2 اعزام كرد.

 

سرگئي كورولف رياست گروه V-2 شوروي را بر عهده داشت و تلاش وي هسته برنامه هاي موشكي و فضايي آينده شوروي را تشكيل داد. مهندسان كورولف آزمون شليك موشكهاي V-2 را با كمك پرسنل اسير شده آلماني، در سال 1947 در پايگاه كاپوستين يار، منطقه اي نزديك استالينگراد آغاز كردند. توليد نسخه روسي ملقب به R-1 )راكت- 5 يا موشك5 ) در سال 1948 آغاز شد و سامانه موشكي R-1 براي به كارگيري در ارتش در نوامبر 1950 پذيرفته شد.

 

 

 

موشك R-1 از سوي ژنرالهاي ارشد روسي مورد استقبال واقع نشد. رييس فرماندهي اصلي توپخانه ) GAU ( ارتشبد ان دي ياكولوف، ابراز كرد كه موشكها به طور نامتعارفي گران قيمت بوده، براي كاربرد بسيار طاقت فرسا است و به لحاظ نظامي نيز اثربخش نيست. يكي از ژنرالها عنوان كرد كه اگر سوختي كه براي يك فروند موشك R-1 به كار مي رود را به سربازانش مي داد، آنها مي توانستند هر شهري را تسخير كنند.

شكايتهاي زياد ديگري نيز مطرح شد. موشك V-2 و نسخه R-1 آن از سوخت الكل استفاده كرده و از اكسيژن مايع به عنوان اكسيدايزر بهره مي برد كه به تركيب آنها سوخت كرايوژنيك گفته مي شود. توليد و ذخيره سازي اكسيژن مايع در شرايط ميدان نبرد بسيار دشوار است، چراكه بايد تا دماهاي بسيار سرد خنك سازي شود.

 

 

 

 

علاوه بر اين، موشك را نمي توان به صورت شارژ شده با اكسيژن مايع براي مدت نه چندان زيادي نگه داشت، زيرا اكسيژن مايع به سرعت شروع به جوشيدن مي كند. از همه مهمتر، عملكرد V-2 / R-1 بسيار بد بود – به طور متوسط، نيمي از موشكهاي شليك شده، شكست مي خورد و حتي آنهايي كه به ناحیه هدف می رسید،خطایی متوسط 7 تا 17 کیلومتر از هدف مورد نظر داشت.

 

عليرغم همه اين مشكلات،ارتش شوروي، با آگاهي از اين موضوع كه اين كار تنها گام كوچكي به سمت هدف بلندپروازانه تسليحات موشكي دوربرد است، برنامه موشكي را با قدرت پيش مي برد. گام تكاملي بعدي، موشك R-2 بود، نسخه اي با برد بيشتر از R-1 با همان سوخت دردسرساز كرايوژنيك و دقت پايين. شش تيپ موشكي ويژه براي به كارگيري از اين تسليحات شكل گرفت. اما در حداكثر توان، تنها 24 لانچر در خدمت وجود داشت كه نقطه ضعف اين موشكها به شمار مي رفت.

از ديدگاه فني، ظهور سيستمهاي سوخت جايگزين به نام سوختهاي هايپرگوليك يك جهش كليدي در فناوري موشكي محسوب مي شود. در سال 1945 ، لوفواف آلماني موشك ضدهواپيمايي با نام واسرفال توسعه داد كه به جاي اكسيژن مايع از اسيد نيتريك قرمز-فومينگ به عنوان اكسيدايزر استفاده مي كرد. مزيت اصلي اين سوخت آن بود كه مي توان بدون نياز به خنك سازي در دماهاي معمولي آن را به كار گرفت. عيب آن اين بود كه تركيب اكسيدايزر اسيد نيتريك با سوخت پايه كراسين(نفت) به اندازه تركيب الكل/ اكسيژن مايع انرژي زا نبود.

عيب ديگر آن اين بود كه اسيد نيتريك بسيار خورنده بود و در تماس با هيدروكربنها، بهبنامد. در اوايل دهه 1950 ، فناوريهاي » زهر شيطان « ويژه بافت بدن انسان، به شدت واكنش مي داد، كه باعث شد كرولف آن را سوخت بهبود يافت و تركيب اسيد نيتريك قرمز-فومينگ محدود شده ( IRFNA )جديد و مشتقات بهبود يافته كراسين تقريبا انرژي بر واحد وزني معادل تركيب الكل/ اكسيژن مايع ارايه كرد.

توسعه موشك بالستيك تاكتيكي با استفاده از سوختهاي جديد در نوامبر 1951 با همكاري OKB-1 ) )موسسه طراحي ويژه - 5 كرولف با مسئوليت طراحي كلي موشك R-11 و OKB-2 اي. ام. ايسايف، با مسئوليت توسعه موتور S2.253 مربوطه، كه بهبودي از موتور واسرفال آلماني بود، آغاز شد. موشك جديد از سوخت TG-02 تونكا كه مخلوط يكساني از دي متيلانالين و تري اتيلامين بود استفاده مي كرد.

به دليل سادگي نسبي، توسعه موشك R-11 به سرعت انجام شد و آزمايش آن در آوريل 1953  شروع شد. بهينه سازيها به تدريج بر روي آن انجام شد و در سال 1953 موشك R-11 الزامات دقت اصابت خود را با محدوده خطاي متوسط 1190 متر در راستاي برد و خطاي متوسط آزيموت 660  متر برآورده كرد. پس از يك سري پرتابهاي آزمايشي نهايي از دسامبر 1954 تا فوريه 1955 موشك R-11 در تاريخ 13 جولاي 1955 براي خدمت در ارتش شوروي پذيرفته شد. اين موشك با شناسه نظامي آن يا 8A61 نيز شناخته مي شد.

نخستين واحد R-11 ، تيپ 233 ام مهندسي فرماندهي عالي ) RVGK ( در مه 1955 تشكيل شد. در اين مرحله، موشك R-11 تنها مجهز به كلاهكهاي حاوي مواد منفجره بود، كه البته كار توسعه بر روي نوع هسته اي آن نيز در حال انجام بود. آرايش اوليه سكوي پرتاب به نحو چشمگيري با موشكهاي بالستيك تاكتيكي- عملياتي آتي شوروي متفاوت بود، كه يك گام مياني پس از سكوهاي كِشنده پرزحمت نوع V-2 / R-1 تا سكوهاي خودكششي بعدي موشكها به شمار مي رفت. موشك با استفاده از نوعي كِشنده سنگين AT-T ، كه با شناسه 8U227 شناخته مي شد و مجهز به جرثقيل كوچكي براي عمودسازي موشك بود، به سايت پرتاب يدك كشيده مي شد.

 

 

موشك اوليه R-11 كه با استفاده از كِشنده 8U227 مبتني بر كِشنده سنگين AT-T ( به موقعيت پرتاب يدك كشيده شده و عمود شده است)، در اين تصوير بر روي قنداق پرتاب 8U22 ديده مي شود
 

پایان قسمت اول...

 

ادامه دارد...

 

فهرست (اسکاد A R11 -  نام اسكاد  -اسكاد در دريا - B اسكاد :R-17 - بهينه سازي اسكاد - كلاهكهاي اسكاد  -انواع مخفي اسكاد-  سازمان دهي اسكاد-  پرتاب اسكاد -اسكادهاي پيمان ورشو  -گسترش اسكاد  -اسكاد در جنگ: مصر-  اسكاد در جنگ: عراق  -اسكاد در جنگ: ساير منازعات - اسكاد در جنگ: افغانستان - گسترش اسكاد: كره شمالي)

 

منابع در پایان مطلب قرار خواهد گرفت...

 

copy right :میلیتاری،بدون ارجاع به این لینک و نام نویسنده ،کپی این مطلب خلاف قانون سایبری می باشد.

[adelkhoje 5,060]

 

 

سپس موشك بر روي قنداق پرتاب 8U22 ، مشابه نوعي كه پيشتر براي V-2 و R-1 به كار مي رفت، منتقل مي شد. در مجموع، اين آرايش بسيار زمانبر و پردردسر بود و لذا تعداد كمي از اين سكوها به صورت عملياتي مورد استفاده قرار گرفتند.

همزمان كه موشك R-11 در حال تكامل طراحي بود، نگرش رهبران ارتش شوروي به موشكها به دليل پيشرفتهاي انجام شده در
طراحي تسليحات هسته اي، تغيير كرد. نخستين بمبهاي شكافت هسته اي اواخر دهه 1940 آنقدر حجيم و سنگين بودند كه امكان پرتاب آنها با موشكهاي نخستين وجود نداشت، ولي در اواسط دهه 1950 تسليحات اتمي روز به روز كوچكتر، ارزانتر، با كاربري ساده تر و پرقدرت تر مي شد. با استفاده از كلاهك اتمي، دقت پايين موشك بالستيك ديگر اهميتي نداشت، چرا كه حتي با وجود خطاي اصابت، اين كلاهكها مي توانست بسياري از اهداف را نابود كند.
 

نخستين موشك مجهز به كلاهك هسته اي شوروي R-5M بود كه يك توسعه تكاملي از R-1 و R-2 با استفاده از همان سيستم سوخت ولي با موتور و هدايت و كنترل بهينه شده بود. مشاور R-1 و R-2 ، اين موشك يك سامانه سلاح پيچيده بود و براي استفاده عليه اهداف راهبردي اختصاص داده شده بود.

 

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10298/scud213123.jpg][/url]

اتحاد جماهير تا سال های 1954-1953  كه بخش زيادي از تجهيزات خط توليد بمب اتمي فراهم نشده بود، توليد انبوه كلاهكهاي - شوروي تا سالهاي 5510 هسته اي را آغاز نكرده بود. در اواخر دهه 1950 ، تعداد تسليحات هسته اي به بيش از حد كافي براي ماموريتهاي راهبردي رسيده  بود. در نتيجه، كاربرد آنها در ميادين نبرد تاكتيكي به طور جديتري مدنظر قرار گرفت. متفكرين نظامي شوروي گفتمان انقلاب در امور نظامی  را مطرح كردند. استنباط آن بود كه تسليحات هسته اي به زودي آنقدر ارزان و فراوان مي شود كه مي تواند به جاي در امور نظامي مهمات متداول در ميادين نبرد تاكتيكي به كار گرفته شود.

اگرچه ارتش شوروي در اوايل دهه1950 به دليل عدم بلوغ فناوري موشكي در برابر استفاده از موشكهاي بالستيك مقاومت مي كرد، ولي در اواسط دهه 1950 فرماندهان توپخانه از جنگ افزارهاي هسته اي تاكتيكي استقبال كرده و خواستار تسليحاتي شدند كه قابليت حمل كلاهكهاي اتمي به ميادين نبرد را داشته باشد.

توسعه نسخه مجهز به كلاهك اتمي موشك R-11 در آگوست 1954 و با شناسه R-11M آغاز شد. هدف اصلي اين پروژه، بهبود قابليت اطمينان موشك به منظور كاهش خطر سرنگوني محموله هاي گرانقيمت و مرگبار هسته اي ناشي از مشكلات فني بود.

 

 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10298/scud.jpg][/url]

موشك استاندارد R-11M از سكوي خودكششي 8U218 پرتاب مي شد، كه مبتني بر توپ تهاجمي ISU-152K بود. سكوي پرتاب موشك 8K11 )اسكاد A ( را مي توان با استفاده از وجود يك كپسول منفرد هواي فشرده در كنار سازه فوقاني از سكوي پرتاب 2P19 براي موشك 8K14 )اسكاد B ( متمايز كرد.

 

 

بخش عمده اي از اين تلاشها معطوف به افزودن اقلام جايگزين بود تا اگر قطعه يا زيرمجموعه اي با شكست مواجه شد، زيرمجموعه جايگزين فعاليت موردنظر را انجام دهد. در اين زمان، سرگئي كرولف تلاش مي كرد تا به منظور تمركز بر فعاليتهاي اولويت بالاتر مانند موشك بالستيك قاره پيماي R-7 و نخستين ماهواره اسپوتينك، برخي از برنامه هاي موشكي را كنار بگذارد.

از آنجا كه برنامه ريزي شروع توليد موشك R-11 در كارخانه تجربي شماره 385 در زلاتوست انجام شده بود، فعاليتهاي بيشتر بر روي R-11 در اختيار يك مهندس جوان به نام ويكتور ماكيف گذاشته شده بود كه رياست مجموعه طراحي ويژه كارخانه 385 را برعهده داشت. آزمونهاي پرتابي R-11M در سه فاز راهبري شد كه در مجموع 27 پرتاب از دسامبر 1955 تا اوايل 1958 را تشكيل مي داد و يك مورد از آنها، آزمايش با يك كلاهك هسته اي واقعي بود. موشك R-11M در تاريخ 1 آوريل 1958 رسما براي خدمت در ارتش پذيرفته شد.

 با استفاده از يك كلاهك سبك وزن از ماده منفجره، موشك R-11M بردي در حدود 270 كيلومتر داشت، ولي با كلاهك هسته اي سنگينتر، برد آنها تنها 150 كيلومتر بود.

 

 

 

با توسعه كامل موشك، ارتش شوروي توجه خود را به سيستم پرتاب متحرك بهتري براي عملياتهاي زميني معطوف كرد. به جاي استفاده از مجموعه اي از خودروها و يدك كِشهاي رنگارنگ، ارتش ترجيح مي داد يك سامانه پرتاب يكپارچه بر روي يك خودرو عملياتي داشته باشد. اين ماموريت به كارخانه كِروف در لنينگراد واگذار شد كه ماموريت مشابهي نيز براي توسعه يك سكوي پرتاب براي راكت توپخانه اي كوتاه برد هسته اي فيلين ( FROG-1 ) برعهده داشت.

كارخانه كِروف تصميم گرفت تا هر دو ماموريت را بر روي يك شاسي برگرفته از توپ تهاجمي ISU-152K كه در حال توليد در آن كارخانه بود، بنا كند. طرح اوبيكت 900 مستحكم و استوار بود و بدون سازه فوقاني كاملا زرهي آن، به راحتي قابليت انطباق به موشكهاي سنگين و تجهيزات سكوي پرتاب را داشت.

اوبيكت 803 براي خدمت در ارتش تحت شناسه 2U218 پذيرفته شد، كه بعدا شناسه آن به 8U218 تغيير كرد.
 

[url=http://gallery.military.ir/albums/userpics/10298/scud_1.jpg][/url]

سكوي پرتاب خودكششي 8U218 يك سامانه پرتاب جامع براي سيستم موشكي R-11M )اسكاد A ( بوده و به مراتب عملياتيتر از نوع قبلي 8U227 بود. در اين تصوير سكوي

پرتاب لهستاني در مراسم رژه اي در دهه 50 در ورشو ديده مي شود.

 

 

نام اسكاد

موشك R-11M نخستين بار در مراسم رژه انقلاب اكتبر در ميدان سرخ موسكو در نوامبر 1957 به معرض نمايش عمومي گذاشته شد. در آن زمان ارتش شوروي شناسه هاي سامانه هاي موشكي را فاش نمي كرد، در نتيجه، سازمانهاي جاسوسي غربي براي تهيه گزارشهاي خود اقدام به نام گذاري نمودند. موشك R-11M با عنوان T-7A نام گذاري شد. موشك R-11 هيچگاه به نمايش عمومي در نيامده بود، لذا، شناسه اي نيز از سوي سازمانهاي جاسوسي غربي به آن تعلق نگرفت.

 

 

خانواده اسکاد

 

در اوايل دهه 1960 ، سازمانهاي جاسوسي غربي يك سيستم شناسه گذاري جديدي را به كار گرفتند كه تا به امروز نيز به كار گرفته مي شود. مديريت كميته جاسوسي سامانه هاي فضايي و تسليحاتي در سازمان سيا (WSSIC) يك روش كدگذاري الفبايي-عددي را براي هر موشك درنظر گرفت. به موشك R-11 شناسه SS-1b مخفف موشك سطح به سطح، داده شد و شناسه SS-1a به هر دو موشك R-1 و R-2 اطلاق شد، چراكه سازمانهاي جاسوسي غربي تفاوت قابل ملاحظه اي بين اين دو نوع موشك نيافتند.

شناسه SS-1b نه فقط به موشك، بلكه به كل سامانه موشكي اطلاق مي شد. متعاقبا، كميته هماهنگي استانداردسازي هوايي ناتو ( ASCC ) تصميم گرفت تا سيستم گزارش دهي مجزاي خود را مبنا قرار دهد كه مبتني بر رويه اي بود كه از زمان جنگ جهاني دوم براي نام گذاري هواپيماهاي دشمن به كار مي گرفت.
به موشكهاي بالستيك نامهايي داده مي شد كه با S شروع مي شد و به موشك R-11 شناسه اسكاد ( Scud ) داده شد. نامها به صورت تصادفي تخصيص داده شده و ممكن بود هيچ ارتباط ماهوي با موشك نداشته باشد.

به طور كلي ناتو سعي مي كرد واژه هايي را به كار ببرد كه نامانوس بوده و در مكالمات روزمره به كار نمي رود، در عين حال تلفظ آن يك واژه قديمي دريانوردي است كه به معني باران سبك ناگهاني » اسكاد «  ساده بوده و در مكالمات راديويي قابل تشخيص مي باشد، و يا معني آن در نقش فعل به معني عبور سريع و آسان شبيه باران تند سبك مي باشد. اين نام ارتباط تنگاتنگي با اين خانواده از موشكهاي بالستيك دارد.

عليرغم اين واقعيت كه واژه ها به صورت مشترك به كار نمي روند، استفاده توامان اصطلاحات آمريكا و ناتو به صورت SS-1b Scud متداول است.


پایان قسمت دوم

 

ادامه دارد...
 

[hamidz65 13,499]

عالی بود

ممننظر قسمت دوم هستم

[adelkhoje 5,060]

 

 

 

اسكاد در دريا

با وجود آنكه اسكاد بيشتر به عنوان يك موشك بالستيك زمين-پايه شناخته مي شود، جايگاه مهمي در تاريخچه موشكي به عنوان نخستين موشك بالستيك پرتاب از زيردريايي( SLBM ) دنيا شناخته مي شود. در اوايل 1947 ، نيروي دريايي شوروي نسخه پرتاب از زيردريايي موشك V-2 را مدنظر قرار داشت، اما اين پروژه هيچگاه فراتر از مطالعات پيش نرفت. در ژانويه 1954 بررسيهاي مطالعاتي تحت عنوان پروژه ولنا (موج) احيا شد، كه موشكهاي كروز بالدار و موشكهاي بالستيك را مورد بررسي قرار مي داد. بخش موشك بالستيك اين پروژه در اختيار كرولف در OKB-1 قرار گرفت، همزمان موسسه طراحي مركزي ان.ان.ايسانين در لنينگراد كار بر روي زيردريايي مرتبط با آن را انجام مي داد. با توجه به فوريت اين پروژه، تصميم بر آن شد كه كار بر روي يك زيردريايي به سرعت عملياتي شود، حتي اگر آرايش آن ايده آل نباشد.

 

 

 

نماي مقياس شده از سكوي پرتاب خودكششي 8U218 .

 

بنابراين به جاي توسعه يك موشك كاملا جديد، نيروي دريايي تصميم گرفت تا طراحي را بر مبناي يك موشك موجود انجام دهد. موشك R-11M تنها موشك بالستيك كوچك شوروي بود كه مي توانست درون يك زيردريايي گنجانده شود، بنابراين ناگزير، اين موشك انتخاب شد.

با انتخاب موشك R-11M مساله بعدي كه بايد حل مي شد، روش پرتاب بود. ايده آل آن بود كه موشك از يك موقعيت فرو در آب شليك مي شد، اما اين خواسته، چالش فناورانه عظيمي را به همراه داشت. معلوم نبود كه برهم كنش ميان موشك و محيط زير آبچگونه خواهد بود ، چه اينكه آيا پوسته نازك بيروني موشك با فشار آب درهم مي شكند، يا آب مانع از احتراق موتور راكت مي شود، يا اينكه آيا يورش آب به درون لوله مقر موشك موجب ايجاد گردابه هاي قوي شده كه مسير صعود موشك را منحرف كند.

از آنجا كه در همان زمان مسئوليت پروژه اولويت بالاتر قاره پيماي R-7 نيز به موسسه كرولف واگذار شده بود، گزينه كم خطرتر و قابل پيش بيني تر سيستم پرتاب از سطح انتخاب شد. پروژه پرتاب از زير دريا نيز تا توسعه موشكهاي پرتاب از زيردريايي بعدي به تعويق افتاد.

مشكل اصلي فني چنين سيستم پرتاب از سطحي براي R-11M ، حركت دريا بود. دقت R-11M به طور كلي وابسته به آن است كه موشك ثابت بوده و در لحظه پرتاب كاملا عمودي باشد. دقت R-11 را به دليل سادگي سيستم ناوبري اينرسي آن نمي توان پس از پرتاب تنظيم كرد.

اگر موشك در لحظه پرتاب در حد كسري از درجه كج مي شد، چند كيلومتر از هدف مدنظر دورتر اصابت مي كرد. راه حل آن، استفاده از يك سكوي پرتاب پايدار شده مشابه آنچه در توپخانه ناوهاي جنگي به كار رفته، بود. چنين سكويي با يك سري ژيروسكوپ كنترل مي شد كه حركت زيردريايي را در هر سه جهت اندازه گيري مي كرد. موشك تنها در لحظه دقيقي كه در وضعيت عمودي صحيح قرار مي گرفت، رها مي شد. سيستم پرتاب SM-49 ملقب شده بود، توسط » شاخ و سُم « كه به نام موسسه طراحي توپخانه دريايي اي.جي. رودنياك( TsKB-34 ) در لنينگراد توسعه داده شد. نسخه دريايي موشك R-11M با شناسه R-11FM مشخص شده و شناسه كل سامانه شامل سكوي پرتاب با عنوان سامانه موشكي D-1 مشخص گرديد.

براي آزمايش موشك جديد يك پايه ويژه در ميدان تست كاپوستين يار براي شبيه سازي حركت طبيعي زيردريايي در دريا ساخته «شاخ و سُم»  شد و سكوي پرتاب SM-49 به آن بسته شد. هنگامي كه موشك در زيردريايي گنجانده شد، لوله هاي پرتاب بين بدنه و عرشه زيردريايي قرار مي گرفت، به گونه اي كه موشك به نحو ناپايداري بالاي عرشه جاي مي گرفت. براي پرتاب، موشك از لوله نگهداري خود به موقعيتي بالاتر از عرشه بالا آورده مي شد تا گازهاي داغ احتراق بتواند خارج شود. از 26 سپتامبر تا 20 اكتبر1954 ، هشت آزمايش پروازي از سكوهاي پرتاب زميني در كاپوستين يار اجرا شد.

 

 

پروژه AV-611s نخستين خانواده زيردريايي حاوي موشك بالستيك جهان بود. اين زيردريايي مبتني بر زيردريايي تهاجمي پروژه (955زولو) بود ولي عرشه اي بزرگتر براي گنجايش دو لوله پرتاب موشك داشت.

 

براي آزمايش موشك در دريا موسسه طراحي ايسانين، زيردريايي ديزل-الكتريك پروژه 611  (كلاس زولو) را با يك نسخه آزمايشي از سكوي پرتاب SM-49 در كشتي سازي سودومخ در سورودوينسك تغيير داد. اين زيردريايي با نام B67 به ميدان تست دريايي در درياي سفيد واقع در منطقه قطبي روسي منتقل شد.

پرتاب نخستين موشك بالستيك جهان از زيردريايي در 16 سپتامبر 1955 انجام شد. درياي سفيد براي انجام آزمايش در ماه هاي زمستان مناسب نبود، بنابراين زيردريايي B-67 به سورومورسك در درياي بارنتز منتقل شد و در آنجا هشت پرتاب ديگر در سال 1955 انجام شد. آزمايشها طولاني مدت و پرزحمت بود.

موشك R-11FM با مخزن پر از سوخت سوار زيردريايي مي شد و از يك پوشش خاص براي جداره هاي مخازن سوخت استفاده مي شد تا بتوان به مدت سه ماه آن را درون زيردريايي نگهداري كرد. البته غالبا اين ترفند نامناسب بوده و اكسيدايزر اسيد نيتريك راه خود را از طريق اتصالات و لوله ها باز كرده و دچار نشتي مي شد، كه خطر آتش سوزي و حادثه براي سرنشينان را به همراه داشت. كنترل كيفيت ضعيف ساير اجزا نيز منجر به وقوع يكسري از شكستهاي پرتاب و سوانح پياپي شد.

اين سامانه پرتاب ناپايدار، دقت پاييني داشت. دقت CEP )شعاع دايره خطاي با احتمال برابر( موشك R-11 در نسخه زمين-پرتاب برابر با حدود 4 كيلومتر3 ) مايل( بود، معني اين مطلب آن است كه نيمي از تمامي موشكهاي R-11 شليك شده به سمت يك هدف معين، درون دايره اي به شعاع 4 كيلومتري از مركز هدف اصابت مي كند.

به دليل حركت دريا و دقت پايين سامانه هاي ناوبري دريايي شوروي در آن زمان، دقت CEP موشك R-11FM به نحو چشمگيري بدتر از نسخه زمين-پايه آن بود (برابر با 7 كيلومتر). دقت پايين و ديگر مشكلاتي كه در آزمايشها خود را نشان داد، نيروي دريايي شوروي را نسبت به پذيرش اين سامانه سلاح جديد در زيردريايي هاي خود بي ميل كرده بود، ولي وزير صنايع دفاعي، ديميتري اوستينوف، و رهبر شوروي، نيكيتا خروشچف هر دو از اين پروژه به عنوان گام نخست در زمينه نيروي دريايي مسلح به موشك، حمايت كردند.

روشن بود كه سامانه D-1 تا نقطه ايده آل فاصله زيادي دارد ولي خروشچف مي خواست كه نيروي دريايي به عصر موشكهاي هسته اي وارد شود.

سامانه موشكي D-1 در يك زيردريايي جديد به نام AV-611 گنجانده شد كه با نامهاي پروژه 611 AV يا از سوي ناتو، زولو پنج نيز ناميده مي شد كه دو عدد موشك را مي توانست حمل كند. كلا هفت فروند AV-611 ساخته شد كه يكي از آنها در ميدان دالزاود در ولاديوستوك واقع در اقيانوس آرام تبديل شد، و مابقي نيز در سودرمخ در سورودوينسك تبديل گرديد. فروند نخست با ناوگان دريايي شمالي در آگوست 1956 عملياتي شد و فروندهاي بعدي نيز با ناوگان دريايي اقيانوس آرام در آگوست  1959عملياتي شد.

 

طي دوران حكومت خروشچف، الگوي آرايش عملياتي نوعا به اين شكل بود كه چهار فروند زيردريايي با ناوگان دريايي شمالي، دو فروند با ناوگان دريايي اقيانوس آرام بوده و يك فروند براي آزمايش نگهداري مي شد.

به كارگيري سامانه D-19 بسيار دشوار و نامناسب بود. زيردريايي بايد به مدت 2-4 ساعت پیش از پرتاب در یک مسیر با سرعت و عمق پایدار نگه داشته می شد.با به سطج آمدن زیردریایی،پنج دقیقه طول می کشید تا موشک عمودی شده و پرتاب شود در واقع، به جز در رزمايشهاي پرتاب ساليانه، زيردريايي ها به دليل خطر پيشرانه هاي خورنده، به ندرت به موشكهاي فعال مجهز مي شدند.

 

 

اين موشك R-17 هم اكنون در موزه مركزي ارتش واقع در مسكو نگهداري مي شود

 

 

در دوران خدمت زيردرياييهاي AV-611 ، كلا 77 پرتاب موشك R-11FM در دريا انجام شد كه 86  درصد از آنها موفق بود. در مجموع، موشك R-11FM سامانه سلاح چندان موفقي نبود. برد كوتاه و قابليت اطمينان نسبتا پايين، آن را به سلاحي ترديدآميز در زرادخانه راهبردي تبديل كرده بود و لذا، به سرعت بازنشسته شد. البته، از ديدگاه وسيعتر، پروژه ولتا موفق بود، چراكه نخستين گام سودمند در توسعه ضلع دريايي مثلث راهبردي هسته اي اتحاديه شوروي به شمار مي رفت.



 

پایان قسمت سوم...

 

ادامه دارد...

 

ویرایش شده در دی 93 توسط adelkhoje

[death 4,593]

يه سوالي تعداد خدمه چند نفره ؟

[meshkat 433]

ضمن تشکرفراوان از شما دوست گرامی

 

ترجمه ی کتاب "موشکهای بالستیک اسکاد و سامانه های پرتاب آن از 1955 تا 2005 "

 

http://dl.ketabesabz.com/ebook/up/Ballistic-missile-Scud_%5Bwww.ketabesabz.com%5D.pdf?

[adelkhoje 5,060]

يه سوالي تعداد خدمه چند نفره ؟

 

سلام بهراد جان ،برای پرتاپ موشک اسکاد بی تنها به 6 نفر خدمه نیاز هستش (جهت راه اندازی ،کنترل شلیک و...)

[death 4,593]

مرسي يه سوال ديگه چقدر طول ميكشه تا اماده پرتاب بشه ؟

[adelkhoje 5,060]

زمان آماده کردن اسکاد معمولی به طور متوسط 90 دقیقه هستش ،ولی عراقی ها در جنگ خلیج فارس با ترفند هایی تونستند حتی زمان شکلیک رو به 60 دقیقه کاهش بدن.

ضمن تشکرفراوان از شما دوست گرامی

 

ترجمه ی کتاب "موشکهای بالستیک اسکاد و سامانه های پرتاب آن از 1955 تا 2005 "

 

http://dl.ketabesabz.com/ebook/up/Ballistic-missile-Scud_%5Bwww.ketabesabz.com%5D.pdf?

 

با سلام خدمت شما،منبع بنده همین کتاب هست

 

با تشکر از شما :rose: :rose: :rose:

ویرایش شده در دی 93 توسط adelkhoje

[death 4,593]

بازم ممنون پس چرا سپاهي هاي خودمون تيم هاشون انقدر بزرگتر بود ؟

[sinagood 48]

یاد بازی جنرال افتادم اون جا نیروهای جی ال ای از اینا داشتن